12
ایّوب
1-2 آیا فکر می‌کنید که شما صدای همهٔ مردم هستید؟
و اگر بمیرید، حکمت هم با شما می‌میرد؟
3 امّا بدانید که من هم به اندازهٔ شما عقل دارم
و از شما کمتر نیستم.
چیزهایی را که گفتید هرکسی می‌داند.
4 در گذشته، هرگاه نزد خدا دعا می‌کردم، او دعای مرا اجابت می‌فرمود،
امّا اکنون، درحالی‌که گناهی ندارم،
حتّی دوستانم به من می‌خندند و مسخره‌ام می‌کنند.
5 آنهایی که آسوده و آرامند به مصیبت‌زدگان توهین می‌کنند
و به افتادگان لگد می‌زنند.
6 امّا خانهٔ دزدان و کسانی‌که خدا را خشمگین می‌سازند، در امان می‌باشند.
آنها به قدرت خود متّکی هستند نه به خدا.
7-9 چیزهایی را که شما می‌گویید، اگر از حیوانات بپرسید، به شما می‌آموزند.
اگر از پرندگان سؤال کنید، به شما جواب می‌دهند.
نباتات زمین برایتان بیان می‌کنند؛
و حتّی ماهیان به شما می‌گویند که دست پُر قدرت خدا همه‌چیز را آفریده است.
10 زندگی هر موجود زنده
و نَفَس تمام بشر در دست اوست.
11 همان‌طور که با زبان مزهٔ غذاهای خوب را می‌چشیم
با گوش هم کلام حقیقت را تشخیص می‌دهیم.
12-13 اشخاص پیر دانا هستند،
امّا خدا دانا و تواناست.
اشخاص پیر بصیرت دارند،
ولی خدا دارای بصیرت و قدرت است.
14 آنچه را که خدا خراب کند، هیچ‌کسی نمی‌تواند آباد نماید.
اگر خدا کسی را به زندان بیاندازد، کسی نمی‌تواند او را آزاد کند.
15 هرگاه باران را متوقّف سازد، زمین خشک می‌شود
و اگر توفان را بفرستد، زمین را زیر آب غرق می‌کند.
16 بلی، خدا دانا و تواناست
و اختیار فریب‌دهندگان و فریب‌خوردگان در دست اوست.
17 او حکمت حاکمان را از ایشان می‌گیرد
و کارهای رهبران را مانند احمقان می‌سازد.
18 پادشاهان را خلع و اسیر خود می‌کند.
19 کاهنان را حقیر و زورمندان را سرنگون می‌سازد.
20 قدرت سخن معتمدان
و فهم اشخاص پیر را از بین می‌برد.
21 حاکمان را ذلیل و زورمندان را حقیر می‌کند.
22 چیزهایی را که تاریک و مبهم هستند روشن می‌سازد.
23 به ملّتها قوّت و نیرو می‌بخشد و سپس آنها را از بین می‌برد.
به تعدادشان می‌افزاید و سپس آنها را به دست دشمن می‌سپارد.
24 حکمت رهبران را از آنها می‌گیرد
و آنها را در بیابان آواره می‌سازد.
25 در تاریکی، کورمال‌کورمال راه می‌روند و مانند مستان، افتان و خیزان قدم می‌زنند.