• •  فصل اول(Chapter One)
• •  فصل دوم (Chapter Two)
• •  فصل سوم (Chapter Three)
• •  فصل چهارم ( Chapter Four)
• •  فصل پنجم (Chapter Five)
• •  فصل ششم (Chapter Six)
• •  فصل هفتم (Chapter Seven)
• •  فصل هشتم (Chapter Eight)
• •  فصل نهم (Chapter Nine)
• •  فصل دهم (Chapter Ten)
• •  فصل یازدهم (Chapter Eleven
• •  فصل دوازدهم (Chapter Twelve
• •  فصل سیزدهم (Chapter Thirteen
• •  فصل چهاردهم (Chapter Fourteen
• •  فصل پانزدهم (Chapter Fifteen)
• •  فصل شانزدهم (Chapter Sixteen
• •  فصل هفدهم (Chapter Seventeen)
• •  فصل هجدهم (Chapter Eighteen)
• •  فصل نوزدهم (Chapter Nineteen
• •  فصل بیستم (Chapter Twenty)
• •  فصل بیست و یکم (Chapter Twenty-One
• •  فصل بیست و دوم (Chapter Twenty-Two)
• •   فصل بیست و سوم (Chapter Twenty-Three)
• •  فصل بیست و چهارم (Chapter Twenty-Four)
• •  فصل بیست و پنجم (Chapter Twenty-Five)
• •  فصل بیست و ششم (Chapter Twenty-Six)
• •  فصل بیست و هفتم (Chapter Twenty-Seven)
• •  فصل بیست و هشتم (Chapter Twenty-Eight)
• •  فصل بیست و نهم (Chapter Twenty-Nine)
• •  فصل سی ام (Chapter Thirty)
• •  فصل سی و یکم (Chapter Thirty-One)
• •  فصل سی و دوم (Chapter Thirty-Two)
• •  فصل سی و سوم (Chapter thirty-Three)

در چند فصل قبل که دربارۀ موعظۀ سرکوه مسیح بود، برخی از سخنان مسیح را دربارۀ نظارت، با حواریونش بررسی کردیم. او به آنها گفت که گنجهایشان را نه بر روی زمین که در آسمان بیندوزند. او نه تنها حماقت کسانی که گنج های موقتی می اندوزند بلکه ظلمت درون دلهایشان را خاطرنشان کرد (متی 19:6-24 را ببینید).

پول خدای کسانی است که گنجهایشان را بر روی زمین می اندوزند، زیرا آنها در خدمت پولند و پول بر زندگی آنها حکومت می کند. مسیح گفت که به طور همزمان در خدمت پول و خدا بودن غیرممکن است و همین مطلب به وضوح نشان می دهد که اگر خداوند، صاحب ماست، صاحب پول های ما نیز هست. پول بیش از هر چیز دیگری در قلب مردم با خداوند رقابت می کند. بدون شک مسیح به همین دلیل به ما آموزش داد که نمی توانیم حواریونش باشیم مگر اینکه دست از اموال خود بشوییم (لوقا 33:14 را ببینید). حواریون مسیح مالک چیزی نیستند. آنها تنها ناظر هر آنچه متعلق به خداوند است، هستند و خداوند دوست دارد با دارایی خود کارهایی کند که شخصیتش را نشان دهد و ملکوتش را گسترش دهد.

مسیح چیزهای زیادی برای گفتن دربارۀ نظارت داشت اما به نظر می رسد که سخنانش اغلب توسط کسانی که ادعا می کنند پیروش هستند نادیده گرفته می شود. رایج تر از همه، تحریف انجیل برای جعل کردن «آیین رفاه» به اشکال مختلف، پنهانی یه به طور مشخص، است. اما خادم شاگردساز، دوست دارد که به مردم یاد بدهد که از همۀ فرامین مسیح اطاعت کنند. بنابراین او نظارتِ انجیلی را با روش زندگی و سخنان خود آموزش خواهد داد.

بیایید آنچه کتاب مقدس دربارۀ نظارت یاد می دهد را بررسی کنیم و در عین حال برخی از مثالهای رایج تعلیم های اشتباه دربارۀ آیین رفاه را فاش کنیم. این مطالعه به هیچ عنوان کامل و جامع نخواهد بود. کتابی در این باب نوشته ام که به زبان انگلیسی در وب سایت ما در دسترس است (ShepherdServe.org). در عنوانِ “Biblical Topics” و ریزعنوانِ “Jesus on Monday” می توانید آن را بیابید.

تامین کنندۀ احتیاجات (The Supplier of Needs)

با نکته ای مثبت شروع می کنیم. به یاد می آوریم که پولس با الهام روح القدس نوشت، «خـدای مـن‌ همـه‌ احتیاجات‌ شمـا را برحسب‌ دولـت‌ خـود در جلال‌ در مسیح‌ عیسی رفع‌ خواهد نمود» (فلیپیان 19:4). این وعده اغلب توسط مسیحیان نقل می شود، اما فحوای کلام چیست؟ زمانی که آیه را با توجه به آیات قبل و بعد از آن می خوانیم، خیلی زود متوجه می شویم که چرا پولس آنقدر مطمئن بود که خداوند تمام احتیاجات فیلیپیان را تامین خواهد کرد:

لیکن‌ نیکویی کردید که‌ در تنگی من‌ شریک‌ شدید. اما ای فیلیپیان‌ شما هم‌ آگاهید که‌ در ابتدای انجیل‌، چون‌ از مکادونیه‌ روانه‌ شدم‌، هیچ‌ کلیسا در امر دادن‌ و گرفتن‌ با من‌ شراکت‌ نکرد جز شما و بس‌. زیرا که‌ در تسالونیکی هم‌ یک‌ دو دفعه‌ برای احتیاج‌ من‌ فرستادید. نه‌ آنکه‌ طالب‌ بخشش‌ باشم‌، بلکه‌ طالب‌ ثمری هستم‌ که‌ به‌ حساب‌ شما بیفزاید. ولی همه‌ چیز بلکه‌ بیشتـر از کفایت‌ دارم‌. پرگشته‌ام‌ چونکه‌ هدایای شما را از اپفردتس‌ یافته‌ام‌ که‌ عطر خوشبو وقربانی مقبـول‌ و پسندیـده‌ خـداست‌. امـا خـدای مـن‌ همـه‌ احتیاجات‌ شمـا را برحسب‌ دولـت‌ خـود در جلال‌ در مسیح‌ عیسی رفع‌ خواهد نمود (فلیپیان 14:4-19، همراه با تاکید).

پولس مطمئن بود که مسیح احتیاجات فیلیپیان را تامین خواهد کرد زیرا آنها شرط او را به جای آورده بودند: اولاً آنها در پی ملکوت خداوند بودند که از هدایایی که برای پولس فرستاده بودند مشخص است بنابراین او می توانست ایجاد کلیساها را ادامه دهد. به یاد بیاورید که مسیح در موعظۀ سرکوهش گفت:

زیرا كه‌ در طلب‌ جمیع‌ این‌ چیزها امت‌ها می‌باشند. اما پدر آسمانی‌ شما می‌داند كه‌ بدین‌ همه‌ چیز احتیاج‌ دارید. لیكن‌ اوّل‌ ملكوت‌ خدا و عدالت‌ او را بطلبید كه‌ این‌ همه‌ برای‌ شما مزید خواهد شد (متی 32:6-33).

بنابراین می بینیم که وعدۀ پولس در فیلیپیان 19:4 برای همه مسیحیانی که آن را نقل می کنند، کاربرد ندارد. بلکه برای کسانی کاربرد دارد که ملکوت خداوند را می طلبند.

ما واقعاً به چه چیزی نیاز داریم؟

(?What Do We Really Need)

مطلب دیگری هست که ما می توانیم از وعدۀ مسیح در متی 32:6-33 یاد بگیریم. ما در متمایز کردن نیازهایمان از خواسته هایمان گاهی اوقات مشکل داریم. اما مسیح نیازهای ما را برایمان تعریف کرد. او گفت، «پدر آسمانیتان می داند که همۀ این چیزها را نیاز دارید.»

منظور مسیح از «این چیزها» چیست که باید به کسانی که در پی ملکوت خداوند و دادگری هستند، داده شود؟ منظور غذا، نوشیدنی و لباس است. هیچ کس نمی تواند آن را زیر سوال ببرد، زیرا مسیح دقیقاً قبل از وعده ای که داد (وعده ای که تحت بررسی است) همین را گفت (متی 25:6-31 را ببینید). غذا، لباس و نوشیدنی تنها نیازهای مادی ما هستند. اینها در حقیقت تنها چیزهایی هستند که مسیح و گروه حواریونش که در سفر بودند، داشتند.

پولس هم موافقت خود را با تعریف مسیح از نیازهایمان را نشان داد. او به تیموتائوس نوشت:

لیکن‌ دینداری‌ با قناعت‌ سود عظیمی‌ است‌. زیرا که‌ در این‌ دنیا هیچ‌ نیاوردیم‌ و واضح‌ است‌ که‌ از آن‌ هیچ‌ نمی‌توانیم‌ برد. پس‌ اگر خوراک‌ و پوشـاک‌ داریم‌، به‌ آنها قانع‌ خواهیم‌ بود. اما آنانی‌ که‌ می‌خواهند دولتمند شوند، گرفتار می‌شوند در تجربه‌ و دام‌ و انواع‌ شهوات‌ بی‌فهم‌ و مضرکه‌ مردم‌ را به‌ تباهی‌ و هلاکت‌ غرق‌ می‌سازند. زیرا که‌ طمـع‌ ریشه‌ همـه‌ بدیهـا است‌ که‌ بعضی‌ چون‌ در پی‌ آن‌ می‌کوشیدند، از ایمان‌ گمـراه‌ گشتـه‌، خـود را به‌ اقسـام‌ دردهـا سفتنـد (اول تیموتائوس 6:6-10، همراه با تاکید).

پولس معتقد بود که لباس و غذا چیزهایی هستند که ما واقعاً نیاز داریم، در غیر این صورت هیچ گاه نمی گفت که باید با اینها خشنود و راضی باشیم. این مساله ما را به سوی دیدگاهی متفاوت از وعده ای که به فیلیپیان داد (اینکه خداوندتمام نیازهایشان را برآورده می کند) می برد! برخی از واعظان این آیه را طوری توضیح می دهند که ممکن است تصور کنید منظور از آیه این بوده که، «خداوند همۀ نیازهای ما را برآورده خواهد کرد»! به علاوه، اگر قرار است تنها با غذا و لباس قانع و راضی باشیم، با اموالی که در واقع داریم (که بسیار بیشتر از غذا و لباس است) چقدر باید راضی باشیم؟

ناخشنودی (Discontentment)

مشکل ما این است که فکر می کنیم نیازهایمان بیش از آنچه داریم است. یادتان باشد که زمانی که خداوند آدم و حوا را آفرید، آنها هیچ چیز نداشتند اما در بهشت زندگی می کردند. واضح است که خداوند نمی خواست که ما خوشبختیمان را از مادیات به دست آوریم. آیا تا کنون به این مساله فکر کرده اید که مسیح هرگز شیر آب را باز نکرد و دوش نگرفت؟ هرگز لباس هایش را در ماشین لباس شویی نشست؛ هرگز در یخچالی را باز نکرد. هرگز ماشین یا موتور سیکلتی را نراند. به رادیو گوش نداد، از طریق تلفن با کسی صحبت نکرد، غذای خود را روی اجاق گاز نپخت و توسط رسانه های عمومی موعظه نکرد. هیچ گاه شو تلویزیونی تماشا نکرد، لامپی را روشن نکرد و از کولر و یا پنکه برای خنک شدن استفاده نکرد. هرگز ساعت مچی نداشت. کمدی پر از لباس هم نداشت، پس چطور می‌توانست خوشبخت و قانع باشد؟

در ایالات متحده (و شاید در کشور خودتان) همیشه با تبلیغات بسیار زیادی مواجهیم دربارۀ اینکه چطور مردم با مادیات خوشبختند. در نتیجه شستشوی مغزی می شویم یا ذهنمان چرک آلود می‌شود و تصور می کنیم که خوشبختی با به دست آوردن این وسایل بیشتر می شود و صرف نظر از اینکه چقدر روی هم انباشته می کنیم، هرگز راضی نمی شویم. این همان چیزیست که مسیح از آن به عنوان «نیرنگ ثروت» یاد می کند (متی 22:13). مادیات، وعدۀ خوشبختی را میدهند اما به ندرت به وعده شان عمل می کنند. و زمانی که وارد جریان دیوانه وار جهان برای به دست آوردن مادیات بیشتر می شویم، در واقع بت پرست می شویم و بندۀ ثروت! و خدا را و مهمترین فرمان او را که همان دوست داشتن او با تمام وجودمان و دوست داشتن همسایگانمان به مانند خودمان، است فراموش می کنیم. خداوند دربارۀ همین مساله به بنی اسراییل هشدار داد:

امّا احتیاط کنید که خداوند خدایتان را از یاد نبرید. احکام، قوانین و دستورات او را که امروز به شما ابلاغ می کنم، بجا آورید. در آنجا بخورید و سیر شوید و برای سکونت خود خانه های زیبا بسازید و هنگامی که رمه، گلّه، نقره، طلا و دارایی تان افزایش یابد، نباید مغرور شوید و خداوند خدایتان را که شما را از اسارت و بردگی در مصر بیرون آورد، فراموش کنید (تثنيه 11:8-14).

به همین شکل مسیح هم هشدار داد که «مکر ثروت» میتواند زندگی معنوی را از مومنی واقعی که به راحتی اغفال می شود، بگیرد (متی 7:13 و 22 را ببینید). پولس هشدار داد که «عشق به پول سرچشمۀ همه نوع بدی هاست و به علت همین عشق است که بعضی ها از ایمان منحرف گشته قلبهای خود را با رنج های بسیار جریحه دار ساخته اند» (اول تیموتائوس 10:6). نویسندۀ کتاب عبرانیان به ما پند می دهد که «نگذارید عشق به پول حاکم زندگی شما باشد، بلکه به آنچه دارید قانع باشید، زیرا خدا فرموده است: من هرگز شما را تنها نخواهم گذاشت و ترک نخواهم کرد» (عبرانیان 5:13). اینها تنها نمونه هایی از هشدرهای کتاب مقدس راجع به خطرات ثروت بود.

زمانی که پول خداست (When Money is Master)

شاید هیچ مقیاسی بهتر از تعامل ما با پول، رابطۀ ما با خداوند را نشان ندهد. پول – وقت و ابزاری که برای به دست آوردنش صرف می کنیم، و کاری که با آن انجام می‌دهیم – زندگی معنوی ما را آشکار می کند. پول (چه پول داریم و چه نداریم) وسوسه را تحریک می کند و شاید هیچ چیز در این زمینه مانند پول عمل نکند. پول به راحتی در تقابل مطلق نسبت به دو فرمان بزرگ قرار می گیرد، می تواند خدای ما شود و کاری کند که خود را بیش از هر کسِ دیگری و همسایگانمان را کمتر از خود دوست داشته باشیم. از سویی دیگر پول می تواند وسیله ای باشد که عشق و محبت خود را نسبت به خداوند و همسایگان نشان دهیم.

مسیح باری مَثَلی گفت دربارۀ مردی که پول به جای خداوند بر زندگیش حکومت می کرد:

سپس برای ایشان این مَثَل را آورده گفت: «مردی زمینی داشت که محصول فراوان آورد. با خود فکر کرد که: چه کنم؟ جا ندارم که محصول خود را انبار کنم. سپس گفت: خوب، فهمیدم که چه کار کنم. انبارها را خراب می کنم و آنها را بزرگتر می سازم. غله و سایر اجناسم را جمع آوری می کنم. آن وقت به خود می گویم ای جان من، تو به فراوانی چیزهای خوب جمع کرده ای که برای سالیان درازی کفایت می کند، آسوده باش، بخور و بنوش و خوش بگذران. اما خدا به او فرمود: ای احمق، همین امشب باید جانت را تسلیم کنی، پس آنچه اندوخته ای مال چه کسی خواهد بود؟ این است عاقبت مردی که برای خود ثروت می اندوزد ولی پیش خدا دست خالی است (لوقا 16:12-21).

مسیح این مرد دارا را نادان تصویر کرد. این مرد اگرچه سالم بود و زمین و محصول فراوان داشت، اما خدا را نمی شناخت، چه اگر می شناخت این همه محصول را خودخواهانه و به خاطر خوشی و راحتی خودش ذخیره نمی کرد. بلکه با دانستن اینکه ناظر اموال خداوند است، او را می پویید تا بداند که دارایی اش را چطور باید مصرف کند. البته خداوند دوست داشت که او نعمت هایی که دارد را با دیگران تقسیم کند و به کار کردن و کسب محصول ادامه دهد تا تقسیم کردن دارایی اش را هم ادامه دهد. شاید راه دیگر این بود که دست از کشاورزی بردارد و خود را صرف خدمتی حمایتی کند، اگر خداوند او را برای چنین کاری فرا خوانده بود.

مرد ثروتمند درون مَثَل عیسی پیش بینیِ نادرستی دربارۀ تاریخ مرگ خود داشت. او تصور می کرد که سالهای سال زنده خواهد بود، در حالی که تنها چند ساعت از پیوستن به ابدیت فاصله داشت. موضوعی که مسیح به آن اشاره کرد خالی از اشتباه و سوءتفاهم است. باید هر روز را طوری زندگی کنیم که گویی روز آخر زندگیمان است، و همیشه برای حساب پس دادن به خداوند آماده باشیم.

دو دیدگاه (Two Perspective)

چقدر دیدگاه خداوند متفاوت از دیدگاه بشر است! مرد ثروتمند درون مَثَل احتمالا مورد حسادت بسیاری از افرادی که او را می شناخته اند بوده است، اما خداوند به حال او افسوس خورد. او در دید مردم ثروتمند بود اما از نظر خداوند فقیری بیش نبود. او می توانست گنجهایش را در آسمانها ذخیره کند، جایی که همیشه آنها را داشته باشد، اما گنجهایش را بر روی زمین انباشت و زمانی که مُرد دارایی اش هیچ نفعی برایش نداشت. و در سایۀ آنچه مسیح دربارۀ مردم حریص به ما آموخت، به نظر بعید می رسد که مسیح می خواست که ما تصور کنیم این مرد پس از مرگ به بهشت رفته باشد.

این مَثَل به ما یادآوری می کند که هرچه داریم هدیه‌ای است از طرف خداوند، و او می خواهد که ما ناظرانی امین باشیم. این مساله نه تنها برای افراد ثروتمند که برای همۀ کسانی که وسوسه می شوند به دنبال کسب مال بروند، کاربرد دارد. مسیح همین نکته را زمانی که با حواریونش صحبت می کرد، روشن کرد:

به شاگردان فرمود: «به این سبب است که (نشان می دهد که آنچه می خواهد بگوید مربوط است به مطلبی که قبل از آن گفته است) به شما می گویم: به خاطر زندگی، نگران غذا و برای بدن، نگران لباس نباشید، زیرا زندگی، بالاتر از غذا و بدن، بالاتر از لباس است. به کلاغها فکر کنید: نه می کارند و نه درو می کنند، نه انبار دارند و نه کاهدان، ولی خدا به آنها روزی می دهد و شما خیلی بیشتر از پرندگان ارزش دارید! آیا یکی از شما می تواند با نگرانی، ساعتی به طول عمر خود بیافزاید؟ پس اگر شما کار به این کوچکی را هم نمی توانید بکنید چرا در مورد بقیه چیزها نگران هستید؟ در رشد و نمو سوسن ها تامل کنید: نه می ریسند و نه می بافند، ولی بدانید که حتی سلیمان هم با آن همه حشمت و جلال مثل یکی از آنها آراسته نشد. پس اگر خدا علفی را که امروز در صحرا می روید و فردا در تنور سوخته می شود چنین می آراید چقدر بیشتر ای کم ایمانان شما را خواهد پوشانید! برای آنچه می خورید و می آشامید این قدر تقلا نکنید و نگران نباشید، چون اینها تماما چیزهایی است که مردم این دنیا دنبال می کنند. اما شما پدری دارید که می داند به آنها محتاجید. شما پادشاهی او را هدف خود قرار دهید و بقیه چیزها به سراغ شما خواهد آمد. ای گله کوچک، هیچ نترسید، زیرا خوشی پدر شما در این است که آن پادشاهی را به شما عطا کند.

آنچه دارید بفروشید و به فقرا بدهید و برای خود کیسه هایی فراهم کنید که کهنه نمی شود و ثروتی در آن عالم ذخیره نمایید که هیچ کاسته نمی گردد و هیچ دزدی نمی تواند به آن دستبرد بزند و بید آنرا از بین نمی برد، زیرا اموال شما هر کجا باشد، دل شما هم آنجا خواهد بود (لوقا 22:12-34).

چقدر سخنان مسیحی از سخنان «واعظان کامیابی» متفاوت است! امروز به ما گفته می شود که خداوند می خواهد که ما بیشتر داشته باشیم در حالی که مسیح به حواریونش گفت که هر چه دارند بفروشند و به فقرا بدهند! بازهم حماقت آنهایی که گنجهایشان را بر روی زمین می اندوزند فاش می شود – جایی که این گنج ها در آن نابود می شوند و قلب های مالکانش در آن ساکن است.

توجه کنید که مسیح درسِ ثروتمند نادان را برای کسانی به کار برد که کم داشتند اما وسوسه می شدند که نگران غذا و لباس باشند. نگرانی در مورد این چیزها نشان می دهد که دیدگاه ما نادرست است. اگر آنچنان که باید به پدر آسمانیمان اعتماد کنیم، نگران نخواهیم بود و همین حالت سبکباری ما را آزاد می کند که به ساختن پادشاهی خداوند بپردازیم.

روش مسیح (Christ’s Example)

مسیح مطالب زیادی برای گفتن دربارۀ پول داشت. اما او با روش زندگیِ خود آموزش داد، کاری که همۀ خادمان شاگردساز باید انجام دهند. او همانی را که انجام می داد، موعظه می کرد. مسیح چگونه زندگی کرد؟

مسیح برای خود ثروتهای زمینی و مادی جمع نکرد، با وجود اینکه به راحتی می توانست از موقعیت خود استفاده کرده و بسیار ثروتمند شود. بسیاری از خادمان دارای عطیه، به اشتباه تصور کرده اند که اگر خدمتشان پول جذب کند پس خداوند می خواهد که آنها شخصاً ثروتمند باشند. اما مسیح تدهین خود را برای نفع شخصی استفاده نکرد. پولی که به او داده می شد، برای ایجاد شاگرد صرف می شد. او حتی احتیاجات حواریونی که در سفر بودند را رفع می کرد.¹در روزگار ما پیروان جوان اغلب مجبورند که خرج خود را دربیاورند تا توسط خادمان مسن تر در مدارس انجیل مورد خطاب قرار بگیرند. اما مسیح دقیقاً عکس این را نشان داد!

مسیح همچنین زندگی پر از اعتماد را گذراند و ایمان داشت که پدر آسمانی همۀ احتیاجات او را برطرف خواهد کرد و او را برکت خواهد داد تا بتواند نیازهای دیگران را هم برطرف کند. برخی مواقع به مهمانی شام یا ناهار دعوت می شد و در سایر موارد او را در حالی می یابیم که گندم را در مزرعه می خورد (لوقا 1:6).

دست کم دو مرتبه، برای هزاران نفری که برای گوش فرادادن به او آمدند، غذا تهیه کرد. چقدر این جریان متفاوت است از کنفرانس های امروزی که در آن همۀ شرکت کنندگان باید مبلغیرا بپردازند! ما که برای کسانی که در کنفرانس هایمان شرکت می کنند غذای رایگان تهیه می کنیم نیز برخی مواقع مورد تمسخر قرار می گیریم که «پول داده ایم تا به ما گوش دهند». در حالی که ما فقط روش مسیح را دنبال می کنیم.

مسیح همچنین به فقرا توجه میکرد، چنانچه گروهش صندوق پولی داشت و آن را میان فقرا تقسیم می کردند. یکی از معمول ترین جنبه های خدمت مسیح رسیدگی به فقرا بود که زمانی که به یهودا گفت عجله کن و کار را به پایان برسان، دیگر حواریون گمان کردند که عیسی به او دستور داد که برود و خوراک بخرد و یا چیزی به فقرا بدهد (یوحنا 27:13-30 را ببینید).

مسیح واقعاً همسایه اش را مانند خود دوست داشت و بنابراین به سادگی و با اشتراک با بقیه زندگی کرد. او نیاز نداشت که هنگام موعظۀ یحیای تعمید دهنده که گفت، «اگر دو پیراهن دارید، یکی را بدهید به کسی که ندارد» (لوقا 11:3) توبه کند. مسیح تنها یک پیراهن داشت. اما برخی از واعظان کامیابی اصرار دارند که بگویند مسیح ثروتمند بوده است زیرا ردای زیرِ بدون درز می پوشیده است (یوحنا 23:19 را ببینید)، لباسی که شاید ثروتمندان می پوشیده اند. جالب اینجاست که اگر کسی بخواهد ثابت کند که چه چیزی با بقیۀ قسمت های کتاب مقدس در تناقض است، چه مفاهیمی از متن تعبیر می‌کند که در انجیل یافت نمی شود! ما هم ممکن است به این نتیجۀ پوچ برسیم که مسیح تلاش می کرد که ثروت خود را مخفی کند، چرا که ردای بدون درز را زیر لباسهای دیگر می پوشید.

مسیح مطالب زیادی داشت که دربارۀ پول بگوید اما ما فضای کافی برای بررسی سخنان او نداریم. اما بیایید برخی دیگر ازتعلیم های واعظان کامیابی را بررسی کنیم که در تحریف کتاب مقدس و فریب دادن افراد ساده لوح بسیار ماهرند.

«خداوند سلیمان را ثروتمند ساخت» (“God Made Solomon Rich”)

این توجیه را بسیاری از واعظان کامیابی برای پنهان کردن حرص و طمع خود به کار می برند. آنها فراموش می کنند که خداوند به سلیمان بنا به دلیل خاصی ثروت داد. زمانی که خداوند به سلیمان گفت که هرچه تقاضا کند به او خواهد داد، سلیمان از او حکمت خواست تا بر مردم حکومت کند. خداوند بسیار خشنود شد که سلیمان از او تقاضای ثروت نکرد (در میان بقیۀ چیزها) و به همین دلیل خداوند به همراه حکمت به او ثروت هم داد. اما سلیمان ثروت آسمانی اش را طبق خواسته خداوند صرف نکرد و در نتیجه نادان ترین مردی شد که تا آن زمان زندگی کرده بود. اگر عاقل بود به سخنان خداوند خطاب به بنی اسراییل که سالها قبل از تولد او در شریعت به آنها گفته بود عمل می کرد:

هرگاه‌ در سرزمینی‌ كه‌ خداوند آن‌ را به‌ شما خواهد داد، ساكن‌ شده‌، به‌ این‌ فكر بیفتید كه‌ «ما هم‌ باید مثل‌ قوم‌های‌ دیگری‌ كه‌ اطراف‌ ما هستند یك‌ پادشاه‌ داشته‌ باشیم‌»، باید مردی‌ را به‌ پادشاهی‌ برگزینید كه‌ خداوند، خدایتان‌ انتخاب‌ می‌كند. او بایداسرائیلی‌ باشد و نه‌ خارجی‌. او نباید به‌ فكر جمع‌ كردن‌ اسب‌ باشد و افرادش‌ را به‌ مصر بفرستد تا از آنجا برایش‌ اسب‌ بیاورند، چون‌ خداوند به‌ شما گفته‌ است‌: «هرگز بار دیگر به‌ مصر بازنگردید.» او نباید زنان‌ زیادی‌ برای‌ خود بگیرد مبادا دلش‌ از خداوند دور شود؛ همچنین‌ نباید برای‌ خود ثروت‌ بیندوزد (تثنيه 15:17-17).

در اینجا هم آیات دیگری هست که، علاوه بر خود سلیمان، واعظان کامیابی اغلب آن را نادیده می گیرند. و درست مانند او بت پرست می شوند. به یاد داشته باشید که قلب سلیمان توسط همسرانش، همسرانی که تنها با سوء استفاده از ثروتش تامین کرده بود، گمراه شده بود که بت‌ها را پرستش کند.

