پس تفکر کنید در او که متحمل چنین مخالفتی بود که از گناهکاران به او پدید آمد، مبادا در جانهای خود ضعف کرده، خسته شوید. هنوز در جهاد با گناه تا به حد خون مقاومت نکرده‌اید، و نصیحتی را فراموش نموده‌اید که با شما چون با پسران مکالمه می‌کند که «ای پسر من تادیب خداوند را خوار مشمار و وقتی که از او سرزنش یابی، خسته‌خاطر مشو. زیرا هر که را خداوند دوست می‌دارد، توبیخ می‌فرماید و هر فرزند مقبول خود را به تازیانه می‌زند.» اگر متحمل تادیب شوید، خدا با شما مثل پسران رفتار می‌نماید. زیرا کدام پسر است که پدرش او را تادیب نکند؟ لکن اگر بی‌تادیب می‌باشید، که همه از آن بهره یافتند، پس شما حرام‌زادگانید نه پسران. و دیگر پدران جسم خود را وقتی داشتیم که ما را تادیب می‌نمودند و ایشان را احترام می‌نمودیم، آیا از طریق اولی پدر روحها را اطاعت نکنیم تا زنده شویم؟ زیرا که ایشان اندک زمانی، موافق صوابدید خود ما را تادیب کردند، لکن او به جهت فایده تا شریک قدوسیت او گردیم. لکن هر تادیب در حال، نه از خوشیها بلکه از دردها می‌نماید، اما در آخر میوه عدالت سلامتی را برای آنانی که از آن ریاضت یافته‌اند بار می‌آورد. لهذا دستهای‌افتاده و زانوهای سست شده را استوار نمایید، برای پایهای خود راههای راست بسازید تا کسی که لنگ باشد، از طریق منحرف نشود، بلکه شفا یابد (عبرانیان 3:12-13).
بنابر مولف ملهمِ کتاب عبرانیان، پدر آسمانی ما همۀ فرزندانش را تادیب می کند. اگر هرگز توسط او تادیب نشویم، از فرزندان او نیستیم. بنابراین باید از تادیب او آگاه و نسبت به آن حساس باشیم. برخی از کسانی که ادعای مسیحی بودن دارند و تنها به برکات و مهربانی خداوند فکر می کنند، تمام حوادث منفی را به عنوان حملاتی از جانب شیطان و عاری از اهداف الهی تعبیر می کنند. این نوع تعبیر می تواند اشتباهی بزرگ باشد اگر منظور خداوند ایجاد اسبابی برای توبۀ آنها باشد.
والدین خوب فرزندانشان را با امید اینکه یاد بگیرند، بالغ شوند و برای پذیرفتن مسئولیت در زندگی آینده آماده شوند، تادیب می کنند. خداوند هم به همین صورت ما را تادیب می کند تا به لحاظ روحانی رشد کنیم، در خدمت او مفید تر باشیم و برای نشستن در جایگاه عدالت در برابر او آماده باشیم. او ما را تادیب می کند زیرا ما را دوست دارد و می خواهد که ما هم سهمی از تقدس او ببریم. پدر آسمانی و مهربان، ما را در رشد معنوی یاری می دهد. کتاب مقدس می گوید، «چونکه به این اعتماد دارم که او که عمل نیکو را در شما شروع کرد، آن را تا روز عیسی مسیح به کمال خواهد رسانید» (فلیپیان6:1).
همانطوری که هیچ فرزندی از کتک خوردن لذت نمی برد، ما نیز زمانی که توسط خداوند تادیب می شویم، لذت نخواهیم برد بلکه غم و اندوه را تجربه خواهیم کرد. اما در پایان لذت خواهیم برد زیرا تادیب «ثمرۀ صلح آمیز دادگری» را در بر دارد.
خداوند کی و چگونه ما را تادیب می کند؟
(?When and How Does God Discipline Us)
مانند هر پدر خوبی خداوند تنها زمانی که فرزندانش نافرمانی می کنند آنها را تادیب می کند. هر زمانی که از او فرمانبرداری نکنیم، در معرض تادیب شدن توسط او قرار داریم. اما خداوند بسیار رحیم است و معمولا زمان زیادی را به ما می دهد تا توبه کنیم. اما بعد از چند بار نافرمانی و چند بار هشدار توسط او، زمان تادیب فرا می رسد.
