Dahil sa pagnanais na ito ng paglikha ng mga alagad, at pagtuturo sa kanila ng lahat ng iniutos ni Cristo, ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay lubhang interesado sa Sermon sa Bundok ni Jesus. Wala nang nakatalang hahaba pang sermon ni Jesus, at puno ito ng Kanyang mga utos. Nanaisin ng ministrong tagalikha-ng-alagad ang sumunod at gayundin turuan ang kanyang mga alagad ng lahat ng itinuro Niya sa sermong iyon.

Dahil dito, ibabahagi ko ang aking pagkakaintindi sa sermon na nasa kabanata 5-7 ng Mateo. Hinihikayat ko ang mga ministrotro upang ituro sa kanilang mga alagad ang Sermon sa Bundok kada berso. Umaasa akong ang aking isinulat ay makakatulong sa adhikang ito.

Narito ang balangkas ng Sermon sa Bundok, upang bigyan tayo ng pangkalahatang kabuuan at pahalagahan ang mga pangunahing tema.

I.) Tinitipon ni Jesus ang Kanyang tagapakinig (5:1-2)

II.) Introduksiyon (5:3-20)

A.) Ang mga katangian at pagpapalala ng mga pinagpala (5:3-12)

B.) Pagpapayo upang ipagpatuloy ang pagiging asin at ilaw (5:1-16)

C.) Ang ugnayan ng Utos at mga tagasunod ni Cristo (5:17-20)

III.) Ang Sermon: Maging higit na mabuti kaysa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:21-7:12)

A). Mahalin ang isa’t isa, huwag gumaya sa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:21-26)

B.) Maging kapuri-puri sa inyong sekswalidad, hindi katulad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:27-32)

C.) Maging tapat, di gaya ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:33-37)

D.) Huwag maghiganti, tulad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:38-42)

E.) Huwag kasuklaman ang inyong mga kaaway, tulad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:43-48)

F.) Magpakabuti dahil sa tamang motibo, di tulad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (6:1-18)

1.) Magbigay sa mga mahihirap nang may tamang motibo (6:2-4)

2.) Manalangin nang may tamang motibo (6:5-6)

3.) Isang paglihis tungkol sa panalangin at kapatawaran (6:7-15)

a.) Mga aral tungkol sa panalangin (6:7-13)

b.) Ang pangangailangan ng pagpapatawad sa isa’t isa (6:8-15)

4.) Pag-aayuno nang may tamang motibo (6:16-18)

G.) Huwag paglingkuran ang salapi, tulad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (6:19-34)

H.) Huwag humanap ng mga maliliit na kamalian ng iyong kapatiran (7:1-5)

I.) Huwag magsayang ng oras sa pamamahagi ng katotohanan sa ayaw makinig (7:6)

J.) Panghikayat upang manalangin (7:7-11)

IV.) Konklusyon: Isang Buod ng Sermon

A.) Isang pahayag na nagbubuod (7:12)

B.) Isang pagpapayo upang sumunod (7:13-14)

C.) Paano kilalanin ang mga huwad na propeta at huwad na mananampalataya (7:15-23)

D.) Isang pinal na babala laban sa di-pagsunod at isang buod (7:24-27)

Tinitipon ni Jesus ang Kanyang tagapakinig (Jesus Gathers His Audience)

Nang makita ni Jesus ang napakaraming tao, umakyat Siya sa bundok. Pagkaupo Niya lumapit ang Kanyang mga alagad at sila’y tinuruan Niya (Mt. 5:1-2).

Mukhang sinadya ni Jesus na liitan ang Kanyang tagapakinig sa paglayo sa “napakaraming tao” at umakyat sa bundok. Sinabi sa atin na “Lumapit ang Kanyang mga alagad,” na parang sinasabing iyon lamang gutom na makinig sa Kanya ang nakahandang magpakapagod sa pag-akyat ng bundok na sa wakas ay pinagpahingahan Niya. Kitang-kitang may kaunti; tinatawag silang “napakarami” sa 7:28.

At inumpisahan na ni Jesus ang Kanyang sermon, nakikipag-usap sa Kanyang mga alagad, at mula umpisa mahihinuha natin ang pangkalahatang tema. Sinasabi Niya sa kanila na sila ay pinagpala kung nasa kanila ang tanging katangian, dahil ang mga katangiang iyon ay inaangkin ng mga papuntang-langit. Iyan ang magiging pangkalahatang tema sa sermon—Iyon lamang mga banal ang magmamana sa Kaharian ng Diyos. Ang Mga Mapapalad na itinuturing, na matatagpuan sa 5:3-12, ay hitik sa temang ito.

Inisa-isa ni Jesus ang ilang iba-ibang katangiang nagbubukod sa mga pinagpalang tao, ipinangako Niya ang ilang ispesipikong pagpapala sa kanila. Ipinapalagay ng mga karaniwang mambabasa na bawa’t Cristiano ay matatagpuan ang sarili sa isa sa mga ito, at isa lang, na Mapalad. Nguni’t napagtatanto ng mga maiingat na mambabasa na hindi nililista ni Jesus ang iba-ibang uri ng mananampalataya na makakatanggap ng iba-ibang pagpapala, kundi lahat ng tunay na mananampalataya ay tatanggap ng isang susunod na pagpapalang sumasakop-sa-lahat: pagmamana sa kaharian ng langit. Wala nang higit na matalinong paraan upang bigyang-kahulugan ang Kanyang mga salita:

Mapalad ang mga taong walang inaasahan kundi ang Diyos, sapagka’t mapapabilang sila sa kaharian ng langit.

Mapalad ang mga nagdadalamhati, sapagka’t aaliwin sila ng Diyos.

Mapalad ang mga mapagpakumbaba, sapagka’t mamanahin nila ang daigdig. Mapalad ang mga nagugutom at nauuhaw sa katuwiran, sapagka’t sila’y bubusugin.

Mapalad ang mga mahabagin, sapagka’t kahahabagan sila ng Diyos.

Mapalad ang mga may malinis na puso, sapagka’t makikita nila ang Diyos. Mapalad ang mga gumagawa ng paraan para sa kapayapaan, sapagka’t sila’y ituturing na mga anak ng Diyos.

Mapalad ang mga inuusig nang dahil sa kanilang pagsunod sa kalooban ng Diyos, sapagka’t mapapabilang sila sa kaharian ng langit.

Mapalad ang mga nilalait at inuusig ng mga tao, at pinaparatangan ng lahat ng uri ng kasamaan na pawang kasinungalingan nang dahil sa Akin. Magsaya kayo at magalak sapagka’t malaki ang inyong gantimpala sa langit. Gayundin ang ginawa ng mga tao sa mga propetang nauna sa inyo (Mt. 5:3-12).

Ang Mga Pagpapala at Mga Katangian (The Blessings and Character Traits)

Una, titingnan natin ang lahat ng mga ipinangakong pagpapala. Sinabi ni Jesus na ang mga mapalad ay (1) magmamana sa kaharian ng langit, (2) tatanggap ng aliw, (3) magmamana sa daigdig, (4) mabubusog, (5) tatanggap ng habag, (6) makakakita sa Diyos, (7) maituturing na mga anak ng Diyos, at (8) magmamana sa kaharian ng langit (pag-uulit sa #1).

Kagustuhan ba ng Diyos na isipin nating iyon lamang walang inaasahan at inuusig dahil sa katuwiran ang magmamana ng kaharian ng Diyos? Iyon lamang bang may mapalad na puso ang makakakita sa Diyos at iyon lamang gumagawa ng paraan para sa kapayapaan ang matatawag na anak ng Diyos, samantalang wala sa kanila ang magmamana sa kaharian ng Diyos? Hindi ba makakatanggap ng kahabagan ang mga gumagawa ng paraan para sa kapayapaan at hindi ba matatawag na anak ng Diyos ang mga may habag? Malinaw na maling kongklusyon ang lahat nang ito. Kung gayon, tama lang na ipagpalagay na ang maraming pagpapalang ipinangako ay ang kabuuang pagpapala ng isang malaking pagpapala—ang pagmamana ng kaharian ng Diyos.

Ngayon ay titingnan natin ang iba-ibang katangiang inilarawan ni Jesus: (1) kababaang-loob, (2) pagdadalamhati, (3) mapagkumbaba (4) pagkagutom sa katuwiran, (5) kahabagan, (6) mapalad na puso, (7) paggawa ng paraan para sa kapayapaan, at (8) inuusig.

Nais ba ni Jesus na isipin natin na ang isang tao ay maaaring maging mapalad sa puso nguni’t hindi mahabagin? Ang isang tao ba’y maaaring usigin para sa katuwiran nguni’t hindi siya nagugutom at nauuhaw para sa katuwiran? Muli, malinaw na hindi. Ang maraming katangian ng mapalad ay ang malaking pagpapalang maaaring pinagbabahaginan ng lahat ng mapalad.

Malinaw na ang Mapalad ay naglalarawan ng mga katangian ng tunay na tagasunod ni Jesus. Sa pag-iisa-isa ng mga katangiang iyon sa Kanyang mga alagad, tiniyak ni Jesus sa kanila na sila ay mapalad na taong nailigtas at isang araw ay mapapasa-kanila ang langit. Sa kasalukuyan ay maaaring hindi nila nararamdaman ang pagiging mapalad dahil sa kanilang mga pagdurusa, at ang mundong nakatingin ay hindi sila itinuturing na mapalad, nguni’t sa paningin ng Diyos ay mapalad sila.

Ang mga taong hindi umaayon sa paglalarawan ni Jesus ay hindi pinagpala at hindi magmamana sa kaharian ng langit. Bawa’t pastor na tagalikha-ng-alagad ay nakakaramdam ng obligasyon upang tiyaking lahat ng tao sa kanyang kawan ay nakakaalam niyan.

Ang Mga Katangian ng mga Pinagpala (Ang Character Traits of ang Blessed)

Ang walong katangian ng mga pinagpala ay isasailalim sa ilang pagpapakahulugan. Halimbawa, ano ang mabuti sa “walang inaasahan”? Naiisip ko na inilalarawan ni Jesus ang kauna-unahang katangiang kailangan ng isang tao kung nais niyang maligtas—kailangan niyang mapagtanto ang sarili niyang espiritwual na kahirapan. Kailangan ng isang tao na makita ang kanyang pangangailangan ng isang Tagapagligtas upang siya ay maligtas, ay naroon ang ganoong uri ng tao sa tagapakinig ni Jesus na nakapagtanto ng kanilang sariling kahirapan. Lubhang pinagpala sila kumpara sa mga mapagmataas sa Israel na lubhang bulag sa kanilang mga kasalanan!

Inaalay ng unang katangian ang lahat ng pagka-makasarili at anumang kaisipan tungkol sa pagiging karapat-dapat sa kaligtasan. Ang tunay na taong pinagpala ay ang taong napagtatanto na wala siyang anumang maiaalay sa Diyos at ang kanyang sariling katuwiran ay tulad ng “maruruming basahan” (Aya. 64:6, KJV).

Ayaw ni Jesus na isipin ninuman na sa kanyang sariling pagssiikap lamang ay magkakaroon siya ng mga katangian ng isang pinagpala. Hindi, ang mga tao ay pinagpala, ibig sabihin, pinagpala ng Diyos kung nasa kanila ang mga katangian ng mga pinagpala. Nagmumula lahat ito sa pagpapala ng Diyos. Ang mga pinagpalang tinutukoy ni Jesus ay pinagpala, hindi lamang dahil sa naghihintay sa kanila sa langit, kundi dahil sa ginawa ng Diyos sa kanilang buhay sa daigdig. Kapag nakikita ko ang mga katangian ng mga pinagpala sa aking buhay, dapat nitong ipaalala sa akin hindi ng nagawa ko, kundi kung ano ang nagawa ng Diyos sa akin sa pamamagitan ng Kanyang pagpapala.

Ang mga Nagdadalamhati (The Mournful)

Kung ang unang katangian ay naunang naitala dahil ito ang kauna-unahang katangiang kailangan ng patungong-langit, marahil ang pangalawang katangian ay makahulugang naitala: “Mapalad ang mga nagdadalamhati” (Mt. 5:4). Inilalarawan kaya ni Jesus ang matinding pagsisisi? Iyan ang aking palagay, lalo na dahil malinaw sa Biblia na ang makadiyos na dalamhati ay nagreresulta sa isang pagsisisisng kailangan para sa kaligtasan (tingnan ang 2 Cor. 7:10). Ang malungkot na maniningil ng buwis na minsan ay tinukoy ni Jesus ay isang halimbawa ng ganitong uri ng pinagpalang tao. Mababang-loob niyang iniyuko ang kanyang ulo sa Templo, pinapalo ang kanyang dibdib at humihingi ng habag ng Diyos. Hindi tulad ng katabing Pariseo na habang nagdarasal, mapagmataas na ipinaaalala sa Diyos na nagbibigay siya ng ikapu at nag-aayuno dalawang beses isang linggo, ang maniningil ng buwis ay umalis sa lugar na iyon na napatawad sa kanyang mga kasalanan. Sa kuwentong iyon, pinagpala ang maniningil ng buwis; hindi pinagpala ang Pariseo (tingnan ang Lu. 18:9-14). Marahil ay mayroong mga tao sa tagapakinig ni Jesus na, sa ilalim ng Espiritu Santo, ay nagdadalamhati. Malapit nang mapasa-kanila ang pag-aliw ng Espiritu Santo!

Kung hindi tinutukoy ni Jesus ang nauunang dalamhati ng nagsisising taong bago pa lang lumalapit kay Cristo, marahil ay inilalarawan Niya ang dalamhating nararamdaman ng lahat ng tunay na mananampalataya habang laging hinaharap ang isang mundong sumusuway sa Diyos na nagmamahal sa kanila. Inihayag ito ni Pablo na “ matinding kalungkutan at di mapawing pagdaramdam ng [kanyang] puso (Ro. 9:2).

Ang Mahinahon (The Gentle)

Ang pangatlong katangian, ang pagkamahinahon, ay nakatala rin sa Biblia bilang isa sa mga bunga ng Espiritu (tingnan ang Gal. 5:22-23). Ang pagkamahinahon ay katangiang hindi galing sa sarili. Ang mga nakatanggap ng pagpapala ng Diyos at ang pananahan ng Espiritu Santo ay pinagpala rin upang maging mahinahon. Isang araw ay mamanahin nila ang daigdig, dahil ang mga matuwid lamang ang mananahan sa bagong daigdig na lilikhain ng Diyos. Ang mga Cristiano sa pangalan lamang na magagaspang at bayolente ay dapat mag-ingat. Hindi sila kabilang sa mga pinagpala.

Pagkagutom sa Katuwiran (Hungering for Righteousness)

Ang pang-apat na katangian, ang pagkagutom at pagkauhaw sa katuwiran, ay naglalarawan sa ipinagkaloob-ng-Diyos na panloob na pananabik ng lahat ng tunay na naipanganak-muling tao. Nagdadalamhati Siya sa lahat hindi matuwid sa mundo at sa naiiwan sa Kanya. Kinasusuklaman Niya ang kasalanan (tingnan ang Awit 97:10; 119:128, 163) at minamahal ang katuwiran.

Kadalasan, kapag nababasa natin ang katuwiran sa Biblia, agad nating isinasalin, “ang ligal na katayuan ng katuwiran na ipinataw sa atin ni Cristo, nguni’t hindi iyan ang laging ibig sabihin ng salita. Kadalasan ang ibig nitong sabihin ay, “ang kalidad ng matuwid na pamumuhay sa pamantayan ng Diyos.” Iyan ang malinaw na kahulugang nais ni Jesus dito, dahil walang dahilan ang isang Cristiano upang maghangad ng mayroon na sa kanya. Ang mga naipanganak sa Espiritu ay naghahangad na mamuhay nang matuwid, at may katiyakan sila na “mabubusog” (Mt. 5:6), tiyak na ang Diyos, sa pamamagitan ng Kanyang pagpapala, ay ganap na gagawin ang sinimulan Niya sa kanila (tingnan ang Fil. 1:6).

Nakikini-kinita rin ng mga salita dito ni Jesus ang panahon ng bagong daigdig, isang daigdig “na pinaghaharian ng katuwiran” (2 Ped. 3:13). At mawawala na ang kasalanan. Lahat ay magmamahal sa Diyos nang buong puso at mamahalin ang kapwa gaya ng kanyang sarili. Tayong nagugutom at nauuhaw ngayon para sa katuwiran ay mabubusog. Sa katapusan ang ating taimtim na dalangin ay masasagot, “Sundin nawa ang Iyong kalooban dito sa lupa tulad ng sa langit” (Mt. 6:10).

Ang Mahabagin (The Merciful)

Ang panlimang katangian, kahabagan, ay isa ring likas na taglay ng bawa’t taong naipanganak-muli dahil sa pananahan ng mahabaging Diyos sa kanya. Ang mga hindi nagtataglay ng habag ay hindi pinagpala ng Diyos at ibinubunyag na hindi sila tagatanggap ng Kanyang pagpapala. Sumasang-ayon ang apostol na si Santiago: “Walang awa na hahatulan ng Diyos ang di-marunong maawa” (San. 2:13). Kung ang isang tao ay haharap sa Diyos at tatanggap ng walang awang hatol, palagay mo ba pupunta siya sa langit o sa impiyerno? Maliwanag ang sagot.

Minsan ay nagkuwento si Jesus tungkol sa isang alipin na tumanggap ng malaking awa sa kanyang amo, nguni’t hindi naman nagbigay na awa sa kapwa alipin nya. Nang malaman ng kanyang amo ang nangyari, “siya’y ipinabilanggo hanggang sa mabayaran ang lahat ng kanyang utang” (Mt.18:34). Pinabayaran ang lahat ng kanyang utang na napatawad na. Kaya binalaan ni Jesus ang kanyang mga alagad, “Gayundin ang gagawin sa inyo ng Aking Ama na nasa langit kung hindi ninyo patatawarin nang buong puso ang inyong mga kapatid” (Mt. 18:35). Kaya ang hindi pagpapatawad ng kapatid na humihingi ng tawad ay nagreresulta sa pagbabalik ng napatawad nang kasalanan natin. Magiging sanhi iyan ng pagpapaubaya sa atin sa ating mga pinagkakautangan hangga’t di tayo nakakabayad ng utang na hindi natin kayang bayaran. Hindi nagmumukhang langit iyan sa akin. Muli, ang mga taong hindi naaawa ay hindi tatanggap ng awa mula sa Diyos. Hindi sila kasama sa mga pinagpala.

Ang mga Malinis ang Puso (The Pure in Heart)

Ang ikaanim na katangian ng patungong-langit ay kalinisan ng puso. Hindi tulad ng maraming Cristiano sa pangalan, ang mga tapat na tagasunod ni Cristo ay hindi lamang banal sa panlabas na anyo. Dahil sa pagpapala ng Diyos, nalinisan ang kanilang mga puso. Talagang mahal nila ang Diyos mula sa puso, at naaapektuhan ang kanilang mga dalangin at motibo. Ipinangako ni Jesus na makikita nila ang Diyos.

Muli, tatanungin ko, mapaniniwalaan ba natin na may mga tunay na mananampalatayang Cristiano na hindi malinis ang puso at kung gayon ay hindi makikita ang Diyos?Sasabihin ba ng Diyos sa kanila, “Makakapunta ka sa langit, nguni’t kailanman ay hindi mo Ako makikita”? Hindi, malinaw na bawa’t tunay na patungong-langit na tao ay may malinis na puso.

Mga Gumagawa ng Paraan para sa Kapayapaan (The Peacemakers)

Ang mga gumagawa ng paraan para sa kapayapaan ay susunod na nakatala. Matatawag silang anak ng Diyos. Muli, maaaring inilalarawan ni Jesus ang bawa’t tunay na tagasunod ni Cristo, dahil lahat ng naniniwala kay Cristo ay anak ng Diyos (tingnan ang Gal. 3:26).

Ang mga ipinanganak sa Espiritu ay gumagawa ng paraan para sa kapayapaan sa tatlong paraan:

Una, tinanggap na sila ng Diyos, siya na dati nilang kaaway (tingnan ang Ro. 5:10). Pangalawa, namumuhay sila sa kapayapaan, hangga’t kaya nila, kasama ng ibang tao. Hindi sila namumuhay sa kaguluhan. Isinulat ni Pablo na ang mga namumuhay sa kaguluhan, pagseselos, galit, alitan, awayan at pagbubukod ay hindi magmamana ng kaharian ng Diyos (tingnan ang Gal. 5:19-21). Ang mga tunay na mananampalataya ay higit na mag-iingat upang hindi makipaglaban at maging payapa ang kanilang mga ugnayan. Hindi nila inihahayag na tinatanggap sila ng Diyos samantalang hindi nagmamahal sa kanilang kapatid (tingnan ang Mt. 5:23-24; 1 Jn. 4:20).

Pangatlo, sa pagbabahagi ng Magandang Balita, ang mga tunay na tagasunod ni Cristo ay tumutulong din sa iba upang tanggapin sila ng Diyos at ng kapwa nila. Marahil, tinutukoy din ni Santiago ang bersong ito sa Sermon sa Bundok, isinulat ni Santiago, “Namumunga ng katuwiran ang binhi ng kapayapaang itinatanim ng taong maibigin sa kapayapaan” (San. 3:18).

Ang Inuusig (The Persecuted)

Sa katapusan, tinawag ni Jesus na pinagpala ang mga inuusig dahil sa katuwiran. Malinaw na tinutukoy Niya ang mga taong namumuhay na matuwid, hindi lang ang mga nag-aakala na ang katuwiran ni Cristo ay ipinataw sa kanila. Ang mga taong sumusunod sa mga utos ni Cristo ang inuusig ng mga di-naniniwala. Mamanahin nila ang kaharian ng Diyos.

Anong uri ng pang-uusig ang tinutukoy ni Jesus? Matinding pagpapahirap? Pagkamartir? Hindi, ispesipikong itinala Niya ang pang-iinsulto dahil sa Kanya. Ipinakikita muli nito na kapag ang isang tao’y tunay na Cristiano, maliwanag ito sa mga di nananampalataya, kung hindi, hindi siya pagsasalitaan ng masama. Ilang tinatawag na Cristiano ang hindi maibubukod sa mga di nananampalataya na walang ni isang di nananampalataya ang nagsasalita laban sa kanya? Hindi sila talagang totoong Cristiano. Tulad ng sinabi ni Jesus , “Kahabag-habag kayo, kung kayo’y pinupuri ng lahat ng tao, sapagka’t gayundin ang ginawa ng kanilang mga ninuno sa mga huwad na propeta.” (Lu. 6:26). Kapag pinupuri kayo ng lahat ng tao, iyan ay tanda na huwad kayong mananampalataya. Kinasusuklaman ng mundo ang mga tunay na Cristiano (tingnan din ang Jn.15:18-21; Gal. 4:29; 2 Tim. 3:12; 1 Jn. 3:13-14).

Asin at Ilaw (Salt and Light)

Pagtiyak ni Jesus sa Kanyang mga masunuring alagad na sila nga ay kabilang sa mga napagbago at pinagpalang taong nakatalagang magmana sa kaharian ng langit, pinag-ingat Niya sila. Hindi tulad ng maraming modernong ministro na laging nagbibigay-katiyakan sa mga espiritwal na kambing na kailanman ay hindi nila maiwawala ang umano’y taglay nilang kaligtasan, lubhang mahal ni Jesus ang Kanyang tunay na alagad upang bigyan sila ng babala na maaari silang maiwaglit sa hanay ng mga pinagpala.

Kayo ang asin ng sangkatauhan. Nguni’t kung ang asin ay mawalan na ng alat, paano pa ito mapapaalat muli? Hindi ba wala na itong kabuluhan kundi ang itapon at tapakan ng mga tao? Kayo ang ilaw ng sanlibutan. Ang isang lunsod na nakatayo sa ibabaw ng burol ay hindi maitatago. Wala din namang taong nagsisindi ng ilaw at pagkatapos ay inilalagay iyon sa ilalim ng malaking takalan. Sa halip, inilalagay iyon sa talagang patungan upang matanglawan ang lahat ng nasa bahay. Gayundin naman, dapat ninyong paliwanagin ang inyong ilaw sa harap ng mga tao upang makita nila ang inyong mabubuting gawa at papurihan ang inyong Ama na nasa langit. (Mt. 5:13-16)

Pansinin na hindi pinayuhan ni Jesus ang Kanyang mga alagad upang maging asin o maging ilaw. Sinabi Niya (matalinhaga) na sila ay asin na, at pinayuhan Niya sila na manatiling maalat. Sinabi Niya (matalinhaga) na sila ay ilaw na at pinayuhan Niya sila na huwag itatago ang kanilang ilaw, kundi manatiling magliwanag. Lubhang taliwas ito sa maraming sermon na ibinibigay sa mga nagsasabing sila’y Cristiano sa pangangailangan

nilang maging asin at ilaw. Kung hindi pa asin at ilaw ang mga tao, hindi sila alagad ni Cristo. Hindi sila kasama sa mga pinagpala. Hindi sila pupunta sa langit.

Sa panahon ni Jesus, ang asin ay pangunahing ginagamit sa pagpreserba ng mga karne. Bilang masunuring tagasunod ni Cristo, tayo ang nagprepreserba sa makasalanang mundong ito upang hindi tuluyang maging sira at bulok. Kung maging tulad tayo ng mundo sa ating ugali, tunay tayong “walang kabuluhan” (b. 13). Binalaan ni Jesus ang mga pinagpala upang manatiling maalat, pinananatili ang natatanging katangian. Dapat silang manatiling kakaiba sa mundong nakapaligid, kung hindi baka sila’y maging “hindi maalat,” at karapat-dapat na “itapon at tapak-tapakan.” Ito ang isa sa mga malinaw na babala laban sa pagtalikod na nakikita sa Bagong Tipan na nakatalaga sa mga tunay na mananampalataya. Kung ang asin ay tunay na asin, maalat ito. Gayundin, ang mga tagasunod ni Jesus ay kumikilos na parang tagasunod ni Jesus, kung hindi, hindi sila tagasunod ni Jesus, kahit minsan ay naging tagasunod Niya sila.

Ang mga tunay na tagasunod ni Cristo ay ilaw din ng daigdig. Laging nagliliwanag ang ilaw. Kung hindi ito nagliliwanag, hindi ito ilaw. Sa katwirang ito, sinasagisag ng ilaw ang ating mga mabubuting gawa (tingnan ang Mt. 5:16). Hindi pinapayuhan ni Jesus ang mga walang mabubuting gawa upang magsimulang gumawa, kundi ang mga may gawa na huwag itago ang kabutihan sa iba. Sa paggawa nito, pinapupurihan nila ang kanilang Ama sa langit dahil ang Kanyang gawain sa kanila ang pinanggagalingan ng kanilang kabutihan. Makikita natin dito ang magandang balanse ng mapagpalang gawa ng Diyos at pakikipagtulungan natin sa Kanya; kapwa kailangan ang mga ito sa pagiging banal.

Ang Ugnayan ng Kautusan sa mga Tagasunod ni Cristo (The Law’s Relationship to Christ’s Followers)

Ngayon ay mag-uumpisa tayo ng bagong talata (sa NASB). Ito ay seksiyong kinasasalalayan ng malaking kahalagahan, isang introduksiyon sa maraming sasabihin ni Cristo sa natitirang bahagi ng Kanyang sermon.

Huwag ninyong akalaing naparito ako upang ipawalang-bisa ang Kautusan o mga Propeta. Hindi ako naparito upang alisin kundi tuparin. Tandaan ninyo: maglalaho ang langit at ang lupa, nguni’t ni isang tuldok o kudlit man ng Kautusan ay di mawawalan ng bisa hangga’t hindi natutupad ang lahat. Kaya’t sinumang magpawalang-bisa sa kaliit-liitang bahagi nito, at magturo nang gayon sa mga tao, ay magiging pinakamababa sa kaharian ng langit. Sinasabi Ko sa inyo, kung ang pagsunod ninyo sa kalooban ng Diyos ay tulad lamang ng pagsunod ng mga tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo, hinding-hindi kayo makakapasok sa kaharian ng langit (Mt. 5:17-20).

Kung binalaan ni Jesus ang Kanyang tagapakinig laban sa pag-iisip na inaalay Niya ang mga Kautusan o mga Propeta, maaari nating ipagpalagay na ilan rin sa mga nakikinig sa Kanya ang nagpalagay nang ganoon. Kung bakit ganoon ang palagay nila, hindi natin alam. Marahil ang mariing galit ni Jesus sa maaayon sa batas na tagapagturo ng Kautusan at Pariseo ang nag-udyok sa ilan upang isiping inaalay Niya ang Kautusan at ang mga Propeta.

Gayumpaman, malinaw na nais ni Jesus na mapagtanto ang kamalian ng ganitong palagay. Siya ang banal na tagabigay-inspirasyon ng buong Lumang Tipan, kaya marapat na hindi Niya aalisin ang lahat nang sinabi Niya sa pamamagitan ni Moises at ng mga Propeta. Sa halip, ang gagawin Niya, sabi Niya, ay tuparin ang Kautusan at mga Propeta.

Paano Niya talaga matutupad ang Kautusan at mga Propeta? Ipinagpapalagay ng ilan na ang tinutukoy ni Jesus na tutuparin ay ang mga prediksyong messianic. Bagama’t talagang tinupad ni Jesus (o tutuparin pa) ang bawa’t prediksyon, hindi iyanang kabuuan ng nasa isip Niya. Malinaw na ang konteksto’y nagpapakita na ang tinutukoy rin Niya ang lahat ng nasusulat sa Kautusan at mga Propeta, hanggang sa “kaliit-liitang letra o guhit” (b. 18) ng Kautusan, at sa “kaliit-liitan” (b. 19) sa mga utos.

Ipinagpapalagay ng ilan na ang sinasabi ni Jesus ay tutuparin Niya ang Kautusan sa pagtupad sa mga pangangailangan para sa atin sa pamamagitan ng Kanyang masunuring buhay at pagpapakasakit na kamatayan (tingnan ang Ro. 8:4). Nguni’t iyan, na ibinubunyag din ng konteksto, ay hindi ang nasa isip Niya. Sa mga sumusunod na berso, walang binabanggit si Jesus tungkol sa Kanyang buhay o kamatayan bilang batayan ng pagtupad Niya sa Kautusan. Bagkus, sa mismong kasunod na pangungusap, inihayag Niya na mahalaga ang Kautusan hanggang “sa pagkawala ng langit at lupa” at “lahat ay nagawa na,” mga batayang higit na matagal pa kaysa kamatayan Niya sa krus. Pagkatapos ay inihayag Niya na ang mga niloloob ng mga tao tungkol sa Kautusan ay makakaapekto rin sa kanilang kalagayan sa langit (b. 19), at dapat sundin ng mga tao ang Kautusan nang higit pa sa mga tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo, kung hindi, di sila makakapasok sa langit (b. 20). Malinaw na maliban sa pagtupad lamang ng mga prediksyong messianic, uri, at anino ng Kautusan, pati rin ang pagtupad sa mga pangangailan ng kautusan para sa atin, iniisip rin ni Jesus ang pagsunod ng Kanyang tagapakinig sa utos ng Kautusan at ang paggawa ng sinasabi ng mga Propeta. Sa isang banda, tutuparin ni Jesus ang Kautusan sa pagbunyag ng totoo at orihinal na pakay dito, buong pagsulong at pagpapaliwanag dito, at pagpuno sa pagkukulang ng pagkakaintindi dito ng Kanyang tagapakinig. [1] Ang salitang Griegong isinalin na tuparin sa berso 17 ay isinalin din sa Bagong Tipan bilang ganap, tapos, punuin, at isagawa. Iyan ang talagang gagawin ni Jesus, na nag-umpisa pagkatapos lamang ng apat na pangungusap.

Hindi, hindi dumating si Jesus upang alisin Kautusan at mga Propeta, kundi upang tuparin ang mga ito, ibig sabihin, “punuin sila.” Kapag itinuturo ko ang bahaging ito ng Sermon sa Bundok, kadalasang ipinakikita ko sa lahat ang isang baso ng tubig na kalahati ang laman upang magsilbing halimbawa ng pahayag ng Diyos sa Kautusan at Mga Propeta. Hindi dumating si Jesus upang alisin ang Kautusan at Mga Propeta (habang sinasabi ko ito, parang itinatapon ko ang basong puno ng kalahating tubig). Bagkus, tutuparin Niya ang Kautusan at Mga Propeta (at dito kukuha ako ng bote ng tubig at pupunuin ko ang baso). Nakatutulong iyan upang maintindihan ng mga tao ang ibig sabihin ni Jesus.

Ang Kahalagahan ng Pagsunod sa Kautusan (The Importance of Keeping ang Law)

Tungkol sa pagsunod sa mga utos na nakikita sa Kautusan at Mga Propeta, mariing ipinakita ni Jesus ang Kanyang punto. Inasahan Niyang sundin ng Kanyang mga alagad ang mga ito. Tunay silang napakahalaga. Katunayan, kung paano nila pahalagahan ang mga ito ang siyang magtatakda ng katayuan nila sa langit: “Kaya’t sinumang magpawalang-bisa sa kaliit-liitang bahagi nito, at magturo nang gayon sa mga tao, ay magiging pinakamababa sa kaharian ng langit. Nguni’t ang sumusunod sa Kautusan at nagtuturo sa mga tao na tuparin iyon ay magiging dakila sa kaharian ng langit” (5:19).

At dadako tayo sa berso 20: “Kaya [2] sinasabi Ko sa inyo, kung ang pagsunod ninyo sa kalooban ng Diyos ay tulad lamang ng pagsunod ninyo sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo, hinding-hindi kayo makakapasok sa kaharian ng langit.”

Pansinin na ito’y hindi bagong kaisipan, kundi isang pangwakas na pahayag na kaugnay ng mga nakaraang berso sa pamamagitan ng pang-ugnay na kaya. Gaano kahalaga ang pagsunod sa mga utos? Dapat sundin ang mga ito nang higit pa sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo upang makapasok sa kaharian ng langit. Muli makikita natin na umaayon si Jesus sa Kanyang tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng langit.

Baka sasalungat siya kay Cristo, ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay hindi magtitiyak ng pagkakaroon ninuman ng kaligtasan na ang katuwiran ay hindi lumampas sa mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo.

Anong Uri ng Katuwiran ang Tinutukoy ni Jesus? (Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking?)

Nang inihayag ni Jesus na ang ating katuwiran ay kailangang humigit pa sa mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo, tinutukoy ba Niya ang ligal na katayuan ng katuwirang ipinataw sa atin bilang libreng regalo? Hindi, at may magandang dahilan. Una, hindi angkop ang interpretasyon sa konteksto. Bago at pagkatapos ng pahayag na ito (at sa buong Sermon sa Bundok), ang binabanggit ni Jesus ay tungkol sa pagsunod sa mga utos, ibig sabihin, mamuhay nang matuwid. Ang pinakalikas na interpretasyon sa Kanyang mga salita ay ang mamuhay tayo nang higit na matuwid kaysa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo. At kakatwa namang isipin na ginagamitan ni Jesus ang mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo ng isang pamantayang hindi Niya ginagamit sa sarili Niyang mga alagad. Kalokohan ang pag-iisip na hatulan ni Jesus ang mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo sa paggawa ng kasalanang kapag ginawa ng Kanyang mga alagad ay hindi Niya sila hatulan dahil lamang sa pagdasal nila ng “panalanging nakaliligtas.” [3]

Ang problema natin ay ayaw nating tanggapin ang malinaw na kahulugan ng berso, dahil ang dating sa atin ay ligalismo. Nguni’t ang tunay na problema natin ay hindi natin naiintindihan ang hindi naihihiwalay na ugnayan ng ipinaratang na katuwiran at praktikal na katuwiran. Nguni’t naintindihan iyan ni Apostol Pablo. Isinulat niya: “Mga anak,huwag kayong padaya kaninuman! Ang sinumang gumagawa ng matuwid ay isang matuwid tulad ni Cristo. (1 Jn. 3:7). Hindi rin natin naiintindihan ang ugnayan ng bagong pagsilang at ang praktikal na katuwiran na naintindihan din ni Juan: “Kung alam ninyong si Cristo’y matuwid, dapat din ninyong malaman na ang bawa’t gumagawa ng matuwid ay anak ng Diyos ” (1 Jn. 2:29).

Idinagdag sana ni Jesus sa Kanyang pahayag sa 5:20, “At kung kayo ay magsisi, at tunay na muling isinilang, at tanggapin sa pamamagitan ng buhay na pananampalataya ang Aking libreng regalo ng katuwiran, talagang mahihigitan ng inyong praktikal na katuwiran ang sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo habang nakikipagtulungan kayo sa kapangyarihan ng Aking Espiritung nananahan sa inyo.”

Kung Paano Maging Higit na Banal Kaysa mga Tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo (How to be Holier than the Scribes and Pharisees)

Ang tanong na likas na maiisip bilang tugon sa pahayag ni Jesus sa 5:20 ay ito: Gaano tunay na katuwid ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo? Ang sagot ay: Hindi gaano.

Sa isa pang pagkakataon, tinukoy sila ni Jesus na “libingang pinaputi , magaganda sa labas, nguni’t ang loob ay bulok at puno ng kalansay” (Mt. 23:27). Ibig sabihin, sa panlabas na anyo ay matuwid sila, nguni’t masasama ang kalooban. Nagtagumpay sila sa pagsunod sa titik ng Kautusan, nguni’t ipinagwalang-balaha ang espiritu nito, kadalasan ay binibigyang-katuwiran ang kanilang sarili sa pagbabaluktot o pati pag-iiba ng mga kautusan ng Diyos.

Itong likas na kakulangan sa mga tagapagturo ng katutusan at mga Pariseo ay, sa katunayan, mahalagang pokus ng natitirang bahagi ni Sermon sa Bundok. Makikita natin na inulit Niya ang ilan sa mga kilalang utos ng Diyos, at pagkatapos ng isang sipi, ibinunyag ang kaibahan ng pagsunod sa titik at espiritu ng bawa’t utos. Sa ganitong paraan, paulit-ulit Niyang ipinakita ang taliwas na turo at pagpapanggap ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo, at ibinunyag Niya ang tunay Niyang inaasahan sa kanyang mga alagad.

Inumpisahan ni Jesus ang bawa’t halimbawa sa mga salitang, “Narinig ninyo.” Nakikipag-usap Siya sa mga taong marahil ay ni hindi nakapagbasa man lang ng Lumang Tipan na binasa ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo sa mga sinagoga. Masasabing ang Kanyang tagapakinig ay namulat sa maling turo sa buong buhay nila, habang pinakinggan nila ang mga baluktot na komentaryo tungkol sa Salita ng Diyos mula sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo at nakita nila ang walang kabanalang istilo ng pamumuhay ng mga ito.

Mahalin ang Isa’t Isa, di Tulad ng mga Tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo (Love Each Other, Unlike the Scribes and the Pharisees)

Sa paggamit ng ikaanim na utos bilang reperensya, inumpisahang ituro ni Jesus sa Kanyang mga alagad ang hinihingi ng Diyos sa kanila, habang ibinubunyag Niya ang pagpapanggap ng mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo.

N arinig ninyo ang iniutos ng Diyos sa inyong mga ninuno, ‘Huwag kang papatay; ang sinumang pumatay ay mananagot sa hukuman.’ Nguni’t sinasabi Ko naman sa inyo, ang sinumang napopoot sa kanyang kapatid ay mananagot sa hukuman, ang humahamak sa kanyang kapatid ay mananagot sa Sanedrin, at sinumang magsabi sa kanyang kapatid, ‘Ulol ka!’ ay nanganganib na maparusahan sa apoy ng impiyerno (Mt. 5:21-22).

Una, pansinin na nagbibigay-babala si Jesus tungkol sa isang bagay na magiging sanhi ng pagpunta sa impiyerno ng isang tao. Iyan ang pangunahing tema Niya—Ang mga banal lamang ang magmamana ng kaharian ng Diyos.

Ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay nagturo laban sa pagpatay, binabanggit ang ikaanim na utos, malinaw na nagbibigay-babala na ang pagpatay ay magdadala ninuman sa korte.

Nguni’t nais ni Jesus na malaman ng Kanyang mga alagad kung ano ang hindi nalalaman ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo—higit na maraming “maliliit” na kasalanang makapagdadala kaninuman sa korte, ang korte ng Diyos. Dahil napakahalagang magmahalan tayo (ang pinakadakilang utos), kapag nagalit tayo sa kapatid, dapat na nating ituring na nahatulan tayo sa korte ng Diyos. Kapag binigkas natin ang ating galit sa pagsasalita nang masama laban sa Kanya, higit pang malala ang ating kasalanan, at dapat nating ituring ang ating sarili na nahatulan sa pinakamataas na korte ng Diyos. At kung lumampas pa tayo diyan, ibinubuga ang galit sa kapatid, lubhang makasalanan tayo sa harap ng Diyos at kailangang itapon sa impiyerno! Malala na iyan!

Ang ugnayan natin sa Diyos ay nasusukat ng ating ugnayan sa ating mga kapatid. Kung nasusuklam tayo sa kapatid, ibinubunyag niyan na wala sa atin ang buhay na walang hanggan. Isinulat ni Juan,

Mamamatay-tao ang napopoot sa kanyang kapatid, at nalalaman ninyong ang buhay na walang-hanggan ay wala sa mamamatay-tao (1 Jn. 3:15).

Ang nagsasabing, “Iniibig ko ang Diyos,” subali’t napopoot naman sa kanyang kapatid ay isang sinungaling. Kung ang kapatid na kanyang nakikita ay hindi niya magawang ibigin, paano niya maiibig ang Diyos na hindi niya nakikita? (1 Jn. 4:20).

Napakahalagang tayo’y magmahalan, na siyang iniutos ni Jesus; pagsikapang makipagbati kapag nagkakasakitan tayo (tingnan ang Mt.18:15-17).

Nagpatuloy si Jesus:

Kaya’t kung mag-aalay ka ng handog sa dambana para sa Diyos at naalala mong may sama ng loob sa iyo ang iyong kapatid, iwan mo muna ang iyong handog sa harap ng dambana at makipagkasundo ka sa kanya. Pagkatapos, magbalik ka at maghandog sa Diyos (Mt. 5:23-24).

Ibig sabihin nito na kung ang ating ugnayan sa ating kapatid ay hindi tama, hindi rin tama ang ating ugnayan sa Diyos. Nahatulan ang mga Pariseo ng pagpapalaki sa maliliit na bagay at pinaliliit ang mahahalaga, “sinasala ninyo ang kulaisap sa inyong inumin, nguni’t nilulunok naman ninyo ang mga kamelyo” na siyang binanggit ni Jesus (Mt. 23:23-24). Idiniin nila ang kahalagahan ng pag-iikapu at pag-aalay ng handog, nguni’t nakaligtaan ang higit pang mahalaga, ang pangalawang pinakadakilang utos, ang magmahal sa kapwa. Tunay na pagpapanggap ang pagdadala ng handog, upang animo’y magpakita ng pagmamahal sa Diyos, habang sinusuway ang Kanyang pangalawang pinakadakilang utos! Ito ang binibigyang-balala ni Jesus na huwag gawin.

Tungkol pa rin sa kahigpitan ng korte ng Diyos, nagpatuloy si Jesus:

Kung may ibig magsakdal sa iyo, makipag-ayos ka kaagad sa kanya bago makarating sa hukuman ang inyong kaso. Kung hindi ay dadalhin ka niya sa hukom, at ibibigay ka nito sa tanod, at ikukulong ka naman sa bilangguan. Tandaan mo: hindi ka makakalabas doon hangga’t hindi mo nababayaran ang kahuli-hulihang piso na dapat mong bayaran (Mt. 5:23-26).

Pinakamagaling ang hindi umabot sa hukuman ng Diyos sa pamamagitan ng pakikipamuhay sa ating mga kapatid nang may kapayapaan. Kung may galit sa atin ang ating kapatid at tumatanggi tayong makipagkasundo “sa daan patungong korte,” ibig sabihin, sa ating paglalakbay sa buhay upang humarap sa Diyos, talagang pagsisisihan natin. Ang sinabi dito ni Jesus ay tulad ng Kanyang babala sa paggaya sa alilang ayaw magpatawad sa Mateo 18:23-35. Ang alilang napatawad at hindi nagpatawad ay tumanggap muli ng napatawad nang pagkakautang, at ipinaubaya siya sa kanyang pinagkakautangan “hangga’t hindi niya nabayaran ang lahat ng kanyang utang” (Mt. 18:34). Dito nagbibigay-babala din si Jesus sa matinding bunga ng hindi pagmamahal sa ating mga kapatid na siyang inaasahan ng Diyos.

Maging Sekswal na Malinis, di Tulad ng mga Tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo (Be Sexually Pure, Unlike the Scribes and Pharisees)

Ang ikapitong utos ang paksa ng pangalawang halimbawa ni Jesus kung paano sinunod ng mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo ang titik samantalang winalang-bahala ang espiritu ng Utos. Inasahan ni Jesus ang pagiging sekswal na malinis ng Kanyang mga alagad nang higit pa sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo.

Narinig ninyong sinabi, ‘Huwag kang mangangalunya. Nguni’t sinasabi Ko sa inyo, ang sinumang tumingin sa isang babae nang may mahalay na pagnanasa ay nangangalunya na sa babaing iyon sa kanyang puso. Kung ang kanang mata mo ay nagiging sanhi ng iyong pagkakasala, dukutin mo ito at itapon! Mabuti pang mawalan ka ng isang bahagi ng iyong katawan kaysa ang buo mong katawan ang itapon sa impiyerno. Kung ang iyong kanang kamay naman ang nagiging sanhi ng iyong pagkakasala, putulin mo ito at itapon! Mabuti pang mawalan ka ng isang bahagi ng iyong katawan kaysa ang buo mong katawan ang itapon sa (Mt. 5:27-30).

Pansinin muli na sumusunod si Jesus sa Kanyang pangunahing tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos. Nagbabala Siyang muli tungkol sa impiyerno at kung ano ang gagawin upang maiwasan ito. Ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay hindi maipagwalang-bahala ang ikapitong utos, kaya sa panlabas ay sinunod nila ito, at naging tapat sa kanilang mga asawa. Subali’t nagpantasya silang nakikipagtalik sa ibang babae. Sa kanilang isip ay hinuhubaran nila ang mga babae habang pinapanood nila ang mga ito sa palengke. Nangangalunya sila sa kanilang kalooban, at kung gayon ay sinusuway ang espiritu ng ikapitong utos. Ilan sa iglesia ngayon ang hindi naiiba?

Siyempre, intensyon ng Diyos na ang mga tao ay maging malinis sa sekswal na buhay. Malinaw na kung mali ang pakikipagtalik sa asawa ng iyong kapitbahay, mali din ang pag-iisip ng relasyong sekswal kasama siya. Hindi nagdaragdag si Jesus ng higit na mahigpit na utos sa itinakda na ng Utos ni Moises. Ang pangsampung utos ay malinaw na nagtataglay ng pagbabawal laban sa pagnanasa: “Huwag mong pagnanasaang maangkin ang sambahayan ng iyong kapwa” (Exo. 20:17).

Nahatulan ba ang sinuman sa mga tagapakinig ni Jesus? Maaari. Ano sana ang kanilang ginawa? Nagsisi sana sila agad na siyang iniutos ni Jesus. Anu’t anuman, ang mga nagnanasa ay dapat huminto sa pagnanasa, dahil ang mga gumagawa nito ay pupunta sa impiyerno.

Siyempre, walang matinong tao ang nagpapalagay na ang mga taong nagnanasa ay literal na dumukot sa kanyang mata o pumutol ng kamay. Simple lamang na ang taong nagnanasa na dumukot ng kanyang mata ay nagiging nagnanasang-iisa-ang mata!

Madamdamin at taimtim na idiniin ni Jesus ang kahalagahan ng pagsunod sa espiritu ng ikapitong utos. Nakadepende dito ang walang-hanggan.

Sa pagsunod sa halimbawa ni Cristo, ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay magpapayo sa kanyang mga alagad upang “putulin” ang anumang nagiging sanhi ng pagkadapa. Kung ito ay cable TV, kailang putulin ang cable. Kung regular na TV, kailang matanggal ang TV. Kung suskrisyon sa isang magasin, kailangang makansela. Kung internet, kailangang putulin. Kung bukas na bintana, kailangan maitarangka. Wala sa mga bagay na ito ang karapat-dapat maging sanhi ng pananatili sa impiyerno, at dahil tunay na mahal ng ministrong tagalikha-ng-alagad ang kanyang kawan, sasabihin niya sa kanila ang katotohanan at balaan sila, tulad ng ginawa ni Jesus.

Isa pang Paraan Upang Mangalunya (Another Way to Commit Adultery)

Ang susunod na halimbawa ni Jesus ay lubhang katulad ng nakita na natin, kaya marahil ay sunod itong binanggit. Dapat itong tingnan bilang pagpapalawig, at hindi bagong paksa. Ang paksa ay, “Isa pang bagay na ginagawa ng mga Pariseo na maituturing na pangangalunya.”

Sinabi rin naman, ‘Kapag pinalayas at hiniwalayan ng isang lalaki ang kanyang asawa, ito’y dapat niyang bigyan ng kasulatan ng paghihiwalay.” Nguni’t sinasabi Ko sa inyo, kapag pinalayas at hiniwalayan ng lalaki ang kanyang asawa, maliban kung ito’y nangangalunya, at sinumang makipag-asawa sa babaing pinalayas at hiniwalayan ay nagkakasala rin ng pangangalunya” (Mt. 5:31-32).

Narito ang isang halimbawa kung paano binaluktot ng mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo ang utos ng Diyos upang pangatwiranan ang makasalanan nilang istilo ng pamumuhay.

Lumikha tayo ng imahinaryong Pariseo sa panahon ni Jesus. Sa kabila ng kalye ay nakatira ang magandang babaing ninanasa niya. Lumalandi siya sa kanya pag nakita ito araw-araw. Mukhang nagugustuhan din siya, kaya ang pagnanasa niya ay tumitindi. Nais niya itong makitang hubad, at lagi niya itong naiisip sa kanyang mga sekswal na pantasya. O, kung mapapasakanya lamang ito!

Nguni’t may problema siya. Siya ay may-asawa, at ipinagbabawal ng kanyang relihiyon ang pangangalunya. Ayaw niyang suwayin ang ikapitong utos (bagama’t sinusuway na niya ito sa bawa’t pagnanasa). Ano ang magagawa niya?

Mayroong solusyon. Kung hiwalay siya sa kanyang asawa, maaari niya itong pakasalan! Nguni’t pinapayagan ba ang paghihiwalay? Ang kapwa Pariseo ay nagsasabing Oo! May pahayag sa Biblia ukol dito. Sinasabi ng Deuteronomio 24:1 ang pagbibigay ng kasulatan sa iyong asawa kapag hiniwalayan mo siya. Ang paghihiwalay ay ligal sa ilang pagkakataon! Nguni’t anu-ano ang mga pagkakataong iyon? Babasahin niya nang masinsinan ang sinabi ng Diyos:

Kung mag-aasawa ang isang lalaki nguni’t dumating ang panahon na ayaw na niya ang babae dahil may natuklasan siya ritong hindi kaaya-aya, at gumawa siya ng kasulatan ng paghihiwalay, ibinigay ito sa babae, at pinalayas ito sa kanyang pamamahay… (Deut. 24:1).

Aha! Maaari niyang hiwalayan ang kanyang asawa kung nakakakita siya ng bagay na hindi disente rito. At nakakita siya! Hindi siya kaakit-akit na tulad ng babae sa kabilang kalye! (Ang halimbawang ito’y hindi imposible. Ayon kay Rabbi Hillel, na nagkaroon ng pinakamaraming pagtuturo tungkol sa paghihiwalay sa panahon ni Jesus, ligal na mahihiwalayan ng isang lalaki ang kanyang asawa kung nakakita siya ng higit na kaakit-akit dito, dahil magiging “hindi disente” ang pagtingin niya sa kanyang asawa. Itinuro din ni Rabbi Hillel na mahihiwalayan ng lalaki ang kanyang asawa kung masyadong maalat ang kanyang luto, o nakikipag-usap siya sa ibang lalaki, o hindi nagkaanak ng lalaki.)

Kaya ang Pariseo nating nagnanasa ay ligal na maihihiwalay ang asawa sa pagbibigay niya ng kasulatang kinakailangan at madali niyang mapapangasawa ang babaing pinapantasya. At ni hindi makakaramdam ng pangongonsensya dahil sinunod niya ang Utos ng Diyos!

Ibang Pananaw (A Different View)

Siyempre, iba ang pagtingin ng Diyos sa mga bagay-bagay. Hindi Niya nilinaw kung ano ang “hindi disente” na binabanggit sa Deutoronomio 24:1, o kung ito ay karapat-dapat maging dahilan ng paghihiwalay. Katunayan, ang pahayag na iyon ay walang sinasabi kung kailan ligal o hindi ligal ang paghihiwalay. Nagtataglay lamang ito ng pagbabawal laban sa dalawang-ulit na hiwalay o minsang-hiwalay/minsang nabalong babae na nakikipag-asawa muli sa kanyang unang asawa. Pagpilit ng kahulugan sa teksto ang pagsasabing batay sa pahayag ay may nakikitang “hindi disente” sa mata ng Diyos na nagpapahintulot sa hiwalayan. Anu’t anupa man, sa isip ng Diyos, ang inilarawan kong lalaki ay hindi naiiba sa nangangalunya. Sinuway niya ang ikapitong utos. Katunayan, higit siyang makasalanan kaysa sa ordinaryong nangangalunya, dahil nagkakasala siya ng “dobleng-pangangalunya.” Paano iyan? Una, siya mismo ay nangangalunya. Pagkuwan ay sinabi ni Jesus, “Sinumang lalaking magpalayas at humiwalay sa kanyang asawa, maliban kung ang asawa niya’y nangangalunya, at mag-asawa ng iba, ay nagkakasala ng pangangalunya” (Mt. 19:9).

Pangalawa, dahil maghahanap ng asawa upang mabuhay ang ngayo’y hiwalay nang asawa niya, sa isip ng Diyos nakagawa ang Pariseo ang katumbas ng pagpilit sa kanyang asawa upang makipagtalik sa ibang lalaki. Kung gayon, nagkasala siya dahil sa “pangangalunya” ng asawa niya. Sinabi ni Jesus, “Kapag pinalayas at hiniwalayan ng isang lalaki ang kanyang asawa, maliban kung ito ay nangangalunya, itinutulak niya ang kanyang asawa sa kasalanang pangangalunya” (Mt. 5:32, idinagdag ang pagdidiin).

Maaari pang inaakusahan ni Jesus ang mapagnasang Pariseo ng “tatlong ulit na pangangalunya” kung ang Kanyang pahayag na “at sinumang makipag-asawa sa babaing pinalayas at hiniwalayan ay nagkakasala rin ng pangangalunya” (Mt. 5:32), ay nangangahulugang inaakusahan ng Diyos ang Pariseo dahil sa “pangangalunya” ng bagong asawa ng dati niyang asawa. [4]

Ito ay mainit na isyu sa kapanahunan ni Jesus, tulad ng mababasa natin sa isang lugar kung saan tinanong Siya ng ilang Pariseo, “naaayon ba sa kautusan na palayasin at hiwalayan ng isang lalaki ang kanyang asawa sa kahit anong dahilan?” (Mt. 19:3). Ibinubunyag ng kanilang tanong ang kanilang mga puso. Malinaw na nais paniwalaan ng ilan sa kanila na makatarungan ang paghihiwalay kahit anong dahilan.

Idadagdag ko rin na nakakahiya kung kukunin ng mga Cristiano ang mga pahayag na ito tungkol sa paghihiwalay, at ipaliwanag nang mali, mabigat na mahuhusgahan ang mga anak ng Diyos. Hindi tinutukoy ni Jesus ang Cristianong nakipaghiwalay nang hindi pa siya ligtas, at nang makakita ng karapat-dapat na asawang nagmamahal din kay Cristo, ay pinakasalan siya. Hindi iyan katumbas ng pangangalunya. Kung iyan ang ibig sabihin ni Jesus, kailangan nating palitan ang magandang balita, dahil hindi na ito nagdudulot ng kapatawaran ng kasalanan ng mga makasalanan. Mula ngayon kailangan nating ipangaral, “Namatay si Jesus para sa iyo, at kung magsisi at manampalataya ka sa Kanya, mapapatawad lahat ang iyong kasalanan. Nguni’t kung nakipaghiwalay ka, tiyakin mong hindi ka mag-aasawang muli kundi nabubuhay ka sa pangangalunya, at sinasabi ng Diyos na pupunta sa impiyerno ang mga nangangalunya. Gayundin, kung hiwalay ka at nag-asawang muli, bago ka tumanggap kay Cristo ay kailangan mong gumawa ng isa pang kasalanan at hiwalayan ang kasalukuyan mong asawa. Kung hindi lagi kang mamumuhay na nangangalunya, at hindi ligtas ang mga nangangalunya.” [5] Magandang balita ba iyan? [6]

Maging Tapat, di Tulad ng mga Tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (Be Honest, Unlike the Scribes and Pharisees)

Ang pangatlong halimbawa ni Jesus ng di matuwid na gawi at aplikasyon ng Biblia ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay kaugnay sa utos ng Diyos na sabihin ang katotohanan. Ang tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay nakahanap ng malikhaing paraan upang magsinungaling. Malalaman natin sa Mateo 23:16-22 na hindi nila itinuring ang kanilang sarili na obligadong tuparin ang mga pangakong sinumpaan sa altar, o sa Diyos sa langit, naobliga silang tuparin ang kanilang pangako. Katumbas ito ng malaking taong nag-iisip na parang bata na maaari siyang hindi magsabi ng katotohanan basta nakakrus ang kanyang mga daliri sa kanyang likod. Inaasahan ni Jesus ang Kanyang mga alagad na sabihin ang katotohanan.

Narinig din ninyong iniutos ng Diyos sa inyong mga ninuno, ‘Huwag kang sumumpa nang walang katotohanan; sa halip, tuparin mo ang iyong sinumpaang panata sa Panginoon. Nguni’t sinasabi ko sa inyo, huwag na kayong manunumpa kapag kayo’y nangangako. Huwag ninyong sasabihing, ‘Saksi ko ang langit,’ sapagka’t ito’y trono ng Diyos; o kaya’y, ‘Saksi ko ang lupa,’ sapagka’t ito’y kanyang tuntungan. Huwag din ninyong sasabihing, ‘Saksi ko ang Jerusalem,’ sapagka’t ito’y lunsod ng dakilang Hari. Huwag mo ring ipanumpa ang iyong ulo, sapagka’t ni isang buhok sa iyong ulo ay hindi mo kayang paputiin o paitimin. Sabihin mo na lang na ‘Oo’ kung oo at ‘Hindi’ kung hindi, sapagka’t ang anumang sumpang idaragdag dito ay buhat na sa Masama (Mt. 5:33-37).

Ang orihinal na utos ng Diyos tungkol sa mga pangako ay walang sinabing panunumpa sa isa pang bagay. Ang intensyon ng Diyos ay sabihin ng Kanyang mga tao ang katotohanan sa lahat ng sandali, upang walang pangangailangang manumpa, kailanman. Walang masama sa panunumpa, dahil ang sumpa ay isang pangako lamang. Katunayan, mabuti ang pangangakong pagsunod sa Diyos. Ang kaligtasan ay nagsisimula sa sumpang pagsunod kay Jesus. Nguni’t kapag kailangang sumumpa ng mga tao sa isang bagay upang mapaniwala ang iba, pagtanggap iyan na karaniwan silang nagsisinungaling. Ang mga taong laging nagsasabi ng katotohanan ay hindi na kailangang manumpa, kailanman. Nguni’t maraming mga iglesia ngayon ay puno ng sinungaling, at ang mga ministro ay kadalasang mga pinuno ng kasinungalingan.

Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay nagbibigay-halimbawa ng pagkamatapat at tinuturuan ang kanyang mga alagad na laging magsabi ng katotohanan. Alam niya na nagbabala si Juan na lahat ng sinungaling ay itatapon sa lawa ng nagliliyab na asupre (tingnan ang Pah. 21:8).

Huwag Maghiganti, Tulad ng mga Tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (Don’t Take Revenge, as do the Scribes and Pharisees)

Ang susunod sa listahan ni Jesus ng mga karaingan ay ang pagbaluktot ng mga Pariseo ng isang kilalang berso sa Lumang Tipan. Nakita na natin ang pahayag na iyan sa kabanata tungkol sa pagpapakahulugan.

Narinig ninyong sinabi, ‘Mata sa mata at ngipin sa ngipin. Nguni’t sinasabi ko sa inyo, huwag ninyong paghihigantihan ang masamang tao. Kung sinampal ka sa kanang pisngi, iharap mo rin sa kanya ang kaliwa. Kung isakdal ka ninuman upang makuha ang iyong damit panloob, ibigay mo ito sa kanya pati ang iyong damit pangbalabal. Kung pilitin ka ng manlulupig na pasanin ang kanyang dala ng isang milya, pasanin mo iyon ng dalawang milya. Bigyan mo ang nanghihingi sa iyo at huwag mong tanggihan ang nanghihiram sa iyo” (Mt. 5:38-42).

Ang Utos ni Moises ay nagdeklarang kapag napatunayan sa korte na nagkasala ang isang tao sa pananakit sa kapwa, ang kaparusahan ay dapat katumbas ng ginawa niya. Kapag inalis niya ang ngipin ng iba, makatarungan na alisin din ang kanyang ngipin. Ang utos na ito ay ibinigay upang tiyaking magkaroon ng hustisya sa malalalang pagkakasala. Itinalaga ng Diyos ang sistema ng mga hukom sa ilalim ng Utos upang hadlangan ang krimen, panatilihin ang hustisya at iwasan ang paghihiganti. At iniutos ng Diyos sa mga hukom upang maging patas sa kanilang paghusga. Kailangan nilang magpataw ng “mata sa mata at ngipin sa ngipin.” Nguni’t ang kataga at utos na iyan ay laging nakikita sa mga pahayag tungkol sa hustisya sa mga korte.

Nguni’t muli, binaluktot ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ang utos na maging pagtatakdang ang paghihiganti ay isang banal na obligasyon. Malinaw na gumawa sila ng isang polisiyang “walang pagpapatawad”, at naghihiganti kahit sa kaliit-liitang pagkakamali.

Nguni’t laging inasahan ng Diyos ang higit pa sa Kanyang mga tao. Ang paghihiganti ay isang bagay na tahasang ipinagbawal Niya (tingnan ang Deut. 32:35). Ang Lumang Tipan ang nagturo na ang mga tao ng Diyos ay magpakita ng kabutihan sa kanilang mga kaaway (tingnan ang Exo. 23:4-5; Kaw. 25:21-22). Inindorso ni Jesus ang katotohanang ito sa pagsasabi sa Kanyang mga alagad upang iharap ang kabilang pisngi at higitan pa ang pasensiya kapag nakikitungo sa masasamang tao. Kapag ginawan tayo ng masama, gusto ng Diyos na maging mahabagin tayo, susuklian ng kabutihan ang kasamaan.

Nguni’t inaasahan ba tayo ni Jesus na payagan ang mga tao upang lubusan tayong lokohin at sirain ang ating buhay kung nais nila? Mali bang dalhin sa korte ang di mananampalataya, maghanap ng hustisya para sa kasalanan laban sa atin? Hindi. Hindi tinutukoy ni Jesus ang paghanap ng hustisya para sa malalaking pagkakasala sa korte, kundi tungkol sa paghihiganti sa bawa’t maliit na opensa. Pansining hindi sinabi ni Jesus na dapat nating ihandog ang ating leeg upang sakalin ng taong nanaksak sa atin sa likod. Hindi Niya sinabing ibigay natin ang ating bahay kung hinihingi ang ating sasakyan. Sinasabi lamang ni Jesus na magpakita tayo ng pasensiya at habag nang sukdulan kapag nagagawan tayo ng maliliit na kasalanan at normal na pagsubok sa pakikitungo sa makasariling mga tao. Nais Niya tayong higit na mabait kaysa sa inaasahan ng makasariling mga tao. Sa pamantayang iyan, ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay hindi nakapasa.

Bakit maraming nagsasabing silang Cristiano ay madaling nasasaktan? Bakit sila madaling maapektuhan ng mga kasalanang sampung beses na maliit kaysa pagkasampal sa pisngi? Ligtas ba ang mga taong ito? Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay nagtatakda ng halimbawa ng pagharap sa kabilang pisngi, at tinuturuan niya ang kanyang mga alagad upang gawin din ito.

Huwag Ninyong Kasuklaman ang Inyong mga Kaaway, na Tulad ng mga Tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo (Don’t Hate Your Enemies, as do the Scribes and Pharisees)

Sa pagtatapos, inilista ni Jesus ang isa pang bigay-ng- Diyos na utos na binago ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo upang pagbigyan ang kanilang masasamang puso.

Narinig ninyong sinabi, ‘Ibigin mo ang iyong kapwa at kamuhian mo ang iyong kaaway. Nguni’t ito naman ang sinasabi ko, ibigin ninyo ang inyong mga kaaway at ipanalangin ninyo ang mga umuusig sa inyo, upang kayo’y maging tunay na anak ng inyong Ama na nasa langit. Sapagkaa’t pinasisikat Niya ang araw sa mabubuti gayundin sa masasama, at nagpapaulan Siya sa mga matuwid at sa mga di-matuwid. “Kung ang mga nagmamahal sa inyo ang siya lamang ninyong mamahalin, anong gantimpala ang inyong maaasahan? Hindi ba’t ginagawa rin iyan ng mga maniningil ng buwis? At kung ang mga kapatid lamang ninyo ang inyong binabati, ano ang ginagawa ninyong higit kaysa iba? Hindi ba’t ginagawa rin iyan ng mga Hentil? Kaya maging ganap kayo, gaya ng inyong Ama na nasa langit.” (Mt. 5:43-48).

Sa Lumang Tipan, sinabi ng Diyos, “Ibigin mo ang iyong kapwa gaya ng pag-ibig mo sa iyong sarili” (Lev. 19:18), nguni’t minarapat ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo na ang kanilang kapwa ay iyon lamang nagmamahal sa kanila. Lahat ay mga kaaway na, at dahil sinabi ng Diyos na mahalin ang kapwa, marapat lamang na kasuklaman natin ang ating mga kaaway. Nguni’t ayon kay Jesus, hindi iyan ang intensyon ng Diyos.

Pagkuwan ay itinuro ni Jesus sa kuwento ng Mabait na Samaritano na dapat nating ituring ang bawa’t tao bilang kapwa. Naisng Diyos na mahalin natin ang lahat , pati na ang ating mga kaaway. Iyan ang pamantayan ng Diyos sa Kanyang mga anak, pamantayang isinasabuhay din Niya. Nagpapadala Siya ng araw at ulan na nagpapatubo ng mga tanim, hindi lamang sa mga mabubuti, kundi pati rin sa mga masasama. Dapat nating sundin ang Kanyang halimbawa, na magpakita ng kabutihan sa mga hindi karapat-dapat. Kapag ginawa natin iyan, ibig sabihin ay “anak tayo ng [ating] Ama na nasa langit” (Mt. 5:45). Mga tunay na taong isinilang-muli ay kumikilos na paraang ikinikilos ng kanilang Ama.

Ang pag-ibig na inaasahan ng Diyos na ipakita natin sa ating mga kaaway ay hindi emosyon o pag-ayon sa kanilang kasamaan. Hindi hinihingi ng Diyos na maging malapit sa mga sumasalungat sa atin. Hindi Niya sinasabing magsinungaling tayo, na ang ating mga kaaway ay kaaya-ayang mga tao. Nguni’t inaasahan Niya na mahabag tayo sa kanila at gagawin natin iyan kahit sa pagbati at pagdarasal para sa kanila.

Pansinin na idiniin muli ni Jesus ang Kanyang pangunahing tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos. Sinabi Niya sa Kanyang mga alagad na kung mahal lang nila ang mga nagmamahal sa kanila, hindi sila naiiba sa mga Hentil at maniningil ng buwis, dalawang uri ng taong tinitiyak ng mga Judiong pupunta sa impiyerno.

Gumawa ng Mabuti Dahil sa Tamang Motibo, di Tulad ng mga Tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo (Do Good for the Right Motives, Unlike the Scribes and the Pharisees)

Hindi lamang inaasahan ni Jesus na maging banal ang Kanyang mga tagasunod, inaasahan Niya silang maging banal sa tamang motibo. Lubhang posible na sundin ang mga utos ng Diyos at maging hindi kaaliw-aliw sa Kanya kung ang pagsunod ay ginagawa sa maling dahilan. Hinatulan ni Jesus ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo dahil ginawa lahat nila ang kabutihan bilang pakitang-tao sa iba (tingnan ang Mt. 23:5). Inaasahan Niya ang kanyang mga alagad na maging iba.

Pag-ingatan ninyong hindi pakitang-tao lamang ang paggawa ninyo ng mabuti. Kapag ganyan ang ginawa ninyo, wala kayong matatamong gantimpala buhat sa inyong Ama na nasa langit. Kaya nga, kapag naglilimos ka, huwag mo nang ipag-ingay pa gaya ng ginagawa ng mga mapagkunwari. Naglilimos sila sa mga sinagoga at sa mga lansangan upang sila’y mapuri ng mga tao. Tandaan ninyo: tinanggap na nila ang kanilang gantimpala. Sa halip, kapag naglilimos ka, huwag mo nang ipaalam ito sa pinakamatalik mong kaibigan. Gawin mong lihim ang iyong paglilimos, at ang iyong Ama na nakakakita ng iyong kabutihang ginagawa mo nang lihim ang siyang magbibigay ng gantimpala sa iyo (Mt. 6:1-4).

Inasahan ni Jesus na ang Kanyang mga tagasunod ay maglilimos sa mga mahihirap. Itinakda ng Utos ito (tingnan ang Exo. 23:11; Lev. 19:10; 23:22; 25:35; Deut. 15:7-11), nguni’t ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay ginawa ito nang may pagpapangalandakan, upang ipakita sa mga tao ang kanilang pagbibigay. Nguni’t ilan sa mga nagsasabing sila’y Cristiano ang walang ibinibigay sa mga mahihirap? Ni hindi sila nakadama ng pangangailangang isipin ang mga motibo ng paglilimos. Kung ang pagkamakasarili ang naging motibo ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo upang ipaalam ang kanilang pagbibigay, ano ang nagtutulak sa mga nagsasabing sila’y Cristiano upang ipagwalang-bahala ang kapalaran ng mga mahihirap? Sa puntong iyan, nahihigitan ba ng kanilang katuwiran ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo?

Tulad ng pag-ulit ni Pablo sa 1 Corinthians 3:10-15, maaari nating gawin ang mabubuting bagay para sa maling dahilan. Kung hindi dalisay ang ating mga motibo, hindi gagantimpalaan ang ating mga gawa. isinulat ni Pablo na maaaring ituro ang ang magandang balita dahil sa hindi dalisay na dahilan (tingnan ang Fil. 1:15-17). Tulad ng pagtakda ni Jesus, ang isang mabuting paraan upang ang pagbibigay natin ay may magandang motibo ay ang lihim na pagbibigay hangga’t maaari, hindi ipinaaalam sa ating kaliwang kamay ang ginagawa ng kanang kamay. Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay nagtuturo sa kanyang mga alagad upang magbigay sa mga mahihirap (basta may kakayahan), at marahang ginagawa niya ang kanyang sinasabi.

Panalangin at Pag-aayuno sa Tamang Dahilan (Prayer and Fasting for Right Reasons)

Inasahan din ni Jesus na magdasal at mag-ayuno ang Kanyang mga alagad, at gawin nila ang mga bagay na iyon, hindi upang makita ng mga tao, kundi aliwin ang kanilang Ama. Kung hindi, pareho rin sila ng mga patungong-impiyernong mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo, na nananalangin at nag-aayuno upang makakuha lamang ng papuri ng tao, isang pansamantalang gantimpala. Pinayuhan ni Jesus ang Kanyang mga tagasunod:

Kapag nananalangin kayo, huwag kayong tumulad sa mga mapagkunwari. Mahilig silang manalanging nakatayo sa mga sinagoga at sa mga kanto upang makita ng mga tao. Tandaan ninyo: tinanggap na nila ang kanilang gantimpala. Nguni’t kapag mananalangin ka, pumasok ka sa iyong silid at isara mo ang pinto. Saka ka manalangin sa iyong Ama na hindi mo nakikita, at ang iyong Ama na nakakakita ng ginagawa mo sa lihim ang siyang magbibigay sa iyo ng gantimpala.

Kapag kayo’y nag-aayuno, huwag kayong magmukhang malungkot tulad ng mga mapagkunwari. Hindi sila nag-aayos ng sarili upang mapansin ng mga tao na sila’y nag-aayuno. Tandaan ninyo: tinanggap na nila ang kanilang gantimpala. Sa halip, kapag nag-aayuno ka, lagyan mo ng langis at ayusin mo ang iyong buhok upang huwag mapansin ng mga tao na ikaw ay nag-aayuno. Ang iyong Ama na hindi mo nakikita ang tanging makakaalam nito. Siya, na nakakakita ng ginagawa mo nang lihim, ang siyang magbibigay ng gantimpala sa iyo. (Mt. 6:5-6, 16-18).

Ilang nagsasabing sila’y Cristiano ang walang buhay-panalangin at hindi kailanman nag-ayuno? [7] Sa puntong iyan, paano ikinukumpara ang kanilang katuwiran sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo, na gumagawa ng mga ito (bagama’t sa maling dahilan)?

isang Paglihis Tungkol sa Panalangin at Pagpapatawad (A Digression Regarding Prayer and Forgiveness)

Habang nasa paksa ng panalangin, lumihis nang kaunti si Jesus upang ihandog ang higit na ispesipikong pagtuturo sa Kanyang mga alagad tungkol sa kung paano sila dapat manalangin. Nais ni Jesus na manalangin tayong hindi nang-iinsulto sa Kanyang Ama sa pagtanggi, sa pamamagitan ng ating mga dalangin, ng Kanyang ibinunyag tungkol sa Sarili Niya. Halimbawa, dahil alam ng Diyos ang kailangan natin bago humingi sa Kanya (alam Niya lahat), ay hindi dahilan upang gumamit ng mga salitang paulit-ulit na walang ibig sabihin kapag nagdarasal:

Sa pananalangin ninyo’y huwag kayong gagamit ng maraming salitang walang kabuluhan, gaya ng ginagawa ng mga Hentil. Ang akala nila’y papakinggan sila ng Diyos dahil sa haba ng kanilang sinasabi. Huwag ninyo silang tutularan. Alam na ng inyong Ama na nasa langit ang inyong kailangan bago pa ninyo ito hingin sa kanya. (Mt. 6:7-8).

Totoo, ibinubunyag ng ating mga panalangin kung gaano natin kilala ang Diyos. Ang mga nakakikilala sa Kanya dahil Siya ay ibinubunyag ng Kanyang salita ay nananalangin upang ang kalooban Niya ang masunod at Siya ay papurihan. Ang pinakagusto nila ay maging banal, tunay na kaaliw-aliw sa Kanya. Nasasalamin ito sa modelong panalangin, ang tinatawag nating Panalangin ng Panginoon, sunod na nakadagdag sa mga pagtuturo ni Jesus sa Kanyang mga alagad. Ibinubunyag nito ang Kanyang mga inaasahan para sa ating mga pangangailangan at debosyon: [8]

Ganito kayo manalangin: “Ama naming nasa langit, sambahin nawa ang Iyong pangalan. Nawa’y maghari Ka sa amin. Sundin nawa ang iyong kalooban dito sa lupa tulad ng sa langit. Bigyan mo kami ngayon ng aming pagkain sa araw-araw” (Mt. 6:7-11).

Ang pangunahing alalahanin dapat ng mga alagad ni Cristo ay sambahin ang pangalan ng Diyos, na igalang ito, at ituring na banal.

Siyempre, ang mga nananalangin na sambahin ang pangalan ng Diyos ay banal din dapat, sinasamba ang pangalan ng Diyos. Pagpapanggap ang hindi paggawa nito. Kaya sinasalamin ng panalanging ito ang pagnanais natin na isuko ng iba ang kanilang sarili tulad ng ginawa natin.

Ang pangalawang pakiusap ng modelong panalangin ay pareho: “Nawa’y maghari Ka sa amin.” Ang idea ng isang kaharian ay nagpapahiwatig na may Haring namamahala ng Kanyang Kaharian. Ang Cristianong alagad ay nananabik makita ang Hari, Siya na namamahala ng kanyang buhay, at namamahala sa buong mundo. O, na bawat isa ay manikluhod kay Haring Jesus sa masunuring pananampalataya!

Ang pangatlong pakiusap ay pag-uulit ng una at pangalawa: “Sundin nawa ang Iyong kalooban, dito sa lupa tulad ng sa langit.” Muli, paano tayo matapat na magdasal ng ganitong panalangin na hindi susuko sa kalooban ng Diyos sa ating buhay? Ang tunay na alagad ay nagnanais na ang kalooban ng Diyos ay masunod dito sa lupa tulad ng sa langit—nang ganap.

Na sambahin ang pangalan ng Diyos, na ang kalooban Niya ay masunod, na Siya ay maghari, ay dapat higit na mahalaga sa atin kaysa magkaroon ng masustansiyang pagkain, ang ating “pagkain sa araw-araw.” Itong ikaapat na pakiusap ay may dahilan upang maging pang-apat. Kahit sa kanyang sarili, sinasalamin nito ang tamang pagkasunud-sunod ng ating mga kailangan, at walang pahiwatig ng kasakiman ang nakikita dito. Ang mga alagad ni Cristo ay nagsisilbi sa Diyos at hindi sa kasakiman. Hindi sila nakapokus sa pagpaparami ng kayamanan sa mundo.

Idadagdag ko rin na ang pang-apat na pakiusap ay mukhang nagpapakita na ang modelo ng panalanging ito ay siyang dapat gawin araw-araw, at sa umpisa ng bawa’t araw.

Nagpapatuloy ang Modelong Panalangin (The Model Prayer Continues)

Nagkakasala rin ba ang mga alagad ni Cristo? Nakikitang paminsan-minsan ay oo, dahil tinuruan sila ni Jesus na humingi ng kapatawaran para sa kanilang mga kasalanan.

“At patawarin Mo kami sa aming mga kasalanan, tulad ng pagpapatawad namin sa mga nagkakasala sa amin. At huwag mo kaming hayaang matukso, kundi iligtas mo kami sa Masama. Sapagka’t Iyo ang kaharian, at ang kapangyarihan, at ang kaluwalhatian, magpakailanman. Amen.” Sapagka’t kung pinapatawad ninyo ang mga nagkakasala sa inyo, patatawarin din kayo ng inyong Ama na nasa langit. Nguni’t kung hindi ninyo pinapatawad ang iba, hindi rin naman patatawarin ng inyong Ama ang inyong mga kasalanan (Mt. 6:12-15).

Napagtanto ng mga alagad ni Jesus na ang kanilang pagsuway ay nagpapasama ng kalooban ng Diyos, at kung nagkakasala sila, sila’y nahihiya. Gusto nilang mabura ang mantsa, at salamat naman at ang mapagpalang Ama nila sa langit ay nakahandang patawarin sila. Nguni’t kailangan nilang humingi ng tawad, ang ikalimang pakiusap na nakikita sa Panalangin ng Panginoon.