خداوند دوست داشت که سلیمان ثروتش را نه فقط برای خودش که برای محبت به همسایگانش، استفاده کند اما او بر خلاف فرمان خداوند طلا، نقره، اسب و همسرانش را چند برابر کرد. او نهایتا 700 زن را به همسری برگزید و 300 رفیقه داشت، یعنی در اصل 1000 مرد را از داشتن همسر محروم کرد. او به جای رسیدگی به فقرا، خود زیاده روی کرد. بسیار عجیب است که واعظان کامیابی سلیمان را، با وجود خودخواهی و بت پرستی اش، به عنوان نمونه ای برای مسیحیان عهد جدید معرفی می کنند. آیا هدف ما این نیست که مانند مسیح شویم؟

«خداوند ابراهیم را ثروتمند ساخت و برکات و سعادت ابراهیم به ما وعده داده شده است»

(“God Made Abraham Rich and Abraham’s Blessings are Promised To Us”)

این توجیه از روی سخنان پولس در فصل سوم غلاطیان جعل شده است. من این آیه را که بارها به اشتباه نقل شده است، در اینجا می آورم اما با آیات قبل و بعد از خودش:

و کتاب‌ چون‌ پیش‌ دید که‌ خدا امت‌ها را از ایمان‌ عادل‌ خواهد شمرد، به‌ ابراهیم‌ بشارت‌ داد که‌ «جمیع‌ امت‌ها از تو برکت‌ خواهند یافت‌.» بنابراین‌ اهل‌ ایمان‌ با ابراهیم ایمان‌دار برکت‌ می یابند.

زیرا جمیع‌ آنانی که‌ از اعمال‌ شریعت‌ هستند، زیر لعنت‌ می باشند زیرا مکتوب‌ است‌: «ملعون‌ است‌ هر که ثابت‌ نماند در تمام‌ نوشته‌های کتاب‌ شریعت‌ تا آنها را به‌جا آرد.» اما واضح‌ است‌ که‌ هیچ‌کس‌ در حضورخدا از شریعت‌ عادل‌ شمرده‌ نمی شود، زیرا که‌ «عادل‌ به‌ ایمان‌ زیست‌ خواهد نمود.» اما شریعت‌ از ایمان‌ نیست‌ بلکه‌ «آنکه‌ به‌ آنها عمل‌ می کند، در آنها زیست‌ خواهد نمود.» مسیح‌، ما را از لعنت‌ شریعت‌ فدا کرد چونکه‌ در راه‌ ما لعنت‌ شد، چنانکه‌ مکتوب‌ است‌ «ملعون‌ است‌ هرکه‌ بر دار آویخته‌ شود.» تا برکت‌ ابراهیم‌ در مسیح‌ عیسی بر امت‌ها آید و تا وعده‌ روح‌ را به‌وسیله‌ ایمان‌ حاصل‌ کنیم‌ (غلاطیان 8:3-14، همراه با تاکید).

«برکت ابراهیم» که پولس در آیۀ 14 می نویسد، وعدۀ خداوند است به ابراهیم تا امت ها را در خود (پولس این قسمت را در آیۀ 8 نقل کرده است) یا به طور خاص تر، چنانچه پولس چند آیه بعد توضیح می دهد، در یک فرزند یعنی مسیح، برکت دهد (غلاطیان 16:3). بر طبق آنچه خواندیم، مسیح برکت موعود را برای همۀ ملت ها با مردن بر بالای صلیب به خاطر گناه جهانیان، میسر کرد. بنابراین «آمدن برکت مسیح بر امت ها» به این معنا نیست که خداوند امت ها را مانند ابراهیم به لحاظ مادی ثروتمند ساخت، بلکه دربارۀ وعدۀ خداوند به ابراهیم برای برکت دادن به امت ها از طریق فرزندش است – و تکمیل آن توسط مسیح از طریق مرگ او بر بالای صلیب به خاطر آنها. (مفهوم برجسته در سخنان پولس این است که امت ها می توانند مانند یهودیان با ایمان به مسیح نجات یابند.)

تحریفی دیگر (Another Twisting)

همین متن توسط واعظان کامیابی به صورتی دیگر برای توجیه خط مشیشان استفاده می شود. آنها می گویند که از آنجایی که شریعت وعدۀ فلاکت به آنهایی داد که حفظش نمی کنند (تثنيه 30:28-31، 33، 38-40،47-48، 51، 68 را ببینید)، و از آنجایی که پولس در غلاطیان 13:3 نوشت، «مسیح ما را از لعنت شریعت آزاد کرد»، ما که در مسیح هستیم از لعنِ فلاکت آزاد شده ایم.

اولاً، اینکه پولس زمانی که دربارۀ «لعن شریعت» که مسیح ما را از آن آزاد کرد نوشت، لعن های خاصی که در تثنیه 28 یافت می شود را مد نظر داشت. توجه داشته باشید که پولس نگفت مسیح ما را از لعن های (جمع) شریعت آزاد کرد بلکه گفت که ما را از لعن (مفرد) شریعت آزاد کرد و شاید مفرد آمدن این کلمه به این معنا باشد که تمام شریعت لعنتی بود بر کسانی که تلاش می‌کردند رستگاری خود را با حفظ آن به دست آورند. زمانی که توسط مسیح آزاد شدیم، دیگر نیازی نیست که تلاش کنیم خود را با حفظ شریعت نجات دهیم و بنابراین به این معنا ما «از لعن شریعت آزاد شده ایم».

اگر منظور پولس این بود که مسیح ما را از همۀ بدبختی های ثبت شده در تثنیه 28 آزاد کرده است و بنابراین رونق مادی و مالی ما تضمین شده است، پس باید حیرت کنیم که چرا پولس یکبار دربارۀ خود نوشت، «تا به این ساعت ما گرسنه و تشنه ایم، لباس کافی نداریم، کتک می خوریم، آواره و سرگردان هستیم» (اول قرنتیان 11:4). همچنین باید تعجب کنیم از اینکه چرا پولس مطالب زیر را نوشت:

پس که می تواند ما را از محبت مسیح جدا سازد؟ آیا مصیبت یا نگرانی یا زجر یا گرسنگی یا تهیدستی یا خطر و یا شمشیر قادر است ما را از مسیح جدا سازد؟ چنانکه کتاب مقدس می فرماید: «به خاطر تو در تمام روز در خطر مرگ هستیم و با ما مانند گوسفندانی که بکشتارگاه می روند رفتار میشود (رومیان 35:8-36)

اگر همۀ مسیحیان از بند زجر، قحطی، بی لباسی، خطر و یا شمشیر با آزاد شدن از لعن شریعت توسط مسیح، رها شده بودند، پولس این سخنان را نمی نوشت.

همچنین باید حیرت کنیم که چرا مسیح صحنۀ آسمانیِ زیر را پیش بینی کرد:

آنگاه پادشاه به آنانیکه در سمت راست او هستند خواهد گفت: «ای کسانی که از جانب پدر من برکت یافته اید! بیائید و وارث سلطنتی شوید که از ابتدای آفرینش عالم برای شما آماده شده است. چون وقتی گرسنه بودم به من خوراک دادید، وقتی تشنه بودم به من آب دادید، هنگامی که غریب بودم مرا به خانه خود بردید، وقتی عریان بودم مرا پوشانیدید، وقتی بیمار بودم به عیادت من آمدید و وقتیکه در زندان بودم از من دیدن کردید» آنگاه نیکان پاسخ خواهند داد: «ای خداوند چه وقت تو را گرسنه دیدیم که به تو خوراک داده باشیم و یا کی تو را تشنه دیدیم که به تو آب داده باشیم؟ کی غریب بودی که تو را به خانه بردیم یا برهنه بودی که تو را پوشاندیم؟ کی تو را بیمار یا محبوس دیدیم که بدیدنت آمدیم؟» پادشاه در جواب خواهد گفت: « بدانید آنچه به یکی از کوچکترین برادران من کردید، به من کردید (متی 34:25-40، همراه با تاکید).

بنابراین اندکی شک وجود دارد که برخی از مومنانی که از «لعن شریعت آزاد شده اند» خود را در شرایطِ کمتر از کامیابی بیابند. اما توجه داشته باشید که در حوادث سختی که مسیح شرح داد، خداوند نیازهای مومنانی که در عذاب بودند را بر آورده کرد، و این کار را از طریق مومنانی انجام داد که بیشتر از نیازشان داشتند. ما همیشه می توانیم انتظار داشته باشیم که خداوند نیازهایمان را برآورده کند، حتی اگر زمانی به نظر برسد که او این کار را نمی کند.

نهایتاً، واعظان کامیابی که می خواهند مانند ابراهیم ثروتمند باشند باید خالصانه از خود سوال کنند که آیا حاضرند تمام عمر خود را بدون آب و برق در چادر زندگی کنند! از آنهایی که خداوند در عهد عتیق با هر میزان ثروت برکتشان داد، انتظار می رفت که دارایی خود را در راه جلال خداوند استفاده کنند و آنچه دارند را با دیگران تقسیم کنند. ابراهیم نیز همین کار را کرد؛ او برای صدها نفر کار و مایحتاج زندگی تهیه کرد (پیدایش 14:14را ببینید). ایوب هم این کار را کرد، او حتی ثروت خود را برای مراقبت از بیوه ها و یتیمان صرف کرد (ایوب 12:29-13، 16:31-22). آنهایی که از خداوند عطیۀ داشتن تجارت را دریافت کرده اند باید مطمئن باشند که هرچه می کنند برای اطاعت از خداوند است و همسایگانشان را هم مانند خود دوست دارند.

«کتاب مقدس می گوید که مسیح فقیر شد بنابراین ما می توانیم ثروتمند باشیم»

(“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich”)

در واقع انجیل می گوید:

شما می دانید که عیسی مسیح، خداوند ما چقدر بخشنده بود. گرچه دولتمند بود، به خاطر شما خود را فقیر ساخت تا شما از راه فقر او دولتمند شوید (دوم قرنتیان 9:8).

دربارۀ این آیه معمولا اینگونه استدلال می شود که مسیح از لحاظ مادی در آسمانها ثروتمند بود و در زمین فقیر شد، پس زمانی که پولس نوشت که خوانندگانش از طریق فقر مسیح ثروتمند می شوند، منظورش ثروت مادی بود. مطمئنا آنها می گویند که اگر منظور پولس ثروت مادی و فقر در بخش اول آیه باشد، در بخش دوم هم از ثروت معنوی صحبت نمی کند.

اما اگر منظور پولس این بود که ما به خاطر فقر مسیح ثروت مادی کسب خواهیم کرد، پس باید حیرت کنیم که چرا در همان نامه و چند آیه بعد می نویسد که:

من متحمل سختی ها، زحمات، و بی خوابی و گرسنگی و تشنگی فراوان شده ام و غالباً بدون خوراک و لباس کافی سرمای سخت زمستان را تحمل کرده ام (دوم قرنتیان 27:11).

اگر منظور پولس در دوم قرنتیان این بود که مسیح به لحاظ مادی فقیر شد و ما توانستیم که ثروتمند شویم، نیت مسیح مطمئنا در زندگی پولس تحقق نافت! بنابراین واضح است که منظور پولس فقر مادی مسیح و ثروتمند شدن ما بر روی زمین نبود. منظور او این بود که ما به لحاظ معنوی ثروتمند خواهیم شد، «ثروتمند در برابر خدا»، (لوقا 21:12 را ببینید) و ثروتمند در آسمانها، جایی که قلبمان و گنج هایمان در آن حضور دارند.

آیا واقعاً منطقی به نظر می رسد که تصور کنیم اگر پولس در قسمت اول جمله از ثروت مادی صحبت می کند پس منظور او در قسمت دیگر جمله یا جمله ای دیگر نمی تواند ثروت معنوی باشد (چنانچه واعظان کامیابی می گویند)؟ سخنان مسیح که در ادامه می آید و خطاب به پیروانش در شهر اسمیرنا است توجه کنید:

من از عذاب و فقر تو آگاه هستم ولی با وجود این توانگر هستی ! (مکاشفه 9:2).

روشن است که مسیح ازفقر مالی که مومنان اسمیرنا با آن مواجه بودند صحبت می کند و بعد تنها 4 کلمه بعد از ثروت معنوی این مومنان صحبت می کند.

«مسیح به ما وعده داد که صد برابر چیزی که می بخشیم را به دست خواهیم آورد»

(Jesus Promised a Hundred-Fold Return on Our Giving)

مسیح به کسانی که فداکاری می کنند وعده داد که صد برابر بخشش خود را به دست خواهند آورد. بیایید دقیقاً آنچه گفت را بخوانیم:

عیسی فرمود« یقین بدانید که هر کس بخاطر من و انجیل، خانه و یا برادران یا خواهران یا مادر یا پدر یا فرزندان و املاک خود را ترک نماید، در این دنیا صد برابرخانه و برادر و خواهر، مادر و فرزندان و املاک ــ و همچنین رنجها ــ و در آخرت حیات جاودان نصیب او خواهد شد (مرقس 29:10-30).

توجه کنید که بر خلاف ادعای واعظان کامیابی، این وعده، خطاب به آنهایی که پول به واعظان می دهند نیست. بلکه خطاب به کسانی است که خانه، مزرعه، و بستگان خود را برای اعلام انجیل در جاهای دور ترک می کنند. مسیح به چنین کسانی «صدها مرتبه بیشتر از دارایی کنونیشان» وعده داد.

اما آیا منظور مسیح این بود که آنها صد خانه و مزرعه خواهند داشت، چنانچه واعظان می گویند؟ خیر، همینطور که صد مادر و فرزند هم به دست نخواهند آورد. مسیح تنها می خواست بگوید که آنهایی که خانه و خانواده شان را ترک می کنند، متوجه خواهند شد که دوستان مومنشان در خانه هایشان را به رویشان باز خواهند کرد و به آنها مانند اعضای خانواده خود خوشامد خواهند گفت.

همچنین توجه کنید که مسیح به چنین افرادی وعدۀ رنج و زندگی جاویدان نیز داد. این مطلب ما را به یاد متنی می اندازد که در آن حواریون حاکمی جوان و ثروتمند را دیده بودند که حیات جاوید می خواست و با ناراحتی از مسیح جدا شد. مسیح رو به حواریونش اعلام داشت که، «رد شدن شتر از سوراخ سوزن آسانتر است از وارد شدن شخص توانگر به پادشاهی خدا» (مرقس 25:10).

حواریون از پاسخ مسیح شُکه و پس از آن دربارۀ شانس خود برای ورود به پادشاهی خداوند متعجب شدند. آنها به مسیح یادآوری کردند که برای پیروی از او چه چیزهایی را ترک کرده بودند. و مسیح در این زمان از پاداش صد برابر صحبت کرد.

به این ترتیب، در سایۀ این حقیقت که چند دقیقه قبل مسیح به جوان ثروتمند گفته بود که اگر حیات جاویدان می خواهد باید همه چیز خود را بفروشد و به فقرا دهد، غیرقابل قبول است که واعظان کامیابی تلاش کنند ما را قانع کنند که منظور مسیح پاداش صد برابر به لحاظ مادی بود و این پاداش به زودی ما را بسیار ثروتمند خواهد کرد.

غیر از این آیات، آیات بسیار دیگری وجود دارند که واعظان کامیابی آنها را تحریف می کنند اما فضا برای پرداختن به همۀ آنها کافی نیست. آگاه باشید!

قاعده ای که باید به یاد داشته باشیم (A Maxim to Remember)

جان وسلی، موسس جنبش متدیست در کلیسای انگلستان، درباره پول قاعده و قانونی فوق العاده را وضع کرد: «تا جایی که می توانید کسب کنید؛ تا جایی که می تواند پس انداز کنید؛ تا جایی که می توانید ببخشید.»

این قاعده یعنی مسیحیان باید به راحتی و با میانه روی از توانایی های خدادادییشان استفاده کنند تا پول به دست آورند اما باید مطمئن باشند که صادقانه و بدون تخطی فرامین مسیح فعالیت می کنند.

دوم، باید با سادگی زندگی کنند و تا کمترین حدی که می توانند خرج کنند تا بتوانند پس انداز کنند.

نهایتاً، با پیروی از دو مرحلۀ اول، باید تا جایی که می توانند ببخشند، و خود را محدود به عشریه نکنند، و تا جایی که می توانند از خودگذشتگی کنند تا بیوگان و یتیمان تغذیه شوند و انجیل در همه جای جهان اعلام شود.

کلیسای اولیه مطمئناً چنین نظارتی را اجرا می کرد و تقسیم کردن داراییشان با نیازمندان بخشی رایج از زندگی عهد جدید بود. اولین مومنان فرمان مسیح را به پیرونش جدی گرفتند، «آنچه‌ دارید بفروشید و صدقه‌ دهید و کیسه‌ها بسازید که‌ کهنه‌ نشود و گنجی‌ را که‌ تلف‌ نشود، در آسمان‌ جایی‌ که‌ دزد نزدیک‌ نیاید و بید تباه‌ نسازد» (لوقا 33:12). توضیحات لوقا دربارۀ کلیسای اولیه را می خوانیم:

در اثر آیات و معجزات بسیاری که توسط رسولان به عمل میامد خوف الهی بر همه مستولی شده بود. تمام ایمانداران با هم متحد و در همه چیز شریک بودند. مال و دارائی خود را می فروختند و به نسبت احتیاج هر کس بین خود تقسیم می کردند… همۀ مؤمنان از دل و جان متحد شده بودند و هیچکس دارائی خود را از آن خود نمی دانست بلکه همه در اموال یکدیگر شریک بودند. رسولان به رستاخیز عیسی خداوند با قدرتی عظیم شهادت می دادند و خدا برکت فراوانی به آنها عطا می فرمود. هیچکس در میان ایشان محتاج نبود زیرا هر کس زمینی یا خانه ای داشت آن را می فروخت، پولش را می آورد و در اختیار رسولان می گذاشت و به این ترتیب بین محتاجان به نسبت احتیاجشان تقسیم میشد (اعمال رسولان 44:2-45؛ 32:4-35).

در کتاب مقدس هم آشکار است که کلیسای اولیه غذا و احتیاجات بیوگان را تامین می کرد (اعمال رسولان 1:6؛ اول تیموتائوس 3:5-10 را ببینید).

پولس، بزرگترین رسولی که تا کنون وجود داشته است، کسی که توسط خداوند مامور شد که انجیل را برای غیرکلیمیان، ببرد، نویسندۀ بیشتر رساله های عهد جدید، بخش بزرگی از خدمت خود را به بر آوردن احتیاجات نیازمندان اختصاص داده بود. از طریق کلیساهایی که بنیان گذارد، مبالغ زیادی را برای کمک به فقرا جمع کرد (اعمال رسولان 27:11-30؛ 17:24؛ رومیان 25:15-28؛ اول قرنتیان 1:16-4؛ دوم قرنتیان 8-9؛ غلاطیان 10:2 را ببینید). پولس حداقل 17 سال بعد از ایمان آوردنش، به اورشلیم سفر کرد تا انجیلی که دریافت کرده بود را برای تحقیق نزد پطرُس، یعقوب و یوحنا برد. هیچ یک از آنها مورد نادرستی در پیام او ندیدند و زمانی که پولس موقعیت را در نامۀ غلاطیان بازگو کرد، به یاد آورد که، «تنها پیشنهادی که داشتند این بود که در فکر فقرا باشیم، یعنی همان کاری که من مشتاق انجامش بودم» (غلاطیان 10:2). در ذهن پطرُس، یعقوب، یوحنا و پولس دلسوزی برای فقرا بعد از اعلام انجیل در ردۀ دوم اهمیت قرار داشت.

خلاصه (In Summary)

در باب این موضوع، بهترین توصیه برای خادمان شاگردسازازپولس رسول است که پس از اینکه تیموتائوس را گفت که، «عشق به پول سرچشمۀ همه نوع بدی هاست» و اینکه «به علت همین عشق است که بعضی ها از ایمان منحرف گشته قلبهای خود را با رنج های بسیار جریحه دار ساخته اند»، او را نصیحت کرد که،

اما تو، ای مرد خدا، از همۀ این ها بگریز و نیکوئی مطلق و خدا پرستی و ایمان و محبت و بردباری وملایمت را پیشه خود ساز (اول تیموتائوس 11:6).

1 واعظان کامیابی اغلب این حقیقت را استفاده می کنند تا ثابت کنند که خدمت مسیح شکوفا و پر رونق بود. بدون شک خداوند احتیاجات مسیح را رفع می کرد و اینگونه او می توانست ماموریت خود را انجام دهد. تفاوت میان مسیح و واعظان کامیابی این است که مسیح خودخواه نبود و پولِ مربوط به خدمت خود را صرف ثروتمند کردن خود نمی کرد.

22

زمانی که ابراهیم خواست خود برای قربانی کردن پسر عزیزش ثابت کرد، خداوند وعده ای به او داد:

و از ذریت‌ تو، جمیع‌ امتهای‌ زمین‌ بركت‌ خواهند یافت‌، چونكه‌ قول‌ مرا شنیدی‌ (پیدایش 18:22).

پولس رسول می گوید که این وعده برای ابراهیم و فرزند او بود (مفرد) نه فرزندانش (جمع) و این فرزند مسیح بود (غلاطیان 16:3). در مسیح همۀ امت ها یا اگر بخواهیم درست تر بگوییم همۀ گروههای نژادی زمین برکت می یابند. وعده ای که به ابراهیم داده شد در بر گرفتن هزاران نژاد غیرکلیمی در نقاط مختلف جهان را پیش گویی می کند، که از طریق بودن در مسیح برکت خواهند یافت. این گروههای نژادی به دلیل زندگی در جاهای مختلف جغرافیایی با هم تفاوت دارند، از نژادهای متفاوت هستند، از فرهنگ های متفاوت پیروی می کنند و به زبانها مختلف تکلم می کنند. خداوند می خواهد که همه در مسیح برکت یابند و به همین دلیل است که مسیح به دلیل گناه همۀ مردم جهان مرد (اول یوحنا 2:2 را ببینید).

اگرچه مسیح گفت که دری که به حیات منتهی می شود تنگ وراهش دشوار است و یابندگان آن هم کم هستند (متی 14:7 را ببینید)، یوحنای رسول دلیل خوبی در اختیارمان گذاشت بری اینکه باور کنیم که نمایندگانی از همۀ گروههای نژادی جهان در پادشاهی آیندۀ خداوند وجود خواهند داشت:

بعد از این نگاه کردم و گروه کثیری را دیدم که به شمار نمی آمد. از همۀ ملل و همۀ قبائل و امتها و زبانها در جلوی تخت و در مقابل بره ایستاده بودند. آنها لباس سفیدی به تن داشتند و شاخۀ نخل در دستشان بود و با هم فریاد می زدند: «نجات ما از جانب خدائی است که بر تخت می نشیند و از جانب بره است» (مکاشفه 9:7-10، همراه با تاکید).

بنابراین فرزندان خداوند با شوق بسیار انتظار دارند تا روزی در برابر تخت خداوند به جمعیتی از نژادهای مختلف بپیوندند!

بسیاری از مبشرین معاصر تاکید زیادی بر دسترسی به هزاران گروه نژادی کوچک و مخفی جهان دارند، با امید اینکه کلیسایی دائمی برای هر یک تأسیس کنند. این کار واقعا ستودنی است چرا که مسیح به ما فرمان داد که به همۀ جهان برویم و «همۀ ملتها (یا همان گروههای نژادی مختلف) را شاگرد من سازید» (متی 19:28). اما نقشه های بشر، حتی آنهایی که با نیت خوب هستند، به خصوص زمانی که بدون راهنمایی روح القدس عمل می کنند، بیشتر آسیب می رسانند تا اینکه کمک کنند. بسیار زروری است که برای کمک به گسترش پادشاهی خداوند از معرفت خود او پیروی کنیم.

بیش از آنچه در متی 19:28 یافت می شود، او اطلاعات و دستورالعمل ها دربارۀ چگونگی شاگردسازی در همه جای جهان به ما داده است.

شاید حقیقتی که بسیار توسط کسانی که تلاش می کنند ماموریت بزرگ را به انجام رسانند مورد سهل انگاری قرار گرفته است این باشد که خداوند از همۀ مبشران بزرگ تر و برتر است و ما باید با او نه برای او کار کنیم. او بیشتر از ما به رسیدن انجیل به کل دنیا توجه می کند و بیش از هر کس دیگری برای این هدف تلاش می کند. او به قدری نسبت به این هدف متعهد بود که به خاطرش مُرد و دربارۀ آن پیش از آفرینش هم فکر کرده و تصمیم گرفته بود و هنوز هم دربارۀ آن فکر می کند! تعهد یعنی همین!

«فتح جهان برای مسیح» (“Wining the World For Christ”)

جالب است که زمانی که رساله های عهد جدید را می خوانیم، هیچ مشاجره ای (چنانچه امروز انجام می دهیم) برای رفتن به همه جای جهان و بردن پیام مسیح نمی بینیم. مسیحیان اولیه و رهبران مسیحی متوجه بودند که خداوند تلاش زیادی برای رهایی جهان می کند و وظیفۀ آنها همکاری با اوست و او هدایتشان می کند. اگر کسی این مساله را می دانست همانا پولس رسول بود که هیچ‌کس او را «به طرف خداوند هدایت نکرد». او زمانی که به دمشق سفر می کرد مستقیما توسط خداوند ایمان آورد. در طول کتاب اعمال رسولان، ایجاد و گسترش کلیسا ها را می بینیم که این امر به خاطر مردمی است که توسط روح القدس تدهین و هدایت شده بودند. از کتاب اعمال اغلب به عنوانِ «اعمال رسولان» یاد می شود در صورتی که بهتر است آن را «اعمال خداوند» بنامیم. لوقا در پیش گفتار کتاب اعمال رسولان اعلام کرد که اولین نامه اش (انجیلی که به نام خودش است)، گزارشی «درباره تمام اعمال و تعالیم عیسی از ابتدا» است (اعمال رسولان 1:1، همراه با تاکید). واضح است که لوقا اعتقاد داشت که کتاب اعمال رسولان شرحی بود از ادامۀ آنچه مسیح انجام و آموزش می دهد. او از طریق خادمانی که توسط روح هدایت و تدهین شده بودند و با او همکاری کردند، فعالیت می کرد.

اگر مسیحیان اولیه برای «رفتن به جاهای دیگر و شهادت دادن به همسایگانشان و کمک برای فتح جهان برای مسیح» تشویق نمی شدند، وظیفه شان برای ساختن پادشاهی خداوند چه بود؟آنهایی که برای اعلام عمومی انجیل (رسولان و مبشران) فراخوانده نشده بودند، در عوض برای زندگی فرمانبردارانه و مقدس و آماده بودن برای دفاع در برابر هر کسی که آنها را مورد سوال قرار دهد، خوانده شده بودند. مثلا پولس نوشت:

اما اگر به خاطر نیکوکاری رنج می بینید ، خوشا به حال شما! از تهدیدات مردم نترسید و نگران نباشید. اما ترس مسیح در دلهای شما باشد و او را خداوند خود بدانید و اگر کسی علت امید شما را می پرسد، همیشه آماده جواب باشید. البته باملایمت و احترام. وجدان شما همیشه پاک باشد تا حتی اگر به شما توهین شود، کسانی که از رفتار نیک مسیحائی شما بد می گویند از گفتۀ خود شرمنده گردند (اول پطرس 14:3-16).

توجه کنید که مسیحیانی که پولس برایشان نامه نوشت در رنج بودند. اما اگر مسیحیان متفاوت از جهان نباشند، جهان آنها را آزار نخواهد داد. این یکی از دلایل کم آزار دیدن مسیحیان در جاهای مختلف است – اینکه این به اصطلاح مسیحیان متفاوت از افراد دیگر رفتار نمی کنند. آنها در واقع مسیحی نیستند، و بنابراین کسی آنها را آزار نمی دهد. اما باز هم بسیاری از چنین مسیحیانی در روزهای یکشنبه تشویق می شوند که «ایمان خود را با همسایگانشان در میان بگذارند». زمانی که آنها با همسایگانشان صحبت می کنند، این همسایه ها وقتی متوجه می شوند که آنها تولد دوباره یافته اند، متعجب می شوند. بدتر از آن اینکه، انجیلی که آنها اعلام می کنند، بیشتر از گفتن «خبر خوش» به همسایگانشان نیست، این خبر که آنها در اشتباهند اگر فکر می کنند که اعمال نیک و فرمانبرداری از خداوند ربطی به رستگاریشان دارد. تنها مسالۀ مهم این است که مسیح را به عنوان منجی خود قبول کنند.

بر خلاف آنچه در بالا گفته شد، اولین مسیحیان که خداوندشان واقعاً مسیح بود، مانند نور در تاریکی ایستادگی کردند و بنابراین نیازی نداشتند که کلاس هایی برای شهادت دادن برگزار کنند و یا شجاعت به خرج داده و به همسایگانشان بگویند که پیرو مسیح بوده اند. آنها فرصت های بسیاری برای اعلام انجیل داشتند زیرا آنها به خاطر دادگریشان مورد سوال قرار می گرفتند. همانطوری که پطرُس گفت، آنها تنها مسیح را در قلب خود به عنوان خداوندشان متمایز می کردند و آمادۀ ایستادگی بودند.

