خادم شاگردساز به این دلیل که می خواهد شاگردسازی کند و به آنان تعلیم دهد که از فرامین مسیح اطاعت کنند، بسیار علاقمند به موعظۀ سر کوه مسیح خواهد بود. این موعظه طولانی ترین موعظۀ ثبت شده از مسیح و پر از فرامین اوست. شاگرد خادم ساز نه تنها از این فرامین اطاعت می کند بلکه به شاگردانش نیز آنها را تعلیم می دهد.

به این صورت، از این موعظه که در فصل پنج تا هفت متی ثبت شده است، آنچه می دانم و درک می کنم با شما در میان خواهم گذاشت. به خادمان توصیه می کنم موعظۀ سر کوه را آیه به آیه به شاگردانشان آموزش دهند. امید می رود که آنچه نوشته ام کاملاً مفید باشد.

در این قسمت مطالب مهم موعظۀ سرکوه را به طور خلاصه می بینیم تا دیدگاهی اجمالی از آن پیدا کنیم و مضمون اصلی آن را مشخص کنیم.

1) عیسی حضارش را جمع می کند (1:5-2)

2) مقدمه (3:5-20)

ا) ویژگی ها و برکتهای شخص سعادتمند (3:5-12)

ب) پند برای نمک و نور جهان بودن (13:5-16)

ج) ارتباط شریعت با پیروان مسیح (17:5-20)

3) موعظه: از کاتبان و فریسیان عادلتر باشید (21:5-12:7)

ا) برخلاف کاتبان و فریسیان یکدیگر را دوست بدارید (21:5-26)

ب) برخلاف کاتبان و فریسیان در مسائل جنسی پاک باشید (27:5-32)

ج) برخلاف کاتبان و فریسیان صادق باشید (33:5-37)

د) انتقام نگیرید، کاری که کاتبان و فریسیان انجام می دهند (38:5-42)

ه) از دشمنان خود متنفر نباشید، چنانچه کاتبان و فریسیان هستند (43:5-48)

و) برخلاف کاتبان و فریسیان، کارهای خوب بر اساس نیت خوب انجام دهید (1:6-18)

• با نیتِ درست به فقرا کمک کنید (2:6-4)
• برای نیات درست دعا کنید (5:6-6)
• دوری از موضوع اصلی و صحبت دربارۀ دعا و بخشش (7:6-15)

* آموزشهایی دربارۀ دعا (7:6-13)

* ضرورت بخشیدن یکدیگر (8:6-15)

• با نیت درست روزه بگیریرد (16:6-18)

ز) مانند کاتبان و فریسیان در خدمت مال نباشید (19:6-34)

ک) در پی پیدا کردن عیب های کوچک برادران خود نباشید (1:7-5)

ل) وقت خود را در بازگویی حقیقت برای قدرنشناسان تلف نکنید (6:7)

م) تشویق برای دعا کردن (7:7-11)

4) نتیجه گیری: خلاصۀ موعظه

ا) گفتار خلاصه شده (12:7)

ب) دعوت به اطاعت (13:7-14)

ج) چطور انبیا و مؤمنان دروغین را تشخیص دهیم (15:7-23)

د) هشدار نهایی دربارۀ نافرمانی و خلاصۀ مطلب (24:7-27)

عیسی حضارش را جمع می کند (Jesus Gathers His Audience)

روزی که جمعیتی انبوه گرد آمده بودند، عیسی به همراه شاگردان خود بر فراز تپه ای بر آمد و بنشست. آنگاه شروع به تعلیم ایشان کرد (متی 1:5-2).

اینطور به نظر می رسد که مسیح تعداد حضار را با دور شدن از «گروه کثیر» و بالای کوه رفتن کاهش داد. گفته می شود که «حواریونش نزد او رفتند،» اینگونه به نظر میرسد که تنها آنهایی که تشنۀ گوش فرا دادن به او بودند به سختی از کوه بالا رفتند تا جایی که نهایتاً مسیح بنشست. ظاهراً تعداد حضار اندک بود؛ در 28:7 آنها «جمعیت» نامیده شده اند.

سپس مسیح با صحبت با حواریونش موعظۀ خود را آغاز کرد و از همان ابتدا می توانیم متوجه شویم که مضمون اصلی چه خواهد بود. او به آنها می گوید که برای سعادتمند شدن چه ویژگی هایی باید داشته باشند، زیرا این ویژگی ها متعلق به کسانی است که در مسیر بهشت هستند. مضمون کلی این موعظه این خواهد بود–تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند بود. خوشابحالهایی که در 3:5-12 از آن سخن رفته است، به همین مضمون مربوط است.

مسیح چند ویژگی را که در مردم سعادتمند وجود دارد نام می برد، و تعدادی از برکات خاص را به آنها وعده می دهد. برخی از خوانندگان اغلب تصور می کنند که برای هر شخص مسیحی تنها یک خوشابحال مشمول می شود. اما کسانی که به دقت مطالعه می کنند، متوجه می شوند که مسیح در این آیات فهرست انواع مختلف معتقدانی را که برکات مختلفی دریافت می کنند عنوان نمی کند، بلکه تمام مؤمنان حقیقی یک برکت همه جانبه خواهند داشت، یعنی به ارث بردن ملکوت خداوند. هیچ حالت تعبیر منطقی دیگری برای کلام او وجود ندارد:

خوشابحال آنان که نیاز خود را به خدا احساس می کنند، زیرا ملکوت آسمان از آن ایشان است.

خوشابحال ماتم زدگان، زیرا ایشان تسلی خواهند یافت.

خوشابحال فروتنان، زیرا ایشان مالک تمام جهان خواهند گشت.

خوشابحال گرسنگان و تشنگان عدالت، زیرا سیر خواهند شد.

خوشابحال آنان که مهربان و با‌گذشتند، زیرا از دیگران گذشت خواهند دید.

خوشابحال پاکدلان، زیرا خدا را خواهند دید.

خوشابحال آنان که برای برقراری صلح در میان مردم کوشش می کنند، زیرا ایشان فرزندان خدا نامیده خواهند شد.

خوشابحال آنان که به سبب نیک کردار بودن آزار می بینند، زیرا ایشان از برکات ملکوت آسمان بهره مند خواهند شد.

هر گاه بخاطر من شما را ناسزا گفته، آزار رسانند و به شما تهمت زنند، شاد باشید. بلی، خوشی و شادی نمایید، زیرا در آسمان پاداشی بزرگ در انتظار شماست. بدانید که با پیامبران گذشته نیز چنین کردند (متی 3:5-12).

برکات و ویژگی های سیرت (The Blessing and Character Traits)

در ابتدا تمام برکات وعده داده شده را با هم بررسی می کنیم. مسیح گفت برکت یافته گان 1) ملکوت خداوند را به ارث خواهند برد، 2) تسلی خواهند یافت، 3) مالک جهان خواهند شد، 4) سیر خواهند شد، 5) از دیگران گذشت خواهند دید، 6) خدا را خواهند دید، 7) فرزندان خدا نامیده خواهند شد، 8) از برکات ملکوت آسمان بهره مند خواهند شد (تکرار شمارۀ یک).

آیا مسیح می خواهد که ما فکر کنیم تنها کسانی که روح فقیرانه دارند و آنهایی که به خاطر عدالت آزار دیده اند وارث ملکوت خداوند خواهند بود؟ آیا تنها پاکدلان خداوند را خواهند دید و تنها برپاکنندگان صلح فرزندان خدا خوانده خواهند شد؟ آیا برقرار کنندگان صلح بخشیده نخواهند شد و بخشایندگان فرزندان خدا خوانده نخواهند شد؟ مسلماً تمام این برداشتها نادرست است. بنابراین صحیح ترین نتیجه گیری این است که این برکات وعده داده شده، برکات متعددی هستند در یک برکت بزرگ که همانا به ارث بردن ملکوت خداوند است.

حالا باهم ویژگی هایی که مسیح شرح داد را می خوانیم: 1) آنانکه نیاز به خدا دارند،2) ماتم زدگان، 3) فروتنان، 4) گرسنگان و تشنگان عدالت، 5) مهربانانِ با گذشت، 6) پاکدلان، 7) برقرارکنندگان صلح، 8) آزاردیدگان برای عدالت.

آیا منظور مسیح این است انسان می تواند پاکدل باشد اما بخشنده نباشد؟ آیا انسانی وجود دارد که برای عدالت آزار ببیند اما جزء گرسنگان و تشنگان عدالت نباشد؟ بازهم پاسخ منفی است. ویژگی های مبارکان، ویژگی های متعددی است که تا حدی در همۀ آنها وجود دارد.

مسلماً، این موعظه ویژگی های درونی تمام پیروان حقیقی مسیح را شرح می دهد. او با نام بردن این ویژگی ها به حواریونش اطمینان داد که آنها انسانهای سعادتمندی هستند که نجات می یابند و نهایتاً در بهشت لذت خواهند برد. ممکن بود در آن زمان به دلیل رنج و عذابشان احساس سعادت نکنند، و مردم آنها را سعادتمند ندانند اما در نگاه خداوند آنها سعادتمند بودند.

آنهایی که در توصیفات مسیح نمی گنجند متبارک نیستند و وارث ملکوت خداوند نخواهند شد. هر شبان شاگرد سازی بر خود واجب می داند تا اطمینان یابد که مردمش این مسئله را می داند.

ویژگی‌های شخص برکت یافته (The Character Traits of the Blessed)

این هشت ویژگی تا حدی نیاز به تشریح دارند. برای نمونه، «احساس نیاز (فقر) برای خدا» چه ربطی به تقوا دارد؟ به نظر من منظور مسیح این است که اولین ویژگی لازم که شخص باید برای نجات یافتن داشته باشد، همین روح فقیرانه است – به این معنا که او باید فقر روحانی خود را تشخیص دهد. هر انسانی پیش از نجات یافتن باید نیاز خود را به یک نجات دهنده دریابد، و در میان حاضرین در برابر مسیح افرادی وجود داشتند که ناتوانی خود را تشخیص داده بودند. اینان در مقایسه با متکبران بنی اسرائیل که گناهان خود را نمی دیدند، بسیار سعادتمند بودند!

اولین ویژگی، تمام صلاحیت شخصی و اندیشۀ سزاوار بودن برای نجات را از ذهن می زداید. نجات یافتۀ حقیقی کسی است که می داند چیزی ندارد که تقدیم خداوند کند و درست کاری او هم مانند «کهنه لباسی چرکین» است (اشعیا 6:64 ترجمۀ قدیم).

مسیح نمی خواست کسی فکر کند که با تلاش خود میتواند ویژگی های متبارکان را به دست آورد. خیر، مردم متبارک می شوند، یعنی خداوند به آنان برکت می دهد اگر این ویژگی های فطری را داشته باشند. این برکت از رحمت خداوند سرچشمه می گیرد. متبارکانی که مسیح از آنها سخن می گفت مبارک بودند نه به دلیل آنچه در بهشت در انتظارشان بود بلکه به خاطر کاری که خداوند با جانهایشان در زمین انجام داده بود. زمانی که ویژگی های متبارکان را در زندگیمان می بینیم، نباید آنچه انجام داده ایم را به خاطر بیاوریم بلکه آنچه که خداوند با رحمت خویش در ما انجام داده است.

ماتم زدگان (The Mournful)

اگر اولین ویژگی به این دلیل اولین است که ضروری ترین شرط لازم برای کسانی است که راهی بهشت هستند، شاید ویژگی بعدی هم به دلیل خاصی دومین است: «خوشابحال ماتم زدگان» (متی 4:5). آیا منظور مسیح توبۀ قلبی و پشیمانی است؟ به نظر من اینطور است، به خصوص که در کتاب مقدس آمده است که اندوه به خاطر خدا به توبه ای منجر می شود که برای رستگاری لازم است (دوم قرنتیان 10:7 را ببینید). باجگیر غمگینی که عیسی راجع به او صحبت کرد نمونه ای از این نوع برکت است. او با فروتنی در معبد سر فرود آورده بر سینه می کوبید و گریه کنان از خدا طلب رحمت می کرد. مرد باجگیر، بر خلاف فریسی که در حین دعا با غرور به خداوند یادآوری می کرد که در هفته دو روز روزه می گیرد و ده یک خود را می دهد، درحالی به خانۀ خویش بازگشت که گناهانش آمرزیده شده بود. در این داستان نه فریسی، بلکه باجگیر سعادتمند شد (لوقا 9:18-14). شاید در میان جمعیتی که مسیح به آنان تعلیم میداد، کسانی حضور داشتند که در زیر الزام روح القدس ماتم زده بودند. تسلی روح القدس بزودی مطعلق به آنان می شد.

اگر منظور مسیح غمی که شخص را به توبه می کشاند نیست، پس شاید او از غم و اندوهی سخن می گفت که تمام مؤمنین راستین حس می کنند، زمانی که با جهانی روبرو می شوند که یاغیانه بر ضد خدایی هستند که دوستشان دارد. پولس آن را به عنوان «اندوهی بزرگ و دردی جانکاه در وجود خود» توصیف کرد (رومیان 2:9).

فروتنان (The Gentle)

سومین ویژگی یعنی فروتنی در کتاب مقدس به عنوان ثمرۀ روح نام برده شده است (غلاطیان 22:5-23 را ببینید). فروتنی صفت خود–تولید شده نیست. آنهایی که رحمت خداوند را دریافت کرده اند و روح القدس در آنها ساکن است برکت فروتنی را خواهند داشت. روزی وارث زمین خواهند شد، چرا که تنها درستکاران می توانند ساکنان زمین جدیدی که خداوند می آفریند، باشند. آنهایی که ادعای مسیحیت می کنند اما ظالم و خشن هستند باید بسیار مراقب باشند. آنها از برکت یافته گان نیستند.

گرسنگان و تشنگان عدالت (Hungering for Righteousness)

خاصیت چهارم، گرسنگی و تشنگی برای عدالت، احساس درونی خدادادی را توضیح می دهد که هر شخص دوباره متولد شده ای دارای آن است. او از هر چه بدی و ناعدالتی در دنیا و آنچه در خودش باقیست، اندوهگین می شود. او از گناه متنفر است (مزمور 10:97؛ 128:119، 163 را ببینید) و عدالت را دوست دارد.

اغلب، زمانی که لغت عدالت را در کتاب مقدس می خوانیم، بلافاصله آن را به عنوان «موضع قانونی عدالت که از جانب مسیح به ما داده شده است» تعبیر می کنیم، اما این لغت همیشه به این معنا نیست. بیشتر مواقع به معنای «کیفیت زندگی عادلانه بر حسب قوانین خداوند» است. مسلماً منظور مسیح هم همین بوده است، زیرا لزومی ندارد که شخص مسیحی برای آنچه دارد گرسنگی بکشد. آنهایی که دوباره از روح القدس متولد می شوند، خواستار اینند که عادلانه زندگی کنند و اطمینان دارند که سیر خواهند شد (متی 6:5) و ایمان دارند که خداوند با لطف و رحمت خویش کاری را که در آنها آغاز کرده است کامل خواهد کرد (فلیپیان 6:1).

همچنین، کلام مسیح در اینجا، روزگار زمین جدید را پیش بینی می کند، زمینی که در آن «عدالت و راستی حکمفرما خواهد بود» (دوم پطرس 13:3). و دیگر هیچ گناهی نخواهد بود. همه خداوند را با تمام وجود در قلب خود خواهند داشت و همه همسایگانشان را همچون خویشتن دوست خواهند داشت. ما که اکنون برای عدالت گرسنگی و تشنگی می کشیم سیر خواهیم شد. در نهایت، دعاهای قلبی ما پاسخ داده خواهند شد، «خواست تو آنچنان که در آسمان مورد اجراست، بر زمین نیز اجرا شود» (متی 10:6).

مهربانان (The Merciful)

پنجمین ویژگی یعنی مهربانی و بخشندگی، صفتی است که هرانسانی که تولد دوباره یافته است دارا می باشد چرا که خداوند بخشنده در او حضور دارد. آنهایی که بخشندگی ندارند، برکت خداوند را ندارند و آشکار می کنند که در رحمت او سهیم نیستند. یعقوب رسول در این باره گفت: «زیرا بر کسی که در این دنیا رحم نکرده است، رحم نخواهد شد» (یعقوب 13:2). اگر کسی در برابر خداوند بایستد و قضاوتی بدون رحمت دریافت کند، به نظر شما به بهشت خواهد رفت یا جهنم؟¹ پاسخ واضح است.

مسیح یک بار داستان خادمی را بازگو کرد که بسیار مورد رحمت اربابش قرار گرفت، اما به دوست خود رحم نکرد. زمانی که اربابش متوجه این موضوع شد، «دستور داد او را به زندان بیندازند و شکنجه دهند، و تا دینار آخر قرضش را نپرداخته، آزادش نکنند» (متی 34:18). تمامی دین او که قبلاً بر او بخشیده شده بود باز هم بر گردنش نهاده شد. سپس مسیح حواریون خود را آگاهی داد، «بلی، و این چنین پدر آسمانی من با شما رفتار خواهد کرد اگر شما برادرتان را از ته دل نبخشید» (متی 35:18). بنابراین، عدم بخشیدن برادر یا خواهر مسیحی که از ما تقاضای رحمت دارد باعث می شود گناهانمان که سابقاً بخشیده شده بودند دوباره برقرار شوند. این کار منجر می شود که به دست دژخیمان سپرده شویم تا دِینی را که توانایی پرداختش را نداریم، بپردازیم. این مسلماً بودن در بهشت نیست. باز تکرار میکنم، انسانهایی که بخشنده نیستند، مورد رحمت خداوند قرار نمی گیرند. آنها از برکت یافته گان نیستند.

پاکدلان (The Pure in Heart)

پاکی دل ششمین ویژگی انسانهایی است که در طریق بهشت هستند. بر خلاف بسیاری از کسانی که ادعای مسیحیت دارند، پیروان حقیقی مسیح تنها به ظاهر پاک نیستند. با لطف و رحمت پروردگار، قلب هایشان پاک شده است. آنها حقیقتاً خداوند را در دلهایشان دوست می دارند و این مسئله بر تفکرات و نیاتشان تأثیر می گذارد. مسیح وعده داد که آنها خداوند را خواهند دید.

باز هم از شما می پرسم، آیا مسیحیانی وجود دارند که پاک دل نیستند و در نتیجه خدا را نخواهند دید؟ آیا خداوند به آنها خواهد گفت که، «شما وارد بهشت خواهید شد اما مرا هرگز نخواهید دید؟» خیر، مسلماً هر شخص درستکاری که به سوی بهشت میرود قلبی پاک دارد.

برقرار کنندگان صلح (The Peacemakers)

برپاکنندگان صلح مورد بعدی صحبت مان هستند. آنها فرزندان خدا نامیده خواهند شد. در اینجا نیز منظور مسیح

می بایست پیروان واقعی او باشد چرا که هر که به او ایمان دارد پسر خدا خوانده خواهند شد (غلاطیان 26:3 را ببینید).

آنها که از روح القدس متولد شده اند حداقل به سه شکل برپاکنندگان صلح خواهند بود:

اولاً، با خدا که قبلاً با او در دشمنی بودند، در صلح هستند (رومیان 10:5 را ببینید).

ثانیاً، آنها تا جایی که امکان داشته باشد، با دیگر مردمان در صلح زندگی می کنند. نفاق و ستیز در وجود آنها نیست. پولس نوشت آنهایی که مرتکب دشمنی و دو بهم زنی؛ کینه توزی و خشم؛ خودخواهی و نفع طلبی؛ شکایت و انتقاد و بهانه جویی می شوند وارث ملکوت خداوند نخواهند بود (غلاطیان 19:5-21 را ببینید). مؤمنان حقیقی، راه بیشتری می روند تا از نزاع جلوگیری کنند و در رابطه شان صلح و آشتی را حفظ کنند. آنها ادعا نمی کنند که خدا را دوست دارند در حالی که از برادر خود بیزارند (متی 23:5-24؛ اول یوحنا 20:4 را ببینید).

ثالثاً، پیروان راستین مسیح با اعلام مژدۀ انجیل می‌توانند به دیگران کمک کنند تا با خداوند و رفقایشان در صلح باشند. شاید یعقوب با اشاره به موعظۀ سر کوه بود که نوشت «آنانی که صلح جو هستند، بذر صلح می کارند و نیکی و خیر درو می‌کنند» (یعقوب 18:3).

آزاردیدگان (The Persecuted)

در آخر مسیح کسانی را نیکبخت خواند که برای عدالت آزار دیده اند. واضح است که اواز مردمی سخن می گفت که با عدالت زندگی می کنند نه کسانی که تصور می کنند که عدل مسیح شامل آنها شده است. مردمی که فرامین مسیح را اطاعت می کنند آنهایی هستند که مورد آزار بی ایمانان قرار می گیرند. آنها وارث ملکوت خداوند خواهند شد.

مسیح از چه نوع آزاری صحبت می کرد؟ شکنجه؟ شهادت؟ خیر! او مخصوصاً مورد افتراهای ناروا قرار گرفتن مؤمنان به سبب او را در فهرست وارد کرد. این نشان می دهد که بی ایمانان مسیحی واقعی را تشخیص می‌دهند، در غیر این صورت افراد مؤمن مورد افترا و دشنام افراد غیر معتقد قرار نمی گرفتند. چند نفر به اصطلاح مسیحی وجود دارند که طوری غیرقابل تمایز از غیر معتقدین هستند که حتی یک بی ایمان هم بر ضد آنها صحبت نمی کند؟ آنها در واقع اصلاً مسیحی نیستند. چنانچه مسیح گفت، «وای بر شما، آنگاه که مردم از شما تعریف و تمجید کنند، زیرا با انبیای دروغین نیز به همینگونه رفتار می کردند!» (لوقا 26:6). اینکه همه از شما نیک می گویند، نشان می دهد که شما معتقدی راستین نیستید. جهان از مسیحیان راستین بیزار است ( همچنین یوحنا 18:15-21؛ غلاطیان 29:4؛ دوم تیموتائوس 12:3؛ اول یوحنا 13:3-14 را ببینید).

نمک و نور (Salt and Light)

پس از اینکه مسیح به پیروان خود اطمینان داد که آنها در‌واقع از مردم مبارک و دگرگون شده ای هستند که وارث ملکوت آسمان خواهند بود، بعد به آنها هشدار داد. بر خلاف واعظان امروزی که مدام به بزهای روحانی اطمینان می دهند که آنها به هیچ وجه رستگاری خود را از دست نمی دهند، مسیح شاگردان راستین خود را آنقدر دوست داشت که به آنها آگاهی دهد که امکان خروج از ردۀ برکت یافته گان وجود دارد.

شما نمک جهان هستید و به آن طعم می بخشید. اما اگر شما نیز طعم خود را از دست دهید، وضع جهان چه خواهد شد؟ در اینصورت، شما را همچون نمکی بی مصرف دور انداخته، پایمال خواهند ساخت. شما نور جهان می باشید. شما همچون شهری هستید که بر تپه ای بنا شده و در شب می درخشد و همه آن را می بینند. پس نور خود را پنهان مسازید، بلکه بگذارید نور شما بر مردم بتابد، تا کارهای نیک شما را دیده، پدر آسمانی تان را تمجید کنند (متی 13:5-16).

توجه کنید که مسیح حواریون خود را نصیحت نکرد که نمک یا نور بشوند. او( به حالت استعاری) گفت که آنها نمک هستند و به آنها نصیحت کرد که نمک بمانند. او گفت ( به حالت استعاری) که آنها نور هستند و نباید اجازه دهند که که نورشان نهان شود بلکه باید به درخشیدن ادامه دهند. چقدر آنچه عیسی گفت مغایر است با موعظه هایی که به مدعیان مسیحیت داده می‌شود به آنها گفته می شود که نمک و نور بشوند. اگر مردم نمک و نور نیستند، پس شاگرد مسیح نیستند. از برکت یافته گان نیستند و به بهشت نمی روند.

در زمان مسیح نمک در وحلۀ اول برای نگهداری از گوشت استفاده می شد. به عنوان پیروان مطیع مسیح ما نیز

پشتیبان این جهان پر گناه از فساد مطلق هستیم. اما اگر ما هم در رفتارمان مانند جهان شویم، در واقع «دیگر به کاری نمی آییم» ( آیۀ 13). مسیح می خواست که نیکبختان با حفظ ویژگی های خاص خود همیشه نمکین باقی بمانند. آنها باید قابل تمایز از جهان اطراف خود باشند، مبادا «بی مزه شوند» ودیگر به کاری نیاید «جز آنکه برون افکنده شوند و پایمال گردند.» این آیه یکی از هشدارهای واضح عهد جدید دربارۀ لغزش است که خطاب به معتقدان راستین است. اگر نمک واقعاً نمک است، پس باید نمکین باشد. به همین صورت پیروان مسیح هم باید مانند پیروان او رفتار کنند در غیر این صورت، آنها پیرو او نیستند، حتی اگر زمانی بودند.

پیروان حقیقی مسیح نور جهان هم هستند. نور همیشه می درخشد. اگر ندرخشد، نور نیست. بنابر این استدلال، نور اعمال نیک ما را نشان می دهد (متی 16:5 را ببینید). مسیح آنهایی را که هیچ عملی نداشتند نصیحت نمی کرد تا آنها را برانگیزد، بلکه از کسانی که اعمال نیک انجام می دانند می خواست که نیکی خود را از دیگران مخفی نکنند. اینگونه پدر آسمانی خود را جلال می دهند زیرا کار او در آنها سبب نیکی می شود. در اینجا تعادل زیبایی میان فیض خداوند و همکاری ما با او می بینیم؛ هر دو اینها برای کسی که می خواهد مقدس باشد لازم است.

ارتباط شریعت با پیروان مسیح

(The Law’s Relationship to Christ’s Followers)

در اینجا بخش جدیدی را آغاز می کنیم. این قسمت بسیار مهم و اساسی است، و در‌واقع مقدمه ای است برای آنچه مسیح در باقی موعظۀ خود می گوید.