Nguni’t ang pagkapatawad nila ay may kundisyon, dapat nilang patawarin ang iba. Dahil malaki ang pinatawad sa kanila, may obligasyon silang patawarin ang lahat ng nakikiusap ng kanilang pagpapatawad (at ang umibig at maghangad ng pagkakasundo para doon sa mga ayaw). Kung ayaw nilang magpatawad, hindi sila patatawarin ng Diyos.

Ang ikaanim at panghuling pakiusap ay isa ring malinaw na nagsasalamin ng pagnanais ng totoong alagad na maging banal: “At huwag mo kaming hayaang matukso, kundi iligtas Mo kami sa Masama [o ‘sa masamang iyon’].” Masidhi ang pananabik ng totoong alagad sa kabanalan na hinihiling niya sa Diyos na huwag siyang hayaang madala sa isang sitwasyong matutukso siya, at baka ipahintulot niya ito. Dagdag pa rito, ipinakikiusap niya sa Diyos na iadya siya sa anumang masamang aakit sa kanya. Tunay na dakilang panalangin ito upang dasalin sa umpisa ng bawa’t araw, bago tayo lumabas sa mundo ng kasamaan at tukso. At tunay ng maaasahan natin ang Diyos na tugunan itong ating panalangin na iniutos Niyang dasalin natin!

Naiintindihan ng mga nakakikilala sa Diyos kung bakit lahat ng anim na pakiusap ng panalanging ito ay tamang-tama. Ang dahilan ay naibunyag sa pangwakas na linya ng panalangin: “Sapagka’t [o dahil] Iyo ang kaharian, at ang kapangyarihan,at ang kaluwalhatian, magpakailanmanr” (Mt. 6:13). Ang Diyos ay isang dakilang haring namamahala sa Kanyang buyong kaharian at tayo ay Kanyang mga alipin. Siya ay makapangyarihan-sa-lahat, at walang sinuman ang dapat sumuway sa Kanyang kalooban. Lahat ng kaluwalhatian ay sa Kanya magpakailanman. Karapat-dapat Siyang sundin.

Ano ang pangunahing tema ng panalangin ng Panginoon? Kabanalan. Nais ng mga alagad ni Cristo na sambahin ang pangalan ng Diyos, na maitatag ang Kanyang kaharian dito sa lupa, at masunod nang ganap ang Kanyang kalooban sa lahat ng dako. Higit na mahalaga ito kaysa sa pang-araw-araw nilang pagkain. Nais nilang maging kaaliw-aliw sa Kanyang paningin, at kung sila’y mabigo, nais nilang patawarin Niya sila. Bilang taong napatawad, pinatatawad rin nila ang iba. Nananabik silang maging ganap na banal, sa puntong nais nilang iwasan ang tukso, dahil ang tukso ay nagpapalawig ng kanilang mga pagkakataon upang sila’y magkasala. Ang tagalikha-ng-alagad ay nagtuturo ng mga bagay na ito sa kanyang mga alagad.

Ang Alagad at ang Kanyang mga Materyal na Pag-aari (The Disciple and His Material Possessions)

Ang susunod na paksa ng Sermon sa Bundok ay may potensyal na manligalig sa mga nagsasabing sila’y Cristiano na ang pangunahing motibasyon sa buhay ay ang pagkamal ng mga materyal na bagay:

Huwag kayong mag-impok ng mga kayamanan dito sa lupa; dito’y may naninirang insekto at kalawang, at may nakakapasok na magnanakaw. Sa halip, mag-impok kayo ng kayamanan sa langit; doo’y walang naninirang insekto at kalawang, at walang nakakapasok na magnanakaw. Sapagka’t kung saan naroroon ang kayamanan, naroroon din ang iyong puso. Ang mata ang ilaw ng katawan. Nguni’t kung malabo ang iyong paningin, mapupuno ng kadiliman ang iyong katawan. At kung ang liwanag mo’y madilim, ikaw nga ay tunay na nasa kadiliman. Walang aliping makakapaglingkod nang sabay sa dalawang panginoon, sapagka’t kapopootan niya ang isa at iibigin ang pangalawa, paglilingkuran niya nang tapat ang isa at hahamakin ang ikalawa. Hindi kayo maaaring maglingkod nang sabay sa Diyos at sa kayamanan. (Mt. 6:19-24).

Mag-impok ng kayamanan dito sa lupa. At ano ang nagbubuo ng “kayamanan”? Literal na mga kayamanan ay karaniwang itinatago sa mga baul, o sa isang lugar, at hindi kailanman ginagamit sa praktikal na pangangailangan. Ang depinisyon ni Jesus sa mga ito ay mga bagay na nang-aakit sa mga insekto, kalawang at magnanakaw. Isa pang paraan ng pagsabi rito ay “hindi-kailangan.” Kinakain ng mga insekto ang mga nasa kasuluk-sulukan ng ating mga lalagyan, hindi mga damit na lagi nating isinusuot. Kinakain ng kalawang ang mga bagay na bibihira nating ginagamit. Sa higit na maunlad na mga bansa, ninanakaw ang mga hindi gaanong kailangan ng mga tao: sining, alahas, mamahaling gamit, at mga naisasanla.

Ang mga tunay na alagad ay “nagsuko na ng mga materyal na pag-aari” (tingnan ang Lu. 14:33). Tagapamahala lang sila ng salapi, kaya bawa’t desisyon upang gumasta ay isang espiritwal na desisyon. Kung ano ang ginagawa natin sa ating salapi ay nagsasalamin ng kung sino ang humahawak ng ating buhay. Kung nag-iipon tayo ng mga “kayamanan,” nagtatago ng salapi o bumibili ng mga hindi kailangan, ibinubunyag natin na hindi tayo pinanghahawakan ni Jesus, dahil kung hawak Niya tayo, iingatan nating gamitin sa higit na mabubuting bagay ang salaping ipinagkatiwala Niya sa atin.

Anu-ano ang mga mabubuting bagay na iyon? Iniuutos ni Jesus na mag-ipon tayo ng kayamanan sa langit. Paano posible iyan? Sinasabi Niya sa Magandang balita, sa aklat ni Lucas: “Ipagbili ninyo ang inyong ari-arian, at ipamahagi sa dukha ang pinagbilhan; gumawa kayo ng mga sisidlang hindi naluluma at mag-ipon kayo sa langit ng kayamanang hindi nawawala” (Lu. 12:33).

Sa pagbibigay ng salapi upang tulungan ang mga dukha at ikalat ang magandang balita, nag-iipon tayo ng kayamanan sa langit. Sinasabi sa atin ni Jesus na kunin ang siguradong mawawalan ng halaga, at ilagay ito sa bagay na hindi mawawalan ng halaga. Iyan ang ginagawa ng ministrong lumilikha-ng-alagad, at tinuturuan niya ang kanyang mga lagad na gawin din ito.

Ang Masamang Mata (The Bad Eye)

Ano ang ibig sabihin ni Jesus nang magsalita Siya tungkol sa mga taong may malinaw na mata at mga katawang puno ng liwanag at mga taong may masamang mata na ang katawan ay puno ng kadiliman? Marahil ay may kinalaman sa salapi ang Kanyang mga salita at materyal na bagay, dahil iyan ang mga binabanggit Niya noong una at nang huli.

Ang Griegong salitang isinalin na “masama” sa 6:23 ay ang parehong salitang isinalin sa Mateo 20:15 bilang “naiinggit.” Mababasa natin doon ang tungkol sa isang amo na nagsabi sa kanyang manggagawa, “Naiinggit ba ang iyong mata dahil mapagbigay ako?” Malinaw na ang isang mata ay hindi maaaring literal na naiinggit. Ibig sabihin ang ekspresyon na “isang matang naiinggit (o masama)” ay tumutukoy sa isang taong may mga pagnanasang naiinggit. Matutulungan tayo nito upang intindihin ang ibig sabihin ni Cristo sa Mateo 6:22-23.

Ang taong may malinaw na mata ay nagsasagisag ng isang may malinis na puso, na pinapapasok ang liwanag ng katotohanan sa kanya. Kung gayon sinisilbihan niya ang Diyos at nag-iipon ng kayamanan, hindi sa lupa, kundi sa langit kung nasaan ang kanyang puso. Ang taong may masamang mata ay hindi nagpapapasok ng liwanag ng katotohanan, dahil ang akala niya ay nasa kanya na ang katotohanan, kaya puno siya ng kadiliman, at naniniwala sa kasinungalingan. Nag-iipon siya ng kayamanan sa lupa, na kinaroroonan ng kanyang puso. Naniniwala siyang ang dahilan ng kanyang buhay ay pagpapasarap. Ang salapi ay kanyang Diyos. Hindi siya patungong-langit.

Ano ang ibig sabihin ng pagturing sa salapi bilang Diyos? Ibig sabihin, may tanging lugar ang salapi sa iyong buhay na dapat ay sa Diyos lamang. Salapi ang nagdadala ng iyong buhay. Kinokonsumo nito ang iyong lakas, isip at panahon. Ito ang pangunahing pinanggagalingan ng iyong saya. Iniibig mo ito. [9] Kaya itinumbas ni Pablo ang kasakiman sa pagsamba sa diyus-diyosan, sinasabing hindi mamanahin ng taong sakim ang kaharian ng Diyos (tingnan ang Efe. 5:5; Col. 3:5-6).

Kapwa Diyos at kayamanan ay nagnanais maging amo ng ating buhay, at sinabi ni Jesus na hindi natin sila parehong mapagsisilbihan. Muli makikita natin na nanatili si Jesus sa Kanyang pangunahing tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos. Lubhang niliwanag Niya na ang mga taong puno ng kadiliman, na ang Diyos ay salapi, na nasa lupa ang puso at nag-iipon dito ng kayamanan, ay wala sa makitid na daang patungo sa buhay.

Ang Dukhang Mapagnasa (The Covetous Poor)

Ang pagkaabala sa mga materyal na bagay ay hindi lamang mali kapag ang mga iyon ay mga bagay na marangya. Ang isang tao ay maaari ring mali ang pagkaabala sa mga materyal na bagay kahit lubhang kailangan ang mga iyon. Nagpatuloy si Jesus:

Kaya’t sinasabi Ko sa inyo, huwag kayong mabalisa tungkol sa inyong kakainin at sa inyong iinumin upang kayo’y mabuhay o kaya’y tungkol sa susuutin ng inyong katawan. Hindi ba’t ang buhay ay higit na mahalaga kaysa pagkain at ang katawan kaysa damit? Masdan ninyo ang mga ibon. Hindi sila nagtatanim ni umaani man o kaya’y nagtitipon sa kamalig, nguni’t pinapakain sila ng inyong Ama na nasa langit. Hindi ba’t higit kayong mahalaga kaysa mga ibon? Sino sa inyo ang makakapagpahaba ng kanyang buhay nang kahit isang oras sa pamamagitan ng kanyang pagkabalisa? At bakit kayo nababalisa tungkol sa pananamit? Isipin ninyo kung paano tumutubo ang mga bulaklak sa parang; hindi sila nagtatrabaho ni gumagawa ng damit. Nguni’t sinasabi ko sa inyo, kahi’t si Solomon na napakayaman ay hindi nakapagdamit ng singganda ng isa sa mga bulaklak na ito. Kung dinaramtan ng Diyos ang damo sa parang, na buhay ngayon, at kinabukasan ay iginagatong sa kalan, kayo pa kaya? Kay liit ng inyong pananampalataya sa kanya! Kaya’t huwag kayong mag-alalang baka kayo kapusin sa pagkain, inumin o damit. Hindi ba’t ang mga Hentil ang nababahala tungkol sa mga bagay na iyan? Alam na ng inyong Ama na nasa langit na kailangan ninyo ang lahat ng iyan. Nguni’t higit sa lahat ay pagsikapan ninyo na kayo’y pagharian ng Diyos at mamuhay nang ayon sa Kanyang kalooban, at ibibigay Niya sa inyo ang lahat ng inyong pangangailangan. Kaya nga, huwag ninyong ikabalisa ang para sa araw ng bukas; dahil ang bukas ang bahala sa sarili nito. Sapat na ang inyong mga suliranin sa bawa’t araw (Mt. 6:25-34).

Hindi maiuugnay ng maraming mambabasa ng aklat na ito ang kanilang sarili sa mga taong kinakausap ni Jesus. Kailan ang huling pagkakataong nabalisa kayo tungkol sa pagkakaroon ng pagkain, inumin o damit?

Nguni’t ang mga salita ni Jesus ay tunay na may kaugnayan sa ating lahat. Kung mali ang pagkaabala sa mga pangangailangan sa buhay, gaano pa ang kamalian ng pagkaabala sa mga hindi kailangan? Inaasahan ni Jesus na dalawang bagay ang magiging pangunahing pokus ng Kanyang mga alagad: ang Kanyang kaharian at ang Kanyang katuwiran. Kapag hindi nakayanan ng taong nagsasabing siya ay Cristiano ang pagbibigay ng ikapu (idadagdag ko na isa itong utos sa lumang kasunduan), nguni’t nakakayanan ang maraming materyal na bagay na hindi kailangan, nabubuhay ba siya sa pamantayan ni Cristo na hanapin muna ang Kanyang kaharian at ang Kanyang katuwiran? Malinaw ang sagot.

Huwag Maging Mapaghanap ng Kapintasa (Don’t be a Fault-Finder)

Ang susunod na set ng mga utos ni Jesus sa Kanyang mga tagasunod ay tungkol sa mga kasalanan ng paghatol at pamimintas:

Huwag kayong humatol, nang kayo’y di hatulan. Sapagka’t hahatulan kayo ng Diyos ayon sa paghatol ninyo sa iba, at susukatin kayo ayon sa panukat na ginagamit ninyo sa iba. Bakit mo pinapansin ang puwing sa mata ng iyong kapatid nguni’t hindi mo pinapansin ang trosong nasa iyong mata? Paano mong masasabi sa iyong kapatid, ‘Halika’t aalisin ko ang puwing mo,’ gayong troso ang nasa mata mo? Mapagkunwari! Alisin mo muna ang trosong nasa iyong mata at sa gayon, makakakita kang mabuti at maaalis mo ang puwing ng iyong kapatid (Mt. 7:1-5).

Bagama’t hindi sinakdal ni Jesus, direkta man o di-direkta, ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo sa pahayag na ito, talagang nagkasala sila ng ganitong kasalanan; pinintasan nila Siya!

Ano talaga ang ibig sabihin ni Jesus sa babalang ito laban sa paghatol sa iba?

Una, tingnan natin ang hindi Niya ibig sabihin. Hindi Niya ibig sabihin na hindi tayo maging mapanuri at gumawa ng mga pagtaya tungkol sa ugali ng mga tao sa pagtingin sa kanilang mga gawi. Lubhang malinaw ito. Agad sumunod sa seksiyong ito, nagturo si Jesus sa perlas sa mga baboy o ibigay ang mga bagay na banal sa mga aso (tingnan ang 7:6). Malinaw na matalinhaga ang pagtukoy Niya sa mga uri ng tao, ang pagtukoy sa kanila bilang baboy at aso, mga taong hindi nagpapahalaga sa mga banal na bagay, “mga perlas,” na ibinibigay sa kanila. Malinaw na sila ay di-ligtas. At totoong dapat tayong maghatol kung ang mga tao ay baboy o aso kung nais nating sundin ang utos na ito.

Bilang karagdagan, sumunod na sinabi ni Jesus sa Kanyang mga tagasunod kung paano hatulan ang mga gurong mapagpanggap, “mga asong-gubat na nakadamit-tupa” (tingnan ang 7:15), sa pagsuri ng kanilang bunga. Malinaw na upang sundin ang mga turo ni Jesus, tingnan muna natin ang istilo ng pamumuhay ng mga tao at gumawa ng paghatol.

Gayundin, sinabi ni Pablo sa mga mananampalatayang taga-Corinto:

Ang tinutukoy ko na huwag ninyong papakisamahan ay ang nagsasabing sila’y Cristiano nguni’t nakikiapid, sakim, sumasamba sa diyus-diyosan, nanlalait, naglalasing, at nagnanakaw. Ni huwag kayong makikisalo sa ganyang uri ng tao (1 Cor. 5:11).

Upang sundin ang utos na ito, kailangan nating tingnan ang istilo ng pamumuhay ng mga tao at hatulan sila batay sa ating obserbasyon.

Sinabi rin sa atin ni Apostol Juan na madali nating malalaman kung sino ang sa Diyos at kung sino ang sa demonyo. Sa pagtingin sa istilo ng pamumuhay ng mga tao, malinaw kung sino ang ligtas at kung sino ang di-ligtas (tingnan ang 1 Jn. 3:10).

Dahil sa lahat ng ito, ang paghatol sa mga tao sa pamamagitan ng pagtingin sa kanilang mga gawi upang malaman kung sila’y sa Diyos o sa demonyo ay hindi ang kasalanan ng paghatol na babala ni Cristo. Kaya ano ang ibig sabihin ni Jesus?

Pansinin na ang sinasabi ni Jesus ay tungkol sa paghanap ng mga maliliit na kasalanan, puwing, ng isang kapatid (pansinin na ginagamit ni Jesus ang salitang kapatid tatlong beses sa pahayag na ito). Hindi nagbibigay-babala si Jesus laban sa paghatol na hindi mananampalataya ang mga tao sa pagtingin sa kanilang mga kasalanan (na susunod Niyang ituturo sa atin sa sermon ding ito). Bagkus, ito ay mga turo kung paano tingnan ng mga Cristiano ang kapwa Cristiano. Hindi sila dapat naghahanap ng maliliit na pagkakasala lalo na kung sila ay bulag sa sariling higit na malaking pagkakasala. Sa ganoon, sila’y mapagpanggap. Tulad ng minsa’y sinabi ni Jesus sa napakaraming mapagpanggap na hukom, “Ang sinuman sa inyo na walang kasalanan ang siyang maunang bumato sa kanya” (Jn. 8:7).

Si spostol Santiago, na ang sulat ay laging kaugnay ng Sermon sa bundok, ay nagsulat din, “Mga kapatid, huwag na kayong magsisihan sa isa’t isa upang hindi kayo hatulan ng Diyos, sapagka’t malapit nang dumating ang Hukom” (San. 5:9). Marahil tinutulungan din tayo nito upang intindihin ang isang babala ni Jesus sa—paghatol sa mga kapwa mananampalataya at ipinagsasabi ang ating nakita, sinisisi ang isa’t isa. Isa ito sa pinakapangkaraniwang kasalanan sa iglesia, at ang mga nagkakasala ay naglalagay sa sarili sa alanganing posisyon upang mahatulan. Kapag nagsalita tayo laban sa kapwa mananampalataya, at sinasabi natin sa iba ang kanyang kasalanan, sinusuway natin ang ginintuang utos, dahil ayaw nating pag-usapan tayo nang masama kapag tayo’y wala.

Maaari nating lapitan nang may pagmamahal ang kapwa mananampalataya tungkol sa kanyang kamalian, nguni’t gagawin lang ito kung siguradong walang pagpapanggap, at hindi tayo nagkakasala ng parehong kasalanang ipinararatang natin sa kanya. Nguni’t pagsasayang lamang ng oras pag ginawa ito sa isang di-mananampalataya, na siyang paksa sa susunod na berso. Sinabi ni Jesus,

Huwag ninyong ibigay sa mga aso ang bagay na banal, baka pagkatapos ay kayo pa ang balingan at sakmalin nila. Huwag ninyong ihagis sa baboy ang inyong mga perlas sapagka’t yuyurakan lamang nila ang mga iyon (Mt. 7:6).

Gayundin, sinasabi ng isang kawikaan, “Punahin mo ang mapangutya at magagalit pa sa iyo, nguni’t punahin mo ang matalino at iibigin ka nito” (Kaw. 9:8). Sinabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad sa isa pang pagkakataon na pagpagin ang alikabok sa kanilang paa upang tutulan ang mga di tumatanggap sa kanilang magandang balita. Pag nakilala ang mga “aso” sa pamamagitan ng kawalan nila ng pasasalamat sa katotohanan, ayaw ng Diyos na magsayang ng panahon ang kanyang mga tagasilbi upang abutin ang mga ito samantalang hindi pa nabibigyan ng pagkakataon ang iba.

Panghikayat upang Manalangin (Encouragement to Pray)

Bilang panghuli ay dadako na tayo sa katapusang bahagi ng katawan ng sermon ni Jesus. Nag-uumpisa ito sa nakahihikayat na panalanging pangako:

Humingi kayo at kayo’y bibigyan; humanap kayo at kayo’y makakatagpo; kumatok kayo at kayo’y pagbubuksan. Sapagka’t ang bawa’t humihingi ay tatanggap; ang bawa’t humahanap ay makakatagpo; at ang bawa’t kumakatok ay pagbubuksan. Bibigyan ba ninyo ng bato ang inyong anak kapag siya’y humihingi ng tinapay? Bibigyan ba ninyo siya ng ahas kapag siya’y humihingi ng isda? Kung kayong masasama ay marunong magbigay ng mabubuting bagay sa inyong mga anak, gaano pa kaya ang inyong Ama na nasa langit? Bibigyan Niya ng mabubuting bagay ang sinumang humihingi sa kanya! (Mt. 7:7-11).

“Aha!” isang mambabasa saanman ang maaaring magsabi, “Narito ang isang bahagi ng Sermon sa Bundok na walang kinalaman sa kabanalan.”

Depende iyan sa kung ano ang ating hinihingi, kinakatok at hinahanap sa panalangin. Tulad ng mga “nagugutom at nauuhaw sa katuwiran,” nananabik tayong sumunod sa lahat ng iniutos ni Jesus sa Kanyang sermon, at ang pananabik na iyan ay nasasalamin sa lahat ng ating panalangin. Katunayan, ang modelong panalasnging ibinahagi noon ni Jesus sa sermon na ito ay isang ekspresyon ng pagnanais na matupad ang kalooban ng Diyos para sa kabanalan.

Dagdag pa rito, ang bersiyon ni Lucas sa pangakong panalanging ito ay nagtatapos sa, “Kung kayong masasama ay marunong magbigay ng mabubuting bagay sa inyong mga anak, gaano pa kaya ang inyong ama na nasa langit! Ibibigay Niya ang Espiritu Santo sa mga humihingi sa Kanya! (Luc. 11:13). Hindi iniisip ni Jesus ang mga mararangyang bagay nang ipinangako Niya ang mga “mabubuting handog.” Sa Kanyang isip, ang Espiritu Santo ay “mabuting handog,” dahil ginagawa tayong banal ng Espiritu Santo at tinutulungan tayo upang ikalat ang magandang balita na nagpapabanal sa ibang tao. Ang mga banal na tao ay pupunta sa langit.

Ang iba pang mabubuting handog ay anumang nasa ilalim ng kalooban ng Diyos. Malinaw na ang lubos na inaalala Diyos ay ang Kanyang kalooban at ang Kanyang kaharian, kaya dapat nating asahan na ang lahat ng ating panalangin para sa anumang magdaragdag ng ating kapakinabangan sa kaharian ng Diyos ay laging masasagot.

Isang Pahayag na Naglalagom (A Summarizing Statement)

Ngayon ay dadako na tayo sa isang bersong dapat ituring na pahayag na naglalagom ng halos lahat ng sinabi ni Jesus hanggang sa puntong ito. Nakakaligtaan ito ng ilang tagapagturo, nguni’t kailangang hindi natin kaligtaan. Itong partikular na berso ay malinaw na isang pahayag na naglalagom, dahil nag-uumpisa sa salitang samakatwid. Kung gayon ay kaugnay ito ng mga nakaraang turo, at ang tanong ay: Gaano sa sinabi ni Jesus ang nilalagom nito? Basahin at pag-isipan natin:

Samakatwid, [10] gawin ninyo sa inyong kapwa ang nais ninyong gawin nila sa inyo. Ito ang buod ng Kautusan at mga isinulat ng mga Propeta (Mt. 7:12).

Ang pahayag na ito’y hindi maaaring lagom lamang ng ilang bersong nauna rito tungkol sa panalangin, kung magkagayon ay walang kabuluhan.

Tandaan na sa unang bahagi ng Kanyang sermon, nagbabala si Jesus laban sa kamalian ng pag-iisip na dumating Siya upang alisin ang Kautusan o ang mga Propeta (tingnan ang Mt. 5:17). Mula sa puntong iyon ng Kanyang sermon hanggang sa bersong narating na natin, wala Siyang ginawa kundi isulong at ipaliwanag ang mga utos ng Diyos sa Lumang Tipan. Kung gayon, nilalagom na Niya ang lahat ng iniutos Niya, na kinuha Niya sa Kautusan at mga Propeta: “Samakatwid, gawin ninyo sa inyong kapwa ang nais ninyong gawin nila sa inyo. Ito ang buod ng “Kautusan at mga isinulat ng mga Propeta,” (7:12). Ang pariralang “ng Kautusan at mga isinulat ng ma Propeta,” ay nag-uugnay ng lahat na sinabi ni Jesus sa loob ng Mateo 5:17 hanggang 7:12.

Ngayon, habang sinisimulan ni Jesus ang kongklusyon ng Kanyang sermon, idinidiin Niyang muli ang Kanyang tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos:

Pumasok kayo sa makipot na pintuan. Sapagka’t maluwang ang pintuan at malapad ang daang papunta sa kapahamakan, at ito ang dinaraanan ng marami. Nguni’t makipot ang pintuan at makitid ang daang papunta sa buhay, at kakaunti ang nagdaraan doon (Mt. 7:13-14).

Malinaw na ang makitid na pintuan at ang daang papunta sa buhay, na nahahanap ng iilan, ay sagisag ng kaligtasan. Ang maluwang na pintuan at malapad na daan patungong kapahamakan, ang ruta ng karamihan, ay sagisag ng kapahamakan. Kung lahat ng sinabi ni Jesus bago ang pahayag na ito ay may ibig sabihin, kung may lohikal na pagsulong ang sermon na ito, kung nagtataglay ng katalinuhan si Jesus bilang tagahatid ng kaalaman, kung gayon ang pinaka-natural na pagpapakahulugan ay, ang makitid na daan ang daang pagsunod kay Jesus, at ng Kanyang mg utos. Ang maluwang na daan ay ang kabaligtaran. Ilang mga taong nagsasabing sila ay Cristiano ang papunta na sa makitid na daang inilarawan dito sa sermon? Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay talagang nasa makitid na daan, at inaakay niya ang kanyang mga alagad sa parehong daan.

Palaisipan sa ilang taong nagsasabing sila ay Cristiano na walang sinabi si Jesus tungkol sa pananampalataya ay paniniwala sa Kanya dito sa sermon kung saan marami Siyang sinabi tungkol sa kaligtasan at kapahamakan. Subali’t sa mga nakakaintindi ng hindi mahihiwalay na ugnayan ng paniniwala at ugali, walang problema sa sermon na ito. Ipinapakita ng mga taong sumusunod kay Jesus ang kanilang pananampalaya sa pamamagitan ng kanilang gawa. Ang mga hindi sumusunod sa Kanya ay hindi naniniwalang Siya ay anak ng Diyos. Ang ating kaligtasan ay hindi lamang indikasyon ng pagpapala ng Diyos sa atin, gayundin ang pagbabagong naganap sa ating mga buhay. Ang ating kabanalan ay tunay na kabanalan Niya.

Paano Kilalanin ang mga Hindi Tunay na Pinuno ng Relihiyon (How to Recognize False Religious Leaders)

Sa pagpapatuloy ni Jesus sa Kanyang pangwakas na pahayag, sunod Siyang nagbabala tungkol sa mga hindi tunay na propeta na nagdadala sa mga hindi nag-iisip sa malawak na daan tungo sa kapahamakan. Sila ang mga hindi totoong sa Diyos, kundi nagpapanggap lamang. Lahat ng taliwas na guro at pinuno ay kasama dito. Paano sila makikilala?

Mag-ingat kayo sa mga hindi tunay na propeta. Lumalapit sila sa inyo na parang tupa, nguni’t ang totoo’y mababangis na asong-gubat. Makikilala ninyo sila sa kanilang mga gawa. Mapipitas ba ang ubas sa puno ng dawag, o ang igos sa matitinik na halaman? Mabuti ang bunga ng mabuting puno, subali’t masama ang bunga ng masamang puno. Hindi maaaring mamunga ng masama ang mabuting puno at hindi maaaring mamunga ng mabuti ang masamang puno. Ang bawa’t punong hindi mabuti ang bunga ay puputulin at itatapon sa apoy. Kaya’t makikilala ninyo ang mga hindi tunay na propeta ayon sa kanilang mga gawa. Hindi lahat ng tumatawag sa Akin, ‘Panginoon, Panginoon,’ ay papasok sa kaharian ng langit, kundi ang mga tao lamang na sumusunod sa kalooban ng aking Ama na nasa langit. Sa araw ng paghuhukom marami ang magsasabi sa Akin, ‘Panginoon, hindi po ba kami ay nagpahayag ng mensahe mula sa Diyos, nagpalayas ng mga demonyo at gumawa ng mga himala sa iyong pangalan? Nguni’t sasabihin Ko sa kanila, ‘Hindi Ko kayo nakikilala. Lumayo kayo sa Akin, kayong mga gumagawa ng kasamaan (Mt. 7:15-23).

Malinaw na ipinakita ni Jesus na ang mga hindi tunay na guro ay lubhang mapagpanggap. May mga ilang panlabas na pagkakakilanlan ng pagiging totoo. Maaaring tawagin nila si Jesus na Panginoon, maaari silang maging propeta, magpaalis ng demonyo at gumawa ng mga milagro. Nguni’t ang “damit ng tupa” ay nagtatago lamang ng “mababangis na asong-gubat.” Hindi sila kasama sa tunay na tupa. Paano malalaman kung totoo sila o hindi? Ang tunay nilang ugali ay makikilala sa pagtingin sa kanilang “bunga.”

Ano ang mga bungang tinutukoy ni Jesus? Malinaw na hindi sila bunga ng mga milagro. Bagkus, bunga sila ng pagsunod sa lahat ng itinuro ni Jesus. Ang mga tunay na tupa ay gumagawa ng kalooban ng Ama. Ang mga hindi tunay ay “gumagawa ng kasamaan” (7:23). Ang tungkulin natin, kung gayon, ay ikumpara ang kanilang buhay sa itinuro at iniutos ni Jesus.

Marami sa iglesia ngayon ang mga hindi tunay na guro, at hindi tayo dapat magulat, dahil kapwa tayo binalaan ni Jesus at Pablo na, habang papalapit ang katapusan, huwag tayong aasa ng higit na kaunti pa dito (tingnan ang Mt. 24:11; 2 Tim. 4:3-4). Ang pinaka-umiiral na hindi tunay na propeta sa ating panahon ay ang mga nagtuturong hinihintay ng langit ang mga hindi banal. Responsable sila sa walang-hanggang kapahamakan ng milyun-milyong tao. Sumulat si John Wesley tungkol sa kanila,

Terible ito!—kapag ang mga embahador ng Diyos ay nagiging ahente ng demonyo!—kapag silang itinalagang magturo ng mga tao ng daang patungong langit ay nagtuturo sa kanila ng daan patungong impiyerno….Kung tatanungin, “Bakit, sino naman ang gumawa…nito?”…Sasagot ako, Sampung libong magagaling at kapuri-puring tao; pati na ang mga, kabilang sa anumang denominasyon, mga nanghihikayat ng mga mapagmalaki, mga naglilimayon, ang mapupusok, ang nagmamahal sa mundo, ang mahilig sa aliw, ang hindi makatarungan at masungit, ang maluwag, pabaya, di-nakapipinsala, walang-silbing tao, ang taong walang budhi alang-alang sa katuwiran, upang isiping nasa daan na siya patungong langit. Ito ang mga hindi tunay na propeta sa sukdulang kahulugan ng salita. Ito ang mga traidor sa kapwa Diyos at tao…sila ang patuloy na tumatao sa mga sulok-sulok ng gabi; at sa tuwing sinusundan nila ang mga pobreng kaluluwang kanilang sinira, “aalisin ang impiyerno sa ilalim nila upang salubungin sila sa kanilang pagdating!” [11]

Iteresanteng ispesipikong nagkokomento si Wesley tungkol sa mga hindi tunay na guro na tinutukoy ni Jesus nang magbigay-babala Siya sa Mateo 7:15-23.

Pansinin na may kapayakang muling sinabi ni Jesus, taliwas sa sinasabi sa atin ng maraming hindi tunay na guro, na ang mga hindi magbunga ng mabuting bunga ay ihahagis sa impiyerno (tingnan ang 7:19). Dagdag pa rito, ukol ito hindi lamang sa mga guro at propeta, kundi sa lahat. Sinabi ni Jesus, “Hindi lahat ng nagsasabi sa akin, ‘Panginoon, Panginoon,’ ay papasok sa kaharian ng langit; kundi ang mga tao lamang na sumusunod sa kalooban ng Aking Ama na nasa langit” (Mt. 7:21). Kung ano ang totoo para sa mga propeta ay totoo para sa lahat. Ito ang pangunahing tema ni Jesus—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos. Ang mga taong hindi sumusunod kay Jesus ay nakatalaga sa impiyerno.

Pansinin din ang ugnayan na ginawa ni Jesus sa kung sino ang isang tao sa kanyang panloob na anyo at kung sino siya sa panlabas na anyo. Mga “mabubuting” puno ay magbubunga ng mabuting bunga. Ang mga “masasamang” puno ay hindi magkakaroon ng mabuting bunga. Ang pinanggalingan ng mabuting bungang nakikita sa panlabas na anyo ay ang likas na katauhan ng isang tao. Dahil sa Kanyang pagpapala, pinabago ng Diyos ang katauhan ng mga taong tunay na nananampalataya kay Jesus. [12]

Isang Pangwakas na Babala at Lagom (A Final Warning and Summary)

Tinapos ni Jesus ang Kanyang sermon sa isang babala at halimbawang paglalagom. Tulad ng iyong inaasahan, paglalarawan ito ng Kanyang tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos.

Kaya’t ang bawa’t nakikinig at nagsasagawa ng mga salita kong ito [literal na “ginagawa niya ang mga ito”]ay maitutulad sa isang taong matalino na nagtayo ng kanyang bahay na ang pundasyon ay bato. Umulan nang malakas, bumaha, at binayo ng malakas na hangin ang bahay na iyon, nguni’t hindi nagiba sapagka’t nakatayo iyon sa bato. Ang bawa’t nakikinig ng aking salita nguni’t hindi naman nagsasagawa ng mga aral na ito [literal na “hindi ginagawa ang mga ito”] ay maitutulad naman sa isang taong hangal na nagtayo ng kanyang bahay sa may buhanginan. Umulan nang malakas, bumaha at binayo ng malakas na hangin ang bahay. Ito ay bumagsak at lubusang nawasak (Mt. 7:24-27).

Ang pangwakas na halimbawa ni Jesus ay hindi pormula ng “tagumpay sa buhay” na tulad ng paggamit ng iba. Ipinakikita ng konteksto na hindi Siya nagpapayo kung paano umunlad sa mga mahihirap na panahon sa pamamagitan ng pananampalataya sa Kanyang mga pangako. Ito ang lagom ng lahat ng sinabi ni Jesus sa Kanyang Sermon sa Bundok. Ang mga gumagawa ng Kanyang sinasabi ay marunong at tatagal; hindi sila kailangang matakot sa galit ng Diyos. Ang mga hindi sumusunod sa Kanya ay hangal at maghihirap, titiisin “ang parusang walang hanggang kapahamakan” (2 Tes.1:9).

Sagot sa isang Tanong (Answer to an Question)

Hindi ba posible na ang Sermon sa Bundok ni Jesus ay para lamang sa Kanyang mga tagasunod na namuhay bago ang Kanyang paghahain ng buhay at muling pagkabuhay? Hindi ba’t nasa ilalim sila ng Kautusan bilang pansamantalang paraan ng kaligtasan, at nang mamatay si Jesus dahil sa kanilang kasalanan ay naligtas ng pananampalataya, at kung gayon ay pinawawalang-bisa ang tema ng sermong ito?

Masama ang teoryang ito. Walang sinuman ang naligtas ng kanyang mga gawa. Laging dahil sa pananampalataya, bago o sa panahon ng lumang kasunduan. Nangangatwiran si Pablo sa Roma 4 na kapwa sina Abraham (bago ang lumang kasunduan) at David (sa lumang kasunduan) ay napagtibay ng pananampalataya at hindi gawa.

Dagdag pa rito, imposibleng ang mga tagapakinig ni Jesus ay naligtas ng kanilang gawa, dahil lahat sila ay nagkasala at hindi nakaabot sa kaluwalhatian ng Diyos (tingnan ang Rom. 3:23). Tanging ang pagpapala ng Diyos ang magliligtas sa kanila, at pananampalataya lamang ang makatatanggap ng Kanyang pagpapala.

Sa malas, napakarami sa iglesia ngayon ang tumitingin sa mga utos ni Jesus bilang walang silbi kundi ang konsensyahin tayo upang makita nating imposible ang kaligtasan sa pamamagitan ng mga gawa. Ngayon at ‘nakuha na natin ang mensahe” at naligtas sa pamamagitan ng pananampalataya, maaari nating ipagwalang-bahala ang marami sa Kanyang mga utos. Maliban, siyempre, kung nais nating “maligtas” ang iba. Nang sa ganoon ay mahuhugot nating muli ang mga utos upang ipakita sa mga tao kung gaano ang kanilang kasalanan upang maligtas sila ng isang “pananampalatayang” walang gawa.

Gayumpaman, hindi sinabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad na “Kaya’t humayo kayo at gumawa ng mga alagad, at siguraduhing mapagtanto nila na, kapag nakonsensya sila at pagkatapos ay naligtas ng pananampalataya, nagawa na ng Aking mga utos ang layunin nito sa kanilang buhay.” Bagkus, sinabi Niya, “Kaya’t habang kayo’y humahayo, gawin ninyong alagad Ko ang mga tao sa lahat ng bansa…turuan ninyo silang sumunod sa lahat ng iniutos Ko sa inyo” (Mt. 28:19-20, idinagdag ang pagdidiin). Iyan ang ginagawa talaga ng mga ministrong tagalikha-ng-alagad.

 

---

[1] Magiging totoo ito sa laging itinuturing na “seremonyal na aspekto ng Kautusan” pati ang “aspektong moral ng Kautusan,” bagama’t karamihan sa Kanyang higit na malalim na pagpapaliwanag tungkol sa pagtupad Niya sa seremonyal na utos ay ibibigay ng Banal na Espiritu sa mga apostol pagkatapos ng Pagkabuhay Niyang muli. Naiintindihan na natin kung bakit hindi kailangan ng mga alay na hayop sa ilalim ng bagong kasunduan, dahil si Jesus ang kordero ng Diyos. Hindi rin natin sinusunod ang mga utos sa pagkain ng lumang kasunduan dahil inihayag ni Jesus na malinis ang lahat ng pagkain (tingnan ang Mc. 7:19). Hindi natin kailangan ang pamamagitan ng makalupang mataas na pari dahil si Jesus na ang ating Mataas na Pari, at iba pa. Nguni’t di tulad ng seremonyal na utos, walang bahagi ng utos na moral ang napalitan ng sinabi o ginawa ni Jesus, bago o pagkatapos Niyang mamatay at muling mabuhay. Bagkus, pinalawak at isinulong ni Jesus ang kautusang moral ng Diyos, gaya rin ng ginawa ng mga alagad na binigyang-inspirasyon ng Espiritu pagkabuhay Niyang muli. Ang aspektong moral ng Kautusan ni Moises ay nakadagdag lahat sa utos ni Cristo, ang utos ng bagong kasunduan. Tandaan din na nakikipag-usap sa araw na iyon si Jesus sa mga Judio sa ilalim ng kautusan ni Moises. Kaya ang Kanyang mga salita sa Mt. 5:17-20 ay kailangang maipakahulugan batay sa umiiral Niyang pahayag na matatagpuan sa Bagong Tipan.

[2] Translator’s note: I inserted the word “Kaya” which is “For” (although not in the Bleib version that I am using as reference, because it is crucial to the original text.

[3] Dagdag pa rito, kung ang tinutukoy ni Jesus ay ang ipinaratang, ligal na katuwiran na natanggap natin bilang regalo dahil nanampalataya tayo sa Kanya, bakit hindi man lang Niya ipinahiwatig ito? Bakit Siya nagsabi ng isang bagay na hindi maiintindihan ng mga taong walang pinag-aralan na Kanyang kinakausap, na hindi kailanman mahuhulaan na ang tinutukoy Niya ay ipinaratang na katuwiran?

[4] Muli, hindi hinuhusgahan ng Diyos ang bagong asawa ng pangangalunya. Gumagawa siya ng mabuting bagay, pinakakasalan at sinusustentuhan ang isang babaing hiwalay sa asawa. Subali’t kung hinikayat ng isang lalaki ang isang babae upang hiwalayan ang kanyang asawa upang mapakasalan siya, nagkakasala siya ng pangangalunya, at marahil iyan ang naiisip ni Jesus dito.

[5] Siyempre, mayroong ibang sitwasyong mabibigyang-pansin. Halimbawa, ang Cristianong babaing di ligtas ang asawa na naghiwalay sa kanya ay hindi maituturing na nangangalunya kung nag-asawa siya ng lalaking Cristiano.

[6] Sa isang susunod na kabanata tungkol sa paghihiwalay at muling pag-aasawa, palalawigin ko ang paliwanag tungkol sa isyu.

[7] Sa mga susunod na mga pahina ng aklat na ito, idinagdag ko ang isang buong kabanata tungkol sa paksang pag-aayuno.

[8] Sa malas, inaangkin ng iba na hindi ito panalanging dapat gamitin ng mga Cristiano dahil hindi ito ipinanalangin “sa pangalan ni Jesus.” Nguni’t kung gagamitin ang lohikang iyan, ipagpapalagay natin na maraming panalangin ng mga apostol na nakatala sa aklat ng Mga Gawa at mga Sulat ay hindi panalanging Cristiano.”

[9] Sa ibang okasyon, gumawa si Jesus ng parehong pahayag tungkol sa imposibleng pninilbihan sa Diyos at salapi, at sinasabi sa atin ni Lucas, “Nang marinig ito ng mga Pariseo, kinutya nila si Jesus sapagka’t sakimsila sa salapi” (Lu. 16:14). Kaya muli, dito sa Sermon sa Bundok, malinaw na ibinubunyag ni Jesus ang gawain at pangaral ng mga Pariseo.

[10] Translator’s note: this particular word is included (although absent in the translated Bible being used) because it is crucial to the text.

[11] The Works of John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996), ni John Wesley, muling inimprenta mula sa edisyong 1872 na inisyu ng Wesleyan Methodist Book Room, London, pp. 441, 416.

[12] Hindi ko matanggihan ang pagkakataong magkomento rin dito tungkol sa isang karaniwang ekspresyong ginagamit ng mga tao kapag binibigyang-katwiran ang mga kasalanan ng iba: “Hindi natin alam ang nasa puso nila.” Salungat dito, sinabi dito ni Jesus na ibinubunyag ng panlabas ang nasa loob. Sa ibang lugar, sinabi Niya, “Kung ano ang nag-uumapaw sa puso ay siyang sinasabi ng bibig” (Mt. 12:34). Kapag pagkasuklam ang mga salita ng isang tao, ipinapakitang pagkasuklam ang nasa puso nito. Sinabi rin ni Jesus sa atin na “sapagka’t sa loob, sa puso ng tao, nagmumula ang masasamang isipang nag-uudyok sa kanya upang makiapid, magnakaw, pumatay, mag-imbot, gumawa ng kasamaan tulad ng pandaraya, kahalayan, pagkainggit, paninirang-puri, pagmamayabang, at kahangalan” (Mc. 7:21-22). Kapag gumawa ang isang tao ng pangangalunya, alam natin ang nasa puso niya: pangangalunya.

Sa kabanatang ito titingnan natin ang maraming aspekto ng ministeryo ng pagtuturo. Ang pagtuturo ay tungkulin ng apostol, propeta, Ebangheliko, [1] pastor/namumuno/tagapangasiwa, mga guro (siyempre), at sa ilang antas, lahat ng tagasunod ni Cristo, dahil dapat ay lumilikha tayong lahat ng alagad, nagtuturo sa ating mga alagad na sundin ang utos ni Cristo. [2]

Gaya ng naidiin ko na, ang pastor o ministrong lumilikha ng alagad ay nagtuturo una sa kanyang halimbawa, at pangalawa, pabigkas. Itinuturo niya ang kanyang ginagawa. Ang apostol na si Pablo, isang matagumpay na tagalikha-ng-alagad, ang nagsulat na:

Tularan ninyo ako, gaya ng pagtulad ko kay Cristo (1 Cor. 11:1).

Ito ay dapat maging layunin ng bawa’t ministro—ang tapat na masabi sa kanyang pinamumunuan, “Tularan ninyo ako. Kung gusto ninyong malaman kung paano namumuhay ang isang tagasunod ni Cristo, tingnan n’yo lang ako.”

Bilang paghahambing, naaalala ko na sinabi ko sa isang kongregasyong pinastoran ko, “Huwag ninyo akong sundin…sundin ninyo si Cristo!” Bagama’t hindi sumagi sa isip ko noon, tinatanggap ko na hindi ako magandang halimbawa upang tularan. Katunayan, talagang inaamin ko na hindi ko sinusunod si Cristo na siyang nararapat, at sinasabi sa lahat na gawin ang hindi ko ginagawa! Talagang naiiba ito sa sinabi ni Pablo. Sa totoo lang, kung hindi natin masabi sa mga tao na tularan tayo dahil tinutularan natin si Cristo, wala tayo dapat sa ministeryo, dahil ginagamit ng mga tao ang mga ministro bilang kanilang modelo. Ang iglesia ay repleksiyon ng kanyang mga pinuno.

Pagtuturo ng Pagkakaisa sa Pagbibigay-Halimbawa (Teaching Unity by Example)

Gamitin ang konseptong ito sa pagtuturo ng isang partikular na paksa, ang paksa ng pagkakaisa. Lahat ng mga pastor/namumuno/tagapangasiwa ay nagnanaisna magkaisa ang kanilang mga kawan. Namumuhi sila sa paghahati-hati sa ilalim ng kanilang lokal na katawan. Alam nila na hindi nakasisiya sa Panginoon ang paghahati-hati. Kunsabagay, inutusan tayo ni Jesus na magmahalan gaya ng pagmamahal niya sa atin (tingnan ang Juan 13:34-35). Ang ating pag-ibig sa isa’t isa ang nagbibigay-tanda sa atin bilang Kanyang mga alagad sa harap ng nanonood na mundo. Dahil dito, karamihan sa mga namumuno ng mga kawan ay nagpapayo sa kanilang mga tupa upang ibigin ang isa’t isa at magsikap ng pagkakaisa.

Nguni’t, bilang ministrong dapat ay pangunahing nagtuturo sa pamamagitan ng ating halimbawa, hindi natin naaabot ang ating itinuturo tungkol sa pag-ibig at pagkakaisa sa pamamagitan ng ating pamumuhay. Kung, halimbawa, ipinakikita natin ang kakulangan ng pag-ibig at pakikiisa sa ibang pastor, nagpapadala tayo ng mensahe na sumasalungat sa itinuturo natin sa ating mga kongregasyon. Inaasahan natin silang gumawa ng hindi natin ginagawa. Ang katotohanan ay, ang pinakamahalagang salitang binigkas ni Jesus sa pagkakaisa ay sinabi sa mga pinuno tungkol sa ugnayan nila sa ibang mga pinuno. Halimbawa, sa bisberas ng Paskwa, pagkatapos Niyang hugasan ang paa ng Kanyang mga alagad, sinabi Niya sa kanila,

Tinatawag ninyo akong Guro at Panginoon, at tama kayo, sapagka’t ako nga iyon. Dahil akong Panginoon at Guro ninyo ay naghugas ng inyong mga paa, dapat din ninyong gawin ito sa isa’t isa (Jn.13:13-15). [Pansinin na nagturo si Jesus sa pamamagitan ng halimbawa.]

Kadalasang ginagamit ng mga pastor ang siping ito ng Kasulatan upang turuan ang kanilang mga kawan ng tungkol sa pag-ibig sa isa’t isa, na siyang nararapat. Bagama’t ang mga salita sa siping ito ay patungkol sa mga pinuno, ang labindalawang apostol. Alam ni Jesus na ang Kanyang iglesia sa kinabukasan ay may maliit na pag-asang magtagumpay sa kanyang misyon kapag ang mga pinuno ay nahahati o nakikipagkompetensiya sa isa’t isa. Kaya nilinaw niya na Inaasahan Niya ang Kanyang mga pinuno na mapagkumbabang manilbihan sa isa’t isa.

Sa konteksto ng kultura ng Kanyang panahon, ipinakita ni Jesus ang mapagkumbabang serbisyo sa pamamagitan ng paggawa ng isa sa pinakamababang gawain ng isang alila, ang paghugas ng paa. Kung dinalaw Niya ang ibang kultura sa ibang panahon ng kasaysayan, mahuhukay niya ang mga kasilyas o nahugasan niya ang mga basurahan ng Kanyang mga alagad. Ilan sa Kanyang modernong pinuno ang handang magpakita ng ganyang uri ng pag-ibig at pagpapakumbaba para sa isa’t isa?

Sa loob ng kulang sa isang oras, paulit-ulit na idiniin ni Jesus ang mahalagang mensaheng ito. Ilang minuto pagkahugas sa kanilang paa, sinabi ni Jesus sa Kanyang grupo ng susunod na mga pinuno ng iglesia:

Isang bagong utos ang ibinibigay ko sa inyo ngayon, mag-ibigan kayo! Kung paano ko kayong inibig, gayundin naman, mag-ibigan kayo. Kung kayo’y mag-iibigan, makikilala ng lahat na kayo’y mga alagad ko (Jn.13:34-35).

Ang mga salitang ito’y talagang may kinalaman sa lahat ng alagad ni Cristo, nguni’t una silang binigkas sa mga pinuno tungkol sa ugnayan nila sa ibang pinuno.

Minsan pa, pagkaraan ng ilang minuto, sinabi ni Jesus,

Ito ang aking utos: magmahalan kayo gaya ng pagmamahal ko sa inyo. Walang pag-ibig na hihigit pa sa pag-ibig ng isang taong nag-aalay ng kanyang buhay para sa kanyang mga kaibigan. (Jn. 15:12-13).

Pansinin na nakikipag-usap na naman si Jesus sa kanyang mga pinuno.

Sa loob ng ilang segundo, sinabi Niya uli,

Ito nga ang utos ko sa inyo: magmahalan kayo (Jn. 15:17).

Pagkaraan ng ilang sandali, narinig ng mga alagad ni Jesus ang panalangin Niya para sa kanila,

At ngayon, ako’y papunta na sa iyo; iiwanan Ko na ang sanlibutang ito, nguni’t sila ay nasa sanlibutan pa. Amang banal, ingatan Mo po sila sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong pangalan, ang pangalang ibinigay Mo sa Akin, upang kung paanong Ikaw at Ako ay iisa, gayundin naman sila’y maging isa. (Jn. 17:11, idinagdag ang pagdidiin).

Sa katapusan, makaraan lamang ang ilang Segundo, habang ipinagpatuloy ni Jesus ang Kanyang panalangin, narinig Siya ng Kanyang mga alagad na nagsabing,

Hindi lamang sila ang idinadalangin ko; idinadalangin ko pati ang mga mananalig sa Akin dahil sa pahayag ng aking mga tagasunod. Ama, maging isa nawa silang lahat. Kung paanong ikaw ay nasa akin at ako’y nasa iyo, gayundin naman, maging isa nawa sila sa atin upang ang mga tao sa daigdig ay maniwala na ikaw ang nagsugo sa Akin. Ibinigay ko na sa kanila ang karangalang ibinigay Mo sa akin upang sila’y ganap na maging isa, tulad Mo at Ako na iisa. Ako’y nasa kanila at ikaw ay nasa akin, upang lubusan silang maging isa. Dahil dito, makikilala ng mga tao sa daigdig na isinugo Mo Ako at sila’y minamahal Mo, katulad ng pagmamahal Mo sa Akin. (Jn. 17:20-23, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya, sa loob ng kulang na isang oras, idiniin ni Jesus nang anim na beses sa susunod na pinuno ang kahalagahan ng pagiging isa nila at ipinakikita ang kanilang pagkakaisa sa pamamagitan ng pagpapakumbabang pagmamahal at paninilbihan sa isa’t isa. Halatang napakahalaga nito kay Jesus. Ang kanilang pagkakaisa ay pangunahing salik sa paniniwala ng sanlibutan sa Kanya.

Paano na Tayo? (How Well Are We Doing?)

Sa malas, samantalang umaasa tayo na ang ating mga kawan ay iisa sa pag-ibig, marami sa atin ang nakikipagkompetensiya sa isa’t isa at gumagamit ng mga masamang paraan upang itayo ang ating mga iglesia sa kapinsalaan ng ibang iglesia. Marami sa atin ang umiiwas sa pakikipagkapwa sa ibang pastor na naiiba ang doktrina. Ipinapatalastas pa natin ang kakulangan ng pakikiisa sa pamamagitan ng mga tandang ipinakikita natin sa buong mundo na nakapaskil sa harap ng ating mga iglesia, at nagbibigay ng mensahe sa lahat: “Hindi kami katulad ng ibang Cristiano sa ibang gusaling iglesia.” (At nakagawa tayo ng magandang gawain sa pagpapakita sa mundo ng ating kakulangan sa pakikiisa, na alam ng maraming di-sumasampalataya na ang Kristianismo ay institusyong lubhang hati.)

Sa madaling sabi, hindi natin ginagawa ang ating itinuturo, at ang ating halimbawa ay nagtuturo sa ating mga kongrgasyon ng higit pa sa sinasabi ng ating mga sermon tungkol sa pagkakaisa. Kalokohang isiping ang karaniwang mga Cristiano ay magkakaisa at umibig sa isa’t isa kung iba naman ang ginagawa ng kanilang mga pinuno.

Ang tanging solusyon, siyempre, ay pagsisisi. Dapat tayong magsisi sa pagbibigay ng maling halimbawa sa mga mananampalataya at sa buong mundo. Dapat nating alisin ang mga balakid na naghahati sa atin at mag-umpisang magmahal sa isa’t isa tulad ng utos ni Jesus.

Ibig sabihin niyan na tayo, una sa lahat, ay makikipagtipon sa ibang pastor at ministro, kasama na ang ibang pastor ng iba-ibang doktrina. Hindi ko sinasabing makipagkapwa sa mga pastor na hindi muling isinilang, o hindi nagsisikap sumunod kay Jesus, o nasa ministeryo para sa sariling kapakanan. Sila ay mga lobo sa kasuotan ng tupa, at sinabi ni Jesus sa atin kung paano sila makikilala. Makikilala sila sa kanilang mga bunga.

Bagkus ay tinutukoy ko ang mga pastor at ministrong nagsisikap sumunod sa mga utos ni Jesus, tunay na magkakapatid kay Cristo. Kung ikaw ay pastor, dapat kang tapat na nagmamahal sa ibang mga pastor, at ipinakikita ang pagmamahal na iyan sa pamamagitan ng mga praktikal na paraan sa harap ng iyong kawan. Isang paraan upang magsimula ay ang pagpunta sa ibang mga pastor sa iyong lugar at hingin ang kanilang kapatawaran sa hindi mo pagpapakita ng pagmamahal na dapat mong ginagawa. Iyan ay dapat bubuwag sa ilang mga dingding. Pagkatapos ay magpasyang regular na magtipon upang maghapunan, manghikayat at magpayo sa bawa’t isa at manalangin. Kapag nangyari iyan, maaaring susunod ninyong pag-usapan nang may pagmamahal ang mga doktrinang naghahati sa inyo, at magsikap ng pagkakaisa umayon man kayo o hindi sa inyong mga pinag-usapan. Ang buhay ko at ministeryo ay lubhang napayaman nang sumang-ayon akong makinig sa mga minisrong hindi nabibilang sa sarili kong kampong doktrinal. Napagkaitan ako ng maraming pagpapala sa loob ng maraming taon sa aking pag-iisa.

Maaari rin ninyong ipakita ang pag-ibig at pagkakaisa sa pag-anyaya ng ibang pastor upang magsermon sa inyong iglesia o pagtitipon sa tahanang iglesia, o maaaring magkaroon ng sama-samang pagtitipon sa ibang iglesia o pagtitipon ng tahanang iglesia.

Maaari mong palitan ang pangalan ng iyong iglesia upang hindi nito ipatalastas sa mundo ang hindi mo pakikiisa sa lahat ng katawan ni Cristo. Maaari kang tumiwalag sa iyong denominasyon o asosasyong may pangalan upang makilala lamang na kasama ang katawan ni Cristo, na nagpapadala ng mensahe sa lahat na naniniwala kang nagtatayo si Jesus ng iisang iglesia, hindi maraming iglesiang hindi kayang makiisa sa iba.

Ito, alam ko, ay nagtutunog-radikal. Nguni’t bakit gagawin ang anuman upang iangat ang hindi kailanman intensiyon ni Jesus? Bakit sasali sa alinman na hindi magbibigay-kasiyahan sa Kanya? Walang mga denominasyon ang binabanggit sa Kasulatan. Nang naghati-hati ang mga taga-Corinto dahil sa paborito nilang mga guro, mariing sinuway sila ni Pablo sa pagsasabing ang kanilang paghahati-hati ay nagbubunyag ng kanilang pamumuhay ayon sa laman at pagiging sanggol sa panampalataya (tingnan ang 1 Cor. 3:1-7). Liliit ba rito ang ibinubunyag ng ating paghahati-hati?

Anumang magbubukod sa atin sa iba ay dapat iwasan. Ang mga tahanang iglesia ay dapat umiwas sa pagpapangalan sa kanila o pagsama sa mga asosasyong may pangalan. Sa Kasulatan, ang mga indibidwal na iglesia ay nakilala lamang sa tahanang pinagtitipunan nila. Ang mga grupo ng iglesia ay nakilala lamang sa mga lunsod na kanilang pinatitipunan. Lahat ay nagturing sa kanilang sarili bilang bahagi ng isang iglesiang iyon, ang katawan ni Cristo.

Iisa lamang ang hari at iisa ang kaharian. Ang sinumang nagbubukod sa kanyang sarili upang ang mga mananampalataya o iglesia ay makilala kasama niya ay nagtatayo ng kanyang sariling kaharian sa ilalim ng kaharian ng Diyos. Humanda siyang humarap sa Hari na nagsasabing, “Ang karangalan ko’y tanging akin lamang, walang makakahati kahit na sinuman” (Isa. 48:11).

Lahat nang ito ay muling nagsasabi na dapat nagpapakita ng tamang halimbawa sa lahat ng pagsunod kay Cristo ang mga ministro, dahil sinusununod ng mga tao ang kanilang halimbawa. Ang halimbawang isinasabuhay nila sa harap ng lahat ang pinakamaimpluwensiyang paraan ng pagtuturo. Gaya ng isinulat ni Pablo sa mga mananampalataya ng Filipos:

Mga kapatid, tumulad kayo sa halimbawang ipinakita Ko sa inyo. Pag-ukulan din ninyo ng pansin ang lahat ng sumusunod sa aming halimbawa (Fil. 3:17, idinagdag ang pagdidiin).

Ano ang Ituturo (What to Teach)

Tulad ni Pablo, ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay may layunin. Ang layuning iyan ay upang “maiharap namin sa Diyos ang bawa’t isa nang ganap at walang kapintasan dahil sa kanilang pakikipag-isa kay Cristo” (Col. 1:28b). Kaya siya, tulad rin ni Pablo, ay makapagsasabing, “Ang lahat ay aming pinapaalalahanan at tinuturuan nang may buong kaalaman (Col. 1:28a, idinagdag ang pagdidiin). Pansinin na hindi lamang nagturo si Pablo upang magbigay-kaalaman o magpasaya sa mga tao.

Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay makapagsasabi kasama ni Pablo, “Ang layunin ng tagubiling ito ay upang magkaroon kayo ng pag-ibig na nagmumula sa pusong dalisay, malinis na budhi at tapat na pananampalataya” (1 Tim. 1:5). Ibig sabihin, nais niyang lumikha ng tunay na katulad-ni-Cristo at kabanalan sa mga buhay ng mga taong kanyang pinaninilbihan, kaya tinuturuan niya ang lahat ng mananampalataya upang sundin ang lahat ng utos ni Cristo. Itinuturo Niya ang katotohanan, pinapaalalahanan ang kanyang mga tagapakinig upang “sikapin ninyong makasundo ang lahat, at magpakabanal sapagka’t hindi ninyo makikita ang Panginoon kung hindi kayo mamumuhay nang ganito” (Heb. 12:14).

Alam ng ministrong tagalikha-ng-alagad na iniutos ni Jesus sa Kanyang mga alagad na turuan ang kanilang mga alagad na sundin ang lahat, at hindi bahagi lamang, ng iniutos Niya sa kanila (tingnan ang Mt. 28:19-20). Nais niyang matiyak na hindi magpabaya sa pagtuturo ng anumang iniutos ni Cristo, kaya lagi siyang nagtuturo ng bawa’t berso sa pamamagitan ng Magandang Balita at mga sulat. Diyan nakatala ang mga utos ni Jesus at diyan sila idinidiin.

Ang uri ng pagtuturong ito ang nagtitiyak din na ang kanyang instruksiyon ay nananatiling balanse. Kung ang ituturo natin ay panay mensaheng may paksa, maaaring mag-pokus lang tayo sa mga popular na paksa sa mga tao at mapapabayaan natin ang mga hindi gaanong popular. Nguni’t ang gurong nagtuturo ng bawa’t berso ay hindi lamang nagtuturo ng tungkol sa pag-ibig ng Diyos, kundi pati na rin ang Kanyang disiplina at galit. Hindi lang niya ituturo ang tungkol sa pagpapala ng pagiging Cristiano, kund pati na ang mga tungkulin. Hindi niya gaanong tututukan ang mga maliliit na tema, na ididiin ang hindi gaanong mahalaga at pabayaan ang pinakamahalaga (Ayon kay Jesus, ito ay kasalanan ng mga Pariseo; tingnan ang Mt. 23:23-24.)

Pag-igpaw sa mga Takot ng Pagtuturong Expository (Overcoming Fears of Expository Teaching)

Maraming mga pastor ang natatakot magturo ng bawa’t berso dahil napakarami nilang hindi maintindihan sa Kasulatan, at ayaw nilang malaman ng kanilang kongregasyon ang hindi nila alam! At iyan, siyempre, ay pagmamalaki. Kahit si Pedro ay nagsabi na ilan sa mga bagay na isinulat ni Pablo ay mahirap intindihin (tingnan ang 2 Ped. 3:16).

Kapag ang isang pastor na nagtuturo ng bawa’t berso ay darating sa isang bahaging hindi niya maintindihan, kailangan lamang niyang sabihin sa kanyang kawan na hindi niya naiintindihan ang susunod na bahagi at lampasan niya ito. Maaari rin niyang ipakiusap ang kanyang kawan na ipanalangin sa Espiritu Santo upang tulungan siyang umintindi. Ang kanyang pagpapakumbaba ay magiging magandang halimbawa sa kanyang kawan, at magiging natatanging sermon.

Ang pastor/namumuno/tagapangasiwa ng isanng tahanang iglesia ay nakakalamang sa pagtuturo ng ayang maliit na grupo sa isang di-pormal na paligid, dahil maaaring magtanong habang nagtuturo. Binubuksan din nito ang posibilidad ng pagbibigay ng Espiritu Santo ng kaalaman sa ibang kasapi ng grupo tungkol sa inaaral. Ang resulta ay magiging higit na epektibong pagkatuto para sa lahat.

Isang magandang umpisa kapag nagtuturo ng mg utos ni Cristo ay ang Kanyang Sermon sa Bundok, na nakikita sa Mateo 5-7. Doon, nagbigay si Jesus ng maraming utos, at tinulungan Niya ang kanyang mga tagasunod na Judio upang intindihin nang tama ang mga kautusang ibinigay sa pamamagitan ni Moses. Sa mga susunod na bahagi ng aklat na ito, magtuturo ako sa pamamagitan ng Sermon sa Bundok berso kada berso upang ipakita kung paano ito ginagawa.

Paghahanda ng Sermon (Sermon Preparation)

Walang ebidensiya sa Bagong Tipan na sinumang pastor/namumuno/tagapangasiwa ay naghanda ng lingguhang talumpati/sermon, kumpleto sa maayos na inihandang mga punto at halimbawa na nakasulat sa porma ng balangkas, na siyang ginagawa ng maraming modernong ministro. Talagang hindi natin maubos misyip na ginagawa ni Jesus ito! Ang pagtuturo sa sinaunang iglesia ay higit na walang kahandaan at kasali ang lahat, sinusunod ang istilong Judio, sa halip na pananalumpati, na siysng ginagawa ng mga Griego at Romano, isng tradisyong nakuha ng iglesia nang naging institusyon ito. Kung sinabi ni Jesus sa kanyang mga alagad na huwag maghanda ng depensa kapag tinatawag sila sa korte, ipinangangakong bibigyan sila ng Espiritu Santo ng biglaan at hindi mapapasubaliang salita, aasahan natin na tutulungan din ng Diyos ang mga pastor sa mga pagtitipon ng iglesia!

Hindi ibig sabihin na hindi ihahanda ng mga ministro ang kanilang sarili sa panalangin at pag-aaral. Pinaalalahanan ni Pablo si Timoteo:

Sikapin mong maging kalugud-luDiyos sa paningin ng Diyos, isang manggagawang walang dapat ikahiya, at tapat na nagtuturo ng katotohanan (2 Tim. 2:15).

Ang mga ministrong sumusunod sa instruksiyon ni Pablo na “ang salita ni Cristo’y hayaan ninyong lubusang manatili sa inyong puso” (Col. 3:16) ay lubusang mapupuno ng salita ng Diyos na makapagtuturo sila sa kanilang “pag-apaw.” Kaya mahal na pastor, ang mahalaga ay ibabad mo ang iyong sarili sa Biblia. Kung maalam ka at maalab sa iyong paksa, kaunting paghahanda lamang ang tunay na kailangan upang ipamahagi ang katotohanan ng Diyos. Dagdag pa rito, kapag nagtuturo ka ng berso kada berso, gagamitin mo lamang ang bawa’t susunod na berso bilang balangkas. Ang iyong paghahanda ay ang iyong pagmumuni sa mga berso ng Bibliang iyong ituturo. Kung nagpapastor ka ng isang tahanang iglesia, ang kalikasan ng sali-saling pagtuturo ay higit na makapagpapabawas ng pangangailangan ng balangkas.

Ang ministrong may pananalig na tutulungan siya ng Diyos sa kanyang pagtuturo ay magagantimpalaan ng tulong ng Diyos. Kaya bawasan ang tiwala sa sarili, ang iyong paghahanda at ang iyong mga tala, at dagdagan ang sa Panginoon. Unti-unti, habang lumalawig ang iyong pananampalataya at kumpiyansa, maghanda ng higit na maikling tala ng sermon, hanggang kayanin mo ang isang balangkas o walang anumang balangkas. kailanman.

Ang taong nakikimi sa harap ng iba ang siyang nagdedepende sa inihandang mga tala dahil natatakot siyang magkaroon ng pagkakamali sa madla. Kailangan niyang matanto na ang kanyang takot ay nakakabit sa kawalang-tiwala na nakakabit sa pagmamalaki. Mas mabuti para sa kanya kung hindi siya gaanong mag-alala sa mata ng tao at higit na mag-alala kung paano siya tingnan pati ng kanyang mga tagapakinig sa mata ng Diyos. Walang nakahandang talumpati ang makakatinag sa mga tagapakinig gaya ng isang taimtim sa puso at nabasbasan-ng-Espiritong pagtuturo. Alalahanin kung paano nahahadlangan ang komunikasyon kung ang lahat ay gumagamit ng mga tala para sa kanilang pag-uusap! Mamamatay ang pag-uusap! Ang isang hindi napraktis na istilong pag-uusap ay higit na matapat kaysa sa isang nakahandang talumpati. Ang pagtuturo ay hindi pag-arte. Ito ay pagbabahagi ng katotohanan. Alam nating lahat kung nakikinig lang tayo sa isang talumpati, at kung nangyari iyan, may ugali tayong huminto sa pakikinig.

Apat Pang Kaisipan (Four More Thoughts)

(1) Ang ibang mga ministro ay parang loro, na kinukuha ang lahat ng kanilang sermon sa isinulat ng iba. Winawala nila ang nakasisiyang pagpapala ng pagtuturo ng Espiritu Santo, at malamang na ikinakalat nila ang mga pagkakamali ng sumulat ng kinopya nila.

(2) Maraming mga pastor ang gumagaya ng pagsesermon at istilo ng pagtuturo ng ibang ministro, mga istilong pawang tradisyunal. Halimbawa, ipinapalagay ng iba na nababasbasan lamang ang mga sermon kung ang mga ito ay malakas at mabilis. Tuloy, ang mga tagapakinig ay dumadanas ng pakikinig sa sermong isinisigaw mula umpisa hanggang wakas. Ang katotohanan ay hindi na nakikinig ang mga tao sa palagiang pagsigaw, gaya ng kanilang ginagawa sa walang-pagbabagong pananalita. Ang nagbabagong pananalita ay higit na kaakit-akit. Dagdag pa rito, ang pagsesermon ay tunay na mas malakas dahil ito ay nangangaral, samantalang ang pagtuturo ay karaniwang ginagawang parang nakikipag-usap dahil nagbibigay ito ng instruksiyon.

(3) Napansin ko ang daan-daang tagasermon-tagapakinig sa daan-daang serbisyo, at namamangha ako na napakaraming ministro at guro ang di-nakakapansinsa mga tanda na ang mga tao’y nababagot at/o hindi nakikinig. Pastor, ang mga taong mukhang bagot ay bagot! Ang mga hindi tumitingin sa iyo habang nagsasalita ka ay malamang, hindi nakikinig sa iyo. Hindi kailanman natutulungan ang mga taong hindi nakikinig. Kung ang mga tapat na tao ay nababagot at/o hindi nakikinig, kailangan mong pagandahin ang iyong mga sermon. Magbigay ng halimbawa. Magkuwento ng mga makabuluhang kuwento. Mag-imbento ng mga talinhaga. Simplehan mo. Ituro mo mula sa puso ang Salita. Maging tapat. Magpakatotoo. Iba-ibahin mo ang iyong boses. Tumingin sa mata ng higit na nakararami. Iba-ibahin ang ekspresyon ng mukha. Gamitin ang iyong kamay. Maglibot. Huwag magsalita nang napakahaba. Kung maliit ang grupo, payagan mo ang mga tanong, sa tamang panahon.

(4) Ang idea na bawa’t sermon ay dapat magkaroon ng tatlong punto ay imbensyon lang ng tao. Ang layunin ay lumikha ng mga alagad, hindi sumunod sa modernong teorya ng pangangaral. Ang sabi ni Jesus, “Pakainin mo ang aking mga tupa,” hindi “Antigin ang Aking mga tupa.”

Sino ang Tuturuan (Whom to Teach)

Sa pagsunod sa modelo ni Jesus, ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay, kung tutuusin, mapanuri sa kung sino ang kanyang tuturuan. Magtataka ka diyan, nguni’t totoo. Kadalasan ay nagsalita si Jesus sa napakaraming tao sa pamamagitan ng mga talinhaga, at may dahilan Siya sa paggawa nito: hindi Niya gusto na maintindihan ng lahat ang Kanyang sinasabi. Malinaw ito sa Banal na Salita:

Lumapit ang mga alagad at tinanong si Jesus, “Bakit po Ninyo dinadaan sa talinhaga ang inyong pagtuturo sa kanila?” Sumagot siya, “Ipinagkaloob sa inyo ang karapatang maunawaan ang hiwaga tungkol sa kaharian ng langit, nguni’t hindi ito ipinagkaloob sa kanila. Sapagka’t ang mayroon ay bibigyan pa, at mananagana; nguni’t ang wala kahit ang kakaunting nasa kanya ay kukunin pa. Nagsasalita Ako sa kanila sa pamamagitan ng talinhaga sapagka’t tumitingin sila nguni’t hindi nakakakita, at nakikinig nguni’t hindi naman nakakarinig ni nakakaunawa man (Mt. 13:10-13).

Ang pribilehiyo ng pag-intindi sa mga talinhaga ni Crsito ay nakareserba lamang sa mga nagsisi at nagpasyang sundin Siya. Ang mga tumanggi sa pagkakataon upang magsisi, nilalabanan ang kalooban ng Diyos sa kanilang buhay, ay tinanggihan din ng Diyos. Sinasaway ng Diyos ang mapagmataas, nguni’t kinaluluguran Niya ang may mababang kalooban (tingnan ang 1 Ped. 5:5).

Gayundin, inutusan ni Jesus ang Kanyang mga tagasunod: “Huwag ninyong ibigay sa mga aso ang bagay na banal, baka pagkatapos ay kayo pa ang balingan at sakmalin nila. Huwag ninyong ibagay sa baboy ang inyong mga perlas sapagka’t yuyurakan lamang nila ang mga iyon” (Mt. 7:6). Malinaw na nagsasalita nang patalinhaga si Jesus. Ang ibig Niyang sabihin, “Huwag ninyong ibigay ang mahahalagang bagay sa mga hindi nakauunawa ng mahalaga.” Hindi alam ng mga baboy na mahalaga ang mga perlas, at gayundin ang mga espiritwal na baboy ay hindi pinahahalagahan ang Salita ng Diyos kapag naririnig nila. Kung naniniwala sila na tunay na Salita ng Diyos ang kanilang naririnig, bibigyang-pansin nila ito at susundin.

Paano mo malalaman kung ang isang tao ay isang espiritwal na baboy? Ihahagis mo ang isang perlas sa kanya at tingnan kung ano ang gagawin niya sa perlas na iyon. Kung babale-walain niya, malalaman mo na siya ay isang espiritwal na baboy. Kung susundin niya, malalaman mong hindi siya espiritwal na baboy.

Sa malas, napakaraming mga pastor ang gumagawa ng sinabi ni Jesus na huwag nilang gagawin, paulit-ulit na inihahagis ang kanilang mga perlas sa mga baboy, nagtuturo sa mga taong sumusuway o sumuway sa Salita ng Diyos. Sinnasayang ng mga ministrong iyon ang panahong kaloob sa kanila ng Diyos. Ipinagpag sana nila ang alikabok sa kanilang mga paa at humayo na noon pa, tulad ng ipinag-utos ni Jesus.

Mga Tupa, Kambing at Baboy (The Sheep, Goats and Pigs)

Ang totoo, hindi ka makapag-aalagad sa isang taong ayaw paalagad, isang taong hindi sumusunod kay Jesus. Maraming mga iglesia ang puno ng mga taong ganyan, mga taong Cristianong kultural lamang, at marami sa kanila ang nagpapalagay na napanganak silang muli dahil lamang sa, sa isip ay pumayag sila sa ilang katotohanang teolohika tungkol kay Jesus o Cristianismo. Mga baboy at kambing sila, hindi tupa. Nguni’t maraming pastor ang gumugugol ng 90% ng kanilang panahon upang paligayahin ang mga baboy at kambing na iyon, habang nakakaligtaan ang mga matutulungan nila at masisilbihan sa mga espiritwal na bagay, ang mga tunay na tupa! Pastor, nais ni Jesus na pakainin mo ang Kanyang tupa, hindi mga kambing at mga baboy (tingnan ang Jn. 21:17)!

Nguni’t paano mo malalaman kung sino ang mga tupa? Sila iyong mga nauunang pumupunta sa iglesia at huling umaalis. Nagugutom sila sa pag-alam sa katotohanan, dahil si Jesus ang kanilang Panginoon at gusto nila Siyang bigyang-kasiyahan. Pumupunta sila sa iglesia hindi lamang tuwing Linggo, kundi sa tuwing may pagtitipon. Nakikisali sila sa maliliit na grupo. Lagi silang nagtatanong. Nagagalak sila sa Panginoon. Naghahanap sila ng pagkakataong maglingkod.

Pastor, iukol mo ang mas maraming panahon at atensyon sa mga taong iyon. Sila ang mga alagad. Sa mga kambing at baboy na pumupunta sa iyong iglesia, ipangaral ang Magandang Balita hangga’t kaya mo. Nguni’t kung ipangangaral mo ang Magandang Balita, hindi nila ito matitiis nang matagal. Maaaring iwan nila ang iglesia, o kung mayroon silang kapangyarihan, susubukan nilang alisin ka sa iyong posisyon. Kung magtagumpay sila, ipagpag mo ang alikabok sa iyong paa habang ikaw ay papaalis. (Sa isang tahanang iglesia, hindi mangyayari ang ganitong bagay, lalo na kung ang iyong iglesia ay nagtitipon sa iyong bahay!)

Gayundin, ang mga Ebangheliko ay hindi dapat naoobliga upang ipangaral ang Magandang Balita sa mga taong laging sumusuway dito. Hayaan mong ang mga patay ang magpalibing sa kanilang mga patay (tingnan ang Lu. 9:60).

Embahador ka para kay Cristo, nagdadala ng pinakamahalagang mensahe mula sa Hari ng mga Hari! Ang iyung posisyon ay napakataas sa kaharian ng Diyos at napakadakila ng iyong tungkulin! Huwag mong sayangin ang iyong panahon sa pag-uulit na pagbibigay ng Magandang Balita kaninuman hangga’t hindi ito minsang napakinggan ng lahat. ari.Hari!

Kung ikaw ay magiging ministrong tagalikha-ng-alagad, dapat kang maging mapili kung kanino magtuturo, hindi nagsasayang ng iyong mahalagang oras sa mga taong ayaw sumunod kay Jesus. Sumulat si Pablo kay Timoteo,

Ang mga narinig mo sa akin sa harap ng maraming saksi ay ituro mo rin sa mga taong mapagkakatiwalaan at may kakayahang magturo naman sa iba (2 Tim. 2:2, idinagdag ang pagdidiin).

Ang Pagkamit ng Layunin (Reaching ang Goal)

Sandaling pag-isipan ang isang bagay na hindi nangyari sa ministeryo ni Jesus kundi laging nangyayari sa mga modernong iglesia. Isiping si Jesus, pagkabuhay na mag-uli, ay nanatili sa sanlibutan at nagsimula ng isang modernong iglesiang institusyunal, at nag-pastor dito nang tatlumpong taon. Isiping nagbibigay siya ng sermon tuwing Linggo sa parehong kongregasyon. Isipin sina Pedro, Santiago at Juan na nakaupo sa unang upuan sa isa sa mga pagtuturo ni Jesus, kung saan sila nakaupo nang dalawampung taon. Isipin si Pedro na nakahilig kay Juan at bumubulong sa kanyang taynga na dumadaing, “Narinig na natin ang sermong ito nang sampung ulit.”

Alam nating ang eksenang ganito ay talagang hindi totoo, dahil alam nating lahat na hindi kailanman ilalagay ni Jesus ang Kanyang sarili o Kanyang mga alagad sa ganitong sitwasyon. Pumunta dito si Jesus upang lumikha ng ilang alagad at gawin ito sa tanging paraan sa isang tanging panahon. Sa loob ng humigit-kumulang na tatlong taon, inalagad Niya sina Pedro, Santiago at Juan, at ilan pang iba. Hindi Niya ito ginawa sa pagsesermon sa kanila minsan bawa’t Linggo sa isang gusaling iglesia. Ginawa Niya ito sa pagsasabuhay ng Kanyang buhay sa harap nila, sinasagot ang kanilang mga tanong, at

binibigyan sila ng pagkakataon upang maglingkod. Nagawa Niya ang kanyang gawain at umalis na Siya.