شاید تفاوت اساسی میان مسیحیان امروزی و مسیحیان اولیه این باشد: مسیحیان امروز، اینطور تصور می کند که یک مسیحی توسط آنچه می داند و ایمان دارد مشخص می‌شود – ما آن را خط مشی و عقیده می نامیم و تلاش می کنیم که آن را بیاموزیم. در مقابل، اولین مسیحیان معتقد بودند که یک مسیحی توسط کردارش مشخص می‌شود – و بر اطاعت از فرامین مسیح تمرکز داشتند. جالب است بدانیم که عملاً هیچ یک از مسیحیان در 14 قرن اول، انجیل شخصی نداشت، بنابراین برای آنها غیرممکن بود که انجیل را هر روز بخوانند، در حالی که امروز یکی از قوانین ریشه ای برای مسیحیان امروز خواندن مداوم انجیل است. مطمئناً منظور من این نیست که مسیحیان نباید هر روز انجیل را مطالعه کنند. بلکه می خواهم بگویم که برای بسیاری از مسیحیان خواندن انجیل مهمتر از مطیع بودن نسبت به دستورات آن است. ما در نهایت به خاطر داشتن عقیدۀ درست به خودمان افتخار می کنیم (بر خلاف اعضاءِ 29999 فرقه های دیگر که هنوز در حد ما نیستند) اما دروغگویی، شایعات بی اساس و اندوختن گنج های زمینی در میان ما رایج است.

اگر امیدوار باشیم که دلهای مردم را نرم کنیم تا جایی که نسبت به انجیل پذیراتر باشند، آن وقت است که آنچه می کنیم بر اساس عملمان است نه بر اساس عقیده مان!

خدا، بزرگترین مبشر (God, the Greatest Evangelist)

بیایید عملکرد خداوند را در ساختن پادشاهی اش به طور دقیق تر بررسی کنیم. هرچقدر روش کار او را بهتر متوجه شویم، بیشتر می توانیم با او همکاری کنیم.

مردم با قلب خود به مسیح ایمان می آورند (رومیان 9:10-10 را ببینید). آنها به خداوندمان مسیح ایمان دارند و بنابراین توبه می کنند. آنها خواستۀ خود را پایین می آورند و مسیح را بر روی تختِ اراده شان می نشانند. ایمان آوردن شامل تغییرحالت دل می باشد.

به همین ترتیب، اینکه مردم به مسیح ایمان نمی آورند، از قلبشان نشات می گیرد. آنها در برابر خداوند مقاومت می کنند و در نتیجه توبه نمی کنند. با تصمیمی آگاهانه مسیح را از قلب خود دور نگه می دارند. عدم ایمان شامل تصمیم همیشگی برای تغییر ندادن دل است.

مسیح نشان داد که دل همۀ مردم آنقدر سخت است که کسی نزدش نمی رود مگر اینکه پدر آسمانی او را جذب کند (یوحنا 44:6 را ببینید).خداوند از روی رحمت خود دایما افراد را به روش های مختلف به سوی مسیح می کشاند، و تمام این روش ها دل آنها را لمس می کند و مردم باید تصمیم بگیرند که قلب هایشان را نرم کنند یا نه!

خداوند از چه روش هایی برای لمس دل مردم استفاده می کند تا آنها را به سمت مسیح سوق دهد؟

او ابتدا، خلقت خود را به کار می برد. پولس نوشت،

زیرا غضب‌ خدا از آسمان‌ مکشوف‌ می‌شود بر هر بی‌دینی‌ و ناراستی‌ مردمانی‌ که‌ راستی‌ را در ناراستی باز می‌دارند. چونکه‌ آنچه‌ از خدا می‌توان‌ شناخت‌، در ایشان‌ ظاهر است‌ زیرا خدا آن‌ را بر ایشان‌ ظاهرکرده‌ است‌. زیرا که‌ چیزهای‌ نادیده‌ او یعنی‌ قوت‌ سرمدی‌ و الوهیتش‌ از حین‌ آفرینش‌ عالم‌ بوسیله‌ کارهای‌ او فهمیده‌ و دیده‌ می‌شود تا ایشان‌ را عذری‌ نباشد (رومیان 18:1-20، همراه با تاکید).

توجه کنید که پولس گفت مردم راستی را در ناراستی نگه می دارند و این گواهی در درون آنهاست. یعنی حقیقت در درون آنها قیام می کند و با آنها مواجه می شود، اما آنها کنارش می زنند و در برابر این عقیدۀ درونی مقاومت می کنند.

حقیقتی که گواه درونی هر کسی است، دقیقاً چیست؟ پولس گفت، «صفات نادیدنی خداوند یعنی قدرت ازلی و الوهیت او در چیزهائیکه او آفریده است.» مردم با دیدن خلقت خداوند باطناً می دانند که او وجود دارد،¹ بسیار قدرتمند است، به طرز شگفت آوری خلاق و به طور باورنکردنی باهوش و عاقل است (تنها چند مورد از ویژگی های او).

نتیجه ای که پولس می گیرد این است که چنین افرادی عذری ندارند و درست می گوید. خداوند مدام بر همه فریاد بر می آورد، خود را آشکار می کند تا آنها دلهایشان را نرم کنند، اما اکثر آنها گوشهایشان را می گیرند. اما خداوند هرگز فریاد برآوردن را در زندگی آنها، با نشان دادن معجزات – از طریق گلها، پرندگان، بچه ها، دانه های برف، موز و سیب و میلیونها مورد دیگر– متوقف نمی کند.

اگر خداوند وجود دارد و آنطور که خلقتش نشان می دهد، بزرگ است، پس باید مورد اطاعت قرار بگیرد. آن مکاشفۀ درونی فریاد می زند و پیامی دارد: توبه کن! به همین دلیل، پولس می گوید که همه فریاد خداوند که آنها را به توبه کردن دعوت می کند شنیده اند:

اما می پرسم: «آیا ممکن است که آنها پیام را نشنیده باشند؟ البته شنیده اند، زیرا صدای ایشان به سر تا سرجهان و سخن آنها به دور افتاده ترین نقاط دنیا رسیده است» (رومیان 18:10).

در اینجا پولس در واقع آیه ای معروف از مزمور 19 را نقل می کند، متن کامل می گوید:

آسمانها جلال خدا را بیان می کنند و فلک، صنعت دست او را نشان می دهد. روزها معرفت خدا را اعلام می کنند و شبها حکمت او را. نه سخنی شنیده می شود و نه کلامی. با وجود این، پیامشان به سراسر زمین می رسد و ندای ایشان به سرتاسر جهان (مزمور 1:19-4، همراه با تاکید).

این متن هم نشان می دهد که خداوند از طریق خلقت خود، روز و شب، با همه صحبت می کند. اگر مردم نسبت به پیام آفرینش خداوند درست واکنش نشان دهند، بر روی صورت به زمین خواهند افتاد و فریاد بر خواهند کشید که، «ای خالق بزرگ، تو مرا آفریده ای و مسلماً مرا برای انجام اراده ات آفریده ای. پس من تسلیم خواست تو می شوم!»

روش های دیگری که خداوند برای صحبت از آنها استفاده می کند

(Another Means by Which God Speaks)

در رابطه با مکاشفۀ درونی/بیرونی مکاشفۀ درونی دیگری هم وجود دارد، که آن هم خدادادی است و بسته به اکتشافات شخص نسبت به معجزات خلقت نیست. این مکاشفۀ درونی وجدان هر فرد است، ندایی که قانون خداوند را مدام آشکار می کند. پولس نوشت،

هر گاه غیر یهودیان که دارای شریعت موسی نیستند احکام شریعت را طبیعتأ انجام می دهند معلوم است که شریعت آنان خودشانند با وجود اینکه شریعت کتبی ندارند، رفتارشان نشان می دهد که مقررات شریعت در قلبهایشان نوشته شده و وجدانهای ایشان نیز درستی این را تأیید می کند زیرا افکارشان یا آنها را متهم می کند و یا از آنها دفاع می نماید. طبق بشارتی که من می دهم در روزیکه خدا بوسیله عیسی مسیح همۀ افکار پنهانی دلهای آدمیان را داوری می کند این کار انجام خواهد گرفت (رومیان 14:2-16).

بنابراین همه درست را از غلط تشخیص می دهند. یا به طور دقیق تر، همه می دانند که چه چیزی خداوند را خشنود می کند و چه چیزی او را خشنود نمی کند و او همۀ انسانها را در روز داوری برای انجام آنچه می دانسته اند خداوند را ناخشنود می کند، مسئول و پاسخگو خواهند بود. مردم هر چقدر سنشان بالاتر می رود، در توجیه گناهشان و نشنیده گرفتن ندای وجدانشان ماهرتر می شوند، اما خداوند از آشکار کردن قانون خود درون آنها هرگز دست بر نمی دارد.

روش سوم (A Third Means)

اما هنوز هم روش های دیگری هست. خداوند، بزگترین مبشر که تلاش می کند که همه را به سمت توبه سوق دهد، با وسایل یگری هم با مردم صحبت می کند. باز هم سخنان پولس را می خوانیم که،

غضب خدا از آسمان بر هر گونه گناه و شرارت مردمی نازل میشود که زندگیء شرارت آمیزشان مانع شناسائی حقیقت است (رومیان 18:1، همراه با تاکید).

توجه کنید که پولس گت، خشم خداوند نازل می شود، نه اینکه روزی نازل خواهد شد. خشم خداوند در بسیاری از حوادث ناگوار و غم انگیز، کوچک و بزرگ، که بشر را آزار می دهد، برای همه مشخص است. اگر خداوند قادر مطلق است، و می تواند هر کاری را انجام دهد و یا جلوی انجام هر کاری را بگیرد، پس این حوادث که بر سر کسانی که او را انکار می کنند می آید، نمودی از خشم اوست. تنها الهی دان ها و فلاسفۀ نادان نمی توانند این حقیقت را ببینند. اما باز هم در خشمش رحمت و محبتش آشکار می شود، چرا که کسانی که مستحق خشم اویند بسیار کمتر از آنچه باید، آزار می بینند و از عقوبتی که در انتظار کسانی است که توبه نمی کنند، آگاه می شوند. این هم وسیله ای دیگر است که خداوند برای جلب توجه مردمی که باید توبه کنند به کار می برد.

روش چهارم (A Fourth Means)

نهایتاً خداوند نه تنها مردم را از طریق آفرینش، وجدان و بلا که به وسیلۀ ندای انجیل نیزجذب می کند. زمانی که خادمانش او را اطاعت و خبر خوش را اعلام می کنند، همان پیام خلقت، وجدان، و بلا باز هم تصریح می کند که: توبه کنید!

می بینید که آنچه ما در بشارت انجیل انجام می دهیم قابل مقایسه با عملکرد خداوند نیست. او دائما همه افراد را در تمام لحظاتِ تمام روزهای زندگیشان بشارت می دهد، در حالی که بزرگترین انسان مبشر ممکن است در طول چندین دهه تنها با چند صد هزار نفر صحبت کند. و این مبشران عموماً بر هر گروه از مردم تنها یک بار و به مدت کوتاهی قادر به موعظه هستند. در واقع، همین تک فرصت هم تنها فرصتی است که مبشران اجازه دارند به مردم بدهند – در سایۀ فرمان مسیح که می گوید خاک پای خود را بتکانید و شهر، روستا و یا خانه ای که آنها را نمی پذیرند، ترک کنند (متی 14:10 را ببینید). منظور از تمام این مطالب این است که زمانی که بشارت دادنِ خداوند که بدون توقف، جهانی، چشمگیر، و از درون الزام کننده است را با روش بسیار محدود خود مقایسه می کنیم، واقعا شباهتی نمی بینیم.

این نوع نگرش، ما را کمک می کند که مسئولیت خود را در نهضت انجیل و در ساختن پادشاهی خداوند بهتر متوجه شویم. اما قبل از اینکه نقش خود را به طور خاص تر بررسی کنیم، باید عامل مهم دیگری را که غیر قابل چشم پوشی است بدانیم.

چنانچه قلا هم گفته شد، توبه کردن و ایمان آوردن در دل افراد صورت می گیرد. خداوند می خواهد که همه فروتنی پیشه کنند، دل خود را نرم کنند، و توبه کنند و به خداوندمان مسیح ایمان بیاورند. با این هدف است که خداوند به روش های بسیاری که قبلا توضیح داده شد، دائما بر قلب آدمیان تاثیر می گذارد.

البته خداوند حالات قلب همه را می داند. می داند که قلب چه کسی نرم و قلب که سخت است. می داند که چه کسی به پیام های بی وقفۀ او گوش فرا می دهد و که آنها را نادیده می گیرد. می داند که بعضی از افراد قلبشان را با مواجه شدن با مصیبت و بلا رو به انجیل باز کرده و توبه خواهند کرد و در مورد برخی افراد هیچ امیدی برای توبه نیست. (مثلاً او سه بار به ارمیا گفت که برای بنی اسراییل حتی دعا نکند زیرا آنها قلبشان بسیار دور از توبه است، اِرميا 16:7؛ 14:11؛ 11:14.)²او می داند که قلب چه کسی تا حدی نرم می شود که تنها ندایی درونی توسط روحش، اسباب توبه کردن او را فراهم می آورد.

با در ذهن داشتن این مطالب، دربارۀ وظیفۀ کلیساها برای اعلام انجیل و ساختن پادشاهی خداوند متوجه چه چیزی می شویم؟

اصل شمارۀ 1 (Principle #1)

اولاً آیا اینکه خداوند، بزرگترین مبشر که 95 درصد کل کار را انجام می دهد و همه روزه در درون مردم فریاد بر می آورد، خادمان خود را برای اعلام انجیل نزد کسانی که کمترین پذیرش را دارند نمی فرستد، بلکه آنها را نزد کسانی که قلبشان پذیراتر است می فرستد، منطقی به نظر نمی رسد؟ من که اینطور فکر می کنم.

آیا غیر ممکن به نظر می رسد که خداوند، بزرگترین مبشر که در تمام لحظه های زندگی آدمیان برایشان موعظه می کند، به کسانی که همۀ چیزهایی را که قبلا به آنها گفته بود را نادیده گرفته‌اند، انجیل را نفرستد؟ چرا او باید تلاش های خود را برای گفتن 5 درصد از باقی آنچه دوست دارد آنها بدانند تلف کند در شرایطی آنها کل 95 درصد را نادیده گرفته اند؟ به نظر من خداوند احتمالاً برای چنین افرادی مجازاتی خواهد فرستاد تا شاید دلشان نرم شود. اگر چنین اتفاقی بیفتد، بعد منطقی است که تصور کنیم خداوند خادمینش را برای اعلام انجیل نزدشان خواهد فرستاد.

برخی ممکن است بگویند که خداوند خادمان خود را نزد افرادی که توبه نمی کنند می فرستد تا زمانی که در جایگاه عدل الهی قرار می گیرند، بهانه ای نداشته باشند. اما به یاد اشته باشید که بر طبق کتاب مقدس چنین افرادی از قبل بهانه ای نزد خداوند ندارند زیرا خداوند همیشه و بی وقفه خود را در خلقتش آشکار می کند (رومیان 20:1). بنابراین اگر خداوند خادمی را نزد چنین افرادی می فرستد، برای این این نیست که آنها جوابگو باشند بلکه برای این است که آنها جوابگو تر خواهند بود.

اگر در‌واقع خداوند خادمان خود را بیشتر نزد افراد پذیرا می فرستد، پس ما، خادمان او، باید با دعا کردن از او بخواهیم که ما را نزد کسانی بفرستد که مثل گندم رسیده و آمادۀ برداشت هستند!

مثالی از کتاب مقدس (A Scriptural Example)

این اصل، چنانچه در کتاب اعمال رسولان ثبت شده، به خوبی در خدمت فیلیپس مبشر نشان داده شده است. او برای جمعیتی پذیرا در سامریه موعظه کرده بود، اما بعدها توسط فرشته ای برای سفر به جاده ای خاص هدایت شد. در آنجا به نزد پوینده ای بسیار پذیرا هدایت شد:

فرشتۀ خداوند به فیلیپس گفت : «برخیز به طرف جنوب به آن جاده ایکه از اورشلیم به غزه می رود برو.» (این جاده یک راه بیابانی است.) او بلند شد و بطرف آنجا حرکت کرد. یک خواجۀ حبشی که در دربار ملکۀ حبشه بنام کندا که مقام مهمی داشت و خزانه دار او بود برای عبادت به اورشلیم آمده بود. در این هنگام در راه بازگشت به وطن در کالسکه ای نشسته بود و کتاب اشعیاء نبی را می خواند. روح خدا به فیلیپس گفت : «نزدیک برو و خود را به آن کالسکه برسان.» پس فیلیپس به سوی آن دوید و شنید که او کتاب اشعیاء را می خواند و پرسید: «آیا آنچه می خوانی می فهمی؟» او پاسخ داد : «تا کسی مرا راهنمائی نکند چطور می توانم آنرا بفهمم؟» خواجه از فیلیپس خواهش کرد که سوار کالسکه بشود و پهلوی او بنشیند. آن قسمتی را که می خواند چنین بود: «او مانند گوسفندی که به کشتارگاه میبرند، یا مثل بره ای که پیش پشم چینان زبان نمی گشاید، کلامی بزبان نیاورد بدینگونه او راحقیر شمردند و حقانیتش را نادیده گرفتند. چه کسی درباره فرزندان او سخن خواهد گفت؟ زیرا حیات او از روی زمین منقطع شده است.» آن خواجه به فیلیپس گفت : «تمنا دارم به من بگو که نبی در اینجا دربارۀ چه کسی سخن می گوید، دربارۀ خودش یا کسی دیگر.» آنگاه فیلیپس آغاز سخن کرد و از همان قسمت کتاب شروع کرده مژدۀ عیسی را به او رسانید. همانطور که می رفتند به آبی رسیدند. خواجه گفت: «نگاه کن، در اینجا آب هست چه چیزی مانع تعمید گرفتن من است؟» فیلیپس گفت: «اگر با تمام دل ایمان آوری هیچ مانعی وجود ندارد.» خواجه پاسخ داد: «من ایمان دارم که عیسی مسیح، پسر خداست.» خواجه دستور داد کالسکه را نگهدارند. او و فیلیپس داخل آب رفتند و فیلیپس او را تعمید داد. وقتی از آب بیرون آمدند روح خداوند ناگهان فیلیپس را در ربود و خواجه دیگر او را ندید و شادی کنان به راه خود رفت (اعمال رسولان 26:8-39).

فیلیپس به شیوه ای الهی برای خدمت نزد مردی هدایت شد که به قدری مشتاق بود که از آفریقا به اورشلیم سفر کرده بود تا خداوند را عبادت کند و حداقل یک بخشی از رونوشتِ نبوت اشعیا را خریداری کرده بود. زمانی که این مرد فصل 53 از اشعیا، صریح ترین بخش از عهد قدیم که فداکاری مسیح را به تفصیل شرح می دهد، را می خواند و برایش این سوال پیش آمده بود که اشعیا خطاب به که این مطالب را نوشته بود، فیلیپس در آنجا حاضر بود تا آنچه او می خواند را توضیح دهد! مردی آمادۀ ایمان آوردن بود! خداوند قلب او را می شناخت و فیلیپس را نزد او فرستاد.

راهی بهتر (A Better Way)

چقدر بهتر است زمانی که با هدایت روح القدس نزد افراد پذیرا برویم تا این که تصادفی به مردمی نزدیک شویم که پذیرا نیستند به این دلیل که احساس گناه می کنیم و تصور می کنیم که آنها راه دیگری برای شنیدن انجیل ندارند. فراموش نکنید – خداوند به همۀ کسانی که شما می بینید به گونه ای بی وقفه بشارت می دهد. ما بهتر است که از مردم بپرسیم که چطور ندای وجدانشان با آنها رفتار می کند تا متوجه شوند که در برابر خداوند پذیرا هستند یا نه، زیرا همه به وسیله ای با گناه دست و پنجه نرم می کنند.

مثال دیگری از این اصل ایمان آوردن خانوادۀ کورنلیوس در پیِ خدمتِ پطرُس است، که به طور ماورایی برای اعلام انجیل نزد این گروهِ پذیرای غیر کلیمی هدایت شد. کورنلیوس انسانی بود که به ندای وجدانش گوش می داد و در پی خداوند بود، و این از روش زندگی اش که همیشه همراه با دعا و صدقه دادن بود مشخص است (اعمال رسولان 2:10 را ببینید). خداوند توسط پطرُس با او ارتباط برقرار کرد و او به پیام پطرُس با قلبی گشوده گوش فرا داد و نجات یافت.

ما باید عاقل باشیم و به جای اینکه نقشه های بزرگ و وقت گیر طرح ریزی کنیم و شهرهایمان را به چهار قسمت تقسیم کنیم و گروهایی را سازماندهی کنم تا با همۀ افراد درخانه ها و آپارتمان ها ملاقات کنند، از روح القدس در دعاهایمان بخواهیم که ما را به سمت کسانی هدایت کند که قلبشان را گشوده اند. اگر پطرُس در جلسه ای دربارۀ روشهای بشارت شرکت کرده بود یا فیلیپس به موعظه کردن در سامریه ادامه داده بود، خانوادۀ کورنلیوس و خواجۀ اهل اتیوپی انجیل را دریافت نمی کردند.

البته مبشران و رسولان، برای اعلام انجیل نزد مرد پذیرا و غیرپذیرا هدایت خواهند شد. اما باید در رابطه با مکانی که قرار است موعظه کنند، منتظر الهام خداوند باشند. امثالِ ثبت شده درکتاب اعمال رسولان، از مردمی است که توسط روح القدس تدهین و هدایت می شوند و با او در ساختن پادشاهی خداوند همکاری می کنند. چقدر عملکرد کلیسای اولیه متفاوت از کلیساهای امروزی است. نتایج چقدر متفاوتند! چرا از روشی که اینقدر موفق بوده، تقلید نمی کنیم؟

اصل شمارۀ 2 (Principle # 2)

اصول انجیل که در بخش اول این فصل بررسی کردیم، به چه روش دیگری می توانند ما را کمک کنند تا نقش خود را در بشارت دادن و ساختن پادشاهی خداوند بشناسیم؟

اگر طرح و برنامۀ خداوند این است که خلقت، وجدان و مصیبت و بلا همه بشر را به سوی توبه کردن فرا می خوانند، پس آنهایی که انجیل را موعظه می کنند باید مطمئن باشند که پیامی مخالف این جریان در صحبت هایشان ندارند. اما برخی دارند! موعظاتشان مستقیماً با همۀ چیزهایی که خداوند تلاش می کند به گناهکاران بگوید متفاوت است! پیام آنها دربارۀ رحمت غیر انجیلی، این نظریه را به وجود می آورد که تقدس و فرمانبرداری برای کسب زندگی جاویدان مهم نیستند. با عدم ذکر لزوم توبه برای رستگار شدن، با تاکید بر اینکه رستگاری به سبب اعمال به وجود نمی‌آید (بر حسب گفتۀ پولس رسول، ولی به طوری که منظور نظر او نبود)، در واقع علیه خداوند عمل می کنند، و مردم را به سمت فریبی عمیق هدایت می کنند که ظلمت ابدیشان را تضمین می کند زیرا با این شرایط آنها مطمئن می شوند که نجات یافته اند، حال آنکه در حقیقت نجاتی در کار نیست! چه غم انگیز است که پیام آوران خداوند درست علیه آنچه خداوند می خواهد عمل می کنند!

مسیح به ما فرمان داد که به مردم بگوییم «برای اینکه گناهانشان بخشیده شود توبه کنند» (لوقا 47:24). این پیام آنچه خداوند به گناهکاران در تمام طول زندگیشان می گوید را تایید می کند. موعظۀ انجیل مردم را به سوی قلبشان هدایت می کند و کسانی را که سنگدلند را آزار می دهد. اما بشارت امروزی که به مردم می گوید خداوند چقدر آنها را دوست دارد، (در کتاب اعمال رسولان، هیچ رسولی زمان اعلام انجیل چنین مطلبی نمی گوید) باعث می شود که آنها تصور کنند که خداوند از دستشان عصبانی نیست. اغلب به آنها گفته می شود که تنها باید مسیح را بپذیرند. اما پادشاه پادشاهان و خدای خدایان نیازی به پذیرش ما ندارد. سوال این نیست که، «آیا مسیح را قبول می کنید؟» سوال این است: «آیا مسیح شما را می پذیرد؟» پاسخ این است: او شما را دوست ندارد مگر اینکه توبه کنید و پیروی از او را آغاز کنید، و تنها رحمت اوست که مانع از این می شود که شما را به دوزخ بیفکند.

در سایۀ بشارت امروزی که رحمت خداوند را ناچیز می شمرد، نمی توانم کار خاصی بکنم، تنها متحیر می مانم که چرا بسیاری از ملت ها، که توسط رهبرانی اداره می شوند که اختیار حکومت کردن از جانب خداوند به آنها داده شده (و این مساله را نمی توان رد کرد؛ دانيال 17:4 و 25 و 32؛ یوحنا 11:19؛ اعمال رسولان 23:12؛ رومیان 1:13 را ببینید)، ارتباط ملت خود را با مبلغان غربی قطع کرده اند. شاید خداوند می خواهد انجیل نادرست و کاذب را از این کشورها دور نگه دارد.

اصل شمارۀ 3 (Principle # 3)

اصولی که قبلا در این فصل بررسی شد ما را کمک می کنند که بهتر متوجه دیدگاه خداوند نسبت به مردمی که مذاهب دروغین را دنبال می کنند، بشویم. آیا آنها افرادی نادان هستند که باید به حالشان افسوس خورد چرا که هرگز حقیقت را نشنیده اند؟ آیا تمام تقصیر بر گردن کلیسا است که به آنها درست بشارت نداده است؟

خیر! این افراد در برابر حقیقت نادان نیستند. ممکن است همۀ مطالبی که یک مسیحی از انجیل می داند را ندانند، اما تمام چیزهایی را که خداوند از طریق خلقت، وجدان، مصیبت و بلا آشکار می کند، می دانند. آنها کسانی هستند که توسط خداوند در تمام طول زندگیشان به سوی توبه دعوت می شده اند، حتی اگر هیچ وقت فردی مسیحی را ندیده باشند و انجیل را نشنیده باشند. به علاوه، آنها در زندگی یا مشغول سخت کردن یا نرم کردن دلهایشان در برابر خداوند بوده اند.

پولس دربارۀ جهل کافران نوشت و دلیل این جهل را آشکار کرد:

پس بنام خداوند این را می گویم و به آن تأکید می کنم که شما دیگر نباید مانند کافران که در پیروی ازخیالات بیهودۀ خود بسر می برند زندگی کنید. افکار آنها تیره شده است، جهالتی که در میان آنها است و سخت دلی آنان، ایشان را از حیاتی که خدا می بخشد محروم کرده است. عواطف خود را از دست داده و خود را تسلیم هوی و هوس کرده اند و برای ارضاء امیال پست خود از هیچ کاری فروگذار نمی کنند (افسسیان 17:4-19).

توجه کنید که دلیل جهل امتها سنگدلیشان است. پولس همچنین اظهار کرد که آنها عواطف خود را از دست داده اند و قلبشان پینه بسته است. او به وضوح از حالات قلبشان صحبت می کند. پینه به دلیل تماس مداوم با اشیاء سخت بر روی دست افراد به وجود می آید. پوست پینه بسته به مرور حساسیت خود را از دست می دهد. به همین شکل، زمانی که مردم در برابر ندای خداوند از طریق خلقت، وجدان و بلا، مقاومت می کنند، قلبشان پینه می بندد و به مرور حساسیت خود را نسبت به ندای الهی از دست می دهند. به همین دلیل است که آمار نشان می دهد، میزان پذیرش مردم با بالا رفتن سنشان کم می شود. هر چقدر فرد بزرگتر می شود، احتمال توبه کردن از جانب او کمتر می شود. مبشران عاقل بیشتر جوانها را هدف قرار می دهند.

گناه بی اعتقادی (The Guilt of the Unbelieving)

دلیل دیگر بر این مساله که خداوند مردم را مقصر می داند حتی اگر هرگز انجیل را از فردی مسیحی نشنیده باشند، این است که او فعالانه آنها را مورد قضاوت قرار می دهد. اگر خداوند آنها را به خاطر گناهانشان مسئول نمی دانست هرگز آنها را مجازات نمی کرد. اما از آنجایی که آنها را تنبیه می کند، می توانیم مطمئن باشیم که آنها را مسئول می داند و زمانی که چنین می کند، آنها باید بدانند که اعمالشان برای او خوشایند نیست.

یکی از روش های تنبیه افرادی که در مقابل ندای خداوند برای توبه کردن ایستادگی می کنند، تنها گذاشتن آنها با خواسته های گناه آلودشان است تا بیش از پیش در پستی و خفت غرق شوند. پولس نوشت:

اگر چه آنها خدا را شناختند ولی آنطوریکه شایستۀ او است از او تکریم و تشکر نکردند. در عوض افکارشان کاملا پوچ گشته و عقل ناقص آنها تیره شده است.