گمان مبرید که آمده‌ام تا تورات موسی و نوشته‌های سایر انبیاء را منسوخ کنم. من آمده‌ام تا آنها را تکمیل نمایم و به انجام رسانم. براستی به شما می‌گویم که از میان احکام تورات، هر آنچه که باید عملی شود، یقیناً همه یک به یک عملی خواهند شد. پس اگر کسی از کوچکترین حکم آن سرپیچی کند و به دیگران نیز تعلیم دهد که چنین کنند، او در ملکوت آسمان از همه کوچکتر خواهد بود. اما هر که احکام خدا را اطاعت نماید و دیگران را نیز تشویق به اطاعت کند، در ملکوت آسمان بزرگ خواهد بود. این را نیز بگویم که تا شما از علما و پیشوایان دین یهود بهتر نشوید، محال است بتوانید وارد ملکوت آسمان شوید (متی 17:5-20).

اگر مسیح به حضار هشدار داد که نمی خواهد شریعت و نوشته های پیامبران را منسوخ کند، می توانیم به این نتیجه برسیم که در میان حضار کسانی بوند که چنین تصوری داشتند. دلیل این طرز فکر را ما تنها می توانیم حدس بزنیم. شاید دلیلش این باشد که مسیح کاتبان و فریسیان را به شدت ملامت کرد و همین باعث شده بود که برخی فکر کنند او شریعت موسی و نوشته های پیامبران را نسخ می کند.

مسیح به وضوح از حواریون خود می خواست که نادرست بودن چنین تصوری را تشخیص دهند. او خداوند الهام کنندۀ تمام عهد عتیق بود، و مسلماً هرگز آنچه را که خود توسط موسی و دیگر پیامبران گفته بود منسوخ نمی کرد. بر عکس، همانطور خود نیز گفت او می خواست شریعت و نوشته های پیامبران را کامل کند.

او دقیقاً چگونه می خواست شریعت و نوشته های پیامبران را کامل کند؟ برخی تصور می کنند که مسیح تنها دربارۀ پیش گویی هایی که در مورد نجات دهنده هستند سخن میگفت. اگرچه مسیح همۀ پیش گویی ها را یا تکمیل کرد و یا تکمیل خواهد کرد، اما منظور او دقیقاً این نبود. متن کلام نشان می دهد که او دربارۀ تمام نوشته های شریعت و پیامبران تا حد «همۀ احکام تورات» (آیۀ 18) تا «کوچکترین حکم» (آیۀ 19) صحبت می کرد.

برخی دیگر تصور می کنند منظور مسیح این بود که او با انجام واجبات شریعت از طرف ما و از طریق زندگی مطیعانه و مرگ فداکارانه اش آن را کامل خواهد کرد (رومیان 4:8 را ببینید). اما از متن کلام مشخص است که منظور مسیح این هم نبوده است. در آیات بعدی مسیح چیزی دربارۀ زندگی و مرگ خودش نمی گوید که آن را به عنوان کامل کردن شریعت بتوانیم در نظر بگیریم. بلکه بلافاصله در جملۀ بعدی می گوید که شریعت حداقل تا آسمان و زمین بر جای هستند هیچ حرف و نقطه ای از تورات از بین نخواهد رفت «تا همۀ آن تحقق یابد» و اینها از مسئله مرگ مسیح بر روی صلیب بسیار دور هستند. مسیح بعد از آن اعلام کرد که رفتار مردم نسبت به شریعت حتی بر جایگاه آنها در آسمان هم مؤثر است (آیۀ 19)، و اینکه مردم باید از شریعت حتی بهتر از کاتبان و فریسیان اطاعت کنند ، در غیر این صورت وارد ملکوت آسمان نخواهند شد (آیۀ 20).

واضح است که مسیح بعلاوۀ تکمیل پیشگویی های مربوط به نجات دهنده، الگوها، و سایۀ شریعت، و انجام واجبات شریعت از جانب ما، به اینکه مخاطبینش فرامین شریعت را حفظ کنند و آنچه پیامبران گفته اند عمل کنند هم فکر می کرد. در یک معنا، مسیح شریعت را با آشکار کردن نیت خداوند درآن، توضیح و تأیید آن، کامل می کرد و آنچه را که مخاطبینش متوجه نمی شدند توضیح می داد.² کلمۀ یونانی که در آیۀ 17 به «تکمیل کردن» ترجمه شده، در عهد جدید به کامل کردن، تمام کردن، پر کردن و تماماً به انجام رسانیدن هم ترجمه شده است. مسیح می خواست دقیقاً همین کار را بکند در چهار جملۀ بعدی این کار را آغاز می کند.

خیر! مسیح نیامد که شریعت و انبیاء را منسوخ کند، بلکه آمد تا آنها را کامل کند، یعنی «آنها را به کمال پُر کند». زمانی که این بخش از موعظۀ سر کوه را تعلیم می دهم، اغلب به حضار لیوان آبی که نیمه پر است نشان می دهم، به عنوان مثالی از مکاشفه ای که خداوند در شریعت و توسط انبیاء داده است. مسیح نیامد که شریعت و نوشته های رسولان را منسوخ کند (زمانی که این را می گویم طوری رفتار می کنم که انگار می خواهم لیوان نیمه پُر را دور بریزم). بلکه او می خواست شریعت و انبیاء را تکمیل کند (در این زمان من بطری آب را بر می دام و لیوان را تا آخر پر می کنم). این کار کمک می کند که مردم متوجه منظور مسیح بشوند.

اهمیت حفظ شریعت (The Importance of Keeping the Law)

مسیح در رابطه با حفظ فرامین شریعت و انبیاء نمی توانست منظور خود را با تاکید بیشتری بگوید. او انتظار داشت که حواریونش از او اطاعت کنند زیرا این فرامین بسیار با اهمیت بودند. در واقع، میزان پایبندی آنها به این فرامین جایگاه آنها را در آسمان مشخص می کرد: «پس اگر کسی از کوچکترین حکم آن (شریعت) سرپیچی کند و به دیگران نیز تعلیم دهد که چنین کنند، او در ملکوت آسمان از همه کوچکتر خواهد بود. اما هر که احکام خدا را اطاعت نماید و دیگران را نیز تشویق به اطاعت کند، در ملکوت آسمان بزرگ خواهد بود» (19:5).

بعد به آیۀ 20 می رسیم: «این را نیز بگویم که تا شما از علما و پیشوایان دین یهود بهتر نشوید، محال است بتوانید وارد ملکوت آسمان شوید.»

توجه کنید که این ایدۀ تازه ای نیست بلکه سخنی است که توسط حروف رابطِ این را نیز به آیات قبلی ارتباط دارد. حفظ فرامین چقدر اهمیت دارد؟ شخص باید آنها را بهتر از کاتبان و فریسیان حفظ کند تا به ملکوت آسمان وارد شود. بازهم مسیح منظور و هدف اصلی خود را بیان می‌کند – تنها افراد مقدس وارث ملکوت خداوند خواهند شد.

خادم شاگردساز برای اینکه در تناقض با مسیح نباشد، هیچ گاه به کسی که دادگریش از کاتبان و فریسیان بیشتر نباشد، اطمینان داشتن نجات را نمی دهد.

مسیح از چه نوع عدالتی صحبت می کرد؟

(?Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking)

زمانی که مسیح گفت عدالت ما باید از عدالت کاتبان و فریسی ها پیشی بگیرد، آیا به جایگاه قانونی عدالت اشاره نمی‌کرد که مجاناً به ما نسبت داده می شود؟ خیر، منظور او این نبود و دلیل خوبی برای ردِ این مطلب وجود دارد. اول، چنین برداشتی در متن کلام نمی گنجد. قبل و بعد از این گفته (و در کلِ موعظۀ سر کوه)، مسیح در رابطه با حفظ فرامین صحبت می کرد که همان زندگی عادلانه است. بدیهی ترین برداشت از سخنان او این است که ما می بایست عادل تر از کاتبان و فریسی ها زندگی کنیم. چقدر نامعقول و ناپسند است که فکر کنیم مسیح جایگاهی را به کاتبان و فریسیان نسبت دهد که به حواریون خود نداد. چقدر احمقانه است که تصور کنیم که مسیح کاتبان و فریسیان را برای ارتکاب گناهانی محکوم کند در حالی که حواریون خود را به دلیل این که «دعای رستگاری» را خوانده بودند، برای ارتکاب همان گناهان محکوم نکند.³

مشکل ما این است که نمی خواهیم معنای واضح و آشکار این آیه را قبول کنیم، چرا که برایمان مانند افراط در مراعات قانون به نظر می آید. اما مشکل اصلی ما این است که رابطۀ جدانشدنی میان عدالتِ منسوب شده و عدالت عملی را نمی فهمیم. اما یوحنا این رابطه را دریافته بود. او نوشت: «فرزندان عزیزم، مراقب باشید کسی شما را در این مورد فریب ندهد: هر که اعمال نیک و راست انجام می دهد، به این علت است که درستکار و نیک است، همانگونه که مسیح نیک و درستکار بود» (اول یوحنا 7:3). ما همچنین رابطۀ میان تولد تازه و عدالت عملی را نمی دانیم اما یوحنا این را هم می‌دانست: «…پس این را نیز بدانید که هر که نیکی می کند، فرزند خداست» (اول یوحنا 29:2).

مسیح می توانست به سخنان خود در 20:5 اینها را هم بیافزاید، «و اگر توبه کنید و به واقع دوباره متولد شوید و از طریق ایمان عملی هدیۀ مرا که عدالت است دریافت کنید، با قدرت روح من که در شما ساکن است همکاری خواهید کرد، و عدالت عملی شما از عدالت کاتبان و فریسیان بیشتر خواهد شد.»

چطور مقدس تر از کاتبان و فریسیان باشیم؟

(?How to be Holier than the Scribes and Pharisees)

سؤالی که در واکنش به گفته های مسیح در 20:5 طبیعتاً به ذهن خطور می کند، این است: فریسی ها و کاتبان دقیقاً چقدر دادگر و عادل بودند؟ پاسخ این است: نه زیاد.

در زمانی دیگر مسیح اینگونه به آنها اشاره می کند «وای بحال شما ای علمای دینی و فریسیان ریاکار! شما مانند قبرهای سفید شده ای هستید که ظاهری زیبا دارند اما داخل آن پر است از استخوانهای مردگان و کثافات!» (متی 27:23). این آیه نشان می دهد که آنها در ظاهر دادگر اما باطناً شریر بودند. آنها بخوبی متن شریعت موسی حفظ می کردند اما روح آن را نادیده گرفته بودند، و اغلب با پیچ و تاب دادن و حتی تغییر فرمان خداوند خود را توجیه می کردند.

این عیب اصلی فریسی ها و کاتبان در حقیقت مسئله ایست که مسیح در باقی موعظۀ سر کوه به آن پرداخته است. او تعدادی از فرامین شناخته شدۀ خداوند را نقل و تفاوت میان حفظ متن و روح هر فرمان را آشکار کرد. در انجام این کار او به مراتب تعالیم غلط و ریاکاری فریسی ها و کاتبان را فاش کرد، و انتظارات واقعی اش را از حواریون خود به طور آشکار عنوان کرد.

مسیح هر مثالی را با این کلمات آغاز کرد، «شما شنیده اید.» او با مردمی صحبت می کرد که شاید هرگز عهد قدیم را نخوانده بودند بلکه آن را از فریسی ها و کاتبان در کنیسه ها شنیده بودند. به راحتی می توان گفت که شاید مخاطبین او تمام زندگیشان را تحت تعالیم نادرست گذرانده بودند چرا که آنها نظریات پیچ و تاب داده شدۀ کاتبان و فریسیان را دربارۀ کلام خداوند می شنیدند و زندگی کفر آمیز آنها را مشاهده می کردند.

بر خلاف کاتبان و فریسیان یکدیگر را دوست بدارید

(Love Each Other, Unlike the Scribes and Pharisees)

مسیح با استفاده از فرمان ششم به عنوان مرجع، تعلیم خود به حواریونش را در رابطه با انتظارات خداوند از آنها آغاز کرد، و در عین حال ریاکاری فریسی ها و کاتبان را فاش کرد.

گفته شده است که هر کس مرتکب قتل شود، محکوم به مرگ می باشد. اما من می‌گویم که حتی اگر نسبت به برادر خود خشمگین شوی و بر او فریاد بزنی، باید تو را محاکمه کرد؛ و اگر برادر خود را «ابله» خطاب کنی، باید تو را به دادگاه برد؛ و اگر به دوستت ناسزا گویی، سزایت آتش جهنم می‌باشد (متی 21:5-22).

اول، توجه کنید که مسیح دربارۀ چیزی هشدار می دهد که ممکن بود شخص را به سمت دوزخ ببرد. منظور اصلی او همین بود– تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند شد.

فریسی ها و کاتبان با ذکر فرمان ششم که وضوحاً هشدار می دهد که قتل سبب محاکمه شدن شخص در دادگاه خواهد شد، علیه قتل موعظه می کردند.

اما مسیح می خواست حواریونش چیزی را بدانند که به نظر نمی رسید فریسیان و کاتبان قادر به تشخیص آن باشند– تخلفات کوچکتری نیز وجود داشت که می توانست افراد را به محکمه که قاعدتاً محکمۀ خداوند است، بکشاند. از آنجاییکه بسیار مهم است که یکدیگر را دوست بداریم (دومین فرمان بزرگ)، زمانی که از دست برادر خود خشمگین می شویم، باید خود را در دادگاه خداوند گناهکار به حساب بیاوریم. اگر خشم خود را با سخنان نامهربانانه به زبان بیاوریم، گناه ما حتی بزرگتر می شود، و باید خود را در عالی ترین دادگاه خداوند گناهکار بدانیم. و اگر پا را فراتر نهیم، و با تهمت برادر خود را مورد نفرت قرار دهیم، آنقدر گناهکار هستیم که به دوزخ افکنده شویم!⁴ این مسئله کاملاً جدی است!

رابطۀ ما با خداوند توسط رابطۀ ما با برادرانمان سنجیده می شود. اگر از برادری نفرت داریم، این نفرت نشان می دهد که ما دارای زندگی جاودان نیستیم. یوحنا نوشت:

هر که از برادر خود تنفر داشته باشد، در‌واقع قاتل است؛ و می دانید که هر کس قصد قتل کسی را داشته باشد، هرگز به زندگی ابدی دست نخواهد یافت (اول یوحنا 15:3).

اگر کسی ادعا می‌کند که خدا را دوست دارد، اما از همنوع خود متنفر است، دروغ می گوید؛ چون اگر کسی نتواند همنوعی را که می بیند، دوست داشته باشد، چگونه می‌تواند خدایی را که ندیده است دوست بدارد؟ (اول یوحنا 20:4)

چقدر مهم است که ما یکدیگر را دوست بداریم، و چنانچه مسیح فرمان داد برای آشتی قدم برداریم زمانی که یکدیگر را رنجانده ایم (متی 15:18-17 را ببینید). مسیح اینگونه ادامه داد:

پس اگر نذری داری و می‌خواهی گوسفندی در خانۀ خدا قربانی کنی، و همان لحظه بیادت آید که دوستت از تو رنجیده است، گوسفند را همانجا نزد قربانگاه رها کن و اول برو از دوستت عذر خواهی نما و با او آشتی کن؛ آنگاه بیا و نذرت را به خدا تقدیم کن (متی 23:5-24).

تمام این مطالب برای گفتن این مسئله است که اگر رابطه مان با برادرمان خوب نیست پس رابطۀ ما با خداوند هم درست نیست. گناه فریسی ها این بود که چیزی را که اهمیت کمی داشت بزرگ جلوه می دادند و چیزی را که اهمیت زیادی داشت کوچک جلوه می دادند، چنانچه مسیح گفت «پشه را از صافی می گذرانند و شتر را می بلعند» (متی 23:23-24). آنها اهمیت ده یک و قربانی دادن را بیان می کردند، ولی مسئله ای را که بسیار مهم تر بود، دومین فرمان بزرگ را که همان دوست داشتن یکدیگر بود نادیده می گرفتند. چقدر ریاکارانه است که قربانی را به قربانگاه ببریم تا عشق خود را نسبت به خداوند نشان دهیم اما دومین فرمان بزرگ را رعایت نکنیم! این همان چیزی بود که مسیح درباره اش هشدار می داد.

دربارۀ سختی دادگاه خداوند مسیح باز هم ادامه داد:

هر گاه کسی از تو شکایت کند و تو را به دادگاه ببرد، کوشش کن پیش از آنکه به دادگاه برسید و قاضی تو را به زندان بیندازد، با شاکی صلح کنی؛ و گر نه، در زندان خواهی ماند و تا دینار آخر را نپرداخته باشی، بیرون نخواهی آمد (متی 25:5-26).

بهترین کار این است که تا جایی که ممکن است با برادرانمان در صلح و آشتی زندگی کنیم و دور از محکمۀ خداوند باشیم. اگر برادر یا خواهری نسبت به ما خشمگین است و در «راه دادگاه» یعنی در این زندگی، ما لجوجانه قدمی برای آشتی برنداریم، در برابر خداوند خواهیم ایستاد و مسلماً پشیمان خواهیم شد. آنچه مسیح در اینجا گفت بسیار شبیه به هشدارهایی است که او در رابطه با هر نوع تقلید از خادمی که در متی 23:18-35 ذکر شده بود، داده است. قرض خادمی که بخشیده شده بود اما برادر خود را که به او مقروض بود نبخشید، دوباره به حساب او گذاشته شد و به دژخیمان سپرده شد «و تا دینار آخر قرضش را نپرداخته، آزادش نکنند» (متی 34:18). همچنین در اینجا نیز مسیح به ما هشدار می دهد که دوست نداشتن برادر خود، آنچنان که خداوند انتظار دارد، عواقب وخیمی دارد.

برخلاف کاتبان و فریسیان در مسائل جنسی پاک باشید

(Be Sexually Pure, Unlike the Scribes and Pharisees)

فرمان هفتم دربارۀ مثال دومی بود که چطور فریسی ها و کاتبان متن شریعت را حفظ می کردند ولی روح آن را نادیده می گرفتند.مسیح از حواریون خود انتظار داشت که از لحاظ جنسی پاک تر از فریسی ها و کاتبان باشند.

گفته شده است که زنا مکن. ولی من می‌گویم که اگر حتی با نظر شهوت آلود به زنی نگاه کنی، همان لحظه در دل خود با او زنا کرده‌ای. پس اگر چشمی که برایت اینقدر عزیز است، باعث می‌شود گناه کنی، آن را از حدقه در آور و دور افکن. بهتر است بدنت ناقص باشد، تا این که تمام وجودت به جهنم بیفتد. و اگر دست راستت باعث می‌شود گناه کنی، آن را ببر و دور بینداز. بهتر است یک دست داشته باشی، تا اینکه با دو دست به جهنم بروی (متی 27:5-30).

باز هم توجه داشته باشید که مسیح همچنان منظور اصلی خود را ادامه می دهد– تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند بود. او باز هم دربارۀ دوزخ هشدار داد و اینکه انسان چه باید بکند تا از دوزخ دور بماند.

فریسی ها و کاتبان نمی توانستند فرمان هفتم را نادیده بگیرند، بنابراین با وفادار ماندن نسبت به همسرانشان ظاهراً از آن اطاعت می کردند. با این وجود در خیال خود با زنان دیگر رابطۀ جنسی برقرار می کردند. آنها در ذهن خود زنانی را که در بازارها می دیدند، برهنه تصور می کردند. آنها باطناً زناکار بودند و از روح فرمان هفتم تجاوز می کردند. چه بسیار کسانی که در کلیساهای امروز همین کار را انجام می دهند!

مسلماً خداوند می خواهد که مردم از لحاظ جنسی پاک و درست باشند. واضح است که اگر درست نیست با زن همسایه رابطۀ جنسی داشت، فکر کردن دربارۀ داشتن رابطۀ جنسی هم با او درست نیست. مسیح نمی خواست قانونی سخت تر به آنچه درشریعت موسی گفته شده اضافه کند. فرمان دهم به طور آشکار شهوت را منع می کند: «به زن همسایه ات طمع نکن» (خروج 17:20).

یقیناً در میان مخاطبین مسیح کسانی بودند که ملزم شدند. آنها باید چه می کردند؟ چنانچه مسیح آموزش داد آنها باید فوراً توبه می کردند. آنهایی که شهوت ران بودند، به هر قیمتی باید توبه می کردند زیراکسی که شهوت رانی می کند به دوزخ افکنده خواهد شد.

البته هیچ انسان منطقی فکر نمی کند که منظور مسیح این بوده که افراد شهوت ران باید چشم و دست خود را از بدن خود جدا کنند. انسان شهوت رانی که یک چشم خود را بیرون می افکند تبدیل می شود به شهوت رانِ یک چشم! مسیح می خواست بر اهمیت اطاعت از روح فرمان هفتم تاکید کند. حیات جاوید به آن بستگی داشت.

در پی این مثال مسیح،خادم شاگردساز به شاگردان خود پند می دهد که هر آنچه را که سبب لغزششان می شود از خود دور کنند. اگر تلویزیون ماهواره ای است که سبب لغزش می شود باید قطع شود. اگر تلویزیون معمولی است، باید از آنجا بیرون برده شود. اگر بخشی از مجله است باید حذف شود. اگر اینترنت است باید قطع شود. اگر پنجره است باید بسته شود. هیچ کدام از اینها ارزش زندگی ابدی در دوزخ را ندارند و از آنجایی که خادم شاگردساز مردم خود را دوست می دارد، حقیقت را به آنها گفته و آنها را آگاه خواهد کرد، همان کاری که مسیح هم انجام داد.

طریق دیگر ارتکاب زنا (Another Way to Commit Adultery)

مثال بعدی مسیح بسیار مربوط به آن مثالی است که کمی قبل بررسی کردیم، و شاید به همین دلیل بعد از آن ذکر شده است. در واقع باید آن را به عنوان تشریح جزئیات و نه موضوعی جدید در نظر گرفت. موضوع مطلب «کار دیگر فریسی ها که برابر با زنا بود.»

گفته شده است: اگر کسی می‌خواهد از دست زنش خلاص شود، کافی است طلاقنامه ای بنویسد و به او بدهد. اما من می‌گویم هر که زن خود را بدون اینکه خیانتی از او دیده باشد، طلاق دهد و آن زن دوباره شوهر کند، آن مرد مقصر است زیرا باعث شده زنش زنا کند؛ و مردی نیز که با این زن ازدواج کرده، زناکار است (متی 31:5-32).

این مثالی است از اینکه چطور کاتبان و فریسی ها قانون خداوند را پیچ و تاب می دادند تا زندگی پر گناه خود را با آن تطبیق دهند.

بیایید یک فریسی را در دوران مسیح تصور کنیم. در همسایگی او زنی جذاب زندگی می کند که این مرد نسبت به او احساس شهوت می کند. هر روز که این زن را می‌بیند با او لاس می زند. زن نیز به او کشش نشان می‌دهد و شهوت مرد نسبت به او روز به روز بیشتر می شود. دوست دارد که او را بدون لباس ببیند و در خیال خود رابطۀ جنسی با او را تصور می کند. آه! اگر می توانست فقط او را به دست آورد!

اما این مرد مشکلی دارد. او متأهل است و دینش او را از زنا بازداشته است. او نمی خواهد فرمان هفتم را زیر پا بگذارد (اگرچه او در واقع هر بار که شهوت رانی کرده است، این فرمان را هم زیر پا گذاشته است). حالا چه کار می تواند بکند؟

راه حلی وجود دارد! اگر همسر کنونی خود را طلاق دهد می تواند با معشوقی که در ذهن دارد ازدواج کند! اما آیا طلاق مشروع است؟ یک فریسی دیگر در پاسخ به این سوال یقیناً می گوید بله! نوشته ای در کتاب مقدس برای تأئید کار او وجود دارد! تثنیه 1:24 دربارۀ دادن طلاق نامه به همسر زمانی که او را طلاق می دهید چیزهایی می گوید. طلاق باید تحت شرایط خاصی قانونی باشد! اما چه شرایطی؟ او دقیقاً آنچه خداوند می گوید را می خواند:

اگر مردی پس از ازدواج با زنی، به عللی از او راضی نباشد، و طلاقنامه ای نوشته‌، بدستش‌ دهد، و او را رها سازد… (تثنیه1:24).

پس او می تواند همسرش را طلاق دهد اگر چیزی ناشایست در او بیابد! و این مرد یافته است! همسر او به جذابیت زنی که در خیابان می بیند نیست! (این مثال بعیدی نیست. بر طبق رابی هالِل، که معروف ترین تعالیم را دربارۀ طلاق در زمان مسیح داشت، مرد در صورتی که زنی زیباتر از همسر خود پیدا کند می تواند او را قانوناً طلاق دهد، زیرا این مسئله همسر او را در نظر او «شرم آور» می کند. از تعالیم او به این مورد می توان اشاره کرد که مرد می تواند همسر خود را به دلیل ریختن نمک زیاد در غذا یا صحبت با مرد دیگری، یا پسر نزاییدن طلاق دهد.)

بنابراین فریسی شهوت ران ما به طور قانونی همسر خود را با دادن یک سند رسمی طلاق می دهد و سریعاً با زن رویاهایش ازدواج می کند. و همۀ اینها بدون ایجاب ذره ای گناه انجام می شود، زیرا از قانون خداوند پیروی شده است!