Kaya bakit ginagawa natin ang hindi kailanman ginawa ni Jesus? Bakit natin sinusubukang gawin ang gusto ng Diyos sa pangangaral ng mga sermon sa parehong mga tao sa ilang dekada? Kailan pa natin matatapos ang ating gawain? Bakit pagkalipas ng ilang taon, hindi kaya ng ating mga alagad na lumikha ng sarili nilang mga alagad?

Ang punto ko ay, kung ginagampanan natin nang tama ang ating mga gawain, dumating sana ang panahon na lubhang magulang na ang ating mga alagad upang hindi na kailanganin ang ating ministeryo. Dapat na silang mapakawalan upang lumikha ng sarili nilang mga alagad. Dapat nating maabot ang layuning inilatag ng Diyos para sa atin, at tinuruan tayo ni Jesus kung paano ito gawin. Kunsabagay, sa isang umuunlad na tahanang iglesia may patuloy na pangangailangan upang mag-alagad ng mga tao at magpaunlad ng mga pinuno. Ang isang malusog na tahanang iglesia ay hindi mapapasama sa walang-hanggang siklo ng parehong ministrong nangangaral sa parehong mga tao sa maraming dekada.

Tamang Motibo (Right Motives)

Upang magtagumpay sa pagtuturong patungo sa paglikha ng mga alagad, walang hihigit pa sa kahalagahan kundi ang pagkakaroon ng tamang motibo. Kung nasa ministeryo ang isang tao sa maling kadahilanan, gagawa siya ng mga bagay na mali. Iyan ang pangunahing dahilan kung bakit napakaraming mali at hindi balanseng pagtuturo sa iglesia ngayon. Kapag ang motibo ng ministro ay magkaroon ang popularidad, maging matagumpay sa paningin ng iba, o kumita na maraming salapi, nakatalaga siyang mabibigo sa mata ng Diyos. Ang pinakamalungkot ay maaari man siyang magtagumpay sa pagkamit ng popularidad, magtagumpay sa mata ng iba, o kumita ng napakaraming salapi, nguni’t darating ang araw na malalantad ang kanyang maling motibo sa harap ng paghuhukom ni Cristo, at hindi siya magagantimpalaan para sa kanyang gawain. Kung papayagan siyang pumasok sa kaharian ng langit, [3] lahat doon ay makakaalam ng katotohanan tungkol sa kanya, dahil ibubunyag siya ng kakulangan niya ng gantimpala at kababaan ng posisyon niya sa kaharian. Walang dudang may iba-ibang ranggo sa langit. Nagbanta si Jesus:

Kaya’t sinumang magpawalang-bisa sa kaliit-liitang bahagi nito, at magturo nang gayon sa mga tao, ay magiging pinakamababa sa kaharian ng langit. Nguni’t ang sumusunod sa Kautusan at nagtuturo sa mga tao na tuparin iyon ay magiging dakila sa kaharian ng langit. (Mt. 5:19).

Siyempre ang mga ministrong susunod at magtuturo ng Kautusan ni Cristo ay uusigin habang nasa lupa. Ipinangako ni Jesus ang pang-uusig sa mga susunod sa Kanya (tingnan ang Mt. 5:10-12; Jn. 16:33). Sila ang may pinakamaliit na pagkakataong magkaroon ng tagumpay sa mundo, popularidad at kayamanan. Ang kanilang mapapala ay gantimpala sa susunod na panahon at pagpuri mula sa Diyos. Alin ang gugustuhin mo? Sa puntong ito, isinulat ni Pablo:

Sino ba si Apolos at sino si Pablo? Kami’y mga lingkod lamang ng Diyos na kinasangkapan Niya upang akayin kayo sa pananampalataya kay Cristo. Ginawa lamang ng bawa’t isa sa amin ang tungkuling ibinigay ng Panginoon. Ako ang nagtanim, si Apolos ang nagdilig, subali’t ang Diyos ang nagpatubo at nagpalago. Hindi ang nagtatanim o nagdidilig ang mahalaga kundi ang Diyos, sapagka’t Siya ang nagpapatubo at nagpapalago. Ang nagtatanim at nagdidilig ay parehong manggagawa lamang, at bawa’t isa’y tatanggap ng gantimpala ayon sa kanyang pagsisikap. Kami’y kapwa manggagawa ng Diyos at kayo ang kanyang bukirin.

Kayo rin ang gusali ng Diyos. Ayon sa kagandahang-loob ng Diyos sa akin, inilagay ko ang pundasyon, tulad ng isang mahusay na tagapagtayo. Iba naman ang nagpapatuloy sa pagtatayo ng gusali. Nguni’t dapat maging maingat ang bawa’t nagtatayo, sapagka’t wala nang ibang pundasyong maaaring ilagay maliban sa nailagay na, walang iba kundi si Jesu-Cristo. May nagtatayo na gumagamit ng ginto, pilak o mahahalagang bato; mayroon namang gumagamit ng kahoy, damo o dayami. Makikilala ang uri ng gawa ng bawa’t isa sa Araw ng Paghuhukom sapagka’t mahahayag sa pamamagitan ng apoy kung anong uri ang ginawa ng bawa’t isa. Kung ang itinayo sa ibabaw ng pundasyon ay hindi masunog, tatanggap ng gantimpala ang nagtayo noon. Nguni’t kung masunog naman, mawawalan siya ng gantimpala. Gayunman, maliligtas siya, kaya lang ay para siyang nagdaan sa apoy (1 Cor. 3:5-15).

Ikinumpara ni Pablo ang kanyang sarili sa isang mahusay na manggagawa na naglalagay ng pundasyon. Si Apolos, isang gurong pumunta sa Corinto pagkatapos itayo ni Pablo ang iglesia, ay ikinumpara ni Pablo sa isang taong nagpatayo sa nailagay nang pundasyon.

Pansinin na sina Pablo at Apolos ay kapwa magagantimpalaan batay sa uri, hindi sa dami, ng kanilang ginawa (tingnan ang 3:13).

Sa matalinhagang pananalita, sina Pablo at Apolos ay makapagpapatayo ng gusali ng Diyos sa pamamagitan ng anim na uri ng materyales, tatlo ay pangkaraniwan, na panay hindi mamahalin at nasusunog, at tatlong hindi pangkaraniwan, napakamahal at hindi nasusunog. Isang araw, ang kani-kanilang materyales ay sasailalim ng apoy ng paghuhukom ng Diyos, ang kahoy, dayami at damo ay susunugin ng apoy, upang ibunyag ang kanilang kawalang-silbi at lumilipas na uri. Ang ginto, pilak at mamahaling hiyas, na sumasagisag sa mga gawaing mahahalaga at walang-hanggan sa mata ng Diyos, ay makakatagal sa pagsubok ng apoy.

Makasisiguro tayo na ang di-makabibliang turo ay magiging abo at paghuhukom ni Cristo. Gayundin ang anumang ginagawa sa kapangyarihan, metodo o galing ng laman, pati na rin ang anumang ginagawa sa maling kadahilanan. Nagbanta si Jesus na anumang gagawin natin na nasususugan ng pagnanais ng pagpuri ng mga tao ay hindi magagantimpalaan (tingnan ang Mt. 6: 1-6, 16-18). Itong mga uri ng walang-halagang gawain ay maaaring hindi nakikita ng mata ng tao ngayon, nguni’t mabubunyag sa lahat sa kinabukasan, na tulad ng babala ni Pablo. Sa ganang akin, kung ang aking mga gawain ay yari sa kahoy, dayami at damo, nais kong malaman na ngayon kaysa sa susunod na panahon. Ngayon ang panahon ng pagsisisi; sa susunod na panahon, huli na ang lahat.

Pagsubok sa Ating Motibo (Checking Our Motives)

Napakadaling linlangin ang ating mga sarili tungkol sa ating motibo. Ganoon din ako. Paano natin malaman kung tapat ang ating motibo?

Ang pinakamahusay na paraan ay pakiusapan ang Diyos na ibunyag sa atin kung mali ang ating motibo, at bantayan ang ating mga isip at gawa. Sinabi ni Jesus sa atin na gumawa ng mabubuting mga bagay tulad ng pananalangin at pagtulong sa mga mahihirap nang lihim, at iyan ang isang paraan upang matiyak natin na tama ang ating ginagawa dahil gusto natin ang pagpuri ng Diyos sa halip na ang pagpuri ng mga tao. Kung sumusunod lamang tayo sa Diyos kapag binabantayan tayo ng mga tao, tanda iyan ng matinding kamalian. O, kung iniiwasan natin ang mga maiskandalong kasalanang makakasira sa ating reputasyon nguni’t gumagawa ng maliliit na kasalanan na maaaring hindi malaman ng sinuman, nagpapakita ito na mali ang ating motibasyon. Kung tunay nating pinagsisikapang bigyang-kasiyahan ang Diyos—na nakaaalam ng bawa’t isip, salita at gawa—kung gayon magsisikap tayong sundin Siya sa lahat ng panahon, sa mga bagay na malaki at maliit, mga bagay na nalalaman at hindi nalalaman ng iba.

Gayundin, kung tama ang ating motibo, hindi natin susundin ang mga usong gawain sa paglago ng iglesia na nagpaparami lamang ng dumadalo at pagpapabaya sa paglikha ng mga alagad na susunod sa lahat ng utos ni Cristo.

Ituturo natin lahat ng Salita ng Diyos at hindi lamang magpokus sa popular na paksang kinagigiliwan ng makamundo at hindi espiritwal na tao.

Hindi natin babaluktutin ang Salita ng Diyos o ituro ang Kasulatan sa isang paraang sumusuway sa kanilang konteksto sa ilalim ng kabuuan ng Biblia.

Hindi natin hahanapin ang mga titulo at lugar ng papuri para sa ating mga sarili. Hindi natin hinahanap ang katanyagan.

Hindi natin tatangkilikin ang mga mayayaman.

Hindi tayo mag-iipon ng kayamanan sa mundo, kundi mamuhay nang payak at ibigay ang lahat ng ating makakaya, nagbibigay-halimbawa sa mabuting pamamahala sa ating mga kawan.

Higit nating alalahanin ang palagay ng Diyos sa ating mga sermon kaysa kung ano ang iniisip ng mga tao.

Paano ang iyong mga motibo?

Isang Doktrinang Tumatalo sa Paglikha ng Alagad (A Doctrine that Defeats Disciple-Making)

Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay hindi kailanman nagtuturo ng anumang sumusuway sa layunin ng paglikha ng mga alagad. Kaya, kailanman ay hindi siya nagsasabi ng anumang nagbibigay ng magandang pakiramdam sa pagsuway sa Panginoong Jesus. Hindi niya inilalatag ang pagpapala ng Diyos bilang isang paraan ng paggawa ng kasalanan nang walang takot ng paghuhukom. Sa halip, inilalatag niya ang pagpapala ng Diyos bilang isang paraan ng pagsisisi sa kasalanan at mamuhay ng mapagtagumpay na buhay. Alam natin na ang Banal na Salita ay nagsasabing ang mga mapagtagumpay lamang ang magmamana ng kaharian ng Diyos (tingnan ang Pah. 2:11; 3:5; 21:7).

Ilang ministrong moderno, sa malas, ay humahawak sa di-makabsibliang doktrina na matinding sumisira sa layuning paglikha ng mga alagad. Isang doktrinang naturan na naging lubhang popular sa Estados Unidos ay ang walang kundisyong walang-hanggang seguridad, o “kapag naligtas laging ligtas.” Minementena ng doktrinang ito na ang mga taong naipanganak-muli ay hindi makakawala ng kanilang kaligtasan kahit paano sila mamuhay. Dahil ang kaligtasan ay galing sa pagpapala, anila, siya ring pagpapalang unang nagliligtas sa mga taong nananalangin upang makatanggap ng kaligtasan ang magpapanatili ng kanilang kaligtasan. Alinmang iba pang pananaw, anila, ay kapantay ng pagsasabing naliligtas ang mga tao dahil sa kanilang gawa.

Siyempre, ang naturang pananaw ay lubhang nakakasira sa kabanalan. Dahil ang pagsunod kay Cristo ay ipinapalagay na hindi mahalaga upang ang isang tao ay makapasok sa kaharian ng langit, maliit ang motibasyon upang sumunod kay Jesus, lalo na kung mahal ang katumbas ng pagsunod.

Tulad ng sinabi ko sa unahan ng aklat na ito, ang pagpapalang ibinibigay ng Diyos sa mga tao ay hindi nag-aabsuwelto ng kanilang tungkulin ng pagsunod sa Kanya. Isinnasaad ng Banal na Salita na ang kaligtasan ay hindi lamang sa pagpapala, kundi pati rin sa pamamagitan ng pananampalataya (tingnan ang Efe. 2:8). Ang pagpapala at pananampalataya ay kapwa kailangan sa kaligtasan. Ang pananampalataya ang tamang sagot sa pagpapala ng Diyos, at ang tunay na pananampalataya ay laging nagreresulta sa pagsisisi at pagsunod. Ang pananampalatayang walang gawa ay patay, walang-silbi, at hindi nakakaligtas, ayon kay Santiago (tingnan ang San. 2:14-26).

Kaya laging sinasabi ng Banal na Salita na ang pananatili ng kaligtasan ay nakadepende sa patuloy na pananampalataya at pagsunod. Napakaraming sipi sa Kasulatan ang napapaliwanag dito. Halimbawa, sinasabi ni Pablo sa kanyang sulat sa mga mananampalatayang taga-Colosas:

Dati, kayo’y malayo sa Diyos at naging kaaway Niya dahil sa inyong paggawa at pag-iisip ng masasama. Nguni’t sa pamamagitan ng pagkamatay ni Cristo, kayo ay ginawang kaibigan ng Diyos, nang sa gayon ay maiharap Niya kayong banal, walang kapintasan at walang dungis. Subali’t kailangan ninyong manatiling tapat at matatag sa inyong pananampalataya at huwag pabayaang mawala ang pag-asang dulot ng Magandang Balita na inyong narinig. Niloob ng Diyos na akong si Pablo ay maging tagapangaral ng Magandang Balitang ito na ipinahayag sa lahat ng tao sa buong daigdig (Col. 1:21-23, idinagdag ang pagdidiin).

Hindi na lilinaw pa. Isang teolohiko lamang ang magkakamali o babaluktot sa kahulugan ni Pablo. Patototohanan ni Jesus na wala tayong kasalanan kung magpapatuloy tayo sa pananampalataya. Ang parehong katotohanang ito ay idinidiin sa Ro. 11:13-24, 1 Cor. 15:1-2 at Heb. 3:12-14; 10:38-39, kung saan malinaw na binanggit na ang katapusang kaligtasan ay nakadepende sa pagpapatuloy ng pananampalataya. Lahat ay naglalaman ng salitang nagbibigay kundisyon, kung.

Ang Pangangailangan ng Kabanalan (The Necessity of Holiness)

Mawawala ba ng isang mananampalataya ang buhay na walang hanggan sa paggawa ng kasalanan? Ang sagot ay matatagpuan sa maraming bahagi ng Ebanghelyo, gaya ng sumusunod, na lahat ay nagtitiyak na ang mga gumagawa ng iba-ibang kasalanan ay hindi magmamana ng kaharian ng Diyos. Kung babalik sa paggawa ng kasalanan ang mananampalataya sa susunod na listahang kinalap ni Pablo, mawawala ng isang mananampalataya ang kaligtasan:

Hindi ba ninyo alam na ang mga makasalanan ay walang bahagi sa kaharian ng Diyos? Huwag ninyong dayain ang inyong sarili. Ang mga nakikiapid, sumasamba si diyus-diyosan, nangangalunya, nakikipagtalik sa kapwa lalaki o kapwa babae, nagnanakaw, sakim, naglalasing, nanlalait ng kapwa, o nandaraya, ay walang bahagi sa kaharian ng Diyos (1 Cor. 6:9-10, idinagdag ang pagdidiin).

Hindi maikakaila ang mga hilig ng laman: pakikiapid, kahalayan at kalaswaan; pagsamba sa diyus-diyosan, pangkukulam, pagkapoot sa isa’t isa, pag-aaway-away, pagseselos, pagkakagalit at kasakiman, pagkakampi-kampi at pagkakabaha-bahagi, pagkakainggit, paglalasing, kalayawan, at iba pang katulad nito. Muli ko kayong binabalaan: ang gumagawa ng mga ito ay hindi magkakaroon ng bahagi sa kaharian ng Diyos (Gal. 5:19-21, idinagdag ang pagdidiin).

Alam na ninyong walang bahagi sa kaharian ni Cristo at ng Diyos ang taong nakikiapid, mahalay, o sakim sapagka’t ang kasakiman ay isang uri ng pagsamba sa diyus-diyosan. Huwag kayong padaya kaninuman sa pamamagitan ng mga pangangatuwirang walang kabuluhan, sapagka’t dahil nga sa mga ito, ang Diyos ay napopoot sa mga suwail (Efe. 5:5-6,idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na sa bawa’t halimbawa, sumusulat si Pablo sa mga mananampalataya, binabalaan sila. Dalawang beses niyang binalaan silang huwag padadaya, at sinasabing nababahala siya na ang ilang mananampalataya ay magpalagay na ang isang tao ay maaaring magkasala ng mga binanggit niya at makakapasok pa rin sa kaharian ng Diyos.

Binalaan ni Jesus ang kanyang pinakamalalapit na alagad, na sina Pedro, Santiago, Juan at Andres sa posibilidad ng kanilang pagkakatapon sa impiyerno dahil hindi sila handa sa Kanyang pagdating. Pansinin na ang mga sumusunod na salita ay para sa kanila (tingnan ang Mc. 13:1-4), at hindi ang napakaraming di-mananampalataya:

Kaya maghanda kayo, dahil hindi ninyo alam kung anong araw darating ang inyong Panginoon. Nguni’t tandaan ninyo, na kung ang ama ng tahanan ay nakakaalam kung anong oras ng gabi darating ang magnanakaw, nakapaghanda sana siya at hindi sana napagnakawan ang kanyang bahay. Dahil dito ikaw [Pedro, Santiago, Juan at Andres] ay maghanda rin; dahil ang Anak ng Tao ay darating sa oras na hindi mo (Pedro, Juan at Andres) akalaing Siya ay darating.Kaya’t maging handa kayo dahil hindi ninyo alam kung kailan darating ang inyong Panginoon. Tandaan ninyo ito: kung alam ng may-ari ng bahay kung anong oras ng gabi darating ang magnanakaw, siya’y maghahanda at hindi niya pababayaang pasukin ang kanyang bahay. Kaya’t lagi kayong maging handa, sapagka’t darating ang Anak ng Tao sa oras na hindi ninyo nalalaman.

Sino ang matapat at matalinong alipin? Hindi ba’t ang pinamamahala ng kanyang panginoon upang magpakain sa iba pang mga alipin sa takdang oras? Mapalad ang aliping iyon kapag dinatnan siyang tapat na anglilingkod sa pagbabalik ng kanyang panginoon! Sinasabi ko sa inyo, gagawin siyang tagapamahala ng kanyang panginoon sa lahat ng mga ari-arian nito. Nguni’t kung masama ang aliping iyon, sasabihin niya sa kanyang sarili, ‘Matatagalan pa ang pagbabalik ng aking panginoon.’ Kaya’t sisimulan niyang bugbugin ang ibang mga alipin, at makikipagkainan at makikipag-inuman sa mga lasenggo. Babalik ang panginoon ng aliping iyon sa araw na hindi niya alam. Buong higpit siyang paparusahan ng kanyang panginoon, at pagkatapos ay isasama sa mga mapagkunwari. Doo’y tatangis siya at magngangalit ang ngipin.” (Mt. 24:42-51, idinagdag ang pagdidiin).

Ang aral ng kuwento? “Pedro, Santiago, Juan at Andres, huwag gagaya sa hindi matapat na alipin sa talinhagang ito.” [4]

Upang idiin ang kasasabi pa lamang Niya sa Kanyang malalapit na alagad, itinuloy kaagad ni Jesus ang Talinhaga Tungkol sa Sampung Dalaga. Lahat ng sampung dalaga ay unang naghanda para sa pagdating ng nobyo, nguni’t lima sa kanila ang hindi naging handa at hindi isinama sa piging ng kasalan. Winakasan ni Jesus ang talinhaga sa mga salitang, “Kaya’t magbantay kayo [Pedro, Santiago, Juan at Andres], sapagka’t hindi ninyo [Pedro, Santiago, Juan at Andres] alam ang araw o ang oras man (Mt. 25:13) Ibig sabihin, huwag tumulad sa limang hangal na dalaga, Pedro, Santiago, Juan at Andres.” Kung walang posibilidad na hindi handa sina Pedro, Santiago, Juan at Pedro, walang pangangailangan para kay Jesus upang bigyan sila ng babala.

Kaya agad-agad ay sinabi sa kanila ni Jesus ang Talinhaga Tungkol sa Tatlong Alipin. Parehong mensahe na naman iyon. “Huwag tumulad sa isang alipin na walang anumang maipakita sa ibinigay ng kanyang amo pagbalik niya. Sa pagtatapos ng talinhaga, sinabi sa kanila ng amo, “Itapon ninyo sa kadiliman sa labas ang walang silbing taong iyan! Doo’y manangis siya at magngangalit ang kanyang mga ngipin” (Mt. 25:30). Lubhang malinaw ang mensahe ni Jesus. Isang teolohiko lamang ang makababaluktot sa Kanyang ibig sabihin. May panganib na sa katapusan, sina Pedro, Santiago, Juan at Andres ay maitapon lahat sa impiyerno kapag hindi sila naging masunurin pagbalik ni Jesus. Kung nariyan ang posibilidad para kina Pedro, Santiago, Juan at Andres, nandiyan din ang posibilidad na iyan para sa ating lahat. Tulad ng ipinangako ni Jesus, iyon lamang gagawa ng kalooban ng Kanyang Ama ang papasok sa kaharian ng langit (tingnan ang Mt. 7:21). [5]

Ang mga nagtuturo ng huwad na doktrina ng walang kundisyong walang-hanggang seguridad ay malinaw na sumusuway kay Cristo at tumutulong kay Satanas, na nagtuturo ng taliwas sa itinuturo ni Jesus at ng mga alagad. Matagumpay nilang pinawawalang-bisa ang utos ni Jesus na lumikha ng mga alagad na susunod sa lahat ng Kanyang utos, hinahadlangan ang makitid na daan patungong langit, at pinalalawak ang maluwang na daan ng impiyerno. [6]

Isa Pang Modernong Doktrinang Tumatalo sa Paglikha ng Mga Alagad (Anther Modern Doctrine that Defeats Disciple-Making)

Hindi lamang ang pagtuturo ng walang kundisyong walang-hanggang seguridad ang nanlilinlang sa mga tao upang isiping ang kabanalan ay hindi mahalaga sa totoong kaligtasan. Kadalasang idinudulog ang pag-ibig ng Diyos sa isang paraang nagpapawalang-bisa sa paglikha ng mga alagad. Kadalasang maririnig ang mga ministro na nagsasabing, “Iniibig ka ng Diyos nang walang kundisyon.” Ipinakakahulugan ito ng mga tao na, “Tinatanggap ako ng Diyos at sinasang-ayunan Niya ako sundin ko man Siya o kahit hindi ko Siya sundin.” Nguni’t iyan ay hindi totoo.

Marami sa mga ministrong iyon ay naniniwala na itinatapon ng Diyos sa impiyerno ang mga taong hindi muling isinilang, at talagang tama sila sa paniniwalang iyan. Pag-isipan natin iyan. Malinaw na hindi sinasang-ayunan ng Diyos ang mga taong itinatapon Niya sa impiyerno. Kaya paano masasabing mahal Niya sila? Palagay n’yo ba, sasabihin nila sa inyo na mahal sila ng Diyos? Siyempre hindi. Sasabihin ba ng Diyos na mahal Niya sila? Ang mga tao bang itinatapon sa impiyerno ay mahal ng Diyos? Siyempre hindi. Kasuklam-suklam sila sa Kanya, kaya pinarurusahan Niya sila sa impiyerno. Hindi Niya sila sinasang-ayunan o minamahal.

Dahil dito, ang pag-ibig ng Diyos sa mga makalupang makasalanan ay malinaw na mahabaging pag-ibig na pansamantala lamang, hindi pag-ibig na sumasang-ayon. May habag Siya sa kanila, inaantala ang Kanyang paghuhukom at binibigyan sila ng pagkakataong magsisi. Namatay si Jesus para sa kanila, na nagbibigay ng pagkakataon upang sila’y mapatawad. Sa ganyang paraan, masasabing mahal sila ng Diyos. Nguni’t kailanman ay hindi Siya sumasang-ayon sa kanila. Wala siyang pagmamahal sa kanila tulad ng nararamdaman ng isang ama para sa kanyang anak. Kundi, sinasabi ng Magandang Balita, “Kung paano nahahabag ang ama sa anak niya, gayon siya nahahabag sa may takot sa kanya” (Awit 103:13, idinagdag ang pagdidiin). Kaya masasabing walang habag sa mga walang takot sa Kanya. Ang pag-ibig ng Diyos sa mga makasalanan ay higit na katulad ng habag ng isang hukom sa nahatulang mamamatay na nakatanggap ng panghabambuhay na pagkabilanggo sa halip na hatol ng kamatayan.

Walang isa mang kaso sa aklat ng Mga Gawa na ang sinumang nagtuturo ng Magandang Balita ay nagsabi sa di-ligtas na tagapakinig na mahal sila ng Diyos. Bagkus, ang mga biblikal na ministro ay madalas na nagbigay-babala sa kanilang mga tagapakinig tungkol sa galit ng Diyos at hinikayat silang magsisi, at ipinagbibigay-alam sa kanila na hindi sumasang-ayon ang Diyos sa kanila, at sila’y nasa panganib, at kinailangan nilang gumawa ng masidhing pagbabago sa kanilang buhay. Kung sinabi lamang nila sa kanilang mga tagapakinig na mahal sila ng Diyos (na tulad ng ginagawa ng mga modernong ministro), maaaring nalinlang nila ang kanilang mga tagapakinig upang isiping hindi sila nanganganib, na hindi sila nag-iipon ng galit para sa kanilang sarili, at hindi nila kinakailangang magsisi.

Ang Pagkamuhi ng Diyos sa mga Makasalanan (God’s Hatred of Sinners)

Kabaligtaran ng laging ipinahahayag tungkol sa pag-ibig ng Diyos sa mga makasalanan ngayon, kadalasang inihahayag ng Magandang Balita na kinamumuhian ng Diyos ang mga makasalanan.

Ang mga palalo’y di makakatagal sa iyong harapan, mga gumagawa ng kasalana’y iyong kinasusuklaman. Pinupuksa mo Yahweh, ang mga sinungaling, galit ka sa mamamatay-tao, at mga mapanlamang (Awit 5:5-6, idinagdag ang pagdidiin).

Ang mabuti at masama ay Kanyang sinusuri; sa taong suwail siya’y lubos na namumuhi (Awit 11:5, idinagdag ang pagdidiin).

Sinasabi ni Yahweh, Pinabayaan Ko na ang aking bayan, itinakwil Ko na ang bansang

Sking hinirang. Ang mga taong Aking minahal ay ibinigay Ko na sa kamay ng kanilang kaaway. Lumaban sa akin ang Aking bayan, tulad ng mabangis na leon ng kagubatan; nagtataas sila ng kanilang tinig laban sa akin, kaya kinamumuhian ko sila. (Jer. 12:7-8, idinagdag ang pagdidiin).

Lahat ng kanilang kasamaan ay nagpasimula sa Gilgal; doon pa ma’y kinapootan ko na sila. Dahil sa kasamaan ng kanilang gawain sila’y palalayasin Ko sa Aking tahanan. Hindi Ko na sila mamahalin pa; mapaghimagsik ang lahat ng kanilang mga pinuno. (Hos. 9:15).

Pansinin na ang lahat ng nabanggit na sipi ay hindi nagsasabing kinamumuhian lamang ng Diyos ang ginagawa ng mga tao—sinasabi nilang kinamumuhian Niya sila. Nililinaw nito ang karaniwang kasabihang mahal ng Diyos ang makasalanan nguni’t kinamumuhian ang kasalanan. Hindi natin maihihiwalay ang isang tao sa kanyang ginagawa. Ang kanyang ginagawa ay nagpapakita kung sino siya. Kung gayon, makatwirang kinamumuhian ng Diyos ang mga nagkakasala, hindi lamang ang mga kasalanang ginagawa ng mga tao. Kung sumasang-ayon ang Diyos sa mga taong gumagawa ng kinamumuhian Niya, napaka-inkonsistent Niya sa Kanyang sarili. Sa mga panlupang korte, nalilitis ang mga tao, hindi lang ang mga kasalanang ginagawa nila, at natatanggap nila ang makatarungang hatol. Hindi natin kinamumuhian ang krimen ngunit sumasang-ayon sa mga gumagawa ng krimen.

Mga Taong Kinapopootan ng Diyos (People Whom God Abhors)

Hindi lamang sumasang-ayon ang Magandang Balita na napopoot ang Diyos sa ilang mga tao, inihahayag din nito na napopoot ang Diyos sa ilang uri ng makasalanang tao, o kaya ay kasuklam-suklam sila sa Kanya. Pansinin muli na ang sumusunod na sipi ng Magandang Balita ay hindi nagsasabi na ang mga ginagawa ng mga taong ito ay kasuklam-suklam sa Diyos, kundi sila mismo ay kasuklam-suklam sa Diyos. Hindi nila sinasabi na kinapopootan ng Diyos ang kanilang kasalanan, kundi kinapopootan sila ng Diyos: [7]

Ang mga babae ay huwag magsusuot ng kasuotang panlalaki o ang mga lalaki ng kasuotang pambabae. Sinumang gumawa nito ay kasuklam-suklam kay Yahweh na inyong Diyos (Deut. 22:5, idinagdag ang pagdidiin).

Lahat ng mandaraya ay kasuklam-suklam kay Yahweh na inyong Diyos (Deut. 25:16, idinagdag ang pagdidiin).

Sa tindi ng gutom ay kakainin ninyo pati ang inyong mga anak. Wawasakin ko ang inyong mga altar sa burol na sunugan ng insenso. Itatakwil ko kayo at itatambak ang inyong mga bangkay sa ibabaw ng inyong mga diyus-diyosan. (Lev. 26:29-30, idinagdag ang pagdidiin).

Ang mga palalo’y di makakatagal sa iyong harapan, mga gumagawa ng kasamaa’y iyong kinasusuklaman. Pinupuksa mo Yahweh ang mga sinungaling, galit ka sa mamamatay-tao, at mga mapanlamang (Awit 5:5-6, idinagdag ang pagdidiin).

Pagka’t si Yahweh ay nasusuklam sa mga isipang baluktot, nguni’t nalulugod Siya sa taong sa Kanya ay may takot (Kaw. 3:32, idinagdag ang pagdidiin).

Ang kaisipang masama kay Yahweh ay kasuklam-suklam, nguni’t ang lakad ng matuwid, kay Yahweh ay kasiyahan (Kaw. 11:20).

Kinamumuhian ni Yahweh ang lahat ng mayayabang, at sila’y tiyak na paparusahan

(Kaw. 16:5, idinagdag ang pagdidiin).

Ang humahatol sa walang kasalanan at ang umaayon sa kasamaan, kay Yahweh ay kapwa kasuklam-suklam (Kaw. 17:15, idinagdag ang pagdidiin).

Paano natin maitutugma ang mga naturang sipi sa Magandang Balita doon sa mga sumususog sa pag-ibig ng Diyos sa mga makasalanan? Paano masasabi na napopoot at nagagalit ang Diyos sa mga makasalanan, nguni’t mahal din Niya sila?

Kailangang kilalanin na hindi pareho ang lahat ng pag-ibig. Ang ilang pag-ibig ay walang kundisyon. Matatawag itong “mahabaging pag-ibig.” Ito ay isang pag-ibig na nagsasabing, “Mahal kita kahit na.” Nagmamahal ito sa mga tao kahit anupaman ang kanilang mga gawa. Iyan ang uri ng pag-ibig na ibinibigay ng Diyos sa mga makasalanan.

Ang iniiba sa mahabaging pag-ibig ay pag-ibig na may kundisyon. Maaaring ituring na “pag-ibig na sumasang-ayon.” Ito ay pag-ibig na nararapat. Ito ang pag-ibig na nagsasabing, “Mahal kita dahil sa.”

May mga nagpapalagay na kung ang isang pag-ibig ay may kundisyon, hindi talaga ito pag-ibig. O minamaliit nila ang ganitong uri ng pag-ibig, at sinasabing tunay na makasarili ang ganitong pag-ibig, at hindi katulad ng pag-ibig ng Diyos.

Subalit’ ang katotohanan ay, mayroong pag-big na may kundisyon ang Diyos, na malalaman natin sa Magandang Balita. Kung gayon, ang pag-ibig na sumasang-ayon ay hindi dapat alipustain. Ang pag-ibig na sumasang-ayon ay ang pangunahing pag-ibig na ibinibigay ng Diyos sa Kanyang mga tunay na anak. Dapat nating higit na naisin ang pag-ibig ng Diyos na sumasang-ayon kaysa ang Kanyang mahabaging pag-ibig.

Mababang Uri Ba ang Pag-ibig na Sumasang-ayon? (Is Approving Love an Inferior Love?)

Pag-isipan ang tanong na ito: Anong uri ng pag-ibig ang nanaisin ko—mahabaging pag-ibig o pag-ibig na sumasang-ayon?” Natitiyak kong nanaisin mong ibigin ka ng mga tao “dahil sa,” hindi “kahit na.”

Nanaisin mo bang sabihin ng iyong asawa na, “Wala akong dahilan upang ibigin ka, at wala sa katauhan mo ang mag-uudyok sa akin upang pakitaan kita ng maganda” o, “mahal kita dahil sa maraming bagay, dahil marami akong hinahangaan sa iyo”? Siyempre, nanaisin natin na ang ating asawa ay mahalin tayo nang pag-ibig na sumasang-ayon, at iyan ang pangunahing uri ng pag-ibig na nagbubuklod sa mga mag-asawa at nagpapanatili ng kanilang pagsasama. Kapag walang hinahangaan ang isang tao sa kanyang asawa, kapag ang lahat ng pag-ibig na sumasang-ayon ay nawala, kakaunti lang ang samahang mananatili. Kung magtatagal man sila, ang dahilan ay mahabaging pag-ibig, na nag-uugat sa maka-diyos na kalooban ng nagbibigay ng pag-ibig na iyan.

Dahil sa lahat ng ito, nakikita natin na ang sumasang-ayon, o pag-ibig na may kundisyon, ay hindi talaga mababang uri ng pag-ibig. Samantalang ang mahabaging pag-ibig ay kapuri-puring ibigay, ang pag-ibig na sumasang-ayon ang kapuri-puring pag-ibig na matatanggap. Dagdag pa rito, ang katotohanang ang pag-ibig na sumasang-ayon ang siya lamang uri ng pag-ibig na idinulot ng Ama kay Jesus ay nag-aangat ito sa tunay niyang iginagalang na lugar. Ang Diyos Ama ay hindi kailanman nagkaroon ni katiting na mahabaging pag-ibig para kay Jesus, dahil walang anuman hindi kaibig-ibig kay Cristo. Tumestigo si Jesus:

Dahil dito’y minamahal ako ng Ama, sapagka’t inialay Ko ang Aking buhay upang ito’y kunin Kong muli (Jn. 10:17, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya nakikita natin na mahal ng Ama si Jesus dahil sa pagiging masunurin ni Jesus upang mamatay. Marahil ay walang mali at lahat ay tama tungkol sa pag-ibig na sumasang-ayon. Naging karapat-dapat si Jesus sa pag-ibig ng Kanyang Ama.

Inihayag din ni Jesus na nanatili Siya sa pag-ibig ng Kanyang Ama sa pagsunod sa mga utos Kanyang Ama:

Kung paanong iniibig Ako ng Ama, gayundin naman, iniibig Ko kayo; manatili kayo sa Aking pag-ibig; tulad Ko, tinutupad Ko ang mga utos ng Aking Ama at Ako’y nananatili sa Kanyang pag-ibig (Jn. 15:9-10, idinagdag ang pagdidiin).

Dagdag pa rito, tulad ng sinasabi ng siping ito, kailangan nating sundin ang halimbawa ni Jesus, at manatili sa Kanyang pag-ibig sa pamamagitan ng pagsunod sa Kanyang mga utos. Malinaw na tinutukoy niya ang pag-ibig na sumasang-ayon sa siping ito, at sinasabi sa atin na maging karapat-dapat tayo sa Kanyang pag-ibig, at maaari nating maiwaglit ang ating sarili sa Kanyang pag-ibig sa hindi pagsunod sa Kanyang mga utos. Nananatili tayo sa Kanyang pag-ibig kung susundin lamang natin ang Kanyang mga utos.

Ang bagay na ito ay bihirang itinuturo ngayon, nguni’t dapat sana, dahil ito ang sinabi ni Jesus.

Pinatotohanan lamang ni Jesus ang pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos para sa mga sumusunod sa Kanyang mga utos.

Mahal kayo ng Ama; minamahal Niya kayo sapagka’t ako’y minahal ninyo at naniwala kayo na Alagad sa Diyos (Jn. 16:27, idinagdag ang pagdidiin).

Ang tumatanggap sa mga utos Ko at tumutupad nito ang siyang umiibig sa akin. Ang umiibig sa Akin ay umiibig sa Aking Ama; iibigin Ko rin siya at Ako’y lubusang magpapakilala sa Kanya….Ang umiibig sa Akin ay tumutupad ng Aking salita; iibigin siya ng Aking Ama at Kami’y tatahan at mananatili sa Kanya (Jn. 14:21, 23, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na sa pangalawang sipi, hindi nangangako si Jesus sa mga hindi matapat na mananampalataya na kung nag-umpisa sila sa pagsunod sa Kanyang mga utos, lalapit Siya sa kanila sa isang tanging paraan. Hindi, nangangako si Jesus na kung sinuman ang mag-umpisang magmahal sa Kanya at sumunod sa Kanyang utos, iibigin ng Kanyang Ama ang taong iyon, at kapwa Siya at Kanyang Ama ay mananahan sa taong iyon, isang malinaw na pagtuturing sa pagiging muling isinilang. Lahat ng muling isinilang ay mayroong kapwa Ama at Anak na nananahan sa kanya sa nananahang Espiritu Santo (tingnan ang Ro. 8:9). Kaya muli nating makikita na ang mga tunay na muling isinilang ay iyong mga nagsisisi at nagsisimulang sumunod kay Jesus, at sila ang magkakaroon ng sumasang-ayong pag-ibig ng Ama.

Siyempre, inirereserba pa rin ni Jesus ang mahabaging pag-ibig para sa mga naniniwala sa Kanya. Kapag sumuway sila, handa Siyang patawarin sila kung ikukumpisal nila ang kanilang kasalanan at patawarin din ang iba.

Ang Kongklusyon (The Conclusion)

Lahat nang ito ay nagsasabing hindi minamahal ng Diyos ang masunurin Niyang mga anak nang tulad ng pagmamahal Niya sa mga makasalanan. Mahal Niya ang mga makasalanan nang mahabaging pag-ibig lamang, at ang pag-ibig na iyan ay pansamantala, na nagtatagal lamang hanggang mamatay sila. Habang minamahal Niya sila ng mahabaging pag-ibig, kinamumuhian Niya sila ng pagkamuhing nag-uugat sa Kanyang pagtanggi sa kanilang mga pagkatao. Ito ang itinuturo ng Magandang Balita.

Sa kabilang dako, mahal ng Diyos ang Kanyang mga anak nang higit pa sa mga hindi muling isinilang. Pangunahin Niya silang minamahal ng isang pag-ibig na sumasang-ayon dahil nagsisi sila at nagsisikap silang sumunod sa Kanyang mga utos. Habang lumalago ang kanilang kabanalan, lumiliit ang dahilan upang mahalin Niya sila ng mahabaging pag-ibig, at lumalaki ang dahilan upang mahalin Niya sila ng pag-ibig na sumasang-ayon, na siya nilang ninanais.

Sinasabi rin nito na marami sa pagpapakita ng pag-ibig ng Diyos ng mga modernong ministro ay lumilihis at hindi wasto. Sa paghahayag ng Magandang Balita, sandaling pagmunihan ang mga sumusunod na karaniwang kasabihan tungkol sa pag-ibig ng Diyos:

1.) Wala kang anumang magagawa upang mahalin ka ng Diyos nang higit o kulang sa pagmamahal Niya sa iyo ngayon.

2.) Wala kang magagawa na makapagpapatigil ng pagmamahal ng Diyos sa iyo.

3.) Walang kundisyon ang pag-ibig ng Diyos.

4.) Pareho ang pagmamahal ng Diyos sa lahat.

5.) Mahal ng Diyos ang makasalanan nguni’t kinamumuhian niya ang kasalanan.

6.) Wala kang anumang magagawa upan maging karapat-dapat sa pag-ibig ng Diyos.

7.) Ang pag-ibig ng Diyos sa atin ay hindi nakabatay sa ating mga ginagawa.

Lahat ng mga pahayag sa taas ay may kakayahang maglihis o kaya ay talagang kamalian, dahil ang karamihan ay lubos na nagtatanggi sa pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos at marami ang nagpapasinungaling sa Kanyang mahabaging pag-ibig.

Tungkol sa (1), may magagawa ang mga mananampalataya upang sang-ayunang mahalin sila ng Diyos nang higit pa: maaari silang higit na maging masunurin. At mayroon silang magagawa upang sang-ayunang mahalin sila ng Diyos nang higit na kaunti: pagsuway. Para sa mga makasalanan, may magagawa sila upang higit silang mahalin ng Diyos: magsisi. Nang sa gayon ay mamahalin sila ng Diyos nang pag-ibig na sumasang-ayon. At may magagawa sila upang higit na hindi sila mamahalin ng Diyos: mamatay. Kung magkagayon, mawawala nila ang tanging pag-ibig na inilaan ng Diyos para sa kanila, ang Kanyang mahabaging pag-ibig.

Tungkol sa (2), mawawala ng isang Cristiano ang pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos sa pagkamit muli ng kasalanan, inilulugar ang kanyang sarili upang danasin lamang ang mahabaging pag-ibig ng Diyos. At, muli, ang di-nananampalataya ay maaaring mamatay, at iyan ang magpapahinto sa Diyos ng Kanyang mahabaging pag-ibig, ang tanging pag-ibig na inilaan ng Diyos sa kanya.

Tungkol sa (3), ang pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos ay tunay na may kundisyon. At pati ang Kanyang mahabaging pag-ibig ay may kundisyon sa pagiging pisikal na pagkabuhay ng isang tao. Pagkamatay, nagwawakas ang mahabaging pag-ibig ng Diyos, kaya kondisyunal ito dahil pansamantala.

Tungkol sa (4), malamang na hindi minamahal ng Diyos ang lahat nang pantay-pantay, dahil ang lahat, makasalanan man at banal, ay tinatanggihan Niya sa iba-ibang antas. Totoong hindi pareho ang pagmamahal ng Diyos sa makasalanan at banal.

Tungkol sa (5), kinamumuhian ng Diyos ang mga makasalanan at kanilang mga kasalanan. Higit na tamang sabihin na mahal Niya ang mga makasalanan nang mahabaging pag-ibig at kinamumuhian Niya ang kanilang mga kasalanan. Kung pagbabatayan ang Kanyang pag-ibig na sumasang-ayon, kinamumuhian Niya sila.

Tungkol sa (6), dapat ay maging karapat-dapat ang sinuman at ang lahat sa pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos. Siyempre, walang karapat-dapat sa Kanyang mahabaging pag-ibig, dahil may kundisyon ito.

Bilang pangwakas, tungkol sa (7), ang mahabaging pag-ibig ng Diyos ay hindi batay sa mga gawain, na siyang taliwas sa pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos.

Ang ibig sabihin ng lahat ng ito ay dapat ihayag na mabuti ng ministrong tagalikha-ng-alagad ang pag-ibig ng Diyos, na nakalarawan sa Biblia, dahil ayaw niyang malinlang ang sinuman. Ang mga tao lamang na minamahal ng Diyos nang pag-ibig na sumasang-ayon ay papasok sa langit, at sinasang-ayunang ibigin ang mga muling isinilang at susunod kay Jesus. Hindi ituturo ng ministrong tagalikha-ng-alagad ang anumang maglalayo sa mga tao sa kabanalan. Ang layunin niya ay tulad ng layunin ng Diyos, ang lumikha ng mga alagad na susunod sa lahat ng utos ni Cristo.

 

---

[1] Ang pangangaral ng magandang balita ng mga ebanghelista ay maituturing na pagtuturo, at kailangang ipahayag ng mga ebanghelista biblik magandang balita nang tama.

[2] Hindi lahat ng mananampalataya ay nabigyan ng tungkuling magturo sa madla, nguni’t lahat ay may tungkuling magturo nang isahan upang lumikha ng alagad (tingnan ang Mt. 5:19; 28:19-20; Col. 3:16; Heb. 5:12).

[3] Sinasabi kong “kung” dahil ang mga lobong nakadamit tupa ay malinaw na “ministrong” may makasariling motibo, ay sila’y mapapasa-impiyerno. Wari ko ang pagkakaiba nila sa mga tunay na ministro na may maling motibo ay ang tindi ng kanilang maling motibasyon.

[4] Lubhang kamangha-mangha na ang ilang gurong hindi matakasan ang mga katotohanang binabalaan ni Jesus ang Kanyang pinakamalalapit na alagad at malinaw na sinasagisag ng hindi matapat na alipin ang isang mananampalataya, ang magsabing ang lugar ng tangisan at pagngangalitan ng ngipin ay isang lugar sa paligid-ligid ng langit. Doon, mga walang katapatang mananampalataya ay sinasabing pansamantalang iyakan ang kanilang pagkawala ng gantimpala hanggang punasan ni Jesus ang luha sa kanilang mata at anyayahan sila sa langit!

[5] Siyempre, ang mga Cristianong gumagawa ng isang kasalanan ay hindi agad nawawalan ng kanilang kaligtasan. Iyong mga humihingi ng kapatawaran para sa kanilang mga kasalanan ay napapatawad ng Diyos (kung patatawarin din nila ang nagkakasala sa kanila). Iyong mga hindi humihingi ng kapatawaran ng Diyos ay naglalagay sa kanilang sarili sa panganib ng pagdidisiplina ng Diyos. Sa pamamagitan lamang ng pagmamatigas nila ng kanilang puso sa patuloy na pagdisiplina ng Diyos ang may panganib na mawalan ng kanilang kaligtasan.

[6] Iyong mga hindi pa rin nakukumbinsi na mawawala ng isang Cristiano ang kanyang kaligtasan ay dapat bigyang-pansin ang mga sumusunod na sipi sa Bagong Tipan: Mt. 18:21-35; 24:4-5, 11-13, 23-26, 42-51; 25:1-30; Lu. 8:11-15; 11:24-28; 12:42-46; Jn. 6:66-71; 8:31-32, 51; 15:1-6; Gw. 11:21-23; 14:21-22; Ro. 6:11-23; 8:12-14, 17; 11:20-22; 1 Cor. 9:23-27; 10:1-21; 11:29-32; 15:1-2; 2 Cor. 1:24; 11:2-4; 12:21-13:5; Gal. 5:1-4; 6:7-9; Fil. 2:12-16; 3:17-4:1; Col. 1:21-23; 2:4-8, 18-19; 1 Tes. 3:1-8; 1 Tim. 1:3-7, 18-20; 4:1-16; 5:5-6, 11-15, 6:9-12, 17-19, 20-21; 2 Tim. 2:11-18; 3:13-15; Heb. 2:1-3; 3:6-19; 4:1-16: 5:8-9; 6:4-9, 10-20; 10:19-39; 12:1-17, 25-29; San. 1:12-16; 4:4-10; 5:19-20; 2 Ped. 1:5-11; 2:1-22; 3:16-17; 1 Jn. 2:15-2:28; 5:16; 2 Jn. 6-9; Ju. 20-21; Pah. 2:7, 10-11, 17-26; 3:4-5, 8-12, 14-22; 21:7-8; 22:18-19. Ang mga pruwebang sipi na ipinakikita ng mga nagtuturo ng doktrina ng walang kondisyong walang hanggang seguridad ay mga siping nagdidiin lamang ng katapatan ng Diyos sa kaligtasan, at walang binabanggit tungkol sa tungkulin ng tao. Kaya dapat silang bigyang-kahulugan upang umugnay sa maraming sipi sa Magandang Balita na nakatala dito. Hindi dahil ipinangangako ng Diyos ang Kanyang katapatan ay katiyakan na ito ng katapatan ninuman. Dahil lamang sa ipinangangako ko sa aking asawa na kailanman ay hindi ko siya iiwan at iyan ay susundin ko, hindi iyan katiyakan na hindi niya ako iiwan.

[7] Mapagtatalunan na lahat ng mga siping ito na nagpapakita ng galit ng Diyos at pagkapoot sa mga makasalanan ay mula sa Lumang Tipan. Nguni’t ang niloloob ng Diyos sa mga makasalanan ay hindi nagbago, mula sa Lumang Tipan hanggang sa Bagong Tipan. Ang nangyari kay Jesus at sa babaing taga-Canaan sa Mateo 15:22-28 ay mahusay na halimbawa sa Bagong Tipan sa niloloob ng Diyos sa mga makasalanan. Noong una, hindi man lang tinutugunan ni Jesus ang kanyang mga pakiusap, at tinagurian pa siyang isang aso. Ang walang humpay niyang pananampalataya ay nagresulta sa pagpapakita Niya ng habag. Ang niloloob ni Jesus sa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo ay hindi kailanman maituturing na pag-ibig na sumasang-ayon (tingnan ang Mateo 23).

Isinulat ni Pablo kay Timoteo:

Pakaingatan mo ang iyong pagkilos at pagtuturo; patuloy mong gawin ang mga bagay na ito upang maligtas ka, pati na ang mga nakikinig sa iyo (1 Tim. 4:16, idinagdag ang pagdidiin).

Dapat isapuso ng bawa’t ministro ang payong ito, na unang-unang pinagtutuunan ang kanyang sarili,at tinitiyak na nagbibigay-halimbawa ng pagka-makaDiyos.

Pangalawa, dapat niyang pagtuunan ng masusing atensyon ang kanyang pagtuturo, dahil ang kanyang walang-hanggang kaligtasan at pati na rin ng kanyang mga tagapakinig ay nakasalalay sa kanyang itinuturo, tulad ng isinulat ni Pablo sa naturang sipi.

[1]

Kung niyayakap ng isang ministro ang isang taliwas na doktrina o nakakaligtaang sabihin ang katotohanan sa mga tao, ang resulta ay habambuhay na nakasisira sa kanya at sa iba.

Nguni’t walang dahilan ang ministrong tagalikha-ng-alagad upang magturo ng maling doktrina, dahil ibinigay sa kanya ng Diyos ang Espiritu Santo at ang Kanyang Salita upang gabayan siya patungo sa katotohanan. Taliwas dito, ang mga ministrong may maling motibo ay inuulit lamang ang mga popular na pagtuturo ng iba, at hindi mismo inaaral ang Salita, at malamang na nagkakamali sa kanilang doktrina at pagtuturo. Ang pananggalang dito ay ang paglilinis ng ministro ng kanyang puso, at tinitiyak na ang kanyang motibo ay upang (1) bigyang-kasiyahan ang Diyos at (2) tulungan ang mga tao upang maging handa sa pagharap kay Jesus, sa halip na maging mayaman, makapangyarihan o popular. Dagdag pa rito, kailangang masinsinan ang kanyang pag-aaral ng Salita ng Diyos upang maging mahusay at balanse ang pagkaintindi niya dito. Isinulat din ni Pablo kay Timoteo,

Sikapin mong maging kalugud-lugod sa paningin ng Diyos, isang manggagawang walang dapat ikahiya at tapat na nagtuturo ng katotohanan (2 Tim. 2:15).

Ang pagbasa, pag-aral at pagmumuni sa Salita ng Diyos ay isang dasiplinang dapat patuloy na ginagawa ng isang ministro. Tiyak na tutulungan siya ng Espiritu Santo upang intindihin ang Salita ng Diyos habang masinsinan ang kanyang pag-aaral, at tinitiyak na “mahusay niyang mapanghahawakan ang salita ng katotohanan.” Isa sa mga matitinding problema sa iglesia ngayon ay ang hindi mahusay na pagbibigay-kahulugan sa Salita ng Diyos kaya naililigaw ang mga taong tinuturuan nila. Ito ay lubhang seryoso. Nagbabala si Santiago,

Mga kapatid, hindi dapat na maging guro ang marami sa inyo, dahil alam ninyo na tayong mga nagtuturo ay hahatulan nang mas mahigpit kaysa iba (San. 3:1)

Dahil dito kailangang alam ng ministrong tagalikha-ng-alagad kung paano bigyan ng tamang kahulugan ang Salita ng Diyos, na may layuning tumpak na pagkakaintindi at pagbabahagi sa kahulugang itinalaga ng bawa’t teksto.

Ang tamang interpretasyon ng Salita ng Diyos ay ginagawa sa paraang tulad ng tamang pagbibigay-kahulugan sa mga salita ninuman. Kung nais nating maintindihang mabuti ang tunay na kahulugan ng isang autor o mananalita, kailangan nating gamitin ang nakatakdang tuntunin sa interpretasyon, mga tuntuning batay sa sentido komon. Sa kabanatang ito, tintingnan natin ang tatlong pinakamahalagang tuntunin ng mahusay sa interpretasyon ng Biblia. Ito ay (1) Matalinong Pagbasa, (2) Pagbasa ng Konteksto, at (3) Pagbasa nang Tapat.

Tuntunin #1: Bumasa nang may katalinuhan. Literal na bigyang-interpretasyon ang iyong binasa maliban kung malinaw na may intensiyon itong intindihin bilang sagisag o talinhaga.

Ang Banal na Salita, tulad ng lahat ng literatura, ay puno ng matalinhagang pananalita gaya ng metapora, hyperbole o pagpapalabis sa katotohanan at anthropomorphism o ang pag-uukol ng katawang-tao sa isang Diyos . Dapat silang ituring bilang mga ganito. Ang metapora ay ang pagkukumpara ng mga pagkakatulad ng di-magkaparehong bagay. Ang Banal na Salita ay naglalaman ng maraming metapora. Ang isa ay makikita sa salita ni Cristo sa Banal na apunan:

Habang sila’y kumakain, dumampot si Jesus ng tinapay, at matapos magpasalamat sa Diyos ay pinaghati-hati Niya iyon, ibinigay sa mga alagad at sinabi, “Kunin ninyo ito at kainin. Ito ang Aking katawan.” Pagkatapos, dumampot Siya ng kopa, nagpasalamat sa Diyos at ibinigay iyon sa kanila. Sinabi Niya, “Uminom kayong lahat nito sapagka’t ito ang aking dugo; pinapagtibay nito ang tipan” ng Diyos. Ang Aking dugo ay mabubuhos para sa kapatawaran ng kasalanan ng marami (Mt. 26:26-28).

Ibig sabihin ba ni Jesus na ang tinapay na ibinigay Niya sa Kanyang mga alagad ay literal na katawan Niya at ang alak na ininom nila ay literal na dugo Niya? Sinasabi ng ating sentido komon na Hindi. Ang simpleng Sinasabi ng Magandang Balita ay tinapay at alak ang ibinigay ni Jesus sa kanila, at kailanman ay wala itong sinasabi na literal na napalitan ang mga ito ng katawan at dugo. Ni si Pedro o Juan, na nandoonBanal na apunan, ay nag-ulat na may ganitong pangyayari sa kanilang mga sulat, at hindi kailanman magiging madali para sa mga alagad na tanggapin ang pagiging kanibal! Ang ilan ay nagtatalo, “Nguni’t sinabi ni Jesus na ang tinapay at alak ay Kanyang katawan at dugo, kaya paniniwalaan ko ang sinabi ni Jesus!”

Sinabi rin minsan ni Jesus na Siya ang pintuan (tingnan ang Jn. 10:9). Naging literal na pintuan ba siya na may bisagra at hawakan? Sinabi minsan ni Jesus na Siya ang puno ng ubas at tayo ang mga sanga (tingnan ang Jn. 15:5). Literal bang naging puno ng ubas si Jesus? Literal ba tayong naging sanga? Sinabi minsan ni Jesus na Siya ang ilaw ng sanlibutan at ang tinapay na bumaba mula sa langit (tingnan ang Jn. 9:5; 6:41). Si Jesus rin ba ay sinag ng araw at pan de bara?

Malinaw na ang lahat ng ekspresyong ito ay talinhagang tinatawag na metapora, ang pagkukumpara ng dalawang bagay na hindi magkapareho nguni’t may mga pagkakatulad. Sa ilang paraan, si Jesus ay parang pintuan at puno ng ubas. Ang mga pahayag ni Jesus ay malinaw na metapora din. Ang alak ay parang dugo Niya (sa ilang katangian). Ang tinapay ay parang katawan Niya (sa ilang katangian).

Ang Mga Talinhaga ni Cristo (Christ’s Parables)

Ang mga talinhaga ni Cristo’y simile, o pagtutulad, na gaya rin ng mga metapora, bagama’t ang mga pagtutulad ay langing nagdaragdag ng mga salitang gaya ng, parang o kaya. Nagtuturo sila ng mga leksiyong espiritwal sa pamamagitan ng pagkukumpara ng pagkakatulad ng dalawang bagay na likas na hindi magkatulad. Iyan ang isang mahalagang puntong kailangan nating isaisip habang binibigyang-kahulugan natin sila; kung hindi, maaari tayong magkamali sa paghahanap ng kahalagahan ng bawa’t detalye ng bawa’t talinhaga. Ang mga metapora at pagtutulad ay laging nakararating sa isang punto ng pagwawakas ng pagkakatulad at pagsisimula ng di-pagkakatulad. Halimbawa, kung sinabi ko sa aking asawa, “Parang lawa ang iyong mga mata,” ibig kong sabihin asul ang kanyang mga mata, malalalim at nakakaengganyo. Hindi ko ibig sabihin na lumalangoy ang mga isda doon, na dumadapo ang mga ibon doon, at sa taglamig ay nagiging yelo iyon.

Titingnan natin ang tatlo sa mga talinhaga ni Jesus, lahat ay pagtutulad, at ang una’y ang Talinhaga ng Lambat:

Ang kaharian ng langit ay katulad din ng isang malaking lambat na inihagis sa lawa at nakahuli ng sari-saring isda. Nang mapuno ang lambat, hinila ito sa pampang. Naupo ang mga ito habang tinitipon nila sa sisidlan ang mabubuting isda at itinatapon naman ang mga isdang hindi mapakikinabangan. Gayundin ang mangyayari sa katapusan ng daigdig, darating ang mga anghel, ihihiwalay ang masasama sa mga matuwid, at ihahagis ang masasama sa mga naglalagablab na apoy. Doo’y magnanangis sila at magngangalit ang kanilang mga ngipin.” (Mt. 13:47-50).

Ang kaharian ng langit ba at ang lambat ay likas na magkapareho? Talagang hindi! Sila ay ibang-iba nguni’t may kaunting pagkakatulad. Tulad ng pagtataya at pagbubukod sa mga isda sa dalawang kategorya, ang mabubuti at ang mga hindi napakikinabangan, kapag inalis mula sa isang lambat, ganyan din sa kaharian ng Diyos. Isang araw ang mga masasama at mabubuti, na kasalukuyang magkakasamang naninirahan, ay mapaghihiwalay. Nguni’t diyan nagtatapos ang kanilang pagkakatulad. Ang mga isda ay lumalangoy; ang mga tao’y naglalakad. ang mga mangingisda’y naghihiwalay ng mga isda. Ang mga anghel ay maghihiwalay ng mga masasama sa mabubuti. Ang mga isda ay nahahatulang malinamnam pagkaluto. Ang mga tao ay nahahatulan ng kanilang pagsunod o di-pagsunod sa Diyos. Ang mga mabubuting isda ay inilalagay sa mga lalagyan at ang mga isdang hindi mapakikinabangan ay itinatapon. Ang mga mabubuting tao ay magmamana ng kaharian ng Diyos at ang mga masasamang tao ay itinatapon sa impiyerno.

Ang talinhagang ito ay mahusay na halimbawa kung paanong bawa’t metapora at pagtutulad, kung tutuusin ay hindi perpektong halimbawa dahil ang mga bagay na ikinukumpara ay likas na hindi magkatulad. Ayaw nating lampasan ang kahulugang nais ng mananalita, ipagpalagay natin na ang mga pagkakaiba ay tunay na pagkakatulad. Halimbawa, alam nating lahat na ang “mabuting isda” ay magwawakas sa pagkakaluto nito sa apoy, at ang “di-napakikinabangang isda” ay babalik sa tubig upang lumangoy pa ng isang araw. Hindi binanggit iyan ni Jesus! Nakasama sana sa Kanyang layunin.

Ang talinhagang ito ay hindi nagtuturo (kahit ano pa man ang sabihin ninuman) ng estratehiya ng “Ebanghelismo ng lambat,” na pinagsisikapan nating hulihin ang lahat papuntang iglesia, mabubuti at masasama, gustuhin man nilang pumasok o hindi! Hindi itinuturo ng talinhagang ito na ang pampang ang pinakamahusay ng lugar upang magpatotoo. Hindi pinatutunayan ng talinhagang ito na ang Dagit ng iglesia ay nangyayari sa katapusan ng panahon ng pagsubok. Hindi itinuturo ng talinhagang ito na ang ating kaligtasan ay tunay na pinakadakilang paghirang ng Diyos dahil ang mga piniling isda sa talinhaga ay walang kinalaman sa dahilan ng pagkapili sa kanila. Huwag ipilit ang kahalagahang hindi kailangan sa mga talinhaga ni Jesus!

Pananatiling Handa (Remaining Ready)

Ito ay isa pang karaniwang talinhaga ni Jesus, ang Talinhaga ng Sampung Dalaga:

Ang kaharian ng langit ay maitutulad dito. May sampung dalagang lumabas upang sumalubong sa lalaking ikakasal. Bawa’t isa’y may dalang ilawan. Ang lima sa kanila’y hangal at ang lima nama’y matatalino. Ang mga hangal ay nagdala ng kanilang mga ilawan nguni’t hindi nagbaon ng langis. Ang matatalino nama’y nagbaon ng langis, bukod pa sa nasa kanilang ilawan. Naantala ang pagdating ng lalaking ikakasal kaya’t inantok at nakatulog sila sa paghihintay. Nguni’t nang hatinggabi na’y may sumigaw, ‘narito na ang lalaking ikakasal! Lumabas na kayo upang salubungin siya! Agad bumangon ang sampung dalaga at inayos ang kanilang ilawan. Sinabi ng mga hangal sa matatalino, ‘bigyan naman ninyo kami kahit kaunting langis. Aandap-andap na ang aming mga ilawan.’ Baka hindi ito magkasya sa ating lahat. Mabuti pa’y pumunta muna kayo sa tindahan at bumili ng para sa inyo,’ tugon naman ng matatalino. Kaya’t lumakad ang limang hangal na dalaga. Habang bumibili sila, dumating ang lalaking ikakasal. Ang limang nakahanda ay kasama niyang pumasok sa kasalan, at isinara ang pinto. “Pagkatapos, dumating naman ang limang hangal na dalaga. ‘Panginoon, panginoon, papasukin po ninyo kami!’ sigaw nila. “Nguni’t tumugon siya, ‘Tandaan ninyo, hindi ko kayo nakikilala.’”Pagkatapos nito’y sinabi ni Jesus, “Kaya’t magbantay kayo, sapagka’t hindi ninyo alam ang araw o ang oras man” (Mt. 25:1-13).

Ano ang pangunahing aral ng talinhagang ito? Matatagpuan sa huling pangungusap: Manatiling handa sa pagbabalik ng Panginoon, dahil maaaring maantala Siya ng mas matagal kaysa sa inaasahan ninyo. Iyan lang iyan.

Gaya ng binanggit ko sa nakaraang kabanata, sinabi ni Jesus ang talinhagang ito sa ilang malalapit na alagad Niya (tingnan ang Mt. 24:3; Mc. 13:3), na malinaw na matalimang sumusunod sa Kanya sa panahong iyon. Malinaw na ipinahiwatig sa talinhagang ito ang katotohanang posibleng hindi maging handa sina Pedro, Santiago, Juan at Andres pagbalik ni Jesus. Kaya nagbibigay ng babala si Jesus sa kanila. Kaya itinuturo ng talinhagang ito na may posibilidad na iyong mga kasalukuyang handa sa pagbabalik ni Cristo ay maaaring hindi maging handa kapag talagang bumalik na Siya. Lahat ng sampung dalaga ay pawang handa noong umpisa, nguni’t lima sa kanila ang hindi naging handa. Kung bumalik sana nang mas maaga ang lalaking ikakasal, lahat ng sampung dalaga ay nakadalo sa piging.

Nguni’t ano ang kahalagahan ng pagkakaroon ng limang hangal at limang matatalinong dalaga? Ibig sabihin ba niyan na kalahati lamang sa nagsasabing sila’y mananampalataya ay handa sa pagbabalik ni Cristo? Hindi.

Ano ang kahalagahan ng langis? Sinasagisag ba nito ang Espiritu Santo? Hindi. Ibinubunyag ba nito sa atin na iyon lamang nabautismuhan sa Espiritu Santo ang makakapunta sa langit? Hindi.

Ibinubunyag ba ng pagdating sa hatinggabi ng lalaking ikakasal ang pagbabalik ni Jesus sa hatinggabi? Hindi.

Bakit hindi sinabihan ng lalaking ikakasal ang mga matatalinong dalaga na kilalanin nila sa pinto ang mga dalagang hangal? Kung sinabihan ng lalaking ikakasal ang mga matatalinong dalaga upang kilalanin ang mga hangal, maaaring mawalang-saysay ang pinupunto ng buong talinhaga, dahil maaaring nakapasok din ang mga hangal na dalaga.

Marahil masasabing tulad ng pagkawala ng ilaw ng mga dalaga at sila’y nakatulog, gayundin ang mga hangal na mananampalataya na magsisimulang maglakad sa espiritwal na kadiliman at magkaroon ng pagtulog na espiritwal, na siyang magdadala sa kanila sa paghatol. Marahil ang isang pagkakatulad ay makikita sa piging ng kasalan sa talinhaga, at sa susunod na piging ng kasalan ng Kordero, nguni’t hanggang diyan lamang tayo dadako na hindi magpumilit ng kahulugan sa talinhagang ito o ng kanyang iba-ibang detalye.

Pamumunga (Bearing Fruit)

Marahil ang sukdulang pinakamasamang interpretasyon na aking narinig tungkol sa isa sa mga talinhaga ni Cristo ay ang pagpapaliwanag ng isang ministro sa Talinhaga Tungkol sa mga Damo sa Triguhan. Basahin muna natin ang talinhaga:

Nagsalaysay muli si Jesus sa kanila ng isa pang talinhaga. Sinabi Niya, “Ang kaharian ng langit ay katulad ng isang taong naghasik ng mabuting binhi sa kanyang bukid. Isang gabi, habang natutulog ang mga tao, dumating ang kanyang kaaway, naghasik ng mapanirang damo sa triguhan at saka umalis. Nang tumubo at magbunga ang mga trigo, lumitaw din ang mapanirang damo. Kaya’t pumunta ang mga utusan sa may-ari ng bukid at nagtanong, ‘Hindi po ba mabuting binhi lamang ang inihasik ninyo sa inyong bukid? Bakit po may damo ngayon?’ Sumagot Siya, ‘Isang kaaway ang may kagagawan nito.’ Tinanong Siya ng mga utusan, ‘Bubunutin po ba namin ang mga damo?’ ‘Huwag, baka mabunot pati ang mga trigo,’ sagot Niya. ‘Hayaan na lamang ninyong lumago kapwa ang damo at ang trigo hanggang sa anihan. Pag-aani’y sasabihin ko sa mga tagapag-ani, ipunin muna ninyo ang mga damo at inyong pagbigkis-bigkisin at saka sunugin. Pagkatapos, ipunin naman ninyo ang trigo sa aking kamalig.’ ” (Mt. 13:24-30).

Ngayon ito ang paliwanag ng nabanggit na ministro:

Kapag tumubo ang trigo at damo, magkapareho sila. Walang makapagsasabi kung trigo o damo sila. Ganyan din sa mundo at sa iglesia. Walang makapagsasabi kung sino ang mga tunay na Cristiano at kung sino ang mga di-nananampalataya. Hindi sila makikilala sa kanilang uri ng pamumuhay, dahil maraming Cristiano ang hindi rin sumusunod kay Cristo tulad ng hindi pagsunod ng mga di-nananampalataya. Ang Diyos lamang ang nakakaalam ng kanilang puso at sa katapusan, Siya ang magbubukod sa kanila.

Hindi iyan, siyempre, ang punto ng Talinhaga Tungkol sa mga Damo sa Triguhan! Sa totoo lang, itinuturo nito na ang mga mananampalataya ay napakadaling ibukod sa mga di-nananampalataya. Pansinin na napagtanto ng mga utusan na tumubo din ang mga damo nang magbunga ang mga trigo (tingnan ang b. 26). Palagay ko mahalaga na pinili ni Jesus ang mga walang bungang damo upang isagisag ang mga masasama na matitipon sa katapusan at itapon sa inpiyerno.

Payak ang mga pangunahing puntos ng talinhagang ito: Ang mga tunay na naligtas ay namumunga; ang mga di-naligtas ay hindi. Kahit hindi pa hinahatulan ng Diyos ang mga masama habang nakikipamuhay sila sa mga nailigtas na, isang araw ay ibubukod Niya sila mula sa mga mabubuti at itatapon Niya sila sa impiyerno.

Talagang ipinaliwanag ni Jesus ang talinhagang ito, kaya walang pangangailangan ang sinuman upang hanapin ang kahalagahan sa labas ng Kanyang paliwanag:

Pagkatapos, iniwan ni Jesus ang mga tao at pumasok Siya sa bahay. Lumapit ang Kanyang mga alagad at sinabi sa Kanya, “Ipaliwanag nga po ninyo sa amin ang talinhaga tungkol sa mapanirang damong tumubo sa bukid.” Sumagot si Jesus, “Ang naghahasik ng mabubuting binhi ay ang Anak ng Tao, ang bukid ay ang daigdig, ang mabuting binhi ay ang mga taong kabilang sa kaharian at ang mapanirang damo naman ay ang mga kabilang sa Masama. Ang kaaway na naghasik ng damo ay walang iba kundi ang diyablo. Ang panahon ng pag-aani ay ang katapusan ng daigdig at ang mga tagapag-ani naman ay ang mga anghel. Kung paanong ang mga damo ay tinitipon at sinusunog, ganoon din ang mangyayari sa katapusan ng daigdig. Ipag-uutos ng Anak ng Tao sa Kanyang mga anghel na tipunin nila mula sa Kanyang kaharian ang lahat ng gumagawa ng masama. Ihahagis nila ang mga ito sa lumalagablab na pugon at doon ay mananangis sila at magngangalit ang kanilang mga ngipin. Nguni’t ang mga gumagawa ng matuwid ay magliliwanag na parang araw sa kaharian ng kanilang Ama. Makinig ang may pandinig!” (Mt. 13:36-43).

Pagpapalabis sa Katotohanan (Hyperbole)

Isang pangalawang pananalinhaga sa Biblia ay hyperbole o pagpapalabis sa katotohanan. Ang hyperbole ay sinadyang pagpapalabis upang magdiin. Kapag sinabi ng ina sa kanyang anak, “tinawag kitang maghapunan nang sanlibong beses,” iyan ay pagpapalabis. Isang halimbawa ng hyperbole sa Biblia ay ang pahayag ni Jesus tungkol sa pagputol mo ng iyong kanang kamay:

Kung ang iyong kanang kamay naman ay nagiging sanhi ng iyong pagkakasala, putulin mo ito at itapon! Mabuti pang mawalan ka ng isang bahagi ng iyong katawan kaysa ang buo mong katawan ang itapon sa impiyerno (Mt. 5:30).

Kung literal na ibig sabihin ni Jesus na ang lahat ng nagkakasala gamit ang kanang kamay ay putulin ang naturang kamay, marami sa atin ang walang kanang kamay! Siyempre, ang problema sa kasalanan ay wala talaga sa ating kamay. Malamang na itinuturo ni Jesus na maaaring dalhin tayo ng kasalanan sa impiyerno, at ang paraan upang iwasan ang kasalanan ay alisin ang mga tukso at mga bagay na titisod sa atin.

Pag-uukol ng Katawang-tao sa isang Diyos (Anthropomorphism)

Ang pangatlong pananalinhaga sa Biblia ay ang anthropomorphism. Ito ay ekspresyong metaporikal kung saan ang mga katangiang pantao ay iniuukol sa Diyos upang matulungan tayong intindihin Siya. Halimbawa, mababasa natin sa Genesis 11:5:

Bumaba si Yahweh upang tingnan ang lunsod at ang toreng itinayo ng mga tao (Gen. 11:5).

Ito ay maaaring ituring na anthropomorphism dahil malamang na hindi literal na gagawin ng makapangyarihang Diyos ang paglalakbay mula sa langit pababa sa Babel upang imbestigahan ang itinatayo ng mga tao!

Maraming biblikal na iskolar ang nagtuturing na anthropomorphism ang lahat ng biblikal na pahayag na naglalarawan ng bahagi ng katawan ng Diyos, tulad ng Kanyang mga bisig, kamay, ilong, mata at buhok. Talaga, sabi nila, ang makapangyarihang Diyos ay walang tunay na mga bahaging gaya ng tao.

Subali’t hindi ako sumasang-ayon, sa maraming dahilan. Una, dahil simpleng itinuturo ng Biblia na tayo ay nilikha sa larawan at wangis ng Diyos.

Pagkatapos, sinabi ng Diyos: “Ngayon, likhain natin ang tao ayon sa Ating larawan, ayon sa Ating wangis” (Gen. 1:26, idinagdag ang pagdidiin).

Ang ilan ay magsasabi na nilikha tayo sa larawan at wangis ng Diyos sa puntong mayroon tayong pagsisino sa sarili, tungkuling moral, ang kakayahang mag-isip, at iba pa. Nguni’t basahin natin ang isang pahayag na halos sintulad ng Genesis 1:26, isang nangyari sa susunod na ilang kabanata:

Si Adan ay 130 taon nang maging anak niya si Set na kanyan kawangis (Gen. 5:3, idinagdag ang pagdidiin).

Siguradong ibig sabihin nito na si Set ay kapareho ng pisikal na anyo ng kanyang ama. Kung iyan ang ibig sabihin sa Genesis 5:3, totoong ang parehong ekspresyon ay pareho rin ang kahulugan sa binabanggit sa Genesis 1:26. Idinidikta ng sentido komon at mahusay na interpretasyon na tama iyan.

Dagdag pa rito, mayroon tayong ilang paglalarawan sa Diyos ng ilang biblikal na autor na nakakita sa Kanya. Halimbawa, si Moises, kasama ng pitumpu’t tatlong iba pang taga-Israel, ang nakakita sa Diyos:

Umakyat nga sa bundok sina Moises, Aaron, Nadab, Abihu at ang pitumpung pinuno ng Israel. Doo’y nakita nila ang Diyos ng Israel; ang kanyang tuntungan ay parang bughaw na safiro at nakakasilaw na parang langit. Nguni’t walang masamang nangyari sa kanila kahit nakita nila ang Diyos. At sila’y kumain at uminom doon (Exo. 24:9-11).

Kung tinanong mo si Moises kung may kamay at paa ang Diyos, ano kaya ang sinabi niya?

[2]

May pangitain din ang propetang si Daniel sa Diyos Ama at Diyos Anak:

Habang ako’y nakatingin, mayroong naglagay ng mga trono. Naupo sa isa sa mga ito ang Nabubuhay Magpakailanpaman. Puting-puti ang kanyang kasuotan at gayundin ang kanyang buhok. Ang trono Niya’y nagliliyab. Parang bukal ang apoy na dumadaloy mula sa Kanya. Pinaglilingkuran Siya ng milyun-milyon, bukod pa sa daan-daang milyon na nakatayo sa harap Niya. Humanda na Siya sa paggagawad ng hatol at binuksan ang mga aklat….patuloy ang aking pangitain. Nakita ko sa alapaap sa langit ang parang isang tao. Lumapit siya sa Nabubuhay Magpakailanpaman. Binigyan Siya ng kapamahalaan, ng karangalan at ng kaharian upang paglingkuran Siya ng lahat ng tao sa bawa’t bansa at wika. Ang pamamahala Niya ay hindi magwawakas, at ang kanyang kaharian ay hindi mawawasak. (Dan. 7:9-10, 13-14).

Kung tinanong mo si Daniel kung may puting buhok ang Diyos at may katawang maaaring umupo sa ayang trono, ano kaya ang sinabi Niya?

Dahil sa lahat ng ito, kumbinsido akong ang Diyos Ama ay may maluwalhating hugis na may pagkakatulad sa hugis ng isang tao, bagama’t hindi Siya yari sa laman at dugo, kundi isang espiritu (tingnan ang Jn. 4:24).

Paano mo mawawari kung aling bahagi ng Biblia ang literal na bigyan mo ng interpretasyon o kung alin ang ituturing mong matalinhaga? Lubhang madali iyan sa sinumang marunong sa lohikal na pag-iisip. Literal na ipakahulugan ang lahat maliban kung wala nang ibang matalinong alternatibo kundi bigyan ito ng kahulugang nagsasagisag. Ang mga propeta ng Lumang Tipan at ang aklat ng Pahayag, halimbawa, ay malinaw na puno ng simbolismo, at ang ilan ay may paliwanag, at ilan ay wala. Nguni’t ang mga simbolismo ay hindi mahirap kilalanin.

Tuntunin #2: Basahin ang konteksto. Bawa’t sipi ay kailangang maipaliwanag ng mga nakapaligid na sipi at ng buong Biblia. Kung kinakailangan, ang kontekstong historikal at kultural ay isaalang-alang din. (Rule #2: Read contextually. Every passage must be interpreted in light of the surrounding passages and the entire Bible. The historical and cultural context should also be considered whenever possible.)

Ang pagbasa ng Kasulatan nang hindi tinitingnan ang nakapaligid na kontekstong biblikal ay siyang dahilan marahil ng pagbibigay ng maling kahulugan.

Posibleng maaaring ipabigkas sa Biblia ang anumang nais mong sabihin nito sa pamamagitan ng pag-aalay sa kanila sa konteksto. Halimbawa, alam mo ba na sinasabi ng Biblia na hindi tunay ang Diyos? Sa Awit 14 mababasa natin, “Wala namang Diyos” (Awit 14:1). Nguni’t kung nais nating mahusay na bigyang-kahulugan ang mga salitang iyon, dapat natin silang basahin sa kanilang konteksto: “Sinabi ng hangal sa kanyang puso, ‘Wala Namang Diyos’” (Awit 14:1, idinagdag ang pagdidiin). Ngayon lubhang nag-iba ang kahulugan ng kasulatan!

Isa pang halimbawa: Minsan ay narinig ko ang isang ministrong nagsermon tungkol sa pangangailangan ng mga Cristianong “mabautismuhan sa apoy.” Inumpisahan niya ang kanyang sermon sa pagbasa ng mga salita ni Juan na tagapapagbautismo mula sa Mateo 3:11: “Binabautismuhan ko kayo sa tubig bilang tanda ng inyong pagsisisi at pagtalikod sa kasalanan. Nguni’t ang darating na kasunod ko ang siyang magbabautismo sa inyo sa Espiritu Santo at sa apoy. Higit siyang makapangyarihan sa akin; ni hindi man lamang ako karapat-dapat magdala ng kanyang sandalyas.