در حالیکه ادعای حکمت می کنند نشان می دهند که نادان هستند. آنها جلال خدای جاودان را به بت هائی شبیه انسان فانی و پرندگان و چهار پایان و خزندگان تبدیل کردند.

به این جهت خدا ایشان را با شهوات و هوسهای خودشان در ناپاکی واگذاشت که با یکدیگر بدنهای خود را ننگین سازند. آنان حقیقت خدا را بدروغ تبدیل کردند و آفریده های خدا را بعوض خود آفریدگار پرستیدند ـ آفریدگاری که تا ابد شایستۀ ستایش است .

لذا خدا آدمیان را تسلیم شهوات ننگین خودشان کرده است . حتی زنان روابط طبیعی جنسی را به آنچه غیرطبیعی است تبدیل کردند. بهمان طریق مردان روابط جنسی طبیعی را با زنان ترک نمودند و در آتش شهوت برای هم جنسان خود سوختند. مردان مرتکب اعمال زشت و ننگین با مردان دیگر شدند و در وجود خودشان مجازاتی را که در خور چنین خلافکاری است دیدند.

چون آنها خدا شناسی را امری ناچیز شمردند خدا آنها را تسلیم افکار فاسدشان نمود تا اعمال زشت و ناشایست بجا آورند. آنها از انواع شرارت و بدی و طمع و بدخواهی و هم چنین از حسادت و آدمکشی و نزاع و فریبکاری و سوءنیت پر هستند. آنها شایعه می سازند و از یکدیگر بدگوئی می کنند، از خدا نفرت دارند، گستاخ و متکبر و لافزن و سازندۀ بدیها هستند و از والدین خود سرپیچی می کنند. بیفهم و بیوفا و بیعاطفه و بیرحمند. و با وجود اینکه فرمان خدا را می دانند که مجریان چنین کارها مستوجب مرگند ولی نه فقط خودشان این کارها را می کنند بلکه دیگران را نیز در انجام آنها تشویق می کنند. (رومیان 21:1-32، با تاکید)

توجه کنید که پولس چطور مقصر بودن بشر و مسئول بودن او را در برابر خداوند بیان می کند. آنها «خدا را شناختند» ولی آنطوری که شایستۀ او است «از او تکریم و تشکر نکردند». آنان «حقیقت خدا را بدروغ تبدیل کردند» پس باید با حقیقت خداوند رو به رو شده باشند. به این جهت «خدا ایشان را در ناپاکیشان واگذاشت،» در نقطه ای که مردم بیشتر کارهای غیرمنطقی، بر خلاف اصول و از روی هوس را انجام می دهند و بیش از پیش تسلیم گناه می شوند. در واقع خداوند می گوید، «پس می خواهید به جای من گناه را خدمت کنید؟ بسیار خوب، شروع کنید! من مانع شما نمی شوم و شما به تدریج بندۀ خدایی خواهید شد که می خواهید».

ممکن است کسی این شکل از داوری خداوند را نوعی از رحمت او بداند، به این معنا که زمانی که فرد بیش از پیش در گناه فرو می رود، ممکن است متوجه شده و از خواب غفلت بیدار شود. ممکن است این سوال برایمان پیش بیاید که چرا همجنس گراها از خود نمی پرسند که، «چرا به سمت افرادی همجنس خود جذب می شوم، در حالی که نمی توانم رابطۀ کاملِ جنسی با او داشته باشم؟ این مساله بسیار غیرمنطقی است!» شاید کسی بگوید که خداوند آنها را اینگونه آفرید (دلیلی که معمولاً خودشان برای توجیه انحراف اخلاقیشان می آورند) اما در واقع علت این است که خداوند می خواهد آنها بیدار شوند تا توبه کنند و از رحمت او برخوردار شوند.

تنها همجنسگرایان نباید چنین سوالاتی را از خود بپرسند. پولس فهرستی از گناهان اسیر کننده را نام برد که گواهی هستند بر داوری خداوند بر کسانی که او را خدمت نمی کنند. بیلیونها نفر باید رفتار غیرمنطقی خود را مورد سوال قرار دهند. «چرا از خانوادۀ خودم متنفرم؟» «چرا از شایعه پراکنی احساس لذت می کنم؟» «چرا هیچ گاه با آنچه دارم راضی نمی شوم؟» «چرا به تدریج کشش من نصبت به تصاویر هرزه بیشتر می شود؟» خداوند همۀ اینها را به ایشان داده است تا اسیر خدایشان شوند.

البته همه در هر زمانی می توانند قلبشان را صاف کنند، توبه کنند و به مسیح ایمان بیاورند. برخی از سنگدل ترین گناهکاران چنین کاری کرده اند و خداوند آنها را از گناهانشان رها و پاک کرده است! تا زمانی که انسان نفس می کشد، خداوند به او فرصت توبه می دهد.

بهانه ای ندارند (No excuse)

بر طبق گفتۀ پولس گناهکاران هیچ بهانه ای ندارند. آنها با محکوم کردن دیگران نشان می دهند که فرق میان درست و غلط را می دانند و بنابراین سزاوار محکومیت از جانب خداوند هستند:

و اما، ای آدمی، تو کیستی که در باره دیگران قضاوت می کنی؟ هر که باشی هیچگونه عذری نداری زیرا وقتی تو دیگران را محکوم می کنی و در عین حال همان کاری را که آنها انجام می دهند انجام می دهی، خودت را محکوم می کنی. ما می دانیم وقتی خدا اشخاصی را که چنین اعمالی می کنند محکوم می کند حق دارد. آیا تو گمان می کنی که با محکوم کردن دیگران از کیفر خواهی رست در حالیکه همان کارها را انجام می دهی؟ آیا فراوانیء مهر و بردباری و صبر خدا را ناچیز میشماری؟ مگر نمی دانی که منظور مهربانیء خدا این است که تو را به توبه راهنمائی فرماید؟ (رومیان 1:2-4).

پولس گفت دلیل صبر و بردباری خداوند دادن فرصت به بندگانش برای توبه کردن است. به علاوه، در ادامه تصریح می کند که تنها کسانی که توبه می کنند و مقدسانه زندگی می کنند، وارث ملکوت خداوند خواهند شد:

با سختدلی و بی میلیء خود نسبت بتوبه ، عقوبت خد را تا روز ظهور غضب خدا و داوری عادلانۀ او پیوسته شدیدتر می سازی. زیرا خدا به هر کس برحسب اعمالی که کرده است پاداش یا کیفر خواهد داد. بعضی افراد نیکی را دنبال می کنند و در جستجوی عزت و شرف و حیات فنا ناپذیر هستند، به آنان خدا حیات جاودانی خواهد داد. بعضی افراد خود خواه هستند و حقیقت را رد می کنند و بدنبال ناراستی میروند، آنها مورد خشم و غضب خدا قرار می گیرند. برای همۀ آدمیانیکه بدی را بجا می آورند مصیبت وپریشانی خواهد بود، اول برای یهودیان و سپس برای غیر یهودیان. اما خدا به کسانیکه نیکو کاری نمایند عزت وشرف و آرامش خواهد بخشید ، اول به یهودیان و سپس به غیر یهودیان (رومیان 5:2-10).

مسلماً پولس با آنهایی که می گویند کسی که «مسیح را به عنوان منجی بپذیرد» زندگی جاویدان خود را تضمین کرده است، موافق نیست. کسی که توبه کند و دائما اعمال نیک انجام دهد، به دنبال جلال و شکوه و جاودانگی است.

اما آیا این مطلب نشان نمی دهد که مردم می توانند، و به اصول دینهایی غیر از مسیحیت نیز عمل کنند و نجات یابند، زمانی که توبه کرده اند و از خداوند اطاعت می کنند؟

خیر! بنا به دلایل زیادی رستگاری بدون مسیح امکان ندارد. یکی از این دلایل این است که مسیح مردم را از بند گناهانشان آزاد کرد.

اما اگر آنها می خواهند توبه کنند، چطور می توانند به سراغ مسیح روند وقتی که هر گز دربارۀ او چیزی نشنیده اند؟

خداوند که حالات قلب همۀ مردم را می داند، خود را بر هر کسی که او را بجوید آشکار خواهد کرد. مسیح وعده داد که، «بجوئید، پیدا خواهید کرد» (متی 7:7) و خداوند انتظار دارد که همه او را بجویند (اعمال رسولان 26:17-27 را ببینید). زمانی که او می بیند قلب کسی نسبت به بشارت دادن های بی وقفۀ او واکنش نشان می دهد، انجیل را نزدش می فرستد، همانطوری که برای مرد اتیوپیایی و خانوادۀ کرنلیوس فرستاد. خداوند حتی محدود به شرکت کلیسا در بشارت نیز نیست، چنانچه در ایمان آوردن سولس طرسوسی نشان داد. اگر کسی نباشد که انجیل را نزد پوینده ای صادق ببرد، خداوند خود نزد او خواهد رفت! من نمونه های معاصر بسیاری دیده ام از مردمی که در کشورهای محصور توسط رویاهایی از مسیح ایمان آورده اند.

چرا مردم مذهبی هستند؟ (?Why People Are Religious)

حقیقت این است که بیشتر کسانی که اعتقاد به ادیان کاذب دارند، پویندگان راستین حقیقت نیستند. بلکه، مذهبی هستند زیرا به دنبال توجیه یا پوششی برای گناه خود هستند. همانطوری که دائما به وجدان خود آسیب می رسانند، نقاب مذهبی بودن را به چهره می زنند. با دینداریشان (تعصب مذهبی)، خود را متقاعد می کنند که سزاوار به دوزخ افکنده شدن نیستند. این مساله همینطور حقیقتی است در مورد «مسیحیان» مذهبی (از جمله مسیحیانی که معتقدند رستگاری با ایمان به مسیح به دست می آید نه در اثر اعمال)، بودایی ها، مسلمانان و هندوها. حتی زمانی که به دین خود عمل می کنند، وجدانشان آنها را سرزنش می کند.

زمانی که فردی بودایی، در برابر بت هایش و راهبانی که با غرور در برابرش نشسته اند تعظیم می کند، وجدانش به او می گوید که در حال انجام عملی نادرست است. زمانی که فردی هندو، گدایی را در خیابان می بیند و خود را متقاعد می کند که علت بیچارگی و بدبختی این شخص زندگی قبلی اوست، وجدانش او را سرزنش می کند. زمانی که مسلمانی افراطی کافری را به نام الله گردن می زند، وجدانش به خاطر عمل جنایت آمیزش بر او فریاد بر می آورد. زمانی که فردی مسیحی که معتقد است رستگاری با ایمان به مسیح به دست می آید نه در اثر اعمال، گنجهایش را بر روی زمین ذخیره می کند، مدام برنامه های نامناسب را از کانالهای تلویزیونی تماشا می کند، دربارۀ اعضای دیگر کلیسا شایعه پراکنی می کند، و در عین حال تصور می کند که به خاطر رحمت خداوند نجات یافته است، وجدانش او را محکوم می کند. تمام این مثال ها از کسانی است که می خواهند گناه کنند و دروغ های مذهبی را برای گناه کردن پیدا کرده اند. «عدالت» افراد مذهبی که تولد دوباره نیافته اند، بسیار دور از انتظارات خداوند است.

تمام اینها برای گفتن این مطلب است که از نظر خداوند کسانی که پیروِ ادیان کاذب هستند، افرادی نادان که تا به حال ندای حق و حقیقت را نشنیده باشند، نیستند. گناه نادانی آنها را نمی توان به پای کلیسا گذاشت به این دلیل که به درستی انجیل را اعلام نکرده اند!

باز هم، اگرچه می دانیم که خداوند می خواهد که کلیسا انجیل رادر تمام جهان اعلام کند، اما باید گوش به هدایت او بسپاریم که کجا «محصول برای درو رسیده است» (یوحنا 35:4 را ببینید)، و کجا مردم به دلیل اینکه قلبهایشان را در برابر تلاش بی وقفۀ خداوند برای رسیدن به آنها، نرم کرده اند، پذیراتر هستند.

اصل شمارۀ 4 (Principle #4)

آخرین اصلی که می توانیم از حقایق انجیل بیاموزیم و قبلاً در این فصل بررسی شد این اصل است که: اگر خداوند دائماً گناهکاران را تنبیه می کند به این امید که دلهایشان نرم شود، باید انتظار داشته باشیم که برخی از گناهکاران بعد از تجمل سختی ها و مجازات خداوند، دلهای خود را نرم کنند. بنابراین پس از بلا و مصیبت فرصتی وجود دارد برای رسیدن به مردمی که قبلاً غیرقابل دسترس بودند.

مسیحیان باید به دنبال موقعیت هایی باشند که انجیل را در جاهایی که مردم در رنج و عذابند با آنها در میان بگذارند. مثلاً، آنهایی که اخیراً کسانی را که دوست داشته اند از دست داده اند، ممکن است برای شنیدن ندای خداوند پذیراتر باشند. زمانی که به عنوان شبان خدمت می کردم، همیشه از فرصت ها در مراسم تدفین استفاده می کردم، و این آیه را به یاد داشتم: «رفتن‌ به‌ خانه‌ ماتم‌ از رفتن‌ به‌ خانه‌ ضیافت‌ بهتر است‌ زیرا كه‌ این‌آخرتِ همه‌ مردمان‌ است‌ و زندگان‌ این‌ را در دل‌ خود می‌نهند» (جامعه 2:7، همراه با تاکید).

زمانی که مردم از بیماری، فقدان مالی، روابط شکست خورده، بلایای طبیعی، عواقب گناه و مجازات به خاطر ارتکاب آن، رنج می برند، باید متوجه شوند که رنج و عذابشان ندایی برای بیداریست. خداوند از طریق رنج و عذاب موقتی تلاش می کند که گناهکاران را از عذاب ابدی نجات دهد.

خلاصه (In Summary)

خداوند بیشتر کارهای ساختن پادشاهی اش را خود انجام می دهد. وظیفۀ ما این است که هوشمندانه با او همکاری کنیم.

تمام مومنان باید با پاکی و فرمانبرداری زندگی کنند و همین توجه آنهایی را که در ظلمت به سر می برند را جلب می کند. و مومنان باید همیشه برای آماده دفاع از ایمان و امیدشان باشند تا بلکه آنها از ظلمت بازگردند.

خداوند از طریق خلقت، وجدان و بلا و گاهی به وسیلۀ ندای وجدان با بنده اش صحبت می کند و اینگونه تلاش می کند که همۀ افراد را برانگیزد که قلبشان را نرم و توبه کنند.

گناهکاران می دانند که دارند نافرمانی می کنند، و در برابر خداوند مسئولند حتی اگر هرگز انجیل را نشنیده باشند. گناه آنها گواهی بر سختی دلهایشان است. پستی و بندگیشان در برابر گناه که روز به روز بیشتر می شود، نشانه ای از خشم خداوند بر آنان است.

افراد مذهبی لزوما در پی حقیقت نیستند. آنها تنها با باور دروغ های مذهبی، اعمال خود را توجیه می کنند.

خداوند حالات قلب همه را می داند. اگرچه ممکن است ما را برای در میان گذاشتن انجیل به سوی کسانی هدایت کند که پذیرا نیستند، اما در بیشتر موارد ما را نزد افراد پذیرای انجیل می فرستد.

زمانی که خداوند قلب افراد را از طریق بلا نرم می کند، ما باید از فرصت استفاده کرده و انجیل را به این افراد برسانیم.

خداوند می خواهد که ما انجیل را به همۀ جهانیان برسانیم اما، چنانچه در کتاب اعمال رسولان ثبت شده است، باید برای انجام این ماموریت بزرگ از روح پیروی کنیم.

خداوند خود را بر هر کسی که او را بجوید آشکار می کند.

خداوند می خواهد که پیام ما و پیام او یکسان باشد.

روزی از تمام گروههای نژادی نمایندگانی در برابر خدا قرار می گیرند و او را پرستش می کنند، و ما باید هر آنچه می توانیم را انجام دهیم تا با خداوند برای رسیدن به این هدف همکاری کنیم. بنابراین همۀ مردم خداوند، باید عشق به مسیح را به همۀ اعضای گروههای نژادی که می بینند نشان دهند. خداوند ممکن است برخی از خادمان خود را برای هدف قرار دادن مردمی از فرنگ های متفاوت، هدایت کند. او این کار را با فرستادن یا حمایتِ بنیانگذاران کلیسا و یا با رفتن خود آنها انجام می دهد. آنهایی که فرستاده می شوند باید شاگردسازی کنند و خود را به عنوان خادمان شاگردساز اثبات کنند!

سخنان پایانی (Final Words)

بسیار سپاسگزارم که خداوند ما را قادر کرده است که این کتاب را به زبان شما انتشار دهیم و آن را در اختیارتان بگذاریم. امیدوارم که این کتاب باعث برکتتان شده باشد. اگر چنین است، لطف کرده و برایم بنویسید. من تنها به انگلیسی می توانم بخوانم و بنابراین باید نامه خود را به زبان انگلیسی بنویسید و یا آن را ترجمه کرده، برایم بفرستید!

بهترین راه برای فرستادن ایمیل است. آدرس ایمیل من: [email protected] است. اگر فرستادن ایمیل برایتان امکان ندارد، می توانید برای من نامه ای بفرستید اما بستگی دارد که چه زمانی این کتاب را بخوانید چون ممکن است آدرس من تغییر کند. به هر حال، در سال 2006 آدرس من از این قرار است:

Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA15241 USA

برای تعالیم بیشتر از وب سایت ما ملاقات کنید:

www.ShepherdServe.org

توضیحات پشت جلد

Back Cover Script

دیوید سرونت در گردهمایی های جهانی به مدت بیست و پنج سال مشغول خدمت به مسیحیان بوده است. اوتعلیم های انجیلی موجود در این کتاب را (که مهم ترین مسائلی را که امروز رهبران مسیحی با آنها سر و کار دارند، عنوان می کند)، با استفاده از تجربۀ خود در صحبت با دهها هزار شبان در بیش از چهل کشور، جمع آوری کرده است.

سرونت، موضوعاتی مانند پیشرفت کلیسا، زنان در خدمت، ادارۀ کلیسا، تفسیر بر اساس انجیل، کلیساهای خانگی، جدال روحانی، طلاق و ازدواج دوباره، عطایای روحانی، نهضت مسیحیت و بسیاری دیگر را توجیح می کند. او اغلب نظراتِ غالب و متداول را با بررسی آنچه کتاب مقدس می گوید، مورد سوال قرار می دهد. نتایجی که می گیرد ممکن است شما را متعجب کند. عقیدۀ اصلی و اساسیِ سرونت، این است که همۀ رهبران مسیحی باید شاگردانی بسازند که از همۀ فرامین مسیح اطاعت کنند.

خادم شاگردساز، که به زبانهای متعدد ترجمه شده است، رهبران مسیحی را در نقاط مختلف جهان یاری می دهد که در انجام مسئولیت بزرگ موثرتر باشند.

1 به همین دلیل است که کتاب مقدس می گوید، «احمقان در دل خود می گویند: خدا وجود ندارد.» (مزمور 1:14، همراه با تاکید). تنها نادانان در برابر این حقیقت ایستادگی می کنند.

2 غیر از این، کتاب مقدس به ما آموزش می دهد که خداوند حتی ممکن است قلب کسانی را که قلبشان را رو به او سخت می کنند، سخت تر کند (مانند فرعون). به نظر نمی رسد که چنین افرادی توبه کنند!

271

 

مسئلۀ جدال روحی در سالهای اخیر به طور فزاینده ای در کلیساها رایج شده است. متاسفانه بیشتر چیزهایی که آموزش داده می شود، مغایر با کتاب مقدس است. در نتیجه، بسیاری از خادمان در سراسر جهان نوعی جدال روحی را آموزش می دهند که اصلاً مطابق با انجیل نیست. مطمئناً در کتاب مقدس این مبحث وجود دارد و خادم شاگرد ساز هم باید همین را تمرین و تدریس کند.

در این فصل و فصل بعدی، برخی از تصورات غلط را دربارۀ شیطان و جدال روحی مطرح خواهم کرد. این مباحث خلاصه ای است از کتابی به نام «تصورات امروزی دربارۀ جدال روحی»، که در این باب نوشته ام. این کتاب را می توانید در وب سایت ما به آدرسwww.shepherdserve.org به زبان انگلیسی بخوانید.

تصور شماره 1: «در ازل، خداوند و شیطان درگیر جنگ و جدالی بزرگ شدند. امروز، همچنان این جدال جهانی میان آنها ادامه دارد».

Myth #1: “In eternity past, God and Satan engaged in a great battle. Today, the cosmic struggle still rages between them.”l

این تصور با یکی از اساسی ترین حقایق دربارۀ خداوند که در کتاب مقدس است مغایرت دارد – اینکه او قادر و توانای مطلق است.

مسیح به ما گفت که همه چیز با خداوند ممکن است (متی 26:19 را ببینید). ارمیا گفت که هیچ چیز برای خداوند مشکل نیست (اِرميا 17:32 را ببینید). هیچ شخص و یا نیرویی نمی تواند او را از اجرای نقشه هایش بازدارد (دوم تواریخ 6:20، ایوب 10:41 و 2:42 را ببینید). خداوند از طریق ارمیا می پرسد، «كیست‌ كه‌ مثل‌ من‌ باشد و كیست‌ كه‌ … به‌ حضور من‌ تواند ایستاد؟» (اِرميا 44:50). پاسخ این است: هیچ کس، حتی شیطان هم این قدرت را ندارد.

اگر خداوند طبق آیاتی که در بالا ذکر شد قادر مطلق است، پس اینکه بگوییم خدا و شیطان در جنگ و جدال با هم بوده و هستند، به این معناست که خداوند قادر مطلق نیست. اگر خداوند حتی ذره ای به شیطان می باخت او بر خداوند غلبه می کرد و دیگر خداوند آن قادر مطلقی که خود می گوید نبود.

تفسیر قدرت شیطان توسط مسیح

(Christ’s Commentary on Satan’s Power)

مسیح دربارۀ سقوط شیطان از بهشت چیزی گفت که کمک می کند ما میزان قدرت شیطان را در مقایسه با قدرت مطلق خداوند درک کنیم:

پس‌ آن‌ هفتاد نفر با خرمی‌ برگشته‌، گفتند: «ای‌ خداوند، دیوها هم‌ به‌ اسم‌ تو اطاعت‌ ما می‌کنند.» بدیشان‌ گفت‌: «من‌ شیطان‌ را دیدم‌ که‌ چون‌ برق‌ از آسمان‌ می‌افتد» (لوقا 17:10-18).

زمانی که خداوند قادر و توانا حکم بر اخراج شیطان از آسمانها داد، شیطان نتوانست مقاومت کند. مسیح در آیۀ بالا گفت که شیطان مانند برقی سقوط کرد و همین سرعت سقوط او را نشان می دهد. شیطان نه به آرامی که با سرعت برق سقوط کرد. لحظه ای در بهشت بود و لخظۀ دیگر از بهشت رانده شده بود!

اگر خداوند می تواند با این سرعت و قدرت شیطان را براند، جای تعجب نیست اگر بندگان مجازش بتوانند به راحتی ارواح پلید را برانند. امروز بسیاری از مسیحیان مانند اولین پیروان مسیح، قدرت شیطان را بسیار زیاد می دانند و متوجه نشده اند که قدرت خداوند بسیار بسیار بیشتر از قدرت شیطان است. خداوند خالق است و شیطان مخلوق. شیطان اصلاً قابل مقایسه با خداوند نیست.

جنگی که هیچ گاه رخ نداد (The War That Never Was)

هر چقدر هم برای برخی از ما عجیب به نظر برسد، باید متوجه شویم که خدا و شیطان هرگز با هم نجنگیده اند و نخواهند جنگید. بله! آنها کارها و برنامه های متفاوتی دارند و می توان گفت که در دو نقطۀ مقابل هم قرار دارند. اما ناسازگاری و تضاد دو طرف که در مقابل هم قرار دارند و یکی به مراتب قدرتمندتر از دیگری است، جنگ محسوب نمی شود. آیا کرم خاکی می تواند با فیل بجنگد؟ شیطان مانند کرم خاکی تلاشی عاجزانه کرد تا در مقابل کسی بایستد که بسیار قدرتمندتر از او بود. به مخالفت او به سرعت رسیدگی شد و او «مانند برق» از بهشت رانده شد. هیچ جنگی وجود نداشت او فقط رانده شد!

اگر خداوند قادر مطلق است پس شیطان حتی ذره ای قدرت برای ایجاد مانع در برابر کاری که خداوند می خواهد انجام دهد، ندارد. و اگر خداوند به شیطان اجازه می دهد که کاری کند تنها برای انجام هدف الهیِ خودش است. این حقیقت زمانی که این موضوع را در کتاب مقدس بررسی کنیم، روشن خواهد شد.

جالب است که قدرت و اختیاری که خداوند بر شیطان دارد نه تنها در ازل ثابت شد بلکه در آینده هم ثابت خواهد شد. در مکاشفه می خوانیم که فرشته ای شیطان را گرفتار خواهد کرد و به مدت هزار سال او را زندانی خواهد کرد (مکاشفه 1:20-3 را ببینید). این رویداد در آینده هم مانند رانده شدن شیطان از بهشت، نمی تواند جنگ میان خداوند و شیطان باشد. توجه داشته باشید که شیطان حتی قدرت این را ندارد که از زندان رهایی یابد و تنها زمانی آزاد خواهد شد که به دردِ برنامه های خداوند بخورد (مکاشفه 7:20-9 را ببینید).

در مورد «جنگ آینده در بهشت» چه میتوان گفت؟

(?”What About the Future “War in Heaven)

اگر این که خداوند و شیطان هرگز در جنگ نبوده اند و نیستند و نخواهند بود، درست باشد، پس چرا در کتاب مکاشفه از جنگی در بهشت که شیطان هم در آن حضور دارد، می خوانیم (مکاشفه 7:12-9 را ببینید)؟ سوال خوبی است و پاسخ آن نیز آسان است.

توجه کنید که این جنگ بین میکاییل و فرشتگانش و اژدها و فرشتگان او خواهد بود. در این آیات ذکر نشده است که خداوند هم در این جنگ حضور دارد. اگر او حضور داشت دیگر نمی توانستیم نام این برخورد را جنگ بگذاریم زیرا خداوند که قادر مطلق است چنانچه قبلاً هم ثابت کردیم، می تواند هر مانعی را در چشم بر هم زدنی از سر راه بردارد.

فرشتگان از جمله میکاییل قادر مطلق نیستند و منازعۀ آنها با شیطان و گروهش می تواند جنگ به حساب بیاید زیرا برای مدتی منازعه ای واقعی رخ خواهد داد. با این وجود چون آنها قدرتمند ترند شیطان و گروهش را شکست خواهند داد.

چرا خداوند خود در این جنگ درگیر نمی شود و آن را بر عهدۀ فرشتگان خود می گذارد؟ من نمی‌دانم علت چیست. مطمئناً خداوند که دانای مطلق است می داند که فرشتگانش پیروز خواهند شد و شاید می خواهد بگوید که هیچ نیازی به حضور خود او نیست.

من اطمینان دارم که خداوند می توانست به آسانی کنعانی های گناهکار را در روزگار یوشع نابود کند اما این کار را بر عهدۀ بنی اسراییل گذاشت. آنچه که خود می توانست بدون تلاش و در عرض چند ثانیه انجام دهد بر عهدۀ آنها گذاشت تا با تلاش زیادی در طول چند ماه آن را به انجام برسانند. شاید این کار برای خداوند خوشایندتر بود، چه ایمان زیادی را از جانب بنی اسراییل می طلبید. و شاید به همین دلیل است که خداوند خود در جنگی که در بهشت رخ خواهد داد، حضور ندارد. اما انجیل به ما چیزی نمی گوید.

اینکه قرار است در آینده جنگی میان میکاییل و فرشتگانش و شیطان و گروهش رخ دهد، دلیل نمی شود که تصور کنیم خداوند قادر مطلق نیست – جنگ اسراییلیان در کنعان هم دلیلی نمی شود که تصور کنیم خداوند قادر مطلق نیست.

آیا شیطان توسط مسیح بر بالای صلیب شکست نخورد؟

(?Was Not Satan Defeated by Jesus on the Cross)

نهایتاً، اولین تصور به اصطلاح جنگ های میان خداوند و شیطان را با بررسیِ این گفتۀ رایج به پایان می برم: مسیح شیطان را بر صلیب شکست داد. کتاب مقدس هرگز نگفته است که مسیح شیطان را بر بالای صلیب شکست داد.