دیدگاهی متفاوت (A Different View)

البته خداوند مسائل را طور دیگری می بیند. او هیچ گاه به صراحت نمی گوید «نا رضایتی» که در تثنیه 1:24-4 ذکر شده چه بود یا اینکه دلیل قابل قبولی برای طلاق است یا خیر. در حقیقت این متن چیزی دربارۀ اینکه چه زمانی طلاق قانونی یا غیر قانونی است، نمی گوید، بلکه تنها دربارۀ این مطلب است که زنی که از همسر خود طلاق گرفته و دوباره ازدواج کرده و از همسر دوم خود هم طلاق گرفته است، نمی تواند با همسر اول خود ازدواج کند. اگر بگوییم بر حسب این آیات، در نظر خداوند یک نوع «نا رضایتی» وجود دارد که طلاق را قانونی می کند در واقع القاء معنا به متن است.

به هر حال، از نظر خداوند، مردی که من برایتان تصویر کردم تفاوتی با شخص زناکار ندارد. این مرد فرمان هفتم را زیر پا گذاشته است. در حقیقت او از یک زناکار معمولی هم گناهکارتر است، زیرا او «دوبار زنا کرده است». می پرسید چرا؟ اولاً او خود مرتکب زنا شده است. مسیح سپس گفت، «هر کس زن خود را به هر علتی بغیر از علت زنا طلاق دهد و با زن دیگری ازدواج کند، زناکار محسوب می شود» (متی 9:19).

ثانیاً از آنجایی که همسر سابق او برای ادامۀ زندگی باید به دنبال شوهر دیگری باشد، در نگاه خداوند این فریسی کاری کرده است که همسرش هم مجبور به داشتن رابطۀ جنسی با شخص دیگری باشد. بنابراین، او موجبات زنای همسر خود را فراهم می کند.⁵ مسیح گفت، «هرکه زن خود را بدون اینکه خیانتی از او دیده باشد، طلاق دهد و آن زن دوباره شوهر کند، آن مرد مقصر است زیرا باعث شده زنش زنا کند» (متی 32:5، همراه با تأکید).

حتی ممکن است مسیح فریسی شهوت ران ما را به «زنای سه گانه» متهم کند اگر گفتۀ او، «و مردی نیز که با این زن ازدواج کرده، زناکار است» (متی 32:5)، به این معنا باشد که خداوند این فریسی را مسئول گناه شوهر جدید زن طلاق داده اش بداند.⁶

در روزگار مسیح این مسئله بسیار داغ بود، چنانچه در جایی دیگر می خوانیم که چند فریسی از مسیح پرسیدند «آیا شما اجازه می‌دهید مرد زن خود را طلاق دهد؟» (متی 3:19). سوال آنها آنچه را که در ذهنشان هست آشکار کرد. واضح است که حداقل برخی از آنها می خواستند باور کنند که طلاق به دلایلی مشروع است.

همچنین باید اضافه کنم که چقدر باعث تأسف است که برخی مسیحیان همین نوشته های کتاب مقدس را بر می درند، آنها را به غلط تعبیر می کنند و با آنها فرزندان خدا را به زنجیر می کشند. مسیح دربارۀ مسیحی صحبت نمی کرد که زمانی که نجات نیافته بود طلاق گرفته بود و بعد از یافتن زوجی مناسب که عاشق مسیح است با آن شخص ازدواج می کند. این کار به معنای زنا نیست. اگر منظور مسیح این بود باید انجیل را تغییر دهیم زیرا دیگر بخششی برای گناه گناهکاران ایجاد نمی کند. از اکنون باید اینطور موعظه کنیم «مسیح به خاطر شما مرد و اگر توبه کنید و به او ایمان بیاورید تمام گناهانتان بخشیده خواهد شد. اگر طلاق گرفته اید به هیچ عنوان ازدواج نکنید چرا که با ازدواج در زنا خواهید زیست و بر طبق انجیل زناکار به دوزخ افکنده می شود. همچنین اگر طلاق گرفته و دوباره ازدواج کرده اید، قبل از اینکه به سوی مسیح بیایید باید گناه دیگری مرتکب شوید و از همسر فعلی خود طلاق بگیرید. در غیر این صورت شما به زندگی در زنا ادامه خواهید داد و زناکاران رستگار نخواهند شد.»⁷ آیا پیام انجیل این است؟⁸

برخلاف کاتبان و فریسیان صادق باشید

(Be Honest, Unlike the Scribes and Pharisees)

سومین مثال مسیح از رفتار نادرست و کاربرد نادرست آیات کتاب مقدس توسط فریسی ها و کاتبان مربوط به فرمان خداوند دربارۀ گفتن حقیقت است. فریسی ها و کاتبان روشی بسیار خلاقانه برای دروغ گفتن ایجاد کرده بودند. ما از متی 16:23-22 متوجه می شویم که اگر به معبد، قربانگاه یا آسمان سوگند می خوردند خود را ملزم به حفظ نذر و پیمان خود نمی دانستند. اما اگر به طلای درون معبد، قربانی درون قربانگاه، و یا خداوند آسمانها سوگند می خوردند، ملزم به حفظ آن و عمل به آن بودند! این کار آنها مثل این بود که کودکی مجبور به راست گفتن نیست اگر انگشت هایش را پشت سرش گره کرده باشد. مسیح انتظار دارد که حواریونش حقیقت را بگویند.

باز گفته شده که قسم دروغ نخور و هر گاه به نام خدا قسم یاد کنی، آن را وفا کن. اما من می گویم: هیچ‌گاه قسم نخور، نه به آسمان که تخت خداست، و نه به زمین که پای انداز اوست، و نه به اورشلیم که شهر آن پادشاه بزرگ است؛ به هیچیک از اینها سوگند یاد نکن. به سر خود نیز قسم نخور، زیرا قادر نیستی مویی را سفید یا سیاه گردانی. فقط بگو: «بلی» یا «نه». همین کافی است. اما اگر برای سخنی که می گویی، قسم بخوری، نشان می‌دهی که نیرنگی در کار است (متی 33:5-37).

فرمان اصلی خداوند دربارۀ نذر و پیمان چیزی در مورد سوگن خوردن به چیز دیگری نمی گوید. خداوند از مردمش می خواست که همیشه راست گو باشند، پس هرگز نیازی به سوگند خوردن وجود نداشت.

پیمان بستن کار بدی نیست چرا که برابر با همان نذر یا عهد بستن است. در حقیقت پیمان بستن برای اطاعت از خداوند بسیار هم خوب است. نجات با پیمان پیروی از مسیح آغاز می شود. اما زمانی که مردم قسم می خورند تا دیگران را متقاعد کنند که راست می گویند، در واقع آشکارا اعتراف می کنند که معمولاًدروغ می گویند. کسانی که همیشه راست می گویند نیازی به قسم خوردن ندارند. با این وجود امروزه کلیساها پر از انسانهای دروغگو است، و رهبران اغلب در حیله و فریب پیشوا هستند.

خادم شاگردساز نمونه ای از راست گویی در مقابل مردم ایجاد می کند و به پیروان خود می آموزد که همیشه حقیقت گویی پیشه کنند. او می داند که یوحنا اخطار داده است که دروغگویان در دریاچۀ آتش و گوگرد افکنده خواهند شد (مکاشفه 8:21).

انتقام نگیرید، کاری که کاتبان و فریسیان انجام می دهند

(Don’t Take Revenge, as do the Scribes and Pharisees)

مورد بعدی در فهرست نارضایتی های مسیح انحراف فریسی ها از یکی از معروف ترین آیات موجود در عهد عتیق بود. قبلاً این آیات را در فصل مربوط به تفسیر بر اساس انجیل بررسی کرده ایم.

گفته شده که اگر کسی چشم دیگری را کور کند، باید چشم او را کور کرد و اگر دندان کسی را بشکند، باید دندانش را شکست. اما من می‌گویم که اگر کسی به تو زور گوید، با او مقاومت نکن؛ حتی اگر به گونۀ راست تو سیلی زند، گونۀ دیگرت را نیز پیش ببر تا به آن نیز سیلی بزند. اگر کسی تو را به دادگاه بکشاند تا پیراهنت را بگیرد، عبای خود را نیز به او ببخش. اگر یک سرباز رومی به تو دستور دهد که باری را به مسافت یک میل حمل کنی، تو دو میل حمل کن. اگر کسی از تو چیزی خواست، به او بده؛ و اگر از تو قرض خواست، او را دست خالی روانه نکن (متی 38:5-42).

بر طبق شریعت موسی زمانی که شخصی به دلیل ضرب و جرح کسی به محکمه برده می شود، مجازات او باید برابر با جرمی که مرتکب شده است باشد. اگر دندان کسی را شکست باید دندان او نیز شکسته شود. این فرمان برای اطمینان از این صادر شد که در محکمه ها برای جرائم بزرگ عدالت اجرا خواهد شد. خداوند نظام محکمه ها و قضات را تحت شریعت ایجاد کرده بود تا از جرم و خلاف جلوگیری و عدالت را برقرار کند، و انتقام گرفتن را فرو بنشاند. خداوند فرمان داد که قضات بی طرف و در داوری خود عادل باشند. آنها باید «چشم را به عوض چشم و دندان را به عوض دندان» تعین می کردند. اما این عبارت و فرمان همیشه در متونی که راجع به عدالت در محکمه ها هستند یافت می شود.

اما فریسی ها و کاتبان این فرمان را هم پیچ و تاب داده بودند به طوری که انتقام گرفتن برایشان تبدیل به عملی مقدس شده بود. بنظر می‌رسد که در فلسفۀ آنها جایی برای ذره ای صبر و تحمل وجود نداشت وحتی برای کوچکترین آسیبی که می دیدند انتقام می گرفتند.

اما خداوند همیشه از مردم خود انتظارات بیشتری داشته است. انتقام چیزی است که او به صراحت ممنوع کرده بود (تثنیه 35:32 را ببیند). عهد عتیق به مردم آموزش می دهد که با دشمنان خود مهربان باشند (خروج 4:23-5؛ امثال 21:25-22 را ببینید). مسیح هم این موضوع را تأکید کرد زیرا به حواریون خود گفت روی دیگر خود را به طرف شخصی که سیلی می زند بازگردانند و با شخص بدکاری که آنها را مجبور می کند یک میل راه بروند، دو میل با او بروند. خدا از ما می خواهد زمانی که کسی به ما بدی می کند بخشنده باشیم و در واکنش به او خوبی کنیم.

اما آیا مسیح از ما توقع دارد که اجازه دهیم از ما سوء استفاده کنند و زندگی ما را به تباهی بکشند؟ آیا اشتباه است بی ایمانی را به دلیل کار غیر قانونی که بر علیه ما انجام داده به دادگاه بکشیم؟ خیر. مسیح دربارۀ برقراری عدالت در دادگاه صحبت نمی کرد بلکه منظور او از گفتن آن مطالب این بود که مردم برای اختلافات کوچک انتقام شخصی نباید بگیرند. توجه کنید که مسیح نگفت ما باید گردنمان را در اختیار کسی قرار دهیم که قبلاً از پشت به ما خنجر زده است. او نگفت که باید خانه مان را به کسی بدهیم که ماشینمان را می خواهد به زور از ما بگیرد. مسیح تنها از ما خواست زمانی که با آسیب های جزئی روزمره مواجه می شویم و در مقابله با انسانهای خودخواه دچار مشکل می شویم از خود بخشش و بردباری نشان دهیم. او می خواهد که ما مهربان تر از آنچه افراد خود خواه انتظار دارند، باشیم. فریسی ها و کاتبان به این معیار نزدیک نبودند.

چرا بسیاری از کسانی که ادعای مسیحیت دارند آسان دلخور می شوند؟ چرا با مسائلی که بارها جزئی تر از خوردن سیلی به صورت هستند از اطرافیان خود می رنجند؟ آیا این افراد نجات یافته هستند؟ خادم شاگرد ساز نمونه ای از کسی است که گونۀ دیگر خود را به طرف شخصی که سیلی می زند بازمی گرداند و به پیروان خود نیز می آموزد که چنین کنند.

از دشمنان خود متنفر نباشید، چنانچه کاتبان و فریسیان هستند

(Don’t Hate Your Enemies, as do the Scribes and Pharisees)

در نهایت، مسیح یکی دیگر از فرامین خداوند را که فریسی ها و کاتبان تغییر داده بودند تا متناسب با قلب پر کینه شان شود، نام برد.

شنیده اید که می‌گویند با دوستان خود دوست باش، و با دشمنانت دشمن؟ اما من می‌گویم که دشمنان خود را دوست بدارید، و هر که شما را لعنت کند، برای او دعای برکت کنید؛ به آنانی که از شما نفرت دارند، نیکی کنید، و برای آنانی که به شما ناسزا می‌گویند و شما را آزار می دهند، دعای خیر نمایید. اگر چنین کنید، فرزندان راستین پدر آسمانی خود خواهید بود، زیرا او آفتاب خود را بر همه می تاباند، چه بر خوبان، چه بر بدان؛ باران خود را نیز بر نیکوکاران و ظالمان می باراند. اگر فقط آنانی را که شما را دوست می دارند، محبت کنید، چه برتری بر مردمان پست دارید، زیرا ایشان نیز چنین می کنند. اگر فقط با دوستان خود دوستی کنید، با کافران چه فرقی دارید، زیرا اینان نیز چنین می کنند. پس شما کامل باشید، همانگونه که پدر آسمانی شما کامل است (متی 43:5-48).

در عهد عتیق خداوند گفت، «همسایۀ خود را چون جان خویش دوست بدارید» (لاویان 18:19)، اما فریسی ها و کاتبان به راحتی همسایه را تنها کسانی می دانستند که آنها را دوست دارند. باقی همه دشمن بودند و چون خداوند گفته بود تنها همسایۀ خود را دوست بدارید، پس تنفر از دشمنان باید مجاز باشد. از نظر مسیح چنین چیزی خواست خدا نیست.

مسیح بعدها در داستان سامری نیکو تعلیم می دهد که باید تصور کنیم همه همسایۀ ما هستند.⁹ خداوند از ما می خواهد که همه را، حتی دشمنان خود را دوست بداریم. این چیزی است که خداوند از فرزندان خود می خواهد و خود او هم چنین احساسی نسبت به همه دارد. او خورشید و باران را که سبب رشد گیاهان هستند برای همه، چه خوب و چه بد می فرستد. اگر ما هم چنین کاری بکنیم معلوم می شود که «فرزندان پدر آسمانی هستیم» (متی 45:5). کسانی که واقعاً دوباره متولد شده اند مانند پدر آسمانی خود رفتار می کنند.

عشقی که خداوند انتظار دارد نسبت به دشمنان خود نشان دهیم برای تایید شرارت آنها نیست. خداوند نمی خواهد که ما نسبت به کسانی که مخالف ما هستند در قلب خود احساس علاقه بپرورانیم. او از ما نمی خواهد بدروغ بگوییم که دشمنان ما انسانهای فوقالعاده ای هستند. اما توقع دارد که در مقابل آنها مهربان باشیم و حداقل با سلام کردن و دعا برای آنها رفتار خوبی با آنها داشته باشیم.

توجه کنید که در اینجا مسیح باز هم منظور اصلی خود را بیان می کند– تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند شد. او به حواریون خود گفت اگر تنها کسانی را دوست بدارند که آنها را دوست دارند، از کافران و باجگیران بهتر نیستند، دو گروهی که هر یهودی می دانست که قطعاً در طریق دوزخ بودند. این روش دیگری بود برای گفتن اینکه اگر تنها دوستداران خود را دوست بدارند به دوزخ خواهند رفت.

برخلاف کاتبان و فریسیان، کارهای خوب بر اساس نیت خوب انجام دهید

(Do Good for the Right Motives, Unlike the Scribes and Pharisees)

مسیح از حواریون خود نه تنها انتظار دارد که مقدس باشند، بلکه قدوسیتشان باید به دلایل درست باشد. اگر اطاعت کسی انگیزه و نیتی نادرست داشته باشد، این احتمال وجود دارد که فرامین خداوند را اطاعت کند ولی خداوند از او ناخشنود باشد. مسیح فریسی ها و کاتبان را مورد اعتراض قرار داد چرا که آنها تمام اعمال نیک خود را تنها برای تحت تأثیر قرار دادن دیگران انجام می دادند (متی 5:23 را ببینید). او انتظار دارد که حواریونش با دیگران فرق داشته باشند.

مراقب باشید که اعمال نیک خود را در انظار مردم انجام ندهید، تا شما را ببینید و تحسین کنند، زیرا در اینصورت نزد پدر آسمانی تان اجری نخواهید داشت. هر گاه به فقیری کمک می کنی، در هر محفلی در بارۀ کار نیک خود سخن سر نده، چون به این ترتیب، اجری را که می بایست از خدا بگیری، از مردم گرفته ای. اما وقتی به کسی صدقه ای می‌دهی، نگذار حتی دست چپت از کاری که دست راستت می کند، آگاه شود، تا نیکویی تو در نهان باشد. آنگاه پدر آسمانی که امور نهان را می بیند، تو را اجر خواهد داد (متی 1:6-4).

مسیح توقع داشت که پیروانش به فقرا صدقه بدهند. شریعت آنرا فرمان داده بود (خروج 11:23؛ لاویان 10:19؛ 22:23؛ 35:25؛ تثنیه 7:15-11 را ببینید)، اما فریسی ها و کاتبان با ساز و کرنا این کار را می کردند و فقرا را به توزیعات عمومی سخاوتمندانۀ خود فرا می خواندند. امروزه بسیاری از آنانی که ادعای مسیحیت دارند هیچ چیز به فقرا نمی دهند؟ آنها حتی به این مرحله نرسیدند که نیات خود را برای دادن صدقه مورد امتحان قرار دهند. اگر خودخواهی انگیزۀ فریسی ها و کاتبان برای تبلیغ صدقه دادنشان به فقرا بود، انگیزۀ مدعیان امروزی مسیحیت برای نادیده گرفتن فقرا چیست؟ آیا عدالت این مسیحیان در این مورد از فریسی ها و کاتبان بیشتر است؟

همانطور که پولس در اول قرنتیان 10:3-15 می گوید، ممکن است ما کارهای نیک را با نیات نادرست انجام دهیم. اگر نیتمان خالص نباشد، اعمال نیکمان بی پاداش خواهند ماند. پولس نوشت که حتی ممکن است با نیت ناخالص موعظه کرد (فیلیپیان 15:1-17 را ببینید). همانطوری که مسیح توصیه کرد، بهترین راه برای اینکه نشان دهیم نیّتمان برای صدقه دادن خالص است، انجام مخفیانۀ این کار است، چنانچه حتی دست چپ ما متوجه نشود که دست راستمان چه می کند. خادم شاگردساز به حواریون خود یاد می دهد که به فقرا کمک کنند (اگر برایشان مقدور است)، و خود او هم در خفا هر چه تعلیم داده انجام می دهد.

دعا و روزه با نیات درست

(Prayer and Fasting for the Right Reasons)

مسیح همچنین انتظار داشت که پیروانش دعا کنند و روزه بگیرند و این کار ها را نه برای اینکه مردم آنها را ببینند بلکه برای خشنودی پدر آسمانی انجام بدهند. در غیر این صورت هیچ تفاوتی با فریسی ها و کاتبانی که در طریق دوزخ بودند نخواهند داشت. آنها روزه می گرفتند و دعا می کردند تا مورد ستایش و تمجید مردم قرار بگیرند و قاعدتاً همین پاداش موقتی تنها نسیب آنها بود. مسیح پیروانش را اینگونه نصیحت کرد:

و اما در بارۀ دعا. هر گاه دعا می کنی، مانند ریاکاران نباش که دوست دارند در عبادتگاه ها یا در گوشه و کنار خیابانها نماز بخوانند تا توجه مردم را به خود جلب کنند و خود را مؤمن نشان دهند (مخاطبین مسیح مسلماً می دانستند که او از چه کسانی صحبت می کند). مطمئن باش اجری را که باید از خدا بگیرند، همین جا از مردم گرفته اند. اما تو هر گاه دعا می کنی، در تنهایی و در خلوت دل، پدر آسمانی را عبادت نما؛ و او که کارهای نهان تو را می بیند، به تو پاداش خواهد داد.

و اما در بارۀ روزه. وقتی روزه می گیرید، مانند ریاکاران خود را افسرده و ناتوان نشان ندهید. ایشان با این کار می‌خواهند به مردم بفهمانند که روزه گرفته اند. (باز هم مخاطبین مسیح مسلماً می دانستند که او از چه کسانی صحبت می کند) مطمئن باشید که ایشان تمام اجر خود را به همین صورت از مردم می گیرند. اما تو وقتی روزه می گیری، سر و صورت خود را تمیز و مرتب کن، تا کسی متوجه نشود روزه گرفته ای. آنگاه پدر آسمانی تو که از همه چیز آگاه است، تو را اجر خواهد داد (متی 5:6-6، 16-18).

چه عده از کسانی که ادعای مسیحیت دارند زندگیشان بدون دعا می گذرد و هرگز روزه نمی گیرند؟¹⁰ چقدر عدالت آنها شبیه به عدالت فریسی ها و کاتبان است که هم روزه می گرفتند و هم دعا می کردند (البته با نیت های نادرست)؟

دوری موقتی از موضوع اصلی و صحبت دربارۀ دعا و بخشش

(A Digression Regarding Prayer and Forgiveness)

مسیح، زمانی که موضوع دعا را توضح می داد اندکی از موضوع دور شد تا تعلیم بخصوصی دربارۀ چگونگی دعا کردن به حواریون خود بدهد. خواست مسیح این است که ما طوری دعا کنیم که در دعاهایمان با انکار آنچه پدر آسمانی بر ما آشکار کرده است به او توهین نکنیم. برای مثال از آنجایی که خداوند آنچه ما نیاز داریم را قبل از اینکه از او بخواهیم می داند (او همه چیز را می داند)، پس دلیلی وجود ندارد که دعایمان را به گونۀ بی معنا تکرار کنیم:

وقتی دعا می کنید، مانند کسانی که خدای حقیقی را نمی شناسند، وِردهای بی‌معنی تکرار نکنید. ایشان گمان می‌کنند که با تکرار زیاد، دعایشان مستجاب می شود. اما شما این را بیاد داشته باشید که پدرتان، قبل از اینکه از او چیزی بخواهید، کاملاً از نیازهای شما آگاه است (متی 7:6-8).

در واقع دعاهای ما نشان می دهند که چقدر خدا را می شناسیم. آنها که او را آنچنان که در کلامش ظاهر می شود می شناسند دعا می کنند که خواست او انجام شود و او جلال بیابد. اولاترین خواست آنها تقدّس و رضایت تام خدا است. اینها همه در مدل دعای مسیح که ما آن را دعای خداوند می نامیم، و همچنین در تعالیم مسیح به حواریونش وجود دارد. این دعا انتظارات مسیح را برای اولویت ها و پرستش¹¹ ما آشکار می کند.

پس شما اینگونه دعا کنید: «ای پدر ما که در آسمانی، نام تو گرامی باد. ملکوت تو برقرار گردد. خواست تو آنچنان که در آسمان مورد اجراست، بر زمین نیز اجرا شود. نان روزانۀ ما را امروز نیز به ما ارزانی دار» (متی 9:6-11).

مهمترین مسئله برای پیروان مسیح این است که نام خداوند باید گرامی و محترم شمرده شود، و باید مقدس تلقی شود.

البته کسانی که دعا می کنند که نام خداوند تقدیس گردد باید خود نیز مقدس باشند تا بتوانند چنین کنند. در غیر این صورت رفتارشان ریاکارانه است. بنابراین این دعا خواست ما را نشان می دهد که دیگران هم باید خود را همانند ما به خداوند تسلیم کنند.

درخواست دوم این الگو مشابه همان خواستۀ اول است: «ملکوت تو برقرار گردد.» موضوع ملکوت اشاره می‌کند که پادشاهی وجود دارد که بر ملکوت خود حکمرانی می کند. هر شاگرد مسیحی اشتیاق دارد که پادشاه خود را ببیند، کسی که بر زندگی او و تمام دنیا فرمانروایی می کند. چه پر جلال خواهد بود اگر همه زانوان خود را در برابر پادشاهمان مسیح، با ایمانی فرمانبردارانه خم کنند!

خواستۀ سوم، درخواستهای اول و دوم را منعکس می‌کند: «خواست تو آنچنان که در آسمان مورد اجراست، بر زمین نیز اجرا شود.» بدون تسلیم در برابر خواست خداوند در زندگیمان، چطور می توانیم خالصانه چنین دعایی را بکنیم؟ شاگرد راستین خواهان این است که ارادۀ خداوند همانطوری که در آسمانها انجام می شود یعنی به طور کامل و درست، بر زمین نیز انجام شود.

اینکه نام خداوند گرامی باشد، خواست او مورد اجرا باشد، و ملکوت او برقرار گردد باید از غذای ما «نان روزانۀ ما» مهم تر باشد. درخواست چهارم بنا به دلیلی در جایگاه چهارم قرار دارد. مکان این درخواست اولویت هایمان را نشان می دهد و هیچ اشاره ای به حرص و طمع در آن یافت نمی شود. حواریون مسیح نه در خدمت ثروت بلکه در خدمت خداوند هستند. آنها در پی اندوختن ثروت بر روی زمین نیستند.

باید اضافه کنم که به نظر می رسد درخواست چهارم نشان می دهد که این چنین دعایی باید به طور روزانه و در آغاز هر روز کرده شود.

ادامۀ الگوی دعا (The Model Prayer Continues)

آیا ممکن است پیروان مسیح مرتکب گناه شوند؟ مطمئناً گاهی مرتکب می شوند، چرا که مسیح به آنها یاد داد که از گناهان خود تقاضای بخشش کنند.

خطاهای ما را بیامرز چنانکه ما نیز آنان را که به ما بدی کرده اند، می بخشیم. ما را از وسوسه ها دور نگاه دار و از شیطان حفظ فرما؛ زیرا ملکوت و قدرت و جلال تا ابد از آن توست. آمین! پدر آسمانی، شما را بشرطی خواهد بخشید که شما نیز آنانی را که به شما بدی کرده اند، ببخشید (متی 12:6-15).