Batay sa isang bersong ito, nakagawa siya ng semon. Naalala ko ang kanyang pagsabing, “Dahil lamang sa nabautismuhan kayo ng Espiritu Santo, hindi iyan sapat! Nais rin ni Jesus na bautismuhan kayo sa apoy, tulad ng ipinahayag ni Juan na tagapagbautismo!” At ipinaliwanag niya na kapag “nabautismuhan na tayo sa apoy,” mapupuno tayo ng sigasig upang magtrabaho para sa Panginoon. Sa katapusan ay tinawag niya sa harap ang mga nagnanais “mabautismuhan sa apoy.”

Sa malas, ang ministrong iyon ay gumawa ng klasikong kamalian ng pag-intindi sa Biblia na labas sa konteksto nito.

Ano ang ibig sabihin ni Juan na tagapagbautismo nang sabihin niyang magbabautismo sa apoy si Jesus? Upang matagpuan ang sagot, ang tanging gagawin natin ay basahin ang dalawang berso bago iyon at ang isa pagkatapos niyon. Mag-umpisa tayo sa dalawang nakaraang berso: Doon sinabi ni Juan na:

At huwag ninyong akalain na makakaiwas kayo sa parusa ng Diyos dahil sinasabi ninyo na ama ninyo si Abraham. Sinasabi ko sa inyo na kahit sa mga batong ito ay makakalikha ang Diyos ng tunay na mga anak ni Abraham. Ngayon pa lamang ay nakahanda na ang palakol sa ugat ng mga punong kahoy; ang bawa’t punong hindi mabuti ang bunga ay puputulin at itatapon sa apoy (Mt. 3:9-10, idinagdag ang pagdidiin).

Una nating malalaman na bahagi ng tagapakinig ni Juan sa araw na iyon ay binubuo ng mga Judio na nag-aakalang ang kanilang kaligtasan ay batay sa kanilang angkan. Kaya, Ebanghelistiko ang sermon ni Juan.

Malalaman din natin na binabalaan ni Juan ang mga di-ligtas na tao na nanganganib silang matapon sa apoy. Mukhang makatwirang ipalagay na “ang apoy” na tinutukoy ni Juan sa berso 10 ang siya ring apoy na binabanggit niya sa berso 11.

Higit na lilinaw ang katotohanang ito kapag binasa natin ang berso 12:

“Hawak na Niya ang Kanyang kalaykay upang alisin ang dayami. Titipunin Niya sa kamalig ang trigo nguni’t ang ipa ay susunugin sa apoy na di mamamatay kailanman” (Mt. 3:12, idinagdag ang pagdidiin).

Sa kapwa berso 10 at 12, ang apoy na tinutukoy ni Juan ay ang apoy ng impiyerno. Sa berso 12, matalinhagang binabanggit niya na hahatiin ni Jesus sa dalawang grupo ang mga tao—trigo na “titipunin Niya sa kamalig,” at ipa, na susunigin Niya “sa apoy na di mamamatay kailanman.” Ayon sa sinasabi ng nakapaligid na berso, babautismuhan ni Jesus ang mga tao alinman sa Espiritu Santo, kung sila ay mananampalataya, o sa apoy, kung sila ay di-mananampalataya. Dahil dito, walang sinuman ang magsesermon sa mga Cristiano na kailangan nilang mabautismuhan sa apoy!

Sa pagdako natin sa labas ng konteksto ng mga nakapaligid na berso, tingnan din natin ang kabuuan ng Bagong Tipan. Makahahanap ba tayo ng halimbawa sa aklat ng Mga Gawa na ang mga Cristiano ay nasabing “nabautismuhan sa apoy”? Hindi. Ang pinakamalapit na bagay ay ang paglalarawan ni Lucas sa araw ng Pentecostes nang mabautismuhan ang mga alagad sa Espiritu Santo at pansamantalang nanalagi sa taas ng kanilang mga ulo ang mga dila ng apoy. Nguni’t kailanman ay hindi sinabi ni Lucas na ito ay “pagbabautismo sa apoy.” Dagdag pa, makakakita ba tayo ng pagpapayo o instruksiyon sa mga sulat na dapat “mabautismuhan sa apoy” ang mga Cristiano? Hindi. Kung gayon, lubhang maaaring ipagpalagay na walang sinumang Cristiano ang maghahangad na mabautismuhan sa apoy.

Isang Taliwas na Magandang Balita Mula sa Biblia (A False Gospel Derived From Scripture)

Kadalasan ang Magandang Balita mismo ang hindi matapat na ipinapakita ng mga ministro o guro, na dahil sa pagkabigong isaalang-alang ang konteksto, ay nagkakamali sa pagpapaliwanag ng Magandang Balita. Dahil dito, maraming umiiral na maling pagtuturo tungkol sa pagpapala ng Diyos.

Halimbawa, ang pahayag ni Pablo tungkol sa kaligtasan na bunga ng pagpapala at hindi ng mga gawa, na matatagpuan sa Efeso 2:8, ay inabuso upang isulong ang taliwas na Magandang Balita, dahil lamang sa pagwawalang-bahala sa konteksto. Isinulat ni Pablo:

Sapagka’t dahil sa kagandahang-loob ng Diyos kayo ay naligtas sa pamamagitan ng pananampalataya; at ang kaligtasang ito’y kaloob ng Diyos at hindi sa pamamagitan ng inyong sarili; hindi ito bunga ng inyong mga gawa kaya’t walang dapat ipagmalaki ang sinuman (Efe. 2:8-9).

Marami ang tumutuon lamang sa mga pahayag ni Pablo tungkol sa kaligtasan sa pamamagitan ng pagpapala, isang handog, at hindi bunga ng mga gawa. Mula diyan, taliwas sa patotoo ng ilang daang sipi sa Biblia, sinasabi nila na walang kaugnayan ang kaligtasan at kabanalan. Marami ang magsasabi ng higit pa diyan, na ang pagsisisi ay hindi kailangan upang maligtas. Ito ay klasikong halimbawa kung paano nalilihis sa tamang paliwanag ang Biblia dahil winawalang-bahala ang konteksto.

Una, tingnan natin ang aktwal na naturang sipi sa kabuuan nito. Hindi sinasabi ni Pablo na tayo ay naligtas sa pagpapala, kundi naligtas tayo sa kagandahang-loob sa pamamagitan ng pananampalataya. Ang pananampalataya ay sadyang bahagi rin ng sukatan ng kaligtasan tulad ng pagpapala. Idinedeklara ng Biblia na ang pananampalatayang walang gawa ay walang silbi, patay, at hindi nakaliligtas (tingnan ang San. 2:14-26). Kung gayon, hindi itinuturo ni Pablo na ang kabanalan ay walang katuturan sa kaligtasan. Sinasabi niya na hindi ang ating sariling pagsisikap ang nagliligtas sa atin; ang batayan ng ating kaligtasan ay ang pagpapala ng Diyos. Hindi tayo kailanman maliligtas kung walang pagpapala ang Diyos, nguni’t mangyayari lamang ang kaligtasan sa ating buhay kapag tumutugon tayo sa pagpapala ng Diyos nang may pananampalataya. Ang resulta ng kaligtasan ay laging pagsunod, ang bunga ng tunay na pananampalataya. Sa pamamagitan ng pagtingin sa kontekstong hindi nalalayo sa susunod na berso, napagtitibay ito. Sinasabi ni Pablo:

Sapagka’t tayo’y nilalang ng Diyos, nilikha sa pamamagitan ni Cristo Jesus upang iukol natin ang ating buhay sa paggawa ng mabuti. Iyan ang layuning pinili ng Diyos para sa atin noong una pa man (Efe. 2:10).

Ang ganap na dahilan ng pagbuhay muli sa atin ng Espiritu Santo, bago na ngayong nilikha kay Cristo, ay upang makasama tayo sa mabubuting gawa ng pagsunod. Kung gayon, ang sukatan ng kaligtasan ni Pablo ay nagmumukhang ganito:

Pagpapala + Pananampalataya = Kaligtasan + Pagsunod

Ibig sabihin, pagpapala at pananampalataya ay (o nagreresulta sa) kaligtasan at pagsunod. Kapag sinuklian na pananampalataya ang pagpapala ng Diyos, ang bunga ay laging kaligtasan at mabubuting gawa.

Bagama’t ang mga nag-alay sa konteksto ng salita ni Pablo ay nakagawa ng pormulang ganito:

Pagpapala + Pananampalataya – Pagsunod = Kaligtasan

Ibig sabihin, pagpapala at pananampalataya na walang (o alisin ang) pagsunod ay (o nagreresulta sa kaligtasan. Iyan ay hidwang paniniwala kung tungkol sa Biblia ang pag-uusapan.

Kung babasahin lang natin nang higit na malalim ang konteksto ng mga salita ni Pablo, malalaman natin na ang sitwasyon sa Efeso ay pareho sa halos lahat ng dakong pinagturuan ni Pablo. Ibig sabihin, itinuturo ng mga Judio sa mga Hentil na kababalik-loob na kailangan nilang magpatuli at sundin ang ilang seremonya sa sinaunang Kautusan kung gusto nilang maligtas. Nasa ilalim ng konteksto ng pagpapatuli at mga gawang pang-seremonya ang nasa isip ni Pablo nang isulat niya ang tungkol sa “mga gawa” na hindi nagliligtas sa atin (tingnan ang Efe. 2:11-22).

Kung babasahin pa natin ang mga susunod na pahayag, upang matingnan ang konteksto ng kabuuang sulat ni Pablo sa mga taga- Efeso, malinaw na makikita natin na naniniwala si Pablo na mahalaga ang kabanalan sa kaligtasan:

Kayo’y mga hinirang ng Diyos, kaya’t hindi dapat mabanggit man lamang na kayo’y nakikiapid o gumagawa ng anumang uri ng kahalayan o pag-iimbot. Huwag din kayong gagamit ng anumang malaswa o walang kabuluhang pananalita at pagbibirong di nararapat. Sa halip, magpasalamat kayo sa Diyos. Alam na ninyong walang bahagi sa kaharian ni Cristo at ng Diyos ang taong nakikiapid, mahalay, o sakim sapagka’t ang kasakiman ay isang uri ng pagsamba sa diyus-diyosan. Huwag kayong padaya sa sinuman sa pamamagitan ng mga pangangatuwirang walang kabuluhan, sapagka’t dahil nga sa mga ito, ang Diyos ay napopoot sa mga suwail (Efe. 5:3-6, idinagdag ang pagdidiin).

Kung naniniwala si Pablo na sa katapusan ay ililigtas ng pagpapala ng Diyos ang sinumang di-nagsissing nakikiapid o gumagawa ng kahalayan, hindi sana niya isinulat ang mga salitang iyon. Ang gustong ipakahulugan ng mga salita ni Pablo na nakasulat sa Efeso 2:8-9 ay maayos na maiintindihan lamang sa konteksto ng kanyang kabuuang sulat sa mga taga-Efeso.

Ang Ganap na Kabiguan sa Galacia (Ang Galatian Fiasco)

Ang mga salita ni Pablo sa kanyang sulat sa mga taga-Galacia ay naipakahulugan din sa labas ng konteksto. Ang resulta ay ang pagkabaluktot ng Magandang Balita, ang mismong nais ni Pablong ituwid sa kanyang sulat sa mga taga-Galacia. Ang kabuuang tema ng sulat ni Pablo sa mga taga-Galacia ay “Kaligtasan sa pamamatigan ng pananampalataya, at hindi sa pamamagitan ng mga gawa sa Kautusan.” Nguni’t intensyon ba ni Pablo na ipagpalagay ng kanyang mambabasa na hindi kailangan ang kabanalan upang pumasok sa kaharian ng Diyos? Siyempre hindi. Una, mapapansin natin na nilalabanan muli ni Pablo ang mga Judio na pumunta sa Galacia at nagtuturo sa mga kabakalik-loob na hindi sila maliligtas hangga’t di sila nagpatuli at sumunod sa Kautusan ni Moises. Binabanggit-banggit ni Pablo ang partikular na isyu ng pagpapatuli sa kanyang sulat, dahil mukhang iyon ang idinidiin ng mga mambabatas na Judio (tingnan ang Gal. 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13, 15). Hindi mahalaga kay Pablo na ang mga mananampalatayang taga-Galacia ay nagiging lubhang masunurin sa mga utos ni Cristo; nababahala siya na hindi na nila pinahahalagahan ang pananampalataya kay Cristo upang maligtas, kundi sa pagpapatuli at mga sarili nilang pagsisikap upang sundin ang sinaunang Kautusan. Sa pagtingin natin sa kabuuang konteksto ng sulat ni Pablo sa mga taga-Galacia, mapapansin natin ang kanyang binabanggit sa kabanata 5:

Kung pinapatnubayan kayo ng Espiritu, wala na kayo sa ilalim ng Kautusan. Hindi maikakaila ang mga hilig ng laman: pakikiapid, kahalayan at kalaswaan; pagkapoot sa isa’t isa, pag-aaway-away, pagseselos, pagkakagalit at kasakiman, pagkakampi-kampi at pagkakabaha-bahagi, pagkainggit, paglalasing, kalayawan, at iba pang katulad nito. Muli ko kayong binabalaan: ang gumagawa ng mga ito ay hindi magkakaroon ng bahagi sa kaharian ng Diyos (Gal. 5:18-21, idinagdag ang pagdidiin).

Kung ninais iparating sa mga taga-Galacia na maaari silang maging masama at makakapasok sa langit, hindi sana niya isinulat ang mga salitang ito. Ang mensahe niya ay hindi ang pagpunta sa langit ng mga hindi banal na tao, kundi ang hindi-pagkakaligtas ng mga nagwawalang-bahala sa pagpapala ni Cristo at sakripisyo ni Cristo sa pamamagitan ng pagsubok nilang maligtas sa pagpapatuli at Kautusan. Hindi ang pagpapatuli ang nagliligtas. Ito ang pananampalataya kay Jesus na nagreresulta sa kaligtasan na nagpapabago sa mga mananampalataya upang maging bagong nilalang:

Hindi mahalaga kung tuli man o hindi ang isang tao. Ang mahalaga’y kung siya nga ay naging bagong nilalang (Gal. 6:15).

Muli, ang lahat nang ito’y nagpapakita ng kahalagahan ng pagsasaalang-alang sa konteksto kapag binibigyang-kahulugan ang Biblia. Ang tanging paraan ng pagkabaluktot ng Magandang Balita sa pamamagitan ng Salita ng Diyos ay ang pagwawalang-bahala sa konteksto. Napag-iisip lang tayo tungkol sa puso ng mga “ministrong” tahasang sinasadyang gumawa nito.

Halimbawa, minsan ay narinig kong idineklara ng isang ministro na hindi natin dapat binabanggit ang galit ng Diyos sa pagbabahagi natin ng Magandang Balita, dahil sinasabi ng Biblia na, “napakabuti ng Diyos kaya binibigyan ka Niya ng pagkakataong magsisi” (Ro. 2:4). Kung gayon, ayon sa kanya, ang tamang paraan ng pagpapahayag ng Magandang Balita ay magsalita lamang tungkol sa pag-ibig at kagandahang-loob ng Diyos. Iyan ang ipinagpapalagay na magdadala sa mga tao sa pagsisisi.

Nguni’t kung babasahin natin ang konteksto ng kaisa-isang bersong sinipi ng ministrong iyon sa ikalawang kabanata ng Roma, makikita natin na nababalot ito ng mga berso tungkol sa paghuhukom ng Diyos at banal na poot! Ipinakikita ng nakapaligid na konteksto na walang posibilidad na ang kahulugan ni Pablo ay ang sinabi ng ministro:

Nalalaman nating makatarungan ang hatol ng Diyos laban sa mga gumagawa ng mga iyon. Akala mo ba’y makakaiwas ka sa parusa ng Diyos kung hahatulan mo ang mga gumagawa ng masasamang gawaing ginagawa mo rin naman? O baka naman gusto mo pang hamakin ang Diyos dahil Siya ay napakabait, mapagpigil at mapagpaumanhin! Hindi mo ba alam na napakabuti ng Diyos kaya binibigyan ka Niya ng pagkakataong magsisi at tumalikod sa kasalanan? Nguni’t sa katigasan ng iyong ulo at di pagsisisi, lalo mong pinapabigat ang parusang igagawad sa iyo sa araw na iyon, kung kailan ihahayag ang poot at makatuwirang paghatol ng Diyos. Sapagka’t igagawad Niya sa lahat ng tao ang naaayon sa kanilang mga ginawa. Bibigyan Niya ng buhay na walang hanggan ang mga taong patuloy na gumagawa ng mabuti, naghahangad ng karangalan, kadakilaan at kawalang kamatayan. Nguni’t matinding galit at poot ang sasapitin ng mga taong makasarili at ayaw sumunod sa katotohanan kundi sa kasamaan. Paghihirap at kapighatian ang daranasin ng bawa’t gumagawa ng masama, una ang mga Judio at gayundin ang mga Griego (Rom. 2:2-9, idinagdag ang pagdidiin).

Ang pagbanggit ni Pablo sa kabaitan ng Diyos ay tungkol sa pag-aantala ng Kanyang poot! At nakapagtatakang makagagawa ang isang ministro ng talagang hindi totoong pahayag sa higit na malalim na konteksto ng Biblia, na puno ng mga halimbawa ng ministrong hayagang nagbibigay-babala sa mga makasalanan upang magsisi.

Ang Pagkakaayon ng Kabuuan ng Biblia (Scripture’s Consistency)

Dahil ang Biblia ay binigyang-inspirasyon ang isang Tao, ang kabuuang mensahe nito ay magkakaayon. Kaya mapagkakatiwalaan natin ang konteksto upang tulungan tayong umintindi sa kahulugan ng Diyos sa bawa’t pahayag. Hindi magsasabi ng anuman ang Diyos sa isang berso na salungat ng isa pang berso, at kung magkagayunman, kailangang pagsumikapan nating aralin hanggang magkaayon ang pag-intindi natin sa kapwa berso. Halimbawa, sa maraming lugar sa sermon ni Jesus sa Bundok, sa una ay parang sinasalungat Niya, at iwinawasto, ang isang kautusang moral sa Lumang Tipan. Halimbawa:

Narinig ninyong sinabi, ‘Mata sa mata at ngipin sa ngipin.’ Nguni’t sinasabi Ko sa inyo, huwag ninyong paghihigantihan ang masamang tao. Kung sinampal ka sa kanang pisngi, iharap mo rin sa kanya ang kaliwa (Mat. 5:38-39).

Tahasang nagpahayag si Jesus mula sa Kautusan ni Moises at pagkatapos ay naghayag ng pangungusap na parang taliwas sa mismong kautusang binanggit Niya. Paano natin bibigyang-kahulugan ang sinabi Niya? Binago ba ng Diyos ang Kanyang palagay sa isang isyu ng batayang magandang asal? Katanggap-tanggap ba ang paghihiganti sa lumang kasunduan nguni’t hindi sa bago? Ang konteksto ang siyang tutulong sa atin.

Ang pangunahing kausap ni Jesus ay ang Kanyang mga Alagad (tingnan ang Mt. 5:1-2), mga taong ang tanging pagkakilala sa Salita ng Diyos ay mula sa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo na nagtuturo sa kanilang mga sinagoga. Narinig nilang ipahayag ang salita ng Diyos, “Mata sa mata, at ngipin sa ngipin,”isang kautusang ang kahulugan ay binaluktot ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo sa pagwalang-bahala sa konteksto. Hindi intensyon ng Diyos na ipakahulugan ang kautusang iyon bilang pangangailangan ng Kanyang mga tauhan na laging paghigantihan ang maliliit na kamalian. Katunayan sinabi niya sa Kautusan na sa Kanya ang paghihiganti (tingnan ang Deut. 32:35), at ang Kanyang mga tauhan ay dapat gumawa ng mabuti sa kanilang mga kaaway (tingnan ang Exo. 23:4-5). Nguni’t hindi inalintana ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo ang mga kautusang iyon at nag-imbento ng sariling interpretasyon para sa “mata sa matang” utos ng Diyos, iyong makapagbibigay sa kanila ng karapatang maghiganti.

[3]

Winalang-bahala nila ang konteksto.

Ang utos ng Diyos tungkol sa “mata sa mata, at ngipin sa ngipin” ay matatagpuan sa konteksto ng Kanyang mg utos na nagtatalaga ng katarungan sa mga hukuman ng Israel (tingnan ang Exo. 21:22-24; Deut. 19:15-21). Ang paglalaan ng probisyon para sa isang sistemang hukuman ay pagpapakita ng pagpapabulaan ng paghihiganti. Ang mga walang kinikilingang hukom na tumitingin sa mga ebidensiya ay higit na nakapagpapatupad ng hustisya kaysa mga nasasaktan at may kinikilingang indibidwal. Inaasahan ng Diyos na ang mga hukuman at hukom ay magpatupad ng mga hatol na ayon sa krimen. Ibig sabihin, “mata sa mata, ngipin sa ngipin.”

Dahil sa lahat ng ito, napag-iisa natin ang sa unang tingin ay magkasalungat. Tinutulungan lamang ni Jesus ang Kanyang mga tagapakinig, mga taong nabuhay sa maling pagtuturo, upang intindihin ang tunay na layunin ng Diyos para sa kanila tungkol sa paghihiganti, na naibunyag na sa Kautusan ni Moises nguni’t binaluktot ng mga Pariseo. Hindi sinasalungat ni Jesus ang Kautusang ibinigay Niya kay Moises. Ibinubunyag lamang Niya ang intensyon ng orihinal na kahulugan.

Tinutulungan din tayo nitong intindihin nang tama kung ano ang inaasahan sa atin ni Jesus tungkol sa matitinding alitan, mga uring maaaring magdala sa atin sa hukuman. Hindi inasahan ng Diyos na balewalain ng mga taga-Israel; kung magkagayon, hindi sana siya nagtatag ng sistemang hukuman. Gayundin, hindi inaasahan ng Diyos ang mga Cristiano na balewalain ang pagkakasala sa kanila ng kapwa mananampalataya (o di mananampalataya). Itinatalaga ng Bagong Tipan na ang mga hindi nagkakasundong Cristiano ay gumamit ng tulong sa pamamagitan ng kapwa mananampalataya (tingnan ang 1 Cor. 6:1-6). At walang mali sa pagdadala sa korte ng isang Cristiano sa di-mananampalataya tungkol sa alitan ng masisidhing opensa. Malalaking kasalanan gaya ng pagsira ng iyong mata o ngipin! Ang mga maliliit na kasalanan ang binabanggit ni Jesus, gaya ng pananampal sa pisngi, o paghabla dahil sa maliliit na bagay (gaya ng iyong damit), o pagpilit na higitan mo pa ang iyong ginagawa. Gusto ng Diyos na gayahin Siya ng Kanyang mga tao at magpakita ng matinding kagandahang-loob sa mga walang damdaming makasalanan at masasamang tao.

Tungkol pa rin dito, maraming mga mananampalatayang nag-aakalang sumusunod kay Jesus ang tumangging ihabla ang mga nahuli nilang magnanakaw. Ang akala nila ay “inihaharap nila ang kabilang pisngi,” bagama’t ang totoo ay pinapayagan nila ang mga magnanakaw na muli silang pagnakawan, at tinuturuan ang magnanakaw na walang parusa ang krimen. Ang mga Cristianong tulad nito ay hindi namumuhay sa pag-ibig sa lahat ng mga taong pagnanakawan ng naturang magnanakaw! Nais ng Diyos na mapatawan ng parusa ang mga magnanakaw at magsisi. Nguni’t kung may nagawang maliit na pagkakamali sa iyo ang ibang tao, gaya ng pananampal, huwag siyang dalhin sa korte o sampalin din siya. Pakitaan siya ng habag at pag-ibig.

Pagpapakahulugan sa Luma sa Pamamagitan ng Bagong Kaalaman (Interpreting the Old in Light of the New)

Hindi lamang natin dapat ipakahulugan ang Bagong Tipan sa kaalaman ng Lumang Tipan, dapat ay lagi din nating ipakahulugan ang Lumang Tipan sa kaalaman ng Bagong Tipan. Halimbawa, ilang matapat na mananampalataya ang nakabasa sa mga kautusan ni Moises tungkol sa pagkain atg ipinagpalagay na kailangang sundin nila ang kautusang iyon. Nguni’t kung babasahin lang nila ang dalawang pahayag sa Bagong Tipan, malalaman nila na hindi aangkop ang mga kautusan ni Moises sa mga nasa ilalim ng Bagong Kasunduan:

“Hanggang ngayon ba ay hindi pa rin ninyo ako maunawaan?” tanong ni Jesus. “Hindi ba ninyo alam na hindi ang anumang mula sa labas ng tao ang nakapagpaparumi sa kanya, sapagka’t hindi naman iyon pumapasok sa kanyang puso, kundi sa tiyan, at pagkatapos ay idudumi.” Sa ganitong paraan ay ipinahayag ni Jesus na ang lahat ng pagkain ay maaaring kainin (Mc. 7:18-19).

Maliwanag ang sinasabi ng Espiritu na sa mga huling araw ay iiwan ng ilan ang pananampalataya. Susunod sila sa mga mapanlinlang na espiritu at sa mga katuruan ng mga demonyo. Ang mga katuruang ito’y pinalalaganap ng mga taong sinungaling at may mga manhid na budhi. Ipinagbabawal nila ang pag-aasawa at ang ilang uri ng pagkain, mga pagkaing nilikha ng Diyos upang kaining may pasasalamat ng mga mananampalataya at nakauunawa ng katotohanan. Ang lahat ng nilikha ng Diyos ay mabuti at walang dapat ipalagay na masama; sa halip ay dapat tanggaping may pagpapasalamat sapagka’t ang mga ito’y nililinis ng salita ng Diyos at ng panalangin (1 Tim. 4:1-5).

Sa ilalim ng bagong kasunduan, hindi tayo sakop sa Kautusan ni Moises, kundi sa Kautusan ni Cristo (tingnan ang 1 Cor. 9:20-21). Bagama’t isinnulong ni Jesus ang mga aspektong moral ng Kautusan ni Moises (kung gayon ay isinasama sila sa Kautusan ni Cristo ), hindi Niya itinuro o Kanyang mga alagad na obligado ang mga Cristiano upang sundin ang mga kautusan ni Moises tungkol sa pagkain.

Nguni’t malinaw na ang mga naunang Cristiano, na lahat ay nagbagong-buhay na Judio, ay nagpatuloy na sumunod sa mga lumang kasunduang kautusan sa pagkain dahil sa kanilang mga kultural na paniniwala (tingnan ang Gw. 10:9-14). At nang nag-umpisang maniwala kay Jesus ang mga Hentil, hinikayat sila ng mga Cristianong Judio na sundin ang mga kautusan sa pagkain dahil lamang sa paggalang sa mga nakapaligid na Judio na maaaring magalit (tingnan ang Gw. 15:1-21). Kaya, walang masama kung sundin ng mga Cristiano ang kautusan sa pagkain basta huwag lang nilang isipin na ang pagsunod sa mga iyon ang nagliligtas sa kanila.

Ilan sa mga unang Cristiano ay napaniwala din na mali ang pagkain ng karneng inihandog sa mga diyos. Pinayuhan ni Pablo ang mga mananampalataya (na gaya niya ay hindi kumporme sa paniniwalang iyon) na tanggapin nang may pag-ibig ang “mahihina sa pananampalataya” (tingnan ang Ro. 14:1), at huwag gumawa ng anumang labag sa kanilang konsensya. Kapag nagpipigil sa pagkain ang isang tao dahil sa paniniwala sa Diyos (kahit ang mga paniniwalang iyon ay walang batayan), dapat siyang bigyang-pugay dahil sa kanyang debosyon, hindi hahatulan dahil sa di niya pagkakaintindi. Gayundin, ang mga hindi kumakain ng ilang pagkain dahil sa sariling paniniwala ay hindi dapat humatol sa mga hindi nagpipigil. Bawa’t pangkat ay dapat tumanggap sa isa’t isa, dahil ito ang iniuutos ng Diyos (tingnan ang Ro. 14:1-23).

Anu’t ano pa man, dahil ang Biblia ay progresibong pahayag, dapat ay lagi nating pakahulugan ang pinakalumang pahayag (Lumang Tipan) sa kaalaman ng pinakabagong pahayag (ang Bagong Tipan). Wala sa anumang pahayag ng Diyos ay magkasalungat; laging magkakatugma ito.

Kontekstong Pangkultura at Pangkasaysayan (Kultural Cultural and Historical Context)

Hangga’t maaari, dapat din nating tingnan ang pangkultura at pangkasaysayang konteksto ng mga pahayag na inaaral natin. Ang pag-alam ng mga pambihirang aspekto ng kultura, heograpiya at kasaysayan ng isang tagpuang biblikal ay kadalasang makatutulong sa atin upang magkaroon ng pagkaunawang minsan ay ating nakakaligtaan. Siyempre, kinakailangan dito ng ilang mga aklat maliban sa Biblia. Ang isang magandang Bibliang pang-aral ay kadalasang nagtataglay ng tulong sa bahaging ito.

Narito ang ilang halimbawa kung paano tayo maliliwanagan ng impormasyong pangkultura at pangkasaysayan kapag nagbabasa ng Biblia:

1.) Minsan ay nababasa natin sa Biblia ang mga taong umaakyat sa bubungan (tingnan ang Gw. 10:9) o bumababa mula sa bubong (tingnan ang Mc. 2:4). Natutulungan tayong unawain na karaniwang patag ang mga bubong sa Israel sa panahon ng Biblia, at may mga hagdanan sa labas patungo sa mga bubong na iyon sa karamihang tahanan. Kung hindi natin alam iyan, maaari nating isipin ang isang tauhang biblikal na sumasaklang sa taas ng bubong at nakahawak sa tsimenea!

2.) Mababasa natin sa Mc. 11:12-14 na isinumpa ni Jesus ang isang puno ng igos na walang bunga, kahit na “hindi panahon ng igos.” Makatutulong na malamang ang mga puno ng igos ay karaniwang may ilang igos kahit wala sa panahon, kaya makatwiran si Jesus sa kanyang ekspektasyon.

3.) Mababasa natin sa Lu. 7:37-48 ang tungkol sa isang babaing pumasok sa isang bahay ng Pariseong kinakainan ni Jesus. Sinasabi ng Biblia na habang nakatayo siya sa likod ni Jesus at umiiyak, hinugasan niya ang Kanyang paa ng luha, pinunasan ng kanyang buhok, at hinalikan at binuhusan ng pabango. Magtataka tayo kung paano nangyari ang bagay na iyon. Gumapang ba siya sa ilalim ng mesa? Paano siya nakalampas sa binti ng lahat ng mga kumakain?

Ang kasagutan ay makikita natin sa pahayag ni Lucas na si Jesus ay “nakahilig sa mesa” (Lu. 7:37). Ang karaniwang paraan ng pagkain sa panahong iyon ay humilig sa isang tagiliran sa sahig sa paligid ng mababang mesa, itinataas ang sarili gamit ang isang braso at kumakain gamit ang isang braso at kamay. Sa posturang ito inasikaso ng babae si Jesus.

Tinutulungan din tayo nito na intindihin kung paano makahilig si Juan sa dibdib ni Jesus sa Banal na Hapunan upang magtanong sa Kanya. Nakahilig si Juan sa kanyang tagiliran at ang kanyang likod ay nakaharap kay Jesus at simpleng humilig siya sa dibdib ni Jesus upang maingat na magtanong (tingnan ang Jn. 13:23-25). Ang tanyag na larawan ni Da Vinci ng Banal na Hapunan, na nagpapakita kay Jesus na nakaupo sa mesa kasama ang anim sa kanyang alagad sa bawa’t tabi, ay nagbubunyag ng biblikal na kamangmangan ng pintor. Kinailangan niya ng kontekstong pangkasaysayan!

Isang Karaniwang Tanong Tungkol sa Damit (A Common Question About Clothes)

Isang katanungang laging itinatanong sa akin ng mga pastor sa buong mundo ay ito: “Katanggap-tanggap ba para sa mga Cristianong babae upang magsuot ng pantalon, samantalang sa Biblia ay pinagbabawalan silang magsuot ng kasuotang lalaki?”

Ito ay magandang tanong na masasagot natin sa pamamagitan ng paggamit ng mga tamang tuntunin sa pagpapakahulugan at sa pamamagitan ng kontekstong kultural.

Una, titingnan natin ang biblikal na pagbabawal sa mga babae sa pagsusuot ng panlalaking kasuotan (at gayon din naman ang kabaligtaran):

Ang mga babae ay huwag magsusuot ng kasuotang panlalaki o ang mga lalaki ng kasuotang pambabae. Sinumang gumawa nito ay kasuklam-suklam kay Yahweh na inyong Diyos (Deut. 22:5).

Dapat nating umpisahan sa pagtatanong, “Ano ang intensyon ng Diyos sa pagbibigay ng utos na ito?” ang layunin ba Niya ay upang pagbawalan sa pagsusuot ng pantalonpantalon ang mga babae?

Hindi, marahil ay hindi iyan ang Kanyang intensyon, dahil walang lalaki sa Israel ang nagsusuot ng pantalon nang sinabi ito ng Diyos. Ang mga pantalon ay hindi itinuturing na kasuotan ng lalaki o kasuotan ninuman. Katunayan, ang mga kasuotan ng kalalakihan noon ay mukhang kasuotan ng babae sa panahon ngayon! Iyan ay maliit na impormasyong makatutulong sa mahusay na pagpapakahulugan ng sinasabi ng Biblia.

Kaya ano ang naging intensyon ng Diyos?

Mababasa natin na ksinumang magsuot ng kasuotan ng kabilang kasarian ay kasuklam-suklam sa Panginoon. Mukhang seryoso iyan Kung kukuha ng bandana ng babae ang isang lalaki at ilagay niya sa kanyang ulo nang tatlong segundo, kasuklam-suklam ba siya sa Diyos? Nakakaduda naman iyan.

Marahil ay higit na maaaring ang ayaw ng Diyos ay ang sadyang pananamit ng mga tao upang magmukhang sila ay kasama sa kabilang kasarian. Bakit gagawin ninuman ang ganyan? Dahil lamang sa nais ng taong makaakit ng sinuman na may parehong kasarian, isang kasamaang tinatawag na transvestitism. Palagay ko ay maiintindihan natin kung paano maituturing iyan na kasuklam-suklam sa Diyos.

Kung gayon hindi tamang ipagpalagay ninuman na hindi dapat magsuot ng pantalon ang mga babae batay sa Deuteronomio 22:5, liban kung ginagawa niya ito bilang isang transvestite. Basta nagmumukha pa rin siyang babae, hindi siya nagkakasala sa pagsuot ng pantalon.

Siyempre, itinuturo ng Biblia na dapat magdamit nang disente ang mga babae(tingnan ang 1 Tim. 2:9), kaya ang mga masisikip at nagbubunyag na pantalon ay hindi tama (gayundin ang mga masisikip na baro at palda) dahil maaaring malibugan ang mga lalaki. Marami sa mga damit na isinusuot sa madla ng mga kababaihan sa mga Kanluraning bansa ay hindi tama at ang mga uring isinusuot lamang ng mga nagbebenta ng aliw sa umuunlad na mga bansa. Walang Cristianong babae ang dapat nakadamit ng panlabas na kasuotan nang may layuning magmukhang “seksi.”

Ilan Pang Ibang Kaisipan (A Few Other Thoughts)

Napaka-interesante na hindi ako kailanman naitanong ng mga pastor sa Tsina tungkol sa pagsusuot ng pantalon ng mga babae. Marahil ay sapagka’t sa napakahabang panahon, karamihan sa mga babae doon ay nakapantalon. Natatanong lang ako tungkol sa mga babae at pantalon sa mga bansang karamihan sa babae ay hindi nagsusuot ng pantalon. Ipinakikita nito ang kanilang kulturalkultural na pagkiling.

Interesante rin sa akin na hindi tinatanong ang parehong katanungan ng mga babaing ministro sa Myanmar, kung saan tradisyunal na isinusuot ng mga lalaki ay ang tinatawag nating palda, na tinatawag nilang longgi. Muli, ang nagbubuo ng kasuotang lalaki at babae ay nag-iiba sa bawa’t kultura, kaya mag-ingat tayo na hindi ipipilit ang ating pagkakaintinding kultural kultural sa Biblia.

Bilang pangwakas, nagtataka ako kung bakit maraming mga lalaking umaasang hindi magpantalon ang mga babae batay sa Deuteronomio 22:5 ang hindi naoobligang gamitin sa kanila ang Levitico 19:27 na nagsasabing,

Huwag kayong pagugupit nang pabilog at huwag magpaahit at magpapaputol ng balbas (Lev. 19:27).

Paanong ang mga lalaki, sa pagsuway sa Levitico19:27, ay magpaahit ng bigay-ng-Diyos nilang balbas nang ganap, balbas na malinaw na magbubukod sa kanila sa mga babae, at saka husgahan ang mga babaing nagpapantalon na gusto nilang magmukhang lalaki? Parang lubhang pagpapanggap!

Isa ring maliit na impormasyong pangkasaysayan ang tumutulong sa atin upang intindihin ang intensyon ng Diyos sa Levitico19:27. Ang pagpapagupit nang pabilog sa mga balbas ay bahagi ng paganong ritwal. Ayaw ng Diyos na ang Kanyang mga tao ay magmukhang tapat sa mga paganong idolo.

Sino ang Nagsasalita? (Who is Speaking?)

Kailangan nating laging pansinin kung sino ang gumagawa ng pagsasalita sa isang pahayag, dahil ang maliit na impormasyong kontekstual na iyan ay makatutulong sa ating pagpapakahulugan nito. Bagama’t lahat ng nasa Biblia ay inspiradong nakasama sa Biblia, hindi lahat ng nasa Biblia ay inspiradong Salita ng Diyos. Ano ang ibig kong sabihin?

Sa maraming pahayag sa Biblia, ang mga hindi inspiradong salita ng mga tao ay nakatala. Kung ganoon, hindi natin dapat isipin na lahat ng sinasalita ng mga tao ay inspirado ng Diyos.

Halimbawa, ang ilan ay nagkakamali sa pag-ulit ng mga salita ni Job at mga kaibigan nito na parang ang mga ito ay inspiradong salita ng Diyos. May dalawang dahilan kung bakit mali ito. Una, nagtalo sina Job at kanyang mga kaibigan sa tatlumpu’t apat na kabanata. Hindi sila nagkaunawaan. Malinaw na hindi sinasalungat ng Diyos ang Kanyang sarili.

Pangalawa, sa pagtatapos ng aklat ni Job, nagsasalita mismo ang Diyos, at pinagagalitan Niya kapwa si Job at kanyang mga kaibigan sa pagsasabi ng mga bagay na hindi wasto (tingnan ang Job 38-42).

Dapat din tayong mag-ingat kapag nagbabasa ng Bagong Tipan. Maraming beses na inihayag ni Pablo na ang ilang bahagi ng kanyang panulat ay mga opinyon lamang niya (tingnan ang 1 Cor. 7:12, 25-26, 40).

Sino ang Kinakausap? (Who is Being Addressed?)

Hindi lamang natin dapat tanungin kung sino ang nagsasalita sa alinmang pahayag, kailangan din nating pansinin kung sino ang kinakausap. Kung hindi, maaari nating ipalagay na ang isang bagay ay angkop sa atin na hindi naman. O maaari natin intindihing ang isang bagay na angkop sa atin ay hindi angkop.

Halimbawa, ang ilan ay mag-aangkin ng isang pangakong makikita sa Awit 37, at naniniwalang angkop ito sa kanila:

Kay Yahweh mo hanapin ang kaligayahan, at ang pangarap mo’y iyong makakamtan (Awit 37:4).

Nguni’t angkop ba ang pangako sa sinumang nakaaalam o nakababasa nito? Hindi, kung babasahin natin ang konteksto, makikita nating angkop lamang sa ilang taong makagagawa ng limang kundisyon:

Umasa ka sa Diyos, ang mabuti’y gawin, at mananahan kang ligtas sa lupain. Kay Yahweh mo hanapin ang kaligayahan, at ang pangarap mo’y iyong makakamtan. (Awit 37:3-4).

Kaya makikita natin kung gaano kahalaga ang pagpansin sa kung sino ang kinakausap.

Ito ang isa pang halimbawa:

At nagsalita si Pedro, “Tingnan po Ninyo, iniwan na namin ang lahat at kami’y sumunod sa Inyo.” Sumagot si Jesus, “Tandaan ninyo: ang sinumang nag-iwan ng kanyang tahanan, o mga kapatid, mga magulang, mga anak, mga lupain, dahil sa Akin at sa Magandang Balita, ay tatanggap sa buhay na ito ng isandaang ulit pa ng mga iyon; mga bahay, mga kapatid, mga ina, mga anak, at mga lupain, nguni’t may kalakip na pag-uusig. At sa panahong darating, magtatamo siya ng buhay na walang hanggan (Mc. 10:28-30).

Lubhang karaniwan sa ilang grupo na angkinin ang “isandaang ulit na kapalit” kapag nagbibigay ang sinuman ng salapi upang suportahan ang isang taong nagtuturo ng Magandang Balita. Nguni’t angkop ba ang pangakong ito sa mga naturang tao? Hindi, nakatalaga ito sa mga taong tunay na nang-iiwan ng kanilang mga pamilya, mga lupain o tahanan upang ituro ang Magandang Balita, gaya ni Pedro, na nagtanong kay Jesus kung ano ang ibibigay Niya at ibibigay ng Kanyang mga alagad.

Napakainteresanteng ang mga laging nagtuturo ng tungkol sa isandaang ulit na kapalit ay nakapokus lamang sa mga bahay at lupain, at hindi kailanman sa mga bata at pagpapahirap na ipinangako rin! Siyempre, hindi ipinangangako ni Jesus na ang mga nang-iiwan ng kanilang tahanan ay nakakatanggap ng pag-aari ng isandaang tahanan bilang kapalit. Ipinangangako niya na kapag iniwan nila ang kanilang mga pamilya at tahanan, ang mga miyembro ng bago nilang mga espiritwal na pamilya ay magbubukas ng kanilang mga tahanan bilang tirahan. Ang mga tunay na alagad ay walang pag-iintindi sa pag-aari dahil sila mismo ay walang pag-aari—sila ay tagabantay lamang ng pag-aari ng Diyos.

Isang Pangwakas na Halimbawa (A Final Example)

Kapag binasa ng mga tao ang tinatawag na “Olivet Discourse” ni Jesus, na makikita sa Mateo 24-25, ang ilan ay magkakaroon ng maling akalang nakikipag-usap Siya sa mga di-ligtas na mga tao, at kung magkagayon ay ipagpalagay nilang ang sinabi Niya ay walang kinalaman sa kanila. Mababasa nila ang Talinhaga ng Walang Katapatang Alipin at ang Talinhaga ng Sampung Dalaga na parang ang mga ito ay para sa mga di-mananampalataya. Nguni’t gaya ng nasabi ko na, kapwa para sa ilang malalapit na alagad ni Jesus ang mga ito (tingnan ang Mt. 24:3; Mc. 13:3). Kaya, kung sina Pedro, Santiago, Juan at Andres ay kinailangan bigyang-babala sa posibilidad ng walang kahandaan pagbalik ni Jesus, tayo ay gayon din. Ang mga babala ni Jesus sa Olivet Discourse ay nauukol sa lahat ng mananampalataya, kahit ang mga hindi nag-aakala ng ganito dahil hindi nila binibigyang-pansin kung sino ang tinutukoy ni Jesus.

Tuntunin #3 Matapat na Magbasa. Huwag ipilit ang iyong teolohiya sa isang teksto. Kung may nabasa kang salungat sa pinaniniwalaan mo, huwag mong subukang palitan ang Biblia; palitan ang iyong paniniwala. (Rule #3 Read Honestly. Don’t force your theology into a text. If you read something that contradicts what you believe, don’t try to change the Bible; change what you believe.)

Lahat tayo ay tumitingin sa Biblia nang may sariling palagay. Dahil diyan, kadalasan ay napakahirap nating basahin nang matapat ang Biblia. Naipipilit natin ang ating mga paniniwala sa Biblia sa halip na hayaan nating hubugin nito ang ating teolohiya. Kung minsan naghahanap pa tayo ng mga pahayag upang suportahan ang ating mga doktrina, at winawalang-bahala iyong mga sumasalungat sa ating paniniwala. Tinatawag itong “tekstong-pagpapatunay.”

Narito ang isang halimbawang kamakailan ay natagpuan ko, kung paanong ipilit ang teolohiya sa isang teksto. Isang guro ang unang nakabasa sa Mateo 11:28-29, isang kilalang kasulatan ni Jesus:

Lumapit kayo sa Akin, kayong lahat na nahihirapan at nabibigatang lubha sa inyong pasanin, at kayo’y bibigyan Ko ng kapahingahan. Pasanin ninyo ang Aking pamatok at sundin ninyo ang Aking mga itinuturo sapagka’t Ako’y maamo at mapagkumbabang loob. Matatagpuan ninyo sa Akin ang kapahingahan (Mt. 11:28-29).

Pagkatapos ay ipinaliwanag ng guro na nag-aalay si Jesus ng dalawang magkaibang kapahingahan. Ang unang kapahingahan (umano) ay ang kapahingahan ng kaligtasan sa11:28, at ang pangalawang kapahingahan ay ang kapahingahan ng pag-aalagad sa 11:29. Ang unang kapahingahan ay natatanggap sa paglapit kay Jesus; ang pangalawanag kapahingahan ay natatanggap sa pamamagitan ng pagtalima sa Kanya bilang Panginoon, o ang pagpasan sa Kanyang pamatok.

Nguni’t iyan ba ang kahulugang nais ni Jesus? Hindi, iyan ay ang pagpupumilit ng kahulugan sa teksto na hindi ipinahayag o ipinahahayag. Hindi sinabi ni Jesus na nag-aalay Siya ng dalawang uri ng kapahingahan. Nag-aalay Siya ng isang kapahingahan sa mga nahihirapan at nabibigatang lubha, at ang tanging paraan upang matanggap ang kaaya-ayang kapahingahan iyan ay ang pagpasan sa pamatok ni Jesus, ibig sabihin, pagtalima sa Kanya. Iyan ang malinaw na kahulugan ni Jesus.

Bakit naisip ng gurong iyon ang ganyang pagpapakahulugan? Dahil ang malinaw na kahulugan ng teksto ay hindi kumporme sa kanyang paniniwala na may dalawang uri ng patungong-langit na Cristiano—mga mananampalataya at alagad. Kaya hindi niya ipinakahulugan nang matapat ang pahayag.

Siyempre, tulad ng nakita natin sa napakaraming mga pahayag sa Biblia sa mga nakaraang pahina ng aklat na ito nang tinitingnan natin ang partikular na teolohiya, ang interpretasyon ng gurong iyon ay hindi angkop sa konteksto ng kabuuan ng itinuro ni Jesus. Walang itinuro saanman ang Bagong Tipan na may dalawang uri ng patungong-langit na Cristiano, mga mananampalataya at mga alagad. Lahat ng tunay na mananampalataya ay alagad. Ang mga hindi alagad ay hindi mananampalataya. Ang pag-aalagad ay bunga ng tunay na pananampalataya.

Pagsikapan nating basahin nang matapat ang Biblia, nang may pusong busilak. Kung gayon, ang resulta ay higit na debosyon at pagsunod kay Cristo.

 

---

[1]

Malinaw na hindi pinaniwalaan ni Pablo ang walang kondisyong habambuhay na seguridad, dahil kung magkagayon ay hindi sana niya sinabi kay Timoteo, isang ligtas na tao, na kinailangan niyang gumawa ng isang bagay upang matiyak ang kanyang kaligtasan.

[2]

Minsan ay nakita rin ni Moises ang likod ng Diyos nang “dumaan Siya.”Itinaas ng Diyos ang Kanyang kamay na parang iniiwasan Niyang makita ni Moises ang Kanyang mukha; tingnan ang Exo. 33:18-23.

[3]

Kailangan ding pansinin na una nang sinabi ni Jesus sa Kanyang sermon na hangga’t hindi nahihigitan ng kabutihan ng mga takapakinig ang sa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo, hindi sila papasok sa langit (tingnan ang Mt. 5:20). At nagpatuloy si Jesus sa pagbubunyag ng ilang tiyak na pagkakamali ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo.

Kung ganoon, ikaw ay isang pastor at gusto mong lumago ang iyong iglesia. Karaniwang pagnanais iyan ng mga pastor. Nguni’t bakit gusto mong lumago ang iyong iglesia? Ano ang matapat na dahilan sa iyong puso?

Nais mo bang lumago ang iyong iglesia upang makaramdam ka ng tagumpay? Nais mo bang igalang ka at makaramdam ng pagiging ma-impuwensiya? Umaasa ka bang magkaroon ng kayamanan? Lahat ng mga iyon ay maling dahilan upang naisin mo ang paglago ng iyong iglesia.

Kung gusto mong lumago ang iyong iglesia upang mapuri ang Diyos habang higit na maraming buhay ang napagbabago ng Espiritu Santo, iyan ang tamang dahilan ng iyong pagnanais ng paglago ng iyong iglesia. Siyempre, posibleng dinadaya lamang natin ang ating sarili, ipinagpapalagay na tapat ang ating mga motibo nguni’t ang katunayan sila’y makasarili.

Paano natin malalaman ang ating tunay na motibo? Paano natin malalaman kung tunay nating gustong itayo ang kaharian ng Diyos o kaharian lang natin ang gusto nating itayo?

Isang paraan ay sa pamamagitan ng pagbabantay ng ating kalooban sa tagumpay ng ibang pastor. Kung iniisip natin na tapat ang ating mga motibo, kung iniisip natin na tapat ang ating kagustuhang lumago ang kaharian ng Diyos at ang kanyang iglesia, nguni’t matutuklasan natin ang inggit o selos sa ating puso kapag naririnig natin ang paglago ng ibang iglesia, ibinubunyag na hindi tapat ang ating mga motibo. Ipinakikitang hindi tayo talaga interesado sa paglago ng iglesia, kundi sa paglago ng ating iglesia. At bakit ganyan? Dahil ang ating mga motibo ay may bahid ng pagkamakasarili.

Masisita rin natin ang ating motibo sa pagbantay sa ating niloloob kapag naririnig natin ang umpisa ng isang iglesia sa ating lugar. Kung may nararamdama tayong pagbabanta, iyan ay tanda na higit tayong interesado sa ating sariling kaharian kaysa kaharian ng Diyos.

Kahit mga pastor ng malalaki o lumalagong iglesia ay makasusuri ng kanilang motibo sa parehong paraan. Ang mga pastor na ito ay maaaring magtanong sa kanilang sarili ng mga tanong na gaya ng, “Maiisip ko kayang magtatag ng bagong iglesia sa pagpapadala ng mga magagaling na pinuno o tao sa aking kongregasyon, na magreresulta sa pagliit ng aking iglesia?” Ang isang pastor na tumatangging gawin ang ideang ito ay maaaring nagtatayo ng kanyang iglesia para sa kanyang sariling kapurihan. (Sa kabilang dako, ang isang pastor ng malaking iglesia ay maaaring magtatag ng mga bagong iglesia para rin sa kanyang sariling kapurihan, upang maipangalandakan niya kung ilang mga iglesia ang naipanganak ng kanyang iglesia.) Ang isa pang tanong na maaaring tanungin sa kanyang sarili ay, “Nakikihalubilo ba ako sa mga pastor ng maliliit na iglesia o dumistansiya ba ako, na pakiramdam ko’y nakaaangat ako sa kanila?” O, “gusto ko bang maging pastor ng labindalawa o dalawampu lamang na tao sa isang tahanang iglesia, o masyadong mahirap iyan para sa aking amor propio?

Ang Kilusang Paglago ng iglesia (The Church Growth Movement)

Sa mga Cristianong bookstore sa Amerika at Canada, kadalasang may mga buong seksiyon ng istante na nakalaan sa libro tungkol sa paglago ng iglesia.Ang mga librong ito at mga konseptong napapaloob dito ay kumalat sa buong mundo. Ang mga pastor ay gutom sa pagkatuto kung paano paramihin ang mga dumadalo sa kanilang mga iglesia, at kadalasang mahusay sila sa pagsunod sa mga payo ng mga Amerikanong pastor ng mega- iglesia na naturingang matagumpay dahil sa laki ng kanilang mga gusali at bilang ng mga taong dumadalo kada Linggo.

Nguni’t iyong mga higit na nag-iisip ay nakapagtatanto na ang bilang ng dumadalo at ang laki ng gusali ay hindi kinakailangang indikasyon ng kalidad ng paglikha ng alagad. Ilang iglesiang Amerikano ay lumaki dahil sa nakaeengganyong doktrina na kasutilan ng katotohanang biblikal. Nakausap ko ang mga pastor sa buong mundo na nagulat nang nalamang napakaraming pastor na Amerikano ang naniniwala at naghahayag na kapag nailigtas na ang isang tao, hindi niya kailanman mawawala ang kanyang kaligtasan kahit ano pa man ang kanyang paniniwalaan o paano niya gampanan ang kanyang buhay. Gayundin, maraming pastor na Amerikano ay naghahayag ng pinaikling Magandang Balita ng murang pagpapala, na nagdadala sa mga tao upang isiping mapapasa-langit sila nang walang kabanalan. Lubhang ilan pa ang naghahayag ng Magandang Balita ng kasaganaan, inaapuyan ang katakawan ng mga taong ang relihiyon ay isang paraan upang makakuha ng marami pang kayamanan sa mundo. Ang mga pastor na iyon na may paraan ng pagpapalago ng iglesia ay hindi dapat tularan.

Nabasa ko ang nakatokang libro sa akin tungkol sa paksang paglago ng iglesia, at iba iba ang aking pagtingin sa mga ito. Marami ang nagtataglay ng estratehiya at payo na, sa ilang antas, ay batay sa modelong biblikal, kaya nagiging kawili-wili silang basahin. Nguni’t halos lahat ay batay sa 1700-taong-gulang na modelong iglesiang institusyunal, sa halip na modelong biblikal na iglesia. Samakatuwid, ang pokus ay hindi sa pagtatayo ng katawan ni Cristo sa pagpaparami ng alagad at tagalikha-ng-alagad, kundi ang pagtatayo ng isahang kongregasyong institusyunal, na laging nangangailangan ng malalaking gusali, higit na natatanging tauhang- iglesia at programa, at istrukturang parang korporasyon sa halip na pamilya.

Ilang modernong estratehiya sa pagpapalago ng iglesia ay mukhang nagmumungkahi na, upang makakalap lamang ng miyembro, ay nagsasagawa ng mga nakasisiyang serbisyo para sa mga taong ayaw sumunod kay Jesus. Ipinapayo nila ang maikli, positibong sermon lamang, hindi-nagpapahayag ng pagsamba, maraming aktibidades na sosyal, hindi babanggitin ang tungkol sa salapi, at marami pang iba. Hindi ito nagreresulta sa paglikha ng mga alagad na nagtatakwil sa kanilang sarili at sumusunod sa lahat ng utos ni Cristo. Nagreresulta ito sa mga nagsasabing sila’y Cristiano na hindi maibubukod sa mundo at patungo sa malawak na landas ng impiyerno. Hindi ito estratehiya ng Diyos upang panalunan ang mundo kundi estratehiya ni Satanas upang panalunan ang iglesia. Hindi ito “paglago ng iglesia” kundi “paglago ng mundo.”

Ang Modelong Sensitibo-sa-Naghahanap (The Seeker-Sensitive Model)

Ang pinaka-popular na Amerikanong estratehiya ng paglago ng iglesia ay kadalasang itinuturing na “sensitibo-sa-naghahanap”. Sa estratehiyang ito, dinidayenyo ang mga serbayyo sa Linggo ng umaga upang (1) kumportableng mag-anyaya ang mga Cristiano ng kaibigang di-ligtas, at (2) ang mga taong di-ligtas ay makakarinig ng Magandang Balitang hindi nakasasama ng loob na maaari nilang matanggap at maintindihan. Ang mga serbayyo sa gitna ng linggo at maliliit na grupo ay reserbado upang mag-alagad sa mga nananampalataya.

Sa paraang ito, ilang indibidwal na iglesia ay lubhang lumaki. Sa mga Amerikanong iglesiang institusyunal, maaaring ang mga ito ang may pinakamalaking potensyal upang magbigay ng Magandang Balita at mag-alagad sa mga tao, basta’t lahat ay kasali sa maliit na grupo (na kadalasang hindi) at inaalagad doon, at basta hindi nakokompromayo ang Magandang Balita (na laging nangyayari kung ang layunin ay hindi manakit ng damdamin, dahil nakakasakit ng amor propio ang totoong Magandang Balita). Mabuti na lang at ikasalananagawa ng mga iglesiang sensitibo-sa-naghahanap ang ilang estratehiya upang abutin ang mga hindi ligtas na tao, ayang bagay na wala sa mga iglesiang institusyunal.

Nguni’t paano maikukumpara ang Amerikanong modelong sensitibo-sa-naghahanap sa modelong biblikal para sa pagpapalago ng iglesia?

Sa libro ng Mga Gawa, mga apostoles na tinawag-ng-Diyos at Evangheliko ay nagsermon sa madla at sa bahay-bahay, na kasalananasamahan ng mga tanda at milagrong nanghikayat sa atensyon ng mga di-mananampalataya. Iyong mga nagsayi at naniwala sa Panginoong Jesus ay tumutok sa turo ng mga apostoles, at regular na nagtipon sa mga bahay kung saan natutuhan nila ang Kasulatan, gumamit ng mga kaloob ng Espiritu, ipinagdiwang ang Banal na Hapunan ng Panginoon, sama-samang nagdasal, at iba pa, lahat sa ilalim ng pamumuno ng namumuno/pastor/tagapangasiwa. Ang mga natawag-ng-Diyos na propeta ay nag-ikot sa mga iglesia. Lahat ay nagbahagi sa Magandang Balita sa mga kaibigan at kapitbahay. Walang mga gusaling ipapatayo na makapagpapabagal ng paglago ng iglesia at nakawin mula sa kaharian ng Diyos ang mga kayamanang makatutulong sa pagkalat ng Magandang Balita at lumikha ng mga alagad. Mabilis na natuto ang mga pinuno sa trabaho sa halip na ipinapadala sa mga seminaryo o Diyos school. Lahat nang ito ay nagresulta sa malawak na paglago ng iglesia sa ayang limitadong panahon, hanggang naabot lahat ang mga taong bukas ang isip sa isang lugar.

Sa pagkukumpara, ang modelong sensitibo-sa-naghahanap ay karaniwang salat sa tanda at milagro, kaya kulang ito sa makalangit na patalastas, panghihikayat at kumbiksiyon. Mahigpit na nakadepende sa natural na paraan ng pagbebenta at patalastas upang hikayatin ang mga tao sa isang gusaling magpaparinig sa kanila ng mensahe. Ang mga kakayahang pananalumpati at kapangyarihan ng pangungumbinsi ng pastor ang pangunahing paraan ng panghikayat. Naiiba talaga ito sa mga metodo ni Pablo, na nagsabing, “Sa aking pananalita at pangangaral ay hindi ko sinubukang hikayatin kayo sa pamamagitan ng mahuhusay na talumpati at karunungan ng tao. Subali’t nangaral ako sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Espiritu upang ang inyong pananampalataya ay masandig sa kapangyarihan ng Diyos at hindi sa karunungan ng tao” (1 Cor. 2:4-5).

Marami pang Kaibahan (More Differences)

Ang modelog sensitibo-sa-naghahanap ay talagang walang apostol at Ebangheliko, dahil ang pangunahing tao ay ang pastor. Isang tanong: Ang pag-aalay ba sa apostol at Ebangheliko ng kanilang papel ng Ebangheliyasyon at ibinibigay ito sa pastor ay magaling na paraan ng pagpapalago ng iglesia? [1]

Ang pastor na sensitobo-sa-naghahanap ay nagsesermon minsan isang Linggo sa Lingguhang serbisyo kung saan hinihikayat ang mga Cristiano upang magdala ng mga di-ligtas. Kaya, karaniwan, ang Magandang Balita ay naririnig lamang minsan isang linggo ng mga kasama ng mga miyembro ng iglesiang di-ligtas. Ang mga di-ligtas na iyon ay dapat pumayag na pumunta sa iglesia, at inaanyayahan sila ng mga miyembrong pumapayag mag-imbita sa kanila sa iglesia. Sa modelong biblikal, mga apostoles at Ebangheliko ay patuloy na nagtuturo ng Magandang Balita sa madla sa pribadong lugar, at lahat ng mananampalataya ay nagbabahagi ng Magandang Balita sa kanilang kaibigan at kapitbahay. Sa dalawang modelong ito, kanino makaririnig ng Ebanghelyo ang karamihang di-ligtas?

Ang modelong sensitibo-sa-naghahanap ay nangangailangan ng katanggap-tanggap na gusali na hindi ikahihiya ng mga mananampalataya sa pagbisita ng kanilang mga kasamang di-ligtas. Lagi itong nangangailangan ng malaking salapi. Bago “maikalat” ang Magandang Balita, dapat magkaroon ng o magpatayo ng isang katanggap-tanggap na gusali. Sa Amerika ang gusaling iyan ay dapat matagpuan sa isang magandang kinalalagyan, kadalasang sa lugar ng mga mayayaman. Salungat dito, ang modelong biblikalbiblikal ay hindi nangangailangan ng tanging gusali, tanging lokasyon o salapi. Ang pagkalat ng Magandang Balita ay hindi limitado sa bilang ng mga taong kakasya sa natatanging gusali tuwing Linggo.

Higit na Marami Pang Kaibahan (Still More Differences)

Kapag ikinukumpara ang ilang iglesiang sensitibo-sa-naghahanap sa modelong biblikalbiblikal, mayroon pang higit na maraming pagkakaiba.

Ang mga apostol at Ebangheliko sa libro ng Mga Gawa ay tinatawag upang magsissi, manampalataya sa Panginoong Jesus at agarang mapabautismuhan. Inaasahan ang mga tao, sa kanilang pagbabagong-loob, na maging alagad ni Cristo, tinutupad ang mga kundisyong inilatag ni Jesus sa pagiging alagad, na inisa-isa sa Lucas 14:26-33 at Juan 8:31-32. Inumpisahan nilang mahalin nang lubos si Jesus, isinasabuhay ang Kanyang salita, pinapasan ang kanilang krus, at isinusuko ang kanilang mga karapatan sa pag-aari, bagong tagapangasiwa niyansg pag-aari ng Diyos.

Ang Magandang Balitang laging naproproklama sa mga iglesiang sensitibo-sa-naghahanap ay iba. Sinasabihan ang mga makasalanan kung gaano sila kamahal ng Diyos, kung paano Niya mapupunuan ang kanilang mga pangangailangan, at kung paano sila maligtas sa “pagtanggap kay Jesus bilang Tagapagligtas.” Pagkatapos ng pagdasal nila ng “panalangin ng pagligtas.” Ni hindi nasabihan sa pagbilang ng halaga ng pagiging alagad, kadalasan silang binibigyang-kaseguruhan ng tunay na kaligtasan at pinasasali sa issang klase upang matuto ng paglago kay Cristo. Kapag sumali sila sa klaseng ito (marami ang hindi na bumabalik sa iglesia), isinusubo sila sa isang sistematikong proseso ng pagkatuto na napo-pokus sa pagkakaroon ng marami pang kaalaman tungkol sa doktrinang- iglesia sa halip na ang pagsunod sa mga utos ni Cristo. Ang tuktok ng “pagiging alagad” na programang ito ay kapag sa wakas ay nagbibigay na sa iglesia ng ikapu ng kanyang suweldo ang mananampalataya (upang ibayad sa sangla at suweldo ng mga di-biblikal na tauhan, na nagiging napakasamang pamamahala, na sumumuporta sa maraming hindi pinapayagan ng Diyos at ninanakawan iyong nais ng Diyos na suportahan) at dinadala sa paniniwalang “nahanap niya ang kanyang ministeryo” kapag nag-uumpisa siyang gumawa ng ilang papel pangsuporta sa ilalim ng iglesiang institusyunal na ni minsan ay hindi binanggit sa Banal na Salita. Ano ang mangyayari kung ang gobyerno ng inyong bansa, nababahala dahil nagkukulang ng mga lalaking nag-aalay ng sarili para sa kanyang hukbo, ay nagpasiyang maging “sensitibo-sa-naghahanap”? Ipagpalagay mong kung sumali sila, ipinangako nilang walang aasahan sa kanila—ang kanilang mga suweldo ay libreng handog, hindi pinaghirapan at hindi karapat-dapat. Maaari silang gumising sa umaga kung kailan nila gusto. Maaari silang magsanay ng mga treyning drill kung gusto nila, nguni’t may opsyon din silang manood ng TV kung gusto nila. Kapag sumiklab ang digmaan, mapipili nila kung gusto nilang sumali sa giyera o pumunta sa baybayin. Ano ang magiging resulta?

Walang dudang ang mga ranggo ng hukbo ay dadami!Nguni’t ang hukbo ay hindi na hukbo, hindi nababagay sa kanyang trabaho.At iyan ang mangyayari sa mga iglesiang sensitibo-sa-naghahanap. Ang pagbababa ng pamantayan ay nagpapalobo ng dumadalo sa Linggo, nguni’t binubuwag ang pagiging alagad at pagsunod. Ang mga sensitibo-sa-naghahanap na iglesiang iyon na nanunubok “magturo ng Magandang Balita” sa Linggo at “gumawa ng pag-aalagad” sa mga serbisyo sa gitna ng Linggo ay magkaka-problema kung sasabihin nila sa mga tao sa serbisyo sa gitna ng linggo na ang pupunta lamang sa langit ay iyong mga alagad ni Jesus. Mararamdaman ng mga tao na napagsinungalingan sila sa Linggo ng umaga. Kaya ang mga iglesiang ito ay dapat ring mandaya sa serbisyo sa gitna ng linggo, inihahayag ang pagiging alagad at pagsunod bilang opsyon sa halip na pangangailangan pa sa patungong-langit na tao. [2]

Talagang naiintindihan ko na ilang iglesiang institusyunal ay nagsasama ng ilang aspekto ng modelong biblikal na hindi ginagawa ng iba. Magkagayunman, ang modelong biblikal ay malinaw na siyang pinaka-epektibo sa pagpaparami ng mga alagad at tagalikha-ng-alagad.

Bakit hindi sinusunod ang modelong biblikal ngayon? Ang talaan ng mga dahilan ay walang-hanggan, nguni’t ang dulo nito, ito’y hindi nasusunod dahil sa tradisyon, hindi-paniniwala at pagsuway. Maraming nagsasabi na ang modelong biblikal ay hindi posible sa ating mundo ngayon. Nguni’t ang katotohanan, ang modelong biblikal ay sinusunod sa maraming lugar sa mundo ngayon. Ang maatikabong paglago ng iglesia sa Tsin sa nakaraang kalahating-dantaon, halimbawa, ay dahil sinunod lamang ng mga mananampalataya ang modelong biblikal. Iba ba ang Diyos sa Tsina kaysa saanman?

Lahat nang ito ay nagsasabing dapat maging mulat ang mga di-Amerikanong pastor sa mga metodong Amerikanong pagpapalago-ng- iglesia na umiiral sa buong mundo. Magiging higit silang matagumpay sa pagsasagawa ng layunin ni Cristo sa paglikha ng mga alagad kapag sinunod nila ang biblikal na modelo ng pagpapalago ng iglesia.

Ang Bunga (The Aftermath)

Naging obserbasyon ko na maraming tagapagpatupad ng modernong pagtuturo ng pagpapalago-ng- iglesia ay walang ugnayan sa karaniwang pastor sa buong mundo. Ang pinakamalaking bahagi ng pastor ay nagkakandili ng kawan ng kulang sa isandaang tao. Marami sa mga pastor na ito ay nawawalan ng loob kapag sumusubok sa mga paraan ng pagpapalago ng iglesia at hindi nagtatagumpay o binabalikan sila nang hindi nila kasalanan. Parang walang umaamin na maraming salik na hindi saklaw ng kontrol ng mga pastor na lilimita sa paglago ng kanilang iglesia. Isa-isahin natin ang ilan sa kanila.

Una sa lahat, ang paglago ng iglesia ay nililimita ng laki ng lokal na populasyon. Maliwanag na karamihan sa malalaking institusyunal na iglesia ay nakikita sa mga bayan at siyudad. Kadalasan ay milyong tao ang pinaghuhugutan nila ng mga miyembro ng iglesia. Subali’t kung ang mga bilang ay tunay na batayan ng tagumpay, ang isang iglesia ay susuriin, hindi sa kanyang laki, kundi sa porsiyento sa lokal na populasyon. Sa batayang iyan, ang ilang iglesiang may sampung tao ay higit na matagumpay kaysa sa ibang iglesiang may sampung libo. Ang isang iglesiang may sampung miyembro sa isang baryo ng limampung tao ay higit na matagumpay kaysa sa isang iglesiang may sampung libo sa isang lunsod ng limang milyon. (Bagama’t ang sampung-taong pastor ay hindi kailanman hihilinging magsalita tungkol sa pagpapalago ng iglesia sa isang kumbensiyon.)

Pangalawang Salik na Naglilimita sa Paglago ng iglesia (A Second Limiting Factor to Church Growth)

Pangalawa, ang paglago ng iglesia ay nililimita ng antas ng pagkapuno ng lahat mga iglesia sa isang rehiyon ng mga taong bukas ang isip. Sa isang panahon, mayroon lamang bilang ng tao sa isang lugar na bukas ang isip sa Magandang Balita. Kapag naabot na ang lahat sa kanila, walang iglesia ang lalago, maliban kung ang ilan sa nakuha nang mga tao ay lilipat sa ibang iglesia (na siyang dahilan ng paglago ng malalaking iglesia—sa pagkatalo ng ibang iglesia sa kanilang rehiyon). Siyempre, bawa’t napapanahong Cristiano ay hindi bukas ang isip sa Magandang Balita sa isang

pagkakataon, nguni’t bumukas ang isip sa ilalim ng impluwensiya ng Espiritu Santo. Kaya, maaaring bubukas din ang isip ng mga taong sa kasalukuyan ay sarado ang isip. Kapag nangyari ito, lalago ang mga iglesia. Ang siyang itinuturing nating “revival” ay nangyayari kapag maraming sarado ay biglang bubukas. Nguni’t huwag nating kalimutan na ang isang taong bumubukas ay revival din, bagama’t sa higit na maliit na timbangan. Bawa’t malaking revival ay nagsisimula sa isa lamang taong nagbubukas. Kaya pastor, huwag mong tuyain ang araw ng maliliit na simula.

Ipinadala ni Jesus ang kanyang mga alagad upang ituro ang Magandang Balita sa mga lunsod na alam Niyang bukas ang isip, kung saan ni isang tao ay magsisi (tingnan ang Lu. 9:5). Subali’t ipinadala pa rin Niya sila upang ipamahagi ang Magandang Balita doon. Nabigo ba ang mga alagad? Hindi, kahit na walang nagbagong-loob (at walang paglago ng iglesia) sila ay nagtagumpay, dahil sinunod nila si Jesus.

Gayundin, ipinapadala pa rin ni Jesus ang mga pastor sa mga nayon, lunsod at lugar na alam Niyang maliit lamang na bahagdan ng mga tao ay magiging bukas ang isip sa Magandang Balita. Ang mga pastor na iyon na matapat naglilingkod sa kanilang maliliit na kongregasyon ay matagumpay sa mata ng Diyos, kahit bigo sa mata ng ilang eksperto sa paglago ng iglesia.

Lahat ng pastor sa lahat ng dako ay dapat ding hikayatin ng katotohanang, dahil sa dakilang habag ng Diyos, at bilang sagot sa panalangin ng Kanyang mga tao, gumagawa Siya ng paraan upang tulungan ang mga sarado upang ibukas ang isip. Sinusubukan Niyang impluwensiyahan ang mga di-ligtas sa pamamagitan ng kanilang konsensiya, ang Kanyang Likha, ang mga pangyayari, ang Kanyang paghuhukom sa lupa, ang buhay na patotoo ng Kanyang iglesia, at ang paghahatol ng Espiritu Santo. Kaya pastor, lakasan mo ang iyong loob. Manatiling sumusunod, nagdarasal at nagsesermon. Bago ang malakihang revival, una ay nangangailangan ng isang revival. Manatiling nangangarap!

Pangatlong Nakalilimitang Salik sa Paglago ng iglesia (A Third Limiting Factor to Church Growth)

Ang pangatlong salik na naglilimita sa paglago ng mga indibidwal na iglesia ay ang kakayahan ng pastor. Karamihan sa mga pastor ay walang kakayahan upang pangasiwaan ang isang malaking kongregasyon, at hindi nila ito kasalanan. Talaga lamang hindi sila nabiyayaan ng kakayahang mag-organisa, mamahala o magsermon/magkaroon ng mga kakayahan sa pagsermon, mga kinakailangang ituro sa pagiging malaking kongregasyon. Malinaw na ang mga naturang pastor ay hindi natawag ng Diyos upang magpastor sa malalaking kongregasyon, at mali sila kung susubukan nilang magpastor sa higit na malaki kaysa sa karaniwang iglesiang institusyunal o tahanang iglesia.

Kamakailan ay nabasa ko ang isang popular na libro tungkol sa paksa ng pagiging pinuno na sinulat ng pinunong pastor ng isa sa pinakamalalaking iglesia sa Amerika. Habang binabasa ko ang mga pahinang pinuno niya ng kanyang mayamang pagpapayo para sa modernong mga pastor, ang pangunahing naisip ko ay ito: “Hindi niya sinasabi sa atin kung paano maging pastor—sinasabi niya sa atin kung paano maging opisyal na ehekutibo sa isang malaking korporasyon.” At walang ibang pagpipilian ang pinunong pastor ng Amerikanong mega- iglesia. Kailangan niya ng malaking tauhan ng mga katulong, at ang pamamahala ng mga tauhan ay isang ganap na trabaho. Ang sumulat ng librong binabasa ko ay may sapat na kakayahan upang maging pinunong opisyal ehekutibo sa isang malaking sekular na korporasyon. (Totoo, sa kanyang libro ay lagi niyang binabanggit ang mga tanyag na consultant ng pamamahala ng negosyo, at ginagamit ang kanilang payo sa tagabasa niyang mga pastor.) nguni’t marami, kundi man karamihan ng kanyang mambabasa, ay walang kakayahang mamuno o mamahala gaya niya.

Sa parehong aklat, matapat na ikinuwento ng sumulat kung paano, sa maraming pagkakataon habang itinatayo ang kanyang malaking kongregasyon, siya’y nagkamit ng halos-nakamamatay na mga pagkakamali, pagkakamaling ang kapalit ay maaaring ang kanyang pamilya o ang kanyang kinabukasan sa ministeryo. Sa pagpapala ng Diyos, nakaligtas siya. Bagama’t ang kanyang mga karanasan ay nagpaalala sa akin ng maraming pagkakataong ang ilang pastor na institusyunal, na nagsikap ng parehong tagumpay, ay gumawa ng parehong pagkakamali at lubos na nasira. Ang ilan, na lubusang tumututok sa kanilang mga iglesia, ay nakawala ng mga anak, o nasira ang samahan sa kanilang asawa. Ang iba ay nawalan ng katinuan o malubhang pagkapabiblia sa ministeryo.Ang iba ay naging lubhang dis-ilusyunado na sa wakas ay iniwang lubusan ang ministeryo. Maraming nakaligtas, nguni’t iyanlamang ang maaaring banggitin. Nagpapatuloy silang mamuhay sa tahimik na kawalan ng pag-asa, nagtataka kung karapat-dapat ba ang sakripisyo nilang higit-sa-makataong-kakayahan.

Habang binabasa ko ang naturang libro, panay na nasusugan sa aking isip ang karunungan ng sinaunang iglesia, kung saan walang anumang kagaya ng iglesiang institusyunal, at walang pastor ang responsable sa kawan na mas malaki sa dalawampu’t lima o higit pang mga tao. Gaya ng sinabi ko sa nakaraang kabanata, maraming mga pastor na nagpapalagay sa kanilang mga kongregasyon na lubhang maliit ay dapat tingnan ang kanilang kongregasyon sa liwanag ng Banal na Kasulatan. Kung mayroon silang limampung tao, maaaring sobrang malaki na ang kanilang mga iglesia. Kapag may pamunuang may kakayahan dito, maaari nilang taimtim na isipin ang paghahati sa tatlong tahanang iglesia at ibenta ang kanilang gusali, na may layuning lumikha ng mga alagad at itayo ang kaharian ng Diyos sa Kanyang paraan.

Kung nagmumukhang masyadong radikal, maaari nilang umpisahan sa pag-alagad ng mga susunod na pinuno, o kung mayroon na silang maliliit na grupo, pakawalan ang iba upang maging malayang tahanang iglesia at tingnan kung ano ang mangyayari.

Iba Pang Paraan ng Modernong Pagpapalago ng iglesia (Other Modern Church-Growth Techniques)

Mayroon pang ibang isinusulong ngayon bilang mahalagang paraan para sa paglago ng iglesia bukod sa modelong sensitibo-sa-naghahanap. Marami sa mga paraang ito ay hindi biblikal nakahanay sa kategoryang “espiritwal na paghahamok.” Ipinapatalastas sila sa pangalang “pagpapabagsak ng mga muog,” “pakikihamok na panalangin,” at “espiritual na pagmamapa.”

Titingnan natin ang ilan sa mga ito sa susunod na kabanata tungkol sa labanang espiritwal. Nguni’t sa madaling sabi, maaari tayong magtaka kung bakit ang mga paraang ito na talagang hindi kilala ng mga apostol ay maituturing na mahalaga sa paglago ng iglesia ngayon.

Marami sa mga bagong paraan ng paglago ng iglesia ay resulta ng mga karanasan ng ilang pastor na nagsasabing, “ginawa ko ito at iyan at lumago ang aking iglesia. Kaya kung gagawin mo rin, lalago rin ang iyong iglesia.” Subali’t ang totoo niyan, walang tunay na koneksiyon ang paglago ng kanilang iglesia sa mga naiibang bagay na ginawa nila, kahit inisip nilang mayroon. Laging napapatotohanan ito kapag sa pagtuturo, ginagawa ang mga parehong paraan, at hindi kailanman lumalago ang kanilang mga iglesia.

Ang isang pastor ng paglago-ng- iglesia ay maaaring marinig na magsabing, “Kapag nagsimula tayong magsisigaw sa mga demonyo sa ating lunsod, sasambulat ang revival sa ating iglesia Kaya kailangan mong magsisisigaw sa mga demonyo kung gusto mong dumating ang revival sa iyong iglesia.”

Nguni’t bakit nagkaroon ng napakaraming magagandang revival sa buong mundo sa nakaraang 2,000 taon ng kasaysayan ng iglesia nang walang nagsisisigaw sa mga demonyo ng lunsod? Ipinakikita nito na, kahit inisip ng pastor na iyon na ang revival ay resulta ng pagsisisigaw sa mga demonyo, nagkakamali siya. Maaari pang, ang mga tao sa kanyang lunsod ay nagsimulang maging bukas ang isip bilang resulta ng nagkakaisang panalangin ng iglesia, at ang pastor na iyan ay nagkataong naroon at nagtuturo ng Magandang Balita nang bumukas sila. Kadalasan, ang paglago-ng- iglesia ay resulta ng pagiging nandoon sa tamang lugar sa tamang panahon. (At tinutulungan tayo ng Espiritu Santo upang pumaroon sa tamang lugar sa tamang panahon.)