اینکه می گوییم مسیح شیطان را بر بالای صلیب شکست داد، به این معناست جنگی میان آن دو بوده است، که این هم یعنی خداوند قادر مطلق نیست و هیچ اختیاری بر شیطان ندارد. راههای زیادی بر طبق انجیل است که نشان می دهد چه اتفاقی برای شیطان رخ داد زمانی که مسیح جان خود را بر بالای صلیب داد. مثلاً کتاب مقدس به ما می گوید که مسیح از طریق مرگش «قدرت ابلیس را بر مرگ نابود کرد» (عبرانیان 14:2-15 را ببینید).

مسیح تا چه حد قدرت شیطان را تباه کرد؟ مسلماً شیطان اکنون کاملاً بدون قدرت نیست، یا اگر هم هست یوحنای رسول نمی توانست بنویسد، «تمام دنیا تحت تسلط شیطان است» (اول یوحنا 19:5 ، همراه با تاکید). بر طبق عبرانیان 14:2-15، «قدرت بر مرگِ» شیطان تباه شد. این به چه معناست؟

کتاب مقدس از سه نوع مرگ سخن می گوید: مرگ روحانی، مرگ جسمانی، مرگ ثانی.

چنانچه در فصلِ دیگری خواندیم، در مکاشفه 22:2؛ 6:20 و14؛ 8:21 از مرگ ثانی صحبت شده است، و اشاره دارد به زمانی که کافران به دریاچۀ آتش افکنده می شوند.

مرگ جسمانی زمانی رخ می دهد که روح فرد از جسمش جدا شود.

مرگ روحانی شرایط فردی را توصیف می کند که توسط روح القدس تولد دوباره نیافته است. کسی که به لحاظ روحانی مرده است، روحی دارد که با خداوند بیگانه است، روحی که ذاتی گناه آلود دارد و تا حدی به شیطان پیوسته است. افسسیان 1:2-3 برای ما تصویری از کسی که مرگ روحانی داشته است را ترسیم می کند:

و شما را که‌ در خطایا و گناهان‌ مرده‌ بودید، زنده‌ گردانید، که‌ در آنها قبل‌، رفتار می کردید برحسب‌ دوره‌ این‌ جهان‌، بر وفق‌ رئیس‌ قدرت‌ هوا یعنی آن‌ روحی که‌ الحال‌ در فرزندان‌ معصیت‌ عمل‌ می کند. که‌ در میان‌ ایشان‌، همه‌ ما نیز در شهوات‌ جسمانی خود قبل‌ از این‌ زندگی می کردیم‌ و هوسهای جسمانی و افکار خود را به‌ عمل‌ می آوردیم‌ و طبعاً فرزندان‌ غضب‌ بودیم‌، چنانکه‌ دیگران‌.

پولس نوشت که مسیحان افسس در خطایا و گناهانشان مرده بودند، واضح است که منظور او مرگ جسمانی نبوده چرا که مخاطبین او مردمِ زنده بودند. بنابراین او به آنها گفت که مرده بودند و منظورش مرگ روحانی بود.

چه چیزی آنها را به لحاظ روحانی کشت؟ خطایا و گناهانشان! به یاد بیاورید که خداوند به آدم گفت که در روزی که نافرمانی کند، می میرد (پیدایش 17:2 را ببینید). خداوند از مرگ جسمانی صحبت نمی کرد، زیرا آدم در روزی که میوۀ ممنوعه را خورد، به طور جسمانی نمرد. بلکه او در آن روز به لحاظ روحانی مرد و تا صد سال بعد هم زنده (از نظرجسمانی) بود.

پولس در ادامه به افسسیان از کسانی که مرگ روحانی داشتند، گفت که آنها خطایا و گناهان را با پیروی از دورۀ این جهان (یعنی انجام هر چه که همه انجام می دهند) و بر وفق حکمران قدرت های هوا، انجام می دادند.

چه کسی «حکمران قدرت های هوا» است؟ شیطان! کسی که به عنوان رئیس کل بر دیگر ارواح پلید حکومت می کند و قلمرو تاریک خود را اداره میکند. این ارواح پلید در فصلی از افسسیان به چند درجۀ مختلف فهرست بندی شده اند (افسسیان 12:6 را ببینید).

پولس گفت که حکمران تاریکی «آن‌ روحی است که‌ الحال‌ در فرزندان‌ معصیت‌ عمل‌ می کند». عبارتِ «فرزندان‌ معصیت‌» توصیفی دیگر است از کافران و نشان می دهد که وجودشان پر از گناه است. سپس می گوید، آنها «طبعاً فرزندان‌ غضب‌ بودند» (افسسیان 3:2، همراه با تاکید). او همچنین اضافه کرد که شیطان در وجود آنها فعالیت می کرد.

شیطان به عنوان پدر (The Devil for a Dad)

انسانهای نجات نیافته چه متوجه باشند و چه نباشند، در حال پیروی از شیطان و در پادشاهی تاریکش تحت تسلط او هستند. آنها نهاد شیطانی و خودخواهانۀ او را در جانهای مردۀ خود دارند. شیطان در واقع خداوند و پدر معنوی آنهاست. به همین دلیل است که مسیح به برخی از رهبران نجات نیافته گفت، «شما فرزندان پدر خود ابلیس هستید و آرزوهای پدر خود را به عمل می آورید» (یوحنا 44:8).

این تصویر روشن شخصی است که دوباره متولد نشده است! او در میدان زندگی در حالی گام بر می دارد که روحاً مرده است، پر از ذات شیطانی است و پیش به سوی مرگ جسمانی می رود که به شدت از آن واهمه دارد؛ و چه متوجه باشد و چه نباشد، روزی دریاچۀ آتش، بدترین نوع مرگ، مرگ ابدی، را تجربه خواهد کرد.

بسیار مهم است که بدانیم مرگ روحانی، جسمانی و ابدی همه بازنمودهایی از خشم خداوند در برابر بشر هستند و در همۀ آنها شیطان نقش دارد. خداوند به شیطان اجازه داده است که در حکومت تاریکی خود و بر کسانی که «ظلمت را دوست دارند» (یوحنا 19:3) حکمرانی کند. در حقیقت خداوند به شیطان گفت، «تو می توانی آنهایی را که تسلیم من نشدند، گرفتار خود کنی.» شیطان وسیلۀ خشم خداوند بر بشر شده است. زیرا تمام کسانی که گناه کرده اند تحت تسلط شیطانند و روحشان پر از ذات و ماهیت شیطانی است و دربند اویند که هر چه او بخواهد انجام می دهند (دوم تیموتائوس 26:2 را ببینید).

بهای اسارت ما (The Ransom of Our Captivity)

اما ما می توانیم از خداوند به خاطر رحمتی که بر بشر دارد شاکر باشیم و به دلیل همین رحمت است که کسی نمی تواند در شرایط رقت انگیز خود بماند. زیرا مرگ جانشینیِ مسیح ادعای عدالت الهی را ادا می کند، همۀ کسانی که به مسیح ایمان دارند می توانند از مرگ روحانی و اسارت شیطان دوری گزینند چرا که دیگر خداوند بر آنها خشم نمی گیرد. زمانی که به خداوندمان مسیح ایمان می آوریم، روح القدس به جانمان می آید و ذات شیطانی را از آن ریشه کن می کند و اجازه می دهد که جانهایمان تولد دوباره بیابد (یوحنا 1:3-16 را ببینید) و شریکِ ذات الهی خداوند شویم (دوم پطرُس 4:1 را ببینید).

حال به سوال اصلی برمی گردیم. زمانی که نویسندۀ عبرانیان گفت که مسیح از طریق مرگ خود «قدرت ابلیس را بر مرگ نابود کرد»، منظورش این بود که قدرتِ مرگ روحانی که شیطان در هر فرد نجات نایافته ای ایجاد می کند، برای تمام کسانی که «درمسیح» هستند از بین رفته است. ما به خاطر مسیح که بهای گناهان ما را پرداخت، از لحاظ روحانی زنده شدیم.

به علاوه، از آنجایی که ما دیگر به لحاظ روحانی نمرده ایم و تحت تسلط شیطان نیستیم، دیگر نیازی نیست که از مرگ جسمانی بترسیم – چرا که می دانیم چه چیزی در انتظارمان است: میراثی جاودان و با شکوه!

در آخر، به خاطر مسیح، از رنج مرگ ثانی (افکنده شدن در دریاچۀ آتش) هم رها شده ایم.

آیا مسیح شیطان را بر بالای صلیب شکست داد؟ خیر، زیرا جنگی میان آن دو نبود. اما مسیح، قدرت شیطان را برای کشتن روحی مردم که توسط آن آنها را در اسارت و بندگی خود نگه می دارد، از بین برد. شیطان هنوز هم این قدرت (مرگ روحانی) را دارد اما در مورد کسانی که در مسیح هستند او هیچ قدرتی ندارد.

خلع سلاح کردن قدرت ها (The Disarming of the Powers)

این مطالب نیز ما را کمک می کند که گفتۀ پولس (خلع سلاح کردن قدرت های آسمانی و فرمان روایان) که در کولسیان 13:2-15 یافت می شود را بهتر درک کنیم:

خدا شما را که به علت خطایای خود مرده و در جسم خود نامختون بودید با مسیح زنده کرد و همۀ گناهان مارا بخشیده است. او سند محکومیت ما را همراه با تمام مقرراتی که علیه ما بود لغو کرد و آن را به صلیب خود میخکوب نموده از بین برد. مسیح بر روی آن صلیب تمام قدرت های آسمانی و فرمان روایان را خلع سلاح کرد و بر آنها پیروز شد و آنها را پیش همه رسوا ساخت (همراه با تاکید).

پولس به وضوح از زبان استعاری در این متن استفاده می کند. در بخش اول او خطای ما را به «سند محکومیت» تشبیه کرده است. چیزی که ما نتوانستیم بپردازیم، توسط مسیح که گناهان ما را با خود بر روی صلیب برد، برایمان پرداخت شد.

در بخش دوم، درست همانطوری که پادشاهان قدیمی دشمنان شکست خوردۀ خود را خلع سلاح می کنند و پیروزمندانه در خیابانهای شهر آنها را رسوا می کنند، مرگ مسیح هم پیروزی بر «فرمانروایان و قدرت های آسمانی» بود، یعنی همان شیاطین پایین رتبه که بر انسانهای متمرد و سرکش حکومت می کنند و آنها را در اسارت خود نگاه می دارند.

آیا بر اساس این متن نمی توانیم بگوییم که مسیح شیطان را شکست داد؟ شاید، اما با اندکی شزط و شروط. باید یادمان باشد که پولس در این متن از زبان استعاری استفاده کرده است. و همانطور که در فصلی که دربارۀ تفسیر بر اساس انجیل خواندیم، هر استعاره ای نقطه ای دارد که در آن شباهت ها به عدم شباهت ها تبدیل می شود.

ما باید در تفسیر آنچه پولس در کولسیان 13:2-15 می گوید، هوشیارانه عمل کنیم. روشن است که در واقع «سند محکومیتی» که درون آن همۀ گناهان ما نوشته شده باشد و بر بالای صلیب نصب شده باشد، وجود نداشت. بلکه این عبارت، عبارتی نمادین است از آنچه مسیح انجام داد.

به همین شکل شیاطینی که بر مردم نجات نایافته حکومت می کردند در واقعیت خلع سلاح نشدند و در خیابان های شهر برای رسوا شدن گردانده نشدند. ما در اسارت این شیاطین بودیم. اما مسیح با مرگ خود برای گناهان ما، آزادمان کرد. مسیح با آن ارواح پلید نجنگید و آنها هم در جنگِ با او نبودند. آنها با اذن پروردگار ما را تحت قدرت خود نگه داشته بودند. آنها تسلیحاتشان را نه به سوی مسیح که به سوی ما نشانه رفته بودند. اما مسیح آنها را خلع سلاح کرد. آنها دیگر نمی توانند ما را در اسارت خود نگه دارند.

بیایید این تصور را که بین مسیح و ارواح پلید شیطان جنگی بوده است و در نهایت مسیح بر بالای صلیب پیروز شده است را کنار بگذاریم. اگر قرار است که بگوییم مسیح شیطان را شکست داد، بهتر است که مطمئن باشیم که او این کار را نه به خاطر خودش که برای ما انجام داد.

یکبار سگ کوچکی را که در حیاطمان دختر کوچکم را ترسانده بود دور کردم. می توانم بگویم که آن سگ را شکست دادم اما امیدوارم متوجه باشید که سگ تهدیدی برای من نبود و من این کار را به خاطر فرزندم انجام دادم. در مورد مسیح و شیطان هم ماجرا همین است. مسیح سگی را دور کرد که خود او را آزار نداده بود.

او چطور شیطان را دور کرد؟ او اینکار را با بر دوش گرفتن گناهان ما انجام داد و در نتیجه گناهان ما را در برابر خداوند از ما زدود، ما را از خشم خداوند رهایی داد و دیگر ارواح پلیدی که با اذن خداوند افراد سرکش را به اسارت خود در می آوردند، قدرتِ گرفتار کردن ما را نداشتند. خداوند را به خاطر لطف و رحمتش شاکریم!

حالا به جایی می رسیم که می توانیم دومین تصور را بررسی کنیم.

تصور شمارۀ 2: «میان فرشتگان خداوند و گروه شیطان در قلمروِ روحانی همیشه نزاع هایی برپاست. نتیجۀ این نزاع ها توسط جنگاوری روحی ما تعیین می شود.»

Myth #2: “There are constant battles in the spiritual realm between God’s angels and Satan’s angels. The outcome of those battles is determined by our spiritual warfare.” d

قبلاً از کتاب مکاشفه آموختیم که در بهشت جنگی میان میکاییل و فرشتگانش و شیطان و فرشتگانش رخ خواهد داد. کتاب مقدس به جز آن، تنها از یک جنگ میان فرشته ای که آن هم در فصل دهمِ دانیال ثبت شده، صحبت می کند.¹

دانیال می گوید که در سومین سال حکومت کوروش، پادشاه ایران، زمانی که در کنار رود دجله فرشته ای بر او نازل شد، به مدت سه هفته عزادری می کرده است. هدف فرشته از دیدن او این بود که دربارۀ آیندۀ بنی اسراییل مطالبی را به او برساند و ما قبلاً در فصلی که راجع به ربوده شدن کلیسا و آخر زمان بود، به طور خلاصه آنچه به دانیال گفته شد را مطالعه کردیم. در طول ملاقاتشان فرشتۀ بی نام به دانیال گفت:

و مرا گفت‌: «ای‌ دانیال‌ مترس‌ زیرا از روز اول‌ كه‌ دل‌ خود را بر آن‌ نهادی‌ كه‌ بفهمی‌ و به‌ حضور خدای‌ خود تواضع‌ نمایی‌ سخنان‌ تو مستجاب‌ گردید و من‌ به‌ سبب‌ سخنانت‌ آمده‌ام‌. اما رئیس‌ مملكت‌ فارس‌ بیست‌ و یك‌ روز با من‌ مقاومت‌ نمود و میكائیل‌ كه‌ یكی‌ از رؤسای‌ اولین‌ است‌ به‌ اعانت‌ من‌ آمد و من‌ در آنجا نزد پادشاهان‌ فارس‌ ماندم‌ (دانيال 12:10-13، همراه با تاکید).

دانیال متوجه شد که دعاهایش سه هفته قبل از مواجهه با فرشته شنیده شده بود اما سه هفته طول کشیده بود تا فرشته خود را به او برساند. دلیل تاخیر فرشته این بود: رئیس‌ مملكت‌ فارس‌ با او مقاومت‌ نمود. اما او زمانی که میکاییل «یکی از فرشتگان اعظم خداوند» به کمک او آمد، توانست از مانع عبور کند.

زمانی که فرشته می خواست دانیال را ترک کند، به او گفت،

پس‌ گفت‌: «آیا می‌دانی‌ كه‌ سبب‌ آمدن‌ من‌ نزد تو چیست‌؟ و الان‌ بر می‌گردم‌ تا با رئیس‌ فارس‌ جنگ‌ نمایم‌ و به‌ مجرّد بیرون‌ رفتنم‌، اینك‌ رئیس‌ یونان‌ خواهد آمد. لیكن‌ تو را از آنچه‌ در كتاب‌ حق‌ مرقوم‌ است‌ اطّلاع‌ خواهم‌ داد و كسی‌ غیر از رئیس‌ شما میكائیل‌ نیست‌ كه‌ مرا به‌ ضدّ اینها مدد كند» (دانيال 20:10-21).

چندین نکتۀ جالب را می توان از این بخش از کتاب مقدس آموخت. باز هم می بینیم که فرشتگان خداوند قادر مطلق نیستند و اینکه می توانند در جنگ با فرشتگان گناه کار شرکت کنند.

دوم اینکه، متوجه می شویم که برخی از فرشگان (مثل میکاییل) قدرتمند تر از دیگرانند (مانند آن فرشته ای که با دانیال صحبت کرد).

سوالاتی که هیچ پاسخی برایشان نداریم

(Questions for Which We Have No Answers)

شاید این سوال برایمان پیش بیاید که «چرا همان ابتدا خداوند میکاییل را با پیغامی که برای دانیال داشت ، نفرستاد تا تاخیری سه هفته ای پیش نیاید؟» حقیقت این است که کتاب مقدس نمی گوید که چرا خداوند فرشته ای که قادر نبود بدون کمک میکاییل در مقابل پادشاه پارس مقاومت کند، را نزد دانیال فرستاد. در واقع ما نمی دانیم که چرا خداوند از فرشته ها برای انتقال پیام به انسانها استفاده می کند! چرا او خود با دانیال صحبت نکرد یا دانیال را به آسمانها نبرد تا پیام را به او بدهد؟ ما پاسخ این سوالات را نمی دانیم.

اما آیا این متن ثابت می کند که در قلمرو روحانی میان فرشته های خداوند و گروهِ شیطان همیشه جنگ برپاست؟ خیر این آیات تنها ثابت می کند که چندین هزار سال پیش، جنگی سه هفته ای میان فرشته ای ضعیف از جانب خداوند و یکی از افراد شیطان یعنی «پادشاه پارس» بوده است که اگر خداوند نمی خواست هرگز رخ نمی داد. تنها جنگ فرشته‌ای دیگر در کتاب مکاشفه ذکر شده است، و جنگی است که در آینده در بهشت رخ خواهد داد. تنها همین. شاید چنین جنگ هایی قبلاً هم رخ داده باشند اما این ممکن است تنها تصور ما باشد.

تصوری بر اساس تصوری دیگر (A Myth Based Upon a Myth)

آیا داستان دانیال و پادشاه پارس ثابت می کند که نزاع روحیِ ما می تواند نتیجۀ جنگ های فرشته ای باشد؟ باز هم چنین طرز فکری دارای این فرضیه است (بر اساس چند آیه از کتاب مقدس) که جنگ های فرشته ای مرتب وجود دارند. اما بیایید خیزی در تاریکی داشته باشیم و بگوییم که بله! ستیز میان فرشتگان دائماً وجود دارد. آیا داستان دانیال و پادشاه پارس ثابت می کند که نزاع روحیِ ما نتیجۀ جنگ های فرشته ای که ممکن است رخ بدهد را تعیین می کند؟

سوالی که اغلب توسط آنهایی که این تصور خاص را ترویج می دهند، پرسیده می شود، این است: «اگر دانیال بعد از یک روز منصرف می شد چه؟» البته پاسخ این سوال را کسی نمی داند، زیرا حقیقت این است که دانیال تا زمانی که فرشتۀ بی نام نزدش برود دست از دعا برنداشت. اما این سوال پرسیده می شود تا ما را متقاعد کند که ستیز روحی دانیال سبب شد که فرشتۀ بی نام در آسمانها رخنه کند. اگر دانیال دست از ستیز روحی کشیده بود، این فرشته پادشاه پارس را پشت سر نمی گذاشت. آنها می خواهند که ما باور کنیم که مانند دانیال ما هم باید ستیز روحی را ادامه دهیم، در غیر این صورت ارواح شیطانی ممکن است بر فرشتگان خداوند پیروز شوند.

اول از همه باید اشاره کنم که دانیال در حال ستیز روحی نبود – او داشت دعا می کرد. هیچ اشاره ای نشده است که در حال گفتن چیزی به روحی پلید، گرفتار کردن آن و یا جنگ با آن روح بود. در واقع دانیال نمی دانست که جنگی میان فرشتگان در طول آن سه هفته و تا زمانی که آن فرشته بر او نازل شد، در حال رخ دادن بود. او، این سه هفته را به روزه گرفتن و دعا کردن به درگاه پروردگار گذراند.

پس بیایید این سوال را دوباره شکل دهیم: اگر دانیال بعد از دو تا سه روز دست از دعا برداشته بود، آیا فرشتۀ بی نام دیگر پیغام خداوند را به او نمی رساند؟ ما نمی دانیم. اما باید اشاره کنم که فرشتۀ بی نام هرگز به دانیال نگفت که ، «خیلی خوب شد که به دعا کردن ادامه دادی، زیرا در غیر این صورت من نزد تو نمی آمدم.» خیر، فرشته از میکاییل به عنوان کسی که او را کمک کرد نام برد. روشن است که خداوند این فرشته و میکاییل را فرستاد، و او این کار را در پاسخ به دعاهای دانیال که می خواست بداند چه اتفاقی برای بنی اسراییل خواهد افتاد، انجام داد.

می توان تصور کرد که اگر دانیال دست از دعا و روزه برداشته بود، خداوند به او می گفت: «بسیار خوب! شما دو فرشته، دانیال دست از روزه و دعا کشید حالا که روز اولی که دعا را آغاز کرد یکی از شما را نزد او نفرستادم پس دیگر این مسئله را فراموش کنید و نیازی نیست که پیغام را به او برسانید. به این صورت دیگر نیازی به وجود فصل یازده و دوازده از دانیال نخواهد بود.»

روشن است که دانیال به دعا کردن (نه ستیز روحی) ادامه داد و خداوند با فرستادن فرشته پاسخ او را داد. ما نیز باید به دعاهای خود ادامه دهیم و اگر خداوند اراده کند پاسخ ما را نیز توسط فرشته ای خواهد داد. اما فراموش نکنید که تعداد زیادی مثال در انجیل وجود دارد از فرشتگانی که پیامهایی به مردم می رساندند ولی هیچ اشاره ای به دعا کردن آنها نشده است.² ما باید تعادل را رعایت کنیم. به علاوه مثالهایی در انجیل هست از فرشتگانی که به مردم پیغام دادند و هیچ مطلبی مبنی بر اینکه آن فرشته ها در راه آمدن از بهشت با ارواح شیطانی جنگی داشته اند، ذکر نشده است، البته شاید هم چنین اتفاقی رخ داده باشد اما ما از آن خبر نداریم زیرا انجیل چیزی در این باب نمی گوید.

حال به بررسی سومین تصور رایج می پردازیم.

تصور شمارۀ 3: «زمانی که آدم سقوط کرد، شیطان اجازۀ کنترل جهان را از دست آدم گرفت.»

Myth #3: “When Adam Fell, Satan Got Adam’s Lease to Control the World.” l

در زمان سقوط بشر دقیقاً چه اتفاقی برای شیطان افتاد؟ برخی تصور می کنند که زمانی که آدم سقوط کرد شیطان فرصتی بسیار خوب یافت. آنها می گویند آدم در اصل «خدای این جهان» بود اما زمانی که سقوط کرد شیطان این موقعیت را به دست آورد و توانست که هر چه می خواهد بر روی زمین انجام دهد. حتی خداوند هم قادر نبود که او را متوقف کند زیرا آدم «حق شرعی» داشت که موقعیت خود را به شیطان بدهد و خداوند مجبور بود که به توافق خود با آدم که حالا به شیطان متعلق بود، احترام بگذارد. شیطان حال «اجازۀ آدم» را در اختیار داشت و خداوند نمی توانست شیطان را متوقف کند تا زمانی که «قرارداد آدم» به پایان برسد.

آیا این نظریه درست است؟ آیا شیطان در زمان سقوط بشریت، «توانایی و قدرت آدم» را به دست آورد؟

مسلماً خیر! شیطان در زمان سقوط بشر چیزی به جز لعن و نفرین خداوند و وعدۀ الهیِ نابودی خود دریافت نکرد.

حقیقت این است که انجیل هیچ گاه نمی گوید که آدم «خدای جهان» است. دوم اینکه انجیل هرگز نمی گوید که آدم حقِ شرعی داشته است که اختیارات خود را به کس دیگری واگذار کند. سوم، انجیل نگفته است که آدم قدرتی داشته که روزی پایان می یابد. هیچ یک از این تصورات در کتاب مقدس وجود ندارند.

آدم چه اختیاراتی داشت؟ در کتاب پیدایش می خوانیم که خداوند به آدم و حوا گفت که «بارور و كثیر شوید و زمین‌ را پر سازید و در آن‌ تسلط‌ نمایید، و بر ماهیان‌ دریا و پرندگان‌ آسمان‌ و همۀ حیواناتی‌ كه‌ بر زمین‌ می‌خزند، حكومت‌ كنید» (پیدایش 28:1، همراه با تاکید).

خداوند چیزی مبنی بر اینکه آدم «خدای جهان» است یا اینکه می تواند بر همه چیز (مانند آب و هوا، و تمام مردمی که به دنیا آمده اند و غیره) نظارت کند، نگفت. او تنها به آدم و حوا به عنوان اولین انسانها گفت که، بر ماهیان و پرندگان و حیوانات حکومت کنند و فرمان داد که تکثیر شوند و زمین را پر کنند.

زمانی که خداوند بر بشر داوری کرد، چیزی دربارۀ اینکه آدم موقعیت خود را به عنوان «خدای جهان» از دست خواهد داد، نگفت. به علاوه، به آدم و حوا نگفت که آنها تسلطشان را بر ماهیان و پرندگان و حیوانات از دست خواهند داد. در حقیقت، به نظر من هنوز هم بشر بر ماهیان و پرندگان و همۀ «جنبندگان» حکومت می کند. نژاد بشر هنوز هم زمین را پر می کند. آدم هیچ کدام از اختیارات اصلی اش را که خداوند به او داده بود از دست نداد.

آیا شیطان «خدای این جهان» نیست؟

(?”Isn’t Satan “God of This World)

اما آیا پولس از شیطان به عنوان «خدای این جهان» و مسیح با عنوان «حکمران این جهان» نام نبرد؟ بله، اما هیچ مطلبی وجود ندارد مبنی بر اینکه این عنوان مخصوص آدم بوده است و شیطان زمان سقوط آدم آن را کسب کرد.

به علاوه، لقب شیطان به عنوان «خدای این جهان» دلیلی نیست بر اینکه او می تواند هر کاری بکند و یا اینکه خداوند از متوقف کردن او ناتوان است. مسیح گفت، «تمامی‌ قدرت‌ درآسمان‌ و بر زمین‌ به‌ من‌ داده‌ شده‌ است‌» (متی 18:28، همراه با تاکید). اگر مسیح تمامی قدرت بر روی زمین را دارد، پس شیطان می تواند تنها با اجازۀ او فعالیت کند.

چه کسی به مسیح تمامِ قدرت آسمان و زمین را داد؟ خداوندِ پدر که خود این قدرت را داشت و آن را به مسیح داد. به همین دلیل است که مسیح از پدر خود به عنوانِ «خداوند آسمان و زمین» یاد می کند (متی 25:11، لوقا 21:10 همراه با تاکید). خداوند از زمانی که زمین را آفرید، تمام قدرت را در آن را داشت. او در آغاز کمی قدرت به بشر داد و بشر هیچ گاه آنچه خداوند به او داد را از دست نداد.

زمانی که انجیل از شیطان به عنوان حکمران و خدایِ زمین سخن می گوید، منظورش این است که افرادی که دوباره متولد نشده اند از شیطان پیروی می کنند. او کسی است که آنها در خدمتش هستند، چه بدانند و چه ندانند. او خدای آنهاست.

آیا شیطان پیشهاد خرید املاک می دهد؟

(?Satan’s Real-Estate Offer)

بیشتر نظریه ای که راجع به منفعت شیطان است بر اساس داستان وسوسه کردن مسیح توسط او در بیابان که در متی و لوقا ثبت شده، می باشد. بیایید بخش موجود در لوقا را بررسی کنیم تا ببینیم که آیا چیزی یاد می گیریم:

بعد ابلیس او را به بالای کوهی برد و در یک چشم بهم زدن تمام ممالک دنیا را به او نشان داد و گفت: «تمامی اختیارات این قلمرو و همۀ شکوه و جلال آن را به تو خواهم بخشید زیرا در اختیار من است و من می توانم آن را به هر که بخواهم ببخشم اگر تو مرا سجده کنی صاحب همۀ آن خواهی شد.» عیسی به او پاسخ داد: «در کتاب مقدس نوشته شده است: تو باید خداوند، خدای خود را سجده کنی و فقط او راخدمت نمائی» (لوقا 5:4-8).