شاگردان مسیح می دانند که عدم فرمانبرداری آنها خداوند را می رنجاند، و زمانی که گناه می کنند احساس خجالت می کنند. آنها می خواهند که لکۀ گناه از زندگیشان پاک شود و خوشبختانه پدر آسمانی مهربان آنها راضی به بخشیدن آنهاست. اما آنها باید تقاضای بخشش بکنند، درخواست پنجمی که در دعای ربانی یافت می شود.

اما بخشیده شدن آنها مشروط به بخششی است که آنها نسبت به دیگران نشان می دهند. از آنجایی که آنها مورد بخشش قرار گرفته اند، وظیفه دارند که دیگران را در قبال تقاضای بخششی که می کنند مورد عفو قرار دهند (و به کسانی که تقاضای بخشش از آنها ندارند محبت داشته باشند و برای آشتی بکوشند). اگر آنها دیگران را نبخشند، خداوند هم آنها را نخواهد بخشید.

ششمین و آخرین درخواست هم به طور آشکار خواستۀ یک شاگرد واقعی را برای قدوسیت نشان می دهد: «ما را از وسوسه ها دور نگاه دار و از شیطان حفظ فرما.» پیرو حقیقی برای مقدس بودن آنچنان اشتیاق دارد که از خداوند درخواست می کند که او را از وسوسه ها در امان نگاه دارد مبادا که در مقابل آنها تسلیم شود. علاوه بر این از خدا می خواهد که او را در مقابل افراد شرور که ممکن است او را به دام بیندازند حفظ کند. مطمئناً این دعایی بسیار مناسب برای آغاز روز است قبل از اینکه پا به دنیای بیرون که پر از وسوسه و افراد شرور است بگذاریم. و مسلماً می توانیم از خداوندی که از ما خواست تا اینچنین دعا کنیم توقع داشته باشیم که پاسخ دعای ما را بدهد!

آنهایی که خدا را می شناسند می دانند که چرا تمام این شش درخواست در این دعا چنین مناسب و مقتضی هستند. دلیل آن درآخر دعا بیان شده است «زیرا ملکوت و قدرت و جلال تا ابد از آن توست. آمین!» (متی 13:6). خداوند پادشاهی بزرگ است که بر ملکوتی که ما در آن خدمتگذاران هستیم، حکمرانی می کند. او قدرتمند است و هیچ کس نباید جرأت مقاومت در برابر خواست او را داشته باشد. تمام شکوه و جلال تا ابد برای اوست. او ارزش دارد که مورد اطاعت قرار بگیرد.

موضوع اصلی دعای ربانی چیست؟ تقدس. پیروان مسیح می خواهند که نام خداوند تقدیس شود، قلمرو او بر روی زمین برپا شود، و ارادۀ او به طور کامل در همه جا انجام شود. این مسئله برایشان از نان شبشان هم واجب تر است. آنها می خواهند که خداوند از آنها خشنود باشد، و زمانی که لغزش می خورند، از او طلب بخشش می کنند. چون خودشان بخشیده شده‌اند بخشش خود را به دیگران ارزانی می دارند. مشتاقانه خواهان این هستند که کاملاً پاک و مقدس باشند تا حدی که آرزو می کنند از وسوسه دور نگاه داشته شوند، زیرا وسوسه احتمال ارتکاب گناه را افزایش می دهد. خادم شاگردساز همۀ اینها را به شاگرد خود آموزش می دهد.

شاگرد و دارایی های او (The Disciple and His Material Possessions)

موضوع بعدی در موعظۀ سر کوه احتمالاً میتواند باعث آشفتگی آنانی باشد که ادعای مسیحیت دارند ولی عمده ترین انگیزه شان در زندگی جمع آوری و افزایش مادیات است:

ثروت خود را بر روی این زمین نیندوزید زیرا ممکن است بید یا زنگ به آن آسیب رسانند و یا دزد آن را برباید. ثروتتان را در آسمان بیندوزید، در جایی که از بید و زنگ و دزد خبری نیست. اگر ثروت شما در آسمان باشد، فکر و دلتان نیز در آنجا خواهد بود. چشم، چراغ وجود انسان است. اگر چشم تو پاک باشد، تمام وجودت نیز پاک و روشن خواهد بود. ولی اگر چشمت با شهوت و طمع تیره شده باشد، تمام وجودت هم در تاریکی عمیقی فرو خواهد رفت. نمی‌توانی به دو ارباب خدمت کنی. باید فقط یکی از آنها را دوست داشته باشی و فقط به یکی وفادار بمانی. همچنین نمی‌توانی هم بندۀ خدا باشی و هم بندۀ پول (متی 19:6-24).

مسیح فرمان داد که گنج های خود را بر روی زمین نیندوزیم. «گنج» شامل چه چیزهایی است؟ معمولاً گنج ها جایی در صندوق نگهداری می شوند و برای هیچ چیزی کاربردی ندارند. مسیح از آنها به عنوان چیزهایی که مورد آسیب بید و زنگ قرار می گیرند و یا توسط دزدان ربوده می‌شوند تعریف می کند. چنین چیزی را میتوان «غیر ضروری» نامید. بید ها آنچه را که در انتهای کُمُد پنهان است می خورند نه آنچه ما همیشه می پوشیم. زنگ آن چیزی را از بین می برد که ما به ندرت استفاده می کنیم. در کشورهای پیشرفته تر دزدان اغلب چیزهایی را می دزند که مردم واقعاً احتیاج ندارند: آثار هنری، جواهرات، وسائل گرانقیمت، و هر آنچه که بتوان گرو گذاشت.

شاگردان واقعی «مایملک خود را ترک کرده اند» (لوقا 33:14 را ببینید). آنها تنها ناظران پول خداوند هستند، پس هر تصمیمی برای خرج پول یک تصمیم معنوی یا روحانی است. آنچه ما با پولمان می کنیم نشان می دهد که چه کسی بر زندگی ما نظارت می کند. زمانی که «گنج ها» برای خود می اندوزیم، پولمان خسیسانه ذخیره می کنیم و چیزهایی می خریم که ضروری نیستند، معلوم می شود که مسیح بر زندگی ما کنترل ندارد، زیرا اگر داشت با پولی که او بر ما ارزانی داشته کارهای بهتری انجام می دادیم.

کارهای بهتر کدام هستند؟ مسیح فرمان داد که گنجهایمان را در آسمان بیندوزیم. چطور چنین چیزی ممکن است؟ او در انجیل لوقا پاسخ این سوال را می دهد: «بنابراین، هر چه دارید بفروشید و به فقرا بدهید تا برای آخرت خود، گنج و ثروتی اندوخته باشید، ثروتی که هرگز تلف نمی‌شود و دزدها به آن دستبرد نمی زنند و بید، آن را تباه نمی سازد» (لوقا 33:12).

با صرف پول در راه خدمت به فقرا و گسترش انجیل گنجهایمان را در آسمانها ذخیره می کنیم. مسیح به ما می گوید چیزی را که قطعاً روزی بی ارزش خواهد شد برای چیزی که هیچ گاه ارزش خود را از دست نخواهد داد هزینه کنیم. خادم شاگردساز هم این کار را می کند و هم به شاگرد خود یاد می دهد که چنین کند.

چشم بد (The Bad Eye)

منظور مسیح چه بود زمانی که صحبت از مردمی می کرد که دارای چشمان سالم هستند و بدنشان از روشنایی پر است، و مردمی با چشمان بد که بدنشان پر از تاریکی است؟ صحبت های او می بایست ارتباطی با پول و چیزهای مادی داشته باشد زیرا قبل و بعداز صحبت درباره چشم از مال و دارایی سخن می گوید.

کلمۀ یونانی که در 23:6 به «بد» ترجمه شده است همان کلمه ای است که در متی 15:20 به «حسادت» ترجمه شده است. در این آیه از مالکی سخن می گوید که به کارگر خود گفت، «آیا این درست است که تو از سخاوت من دلخور (حسود) شوی؟» واضح است که چشم نمی تواند حسادت ورزد. پس عبارت «چشمان حسود (یا بد)» از کسی حرف می زند که تمایلات حریصانه دارد. این به ما کمک می کند که منظور مسیح را در متی22:6-23 بفهمیم.

شخصی با چشم سالم سمبل کسی است که قلبی پاک دارد و اجازه می دهد که نور حقیقت وارد وجودش شود. بنابراین او به خداوند خدمت می کند و گنج خود را نه بر روی زمین بلکه در آسمان جایی که قلبش در آن است می اندوزد. کسی که چشم بد دارد اجازۀ ورود نور حقیقت به قلب خود را نمی دهد چرا که تصور می کند که او از قبل حقیقت را دارد. چنین شخصی پر از تاریکی است و فریب دروغ را خورده است. او گنج هایش را بر زمین می اندوزد جایی که قلبش نیز در آن قرار دارد و معتقد است هدف از زندگی تنها ارضاء خویشتن است. پول خدای اوست. او در طریق بهشت نیست.

اینکه خدای تو پول است یعنی چه؟ یعنی پول در زندگیت جایگاه خداوند را دارد. پول به زندگی ات جهت می دهد. انرژی، افکار و زمانت را می بلعد. پول مهمترین دلیل خوشی تو است. تو عاشق آن هستی.¹² به همین دلیل است که پولس حرص و طمع را برابر با بت پرستی می داند و می گوید هیچ شخص طمعکار وارث ملکوت خداوند نخواهد شد (افسسیان5:5؛ کولسیان 5:3-6 را ببینید).

خداوند و پول هر دو می خواهند صاحب زندگی ما باشند و مسیح گفت که خدمت این دو با هم محال است. باز می بینیم که مسیح منظور اصلی خود را بیان می‌کند – تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند بود. او به وضوح بیان کرد که مردمی که در تاریکی بسر می برند و خدایشان پول است، قلبشان در این دنیا است و گنج هیشان را بر روی زمین می اندوزند، در طریق تنگی که به سوی حیات می رود قرار ندارند.

فقیر طمع کار (The Covetous Poor)

تمایل به مادیات تنها در صورتی که برای خوشگذرانی و عیاشی باشد اشتباه نیست، بلکه انسان می تواند به غلط اسیر چیزهایی که حتی ضروری هستند باشد. مسیح ادامه داد:

پس نصیحت من (که بر اساس آنچه اندکی قبل گفتم است) این است که برای خوراک و پوشاک غصه نخورید. برای همین زندگی و بدنی که دارید شاد باشید. آیا ارزش زندگی و بدن، بیشتر از خوراک و پوشاک نیست؟ به پرندگان نگاه کنید. غصه ندارند که چه بخورند. نه می کارند و نه درو می کنند، ولی پدر آسمانی شما خوراک آنها را فراهم می سازد. آیا شما برای خدا خیلی بیشتر از این پرندگان ارزش ندارید؟ آیا غصه خوردن می‌تواند یک لحظه عمرتان را طولانی تر کند؟ چرا برای لباس و پوشاک غصه می خورید؟ به گلهای سوسن که در صحرا هستند، نگاه کنید. آنها برای لباس غصه نمی خورند. با این حال به شما می‌گویم که سلیمان هم با تمام شکوه و ثروت خود، هرگز لباسی به زیبایی این گلهای صحرایی نپوشید. پس اگر خدا در فکر گلهایی است که امروز هستند و فردا از بین می روند، چقدر بیشتر در فکر شماست، ای کم ایمانان (متی 25:6-34).

بسیاری از خوانندگان این کتاب قادر به برقراری ارتباط با هیچ کدام از کسانی که مورد خطاب مسیح بودند، نخواهند بود.آخرین باری که دربارۀ غذا، نوشیدنی و لباس نگران بودید کی بود؟

با این وجود، سخنان مسیح مسلماً برای همۀ ما کاربرد دارد. درگیر بودن با واجبات زندگی درست نیست، چقدر بیشتر زمانی که درگیر غیرواجبات زندگی هستیم. مسیح توقع داشت که حواریونش اصولاً در جستجوی دو چیز تمرکز داشته باشند: ملکوت و عدالت او. اگر شخصی که ادعای مسیحیت دارد توانایی پرداخت ده–یک (قانونی از عهد عتیق) را ندارد اما توانایی خرید بسیاری از چیزهای غیرضروری را دارد، مسلماً بر طبق معیارهای پوییدن ملکوت و عدالت مسیح زندگی نمی کند.

عیب جو نباشید (Don’t be a Fault-Finder)

فهرست بعدی فرامین مسیح به پیروانش دربارۀ گناه قضاوت و عیبجویی است:

از کسی ایراد نگیرید تا از شما نیز ایراد نگیرند. زیرا هر طور که با دیگران رفتار کنید، همانگونه با شما رفتار خواهند کرد. چرا پر کاه را در چشم برادرت می بینی، اما تیر چوب را در چشم خودت نمی بینی؟ چگونه جرأت می کنی بگویی: اجازه بده پر کاه را از چشمت در آورم، در حالی که خودت چوبی در چشم داری؟ ای متظاهر، نخست چوب را از چشم خود در آور و تا بهتر بتوانی پر کاه را در چشم برادرت ببینی (متی 1:7-5).

اگرچه مسیح به طور مسقیم یا غیر مستقیم به فریسی ها و کاتبان در این بخش اشاره نکرد، آنها مسلماً گناه مورد بحث را مرتکب می شدند؛ آنها از مسیح عیب جویی می کردند!

در این هشداری که علیه عیبجویان است، منظور مسیح دقیقاً چیست؟

در ابتدا آنچه منظور مسیح نیست را بررسی کنیم. منظور او این نبود که ما نباید بینا و فهیم باشیم و با مشاهدۀ اعمال دیگران نباید درباره شان تصمیمات اساسی بگیریم. این بطور کامل واضح است زیرا دقیقاً بعد از این آیات مسیح به شاگردانش تعلیم داد تا آنچه را که مقدس است به سگان ندهند و مرواریدهای خود را جلوی خوکها نریزند (متی 6:7 را ببینید). واضح است که او به صورت تمثیلی از گروهی از مردم را به عنوان سگ و خوک خطاب می کرد، کسانی که ارزش چیزهای مقدس یعنی «مرواریدهایی» که به آنها داده می شود، را نمی دادند. آنها مسلماً اشخاص نجات نیافته هستند. و اگر ما میبایست از این فرمان اطاعت کنیم مطمئناً این ما هستیم که باید قضاوت کنیم چه کسانی خوک و سگ هستند.

علاوه بر این مسیح به پیروانش در آیات بعدی گفت که چطور معلمان بد یا «گرگها در لباس میش» را تشخیص دهند (متی 15:7 را ببینید) یعنی با بررسی کردن ثمراتشان. واضح است که برای اطاعت از آموزشهای مسیح باید سَبک زندگی مردم را مشاهده کنیم و بر حسب آن قضاوت کنیم.

پولس در این زمینه به مؤمنان قرنتس گفت:

بلکه منظورم این بود که اگر کسی از بین خودتان، ادعا می‌کند که برادر مسیحی شماست، اما در عین حال زناکار، طمعکار، بد زبان، بت پرست، مشروب خوار و یا کلاهبردار باشد، با او معاشرت نکنید. با چنین کسی حتی بر سر یک سفره هم ننشینید! (اول قرنتیان 11:5)

برای اطاعت از این تعلیم باید به سبک زندگی مردم نگاه کنیم و بر اساس آنچه می بینیم تشخیصاتی بدهیم.

همچنین یوحنای رسول به ما می گوید که به آسانی می توانیم تشخیص بدهیم که چه کسی از جانب خدا یا از شیطان است. با نگاه کردن به شیوه زندگی مردم می توان فهمید چه کسی نجات یافته و چه کسی نجات نیافته است (اول یوحنا 10:3 را ببینید).

اما آیا تشخیص دادن شیوۀ زندگی مردم و قضاوت اینکه آنها به خداوند یا به شیطان تعلق دارند همان گناه قضاوت کردن که مسیح علیه آن هشدار داد نیست؟ منظور واقعی مسیح چیست؟

توجه کنید که مسیح از پیدا کردن ایراد و عیب های کوچک برادرمان صحبت می کند (او از کلمه ی برادر سه بار در این متن استفاده می کند). او دربارۀ تشخیص افراد بی ایمان از طریق مشاهدۀ گناهان مسلم آنان به ما هشدار نمی دهد (چنانچه بعداً در همین موعظه آموزش خواهد داد که این کار را بکنیم). بلکه اینها احکامی هستند برای اینکه مسیحیان بداند چگونه با یکدیگر رفتار کنند. آنها نباید در پی ایراد گرفتن از دیگران باشند، و این مسئله بیشتر از طرف کسانی رخ میدهد که قادر به دیدن ایرادهای بزرگ خودشان نیستند. در این گونه موارد آنها ریاکار هستند. همانطور که یکبار مسیح به جمعی از داوران ریاکار گفت، «سنگ اول را کسی به او بزند که خود تا بحال گناهی نکرده است» (یوحنا 7:8).

یعقوب رسول که بیشتر رساله اش مشابه موعظۀ سر کوه است، به همین نحو نوشت، «ای برادران… دیگران را مقصر ندانید و از ایشان شکایت نکنید تا خداوند نیز شما را محکوم نکند؛ زیرا او بزودی داوری عادلانۀ خود را آغاز خواهد کرد» (یعقوب 9:5). شاید این کمک می کند تا چیزی از آنچه مسیح درباره اش هشدار می داد، درک کنیم – یعنی عیبجویی از دیگر مومنان و بعد پخش کردن ضعف‌های آنان، و شکایت کردن از یکدیگر. این یکی از رایج ترین گناهان در کلیساهاست، و آنهایی که چنین کاری می کنند خود را در معرض داوری بزرگی قرار می دهند. زمانی که علیه سایر مؤمنان صحبت می کنیم و عیب هایش را برای دیگران بازگو می کنیم، در واقع قانون طلایی را زیر پا گذاشته ایم، چراکه ما دوست نداریم دیگران در غیاب ما بدگویی کنند.

می توانیم عیب دوست ایماندارمان را با محبت به او تذکر دهیم اما زمانی که در رفتارمان ریا نباشد، و مطمئن باشیم که خودمان مقصر (یا مقصرتر) همان گناهی که در مورد آن گوشزد می دهیم، نیستیم. البته اگر این کار را در مورد یک بی ایمان که موضوع آیۀ بعدی است انجام دهیم تنها وقت خود را تلف می کنیم. مسیح گفت:

مروارید های خود را نزد خوکها نگذارید چون قادر به تشخیص ارزش آنها نمی باشند؛ آنها مرواریدها را لگدمال می‌کنند و برگشته، به شما حمله ور خواهند شد. به همین ترتیب، چیزهای مقدس را در اختیار انسانهای بدکار نگذارید (متی 6:7).

به همین شکل مثلی می گوید، استهزاكننده‌ را «به حال خود واگذار چون اگر بخواهی به او کمک کنی از تو متنفر می شود، اما اگر شخص دانا را تأدیب کنی تو را دوست‌ خواهد داشت‌» (امثال 8:9). در جایی دیگر مسیح به حواریون خود گفت زمانی که برخی پیام انجیل را نمی پذیرند خاک پای خود را بتکانند. وقتی «سگان» با درک نکردن ارزش حقیقت شاخته می شوند، خداوند نمی خواهد که خادمانش وقت خود را برای رسیدن به آنها تلف کنند در حالی که به دیگران هنوز فرصتی داده نشده است.

تشویق برای دعا کردن (Encouragement to Pray)

در نهایت به آخرین بخش اصلی موعظۀ مسیح می رسیم. این بخش با تشویق برای دعا آغاز می شود:

بخواهید، تا به شما داده شود. بجویید تا بیابید. در بزنید، تا به روی شما باز شود. زیرا هر که چیزی بخواهد، بدست خواهد آورد، و هر که بجوید، خواهد یافت. کافی است در بزنید، که در برویتان باز می شود. اگر کودکی از پدرش نان بخواهد، آیا پدرش به او سنگ می دهد؟ اگر از او ماهی بخواهد، آیا به او مار می دهد؟ پس شما که اینقدر سنگدل و گناهکار هستید، به فرزندانتان چیزهای خوب می دهید، چقدر بیشتر پدر آسمانی تان، برکات خود را به شما خواهد بخشید، اگر از او بخواهید (متی 7:7-11).

شاید کسی با خواندن این بخش بگوید « این قسمت از موعظۀ مسیح چیزی راجع به تقدس نمی گوید.»

این مسئله بستگی به این دارد که ما در دعایمان چه می خواهیم و در پی چه هستیم. اگر مانند آنها که «برای عدالت گرسنگی و تشنگی می کشند»، اشتیاق داریم که تمام فرامین مسیح را در موعظه اش اطاعت کنیم، این اشتیاق در دعاهایمان نیز منعکس می شود. در واقع مدل دعایی که مسیح قبلاً در موعظه اش با ما در میان گذاشت، نمایانگر آرزوی قلبی برای انجام خواست خداوند و برای تقدس بود.

علاوه بر این، نسخۀ لوقا از همین دعا که حاوی وعده هایی است با این جملات پایان می‌یابد: «پس اگر شما، اشخاص گناهکار، می دانید که باید چیزهای خوب به فرزندانتان بدهید، چقدر بیشتر پدر آسمانی شما، می داند که باید روح القدس را به آنانی که از او درخواست می کنند، ارزانی دارد!» (لوقا 13:11). منظور مسیح زمانی که به ما وعدۀ «چیزهای خوب» می دهد، تجملات و نعمات نیست. او روح القدس را «عطای نیکو» به حساب می‌آورد زیرا ما را مقدس می کند و کمک می کند که انجیل را که سبب تقدیس انسانهای دیگر می شود، گسترش دهیم، و می‌دانیم که مردم مقدس به بهشت می روند.

عطایای نیک دیگر همۀ چیزهایی است که در چهارچوب خواست خدا قرار دارند. مسلماً خداوند در مورد خواست و ملکوت خود اهمیت قائل است، و به همین دلیل ما باید انتظار داشته باشیم که دعاهای که سودمندی ما را در ملکوت خداوند افزایش می دهد، همیشه پاسخ داده خواهند شد.

خلاصۀ بیان (A Summarizing Statement)

اکنون به آیه ای می رسیم که می توانیم آن را بیان خلاصه ای از همۀ آنچه مسیح تا اینجا گفته است بدانیم. بسیاری از مفسران این آیه را فراموش می کنند اما مهم است که ما آن را بررسی کنیم. این آیه به وضوح خلاصه ای از مطالب قبلی است چرا که با کلمۀ بنابراین (یا پس) شروع می شود. پس به تعالیم قبلی ربط دارد، و میخواهیم بدانیم چقدر از سخنان مسیح را خلاصه می کند؟ بیایید آن را بخوانیم و راجع به آن فکر کنیم.

پس آنچه می‌خواهید دیگران برای شما بکنند، شما همان را برای آنها بکنید. این است خلاصۀ تورات و کتب‌ انبیاء (متی 12:7).

این آیه نمی تواند تنها خلاصۀ آیه های قبل و بعد باشد، چرا که اگر اینطور باشد معنایی نخواهد داشت.

به خاطر داشته باشید که در آیه های اول این موعظه مسیح راجع به این طرز فکر که او برای منسوخ کردن شریعت و نوشته های پیامبران آمده است، هشدار داده بود (متی 17:5 را ببینید). ازآن نکته در موعظه اش تا آیه‌ای که اکنون بدان رسیده ایم او تنها فرامین خداوند در عهد عتیق را تأیید کرده است. بنابراین در اینجا تمام احکامش را خلاصه می کند، احکامی که از شریعت و نوشته های پیامبران گرفته بود: «پس آنچه می‌خواهید دیگران برای شما بکنند، شما همان را برای آنها بکنید. این است خلاصۀ تورات و کتب‌ انبیاء» (متی 12:7). عبارت «تورات و کتب انبیاء» تمام آنچه را که مسیح بین متی 17:5 تا 12:7 گفت به هم پیوند می دهد.

در اینجا، همانطوری که مسیح نتیجه گیری از موعظه را آغاز می کند، موضوع اصلی خود را نیز تکرار می‌کند – تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند شد:

فقط با عبور از در تنگ می‌توان به حضور خدا رسید. جاده ای که به طرف جهنم می‌رود خیلی پهن است و دروازه اش نیز بسیار بزرگ، و همۀ کسانی که به آن راه می روند، براحتی می‌توانند داخل شوند. اما دری که به زندگی جاودان باز می شود، کوچک است و راهش نیز باریک، و تنها عدۀ کمی می‌توانند به آن راه یابند (متی 13:7-14).

واضح است که در تنگ و راهی که به حیات منتهی می شود و تعداد کمی آن را می یابند، سمبل رستگاری است. در بزرگ و راهی که به هلاکت منتهی می شود، مسیری است که بسیاری وارد آن می شوند، و نمایانگر مرگ ابدی است. اگر به آنچه مسیح قبل از این آیه گفت اهمیت قائل شویم، و اگر قبول کنیم که موعظۀ او سیر تدریجی منطقی دارد و مسیح به عنوان یک ناطق دارای فراست است، پس طبیعی ترین تفسیر این است که راه باریک راه پیروی از مسیح و اطاعت از فرامین اوست. و راه وسیع مسیری مخالف فرامین مسیح است. چه مقدار از کسانی که خود را مسیحی می دانند در راه باریکی که در این موعظه توضح داده شده گام بر می دارند؟ خادم شاگرد ساز مسلماً در راه باریک سِیر می کند و شاگردان خود را نیز در این راه هدایت می کند.

برای برخی از کسانی که ادعا می کنند مسیحی هستند عجیب است که چرا مسیح در موعظه ای که در آن اینقدر از رستگاری و لعنت صحبت می کند، چیزی دربارۀ ایمان آوردن مردم به او چیزی نمی گوید. اما برای کسانی که رابطۀ جدا نشدنی میان ایمان و رفتار را درک می کنند، این موعظه ایرادی ندارد. آنهایی که از مسیح اطاعت می کنند ایمانشان را در رفتارشان نشان می دهند. و آنهایی که از او اطاعت نمی کنند، باور نمی کنند که مسیح پسر خداست. نه تنها رستگاری ما نشانه ای از فیض خداوند بر ماست، بلکه تغییری که در زندگی ما رخ می دهد نیز حاصل همین فیض است. تقدس ما در واقع تقدس اوست.