Kung ang pagsisigaw sa mga demonyo sa mga lunsod ay nagdala ng revival sa iglesia ng isang pastor, bakit, pagkaraan ng ilang panahon, bumagal ang revival at nawala, na laging nangyayari? Kung ang pagsisigawsa demonyo ay ang susi, sana ay kung hindi tayo hihinto sa kasisigaw sa mga demonyo, lahat sa lunsod ay lalapit kay Cristo. Nguni’t hindi.

Ang katotohanan ay malinaw kapag pinag-isipan lang natin. Ang tanging biblikal na paraan ng pagpapalago ng iglesia ay panalangin, sermon, pagtuturo, paglikha-ng-alagad, ang tulong ng Espiritu Santo, at iba pa. At kahit ang mga biblikal na paraang iyon ay hindi nangangako ng paglago ng iglesia, dahil ginawa ng Diyos ang mga tao bilang malayang ahente ng magandang asal. Mapipili nilang magsisi o hindi magsisi. Masasabing kahit si Jesus ay nabigo sa pagpapalago ng iglesia sa ilang panahon nang hindi nagsisi ang mga dinalaw niyang mga lunsod.

Lahat nang ito ay nagsasabing kailangan lamang nating gawin ang biblikal na paraan sa pagpapalago ng iglesia. Lahat ng iba pa ay pagsasayang ng panahon. Sila ay gawaing gumagamit ng kahoy, dayami, at damo na isang araw ay masusunog sa apoy at hindi magagantimpalaan (tingnan ang 1 Cor. 3:12-15).

Bilang pangwakas, ang layunin ay hindi lamang dapat na paglago sa bilang, kundi paglikha ng mga alagad. Kung lalago ang iglesia habang lumilikha tayo ng alagad, purihin ang Diyos!

 

---

[1] Ito ang pangunahing dahilan ngayon kung bakit napakarami nating Ebangheliko, guro, propeta at kahit apostoles na nagpapastor sa mga simbahan. Marami sa mga ministeryong ibinigay-ng-Diyos ay hindi nabibigyan ng karampatang lugar o anumang lugar sa istruktura ng institusyunal na simbahan, kaya ang mga ministrong hindi-pastoral ay nagpapastor sa mga simbahan, ninanakawan ang simbahan o higit na pagpapala sa katawan ng mananampalataya sa ilalim ng istrukturang biblikal. Parang nanunumbalik ang lahat sa pagpapatayo ng sariling kaharian sa porma ng simbahang institusyunal, na di alintana ang kanilang tunay na tawag. Dahil ipinagpapalagay na may karapatan ang mga pastor sa ikapu ng“kanilang mga tao,” karamihan diyan ay napupunta sa pagtatayo at pagmementena ng mga gusali, mga ministrong di-pastoral ay nagpapasyang magpastor sa mga simbahan upang makakuha ng suportang pinansiyal para sa mga ministeryong tunay silang tinatawag.

[2] Tandaan na ang mga pangangailangang inisa-isa ni Jesus upang maging tunay Niyang alagad sa Lucas 14:26-33 ay hindi sinasabi sa mga taong mananampalataya na, na parang iniaalay Niya sa kanila ang pangalawang hakbang sa paglalakbay na espiritwal. Bagkus, nakikipag-usap siya sa karamihan. Ang pagiging alagad Niya ay siyang tanging unang hakbang na inialay ni Jesus, na hindi bumababa sa hakbang ng kaligtasan. Ito ay tumatayong taliwas sa itinuturo sa maraming simbahang sensitibo-sa-naghahanap.

 

Nang unang narinig ng mga tao ang mga tahanang iglesia, lagi nilang pinagkakamalang ang pagkakaiba lamang ng tahanang iglesia sa iglesiang institusyunal ay ang laki at ang abilidad upang magbigay ng “ministeryo.” Minsan ay ipinagpapalagay ng mga tao na ang tahanang iglesia ay hindi makapag-aalay ng kalidad ng ministeryo na idinudulot ng mga iglesiang may gusali. Nguni’t kung ang pakahulugan sa “ministeryo” ay iyong nakatutulong sa paglikha ng mga alagad, ginagabayan sila upang maging katulad ni Cristo at binibigyang-kakayahang magbigay-serbisyo, kung gayon ay hindi nakalalamang ang mga institusyunal na iglesia, at gaya ng sinabi ko sa nakaraang kabanata, maaaring sila pa ang nalalamangan. Tunay na ang mga tahanang iglesia ay hindi nakapagdudulot ng dami ng iba-ibang aktibidades ng iglesiang institusyunal, nguni’t maaari silang umangat sa pagbibigay ng tunay na ministeryo.

Itinatanggi ng ilang tao ang mga tahanang iglesia bilang tunay na iglesia, dahil lamang sa kawalan ng totoong gusaling iglesia. Kung namuhay ang sinuman sa mga tao sa alinmang panahon sa unang tatlong dantaon ng iglesia, maaaring itinangi nila ang bawa’t iglesia sa mundo bilang totoong iglesia. Ang totoo niyan, inihayag ni Jesus, “Sapagka’t saanman may dalawa o tatlong nagkakatipon sa pangalan Ko, naroon akong kasama nila” (Mt. 18:20). Walang sinabi si Jesus kung saan dapat magtipon-tipon ang mga mananampalataya. At kahit na dalawa lang ang mananampalataya, ipinangako Niya na kasama Siya kung nagtitipon sila sa Kanyang pangalan. Ang ginagawa ng mga alagad ni Cristo sa mga kainan, pinagsasaluhan ang hapunan at nagpapalitan ng katotohanan, nagtuturo at pinangangaralan ang isa’t isa, ay tunay na mas malapit sa modelo ng Bagong Tipan sa pagtitipong- iglesia kaysa sa kadalasang nangyayari sa maraming gusaling iglesia sa Linggo ng umaga.

Sa nakaraang kabanata, inisa-isa ko ang ilan sa mga bentahe ng tahanang iglesia sa mga iglesiang institusyunal. Nais kong umpisahan ang kabanatang ito sa pag-iisa-isa ng ilan pang mga dahilan kung bakit tunay na balido ang modelong tahanang iglesia bilang alternatibong biblikal na maaaring maging epektibo sa pagsasagawa ng layuning paglikha ng mga alagad. Bagama’t una, nais kong ibunyag na ang aking layunin ay hindi upang batikusin ang mga iglesiang institusyunal ni ang kanilang mga pastor. Maraming-maraming makadiyos at tapat na pastor sa iglesiang institusyunal na gumagawa ng lahat ng makakaya sa loob ng kanilang istruktura upang maging kagiliw-giliw sa Panginoon. Naglilingkod ako sa libu-libong institusyunal na pastor taon-taon, at mahal ko silang tunay. Isa sila sa pinakamabubuting tao sa mundo. At dahil alam ko ang hirap ng kanilang gawain kaya nais kong mag-alay ng isang alternatibong paraan upang makatulong sa pagbawas ng kanilang lahi at making higit silang epektibo at masaya. Ang modelong tahanang iglesia ay biblikal at maaaring epektibong makatulong sa paglikha ng mga alagad at pagpapalago ng kaharian ng Diyos. Wala akong pagdududa na ang karamihan sa mga institusyunal na pastor ay higit na magiging maligaya, higit na magiging epektibo at higit na makaramdam ng kaganapan kung magsisilbi sila sa isang tahanang iglesia.

Isa akong pastor na institusyunal sa mahigit dalawampung taon at ginampanan ko ang sa pagkakaalam ko’y pinakamabuting nalalaman ko. Nguni’t pagkatapos kong gumugol ng maraming buwan sa pagbisita sa maraming iglesia sa Linggo ng umaga na naramdaman ko kung paano pumunta sa iglesia bilang “karaniwang tao.” Nabuksan ang aking mga mata, at naintindihan ko kung bakit walang gana ang maraming tao sa pagpunta sa iglesia. Gaya ng karamihan maliban sa pastor, uupo ako nang magalang at hihintayin ang pagtatapos ng service. Kapag natapos na ito, maaari akong makihalubilo sa iba bilang kasapi at hindi bilang bagot na manonood. Ang karanasang iyon ay isa sa mga nag-udyok sa akin upang umisip ng isang higit na magandang alternatibo, at nag-umpisa akong mag-reserts tungkol sa modelong tahanang iglesia.Namangha ako nang matuklasan kong mayroong milyun-milyong tahanang iglesia sa buong mundo, at napagtanto ko na tunay na may bentahe ang mga tahanang iglesia sa mga iglesiang institusyunal.

Marami sa mga pastor na nagbabasa nitong aklat ay hindi namamahala ng mga tahanang iglesia, kundi mga iglesiang institusyunal. Alam ko na marami sa isinulat ko ay mahirap tanggapin sa umpisa, dahil mukhang radikal ang mga ito. Nguni’t hinihingi ko na bigyan ang kanilang sarili ng panahon upang pagmuni-munihan ang aking sasabihin, at hindi ko inaasahan na agarang aakapin nilang lahat. Nagsulat ako para sa mga pastor, at ang nag-udyok sa akin ay pag-ibig sa kanila at sa kanilang mga iglesia.

Ang Tanging Uri ng iglesia sa Biblia (The Only Kind of Church in the Bible)

Una sa lahat, ang mga iglesiang institusyunal na nagtitipon sa mga natatanging gusali ay hindi kilala sa Bagong Tipan, samantalang ang mga tahanang iglesia ay nakaugalian sa sinaunang iglesia:

Nang mapag-isip-isip niya ito, nagpunta siya sa bahay ni Maria na ina ni Juan na tinatawag ding Marcos. Maraming nagkakatipon doon at nananalangin (Gw.12:12, idinagdag ang pagdidiin).

Sa aking pagtuturo at pangangaral sa inyo, maging sa harapan ng madla o sa bahay-bahay [nguni’t malinaw na hindi sa gusaling iglesia] man, hindi ako nangiming magsabi sa inyo ng anuman ikabubuti ninyo (Gw. 20:20, idinagdag ang pagdidiin).

Ikumusta ninyo ako kina Priscila at Aquila….Ikumusta rin ninyo ako sa iglesiang nagtitipon sa kanilang baha (Ro. 16:3-5, idinagdag ang pagdidiin; tingnan din ang Roma 16:14-15 sa banggit ng dalawa pang tahanang iglesia sa Roma).

Kinukumusta kayo ng mga iglesia sa Asya. Kinukumusta rin kayo nina Aquila at Priscila at ng mga kapatid na nagtitipon sa kanilang bahay sa pangalan ng Panginoon (1 Cor. 16:19, idinagdag ang pagdidiin).

Ikumusta ninyo ako sa mga kapatid sa Laodicea, gayundin kay Nimfa at sa iglesiang nagtitipon sa kanyang bahay (Col. 4:15, idinagdag ang pagdidiin).

At para sa iglesiang nagtitipon sa inyong bahay; Kay Apia na aming kapatid na babae, at kay Arquipo na kapwa naming naglilingkod sa Panginoon (Filem. 1:2,idinagdag ang pagdidiin).

Pinagtalunan na ang tanging dahilan ng hindi pagtatayo ng sinaunang iglesia ng gusaling iglesia ay dahil sanggol pa lamang ang iglesia. Nguni’t ang pagiging sanggol ay nagpatuloy ng ilan pang dekada ng naitalang kasaysayan ng Bagong Tipan (at higit pang dalawang dantaon pagkatapos nito). Kaya kung ang pagtatayo ng mga gusaling iglesia ay isang tanda ng gulang ng iglesia, ang iglesia ng mga apostol na nabasa natin sa libro ng Mga Gawa ay hindi kailanman naging magulang.

Iminumungkahi ko na kaya wala sa mga apostol ang nagtayo ng iglesia ay dahil ito, sa totoo lang, ay ipinagpalagay na labas sa kalooban ng Diyos, dahil ni walang iniwang halimbawa o instruksiyon si Jesus. Lumikha siya ng mga alagad nang walang natatanging gusali, at sinabi Niya sa Kanyang mga alagad na lumikha ng alagad. Hindi nila nakita ang pangangailangan ng natatanging gusali. Ganyan kasimple. Nang sabihin ni Jesus sa Kanyang mga alagad na humayo sa mundo at lumikha ng mga alagad, hindi inisip ng mga alagad, “Ang gusto ni Jesus ay magtayo ng mga gusali at magsermon doon minsan isang linggo.”

Dagdag pa, ang pagtatayo ng natatanging mga gusali ay maaaring direktang pagsalungat sa utos ni Jesus na huwag mag-ipon ng kayamanan sa lupa, at magsayang mga salapi sa isang bagay na hindi kailangan, at pagnakawan ang kaharian ng Diyos ng mga kayamanang magagamit sa ministeryong nakapagpapabago ng mga tao.

Pamamahalang Biblikal (Biblical Stewardship)

Dumako tayo sa pangalawang bentahe ng mga tahanang iglesia sa institusyunal na iglesia: isinusulong ng modelong tahanang iglesia ang makadiyos na pamamahala ng yaman ng kanyang mga miyembro, na totoong napakahalagang aspekto ng pagiging alagad. Walang salapi ang nasasayang sa gusaling iglesia, pag-aari, pag-upa, pagpapaayos, pagpapalaki, pagpapa-remodel, pagpapainit o pagpapalamig sa mga ito. Samakatuwid, ang ginugol sana sa mga gusali ay magagamit upang pakainin at damitan ang mahihirap, ikalat ang Ebanghelyo, at lumikha ng mga alagad, gaya ng nangyari sa aklat ng Mga Gawa. Isipin ang kabutihang maaaring nangyari sa kaharian ng Diyos kung ang bilyun-bilyong dolyar na ginugol sa mga gusaling iglesia ay ginamit sa pagpapakalat ng Ebanghelyo at pagkalinga sa mahihirap! Napakahirap isipin.

Dagdag pa rito, ang mga tahanang iglesiang binubuo ng hindi hihigit sa dalawampung tao ay mapapamahalaan ng “pagtatayo ng tolda” (ibig sabihin, “walang bayad”) na mga namumuno/pastor/tagapangasiwa, isang tunay na posibilidad kung mayroong ilang mga namumunong mananampalataya sa isang tahanang iglesia. Ang mga iglesiang gaya nito ay hindi kailanman nangangailangan ng salapi upang gumana.

Siyempre, maaaring ipahiwatig ng Biblia na ang mga namumuno/pastor/tagapangasiwa ay dapat mabayaran sa gawaing ginagampanan, kaya ang mga gumugugol ng buong panahon sa ministeryo ay dapat tumanggap ng kabayaran (tingnan ang 1 Tim. 5:17-18). Ang sampung sumusuweldo sa isang tahanang iglesia na nagbibigay ng ikapu ay maaaring makasuporta sa isang pastor sa umiiral na standard ng kabuhayan. Ang limang nagbibigay ng ikapu ay maaaring makatulong sa isang pastor upang magugol niya ang kalahati ng kanyang panahon sa ministeryo.

Sa pagsunod sa modelong tahanang iglesia, ang salaping gugugulin sa mga gusali ay maaaring gamiting pangsuporta sa mga pastor, kaya ang mga institusyunal na pastor ay hindi dapat mag-isip na ang pagdami ng tahanang iglesia ay banta sa seguridad ng kanilang trabaho. Bagkus, maaaring magawa ng iba pang lalaki at babae ang kagustuhang itinalaga ng Diyos sa kanilang puso upang pagsilbihan Siya sa bokasyunal na ministeryo.

[1]

At iyan din ay makakatulong sa katuparan ng paglikha ng mga alagad. Mangyari pa, ang isang tahanang iglesia na may dalawampung taong sumusuweldo ay maaaring makapagbigay ng kalahati ng kanyang tinatanggap sa mga programang pagtulong sa mahihirap. At iyan din, ay makakatulong sa pagtupad ng layuning lumikha ng mga alagad.

Kung ang isang institusyunal na iglesia ay naging ilang tahanang iglesia, ang mga taong maaaring mawalan ng suwelduhang trabaho ay makapagtatrabaho bilang tagapamahalang administratibo at kasali sa mga programa at marahil ang iba ay mabibigyan ng tanging ministeryo (halimbawa, mga ministeryo ng kabataan sa malalaking iglesia) na ayaw makipagpalit sa ministeryong maliit ang batayang biblikal sa mga ministeryong malaki ang biblikal na batayan. Ang mga tahanang iglesia ay hindi nangangailangan ng ministeryo ng kabataan dahil ang mga magulang ay nabigyan ng ganyang tungkulin sa Biblia, at ang mga tao sa tahanang iglesia ay talagang nagsisikap sumunod sa Biblia sa halip na sa kaugalian ng kultural na Cristianismo. Ang mga Cristianong kabataang walang Cristianong magulang ay maaaring maisama sa mga tahanang iglesia at kalingain gaya ng sa mga iglesiang institusyunal. Pagtatakhan ba ng sinuman kung bakit walang binabanggit sa Bagong Tipan na “pastor ng kabataan” o “pastor ng mga bata” ? Ang mga naturang ministeryo ay hindi umiral sa unang 1900 taon ng Cristianismo. Bakit mahalaga na ang mga ito ngayon, lalo na sa mayayamang kanluraning bansa?

[2]

 

Bilang pangwakas, partikular sa mga higit na mahihirap na bansa, kadalasang imposibleng makaupa o magkaroon ng gusaling iglesia ang mga pastor na hindi tinutulungan ng mga kanluraning Cristiano. Maraming naidudulot na hindi maganda ang ganitong ugnayan. Subali’t ang totoo niyan ay, sa loob ng 300 taon hindi nagkaroon ng suliraning ganyan ang Cristianismo. Kung isa kang pastor sa isang umuunlad na bansa at ang iyong kongregasyon ay walang kakayahang magkaroon ng gusaling iglesia, huwang mong lubus-lubusang purihin ang bisitang Amerikano sa pag-asang makahanap ng mina. Nilutas na ng Diyos ang iyong problema. Hindi mo talaga kailangan ang isang gusaling iglesia upang matagumapay na lumikha ng mga alagad. Sundin ang modelong biblikal.

Ang Pagwawakas ng Pira-Pirasong Pamilya (The End of Fragmented Families)

Isa pang bentaheng ng tahanang iglesia ay ito: nakaaangat sila sa pagkakalinga sa mga bata at katutubo. Isa sa mga dakilang kabulaanang pinakakalat ng mga institusyunal na iglesia ngayon (lalo na ng malalaki sa Estados Unidos) ay idinudulot nila ang magagaling na ministeryo sa mga bata at katutubo. Subali’t itinatago nila ang katotohanang karamihan sa mga batang nakararanas na masasayang ministeryo ay hindi na bumabalik “pag-alis nila sa pugad.” (Magtanong sa sinumang pastor ng kabataan para sa mga estadistika—alam niya ito.)

Bilang karagdagan, ang mga iglesiang may pastor ng kabataan at pastor ng mga bata ay laging nagpapalawig ng kabulaanang nabanggit sa mga magulang na maaaring sila ay walang kakayahan o hindi responsable para sa treyning espiritwal ng kanilang mga anak. Muli, “Kami ang bahala sa treyning espiritwal ng inyong mga anak. Kami ang mga mayroong propesyunal na kakayahan.”

Ang umiiral na sistema ay nagpapalawig ng pagkabigo, dahil lumilikha ito ng siklo ng lumalaking kompromiso. Nag-uumpisa ito sa mga magulang na naghahanap ng mga iglesiang kasiya-siya sa kanilang mga anak. Kung ang kabataang si Johnny ay nagsabing nasiyahan siya sa iglesia, kinikilig ang mga magulang, dahil itinatapat nila ang kasiyahan ni Johnny sa iglesia sa interes ni Johnny sa mga bagay na espiritwal. Kadalasan ay mali sila.

Ang mga matatandang pastor na nais magtagumpay ay gustong lumago ang kanilang mga iglesia, kaya kadalasang nakakaramdam ang mga pastor ng kabataan ng pagpupumilit upang gumawa ng mga programang “ nauugnay” na sa pananaw ng mga bata ay nakasisiya (“Nauugnay” ay laging sumusunod sa “kasiyahan” at “nauugnay” ay hindi laging nangangahulugang , “Inaakay ang mga bata upang magsisi, manampalataya, at sumunod sa mg utos ni Jesus.”) Kapag naibenta ang programa sa mga bata, ang mga walang-muwang na magulang ay babalik (kasama ng kanilang salapi), at lalago ang iglesia.

Ang tagumpay ng mga grupong kabataan ay nasusukat sa bilang ng mga dumadalo. Nakikita ng mga pastor ng kabataan ang kanilang sarili na gumagawa ng lahat upang hikayatin ang kabataan, at iyan mismo ay nangangahulugang nakokompromiso ang totoong espiritwalidad. Kawawa iyang pastor ng kabataan na nakakarinig ng mga ulat na ibinubulong ng mga magulang sa mga matatandang pastor na ang kanilang mga anak ay nagrereklamo sa nakababagot at mapanghatol na mga mensahe.

Nguni’t anong pagpapala ang dulot ng mga pastor ng kabataan sa katawan ni Cristo kung nagiging pinuno sila ng tahanang iglesia. Karaniwan nang mayroon silang kakayahan sa pakikipagkapwa at mayroon silang bagong sigla at walang kakulangan sa lakas. Marami sa kanila ang pastor ng kabataan lamang dahil iyan ang kailangang unang hakbang upang makamtan nila ang mga kagila-gilalas na kakayahang manatili bilang namumunong pastor. Karamihan ay higit na may kakayahan sa pagiging pastor ng isang tahanang iglesia. Ang ginagawa nila sa mga grupo ng kabataan ay maaaring higit na malapit sa modelong biblikal ng isang iglesia higit pa sa nangyayari sa pangunahing santuaryo ng iglesia! Pareho rin ang masasabi sa mga pastor ng mga bata, na maaaring higit na malayo na ang narating kaysa sa mga matatandang pastor sa pagsisilbi sa mga tahanang iglesia, kung saan lahat, kasama na ang mga bata, ay uupo sa isang maliit na bilog, lahat sumasali at sama-samang naghahapunan.

Ang mga bata at katutubo ay likas na higit na mabuting kinakalinga sa mga tahanang iglesia, dahil nararanasan nila ang tunay na Cristianong komunidad at may pagkakataong sumali, magtanong, at makipagkapwa sa mga tao sa lahat ng gulang, lahat bilang bahagi ng isang pamilyang Cristiano.Sa mga institusyunal na iglesia lagi silang nahaharap sa isang malaking palabas at “kasiyahan” sa pagkatuto, nakararanas ng kaunti kung mayroon mang tunay na komunidad, nalalantad sa malawakang pagpapanggap, at gaya ng sa eskuwelahan, nakikipagkapwa lamang sa kaedad nila.

Nguni’t sa pagtitipon ng lahat ng edad, paano ang mga sanggol na umiiyak o maliliit na batang nababalisa?

Dapat silang laging nagbibigay-tuwa, at may maaaring gumawa ng mga praktikal na hakbang upang mapanghawakan sila kapag nagkakaroon ng problema. Halimbawa, maaari silang dalhin sa isa pang silid upang bigyang-kasiyahan, o bigyan ng pangkulay at papel upang magkulay sa sahig. Sa komunidad ng isang tahanang bahay, ang mga sanggol at bata ay hindi problemang inilalagak sa nursery na pinamamahalaan ng isang estranghero. Minamahal sila ng lahat sa kanilang napalaking pamilya. Ang isang sanggol na nag-uumpisang umiyak sa institusyunal na iglesia ay napapaligiran ng kanyang pamilya, at walang pumapansin sa paalalang isang maliit na handog mula sa Diyos ay nasa kanilang paligid, isang taong nahawakan nilang lahat sa kanilang mga bisig.

Ang mga magulang na may mga anak na mahirap suwayin ay maaaring maturuan ng ibang magulang ng mga kailangan nilang malaman. Muli, ang mga mananampalataya ay mayroong tunay at mapagkandiling ugnayan. Hindi sila nagtsi-tsismis tungkol sa isa’t isa na siyang nangyayari sa isang iglesiang institusyunal. Kilala at minamahal nila ang isa’t isa.

Maliligayang Pastor (Happy Pastors)

Dahil nakapag-pastor ako ng mga iglesia sa dalawang dekada, nakausap ang libu-libong mga pastor sa buong mundo, at nagkaroon ng maraming pastor bilang kaibigan, masasabi kong may alam ako sa mga hinihingi ng pagiging pastor sa isang modernong iglesia. Gaya ng bawa’t pastor ng isang institusyunal na iglesia, naranasan ko ang “madilim na bahagi” ng ministeryo. Minsan ay nagiging masyadong madilim. Katunayan, “brutal” ang higit na akmang salita upang ilarawan ito.

Ang mga inaasahan sa isang pastor na nakasasagupa nila ay walang-dudang nagdudulot ng matinding alalahanin na minsan ay nakasisira ng kanilang ugnayan sa sarili nilang pamilya. Nasisiraan ng loob ang mga pastor sa maraming dahilan. Kailangan nilang maging politiko, hukom, mga amo, sikolohista, direktor ng aktibiti, kontraktor ng mga gusali, tagapayo ng mag-asawa, mananalumpati, manedyer, manghuhula at mamamahala. Lagi nilang nakikita ang kanilang sarili sa mahigpit na pakikipagkompetisyon sa ibang pastor upang makakuha ng higit na malaking bahagi sa katawan ni Cristo. Kaunti ang kanilang panahon para sa pansariling disiplinang espiritwal. Marami sa kanila ang nakukulong sa kanilang bokasyon at hindi sila tumatanggap ng tamang suweldo. Ang kanilang kongregasyon ay kliyente at amo nila. Kung minsan pinahihirapan sila ng mga kliyente at among iyon.

Kung ikukumpara, higit na madali ang pagiging pastor sa tahanang iglesia. Una, kung malinis ang buhay niya bilang tunay na alagad at nagtuturo ng di-matatawarang pagsunod sa mg utos ni Jesus, kaunting mga kambing ang magkaka-interes na maging bahagi ng kanyang grupo. Katunayan, ang pagtipon sa mga tahanan ay sapat na upang lumayo ang mga kambing. Kaya karamihan sa papastoran niya ay mga tupa.

Pangalawa, maaaring mahalin at kalingain niya ang lahat ng kanyang tupa sa personal na paraan, dahil labindalawa hanggang dalawampu lamang ang kanyang pangangasiwaan. Masisiyahan siya sa higpit ng kanilang ugnayan, dahil para siyang ama ng isang pamilya. Maibibigay niya ang panahong karapat-dapat sa kanila. Naaalala ko noong pastor ako ng iglesiang institusyunal, lagi kong nararamdaman na ako’y nag-iisa. Hindi ako makalapit kaninuman sa aking kongregasyon, baka masamain ng iba ang hindi ko pagsali sa kanila bilang matalik na kaibigan o magselos sila sa aking mga kasama. Ninais ko ang tunay na mahigpit na ugnayan sa ibang mananampalataya, nguni’t hindi ko kayang bayaran ang kapalit ng pagkakaroon ng tunay na mga kaibigan.

Sa isang mahigpit na pamilya ng tahanang iglesia, likas na tumutulong ang mga miyembro upang panatilihin ang tungkulin ng pastor, dahil siya ay kanilang matalik na kaibigan, hindi isang artista sa entablado.

Magugugol ng pastor ng tahanang iglesia ang panahon sa pagpapaunlad sa mga pinuno ng susunod na tahanang iglesia, kaya pagdating ng panahon upang lumago, handa na ang mga pinuno. Hindi niya kailangang bantayan ang mga pinuno na magdadala ng kanilang kakayahan mula sa iglesia Patungo sa isang Bible School sa ibang lugar.

Magkakaroon din siya ng panahon upang paunlarin ang iba pang ministeryo sa labas ng kanyang lokal na kongregasyon. Marahil ay maaari siyang maglingkod sa mga presinto, mga ospisyo, o maging kasapi ng isa-isang Ebanghelismo para sa mga takas o mangangalakal. Depende sa kanyaang karanasan, maaari niyang gugulin ang bahagi ng kanyang panahon sa pagtatatag ng iba pang tahanang iglesia, o magturo sa nakababatang pastor ng tahanang iglesia na lumaki sa ilalim ng kanyang ministeryo.

Hindi siya nakakaramdam ng matinding kapaguran bilang isang nagtatanghal tuwing Linggo ng umaga. Kailanman ay hindi niya kailangang maghanda ng tatlong-puntong sermon sa Sabado ng gabi, at nag-iisip kung paano niya mapasisiya ang napakaraming taong nabibilang sa napakaraming hanay ng paglagong espiritwal.

[3]

Masisiyahan siya sa pagbantay kung paano ginagamit ng Espiritu Santo ang lahat sa mga pagtitipon at hikayatin sila upang gamitin ang kanilang mga kakayahan. Maaari siyang lumiban sa mga pagpupulong at magiging maganda pa rin ang takbo ng lahat kahit wala siya roon.

Wala siyang gusaling gugulo sa kanya at walang empleyadong pamamahalaan.

Wala siyang dahilan upang makipagkompetensiya sa ibang lokal na pastor.

Walang “lupon ng iglesia” upang guluhin ang kanyang buhay at gamitin ito ng mga away-politiko.

Sa maikling salita, makakamit niya ang kagustuhan ng Diyos para sa kanya, at hindi ang itinakda sa kanya ng Kristiyanismong kultural. Hindi siya ang pangunahing artista, presidente ng kompanya, o ang bida ng masa. Siya ay tagalikha ng alagad, ang tagapagturo ng mga banal.

Maliligayang Tupa (Happy Sheep)

Lahat ng tungkol sa tunay na biblikal na tahanang iglesia ay siyang kagustuhan at ikinasisiya ng tunay na mananampalataya.

Lahat ng totoong mananampalataya ay nananabik sa tunay na ugnayan sa ibang mananampalataya, dahil naipadala sa kanila ang pag-ibig ng Diyos. Ang mga ugnayang ito ay bahagi na ng mga tahanang iglesia. Ito ang sinasabi ni Biblia na kapatiran, isang dalisay na pagbabahagi ng buhay sa ibang mga kapatid. Nililikha ng mga tahanang iglesia ang isang kaligiran kung saan ginagawa ng mga mananampalataya ang dapat nilang gawin, na nakikita sa siping “kapwa” sa Bagong Tipan. Sa isang tahanang iglesia, ang mga mananampalataya ay maaaring magpayo, manghikayat, magbigay ng magandang halimbawa, mag-aliw, magturo, magsilbi at ipanalangin ang isa’t isa. Maaari nilang kayagin ang isa’t isa upang magmahal at gumawa ng mabubuti, ikumpisal ang kasalanan sa isa’t isa, pasanin ang hirap ng bawa’t isa, paalalahanan ang bawa’t isa sa pamamagitan ng mga salmo, imno at awiting espiritwal. Masasamahan nila ang isa’t isa sa paghagulgol at makisaya sa mga nagsasaya. Ang mga bagay na ito ay hindi madalas na nangyayari sa mga pagpupulong sa Linggo ng umaga sa mga iglesiang institusyunal kung saan nakaupo at nanonood ang mga mananampalataya. Tulad ng sinabi sa akin ng isang miyembro, “Kung maysakit ang isa sa aming samahan, hindi ako nagdadala ng pagkain sa bahay ng isang dayuhan dahil nagpalista ako sa ‘ministeryo ng hapunan.’ Likas akong nagdadala ng hapunan sa isang taong kilala at minamahal ko.”

Ang mga tunay na mananampalataya ay nasisiyahan sa ugnayan at pakikiisa. Ang pasibong pag-upo at pakikinig sa walang katuturan at paulit-ulit na sermon sa bawa’t taon ay nag-iinsulto sa kanilang katalinuhan at espiritwalidad. Bagkus, mas gusto nila ang magkaroon ng pagkakataon upang ipamahagi ang kanilang mga isipang natanggap tungkol sa Diyos at Kanyang Salita, at ipinagkakaloob iyan ng mga tahanang iglesia. Sa pagsunod sa isang modelong biblikal at hindi isang kultural, “may umaawit, may nagtuturo, may naghahayag ng kalooban ng Diyos, may nagsasalita ng iba’t ibang mga wika, at mayroon namang nagpapaliwanag noon” (1 Cor. 14:26). Sa mga tahanang iglesia, walang nawawala sa karamihan o walang hindi isinasali ng isang grupo sa iglesia.

Ang mga tunay na mananampalataya ay nagnanais na sila ay gamitin sa serbisyo ng Diyos. Sa isang tahanang iglesia, may pagkakataon para sa lahat upang magamit at magbigay-pagpapala sa lahat, at ang mga tungkulin ay ipinamamahagi sa lahat, kaya walang nakararanas ng matinding kapaguran na siyang nararamdaman ng karamihan sa mga matapat na miyembro ng mga iglesiang institusyunal. Ang pinakamaliit na hinihingi, lahat ay maaaring magdala ng pagkain upang pagsaluhan sa kainan, na binabanggit ng Banal na Kasulatan bilang “salusalong magkakapatid” (Ju. 1:12). Para sa maraming tahanang iglesia, ang salusalong iyan ay sumusunod sa halimbawa ng orihinal na Hapunan ng Panginoon, na bahagi ng totoong hapunan ng Passover. Ang Hapunan ng Panginoon ay hindi “banal na miryenda ng Diyos” na siyang narinig kong sinabi ng isang batang lalaki sa isang iglesiang institusyunal. Ang pagkain ng isang maliit na tinapay at pag-inom ng kaunting juice ng mga hindi magkakakilala sa ilang segundo ng isang serbisyo sa iglesia ay lubhang hindi nakikilala sa Biblia at sa mga biblikal na tahanang iglesia. Ang sakramental na kahulugan ng Komunyon ay napayayaman sa isang pinagsaluhang kainan ng mga alagad na nagmamahal sa isa’t isa.

Sa isang tahanang iglesia, ang pagsamba ay simple, tapat ang pagsasamahan, hindi isang palabas. Gusto ng mga tunay na mananampalataya na sumamba sa Diyos sa espiritu at katotohanan.

Doktrinal na Paninimbang at Pagpaparaya (Doctrinal Balance and Toleration)

Sa mga ordinaryo at bukas na forum ng maliliit na pagtitipon ng iglesia, lahat ng pagtuturo ay maaaring uriratin ng sinumang marunong bumasa. Mga magkakapatid na magkakakilala at nagmamahalan ay may kahiligang igalang ang mga pananaw na naiiba sa kanila, at kahit na hindi nagkakaisa ang grupo, ang pag-ibig, hindi doktrina, ang nagbibigkis pa rin sa kanila. Anumang pagtuturo ng sinumang tao sa grupo, pati na ang mga namumuno/pastor/tagapangasiwa, ay maaaring usisain nang may pagmamahal ng sinuman, dahil ang Espiritu ay ipinagkaloob na sa bawa’t isa (tingnan ang1 Jn. 2:27). Ang mga likas na na modelong biblikal ng pagwawasto at paninimbang ay makakatulong upang hadlangan ito sa paglihis sa doktrina.

Lubhang taliwas ito sa umiiral sa modernong iglesiang institusyunal, kung saan ang doktrina ng iglesia ay naitatag mula sa umpisa at hindi mahahamon. Samakatuwid, ang masasamang doktrina ay iiral nang walang hanggan, at ang doktrina ang nagiging pagsubok-litmus ng pagtanggap. Sa parehong dahilan, isang punto ng tanging sermon ay maaaring magresulta sa agarang pag-aalisan ng mga di-sumasang-ayon, na lalayas upang pansamantalang humanap ng “katulad na mananampalataya”. Alam nila na walang saysay kahit ang pakikiusap sa pastor tungkol sa kanilang di-pagkakaunawaang doktrinal. Kahit nakumbinsi siyang palitan ang kanyang pananaw, kailangan niyang itago ito sa mga nakatataas ng ranggo sa kanyang denominasyon. Ang mga di-pagkakaunawaang doktrinal sa loob ng iglesiang institusyunal ay lumilikha ng mga pastor na nabibilang sa ilang pinakamagagaling na politiko sa mundo, mga mananalumpating nagsasalita sa malabong pangkalahatan at lumilihis sa anumang maaaring magresulta sa di-pagkakaunawaan, at nililinlang ang lahat upang isiping kasali siya sa kanila.

Isang Makabagong Uso (A Modern Trend)

Napaka-interesanteng isipin na dumaraming mga iglesiang institusyunal ang lumilikha ng maliliit na grupong istruktura sa loob ng modelong institusyunal, at kinikilala ang halaga sa pag-aalagad. Higit pang sumusulong ang ilang iglesia, ibinabatay ang kanilang batayang istruktura sa maliliit na grupo, at ipinapalagay na ito ang mga pinakamahalagang aspekto ng kanilang ministeryo. Ang higit na malaking “pagdiriwang na pulong” ay pangalawa sa kahalagahan sa maliliit na grupo (kahit sa teorya lamang).

May mga hakbang sa tamang direksiyon, at pinagpapala ng Diyos ang naturang hakbang, dahil ang Kanyang pagpapala sa atin ay katumbas ng antas ng pakikitungo natin sa kanyang kagustuhan. Siyanga, ang mga “cell churches” ay higit na maayos ang istruktura kaysa sa standard na iglesiang institusyunal, upang mapabilis ang paglikha ng mga alagad. Nasa pagitan sila ng modelong iglesiang institusyunal at ang modelong tahanang iglesia, at pinagsasama ang elemento ng dalawa.

Paano maihahambing ang makabagong iglesiang institusyunal na may maliliit na grupo sa sinauna at modernong tahanang iglesia? May ilang pagkakaiba.

Halimbawa, sa malas ay nagiging tagausad ng hindi tama sa institusyunal na iglesia ang maliliit na grupo, lalo na kung ang tunay na motibo upang umpisahan ang ministeryong maliliit na grupo ay itatag ang kahariang iglesia ng namumunong pastor. Kaya ginagamit niya ang mga tao para sa kanyang sariling kapakanan, at akmang-akma ang mga maliliit na grupo para sa plano niyang ito. Kapag nangyari ito, ang mga pinuno ng maliliit na grupo ay napipili dahil sa kanilang subok nang katapatan sa inang iglesia, at hindi sila dapat maging magaling o karismatik, kung hindi ay pupunuin ng demonyo ang kanilang isip ng mga ideang hindi sila magtatagumpay sa kanilang sarili lamang. Ang polisiyang tulad nito ay umaantala sa bias ng maliliit na grupo at, gaya ng alinmang iglesiang institusyunal, ay nagtataboy sa tunay na natawag at nagnanais maging pinuno sa mga Bible School at seminaryo, ninanakawan ang iglesia ng tunay na mga handog, at dinadala ang naturang mga tao sa isang lugar na matuturuan-ng-salita sa halip na kinakalinga-sa-gawain.

Ang maliliit na grupo sa iglesiang institusyunal ay kadalasang nagiging hihigit lamang sa mga grupong kapatiran. Hindi kailanman nangyayari ang paglikha ng alagad. Dahil ang mga tao ay dapat nasusubuan ng pagkaing-espiritwal sa Linggo ng umaga, kung minsan ay tumutuon ang maliliit na grupo sa ibang bagay bukod sa Salita ng Diyos, at ayaw ng pag-uulit ng Lingguhang umaga.

Ang maliliit na grupo sa iglesiang institusyunal ay kadalasang binuo ng isang kasapi ng iglesia, sa halip na iniluwal ng Espiritu. Nagiging isa na namang programa sa maraming programa ng iglesia. Pinagsasama ang mga tao dahil sa kanilang edad, kalagayang panlipunan, background, hilig, estadong marital o lugar ng pinanggalingan. Ang mga kambing ay kadalasang inihahalo sa mga tupa. Lahat ng makataong pagbubukod ay hindi nakakatulong sa mga mananampalataya upang mahalin ang isa’t isa na hindi alintana ang kanilang pagkakaiba. Tandaan na marami sa mga sinaunang iglesia ay pinagsamang Judio at Hentil. Regular silang sama-samang kumakain, isang bagay na ipinagbabawal ng tradisyong Judio. Marahil ay napakayaman ang mga karanasan sa pagpupulong na mga ito! Anong mga pagkakataon upang lumakad sa pag-ibig! Anong mga pagpapatotoo sa kapangyarihan ng Ebanghelyo! Kaya bakit natin ipagpapalagay na kailangan nating hatiin ang lahat sa buong-buong mga grupo upang maseguro ang tagumpay ng maliliit na grupo?

Ang mga iglesiang institusyunal na may maliliit na grupo ay mayroon pa ring palabas tuwing Linggo ng umaga, kung saan pinanonood ng mga tao ang pag-arte ng mga batikan. Hindi kailanman pinapayagan ang mga maliliit na grupo upang magsama kapag may “tunay” na serbisyo sa iglesia, ipinakikita sa lahat na ang tunay na mahalaga ay ang mga serbisyong institusyunal. Dahil sa mensaheng iyan, marami, kung hindi ang karamihan, ng mga dumadalo sa Linggo ng umaga, ay hindi sasali sa isang maliit na grupo kahit hinikayat sila, dahil nakikita nilang opsyunal ito. Kuntento silang dumadalo sa pinakamahalagang lingguhang service. Kaya ang konseptong maliit na grupo ay maaaring isulong bilang may halaga, nguni’t hindi kasing-halaga ng institusyunal na service sa Linggo. Ang pinakamagandang pagkakataon para sa tunay na kapatiran, pag-aalagad at paglagong espiritwal ay napapaliit ang katuturan.Naipapadala ang maling mensahe. Hari pa rin ang serbisyong institusyunal.

Marami Pang Pagkakaiba (More Differences)

Nahuhubog pa ring parang piramidang korporasyon ang mga iglesiang institusyunal na may maliliit na grupo, na alam ng lahat ang lugar sa herarkiya. Ang mga tao sa tuktok ay nagtuturing sa kanilang sarili bilang “tagasilbing pinuno,” nguni’t kadalasang parang opisyal na responsable sa paggawa ng mga pasya ng tagapagpaganap. Mas malaki ang iglesia, mas malayo ang pastor sa miyembro ng kanyang kawan. Kung tunay siyang pastor at mapapasabi mo siya ng katotohanan nang hindi niya namamalayan, aaminin niyang higit na maligaya siya noong pastor siya ng maliit na kawan.

Gayundin, ang mga institusyunal na iglesiang may maliliit na grupo ay nagsusulong pa rin ng paghihiwalay ng ministro at layko. Ang mga pinuno ng maliliit na grupo ay laging mas mababa sa sumusuweldong propesyunal. Ang mga leksiyon sa Bible study ay kadalasang itinuturo o inaaprubahan ng ministeryo, dahil ang mga pinuno ng maliliit na grupo ay hindi mapagkakatiwalaan ng higit na maraming kapangyarihan. Hindi pinapayagan ang mga maliliit na grupo upang magsagawa ng Hapunan ng Panginoon o magbautismo. Itong mga sagradong gawain ay inilalaan sa mga hanay ng elit na may titulo at diploma. Iyong mga natawag sa ministeryong bokasyunal sa koponan ay kailangang pumunta sa Bible School o seminaryo upang karapat-dapat para sa “tunay” na ministeryo upang makasali sa grupong elit.

Kung minsan, ang mga maliliit na grupo sa iglesiang institusyunal ay maliliit na serbisyong- iglesia lamang, na isinasagawa sa hindi hihigit sa 60 hanggang 90 sandali, kung saan isang magaling na tao ang namumuno sa pagsamba at isa pang magaling ang nagbibigay ng aprubadong pagtuturo. Kaunti ang pagkakataon upang gamitin ng Espiritu ang iba, magpamudmod ng mga kakayahan, o magpalago ng mga ministro.

Ang mga tao ay kadalasang walang katapatan sa maliliit na grupo sa iglesiang institusyunal, pabugsu-bugsong dumalo, at ginagawa minsan ang mga grupo bilang pansamantala, kaya higit na mababaw ang ugnayan ng komunidad kaysa sa tahanang iglesia.

Ang mga maliliit na grupo sa iglesiang institusyunal ay karaniwang nagtitipon sa gitna ng linggo upang hindi dagsain ng isa pang kumpol ng pulong ang katapusan ng linggo. Samakatuwid, ang isang maliit na grupo sa gitna ng linggo ay kadalasang limitado sa dalawang oras para sa makakadalo, at mahigpit para sa mga batang nag-aaral o para doon sa manggagaling sa malayo.

Kahit na isinusulong ng mga iglesiang institusyunal ang ministeryong maliliit na grupo, mayroon pa ring gusali na gugugol ng salapi. Katunayan, kung daragdagan ng programang maliliit na grupo ang mga tao sa iglesia, higit na marami pang salapi ang gugugulin upang gumawa ng mga programa. Dagdag pa rito, ang mga organisadong grupo sa loob ng institusyunal na iglesia ay kadalasang nangangailangan ng isang karagdagang suwelduhang tao. Ang ibig sabihin niyan ay higit na maraming salapi para sa isa pang programang iglesia.

Marahil ang pinakamatindi ay, ang mga pastor sa institusyunal na iglesiang may maliliit na grupo ay kadalasang sobrang limitado sa kanilang personal na paglikha ng alagad. Masyado silang abala sa napakaraming tungkulin kaya kakaunti ang panahong ginugugol sa solo-solong pag-aalagad. Ang pinakamalapit na mararating nila ay ang pag-aalagad sa mga pinuno ng maliliit na grupo, nguni’t kahit iyan ay limitado sa minsan-isang-buwang pagpupulong.

Ang lahat nang ito ay nagsasabing ang mga tahanang iglesia, sa aking palagay, ay higit na biblikal at epektibo sa paglikha at pagpapalago ng mga alagad at tagalikha-ng-alagad. Nguni’t napagtanto ko, na ang aking palagay ay hindi agarang makapagpapabago sa daan-daang-taon ng tradisyong iglesia. Kaya hinihikayat ko ang mga institusyunal na pastor upang gumawa ng bagay sa direksiyon ng pagsusulong sa kanilang mga iglesia sa higit na biblikal na modelo ng paglikha ng alagad.

[4]

Maaari nilang gawin ang pag-aalagad nang isahan sa mga magiging pinuno o mag-umpisa ng ministeryong maliliit na grupo. Maaari silang magkaroon ng “maagang- iglesiang Linggo” kapag ang gusaling iglesia ay isasara at lahat ay magsasalu-salo sa mga tahanan at subukang magtipon gaya ng ginawa ng mga Cristiano sa unang tatlong dantaon.

Ang mga pastor na may maliliit na grupo sa kanilang mga iglesia ay maaaring magpawala sa mga ito upang bumuo ng mga iglesia sa bahay-bahay at tingnan kung ano ang mangyayari. Kapag malulusog ang mga maliliit na grupo at dinadala ng mga pastor/namumuno/tagapangasiwang tinawag-ng-Diyos, maaari silang magpatakbo ng mga ito na sila-sila lang. Hindi nila kailangan ang inang iglesia tulad ng hindi pangangailangan ng isang hindi-kasaping batang iglesia sa inang iglesia. Bakit hindi sila pakawalan?

[5]

Ang salapi ng mga miyembro na pumupunta sa inang iglesia ang susuporta sa tahanang- iglesia.

Ang pag-iindorso ko ba sa mga tahanang iglesia ay nangangahulugang walang magandang masasabi tungkol sa mga iglesiang institusyunal? Hindi siyempre. Hanggang sa antas na ang mga alagad na sumusunod kay Cristo ay nalilikha sa mga iglesiang institutusyunal, dapat silang purihin. Bagama’t kung minsan, ang kanilang mga kagawian at istruktura’y higit na nagiging hadlang kaysa pantulong upang makamit ang tunguhing inihanay ni Cristo sa atin, at kadalasan ay nakamamatay sila sa mga pastor.

Ano ang Nangyayari sa isang Pagtitipon sa Tahanang iglesia? (What Happens at a House Church Gathering?)

Hindi lahat ng tahanang iglesia ay nangangailangang magkakapareho ng istruktura, at malawak ang mga maaaring paraan ng pagkakaiba. Bawa’t isang tahanang iglesia ay kailangang isang repleksiyon ng kanyang sariling kultura at panlasa—isang dahilan kung bakit lubhang epektibo ang mga tahanang iglesia sa Ebanghelismo, lalo na sa mga bansang walang tradisyong kultural. Ang mga miyembro ng tahanang iglesia ay hindi nangungumbida ng kanilang mga kapitbahay sa isang gusaling iglesiang lubhang dayuhan sa kanila kung saan sasangkot sila sa mga ritwal na lubhang kakaiba sa kanila—mga pangunahing balakid sa pagbabalik-loob. Bagkus, aanyayahan nila ang kanilang mga kapitbahay sa isang salu-salo kasama ng mga kaibigan.

Ang sama-samang hapunan ay karaniwang mahalagang bahagi ng pagtitipon sa isang tahanang iglesia. Para sa maraming tahanang iglesia, ang hapunang iyon ay kasama o siya iyong Hapunan ng Panginoon, at maaaring pagpasyahan ng bawa’t tahanang iglesia kung paano lubhang palabasin ang espiritwal na kahalagahan nito. Gaya ng nabanggit na, ang orihinal na Hapunan ng Panginoon ay nag-umpisa bilang totoong hapunan sa Passover na mismong puno ng kahalagahang espiritwal. Idinaraos ang Hapunan ng Panginoon bilang hapunan o bahagi ng hapunan ay malinaw na padron na sinunod ng mga naunang mananampalataya kapag nagtitipun-tipon sila. Mababasa natin ang tungkol sa mga sinaunang Cristiano:

Nanatili sila sa itinuro ng mga apostol, sa pagsasama-sama bilang magkakapatid, sa pagpipira-piraso ng mga tinapay, at sa panalangin …Araw-araw, sila’y nagkakatipon sa Templo, masayang nagpipira-piraso ng tinapay sa kanilang mga tahanan, at may malinis na kalooban (Gw. 2:42, 46, idinagdag ang pagdidiin).

Literal na kumukuha ng mga tinapay ang mga sinaunang Cristiano, pinipira-piraso nila ang mga ito, at pinagsasaluhan, isang bagay na sa kultura nila’y ginawa bawa’t oras ng pagkain. Sa mga sinaunang Cristiano, maaari bang nagkaroon ng kahalagahang espiritwal iyong pagpipira-piraso ng tinapay sa oras ng pagkain? Tahimik ang Biblia tungkol diyan. Subali’t isinusulat ni William Barclay sa kanyang aklat, Ang Hapunan ng Panginoon, “Walang dudang nagsimula ang Hapunan ng Panginoon bilang hapunan ng isang pamilya o isang hapunan ng magkakaibigan sa isang pribadong bahay…Ang idea ng isang maliit na bahagi ng tinapay at isang sipsip ng alak ay lubhang walang kinalaman sa orihinal na Hapunan ng Panginoon…Ang Hapunan ng Panginoon ay orihinal na hapunan ng pamilya sa isang sambahayan ng mga magkakaibigan.” Kagila-gilalas na lahat ng modernong biblikal iskolar ay sumasang-ayon kay Barclay, nguni’t sinusunod pa rin ng iglesia ang kanyang tradisyon sa halip na ang Salita ng Diyos sa isyung ito!

Inutusan ni Jesus ang Kanyang mga alagad upang turuan ang kanilang mga alagad na sundin ang lahat ng utos Niya, kaya nang inutusan Niya sila upang sama-samang kumain ng tinapay at uminom ng alak sa kanyang alaala, maaaring tinuruan nila ang kanilang mga alagad upang gawin din ito. Nangyari kaya iyon sa sama-samang hapunan? Maaaring gayon na nga kung babasahin natin ang ilang salita ni Pablo sa mga mananampalatayang taga-Corinto:

Kaya’t sa inyong pagtitipon [at hindi niya tinutukoy ang pagtitipon sa mga gusaling iglesia, dahil wala ang mga ito] hindi Banal na Hapunan ng Panginoon ang kinakain ninyo. Sapagka’t ang bawa’t isa sa inyo’y nagmamadali sa pagkain ng kanyang baong pagkain, kaya’t nagugutom ang iba at ang iba nama’y nalalasing

(1 Cor. 11:20-21, idinagdag ang pagdidiin).

Paano magkaroon ng kabuluhan ang mga salitang iyon kung ang tinutukoy ni Pablo ay ang Banal na Hapunan ng Panginoon na siyang ginagawa sa modernong iglesia?apunan N Narinig mo na ba ang problema ng sinuman sa serbisyo sa modernong iglesia na kumakain ng sarili niyang baon habang ang isa naman ay nalalasing kaakibat ng Banal na Hapunan ng Panginoon? Magiging makabuluhan lamang ang nasabing mga salita kung ang Banal na Hapunan ng Panginoon ay nangyari sa konteksto ng isang tunay na hapunan. Sa pagpapatuloy ni Pablo:

Wala ba kayong sariling bahay upang doon kumain at uminom? O hinahamak ninyo ang iglesia ng Diyos [alalahanin na hindi sumusulat si Pablo tungkol sa isang gusaling iglesia, kundi isang pagtitipon ng mga tao, ang iglesia ng Diyos], at hinihiya ang mahihirap? Ano ang gagawin ko ngayon? Ipagmamalaki ko ba kayo dahil sa bagay na iyon? Hinding-hindi ko gagawin iyon! (1 Cor. 11:22).

Paano mahihiya ang mga taong walang-wala kung ang ginagawa ay wala sa konteksto ng isang totoong hapunan? Inilalantad ni Pablo ang katotohanang ilan sa mga mananampalatayang taga-Corinto na naunang dumating sa mga pagtitipon ay kumain na ng kanilang baon at hindi hinintay ang pagdating ng iba. Nang dumating ang ibang lubhang mahirap at walang dalang pagkain upang ipamahagi sa hapunan, hindi lamang sila nagutom, kundi nahihiya dahil kapansin-pansin na wala silang dala.

Agad-agad pagkatapos nito, nagsulat si Pablo ng higit pa tungkol sa Banal na Hapunan ng Panginoon, isang sakramentong “tinanggap ko sa Panginoon” (1 Cor. 11:23), at inalala niya ang nangyari sa unang Banal na Hapunan ng Panginoon (tingnan ang 1 Cor. 11:24-25). Pagkatapos ay binantaan niya ang mga taga-Corinto sa pagsali sa Banal na Hapunan ng Panginoon sa isang paraang di nararapat, sinasabing kapag hindi nila hinatulan ang kanilang sarili, maaari silang kumain at uminom ng paghatol sa kanilang sarili sa pamamagitan ng panghihina, pagkakasakit at kahit kamatayan (tingnan ang1 Cor. 11:26-32).

Pagkatapos ay pinagtibay niya,

Kaya nga, mga kapatid, kapag nagkakatipon kayo upang kumain, maghintayan kayo. Kung may nagugutom, kumain na muna siya sa bahay, upang hindi humantong sa hatol na kaparusahan (1 Cor. 11:33-34).

Sa konteksto, ang kasalanang ginagawa sa Banal na Hapunan ng Panginoon ay ang walang konsiderasyon sa ibang mga mananampalataya. Binantaan na naman ni Pablo ang mga unang kumakain ng kanilang baon na dapat ay pinagsasaluhan, na may panganib na mahahatulan (o madisiplina) ng Diyos. Simple lamang ang solusyon. Kung gutom talaga ang isang tao at hind na niya mahintay ang iba, kailangan niyang kumain bago pumunta sa pagtitipon. At ang mga unang dumating ay dapat maghintay sa mga dumating para sa hapunan, isang hapunang kasali sa, o siya mismong, Banal na Hapunan ng Panginoon.

Kung titingnan natin ang buong sipi, mukhang malinaw na sinasabi ni Pablo na kung ang Banal na Hapunan ng Panginoon ang kinakain, dapat gawin ito sa paraang kagiliw-giliw sa Panginoon, na nagpapakita ng pag-ibig at konsiderasyon sa isa’t isa. Anu’t ano pa man, malinaw na isinasagawa ang Banal na Hapunan ng Panginoon bilang bahagi ng pinagsasaluhang hapunan sa mga tahanan na hindi pinamumunuan ng isang ministro. Bakit hindi natin gawin?

Tinapay at Alak (Bread and Wine )

Ang kalikasan ng mga elemento ng Banal na Hapunan ng Panginoon ay hindi ang pinakamahalagang bagay. Kung pagsisikapan nating ganap na gayahin ang orihinal na Banal na Hapunan ng Panginoon, kailangan nating malaman ang totoong sangkap ng tinapay at ang eksaktong uri ng ubas na ginamit sa paggawa ng orihinal na alak. (ang ilan sa mga ama ng iglesia sa unang ilang dantaon ang mahigpit na nagtalaga na haluan ng tubig ang alak, kung hindi ay hindi ginagawa nang tama ang Eukaristiya.)

Ang tinapay at alak ay ilan sa mga karaniwang elemento ng sinaunang hapunang Judio. Nagbigay si Jesus ng dalawang malalim na kahulugan sa dalawang bagay na lubhang karaniwan, mga pagkaing halos kinukonsumo ng lahat sa araw-araw. Kung dumalaw Siya sa ibang kultura sa ibang panahon ng kasaysayan, ang unang Banal na Hapunan ng Panginoon ay maaaring binuo ng keso at gatas ng kambing, o kakanin at pineapple juice. Kaya ano mang pagkain at inumin ay maaaring magsagisag sa Kanyang katawan at dugo sa isang sama-samang hapunang pinagsasaluhan ng Kanyang mga alagad. Ang mahalaga ay ang kabuluhang espiritwal. Huwag nating pabayaan ang espiritu ng batas habang nagtatagumpay sa pagsunod sa kanyang letra!

Hindi kailangang seryoso ang pangkaraniwang mga hapunan. Nabasa na natin na ang mga sinaunang Cristiano ay masayang “nagpipira-piraso ng tinapay sa kanilang mga tahanan, at may malinis na kalooban (Gw. 2:46, idinagdag ang pagdidiin). Datapwa’t ang pagiging seryoso ay nararapat sa bahagi ng kainan nang inaalala ang sakripisyo ni Jesus at kinokonsumo ang mga elemento. Ang pagsuri sa sarili ay laging nararapat bago kumain ng Banal na Hapunan ng Panginoon, na ipinakita ng taimtim na salita ng babala sa mga mananampalatayang taga-Corinto sa 1 Corinto 11:17-34. Anumang paglabag sa utos ni Cristo upang mahalin ang isa’t isa ay isang paanyaya sa disiplina ng Diyos. Anuman at lahat ng pagsisikap at paghahati ay dapat malutas bago ganapin ang hapunan. Bawa’t mananampalataya ay dapat magsuri ng kanyang sarili at ikumpisal ang anumang kasalanan, na siyang katumbas ng “paghatol sa sarili,” sa salita ni Pablo.

Ang Espiritu na Naihahayag sa Pamamagitan ng Katawan (The Spirit Manifested Through the Body)

Ang sama-samang hapunan ay maaaring mangyari bago o pagkatapos ng isang pagpupulong na ang pagsamba, pagtuturo at kakayahang espiritwal ay ipinamamahagi. Bahala na ang bawa’t tahanang iglesia upang kilalanin ang pormat, at ang mga pormat ay maaaring mag-iba sa bawa’t pagtitipon sa iisang tahanang iglesia.

Malinaw sa Banal na Salita na ang mga pagtitipon sa sinaunang iglesia ay lubhang iba sa mga serbisyo sa modernong institusyunal na iglesia. Partikular dito, binibigyan tayo ng 1 Corinto 11-14 ng kasaganaan ng pagkaunawa sa nangyayari kapag nagtitipon ang mga sinaunang Cristiano, at walang dahilan upang isipin na hindi maaari ang parehong pormat at hindi ito dapat sundin ngayon. Malinaw din na ang nangyari sa mga pagtitipon sa sinaunang iglesia na inilarawan ni Pablo ay nangyari lamang sa mga maliliit na grupo. Ang inilarawan ni Pablo ay hindi maaaring mangyari sa isang malaking pagtitipon.

Ako ang unang aamin na hindi ko naiintindihan lahat ng isinulat ni Pablo sa apat na kabanatang iyon ng Unang liham ni Pablo sa mga taga-Corinto. Ang inilarawan niya sa 1 Corinto11-14 ay ang presensiya ng Espiritu Santo sa kanila at ang pagpapahayag sa pamamagitan ng mga miyembro ng katawan. Nagbibigay siya ng mga kakayahan sa mga tao para sa magandang halimbawa ng buong katawan.

Itinatala ni Pablo ang siyam na espiritwal na kaloob: pagpapahayag mg mensaheng mula sa Diyos, pagsasalita sa iba’t ibang wika, pagpapaliwanag ng pagsasalita sa iba’t ibang wika, pagtuturo, paghahayag ng kalooban ng Diyos, pagbatid sa mga espiritu, kaloob na pagpapagaling sa mga maysakit , pananampalataya, at paggawa ng mga himala. Hindi niya inihahayag na lahat ng kaolob na ito ay naipapakita sa bawa’t pagtitipon, kundi ipinahihiwatig niya ang posibleng pagkakaroon ng mga ito at mukhang nilalagom ang ilang manipestasyon ng Espiritu sa 1 Corinto 14:26:

Ano ngayon ang kahulugan ng lahat ng iyon, mga kapatid? Kung sa inyong pagtitipon ay may umaawit, may nagtuturo, may naghahayag ng kalooban ng Diyos, may nagsasalita sa iba’t ibang mga wika, ay mayroon namang nagpapaliwanag noon, gawin ninyo ang lahat ng iyan sa ikauunlad ng iglesia.

Tingnan natin ang lahat ng limang karaniwang manipestasyong ito, at sa susunod na kabanata higit nating pagtuunan ang siyam na espiritwal na kaloob na nakatala sa 1 Corinto 12:8-10.

Una sa talaan ay ang awit. Kaloob-ng-espiritung mga awit ay binabanggit ni Pablo sa dalawa sa kanyang mga sulat sa mga iglesia, idinidiin ang kanilang papel sa mga pagtitipong Cristiano.

Huwag kayong maglalasing, sapagka’t mauuwi iyan sa magulong pamumuhay. Sa halip ay dapat kayong mapuspos ng espiritu. Mag-awitan kayo ng mga salmo, mga himno at mga awiting espiritwal; buong puso kayong umawit at magpuri sa Panginoon. (Efe. 5:18-19).

Ang salita ni Cristo’y hayaan ninyong lubusang manatili sa inyong puso. Turuan ninyo at paalalahanan ang isa’t isa nang may buong karunungan. Buong puso kayong umawit ng mga salmo, mga himno at mga awiting espiritwal, nang may pagpapasalamat sa Diyos. (Col. 3:16).

Ang pagkakaiba ng mga salmo, himno at awiting espiritwal ay hindi malinaw; nguni’t ang pangunahing punto ay batay silang lahat sa salita ni Cristo, sila ay puno ng Espiritu, at dapat awitin ng mga mananampalataya upang magturo at magpayo sa isa’t isa. Tunay na marami sa mga himno at awiting kinanta ng mga mananampalataya sa sa buong kasaysayan ng iglesia ay isa-isang nabibilang sa mga kategoryang iyon. Sa malas, napakaraming mga modernong himno at awitin ay kulang sa lalim na biblikal, na nagpapakitang hindi sila kaloob ng Espiritu, at dahil mababaw sila, ay walang tunay na halaga upang magturo at magpayo sa mga mananampalataya. Gayumpaman, dapat asahan ng mga mananampalatayang nagtitipon sa mga tahanang iglesia na hindi lamang sila binibigyang-inspirasyon ng Espiritu upang pamunuan ang mga popular na awiting-Cristiano, mga luma at bago, kundi magbibigay din sila ng tanging awitin sa ilan sa mga miyembro na magagamit nila sa pagpupuri. Tunay na katangi-tangi ang mga iglesiang mayroong sariling awiting kaloob ng Espiritu!

Pagtuturo (Teaching)

Pangalawa sa listahan ni Pablo ay ang pagtuturo. Muling ipinakikita nito na sinuman ay maaaring magbahagi ng kaloob-ng-Espiritung pagtuturo sa isang pagtitipon. Siyempre, bawa’t pagtuturo ay susuriin upang makita kung nakahanay ito sa pagtuturo ng mga apostol (dahil lahat ay tapat doon: tingnan ang Mga Gawa 2:42) at dapat ding gawin natin iyan ngayon. Nguni’t pansinin na walang ipinakikita rito o saanman sa Bagong Tipan na parehong tao ang nagsesermon bawa’t linggo kapag nagtitipon ang mga lokall na iglesia at nagiging bida sa pagtitipon.

Sa Jerusalem, mayroong malalaking pagtitipon sa Templo kung saan nagtuturo ang mga apostol. Alam natin na nabibigyan din ng tungkuling pagtuturo sa mga iglesia ang mga namumuno, at ilang tao ang natatawag sa ministeryong pagtuturo. Maraming ginawang pagtuturo si Pablo, sa madla at sa bahay-bahay (tingnan ang Gw. 20:20). Sa mga maliliit na pagtitipon ng mga mananampalataya, maaaring gamitin ng Espiritu Santo ang mga iba upang magturo, sa halip na mga apostol, namumuno o mga guro.

Pagdating sa pagtuturo, mukhang nalalamangan natin ang sinaunang iglesia sa kakayahang magdala ng mga kopya ng Biblia sa ating mga pagtitipon. Sa kabilang dako, marahil ang madaling kakayahan natin sa pagkuha ng Biblia ang tumulong sa atin upang iangat ang doktrina kaysa mahalin ang Diyos nang buong puso at mahalin ang ating mga kapwa nang tulad ng pagmamahal natin sa ating mga sarili, at ninanakawan tayo ng buhay na itinalaga sa atin ng Kasulatan. Hanggang-kamatayan tayong na-doktrinahan. Maraming maliliit na Bible study ay kasing-walang kabuluhan at nakababagot gaya ng mga sermon sa Linggo ng umaga. Ito ang isang magaling na tuntuning susundin sa pagtuturo sa mga tahanang iglesia: Kapag hindi ikinukubli ng mga namumunong bata ang kanilang pagkabagot, siguradong ang mga matatanda ang nagkukubli nito. Ang mga bata ay mahusay na sukatan ng katotohanan.

Pahayag (Revelation)

Pangatlo, itinatala ni Pablo ang “pahayag.” Maaaring ibig sabihin niyan ang anumang inihayag ng Diyos sa sinumang miyembro ng katawan. Halimbawa, tiyak na binabanggit kung paano pupuntahan ng di-sumasampalataya ang isang pagtitipong Cristiano at “malalaman niya ang mga lihim ng kanyang puso.” Ang resulta ay “madarama niya ang kanyang tunay na kalagayan,” “makikilala niyang siya’y makasalanan,” kaya’t “luluhod siya, sasamba sa Diyos, at sasabihing, ‘Talagang ang Diyos ay nasa inyo’ ” (1 Cor. 14:24-25).

Dito muli nating makikita na ang tunay na presensiya ng Espiritu Santo ay isang inaasahang katangian ng mga pagtitipon ng iglesia, at ang mga kababalaghan ay nangyayari dahil sa Kanyang presensiya. Tunay na pinaniwalaan ng mga sinaunang Cristiano ang pangako ni Jesus na, “Sapagka’t saanman may dalawa o tatlong nagkakatipon sa pangalan ko, naroon akong kasama nila” (Mat. 18:20). Kung si Jesus Mismo ay kasama nila, mangyayari ang mga milagro. Literal na sila ay “sumasamba sa Diyos sa pamamagitan ng Kanyang Espiritu” (Fil. 3:3).

Anu’t ano pa man, ang pahayag ng mga propeta, na aking babanggitin, ay maaaring maglaman ng mga pahayag tungkol sa mga puso ng mga tao. Nguni’t ang pahayag ay maibibigay tungkol sa ibang bagay at sa ibang paraan, gaya ng mga panaginip o pangitain (tingnan ang Gw. 2:17).

Pagsasalita ng Iba’t Ibang Wika at Pagbibigay-Kahulugan (Tongues and Interpretation)

Pang-apat, inilista ni Pablo ang dalawang kaloob na magkasama, ang pagsasalita ng iba’t ibang wika at ang pagbibigay-kahulugan sa pagsasalita sa iba’t ibang wika. Sa Corinto, sobra-sobra at inaabuso ang pagsasalita sa iba’t ibang wika. Ibig sabihin, ang mga tao ay nagsasalita sa iba’t ibang wika sa mga pagtitipong iglesia at walang pagpapakahulugan, kaya walang nakakaalam kung ano ang mga pinagsasasabi. Magtataka tayo kung paano masisisi ang mga taga-Corinto, dahil mukhang kasalanan iyan ng Espiritu Santo sa pagbibigay sa kanila ng kaloob ng pagsasalita sa iba’t ibang wika na hindi binibigyan ang sinuman ng kaloob ng pagpapakahulgan. Mayroong sapat na sagot sa tanong na iyan na tatalakayin ko sa isang susunod na kabanata. Anu’t ano pa man, hindi ipinagbawal ni Pablo ang pagsasalita sa iba’t ibang wika (na siyang ginagawa ng maraming iglesiang institusyunal). Bagkus, ipinagbawal niya ang pagbabawal ng pagsasalita sa iba’t ibang wika, at inihayag na utos ito ng Panginoon (tingnan ang 1 Cor. 14:37-39)!

[6]

Ito ay isang kaloob na, kapag ginagawa nang tama, ay parangalan ang katawan at patibayin ang kahima-himalang presensiya ng Diyos sa kanilang kalagitnaan. Ang Diyos ang nagsasaslita sa pamamagitan ng mga tao, pinaaalalahanan sila sa Kanyang katotohanan at Kanyang kalooban.

Mariing pinagtibay nga ni Pablo sa kabanata 14 sa pagkakaangat ng pagpapahayag ng mga mensaheng mula sa Diyos sa mga hindi-pinakakahulugang pagsasalita sa iba’y ibang wika. Mariin niyang hinikayat ang mga taga-Corinto sa kanilang kagustuhang magpahayag ng mensaheng mula sa Diyos, at ipinakikita nito na ang mga kaloob ng espiritu ay higit na naipakikita sa mga taong nagnanais ng mga ito. Pinayuhan din ni Pablo ang mga mananampalataya sa Tesalonica, “Huwag na ninyong hadlangan ang Espiritu Santo” (1 Tes. 5:19). Ipinakikita ang espiritu sa pagkaroon ng maling saloobin sa kaloob na pagpapahayag ng mensahe mula sa Diyos. Walang dudang iyan ang dahilan kung bakit ang kaloob na pagpapahayag ng mensahe mula sa Diyos ay bihirang naipakikita sa mga mananampalataya ngayon.

Paano Magsimula (How to Start)

Naipapanganak ang mga tahanang iglesia ng Espiritu Santo sa pamamagitan ng ministeryo ng pagtatatag ng tahanang- iglesia o isang namumuno/pastor/tagapangasiwa na nabigyan ng Diyos ng bisyon para sa isang tahanang- iglesia. Alalahaning ang isang biblikal na namumuno/pastor/tagapangasiwa ay maaaring siyang itinuturing ng iglesiang institusyunal na magulang na layko. Walang tagatatag ng iglesia ang nangangailangan ng pormal na pag-aaral para sa ministeryo.

Kapag naibigay na ng Espiritu sa tagatatag ang bisyon para sa isang tahanang iglesia, kailangan niyang hanapin ang Panginoon tungkol sa ibang makakasama niya. Isasama siya ng Panginoon sa ibang taong pareho ang bisyon, at pinagtitibay ang kanyang pamumuno. O maaari siyang dalhin sa mga di-nananampalatayang bukas ang isip upang dalhin niya sila kay Cristo at mag-alagad sa isang tahanang iglesia.

Iyong mga nag-uumpisa pa lamang sa pakikipagsapalaran sa isang tahanang iglesia ay dapat umintindi na kailangan ng sapat na panahon para sa mga baguhan upangs maging komportable sa isa’t isa at matutuhan ang pakikibagay at pakikidaloy sa Espiritu. Ito ay magiging pagsubok at pagkakamali. Ang mga konsepto ng pagsali ng bawa’t-miyembro, pamumunong biblikal, ang pamumuno ng Espiritu at mga kaloob, sama-samang hapunan, isang karaniwan nguni’t espiritwal na kapaligiran ay lubhang dayuhan sa mga pamilyar lamang sa serbisyo sa institusyunal na iglesia. Kaya ang pagpapaiiral ng pagpapala at pasensiya ay kinakailangan habang ipinapanganak ang tahanang iglesia. Ang unang pormat ay maaaring tahanang Bible study, na may isang taong namumuno ng pagsamba, isa pang nagbabahagi ng inihandang pagtuturo, at magwawakas sa isang pagkakataon ng panalangin, kapatiran at hapunan. Bagama’t habang pinag-aaralan ng grupo ang biblikal na pormat para sa mga tahanang iglesiang iyon, ang namumuno/pastor/tagapangasiwa ay dapat manghikayat sa mga miyembro upaang gawin nila ang pinakamabuti para sa Diyos. Pagkatapos, mag-enjoy sa biyahe!

Maaaring lumipat ang mga pagpupulong sa Tahanang iglesia sa bahay-bahay ng iba-ibang miyembro kada Linggo, o isang tao ang maaaring magbukas ng kanyang tahanan bawa’t linggo. Paminsan-minsan, ang ilang tahanang iglesia ay lumilipat sa labas kung maganda ang panahon. Ang oras at lugar ay hindi kailangang Linggo ng umaga, kundi sa panahong naaayon sa lahat ng miyembro. Bilang pangwakas, magandang mag-umpisang maliit, na may kasaping hindi hihigit sa labindalawa.

Ang Paglipat mula Institusyon sa Pagiging Tahanang iglesia (How to Transition from Institution to House Church)

Sigurado, marami sa mga pastor na nagbabasa nito ay umiiral sa ilalim ng istruktura ng institusyunal na iglesia, at marahil ikaw, mahal na mambabasa, ay isa sa kanila. Kung nasagi ko ang isang kurdon sa iyong kalooban na nananabik sa uri ng iglesiang inilalarawan ko, iniisip mo na kung paano mo gagawin ang transisyon. Hinihikayat kitang maghintay. Mag-umpisa sa pagtuturo lamang ng mga biblikal na katotohanan at gawin ang kaya sa loob ng istrukturang kinalalagyan mo upang lumikha ng mga alagad na susunod sa mg utos ni Jesus. Malamang na ang mga tunay na alagad ay magnanais ng transisyon sa isang biblikal na istrukturang iglesia na naiintindihan nila. Ang mga kambing at relihiyosong tao ay malamang na tumanggi sa nasabing mga transisyon.

Pangalawa, pag-aralan ang sinasabi ng Kasulatan tungkol sa paksa at turuan ang iyong kongregasyon tungkol sa mga istrukturang iglesia at ang taglay na pagpapala ng mga ito. Sa susunod ay maaari na ninyong kanselahin ang inyong pagpupulong sa gitna ng linggo o serbisyo sa gabi ng Linggo upang umpisahan ang lingguhang maliliit na pulong sa mga bahay-bahay na pinangangasiwaan ng mga magulang na mananampalataya.

Hikayatin ang lahat upang dumalo. Hangga’t maaari, dagdagan ang inyong pagsunod sa padron ng biblikal na modelo ng tahanang iglesia. At bigyang-panahon ang mga tao upang lubusang matanggap ang pagpapala ng maliit nilang grupo.

Kung nasisiyahan na ang lahat sa mga pagpupulong sa tahanan, maaari mo nang ihayag na ang isang Linggo sa susunod na buwan ay magiging “Maagang Linggo ng iglesia.” Sa Linggong iyan, isasara ang gusaling iglesia at lahat ay pupunta sa mga tahanan upang magtipon gaya ng ginawa sa sinaunang iglesia, sama-samang naghahapunan, ang Banal na Hapunan ng Panginoon, kapatiran, pagsamba, at pagbabahagi ng pagtuturo at kaloob ng Espiritu. Kung tagumpay ito, maaari kang magkaroon ng pagtitipong gaya nito isang Linggo bawa’t buwan, hanggang sa dalawa, pagkatapos ay tatlo. Sa kalaunan, mapapakawalan mo ang bawa’t grupo bilang malayang tahanang iglesia, malaya upang lumago at magparami, at marahil ay magtipon para sa malaking pagpupulong minsan sa loob ng dalawang buwan.

Ang buong prosesong itong inilarawan ko ay maaaring mangyari sa loob ng isa hanggang dalawang taon.

O, kung gusto mo pang maging higit na maingat, maari mong umpisahan lamang ang isang pagtitipon sa tahanan nang may ilan sa pinaka-interesadong miyembrong pinamumunuan mo mismo. (Muli, hindi kailangang magtipon sa Linggo ng umaga ang mga tahanang iglesia.) Maaaring idulog bilang eksperimento at tiyak na magiging isang makabuluhang karanasan para sa lahat.

Kapag nagtagumpay ito, magtalaga ng isang tagapangasiwa at pakawalan ang grupo upang maging malayang iglesiang sasali sa Lingguhang serbisyo minsan lamang kada buwan. Nang sa gayon, ang bagong iglesia ay bahagi pa rin ng inang iglesia, at hindi mamaliitin ng mga naroon pa sa kongregasyong institusyunal. Maaari rin itong maka-impluwensiya sa iba upang ituring na bahagi ng isa pang tahanang iglesiang itinatatag ng iglesiang institusyunal.

Kung lalago ang unang grupo, taimtim na hatiin ito upang ang dalawang hati ay may magaling na pinuno at sapat na kaloob sa mga miyembro. Maaaring magtipon ang dalawa sa isang malaking pagdiriwang sa napagkasunduang mga okasyon, marahil minsan kada buwan o minsan bawa’t tatlong buwan.

Kahit alin ang daang tatahakin, panatilihing nakatuon sa layunin kahit na may mga kabiguan, na tunay na darating. Binubuo ang mga tahanang iglesia ng mga tao, at sanhi ng problema ang mga tao. Huwag sumuko.

Hindi mangyayaring lahat sa inyong kongregasyon ay gagawa ng ganyang transisyon, kaya magpasya ka kung kailan mo itatalaga mismo ang iyong sarili sa isang tahanang iglesia o koponan ng mga tahanang iglesia, upang iwanan ang institusyon. Iyan ang araw na mahalaga para sa iyo!

Ang Ulirang iglesia (The Ideal Church)

Maaari bang higit na matagumpay sa mata ng Diyos ang isang pastor sa tahanang iglesia kaysa isang pastor ng mega- iglesiang may malaking gusali at libu-libong dumadalo tuwing Linggo? Oo, kung nagpaparami siya ng masunuring mga alagad at tagalikha-ng-alagad, sumusunod sa modelo ni Jesus, salungat sa pag-ipon lamang niya ng mga espiritwal na kambing minsan isang linggo upang manood ng isang konsiyerto at makinig sa nakasisiyang talumpating binasbasan ng ilang sipi sa bibliang wala-sa-konteksto.

Ang isang pastor na naghahangad sumunod sa modelong tahanang iglesia ay hindi kailanman magkakaroon ng malaking kongregasyong kanya lamang. Bagama’t sa kalaunan, magkakaroon siya ng mga bungang nagtatagal, habang lumilikha ng alagad ang kanyang mga alagad. Maraming pastor ng “maliliit” na kongregasyon ng 40 o 50 tao na nagsisikap dumami ay nangangailangang magbago ng isip. Baka masyado nang malaki ang kanilang mga iglesia. Marahil ay huminto na sila sa kapapanalanging mabigyan ng higit na malaking gusali at mag-umpisang manalangin kung sino ang itatalaga upang mamuno ng dalawang tahanang iglesia (Maaari ba, kapang nangyari iyan, huwag ninyong bigyan ng bagong pangalan ang inyong denominasyon at bigyan ng titulong “obispo” ang inyong sarili!) .