آیا این حادثه نشان می دهد که شیطان بر همه چیز در جهان نظارت دارد، یا اینکه آدم این قدرت را به او منتقل کرده و یا اینکه خداوند توانایی متوقف کردن او را ندارد؟ خیر! و البته دلایل خوبی هم برای این پاسخ وجود دارد.

اول، ما باید در قرار دادن الهیاتمان بر اساسِ سخنانِ کسی که مسیح او را «پدر دروغگویان» (یوحنا44:8) نامید، مراقب باشیم. شیطان گاهی اوقات راست می گوید، اما در این مورد باید مواظب باشیم زیرا آنچه شیطان گفت ظاهراً با آنچه خداوند گفت در تضاد است.

در چهارمین فصل از کتاب دانیال، داستان تحقیرِ پادشاهی به نام نبوکدنصر را می یابیم. دانیال به نبوکد نصر که پر از غرور از موقعیت و پیشرفت خود بود، گفت که با حیوانات وحشی زندگی خواهد کرد تا زمانی که متوجه شود که «خدای متعال بر تمام ممالک جهان فرمانروایی می کند و آن را به هرکه بخواهد می دهد» (دانيال 25:4، همراه با تاکید). چهار بار مرتبه این بیانیه در رابطه با این داستان عنوان می شود تا اهمیت آن مشخص شود (دانيال 17:4، 25، 32 و 21:5 را ببینید).

توجه کنید که دانیال گفت: «خدای متعال بر تمام ممالک جهان فرمانروایی می کند.» این نشان می دهد که خداوند بر جهان نظارت دارد.

توجه کنید که ادعای دانیال مغایر با آنچه شیطان به مسیح گفت به نظر می رسد. دانیال گفت خداوند «آن را به هرکه بخواهد می دهد،» و شیطان گفت، «من می توانم آن را به هر که بخواهم ببخشم» (لوقا 6:4).

شما حرف چه کسی را باور می کنید؟ من که حرف دانیال نبی را باور می کنم.

اما احتمال این وجود دارد که شیطان هم حقیقت را گفته باشد – اگر از زاویه ای دیگر به آنچه او گفت بنگریم.

شیطلان «خدای این است» که همانطوری که قبلاً گفتم این بدان معناست که او بر پادشاهی ظلمت و تاریکی (مردمی از همۀ ملل که در برابر خداوند سرکش و متمرد هستند) حکومت می کند. انجیل می گوید، «تمام دنیا تحت تسلط شیطان است» (1یوحنا 19:5). زمانی که شیطان گفت می تواند قدرتی را که در روی زمین دارد به هر که می خواهد بدهد، به احتمال خیلی زیاد تنها از قلمرو خود، پادشاهی ظلمت، صحبت می کرده است که از پادشاهی های کوچکتر که تقریباً به قلمروهای وابسته به جغرافیای سیاسی مربوط است، تشکیل شده است. کتاب مقدس به ما این آگاهی را می دهد که شیطان چندین رتبه ودرجه از روح های شیطانی دارد که از طریق آنها پادشاهی خود را حکومت می کند (افسسیان 12:6 را ببینید)، و او کسی است که رتبه های این ارواح را بالا می برد یا پایین می آورد، چرا که رئیس است. در آن مورد، شیطان داشت به مسیح مقام دوم شیطانی – بعد ازخودش – را پیشنهاد می کرد تا در ادارۀ پادشاهی ظلمتش او را کمک کند. تنها کاری که مسیح باید می کرد این بود که او در مقابل شیطان زانو بزند و او را پرستش کند. خدا را شکر که مسیح این فرصت را نادیده گرفت.

چه کسی به شیطان اختیار و قدرت داد؟ (?Who Gave Satan His authority)

اما در مورد ادعای شیطان مبنی بر اینکه اختیارات این پادشاهی ها به او داده شده است، چه میتوان گفت؟

باز هم این احنمال وجود دارد که شیطان دروغ گفته باشد. اما بیایید فرض کنیم که او راست گفته است.

توجه کنید که شیطان نگفت که آدم این قدرت را به او داده است. چنانچه قبلاً هم دیدیم آدم نمی تواند چنین کاری بکند زیرا آدم اصلاً این قدرت را نداشت تا بتواند آن را به کسی بدهد. آدم قدرت حکومت نه بر پادشاهی ها که بر پرندگان و ماهی ها و حیوانات را داشت. (در حقیقت زمانی که آدم سقوط کرد مردمی وجود نداشتند که او بر آنها حکومت کند.) به علاوه، اگر شیطان حکومت بر پادشاهی ظلمت (که از ارواح شیطانی و افراد نجات نایافته تشکیل شده است) را به مسیح پیشنهاد می داد، پس امکان نداشت که آدم این اختیار و قدرت را به شیطان انتقال داده باشد. شیطان قبل از آفریده شدن آدم بر فرشتگانی که سقوط کرده بودند حکومت می کرد.

شاید منظور شیطان این بوده که همۀ کسانی که اختیارشان را به دست او داده اند، و دانسته یا ندانسته تسلیم خداوند نشده اند، تسلیم اویند.

احتمال دیگری که وجود دارد این است که خداوند این قدرت را به او داده است. در سایۀ کتاب مقدس که خداوند به شیطان می گوید، «تو و اوراح شیطانی ات اجازه دارید که بر هر کسی که تسلیم من نشد حکومت کنید،» این احتمال بسیار قوی به نظر می رسد. شاید هضم این قضیه برایتان سخت باشد اما کمی بعد متوجه خواهید شد که این نظریه توضیح بسیار خوبی برای ادعای شیطان است. اگر خداوند واقعاً «حکمران ممالک آدمیان» است (دانيال 25:4)، پس هر گونه قدرت و اختیاری که شیطان بر آدمین دارد باید توسط خداوند به او اعطا شده باشد.

شیطان تنها بر پادشاهی ظلمت که می توان آن را «پادشاهی تمرد» نیز نامید،حکومت می کند. او تا قبل از اینکه از بهشت رانده شود و قبل از سقوط آدم بر همین پادشاهی خود حکومت می کرد. تا قبل از سقوط آدم قلمرو او حاوی فرشتگان رانده شده بود. اما زمانی که آدم مرتکب گناه شد، به پادشاهی تمرد پیوست و از آن پس پادشاهی شیطان تنها از فرشتگان متمرد تشکیل نشده بود بلکه انسانها ی سرکش هم جزوی از آن شدند.

شیطان قبل از سقوط آدم نیز بر قلمرو خود حکومت می کرد پس نباید تصور کنیم که او مالک چیزی شد که قبلاً در اختیار آدم بود. خیر! زمانی که آدم گناه کرد، به پادشاهی تمرد که وجود داشت و توسط شیطان حکومت می شد، پیوست.

آیا خداوند از این سقوط متعجب شد؟

(?Was God Surprised by the Fall)

عیب و ایراد دیگری که می توان بر نظریۀ کسب قدرت و اختیار توسط شیطان، گرفت این است که چنین نظریه ای خداوند را نادان نشان می دهد، انگار که او آنقدر به خاطر حوادث بعد از سقوط درمانده بود که ناگهان خود را در مخمصه یافت! آیا خداوند نمی دانست که آدم و حوا توسط شیطان وسوسه خواهند شد و سقوط خواهند کرد؟ اگر خداوند دانای مطلق است، و همه می دانیم که هست، پس حتماً می دانسته که چه اتفاقی در شرف وقوع بوده است. به همین دلیل است که انجیل به ما این آگاهی را می دهد که خداوند حتی پیش از آفرینش بشر هم در فکر رهایی دادن او بوده است (متی 34:25، اعمال رسولان 2:2-23، 27:4-28، اول قرنتیان 7:2-8، افسسیان 8:3-11، دوم تیموتائوس 8:1-10، مکاشفه 8:13 را ببینید).

خداوند شیطان را آفرید و از قبل می دانست که او سقوط خواهد کرد و آدم و حوا را آفرید و باز هم از قبل

می دانست که آنها سقوط خواهند کرد. به هیچ عنوان امکان ندارد که شیطان خداوند را فریب داده باشد و چیزی را به دست آورده باشد که خداوند اراده نداشت او داشته باشد.

آیا منظور من این است که خداوند می خواهد شیطان «خدای این جهان» باشد؟ بله! تا زمانی که این مساله برای هدف الهی او مفید باشد. اگر خداوند نمی خواست که شیطان فعالیت کند، به راحتی مانعِ او می شد، چنانچه در مکاشفه 1:20-2 می خوانیم، خداوند یک روز این کار را خواهد کرد.

اما منظور من این نیست که خداوند می خواهد همه تحت تسلط شیطان باشند. خیر! او می خواهد همه نجات بیابند و از قلمرو شیطان خارج شوند (اعمال رسولان 18:26، کولسیان 13:1، اول تیموتائوس 3:2-4 دوم پطرُس 9:3 را ببینید). اما او به شیطان اجازه می دهد که بر هر کسی که ظلمت را دوست دارد حکومت کند (یوحنا 19:3 را ببینید) – آنهایی که در برابر خداوند متمرد و سرکش هستند.

اما آیا ما می توانیم کاری کنیم که مردم از قلمرو شیطان فرار کنند؟ بله! می توانیم برایشان دعا کنیم وآنها را به توبه کردن و ایمان آوردن به انجیل دعوت کنیم (همانطور که مسیح به ما فرمان داده است). اگر آنها این کار را بکنند از کمند شیطان رها خواهند شد. اما این تصور که می توانیم ارواح شیطانی که مردم را در چنگال خود نگه می دارند را از بین ببریم، نادرست است. اگر مردم می خواهند در ظلمت بمانند، خداوند به آنها این اجازه را می دهد. مسیح به حواریون خود گفت، هر كه‌ شما را قبول‌ نكند یا به‌ سخن‌ شما گوش‌ ندهد، از آن‌ خانه‌ یا شهر بیرون‌ شده‌، خاک پایهای‌ خود را برافشانید (متی 14:10). او به آنها نگفت که در آن شهرها بمانند و موانع را از سر راه مردم بردارند تا آنها پذیرنده تر شوند. خداوند به ارواح شیطانی اجازه می دهد که آنهایی را که توبه نمی کنند و به سمت خداوند باز نمی گردند، در بندگی و اسارت خود نگه دارند.

دلایل بیشتری که اختیار و قدرت مطلق خداوند بر شیطان را ثابت می کنند

(Further Proof of God’s Supreme Authority Over Satan)

آیات بسیارِ دیگری وجود دارند که ثابت می کنند خداوند در زمان سقوط انسان کنترل خود را بر شیطان از دست نداد. انجیل مکرراً می گوید که خداوند بر شیطان نظارت کامل داشته و خواهد داشت. شیطان تنها کاری را می تواند انجام دهد که خداوند می خواهد. بیایید در ابتدا چند مثال از عهد عتیق را دربارۀ این حقیقت بررسی کنیم.

دو فصل اول از کتاب ایوب شامل مثال هایی از قدرت خداوند بر شیطان است. در این آیات می خوانیم که شیطان در برابر تخت خداوند ایوب را متهم می کند. در آن زمان ایوب بیش از هر کسِ دیگری از خداوند اطاعت می کرد و طبیعتاً شیطان او را نشانه گرفت. خداوند می دانست که شیطان در ذهن خود ایوب را مد نظر دارد (ایوب 8:1) و شنید که شیطان ایوب را متهم می کند به اینکه او خداوند را تنها برای نعماتی که به او داده است خدمت می کند (ایوب 9:1-12 را ببینید).

شیطان گفت که خداوند حصاری حول ایوب گذاشته است و درخواست کرد که نعمات ایوب را از او بگیرد. در نتیجه خداوند به شیطان اجازه داد که ایوب را تا حدی بیازارد. در ابتدا خداوند به شیطان اجازه نداد که بدن ایوب را لمس کند اما بعداً به او اجازه داد که بدن او را رنجور کند اما کشتن او را ممنوع کرد (ایوب 5:2-6).

این بخش از کتاب مقدس به وضوح ثابت می کند که شیطان نمی تواند هر کاری که می خواهد بکند. او تا زمانی که خداوند به او اجازه نداده بود نتوانست بدن ایوب را لمس کند. نتوانست سلامتی ایوب را از او بگیرد تا قبل از اینکه خداوند به او اجازه دهد. و نتوانست ایوب را بکشد چون خداوند به او این اجازه را نداد.³ خداوند حتی از زمان سقوط آدم بر شیطان نظارت دارد.

روح شیطانی شائول از طرف خدا (“Saul’s Evil spirit “From God)

نمونه های زیادی در عهد قدیم وجود دارد که نشان می دهد خداوند از ارواح شیطانی به عنوانِ عواملی از خشم خود استفاده می کند. در اول سموئيل 14:16 می خوانیم: «و روح خداوند از شائول دور شد، و روح بد از جانب خداوند او را مضطرب می ساخت». این وضعیت مسلماً به دلیل خشم خداوند بر شاه شائول که نافرمان بود، رخ داد.

سوال این است: منظور از عبارتِ «روحی شیطانی از طرف خداوند» چیست؟ آیا منظور این است که خداوند روحی شیطانی را که با او در بهشت بود فرستاد، یا اینکه به یکی از ارواح پلیدِ شیطان اجازه داد که به او آزار برساند؟ من تصور می کنم که بیشتر مسیحیان بر اساس تعلیم های انجیل، دومین احتمال را قبول می کنند. انجیل به این دلیل می گوید روح شیطانی «از طرف خدا» بود زیرا آزار و اذیت روح شیطانی نتیجۀ مستقیم تادیب شائول توسط خداوند به سبب نافرمانی او از خدا بود. بنابراین می بینیم که ارواح شیطانی تحت نظارت شدید خداوند هستند.

در داوران 23:9 می خوانیم، «و خدا روحی‌ خبیث‌ در میان‌ اَبیمَلِك‌ و اهل‌ شكیم‌ فرستاد»، تا عدالت الهی در مورد آنها به خاطر اعمال بدشان انجام شود. باز هم این روح شیطانی از بهشت خداوند نبود، بلکه از قلمرو شیطان بود و از طرف خداوند اجازه داشت که علیه برخی از افراد گناه کار دست به اعمال شیطانی بزند. ارواح شیطانی بدون اجازۀ خداوند نمی توانند به طور موفقیت آمیز دست به هیچ عملِ شیطانی بزنند. اگر با این مطلب موافق نیستیم پس خداوند را هم نمی توانیم قادر مطلق بدانیم. بنابراین بار دیگر با اطمینان به این نتیجه می رسیم که زمانی که آدم سقوط کرد، شیطان قدرتی که ورای کنترل خداوند باشد به دست نیاورد.

مثال هایی از قدرت خداوند بر شیطان در عهد جدید

(New Testament Example of God’s Power Over Satan)

عهد جدید شواهدی دارد که نظریۀ کسب قدرت و اختیار شیطان را رد می کند.

مثلاً در لوقا 1:9 می خوانیم که مسیح به دوازده حواریِ خود «قوت‌ و قدرت‌ بر جمیع‌ دیوها» عطا کرد. به علاوه در لوقا 19:10 می خوانیم که مسیح به آنها گفت، «اینک‌ شما را قوت‌ می‌بخشم‌ که‌ ماران‌ و عقربها و تمامی‌ قوت‌ دشمن‌ را پایمال‌ کنید و چیزی‌ به‌ شما ضرر هرگز نخواهد رسانید» (همراه با تاکید).

اینکه مسیح به آنها قدرت و اختیار بر تمامِ قدرت شیطان داد، به این معناست که خود این قدرت را داشته است. شیطان تحت اختیار و نظارت خداوند است.

کمی بعد در انجیل لوقا می خوانیم که مسیح به پطرُس می گوید، «ای‌ شمعون‌، ای‌ شمعون‌، اینک‌ شیطان‌ خواست‌ شما را چون‌ گندم‌ غربال‌ کند» (لوقا 31:22). متن نشان می دهد که شیطان بدون اجازۀ خداوند نمی تواند غربال کند. باز هم شیطان تحت نظارت خداوند است.⁴

دوران زندانی شدن شیطان به مدت هزار سال

(Satan’s Thousand-Year Prison Team)

زمانی که از گرفتار شدن شیطان توسط یک فرشته در مکاشفه 20 می خوانیم، هیچ صحبتی از تمام شدن قدرت و اختیار آدم نیست. دلیلی که برای این حبس شدن ذکر شده است این است که، «او دیگر نتواند ملتها را تا پایان آن هزار سال گمراه سازد» (مکاشفه 3:20).

جالب است که بعد از حبس شدن شیطان به مدت 1000 سال، او آزاد خواهد شد و «برای فریب دادن مللی که در چهار گوشه زمینند بیرون خواهد رفت» (مکاشفه 8:20).

آن ملت هایی که فریب خواهند خورد، سپاه خود را برای حمله به اورشلیم جایی که مسیح حکومت می کند، جمع آوری خواهند کرد. زمانی که شهر را محاصره کردند، آتش از آسمان پایین خواهد آمد و آنها را «نابود خواهد کرد» (مکاشفه 9:20).

آیا کسی می تواند آنقدر نادان باشد که بگوید قرارداد آدم شامل دورۀ نهایی کوتاهی پس از آن 1000 سال خواهد بود و خداوند مجبور شد که شیطان را به همین دلیل آزاد کند؟ چنین طرز فکری پوچ و بی معناست.

خیر، آنچه ما ازاین متن می آموزیم این است که خداوند نظارت کامل بر شیطان دارد و اجازه می دهد که به خاطر تحقق اهدافش فعالیت کند.

در طول هزار سال حکومت مسیح شیطان در بند است و نمی تواند کسی را بفریبد. اما بر روی زمین کسانی وجود خواهند داشت که تنها ظاهراً مطیع مسیح هستند و در باطن دوست ندارند که او را بر رأس تخت حکومت ببینند. اما آنها تلاشی برای برانداختن او نخواهند کرد و حتی فرصت این کار را نخواهند داشت زیرا می دانند که او کسی است که «آنها را به‌ عصای‌ آهنین‌ حکمرانی‌ خواهد نمود» (مکاشفه 15:19).

اما زمانی که شیطان آزاد می شود، قادر خواهد بود که آنهایی را که در قلبشان از مسیح متنفرند را بفریبد، و آنها به طرز احمقانه ای تلاشی بیهوده خواهند کرد. زمانی که شیطان اجازه می یابد آنهایی را که ذاتاً متمرد هستند را بفریبد، آنچه واقعاً در دل مردم است آشکار می شود و سپس خداوند به درستی آنهایی را که برای زندگی در ملکوت او شرایط لازم را ندارند، داوری می کند.

البته یکی از دلایلی که خداوند شیطان را امروز برای فریب مردم آزاد گذاشته همین است. در بخش های آینده اهداف کامل خداوند در مورد شیطان را بررسی خواهیم کرد اما اکنون همینقدر کافیست که بگوییم خداوند نمی خواهد کسی فریب خورده باقی بماند. اما می خواهد بداند که در دل مردم چه می گذرد. شیطان نمی تواند کسانی را که حقیقت را می دانند و به آن ایمان دارند بفریبد. اما خداوند به او اجازه می دهد که آنهایی را که حقیقت را به خاطر قلبِ همچون سنگشان، قبول نمی کنند، بفریبد.

پولس زمانی که از دوران دجال صحبت می کند، می گوید:

آنگاه مظهر شرارت ظهور خواهد کرد و عیسی خداوند با نفس دهان خود او را خواهد کشت و با ظهور پرشکوه خود او را نابود خواهد کرد. ظهور آن مظهر شرارت در اثر فعالیت های شیطان خواهد بود و با انواع آیات و نشانه ها و معجزات فریبنده و هر نوع شرارتی که برای محکومین به هلاکت فریبنده است همراه خواهد بود ، چون آنها عشق به حقیقت را که می تواند آنان را نجات بخشد قبول نکردند. از این جهت خدا آنها را گرفتار نیروی گمراه کننده خواهد کرد و این نیرو طوری در آنها عمل می کند که آنچه دروغ است باور کنند و در نتیجه همۀ آنانی که به حقیقت ایمان نیاورده اند و از گناه لذت برده اند محکوم خواهند شد (دوم تسالونیکیان 8:2-12، همراه با تاکید).

توجه کنید که خداوند کسی است که «نیرویی فریبنده می فرستد تا آنها آنچه دروغ است را باور کنند». اما به این نکته نیز توجه کنید که این افرادی که فریب خوردند کسانی هستند که «به حقیقت ایمان نداشتند»، یعنی فرصت به آنها داده شد اما آنها انجیل را قبول نکردند. خداوند به شیطان اجازه خواهد داد که دجال را با علائم و عجایب نادرست قدرتمند کند تا کسانی که مسیح را نمی پذیرند فریب بخورند، و هدف نهایی خداوند این است که «آنها همه داوری شوند». به همین دلیل خداوند به شیطان اجازه می دهد که امروز مردم را بفریبد.

اگر خداوند هیچ دلیلی نداشت که به شیطان اجازه دهد که بر روی زمین فعالیت کند، می توانست به راحتی زمانی که سقوط کرد، او را به جایی دیگر در جهان بفرستد. در دوم پطرس 4:2 به ما گفته می شود که فرشتگانی بوده اند که مرتکب گناه شدند و خداوند آنها را به دوزخ افکند و «به‌ زنجیرهای‌ ظلمت‌ سپرد تا برای‌ داوری‌ نگاه‌ داشته‌ شوند». خداوند ما که قادر مطلق است اگر مطابق با اهداف الهی اش بود، می توانست همین کار را با شیطان و هر کدام از فرشتگانش بکند. اما خداوند دلایل خوبی داشت که به شیطان و گروهش اجازۀ فعالیت بر روی زمین بدهد.

ترس شیاطین از عذاب (The Demon’s Fear of Torment)

قبل از بستن مبحثمان راجع به تصوری که مورد بررسی بود، چند آیۀ دیگر از کتاب مقدس را با هم بررسی می کنیم:

و چون‌ به‌ آن‌ كناره‌ در زمین‌ جَرْجِسیان‌ رسید، دو شخص‌ دیوانه‌ از قبرها بیرون‌ شده‌، بدو برخوردند و بحدّی‌ تندخوی‌ بودند كه‌ هیچ‌كس‌ از آن‌ راه‌ نتوانستی‌ عبور كند. در ساعت‌ فریاد كرده‌، گفتند: «یا عیسی‌ ابن‌الله، ما را با تو چه‌ كار است‌؟ مگر در اینجا آمده‌ای‌ تا ما را قبل‌ از وقت‌ عذاب‌ كنی‌؟» (متی 28:8-29، همراه با تاکید).

این داستان معمولا توسط کسانی که طرفدار نظریۀ کسب قدرت توسط شیطان هستند، مورد استفاده قرار می گیرد. آنها می گویند، «آن شیاطین به عدالت مسیح خرده گرفتند. آنها می دانستند که او نمی تواند قبل از زمان موعود آنها را عذاب کند، یعنی زمانی که قدرت آدم تمام شود و آنها و شیطان به دریاچۀ آتش افکنده می شوند تا شب و روز عذاب شوند».

اما درست عکس آنچه میگویند درست است. آنها می دانستند که مسیح قدرت داشت که در هر زمانی که بخواهد آنها را عذاب کند، و به همین دلیل است که آنها به او التماس کردند که بر آنها رحمت داشته باشد. واضح است که آنها ترسیده بودند که پسر خداوند آنها را زودتر عذاب کند. لوقا به ما می گوید که آنها به او التماس کردند که «آنها را به چاه بی انتها نفرستد» (لوقا31:8). اگر مسیح به خاطر یک قدرت فرضی شیطان این اختیار را نداشت، آنها اصلاً نگران نمی شدند.

آن دیوها می دانستند که کاملاً تحت رحمت مسیح هستند، و این مساله از التماسهای آنها به او که آنها را از آن سرزمین بیرون نکند (مرقس 10:5)، و اجازه دهد به میان خوک ها بروند و به آنها وارد شوند (مرقس 12:5) و به چاه بی انتها افکنده نشوند (لوقا 31:8) و قبل از موعد عذاب نشوند، معلوم است.

تصور شمارۀ 4: شیطان به عنوان «خدای این جهان» در روی زمین بر همه چیز از جمله دول بشری، بلایای طبیعی و آب و هوا نظارت دارد.

Myth #4: “Satan, as ‘the god of this world’ has control over everything on the earth, including human governments, natural disasters, and the weather.” j

در کتاب مقدس پولس شیطان را «خدای این جهان» (دوم قرنتیان 4:4) و مسیح او را «رئیس این جهان» می نامد (یوحنا 31:12؛ 30:14؛ 11:16). بر اساس این القابی که برای شیطان عنوان شده اند، بسیاری تصور کرده اند که او در زمین بر همه چیز نظارت دارد. اگرچه به اندازۀ کافی آیات کتاب مقدس را برای اثبات غلط بودن این تصور بررسی کردیم، اما مطالعۀ بیشتر مفید خواهد بود و می توانیم بفهمیم که قدرت شیطان چقدر محدود است. باید بدانیم که درک کلی ما از شیطان تنها بر اساس چهار آیه ای که او را خدا و رئیس این جهان می نامند، بنا نمی شود.

زمانی که بخش های بیشتری از انجیل را بررسی می کنیم متوجه می شویم که مسیح نه تنها از شیطان به عنوان «رئیس این جهان» یاد می کند بلکه از پدر آسمانی اش هم به عنوان «خداوند آسمانها و زمین» یاد می کند (متی 25:11؛ لوقا 21:10، همرا با تاکید). در مورد پولس رسول هم چنین است، او نه تنها از شیطان به عنوان «خدای این جهان» یاد می کند بلکه خداوند را نیز «خداوند آسمانها و زمین» می نامد (اعمال رسولان 24:17، همراه با تاکید). این مساله به ما ثابت می کند که نه مسیح و نه پولس، هیچ کدام نمی خواهند که ما فکر کنیم شیطان نظارت کامل بر روی زمین دارد. قدرت شیطان می بایست کم باشد.

تمایز مهمی که میان این آیات وجود دارد، در کلماتِ جهان و زمین یافت می شود. اگرچه معمولاً این دو کلمه را به صورت مترادف به کار می بریم، اما در متن اصلی که به یونانی است، اینطور نیست. زمانی که متوجه تفاوت این دو بشویم، درکمان از قدرت خدا و شیطان بر روی زمین بسیار افزایش پیدا می کند.

مسیح خداوندِ پدر را به عنوان خداوند زمین نام برد. معادل کلمۀ زمین در یونانی «گِه» است. این کلمه به خود سیارۀ زمین که بر روی آن زندگی می کنیم اشاره دارد و کلمۀ انگلیسیِ جئوگرافی (جغرافیا) از همان کلمه مشتق شده است.

عیسی گفت که شیطان رئیس این جهان است. برعکس، مسیح معادل کلمۀ جهان، کلمۀ یونانیِ کازموس است، و اساساً به نظم و ترتیب اشاره دارد. این کلمه بیشتر از مردم صحبت می کند تا خود زمین. به همین دلیل است که مسیحیان از شیطان به عنوان «خدای نظامِ این جهان» نام می برند.

در حال حاضر خداوند بر تمام جهان کنترل ندارد زیرا او بر تمام مردم جهان کنترل و نظارت ندارد. دلیل این مساله این است که او به مردم جهان اختیار داده است که خود سرورشان را انتخاب کنند و بسیاری از مردم افسار خود را به دست شیطان داده اند. مسلماً اختیاری که بشر دارد نیز بخشی از برنامۀ خداوند است.

پولس زمانی که خدای این زمان می نوشت، کلمۀ متفاوتی برای جهان به کار برد: کلمۀ یونانیِ آیون. این کلمه را می توان به «عصر» ترجمه کرد که همان دورۀ مشخصی از زمان است. شیطان خدای عصر حاضر است.

منظور از این مطالبی که گفته شد چیست؟ زمین همان سیارۀ فیزیکی است که بر روی آن زندگی می کنیم. جهان از مردمی که بر روی زمین زندگی می کنند، صحبت می کند و به طور خاص تر کسانی که مسیح را خدمت نمی کنند. آنها شیطان را خدمت می کنند و در نظام نادرست و پر از گناه او گرفتارند. ما به عنوان مسیحی، «درجهان» هستیم نه «از جهان» (یوحنا 11:17 و 14). ما در میان شهروندان قلمرو تاریکی زندگی می کنیم، اما در واقع در ملکوت نور و روشنایی، در ملکوت خداوندیم.

حالا ما پاسخ خود را یافتیم: خداوند به شدت تمام زمین را کنترل می کند. شیطان با اجازۀ خداوند تنها بر «نظام جهان» نظارت دارد که همان نظارت بر شهروندان قلمروِ ظلمت است. به همین دلیل یوحنای رسول نوشت که «کل جهان (نه کل زمین) تحت تسلط شیطان است» (اول یوحنا 19:5).