خداوند چطور ما را تادیب می کند؟ همانطور که در فصل قبل آموختیم، تادیب خداوند ممکن است به شکل ضعف، بیماری و حتی مرگ زودرس باشد:
از این سبب بسیاری از شما ضعیف و مریض‌اند و بسیاری خوابیده‌اند. اما اگر برخود حکم می کردیم، حکم بر ما نمیشد. لکن هنگامی که بر ما حکم می شود، از خداوند تأدیب می شویم مبادا با اهل دنیا بر ما حکم شود (اول قرنتیان 32-30: 11).
البته نباید تصور کنیم که همۀ بیماریها نتیجۀ تنبیه خداوند است (ایوب در اینجا به ذهن می رسد). اما اگر بیماری بیاید بهتر است که بررسی کلی به لحاظ روحانی انجام دهیم تا ببینیم که آیا با نافرمانی در را برای تادیب خداوند باز کرده ایم یا خیر.
اگر خود را داوری کنیم – یعنی گناه خود را تشخیص دهیم و توبه کنیم، از داوری خداوند دور خواهیم شد. رسیدن به این نتیجه که با توبه شفا خواهیم یافت (اگر بیماریمان حاصل تادیب خداوند است) منطقی به نظر می رسد.
پولس گفت، توسط داوری خداوند، در واقع ما همراه جهانیان محکوم نخواهیم شد. منظور او چه بود؟ تنها منظور او می تواند این باشد که تادیب خداوند، ما را به توبه کردن خواهد کشاند و در نهایت همراه دیگر مردم به دوزخ فرستاده نخواهیم شد. البته برای کسانی که فکر می کنند تقدس در راه رسیدن به بهشت اختیاری است، چنین طرز فکری دشوار است. اما آنهایی که موعظۀ سر کوه مسیح را می خوانند، می دانند که تنها کسانی که از خداوند اطاعت می کنند وارد ملکوت او خواهند شد (متی 7:21 را ببینید). بنابراین، اگر در گناه کردن اصرار بورزیم و توبه نکنیم، در معرض از دست دادن زندگی جاوید خواهیم بود. خدا را شُکر برای تادیب و تنبیهش که ما را به سوی توبه کردن سوق می دهد و از آتش جهنم حفظ می کند!
شیطان، وسیله ای برای تادیب خداوند
(Satan as a Tool of God’s Judgment)
چند آیه از کتاب مقدس نشان می دهد که خداوند برای اهداف تادیبی خود از شیطان هم استفاده می کند. مثلاً در داستان خدمت کار بی گذشت در متی 18، مسیح گفت که مولای او بسیار خشمگین شد زمانی که فهمید او هم قطار خود را نبخشیده است. در نتیجه او خدمت کار بی گذشت خود را «به جلادان سپرد تا تمام قرض را بدهد» (متی 34:18). مسیح این مثل را با سخن سلیمان پایان داد:
به همینطور پدر آسمانی من نیز با شما عمل خواهد نمود، اگر هر یکی از شما برادر خود را از دل نبخشد (متی 35:18).
جلادان چه کسانی هستند؟ به نظر می رسد که آنها ارواح پلید و شیاطین باشند. خداوند ممکن است یکی از فرزندان نافرمان خود را تسلیم شیطان کند تا او توبه کند. سختی و مصیبت روشی است که مردم را به توبه می کشاند چنانچه پسر ولخرج هم یاد گرفت (لوقا 14:15-19 را ببینید).
در عهد عتیق مثال هایی از استفادۀ خداوند از شیطان و ارواح پلید برای تادیب و داوری مردمی که سزاوار خشم او هستند می بینیم. یکی از این مثال ها در فصل نهم داوران یافت می شود. در آن فصل می خوانیم، «و خدا روحی خبیث در میان اَبیمَلِك و اهل شكیم فرستاد» (داوران 23:9) تا بدین وسیله آنها را به خاطر اعمال ناپسندشان علیه پسران جدعون داوری کند.
انجیل همچنین می گوید، «امّا روح خداوند شائول را ترک کرد و به عوض، خداوند روح پلید را برای عذاب دادن او فرستاد» (اول سموئيل 14:16). اما شائول هرگز توبه نکرد و ناگهان در جنگ به دلیل سرکشی اش مرد.