Kailangan nating tanggalin ang palagay na higit na maganda ang mas malaki kung iglesia ang pag-uusapan. Kung susuriin natin sa pamantayang biblikal, mga isahang kongregasyong binubuo ng sandaang di-inaalagad na manonood na nagtitipon sa natatanging gusali ay lubhang kakaiba. Kung sinuman sa mga orihinal na apostol ang bumisita sa makabagong iglesiang institusyunal, magkakamot sila ng kanilang mga ulo!

Pangwakas na Pagtanggi (Final Objection)

Laging sinasabi na hindi kailanman tatanggapin ang idea ng mga iglesiang nagtitipon sa mga tahanan sa Kanluraning mundo kung saan naging bahagi na ng kultura ang Kristianismo. Kaya pinagtatalunan ang ating pananatili sa modelong institusyunal.

Una, napatutunayang hindi totoo ito, dahil ang kilusang tahanang iglesia at mabilis na umuusad sa Kanluraning mundo.

Pangalawa, masaya nang nagtitipon ang mga tao para sa mga pagdiriwang, hapunan, kapatiran, Bible study at grupong cell sa mga tahanan. Ang pagtanggap sa idea ng isang iglesia sa tahanan ay isang maliit na pagbabagong-isip.

Pangatlo, totoo na ang mga relihiyosong tao, “mga kambing na espiritwal,” ay hindi kailanman makatatanggap ng konsepto ng tahanang iglesia. Hindi sila kailanman gagawa ng anuman upang ituring silang kakaiba ng kanilang mga kapitbahay. Nguni’t ang totoong alagad ni Jesu-Cristo ay talagang tatanggap sa konsepto ng tahanang iglesia kapag naintindihan nila ang batayang biblikal. Madali nilang mapagtatanto na hindi kinakailangan ang mga gusali sa pag-aalagad. Kung gusto mong magtayo ng malaking iglesiang gamit ang “kahoy, dayamo o damo” (tingnan ang 1 Cor. 3:12), kailangan mo ng gusali, nguni’t masusunog din lang sa katapusan. Nguni’t kung gusto mong magparami ng mga alagad at tagalikha-ng- alagad, ang pagtatayo ng iglesia ni Jesus Cristo gamit ang “ginto, pilak o mahahalagang bato,” hindi mo kailangang magsayang ng salapi at lakas para sa mga gusali.

Napaka-interesante na ang pinakadakilang katutubong kilusang Ebangheliko sa mundo ngayon, ang kilusang “back to Jerusalem” ng mga tahanang iglesiang ng mga Tsino, ay nagpatibay ng tiyak na estratehiya upang ituro ang bintanang 10/40. Ang sabi nila, “wala kaming pagnanais na magtayo ng isa mang gusaling iglesia saanman! Pinababayaan nitong mabilis na kumalat ang Ebanghelyo, higit na mahirap alamin ng gobyerno, at hinahayaan tayong gugulin lahat ng ating mga kakayahan sa ministeryong Ebanghelyo.”

[7]

Tunay na magaling at biblikal na halimbawang susundin!

 

---

[1]

Bagama’t magmumukhang radikal, ang tanging dahilan ng pangangailangan ng mga gusaling simbahan ay ang kakulangan ng mga pinunong mamamahala ng maliliit na tahanang simbahan, na naging resulta ng kahinaan nga pagiging alagad ng magiging pinuno sa ilalim ng mga institusyunal na simbahan. Maaari kayang ang mga pastor ng malalaking simbahang institusyunal ay tunay na maysala sa pagkakait ng karapat-dapat na ministeryo sa mga pastor na tinawag ng Diyos sa kanilang kongregasyon? Oo.

[2]

Maaari rin nating punain kung bakit walang mga “matatandang pastor” “associate pastor” o “assistant pastor” na binabanggit sa Banal na Kasulatan. Muli, ang mga ito ay titulo na parang mahalaga sa modernong simbahan dahil sa kanyang istruktura ay hindi mahalaga sa sinaunang simbahan dahil sa kanyang istruktura. Mga tahanang simbahang may dalawampung tao ay hindi nangangailangan ng matatanda, associate o mga assistant na pastor.

[3]

Maraming mga pastor ang hindi kailanman nagiging magaling na mananalumpati, kahit na sila ay tinawag-ng-Diyos, mapagkalingang tagasilbi ni Cristo. Katunayan, mabagsik bang sabihing maraming sermon ng mga pastor ang nakakabagot, o kaya ay kung minsa’y nakakabagot? Ang sinabi ng isang kritiko ng simbahang, “ang sanlibong-yardang-tingin”ay pangkaraniwan sa mga nakaupo sa simbahan. Nguni’t ang mga pastor ding iyon na nakakabagot manalumpati ay kadalasang magagaling makipag-usap, at hindi nababagot ang kanilang mga tao sa kanilang pag-uusap. Kaya ang inter-active na pagtuturo sa mga tahanang-simbahan ay napaka-interesante. Lumilipad ang panahon sa mga pagkakataong iyon, kumpara sa maraming palihim na tumitingin sa orasan sa tuwing may sermon sa simbahan. Ang mga pastor sa tahanan ay hindi kailangang mag-alala sa pagiging nakakabagot.

[4]

Isa sa mga paborito kong kahulugan ng salitang kabaliwan ay ito: paulit-ulit na paggawa ng isang bagay at umaasa ng ibang resulta. Makapagtuturo nang mahabang panahon ang isang pastor tungkol sa tungkulin ng bawa’t miyembro upang makisangkot sa paglikha ng alagad, nguni’t hangga’t hindi sila gumagawa ng paraan upang palitan ang mga istruktura, patuloy na pupunta sa simbahan ang mga tao upang umupo, makinig at umuwi. Pastor, kung ipagpapatuloy mong gawin ang hindi nakapagpabago ng mga tao noon, hindi sila magbabago sa kinabukasan.

[5]

Siyempre, ang pangunahing dahilan kung bakit ayaaw ng mga pastor ang ideang ito ay gumagawa sila ng sarili nilang kaharian, hindi kaharian ng Diyos.

[6]

Alam ko, siyempre, na mayroong mga nagtuturing na ang mga milagro ng Espiritu ay nababagay lamang sa unang dantaon, kung kailan sila ay pinaniniwalaang huminto. Kaya, wala tayong dahilan upang hanapin ang naranasan ng sinaunang simbahan, at ang pagsasalita ng iba’t ibang wika ay hindi na balido. Kaunti ang aking pakikiramay sa mga taong iyan na parang makabagong Saduseo. Gaya ng isang nakapagpapapuri sa Diyos nang ilang ulit sa Hapon ayon sa mananalita ng Hapon na nakarinig sa akin, at ni hindi ako nakapag-aral ng Hapon, alam ko na hindi huminto ang pagbibigay ng mga kaloob na ganito ng Espiritu. Nagtataka rin ako kung bakit ang mga Saduseong ito ay nag-aangking tumatawag pa rin ang Banal na Espiritu, nanghahatol at nagpapabuhay sa mga makasalanan, nguni’t itinatakwil ang trabaho ng Espiritu sa kabila ng mga milagrong iyon. Ang uri ng “teolohiyang “ ito ay bunga ng hindi paniniwala ng mga tao at hindi pagsunod, walang pagpapatibay ng Banal na Salita, at katunayan ay tumataliwas sa layunin ni Cristo. Ito ay direktang pagsuway kay Cristo ayon sa isinulat ni Pablo 1 Cor. 14:37.

[7]

Brother Yun, Back to Jerusalem, ph. 58.

Sa biblikal na pananalita, ang alagad ay isang matapat na mananampalataya sa Panginoong Jesu-Cristo, isang tagasunod sa Kanyang Salita nang sa gayon ay napalalaya sa kanyang mga kasalanan. Ang alagad ay isang taong natututong sumunod sa lahat ng utos ni Cristo, at isang taong nagmamahal kay Cristo nang higit pa sa kanyang sariling pamilya, karangyaan sa buhay, at ang kanyang ari-arian, at ipinakikita niya ang pagmamahal na iyon sa kanyang pamumuhay. Ang mga tunay na alagad ni Jesus ay nagmamahalan at ipinakikita ang pagmamahal na iyan sa mga praktikal na paraan. Sila ay namumunga.[1]

Ito ang mga uri ng taong gusto ni Jesus.

Kitang-kita na ang mga hindi Niya alagad ay hindi makalilikha ng alagad para sa Kanya. Kaya tiyakin muna natin na tayo ay Kanyang alagad bago natin subukang lumikha ng sinumang alagad para sa Kanya. Maraming ministro ang magkukulang, kung susukatin sila batay sa pagpapakahulugan ng Biblia sa pagiging ministro. Walang pag-asang makalilikha ang mga ministrong ito ng alagad, at sa katunayan, ni hindi nila susubukan. Sila mismo ay walang sapat na katapatan kay Jesus Cristo upang tiisin ang mga paghihirap na daranasin ng paglikha ng tunay na alagad.

Mula sa puntong ito, ipagpapalagay ko na ang mga ministrong magpapatuloy sa pagbasa ay mismong alagad ng Panginoong Jesu-Cristo, tunay na matapat sa pagsunod sa Kanyang mga utos. Kung hindi, walang halaga ang iyong patuloy na pagbasa hanggang sa maibigay mo ang kinakailangang katapatan upang maging tunay na alagad. Huwag nang maghintay nang matagal! Lumuhod ka at magsisi! Sa Kanyang kagila-gilalas na biyaya, patatawarin ka ng Diyos at gagawin ka Niyang bagong nilalang kay Cristo!

Muling Ipinapakahulugan ang Pagiging Alagad (Redefining Discipleship)

Bagama’t lubhang nilinaw ni Jesus kung ano ang pagiging alagad, marami ang nagpalit sa Kanyang depinisyon sa sarili nilang pagkakaintindi. Halimbawa, sa iba, ang salitang alagad ay isang malabong termino na tumutukoy sa sinumang nagpapanggap na isang Cristiano. Sa kanila, ang salitang alagad ay nahubaran ng lahat ng kahulugang biblikal.

Itinuturing ng iba na ang pagiging alagad ay isang opsyunal na pangalawang hakbang ng katapatan para sa patungong-langit na mananampalataya. Naniniwala sila na maaaring maging patungong-langit na mananampalataya kay Jesus nguni’t hindi maging alagad ni Jesus! Dahil lubhang mahirap ang basta balewalain ang mahigpit ng hinihingi ng pagiging alagad na naisulat sa Banal na Salita, itinuturong may dalawang antas ng Cristiano—mga mananampalataya, na nananampalataya kay Jesus, at mga alagad, na nananampalataya at matapat kay Jesus. Kaakibat ng paniniwalang ito, laging sinasabing maraming mananampalataya nguni’t kaunting alagad, bagama’t kapwa sila pupunta sa langit.

Mabisang pinawawalang-saysay ng doktrinang ito ang utos ni Cristo upang lumikha ng alagad, na siya ring nagpapawalang-bisa sa paglikha ng mga alagad. Kung ang pagiging alagad ay nangangahulugan ng katapatan hanggang sa pagtatakwil sa sarili pati na kahirapan, at kung ang pagiging alagad ay opsyunal, ang malaking bahagi ng mga tao ay piliing hindi maging alagad, lalo na kung iisipin nilang malugod silang tatanggapin sa langit bilang hindi-alagad.

Kaya heto ang ilang napakahalagang katanungang dapat nating itanong: Itinuturo ba ng Banal na Salita na maaaring maging mananampalatayang patungong-langit nguni’t hindi alagad ni Jesu-Cristo? Ang pagiging alagad ba ay opsyunal na hakbang para sa mga mananampalataya? May dalawang antas ba ang mga Cristiano, ang hindi nakapagpasyang mananampalataya at nakapagpasyang alagad?

Ang sagot sa lahat ng katanungang ito ay Hindi. Saanman sa Bagong Tipan ay hindi nagtuturo na may dalawang hanay ng Cristiano, ang mananampalataya at mga alagad. Kapag binasa ninuman ang aklat ng Mga Gawa, mababasa niya ang paulit-ulit na pagbanggit sa mga alagad, at tuwirang hindi ito tumutukoy sa higit na mataas na uri ng nakapagpasyang mananampalataya. Lahat ng naniniwala kay Jesus ay alagad.

[2]

Katunayan, “ang mga alagad ay unang tinawag na Cristiano sa Antioquia” (Gw.11:26, idinagdag ang pagdidiin).

Nakasisiyang pansinin na ang salitang Griego na isinanaling alagad (mathetes) ay matatagpuan sa Bagong Tipan nang 261 ulit, samantalang ang isinaling salitang Griego na mananampalataya (pistos) ay siyam na ulit lamang na binabanggit (na isinalin sa salitang mananampalataya sa New American Standard version). Ang salitang Griegong salin ng Cristiano (Christianos) ay tatlong ulit lamang matatagpuan. Ang mga naturang katotohanan ay sapat na upang makumbinsi ang isang matapat na naghahanap na lahat ng kabilang sa unang iglesiang iyon na naniwala kay Jesus ay itinuring na Kanyang alagad.

Komentaryo ni Jesus (Jesus’ Commentary)

Talagang hindi itinuring ni Jesus na ang pagiging alagad ay pangalawa at opsyunal na hakbang para sa mga mananampalataya. Ang Kanyang tatlong pangangailangan para maging alagad na nabasa natin sa Lucas 14 ay hindi tumutukoy sa mga mananampalataya bilang isang paanyaya sa isang higit na mataas na antas ng paglilingkod. Kundi, patungkol ang kanyang salita sa lahat ng karamihan. Ang pagiging alagad ang unang hakbang sa isang relasyon sa Diyos. Dagdag pa, mababasa natin sa Juan 8:

Pagkabigkas ni Jesus sa mga ito,

[3]

maraming nakarinig [nito]

[4]

ang sumampalataya sa Kanya. Sinabi naman ni Jesus sa mga Judiong naniniwala sa kanya, “Kung tinutupad ninyo ang aking aral, kayo nga’y tunay na mga alagad ko; makikilala ninyo ang katotohanan, at ang katotohanan ang magpapalaya sa inyo.” (Jn. 8:30-32).

Walang sinuman ang maaaring matalinong makihamok laban sa di-mapasusubaliang katotohanang nakikipag-usap si Jesus sa bagong-tanggap na mananampalataya, “Sa tamang panahon sa kinabukasan, maaari ninyong isaalang-alang ang paggawa ng susunod na hakbang, isang hakbang ng pangangako, upang maging Aking alagad. Hindi, nakipag-usap si Jesus sa mga bagong mananampalataya na parang inasahan na Niyang magiging alagad Niya sila, na parang ang mga salitang mananampalataya at alagad ay magkasingkahulugan. Sinabi niya sa mga bagong-nangakong mananampalatayang iyon na ang paraan upang patunayan nilang sila’y mga alagad ay sa pagsunod sa Kanyang salita, na magpapalaya sa kanila sa kasalanan (tingnan ang 8:34-36).

Alam ni Jesus na ang pagtanggap lamangng pananampalataya ay hindi patunay na talagang naniniwala sila. Alam din Niya na iyong mga tunay na naniniwalang Siya ang Anak ng Diyos ay kikilos na parang ganoon na sila—Kanyang mga dagliang alagad—na naghahangad na sumunod sa Kanya at pasayahin Siya. Ang mga mananampalataya/alagad ay sadyang susunod sa Kanyang Salita, at ituring nila itong tahanan. At habang natutuklasan nila ang Kanyang kalooban sa pagkatuto ng Kanyang mga utos, sumusulong silang napapalaya sa kasalanan.

Kaya agad hinamon ni Jesus iyong mga bagong mananampalataya upang subukin ang kanilang mga sarili. Ang kanyang pahayag, “Kung kayo ay tunay Kong mga alagad” ang nagpapakitang naniwala Siya na maaaring hindi sila tunay na alagad, kundi alagad lamang sa pangalan. Maaaring nahihibang lamang sila sa kanilang sarili. Maseseguro lamang nilang sila ay Kanyang tunay na alagad kapag sila’y pumasa sa pagsubok ni Jesus. (At sa pagbasa sa pag-uusap sa Juan 8:37-59, mukhang tunay na may magandang dahilan si Jesus upang pagdudahan ang kanilang katapatan.)

[5]

 

Pinasusubalian ng ating pangunahing salita sa Biblia, Mateo 28:18-20, ang teoryang ang mga alagad ay higit na mataas na hanay ng naglilingkod na mananampalataya. Iniutos ni Jesus sa Kanyang Dakilang Komisyon na bautismuhan ang mga alagad. Siyempre, ang talaan ng aklat ng Mga Gawa ang nagpapakitang hindi naghintay ang mga alagad hanggang ginawa ng mga bagong mananampalataya ang “pangalawang hakbang ng lubusang paglilingkod kay Cristo” bago nila binautismuhan ang mga ito. Kundi, halos dagliang binautismuhan ng mga alagad ang lahat ng mga bagong mananampalataya pagkatapos ng kanilang pagbabagong-buhay. Naniniwala silang lahat ng mga tunay na mananampalataya ay alagad.

Kaugnay dito, ang naniniwalang ang mga alagad ay iyong naiibang naglilingkod na mananampalataya ay hindi nakikiisa sa kanilang sariling teolohiya. Karamihan sa kanila ay nagbabautismo sa sinumang nagsasabing nananampalataya sila kay Jesus, at hindi nila hinihintay na makamit ng mga ito ang lubos na mapangakong antas ng “pagiging alagad.” Datapwa’t kung tunay na nagtitiwala sila sa kanilang ipinangangaral, babautismuhan lamang sana nila ang mga nakarating na sa antas ng pagiging alagad, na kinabibilangan lamang ng kaunti sa kanilang hanay.

Marahil ay sapat na ang isang pangwakas na dagok sa makademonyong doktrinang ito. Kung naiiba ang mananampalataya sa alagad, bakit isinulat ni Juan na ang pag-ibig sa kapwa ang tandang nagpapakilala sa isang tunay na ipinanganak-muling mananampalataya (tingnan ang 1 Jn. 3:14),at sinabi ni Jesus na ang pag-ibig sa kapwa ay ang tandang nagpapakilala sa Kanyang tunay na alagad (Jn. 13:35)

Ang Pinanggalingan ng Huwad na Doktrina (The Origin of this False Doctrine)

Kung ang idea ng dalawang magkahiwalay na Cristiano, mga mananampalataya at mga alagad, ay hindi nakikita sa Ebanghelyo, paano ipagtatanggol ang ganitong doktrina? Ang sagot ay, ang doktrinang ito ay solong sinusuportahan ng isa pang huwad na doktrina tungkol sa kaligtasan. Naninindigan ang doktrinang iyon na ang mga mahihirap na hinihingi ng pagiging alagad ay hindi kumporme sa katotohanang ang kaligtasan ay sa pamamagitan ng pagpapala. Batay sa lohikang iyon, ipinapalagay na ang mga kinakailangan sa pagiging alagad ay hindi maaaring pangangailangan sa kaligtasan. Kaya, ang pagiging alagad ay maaaring isang opsyunal na hakbang ng katapatan para sa mga patungong-langit na mananampalatayang nailigtas ng pagpapala.

Ang nakamamatay na kahinaan ng teoryang ito ay ang pagkakaroon ng napakaraming sipi sa Kasulatan na taliwas dito. Ano, halimbawa, ang lilinaw pa sa sinabi ni Jesus pagtatapos ng Kanyang Sermon sa Bundok, pagkatapos Niyang isa-isahin ang marami Niyang utos?

Hindi lahat ng tumatawag sa akin, “Panginoon, Panginoon,” ay papasok sa kaharian ng langit; kundi ang mga tao lamang na sumusunod sa kalooban ng Aking Ama na nasa langit (Mt.7:21).

Malinaw na iniugnay ni Jesus ang pagsunod sa kaligtasan, dito at sa marami pang pangungusap. Kaya paano natin iuugnay ang napakaraming pangungusap na ganito sa pagpapatunay ng Biblia na ang kaligtasan ay sa pagpapala? Simple lamang. Ang Diyos, sa pamamagitan ng kanyang kamangha-manghang pagpapala, ay pansamantalang nag-aalok ng pagkakataon sa lahat upang magsisi, manampalataya, at maipanganak muli, mabigyang-kapangyarihan ng Espiritu Santo upang mamuhay na masunurin. Kaya ang kaligtasan ay sa pagpapala. Kung walang pagpapala ng Diyos, walang maliligtas, dahil lahat tayo ay makasalanan. Hindi karapat-dapat mailigtas ang makasalanan. Kaya kailangan nila ang pagpapala ng Diyos upang sila’y mailigtas.

Ang pagpapala ng Diyos ay naipapakita sa maraming paraan patungkol sa ating kaligtasan. Naipapakita ito sa pagkamatay ni Jesus sa krus, ang pagtawag ng Diyos sa atin sa pamamagitan ng Ebanghelyo, ang pagpapalapit Niya sa atin kay Cristo, ang pagpaparusa Niya sa atin dahil sa kasalanan, ang pagdudulot Niya sa atin ng pagkakataong magsisi, ang muling pagpapasigla Niya sa atin at ang pagpuno Niya sa atin ng Espiritu Santo, ang pagputol Niya ng kapangyarihan ng kasalanan sa ating buhay, ang pagbibigay-kapangyarihan Niya sa atin upang mamuhay nang may kabanalan, ang disiplina Niya sa atin kapag tayo’y nagkakasala, at marami pang iba. Hindi natin pinaghirapan upang makamtan ang alinman sa mga ito. Nailigtas tayo ng pagpapala mula simula hanggang wakas.

Subali’t ayon sa Ebanghelyo, ang kaligtasan ay hindi lamang “sa pagpapala,” kundi “sa pamamagitan ng pananampalataya”: Dahil sa pagpapala kayo ay nailigtas sa pamamagitan ng pananampalataya” (Efe. 2:8a, idinagdag ang pagdidiin). Kapwa kailangan ang dalawang bahagi, at kitang-kitang hindi sila magkasalungat. Kung maliligtas ang mga tao, kapwa pagpapala at pananampalataya ang kinakailangan. Ibinibigay ng Diyos ang Kanyang pagpapala, at tinutugunan natin ng pananampalataya. Ang tunay na pananampalataya, siyempre, ay nagbubunga ng pagsunod sa mga utos ng Diyos. Gaya ng pagsulat ni Santiago sa ikalawang kabanata ng kanyang sulat, ang pananampalatayang walang kalakip na gawa ay patay, walang halaga, at hindi nakaliligtas (tingnan ang San. 2:14-26).

[6]

 

Ang totoo niyan, ang pagpapala ng Diyos ay hindi kailanman nag-alok ng lisensiya upang magkasala. Kundi, ang pagpapala ng Diyos ay nag-aalok ng pansamantalang pagkakataon upang magsisi at maipanganak muli. Sa likod ng kamatayan, wala nang pagkakataong magsisi at maipanganak muli, kaya hindi na makukuha ang pagpapala ng Diyos. Kaya, dapat lang na ang Kanyang nakaliligtas na pagpapala ay pansamantala.

Isang Babaing Iniligtas ni Jesus sa Pagpapala sa Pamamagitan ng Pananampalataya (A Woman Whom Jesus Saved by Grace Through Faith)

Isang ganap na larawan ng kaligtasan na iniaalok ng pagpapala sa pamamagitan ng pananampalataya ang matatagpuan sa kuwento ng engkuwentro ni Jesus sa babaing nahuli sa akto ng pakikiapid. Ang sabi ni Jesus sa kanya, “Hindi rin kita hahatulan [iyan ang pagpapala, dahil ang marapat sa kanya ay isumpa]; umuwi ka na, at mula ngayon ay huwag ka nang gumawa ng kasalanan.” (Jn. 8:11, idinagdag ang pagdidiin). Nang dapat siyang mamatay, pinawalang-sala siya ni Jesus. Pinaalis Niya siya, subali’t may babala: Mula ngayon ay huwag ka nang gumawa ng kasalanan. Ito ang eksaktong sinasabi ni Jesus sa lahat ng makasalanan sa mundo—”Hindi kita hinahatulan ngayon. Dapat kang mamatay at habang panahong sumpain sa impiyerno, nguni’t pinakitaan kita ng pagpapala. Datapwa’t ang aking pagpapala ay pansamantala lamang, kaya magsisi ka. Huwag ka nang magkasala ngayon, bago mawala ang aking pagpapala at matatagpuan mo ang iyong sariling nakatayo sa harap ng Aking hukuman bilang makasalanan.”

Ipagpalagay natin na iyong makasalanang babae ay nagsisi na tulad ng bilin ni Jesus. Kung magkagayon, nailigtas siya ng pagpapala sa pamamagitan ng pagpapala. Bilang makasalanan, iniligtassiya ng pagpapala dahilhindi siya kailanman nailigtas kundi sa pagpapala ng Diyos. Hindi niya tunay na masasabi kailanman na pinaghirapan niya ang kanyang kaligtasan sa pamamagitan ng kanyang mga gawa. At nailigtas siya sa pamamagitan ng pananampalataya dahil naniwala siya kay Jesus at naniwala siya sa sinabi Niya rito, at sinunod ang Kanyang babala, at tinalikuran ang kasalanan bago naging huli ang lahat. Ang sinumang may tunay na pananampalataya kay Jesus ay magsisisi, dahil nagbabala si Jesus na hangga’t hindi nagsisisi ang mga tao, sila’y maglalaho (tingnan ang Lu.13:3). Taimtim din na sinabi ni Jesus na iyon lamang gumagawa ng kagustuhan ng Ama ang papasok sa langit (Mt. 7:21). Kung naniniwala ang isang tao kay Jesus, maniniwala ito kay Jesus at susunod sa Kanyang mga babala.

Nguni’t ipagpalagay natin na ang makasalanang babae ay hindi nagsisi sa kanyang kasalanan. Nanatili siyang nagkakasala at saka namatay at tumayo sa harap ng hukuman ni Jesus. Ipagpalagay ninyong sinasabi niya kay Jesus, “O Jesus! Napakasaya ko na makita Ka! Naaalala ko na hindi mo ako hinatulan sa aking kasalanan nang iharap ako sa Iyo sa lupa. Sigurado ako, mapagpala Ka pa rin. Hindi Mo ako hinatulan noon, kaya naseseguro kong hindi Mo ako hahatulan ngayon!”

Ano ang palagay mo? Papapasukin ba siya ni Jesus sa langit? Maliwanag ang kasagutan. Nagbanta si Pablo, “Huwag ninyong dayain ang inyong sarili; ang mga nakikiapid … nangangalunya…ay walang bahagi sa kaharian ng Diyos” (1 Cor. 6:9-10).

Lahat nang ito ay nangangahulugang ang hinihingi ni Jesus para sa pagiging alagad ay walang iba kundi mga pangangailangan para sa tunay na pananampalataya sa Kanya, ibig sabihin ay nakaliligtas na pananampalataya. At lahat ng may nakaliligtas na pananampalataya ay nailigtas ng pagpapala sa pamamagitan ng pananampalataya. Walang batayan sa biblia ng pag-angking, ang kaligtasan ay sa pagpapala, ang mga hinihingi ni Jesus sa pagiging alagad ay hindi tutugma sa Kanyang hinihingi para sa kaligtasan. Ang pagiging alagad ay hindi isang opsyunal na hakbang para sa patungong-langit na mananampalataya; kundi, ang pagiging alagad ay patunay ng dalisay na nakaliligtas na pananampalataya.

[7]

 

Dahil dito, upang maging matagumpay sa paningin ng Diyos, dapat ay simulan nang tama ng ministro ang proseso ng paglikha-ng-alagad sa pangangaral ng tunay na Ebanghelyo, ang pagtawag sa mga tao sa isang matapat na pananampalataya. Kapag isinusulong ng mga ministro ang huwad na doktrina na ang pagiging alagad ay isang opsyunal na hakbang ng katapatan para sa mga patungong-langit na mananampalataya, pinasusubalian nila ang utos ni Cristo na lumikha ng mga alagad at ipinahahayag nila ang maling pagpapala at maling Ebanghelyo. Ang mga tunay na alagad lamang ni Cristo ang nagtataglay ng nakaliligtas na pananampalataya at sila’y pupunta sa langit, gaya ng pangako ni Jesus: “Hindi lahat ng tumatawag sa akin, Panginoon, Panginoon,’ ay papasok sa kaharian ng langit, kundi ang mga tao lamang na sumusunod sa kalooban ng Aking Ama na nasa langit” (Mt. 7:21).

Ang Bagong Huwad na Ebanghelyo (The New False Gospel)

Dahil sa isang huwad na konsepto ng pagpapala ng Diyos sa kaligtasan, laging nawawalan ng mahalagang biblikal na elemento ang makabagong Ebanghelyo na ipinagpapalagay na hindi tutugma sa mensahe ng pagpapala. Bagama’t ang isang huwad na Ebanghelyo ay lumilikha lamang ng mga maling Cristiano, kaya malaking bahagi ng bagong “nagbalik-loob” ay ni hindi makikitang pumupunta sa iglesia ilang linggo pagkatapos nilang “tanggapin si Cristo.” Dagdag pa rito, maraming pumupunta nga sa iglesia ay kadalasang hindi maibubukod sa di-nagbabagong karamihan, na nagtataglay ng parehong kaugalian at gumagawa ng parehong kasalanan katulad ng mga ito. Ito ay dahil hindi sila talagang nananampalataya sa Panginoong Jesu-Cristo at hindi sila talaga naipanganak muli.

Isa sa mahahalagang elementong iyon na nawala na sa makabagong Ebanghelyo ay ang pangngailangan ng pagsisisi. Maraming ministro ang nagpapalagay na kapag sinabi nila sa mga tao na huminto sa paggawa ng kasalanan (na gaya ng ginawa ni Jesus sa babaing nahuli niyang nakikiapid), nangangahulugan ito ng pagsasabi sa kanila na ang kaligtasan ay hindi sa pagpapala, kundi sa mga gawa. Nguni’t hindi magiging totoo ito, dahil sina Juan na Tagapagbautismo, Jesus, Pedro at Pablo ay nagpahayag na ang pagsisisi ay ganap na pangangailangan sa kaligtasan. Kung magkagayon na ang pangangaral ng pagsisisi ay talagang magpapasubali sa pagpapala sa kaligtasan, pinasubalian lahat nina Juan na Tagapagbautismo, Jesus, Pedro at Pablo ang pagpapala ng Diyos sa kaligtasan. Nguni’t naintindihan nila na ang pagpapala ng Diyos ay nag-aalok ng isang pansamantalang pagkakataon upang magsisi, hindi isang pagkakataon upang patuloy na magkasala.

Halimbawa, nang ipahayag ni Juan na Tagapagbautismo ang tinutukoy ni Lucas na “ang Ebanghelyo,” ang buod ng kanyang mensahe ay pagsisisi (tingnan ang Lu. 3:1-18). Iyong mga hindi nagsisi ay pupunta sa impiyerno (tingnan ang Mt. 3:10-12; Lu. 3:17).

Ipinangaral ni Jesus ang pagsisisi sa simula pa lamang ng Kanyang ministeryo (tingnan ang Mt. 4:17) Binantaan Niya ang mga tao na hanggang hindi sila nagsisisi, sila’y maglalaho (tingnan ang Lu. 13:3,5).

Nang utusan ni Jesus ang Kanyang labindalawang alagad upang mangaral sa iba-ibang lunsod, “Humayo nga ang Labindalawa at nangaral na ang mga tao ay dapat magsisi”(Mc. 6:12, idinagdag ang pagdidiin).

Pagkatapos ng Kanyang muling pagkabuhay, sinabi ni Jesus sa labindalawa na dalhin ang mensahe ng pagsisisi sa buong mundo, dahil iyon ang susing nagbubukas ng pinto sa kapatawaran:

At sinabi Niya sa kanila, “Ganito ang nasusulat: kinakailangang maghirap at mamatay ang Cristo; at pagkatapos, Siya’s muling mabubuhay sa ikatlong araw. Sa Kanyang pangalan, ang pagsisisi at kapatawaran ng mga kasalanan ay dapat ipangaral sa lahat ng bansa, magmula sa Jerusalem” (Lu. 24:46-47, idinagdag ang pagdidiin).

Sinunod ng mga alagad ang mga tagubilin ni Jesus. Nang nangangaral si Pedro sa araw ng Pentecostes, tinanong siya ng kanyang mga nahatulang tagapakinig kung ano ang kanilang gagawin, nang mapagtanto nila ang katotohanan tungkol sa taong kanilang ipinako sa krus. Ang sagot niya ay, una, dapat silang magsisi (tingnan ang Gw. 2:38).

Ang pangalawang pangmadlang pangaral ni Pedro sa portiko ni Solomon ay nagtataglay ng parehong mensahe. Hindi mabubura ang mga kasalanan kung walang pagsisisi:

[8]

 

Kaya nga, magsisi kayo at magbalik-loob sa Diyos upang patawarin kayo sa inyong mga kasalanan ( Gw. 3:19a, idinagdag ang pagdidiin).

Nang tumestigo si Pablo sa harap ng Haring Agripa, inihayag niyang ang kanyang Ebanghelyo ay laging naglalaman ng mensahe ng pagsisisi:

Dahil dito, Haring Agripa, hindi ko po sinuway ang pangitaing mula sa langit. Nangaral ako, mula sa Damasco, saka sa Jerusalem at sa buong lupain ng Judea, at gayundin sa mga Hentil. Ipinangaral kong dapat silang magsisi’t tumalikod sa kanilang mga kasalanan, lumapit sa Diyos, at ipakita ang kanilang pagsisisi sa pamamagitan ng mga gawa (Gw. 26:19-20, idinagdag ang pagdidiin).

Sa Atenas, binantaan ni Pablo ang kanyang tagapakinig na lahat ay dapat humarap sa paghuhukom ni Cristo, at iyong mga hindi nagsisi ay hindi handa sa mahalagang araw na iyon:

Sa mga nagdaang panahon ay hindi pinansin ng Diyos ang di pagkakilala sa Kanya ng mga tao, nguni’t ngayon ay iniuutos Niya sa lahat ng tao sa bawa’t lugar na magsisi’t talikuran ang kanilang masamang pamumuhay. Sapagkat itinakda na Niya ang araw ng paghuhukom sa sanlibutan, at ito’y buong katarungan Niyang gagawin sa pamamagitan ng isang Tao na Kanyang hinirang. Pinatunayan Niya ito sa lahat nang ang Taong Iyon ay Kanyang muling binuhay (Gw:30-31, idinagdag ang pagdidiin).

Sa kanyang pamamaalam na pangaral sa mga namumunong taga-Efeso, itinala ni Pablo ang pagsisisi kasama na ng pananampalataya bilang mahalagang bahagi ng kanyang mensahe:

[9]

…hindi ako nangiming…maging Judio o Griego man ay pinangaralan kong tumalikod sa kasalanan, manumbalik sa Diyos at manalig sa ating Panginoong Jesus (Gawa 20:20b, 21, idinagdag ang pagdiniin).

Itong talaan ng pagpapatunay ng Ebanghelyo ay dapat maging sapat upang kumbinsihin ang sinuman na hanggang hindi naipapahayag ang pangangailangan ng pagsisisi, ang tunay na Ebanghelyo ay hindi naipangaral. Ang ugnayan sa Diyos ay nag-uumpisa sa pagsisisi. Walang kapatawaran ng kasalanan kung wala ito.

Pagpapakahulugang-Muli sa Pagsisisi (Repentance Redefined)

Malinaw man ang pagpapatunay ng Magandang Balita na ang kaligtasan ay nababatay sa pagsisisi, ilan pa ring ministro ang nakahahanap ng paraan upang pawalang-bisa ang kahalagahan nito sa pagbabaluktot ng kanyang kahulugan upang iugnay ito sa kanilang maling pag-intindi sa pagpapala ng Diyos. Sa kanilang bagong pagpapakahulugan, ang pagsisisi ay isa lamang pagbabago ng palagay sa kung sino si Jesus, na kataka-takang maaaring hindi makapagpabago sa ugali ng isang tao.

Kaya ano ang inasahan ng mga nangangaral ng Bagong Tipan nang tawagin nila ang mga tao upang magsisi? Tinatawag ba nila ang mga tao upang palitan lamang ang kanilang palagay kung sino si Jesus, o tinatawag nila ang mga tao upang magbagong-buhay?

Naniniwala si Pablo na ang tunay na pagsisisi ay nangangailangan ng pagbabaong-buhay. Narinig na natin ang kanyan patotoo tungkol sa mga dekada ng ministeryo, nang inihayag niya sa harap ni Haring Agripa,

Dahil dito, Haring Agripa, hindi ko po sinuway ang pangitaing galing sa langit. Nangaral ako, una sa Damasco, saka sa Jerusalem at sa buong lupain ng Judea, at gayundin sa mga Hentil. Ipinangaral kong dapat silang magsisi’t tumalikod sa kanilang mga kasalanan, lumapit sa Diyos, at ipakita ang kanilang pagsisisi sa pamamagitan ng mga gawa.

(Gawa 26:19-20, idinagdag ang pagdidiin).

Naniwala din si Juan na Tagapagbautismo na ang pagsisisi ay higit pa sa pagbabago ng palagay tungkol sa ilang katotohanang teolohika. Nang tumugon sa kanyang tawag upang magsisi ang kanyang mga tagapakinig na nahatulan sa pamamagitan ng pagtatanong kung ano ang kanilang dapat gawin, inisa-isa niya ang mga tanging pagbabagong-buhay (tingnan ang Lucas 3:3, 10-14). Nilibak din niya ang mga Pariseo at Saduseo sa pagkukunwaring nagsisisi, at binalaan silang tutungo sa apoy ng impiyerno kung hindi sila tunay na nagsisi:

Lahi ng mga ulupong! Akala ba ninyo’y makakatakas kayo sa parusa ng Diyos? Kaya mamungang may kasamang pagsisisi

[10]

….nakahanda na ang palakol sa ugat ng mga punongkahoy; ang bawa’t punong hindi mabuti ang bunga ay puputulin at itatapon sa apoy (Mat. 3:7-10, idinagdag ang pagdidiin).

Ipinangaral din ni Jesus ang parehong mensahe ng pagsisisi ni Juan (tingnan ang Mat. 3:2; 4:17). Sinabi Niya minsan na nagsisi si Nineveh sa pangangaral ni Jonas (tingnan ang Lucas 11:32). Sinumang nakabasa ng aklat ni Jonas ay nakaaalam na higit pa sa pagbabagong-isip ang ginawa ng mga tao sa Nineveh. Binago rin nila ang kanilang mga gawa, at tumalikod sa kasalanan. Tinawag ito ni Jesus na pagsisisi.

Ang pagsisising naaayon sa Banal na Salita ay kusang pagbabagong-loob bilang tugon sa tunay na pananampalatayang nag-ugat sa puso. Kapag nangangaral ang isang ministro at hindi binabanggit ang pangangailangan ng lubos na pagbabagong nagpapatotoo sa pagsisisi, talagang pinasusubalian niya ang pagnanais ni Cristong magkaroon ng mga alagad. Dagdag pa rito, nililinlang niya ang kangyang tagapakinig upang maniwalang maliligtas sila kahit hindi magsisi, na malamang na nagtitiyak ng kanilang walang-hanggang kapahamakan kapag naniwala sila sa kanya. Umaayon siya kay Satanas at lumalaban sa Diyos, kahit hindi niya ito napag-iisipan.

Kung lilikha ang ministro ng mga alagad na tulad ng iniutos ni Jesus, kailangang umpisahan niya nang tama ang proseso. Kapag hindi niya ipinangangaral sa mga tao ang tunay na magandang balitang nag-uutos ng pagsisisi at masunuring pananampalataya, siya’y nakatalagang mabibigo, kahit na matagumpay siya sa mata ng madla. Malaki man ang kanyang kongregasyon, nguni’t nagtatayo siya sa pamamagitan ng kahoy, damo at dayami, at kung sa hinaharap ay mahahayag sa apoy ang kanyang itinayo, magdadaan sa pagsubok ang kanyang ginawa (tingnan ang 1 Cor. 3:12-15).

Mga Paanyaya ni Jesus Upang Maglingkod (Jesus’ Calls to Commitment)

Tinawag ni Jesus ang mga di-ligtas hindi lamang upang tumalikod sa kasalanan, tinawag din Niya sila upang ialay ang kanilang sarili sa pagsunod at agarang tumalima. Kailanman ay hindi Niya inihandog ang kaligtasan sa higit na mababang panuntunan, na gaya ng nangyayari ngayon. Kailanman ay hindi Niya inanyayahan ang mga tao upang “tanggapin” Siya, na nangangako ng kapatawaran, at sa kalaunan ay nagmungkahing sundin Siya. Hindi, sapilitang hiningi ni Jesus na ang unang hakbang ay isang hakbang ng taos-pusong pangako.

Nakakalungkot na ang tawag ni Jesus sa mamahaling pagsunod ay isinasantabi lamang ng nagpapanggap na Cristiano. O kaya, kung tinatanggap man ang mga ito, ay ipinalalagay na mga tawag ng higit na malalim na ugnayang patungkol, hindi sa mga di-ligtas kundi doon sa tumanggap na ng nakaliligtas na pagpapala ng Diyos. Subali’t marami sa mga “mananampalatayang” ito na nagsasabing para sa kanila at hindi para sa mga di-ligtas ang mamahaling tawag ni Jesus upang sumunod ay hindi talaga sumusunod sa Kanyang mga tawag na tulad ng pagkakaintindi nila sa mga ito.Iniisip nila na mayroon silang opsyon upang hindi tumugon sa pagkamasunurin, at kailanman ay hindi sila susunod.

Tingnan natin ang isa sa mga paanyaya ni Jesus sa kaligtasan na kadalasang ipinapalagay na isang higit na malalim na hakbang, para sa mga naligtas na:

Pinalapit ni Jesus ang mga tao at ang Kanyang mga alagad, at sinabi sa kanila, “Ang sinumang nagnanais sumunod sa akin ay kinakailang itakwil niya ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus, at sumunod sa akin. “Ang sinumang nagnanais na magligtas ng kanyang buhay ay mawawalan nito; nguni’t ang mawalan ng kanyang buhay alang-alang sa akin at sa Magandang Balita ay magkakamit nito. Sapagka’t ano ba ang mapapala ng isang tao makamtan man niya ang buong daigdig, nguni’t mapapahamak naman ang kanyang sarili? Ano ba ang maibabayad ng isang tao para mabawi niya ang kanyang buhay? Kapag ikinahiya ninyo ako at ang aking mga salita sa harap ng mga taksil at makasalanang mga tao sa panahong ito, ikakahiya rin kayo ng Anak ng Tao pagparito Niya na taglay ang dakilang kapangyarihan ng Kanyang Ama, at kasama ang mga banal na anghel.” (Mc. 8:34-38).

Ito ba ay paanyaya ng kaligtasan patungkol sa mga di-ligtas o isang paanyaya sa isang higit na mahigpit na ugnayang patungkol sa mga naligtas. Sa matapat nating pagbasa, lumilinaw ang kasagutan.

Una, pansinin na ang kumpul ng mga taong kausap ni Jesus ay binubuo ng “mga tao at ang Kanyang mga alagad” (b. 34, idinagdag ang pagdidiin). Kaya malinaw na “ang mga tao” ay hindi binubuo ng Kanyang mga alagad. Katunayan, sila ay “pinalapit” Niya upang dinggin ang kanyang sasabihin. Nais ni Jesus na maintindihan ng lahat, tagasunod at naghahanap, ang katotohanang ipangangaral Niya. Pansinin din na nag-umpisa siya sa pagsasabing, “Ang sinumang” (b. 34, idinagdag ang pagdidiin). Ang salita Niya ay patungkol sa sinuman at sa lahat.

Habang patuloy tayong nagbabasa, lalong lumilinaw kung sino ay tinutukoy ni Jesus. Tiyak, ang Kanyang mga salita ay para sa lahat ng taong nagnanais (1) “sumunod” sa Kanya, (2) “magligtas ng kanyang buhay,” (3) hindi “mawawalan nito,” at (4) magiging isa sa mga hindi Niya ikahihiya kapag “darating Siya sa luwalhati ng Kanyang Ama kasama ng mga banal na anghel.” Lahat ng apat na pahayag ay nagpapakitang inilalarawan ni Jesus ang mga taong nagnanais maligtas. Iisipin ba natin na may taong nakatalagang pumunta sa langit na hindi “sumunod” kay Jesus at “maglitas ng kanyang sarili”? Iisipin ba natin na may mga tunay na mananampalatayang “magpapahamak ng kanilang sarili,” na nahihiya kay Jesus at ng Kanyang mga salita, at ikakahiya ni Jesus sa Kanyang pagbalik? Malinaw na ang binabanggit ni Jesus ay ang pagkamit ng kaligtasang walang-hanggan sa kasulatang ito ng Biblia. Pansinin ang paggamit ng mga salita “ang sinumang” at “sapagka’t” sa siping ito.

[11]

Bawa’t sumusunod ng pangungusap, samakatuwid, ay naglilinaw at nagpapalawig sa nakaraang pangungusap. Walang panungusap sa siping ito ang maaaring ipakahulugang hindi naliliwanagan ng iba pang kasama nito. Tingnan natin ang mga sinabi ni Jesus sa puntong ito.

Pangungusap #1 (Sentence #1)

Ang sinumang nagnanais sumunod sa Akin ay kinakailang itakwil niya ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus, at sumunod sa Akin. (Mc. 8:34).

Muli, pansinin na ang sinasabi ni Jesus ay tumutukoy sa sinumang nagnanais sumunod sa Kanya, ang sinumang nagnanais maging tagasunod Niya. Ito lang ang ugnayang unang inihahandog ni Jesus—ang maging tagasunod Niya.

Marami ang nagnanais maging kaibigan Niya na hindi Niya tagasunod, nguni’t walang opsyon na ganyan. Hindi ipinalagay ni Jesus ang sinuman bilang kaibigan Niya hanggang hindi nila Siya sinunod. Minsan ay sinabi Niya, “Kayo’y mga kaibigan ko kung tinutupad ninyo ang aking mga utos” (John 15:14).

Marami ang gustong maging kapatid Niya na hindi Niya tagasunod, nguni’t, muli, hindi inialok ni Jesus ang opsyong iyan. Hindi Niya ipinapalagay ang sinuman na Kanyang kapatid hanggang hindi ito masunurin: “Sapagka’t sinumang sumusunod sa kalooban ng aking Ama na nasa langit, iyon ang aking ina at mga kapatid” (Mt. 12:50, idinagdag ang pagdidiin).

Marami ang nagnanais sumama kay Jesus sa langit na hindi Niya tagasunod, nguni’t ipinabatid ni Jesus na hindi maaaring mangyari ito. Iyon lamang sumusunod ang patungong-langit. “Hindi lahat ng tumatawag sa Akin, ‘Panginoon, Panginoon,’ ay papasok sa kaharian ng langit, kundi ang mga tao lamang na sumusunod sa kalooban ng aking Ama na nasa langit” (Mat. 7:21).

Sa pangungusap na binabanggit, ipinagbigay-alam ni Jesus sa mga nais sumunod sa Kanya na hindi nila Siya masusundan hangga’t hindi nila itinatakwil ang kanilang sarili. Dapat silang maging handang isantabi ang kanilang mga kagustuhan, at sumailalim sa Kanyang kapangyarihan. Ang pagtatakwil-sa-sarili at pagsuko ang diwa ng pagsunod kay Jesus.Ito ang ibig sabihin ng “pasanin mo ang iyong krus.”

Pangungusap #2 (Sentence #2)

Higit na nililinaw ng pangalawang pangungusap ni Jesus ang kahulugan ng Kanyang unang pangungusap:

Dahil

[12]

ang sinumang nagnanais na magligtas ng kanyang buhay ay mawawalan nito; nguni’t ang mawalan ng kanyang buhay alang-alang sa akin at sa Magandang Balita ay magkakamit nito (Mc. 8:35).

Muli, pansining ang pangungusap ay nagsisimula sa “Dahil,” na umuugnay sa unang pangungusap, na nagdaragdag ng paglilinaw. Dito pinag-iiba ni Jesus ang dalawang tao, parehong dalawang taong naipahiwatig sa unang pangungusap—iyong isang magtatakwil sa kanyang sarili at pasanin ang kanyang krus upang sundin Siya at ang isang hindi. Ngayon sila’y pinag-iiba, iyong isa na handang mawalan ng buhay para kay Cristo at sa Magandang Balita at iyong hindi. Kung titingnan natin ang ugnayan ng dalawa, mahihinuha natin na iyong isa sa unang pangungusap na ayaw magtakwil ng kanyang sarili ay umuugnay doon sa nasa pangalawang pangungusap na nagnanais magligtas ng kanyang buhay nguni’t mawawala niya.

Hindi tinutukoy ni Jesus ang pagkawala o pagkaligtas ng pisikal na buhay ng isang tao. Ang mga sumusunod na pangungusap sa kasulatang ito ang nagpapakita na ang tinutukoy ni Jesus ay walang-hanggang kawalan at tubo. Isang parehong pahayag ni Jesus na naitala sa Juan 12:25 ang nagsasabing, “Ang taong nagpapahalaga sa sarili lamang ay siyang mawawalan nito, nguni’t ang taong hindi nagpapahalaga sa kanyang buhay sa daigdig na ito ay siyang magkakaroon ng buhay na walang hanggan” (idinagdag ang pagdidiin).

Ang tao sa unang pangungusap na ayaw magtakwil sa kanyang sarili ang siya ring tao sa pangalawang pangungusap na nagnanais magligtas ng kanyang sarili. Kaya masasabi natin na “ang pagliligtas sa sarili” ay nangangahulugang “pagliligtas ng sariling adhikain sa buhay.” Lilinaw pa ito kung titingnan natin ang kakaibang taong “nag-aaksaya ng kanyang buhay para kay Cristo at sa magandang balita.” Siya iyong nagtatakwil ng kanyang sarili, pumapasan ng kanyang krus, isinusuko ang kanyang sariling adhika, at ngayon ay nabubuhay para sa pagsusulong ng adhika ni Cristo at ikinakalat ang magandang balita. Sa huli ay siya ang “magliligtas ng kanyang buhay.” Sa huli, maligayang mapapasalangit ang taong nagnanais magbigay-lugod kay Cristo sa halip na sa kanyang sarili, samantalang ang patuloy na nagbibigay-lugod sa kanyang sarili ay magiging kaawa-awa sa impiyerno, at doon ay mawawala niya lahat ng kanyang kalayaang sundan ang sariling adhika.

Pangungusap #3 &4 (Sentences #3 & 4)

Ngayon ang pangatlo at pang-apat na pangungusap:

Sapagka’t ano ba ang mapapala ang isang tao makamtan man niya ang buong daigdig, nguni’t mapapahamak naman ang kanyang sarili? Ano ba ang maibabayad ng isang tao para mabawi niya ang kanyang buhay? (Mc. 8:36-37).

Sa mga ito, inilalantad ang taong hindi magtatakwil sa kanyang sarili. Siya rin ang nagnanais ng kaligtasan ng kanyang buhay nguni’t sa wakas ay mawawala din niya. Ngayon itinuturing siyang isa sa mga naghahabol sa idinudulot ng mundo at sa huli ay “magsusuko ng kanyang kaluluwa.” Inilalantad ni Jesus ang kahibangan ng taong ganyan sa pamamagitan ng paghahambing sa halaga ng buong mundo sa kaluluwa ng isa. Siyempre, walang pagkakatulad. Sa teorya, makakamal ng isang tao ang lahat ng maaaring idulot ng mundo, nguni’t, kung ang kahihinatnan ng kanyang buhay ay walang-hanggang pananatili sa impiyerno, nagawa niya ang pinakagrabeng pagkakamali.

Mula dito sa pangatlo at pang-apat na pangungusap mahihinuha rin natin ang dahilan ng hindi pagtatakwil sa sarili ng mga tao upang maging tagasunod ni Cristo. Ito ang kanilang kagustuhan sa pagpapalayaw sa sarili, na idinudulot ng mundo. Itinulak mismo ng pag-ibig sa sarili, iyong mga taong tumatangging sumunod kay Cristo ay naghahanap ng makasalanang kasiyahan, na tinatalikuran ng mga tunay na tagasunod ni Cristo dahil sa pagmamahal nila sa Kanya. Iyong mga naghahangad na makamtan ang lahat ng idinudulot ng mundo ay naghahabol ng kayamanan, kapangyarihan at katanyagan, samantalang ang mga tunay na tagasunod ni Cristo ay likas na naghahanap ng Kanyang kaharian at ang Kanyang kabanalan. Anumang kayamanan, kapangyarihan o katanyagang napapasa-kanila ay itinuturing na paglilingkod mula sa Diyos upang mabiyayaang gamitin para sa Kanyang kaluwalhatian.

Pangungusap #5 (Sentence #5)

Sa wakas, dadako tayo sa ikalimang pangungusap sa kasulatang ating tinutuunan. Pansinin muli kung paano ito idinugtong sa mga iba sa pamamagitan ng unang salitang, kapag:

Kapag ikinahihiya ninyo Ako at ang Aking mga salita sa harap ng mga taksil at makasalanang mga tao sa panahong ito, ikakahiya rin kayo ng Anak ng Tao pagparito Niya na taglay ang dakilang kapangyarihan ng Kanyang Ama, at kasama ang mga banal na anghel (Mc. 8:38).

Ito uli iyong taong hindi magtatakwil ng kanyang sarili, kundi nagnanais sundin ang sarili niyang kagustuhan, hinahabol ang idinudulot ng mundo, at sa wakas ay nawala niya ang kanyang buhay at isinuko ang kaluluwa. Ngayon itinuturing siyang isang nahihiya kay Cristo at Kanyang mga salita. Ang kanyang hiya, siyempre, ay nag-uugat sa kanyang kawalang-pananampalataya. Kung tunay siyang nanampalatayang si Jesus ay anak ng Diyos, hindi sana siya nahihiya sa Kanya ni sa Kanyang mga salita. Nguni’t siya ay kasapi ng isang “nakikiapid at makasalanang henerasyon,” at mahihiya si Jesus para sa kanya sa Kanyang pagbabalik. Maliwanag, hindi inilalarawan ni Jesus ang isang ligtas na tao.

Paano lalagumin ang lahat nang ito? Ang kabuuan ng kasulatan ay hindi lubhang maituturing bilang tawag sa isang higit na nakapangakong buhay patungkol sa mga patungo na sa langit. Maliwanag ito na isang pagpapakita sa daan ng kaligtasan sa pamamagitan ng paghahambing sa mga tunay na naligtas at mga di-ligtas. Ang mga tunay na ligtas ay nananampalataya sa Panginoong Jesu-Cristo at pagdaka itinatakwil ang kanilang sarili para sa Kanya, samantalang ang mga di-ligtas ay hindi nagpapamalas ng ganitong masunuring pananampalataya.

Isa Pang Paanyaya Upang Maglingkod (Another Call to Commitment)

Marami tayong maisasaalang-alang, nguni’t tingnan natin ang isa pang paanyaya ng Panginoong Jesus upang maglingkod na tunay na walang pinagkaiba sa paanyaya sa kaligtasan:

Lumapit kayo sa Akin, kayong lahat na nahihirapan at nabibigatang lubha sa inyong pasanin, at kayo’y bibigyan Ko ng kapahingahan. Pasanin ninyo ang Aking pamatok at sundin ninyo ang Aking mga itinuturo sapagka’t Ako’y maamo at mapagkumbabang loob. Matatagpuan ninyo sa Akin ang kapahingahan sapagka’t madaling dalhin ang Aking pamatok at magaan ang pasaning ibinibigay Ko sa inyo (Mt. 11:28-30).

Karaniwang ginagamit ng mga Ebangheliko ang salitang ito ng Kasulatan sa kanilang Ebanghelikong paanyaya, at may dahilan ito. Ang mga wikaing ito ay malinaw na paanyaya sa kaligtasan. Dito idinudulot ni Jesus ang pahinga sa mga “pagal at nabibigatan.” Hindi Niya idinudulog ang pisikal na pahinga sa mga may pisikal na kapaguran, kundi pahinga para sa kanilang kaluluwa, gaya ng Kanyang sinabi. Napapabigat ang mga di-ligtas na tao ng budhi, takot at kasalanan, at kapag napagod na sila dito, ay nagiging mahusay na kandidato para sa kaligtasan. Kung nais tanggapin ng naturang mga tao ang pahingang idinudulog ni Jesus, kailangan nilang gawin ang dalawang bagay ayon sa Kanya. Kailangan nilang (1) lumapit sa Kanya at (2) tatanggapin nila sa kanilang sarili ang Kanyang pamatok.

Kadalasang binabaluktot ng mga nagkukunwaring guro ng biyaya ang malinaw na kahulugan ng kasabihang “tinatanggap ang pamatok ni Jesus.” Ang ilan ay totoong naghahayag na tinutukoy ni Jesus ang isang pamatok na nakakabit sa Kanyang sariling leeg, kaya tinatawag Niya itong “Pamatok Ko.” At maaaring tinutukoy ni Jesus ang isang anila’y dobleng-pamatok, na ang kalahati’y nakakabit sa Kanyang leeg at ang isa pang kalahati’y walang kinatatalian, naghihintay sa atin upang ikabit ito sa ating mga leeg. Nguni’t dapat nating maintindihan, na ipinangangako ni Jesus na gawin lahat ang paghila ng araro dahil sinabi Niya na ang Kanyang pamatok ay madali at magaan ang Kanyang pasanin. Kaya ang tanging gawain natin, ayon sa nabanggit na guro, ay tiyaking nakatali tayo kay Jesus sa pananampalataya, hinahayaang gawin Niya ang lahat ng gawain para sa ating kaligtasan, samantalang tinatamasa lang natin ang mga biyayang ipinagkakaloob sa pamamagitan ng Kanyang pagpapala! Malinaw na ang pagpapakahulugang iyan ay lubhang pilít.

Hindi, nang sabihin ni Jesus na tanggapin ng mga pagal na tao ang Kanyang pamatok, ang ibig Niyang sabihin ay sumuko sila sa Kanya, gawin Siyang Panginoon, at hayaan Siyang mamahala sa kanilang buhay. Iyan ang dahilan kung bakit sinabi ni Jesus na tanggapin natin and Kanyang pamatok at matuto tungkol sa Kanya. Ang mga taong di-ligtas ay parang bakang ligaw, humahayong walang patutunguhan at pinamamahalaan ang sariling buhay. Kapag tinatanggap nila ang pamatok ni Jesus, isinusuko nila sa Kanya ang kapangyarihan. At kaya madaling dalhin ang pamatok ni Jesus at magaan ang Kanyang pasanin ay dahil binibigyang-kapangyarihan Niya tayo sa pamamagitan ng Kanyang Espiritung nananahan sa atin upang Siya ay ating sundin.

Kaya muli nating makikitang tinawag ni Jesus ang mga tao sa kaligtasan, sa pagkakataong ito sinasagisag bilang pahinga sa mga napapagal, sa pamamagitan ng pagtawag sa mga tao upang sumuko sa Kanya at gawin nila Siyang Panginoon.

Paglalagom (Summary)

Lahat nang ito ay nagsasabing ang isang tunay na matagumpay na ministro ay siyang sumusunod sa utos ni Jesus na lumikha ng mga alagad, at nalalamang ang pagsisisi, panunungkulan at pagiging alagad ay hindi mga karapatan ng mga patungong-langit na mananampalataya; kundi, tanging tunay na pagpapahayag ng nakaliligtas na pananampalataya. Kaya, ipinangangaral ng matagumpay na ministro ang isang banal na Ebanghelyo sa mga di-ligtas. Tinatawag niya and mga di-ligtas upang magsisi at sumunod kay Jesus, at hindi niya pinangangakuan ng kaligtasan ang mga walang-pagpapasiya.

 

---

[1] Ang depinisyong ito ay nakuha mula sa nabasa na natin sa Mateo 28:18-20, Juan 8:31-32; 13:25, 15:8 at Lucas 14:25-33.

[2] Ang mga alagad ay binabanggit sa Mga Gawa 6:1, 2, 7; 9:1, 10, 19, 25, 26, 36, 38; 11:26, 29; 13:52; 14:20, 21, 22, 28; 15:10; 16:1; 18:23, 27; 19:1, 9, 30; 20:1, 30; 21:4, 16. Mga Mananampalataya ay binabanggit lamang sa Mga Gawa 5:14; 10:45 at 16:1. Sa Mga Gawa 14:21, halimbawa, isinulat ni Lucas, “At pagkatapos nilang [Pablo at Bernabe] mangaral ng Magandang Balita sa lunsod na iyan at nakahikayat ng maraming alagad…” Samakatuwid nakalikha sina Pablo at Bernabe ng mga alagad sa pangangaral ng banal na salita, at dagliang naging alagad ang mga tao sa pagbabagong-buhay, at hindi sa susunod na opsyunal na panahon.

[3]

Translator’s note: I translated this first part from the manuscript, even though in the bible being used for this work, it is not included; the reason being that the phrase introduces the whole passage. Besides, I wish to remain faithful to the original (here written).

[4]

Translator’s own enclosure of word inside the parenthesis, since it is redundant (nito means ‘this,’ which is also the ‘ito’ already used in the aforementioned phrase).

[5]

Ang siping ito mula sa Bibliya ay naglalantad din ng maling makabagong paniniwala na nagpapangako ng kaligtasan sa mga nagbagong-loob. Hindi tiniyak ni Jesus sa mga nagbagong-loob na ito na ligtas sila dahil nanalangin sila ng maikling panalangin upang tanggapin Siya o binigkas ang kanilang pananampalataya sa Kanya. Kundi, hinamon niya silang alalahanin kung ang kanilang pagpapahayag ay totoo. Dapat nating tularan ang kanyang halimbawa.

[6]

Dagdag pa rito, taliwas sa mga naniniwalang nailigtas tayo ng pananampalataya kahit na wala tayong mga gawa, sinasabi ni Santiago na hindi tayo maaaring mailigtas ng isang nag-iisang pananampalataya: “Nakikita mo na ang tao ay pinangangatuwiranan ng mga gawa, at hindi ng pananampalataya lamang.” Ang tunay na pananampalataya ay hindi kailanman nag-iisa; lagi itong sinasamahan ng mga gawa.

[7]

Makakatulong na alalahaning ang dahilan ni Pedro sa palagiang pagpapatibay na ang kaligtasan ay sa pagpapala at hindi mga gawa ay dahil lagi niyang inaaway ang mga tunay na mambabatas noong kapanahunan niya. Hindi iniwawasto ni Pablo ang mga taong nagtuturo na ang kabanalan ay kailangan para sa langit, dahil siya mismo ay naniwala at nagpapatibay sa katotohanang ito. Kundi, isinulat niya ang pagwasto sa mga Judeo na, sa kawalang ng pagpapalagay sa pagpapala ng Diyos sa kaligtasan, ay walang nakitang dahilan upang mamatay si Jesus. Marami ang hindi naniwalang maliligtas ang mga Hentil dahil wala silang palagay sa kapangyarihan ng pagpapala ng Diyos upang magligtas. Ipinalalagay ng iba na ang pagtutuli, lahi, o pagsunod sa Batas (na hindi naman nila ginawa) ang paraan ng kaligtasan, na nagpapawalang-bisa sa pagpapala ng Diyos at ang pangangailangang mamatay si Jesus.

[8]

Gayundin, ipinagtapat ng Diyos kay Pedro na maililigtas ang mga Hentil sa pamamagitan lamang ng paniniwala kay Jesus, at inihayag ni Pedro sa mga kasambahay ni Cornelio “Talagang naiintindihan ko na ngayon na walang kinikilingan ang Diyos, kundi sa lahat ng bansa, ang taong may takot sa Kanya at gumawa ng tama, ay tatanggapin Niya” ( Gw. 10:34b-35,idinagdag ang pagdidiin). Inihayag din ni Pedro sa Mga Gawa 5:32 na ibinigay ng Diyos ang Banal na Espiritu “sa mga sumusunod sa Kanya”. Lahat ng tunay na Cristiano ay pinananahanan ng Banal na Espiritu (tingnan ang Ro. 8:9; Gal. 4:6).

[9]

Translator’s note: In the Tagalog translation being used for the passages, this text is found in Acts 2:20b , so the ellipses were used to denote the omitted first part; this was also reflected in text credit inside the parenthesis.

[10]

Translator’s note: this line is translated from the text, because it is not contained in the bible passage of the translation being used.

[11]

Translator’s note: Instead of translating the original sentence that states 4 of the 5-sentence passage contains the word “for”, the translated text emphasizes the importance of repeating certain words, in this case “ang sinumang” and mentioning “for” only once; because in the Tagalog Bible being used, the word is used not 4 times, but once. The idea is not lost, however.

[12]

Translator’s note: this word is not present in the bible translation being used, but it is included here because 1)it is present in this passage; and 2)it is central and essential to the meaning of the text.

 

Sa loob ng maraming taon at sa maraming paraan, lingid sa aking kaalaman ay sinundan ko ang mga gawaing sumalungat sa adhikang nais ng Diyos na aking sundin, ang adhikang lumikha ng alagad. Nguni’t unti-unti, magiliw na binuksan ang aking mata ng Espiritu Santo upang makita ko ang aking pagkakamali. Ito ang isang bagay na natutuhan ko: Dapat kong usisain ang lahat ng naituro sa akin at pinaniwalaan ko tungkol sa Salita ng Diyos. Ang ating kaugalian, higit sa ano pa man, ang bumubulag sa atin upang hindi makita ang sinabi ng Diyos. Ang higit na masama, ipinagmamalaki natin ang ating kaugalian, at nakatitiyak na nabibilang tayo sa elitistang grupong nakaaalam ng higit na maraming katotohanan kaysa ibang Cristiano. Gaya ng naunang sinabi ng isang guro, “May 32,000 denominasyon sa mundo ngayon. Hindi ba kayo mapalad na nabibilang sa totoong denominasyon?”

Bilang resulta ng ating pagmamalaki, tinitiis tayo ng Diyos, dahil tinitiis Niya ang mga mapagmalaki. Kung nais nating umunlad at maging ganap na handang humarap kay Jesus, dapat tayong magpakumbaba. Sa mga mapagkumbaba, ibinibigay ng Diyos ang pagpapala.

Isinasaalang-alang ang Papel ng Pastor (The Role of the Pastor Considered)

Ang adhika ng ministro na lumikha ng mga alagad ang dapat humubog ng lahat ng ginagawa niya sa ministeryo. Kailangan niyang patuloy na tanungin ang kanyang sarili, “Paano nakakatulong ang ginagawa ko sa proseso ng paglikha ng mga alagad na susunod sa lahat ng utos ni Jesus?” Ang payak na panubok na tanong na iyan, kapag tapat na tinatanong, ang mag-aalis ng maraming ginagawa sa ilalim ng gawaing Cristiano.

Tunghayan natin ang ministeryo ng pastor/namumuno/tagapangasiwa,

[1]

isang taong ang kanyang ministeryo ay nagtatalaga sa kanya sa isang ispesipikolng lokal na iglesia. Kung ang taong iyon ay lilikha ng mga alagad na susunod sa lahat ng utos ni Jesus, ano ang isa sa kanyang pangunahing tungkulin? Ang pagtuturo ay likas na napapasaisip. Sinabi ni Jesus na ang mga alagad ay nagagawa sa pamamagitan ng pagtuturo (tingnan ang Mt. 28:19-20). Isang kailangan upang maging namumuno/pastor/tagapangasiwa ay “may kakayahang magturo” (1 Tim. 3:2). Iyong mga “masigasig sa pangangaral at pagtuturo” ay “karapat-dapat tumanggap ng paggalang at kabayaran” (1 Tim. 5:17).

Kaya, dapat tayahin ng isang pastor ang bawa’t sermon sa pagtanong sa kanyang sarili, “Paano makatutulong ang sermong ito sa paglikha ng alagad?”

Subali’t natutupad ba ang tungkulin ng isang pastor, sa pamamagitan lamang ng kanyang sermon bawa’t Linggo o gitna ng linggo? Kung iyan ang kanyang palagay, nakakaligtaan niya ang katotohanang sinasabi ng Ebanghelyo na ang kanyang tungkuling pagtuturo ay natutupad, unang-una, sa buhay na kanyang tinatahak at ang halimbawang kanyang ibinibigay. Ang halimbawang itinuturo ng kanyang araw-araw na pamumuhay ay nasususugan lamang ng kanyang ministeryong pagtuturo ng madla. Kaya ang mga pangangailangan sa mga namumuno/pastor/tagapangasiwa ay tungkol sa kanilang pagkatao at istilo ng pamumuhay higit pa sa kanilang berbal na kasanayang pang-komunikasyon. Sa labinlimang hinihingi sa tagapangasiwa na nakatala sa 1Timoteo 3:1-7, labing-apat ay kaugnay sa pagkatao at isa lamang sa kakayahang magturo. Sa labingwalong hinihingi sa namumuno sa Tito1:5-9, labimpito ang kaugnay sa pagkatao at isa lamang sa kakayahang magturo. Unang ipinaalala ni Pablo kay Timoteo, “Sa iyong pagsasalita, pag-uugali, pag-ibig, pananampalataya at malinis na pamumuhay, sikapin mong maging halimbawa sa mga mananampalataya”

[2]

(1 Tim. 4:12, idinagdag ang pagdidiin). At saka sinabi niya, “Habang wala pa ako riyan, iukol mo ang iyong panahon sa pagbabasa ng Kasulatan sa harap ng mga tao, sa pangangaral at sa pagtuturo” (1 Tim. 4:13). Kaya ang pagkatao ni Timoteo ay unang nabanggit bago ang ministeryo ng pagtuturo sa madla, upang idiin ang higit na kahalagahan nito. Pareho rin ang isinulat ni Pedro:

Sa mga matatandang namumuno sa inyo, nananawagan ako bilang isa ring matandang pinuno ng iglesia na tulad ninyo. Saksi ako sa mga paghihirap ni Cristo at makakabahagi ako sa karangalang malapit nang ipahayag. Nakikiusap ako sa inyo, alagaan ninyo ang kawan ng Diyos na ipinagkatiwala sa inyo. Alagaan ninyo ito nang maluwag sa loob at hindi napipilitan lamang. Iyan ang nais ng Diyos. Gampanan ninyo ang inyong tungkulin, hindi dahil sa kabayaran kundi dahil gusto ninyong makapaglingkod, hindi bilang panginoon ng inyong nasasakupan, kundi maging halimbawa nila kayo (1 Ped. 5:1-3, idinagdag ang pagdidiin).

Sino ang nagbibigay-inspirasyon sa atin upang magtakwil ng sarili at sumunod kay Cristo? Sila ba iyong ang mga sermon ay hinahangaan natin o iyong hinahangaan natin ang buhay? Mga hindi-tapat, malalambot na pastor ay hindi nakapagbibigay-inspirasyon kaninuman upang pasanin nila ang kanilang krus. Kung ang mga ganitong pastor ay magbigay ng paminsan-minsang mensahe ng pagsunod kay Cristo, kailangan nilang mangaral sa masaklaw at malabong pahayag, kung hindi, uusisain ng mga tagapakinig ang kanilang katapatan. Karamihan sa dakilang pinunong Cristiano sa nakaraan ay naaalala hindi dahil sa kanilang sermon kundi sa kanilang pagpapakasakit. Binibigyan tayo ng inspirasyon ng kanilang halimbawa kahit matagal na silang nawala.

Kapag ang isang pastor ay hindi nakapagbibigay-halimbawa bilang tunay na alagad ni Jesu-Cristo, nagsasayang siya ng panahon sa pagsesermon. Pastor, nangungusap nang sampung beses na higit na malakas ang iyong halimbawa. Binibigyan mo ba ng inspirasyon ang mga tao upang itakwil ang kanilang sarili at sundin si Cristo sa pamamagitan ng iyong pagtatakwil sa sarili at pagsunod kay Cristo? Nguni’t paanong ang isang pastor, sa pamamagitan ng halimbawa ng kanyang istilo ng pamumuhay, ay makapagturo sa mga taong nakakikilala lamang sa kanya bilang mananalumpati tuwing Linggo ng umaga? Ang pinakamalapit na pagkakilala nila sa kanyang pamumuhay ay isang limang-segundong pagkakamay habang papalabas sila sa iglesia. Marahil ay mayroong hindi tama sa makabagong modelong pastoral.

Ang Lingguhang Sermon sa Linggo ng Umaga (The Weekly Sunday Morning Sermon)

Gumagawa ng isa pang maling palagay ang isang pastor kung iniisip niyang ang kanyang pangunahing tungkuling pagtuturo ay ang pagbibigay ng linggu-linggong pangmadlang pagtuturo. Ang ministeryo ng pagtuturo ni Jesus’ ay binubuo hindi lamang ng kanyang pangmadlang sermon (at kadalasan, maiikli ang mga ito), kundi mga pribadong pag-uusap rin na itinatakda ng Kanyang mga mapang-usisang mga alagad. Dagdag pa rito, hindi limitado ang mga pag-uusap sa kalahati o isang oras, isang araw sa isang linggo sa iglesia, kundi sa mga pampang, sa mga tahanan, sa paglalakad sa maalikabok na kalsada, dahil ang pamumuhay ni Jesus ay lantad sa Kanyang mga alagad. Ang parehong modelo ng pagtuturo ay sinunod ng mga apostol. Pagkatapos ng Pentecostes, nagturo ang labindalawa “sa Templo at sa mga bahay-bahay” (Gw. 5:42, idinagdag ang pagdidiin). Nagkaroon sila ng araw-araw na ugnayan ng mga komunidad ng mananampalataya. Nagturo din si Pablo, “maging sa harapan ng madla o sa bahay-bahay man” (Gw. 20:20, idinagdag ang pagdidiin).

Sa puntong ito, kung isa kang pastor, marahil ay ihinahambing mo ang iyong ministeryo ng pagtuturo sa pagtuturo ni Jesus at mga unang apostol. Marahil nag-uumpisa ka na ring mag-isip kung ang iyong mga ginawa ay ang kagustuhan ng Diyos na gawin mo, o ginagawa mo lang ba ang higit sa itinuro ng sandaang mga tradisyong iglesia? Kung ikaw ay napag-iisip, maganda iyan. Napakaganda niyan. Iyan ang unang hakbang sa tamang landas.

Marahil ay nakaisip ka pa nang higit na malalim. Marahil ay sinabi mo sa iyong sarili, “Saan ko huhugutin ang panahon na hinihingi ng ganitong ministeryo, ang pagtuturo ng mga tao sa bahay-bahay, o isinasama sila sa aking pang-araw-araw na pamumuhay upang ma-impluwensiyahan ko sila sa aking halimbawa?” Iyan ay kagiliw-giliw na tanong, dahil tuturuan kang lalong mag-isip kung mayroon pa bang higit na mali sa papel ng modernong pastor.

Marahil naisip mo, “Hindi ako sigurado kung gugustuhin kong mamuhay nang lubhang malapit sa mga tao sa aking iglesia. Sa Bible school ay naturuan akong hindi dapat maging lubhang malapit ang pastor sa kanyang kongregasyon. Dapat ay panatilihin niya ang kanyang distansiya upang maging propesyunal sila at igalang siya.”

Ibinubunyag ng ganitong pag-iisip na mayroon ngang lubhang mali sa mga nangyayari sa modernong iglesia. Katabi noon ni Jesus ang alagad na minamahal niya , …humilig ang alagad na ito sa dibdib ni Jesus (tingnan ang Jn.13:23-25). Talagang namuhay silang magkakasama sa maraming taon. Walang sinabi iyang kailangang magkaroon ng prupesyunal na distansiya sa mga alagad upang magtagumpay sa paglilingkod sa kanila!

Mga Metodo, Makaluma at Makabago (Methods, Ancient and Modern)

Kung ang adhika ay sundin si Jesus at lumikha ng mga alagad, hindi ba’t karunungan iyang sundin ang Kanyang mga metodo sa paglikha ng mga alagad? Umubra ang mga iyon sa Kanya. Umubra rin sa mga apostol na sumunod sa Kanya.

At gaano kagaling ang mga makabagong metodo sa paglikha ng alagad na sumusunod sa lahat ng utos ni Cristo? Nang palagiang ipinakita, halimbawa, ng mga pag-aaral sa mga Cristianong Amerikano na walang pagkakaiba sa istilo ng pamumuhay ng karamihang nagsasabing sila’y Cristiano kumpara sa mga di-Cristiano, marahil ay panahon na upang magtanong at suriing-muli ang Ebanghelyo.

Ito ang isang tanong na nagbubunyag na maaari nating itanong sa ating sarili: Paano lubhang nagtagumpay ang unang iglesia sa paglikha ng mga alagad nang walang mga iglesia, ministrong nakapag-aral, mikropono at tape duplicator, kurikulum ng Sunday School at ministeryo ng kabataan, istasyon ng radyo para sa mga Cristiano at istasyon ng telebisyon, daang-libong librong Cristiano at kahit pag-aaring personal na mga Biblia? Hindi nila kinailangan ang alinman sa mga iyon upang lumikha ng mga alagad, at ni hindi rin kinailangan ni Jesus. At dahil wala sa mga iyon ay mahalaga noon, wala rin sa kanila ang mahalaga ngayon. Maaari silang makatulong, nguni’t wala sa kanila ang mahalaga. Sa katunayan, marami sa mga iyon ay makakapigil at totoong pumipigil sa atin sa paglikha ng mga alagad. Narito ang dalawang halimbawa.

Una nating tunghayan ang makabagong pangangailangan ng pagkakaroon lamang ng pastor sa iglesia na nagsanay sa Bible School o seminaryo. Hindi kinikilala ni Pablo ang konseptong ito. Sa ibang lunsod, pagkatatag niya ng mga iglesia, humayo siya nang ilang linggo o buwan, at bumalik upang magtalaga ng mga pinuno o namumuno upang mangasiwa sa mga ito (tingnan, halimbawa, ang Gw.13:14-14:23). Ibig sabihin na ang mga iglesiang iyon, wala sa pamumuno ni Pablo, ay walang pormal na pamumuno nang ilang linggo o ilang buwan, at karamihan sa mga namumuno ay lubhang bagong mananampalataya nang sila ay naitalaga. Ni hindi sila nakatuntong sa dalawa-o tatlong-taong pormal na pag-aaral upang ihanda sila sa kanilang gawain.

Kaya, itinuturo ng Biblia na ang mga pastor/namumuno/nangangasiwa ay hindi nangangailangan ng dalawa o tatlong taon ng pormal na edukasyon upang maging epektibo sa kanilang ministeryo. Walang sinuman ang magaling na makapagpapasubali sa katotohanang ito. Subali’t ang modernong pangangailangan ay laging nagpapadala ng mensahe sa bawa’t mananampalataya: “Kung gusto mong maging pinuno sa iglesia, kailangan mo ng ilang taon ng pormal na pag-aaral.”

[3]

Pinababagal nito ang proseso ng paglikha ng mga pinuno, kaya napababagal ang paglikha ng mga alagad, kaya napababagal ang paglago ng iglesia. Gaano kaya kagaling ang mga kompanyang Amerikanong Avon at Amway sa pagtigmak sa kanilang merkado kung hiningi nilang kailangang lahat ng tagatinda ay maglipat ng kanilang pamilya sa ibang lunsod upang magkaroon ng tatlong taong pormal na treyning bago sila pakawalan upang magtinda ng sabon o pabango?

“Nguni’t ang pagpa-pastor ay napakahirap at kumplikadong gawain!” “Sinasabi ng Biblia na hindi natin dapat ilagay ang isang bagong mananampalataya upang mangasiwa” (tingnan ang 1 Tim. 3:6).