این که جهان تحت تسلط شیطان است به این معنا نیست که خداوند هیچ اختیاری بر آن، نظام آن و مردم آن ندارد. خداوند همانطوری که دانیال گفت، «بر تمام ممالک جهان فرمانروایی می کند و آن را به هرکه بخواهد می دهد» (دانيال 25:4). او همچنان می تواند هر که را که می خواهد بالا ببرد و یا پایین بیاورد. اما به عنوان خداوند متعالی که بر همۀ ممالک آدمیان حکمرانی می کند، به شیطان اجازه داده است که بر کسانی که در برابر خداوند متمرد هستند حکومت کند.

بررسی پیشنهاد شیطان (Satan’s Offer Considered)

این تمایز میان زمین و جهان ما را در درک وسوسۀ مسیح در بیابان نیز کمک می کند. شیطان به مسیح «تمام ملکوت جهان را در لحظه ای نشان داد». شیطان نمی تواند به مسیح پیشنهاد موقعیتی سیاسی مانند ریاست جمهوری یا نخست وزیری را در دولت های بشری پیشنهاد داده باشد. شیطان کسی نیست که بتواند مقام انسانها را بالا ببرد یا پایین بیاورد – این کار خداست.

شیطان احتمالاً به مسیح همۀ قلمروهای کوچک ملکوت جهانیِ ظلمت را نشان داده است. او به مسیح ترتیب ارواح شیطانی در جایگاههای مخصوصشان که بر ملکوت ظلمت و انسانهای متمرد حکومت می کنند را نشان داده است. شیطان به مسیح نظارت بر قلمروِ خود را پیشنهاد داد تا اگر مسیح هم به او بپیودند در برابر خداوند تمرد پیشه کند. در این صورت مسیح دومین رتبه و مقام را در قلمرو تاریکی می توانست داشته باشد.

نظارت خداوند بر دولت های بشری در زمین

(God’s Control Over Earthly, Human Governments)

بیایید به طور خاص تر محدودیت های اختیارات شیطان را با بررسی آیاتی از کتاب مقدس که قدرت و نظارت خداوند را بر دولت های بشری نشان می دهند، ثابت کنیم. شیطان به دلیل تسلطش بر افراد نجات نایافته بر دولتهای بشری اختیاراتی دارد و دولت ها اغلب توسط افراد نجات نایافته اداره می شوند. اما نهایتاً خداوند بر دولت های بشری تسلط دارد و شیطان تنها تا حدی که خداوند اجازه دهد می تواند آنها را تغییر دهد.

قبلاً صحبت های دانیال را دربارۀ شاه نبوکدنصر بررسی کردیم، اما از آنجایی که داستانِ بسیار روشن کننده ای است، بیایید آن را بار دیگر بررسی کنیم.

شاه نبوکدنصر به دلیل قدرت و موقعیتش غرق در غرور و نخوت بود و خداوند تصمیم گرفت که موقعیت او را تضعیف کند و او را پایین بیاورد، تا او بیاموزد که «خدای متعال بر تمام سرزمینهای جهان فرمانروایی می کند و آن را به هرکه بخواهد، حتّی به پست ترین مردم واگذار می کند» (دانيال 17:4). بی شک خداوند بود که او را به این مقام رسانده بود. در مورد همۀ رهبران زمینی چنین حقیقتی وجود دارد. پولس رسول زمانی که از رهبران زمینی صحبت می کرد گفت که، «بدون اجازۀ خدا هیچ قدرتی وجود ندارد و زمامداران فعلی را خدا منصوب کرده است» (رومیان 1:13).

خداوند قدرت اصلی و متعالیِ کل جهان است. اگر کسی قدرتی دارد از خداوند است و اوست که به برخی اجازه می دهد که قدرتی داشته باشند.

اما در مورد زمامداران شریر چه باید گفت؟ آیا منظور پولس این بود که آنها نیز توسط خداوند منصوب شده اند؟ بله، همینطور است. در همین نامه، کمی قبل پولس گفت، کلام خدا بفرعون می فرماید: «بهمین منظور ترا برانگیختم تا بوسیلۀ تو قدرت خود را نشان دهم و اسم من در سراسر جهان انتشار یابد» (رومیان 17:9). خداوند فرعون سنگدل را قدرت داد تا شکوه و جلال خود را نشان دهد. خداوند می توانست قدرت بی نظیر خود را با معجزاتی که مردی خودسر که خود قدرتمندش کرده بود، نشان دهد.

آیا این حقیقت در صحبت های مسیح با پیلاطس هم مشخص نیست؟ پیلاطس که متوجه شد مسیح پاسخ سوالش را نخواهد داد، گفت: «آیا به‌ من‌ سخن‌ نمی‌گویی‌؟ نمی‌دانی‌ که‌ قدرت‌ دارم‌ تو را صلیب‌ کنم‌ و قدرت‌ دارم‌ آزادت‌ نمایم‌؟» (یوحنا 10:19).

مسیح پاسخ داد، «هیچ‌ قدرت‌ بر من‌ نمی‌داشتی‌ اگر از بالا به‌ تو داده‌ نمی‌شد» (یوحنا 11:19، همراه با تاکید). خداوند که می دانست پیلاطس چه شخصیت بدی دارد، او را بالا برد تا برنامۀ از پیش تعیین شده اش یعنی مرگ مسیح بر بالای صلیب به وقوع بپیوندد.

با نگاهی به داستانهای تاریخی عهد عتیق می توان فهمید که خداوند گاهی از انسانهای سنگدل برای ابراز خشم خود بر افرادِ گناهکار استفاده می کند. نبوکدنصر توسط خداوند برای داوری بر بسیاری از ملل عهد عتیق استفاده شد.

نمونه های زیادی در انجیل وجود دارد از زمامدارانی که توسط خداوند مقامشان بالا یا پایین برده شد. مثلاً در عهد جدید از هیرودیس می خوانیم، که جلال و شکوه خداوند را به خود نسبت داد و مردم فریاد زدند، «این سخنان، سخنان یکی از خدایان است نه یک انسان» (اعمال رسولان 22:12).

نتیجه چه بود؟ «در همان لحظه فرشتۀ خداوند او را نقش زمین کرد و کرمها او را خوردند و او مرد» (اعمال رسولان 23:12).

یادتان باشد که هیرودیس مسلماً عضوی از قلمرو شیطان بود، اما از قلمرو قدرت خداوند خارج نبود. روشن است که خداوند اگر می خواست، می توانست هر رهبر زمینی را براندازد.⁵

شهادت شخصی خداوند (God’s Personal Testimony)

در آخر بیایید آنچه را خداوند، خود توسط ارمیای نبی در رابطه با قدرت خود بر زمین و حکومت های زمینی گفت، بررسی کنیم:

«آیا من حقّ ندارم همان کاری را که کوزه گر با گِل می کند با شما قوم اسرائیل بکنم؟ شما در دست من مثل گِل در دست کوزه گر هستید. هرگاه بگویم که می خواهم ملّتی یا مملکتی را از ریشه برکَنم یا خورد کنم، امّا اگر آن ملّت از شرارت خود دست بردارند من از مجازات آنها صرف نظر خواهم کرد. به همان نحو اگر بگویم که من ملّتی یا مملکتی را به وجود می آورم و تقویت می کنم، امّا اگر آن ملّت از اطاعت من سر باز زند و مرتکب شرارت شود، آنگاه از آنچه می خواستم بکنم، منصرف خواهم شد (اِرميا 6:18-10).

آیا می بینید که شیطان زمانی که در بیابان به مسیح حکومت بر زمین، بشر و حکومت های سیاسی را پیشنهاد می کرد، در واقع هیچ قدرت و حقی نداشته است؟ اگر او واقعاً راست گفته باشد (که برخی اوقات هم چنین است)، در حقیقت حکومت بر قلمرو تاریک خود را به مسیح پیشنهاد داده است.

اما آیا شیطان بر حکومت بشری تاثیر دارد؟ بله، اما تنها به این دلیل که رهبر معنوی افراد نجات نایافته است، و این افراد به هر حال در حکومت های بشری حضور دارند. اما او تا جایی که خداوند اجازه بدهد می تواند تاثیرگذار باشد و خداوند زمانی که بخواهد می تواند نقشه های شیطان را خنثی کند. یوحنای رسول مسیح را به عنوان «فرماندۀ پادشاهان زمین» (مکاشفه 5:1) یاد می کند.

آیا شیطان می تواند بلایای طبیعی و آب و هوای ناسازگار به وجود آورد؟

(?Does Satan Cause Natural Disasters and Adverse Weather)

از آنجایی که شیطان خدای این جهان است، بسیاری تصور می کنند که او وضعیت آب و هوا را کنترل می کند و همۀ بلایای طبیعی از جمله سیل، طوفان، زلزله و گردباد را او به وجود می آورد. اما آیا کتاب مقدس هم همین را به ما آموزش می دهد؟ باز هم باید دقت کنیم که نباید کلِ علم الهیات خود را بر پایۀ یک آیه قرار بدهیم که می گوید، «دزد می آید تا بدزدد، بکشد و نابود سازد» (یوحنا 10:10). من بارها از مردم شنیده ام که این آیه را نقل می کنند به عنوان گواهی بر اینکه هر چه می دزدد، می کشد و نابود می کند از جانب شیطان است. اما زمانی که بخش های بیشتری از انجیل را بررسی می کنیم، متوجه می شویم که خداوند خود نیز گاهی می کشد و نابود می کند. سه متن زیر را از متون بسیاری که در اینباره وجود دارد بررسی می کنیم:

قانون گذار و داور یکی است ، یعنی همان کسی که قادر است انسان را نجات بخشد یا نابود سازد (یعقوب 12:4، همراه با تاکید).

شما را آگاه می سازم که از چه کسی باید بترسید: از آن کسی بترسید که پس از کشتن، اختیار دارد به جهنم اندازد. آری، می گویم از او باید ترسید (لوقا 5:12، همراه با تاکید).

از کسانی که جسم را می کشند ولی قادر به کشتن جان نیستند نترسید. از کسی بترسید که قادر است جسم و جان، هر دو را در دوزخ تباه سازد (متی 28:10، همراه با تاکید).

اینکه بگوییم هر چیزی که شامل کشتن و نابود کردن باشد کار شیطان است، اشتباه است. مثال های بسیاری در انجیل است از اینکه خداوند هم می کشد و نابود می کند.

ما باید از خود بپرسیم که آیا منظور مسیح زمانی که از دزدی که برای کشتن و دزدیدن و نابود کردن می آید صحبت می کرد، شیطان بود؟ باز هم آنچه لازم است، خواندنِ دقیق این آیه و آیات اطراف آن است. یک آیه قبل از آیه ای که راجع به دزدی که برای کشتن و دزدیدن و نابود کردن می آید، است، مسیح می گوید، «همۀ کسانیکه قبل از من آمدند دزد و راهزن بودند و گوسفندان به صدای آنان گوش ندادند» (یوحنا 8:10). زمانی که کل متن را در یوحنا 1:10-15 که می گوید او (مسیح) چوپان خوبی است، می خوانیم، متوجه می شویم که واژه های دزد و دزدان به معلمان و رهبران مذهبیِ دروغین اشاره دارد.

دیدگاههای متفاوت راجع به آب و هوای ناسازگار و بلایای طبیعی

(Various Views of Adverse Weather and Natural Disasters)

زمانی که تندبادی می آید و یا زلزله می شود، در ذهن افرادی که به خداوند ایمان دارند این سوال پیش می آید که، «چه کسی مسبب این حوادث است؟» برای کسانی که انجیل را باور دارند دو امکان وجود دارد: یا خداوند و یا شیطان اینها را به وجود می آورند.

برخی ممکن است بگویند، «نه! خداوند را نمی توان مقصر دانست! مردم مقصرند! خداوند آنها را به خاطر گناهانشان داوری می کند».

اگر خداوند طوفان و زلزله را برای مجازات گناهان انسانها سبب می شود، پس ما می توانیم به جای خداوند، افراد گناهکار و متمرد را مقصر بدانیم، با این وجود مسئول خداوند است، چرا که حوادث طبیعی بدون اجازۀ او اتفاق نمی افتند.

یا اگر اینکه خداوند به شیطان اجازه می دهد که طوفان و زلزله را برای تنبیه گناهکاران به وجود بیاورد، درست باشد، می توانیم بگوییم که شیطان اینها را سبب می شود اما باز هم مسئول خداوند است. علت این است که او به شیطان این اجازه را می دهد و این بلایا نتیجۀ عکس العمل او نسبت به گناه است.

برخی می گویند که نه خداوند و نه شیطان مسئول این حوادث نیستند و این بلایا تنها «پدیده های طبیعی هستند که به دلیل سقوط انسان در نتیجۀ ارتکاب گناه، اتفاق می افتند». آنها همچنین به شکلی مبهم تلاش می کنند که بلایای طبیعی را بر گردن انسان بیندازند اما اشتباه می کنند. با این توضیح نمی توان خداوند را از این مساله کنار گذاشت. اگر این مساله که طوفان و زلزله پدیده های طبیعی هستند و به دلیل سقوط انسان در نتیجۀ ارتکاب گناه، اتفاق می افتند، را بپذیریم باز هم این سوال پیش می آید که خوب چه کسی این تصمیم را گرفته است؟ روشن است که طوفان ساختۀ دست بشر نیست. یعنی طوفان با گفتن تعداد خاصی دروغ در جو به وجود نمی آید. زلزله هم با انجام زنا توسط عده ای از انسانها رخ نمی دهد.

خیر، اگر رابطه ای میان طوفان و گناه باشد، خداوند هم در مساله نقش دارد، این خداوند است که فرمان می دهد که این حوادث رخ دهند و بنابراین او هم در این جریان حضور دارد.

حتی اگر رابطه ای میان گناه و بلایای طبیعی نباشد، و خداوند هنگام آفریدن و طراحیِ جهان اشتباه کرده باشد، و بنابراین در پوستۀ زمین اشکالاتی وجود دارد که گاهی نظام آب و هوا را به هم می ریزد، باز هم خداوند مسئول است چرا که خالق اوست و اشتباه او به انسانها آسیب می زند.

«طبیعتِ مادر» وجود ندارد (“There is No “Mother Nature)

بنابراین ما تنها دو پاسخ منطقی برای مسالۀ بلایای طبیعی داریم. یا خداوند این حوادث را سبب می شود و یا شیطان. قبل از اینکه آیات کتاب را بررسی کنیم تا بفهمیم که کدام یک درست است، بیایید اندکی بیشتر راجع به این دو احتمال تامل کنیم.

اگر شیطان کسی است که بلایای طبیعی را ایجاد می کند، پس خداوند یا می تواند و یا نمی تواند مانع او بشود. اگر خداوند می تواند مانع او شود ولی این کار را نمی کند پس تا حدی مسئول است. این بلایا نمی تواند بدون اذن خداوند رخ دهد.

حال طرف دیگر قضیه را نگاه می کنیم. بیایید لحظه ای تصور کنیم که خداوند نمی تواند مانع شیطان شود اما می خواهد که این کار را بکند. آیا واقعاً این یک احتمال است؟

اگر خداوند نمی تواند مانع او شود شیطان یا قدرتمند تر از خدا و یا باهوش تر از اوست. در واقع این چیزی است که حامیان نظریۀ «کسب قدرت شیطان پس از سقوط آدم» معتقد هستند. آنها ادعا می کنند که شیطان حق دارد که هر چه که خوشایندش است را در زمین انجام دهد زیرا اختیار و قدرت آدم را دزدیده است. حال خداوند می خواهد که مانع شیطان شود اما نمی تواند زیرا باید به قدرت آدم که اکنون متعلق به شیطان است، احترام بگذارد. به عبارت دیگر خداوند آنقدر نادان بود که نمی توانست پیش بینی کند که چه اتفاقی پس از سقوط رخ خواهد داد و شیطان که باهوش تر از خدا بود، حالا قدرتی را دارد که خداوند نمی خواهو اوداشته باشد. خود من که معتقد نیستم شیطان از خداوند عاقل تر است.

اگر تئوری کسب قدرتِ شیطان درست باشد، پس چرا شیطان طوفان ها و زلزله های بیشتری به وجود نمی آورد؟ و چرا جمعیت زیادی از مسیحیان را هدف قرار نمی دهد؟ (اگر پاسختان این است که خداوند به او اجازه نمی دهد، پس تایید می کنید که شیطان بدون اجازۀ خداوند نمی تواند کاری کند.)

وقتی مساله را باریک تر می کنیم، تنها دو پاسخ برای این سوال وجود دارد: 1) خداوند طوفان و زلزله را ایجاد می کند یا 2) شیطان با اجازۀ خداوند این کار را می کند.

توجه کنید که صرف نظر از اینکه کدام احتمال درست است، خداوند مسئول است. زمانی که مردم می گویند، «طوفان کار خداوند نبود بلکه شیطان با اذن او این حادثه را سبب شد»، در واقع حضورخداوند را در مساله انکار نمی کنند. اگر خداوند می تواند مانع شیطان شود، صرف نظر از اینکه بخواهد یا نه، پس مسئول است. افراد متمرد را هم می توان به خاطر گناهانشان مقصر دانست (اگر طوفان و زلزله از جانب خداوند یا با اذن او برای تنبیه آنها باشد) اما باز هم نمی توان گفت که خداوند به هیچ عنوان در این مساله متعهد نیست و یا مسئولیتی ندارد.

اظهارات کتاب مقدس (Scripture’s Testimony)

کتاب مقدس دربارۀ «بلایای طبیعی» چه می گوید؟ آیا انجیل می گوید که خداوند یا شیطان عامل این بلایا هستند؟ بیایید اول زلزله را که انجیل بسیار از آن سخن گفته است، بررسی کنیم.

بر طبق کتاب مقدس، زلزله ها ممکن است به خاطر داوریِ خداوند بر گناهکاران رخ دهد. در ارمیا می خوانیم: «از غضب‌ او زمین‌ متزلزل‌ می‌شود و امّت‌ها قهر او را متحمّل‌ نتوانند شد» (اِرميا 10:10، همراه با تاکید).

اشعیا هشدار داد:

خدای متعال با شدّتِ صاعقه و زلزله شما را نجات خواهد داد. او توفان و باد و آتشِ سرکش خواهد فرستاد (اشعيا 6:29، همراه با تاکید).

شاید یادتان باشد که در زمان موسی، زمین دهان گشود و قورح و پیروان سرکشش را بلعید (اعداد 23:16-34 را ببینید). این اتفاق به وضوح تنبیهی از جانب خداوند بود. مثال های دیگری از داوری خداوند که توسط زلزله انجام شده است را می توان در حزقیال 19:38، مزمور 7:18 و 18:77؛ حجی 6:2؛ لوقا 11:21؛ مکاشفه 12:6؛ 5:8؛ 12:11؛ 18:16 یافت.

برخی از زلزله هایی که در کتاب مقدس ثبت شده اند، لزوماً به خاطر خشم خداوند نیستند، اما با این وجود، توسط خدا به وجود آمده اند. برای مثال، بر طبق انجیل متی، زمانی که مسیح مرد زلزله ای رخ داد (متی 51:27 و 54) و زلزله ای دیگر نیز در زمان قیام او رخ داد (متی 2:28). آیا شیطان این دو زلزله را به وجود آورد؟

زمانی که پولس و سیلاس در زندان فیلیپیان در حال حمد و خواندن سرودهای پرستش بودند، «ناگهان زلزلۀ شدیدی رخ داد به طوریکه زندان را از بنیاد به لرزه در آورد. تمام درهای زندان در همان لحظه باز شد و همه زنجیرها به زمین افتادند» (اعمال رسولان 26:16، همراه با تاکید). آیا شیطان این زلزله را به وجود آورد؟ من که فکر نمی کنم اینطور باشد! حتی زندانبان هم پس از اعتراف به قدرت خداوند، آزاد شد. البته در کتاب اعمال رسولان این مورد تنها زلزله ای نیست که به خواست خدا رخ داده باشد (اعمال رسولان 31:4 را ببینید).

اخیراً شنیده ام که عده ای از مسیحیان خوش نیت وقتی شنیدند که قرار است در منطقه ای خاص زلزله رخ دهد، برای «جدال روحانی» علیه شیطان به آن منطقه سفر کرده اند. آیا اشتباه طرز فکر آنها می بینید؟ اگر برای کسانی که در آن مناطق زندگی می کردند، دست به دعا می بردند و طلب رحمت می کردند، کاری بر طبق کتاب مقدس انجام داده بودند. و اگر این کار را می کردند دیگر نیازی نبود که پول و وقت خود را برای سفر به این نقطه که احتمال زلزله در آن هست، تلف کنند – آنها می توانند در جایی که زندگی می کنند، برای مردم دعا کنند. اما جنگ با شیطان برای جلوگیری از وقوع زلزله بر طبق کتاب مقدس نیست.

طوفان چطور؟ (?How About Hurricanes)

لغت طوفان در کتاب مقدس نیست، اما مثالهایی از بادهای بسیار شدید را می توان یافت. برای مثال:

آنانی‌ كه‌ در كشتیها به‌ دریا رفتند، و در آبهای‌ كثیر شغل‌ كردند. اینان‌ كارهای‌ خداوند را دیدند و اعمال‌ عجیب‌ او را در لجّه‌ها. او گفت‌ پس‌ باد تند را وزانید و امواج‌ آن‌ را برافراشت‌ (مزمور 23:107-25، همراه با تاکید).

و خداوند باد شدیدی‌ بر دریا وزانید كه‌ تلاطم‌ عظیمی‌ در دریا پدید آمد چنانكه‌ نزدیك‌ بود كه‌ كشتی‌ شكسته‌ شود (یونس 4:1، همراه با تاکید).

و بعد از آن‌ دیدم‌ چهار فرشته‌، بر چهار گوشه‌ زمین‌ ایستاده‌، چهار باد زمین‌ را باز می‌دارند تا باد بر زمین‌ و بر دریا و بر هیچ‌ درخت‌ نوزد (مکاشفه 1:7).

روشن است که خداوند می تواند بادها را به راه بیاندازد و آنها را متوقف کند.⁶

در کل انجیل تنها یک آیه وجود دارد دربارۀ اینکه به شیطان اجازه داده می شود که وزیدن بادی را موجب شود و آن هم در زمان آزمایش ایوب بود، زمانی که پیام آوری به او گفت: «اینك‌ باد شدیدی‌ از طرف‌ بیابان‌ آمده‌، چهار گوشه‌ خانه‌ را زد و بر جوانان‌ افتاد كه‌ مردند» (ایوب 19:1).

با خواندن فصل اول کتاب ایوب متوجه می شویم که شیطان باعث مشکلات و بدبختی های ایوب بود. اما نباید فراموش کنیم که او بدون اذن خداوند هیچ کاری علیه ایوب و فرزندانش نمی توانست انجام دهد. بنابراین باز هم می بینیم که این خداوند است که بر بادها هم نظارت داد.

تندباد در جلیل (The Gale on Galilee)

«تندباد شدیدی» که بر مسیح و یارانش، زمانی که سوار بر قایق از دریای جلیل عبور می کردند، وزید، چطور؟ مطمئناً این تندباد کار شیطان بود، زیرا خداوند هرگز تندبادی به وجود نمی آورد که قایقی را که پسر خودش در آن است واژگون کند. «ملکوتی که علیه خود عمل کند، سقوط خواهد کرد» پس خداوند چرا باید تندبادی به وجود می آورد که به مسیح و یارانش لطمه بزند؟

اینها دلایل خوبی هستند اما بیایید اندکی دست از مباحثه برداشته و تامل کنیم. اگر خداوند تندباد را سبب نشد و شیطان بود که این کار را کرد، باز هم باید یادمان باشد که خداوند این اجازه را به شیطان داده است. بنابراین باز هم همان سوال باید پاسخ داده شود: خداوند چرا باید تندبادی بفرستد که ممکن است به مسیح و یارانش آسیب وارد کند؟

آیا برای این سوال پاسخی وجوددارد؟ شاید خداوند می خواست چیزی دربارۀ ایمان به حواریون مسیح یاد دهد. شاید می خواست مسیح را آزمایش کند، مسیحی که «درست مانند ما از هر لحاظ وسوسه شد ولی مرتکب گناه نگردید» (عبرانیان 15:4). مسیح برای اینکه کاملاً مورد آزمایش قرار بگیرد باید در موقعیتی قرر می گرفت که وسوسه شود و بترسد. شاید خداوند می خواست مسیح را تکریم کند. شاید همۀ این کارها را می خواست بکند.

خداوند فرزندان اسراییل را به کنار دریای سرخ کشانید با اینکه می دانست آنها تحت تعقیب ارتش فرعون هستند. اما آیا خداوند نمی خواست آنها را رهایی بخشد؟ آیا او با کشاندن آنها به جایی که کشته شوند، بر ضدشان عمل نکرد؟ آیا همین نمونه ای از «اقدام خود ملکوت علیه ملکوت» نیست؟

خیر! زیرا در برنامۀ خداوند قرارنبود که بنی اسراییل کشته شوند. همچنین او قصد نداشت که با طوفانی که در دریای جلیل آمد مسیح و یارانش را غرق کند.

اما انجیل نمی گوید که شیطان طوفان دریای جلیل را فرستاد، همینطور نمی گوید که خدا این کار را کرد. برخی می گویند که طوفان مطمئنا کار شیطان بود زیرا مسیح آن را نهیب داد. شاید اینطور باشد اما به هر حال این دلیلِ قانع کننده ای نیست. او خداوند را نهیب نداد بلکه باد را نهیب داد. پس باد می تواند کار خداوند باشد. یعنی ممکن است او باد را با کلامی تحریک کرده باشد و با نهیبی آن را آرام کرده باشد. اینکه مسیح باد را نهیب داد نمی تواند دلیلی باشد بر اینکه شیطان سبب طوفان شده است.

ما نباید الهیات خود را بر اساس تنها یک آیه که چیزی را ثابت نمی کند بنا کنیم. قبلاً به آیاتی از کتاب مقدس که ثابت می کنند خداوند باد را تحت کنترل خود دارد اشاره کردیم. نظر من این است که شیطان حتی اگر «خدای این جهان» باشد، باز هم نظارتِ مستقلی بر باد ندارد و نمی تواند هر زمان که بخواهد طوفانی به پا کند.

بنابراین، زمانی که طوفانی رخ می دهد نباید آن را خارج از کنترل خداوند بدانیم و تصور کنیم که او می خواهد متوقفش کند اما نمی تواند. اینکه مسیح باد را نهیب داد دلیلی قانع کننده است بر اینکه خداوند اگر بخواهد می تواند طوفان را متوقف کند.

و اگر خداوند طوفانی بفرستد یا اجازۀ آن را صادر کند، می بایست دلیلی برای آن داشته باشد و بهترین پاسخ برای این سوال که او چرا طوفانی ایجاد می کند که ویرانیِ زیادی به بار می آورد و یا اجازۀ فرستادن آن را می دهد، این است که می خواهد به افراد نافرمان هشدار دهد و آنها را داوری کند.

«اما طوفان ها گاهی به مسیحیان هم آسیب می رساند»

(“But Hurricanes Sometimes Harm Christians”)

اما مسیحیانی که توسط این بلایای طبیعی آسیب می بینند چطور؟ وقتی طوفان می شود تنها خانه های افراد بی ایمان را ویران نمی کند. آیا مسیحیان به خاطر مرگ فداکارانۀ مسیح از خشم خداوند در امان نیستند؟ پس چطور می توانیم بگوییم که نهایتاً خداوند پشت همۀ بلایای طبیعی قرار دارد، زمانی که ممکن است فرزندان خودش هم آسیب ببیند؟

در واقع اینها سوالات مشکلی هستند. اما باید بدانیم که که اگر فرض را بر این نظریه که شیطان عامل همۀ این بلایا هست بگذاریم، پاسخ آسان تر نمی شود. اگر شیطان باعث همۀ اینها باشد، پس چرا خداوند به او اجازه می دهد که کاری کند که فرزندان خداوند آسیب ببینند؟ باز هم مشکل همان است!

انجیل به وضوح می گوید که آنهایی که در مسیح هستند به غضب خداوند گرفتار نمی شوند (اول تسالونیکیان 9:5). در عین حال انجیل می گوید که خشم خداوند بر روی افرادی است که از مسیح اطاعت نمی کنند (یوحنا 36:3). اما خشم خداوند چطور می تواند تنها بر افراد نافرمان باشد بدون اینکه بر افراد نجات یافته تاثیر بگذارد، در حالی که آنها در میان نجات نایافتگان زندگی می کنند؟ پاسخ این است که گاهی غیر ممکن است و ما باید این حقیقت را بپذیریم.