چطور رهبران مذهبی کاذب را تشخیص دهیم

(How to Recognize False Religious Leaders)

مسیح در ادامۀ آخرین نکات خود در مورد انبیای کاذب به شاگردانش هشدار داد، که آنانی را که قادر به تشخیص نیستند در راه وسیع رو به هلاکت هدایت می کنند. آنها از جانب خدا نیستند اما وانمود می‌کنند که از طرف او فرستاده شده اند. تمام معلمان و رهبران دروغین در این دسته قرار می‌گیرند، و ما باید بدانیم چطور آنها را تشخیص بدهیم؟

از پیامبران دروغین بر حذر باشید که در لباس میش نزد شما می آیند، ولی در باطن گرگهای درنده می باشند. همانطور که درخت را از میوه اش می شناسند، ایشان را نیز می‌توان از اعمالشان شناخت. شما یقیناً فرق درخت انگور و خار بیابان، و فرق انجیر و بوتۀ خار را می دانید. درخت سالم میوۀ خوب می‌دهد و درخت فاسد میوۀ بد. درخت سالم نمی‌تواند میوۀ بد بدهد، درخت فاسد نیز میوۀ خوب نمی دهد. درختهایی که میوۀ بد می دهند، بریده و در آتش انداخته می شوند. بلی، به این‌گونه می‌توانید پیامبران دروغین را از اعمالشان بشناسید. گمان نکنید هر که خود را مؤمن نشان دهد، به بهشت خواهد رفت. ممکن است عده‌ای حتی مرا «خداوند» خطاب کنند، اما به حضور خدا را نیابند. فقط آنانی می‌توانند به حضور خدا برسند که ارادۀ پدر آسمانی مرا بجا آورند. در روز قیامت بسیاری نزد من آمده، خواهند گفت: خداوندا، خداوندا، ما پیغام تو را به مردم دادیم و با ذکر نام تو، ارواح ناپاک را از وجود افراد بیرون کردیم و معجزات بزرگ دیگر انجام دادیم. ولی من جواب خواهم داد: من اصلاً شما را نمی شناسم، از من دور شوید ای بدکاران (متی 15:7-23).

مسیح اخطار می‌دهد که معلمان کاذب فریب کار هستند. آنها برخی از نشانه های بیرونی درستکار بودن را دارند. ممکن است مسیح را خداوند شان خطاب کنند، نبوت کنند، حتی ارواح پلید را بیرون کنند و معجزات دیگری انجام دهند. اما «لباس میش» «گرگ گرسنه» را تنها مخفی می کند. آنها در واقع از میان گله نیستند. چطور می توان فهمید که آنها کاذب یا درستکار هستند؟ شخصیت واقعی آنها با آزمودن «میوه شان» قابل تشخیص است.

منظور مسیح از میوه چه بود؟ واضح است که معجزات میوه نیستند. بلکه آنها ثمرۀ اطاعت از فرامین مسیح هستند. گوسفندان واقعی خواست پدر (خدا) را انجام می دهند. آنهایی که دروغین هستند از «بدکاران» می باشند (23:7). بنابراین مسئولیت ما این است که زندگی آنها را با آنچه مسیح فرمان و تعلیم داده مقایسه کنیم.

معلمان کاذب امروزه در کلیساها فراوانند، و ما نباید متعجب شویم. زیرا هم مسیح و هم پولس از قبل به ما دربارۀ آنها آگاهی داده اند، که زمانی که به آخر زمان نزدیک می شویم کمتر از این نیز نباید انتظار داشته باشیم (متی 11:24؛ دوم تیموتائوس 3:4-4 را ببینید). بیشترین انبیای کاذب زمان ما آنهایی هستند که به مردم آموزش می دهند که ناپاکان وارد بهشت خواهند شد. آنها مسئول هلاکت ابدی میلیون ها مردم هستند. جان وسلی¹³ دربارۀ آنها نوشته است:

چقدر فجیع است زمانی که سفیران خداوند تبدیل به عاملان شیطان می شوند! زمانی که آنهایی که باید به مردم راه رسیدن به بهشت را آموزش دهند، در واقع راه جهنم را به آنها یاد می دهند… اگر پرسیده شود، «چه کسی تا به حال چنین کرده؟» من پاسخ می دهم، ده‌ها هزار مرد عاقل و محترم؛ همۀ آنهایی که، از هر فرقه ای، به افراد مغرور، آتشی مزاج، دنیادوست، شهوت ران، بی عدالت یا نامهربان، بی غیرت، بی توجه، بی خیال، افراد بی استفاده، کسانی که برای عدالت هیچ رنجی را متحمل نمی شوند، القاء می کنند که در راه بهشت هستند. اینان در معنای اصلی کلمه انبیای دروغین هستند. آنها هم به مردم و هم به خداوند خیانت می کنند… آنها به طور مدام قلمرو تاریکی را پرجمعیت می کنند؛ و هر زمان که جان های بیچارۀ بیشتری را ویران می کنند، «دوزخ بطرف آنان گام برمی‌دارد تا به روحشان خوش آمد بگوید!» ¹⁴

جالب است که وسلی معلمان دروغینی را که مسیح در متی 15:7-23 دربارۀ شان هشدار داده بود، توضیح می دهد.

توجه داشته باشید که بر خلاف آنچه امروز معلمان دروغین به ما می گویند، مسیح باز هم به وضوح به ما می گوید، آنان که میوه به بار نمی آورند به دوزخ افکنده خواهند شد (19:7 را ببینید). علاوه بر این، این گفته تنها در مورد انبیاء و معلمان نیست بلکه شامل همه است. مسیح گفت، «گمان نکنید هر که خود را مؤمن نشان دهد، به بهشت خواهد رفت. ممکن است عده‌ای حتی مرا خداوند خطاب کنند، اما به حضور خدا راه نیابند. فقط آنانی می‌توانند به حضور خدا برسند که ارادۀ پدر آسمانی مرا بجا آورند» (متی 21:7). آنچه در مورد انبیاء صدق می‌کند در مورد همه صدق می کند. منظور اصلی مسیح این است – تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند بود. آنهایی که از مسیح اطاعت نمی کنند مقصدشان جز جهنم نخواهند بود.

همچنین متوجه ارتباطی که مسیح میان خارج و باطن شخص اشاره کرد باشید. درخت «نیکو» میوۀ نیکو به بار می آورد. درخت «فاسد» نمی تواند میوۀ نیکو به بار بیاورد. ریشۀ میوۀ نیکویی که در ظاهر دیده می شود در ذات آدمی قرار دارد. خداوند با فیض خود ذات کسانی را که واقعاً به مسیح ایمان آورده اند تغییر داده است.¹⁵

هشدار و خلاصۀ نهایی (A Final Warning Summary)

مسیح در با یک هشدار و آوردن مثالی موعظۀ خود را خلاصه کرد. همانطوری که انتظار دارید، این نکته نیز نشان دهندۀ منظور اصلی اوست – تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند بود.

هر که احکام مرا می‌شنود و آنها را بجا می آورد، شخصی داناست؛ او مانند آن مرد عاقلی است که خانه‌اش را بر صخره ای محکم ساخت. هر چه باران و سیل آمد، و باد و توفان بر آن خانه وزید، خراب نشد چون روی صخره ساخته شده بود. اما کسی که احکام مرا می‌شنود و از آنها پیروی نمی کند، نادان است، درست مثل مردی که خانه‌اش را بر شن و ماسه ساخت. وقتی باران و سیل آمد و باد و طوفان بر آن خانه وزید، آنچنان خراب شد که اثری از آن باقی نماند (متی 24:7-27).

آخرین مثال مسیح بر خلاف تصور برخی، فرمولی برای «موفقیت در زندگی» نیست. متن کلام نشان می دهد که او ما را نصیحت نمی کرد که در مشکلات مالی چطور با ایمان به وعده های او ثروتمند شویم. این آیات خلاصۀ موعظۀ مسیح در سر کوه هستند. آنانی که گفته‌های او را انجام می دهند، عاقلند و رستگار خواهند شد. نیازی نیست که آنها از خشم خدا به هنگام ویرانی بترسند. اما نادان از او اطاعت نمی‌کنند و از پرداخت جریمۀ هلاکت ابدی بسیار رنج خواهند برد (دوم تسالونیکیان 9:1).

پاسخی به یک سؤال (Answer to a Question)

شاید موعظۀ سر کوه مسیح تنها برای پیروان او که پیش از مرگ فداکارانۀ او و قیامش می زیستند کاربرد دارد؟ آیا چنین نیست که چون آنها به شریعت به عنوان وسیله ای موقتی برای رستگاری ایمان داشتند، بعد از اینکه مسیح به خاطر گناهان آنها مرد، توسط ایمان نجات یافتند، و بنابراین موضوع اصلی درون موعظه باطل می شود؟

این بحث بر روی یک نظریۀ نادرست بنا شده است. هیچ کس تا به حل از طریق اعمالش نجات نیافته است. پیش از عهد عتیق و حتی در زمان آن، نجات از طریق ایمان حاصل می شد. پولس در رومیان 4 می گوید که هم ابراهیم (پیش از عهد عتیق) و هم داود (در زمان عهد عتیق) بخاطر ایمانشان و نه اعمال، عادل شمرده شدند.

علاوه بر این، غیرممکن بود که از میان مخاطبین مسیح کسی از طریق اعمالش نجات یافته باشد زیرا همه گناه کرده بودند و از جلال خدا محروم بودند (رومیان 23:3 را ببینید). تنها فیض خداوند می توانست آنها را نجات دهد، و تنها ایمان می توانست فیض خدا را دریافت کند.

متاسفانه، امروز بسیاری در کلیساها فکر می کنند که فرامین مسیح به منظور ایجاد احساس گناه در ما هستند تا به این نتیجه برسیم که رستگاری از طریق اعمالمان غیرممکن است. ولی حال که «متوجه پیام او شده ایم» و از طریق ایمان نجات یافته ایم می توانیم بسیاری از فرامین او را نادیده بگیریم. زمانی که میخواهیم دیگران را «نجات» بدهیم، می توانیم فرامین او را دوباره بیرون بیاوریم و به مردم نشان بدهیم که چقدر گناهکار هستند و بدین گونه آنها از طریق ایمانی که فاقد اعمال است نجات خواهند یافت.

مسیح به حواریون خود نگفت که «به همه جای دنیا بروید و مردمان را شاگردان من سازید، و به آنها بگویید که بعد از اینکه احساس گناه کردند، از طریق ایمان نجات خواهند یافت. اگر چنین کنند فرامین من مقصود اصلیشان را به کمال رسانده اند.» بلکه او گفت، «پس بروید و تمام قومها را شاگرد من سازید… و به ایشان تعلیم دهید که تمام دستوراتی را که به شما داده‌ام، اطاعت کنند» (متی 19:28-20، همراه با تاکید). خادمان شاگردساز همین کار را می کنند.

1 جالب است که دقیقاً آیۀ بعدی در کتاب یعقوب این است: برادران عزیز، چه فایده ای دارد که بگویید: «من ایمان دارم و مسیحی هستم»، اما این ایمان را از طریق کمک و خدمت به دیگران نشان ندهید؟ آیا این نوع ایمان می‌تواند باعث رستگاری شود؟ (یعقوب 14:2).

2 این مسئله دربارۀ آنچه اغلب به عنوان «جنبۀ تشریفاتی شریعت» شناخته می شود و در مورد «جنبه های اخلاقی شریعت» صدق می کند، اگرچه بیشتر توضیحات او دربارۀ تکمیل جنبۀ تشریفاتی شریعت بعد از قیام او توسط روح القدس او به رسولان داده شد. حالا می فهمیم که چرا در عهد جدید نیازی به قربانی کردن حیوانات نیست، زیرا عیسی برۀ خداوند بود. ما رژیم غذایی که در عهد قدیم بود را هم دنبال نمی کنیم زیرا مسیح اعلام کرد که همۀ غذاها پاک هستند (مرقس 19:7 را ببینید). ما به شفاعت یک کاهن اعظم زمینی احتیاجی نداریم زیرا مسیح اکنون کاهن اعظم ماست، و غیره. بر خلاف شریعت تشریفاتی، هیچ بخشی از شریعت اخلاقی توسط اعمال و سخنان مسیح چه قبل و چه بعد از مرگ و قیامش تغییر پیدا نکرد. بلکه او شریعت اخلاقی خداوند را به طرز واضحتری تعبیر کرد و بر آن صحه گذاشت، همان کاری که رسولان نیز توسط الهام روح القدس بعد از قیام مسیح انجام دادند. جنبه های اخلاقی شریعت موسی همه در شریعت مسیح یعنی عهد جدید وجود دارند. این را هم به خاطر بسپارید که آن روز مسیح با یهودیانی که زیر شریعت موسی بودند، سخن می گفت. بنابراین سخنان او در متی 17:5-20 باید توسط مکاشفات مداوم او در عهد جدید تفسیر شوند.

3 علاوه بر این، اگر مسیح دربارۀ عدالتی که به ما به دلیل ایمان داده می شود، صحبت می کرد، پس چرا حداقل اشاره ای به آن نکرد؟ چرا چیزی گفت که به آسانی موجب سوء تفام از جانب حضاری که مردم بیسوادی بودند، می شود؟ مردمی که امکان نداشت حدس بزنند منظور مسیح عدالتِ نسبت داده شده است.

4این حکم شامل رابطۀ ما با برادران و خواهرانمان در مسیح می شود. مسیح برخی رهبران دینی را نادان نامید (متی 17:23 را ببینید)، چنانچه کتاب مقدس هم کلاً چنین نظری نسبت به این رهبران دارد (امثال 7:1؛ 20:13 را ببینید).

5 البته، هنگامی که زن دوباره ازدواج می کند خداوند گناه زنا را به حساب او نمی گذارد؛ زیرا او قربانی گناه شوهر خود است. واضح است که کلمات مسیح معنایی ندارد مگر آنکه این زن دوباره ازدواج کند. در غیر این صورت، هیچ دلیلی وجود ندارد که زن را زناکار بنامیم.

6 باز هم می توانیم بگوییم که خداوند این شوهر تازه را مسئول زنای او نمی داند. او کاری متقیانه انجام می دهد چرا که زنی مطلقه را حمایت می کند. اما اگر مردی زنی را تشویق به طلاق کند تا خودش با او ازدواج کند، گناه او زنا خواهد بود و شاید منظور مسیح از گناه در این قسمت از آیه همین باشد.

7 البته شرایط دیگری هم وجود دارند که می توانند مورد بحث قرار بگیرند. مثلاً زنی مسیحی که همسر نجات نایافته اش او را طلاق می دهد، گناه زنا را بر گردن ندارد اگر با مردی مسیحی ازدواج کند.

8 در فصلی دیگر که دربارۀ ازدواج و طلاق است این مسئله را کامل تر مورد بررسی قرار می دهم.

9 یک معلم یهودی شریعت که می‌خواست خود را درستکار نشان دهد از مسیح پرسید، «همسایۀ من کیست؟» او مطمئناً فکر می کرد که جواب درست را می داند. مسیح با داستان سامری نیکو پاسخ او را داد. شخصی که عضو طایفه ای بود که یهودیان از آن متنفر بودند، همسایۀ یک یهودی ظلم شده بود (لوقا 25:10-37 را ببینید).

10 در فصل های آیندۀ این کتاب یکی را فقط به موضوع روزه اختصاص داده ام.

11 متاسفانه برخی ادعا می کنند که این دعا برای مسیحیان نیست زیرا «در نام مسیح» گفته نمی شود. اما با داشتن چنین منطقی مجبوریم نتیجه بگیریم که بسیاری از دعاهای رسولان که در کتاب اعمال رسولان ثبت شده «دعاهای مسیحی» نیستند.

12 در مورد د یگری مسیح دربارۀ غیرممکن بودن دوست داشتن خداو مال به طور همزمان همین گفته ها را دوباره بیان کرد. لوقا به ما می گوید، «فريسي ها وقتی این سخنان را شنیدند، او را مسخره کردند، زیرا که پول دوست بودند.» (لوقا 14:16). پس باز هم در موعظۀ سر کوه مسیح اعمال و تعلیمات فریسیان را فاش می کند.

13 Wesley

14 The Works of John Wesley (انتشارات Baker: Grand Rapids, 1996)، نوشتۀ جان وسلی، از نسخۀ چاپ مجدد سال 1872 توسط Wesleyan Methodist Book Room, London صفحات 441 و416.

15 در اینجا باید گفته ای را توضیح بدهم که معمولاً مردم زمانی که تلاش می کنند گناهان دیگران را توجیه کنند، از آن استفاده می کنند. می گویند: «ما نمی دانیم در قلب آنها چه میگذرد.» بر خلاف این مسیح در اینجا می‌گوید که بیرون هر کسی درونش را نشان می دهد. در جای دیگری می گوید، «سخنان انسان، نشان دهندۀ باطن اوست» (متی 34:12). زمانی که شخصی با نفرت سخن می گوید، معلوم است که قلبی پر از نفرت دارد. مسیح همچنین به ما گفت، «چون از وجود و قلب انسان است که فکرهای نادرست بیرون می آیند، و منجر به اعمال نادرست می شوند، اعمالی نظیر: دزدی، آدم کشی، زناکاری، طمع به مال دیگران، شرارت، فریب و تقلب، شهوت، حسادت، بدگویی و غیبت، خودپسندی و هر گونه حماقت دیگر» (مرقس 21:7-22). زمانی که کسی مرتکب زنا می شود می دانیم که قلب او نیز پر از زنا است.

 

در این فصل بسیاری از جنبه های خدمت تعلیم را مورد بررسی قرار خواهیم داد. تعلیم مسئولیت رسولان، پیامبران، مبشران،¹ شبان ها/مشایخ/ ناظران، معلمان(طبیعتاً)، و تا حدی تمام پیروان مسیح است، چنانچه همۀ ما باید با آموزش اطاعت از تمام فرامین مسیح به شاگردان خود، شاگردانی برای مسیح ایجاد کنیم.²

همانطوری که قبلاً تأکید کردم، شبان یا خادمی که برای مسیح شاگرد می سازد، ابتدا با زندگی خود به عنوان مثال و بعد به صورت شفاهی تعلیم می دهد. او آنچه خود انجام می دهد را تعلیم می دهد. پولس رسول، که یکی از موفقترین شاگردسازها بود، نوشت:

پس از من سرمشق بگیرید، چنانکه من نیز از مسیح سرمشق می گیرم. (اول قرنتیان 1:11)

این باید هدف همۀ خادمان باشد تا قادر باشند به کسانی که تحت رهبری او هستند بگویند، «مانند من رفتار کن. اگر می خواهید بدانید که پیرو مسیح چطور زندگی می کند، به من بنگرید.»

بر خلاف این، به خاطر می آورم که یکبار به گروهی از حضار کلیسایم گفتم، «از من پیروی نکنید…از مسیح پیروی کنید!» چون در آن زمان خود من هم از مسیح پیروی نمی کردم و داشتم قبول می کردم که نمونه ای خوب برای تقلید نیستم. در واقع، داشتم اقرار می کردم که آن طور که باید و شاید از مسیح پیروی نمی کنم، و در نتیجه به دیگران می گفتم کاری را انجام دهند که خودم انجام نمی دادم! چقدر متفاوت با آنچه پولس رسول گفت رفتار می کردم. در حقیقت اگر نمی توانیم به مردم بگوئیم که چون ما از مسیح تقلید می کنیم شما هم از ما تقلید کنید، نباید وارد خدمت شویم زیرا مردم از خادمانشان به عنوان یک مدل استفاده می کنند. کلیسا بازتاب رهبرانش است.

تعلیم اتحاد با مثال (Teaching Unity by Example)

بیائید این مفهوم تعلیم با مثال را برای موضوعی خاص مثل اتحاد به کار ببریم. همۀ شبان ها،مشایخ و اسقف ها دوست دارند اعضای گله ای که هدایت می کنند، با همدیگر متحد باشند. آنها از تفرقه میان پیکر های محلی خود متنفر هستند. آنها می دانند نفاق از نظر خداوند بسیار ناخوشایند است.گذشته از اینها، مسیح به ما فرمان داد که یکدیگر را دوست بداریم آنگونه که او ما را دوست داشت (یوحنا 34:13-35 را ببینید). عشق ما نسبت به یکدیگر چیزی است که ما را در مقابل چشمان جهانیان به عنوان شاگردان مسیح مشخص می کند. بیشتر رهبران رمه ها گوسفندانشان را نصیحت می کنند که یکدیگر را دوست داشته باشند و برای رسیدن به اتحاد تلاش کنند.

با این حال، به عنوان خادمانی که باید به وسیلۀ زندگی خودمان که مانند مثالی برای مردم است بهترین تعلیم را بدهیم، اغلب در تعالیممان دربارۀ عشق و اتحاد بسیار ناتوان هستیم، زیرا در زندگی خود چنین اتحادی را نشان نمی دهیم. برای مثال زمانی که در رابطه مان با دیگر شبان ها عشق و اتحاد نداریم، نشان می دهیم که آنچه انجام می دهیم در تناقض است با آنچه برای حضار کلیسایمان موعظه می کنیم. ما از آنها انتظار داریم کاری را بکنند که خود انجام نمی دهیم.

حقیقت این است که، مهم ترین سخنان مسیح دربارۀ اتحاد خطاب به رهبران و رابطۀ شان با رهبران دیگر بود. به عنوان مثال، در شام آخر بعد از اینکه مسیح پاهای حواریون خود را شست رو به آنها گفت،

شما مرا استاد و خداوند می خوانید، و درست می گویید چون همینطور نیز هست. حال اگر من که خداوند و استاد شما هستم، پاهای شما را شستم، شما نیز باید پایهای یکدیگر را بشویید. من به شما سرمشقی دادم تا شما نیز همینطور رفتار کنید. (یوحنا 13:13-15). [می بینید که مسیح با مثال تعلیم می داد.]

شبان ها برای اینکه به گله شان عشق نسبت به یکدیگر را آموزش دهند، معمولاً این بخش از کتاب مقدس را به کار می برند که بسیار مناسب است. در حالیکه این بخش خطاب به رهبران یعنی همان دوازده حواری مسیح گفته شده بود. مسیح می دانست که اگر رهبران کلیسای آینده اش دچار تفرقه شوند یا با هم در رقابت باشند، امید اندکی برای موفقیت در مأموریتشان وجود دارد. پس مسیح صراحتاً اعلام کرد که از رهبرانش انتظار دارد تا با فروتنی در خدمت یکدیگر باشند.

در فرهنگ آن روز، مسیح، خدمت فروتنانه را با انجام یکی از پست ترین کارهای یک مستخدم، یعنی شستن پاها نشان داد. اگر فرهنگی متفاوت را در زمانی دیگر از تاریخ ملاقات می کرد، ممکن بود فاضلاب تمیز کند یا سطل زبالۀ حواریونش را بشورد. چند نفر از رهبران امروزی او حاضرند که چنین عشق و فروتنی را نسبت به یکدیگر نشان دهند؟

مسیح، در مدت زمان کمتر از یک ساعت، چندین بار بر اهمیت این مسئله تأکید کرد. دقایقی بعد ازینکه پاهایشان را شست، به گروه رهبران آیندۀ کلیسا گفت:

پس حال، دستوری تازه به شما می دهم: یکدیگر را دوست بدارید همانگونه که من شما را دوست می دارم. محبت شما به یکدیگر، به جهان ثابت خواهد کرد که شما شاگردان من می باشید (یوحنا 34:13-35).

مسلماً این سخنان برای همۀ شاگردان مسیح کاربرد دارد، اما در اصل خطاب به رهبران و دربارۀ رابطه شان با دیگر رهبران عنوان شد.

دوباره و بعد از چند دقیقه، مسیح گفت،

ازشما می‌خواهم که به همان اندازه که من شما را دوست می دارم، شما نیز یکدیگر را دوست بدارید. بزرگترین محبتی که شخص می‌تواند در حق دوستانش بکند، این است که جان خود را در راه ایشان فدا سازد. محبت را باید اینچنین سنجید (یوحنا 12:15-13).

توجه کنید که مسیح باز هم خطاب به رهبران صحبت می کرد.

بعد از چند ثانیه دوباره گفت،

از شما می‌خواهم که یکدیگر را دوست بدارید (یوحنا 17:15).

بعد از چند دقیقه، حواریون مسیح شنیدند که او برای آنها دعا می کند،

بزودی من این جهان گذاشته، نزد تو خواهم آمد، ولی ایشان همین جا می مانند. پس ای پدر مقدس، این شاگردان را که به دست من سپرده ای، با توجهات پدرانه ات حفظ فرما تا مانند من و تو با هم یکی باشند و هیچیک از ایشان از دست نرود(یوحنا 11:17، با تأکید بیشتر).

نهایتاً، تنها پس از چند ثانیه، همچنان که مسیح دعا می کرد، حواریون او شنیدند که می گفت،

من فقط برای این شاگردان دعا نمی کنم؛ برای ایمان دارن آینده نیز دعا می‌کنم که بوسیلۀ شهادت ایشان به من ایمان خواهند آورد. برای تک تک ایشان دعا می‌کنم تا همه با هم یکدل و یکرأی باشند، همانطور که ای پدر، من و تو با هم یکی هستیم؛ تا همچنانکه تو در منی، و من در تو ایشان نیز با ما یک باشند، تا از این راه مردم جهان ایمان آورند که تو مرا فرستاده ای. جلالی را که به من بخشیدی به ایشان داده ام، تا آنان نیز مانند ما یکی گردند. من در ایشان و تو در من؛ تا به این ترتیب ایشان نیز به تمام معنا با هم یکی باشند، و مردم دنیا بدانند که تو مرا فرستاده ای و بفهمند که ایشان را دوست داری، به همان اندازه که مرا دوست داری (یوحنا 20:17-23،با تأکید بیشتر).