Una, liliwanagin natin ang ibig sabihin ng bagong mananampalataya, at malinaw na ang konsepto ni Pablo ay iba sa ating konsepto, dahil itinalaga niya sa tungkulin ang namumuno/pastor/tagapangasiwa na ilang buwan pa lamang na mananampalataya.

Pangalawa, isang dahilan ng kahirapan ng modernong pagpa-pastor ay dahil ang buong sistema ng istruktura ng iglesia at ministeryo ay lubhang lumayo sa modelong biblikal. Ginawa natin itong lubhang kumplikado na totoong ilan lamang ang may lubos na kakayahang makagawa ng hinihinging pangangailangan. “Nguni’t huwag naman sanang ang isang iglesia ay pangasiwaan ng isang di-nakapag-aral sa Bible School o seminary!” ang sabi ng ilan. “Iyang nangangasiwang walang treyning ay maaaring magdala sa kanyang kawan sa maling pagkatuto.”

Malinaw na hindi iyan ang mahalaga kay Pablo. Ang totoo niyan, mayroon tayong ministrong hindi naniniwala sa birheng kapanganakan, umaayon sa homosekswalidad, na nagtuturong nais ng Diyos na lahat ay magkaroon ng magarang sasakyan, na nag-aangking itinalaga ng Diyos ang ilang tao upang mahatulan, o walang-pakundangang nagsasabi na makakapunta sa langit ang isang tao kahit hindi sumusunod kay Cristo. Ang modernong Bible School o seminaryo ay kadalasang nagdudulog ng pagpapalaganap ng huwad na doktrina, at ang ministrong propesyunal ay higit pang nagpalaganap dito.

Ang mga “madla” ng iglesia ay takot humamon sa kanila, dahil nakatuntong sa seminaryo ang mga propesyunal at makapagsasabi ng higit pang maraming “pruwebang teksto.” Dagdag pa rito, ang mga ministrong iyon ay nagtakda at naghati ng kanilang mga iglesia sa hanay ng katawan ni Cristo sa pamamagitan ng kanilang naiibang doktrina, hanggang sa pagpapatalastas ng mga kaibhang ihinahayag ng mga patalastas sa harap ng kanilang mga iglesia, na nagbibigay ng mensahe sa mundo: “Hindi kami kagaya ng mga ibang Cristianong iyon.” Upang magdagdag pa ng higit na pasakit, pinapangalanan nila ang sinumang sumasalungat sa hindi-mahahamon at nakasisirang mga doktrina bilang “mapanghati.” Ang Inquisisyon ay umiiral pa rin, pinangungunahan ng mga taong nagtataglay ng diploma. Ito ba ang halimbawang gustong hingin ni Jesus sa mga tagalikha sana ng alagad na nakikilala sa mundo dahil sa kanilang pag-ibig sa bawa’t isa?

Pinipili na ng mga Cristiano ang mga iglesia batay sa partikular na doktrina, at ang pagkakaroon ng tamang teolohiya ang naging pinakamahalagang bagay sa halip na ang pagkakaroon ng tamang istilo ng pamumuhay, dahil lamang sa pagsasantabi ng biblikal na modelo.

Isang Alternatibong Biblikal (A Biblical Alternative)

Iminumungkahi ko ang pagkuha ng tatlong-buwang gulang na mananampalataya at bigyan sila ng kaalaman sa iglesia (ang mismong ginawa ni Pablo)? Oo, nguni’t kung maaangkin lamang ng mga mananampalatayang iyon ang mga pangangailangan para sa mga namumuno/tagapangasiwa, at kung mabibigyan sila ng kaalaman sa iglesia na susunod sa isang modelong biblikal. Ibig sabihin, ang mga iglesiang iyon ay mga pagtitipong bagong-tatag na napasailalim sa isang ganap na ministrong tagapagtatag, gaya ng isang apostol, na makapagbibigay ng nasabing kaalaman.

[4]

Nang sa gayon, mga namumunong bagong-talaga ay hindi napapabayaan.

Pangalawa, ang mga kongregasyon ay maliit lamang upang magtipon sa mga tahanan, gaya ng ginawa sa mga naunang iglesia.

[5]

Nang sa gayon ay madaling pangasiwaan ang mga iglesia. Iyan marahil ang dahilan kung bakit isa sa mga hinihingi sa namumuno/tagapangasiwa ay matagumpay na pamahalaan ang sarili nilang pamilya (tingnan ang 1Tim. 3:4-5). Ang pamamahala sa isang maliit na “pamilya ng pananampalataya” ay hindi higit na mapanghamon kaysa mamahala sa isang pamilya.

Pangatlo, kailangang buuin ang kongregasyon ng mga taong tumugon sa pagsisisi sa isang Ebanghelyong biblikal, kaya tunay silang alagad ng Panginoong Jesus Cristo. Inaalis niyan ang lahat ng hamon na mag-uugat sa pag-pastor sa mga tupang sa katunayan ay kambing.

At pang-apat, ang mga pastor/namumuno/tagapangasiwa ay dapat sumunod sa kanilang biblikal na papel sa halip na papel-kultural. Ibig sabihin, hindi nila dapat panghawakan ang panggitna, pinakamahalaga, at lantad na posisyon na gaya ng nangyayari sa karamihang mga iglesia.

[6]

Sa halip, sila ay isang bahagi ng kabuuan, mapagkumbabang tagasilbi na nagtuturo sa pamamagitan ng gawa at prinsipyo, na may adhikang lumikha ng mga alagad, at hindi sa pagiging mananalita tuwing Linggo, kundi sumusunod sa mga metodo ni Jesus. Kapag nasunod ang padron na iyan, ang ilang mananampalatayang tatlong-buwang gulang ay maaaring mamahala ng mga iglesia.

Mga Gusaling iglesia (Church Buildings)

Paano ang mga gusaling iglesia? Sila ay isa pang modernong “kahalagahan” na hindi kinailangan ng sinaunang iglesia. Nakatutulong ba sila sa proseso ng paglikha ng alagad?

Noong ako ay pastor, kadalasang ang pakiramdam ko ay isang tagatinda ng lupa, bangkero, kontraktor, at propesyunal na tagalikom ng pondo. Nangarap ako ng mga gusali, naghanap ng mga gusali, nag-ayos ng mga lumang gusali, nangupa ng mga gusali, nagtayo ng mga bagong gusali at inayos sila nang nagpadala ang Diyos ng ulan sa kanilang mga awang. Kumokonsumo ng maraming panahon at lakas ang mga gusali. Ang dahilan ng marami kong gawain tungkol sa mga gusali ay ang aking palagay, gaya ng karamihang pastor, na hindi kailanman magtatagumpay kung walang gusali, isang lugar para magtipon ang isang iglesia.

Kumokonsumo rin ang mga gusali ng salapi, maraming salapi. (Sa Estados Unidos, ang ilang kongregasyon ay gumagasta ng milyun-milyong dolyar para sa kanilang gusali ng iglesia.) Nang matupad ang aking mga pangarap na magkaroon ng mga gusali, lagi kong pinangarap ang araw na mabayaran ang mga pagkakasangla ng aking mga gusali, upang magamit ang lahat ng salapi para sa ministeryo. Minsan ay naisip ko, habang nangangaral ako sa aking kongregasyon tungkol sa mabuting pamamahala at pag-alpas sa utang, na kaming lahat ay inilagay ko sa pagkakautang! (Talagang nagtuturo ako sa pamamagitan ng halimbawa.)

Karamihan sa mga gusali ng iglesia ay ginagamit nang dalawang oras minsan o dalawang beses isang linggo. Anong iba pang grupo sa buong mundo ang nagpapatayo ng mga gusali upang gamitin lamang sandali? (Sagot: ang mga kulto at huwad na relihiyon lamang).

Iyang sumisipsip-ng-salaping giwang ay pinanggagalingan ng maraming problema. Ang isang pastor na may gusali ay laging nangangailangan ng pagdaloy ng salapi, at nakakaapekto iyan sa kanyang ginagawa. Natutukso siyang pagbigyan ang mga mayayaman (na kadalasang nagbibigay nang walang pagtitiis), ikompromiso ang anumang pagtuturo na maaaring makasakit ng damdamin ng iba, at baluktutin ang Ebanghelyo upang makamit ang kanyang nais. Umiikot ang kanyang mga sermon sa mga paksang hindi sasagabal sa pagdaloy ng salapi at pasiglahin ang paglago nito. Dahil diyan, paminsan-minsan ay naiisip ng mga Cristiano na ang pinakamahalagang mga aspekto ng pagiging mananampalataya ay (1) pagbayad ng ikapu (na, hindi sinasadya, ay sinabi ni Jesus na mas maliit na utos) at (2) pagpunta sa iglesia (kung saan kinokolekta ang mga ikapu tuwing Linggo). Kailanman ay hindi ito ang larawan ng paglikha ng alagad. Bagama’t maraming pastor ang nangangarap magkaroon ng mga kongregasyon na ang lahat ay gagawa lamang ng dalawang bagay na iyon. Kung ang isang pastor ay may kongregasyon kung saan kalahati lang ng mga tao ang gagawa ng dalawang bagay na iyon, makasusulat siya ng mga aklat at ibebenta niya ang kanyang mga lihim sa milyun-milyong iba pang pastor!

Ibinubunyag ng mga katotohanan ito: Walang talaan ng alinmang kongregasyon na bumibili o nagpapatayo ng gusali sa aklat ng Mga Gawa. Kadalasan, nagtitipun-tipon sila sa mga bahay-bahay.

[7]

Kailanman ay hindi nagkaroon ng koleksiyon para sa pagpapatayo ng gusali. Walang mga instruksiyon sa mga sulat para sa pagpapatayo ng gusali ng iglesia. Dagdag pa, walang sinuman ang nakaisip magpatayo ng gusali ng iglesia hanggang 300 taon na ang Cristianismo, nang ang iglesia ay nagpakasal sa mundo sa ilalim ng utos ni Constantino. Tatlong-daang taon! Isipin mo kung gaano katagal iyon! At lumago nang husto ang iglesia, kahit sa mga taon ng masidhing pagpaparusa, lahat walang gusali. Ang penomenang katulad nito ay naulit nang ilang beses sa mga dantaong sumunod. Nangyari ito sa Tsina kamakailan lamang. Marahil ay mayroong higit na isang milyong tahanang iglesia sa Tsina.

Alas Onse ng Linggo ay Oras na Pinaka-Bukod (Eleven O’Clock Sunday is the Most Segregated Hour)

Ang mga makabagong pasilidad ng iglesia na kumokopya sa modelong Amerikano ay inaasahang magkaroon, sa pinakakaunting kahilingan, sapat na bukod na silid para sa iba-ibang ministeryo sa lahat ng mga bukud-bukod na edad. Bagama’t sa sinaunang iglesia, walang natatanging nakabukod na ministeryo para sa mga lalaki, babae, at lahat ng edad ng mga bata. Nagkakaisa ang iglesia sa lahat ng bagay, hindi hiwa-hiwalay sa lahat ng aspekto. Nagbubuklod ang pamilya, at ang tungkuling espiritwal ng mga magulang ay sinususugan ng istruktura ng iglesia, sa halip na binubuwag nito na gaya ng sa ilalim ng modernong iglesia.

Nakatutulong ba ang gusali ng iglesia sa paglikha ng mga alagad o hinahadlangan niya ito? Sa kasaysayan, ang paglikha ng alagad sa mga dantaon ay nagtagumpay nang wala ang mga ito, at sa maraming dahilan.

Ang mga pagtitipon sa mga bahay-bahay, gaya ng sinaunang iglesia sa loob ng tatlong dantaon, kung saan ang magiliw na pagsasalu-salo, pag-aaral, mga awitin, at espiritwal na handog ay pinagsasaluhan nang tatlo hanggang limang oras, na idinudulot ng isang lugar para sa tunay na paglagong espiritwal ng mga mananampalataya. Nararamdaman ng mga miyembro ng katawan ni Cristo ang pagiging kasali, habang magkakaharap sila, hindi gaya ng pakiramdam ng mga kasali sa modernong iglesia—parang tagapanood sa isang teatro, nakaupo upang tumingin sa likod ng ulo ng bawa’t isa habang pinagsisikapang mapanood ang palabas sa entablado. Ang payak na kaligiran ng isang tanging kainan ay nagdudulot ng katapatan, pagkakandili at ugnayan ng tunay na kapatiran, na walang katumbas sa makabagong “kapatiran,” na kadalasan ay hihigit lamang sa mababaw na pakikipagkamay sa mga estranghero sa susunod na upuan kapag inihudyat ng pastor.

Ang mga aral ay parang mga pagtitipon ng pagtatanong at pagbibigay-kasagutan at bukas na talakayan sa magkakapantay na kapatid, sa halip na pagtuturong ibinibigay ng mga nakasuot ng kakaibang kasuotan, nagsasalita sa tinig na parang mga artista, at nakatayong nakaangat sa taas ng mga magalang (at kadalasang bagot) na tagapakinig. Ang mga pastor ay hindi “naghahanda ng lingguhang sermon.” Ang sinuman (siyempre kasama na ang mga namumuno/pastor/tagapangasiwa) ay maaaring makatanggap ng pangaral na ibinigay ng Espiritu Santo.

Kapag sumikip ang isang tahanan, hindi maiisip ng mga namumuno na kumuha ng higit na malaking gusali. Bagkus, alam ng lahat na hahatiin nila sa dalawang tahanan ang pagtitipon ng grupo, at hinihingi nila ang basbas ng Espiritu kung saan gaganapin ang pangalawang pagtitipon at kung sino ang magbibigay ng pangaral tungkol sa pangangasiwa. Sa kabutihang-palad, hindi nila kailangang mangalap ng mga lagom ng kakayahan ng mga dayuhan at tagagawa ng teorya tungkol sa paglago ng iglesia upang masuri ang kanilang mga paniniwala; mayroon nang mga nagmimithing mangangaral sa kanila, na nakapag-treyning at nakakikilala na sa mga kasapi ng kanilang susunod na maliit na kawan. Ang bagong tahanang iglesiang iyan ay nagkaroon ng pagkakataong sumuong sa isang bagong lugar upang magturo ng Ebanghelyo, at ipakita sa mga di-mananampalataya kung ano ang Cristiano—mga taong nagmamahal sa isa’t isa. Maaari nilang anyayahan ang mga di-nananampalataya sa kanilang mga pagtitipon na gaya ng paanyaya sa isang hapunan.

Ang Pinagpalang Pastor (The Blessed Pastor)

Walang pastor ng tahanang iglesia/namumuno/tagapangasiwa ang nakaramdam ng ministeryong “pagkapagod” dahil sa dami ng tungkuling-pastor, isang bagay na laganap sa modernong iglesia. (Isang pag-aaral ang nag-ulat na 1,800 na mga pastor ang nang-iiwan ng ministeryo tuwing buwan sa Estados Unidos). Maliit lamang ang aalagaan niyang kawan, at kung ang kawang iyon ay nakapagdudulot ng kanyang pangangailangang pinansiyal upang ang ministeryo ay kanyang bokasyon, talagang mayroon siyang panahon upang magdasal, magmuni-muni, mangaral ng Ebanghelyo sa mga di-nananampalataya, tumulong sa mga mahihirap, dumalaw at ipagdasal ang mga maysakit, at magkaroon ng sapat na panahon upang turuan ang mga bagong alagad upang kasama niya at magampanan nilang mabuti ang lahat ng mga bagay na iyon. Simple lamang ang pamamahala ng iglesia.

Kasama niya sa gawain ang ibang namumuno/pastor/tagapangasiwa sa kanyang rehiyon. Walang pagsisikap upang makamit “ang pinakamalaking iglesia sa lunsod” o “pinakamagaling na ministeryo ng kabataan” o ang “pinaka–nakakatuwang programang iglesia para sa mga bata.” Hindi pumupunta ang mga tao sa mga pagpupulong sa iglesia upang husgahan ang galing ng pagsamba o kung gaano kawili-wili ang pastor. Naipanganak silang muli at minamahal si Jesus at Kanyang mga tao. Gusto nilang sama-samang maghapunan at pagsaluhan ang anumang handog ng Diyos. Ang kanilang adhika ay sundin si Jesus at maghanda upang humarap sa Kanyang paghuhukom.

Tiyak na may mga problema sa tahanang iglesia, at natalakay iyon sa mga sulat. Nguni’t napakarami sa mga problemang bumabagabag sa makabagong iglesia at humahadlang sa paglikha ng mga alagad ay wala sa sinaunang iglesia, dahil ang kanilang modelo sa iglesiang lokal ay lubhang iba sa kung ano ang umiral pagkatapos ng ikatlong dantaon at mula noong panahon ng kadiliman. Muli, hayaang maibaon sa isip ang katotohanang ito: Walang mga gusaling iglesia hanggang sa umpisa ng ikaapat na dantaon. Kung nakapamuhay ka sa unang tatlong dantaon, paano naging iba sa ngayon ang iyong ministeryo? Sa paglalagom, kung gaano kalapit ang ating pagsunod sa mga biblikal na padron, higit tayong magiging epektibo sa pagganap sa adhika ng Diyos na paglikha ng mga alagad. Ang mga pinakamabigat na hadlang sa paglikha ng mga alagad sa mga iglesia ngayon ay nag-uugat sa hindi biblikal na istruktura at kagawian.

 

---

[1]

Mukhang lubhang malinaw na ang isang pastor (ang Griegong pangngalan ay poimain, ibig sabihin ay pastol) ay katumbas ng isang namumuno (ang Griegong pangngalang presbuteros), at katumbas rin ng tagapangasiwa (ang Griegong pangngalang episkopos, isinalin bilang bishop sa KJV). Si Pablo, halimbawa, ay nagturo sa namumunong taga-Efeso (presbuteros), na sinabi niyang ginawa ng Banal na Espiritu bilang tagapangasiwa (episkopos), upang magpastol (ang Griegong pandiwang poimaino) sa kawan ng Diyos (tingnan ang Gw. 20:28). Ginamit din Niya ang mga terminong namumuno (presbuteros) at tagapangasiwa (episkopos) na tulad ng sa Tito 1:5-7. Hinikayat din ni Pedro ang mga namumuno (presbuteros) upang magpastol (poimaino) sa mga kawan (tingnan ang 1 Ped. 5:1-2). Ang ideang ang isang obispo (ang saling KJV ng episkopos) ay higit na mataas na katungkulan sa isang pastor o namumuno, at isang nangangasiwa ng maraming simbahan ay gawa-gawa ng tao.

[2]

Translator’s note: In the translated bible being used, the sentence is presented in a different form; here, the text’s form is followed, but the essence is the same.

[3]

Ang modernong pagdidiin sa ministrong prupesyunal na nagsanay ay sintomas ng isang higit na malalim na sakit, na itinitimbang ang pagkuha ng kaalaman sa paglagong espiritwal. Ipinapalagay natin na ang taong nakakaalam ng higit ay higit na nakalalamang sa espiritwal na paglago, samantalang hindi naman ito totoo, kundi lumobo sa kayabangan sa dami ng kanyang natutuhan. Isinulat nga ni Pablo, “ang karunungan ay nagtutulak sa isang tao na maging mapagmataas” (1 Cor. 8:1). At siguradong ang taong araw-araw na nakikinig sa nakababagot na pagtuturo sa loob ng tatlong taon ay nakahandang magbigay ng lingguhang nakababagot na pagtuturo!

[4]

Sa unang sulat ni Pablo kay Timoteo at sa kanyang sulat lay Tito binabanggit niya ang pag-iwan niya sa kanila upang magtalaga ng mga namumuno/tagapangasiwa sa mga simbahan. Kaya maaaring nakapagbigay-kaalaman tungkol sa pangangasiwa sina Timoteo at Tito sa loob ng ilang panahon. Maaari silang nagtalaga ng panahon ng pagtitipon sa mga namumuno/tagapangasiwa upang alagaan sila, na gaya ng isinulat ni Pablo, “Ang mga narinig mo saakin sa harap ng maraming saksi ay ituro mo rin sa mga taong mapagkakatiwalaan at may kakayahang magturo naman sa iba” (2 Tim. 2:2).

[5]

Tingnan ang Gw. 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40: 20:20; Ro. 16:5: 1 Cor. 16:19; Col. 4:15; Filem. 1:2; 2 Jn. 1:10

[6]

Kapansin-pansin na ang mga sulat ni Pablo sa mga simbahan ay nakapangalan sa lahat sa iba-ibang simbahan, at hindi sa mga namumuno o tagapangasiwa. Dalawa lamang sa mga sulat ni Pablo sa mga simbahan ang bumabanggit sa mga namumuno/pastor/tagapangasiwa. Minsan isinama sila sa pagbati, idinagdag na parang ayaw niyang isipin nila na hindi sila kasali sa tatanggap (tingnan ang Filem. 1:1). Minsan pa, binabanggit ni Pablo ang mga pastor sa talaan ng miga ministro na naghahanda ng mga banal (tingnan ang Ef. 4:11-12). Lubhang kapansin-pansin din na hindi binabanggit ni Pablo ang papel ng mga namumunohabang nagbibigay siya ng tiyak na instruksiyon na akala natin ay para sa mga namumuno, gaya ng pamamahagi ng Hapunan ng Panginoon, at ang paglutas ng mga away sa pagitan ng mga Kristiyano. Lahat ng ito ay tumutumbok sa katotohanang ang mga namumuno/pastor ay hindi humawak ng pinakamahalagang papel na hinawakan nila sa karamihang mga simbahan.

[7]

Tingnan ang Gw. 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40: 20:20; Ro. 16:5: 1 Cor. 16:19; Col. 4:15; Filem. 1:2; 2 Jn 1:10

Upang maging matagumpay sa mata ng Diyos, kailangang maintindihan ng ministro ang layuning inihain ng Diyos sa kanya. Kung hindi niya naiintindihan ang kanyang layunin, wala siyang magiging paraan upang masukat kung nagtagumpay siya o nabigo sa pag-abot nito. [1]

Maaaring isipin nating siya ay nagtagumpay nguni’t sa katunayan siya ay bigô. At iyan ay isang malalang trahedya. Para siyang isang tumatakbong nagwagi ng unang gantimpala na tuwang-tuwang tumatawid sa pangwakas na guhit ng 800-metrong takbo, na nagpapainit sa kanyang tagumpay habang itinataas ang kanyang kamay sa harap ng maraming taong sumisigaw, na hindi nalalamang lumalaban pala siya sa isang 1600-metrong takbo. Ang hindi pagkakaintindi sa kanyang layunin ang naging dahilan ng kanyang pagkabigo. Ang pag-aakalang nanalo ang siyang tumiyak sa kanyang pagkatalo. Sa kanyang kaso nagkatotoo ang kasabihang: “Ang una ang magiging huli.”

Maraming ministro ang may tiyak na layuning kadalasang tinatawag nilang “bisyon.” Ito ang natatanging pinagsisikapang gampanan, batay sa kanilang ispesipikong tawag at kakayahan. Lahat ay may kanya-kanyang kakayahan at tawag, maging ito ay pagiging pastor sa isang iglesia sa isang natatanging lunsod, o Ebangheliko sa isang rehiyon, o magturo ng natatanging mga katotohanan. Nguni’t ang tinutukoy kong layuning ipinagkaloob ng Diyos ay pangkalahatan at tumutukoy sa bawa’t ministro. Ito ang malaking bisyon. Ito ang dapat na pangkalahatang lakas sa likod ng bawat natatanging bisyon. Nguni’t kadalasan, hindi nangyayari ito. Hindi lamang sa may ispesipikong bisyon ang maraming ministro na hindi tumutugma sa pangkalahatang bisyon ng Panginoon, kundi ang ilan ay may ispesipikong bisyon na taliwas sa pangkalahatang bisyon ng Diyos. Ginawa ko rin iyan minsan, kahit na ako’y pastor ng isang lumalagong iglesia.

Ano ang pangkalahatang layunin o bisyon na ibinigay ng Diyos sa bawat ministro? Mag-umpisa tayong humanap ng kasagutan sa Mateo 28:18-20, ang siping lubhang malapit sa atin na kadalasan ay hindi na natin pinapansin ang kanyang sinasabi. Pansinin natin ang bawa’t berso:

Lumapit si Jesus at sinabi sa kanila “Ibinigay na sa akin ang lahat ng kapangyarihan sa langit at sa lupa” (Mt. 28:18).

Nais ni Jesus na maintindihan ng Kanyang mga alagad na ipinagkaloob sa Kanya ng Kanyang Ama ang sukdulang kapangyarihan. Siyempre, ang naging layunin ng ama (at ang layunin niya) ay masunod si Jesus, na siyang karapat-dapat kapag nagbibigay ang Ama ng kapangyarihan sa sinuman. Nguni’t si Jesus ay natatangi sa dahilang ibinigay ng Kanyang Ama ang lahat ng kapangyarihan sa langit at sa lupa, hindi lamang limitadong kapangyarihan, na minsan ay ibinibigay Niya sa iba. Si Jesus ay Panginoon.

Dahil dito, sinumang hindi umuugnay kay Jesus bilang Panginoon ay hindi umuugnay sa Kanya nang tama. Si Jesus, higit sa anupaman, ay Panginoon. Kaya itinuturing Siyang “Panginoon” sa mahigit 600 ulit sa Bagong Tipan. (15 ulit lamang Siyang binabanggit bilang Tagapagligtas.) Kaya isinulat ni Pablo, “Sapagka’t si Cristo ay namatay at muling nabuhay upang maging Panginoon ng kapwa mga patay at ng mga buháy.” (Ro. 14:9, idinagdag ang pagdidiin). Namatay si Jesus at muling nabuhay upang maghari bilang Panginoon ng mga tao.

Tunay na Pananampalatayang Panligtas (True Saving Faith)

Kapag inaanyayahan ng mga makabagong Ebangheliko at pastor ang mga di-pa-naliligtas upang “tanggapin si Jesus bilang Tagapagligtas,” (ang parirala at konseptong hindi kailanman nakikita sa Banal na Kasulatan), ibinubunyag nito ang pangunahing depekto sa pagkakaintindi nila sa Magandang Balita. Halimbawa, nang tanungin si Pablo ng bantay-piitang taga-Filipos kung ano ang kanyang gagawin upang siya ay máligtas, hindi sumagot si Pablo ng, “Tanggapin mo si Jesus bilang iyong Tagapagligtas.” Bagkus sinabi niya, “Sumampalataya ka sa Panginoong Jesus, at maliligtas ka” (Gw.16:31, idinagdag ang pagdidiin). Naliligtas ang mga tao kapag nananampalataya sila sa Panginoong Jesu-Cristo. Alalahanin mo, hindi sila naliligtas dahil naniniwala sila sa isang doktrina tungkol sa kaligtasan o kay Jesus, kundi kapag naniniwala sila sa isang tao—ang Panginoong Jesu-Cristo. Iyan ang pananampalatayang panligtas. Masyadong marami ang nagpapalagay na dahil ang kamatayan ni Jesus ay sapát nang pagpapakasakit para sa kanilang kasalanan, o ang kaligtasan ay sa pamamagitan ng pananampalataya, o isandaang ibang bagay tungkol kay Jesus o kaligtasan, na mayroon silang pananampalatayang panligtas. Nguni’t wala sila noon. Pinaniniwalaan ng demonyo ang lahat ng bagay na iyon tungkol kay Jesus at kaligtasan. Ang pananampalatayang panligtas ay binubuo ng pananampalataya kay Jesus.

At sino Siya? Siya ay Panginoon.

Malinaw na kung naniniwala akong si Jesus ay Panginoon, kikilos akong parang Siya ay aking Panginoon, at sasailalim sa Kanya mula sa aking puso. Kung hindi ako paiilalim sa Kanya, hindi ako naniniwala sa Kanya. Kapag may nagsabing, “Naniniwala akong may nakamamatay at makamandag na ahas sa aking bota,” at saka mahinahong isusuot ang kanyang bota, hindi niya talaga pinaniniwalaan ang sinasabi niyang pinaniniwalaan niya. Ang mga taong nagsasabing naniniwala sila kay Jesus nguni’t hindi pa nagsisi sa kanilang kasalanan at pumailalim sa Kanya mula sa kanilang puso ay hindi talaga naniniwala kay Jesus. Maaaring maniwala sila sa likhang-isip na Jesus, nguni’t hindi sa Panginoong Jesus, Siya na makapangyarihan sa lahat sa langit at lupa.

Lahat nang ito ay nagsasabing kapag ang pagkakaintindi ng isang ministro sa pinaka-batayang mensahe ng Cristianismo ay may depekto, siya ay nasa alanganin mula pa sa umpisa. Hindi siya kailanman magtatagumpay sa pagtaya ng Diyos, dahil pinasisinungalingan niya ang pinaka-batayang mensaheng nais ng Diyos na marinig ng sanlibutan. Pastor man siya ng isang lumalagong iglesia, subali’t kahabag-habag na bigô sa pagtupad ng pangkalahatang bisyon ng Diyos para sa kanyang ministeryo.

Ang Malaking Bisyon (The Big Vision)

Bumalik tayo sa Mateo 28:18-19. Pagkahayag sa Kanyang kataas-taasang pagka-Panginoon, nagbigay na si Jesus ng isang utos:

Kaya’t habang kayo’y humahayo, gawin ninyong alagad ko ang mga tao sa lahat ng bansa. Bautismuhan ninyo sila sa pangalan ng Ama, at ng Anak, at ng Espiritu Santo. Turuan ninyo silang sumunod sa lahat ng iniutos ko sa inyo.” (Mt. 28:19-20a).

Pansinin na ginamit ni Jesus ang salitang “kaya.” Ang sabi niya, “ kaya habang kayo’y humahayo, gawin ninyong alagad…” Ibig sabihin, “Dahil sa kasasabi ko pa lamang…dahil taglay ko ang lahat ng kapangyarihan…dahil ako ang Panginoon…susundin Ako siyempre ng mga tao…kaya nag-uutos ako sa inyo (at dapat n’yo Akong sundin) na humayo at lumikha ng mga alagad, at turuan ang mga alagad na iyon upang sundin ang lahat ng Aking mga utos.”

At iyan, sa payak na pananalita, ang pangkalahatang layunin, ang dakilang bisyon ng Diyos para sa lahat ng ating ministeryo: Ang ating tungkulin ay lumikha ng mga alagad na sumusunod sa lahat ng utos ni Cristo.

Kaya sinabi ni Pablo na ang pagpapala ng Diyos ay ipinagkaloob sa kanya bilang apostol “upang ang mga Hentil ay akayin sa pananampalataya at pagsunod sa kanya” (Ro.1:5, idinagdag ang pagdidiin). Ang layunin ay pagsunod; ang pamamaraan sa pagsunod ay pananampalataya. Ang mga taong may tunay na pananampalataya sa Panginoong Jesus ay sumusunod sa Kanyang mga utos.

Kaya nagsermon si Pedro sa araw ng Pentecostes, “Kaya’t dapat malaman ng buong Israel na itong si Jesus na ipinako ninyo sa krus ay siyang ginawa ng Diyos na Panginoon na kanilang sundin” (Gw. 2:36). Nais ipaalam ni Pedro sa mga nagpako kay Cristo na ginawa ng Diyos si Jesus na Panginoon at Cristo. Pinatay nila iyong nais ng Diyos na kanilang sundin! Sa ilalim ng matibay na paniniwala, nagtanong sila,“Ano ang aming gagawin?” at sumagot so Pedro una sa lahat, “Magsisi”! Ibig sabihin, tumalikod sa pagsuway at maging masunurin. Gawing Panginoon si Jesus. Sumunod, sinabi ni Pedro sa kanila na magpabautismo gaya ng utos ni Cristo. Lumilikha si Pedro ng mga alagad—masunuring tagasunod ni Cristo—at nag-uumpisa siya sa tamang paraan sa tamang mensahe.

Samakatuwid, dapat mataya ng bawa’t ministro ang kanyang tagumpay. Lahat tayo ay dapat magtanong sa sarili, “Inaakay ba ng aking ministeryo ang mga tao upang maging masunurin sa lahat ng utos ni Cristo?” Kung magkagayon, nagtatagumpay tayo. Kung hindi, tayo’y nagkukulang.

Ang Ebanghelikong nanghihikayat lamang sa mga tao upang “tanggapin si Jesus,” na hindi sila sinasabihang magsisi sa kanilang kasalanan, ay nagkukulang. Ang pastor na nagsisikap magtayo ng malaking kongregasyon sa pagpapanatili ng kasiyahan ng lahat at pag-oorganisa ng maraming gawaing panlipunan ay nagkukulang. Ang gurong nagtuturo lamang ng pinakabagong karismatikong “hangin ng doktrina” ay nagkukulang. Ang apostol na nagpupunla ng mga iglesia na kinabibilangan ng taong nagsasabing naniniwala sila kay Jesus, nguni’t hindi Siya sinusunod, ay nagkukulang. Ang propetang nanghuhula lamang upang sabihin sa mga tao ang biyayang darating sa kanila ay nagkukulang.

Ang Aking Pagkukulang (My Failure)

Ilang taon na ang nakararaan, nang ako ay nagpapastor sa isang lumalagong iglesia, tinanong ako ng Espiritu Santo ng isang katanungang nagbukas sa aking mata upang makita kung gaano ako nagkukulang sa pagtupad ng pangkalahatang bisyon ng Diyos. Tinanong sa akin ng Espiritu Santo ang katanungang nasa ibaba habang nagbabasa ako tungkol sa paghuhukom ng mga tupa at kambing na inilalarawan sa Mateo 25:31-46: “Kung ang lahat sa iyong kongregasyon sa iglesia ay mamatay ngayon at tumayo sa paghahatol ng mga tupa at kambing, ilan ang tupa at ilan ang kambing?” O, higit na ispesipiko, “Sa nakaraang taon, ilang tao sa iyong kongregasyon ang nagdulot ng pagkain para sa nagugutom na kapatiran kay Cristo, tubig para sa mga nauuhaw na Cristiano, tirahan para sa walang tahanan o naglalakbay na tagasunod ni Cristo, kasuotan para sa mga hubad na Cristiano, o nagbisita sa maysakit o sa nabilanggong mananampalataya?” Napagtanto ko na ilan lamang ang nakagawa sa alinman sa mga iyon, kahit na pumunta sila sa iglesia, umawit ng awit pagsamba, nakinig sa aking mga sermon at nagbigay ng salapi sa pag-aalay. Kaya, sila iyong mga kambing sa pamantayan ni Cristo, at ako ang bahagyang sisihin, dahil hindi ko sila tinuturuan kung gaano kahalaga sa Diyos na tugunan natin ang matinding pangangailangan ng ating mga kapatid kay Cristo. Hindi ko sila tinuturuan upang sundin ang lahat ng utos ni Cristo. Sa katunayan, napagtanto ko na nakakaligtaan ko ang lubhang mahalaga sa Diyos—ang pangalawang dakilang utos, ang mahalin ang ating kapwa gaya ng pagmamahal natin sa ating sarili—maliban sa bagong utos na ibinigay sa atin ni Jesus na tayo’y magmahalan gaya ng pagmamahal Niya sa atin.

Sa kabila niyan, sa huli ay napagtanto kong sa katunayan ay itinuturo ko ang kasalungat ng pangkalahatang utos ng Diyos na paglikha ng alagad habang itinuro ko ang katamtamang bersiyon ng napaka-popular na “prosperity gospel” sa aking kongregasyon. Bagama’t kalooban ni Jesus na ang kanyang angkan ay hindi mag-impok ng kayamanan sa lupa (tingnan ang Mt. 6:19-24), at dapat na silang masiyahan kung may kinakain at sinusuot (tingnan ang Heb. 13:5; 1 Tim. 6:7-8), tinuturuan ko ang aking mayamang Amerikanong kongregasyon na nais ng Diyos na magkaroon sila ng higit na marami pang pag-aari. Tinuturuan ko ang mga taong huwag sundin si Jesus sa isang bagay (gaya ng daang libong ibang pastor sa buong mundo).

Pagkatanto sa aking ginagawa, nagsisi ako at humingi ng tawad sa aking kongregasyon. Sinubukan kong magsimulang lumikha ng mga alagad, at tinuruan ko silang sundin ang lahat ng utos ni Cristo. Ginawa ko iyon nang may takot at pangamba, naghihinalang ilan sa aking kongregasyon ay ayaw talagang sumunod sa lahat ng utos ni Cristo, na gugustuhin ang isang Cristianismo ng kaginhawahang nangangailangan ng walang pagpapakasakit sa kanilang panig. At tama ako. Maliwanag na may ilang walang pakialam sa naghihirap na mananampalataya sa buong mundo. Wala silang pakialam sa pagpapalaganap ng Magandang Balita sa mga hindi pa nakaririnig nito. Sa halip, ang pangunahing inaalala nila ay ang pagkamal nang higit pa para sa kanilang sarili. Pagdating sa kabanalan, iniwasan lamang nila ang pinaka-iskandalosong kasalanan, mga kasalanang isinusumpa ng kahit mga di-nagbabagong tao, at namuhay sila ng mga buhay na katulad ng karaniwang konserbatibong Amerikano. Nguni’t talagang hindi nila mahal ang Panginoon, dahil ayaw nilang sundin ang mga utos ni Jesus, ang tunay na bagay na Aniya’y magpapatunay ng ating pagmamahal sa Kanya (tingnan ang Jn. 14:21).

Naging totoo ang kinatakutan ko—ilang Cristiano sa pangalan ay totoong kambing na nakadamit-tupa. Nang sabihan ko silang itatuwa ang kanilang sarili at pasanin ang kanilang krus, ang ilan ay nagalit. Para sa kanila, ang pangunahing silbi ng iglesia ay isang panlipunang karanasan kasama na ng magandang musika, gaya ng pagkagiliw ng mundo sa mga klab at bar. Tinitiis nila ang ilang sermon basta’t pinatitibay ng mga ito ang kanilang kaligtasan at pagmamahal ng Diyos sa kanila. Nguni’t ayaw nilang marinig kung ano ang hinihingi ng Diyos sa kanila. Ayaw nilang pinag-aalinlanganan ng sinuman ang kanilang kaligtasan. Hindi sila pumapayag na baguhin ang kanilang buhay upang sumang-ayon sa kalooban ng Diyos kung magkakaroon ito ng kapalit. Totoo, pumapayag silang magpamahagi ng kaunting salapi, sa paniniwalang bibigyan sila ng Diyos ng higit pa bilang kapalit, at habang sila ay direktang nabibiyayaan mula sa kanilang ibinigay, gaya ng kung ang salapi ay ginamit sa pagpapaayos ng pasilidad ng iglesia.

Panahon ng Pagsusuri sa Sarili (A Time for Self-Examination)

Ito ay magandang pagkakataon upang bawa’t ministrong nagbabasa ng aklat na ito ay magtanong sa kanyang sarili ng parehong katanungan ng Espiritu Santo sa akin: “Kung ang mga taong aking pinaglilingkuran ay mamatay ngayon at tumayo sa paghahatol ng mga tupa at kambing, ilan ang tupa at ilan ang kambing?” Kapag tinitiyak ng mga ministro sa mga tao sa kanyang kongregasyon na kumikilos na parang kambing na sila ay ligtas, sinasabi nila ang kabaligtaran ng nais ng Diyos na sabihin sa kanila. Ang ministrong iyon ay sumasalungat kay Cristo. Pumapanig siya laban sa kagustuhan ni Jesus na sabihin sa kanila ayon sa sinabi Niya sa Mateo 25:31-46. Ang buong punto ng sinabi ni Jesus doon ay upang bigyang-babala ang mga kambing. Ayaw Niyang isipin nila na sila’y pupunta sa langit.

Sinabi ni Jesus na malalaman ng lahat ng tao na tayo ay Kanyang alagad sa pagmamahal natin sa isa’t isa (tingnan ang Jn.13:35). Tiyak na tinutukoy Niya ang isang pagmamahal na humihigit sa ipinakikita ng mga di-Cristiano sa bawa’t isa, kung hindi, ang Kanyang mga alagad ay hindi maibubukod sa hindi mananampalataya. Ang uri ng pagmamahal na tinukoy ni Jesus ay isang pagmamahal na mapagpakasakit sa sarili, kapag nagmamahalan tayo gaya ng pagmamahal Niya sa atin, inihahain ang ating buhay para sa isa’t isa (tingnan ang Jn.13:34; 1 Jn. 3:16-20). Isinulat din ni Juan na alam nating nilampasan natin ang kamatayan upang mabuhay, ibig sabihin, maisilang muli, kapag tayo’y nagmamahalan (1 Jn. 3:14). Ipinakikita ba ng mga taong nagmamaktol, namumuhi at nagsasalita laban sa mga ministrong nagtuturo ng utos ni Cristo ang pagmamahal na nagtuturing sa kanila bilang muling isinilang? Hindi, sila ay mga kambing, patungo sa landas ng impiyerno.

Mga Alagad ng Lahat ng Bansa (Disciple of All Nations)

Bago tayo magpatuloy, tingnan nating muli ang Mateo 28:19-20, ang Dakila at Pangkalahatang Komisyon na ibinigay ni Jesus sa Kanyang mga alagad, upang malaman kung makakapulot tayo ng iba pang katotohanan mula rito.

Kaya’t habang kayo’y humahayo, gawin ninyong alagad ko ang mga tao sa lahat ng bansa. Bautismuhan ninyo sila sa pangalan ng Ama, at ng Anak, at ng Espiritu Santo. Turuan ninyo silang sumunod sa lahat ng iniutos ko sa inyo.” (Mt. 28:19-20a).

Pansinin na nais ni Jesus na lumikha ng mga alagad sa lahat ng bansa, o higit na mahusay na pagbanggit ayon sa orihinal na Griego, lahat ng grupong etniko ng mundo. Kung iniutos ni Jesus, naniniwala akong maaari ngang mangyari ito. Maaari tayong lumikha ng alagad ni Jesus sa bawa’t grupong etniko ng mundo. Ang gawain ay ibinigay hindi lamang sa labing-isang alagad, kundi sa bawa’t alagad na sumunod sa kanila, dahil sinabi ni Jesus sa labing-isa na turuan ang kanilang mga alagad upang gawin ang lahat ng iniutos Niya sa kanila. Kaya, tinuruan ng labing-isang orihinal ang kanilang alagad upang sundin ang utos ni Cristo na lumikha ng alagad sa lahat ng bansa, kaya ito ay magpapanatiling utos sa bawa’t susunod na alagad. Bawa’t alagad ni Jesus ay dapat kasangkot sa natatanging paraan sa pagpapa-alagad ng mga bansa.

Bahagyang ipinaliliwanag nito kung bakit hindi pa natutupad ang “Dakilang Komisyon.” Kahit na milyun-milyon ang Cristiano sa pangalan, higit na mababa ang bilang ng tunay na alagad na handang sumunod kay Jesus. Ang malaking bahagi ng Cristiano sa pangalan ay walang pakialam sa paglikha ng alagad sa bawa’t grupong etniko dahil talagang hindi sila handang sumunod sa utos ni Cristo. Kapag napag-uusapan ang paksa, kadalasang nagdadahilan sila ng, “Hindi iyan ang aking ministeryo,” at, “Hindi lang talaga ako inaakay sa direksiyong iyan.” Maraming pastor ang naghahayag ng ganito, gaya ng lahat ng kambing na pinipili ang utos ni Cristo na nababagay lamang sa kanilang programa.

Kung bawa’t Cristiano sa pangalan ay tunay na naniniwala sa Panginoong Jesu-Cristo, hindi magtatagal mapapakinggan ng bawa’t isa sa mundo ang Magandang Balita. Ang sama-samang kahandaan ng mga alagad ni Cristo ang makapangyayari nito. Titigil sila sa pag-aksaya ng kanilang panahon at salapi sa makamundo at naglalahong mga bagay, at gamitin ang mga ito upang tuparin ang utos ng kanilang Panginoon. Datapwa’t kapag ang mga makadiyos na pastor ay maghahayag na isang misyunero ang magsasalita sa isang susunod na service sa iglesia, kadalasan ay maaasahan nilang babagsak ang bilang ng mga dadalo. Hindi sila interesado sa pagsunod sa huling utos ng Panginoong Jesu-Cristo. Ang mga tupa, sa kabilang banda, ay laging nasasabik sa pagkakataong maging kasangkot sa paglikha ng alagad sa lahat ng bansa.

Isang huling punto ukol sa Mateo 28:18-20: Sinabi rin ni Jesus sa Kanyang mga alagad na bautismuhan ang kanilang mga alagad, at matapat na sinunod ito ng mga apostol.Agad nilang binautismuhan yaong mga nagsisi at naniwala sa Panginoong Jesus. Ang bautismo, siyempre, ay sumasagisag sa pagkilala ng isang mananampalataya sa pagkamatay, paglibing at muling pagkabuhay ni Cristo. Ang mga bagong mananampalataya ay namatay at itinaas bilang bagong likha kay Cristo. Ang katotohanang ito ang ninais isadula ni Jesus sa bautismo ng bawa’t bagong mananampalataya, itinatatak sa kanyang isip na ngayon ay isa na siyang bagong tao na may bagong kalikasan. Kaisa siya ni Cristo sa espiritu, at ngayon ay mayroon na siyang kapangyarihan upang sundin ang Diyos sa pamamagitan ni Cristo na namumuhay sa kanyang katauhan. Patay siya sa kanyang mga kasalanan, nguni’t ngayon ay nahugasan at binuhay ng Espiritu Santo. Siya ay higit pa sa “napatawad lang.” Kundi, siya ay lubusang nagbagong-anyo. Kaya, ipinakikita na naman ng Diyos na ang mga tunay na mananampalataya ay ibang taong kumikilos nang higit na kakaiba sa kanilang ikinilos nang sila ay patay sa espiritu. Tunay na ipinahiwatig din ito ng pangwakas na salita ni Jesus, “Tandaan ninyo, ako’y laging kasama ninyo, hanggang sa katapusan ng panahon” (Mt. 28:20). Hindi ba makatwirang isipin na ang palagiang pagkaparito ni Cristo kasama ng mga tao ay makakaapekto ng kanilang pagkilos?

Ipinaliliwanag ni Jesus ang Pagiging Alagad (Jesus Defines Discipleship)

Napagtibay natin na ang nananaig na layunin ni Jesus para sa atin ay ang lumikha ng mga alagad, ibig sabihin, mga taong nagsisi sa kanilang kasalanan at natututo at sumusunod sa Kanyang mga utos. Ipinaliwanag pa ni Jesus ang pagiging alagad sa Juan 8:32:

Kung tinutupad ninyo ang aking aral, kayo nga’y tunay na alagad ko; makikilala ninyo ang katotohanan, at ang katotohanan ang magpapalaya sa inyo.

[2]

 

Ang mga tunay na alagad, ayon kay Jesus, ay yaong mga nananahan, o ginagawang tahanan, ang Kanyang salita. Habang natututuhan nila ang Kanyang katotohanan mula sa Kanyang Salita, lalo silang “lumalaya,” at ang huling konteksto ay nagpapakitang tinutukoy ni Jesus ang paglaya sa kasalanan (tingnan ang Juan 8:34-36). Kaya muli, makikita natin na sa paliwanag ni Jesus, ang mga alagad ay natututo at sumusunod sa Kanyang mga utos.

Pagkatapos ay sinabi ni Jesus,

“Napaparangalan ang Aking Ama kung kayo’y masaganang nagbubunga bilang Aking mga alagad” (Jn. 15:8, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya, sa paliwanag ni Jesus, pinaparangalan ng mga alagad ang Diyos sa pamumunga. Yaong mga hindi namumunga ay hindi napatunayang Kanyang alagad.

Higit na tiyak na ipinaliwanag ni Jesus iyang pagkilala sa bunga ng Kanyang tunay na alagad sa Lucas 14:25-33. Umpisahan natin sa pagbasa sa berso 25:

Sumama kay Jesus ang napakaraming tao; humarap siya sa kanila at kanyang sinabi…

Nasiyahan ba si Jesus dahil napakaraming tao ang “sumama” sa Kanya? Natupad ba Niya ang Kanyang layunin ngayong nagtagumpay Siya sa pagkuha ng malaking kongregasyon?

Hindi, Si Jesus ay hindi nasiyahan sa napakaraming taong umaaligid sa Kanya, nakikinig sa Kanyang mga sermon, pinanonood ang Kanyang mga milagro, at kung minsan ay kinakain ang Kanyang pagkain. Naghahanap si Jesus ng mga taong nagmamahal sa Diyos nang buong puso, kaluluwa at lakas. Nais Niyang sundin ng mga tao ang Kanyang mga utos. Nais niya ng mga alagad. Kaya sinabi Niya sa napakaraming mga taong iyon na sumasama sa Kanya:

Hindi maaaring maging alagad Ko ang sinumang umiibig sa kanyang ama at ina, asawa at mga anak, mga kapatid, at maging sa sarili niyang buhay nang higit sa akin. (Lu. 14:26).

Walang pagdududa: naglatag si Jesus ng pangangailangan para sa isang taong magiging alagad Niya. Nguni’t kailangan bang tunay na kamuhian ng Kanyang mga alagad ang mga taong likas nilang pinakamamahal? Mukhang hindi dahil iniutos ng Magandang Balita sa atin na igalang natin ang ating mga magulang at mga asawa at anak.

Marahil ay pagmamalabis ang pananalita ni Jesus, ibig sabihin, pagdadagdag upang idiin ang ibig niyang sabihin. Nguni’t sa katunayan, ito lang ang ibig Niyang sabihin: Kung tayo ay magiging alagad Niya, dapat natin Siyang mahalin nang sukdulan, higit pa sa mga taong likas na pinakamamahal natin. Ang inaasahan ni Jesus ay totoong makatwiran dahil siya ay Diyos na dapat nating mahalin nang buong puso, isip, kaluluwa at lakas.

Huwag mong kalimutan—ang trabaho ng mga ministro ay lumikha ng mga alagad, na nangangahuhugang magpakita sila ng mga taong sukdulang nagmamahal kay Jesus, na nagmamahal sa Kanya ng sobrang higit pa sa pagmamahal nila maging sa kanilang mga asawa, anak at magulang. Mahusay sana para sa bawa’t ministrong nagbabasa nito na tanungin ang kanyang sarili, “Paano ako nagtatagumpay sa pagpapakita ng mga taong tulad niyan?

Paano natin malalaman kung minamahal ng isang tao si Jesus? Sinabi ni Jesus sa atin sa Juan 14:21: “Kung mahal mo ako, sundin mo ang aking mga utos.”

[3]

Kaya talagang makatwirang pagtibayin na ang mga taong nagmamahal kay Jesus nang higit pa sa kanilang asawa, anak at magulang ay mga tao ring sumusunod sa Kanyang mga utos. Ang mga alagad ni Jesus ay sumusunod sa Kanyang mga utos.

Ang Pangalawang Pangangailangan (A Second Requirement)

Ipinagpatuloy ni Jesus ang magsalita sa napakaraming taong sumasama sa Kanya sa araw na iyon sa pagsasabing,

Ang ayaw magpasan ng sarili niyang krus at sumunod sa Akin ay hindi maaaring maging alagad Ko (Lu.14:27).

Ito ang pangalawang pangangailangang inilatag ni Jesus para sa Kanyang alagad. Ano ang Kanyang ibig sabihin? Literal bang kailangang pasanin ng mga alagad ang mabibigat na putol ng kahoy? Hindi, gumagamit muli si Jesus ng pagmamalabis.

Karamihan, kung hindi lahat, ng mga taong Judiong tagapakinig ni Jesus ay nakasaksi ng mga isinumpang kriminal na namamatay sa mga krus. Ipinako sa krus ng mga Romano ang mga kriminal sa mga pangunahing kalye sa labas ng tarangkahan ng lunsod upang mapatindi ang epekto ng pagpapako bilang pagpigil ng krimen.

Sa dahilang ito, ipinagpapalagay ko na ang pariralang “Pasanin ang iyong krus” ay karaniwang ekspresyon sa kapanahunan ni Jesus. Bawa’t taong nápakô ay nakapakinig ng isang sundalong Romanong nagsabing, “Pasanin mo ang iyong krus at sundan mo ako.” Iyon ang mga salitang kinatatakutan ng isinumpa, dahil alam nila na hudyat iyon ng simula ng mga oras at araw ng nakapangingilabot na paghihirap. Kaya ang parirala ay maaaring maging karaniwang ekspresyong nangangahulugang, “Tanggapin mo ang di-maiiwasang paghihirap na dumarating sa iyo.”

Naiisip ko ang mga amang nagsasabi sa kanilang mga anak na lalaki: “Anak, alam kong kinasusuklaman mo ang paghukay ng palikuran. Ito’y napakabaho, at maruming trabaho. Nguni’t ito ang iyong tungkulin minsan isang buwan, kaya pasanin mo ang iyong krus. Humayo ka at hukayin mo ang palikuran.” Naiisip ko ang mga asawang babae na nagsasabi sa kanilang mga kabiyak, “Mahal, alam kong kinasusuklaman mong magbayad ng buwis sa mga Romano. Nguni’t ngayong araw na ito ang nakatakdang pagbabayad, at umaakyat na sa ating kalye ang Maniningil ng Buwis. Kaya pasanin mo ang iyong krus. Humayo ka at bayaran mo iyong tao.”

Ang pagpasan ng ating krus ay kasingkahulugan ng pagtakwil sa sarili, at ginamit iyon ni Jesus sa ganoong kahulugan sa Mateo 16:24: “Ang sinumang nagnanais sumunod sa akin ay kinakailangang itakwil niya ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus, at sumunod sa akin.” Maaari itong ipakahulugan sa ibang pangungusap, “Kung nais ng sinuman ang sumunod sa Akin, hayaan ninyong isantabi niya ang kanyang programa, yakapin ang di-maiiwasang paghihirap na darating bilang bunga ng kanyang pasya, at sumunod sa Akin.”

Kaya, ang mga tunay na alagad ay nakahandang maghirap alang-alang sa pagsunod kay Jesus. Nabilang na nila ang halaga nito bago sila nag-umpisa, at kahit alam nila na di-maiiwasan ang paghihirap, lumunsad pa rin nang may pagpapasiya upang tapusin ang karera. Sinusuportahan ang pagpapakahulugang ito ng sumunod na sinabi ni Jesus tungkol sa kapalit na halaga ng pagsunod sa Kanya. Dalawang halimbawa ang nagdiin ng Kanyang punto:

Kung ang isa sa inyo’y nagbabalak na magtayo ng tore, hindi ba siya uupo muna upang magplano at kuwentahin kung magkano ang magagastos niya upang matiyak kung may sapat siyang pera para maipatapos ang kanyang ipapatayo? Baka matapos mailagay ang mga pundasyon ay hindi naman mayari ang tore. Siya’y kukutyain lamang ng lahat ng makakakita niyon. Sasabihin nila, ‘‘ang taong ito’y nagsimulang magtayo nguni’t hindi naman naipatapos.’’ O sinong hari na makikipagdigma sa kapwa hari ang hindi muna mauupo upang pag-aralang mabuti kung ang sampung libong kawal niya ay maisasagupa sa kalaban na may dalawampung libong kawal? At kung hindi niya kaya, malayo pa ang kalaban ay magsusugo na siya ng mga kinatawan upang makipagkasundo. (Luc. 14:28-32).

Lubhang malinaw ang punto ni Jesus: “Kung nais mong maging alagad Ko, bilangin mo muna ang halagang kapalit nito, at baka sumuko ka kung ikaw ay mahirapan. Tinatanggap ng mga tunay na alagad ang paghihirap na dumarating bilang bunga ng pagsunod sa akin.”

Ang Pangatlong Pangangailangan (A Third Requirement)

Itinala ni Jesus ang isa pang pangangailangan ng pagiging alagad sa napakaraming tao nang araw na iyon:

Gayundin naman, hindi maaaring maging alagad ko ang sinuman kung hindi niya tatalikuran ang lahat sa kanyang buhay (Lu.14:33).

Muli, mukhang lohikal na pagtibaying gumagamit si Jesus ng pagmamalabis. Hindi natin kailangang isuko ang lahat ng ating ari-arian sa kaisipang mawawalan tayo ng tirahan, kasuotan o pagkain. Nguni’t kailangan nating isuko ang lahat ng ating ari-arian sa kaisipang ipaubaya ang pagmamay-ari sa Diyos, at hanggang sa hindi na tayo naninilbihan sa kasakiman, kundi naninilbihan sa Diyos kasama ang ating kasakiman. Ang bunga ay tunay na nangangahulugang pagsuko sa maraming pag-aaring hindi kailangan at mamuhay nang payak na may makadiyos na pangangasiwa at pamamahagi, gaya ng ginawa ng mga naunang Cristiano na nababasa natin sa libro ng Mga Gawa. Ang pagiging alagad ni Cristo ay nangangahulugan ng pagsunod sa Kanyang mga utos, at iniutos Niya sa Kanyang mga tagasunod na huwag ipunin ang mga kayamanan sa lupa, kundi ipunin ang mga iyon sa langit.

Sa paglalagom, ayon kay Jesus, kung maging alagad Niya ako, kailangan kong mamunga. Kailangan ko siyang mahalin nang sukdulan, higit pa sa sarili kong pamilya. Dapat ay handa akong humarap sa mga di-maiiwasang paghihirap na darating sanhi ng aking pasyang sundin Siya. At kailangan kong gawin ang Kanyang sinasabi tungkol sa aking sahod at pag-aari. (At karamihan sa Kanyang mga utos ay may sinasabi tungkol dito, kaya hindi ko dapat linlangin ang aking sarili, na siyang ginagawa ng marami, at sasabihing, “Kung sinabi ng Panginoon sa akin na gawin ang nararapat sa lahat ng aking pag-aari, gagawin ko anuman ang sabihin niya.”)

At ito ang mga uri ng matapat na tagasunod ni Cristo na dapat nating nililikha bilang ministro! Iyan ang ating kaloob-ng-Diyos na layunin! Tayo ay tinatawag na ministrong tagalikha-ng-alagad!

Iyan ang batayang katotohanang nakakaligtaan ng maraming ministro sa buong mundo. Kung tinataya nila ang kanilang ministeryo, na gaya ng ginawa ko, mapagtitibay nila, na gaya ng aking ginawa, na nagkukulang sila sa kagustuhan at inaasahan ng Diyos. Noong pinagmuni-munihan ko ang antas ng aking pangako kay Cristo na naipakita ng aking kongregasyon, maliit ang aking pagdududang marami ang hindi maituturing na tunay na alagad.

Mga pastor, tingnan ninyo ang inyong kongregasyon. Ilan sa inyong angkan ang itinuturing ni Jesus na alagad Niya ayon sa Kanyang pamantayan sa Lucas14:26-33? Mga Ebangheliko, nakapagpapabunga ba ang inyong mensahe ng mga taong naghahandog ng kanilang sarili upang sundin ang lahat ng utos ni Cristo?

Ngayon ang panahon upang tayahin ang ating mga ministeryo, bago tayo humarap kay Jesus sa pangwakas na pagtaya. Kung nagkukulang ako sa Kanyang layunin, nanaisin kong malaman ito ngayon kaysa bukas. Ikaw?

Pangwakas na Nakahihinahong Kaisipan (A Final Sobering Thought)

Maliwanag na nais ni Jesus na maging alagad Niya ang mga tao, na naibunyag ng Kanyang Salita sa napakaraming taong nakatala sa Lucas 14:26-33. Gaano kahalaga ang maging alagad Niya? Ano kaya kung pipiliin ng iba na hindi maging alagad Niya? Sinagot ni Jesus ang mga tanong na ito sa pagtatapos ng kanyang diskurso sa Lucas 14:

Samakatuwid, mabuti ang asin, nguni’t kung ang asin ay mawalan na ng alat, paano pa ito mapapaalat muli? Wala itong kabutihang maibibigay sa lupa, o kahit sa tambakan man lamang ng dumi, kaya’t ito’y itinatapon na lamang. Makinig ang may pandinig! (Lu. 14:34-35).

[4]

 

Pansinin na hindi ito nakahiwalay na pangungusap. Nagsisimula ito sa salitang samakatuwid.

Ang asin ay dapat na maalat. Ito ang katangian ng pagiging asin. Kapag nawala nito ang kanyang lasa, nawawalan ito ng silbi at “itinatapon.”

Ano ang kaugnayan nito sa pagiging alagad? Gaya ng asin na inaasahang maalat, inaasahan din ni Jesus ang mga tao na maging alagad Niya. Dahil Siya ang Diyos, ang makatwirang tungkulin lang natin ay mahalin Siya nang lubusan at pasanin ang ating mga krus. Kung hindi tayo magiging alagad Niya, tinatanggihan natin ang tunay na dahilan ng ating pagiging tao. Tayo ay walang silbi at nakatadhanang “itapon.” Hindi iyan nagmumukhang langit, tama ba?

Sa iba pang pagkakataon, sinabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad (tingnan ang Mt. 5:1):

Kayo ang asin ng sangkatauhan. Ngunit kung ang asin ay mawalan na ng alat, paano pa ito mapapaalat muli? Hindi ba wala na itong kabuluhan kundi ang itapon at tapakan ng mga tao? (Mt. 5:13).

lantad na talinaga para sa “matapat na pagsunod”) ang may halaga sa Diyos. Ang iba ay “walang halaga…kundi ipagtapon at apak-apakan.” Pangalawa, maaaring mangyari na ang isang “maalat” ay maging “walang alat,” kung hindi, hindi sana nakita ni Jesus ang pangangailangang bigyang-babala ang Kanyang mga alagad. Sadyang sinasalungat ng mga katotohanang ito ang itinuturo ng karamihan ngayon, at sinasabing maaaring maging patungong-langit na mananampalataya ni Cristo nguni’t hindi alagad ni Cristo, o hindi maaaring isuko ang pagkakaligtas. Tatalakayin natin nang masinsinan ang mga maling akalang iyon sa mga susunod na kabanata.

 

---

[1] Sa buong aklat na ito, ang panghalip na siya ay tumutukoy sa mga ministrong lalaki. Bagama’t binabanggit ng Banal na Aklat na tinatawag ng Diyos ang mga babae sa bokasyunal na ministeryo, at may alam akong ilang mayroong epektibong ministeryo. Iyan ang paksa sa kabanatang pinamagatang Kababaihan sa Ministeryo.

 

 

Ibrahimu alipothibitisha hiari yake ya kumtoa Isaka mwanawe mpendwa, Mungu alimpa ahadi.

Katika uzao wako mataifa yote ya dunia watajibarikia; kwa sababu umeitii sauti Yangu (Mwanzo 22:18).

Mtume Paulo anaonyesha kwamba hiyo ahadi ilitolewa kwa Ibrahimu na uzao wake mmoja, si wengi – na huyo mmoja ni Kristo (ona Wagalatia 3:16). Mataifa yote – au kila kabila duniani – wangebarikiwa katika Kristo. Ahadi hii kwa Ibrahimu ilitabiri kuingizwa kwa maelfu ya makabila duniani kote katika baraka ya kuwa ndani ya Kristo. Makabila hayo yanatofautiana kwa sababu yanatokea maeneo tofauti kijiografia, ni makabila tofauti, yanafuata mila na tamaduni tofauti, na yanasema lugha tofauti. Mungu anataka wote hao wabarikiwe ndani ya Kristo, ambayo ndiyo sababu ya Yesu kufa kwa ajili ya dhambi za dunia yote (ona 1Yohana 2:2).

Ingawa Kristo alisema njia ni nyembamba iendayo uzimani, na ni wachache waionao (ktk Mathayo 7:14), mtume Yohana ametupa sababu nzuri tu ya kuamini kwamba watakuwepo wawakilishi kutoka makabila yote ya duniani katika ufalme wa Mungu baadaye.

Baada ya hayo nikaona, na tazama, mkutano mkubwa sana ambao hapana mtu awezaye kuuhesabu, watu wa kila taifa, na kabila, na jamaa, na lugha, wamesimama mbele ya kile kiti cha enzi, na mbele za Mwana-Kondoo, wamevikwa mavazi meupe, wana matawi ya mitende mikononi mwao; wakilia kwa sauti kuu wakisema, Wokovu una Mungu wetu aketiye katika kiti cha enzi, na Mwana-Kondoo (Ufunuo 7:9, 10. Maneno mepesi kukazia).

Basi, wana wa Mungu wanatazamia sana kukutanika katika kusanyiko la makabila mbalimbali mbele za kiti cha enzi siku moja!

Wataalamu wengi wa umisheni wametilia mkazo mkubwa kwenye kuyafikia makabila yaliyofichika duniani, kwa matumaini ya kuanzisha kanisa hai lenye nguvu katika kila moja. Kweli, hilo ni jambo la kusifiwa, maana Yesu alituambia twende duniani kote na “kuwafanya mataifa yote (au basi, makabila) kuwa wanafunzi” (Mathayo 28:19). Ila, mipango ya wanadamu – hata ikiwa na nia njema kiasi gani – kama haina uongozi wa Roho Mtakatifu, mara nyingi huharibu kuliko kutengeneza. Ni muhimu tufuate hekima ya Mungu tunapojaribu kujenga ufalme Wake. Yeye ametupa habari zaidi na maagizo kuhusu tunavyoweza kufanya wanafunzi duniani kote, zaidi ya ile ipatikanayo katika Mathayo 28:19.

Labda kinachopuuzwa sana na wale wanaojaribu kutimiza Agizo Kuu ni hiki: Mungu ndiye mwinjilisti mkuu katika wote, nasi tunatakiwa kuwa watenda kazi pamoja Naye, si kutenda kazi kwa ajili Yake. Yeye anajali zaidi sana kuhusu kuufikia ulimwengu na Injili kuliko mwingine yeyote, Naye anafanya kazi kuhakikisha hilo linatimia, kwa bidii kuliko mwingine yeyote. Yeye alishughulikia jambo hilo, na bado analishughulikia kwa bidii sana mpaka akafa kwa ajili yake! Alilishughulikia kabla hajaumba yeyote, na bado anafanya hivyo mpaka sasa. Huko ni kujitoa hasa!

“Kuufikia Ulimwengu Kwa Ajili Ya Kristo”

Ni kitu cha kushangaza kwamba, tunaposoma nyaraka za Agano Jipya, hatusomi sana himizo (kama ilivyo siku hizi) kwa waamini “kwenda na kuufikia ulimwengu kwa ajili ya Kristo”! Wakristo wa kwanza na viongozi wao walitambua kwamba Mungu alikuwa anafanya kazi kwa bidii sana kuukomboa ulimwengu, na kwamba kazi yao ilikuwa kushirikiana Naye kadiri alivyowaongoza. Kama kuna aliyejua hicho sana, mtume Paulo alikijua, ambaye “hakuletwa kwa Bwana” na mtu yeyote. Yeye aliokoka kwa tendo la moja kwa moja la Mungu, alipokuwa anasafiri kwenda Dameski. Na katika kitabuchote cha Matendo, tunaliona kanisa likikua kwa sababu watu waliojaa na kuongozwa na Roho, walishirikiana na Roho Mtakatifu. Kitabu cha Matendo, japo mara nyingi kinaitwa “Matendo ya Mitume” kinafaa kuitwa “Matendo ya Mungu.” Katika utangulizi wa Luka kwa Matendo, alitaja kwamba maelezo yake ya kwanza (yaani Injili yenye jina lake) yalikuwa taarifa ya “mambo yote ambayo Yesu alianza kufanya na kufundisha” (Matendo 1:1. Maneno mepesi kukazia). Bila shaka Luka aliamini kwamba kitabu cha Matendo ni maelezo ya mambo ambayo Yesu aliendelea kufanya na kufundisha. Yeye alifanya kazi kupitia watu waliotiwa mafuta na kuongozwa na Roho, walioshirikiana Naye.

Kama Wakristo wa kwanza hawakutiwa moyo “kutoka na kwenda kuwashuhudia jirani zao ili ulimwengu umjie Kristo,” wajibu wao ulikuwa nini kwa habari ya kuujenga ufalme wa Mungu? Wale ambao hawakuwa na wito maalum na kupewa karama za kutangaza Injili hadharani (yaani, mitume na wainjilisti) waliitwa kuishi maisha matakatifu ya kumtii Mungu, na kuwa tayari kumjibu yeyote ambaye angewadhihaki au kuwauliza maswali. Kwa mfano: Petro aliandika hivi:

Lakini mjapoteswa kwa sababu ya haki mna heri. Msiogope kutisha kwao, wala msifadhaike; bali mtakaseni Kristo Bwana mioyoni mwenu. Mwe tayari siku zote kumjibu kila mtu awaulizaye habari za tumaini lililo ndani yenu; lakini kwa upole na kwa hofu. Nanyi mwe na dhamiri njema, ili katika neno lile mnalosingiziwa, watahayarishwe wale wautukanao mwenendo wenu mwema katika Kristo (1Petro 3:14-16).

Ona hapo kwamba Wakristo walioandikiwa na Petro walikuwa wanavumilia mateso. Ila, Wakristo wasipokuwa tofauti na dunia, dunia haiwezi kuwatesa. Hii ndiyo sababu moja kubwa ya kutokuwepo na mateso mengi ya Wakristo katika sehemu nyingi siku hizi – ni kwa sababu wanaojiita Wakristo hawana tofauti na wengine. Si Wakristo kwa kweli, hivyo, hakuna anayewatesa. Lakini, “Wakristo” aina hii wanahimizwa kila Jumapili “kuwashuhudia jirani zao habari ya imani yao.” Wanapowashuhudia jirani zao, hao jirani wanashangaa kujua kwamba wao ni Wakristo waliozaliwa mara ya pili. Kibaya zaidi ni kwamba, “injili” wanayowaambia jirani zao ni kiasi kidogo tu cha “habari njema” kwamba wamekosea ikiwa wanadhani kwamba matendo mema au kumtii Mungu ni sehemu ya wokovu. Cha muhimu ni “kumkubali Yesu kama Mwokozi binafsi”.

Ukilinganisha na kanisa la kwanza, Wakristo wale (ambao kweli Yesu alikuwa Bwana kwao) walikuwa wanaonekana kama taa gizani, hivyo, hawakuwa na haja ya kujifunza jinsi ya kushuhudia au kutafuta ujasiri wa kuwaeleza jirani zao kwamba ni wafuasi wa Kristo. Walikuwa na nafasi nyingi tu za kushuhudia maana waliulizwa maswali kwa sababu ya haki yao, au walidhihakiwa. Wao – kama Petro alivyowaambia – walimtakasa tu Bwana mioyoni mwao na kuwa tayari kutoa majibu.

Pengine tofauti kubwa kati ya Wakristo wa kisasa na wale wa kwanza ni hii: Wakristo wa kisasa wanadhani kwamba Mkristo hutokana na kile anachojua na kuamini – huitwa “itikadi”. Basi sisi hulenga juhudi zetu kwenye kujifunza. Kinyume chake ni hivi: Wakristo wa kwanza waliamini kwamba Mkristo alijulikana kwa matendo yake. Basi, walitilia mkazo kutii amri za Kristo. Ni ajabu kutambua kwamba kihalisi kabisa, kwa karne kumi na nne za kwanza hakuna Mkristo aliyekuwa na Biblia yake binafsi – hivyo haikuwezekana kwake “kujisomea Biblia yake kila siku” – kitu ambacho kimekuwa kama sheria kuu na wajibu wa siku hizi wa Mkristo. Si kwamba Wakristo wa siku hizi hawapaswi kusoma Biblia zao kila siku. Ni kwamba Wakristo wengi wamefanya kusoma Biblia kila siku kuwa muhimu kuliko kuitii. Hatimaye tunajisifu kwamba sisi tuna itikadi sahihi (kinyume na wale washirika wa madhehebu mengine elfu ishirini na tisa, mia tisa tisini na tisa ambao hawajafikia kiwango chetu), ila bado tunasengenya, tunadanganya na kujiwekea hazina duniani.

Kama tunatazamia kulainisha mioyo ya watu ili waweze kupokea Injili kwa urahisi zaidi, itawezekana kwa matendo yetu kuliko kwa itikadi zetu!

Mungu – Mwinjilisti Mkuu

Hebu sasa tutazame kwa upana zaidi kazi ya Mungu katika kujenga ufalme Wake. Tukielewa vizuri utendaji Wake, tutashirikiana Naye kwa ubora zaidi.

Watu wanapomwamini Yesu, ni kitu kifanyikacho mioyoni mwao (ona Warumi 10:9, 10). Wanamwamini Bwana Yesu, na wanatubu. Wanaondoa mapenzi yao kwenye kiti cha enzi na kumweka Yesu kwenye kiti cha enzi cha nia zao. Kuamini ni badiliko la moyo.

Pia, watu wanapokuwa hawamwamini Yesu, ni kitu wanachofanya kwa mioyo yao. Wanampinga Mungu, hivyo hawatubu. Kwa uamuzi wa hiari kabisa, wanamwondoa Yesu kwenye kiti cha enzi cha mioy yao. Kutokuamini ni uamuzi unaoendelea wa kutobadili moyo.

Yesu alionyesha kwamba mioyo ya watu wote ni migumu kiasi cha kwamba hakuna awezaye kumwendea, asipovutwa na Baba (ona Yohana 6:44). Mungu ni mwenye rehema na anaendelea kuwavuta watu wote wamjie Yesu kwa namna mbalimbali, ambazo zote hugusa mioyo yao, na ambazo zinawalazimisha kuchagua kulainisha mioyo yao au kuifanya migumu.

Je, Mungu hutumia nini ili kugusa mioyo ya watu kwa matumaini ya kuwavutakwa Yesu?

Kwanza – Anatumia uumbaji Wake. Paulo aliandika hivi:

Kwa maana ghadhabu ya Mungu imedhihirishwa kutoka mbinguni juu ya uasi wote na uovu wa wanadamu waipingao kweli kwa uovu. Kwa kuwa mambo ya Mungu yanayojulikana yamekuwa dhahiri ndani yao, kwa maana Mungu aliwadhihirishia. Kwa sababu mambo yake yasiyo-onekana tangu kuumbwa ulimwengu yanaonekana na kufahamika kwa kazi zake; yaani; uweza wake wa milele na Uungu wake; hata wasiwe na udhuru (Warumi 1:18-20. Maneno mepesi kukazia).

Ona hapo kwamba Paulo anasema, watu “huuzuia ukweli” ulio “dhahiri ndani yao.” Yaani, ukweli hutokeza ndani yao na kuwakabili, lakini wanausukumizia chini, kisha wanapingana na huo ushuhuda wa ndani.

Hiyo kweli iliyoko ndani ya kila mtu, na iliyo dhahiri, ni ipi? Paulo alisema ni kweli kuhusu “mambo yasiyo-onekana – uweza Wake wa milele na Uungu Wake,” yanayodhihirishwa “kwa kazi Zake”. Kwa ndani, watu wanajua wanapotazama uumbaji wa Mungu kwamba yupo bila shaka,[1] na kwamba ana uwezo sana, ni mbunifu katika uumbaji Wake, ana hekima sana na ufahamu – kwa uchache tu.

Hitimisho la Paulo ni kwamba watu kama hao “hawana udhuru,” naye anasema sawa. Mungu kila mara anampazia kila mtu sauti, akijifunua Mwenyewe na kujaribu kuwafanya walainishe mioyo yao, lakini wengi hufunga masikio yao, wasimsikilize Mungu. Ila Yeye haachi kupaza sauti Yake maisha yao yote, kwa kuwaonyesha miujiza mara kwa mara – kwa njia ya maua, ndege, watoto, theluji, ndizi, maembe, na vitu milioni nyingi vingine.

Kama Mungu yupo, Naye ni mkuu kama uumbaji Wake unavyoonyesha, bila shaka watu wanapaswa kumtii. Huo ufunuo wa ndani unapaza sauti na kutoa ujumbe mmoja tu mkubwa: Tubu! Kwa sababu hiyo, Paulo anasema kwamba kila mtu amekwisha sikia mwito wa Mungu wa toba.

Lakini nasema, Je! Wao hawakusikia? Naam, wamesikia. Sauti yao imeenea duniani mwote, na maneno yao hata miisho ya ulimwengu (Warumi 10:18).

Hapo Paulo alikuwa anarudia maneno maarufu ya Zaburi ya 19, inayosema hivi kwa ukamilifu zaidi:

Mbingu zauhubiri utukufu wa Mungu, na anga laitangaza kazi ya mikono yake. Mchana husemezana na mchana, usiku hutolea usiku maarifa. Hakuna lugha wala maneno, sauti yao haisikilikani. Sauti yao imeenea duniani mwote, na maneno yao hata miisho ya ulimwengu (Zaburi 19:1-4a. Maneno mafupi kukazia).

Hii tena huonyesha kwamba Mungu anazungumza na kila mtu, mchana na usiku, kupitia uumbaji Wake. Kama watu wangeitikia ipasavyo ujumbe wa Mungu katika uumbaji, wangeanguka kifudi-fudi na kusema hivi: “Ee Muumbaji Mkuu! Umeniumba mimi, na bila shaka uliniumba nifanye mapenzi Yako. Basi, nakukubali Wewe!”

Njia Nyingine Mungu Anayotumia Kuzungumza

Pamoja na huo ufunuo wa nje na ndani, kuna ufunuo mwingine wa ndani, ambao nao unatoka kwa Mungu, na ambao hautegemeani na mtu kuona miujiza ya uumbaji. Huo ufunuo wa ndani ni dhamiri ya kila mtu, ambayo ni sauti yenye kudhihirisha sheria ya Mungu kwa kuendelea. Paulo aliandika hivi juu yake:

Kwa maana watu wa Mataifa wasio na sheria wafanyapo kwa tabia zao yalyo ndani ya torati, hao wasio na sheria wamekuwa sheria kw anafsi zao wenyewe. Hao waionyesha kazi ya Torati iliyoandikwa mioyoni mwao, dhamiri yao ikiwashuhudia, na mawazo yao, yenyewe kwa yenyewe, yakiwashtaki au kuwatetea; katika siku ile Mungu atakapozihukumu siri za wanadamu, sawasawa na injili yangu, kwa Kristo Yesu (Warumi 2:14-16).

Basi, kila mtu anajua kilicho sawa, na kilicho kosa. Au – kwa lugha nzito zaidi – kila mtu anajua kinachompendeza Mungu, na kisichompendeza Mungu. Na Mungu atamtaka kila mtu kujieleza siku ya hukumu, kwa kufanya kile alichojua kwamba hakimpendezi Yeye. Watu wanapozeeka, wanakuwa mafundi wa kutetea dhambi zao na kupuuza sauti ya dhamiri zao, lakini Mungu haachi kutamka Sheria Yake ndani yao.

Njia Ya Tatu

Si hayo tu. Mungu – mwinjilisti mkuu – anayefanya juhudi ili kumleta kila mtu kwenye toba, husema na watu kwa njia nyingine tena. Tunasoma tena maneno ya Paulo.

Kwa maana ghadhabu ya Mungu imedhihirishwa kutoka mbinguni juu ya uasi wote na uovu wa wanadamu, waipingao kweli kwa uovu (Warumi 1:18. Maneno mepesi kukazia).

Ona Paulo anachosema – ghadhabu ya Mungu imefunuliwa, si kwamba tafunuliwa siku moja. Ghadhabu ya Mungu ni dhahiri kwa kila mtu katika matukio mengi ya kusikitisha na kutisha – makubwa na madogo – yenye kukabili binadamu. Kama Mungu ana nguvu zote, mwenye uwezo wa kufanya chochote na kuzuia chochote, ni kwamba mambo hayo, yanapowapiga wale wanaompuuza, ni madhihirisho ya ghadhabu Yake tu. Ni wanatheolojia wasio na akili nzuri na wanafalsafa wa aina hiyo ndiyo wameshindwa kutambua hilo jambo. Lakini, hata katika ghadhabu Yake, rehema za Mungu na upendo Wake vinadhihirishwa, kwa sababu wale wanaolengwa na hasira Yake mara nyingi hawapati ghadhabu kama inavyostahili. Basi, kwa upendo wanaonywa juu ya ghadhabu ya milele inayowasubiri wasiotubu baada ya kifo chao. Hii ni njia nyingine ambayo Mungu huitumia ili kuwafanya watu wanaohitaji kutubu wasikie sauti Yake.