در روزهای خروج همه اسراییلیان در مکانی کنار هم زندگی می کردند، و بلایایی که برای تنبیه مصریان آمد، به آنها صدمه نزد (خروج 22:8-23؛ 3:9-7؛ 24-26؛ 23:12 را ببینید). اما ما با «مصریان» کار و زندگی می کنم. اگر خداوند بلای طبیعی بفرستد چطور می توانیم فرار کنیم؟

فرار مسلماً کلمۀ کلیدی در فهمیدن پاسخ این سوال است. اگرچه نوح زمان طوفان در زمین از خشم خداوند فرار کرد، اما باز هم از این خشم آسیب دید زیرا مجبور بود که به سختی کار کند و کشتی را بسازد و یک سال را با حیوانات بدبو سر کند. (ضمناً هم عهد جدید و هم عهد قدیم خداوند را عامل آن طوفان می داند، نه شیطان؛ پیدایش 17:6 و دوم پطرُس 5:2 را ببینید).

زمانی که داوری خداوند بر شهرهای سدوم و عموره آمد لوط گریخت اما به خاطر آتش سوزی هر چه داشت از دست داد. مجازات خداوند بر گناهکاران، بر مردی عادل هم تاثیر گذارد.

مسیح سالها قبل به مومنان اورشلیم هشدار داده بود که زمانی که شهرشان توسط سپاهی محاصره شد فرار کنند، «زیرا که‌ همان‌ است‌ ایام‌ انتقام‌» (لوقا 22:21-23) – و همین به وضوح هدف خشمگینانۀ خداوند را نشان می دهد، برای اینکه به رومیان اجازه می دهد که اورشلیم را در سال 70 پس از میلاد محاصره کنند. خدا را شکر که مسیحیانی که به هشدار مسیح توجه کردند، با آنچه داشتند فرار کردند اما باز هم وسایلی را که مجبور بودند در اورشلیم جای بگذارند را از دست دادند.

در هر سه مثال بالا، می بینیم که زمانی که خشم خداوند بر گناهکاران نازل می شود، افراد عادل هم تا حدی آسیب می بینند. اما نمی توانیم به این نتیجه برسیم که خداوند مسئول بلایای طبیعی نیست زیرا در این حوادث گاهی مسیحیان هم آسیب می بینند.

پس باید چه کنیم؟ (?What Then Shall We Do)

ما در جهانی زندگی می کنیم که توسط خداوند لعن شده است، جهانی که خشم خداوند را مدام تجربه می کند. پولس نوشت، «غضب خدا از آسمان بر هر گونه گناه و شرارت مردمی نازل میشود» (نه اینکه نازل خواهد شد) (رومیان 18:1). ما به عنوان کسانی که در میان جهانی شیطانی و لعن شده زندگی می کنیم، نمی توانیم کاملا از خشم خداوند بر این جهان بگریزیم، حتی اگر آن خشم بر ما نباشد.

حال که این را می دانیم چه باید بکنیم؟ ابتدا، باید به خداوند توکل کنیم. ارمیا نوشت:

«امّا به کسی که به من توکّل کرده است برکت خواهم داد. او مثل درختی است که در کنار آبی روییده و در زمین پر آب ریشه دوانده است. از هوای گرم هراسی ندارد، چون برگهایش همچنان سبز می مانند. از نباریدن باران نیز نگران نیست، و همچنان میوه خواهد آورد (اِرميا 7:17-8).

توجه کنید که ارمیا نگفت که کسی که به خداوند توکل کند، هیچ گاه با خشکسالی مواجه نخواهد شد. خیر! زمانی که گرما و قحطی بیاید، مردی که به خداوند توکل کرده است، مانند درختی است که ریشه هایش را در زمین پرآب توسعه می دهد. او ممکن است که مورد آزار جهان قرار می گیرد اما باز هم راهی دیگر دارد. داستان الیشع که در زمان قحطی در اسراییل توسط کلاغان تغذیه شد، در اینجا به ذهن خطور می کند (اول پادشاهان 1:17-6 را ببینید). داوود از عادلان نوشت، «در ایام‌ قحط‌ سیر خواهند بود» (مزمور 19:37).

اما آیا قحطی توسط شیطان ایجاد نمی شود؟ خیر! کتاب مقدس چنین چیزی نمی گوید. خداوند همیشه خود را مسئول و مسبب آن می داند و قحطی اغلب به عنوان نتیجۀ خشم او بر گناهکاران مطرح می شود. برای مثال:

پس خداوند متعال گفت: «من آنها را مجازات خواهم کرد! مردان جوانشان در جنگ کشته خواهند شد و اطفالشان از گرسنگی خواهند مرد» (اِرميا 22:11، همراه با تاکید).

خداوند متعال می گوید، من آنها را گرفتار جنگ و گرسنگی و بیماری خواهم کرد، من آنها را مثل انجیرگندیده ای خواهم ساخت که قابل خوردن نباشند» (اِرميا 17:29).

ای انسان فانی، هنگامی که سرزمینی بی وفا علیه من گناه ورزد و من دست خود را علیه آن بلند کنم و نان ایشان را قطع نمایم، چنان قحطی خواهم فرستاد که انسان و حیوان را یکسان از پای درآورد» (حزقيال 13:14، همراه با تاکید).

«منتظر محصول فراوان بودید، ولی کم به دست آوردید و وقتی که آن محصول کم را به خانه آوردید، من آن را برباد دادم. آیا می دانید چرا من این کار را کردم؟ به خاطر اینکه خانه من ویران مانده و شما مشغول ساختن خانه های خود هستید. به همین سبب است که باران نمی بارد و از زمین چیزی نمی روید. من خشکسالی را بر زمین، کوه ها، مزارع، تاکستانها، باغهای زیتون، سایر محصولات و همچنین انسان و حیوان و تمام حاصل زحمت شما آوردم» (حجی 9:1-11، همراه با تاکید).

در مثال چهارم، می خوانیم که بنی اسراییل به سبب گناهانشان، در بروز قحطی مقصر شناخته شدند اما خداوند خود گفت که مسئول این قحطی بوده است.⁷

اگر خداوند بر افراد گناهکار قحطی می فرستد، و ما هم در میان آنها زندگی می کنیم، پس باید مطمئن باشیم که او نیازهای ما را برآورده می کند. پولس گفت که قحطی نمی تواند ما را از عشق مسیح جدا کند!: «کیست‌ که‌ ما را از محبت‌ مسیح‌ جدا سازد؟ آیا مصیبت‌ یا دلتنگی‌ یا جفا یا قحطی یا عریانی‌ یا خطر یا شمشیر؟» (رومیان 35:8، همراه با تاکید). توجه کنید که پولس نگفت که مسیحیان هرگز با قحطی مواجه نخواهند شد، بلکه گفت، ممکن است چنین اتفاقی بیفتد، با وجودی که به عنوان شاگرد کتاب مقدس می دانست که خداوند قحطی را برای تنبیه گناهکاران می فرستد.

فرمانبرداری و حکمت (Obedience and Wisdom)

دوم، ما باید فرمانبردار باشیم و از حکمت خدایی استفاده کنیم تا گرفتار خشم خداوند که بر جهانیان است نشویم. نوح مجبور بود که کشتی خود را بسازد، لوط مجبور بود که شهرش را ترک کند، مسیحیان اورشلیم مجبور بودند که از شهرشان فرار کنند؛ همۀ آنها مجبور بودند که از خداوند اطاعت کنند تا اسیر خشمی که او بر گناهکاران دارد نشوند.

اگر من در منطقه ای که در آن هوا زیاد طوفانی می شود زندگی می کردم مسلماً خانه ای مستحکم می ساختم که طوفان به آن آسیب نرساند و یا خانه ای ارزان که راحت بتوانم به جایش خانه ای دیگر بسازم و بعد دعا می کردم! همۀ مسیحیان باید دعا کنند تا نسبت به روح القدس، که مسیح وعده داد «از امور آینده‌ به‌ شما خبر خواهد داد» (یوحنا 13:16) و بنابراین می تواند جلویِ خشم خداوند نسبت به جهان را بگیرد، حساس باشند.

در فصل 11 ازاعمال رسولان از آغابوس نبی می خوانیم که نسبت به قحطی هشدار داد که برای مسیحیان یهودیه بسیار مصیبت بار خواهد بود. در نتیجه، اعاناتی به پولس و بارناباس داده شد که برای مردم یهودیه ببرند (اعمال رسولان 28:11-30 را ببینید).

آیا امروز هم چنین اتفاقاتی رخ می دهند؟ مطمئناً، زیرا نه روح القدس تغییری کرده است و نه عشق خداوند کمتر شده است. اما متاسفانه برخی در بدن مسیح پذیرایِ این مواهب و مظاهرِ روح القدس نیستند و بنابراین از آنجایی که آنها «مانع روح خدا می شوند» (اول تسالونیکیان 19:5)، برخی از بهترین های خداوند را از دست می دهند.

دموس شاکاریان، رئیس و بنیانگذارِ «تجار انجیل کامل»، در شرح حال خود توضیح می دهد که چطور خداوند از طریق پسر بچه ای بی‌سواد پیام خود را به مسیحیانِ ارمنستان، در اواخر صدۀ 1800، می رساند. خداوند آنها را از قتل عام قریب الوقوع اگاه کرد و در نتیجه بسیاری از مسیحیان پنطیکاستی که به چنین نبوتهایی اعتقاد داشتند، از جمله اجداد شاکاریان از کشور گریختند. مدت کوتاهی بعد حملۀ ترکیه به ارمنستان منجر شد به کشتار بیش از یک میلیون ارمنی، از جمله کسانی که هشدار خداوند را نادیده گرفتند.

باید عاقلانه پذیرای روح القدس و فرمانبردار خداوند باشیم، در غیر این صورت امکان دارد که اندکی از خشم خداوند را، که او خودش نمی خواهد، تجربه کنیم. الیشع یک بار به زنی نصیحت داد که: «برخیز و با خانواده ات به سرزمین دیگری برو، زیرا خداوند این سرزمین را برای مدّت هفت سال به خشکسالی دچار خواهد کرد» (دوم پادشاهان 1:8). اگر آن زن به سخنان آن نبی گوش نمی داد، چه اتفاقی پیش می آمد؟

در کتاب مکاشفه، هشداری بسیار جالب را به مردم خدا می خوانیم مبنی بر اینکه از بابل بیرون بیایند، در غیر این صورت گرفتار خشم خداوند خواهند شد:

آنگاه صدای دیگری از آسمان شنیدم که می گفت : «از او بیرون آئید ای قوم من، مبادا در گناهان او سهیم شوید و در بلاهایش شریک گردید زیرا گناهان او تا به فلک انباشته شده و خدا تبهکاریهایش را از یاد نبرده است… به این جهت تمام بلایا یعنی مرگ و غم و قحطی در یک روز به او روی می آورند و او در آتش خواهد سوخت، زیرا خداوند، خدائی که این چنین او را کیفر می دهد، قادر است (مکاشفه 4:18-5 و 8، همراه با تاکید).

خلاصۀ مطلب اینکه، خداوند بر آب و هوا و بلایای طبیعی نظارت دارد. خداوند در انجیل بارها خود را به عنوان خداوند طبیعت معرفی کرده است، از باران چهل روزه ای که در روزگار نوح باراند تا باریدن تگرگ و فرستادن دیگر بلایای دیگر بر دشمنان بنی اسراییل و فرستادن طوفان برکشتی یونس و نهیب دادن باد در دریای جلیل. چنانچه مسیح گفت او «پروردگار آسمانها و زمین است» (متی 25:11). برای مطالعه بیشتر قدرت و اختیار خداوند بر طبیعت، یوشع11:10، ایوب 22:38-38؛ ارمیا 24:5؛ 13:10؛ 35:31؛ مزمور 45:78-49؛ 16:105؛ 33:107-37؛ 6:135-7؛ 7:147-8 و 15-18؛ متی 45:4؛ اعمال رسولان 17:14 را ببینید.

پاسخ به چند سوال (A Few Questions Answered)

اگر خداوند از طریق قحطی، طوفان، و زلزله مردم را تنبیه می کند، آیا برای ما به عنوان نماینده های خداوند کمک کردن و یاری رساندن به این افراد نادرست است؟

مسلماً خیر. باید بدانیم که خداوند همه را دوست دارد، حتی مردمی که مورد تنبیه او قرار می گیرند. شاید عجیب به نظر برسد اما حتی داوری او از طریق بلایای طبیعی هم نشانه ای از محبت اوست. چطور ممکن است؟ خداوند با سختی هایی که از طریق بلایای طبیعی موجب می شود، به بندگانی که دوستشان دارد هشدار می دهد که او مقدس و عادل است و گناه کردن عواقبی در پی دارد. خداوند سختی های موقتی را ایجاد می کند تا مردم را کمک کند که از خواب غفلت بیدار شوند و متوجه نیازشان برای یک منجی باشند – تا از دریاچۀ آتش نجات یابند. عشق یعنی همین!

تا زمانی که مردم نفس می کشند، خداوند نسبت به آنها رحمتی دارد که لایقش نیستند و زمان برای توبه کردن وجود دارد. ما از طریق شفقت و کمکمان می توانیم عشق مسیح را به کسانی که تحت خشم موقتی خداوند قرار دارند، ثابت کنیم، اما چه کسی می تواند از خشم ابدی او بگریزد؟ بلایای طبیعی فرصت هایی هستند برای رسیدن به جهانی که مسیح به خاطرش جان خود را از دست داد.

آیا رساندن انجیل به مردم مهمترین مساله در این زندگی نیست؟ زمانی که دیدی وسیع داریم، عذاب افراد به سبب بلایای طبیعی در مقایسه با عذاب ابدی آنها در دریاچۀ آتش، چیزی نیست.

حقیقت این است که مردم به طور کلی زمانی نسبت به انجیل پذیراتر می شوند که در رنج و عذابند. در اینباره مثال های زیادی در انجیل وجود دارد، از توبۀ بنی اسرایل در زمان ستمِ ملل همسایه به آنها تا داستان مسیح دربارۀ پسرگمشده. مسیحیان باید بلایای طبیعی را باید به عنوان زمانهایی بدانند که محصول به طور بالقوه رسیده است.

بیایید حقیقت را بگوییم (Let’s Tell the Truth)

اما پیام ما به کسانی که باقی ماندۀ زندگیشان را بعد از طوفان یا زلزله جمع می کنند چه خواهد بود؟ اگر آنها پاسخی بر اساس علوم الهی برای وضع نامساعدی که برایشان پیش آمده بخواهند، چه خواهیم گفت؟ بیایید با آنچه انجیل آموزش می دهد صادقانه برخورد کنیم، و به مردم بگوییم که خداوند مقدس است و گناه کردن عواقبی در پی دارد. بیایید به آنها بگوییم که طوفان وهشتناکی که می بینند تنها ذره ای از قدرت خداوند بزرگ است، و ترسی که در زمان تکان خوردن خانه هایشان داشتند در برابر ترسی که در زمان افکنده شدنشان به دوزخ تجربه خواهند کرد، هیچ است. و بیایید به آنها بگوییم که حتی زمانی که سزاوار دوزخیم خداوند به ما فرصت می دهد که توبه کنیم و به مسیح (که از طریق او می توانیم از خشم خداوند در امان بمانیم) ایمان بیاوریم.

برخی می پرسند، «آیا باید مردم را از خداوند بترسانیم؟» پاسخ در کتاب مقدس یافت می شود: «ترس از خداوند، ابتدای حکمت است» (امثال 7:1). مردم تا زمانی که چیزی از خداوند نمی دانند، از او نمی ترسند.

اگر مردم از دست خداوند عصبانی شوند چطور؟

(?What if People Become angry With God)

اما آیا مردم به سبب رنج هایی که می بینند از دست خداوند عصبانی نمی شوند؟ شاید بشوند، اما باید آنها را کمک کنیم که متوجه غرور خود بشوند. هیچ کس حق ندارد از خداوند به خاطر طرز عملی که او دارد خرده بگیرد، زیرا همۀ ما مدتها قبل سزاوار دوزخ بودیم. مردم به جای اعتراض به خداوند به خاطر مصیبتی که بر آنها آمده، باید او را شکر کنند که آنها را آگاه کرده است. خداوند می تواند آنها را نادیده بگیرد و آزادشان بگذارد تا مسیرشان را به سوی دوزخ پیش بگیرند. اما خداوند دوستشان دارد و هر روز آنها را فرامی خواند. او آنها را به آرامی و با باز شدن شکوفه ها، آواز پرندگان، عظمت کوهها، و چشمک زدن هزاران ستاره در آسمانها، فرا می خواند. او آنها را از طریق وجدانشان و به وسیلۀ روح القدس فرا می خواند. اما آنها دعوت او را نادیده می گیرند.

مطمئناً خواست خداوند این نیست که آنها عذاب ببینند، اما وقتی آنها مدام او را نادیده می گیرند، خداوند آنقدر دوستشان دارد که با روش هایی شدید تر آنها را آگاهی دهد. طوفان، زلزله، تندباد و قحطی برخی از آن روشهاست. خداوند امید دارد که چنین مصایبی غرور مردم را از بین ببرد و آنها را هوشیار کند.

آیا خداوند در قضاوت خود غیر منصفانه عمل نمی کند؟

(?Is God Unfair in His Judgment)

زمانی که به خداوند و جهان از دیدِ انجیل نگاه می کنیم، آن وقت است که درست فکر می کنیم. دیدگاه انجیلی این است که همه سزاوار خشم خداوندند اما خداوند رحیم است. زمانی که مردمی که در عذابند می گویند که سزاوار رفتار بهتری از جانب خداوند هستند، او می بایست ناله کند. همه بیش از لیاقتشان از رحمت خداوند برخوردار می شوند.

مسیح یک بار دو بلای همزمان، را تفسیر کرد. در انجیل لوقا می خوانیم:

در همان هنگام عده ای در آنجا حضور داشتند که داستان جلیلیانی را که پیلاطس خونشان را با قربانی هایشان در آمیخته بود بیان کردند. عیسی به آنان جواب داد: «آیا تصور می کنید این جلیلیان که دچار آن سرنوشت شدند، از سایر جلیلیان خطاکارتر بودند؟ یقینا خیر، اما بدانید که اگر توبه نکنید همه شما مانند آنان نابود خواهید شد. و یا آن هجده نفری که در موقع فرو ریختن برجی در سیلوحا کشته شدند، خیال می کنید که از سایر مردمانی که در اورشلیم زندگی می کردند گناهکارتر بودند؟ خیر، بلکه مطمئن باشید که اگر توبه نکنید، همه شما مانند آنان نابود خواهید شد (لوقا 1:13-5).

جلیلیانی که توسط پیلاطس کشته شدند نمی تواستند بگویند: «خداوند با عدم نجات ما از دست پیلاطس، عملی غیرمنصفانه انجام داده است!» خیر! آنها گناهکارانی بودند که سزاوار مرگ بودند. و بر طبق گفتۀ مسیح، آنهایی که زنده ماندند هم نمی توانند بگویند که از بقیه کمتر خطا داشتند. آنها از خداوند نه توجه بیشتر که رحمت بیشتری دریافت کرده بودند.

پیام مسیح واضح بود، «شما همه گناهکار بودید. گناه کردن عواقبی در پی دارد. اکنون هم به خاطر رحمت خداست که زنده اید. پس توبه کنید پیش از آنکه برای شما هم دیر بشود.»

مسیح تفسیر خود از آن حوادث وخیم را با تمثیلی دربارۀ رحمت خداوند پایان داد:

عیسی برای ایشان این مَثَل را آورده گفت: «مردی در تاکستانش درخت انجیری داشت و برای چیدن میوه به آنجا رفت ولی چیزی پیدا نکرد. پس به باغبان گفت: نگاه کن الان سه سال است که من می آیم و در این درخت دنبال میوه می گردم ولی چیزی پیدا نکرده ام. آن را ببُر، چرا بی سبب زمین را اشغال کند؟ اما او جواب داد: ارباب، این یک سال هم بگذار بماند تا من دورش را بکنم و کود بریزم. اگر در موسم آینده میوه آورد، چه بهتر و گرنه دستور بده تا آن را ببُرند (لوقا 6:13-9).

در اینجا عدالت و رحمت خداوند اثبات می شود.عدالت خداوند فریاد بر می آورد که «درخت بی ثمر را قطع کن!» اما رحمتش می گوید، «صبر کنید و به او فرصت بیشتری دهید تا میوه برآرد.» هر شخصی که بدون مسیح باشد همچون همان درخت بی ثمر است.

آیا ما می توانیم تندباد و طوفان را نهیب دهیم؟

(?Can We Rebuke Hurricanes and Floods)

سوال آخردربارۀ بلایای طبیعی: آیا درست نیست که اگر ما ایمان کافی داشته باشیم، می توانیم بلایای طبیعی را نهیب بدهیم و از وقوع آن جلوگیری کنیم؟

ایمان داشتن به معنای باور داشتنِ ارادۀ آشکار خداوند است. بنابراین ایمان باید بر اساس کلام خداوند باشد، در غیر این صورت اصلا ایمان نیست بلکه امید یا تصوراست. هیچ جای انجیل خداوند به ما وعده نمی دهد که بتوانیم طوفان را نهیب دهیم و آن را فروبنشانیم، بنابراین هیچ کس نمی تواند ایمانی داشته باشد که چنین کاری با آن انجام دهد (مگر اینکه خداوند خود چنین ایمانی به او بدهد).

بگذارید بیشتر توضیح بدهم. تنها راهی که شخص برای نهیب طوفان دارد این است که مطمئن باشد خداوند نمی خواهد به منطقۀ خاصی ضربه بزند. چنانچه از کتاب مقدس آموخته ایم، خداوند کسی است که باد را کنترل می کند و در نتیجه مسئول طوفان هم هست. بنابراین غیرممکن است که کسی ایمانی داشته باشد که بتواند طوفان را متوقف کند زمانی که خداوند وقوع آن را فرمان داده باشد! تنها استثنا در این مورد می تواند این باشد که خداوند نظرش را دربارۀ طوفان تغییر بدهد، و این کار هم در پاسخ به دعاهای بنده ای ممکن است انجام دهد و یا در پاسخ به توبۀ کسانی که در شرف تنبیه شدن توسط خداوند هستند (داستان نینوا در زمان یونس به ذهن خطور می کند). حتی اگر خداوند نظر خود را تغییر بدهد، باز هم کسی وجود ندارد که بتواند ایمانی داشته باشد که توسط آن طوفان را نهیب و آن را متوقف کند مگر اینکه بداند خداوند نظر خود را عوض کرده است و همچنین بداند که خداوند از او می خواهد که چنین کاری را انجام دهد.

تنها کسی که توانست طوفان را نهیب دهد و آن را متوقف کند مسیح بود. ما تنها زمانی می توانم این کار را بکنیم که خداوند به ما «عطیۀ ایمان» را بدهد (یا عطیۀ ایمان خاص، چنانچه گاهی اینگونه خوانده می شود)، یکی از 9 عطیۀ روح القدس که در اول قرنتیان 7:12-11 آمده است. مانند همۀ عطی های روح القدس، عطیۀ ایمان هم نه به خواست ما که با خواست خود او عمل می کند (اول قرنتیان 11:12 را ببینید). بنابراین تا زمانی که خداوند ایمانی خاص به شما عطا نکرده است تا طوفان را نهیب دهید، نباید چنین تصوری داشته باشید. باید از این مسیر خارج شوید! پیشنهاد می کنم که برای حمایت خداوند دعا کنید، و از او بخواهید که بر مردمی که تحت مجازات اویند رحمت داشته باشد و جانشان را بر آنها ببخشد تا فرصت بیشتری برای توبه داشته باشند.

توجه داشته باشید زمانی که پولس در کشتیِ که به مدت دو هفته توسط بادهای شدید در حرکت بود، باد را با نهیب دادنش متوقف نکرد (اعمال رسولان 14:27-44 را ببینید). او این کار را نکرد زیرا نمی توانست. همچنین توجه کنید که خداوند نسبت به همۀ کسانی که در کشتی بودند رحمت داشت و همۀ 276 نفر از کشتی غرق شده زنده ماندند (اعمال رسولان 24:27 و 34 و 44 را ببینید). من باور دارم که خداوند بر آنها رحم کرد زیرا پولس دعا کرد و از خداوند خواست که بر آنها رحمت داشته باشد.

1 دو احتمال پاسخ داده شدند: (1) یهودا از نزاع میان شیطان و میکاییل دربارۀ بدن موسی صحبت می کند، اما هیچ صحبتی از جنگ واقعی نیست. در حقیقت یهودا می گوید که میکاییل «جرأت نداشت او را با اهانت محکوم سازد ، بلکه فقط گفت : خداوند ترا ملامت کند» (یهودا 9:1). (2) زمانی که الیشع و خادمش تحت محاصرۀ سپاهی از سوریه بودند، الیشع دعا کرد که خداوند چشمان خادمش را بگشاید (دوم پادشاهان 15:6-17). در نتیجه خدمتکار الیشع نگاه کرد و دید کوه ها پر از اسبها و ارّابه های آتشین در اطراف الیشع هستند، که ما تصور می کنیم سپاهی از فرشتگان در عالم روحانی بر اسب ها و ارابه ها سوار بوده اند. اما این نشان نمی دهد که آیا فرشتگان هم در جنگ شرکت داشتند یا نه. فرشتگان گاهی توسط خداوند برای اعمال خشم او بر گناهکاران استفاده می شوند، به عنوان نمونه می توان کشته شدن 185 هزار سرباز آشوری را توسط یک فرشته که در دوم پادشاهان 35:19 ثیت شده است، ذکر کرد.

2 برای مثال، متی 20:1؛ 13:2 و 19؛ 11:4؛ لوقا 11:1-20 و 26-38 را ببینید.

3 این متن همچنین نشان می دهد که ایوب «در را به روی شیطان به خاطر ترس او باز نکرد»، اعتقادی که برخی دارند. بر اساس ایوب 3:2 خداوند خود به شیطان گفت: «او(ایوب) تا الان‌ كاملّیت‌ خود را قایم‌ نگاه‌ می‌دارد، هر چند مرا بر آن‌ واداشتی‌ كه‌ او را بی‌سبب‌ اذیت‌ رسانم‌» (همراه با تاکید). من این مطلب را به طور کامل در کتابم به نام آزمایش های خداوند، صفحۀ175-181 شرح داده ام، این کتاب به زبان انگلیسی در وبسایت ما در دسترس است (www.shepherdserve.org).

4 همچنین اول قرنتیان 13:10 را ببینید که نشان می دهد خداوند وسوسه های مارا محدود می کند، یعنی وسوسه گر را محدود می کند.

5 آیا منظور از این مطالب این است که حال که می دانیم خداوند هر که را بخواهد ترفیع بدهد، دیگر نیازی نیست که برای رهبران دولت دعا کنیم یا در انتخابات شرکت کنیم؟ خیر، خشم خداوند عملا درون دموکراسی ظاهر می شود. ما با رایمان افراد را انتخاب می کنیم، و افراد گناهکار معمولا افراد گناهکار را انتخاب می کنند. به همین دلیل عادلان باید رای خود را بدهند. به علاوه هم در عهد عتیق و هم در عهد جدید به ما توصیه شده که برای رهبران دینی خود دعا کنیم (اِرميا 7:29؛ اول تیموتائوس 1:2-4)، که یعنی ما می توانیم بر تصمیمی که خداوند برای اتخاذ افراد می گیرد تاثیر بگذاریم. از آنجایی که داوری خداوند گاهی با رهبری افراد گنهکار همراه است و از آنجایی که بیشتر ملل نیاز به داوری شدن دارند، ما می توانیم تا حدی از خداوند رحمت بطلبیم، تا کشورمان همۀ چیزهایی را که سزاوارش است نبیند.

6 آیه های دیگر که ثابت می کنند خدا بر بادها نظارت دارد: پیدایش 11:8؛ خروج 13:10 و 19؛ 21:14؛ 10:15؛ اعداد 31:11؛ مزمور 7:48؛ 76:78؛ 7:135؛ 18:147؛ 8:148؛ اشعيا 15:11؛ 8:27؛ اِرميا 13:10؛ 16:51؛ حزقيال 11:13 و 13؛ عاموس 9:4 و 13؛ یونس 8:4؛ حجی 17:2. در بسیاری از این نمونه ها، خداوند باد را برای داوری به کار گرفته است.

7 برای مطالعۀ بیشتر این مساله، تثنیه 23:32-24، دوم سموئيل 1:21؛ 12:24-13؛ دوم پادشاهان 1:8؛ مزمور 16:105؛ اشعيا 30:14؛ اِرميا 12:14 و 15-16؛ 3:16-4؛ 10:24؛ 8:27؛ 17:34؛ 17:42؛ 12:44-13 حزقیال 12:5 و 16-17؛ 12:6؛ 16:12؛ 21:14؛ 29:36؛ مکاشفه 8:6؛ 8:18 را ببینید. مسیح خود گفت، خدا «باران خود را بر درستکاران و بدکاران می باراند» (متی 45:5). خداوند بر باران نظارت دارد.

541