بنابراین در مدت زمان کمتر از یک ساعت، مسیح شش بار به رهبران آینده اهمیت اتحاد را گوشزد کرد و خواست تا اتحاد خود را با عشق و خدمت نسبت به یکدیگر نشان دهند. واضح است که این مسئله بسیار برای مسیح حائز اهمیت بود. اتحاد آنها عاملی کلیدی بود برای جهانی که به او ایمان دارد.

عملکرد ما چگونه است؟ (?How Well Are We Doing)

متأسفانه، در حالی که امیدواریم گله مان با عشق به اتحاد برسد، بسیاری از ما با هم رقابت می کنیم و از ابزارهای غیر اخلاقی سود می جوئیم تا کلیسای خود را به قیمت نابودی کلیسای دیگران بنا کنیم. بسیاری از ما، از هر نوع دوستی با شبان های دیگری که روشی متفاوت با روش ما دارند، اجتناب می کنیم. حتی عدم اتحاد خود را با علامت هائی که بر ساختمان های کلیسا داریم، به جهانیان نشان می دهیم، علائمی که دارای پیام هایی با این مضمون هستند: «ما مانند مسیحیان کلیساهای دیگر نیستیم.» (و واقعاً هم درنشان دادن عدم اتحاد خود به جهانیان بسیار خوب عمل کرده ایم، چرا که بیشتر غیرمسیحیان می دانند که مسیحیت چندین فرقه است. )

خلاصۀ کلام اینکه ما آنچه موعظه می کنیم را انجام نمی دهیم، و رویه زندگی و رفتار ما تعالیم بسیار مؤثرتری از موعظه هایمان دربارۀ اتحاد است برای جماعتهایمان. حماقت است که تصور کنیم مسیحیان با یکدیگر متحد خواهند شد و یکدیگر را دوست خواهند داشت در حالی که عملکرد رهبرانمان متفاوت است.

تنها راه حل، توبه است. باید از بودن سرمشق ها و الگوهای غلط در برابر معتقدان و جهانیان توبه کنیم. باید حصارهائی را که سبب تفرقه میانمان می شود از میان برداریم و چنان که مسیح فرمان داد یکدیگر را دوست بداریم.

به این صورت که اول از همه با شبان ها (حتی شبان هائی که روشی متفاوت دارند) و خادمان دیگر دیداری داشته باشیم. منظور من دوستی با شبان هائی که دوباره متولد نشده اند، برای اطاعت از مسیح در تلاش نیستند و یا به دلیل نفع شخصی در خدمت هستند، نیست. آنها گرگهائی در لباس میش هستند، و مسیح به ما دقیقاً گفت که چطور باید آنها را تشخیص دهیم. آنها از طریق ثمراتشان شناخته می شوند.

من دربارۀ شبان ها و خادم هائی صحبت می کنم که تلاش می کنند فرامین مسیح را حفظ کنند و خواهران و برادران حقیقی در مسیحیت هستند. اگر شبان هستی، باید نسبت به دوست داشتن شبان های دیگر متعهد باشی و این عشق را عملاً در مقابل گله ات نشان دهی. برای شروع می توانی نزد شبان های دیگر که در نزدیکی تو هستند بروی و از آنها طلب بخشش کنی که آنها را آنطور که باید دوست نداشته ای. این سبب فرو ریختن بعضی از دیوارها می شود. بعد قرار بگذارید که یکدیگر را مرتباً برای صرف غذا، تشویق و نصیحت همدیگر و دعا کردن ببینید. وقتی چنین اتفاقی بیفتد، سرانجام علاقمند می شوید که دربارۀ خط مشی هائی که سبب جدائی شما شده بود بحث کنید، و تلاش کنید که باهم متحد شوید چه دربارۀ مسائل مورد بحث نهایتاً به توافق برسید و چه اختلاف نظر داشته باشید. زندگی و خدمت من زمانی بسیار پربار شد که خواستم به خادمانی که خط مشی متفاوتی داشتند گوش فرا دهم.من سالها این همه موهبت را با خاموش نگاه داشتن خودم از دست داده بودم.

شما هم می توانید شبان های دیگر را برای بحث و تبادل نظر به کلیسای خود و جلسات کلیسای خانگی دعوت کنید و یا کلیسایتان می تواند با کلیساها و کلیساهای خانگی دیگر جلسات مشترک داشته باشد، اینگونه عشق و اتحاد خود را نشان می دهید.

می توانید نام کلیسای خود را تغییر دهید و به این صورت دیگر عدم اتحاد خود را با سایرین در پیکر مسیح، به جهان نشان نمی دهید. می توانید نام و لقب را کنار بگذارید و تنها با پیکر مسیح شناخته شوید، و این پیام را به همه بفرستید که ایمان دارید مسیح تنها یک کلیسا می سازد نه چند کلیسای مختلف که نمی توانند با هم کنار بیایند.

می دانم که به نظر افراطی می آید. اما چرا باید از چیزی که به وضوح خواست مسیح نیست حمایت کرد؟ چرا کاری کنیم که او را ناراحت می کند؟ هیچ عنوان یا انجمن خاصی در کتاب مقدس ذکر نشده است. زمانی که میان قرنتیان بر سر معلم مورد علاقه شان تفرقه افتاد، پولس با گفتن اینکه ستیزۀ آنها جسمانی بودن و خام بودن آنها در روحانیت را نشان می دهد، به شدت آنها را ملامت کرد (اول قرنتیان 1:3-7 را ببینید). آیا تفرقه و ستیز ما چیزی کمتر از این را نشان می دهد؟

باید از هرچه ما را از هم دور می کند، پرهیز کنیم. کلیساهای خانگی باید از اسم داشتن یا پیوستن به اجتماعی که دارای عنوان است اجتناب کنند. در کتاب مقدس، کلیساها تنها توسط خانه ای که در آن ملاقات انجام می شد قابل تشخیص بودند. چند کلیسا در یک شهر تنها با عنوان همان شهر مشخص می‌شدند همۀ آنها خود را جزئی از یک کلیسا، یعنی پیکر مسیح، می دانستند.

تنها یک پادشاه و یک ملکوت وجود دارد. هر کس که خود را در مقامی قرار می‌دهد که معتقدان و کلیساها به اسم او قابل تشخیص باشند، پادشاهی خود را در ملکوت خداوند برپا می کند. چنین کسی بهتر است آماده باشد که در برابر پادشاه اعظم بایستد که می گوید، «من به بتهای آنها اجازه نمی دهم در جلال من شریک شوند» (اشعیا 11:48).

همۀ اینها برای گفتن این مطلب است که خادم ها باید نمونۀ درست اطاعت از مسیح در مقابل همه باشند، زیرا مردم هم رفتار آنها را پیش می گیرند. روش زندگی آنها مؤثرترین ابزار تعلیم است. همانطور که پولس برای معتقدین در فیلیپی نوشت:

برادران عزیز، مرا سرمشق خود قرار دهید، و به کسانی توجه نمایید که مطابق نمونۀ ما رفتار می‌کنند (فیلیپیان 17:3، با تاکید بیشتر).

چه آموزش بدهیم (What to Teach)

هر خادم شاگردساز مانند پولس هدفی دارد. آن هدف «بلوغ هر انسان در مسیح» است (کولسیان 28:1ب). پس او هم مانند پولس، «هر انسانی را هشدار و تعلیم خواهد بخشید» (کولسیان 28:1 الف، با تأکید بیشتر). توجه کنید که پولس انسانها را تنها برای سرگرم کردن یا دانش آموختن تعلیم نمی داد.

خادم شاگردساز می تواند همراه پولس بگوید، «اما منظور من از این حکم این است که مسیحیان آنجا، از محبتی لبریز شوند که از دلی پاک و انگیزه‌ای درست و ایمانی اصیل سرچشمه می گیرد» (اول تیموتائوس 5:1). یعنی او می خواهد در جان مردمی که به ایشان خدمت می کند تصویری حقیقی از مسیح و تقدس به وجود آورد، به همین دلیل است که به معتقدان می آموزد که از تمام فرامین مسیح اطاعت کنند. او حقیقت را تعلیم می دهد و شنوندگان خود را آگاه می کند که «بکوشید تا با همۀ مردم در صلح و صفا بسر برید، و دلی پاک و زندگی مقدسی داشته باشید، زیرا تا پاک و مقدس نباشید، خداوند را نخواهید دید» (عبرانیان 14:12).

خادم شاگرد ساز می داند که مسیح به حواریون خود فرمان داد که به شاگردان خود اطاعت از همۀ فرامین او را آموزش بدهند، نه فقط بخشی از آنها را (متی 19:28-20 را ببینید). او می خواهد مطمئن باشد که ازهیچ بخشی از فرامین مسیح غفلت نکرده است، و بنابراین به تدریج آیه به آیه از اناجیل و رساله ها آموزش می دهد. فرامین مسیح در آنها ثبت و تأکید شده اند.

همچنین، این نوع تعلیم تفسیری متوازن بودن آموزش او را تضمین می کند. زمانی که تنها در مورد پیام های موضوعی تعلیم می دهیم، بیشتر بر موضوعهای محبوب مردم تمرکز می کنیم و به این صورت از آنهائی که خیلی معروف نیستند غفلت می کنیم. معلمی که آیه به آیه تعلیم می دهد، تنها عشق خداوند را آموزش نخواهد داد، بلکه دربارۀ تنبیه و خشم او نیز تعلیم می دهد. تعالیم او تنها دربارۀ برکات و موهبت های مسیحی بودن نیست بلکه مسئولیت ها را نیز یاد می دهد. چنین کسی بعید است که بر مسائل کوچک تأکید داشته باشد و مهمترین ها را فراموش کند. (بر طبق سخنان مسیح این خطای فریسیان بود؛ متی23:23-24 را ببینید).

فائق آمدن بر ترس در تعلیم تفسیری

(Overcoming Fears of Expository Teaching)

بسیاری از شبان ها از تعلیم آیه به آیه بیم دارند زیرا مطالب زیادی در کتاب مقدس است که آنها نمی فهمند، و نمی خواهند که جمعیتی که به کلیسایشان می آیند بدانند که آنها تا چه اندازه نمی دانند! البته این از غرور سرچشمه می گیرد. هیچ کس در دنیا وجود ندارد که تمام آنچه در کتاب مقدس وجود دارد را به طور کامل بفهمد. حتی پطرُس گفت که درک برخی از چیزهائی که پولس نوشته است سخت است (دوم پطرس 16:3 را ببینید).

شبانی که آیه به آیه تدریس می کند وقتی به آیه یا متنی می رسد که برایش قابل درک نیست، می تواند به راحتی به مردم خود بگوید که بخش بعدی را نمی فهمد و از آن بگذرد. همچنین می تواند از آنها بخواهد که دعا کنند تا روح القدس او را در فهم آن یاری دهد. تواضع او سرمشق خوبی است وفی النفسه موعظه ای برای مردم خواهد بود.

شبان/ شیخ/ ناظر کلیسای خانگی این امتیاز را دارد که در محیطی غیر رسمی به گروه کوچکی آموزش دهد، زیرا در زمان تدریس سؤالاتی پرسیده خواهد شد. اینگونه، هچنین امکان این به وجود می آید که روح القدس به افراد گروه دربارۀ بخش هائی از کتاب مقدس که در حال یادگیری آن هستند، بصیرت دهد. نتیجه این خواهد بود که همه بسیار مؤثرتر تعلیم خواهند دید.

زمانی که قصد تعلیم فرامین مسیح را داریم بهترین قسمت برای آغاز، موعظۀ سر کوه او است که در فصل های پنج تا هفت از متی یافت می شود. در این فصول مسیح فرامین بسیاری داد و به پیروان یهودی خود کمک کرد که فرامین صادر شده از جانب موسی را به درستی درک کنند. من در یکی از قسمتهای آیندۀ این کتاب به وسیله موعظۀ سرکوه تعلیم آیه به آیه را به طور کاربردی نشان خواهم داد.

آمادگی قبلی برای موعظه (Sermon Preparation)

هیچ گواهی در عهد جدید وجود ندارد که نشان دهد شبان/ شیخ/ ناظری موعظه یا نطقی هفتگی آماده کند، بدین گونه که نکات و توضیحات را به صورت طرح کلی نوشته باشد، کاری که بسیاری از خادمان امروزی انجام می دهند. مطمئناً هیچ کدام از ما تصور هم نمی کنیم که مسیح چنین کاری می کرد! تعلیم در کلیسای اولیه بسیار خودانگیزتر و تعاملی تر به سبک یهودی بوده است، نه به صورت سخنرانی که در اصل روش یونانی ها و رومیان بوده و توسط کلیسا بعد از زمانی که بصورت مؤسسه در آمد، اتخاذ شده است. اگر مسیح به حواریون خود گفت زمانی که به دادگاه احضار شدند دفاعیه ای آماده نکنند چرا که روح القدس به آنها کمک خواهد کرد که بطور فوری و انکارناپذیر سخن بگویند، پس می توانیم انتظار داشته باشیم که خداوند شبان ها را نیز تاحدی در جلسات کلیسا کمک خواهد کرد!

منظور من این نیست که خادمین نباید با دعا و مطالعه خود را آماده کنند. پولس تیموتائوس را اینگونه نصیحت کرد:

در راه خدمت به خدا سخت بکوش تا او از تو راضی شود و هنگامی که خدمتت را ارزیابی می کند، شرمنده نشوی. سعی کن مفهوم کلام خدا را خوب درک کنی و آن را خوب تعلیم دهی(دوم تیموتائوس 15:2).

خادمانی که راهنمائی و آموزش پولس را دنبال می کنند که «… بگذارید سخنان او (مسیح) زندگی‌تان را بارور سازد…» (کولسیان 16:3)، پر از کلام خدا خواهند بود و از زیادتی خود قادر به تعلیم خواهند بود. پس ای شبان عزیز، مسئلۀ مهم این است که خود را در انجیل غوطه ور سازی. اگر دربارۀ موضوع خود آگاهی داری و به آن علاقمندی، پس آمادگی بسیار کمی لازم داری تا دربارۀ حقیقت خداوند سخن بگویی. علاوه بر این اگر آیه به آیه تعلیم می دهی، می توانی از آیه هائی که دنبال هم می آیند به عنوان چکیده استفاده کنی. پس آمادگی تو شامل دعا و تمرکز بر آیاتی از کتاب مقدس که قرار است تدریس کنی، خواهد بود. اگر یک کلیسای خانگی را شبانی می کنی، محیط تعاملی تدریس بیشتر خواهد بود و نیازی به خلاصۀ جداگانۀ موعظه نخواهد بود.

پاداش خادمی که ایمان دارد که خدا او را در حین تدریس کمک خواهد کرد، کمک از جانب خداوند خواهد بود. پس کمتر به خودتان، آمادگیتان و یادداشت هایتان تکیه کنید و بیشتر به خداوند اعتماد کنید. زمانی که ایمان و اطمینان بیشتری به دست می آورید، آرام آرام یادداشت های کمتری برای موعظه هایتان آماده کنید تا زمانی که چکیده های بسیار کلی داشته باشید یا اصلاً یادداشتی با خود نداشته باشید.

کسی که در حضور دیگران کمرو است بیشتر احتمال دارد که از یادداشت هائی که از قبل آماده کرده است استفاده کند زیرا نگران است که در حضور مردم دچار اشتباه شود. چنین کسی باید بداند که ترس او ریشه در ناامنی دارد که آن هم ریشه در غرور دارد. بهتر است کمتر نگران این باشد که چطور در چشمان مردم دیده می شود و بیشتر نگران این باشد که چطور خود و مردمش پیش چشمان خداوند ظاهر خواهند شد. هیچ نطق از پیش آماده شده ای نمی تواند مانند تعلیمی خالصانه و تدهین شده از جانب روح القدس، مردم را متأثر سازد. به این فکر کنید که چقدر ارتباطات به تأخیر خواهد افتاد اگر همه برای مکالماتشان از قبل یادداشت هائی آماده کنند! مکالمه از بین خواهد رفت! گفت و شنودی که از قبل تمرین نشده باشد، صمیمانه تر از سخنرانی است که از قبل آماده شده باشد. تعلیم، فیلم بازی کردن عملی نیست بلکه حقیقتی است که با دیگران در میان می گذارید. ما همه می‌دانیم کِی به ما سخنرانی می شود، و زمانی که آنرا تشخیص می‌دهیم، نا خودآگاه ذهنمان را تعطیل می کنیم.

چهار تفکر دیگر (Four More Thoughts)

1. برخی از خادمان مانند طوطی هستند، تمام مطالب موعظه شان را از کتابهایی که دیگران نوشته اند برمی دارند. آنها این برکت بی نظیر را که شخصاً توسط روح القدس مورد تعلیم قرار بگیرند، از دست می دهند. همچنین این احتمال وجود دارد که خطاهای نویسندگانی که از مطالبشان استفاده می کنند را رواج دهند.
2. بسیاری از خادم ها از روش تدریس و موعظۀ واعظان دیگر تقلید می کنند، در حالی که این روش ها اغلب کاملاً سنتی هستند. برای مثال، در برخی محافل تصور می شود که موعظه ها تنها زمانی که بلند و سریع عنوان شوند، از روح القدس نشأت گرفته اند. پس حضار کلیسا از ابتدا تا انتها در معرض موعظه هائی هستند که با فریاد گفته می شوند. واقعیت این است که مردم اغلب به فریاد زدنهای تکراری توجه نمی کنند، درست مانند زمانی که یک سخنرانی یکنواخت می شنوند. صدائی که متغیر باشد جذاب تر است. علاوه بر این، موعظه طبیعتاً با صدائی بلندتر ایراد می شود چرا که پند دهنده است، درحالی که تعلیم به دلیل آموزشی بودن معمولاً بیشتر با لحن محاوره ای انجام می شود.
3. من در صدها برنامۀ کلیسائی به دقت کسانی را که به موعظه ها گوش می دهند بررسی کرده ام، و متحیر هستم از اینکه بسیاری از واعظ ها و معلم ها نسبت به علائم بی حوصلگی مردم و یا اینکه اصلاً گوش نمی دهند، بی توجه هستند. ای شبان، مردمی که به نظر بی حوصله می آیند در‌واقع بی حوصله هستند! آنهائی که به تو زمانی که صحبت می‌کنی نگاه نمی کنند، احتمالاً گوش نمی دهند. مردمی که گوش نمی دهند، حتی ذره ای هم مورد کمک و یاری قرار نگرفته اند. اگر مردمِ صادق و صمیمی، کسل به نظر می‌آیند و یا گوش نمی دهند، پس لازم است که موعظه های خود را اصلاح کنی. بیشتر مثال بزن. داستان های مربوط به بحث برایشان تعریف کن. نمونه ها و مثال ها را با هم ترکیب کن.ساده سخن بگو. انجیل را از قلب خود تعلیم بده. صادق باش. خودت باش. تُن صدایت را تغییر بده. تا جائی که می توانی با حضار تماس چشمی داشته باش. از حالت چهره و دست هایت استفاده کن. از جای خود حرکت کن و زیاد طولانی صحبت نکن. اگر گروه کوچک است، اجازه بده مردم در مواقع مناسب سؤالات خود را بپرسند.
4. این ایده که هر موعظه ائی باید سه نکته داشته باشد، فقط و فقط اختراع بشر است. هدف ایجاد شاگرد است، نه پیروی از تئوری های امروزی موعظه. مسیح گفت، «گوسفندان مرا خوراک دهید» نه اینکه « آنها را متأثرکنید.»

چه کسانی را تعلیم دهیم (whom to Teach)

بر طبق مدل مسیح، خادم شاگرد ساز، نسبت به اینکه چه کسی را آموزش می دهد باید تا حدی گلچین باشد. شاید این باعث تعجب شما شود ولی در واقع همینطور است. مسیح اغلب با امثال با جمعیت سخن می گفت و برای اینکار دلیلی داشت: او نمی خواست که همه متوجه شوند که او چه می گوید. این مسئله کاملاً در کتاب مقدس مشخص است:

در این موقع شاگردان، نزد او آمدند و از او پرسیدند: «چرا همیشه حکایت هایی تعریف می‌کنید که درکشان مشکل است؟» عیسی به ایشان فرمود: «قدرت درک اسرار ملکوت خدا فقط به شما عطا شده، و به دیگران چنین درکی بخشیده نشده است.» سپس به ایشان گفت: «به کسی که دارد، باز هم داده می شود، تا آنچه دارد زیاد شود. ولی از کسی که چیزی ندارد، آن مقدار کمی هم که دارد گرفته می شود. به همین دلیل است که من این حکایتها را می‌گویم تا مردم بشنوند و ببینند ولی نفهمند. (متی 10:13-13).

مزیت درک امثال مسیح مخصوص کسانی بود که توبه کرده بودند و تصمیم داشتند که از مسیح پیروی کنند. آنهائی که فرصت توبه را از دست دادند و برخلاف خواست خدا زندگی کردند، خداوند هم بر ضد آنها ایستادگی کرد. چرا که خدا مخالف متکبران است، لیکن بر فروتنان فیض خویش را عطا می کند (اول پطرس 5:5 را ببینید).

به همین ترتیب، مسیح به پیروان خود آموزش داد: «مروارید های خود را نزد خوکها نگذارید چون قادر به تشخیص ارزش آنها نمی باشند؛ آنها مرواریدها را لگدمال می‌کنند و برگشته، به شما حمله ور خواهند شد. به همین ترتیب، چیزهای مقدس را در اختیار انسانهای بدکار نگذارید» (متی 6:7).واضح است که مسیح با مثال صحبت می کرد. منظور او این بود که «چیزهائی که ارزشمند هستند را به کسانی که قدر آنها را نمی دانند ندهید.» خوک ها نمی دانند که مروارید چه ارزشی دارد و به همین صورت خوک های روحانی هم زمانی که کلام خداوند را می شنوند ارزش آن را نمی دانند. اگر آنها ایمان داشتند که آنچه می شنوند کلام خداوند است، بیشترین توجه را مبذول آن می کردند و از آن اطاعت می کردند.

چطور می توانیم متوجه شویم که کسی خوک روحانی است؟ مرواریدی را سر راهش قرار دهید و ببینید که با آن مروارید چه می کند. اگر به آن توجهی نکرد، پس متوجه می شویم که او خوکی روحانی است. ولی اگر از آن اطاعت کرد، پس خوک روحانی نیست.

متأسفانه بسیاری از شبان ها کاری را می کنند که خواست مسیح نیست، با تعلیم کسانی که کلام خداوند را نپذیرفته اند، مدام مروارید های خود را برا ی خوکان پرتاب می کنند. چنین خادمانی وقتی را که خداوند در اختیارشان قرار داده است تلف می کنند. آنها می بایست مدتها قبل خاک پاهایشان را می تکاندند و راه خود را پیش می گرفتند همان طوری که مسیح فرمان داد.

میش ها، بزها و خوکان (The Sheep, Goats and Pigs)

حقیقت این است که نمی توانید کسی را که نمی خواهد شاگرد مسیح باشد واز او اطاعت کند، شاگرد سازید. بسیاری از کلیساها پر از چنین افرادی هستند، افرادی که تنها از لحاظ فرهنگی مسیحی هستند و بسیاری فکر می کنند تنها به این دلیل که از نظر ذهنی حقایق مذهبی راجع به مسیح و مسیحیت را پذیرفته اند، دوباره متولد شده اند. اینها بزها و خوکانند، نه گوسفندان. با این وجود بسیاری از شبان ها 90 درصد از زمان خود را صرف شاد نگه داشتن این بزها و خوک ها می کنند و در حق از کسانی که می توانند از نظر روحی مورد یاری قرار بگیرند و به آنها خدمت دینی شود، یعنی همان گوسفندان واقعی، غفلت می کنند! ای شبان مسیح از تو می خواهد که گوسفندانش را خوراک دهی، نه بزها و خوکان را (یوحنا 17:21 را ببینید)!

اما چطور می توان گوسفندان را تشخیص داد؟ آنها کسانی هستند که زودتر از همه به کلیسا می آیند و دیرتر از

همه آنجا را ترک می کنند. آنها تشنۀ دانستن حقیقت هستند، زیرا مسیح خداوند آنهاست و آنها می خواهند او را خشنود کنند. آنها تنها یکشنبه ها به کلیسا نمی آیند بلکه هر زمانی که گردهمائی در کلیسا هست آنها هم حضور می یابند، به گروههای کوچک می پیوندند، اغلب سؤال می پرسند، دچار شور و هیجان نسبت به مسیح هستند ودر پی فرصتی برای خدمت هستند.

ای شبان بیشتر وقت و توجه خود را صرف این افراد بکن. اینها شاگردان مسیح هستند. برای بزها و خوکانی

که در کلیسایت حضور می یابند تا جائی که ضرفیتش را دارند، از انجیل بشارت بده. اما اگر انجیل واقعی را بشارت بدهی، آنها زیاد تحمل نخواهند کرد. یا کلیسا را ترک می کنند، و یا اگر قدرتش را داشته باشند تلاش خواهند کرد که تو را از جایگاهت بر کنار کنند، که اگر موفق شوند، خاک پای خود را هنگام رفتن بتکان. (در محیط کلیسای خانگی، چنین چیزی رخ نخواهد دادبه خصوص اگر جلسات کلیسا در خانۀ خودت برگزار شود!)

به همین شکل، مبشران نباید مدام انجیل را برای کسانی که چندین بار آن را رد کرده اند موعظه کنند. بگذار مردگان مردگان خویش را به خاک بسپارند (لوقا 60:9 را ببینید). شما سفیری از جانب مسیح هستید که مهمترین پیغام را از پادشاهِ پادشاهان به همراه دارید! جایگاه شما نزد خداوند بسیار والاست و مسئولیتی بسیار بزرگ بر دوش دارید. تا زمانی که مطمئن نشده اید که همه انجیل را شنیده اند، سعی نکنید آن را دوباره برای کسی بگوئید.