Namna Ya Nne

Hatimaye – Mungu sit u kwamba anajaribu kuwavuta watu kwa njia ya uumbaji, dhamiri na majanga, bali pia hutumia wito wa Injili. Watumishi Wake wanapomtii na kutangaza habari njema, ujumbe ule ule utolewao na uumbaji, dhamiri na majanga unarudiwa kwa mara nyingine tena: Tubuni!

Unaweza sasa kuona kile tunachofanya sisi katika uinjilisti, ukilinganisha na kile Mungu anachofanya. Yeye daima anamshuhudia kila mtu kila dakika ya kila siku ya maisha yake, wakati ambapo hata mwinjilisti yule maarufu sana wa kibinadamu ataweza kusema na watu laki kadhaa katika kipindi cha miongo kadhaa. Na hao wainjilisti kwa kawaida huwahubiria watu wa kundi fulani mara moja tu kwa kipindi fulani pia. Ukweli ni kwamba, hiyo nafasi moja tu ndiyo wanayopewa wainjilisti wa aina hiyo ili kuwapa watu nafasi ya kufuta mavumbi ya miguu yao, popote wasipokaribishwa mjini au kijijini, kulingana na agizo la Yesu (ktk Mathayo 10:14). Tunachosema hapa ni kwamba, ukilinganisha uinjilisti wa Mungu usiokoma, wa ulimwengu wote, wa vitendo, wenye kusema na mtu ndani, na uinjilisti wetu sisi wenye mipaka sana, hakuna hata cha kulinganisha!

Mtazamo huu unatusaidia kuelewa vizuri wajibu wetu katika uinjilisti, na katika kujenga ufalme wa Mungu. Lakini, kabla ya kutazama nafasi au kazi yetu sisi, kuna jambo lingine muhimu sana ambalo tunapaswa tusilisahau.

Kama tulivyoona mapema, kutubu na kuamini ni vitu vinavyofanywa na watu katika mioyo yao. Mungu anatamani kwamba kila mtu ajinyenyekeze, alainishe moyo wake, atubu na kumwamini Bwana Yesu. Kutimiza lengo hilo, Mungu daima anashughulika na mioyo ya watu kwa njia zile nyingi tulizokwisha taja.

Ila – Mungu pia anajua hali ya moyo wa kila mtu. Anajua ni mioyo gani inalainika, na ipi inakuwa migumu zaidi. Anajua nani anasikiliza jumbe Zake zisizokoma, na mwenye kuzipuuza. Anajua mioyo ya nani imefikia mahali ambapo janga fulani litaifungua na kupelekea kutubu. Anajua mioyo gani imekuwa migumu kiasi kwamba hakuna matumaini ya toba yao. (Kwa mfano: Alimwamia Yeremia mara tatu kwamba asiombee Israeli kwa sababu mioyo yao ilikuwa imepita mahali pa kutubu – Yeremia 7:16; 11:14; 14:11).[2] Anaifahamu hata mioyo inayoendelea kulainika kiasi kwamba kushawishiwa kidogo tu na Roho Wake kutaleta toba.

Tukizingatia hayo yote, tunajifunza nini basi kuhusu wajibu wa makanisa katika kutangaza Injili na kujenga ufalme wa Mungu?

Kanuni Ya Kwanza

Kwanza – Ni sahihi kudhani kwamba bila shaka Mungu – Mwinjilisti Mkuu – anayefanya asilimia 95 ya kazi ya msingi, na ambaye amekuwa akipaza sauti Yake kwa kila mtu kila siku, atawatuma watumishi Wake kwenda kuitangaza Injili kwa wale ambao mioyo yao iko tayari kupokea zaidi kuliko kwa wale ambao mioyo yao haiku tayari kupokea.

Bila shaka inawezekana kwamba Mungu – Mwinjilisti Mkuu – ambaye amekuwa akiwahubiri watu wote kila dakika ya maisha yao, aamue kutokutuma Injili kwa wale ambao wamekuwa wakipuuza kila kitu ambacho amekuwa akiwaambia miaka na miaka. Kwa nini apoteze juhudi Zake kuwaambia watu asilimia 5 ya mwisho ya kile ambacho angetaka wajue, kama wamekuwa wakipuuza kabisa asilimia 95 ya kile cha kwanza ambacho amekuwa akijaribu kuwaambia? Nadhani Mungu angetuma hukumu kwa watu wa aina hiyo, kwa matumaini kwamba watalainisha mioyo yao. Ikitokea hivyo, basi baadaye ndipo angetuma watumishi Wake kuitangaza Injili.

Wengine watasema kwamba Mungu atawatuma watumishi Wake kutangaza Injili kwa wale anaojua hawatatubu ili wasiwe na udhuru watakaposimama mbele Yake kuhukumiwa. Kumbuka kwamba, kulingana na Maandiko, watu aina hiyo hawana udhuru tayari mbele za Mungu, kwa sababu ya mafunuo Yake kwao, yasiyokoma, kupitia uumbaji Wake (Ona Warumi 1:20). Hivyo basi, kama Mungu akimtuma mtumishi Wake mmoja kwenda kwa watu hao, haitakuwa ili wasiwe na udhuru, bali ili wasipate jinsi ya kujitetea kabisa!

Kama ni kweli kwamba Mungu atawaongoza watumishi Wake kwa watu wenye kusikiliza zaidi, basi sisi, watumishi Wake, tunapaswa kumwomba hekima Yake ili tuweze kuongozwa kwa wale anaojua Yeye kwamba wako tayari kwa mavuno.

Mfano Wa Maandiko

Kanuni hii inaonyeshwa vizuri sana katika huduma ya Filipo mwinjilisti, kama ilivyoandikwa katika kitabu cha Matendo. Filipo alikuwa amehubiri mkutano kwa watu waliokuwa wasikivu sana huko Samaria, lakini baadaye akaongozwa na malaika kusafiri kwenda njia fulani. Huko akaongozwa kwa mtu mwenye kutafuta, aliyekuwa tayari kabisa.

Malaika wa Bwana akasema na Filipo, akamwambia, Ondoka ukaende upande wa kusini hata njia ile itelemkayo kutoka Yerusalemu kwenda Gaza, nayo ni jangwa. Naye akaondoka, akaenda; mara akamwona mtu wa Kushi, towashi, mwenye mamlaka chini ya Kandake malkia wa Kushi, aliyewekwa juu ya hazina yake yote; naye alikuwa amekwenda Yerusalemu kuabudu. Akawa akirejea, ameketi garini mwake akisoma chuo cha nabii Isaya. Roho akamwambia Filipo, Sogea karibu na gari hili, ukashikamane nalo. Basi Filipo akaenda mbio, akamsikia anasoma chuo cha nabii Isaya; akanena, Je! Yamekuelewa hayo unayosoma? Akasema, Nitawezaje kuelewa, mtu asiponiongoza? Akamsihi Filipo apande na kuketi pamoja naye. Na fungu la Maandiko alilokuwa akilisoma ni hili:

Aliongozwa kwenda machonjoni kama kondoo, na kama vile mwana-kondoo alivyo kimya mbele yake amkataye manyoya, vivyo hivyo yeye naye hafunui kinywa chake. Katika kujidhli kwake hukumu yake iliondolewa, ni nani atakayeeleza kizazi chake? Kwa maana uzima wake umeondolewa katika nchi.

Yule towashi akamjibu Filipo, akasema, Nakuomba, nabii huyu; asema maneno haya kwa habari ya nani: ni habari zake mwenyewe au za mtu mwingine? Filipo akafunua kinywa chake, naye, akianza kwa andiko lilo hilo, akamhubiri habari njema za Yesu. Wakawa wakiendelea njiani, wakafika mahali penye maji; yule towashi akasema, Tazama, maji haya; ni nini kinachonizuia nisibatizwe? Filipo akasema, Ukiamini kwa moyo wako wote, inawezekana. Akajibu akanena, Naamini ya kwamba Yesu Kristo ndiye Mwana wa Mungu. Akaamuru lile gari lisimame; wakatelemka wote wawili majini, Filipo na yule towashi; naye akambatiza. Kisha, walipopanda kutoka majini, Roho wa Bwana akamnyakua Filipo, yule towashi asimwone tena; basi alikwenda zake akifurahi (Matendo 8:26-39).

Filipo aliongozwa na Mungu kwenda kumhudumia mtu ambaye alikuwa na njaa kiroho kiasi cha kusafiri kutoka Afrika kwenda Yerusalemu kumwabudu Mungu, na ambaye alinunua kipande cha gombo la unabii wa Isaya. Alipokuwa anajisomea sura ya 53 ya Isaya – andiko wazi kabisa katika Agano la Kale lenye kueleza habari za sadaka ya kujitoa ya Kristo – na alipokuwa akijiuliza Isaya aliandika juu ya nani, Filipo akawa amefika, tayari kueleza alichokuwa anasoma! Alikuwa tayari kuokoka huyo! Mungu aliujua moyo wake, na akamtuma Filipo.

Njia Bora Zaidi

Kuna matokeo zaidi kuongozwa na Roho kwa watu walio tayari, kuliko kujichagulia tu au kupanga mpango wa kusema na watu ambao hawako tayari kupokea kwa sababu tunadhani kwamba tutakuwa na hatia wasipofikiwa. Usisahau – kila mtu unayekutana naye anashuhudiwa sana na Mungu Mwenyewe. Itakuwa vizuri zaidi kama tutawauliza watu dhamiri yao inasemaje ili kuamua kama wako tayari kumsikiliza Mungu au hapana, maana kila mtu anashughulika na hatia kwa namna fulani.

Mfano mwingine wa kanuni hii ni kuokoka kwa nyumba nzima ya Kornelio katika huduma ya Petro, ambaye aliongozwa na Mungu kwenda kuhubiri Injili kwa kundi hilo la watu wa Mataifa, lililokuwa tayari. Kornelio alikuwa mtu mwenye kusikiliza dhamiri yake na kumtafuta Mungu, kama inavyo-onekana kwa utoaji wake sadaka na uombaji wake (ktk Matendo 10:2). Mungu alimwunganisha na Petro, naye alisikiliza mahubiri ya Petro kwa moyo ulio wazi, akaokoka kabisa.

Tungekuwa na busara zaidi kama tungemwomba Roho Mtakatifu atuongoze kwa wale ambao mioyo yao iko wazi badala ya kupanga mipango mikubwa yenye kupoteza wakati ya kuigawa miji yetu katika visehemu na kuunda vikundi vya ushuhudiaji ili kutembelea kila nyumba. Kama Petro angekuwa anahudhuria mkutano kuhusu mbinu au mikakati ya umishenari huko Yerusalemu, au kama Filipo angeendelea kuhubiri huko Samaria, nyumba ya Kornelio na yule towashi wa Kushi wasingefikiwa.

Mitume na wainjilisti wataongozwa kutangaza Injili kwa makundi ya watu mchanganyiko – walio tayari na wasio tayari. Lakini hata wao wanapaswa kumtafuta Bwana kwa habari ya ni wapi anapotaka wakahubiri. Tena, taarifa ipatikanayo katika kitabu cha Matendo inawahusu watu waliojaa na kuongozwa na Roho wakishirikiana Naye katika ujenzi wa ufalme wa Mungu. Mbinu za kanisa la kwanza zilikuwa tofauti kabisa na mbinu za kanisa la siku hizi. Hata matokeo ni tofauti! Mbona tusiige kitu kinachofaulu?

Kanuni Ya Pili

Je, zile kanuni za Biblia tulizotazama mwanzoni mwa sura hii zinatusaidiaje tena kuelewa nafasi yetu katika uinjilisti na kujenga ufalme wa Mungu?

Kama Mungu amepanga kwamba uumbaji, dhamiri na majanga ni miito kwa binadamu kutubu, basi wale wanaohubiri Injili wanahitaji kuwa na uhakika kwamba hawatangazi ujumbe tofauti. Lakini, wengi wao wanatangaza ujumbe tofauti! Mahubiri yao yanapingana kabisa na kila kitu ambacho Mungu anajaribu kuwaambia wenye dhambi! Ujumbe wao wa neema isiyokuwa ya Biblia unakuza wazo kwamba utakatifu na kutii si muhimu kwa ajili ya kupata uzima wa milele. Kwa kutokutaja umuhimu wa toba kwa wokovu, kwa kukazia kwamba wokovu si wa matendo (ambavyo ni tofauti na jinsi Paulo alitaka kusema), wao wanafanya kazi kinyume cha Mungu, wakiwaongoza watu katika udanganyifu mkubwa zaidi ambao mara nyingi huwaingiza katika upotevu wa milele, kwa sababu wanakuwa na hakika kwamba wameokoka, kumbe bado. Ni sikitiko kubwa sana wakati wajumbe wa Mungu wanaofanya kazi kinyume na Mungu wanayedai wanamwakilisha!

Yesu alituagiza kuhubiri “toba kwa ajili ya ondoleo la dhambi” (ktk Luka 24:47). Ujumbe huo unathibitisha tena kile ambacho Mungu amekuwa akimwambia mwenye dhambi maisha yake yote. Mahubiri ya Injili huwachoma watu mioyo yao na kuwakwaza wale ambao mioyo yao ni migumu. Lakini, Injili ya siku hizi, laini kabisa, yenye kuwaambia watu jinsi ambavyo Mungu anawapenda sana (kitu ambacho hakuna mtume yeyote aliyewahi kutaja wakati akihubiri Injili katika kitabu cha Matendo), huwafanya wafikiri kwa makosa kwamba Mungu hajakasirika nao, wala hajachukizwa nao. Mara nyingi wanaambiwa kwamba wanahitaji “kumkubali yesu” tu. Lakini Mfalme wa wafalme na Bwana wa mabwana hahitaji kukubaliwa na sisi. Swali kubwa si: “Je, unamkubali Yesu?” bali ni, “Je, Yesu anakukubali wewe?” Jibu lake ni hili: Usipotubu na kuanza kumfuata, unamchukiza, na rehema Zake tu ndiyo zinachelewesha kuingia kwao jehanamu.

Kutokana na injili ya kisasa yenye kurahisisha mno neema ya Mungu, inashangaza ni kwa nini mataifa mengi, yenye kuongozwa na watu ambao wamepewa mamlaka yao na Mungu (na hilo si jambo la kubishania – ona Danieli 4:17, 25, 32; 15:21; Yohana 19:11; Matendo 12:23; Warumi 13:1) yalivyoamua kufunga milango yao kabisa kwa wamishenari wa Magharibi. Je, yawezekana ikawa ni kwa sababu Mungu anataka kuzuia hiyo injili ya uongo isifike huko?

Kanuni Ya Tatu

Kanuni zilizotazamwa mapema katika sura hii pia zinatusaidia kuelewa jinsi Mungu anavyowaona watu wanaofuata dini za uongo. Je, ni wapumbavu wa kuhurumiwa kwa kuwa hawajawahi kusikia ukweli? Je, lawama zote juu yao ni kwa kanisa, ambalo halijafanya uinjilisti kikamilifu ili kuwafikia?

Hapana. Watu aina hiyo wanajua ukweli. Wanaweza wasijue kila kitu ambacho Mkristo mwenye kuamini Biblia anakijua, lakini wanajua kila kitu ambacho Mungu anadhihirisha juuYake Mwenyewe kwa njia ya uumbaji, dhamiri na majanga. Hao ni watu ambao Mungu amekuwa akiwaita watubu maisha yao yote, hata kama hawajawahi kumwona Mkristo wala kusikia Injili. Tena, aidha wamekuwa wakifanya mioyo yao kuwa laini kumwelekea Mungu, au wameifanya kuwa migumu.

Paulo aliandika hivi juu ya ujinga wa wasioamini, na kuifunua sababu yake.

Basi nasema neno hili, tena nashuhudia katika Bwana, tangu sasa msienende kama Mataifa waenendavyo, katika ubatili wa nia zao; ambao; akili zao zimetiwa giza, nao wamefarikishwa na uzima wa Mungu, kwa sababu ya ujinga uliomo ndani yao, kwa sababu ya ugumu wa mioyo yao; ambao wakiisha kufa ganzi wanajitia katika mambo ya ufisadi wapate kufanyiza kila namna ya uchafu kwa kutamani (Waefeso 4:17-19).

Ona kwamba sababu ya Mataifa kutokujua ni “kwa sababu ya ugumu wa mioyo yao.” Paulo pia alitangaza kwamba “wamekufa ganzi”. Bila shaka alikuwa anasema juu ya hali ya mioyo yao. Sugu hutokea kwenye mikono ya watu kutokana na saa zote kushika kitu ambacho ni kigumu kwa ngozi laini. Ngozi yenye sugu hupoteza uwezo wake wa kusikia. Vivyo hivyo, kadiri watu wanavyoendelea kupinga mwito wa Mungu kupitia uumbaji, dhamiri na majanga, mioyo yao hupata sugu, na kuwafanya kuendelea kutosikia mwito wa Mungu. Hii ndiyo sababu takwimu zinaonyesha kwamba watu hupunguza kusikia na kupokea Injili wanapozidi kuwa watu wazima kiumri. Kadiri mtu anavyozidi kuzeeka, si rahisi kwake kutubu. Wainjilisti wenye hekima huwalenga zaidi vijana.

Hatia Ya Wasioamini

Uthibitisho zaidi kwamba Mungu huwahesabia watu hatia hata kama hawajawahi kumsikia mwinjilisti Mkristo ni ukweli kwamba Yeye huwahukumu mara kwa mara. Kama Mungu angekuwa hawahesabu kuwa na hatia kwa ajili ya dhambi zao, asingewaadhibu. Ka kuwa anawaadhibu, ni hakika kabisa kwamba anawahesabu kuwa na hatia, na kama ni hivyo, lazima wajue kwamba wanachokifanya hakimpendezi Yeye.

Njia moja ambayo Mungu hutumia kuwaadhibu wale wanaopingana na mwito Wake wa toba ni “kuwachilia” waingie katika tamaa zao mbaya ili wazidi kuwa watumwa, na kuharibikiwa zaidi. Paulo aliandika hivi juu ya jambo hilo:

Kwa sababu, walipomjua Mungu, hawakumtukuza kama ndiye Mungu wala kumshukuru; bali walipotea katika uzushi wao, na mioyo yao yenye ujinga ikatiwa giza. Wakijinena kuwa wenye hekima walipumbazika; wakaubadili utukufu wa Mungu asiye na uharibifu kwa mfano wa sura ya binadamu aiye na uharibifu, na ya ndege, na ya wanyama, na ya vitambaavyo.

Kwa ajili ya hayo, Mungu aliwaacha katika tamaa za mioyo yao, waufuate uchafu, hata wakavunjiana heshima miili yao. Kwa maana waliibadili kweli ya Mungu kuwa uongo, wakakisujudia kiumbe na kukiabudu badala ya Muumba anayehimidiwa milele. Amina.

Hivyo Mungu aliwaacha wafuate tamaa zao za aibu, hata wanawake wakabadili matumizi ya asili kwa matumizi yasiyo ya asili; wanaume nao vivyo hivyo waliyaacha matumizi ya mke, ya asili, wakawakiana t amaa, wanaume wakiyatenda yasiyopasa, wakapata nafsini mwao malipo ya upotevu wao yaliyo haki yao.

Na kama walivyokataa kuwa na Mungui katika fahamu zao, Mungu aliwaacha wafuate akili zao zisizofaa, wayafanye yasiyowapasa. Wamejawa na udhalimu wa kila namna, uovu na tamaa na ubaya; wamejawa na husuda, na uuaji, na fitina, na hadaa; watu wa nia mbaya, wenye kusengenya, wenye kusingizia, wenye kumchukia Mungu, wenye jeuri, wenye kutakabari, wenye majivuno, wenye kutunga mabaya, wasiowatii wazazi wao, wasio na ufahamu, wenye kuvunja maagano, wasiopenda jamaa zao, wasio na rehema; ambao wakijua sana hukumu ya haki ya Mungu, ya kwamba wayatendao hayo wamestahili mauti, wanatenda hayo, wala si hivyo tu, bali wanakubaliana nao wayatendao (Warumi 1:21-32. Maneno mepesi kukazia).

Ona jinsi Paulo anavyotilia mkazo kweli za hatia ya binadamu na kuwajibika kwake mbele za Mungu. Wasiozaliwa mara ya pili “walimjua Mungu,” lakini “hawakumtukuza kama Mungu, wala kumshukuru.” Walibadilisha “kweli ya Mungu kuwa uongo,” kwa hiyo bila shaka walikutana na kweli ya Mungu. Hivyo, Mungu “akawaacha” waingie katika uharibifu unaoendelea, mpaka kufikia mahali ambapo watu hufanya mambo ya ajabu, ya kutisha, na ya aibu sana, kadiri wanavyoendelea kufungwa na dhambi. Mungu anachosema ni hiki: “Je, mnataka kutumikia dhambi kama ambavyo mngenitumikia? Haya basi! Endeleeni. Sitawazuia, nanyi mtazidi kufungwa kwa huyo mungu mnayempenda.”

Nadhani aina hii ya hukumu inaweza kuonekana kama rehema za Mungu pia, kwa sababu ni sahihi kufikiri kwamba kadiri watu wanavyozidi kuharibika na kuwa wenye dhambi, watatambua na kuamka. Mtu anashangaa sababu ya walawiti wengi kutokujiuliza hivi: “Mbona navutwa kwa watu ambao ni wa jinsia kama yangu, ambao siwezi kuwa na mahusiano kamili ya kimwili nao? Hii inashangaza!” Kwa namna fulani yawezekana kufikiri kwamba kweli Mungu “aliwaumba hivyo” (kama wenyewe wanavyojitetea katika kuhalalisha uharibifu wao), lakini ni kwa kuwaruhusu tu, na ni kwa sababu anakusudia kuwaamsha ili waweze kutubu na kujua rehema Zake za ajabu au kushangaza.

Si walawiti tu wanaopaswa kujiuliza maswali kama hayo. Paulo aliorodhesha dhambi nyingi tu zenye kumfunga mtu ambazo ni ushahidi wa hukumu ya Mungu juu ya wale wanaokataa kumtumikia. Mabilioni ya watu wangejiuliza juu ya tabia zao za ajabu. “Kwa nini ninaichukua familia yangu?” “Kwa nini nitosheke na kueneza uvumi?” “Kwa nini sitosheki na vitu nilivyo navyo?” “Kwa nini ninasukumwa kutazama picha za ngono zaidi na zaidi?” Mungu amewatoa hao wote ili wafungwe na kuwa watumwa wa mungu wao.

Ikifikia hapo, yeyote katika mahali popote anaweza kulainisha moyo wake, akatubu na kumwamini Yesu. Baadhi ya wenye dhambi wagumu zaidi duniani wamefanya hivyo, na Mungu amewasafisha na kuwaweka huru kutokana na dhambi zao! Mradi watu bado wanapumua, Mungu bado anawapa wao nafasi ya kutubu.

Hakuna Udhuru

Kulingana na Paulo, wenye dhambi hawana udhuru. Wanadhihirisha kwamba wanajua kilicho sawa na kilicho kosa wanapowahukumu wengine, na basi wanastahili hukumu ya Mungu hata wao.

Kwa hiyo, wewe mtu uwaye yote uhukumuye, huna udhuru; kwa maana katika hayo umhukumuyo mwingine wajihukumu mwenyewe kuwa na hatia; kwa maana wewe umhukumye unafanya yale yale. Nasi twajua ya kuwa hukumu ya Mungu ni ya kweli juu yao wafanyao hayo. Wwe binadamu, uwahukumuye wale wafanyao hayo na kutenda yayo hayo mwenyewe, je, wadhani ya kwamba utajiepusha na hukumu ya Mungu? Au waudharau wingi wa wema wake na ustahimili wake na uvumilivu wake, usijue ya kuwa wema wa Mungu wakuvuta upate kutubu? (Warumi 2:1-4).

Paulo anasema sababu ya uvumilivu wa Mungu na ustahimilivu Wake ni ili kuwapa watu nafasi ya kutubu. Tena, alipoendelea Paulo, alidhihirisha kwamba wale wanaotubu na kuishi maisha matakatifu ndiyo watakaoingia katika ufalme wa Mungu.

Bali kwa kadiri ya ugumu wako, na kwa moyo wako usio na toba, wajiwekea akiba ya hasira kwa siku ile ya hasira na ufunuo wa hukumu ya haki ya Mungu, atakayemlipa kila mtu kwa kadiri ya matendo yake; wale ambao kwa saburi katika kutenda mema wanatafuta utukufu na heshima na kutokuharibika, watapewa uzima wa milele; na wale wenye fitina, wasioitii kweli, bali wakubalio dhuluma, watapata hasira na ghadhabu; dhiki na shida juu ya kila nafsi ya mwanadamu atendaye uovu, Myahudi kwanza na Myunani pia; bali utukufu na heshima na amani kwa kila mtu atendaye mema, Myahudi kwanza na Myunani pia (Warumi 2:5-10).

Ni wazi kwamba Paulo asingekubaliana na wale wenye kufundisha kwamba watu “humpokea Yesu kama Mwokozi tu” na kuhakikishiwa uzima wa milele. Ni wale wenye kutubu, na ambao kwa “uvumilivu katika kutenda mema hutafuta utukufu na heshima na uzima wa milele”.

Lakini je, hii haionyeshi kwamba watu wanaweza kuendelea kufuata dini zingine ambazo si Ukristo na waokoke, mradi tu watubu na kumtii Mungu?

Hapana – hakuna wokovu nje ya Yesu kwa sababu nyingi tu, mojawapo ikiwa ukweli kwamba ni Yesu tu awezaye kuwaweka watu huru kutokana na utumwa wa dhambi.

Lakini sasa – wakitaka kutubu, watajuaje jinsi ya kumwita Yesu ambaye hawajawahi kumsikia?

Mungu – anayeijua mioyo ya watu wote – atajifunua Mwenyewe kwa yeyote ambaye anatafuta kwa dhati. Yesu aliahidi hivi: “Tafuteni nanyi mtaona” (Mathayo 7:7), na Mungu anamtazamiakila mmoja kumtafuta (ona Matendo 17:26, 27). Anapomwona mtu ambaye moyo wake unamwitikia katika uinjilisti Wake, atatuma injili kwa mtu huyo, sawa na alivyofanya kwa yule towashi wa Kushi na nyumba ya Kornelio. Wala Mungu hafungwi na kujihusisha kwa kanisa, kama alivyothibitisha katika kumwokoa Sauli wa Tarso. Kama hakuna mtu yeyote wa kupeleka Injili kwa mtafutaji wa dhati, Mungu atakwenda Mwenyewe! Nimepata kusikia matukio ya siku hizi ambapo watu wanaoishi katika nchi zilizofungwa Injili isiiingie walivyookolewa kwa maono ya Yesu.

Sababu Ya Watu Kuwa Wa Dini

Ukweli ni kwamba wengi wa watu wanaofuata dini za uongo si watafutaji wa kweli kwa dhati. Ila, ni watu wa dini kwa sababu wanatafuta kitu cha kuhalalisha au kufunika dhambi zao. Na wanapozidi kuharibu dhamiri zao, wanajificha nyuma ya dini. Kwa kujifanya ni watu wa dini, wanajishawishi kwamba hawastahili kwenda jehanamu. Ndivyo ilivyo hata kwa “Wakristo” wa dini (pamoja na Wakristo wenye kuamini injili lakini wenye kurahisisha neema), kama ilivyo kwa wenye kufuata imani ya Buda, Waislamu na Wahindu. Wanapotenda matendo ya dini yao, dhamiri zao huwashtaki na kuwahukumu.

Wakati mfuasi wa dini ya Buda anapoinama kwa heshima kabisa mbele ya sanamu zake, au mbele ya watawa wanaoketi kwa kiburi mbele yake, dhamiri yake inamwambia anafanya makosa. Wakati mfuasi wa dini ya Hindu anapotetea utovu wake wa huruma kwa mwombaji mgonjwa mtaani, akiamini kwamba huyo mwombaji anapata mateso kwa sababu ya dhambi zake alizotenda katika maisha aliyoishi kabla ya haya, dhamiri yake inamshtaki na kumhukumu. Wakati Mwislamu wa siasa kali anapomkata “kafiri” kichwa katika jina la Allah, dhamiri yake inampigia kelele kwa sababu ya unafiki wake wenye kuua. Wakati “Mkristo” mwenye kuamini injili anapojiwekea hazina duniani, na kutazama vipindi vya ngono kwenye televisheni kila mara, na kuwasengenya washirika wenzake, akiamini kwamba ameokolewa kwa neema, moyo wake unamhukumu. Hiyo yote ni mifano ya watu wanaotaka kuendelea kutenda dhambi na ambao wamegundua uongo katika dini, wenye kuwafanya waamini kwamba wanaweza kuendelea kutenda dhambi. “Haki” ya watu ambao hawajaokoka japo wana dini hupungua kabisa kabisa kwenye matarajio ya Mungu.

Yote haya ni kusema kwamba Mungu hawahesabu watu wanaofuata dini za uongo kwamba ni wajinga wa kuhurumiwa kwa kuwa hawajawahi kusikia ukweli. Wala lawama ya ujinga wao haiwekwi miguuni pa kanisa kwa kutowafikishia Injili ipasavyo.

Japo tunajua kwamba Mungu anataka kanisa lihubiri Injili duniani kote, tunapaswa kufuata uongozi wa Roho Wake ili kwenda “mashamba yalipo tayari kwa mavuno” (ona Yohana 4:35), yaani, mahali ambapo watu wako tayari kwa sababu wamekuwa wakilainisha mioyo yao kukubali juhudi za Mungu zisizoshindwa za kuwafikia.

Kanuni Ya Nne

Kanuni moja ya mwisho tunayoweza kujifunza kutokana na kweli za Biblia tulizotazama mapema ni hii: Kama Mungu anaendelea kuwahukumu wenye dhambi kwa matumaini kwamba watalainisha mioyo yao, sisi tutazamie kwamba, baadhi yao, baada ya kupitia hukumu ya Mungu au kuwaona wenzao wakipitia, watalainisha mioyo yao. Basi, baada ya majanga, kuna nafasi za kuwafikia watu ambao walikuwa hawafikiki kabla ya hapo.

Wakristo watafute nafasi za kueleza Injili katika maeneo ambapo watu wanateseka. Wale ambao wamepoteza wapendwa wao siku za karibuni, wanaweza kuwa wazi zaidi kusikiliza kile ambacho Mungu anataka wasikie. Nilipokuwa mchungaji, nilikuwa natumia nafasi za maziko kusema Injili, nikikumbuka lile andiko lisemalo, “Heri kuiendea nyumba ya matanga, kuliko kuiendea nyumba ya karamu. Kw amaana huo ndio mwisho wa wanadamu wote, naye aliye hai atautia moyoni mwake (Mhubiri 7:2. Maneno mepesi kukazia).

Watu wakiwa wagonjwa, wakipata hasara kifedha, mahusiano yanapoharibika, majanga ya kawaida yanapotokea na matokeo mengi ya dhambi na hukumu juu ya dhambi yanapowapata, wanahitaji kujua kwamba mateso yao ni mwito kwao, waamke. Kupitia mateso ya muda Mungu anajaribu kuwaokoa wenye dhambi wasiende kwenye hukumu ya milele.

Hitimisho

Mungu hufanya sehemu kubwa ya kazi ya kuujenga ufalme Wake. Wajibu wetu ni kushirikiana Naye kwa akili na kwa uzuri.

Waamini wote wanapaswa kuishi maisha matakatifu na yenye kumtii Mungu, yanayovuta usikivu wa walio gizani. Tena, wawe tayari wakati wote kujibu kuhusu tumaini lililo ndani yao.

Siku zote Mungu anafanya kazi ya kuwahamasisha watu wote kulainisha mioyo yao na kutubu, akizungumza nao kila wakati kupitia uumbaji, dhamiri na majanga, na wakati mwingine kwa njia ya mwito wa Injili.

Wenye dhambi wanajua kwamba wanamwasi Mungu, na wanawajibika Kwake hata kama hawataisikia Injili. Dhambi yao ni ushahidi wa ugumu wa mioyo yao. Kuharibikiwa kwao zaidi na zaidi na utumwa katika dhambi ni ishara ya ghadhabu ya Mungu kwao.

Watu wa dini si kwamba wanatafuta ukweli. Sana sana wanatafuta uhalali wa dhambi yao kwa kuamini uongo wa dini zao.

Mungu anaijua mioyo ya kila mtu. Ingawa anaweza kutuongoza tukawaambie Injili watu ambao hawako tayari wala hawapokei, anaweza kutuongoza zaidi kwa wale ambao wako tayari kusikia na kupokea Injili.

Mungu anapofanya kazi ya kulainisha mioyo ya watu kwa njia ya mateso yao, tunapaswa kutumia nafasi hizo kuhubiri Injili.

Mungu anataka tupeleke Injili duniani kote, lakini anataka tumfuate Roho Wake, tunapotafuta kutimiza Agizo Kuu. Tunaona mfano katika Kitabu cha Matendo.

Mungu atajifunua Mwenyewe kwa yeyote anayetaka kumjua kwa dhati.

Mungu anataka ujumbe wetu ukubaliane na ujumbe Wake.

Siku moja watakuwepo wawakilishi kutoka kila kabila, wakiabudu mbele za kiti cha enzi cha Mungu, nasi tunapaswa kufanya kila tuwezacho kushirikiana na Mungu kufanikisha hilo. Hivyo, watu wote wa Mungu wanapaswa kuonyesha upendo wa Kristo kwa watu kutoka kila kila kabila wanaokutana nao. Mungu anaweza kuwaongoza baadhi ya watumishi Wake kulenga watu wa utamaduni fulani, kwa kutuma na kuwategemeza watu wa kuanzisha makanisa, au kwa kwenda wenyewe. Wale wanaokwenda wafanye watu kuwa wanafunzi, wakijithibitisha kuwa watumishi wafanyao wengine kuwa wanafunzi!

Maneno Ya Kumalizia

Namshukuru Mungu sana kwa kuniwezesha kuchapa kitabu hiki katika lugha yako, na kukuwezesha kupata nakala yako ujisomee. Natumaini kimekuwa baraka kwako. Kama ni hivyo, waweza kuniandikia? Mimi naelewa Kiingereza tu, hivyo itabidi kuniandikia kwa Kiingereza au barua yako itafsiriwe kwa Kiingereza kabla hujanitumia!

Njia hakika kabisa ya kunifikia ni kwa barua pepe, na anwani yangu ya barua pepe ni: contact us. Kama huwezi kutumia barua pepe, niandikie kwa anwani yangu ya huduma, ambayo ni: Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA 15241, U.S.A.

---

[1] Ndiyo maana Maandiko yanaseama, “Mpumbavu amesema moyoni mwake, Hakuna Mungu” (ktk Zaburi 14:1. Maneno mepesi kukazia). Wanaoweza kuzuia ukweli wazi kama huo ni wapumbavu tu.

[2] Zaidi ya hayo, Maandiko yanafundisha kwamba Mungu anaweza hata kufanya migumu mioyo ya wale wanaoendelea kuifanya migumu mioyo yao kinyume Chake (kama Farao vile). Hapo ni kwamba hakuna matumaini kwa watu aina hio kutubu.

 

Katika sura iliyotangulia kuhusu Mahubiri ya Yesu Mlimani, tulitazama baadhi ya maneno ambayo Yesu aliwaambia wanafunzi Wake kuhusu uwakili, au, usimamizi wa mali. Aliwaambia wasijiwekee hazina duniani, bali mbinguni. Akaonyesha ujinga wa wale wanaoshughulika na kujiwekea hazina mali za muda, pamoja na giza lililoko mioyoni mwao (ona Mathayo 6:19-24).

Fedha ni mungu kweli kwa wale wanaoweka hazina duniani, kwa sababu wanaitumikia, na itawala maisha yao. Yesu alitangaza kwamba haiwezekani kumtumikia Mungu na fedha, akionyesha wazi kwamba kama Mungu ni Bwana wetu kweli, basi ni Bwana wa fedha zetu pia. Fedha hushindana na Mungu kuteka mioyo ya watu, kuliko kitu kingine chochote. Bila shaka ndiyo sababu Yesu alifundisha kwamba hatuwezi kuwa wanafunzi Wake tusipotoa mali zetu zote (ktk Luka 14:33). Wanafunzi wa Kristo hawana kitu chochote. Wao ni wasimamizi tu wa kile ambacho ni mali ya Mungu, na Mungu hupenda kufanya vitu kwa fedha Zake, vinavyo-onyesha tabia Yake na kuendeleza ufalme Wake.

Yesu alisema mengi sana kuhusu uwakili au usimamizi wa mali, lakini inaonekana maneno Yake hupuuzwa mara nyingi na watu wanaodai kuwa wafuasi Wake. Wanachokipenda zaidi ni kubadili Maandiko ili kutengeneza “fundisho la mafanikio” la kisasa na namna zake nyingi, fundisho ambalo ni uongo na potofu. Ila, mtumishi anayefanya wengine kuwa wanafunzi, hutamani kuwafundisha watu kuyatii maagizo yote ya Kristo. Basi atafundisha uwakili au usimamizi wa mali KiBiblia, kwa mfano wa maisha yake na kwa maneno yake.

Hebu tutazame Maandiko yanafundisha nini kuhusu uwakili na usimamizi wa mali, na hapo hapo tuweke wazi baadhi ya mafundisho ya kisasa ambayo ni ya uongo kuhusu mafanikio. Hapa ni kwa kifupi tu, maana somo hili ni pana mno.

Mtoaji Wa Mahitaji

Tuanze vizuri. Bila shaka tunakumbuka kwamba Paulo, akiongozwa na Roho Mtakatifu, aliandika hivi: “Na Mungu wangu atawajazeni kila mnachokihitaji kwa kadiri ya utajiri wake, katika utukufu, ndani ya Kristo Yesu” (Wafilipi 4:19). Ahadi hiyo maarufu husemwa sana na Wakristo, lakini, mantiki yake ni nini? Tukiisoma katika mantiki yake, tunagundua upesi sababu ya Paulo kuwa na ujasiri kiasi hicho kwamba Mungu angewapa Wafilipi mahitaji yao yote.

Lakini mlifanya vema, mlifanya vema, mliposhiriki nami katika dhiki yangu. Nanyi pia, ninyi wenyewe mnajua, enyi Wafilipi, ya kuwa katika mwanzo wa Injili, nilipotoka Makedonia, hakuna kanisa lingine lililoshirikiana nami katika habari hii ya kutoa na kupokea, ila ninyi peke yenu. Kwa kuwa hata huko Thesalonike mliniletea msaada kw amahitaji yangu, wala si mara moja. Si kwamba nakitamani kile kipawa, bali nayatamani mazao yanayozidi kuwa mengi, katika hesabu yenu. Lakini ninavyo vitu vyote na kuzidi, tena nimejaa tele; nimepokea kwa mkono wa Epafrodito vitu vile vilivyotoka kwenu, harufu ya manukato, sadaka yenye kibali, impendezayo Mungu. Na Mungu wangu atawajezeni kila mnachokihitaji kwa kadiri ya utajiri wake, katika utukufu, ndani ya Kristo Yesu (Wafilipi 4:14-19. Maneno mepesi kukazia).

Paulo alikuwa na hakika kwamba Yesu angetimiza mahitaji ya Wafilipi kwa kuwa walikuwa wametimiza masharti ya Yesu. Walitafuta kwanza ufalme wa Mungu, kitu kilichothibitishwa kwa kumpa Paulo sadaka za kujitoa sana ili aweze kuendelea na shughuli ya kuanzisha makanisa. Katika Mahubiri Yake Mlimani, Yesu alisema hivi:

Kwa sababu Baba yenu wa mbinguni anajua ya kuwa mnahitaji hayo yote. Bali utafuteni kwanza ufalme wake, na haki yake; na hayo mengine yote mtazidishiwa (Mathayo 6:32-33).

Basi, tunaona kwamba ahadi ya Paulo katika Wafilipi 4:19 haimhusu kila Mkristo anayesema na kupendezwa nayo. Badala yake inawahusu wale tu wanaotafuta kwanza ufalme wa Mungu.

Je, Tunahitaji Nini?

Kuna kitu kingine tunachoweza kujifunza kutokana na ahadi ya Yesu katika Mathayo 6:32, 33. Mara nyingi tunapata shida kutofautisha mahitaji yetu na matakwa. Yesu alifafanua mahitaji yetu ni nini aliposema, “Baba yenu wa mbinguni anajua kwamba mnahitaji hayo yote.”

“Hayo yote” ambayo Yesu anayataja kwamba yataongezwa kwa watakaotafuta kwanza ufalme Wake na haki ni yapi? Ni chakula, kinywaji na mavazi. Hakuna awezaye kupinga hilo kwa sababu hayo ndiyo Yesu aliyotaja kabla ya kutaja ahadi tunayotazama (ktk Mathayo 6:25-31). Chakula, kinywaji na mavazi ndiyo mahitaji yetu ya msingi. Tena, hivyo ndivyo vitu peke yake ambavyo Yesu na wanafunzi Wake walikuwa navyo wakati wakizunguka na kuhubiri.

Yaonekana Paulo alikubaliana pia na tafsiri ya Yesu kuhusu mahitaji yetu, maana alimwandikia hivi Timotheo:

Walakini utauwa pamoja na kuridhika ni faida kubwa. Kwa maana hatukuja na kitu duniani, tena hatuwezi kutoka na kitu; ila tukiwa na chakula na nguo tutaridhika na vitu hivyo. Lakini hao watakao kuwa na mali huanguka katika majaribu na tanzi, na tamaa nyingi zisizo na maana, zenye kudhuru, ziwatosazo wanadamu katika upotevu na uharibifu. Maana shina moja la mabaya ya kila namna ni kupenda fedha; ambayo wengine hali wakiitamani hiyo wamefarakana na Imani, na kujichoma kwa maumivu mengi (1Timo. 6:6-10. Maneno mepesi kukazia).

Paulo aliamini kwamba chakula na mavazi ndiyo mahitaji yetu yote, vinginevyo asingesema kwamba tunapaswa kuridhika na hivyo. Hilo linatupelekea kuwa na mtazamo tofauti kidogo kuhusu ile ahadi yake kwa Wafilipi, kwamba Mungu angewapa mahitaji yao yote! Ukiwasikiliza wahubiri wengine wanapofafanua andiko hilo, utadhani linasema hivi: “Mungu wangu atawapa kila mnachokitamani!” Tena, ikiwa tunapaswa kuridhika na chakula na mavazi tu, mbona haturidhiki zaidi na vitu tulivyo navyo, ambavyo kwa wengi wetu ni zaidi ya chakula na mavazi?

Kutoridhika

Tatizo letu ni kwamba, tunadhani tunahitaji zaidi ya mahitaji yetu. Hebu fikiri kweli kwamba, wakati Adamu na Hawa walipoumbwa na Mungu, hawakuwa na chochote, lakini waliishi paradiso. Mungu hakukusudia sisi tupate furaha yetu kutokana na kukusanya vitu. Je, umewahi kufikiri kwamba Yesu hakuwahi kufungua bomba la maji, wala kuoga kwa maji yanayomwagka kutoka juu katika bafu? Hakuwahi kufua nguo Zake kwa mashine ya kufulia; hakuwahi kufungua friji. Hakuwahi kuendesha gari wala baiskeli. Hakuwahi kusikiliza redio, hakusema na mtu kwa simu, hakuwahi kupika chakula kwenye jiko, wala kuhubiri kwa kutumia kipaza sauti. Yeye hakuwahi kuangalia sinema wala video wala televisheni. Hakuwahi kuwasha taa ya umeme, au kupigwa na baridi ya kiyoyozi. Hakuwa na saa ya mkononi. Hakuwa na kabati lililojaa nguo. Tujiulize hivi: Aliwezaje kuwa na furaha?

Siku hizi tunasukumiwa matangazo mengi kwa njia mbalimbali, yenye kutuonyesha jinsi watu walivyo na furaha wanapofurahia mali zao mpya. Basi, akili zetu zinaingiziwa mawazo kwamba furaha hutokana na kujipatia zaidi, na hata kama tunapata vingapi, bado haturidhiki. Hicho ndicho kitu Yesu alichoita “udanganyifu wa mali” (Mathayo 13:22). Vitu huahidi furaha, lakini havileti. Na sisi tunapojiunga katika mbio za dunia hii za kujipatia vitu vingi, tunajikuta tumefikia kwenye kuabudu sanamu – tunakuwa watumwa wa mali – wanaomsahau Mungu na amri Zake muhimu sana za kumpenda kwa moyo wote na kuwapenda jirani zetu kama tunavyojipenda wenyewe. Mungu alionya kuhusu jambo hilo alipozungumza na Waisraeli, hivi:

Jihadhari, usije ukamsahau BWANA, Mungu wako, kwa kutozishika amri zake, na hukumu zake, na sheria zake, ninazokuamuru leo. Angalia, utakapokuwa umekula na kushiba, na kujenga nyumba nzuri na kukaa ndani yake;na makundi yako ya ng’ombe na kondoo yatakapo-ongezeka, na fedha yako na dhahabu yako itakapo-ongezeka, na kila kitu ulicho nacho kitakapo-ongezeka; basi hapo moyo wako usiinuke, ukamsahau BWANA, Mungu wako, aliyekutoa katika nchi ya Misri, katika nyumba ya utumwa (Kumbu. 8:11-14).

Vivyo hivyo, Yesu pia alionya kwamba “udanganyifu wa mali” ungeweza kuzima uhai wa kiroho wa mwamini wa kweli anayekubali kupotoshwa (ona Mathayo 13:7, 22). Paulo alionya kwamba “kupenda fedha ni shina la maovu yote,” na kwamba “wengine kwa kuitamani hiyo wamekwenda mbali na imani, na kujichoma kwa maumivu mengi” (1Timo. 6:10). Tunashauriwa na mwandishi wa kitabu cha Waebrania hivi: “Msiwe na tabia ya kupenda fedha; mwe radhi na vitu mlivyo navyo; kwa kuwa Yeye Mwenyewe amesema, Sitakupungukia kabisa, wala sitakuacha kabisa” (Waebrania 13:5). Hiyo ni mistari michache tu yenye kutoa maonyo kuhusu hatari ya mali.

Fedha Zinapokuwa Bwana

Hakuna kipimo bora cha mahusiano yetu na Mungu kama jinsi tunavyoshughulika na fedha. Fedha – muda na njia tunazotumia kuipata, na kile tunachofanya nayo tukiisha ipata – hudhihirisha mengi kuhusu maisha yetu ya kiroho. Fedha huleta majaribu mengi sana tunapokuwa nayo, na tunapokuwa hatuna pia. Fedha inaweza kusimama kinyume kabisa na zile amri kuu mbili, kwa sababu inaweza kuwa mungu juu ya Mungu Mwenyewe, na inaweza kutushawishi kujipenda sisi zaidi na kuwapenda majirani kidogo sana. Kwa upande mwingine, fedha inaweza kutumiwa kama njia ya kuthibitisha upendo wetu kwa Mungu kwa jirani zetu.

Kuna wakati Yesu alitoa mfano juu ya mtu aliyeruhusu fedha kumtawala, badala ya kumruhusu Mungu.

Shamba la mtu mmoja tajiri lilikuwa limezaa sana; akaanza kuwaza moyoni mwake, akisema, Nifanyeje? Maana sina pa kuyaweka akiba mavuno yangu. Akasema, Nitafanya hivi: nitazivunja ghala zangu, nijenge nyingine kubwa zaidi, na humo nitaweka nafaka yangu yote na vitu vyangu. Kisha, nitajiambia, Ee nafsi yangu, una vitu vyema vingi ulviyojiwekea akiba kwa miaka mingi; pumzika basi, ule, unywe, ufurahi. Lakini Mungu akamwambia, Mpumbavu wewe! Usiku huu wa leo wanataka roho yako! Na vitu ulivyojiwekea tayari vitakuwa vya nani? Ndivyo alivyo mtu ajiwekeaye nafsi yake akiba, asijitajirishe kwa Mungu (Luka 12:16-21).

Yesu alimwonyesha huyu tajiri kwamba ni mpumbavu sana. Japo alikuwa amebarikiwa na afya nzuri, ardhi yenye rutuba na ufundi wa kilimo, hakumjua Mungu maana angemjua, asingehifadhi ziara aliyopata na kujipumzisha kwa maisha ya starehe na anasa. Badal ayake, angemtafuta Mungu kwamba afanye nini na baraka zake, akijua kwamba yeye ni msimamizi tu wa mali za Mungu. Bila shaka Mungu angemtaka agawe ziada yake na kuendelea kufanya kazi ili aweze kuendelea kugawa ziada yake. Pengine kitu pekee ambacho kingekubalika kama mbadala ni yeye aache kulima na aingie katika huduma ya namna fulani, kama Mungu angemwita kufanya hivyo.

Yule mkulima tajiri katika mfano wa Yesu alikosea mahesabu kwa hali ya juu sana, kuhusu tarehe ya kufa kwake. Yeye alidhani ana miaka mingi bado, kumbe alikuwa amebakiza masaa tu aingie katika umilele. Hoja ya Yesu ni hii: Tunapaswa kuishi kila siku kana kwamba ndiyo ya mwisho kwetu, tukiwa tayari kusimama mbele za Mungu ili kutoa hesabu ya maisha yetu.

Mitazamo Miwili

Mtazamo wa Mungu ni tofauti kabisa na ule wa mwanadamu! Labda yule tajiri katika mfano wa Yesu alikuwa mtu wa kuonewa wivu na watu wote waliomfahamu, lakini kumbe Mungu alikuwa anamhurumia. Alikuwa tajiri machoni pa wanadamu, lakini mbele za Mungu alikuwa maskini. Angeweza kujiwekea hazina mbinguni, mahali ambapo ingekuwa yake milele, lakini yeye akachagua kujiwekea hapa duniani, ambapo haikuwa na faida kwake baada ya kufa. Na, kutokana na mafundisho ya Yesu kuhusu watu wenye choyo (au tamaa), sidhani kama Yesu alitaka tuone kwamba huyo mtu alikwenda mbinguni baada ya kufa.

Mfano huu unapaswa utusaidie sote kukumbuka kwamba kila kitu tulicho nacho ni zawadi tu kutoka kwa Mungu, naye anatutazamia tuwe wasimamizi waaminifu. Maana yake si kwa wale tu wenye mali, bali kwa kila mtu na yeyote atakayejaribiwa kufanya vitu kuwa muhimu sana. Yesu aliliweka hilo wazi alipoendelea kuzungumza na wanafunzi Wake.

Kwa sababu hiyo nawaambia [yaani, atakachosema kimejengwa juu ya aliyokwisha kusema], Msisumbuke maisha yenu, mtakula nini; wala miili yenu, mtavaa nini. Kw akuwa maisha ni zaidi ya chakula, na mwili ni zaidi ya mavazi. Watafakarini kunguru, ya kwamba hawapandi wala hawavuni; hawana ghala wa uchaga, na Mungu huwalisha. Bora ninyi mara nyingi kuliko ndege! Na yupi kwenu ambaye akijisumbua awez akujiongeza kimo chake hata mkono mmoja? Basi, ikiwa hamwezi hata neno lililo dogo, kwa nini kujisumbua kwa ajili ya yale mengine? Yatafakarini maua jinsi yameavyo; hayatendi kazi wala hayasokoti; nami nawaambia ya kwamba hata Sulemani katika fahari yake yote hakuvikwa vizuri kama mojawapo la hayo. Basi, ikiwa Mungu huvika hivi majani ya kondeni, yaliyopo leo na kesho hutupwa kalibuni, je, hatawatendea ninyi zaidi, enyi wa imani haba? Ninyi msitafute mtakavyokula wala mtakavyokunywa; wala msifanye wasiwasi, kwa maana, hayo yote ndiyo watafutayo mataifa ya duniani, lakini Baba yenu anajua ya kuwa mna haja na hayo. Bali utafuteni ufalme wa Mungu, na hayo mtaongezewa. Msiogope, enyi kundi dogo; kwa kuwa Baba yenu ameona vema kuwapa ule ufalme. Viuzeni mlivyo navyo, mtoe sadaka. Jifanyieni mifuko isiyochakaa, akiba isiyopungua katika mbingu, mahali pasipokaribia mwivi, wala nondo haharibu. Kwa kuwa hazina yenu ilipo, ndipo itakapokuwapo na mioyo yenu (Luka 12:22-34).

Hayo maneno ya Yesu yako kinyume kabisa na mahubiri ya “mafanikio” ya kisasa! Siku hizi tunaambiwa kwamba Mungu anataka tupate zaidi na zaidi. Yesu aliwaambia wanafunzi Wake wauze walivyokuwa navyo tayari na kuwapa maskini! Hapa tena aliweka wazi upumbavu wa wale wanaojiwekea hazina zao duniani – mahali ambapo hazina hizo zimelengwa kuangamia tu, na mahali ambapo mioyo ya wenya hazina hizo ilipo.

Ona kwamba Yesu analifafanua somo la tajiri mpumbavu kwa wale waliokuwa na kidogo sana kiasi cha kujaribiwa kufikiri sana juu ya chakula na mavazi. Kuwa na wasiwasi kuhusu vitu kama hivyo huonyesha kwamba mtazamo wetu ni wa makosa. Kama tutamwamini Baba yetu anayejali kama inavyopasa, hatupaswi kuwa na wasiwasi; na hali hiyo ya kutokujali inatufungua ili tuelekeze macho yetu kwenye kuujenga ufalme wa Mungu.

Mfano Wa Kristo

Yesu alisema mengi kuhusu fedha. Ila, alifundisha – kama kila mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi – kwa mfano wa maisha Yake Mwenyewe. Alihubiri kitu alichotenda Mwenyewe. Je, Yesu aliishije?

Yesu hakulundika mali za duniani, japo angeweza kutumia hali Yake na kuwa tajiri mno. Watumishi wengi wenye vipawa wamedhani – kwa makosa – kwamba, kama huduma zao zinasababisha fedha kuja kwao, bila shaka Mungu anawataka wawe matajiri. Yesu hakutumia upako Wake kwa ajili ya kufaidika kibinafsi. Fedha aliyopewa ilitumika kufanya watu kuwa wanafunzi. Hata aligharimia mahitaji ya kundi alilosafiri nalo, waliokuwa wanajifunza kutoka Kwake.[1] Katika siku zetu, wanafunzi vijana lazima wajilipie ili waweze kufundishwa na watumishi wazee katika vyuo vya Biblia. Yesu alionyesha tofauti!

Pia, Yesu aliishi maisha ya imani, akiamini kwamba Baba Yake angempa mahitaji Yake yote na kumbariki, ili Naye aweze kuwapa wengine mahitaji yao. Wakati mwingine alikaribishwa kwenye karamu za chakula, na wakati mwingine tunamwona akila nafaka mbichi shambani (ona Luka 6:1).

Kama mara mbili hivi aliwapa watu maelfu chakula, waliokuwa wamekuja kumsikiliza. Hii ni tofauti kabisa na makongamano ya kisasa ya Kikristo ambapo kila mtu anayetaka kumsikiliza msemaji lazima atoe kiingilio! Sisi wengine tunaotoa mpaka chakula bure kwa watu wanaohudhuria mikutano yetu ya wachungaji tunadhihakiwa kwamba “tunawalipa watu ili watusikilize.” Sivyo, bali tunachofanya ni kufuata mfano wa Yesu tu.

Vile vile, Yesu aliwajali maskini, maana kundi Lake lilikuwa na mfuko ambao ulitumiwa kutoa sadaka. Kuwasaidia maskini kilikuwa kitu cha kawaida kabisa kwa huduma ya Yesu kiasi kwamba, alipomwambia Yuda katika Chakula cha Mwisho kwamba alifanyalo alifanye haraka, wanafunzi wale wengine wote walidhani kwamba Yuda alikuwa ameambiwa akanunue chakula chao, au apeleke fedha kwa maskini (ona Yohana 13:27-30).

Kweli Yesu alimpenda jirani Yake kama nafsi Yake, hivyo, aliishi maisha rahisi tu, na aliwashirikisha watu vitu. Yeye hakuwa na haja ya kutubu kutokana na mahubiri ya Yohana Mbatizaji aliyesema, “Mwenye kanzu mbili ampe moja yeye asiyekuwa nayo” (Luka 3:11). Yesu alikuwa na kanzu moja tu. Lakini, wahubiri wengine wa mafanikio wanajaribu kutushawishi kwamba Yesu alikuwa tajiri sana kwa sababu alivaa kanzu isiyounganishwa popote (ona Yohana 19:23), kitu ambacho huvaliwa na watu matajiri. Inashangaza jinsi mtu anavyoweza kuweka maana kwenye andiko la Biblia kama akitaka kuthibitisha kitu kinachopingana na Maandiko mengine mengi! Nadhani ni vizuri hata tukisema kwamba Yesu alikuwa anajaribu kuficha utajiri Wake – wazo la kijinga – maana hakuvaa vazi la nje lisilounganishwa.

Yesu alisema mengi sana kuhusu fedha – hatuna nafasi ya kutosha kutazama kila kitu. Ila, tutatazama baadhi ya mafundisho ya kawaida ya hao wahubiri wa mafanikio ambao ni wajanja sana na mafundi katika kupindua maandiko ili kuwadanganya wajinga.

“ Mungu Alimtajirisha Sulemani”

Wahubiri wa mafanikio hutumia hili kama kificho cha hali yao ya tamaa. Wanashindwa kukumbuka kwamba Mungu alimpa Sulemani mali kwa sababu. Sababu I hii: Wakati Mungu alipomwahidi Sulemani kwamba angempa ombi lolote, Sulemani aliomba hekima ya kuwatawala watu. Mungu akafurahishwa sana kwamba Sulemani hakuomba mali (pamoja na vitu vingine). Basi, pamoja na hekima Mungu alimpa mali. Ila, Sulemani hakutumia hekima yake toka kwa Mungu kama Mungu alivyokusudia, na akaishia kuwa mpumbavu kuliko watu wote waliowahi kuishi. Angekuwa na hekima, angejali kile alichosema Mungu katika Torati kwa Waisraeli, miaka mingi kabla hajazaliwa.

Utakapokwisha kuingia katika nchi akupayo BWANA, Mungu wako ukaimiliki, na kukaa humo; nawe utakaposema, Nitaweka mfalme juu yangu mfano wa mataifa yote yaliyo kandokando yangu; usiache kumweka yule atakayechaguyliwa na BWANA, Mungu wako, awe mfalme juu yako; umweke mmoja katika ndugu zako awe mfalme juu yako; usimtawaze mgeni juu yako, ambaye si ndugu yako. Ila asifanye farasi wake kuwa wengi, wala asiwarudishe watu Misri, ili apate kufanya farasi kuwa wengi; kwa kuwa BWANA amewaambia, Tangu sasa msirudie tena njia ile. Wala asijizidishie wake, ili moyo wake usikengeuke; wala asifanye fedha zake na dhahabu kuwa nyingi mno (Kumbu. 17:14-17).

Hayo ni maandiko mengine ambayo wahubiri wa mafanikio hupuuza, wakifuata mfano wa Sulemani ambaye naye alilipuuza, akaharibikiwa. Halafu – sawa tu na yeye, wanakuwa waabudu sanamu. Kumbuka kwamba moyo wa Sulemani ulipotoshwa kuabudu sanamu kutokana na wake zake wengi – wake ambao aliweza kuwatunza kwa sababu ya jinsi alivyochezea mali yake.

Mungu alikusudia Sulemani atumie utajiri wake kutoka Kwake ili kuwapenda jirani zake kama nafasi yake, bali yeye aliutumia kujipenda mwenyewe. Alijiongezea dhahabu, fedha, farasi, na wake, kinyume kabisa na amri ya Mungu. Hatimaye alioa wake mia saba na kuwa na masuria mia tatu, akiwanyang’anya kabisa wanaume elfu moja nafasi ya kuoa. Badala ya kuwasaidia maskini, Sulemani alijihudumia. Ni ajabu kubwa sana kwamba wahubiri wa mafanikio wanamtumia Sulemani kama mfano kwa Wakristo wa Agano Jipya, ukizingatia ubinafsi wake na kuabudu sanamu kwake. Je, lengo letu si kufanana zaidi na Kristo?

“Mungu Alimtajirisha Ibrahimu, Nasi Tumeahidiwa Baraka Za Ibrahimu”

Hoja hii imetengenezwa kutokana na maneno ya Paulo katika sura ya tatu ya Wagalatia. Tutazame maneno hayo katika mantiki yake, japo wao huyatumia nje yake.

Na andiko, kwa vile lilivyoona tangu zamani kwamba Mungu atawahesabia haki Mataifa kwa imani, lilimhubiri Ibrahimu habari njema zamani, kusema, Katika wewe Mataifa yote watabarikiwa. Basi hao walio wa imani hubarikiwa pamoja na Ibrahimu aliyekuwa mwenye imani. Kwa maana wale wote walio wa matendo ya sheria, wako chini ya laana; maana imeandikwa, Amelaaniwa kila mtu asiyedumu katika yote yalyoandikwa katika kitabu cha torati, ayafanye. Ni dhahiri ya kwamba hakuna mtu ahesabiwaye haki mbele za Mungu katika sheria; kwa sababu Mwenye haki ataishi kwa imani. Na torati haikuja kwa imani, bali, Ayatendaye hayo ataishi katika hayo. Kristo alitukomboa katika laana ya torati, kwa kuwa alifanywa laana kwa ajili yetu; maana imeandikwa, Amelaaniw akila mtu aangikwaye juu ya mti; ili kwamba baraka ya Ibrahimu iwafikilie Mataifa katika Kristo Yesu, tupate kupokea ahadi ya Roho kwa njia ya imani (Wagalatia 3:8-14. Maneno mepesi kukazia).

“Baraka ya Ibrahimu” ambayo Paulo anazungumzia katika mstari wa 14 ilikuwa ahadi ya Mungu kwa Ibrahimu kwamba angebariki mataifa yote katika yeye (ambayo Paulo anaitaja katika mstari wa 8), au, kama Paulo anavyofafanua katika mistari ya mbele, katika uzao wa Ibrahimu, yaani Yesu Kristo (Wagalatia 3:16). Kulingana na tulichosoma, Yesu alileta hiyo baraka iliyoahidiwa kwa mataifa yote kwa kulaaniwa na Mungu – kufa kwa ajili ya dhambi za dunia pale msalabani. Hivyo basi, “baraka za Ibrahimu kuwafikilia mataifa” si jambo la Mungu kuwafanya Mataifa kuwa na mali kama Ibrahimu, bali ni kuhusu ahadi ya Mungu kwa Ibrahimu kwamba angewabariki Mataifa kupitia uzao wake – na kutimizwa kwake na Yesu kwa njia ya kufa Kwake msalabani kwa ajili yao. (Kiini cha hoja ya Paulo hapo ni kwamba Mataifa wanaweza kuokolewa kwa imani – kama Wayahudi tu – kupitia kumwamini Yesu.)

Upotoshaji Mwingine

Fungu hili hutumiwa wakati mwingine kwa njia nyingine na hao wahubiri ili kuunga mkono itikadi yao. Wanasema kwamba, kwa kuwa Torati iliwaahidi wasioishika laana ya umaskini (ona Kumbu. 28:30, 31, 33, 38-40, 47, 48, 51, 68), na kwa sababu Paulo aliandika kwamba “Kristo alitukomboa kutokana na laana ya Torati” katika Wagalatia 3:13, basi sisi tulio ndani ya Kristo tumekombolewa kutokana na laana ya umaskini.

Kwanza – Hakuna uhakika kwamba Paulo alikuwa anafikiria kuhusu zile laana zinazotajwa katika Kumbukumbu la Torati 28 alipoandika juu ya “laana ya Torati” ambayo sisi tumekombolewa nayo na Kristo. Pengine Paulo alikuwa anaonyesha kwamba Torati nzima ilikuwa ni laana kwa wale waliojaribu kupata wokovu kwa kuitimiza. Tukiisha kombolewa na Kristo, hatuwezi tena kufanya kosa la kujaribu kujiokoa kwa kuishika Torati. Basi kwa hali hiyo kweli tunakuwa tume”kombolewa kutokana na laana ya Torati.”

Kama Paulo kweli alimaanisha kwamba Kristo ametukoboa kutokana na kila kitu kibaya kilichoandikwa katika Kumbukumbu sura ya 28, na kwa njia hiyo kutuhakikishia kwamba tunaingia katika mafanikio ya kupata vitu, inashangaza kwetu basi kwamba yeye mwenyewe aliandika hivi juu ya maisha yake: “Hata saa hii ya sasa, tuna njaa na kiu, tu uchi, twapigwa ngumi, tena hatuna makao” (1Wakor. 4:11). Vile vile inashangaza kwamba aliandika hivi:

Ni nani atakayetutenga na upendo wa Kristo? Je ni dhiki aus hida, au adha, au njaa, au uchi, au hatari, au upanga? Kama ilivyoandikw aya kwamba, Kwa ajili yako tunauawa mchana kutwa, tumehesabiwa kuwa kama kondoo wa kuchinjwa (Warumi 8:35, 36).

Si sawa kudhani kwamba Paulo angeandika maneno hayo kama Wakristo wote wameondokana na mateso, njaa, uchi, hatari au upanga kwa sababu ya Kristo kuwa ametukomboa kutokana na laana ya Torati.

Vile vile inabidi tushangazwe na maelezo ya Yesu kuhusu tukio la mbinguni lifuatalo.

Kisha Mfalme atawaambia wale walioko mkono wake wa kuume, Njoni, mliobarikiwa na Baba yangu, urithini ufalme mliowekewa tayari tangu kuumbwa ulimwengu; kwa maana nalikuwa na njaa, mkanipa chakula; nalikuwa na kiu, mkaninywesha; nalikuwa mgeni, mkanikaribisha; nalikuwa uchi, mkanivika; nalikuwa mgonjwa, mkaja kunitazama; nalikuwa kifungoni, mkanijia. Ndipo wenye haki watakapomjibu wakisema, Bwana, ni lini tulipokuona una njaa, tukakulisha, au una kiu tukakunywesha? Tena, ni lini tulipokuona u mgeni, tukakukaribisha, au u uchi, tukakuvika? Ni lini tena tulipokuona u mgonjwa, au kifungoni, tukakujia? Na mfalme atajibu, akiwaambia, Amini nawaambia, kadiri mlivyomtendea mmojawapo wa hao ndugu zangu walio wadogo, mlinitendea mimi (Mathayo 25:34-40. Maneno mepesi kukazia).

Hakuna shaka basi kwamba baadhi ya waamini ambao wamekombolewa “kutoka laana ya Torati” watajikuta katika mazingira ambayo si ya mafanikio sana. Ila, tazama kwamba katika hayo mazingira magumu ambayo Yesu anaeleza, Mungu alikutana na mahitaji ya waamini hao wanaoteseka, tena kupitia waamini wengine waliokuwa na vitu vingi kuliko walivyohitaji. Tutazamie siku zote kwamba Mungu atakutana na mahitaji yetu, hata kama kwa muda itaonekana kama si hivyo.

Mwisho – hao wahubiri wa mafanikio wanaotaka kuwa matajiri kama Ibrahimu wanapaswa kujiuliza kwa dhati kabisa kama kweli watakuwa tayari kuishi katika hema bila umeme wala maji, maisha yao yote! Wale waliobarikiwa na Mungu kwa mali kiasi fulani katika Agano la Kale walitazamiwa kutumia mali yao kwa ajili ya utukufu wa Mungu, waigawana wingi wao na wenye mahitaji, na kuwasaidia wengine. Ibrahimu alifanya hivyo, akiajiri mamia ya watu na kwa njia hiyo kuwapa mahitaji yao (ona Mwanzo 14:14). Hata Ayubu pia alifanya hivyo, naye alishuhudia kwamba alitumia mali yake kutunza wajane na yatima (Ayubu 29:12, 13; 31:16-22). Wenye vipawa vya kuanzisha biashara wanapaswa kuhakikisha kwamba shughuli kubwa ya biashara yao ni kumtii Mungu na kuwapenda jirani zao kama wanavyojipenda wenyewe.

“Maandiko Yanasema Yesu Alifanyika Maskini Ili Sisi Tuwe Matajiri”

Ni kweli kabisa. Biblia inasema hivi:

Maana mmejua neema ya Bwana wetu Yesu Kristo, jinsi alivyokuwa maskini kwa ajili yenu, ingawa alikuwa tajiri, ili kwamba ninyi mpate kuwa matajiri kwa umaskini wake (2Wakor. 8:9).

Hoja hutolewa kwamba kwa kuwa andiko hilo linaonyesha kwamba Yesu alikuwa tajiri wa mali huko mbinguni, na akawa maskini wa mali hapa duniani, basi utajiri wa mali ndicho alichomaanisha Paulo wakati alipoandika kwamba wasomaji wake wawe matajiri kwa sababu ya umaskini wa Kristo. Wanasema hivi: Kama kweli Paulo alikuwa anazungumza juu ya utajiri wa mali na umaskini katika sehemu ya kwanza ya mstari, asingeweza kuzungumzia juu ya utajiri wa kiroho katika sehemu ya pili ya andiko.

Kama kweli Paulo alimaanisha kwamba tutakuwa matajiri wa mali kwa sababu ya umaskini wa mali wa Kristo, basi inashangaza kwamba katika sura chache baadaye, kwenye barua hiyo hiyo anaandika hivi:

[Nimekuwa] Katika taabu na masumbufu; katika kukesha mara nyingi; katika njaa na kiu; katika kufunga mara nyingi; katika baridi na kuwa uchi (2Wakor. 11:27).

Ikiwa katika 2Wakorintho 8:9 Paulo alimaanisha kwamba Kristo alifanyika maskini wa mali ili sisi tuwe matajiri wa mali, basi kusudi la Kristo halikuwa linatimia maishani mwa Paulo! Basi, Paulo hakumaanisha kwamba Kristo alifanyika maskini wa mali ili sisi tuwe matajiri wa mali hapa duniani. Bila shaka alimaanisha kwamba tungekuwa matajiri kiroho – “matajiri kwa Mungu” – tukitumia maneno ya Yesu (ktk Luka 12:21), na matajiri mbinguni, mahali ambapo hazina zetu na mioyo yetu vipo.

Je, ni halali kusema kwamba kwa kuwa Paulo alizungumza juu ya utajiri wa vitu katika sehemu moja ya andiko, asingeweza kuzungumzia juu ya utajiri wa kiroho katika sehemu ya pili ya andiko hilo, kama inavyodaiwa na wahubiri wa mafanikio? Hebu tufikiri kidogo maneno ya Yesu, anapozungumza na wafuasi Wake katika mji wa Smirna.

Naijua dhiki yako na umaskini wako (ingawa u tajiri) … (Ufunuo 2:9a).

Ni wazi kwamba Yesu alikuwa anazungumzia umaskini wa mali ambao waamini wa Smirna walikabiliana nao. Kisha, baadaye kidogo akasema juu ya utajiri wa kiroho wa waamini hao hao.

“Yesu Aliahidi Kwamba Tukitoa Tutapata Mara Mia”

Ni kweli Yesu alioahidi kurudishiwa mara mia kwa wale watakaojitolea kiasi fulani. Tuangalie maneno Yake hasa.

Amin nawaambieni, Hakuna mtu aliyeacha nyumba, au ndugu waume, au ndugu wake, au mama, au baba, au watoto, au mashamba, kwa ajili yangu, na kwa ajili ya Injili, ila atapewa mara mia sasa wakati huu, nyumba, na ndugu waume, na ndugu ake, na mama, na watoto, na mashamba, pamoja na udhia; na katika ulimwengu ujao, uzima wa milele (Marko 10:29, 30).

Hii si ahadi kwa watu wanaowapa wahubiri fedha, kama inavyodaiwa na wahubiri wa mafanikio mara nyingi. Ni ahadi kwa wale wanaoacha nyumba zao, mashamba yao na ndugu zao ili kwenda kuhubiri Injili mbali. Yesu aliwaahidi watu hao “mara mia sasa wakati huu.”

Lakini je, Yesu alikuwa anawaahidi watu kama hao kwamba watakuwa wamiliki wa nyumba mia moja au mashamba mia moja kama wahubiri wengine wa mafanikio wanavyodai? Hapana. Kwani aliahidi kwamba watu hao watapata mama mia moja na watoto mia moja? Yesu alikuwa anasema kwamba wale wanaoacha nyumba zao na familia zao wangegundua kwamba waamini wenzao wangewakaribisha nyumbani kwao na kuwapokea kama wanafamilia miongoni mwa familia zao.

Ona pia kwamba Yesu aliahidi udhia na uzima wa milele kwa watu hao. Hii inatukumbusha mantiki ya fungu zima, ambalo wanafunzi walitazama kijana tajiri aliyetaka uzima wa milele akiondoka kwa masikitiko sana, huku Yesu akisema, “Ni rahisi zaidi kwa ngamia kupenya kwenye tundu la sindano kuliko kwa tajiri kuingia katika ufalme wa Mungu” (Marko 10:25).

Wanafunzi wakashangazwa sana na maneno ya Yesu na kujiuliza juu ya uwezekano wao kuingia katika ufalme wa Mungu. Walimkumbusha Yesu kwamba wameacha vitu ili kumfuata Yeye. Ndipo akazungumzia hiyo ahadi Yake ya kupata “mara mia.”

Pamoja na hayo yote, inashangaza kwamba mhubiri wa mafanikio atajaribu kutushawishi kwamba Yesu alikuwa anaahidi kurudishiwa vitu mara mia, ambavyo vingetufanya kuwa matajiri haraka sana, ukizingatia kwamba muda mfupi tu kabla ya hapo alikuwa anamwambia mtu tajiri auze kila kitu na kuwapa maskini mauzo yote, ikiwa alitaka uzima wa milele!

Yapo maandiko mengine mengi sana ambayo wahubiri wa mafanikio huyapindua, licha ya hayo tuliyotazama kidogo, ila hatuna nafasi ya kutosha kuangalia kila kitu hapa. Wewe jihadhari tu!

Cha Kukumbuka

Mwanzilishi wa vuguvugu la Methodisti katika Kanisa Anglikana aitwaye John Wesley, alisema neno linalofaa sana kuhusu mtazamo sahihi wa fedha. Alisema hivi: “Pata kiasi unachoweza. Weka kiasi unachoweza. Toa kiasi unachoweza.”

Yaani – Wakristo wafanye kazi kwa bidii, wakitumia uwezo ambao Mungu amewapa na nafasi za kupata fedha, ila, wahakikishe kwamba wanafanya kwa uhalali pasipo kuvunja amri hata moja ya Kristo.

Pili – Waishi maisha rahisi ya uangalifu, wakitumia kiasi kidogo cha fedha iwezekanavyo kwa ajili yao wenyewe. Hilo litawawezesha “kuweka kiasi wanachoweza.”

Hatimaye – baada ya kufuata zile hatua mbili za kwanza, sasa “watoe kiasi wanachoweza.” Wasijifunge kwenye fungu la kumi tu, bali wajinyime kiasi wanachoweza ili wajane na yatima waweze kulishwa, na Injili itangazwe duniani kote.

Kanisa la mwanzo lilifanya hivyo, na tendo la kuwapa wahitaji lilikuwa la kawaida kabisa katika maisha ya watu wa Agano Jipya. Waamini wa kwanza walishika sana amri ya Yesu kwa wafuasi Wake, kwamba, “Viuzeni vyote mlivyo navyo, mwape maskini. Jifanyeni mikoba isiyochakaa, hazina isiyo na mwisho mbinguni, mahali ambapo mwizi wala nondo haviharibu” (Luka 12:33). Tunasoma maelezo ya Luka kuhusu kanisa la kwanza kama ifuatavyo:

Na wote walioamini walikuwa mahali pamoja, na kuwa na vitu vyote shirika, wakiuza mali zao, na vitu vyao walivyokuwa navyo, na kuwagawia watu wote kama kila mtu alivyokuwa na haja. … Na jamii ya watu walioamini walikuwa na moyo mmoja na roho moja; wala hapana mmoja aliyesema ya kuwa kitu chochote alicho nacho ni mali yake mwenyewe; bali walikuwa na vitu vyote shirika. … Na neema nyingi ikawa juu yao wote. Wala hapakuwa na mtu mmoja miongoni mwao mwenye mahitaji; kwa sababu watu wote waliokuwa na viwanja au nyumba waliviuza, wakaileta thamani ya vitu vile vilivyouzwa, wakaiweka miguuni pa mitume; kila mtu akagawiwa kwa kadiri ya alivyohitaji (Matendo 2:44-45; 4:32-35).

Maandiko pia yako wazi kwamba, kanisa la kwanza liliwalisha wajane maskini sana, na kuhudumia mahitaji yao makubwa (ona Matendo 6:1; 1Timo. 5:3-10).

Paulo, mtume mkuu kuliko wote waliopata kuishi, aliyekabidhiwa na Mungu kazi ya kuipeleka Injili kwa watu wa Mataifa, mwandishi wa nyaraka nyingi katika Agano Jipya, alihesabu kuhudumia mahitaji ya kawaida ya maskini kuwa sehemu muhimu sana ya huduma yake. Miongoni mwa makanisa aliyoanzisha, Paulo alikusanya fedha nyingi sana kwa ajili ya Wakristo maskini (ona Matendo 11:27-30; 24:17; Warumi 15:25-28; 1Wakor. 16:1-4; 2Wakor. Sura ya 8 na 9; Wagalatia 2:10). Miaka kama kumi na saba hivi baada ya kuokoka kwake, Paulo alisafiri kwenda Yerusalemu ili kueleza Injili aliyopokea, ikakaguliwe na Petro, Yakobo na Yohana. Hakuna yeyote kati yao aliyepata kasoro katika ujumbe aliokuwa anahubiri mpaka hapo, na anapoeleza tukio hilo katika barua yake kwa Wagalatia, anakumbuka hivi: “Ila neno moja tu walitutakia, tuwakumbuke maskini; nami neno lilo hilo nalikuwa na bidii kulifanya” (Wagalatia 2:10). Katika akili za Petro, Yakobo, Yohana na Paulo, kuwaonyesha maskini fadhili kilikuwa kitu cha pili – cha kwanza ni kuitangaza Injili.

Hitimisho

Kwa mada hii, ushauri bora kwa watumishi wanaofanya wengine kuwa wanafunzi unatoka kwa mtume Paulo, ambaye, baada ya kumwonya Timotheo kwamba “shina moja la maovu yote ni kupenda fedha,” na kumwambia kwamba “wengine kwa kuitamani hiyo wamepotoka na kuiacha imani, na kujichoma kwa maumivu mengi,” anampa ushauri huu unaofuata.

Bali wewe, mtu wa Mungu, uyakimbie mambo hayo; ukafuate haki, utauwa, imani, upendo, saburi na upole (1Timo. 6:11. Maneno mepesi kukazia hoja!).

---

[1] Wahubiri wa mafanikio hutumia kweli hii kuthibitisha kwamba huduma ya Yesu ilikuwa ya mafanikio. Hakuna shaka kwamba Mungu alimpa Yesu mahitaji Yake yote ili aweze kufanikisha huduma Yake. Tofauti kati ya Yesu na hao wahubiri ni kwamba Yesu hakuwa mbinafsi, wala hakutumia fedha za huduma yake kujitajirisha Mwenyewe.