در هر دو مورد از این مثال های عهد عتیق، کتاب مقدس می گوید ارواح پلید «از جانب خداوند فرستاده شده بودند.» این بدان معنا نیست که خداوند در آسمانها ارواح پلید دارد که منتظرند او را خدمت کنند. به احتمال زیاد، خداوند اجازه می دهد که ارواح پلید شیطان تا حدی شرارت خود را بکنند به این امید که گناهکاران در زمان گرفتاری توبه کنند.
دیگر وسائل تادیب خداوند
(Other Means of God’s Discipline)
کتاب مقدس همچنین نشان می دهد که خداوند مردم خود را با قحطی و یا تحت سلطۀ دشمنان خارجی قرار گرفتن، تادیب می کند. نهایتاً آنها توبه خواهند کرد و او آنها را از دست دشمنانشان رها خواهد ساخت. اما اگر بعد از سالها مورد ظلم قرار گرفتن و هشدار شنیدن، توبه نکنند، خداوند به قدرت خارجی اجازه می دهد که بر آنها سلطه یابد و آنها را از سرزمینشان به عنوان افراد تبعیدی بیرون کند.
بر اساس عهد جدید، مطمئناً این امکان وجود دارد که خداوند مردم را با روا داشتن مشکلات در زندگیشان تادیب کند و یا به دشمنانشان اجازۀ آزردن آنها را بدهد. مثلاً، آیات ذکر شده در ابتدای این فصل دربارۀ تادیب خداوند (عبرانیان 3:12-13) در متن مربوط به مومنان عبرانی که به خاطر ایمانشان آزار می دیدند، یافت می شود. به هر حال همۀ آزار و اذیت ها به خاطر نافرمانی نیست. هر موردی باید جداگانه مورد قضاوت قرار بگیرد.
واکنش درست در برابر تادیب خداوند
(Rightly Reacting to God’s Discipline)
بر طبق تذکری که در ابتدای این فصل گفته شد، ممکن است که ما به دو روش در برابر تادیب خداوند واکنشی نادرست داشته باشیم. ممکن است که یا «تادیب خداوند را خوار بشماریم» و یا «زمانی که سرزنش می شویم، خسته بشویم» (عبرانیان 5:12). اگر تادیب خداوند را خوار بشماریم، به این معناست که آن را تشخیص نمی دهیم و یا هشدارهایش را نادیده می گیریم. خسته شدن از تادیب خداوند به این معناست که دست از تلاش برای خشنود کردن او برداریم چرا که فکر می کنیم تادیب او بسیار سخت است و یا واکنش نادرستی در برابر آن داشته باشیم. باید بدانیم که خداوند ما را دوست دارد و به خاطر خوبی ماست که ما را تادیب می کند. زمانی که دست تادیب او را که از روی محبت است تشخیص دهیم، باید توبه کنیم و بخشش او را دریافت کنیم.
زمانی که توبه کردیم باید انتظار فراغت از تادیب خداوند را داشته باشیم. اما نباید انتظار داشته باشیم که از عواقب غیرقابل اجتناب گناه خود هم فارغ شویم، اگرچه می توانیم از خداوند تقاضای رحمت و یاری داشته باشیم. خداوند به روح پشیمان و فروتن نظر خواهد كرد (اشعیا 2:66 را ببینید). انجیل وعده به ما می دهد که، «غضب او فقط یک لحظه است، امّا رحمت او ابدی است. اشکهای شبانه، صبح شادی در پی خواهد داشت» (مزمور 5:30).
خداوند پس از داوری اش بر بنی اسراییل وعده داد:
زیرا تو را به اندك لحظه‌ای ترك كردم امّا به رحمت‌های عظیم تو را جمع خواهم نمود. و خداوند ولی تو می‌گوید: به جوشش غضبی خود را از تو برای لحظه‌ای پوشانیدم امّا به احسان جاودانی برتو رحمت خواهم فرمود (اشعیا 7:54-8).
خداوند مهربان و بخشنده است.
برای مطالعۀ بیشتر دربارۀ تادیب خداوند، دوم قرنتیان24:6-31، 36-39؛ 13:7-14؛ مزمور 14:73؛ 12:94-13؛ 40:106-46؛ 18:118؛ 67:119، 71؛ ارمیا 29:2-30؛ 23:5-25؛ 12:14؛ 11:30؛ حجی 2:1-13؛ 17:2؛ اعمال رسولان 1:5-11؛ مکاشفه 19:3.
7