اگر می خواهید خادم شاگردساز باشید، باید بدانید که به چه کسانی باید تعلیم دهید، نه اینکه وقت پر ارزش خود

را برای افرادی که نمی خواهند از مسیح اطاعت کنند تلف کنید. پولس به تیموتائوس نوشت،

تعالیمی را که در حضور جمع از من شنیده ای، به افراد قابل اعتماد بسپار تا ایشان نیز بتوانند آنها را به دیگران تعلیم دهند (دوم تیموتائوس 2:2، با تأکید بیشتر).

رسیدن به هدف (Reaching the Goal)

لحظه ای به چیزی فکر کنید که هرگز در زیر نظر مسیح نمی توانست اتفاق بیفتد ولی مدام در کلیساهای امروزی رخ می دهد. تصور کنید که مسیح پس از قیام خود در زمین می ماند و کلیسائی مانند کلیساهای رسمی امروز ایجاد می کرد و به مدت سی سال آن را رهبری می کرد. تصور کنید که هر یکشنبه برای همان حضار همیشگی موعظه می کرد. پطرُس، یعقوب و یوحنا را تصور کنید که در طول یکی از موعظه های مسیح در نیمکت ردیف اول نشسته اند، جائی که به مدت بیست سال هر یکشنبه نشسته اند. تصور کنید که پطرُس رو به یوحنا خم می شود و در گوش او با ناله می گوید، «ما این موعظه را بیشتر از ده بار شنیده ایم.»

می دانیم که چنین صحنه ای مضحک است، زیرا همۀ ما می دانیم که مسیح هیچ گاه خود و رسولانش را در چنین موقعیتی قرار نداد. مسیح آمد که شاگردانی بسازد و این کار را به روشی خاص و در زمانی معین به انجام رسانید. بیش از حدود سه سال، پطرُس، یعقوب و یوحنا و برخی دیگر را تعلیم داد. و البته اینکار را با موعظۀ یکشنبه ها در کلیسا انجام نداد. او آنها را با روش زندگی خود، پاسخ دادن به سؤالاتشان و فرصت دادن به آنها برای خدمت، تعلیم داد. او کار خود را انجام داد و رفت.

پس ما چرا کاری را می کنیم که مسیح هرگز انجام نمی داد؟ چرا تلاش می کنیم با تکرار موعظه ها برای همان مردم به مدت ده ها سال، آنچه را که خداوند می خواهد به انجام برسانیم؟ کِی کارمان تمام می شود؟ چرا شاگردانمان بعد از

چند سال برای ساختن شاگردان خود آماده نیستند؟

منظور من این است که اگر کارمان را درست انجام می دهیم، باید زمانی برسد که شاگردانمان آنقدر بالغ باشند تا دیگر نیازی به خدمت ما نداشته باشند. آنها باید قادر باشند که خود شاگردانی بسازند. ما باید به هدفی که خداوند پیش رویمان گذاشته است نائل شویم و مسیح چگونگی انجام آن را به ما نشان داده است. ضمناً، در کلیسای خانگی که رو به پیشرفت است، پیوسته نیاز برای تعلیم مردم و ایجاد رهبر وجود دارد.کلیسای خانگی سالم هیچ گاه دچار این مشکل نمی شود که یک واعظ مدام همان موعظه را برای همان مردم تکرار کند.

انگیزه های درست (Right Motives)

برای اینکه در تعلیمی که شاگرد ساز است موفق با شیم، چیزی مهم تر از این وجود ندارد که انگیزه هایمان

درست باشد. زمانی که شخص بنا به دلایل نادرست در خدمت است، آنچه انجام می دهد اشتباه خواهد بود. به همین دلیل است که امروزه اینقدر تعالیم نادرست و نامتوازن درکلیساها وجود دارد. اگر هدف خادمی کسب شهرت، موفقیت در نظر مردم، یا به دست آوردن پول زیاد باشد، سرنوشت او این است که در نگاه خداوند مردود شود. غم انگیزترین مسئله این است که او ممکن است به هدفش که کسب شهرت، موفق بودن در مقابل دیگران و یا به دست آوردن پول زیاد است، برسد، اما روزی فراخواهد رسید که انگیزه های نادرست او در دادگاه مسیح فاش خواهد شد، و هیچ پاداشی برای کار خود دریافت نخواهد کرد.حتی اگر اجازۀ ورود به ملکوت آسمان را به دست آورد،³ زمانی که کمبود پاداشش یا جایگاه پائین او در ملکوت آشکار شود همۀ کسانی که آنجا هستند حقیقت را دربارۀ او خواهند دانست. شکی نیست که درجات متفاوتی در بهشت وجود دارد. مسیح هشدار داد:

پس اگر کسی از کوچکترین حکم آن سرپیچی کند و به دیگران نیز تعلیم دهد که چنین کنند، او در ملکوت آسمان از همه کو چکتر خواهد بود. اما هر که احکام خدا را اطاعت نماید و دیگران را نیز تشویق به اطاعت کند، در ملکوت آسمان بزرگ خواهد بود (متی 19:5).

مسلم است که خادمانی که از فرامین مسیح اطاعت می کنند تا زمانی که در زمین هستند رنج خواهند برد. مسیح به کسانی که از او اطاعت می کنند وعده داده بود که آزار خواهند دید (متی 10:5-12؛ یوحنا 33:16 را ببینید). بعید است که آنها موفقیت، شهرت و ثروت دنیوی به دست آورند. آنچه آنها مسلماً به دست می آورند، پاداش و ستایش از جانب خداوند است. شما کدام را ترجیح می دهید؟ پولس در این رابطه نوشت:

من کیستم، و یا اپلس کیست که بخاطر ما بحث و جدل می کنید؟ از این کار شما تعجب می کنم.زیرا ما فقط خدمتگزاران خدا هستیم و هر یک عطا و خدمت خاصی داریم، و شما به کمک ما، به مسیح ایمان آورده اید. خدمت من این بود که بذر کلام خدا را در قلبهای شما بکارم، و خدمت اپلس این بود که آن را آبیاری کند. اما این خدا بود که باعث رشد آن در قلبهای شما گردید. مهم نیست که چه کسی می کارد، یا چه کسی آبیاری می کند. مهم، کار خداست که سبب رشد می شود. بین من و اپلس فرقی نیست و هر یک برای زحمتی که کشیده ایم، پاداش خواهیم گرفت.ما فقط همکاران خدا هستیم؛ و شما مزرعۀ خدا هستید، نه مزرعۀ ما؛شما عمارت خدا هستید، نه عمارت ما.

خدا از روی لطف خود به من آموخت که چگونه معماری کاردان باشم. من بنیاد عمارت را گذاشتم و اپلس بر روی آن، عمارت را ساخت. اما آنکه بر روی این بنیاد، عمارتی می سازد، باید بسیار مواظب باشد. زیرا هیچ‌کس نمی‌تواند بنیاد محکم دیگری بسازد، جز آنکه از قبل داشتیم و آن بنیاد، عیسی مسیح است. اما بر این بنیاد واحد، می‌توان عمارتی با مصالح گوناگون بنا کرد.بعضی، عمارت را با طلا و نقره و جواهرات می‌سازند و بعضی دیگر با چوب و علف خشک و کاه! اما زمانی خواهد رسید، یعنی همان روزی که مسیح همه را داوری خواهد نمود، که کار معمار مورد آزمایش قرار خواهد گرفت تا معلوم شود با چه مصالحی عمارت را ساخته است.کار هر شخص از آتش گذرانده خواهد شد تا ارزش و اصالت آن مشخص گردد. آن معماری پاداش خواهد یافت که بر آن بنیاد، عمارتی با مصالح خوب ساخته باشد و حاصل کارش صحیح و سالم از بوتۀ آزمایش بیرون آید. اما اگر عمارتی که ساخته باشد، بسوزد، ضرر بزرگی به او خواهد رسید. اگر چه خود نجات خواهد یافت، اما همچون کسی خواهد بود که از میان شعله های آتش فرار کرده باشد (اول قرنتیان 5:3-15).

پولس خود را شبیه به معماری کاردان که بنیاد می گذارد، تشبیه کرده است. اپلس، معلمی که بعد از اینکه پولس کلیسائی در قرنتس بر پا کرده بود، به آنجا آمد، تشبیه شده به کسی که بر روی بنیاد از قبل نهاده شد، بنا می کند.

به یاد داشته باشید که هم پولس و هم اپلس در نهایت بر اساس کیفیت عملشان پاداش خواهند دید (13:3 را ببینید).

بطور تمثیلی پولس و اپلس می توانستند عمارت خداوند را با شش مادۀ متفاوت بنا کنند، که سه تا از آنها رایج، نسبتاً کم خرج و سوزنده هستند و سه تای دیگر غیر متداول، بسیار گران و نسوز هستند. روزی، موادی که عمارت را با آن ساخته اند در معرض آتش قضاوت خداوندی قرار خواهد گرفت و چوب، علف و کاه در آتش خواهد سوخت و نهاد بی ارزش و مادی آنها آشکار خواهد شد. طلا و نقره و جواهرات که نشان دهندۀ اعمال ارزشمند و جاوید در نظر خدا هستند، در شعله های آزمایش تاب خواهند آورد.

مطمئناً تعالیمی که بر اساس انجیل نیستند، در داوری مسیح به خاکستر بدل خواهند شد. این سرنوشت هر عملی است که بر اساس قدرت، روش و یا دانش جسمانی یا با انگیزه ای نادرست انجام پذیرد. مسیح هشدار داد که هر عملی که با هدف ستوده شدن از جانب مردم انجام شود، پاداشی نخواهد داشت (متی 1:6-6 و 16-18 را ببینید). همانطور که پولس گفت، شاید اکنون چنین اعمال بی ارزشی در نظر مردم آشکار نباشد اما در آینده برای همه آشکار خواهد شد. اگر اعمال خود من از چوب، علف و کاه بودند، ترجیح می دادم که اکنون به آن پی ببرم تا بعد. الآن زمان آن است که توبه کنید؛ زیرا آن زمان بسیار دیر خواهدبود.

بررسی انگیزه هایمان ( Checking Our Motives)

ما بسیار آسان می توانیم خود را دربارۀ انگیزه هایمان فریب دهیم. خود من هم مطمئناً چین کاری را کرده ام.

چطور می توانیم بفهمیم که انگیزه هایمان خالص هستند؟

بهترین کار این است که از خداوند بخواهیم که اگر انگیزه هائی نادرست داریم بر ما آشکار کند و بعد افکار و

اعمالمان را مورد بررسی قرار دهیم. مسیح به ما گفت اعمال حسنه مانند دعا کردن و غذا دادن به فقرا را در خفا انجام دهیم و اینگونه می توانیم مطمئن شویم که درست عمل می کنیم چرا که ما تحسین خداوند را می خواهیم نه تحسین مردم را. اگر ما تنها زمانی که مردم ما را نگاه می کنند فرمانبردار خداوند باشیم، اشتباهی بسیار بزرگ مرتکب می شویم. یا اگر از انجام گناهانی رسوا کننده که باعث نابودی اعتبار و آبروی ما می شوند، اجتناب کنیم، ولی گناهان کوچک که هیچ کس از آن خبردار نخواهد شد انجام دهیم، یعنی انگیزه هایمان نادرست بوده است. اگر صادقانه بخواهیم خداوند را که از همۀ افکار، اعمال و گفتارمان مطلع است، خشنود کنیم، تلاش خواهیم کرد که همیشه و در همۀ مسائل، کوچک یا بزرگ، چه معلوم و چه نا معلوم برای دیگران، از او اطاعت کنیم.

به همین صورت، اگر انگیزه هایمان درست باشد، به قیمت ساختن شاگردانی که همۀ فرامین مسیح را اطاعت می کنند، به دنبال رشد کلیسا، که امروزه بیشتر در جهت افزایش تعداد افراد است، نخواهیم بود.

کلام خداوند را بطور کامل آموزش خواهیم داد و تنها بر موضوعات معروف که مردم دنیوی و غیرروحانی را جذب می کند، تمرکز نخواهیم کرد.

کلام خداوند را پیچ و تاب نخواهیم داد و یا کتاب مقدس را به گونه ای که از مفهوم اصلیش تجاوز کند، آموزش نخواهیم داد.

به دنبال لقب و جائی برای افتخار برای خودمان نخواهیم بود. در پی شهرت نخواهیم بود.

به دنبال فراهم کردن تسهیلات برای دولتمندان نخواهیم بود.

ثروت مان را در زمین نخواهیم اندوخت، بلکه ساده زندگی خواهیم کرد و تا جائی که بتوانیم از دارائیمان خواهیم بخشید، تا سرمشقی خوب برای مردم باشیم.

بیشتر به آنچه خداوند دربارۀ موعظه های ما فکر می‌کند اهمیت قائل می شویم تا آنچه مردم فکر می کنند.

انگیزه های شما چگونه هستند؟

عقیده ای که شاگردسازی را شکست می دهد

(A Doctrine that defeats disciple-Making)

خادم شاگردساز هیچ گاه کاری بر خلاف شاگرد سازی انجام نمی دهد. بنابراین هیچ گاه چیزی نمی گوید که سبب شود مردم به راحتی از مسیح نافرمانی کنند. او هیچ گاه فیض خداوند را به عنوان اجازه برای ارتکاب گناه بدون ترس از مجازات، معرفی نمی کند. بلکه، فیض خداوند را به عنوان وسیله ای برای توبه از گناهان و جبران آنها در آینده می داند. همان طور که می دانیم بنابه کتاب مقدس تنها کسانی که پیروز گردند وارث ملکوت خداوند خواهند بود ( مکاشفه 11:2، 5:3، 7:21 را ببینید).

برخی از خادمان امروزی، متاسفانه، عقاید غیر انجیلی را دنبال می کنند که به جریان شاگرد سازی لطمات زیادی وارد می کند. یکی از عقایدی که بسیار در آمریکا رایج شده اطمینان ابدی بلاشرط است، به این معنا که «یکبار که نجات یابید، برای همیشه نجات یافته اید.» این عقیده بدین معناست که انسانهائی که تولد دوباره دارند، هر طوری که زندگی کنند، هیچ گاه رستگاری خود را از دست نخواهند داد. زیرا آنها می گویند، رستگاری و نجات با فیض است، همان فیضی که در ابتدا کسانی را که برای رسیدن به رستگاری دعا می کنند، و برای همیشه آنها را نجات یافته نگاه می دارد. به نظر آنان هر دیدگاه دیگری، به این معنا است که مردم با اعمال خودشان نجات می یابند.

طبیعتاً چنین نقطه نظری زیانی بزرگ برای تقدس است. زیرا اطاعت از مسیح را برای کسی که می خواهد به بهشت وارد شود ضروری نمیداند. پس انگیزۀ کمی برای اطاعت از مسیح، به خصوص زمانی که اطاعت ممکن است گران تمام شود، وجود دارد.

چنانچه در آغاز این کتاب گفتم، فیضی که خداوند برای بشر دارد او را از اطاعت از خداوند معاف نمی کند. بنابر کتاب مقدس، رستگاری نه تنها از طریق فیض خداوند بلکه همچنین از طریق ایمان حاصل می شود (افسسیان 8:2 را ببینید). فیض و ایمان هر دو برا ی رسیدن به رستگاری ضروری هستند. ایمان بهترین واکنش نسبت به فیض خداوند است، و ایمان حقیقی همیشه منجر به توبه و اطاعت می شود. چنانچه یعقوب گفت ایمان بدون عمل مرده است و انسان را نجات نخواهد داد (یعقوب 14:2 را ببینید).

به همین دلیل است که کتاب مقدس مدام اعلام می کند که رستگاری پیوسته بر پایۀ ایمان و اطاعت پیوسته، استوار است. بخش هائی در کتاب مقدس این مسئله را بسیار آشکار می کنند. برای مثال پولس در نامه ای به مؤمنان کولسی گفت:

این صلح شامل حال شما که زمانی از خداوند دور بودید نیز می شود. بلی، شما روزگاری از خدا رویگردان و با او دشمن بودید؛ نیت های بد و اعمال زشتتان، شما را از او جدا کرده بود. اما اکنون او شما را به حضور خود پذیرفته است. عیسی مسیح با فدا کردن بدن انسانی خود بر روی صلیب، ایجاد چنین رابطه‌ای را با خدا ممکن ساخته است. در نتیجۀ این فداکاری است که مسیح، شما را به پیشگاه خدا آورده است؛ و شما بدون هیچ اتهام و محکومیتی در حضور خدا ایستاده اید، بطوری که دیگر او خلافی در شما نمی‌بیند تا به سبب آن، شما را سرزنش کند. این به شرطی میسر است که بطور کامل به حقیقت ایمان داشته باشید و در آن محکم و ثابت بمانید و نگذارید امیدی که به هنگام شنیدن پیغام انجیل در شما بوجود آمد، متزلزل شود. این همان پیغامی است که به گوش تک تک شما رسید و اکنون نیز به سراسر دنیا می رسد، و من پولس، افتخار دارم آن را به دیگران اعلام نمایم(کولسیان 21:1-23 با تأکید بیشتر).

از این واضح تر نمی توانست باشد. تنها یک استاد الهیات می تواند اشتباه کند یا منظور پولس را تحریف کند.

مسیح ما را بی گناه خواهد دانست اگر در ایمانمان پایدار باشیم. این واقعیت در رومیان 13:11-24، اول قرنتیان1:15-2،

عبرانیان 12:3-14 و 38:10-39، تکرار شده، و به وضوح ذکر شده است که رستگاری نهائی به پایداری در ایمان بستگی دارد. همۀ این آیات شامل کلمات«به شرطی که» یا «اگر» هستند.

ضرورت تقدس (The Necessity of Holiness)

آیا مؤمن می تواند با گناه کردن زندگی جاودان را از دست بدهد؟ پاسخ در بسیاری از بخش های کتاب مقدس، مانند آیات زیر، یافت می شود.کسانی که گناهان مختلفی مرتکب می شوند وارث ملکوت خداوند نخواهند بود. اگر مؤمنی گناهانی که توسط پولس ذکر می شوند را مرتکب شود، رستگاری نهایی را از دست خواهد داد:

مگر نمی دانید که مردم نادرست از برکات سلطنت خدا بی نصیب خواهند ماند؟خود را فریب ندهید! شهوت رانان، بت پرستان و زانیان و آنانی که بدنبال زنان و مردان بدکاره می افتند، و همینطور دزدان، طمعکاران، مشروب خواران و کسانی که به دیگران تهمت می‌زنند و یا مال مردم را می خورند، در دنیای جدیدی که خدا سلطنت می کند، جایی نخواهند داشت (اول قرنتیان 9:6-10، همراه با تأکید).

هنگامی که از امیال و خواسته‌های نادرست خود پیروی می کنید، این گناهان وارد زندگی شما می شوند: زنا و انحرافات جنسی و بی عفتی؛ بت پرستی و جادوگری و احضار ارواح؛ دشمنی و دو بهم زنی؛ کینه توزی و خشم؛ خود خواهی و نفع طلبی، شکایت و انتقاد و بهانه جویی؛ در اشتباه دانستن دیگران و بر حق شمردن خود و اعضای گروه خود؛ حسادت و آدم کشی؛ مستی و عیاشی و چیزهایی از این قبیل. همانطور که قبلاً هم اشاره کردم، باز تکرار می‌کنم هر که این چنین زندگی کند، هرگز در ملکوت خدا جایی نخواهد داشت (غلاطیان 19:5-21، همراه با تأکید).

این حقیقت چون روز روشن است که ملکوت خدا و مسیح، جای اشخاص بی عفت، ناپاک و طمعکار نیست؛ بلی، کسی که به مال و ناموس دیگران طمع دارد، بت‌پرست است، زیرا مال این دنیا را بیشتر از خدا دوست دارد و می‌پرستد. ممکن است بعضی‌ها بکوشند برای اینگونه گناهان بهانه‌هایی بتراشند. اما شما گول این اشخاص را نخورید، زیرا کسانی که مرتکب چنین گناهانی می شوند، زیر خشم و غضب خدا هستند (افسسیان 5:5-6، همراه با تأکید).

توجه کنید که در همۀ موارد، پولس به مؤمنان می نویسد. دو بار به آنها هشدار داد که فریب نخورند، و این نشان می دهد که او نگران این بود که برخی از معتقدان ممکن است تصور کنند که شخص می تواند گناهانی که او نام برد را مرتکب شود و باز هم وارث ملکوت خداوند بشود.

مسیح به حواریون نزدیک خود پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس از امکان ورود آنها به دوزخ در صورتی که برای بازگشت او آماده نباشند، آگاهی داد. توجه کنید که سخنان زیر خطاب به آنها عنوان شد (مرقس 1:13-4 را ببینید)، و نه خطاب به گروهی از کافران:

پس آماده باشید چون نمی دانید خداوند شما چه روزی باز می گردد. اگر صاحب خانه می‌دانست که دزد در چه ساعتی می آید، بیدار می‌ماند و نمی‌گذاشت دزد وارد خانه‌اش شود. به همان ترتیب، شما (پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس) نیز برای آمدن ناگهانی من، همیشه آماده باشید تا غافلگیر نشوید. آیا شما خدمتگزاران دانا و وفادار خداوند هستید؟ آیا می‌توانید از اهل خانۀ من مواظبت کنید و به ایماندارانم هر روز خوراک دهید؟ خوشابحال شما اگر وقتی باز می گردم، شما را در حال انجام وظیفه ببینم. من اختیار تمام دارایی خود را به چنین خدمتگزاران وظیفه شناسی خواهم سپرد. ولی اگر شما خدمتگزاران بی‌وفایی باشید و بگویید: خداوندمان به این زودی نمی آید، و به همقطارانتان ظلم کنید و به عیاشی با میگساران بپردازید، آنگاه در لحظه‌ای که انتظار ندارید، خداوندتان خواهد آمد، و شما را به سختی تنبیه خواهد کرد و به سرنوشت ریاکاران دچار خواهد ساخت و به جایی خواهد انداخت که گریه و ناله و فشار دندان بر دندان باشد (متی 42:24-51، همراه با تأکید).

پیام اخلاقی داستان چیست؟ «پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس، مانند خادم بدکار این مَثَل نباشید.»⁴

مسیح برای اینکه اهمیت آنچه برای نزدیک ترین حواریونش گفته بود را نشان دهد، فوراً با مَثَل ده باکره سخنان خود را ادامه داد. همۀ باکره ها در ابتدا آمادۀ آمدن داماد بودند، اما پنج نفر از آنها آمادگی خود را از دست دادند و از مجلس عروسی رانده شدند. مسیح این مَثَل را با این کلمات پایان داد،«پس شما (پطروس، یعقوب، یوحنا و آندریاس) بیدار بمانید و آماده باشید چون نمی‌دانید در چه روز و ساعتی من باز می گردم.» (متی 13:25). که یعنی،«مانند پنج باکرۀ نادان نباشید، پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس.» اگر امکان این وجود نداشت که پطروس، یعقوب، یوحنا و آندریاس آماده نباشند، نیازی نبود که مسیح آنها را آگاهی دهد.

مسیح بلافاصله بعد از آن مَثَل قنطارها را برای آنها تعریف می کند. باز هم همان پیغام را انتقال می دهد. «مانند آن خادم نباشید که چیزی نداشت تا در قبال آنچه سرورش به او سپرده بود نشان دهد.» در آخر مَثَل ارباب گفت، « حالا خدمتگزار را که به درد هیچ کاری نمی خورد، بگیرید و در تاریکی بیندازید، تا در آنجا از شدت گریه، دندانهایش را بر هم بفشارد» (متی 30:25). مسیح واضح تر از این نمی توانست پیغام خود را برساند. تنها یک استاد الهیات می تواند معنای آن را تغییر دهد. این خطر وجود داشت که پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس هم به دوزخ افکنده شوند اگر در زمان بازگشت مسیح مطیع او نبودند. اگر این احتمال در مورد پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس وجود داشت، دربارۀ همۀ ما هم وجود دارد. چنانکه مسیح وعده داد، تنها کسانی که ارادۀ پدرش را به جا آورند وارد ملکوت آسمان خواهند شد (متی 21:7 را ببینید).⁵

آنهایی که عقیدۀ نادرست اطمینان ابدی بلاشرط را تعلیم می دهند کاملاً بر خلاف مسیح و شاگردانش و آنچه آنها تعلیم داده‌اند عمل می کنند، و در اصل به شیطان کمک می کنند. آنها به طور مؤثری فرامین مسیح برای ایجاد شاگردان مطیع را خنثی می کنند، راه باریک ورود به بهشت را سد می کنند و شاهراه رو به جهنم را عریض و عریض تر می کنند.⁶

عقیدۀ امروزی دیگری که شاگردسازی را شکست می دهد

(Another Modern Doctrine that Defeats Disciple-Making)

تنها تعلیم اطمینان ابدی بلاشرط نیست که مردم را فریب می دهد تا تصور کنند تقدس برای رستگاری نهایی ضروری نیست. عشق خداوند معمولاً به صورتی معرفی می‌شود که شاگردسازی را خنثی می کند. اغلب شنیده می شود که واعظان به حضار می گویند، «خدا بدون شرط شما را دوست دارد.» مردم اینطور برداشت می کنند که، «خدا مرا قبول می کند صرف نظر از اینکه از او اطاعت بکنم یا نکنم.» اگرچه مسلماً چنین چیزی درست نیست.

بسیاری از این واعظان معتقدند که خداوند کسانی را که دوباره متولد نشده اند به دوزخ می افکند و آنها مسلماً در عقیدۀ خود درست هستند.حالا بیائید دربارۀ این مسئله فکر کنیم. مشخص است که، خداوند کسانی را که به دوزخ می روند قبول ندارد. پس چطور می توان گفت که آنها را دوست دارد؟ آیا مردمی که به دوزخ افکنده می شوند مورد علاقۀ خداوند هستند؟ آیا فکر می کنید که آنها به شما خواهند گفت که خداوند آنها را دوست دارد؟ البته که نه. آیا خداوند خواهد گفت که آنها را دوست دارد؟ مسلماً خیر! خداوند از آنها منزجر است به همین دلیل او آنها را در جهنم مجازات می کند. او آنها را دوست ندارد و موافق آنها نیست.

بدینگونه، عشق خداوند برای گناهاکاران این دنیا مسلماً عشقی از روی رحمت است که موقتی است ولی عشقی به نشانۀ تأییدنیست. اوبا دادن فرصت توبه به آنها، لطف و رحمت خود را نسبت به آنها نشان می دهد. مسیح به خاطر آنها مرد تا راهی برای بخشیده شدن برایشان ایجاد کند. تا این حد و به این شکل می توان گفت که خدا آنها را دوست دارد. اما هرگز آنها را تأیید نمی کند. او هیچگاه عشقی را که پدری به فرززندش دارد، نسبت به آنها ندارد. بلکه بر اساس کتاب مقدس، «همانطوری که یک پدر فرزندانش را دوست دارد، همچنان خداوند نیز کسانی را که او را گرامی می دارند دوست دارد» (مزمور 13:103، همراه با تأکید). بنابراین می توان گفت که خداوند همان شفقت را نسبت به کسانی که او را گرامی نمی دارند، ندارد. عشق خداوند نسبت به گنهکاران مانند دلسوزی و رحمی است که یک قاضی نسبت به قاتل محکوم شده دارد و به جای حکم مرگ، به او مجازات حبس ابد می دهد.

در کتاب اعمال رسولان حتی یک مورد هم وجود ندارد که کسانی که موعظه می کنند به مردم نجات نایافته بگویند که خداوند آنها را دوست دارد. بلکه واعظان انجیل اغلب حاضران را از غضب خداوند آگاه می کردند و با عنوان این که خداوند کارهای آنها را تأیید نمی کند، آنها در خطر هستند و اینکه لازم است تغییراتی اساسی در زندگی خود به وجود آورند، آنها را به توبه کردن دعوت می کردند. اگر به حضار وشنوندگان می گفتند که خداوند آنها را دوست دارد (همان کاری که بسیاری از کلیساهای امروزی انجام می دهند)، ممکن بود که به آنها این تفکر را انتقال دهند که آنها در خطر نیستند، خشم خداوند را برای خود نمی اندوزند، و در نتیجه نیازی هم نیست که توبه کنند.

نفرت خداوند از گناهکاران (God’s Hatred of Sinners)

برخلاف آنچه که امروز دربارۀ عشق خداوند به گناهکاران گفته می شود، کتاب مقدس اغلب بیان می کند که خداوند از گناهکاران بیزار است:

تو تحمل دیدن متکبران را نداری و از همۀ بدکاران نفرت داری. ای خداوند تو از قاتلان و حیله گران بیزاری و دروغگویان را هلاک می کنی ( مزمور 5:5-6، همراه با تأکید).

خداوند بدکاران و درست کاران را امتحان می کند. او از آدم بدکار و ظالم بیزار است(مزمور 5:11 ، همراه با تأکید).

من بنی اسرائیل را ترک گفته و قوم برگزیدۀ خود را طرد کرده ام! عزیزان خود را تسلیم دشمن کرده ام. قوم من مانند شیر جنگل بر من غریده اند، پس من نیز از ایشان بیزار شده ام( ارمیا 7:12-8، همراه با تأکید)

تمامی شرارت ایشان از جلجال شروع شد. در آنجا بود که از ایشان نفرت پیدا کردم. آنها را از سرزمین خودم به سبب بت پرستی بیرون می کنم. دیگر آنها را دوست نخواهم داشت، چون تمام رهبرانشان یاغی هستند (هوشع 15:9).

توجه کنید که تمام مثال هائی که در بالا از کتاب مقدس ذکر شد، نمی گویند که خداوند از آنچه آنها انجام

می دهند متنفر است بلکه می گویند خدا از آنها متنفر است. این حقیقت، اشتباه واژۀ معروف را که «خداوند از گناهان متنفر است نه از گناهکاران»روشن می کند. ما نمی توانیم شخص را از اعمالش جدا کنیم. آنچه او انجام می دهد نشان دهندۀ شخصیت او است. پس خداوند از کسانی که مرتکب گناه می شوند متنفر است نه اینکه تنها از گناهان آنها بیزار باشد. اگر خداوند موافق مردمی باشد که کارهایی را انجام می دهند که او دوست ندارد، خود هم دچار بی ثباتی است. در دادگاههای بشری، مردم به خاطر جرایمشان محاکمه و عادلانه مجازات می شوند. ما نمی‌توانیم از جُرم متنفر باشیم اما کسی را که مرتکب آن شده تأیید کنیم.

مردمی که خداوند از آنها بیزار است (People Whom God Abhors)

کتاب مقدس نه تنها تأیید می کند که خداوند از افراد خاصی متنفر است، بلکه عنوان می کند که او از برخی گناهکاران بیزار است و یا اینکه آنها برای او موجب کراهت هستند. بار دیگر توجه کنید که مثال های زیر از کتاب مقدس نمی گویند که آنچه کناهکاران انجام می دهند در نظر خداوند مکروه هستند، بلکه دقیقاً می گویند خود آنها مکروه هستند. این آیات نمی گویند که خدا از گناهان آنها بیزار است بلکه می گویند خدا از آنهابیزار است.⁷

زن نباید لباس مردانه بپوشد و مرد نباید لباس زنانه به تن کند. این کار از نظر خداوند، خدایتاننفرت انگیز است (تثنیه 5:22، همراه با تأکید).

تمام کسانی که در معاملات کلاهبرداری می کنند مورد نفرت خداوند می باشند (تثنیه 16:25، همراه با تأکید).

بحدی که از شدت گرسنگی پسران و دختران خود را خواهید خورد. بت خانه هایی را که در بالای تپه ها ساخته اید خراب خواهم کرد، قربان گاه هایی را که بر آنها بخور می سوزانید با خاک یکسان خواهم نمود، جنازه های شما را بر بتهای بی جانتان خواهم انداخت و از شما نفرتخواهم داشت (لاویان 29:26-30، همراه با تأکید).

تو تحمل دیدن متکبران را نداری و از همۀ بدکاران نفرت داری. ای خداوند، تو از قاتلان و حیله گران بیزاری و دروغگویان را هلاک می‌کنی (مزمور5:5-6 ، همراه با تأکید).

زیرا خداوند از اشخاص کجرو نفرت دارد اما به درستکاران اعتماد می کند (امثال 32:3، همراه با تأکید).

خداوند از افراد بدطینت متنفر است، ولی از درستکاران خشنود می باشد (امثال 20:11).

خداوند از اشخاص متکبر نفرت دارد و هرگز اجازه نخواهد داد آنها از مجازات فرار کنند(امثال 5:16، همراه با تأکید).

خداوند از کسانی که بی گناه را محکوم و گناهکار را تبرئه می کنند متنفر است (امثال15:17، همراه با تأکید).

چطور می توان این آیات از کتاب مقدس را با این گفته که خداوند گناهکاران را دوست دارد، تطبیق داد؟ چطور می توان گفت که خداوند از گناه کاران بیزار و متنفر است ولی در عین حال آنها را دوست دارد؟

باید بدانیم که همۀ دوست داشتن ها به یک صورت نیستند. برخی از دوست داشتن ها مشروط نیستند که می توان آنها را «عشق از روی رحمت» نامید. این عشق می گوید، «من شما را دوست دارم علی‌رغم همه چیز.» این دوست داشتنی است که اعمال مردم را مد نظر قرار نمی دهد. این محبتی است که خداوند نسبت به گناه کاران دارد.

در نقطۀ مقابل عشق از روی رحمت، عشقِ مشروط قرار دارد که می توان آن را عشق به نشانۀ تأیید نامید. این عشق برای کسی است که لیاقت آن را دارد. این عشقی است که می گوید، «من دوستت دارم زیرا…»

برخی تصور می کنند که اگر عشق مشروط است، نمی تواند عشق باشد. و یا با گفتن اینکه چنین عشقی متکبرانه است، آن را تحقیر می کنند و می گویند که چنین دوست داشتنی بر خلاف عشق خداوند است.

اما حقیقت این است که خداوند دارای عشق مشروط است و ما به زودی این را در کتاب مقدس خواهیم دید.

بنابراین عشق به نشانۀ تأیید نباید مورد تمسخر و تحقیر قرار بگیرد. عشق به نشانۀ تأیید ابتدایی ترین عشقی است که خداوند نسبت به فرزندان درستکار خود دارد. ما باید بیشتر در طلب عشق به نشانۀ تأیید باشیم تا عشق از روی رحم و شفقت.

آیا عشق به نشانۀ تأیید، در رتبۀ پایین است؟

(?Is Approving Love an Inferior Love)

این سؤال را از خود بپرسید: «کدام عشق را از مردم انتظار دارم عشق از روی شفقت یا عشق به نشانۀ تأیید؟» مطمئنم که ترجیح می دهید مردم شما را «به دلیل» و نه «علی رغم» دوست داشته باشند.

دوست دارید که همسرتان به شما بگوید، «من دلیلی برای دوست داشتن تو ندارم، و چیزی در تو وجود ندارد که باعث شود به تو توجه نشان دهم» یا اینکه بگوید، «من تو را به دلایل زیادی دوست دارم، چیزهای زیادی در تو وجود دارند که من تحسین می کنم»؟ مسلماً همۀ ما ترجیح می دهیم که همسرانمان ما را با عشقی به نشانۀ تأیید دوست بدارند، و این نوع عشق است که زوجها را به سوی یکدیگر می کشاند و آنها را کنار هم نگه می دارد. وقتی چیزی وجود ندارد که شخص در زوج خود تحسین کند و عشق به نشانۀ تأیید وجود نداشته باشد، ازدواج ها دوام کمی خواهند داشت. اگر هم دوام داشته باشند، به دلیل عشق از روی رحم و شفقت است که ریشۀ آن به عشقی بر می گردد که از جانب خدا در وجود شخص دهندۀ عشق قرار داده شده است.

به این صورت می بینیم که عشق به نشانۀ تأیید و عشق مشروط به هیچ وجه در رتبۀ پایین نیست. در حالی که عشق از روی رحم و شفقت، ستودنی ترین عشقی است که داده می شود ، عشق به نشانۀ تأیید ستودنی ترین عشقی است که به دست آورده می شود. به علاوه این واقعیت که عشق به نشانۀ تأیید تنها نوعی از عشق است که پدر آسمانی نسبت به مسیح داشت، جایگاه واقعی این عشق را نشان می دهد. خداوند، پدر آسمانی هیچ گاه عشقی از روی رحم و شفقت نسبت به مسیح نداشته است زیرا چیزی در وجود مسیح نبود که دوست داشتنی نباشد.عیسی مسیح گواهی داد:

پدرم مرا دوست می دارد، چون من جانم را می‌دهم و باز پس می گیرم (یوحنا 17:10، همراه با تأکید).

پس می بینیم که پدر آسمانی مسیح را به دلیل فرمانبرداری او برای مرگ دوست داشت. هیچ چیز نادرستی دربارۀ عشق به نشانۀ تأیید وجود ندارد. مسیح عشق پدر آسمانی خود را به دست آورد و لایق آن بود.

او همچنین عنوان کرد که با نگاه داشتن احکام پدرش در محبت او مانده است:

همانطور که پدر مرا دوست دارد، من نیز شما را دوست دارم، پس در محبت من زندگی کنید.اگر از کلام من اطاعت نمایید، در من زندگی خواهید کرد، درست همانگونه که من ازاحکام پدرم اطاعت می نمایم و در محبت او زندگی می کنم (یوحنا 9:15-10، همراه با تأکید).

علاوه بر این، همانطور که کتاب مقدس نشان می دهد، ما باید از مسیح پیروی کنیم و با نگاه داشتن احکام او در محبت او بمانیم. او به وضوح از عشق به نشانۀ تأیید در این بخش صحبت می کند و به ما می گوید که می توانیم محبت او را به دست آوریم، و باید چنین کنیم، و اینکه اگر از او اطاعت نکنیم خود را از محبت او محروم خواهیم کرد. ما در محبت او می مانیم تنها اگر احکام او را نگه داریم. چنین چیزی امروزه به ندرت تعلیم داده می شود، اما باید تعلیم داده شود چرا که مطابق گفتۀ مسیح است.

مسیح عشق به نشانۀ تأیید خداوند را تنها برای آنهایی می داند که احکام او را نگه می دارند.

زیرا خود پدر، شما را دوست دارد چونکه شما مرا دوست دارید و ایمان دارید که من از نزد پدرم آمده‌ام (یوحنا 27:16، همراه با تأکید).

کسی مرا دوست دارد که هر چه می‌گویم اطاعت کند؛ و چون مرا دوست دارد، پدرم خدا نیز او را دوست خواهد داشت و من نیز او را دوست خواهم داشت و خود را به او نشان خواهم داد. …من خود را فقط به کسانی نشان می‌دهم که مرا دوست می‌دارند و هر چه می‌گویم اطاعت می کنند. پدرم خدا نیز ایشان را دوست دارد و ما نزد ایشان آمده، با ایشان زندگی خواهیم کرد (یوحنا 21:14، 23، همراه با تأکید).

توجه کنید که در عبارت دوم، مسیح به معتقدان غیر متعهد وعده نمی دهد که اگر کلام او را نگه دارند، به آنها بطور مخصوصی نزدیکتر خواهد شد. خیر، مسیح وعده داد که هر کسی که او را دوست بدارد و کلام او را نگه دارد، پدرش آن شخص را دوست خواهد داشت و هم خود او و هم پدرش نزد آن شخص منزل خواهند کرد، و این به وضوح به تولد دوباره اشاره می کند. هر که دوباره متولد شود پدر و پسر در کنار روح القدس در او ساکن خواهند بود (رومیان 9:8 را ببینید). بنابراین باز هم می بینیم که آنهایی که به درستی دوباره متولد شده اند، آنهایی هستند که توبه کرده اند و اطاعت از مسیح را آغاز کرده اند، و تنها کسانی هستند که عشقِ به نشانۀ تأیید پدر را به دست آورده اند.

البته، مسیح باز هم محبت از روی رحم و شفقت را برای آنهایی که به او اعتقاد دارند نگه می دارد. وقتی آنها نافرمانی می کنند، او آماده است که آنها را ببخشد، اگر به گناه خود اقرار کنند و دیگران را ببخشند.

نتیجه گیری ( The Conclusion)

آنچه تا کنون گفته شد برای عنوان این مطلب است که محبتی که خداوند نسبت به فرزندان مطیع خود دارد همان محبتی نیست که او نسبت به گناهکاران دارد. او گناهکاران را تنها از روی رحمت دوست دارد. این عشق موقتی است و تنها تا زمان مرگ آنها به طول می انجامد. در عین حال که آنها را از روی لطف و رحمت دوست دارد، به دلیل عدم تأیید رفتار و عملکردشان از آنها بیزار است. اینها همه تعالیم کتاب مقدس هستند.

از سویی دیگر خداوند فرزندان خود را بیش از کسانی که دوباره متولد نشده اند دوست دارد. او اصولاً آنها را با محبتی به نشانۀ تأییددوست دارد، زیرا آنها توبه کرده اند و تلاش می کنند که از فرامین او اطاعت کنند. همچنان که در تقدس پیش می روند و رشد می کنند، عشق خداوند از روی رحمت نسبت به آنها کمتر و کمتر می شود و عشق خداوند نسبت به آنها که به نشانۀ تأیید است و دقیقاً خواستۀ دل آنهاست، بیشتر و بیشتر می شود.

عنوان این مطالب به این منظور است که بدانیم تصویری که امروزه از عشق و محبت خداوند توسط واعظان و معلمان ترسیم می شود، نادرست و گمراه کننده است. به کمک آنچه کتاب مقدس می گوید، لحظه ای را برای ارزیابی واژه‌های معمول زیر دربارۀ عشق خداوند صرف کنید:

1. چیزی نمی توانید انجام دهید که عشق خداوند را نسبت به شما کمتر یا زیادتر کند، از آن میزان که او اکنون شما را دوست دارد.
2. چیزی وجود ندارد که با انجام آن خداوند محبت خود را نسبت به شما متوقف کند.
3. عشق خداوند بلاشرط است.
4. خداوند همه را به یک اندازه دوست دارد.
5. خداوند گناهکار را دوست دارد اما از گناه متنفر است.
6. چیزی وجود ندارد که با انجام آن لایق عشق خداوند شوید یا آن را به دست آورید.
7. عشق خداوند نسبت به ما به اعمال ما بستگی ندارد.

تمام گفته های بالا، نادرست هستند و می‌توانند گمراه‌کننده باشند، چرا که بیشتر این موارد عشق به نشانۀ تأیید را نفی می کنند و برخی هم عشق از روی رحمت را به طور نادرست معرفی می کنند.

در مورد جملۀ اول می توان گفت: چیزی وجود دارد که با انجام آن عشق به نشانۀ تأیید خداوند را نسبت به آنها بیشتر کند: آنها می توانند مطیع تر باشند. همچنین چیزی وجود دارد که عشق به نشانۀ تأیید خداوند را نسبت به آنها کمتر کند: عدم اطاعت. در مورد گناهکاران، چیزی وجود دارد که با انجام آن عشق خداوند نسبت به آنها بسیار بیشتر شود: توبه. به این وسیله آنها می توانند عشق به نشانۀ تأیید خداوند را به دست آورند. و چیزی وجود دارد که با انجام آن می توانند محبت خداوند را نسبت به خود کم کنند: مرگ. به این شکل آنها حتی محبت خداوند از روی رحمترا نیز از دست خواهند داد.

دربارۀ جملۀ دوم می توان گفت: هر مسیحی با بازگشت به سوی گناه می تواند عشق به نشانۀ تأیید خداوند را از دست بدهد و خود را در موقعیتی قرار دهد که تنها محبت از روی رحمت را داشته باشد. و باز هم شخص غیر معتقد ممکن است بمیرد و تنها محبت خداوند نسبت به او که همان محبت از روی رحمت است را نیز از دست بدهد.

در رابطه با جملۀ سوم: عشق به نشانۀ تأیید خداوند مسلماً مشروط است. و حتی محبت او از روی رحمت نیز مشروط به این است که شخص زنده باشد. بعد از مرگ این نوع از محبت پایان می یابد و چون موقتی است مشروط نیزهست.

در رابطه با جملۀ چهارم: به احتمال زیاد خداوند همه را به یک صورت دوست ندارد، زیرا او گناهکاران و مقدسان را به درجات متفاوت تأیید یا رد می کند. مسلماً خداوند گناهکاران و درستکاران را به یک صورت دوست ندارد.

در مورد جملۀ پنجم می توان گفت: خداوند از گناه و گناهکاران متنفر است. بهتر است بگوئیم که او گناهکاران را با محبتی از روی رحمت دوست دارد و از گناهان آنها متنفر است. ولی از نظر عشق به نشانۀ تأیید که نگاه کنیم خداوند از خود آنها متنفر است.

در رابطه با جملۀ ششم: همه می توانند و همه می بایست عشق به نشانۀ تأیید خداوند را به دست آورند. البته کسی نمی تواند محبت از روی رحمت خداوند را به دست آورد چرا که این محبت، محبتی مشروط نیست.

در رابطه با جملۀ هفتم: محبت از روی رحمت خداوند، به اعمال شخص بستگی ندارد ولی عشق از روی تأیید او وابسته به اعمال است.

تمام این مطالب گفته شد تا بدانیم که خادم شاگردساز باید محبت خداوند را به درستی و همانطوری که در انجیل آمده است نشان دهد، زیرا او نمی خواهد که کسی فریب بخورد. تنها کسانی که خداوند نسبت به ایشان عشق به نشانۀ تأیید دارد وارد بهشت می شوند، و خداوند تنها کسانی که دوباره متولد شده و از مسیح اطاعت می کنند را دوست دارد و اعمالشان را تأیید می کند. خادم شاگرد ساز هیچ گاه تعلیمی نخواهد داد که مردم را از پاکی دور کند. هدف او همان هدف خداوند یعنی ایجاد شاگردانی است که از فرامین مسیح اطاعت می کنند.

1 اعلام بشارت توسط مبشران می تواند نوعی از تعلیم باشد، و مبشران مطمئناً باید بشارتی که از نظر انجیل درست است را اعلام کنند.

2 به همۀ معتقدان مسئولیت تعلیم به صورت عمومی داده نمی شود، اما همه برای شاگردسازی مسئولیت تعلیم تک به تک را دارند (متی 19:5، 19:28-20؛ کولسیان 16:3؛ عبرانیان 12:5 را ببینید).

3 من می گویم «اگر» زیرا آنان که گرگ هائی در لباس بره هستند مسلماً «خادمانی» هستند که انگیزه هائی خودخواهانه دارند، و به دوزخ خواهند رفت. فکر می کنم آنچه آنها را از خادمان درستکار با انگیزه های نادرست جدا می کند، میزان نادرستی انگیزه های آنهاست.

4 بسیار جالب است برخی از معلمان که نمی توانند از این حقیقت فرار کنند که مسیح با یاران نزدیک خود صحبت می کرد و اینکه خادم بدکار وضوحاً شخصی معتقد را نشان می دهد، می گویند که جای گریه ها و دندان ساییدن ها جایی بیرون از، ولی نزدیک بهشت است. در آنجا معتقدان بدکار به طور موقت سوگواری خواهند کرد تا زمانی که مسیح اشک های آنها را از چشمانشان بزداید و آنها را به بهشت خوشامد بگوید.

5 مسلم است که مسیحیانی که تنها مرتکب یک گناه می شوندسریعاً رستگاری خود را از دست نمی دهند. آنهایی که از خداوند به خاطر گناهانشان طلب بخشش کنند، توسط خداوند بخشیده خواهند شد (اگر آنها هم کسانی را که در موردشان مرتکب گناه شده اند ببخشند). آنهایی که از خداوند طلب بخشش نمی کنند، ممکن است توسط خداوند مجازات شوند. معتقدان تنها با سخت کردن دلهایشان در مقابل اخطارهای مکرر خداوند، در معرض خطر از بین رفتن رستگاریشان قرار دارند.

6 آنهایی که هنوز هم قانع نشده اند که یک مسیحی می تواند رستگاری خود را از دست بدهد، باید تمام متن های عهد جدید که در زیر ذکر شده است را بخوانند: متی 21:18-35؛ 4:24-5، 11-13، 23-26، 42-51؛ 1:25-30؛ لوقا 11:8-15؛ 24:11-28؛42:12-46؛ یوحنا66:6-71؛31:8-32، 51؛ 1:15-6؛ اعمال رسولان 21:11-23؛ 21:14-22؛ رومیان 11:6-23؛ 12:8-14، 17؛ 20:11-22؛ اول قرنتیان 23:9-27؛ 1:10-21؛ 29:11-32؛ 1:15-2؛ دوم قرنتیان 24:1؛ 2:11-4؛ 21:12-5:13 ؛ غلاطیان 1:5-4؛ 7:6-9؛ فیلپیان 12:2-16؛ 17:3-1:4؛ کولسیان 21:1-23؛ 4:2-8، 18-19؛ اول تسالونیکیان 1:3-8؛ اول تیموتائوس 3:1-7، 18-20؛ 1:4-16؛ 5:5-6، 11-15، 9:6-12،17-19، 20-21؛ دوم تیموتائوس 11:2-18؛ 13:3-15؛ عبرانیان 1:2-3؛ 6:3-19؛ 1:4-16؛ 8:5-9؛ 4:6-9، 10-20؛ 19:10-39؛1:12-17، 25-29؛ یعقوب 12:1-16؛ 4:4-10؛ 19:5-20؛ دوم پطرس 5:1-11؛ 1:2-22؛ 16:3-17؛ اول یوحنا 15:2-28؛ 16:5؛ دوم یوحنا 6-9؛ یهودا 20:1-21؛ مکاشفه 7:2، 10-11، 17-26؛ 4:3-5، 8-12، 14-22؛ 7:21-8؛ 18:22-19. دلایل ثبت شده‌ای که توسط معلمان عقیدۀ اطمینان ابدی بلاشرط ارائه می‌شوند آیاتی هستند که وفاداری خداوند را در رابطه با نجات تشدید می‌کنند و سخنی از مسئولیت انسان نمی گویند.این آیات باید طوری تفسیر شوند تا با آیه‌های بالا در تطابق باشند. قول خداوند برای وفاداری خودش، ضمانت کنندۀ این نیست که انسانها نیز به قول خود وفا خواهند کرد. اگر من به همسرم قول بدهم که هرگز او را ترک نخواهم کرد و به این قول وفا کنم، این ضمانت نمی‌کند که او مرا ترک نخواهد کرد.

7 می توان استدلال کرد که تمام این آیه ها از کتاب مقدس که نفرت و بیزاری خداوند از گناهکاران را نشان می دهند از عهد قدیم هستند. ولی نظر خداوند نسبت به گناهکاران از عهد قدیم تا عهد جدید تغییری نکرده است. برخورد مسیح با زن کنعانی در متی 22:15-28 نمونه ای عالی در عهد جدید دربارۀ نظر خداوند نسبت به گناهکاران است. در ابتدا مسیح حتی پاسخ التماس های او را نمی داد و حتی از اوا به عنوان سگ نام برد. اما ایمان مسمج زن باعث شد که مسیح اندکی رحمت نسبت به او داشته باشد. رفتار مسیح با فریسیان و کاتبان به سختی می تواند نمونه ای از عشق از روی تأیید و تصدیق رفتار آنها باشد (متی 23 را ببینید).

38