103
سرود داوود
محبّت خدا
1 ای جان من خداوند را ستایش کن!
ای تمام وجود من، نام مقدّس او را سپاس بخوان.
2 ای جان من، خداوند را ستایش کن!
و احسانهای او را فراموش نکن.
3 او تمام گناهان مرا می‌بخشد
و همهٔ مرضهایم را شفا می‌دهد.
4 مرا از دست مرگ می‌رهاند
و با مهر و محبّت پایدار خود، مرا برکت می‌دهد.
5 مرا از نعمات خود بهره‌مند می‌کند،
تا مانند عقاب، جوان و قوی بمانم.
6 خداوند، عدالت را برای مظلومان بجا می‌آورد
و از حق ایشان دفاع می‌کند.
7 او ارادهٔ خود را به موسی آشکار ساخت
و قوم اسرائیل، معجزات او را دیدند.
8 خداوند، رحیم و مهربان است.
دیرغضب و بسیار رئوف.
9 کینه به دل نمی‌گیرد
و خشم او دیر نمی‌پاید.
10 ما را بر حسب گناهانمان مجازات نمی‌کند
و طبق خطاهایمان ما را تنبیه نمی‌نماید.
11 زیرا به اندازه‌ای که آسمان از زمین بلندتر است،
به همان‌‌قدر محبّت پایدار خداوند بر آنانی که او را گرامی می‌دارند، عظیم است.
12 به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است،
به همان‌‌قدر گناهان ما را از ما دور می‌سازد.
13 همان‌‌قدر که پدر با فرزندان خود مهربان است،
همان‌طور نیز خداوند با کسانی‌که او را گرامی می‌دارند، مهربان است.
14 زیرا می‌‌داند که ما چگونه سرشته شده‌ایم
و به یاد می‌آورد که ما از خاک هستیم!
15 عمر آدمی همچون علف صحراست.
مانند گل وحشی می‌شکفد.
16 وقتی باد بر آن بوزد، از بین می‌رود
و اثری از آن برجای نمی‌ماند.
17-18 امّا برای آنانی که خداوند را گرامی می‌دارند
و پیمان خود را با او حفظ می‌کنند
و اوامر او را بجا می‌آورند،
محبّت او همیشه پایدار است و لطف او بر تمام نسلهای ایشان.
19 خداوند تخت خود را در آسمانها برقرار کرده
و از آنجا بر همهٔ عالم حکمرانی می‌کند.
20 ای فرشتگان نیرومند که فرمانبردار او هستید
و اوامر او را بجا می‌آورید،
او را ستایش کنید!
21 ای لشکریان آسمانی،
ای خدمتگزارانی که ارادهٔ خداوند را انجام می‌دهید، او را ستایش کنید!
22 ای همهٔ مخلوقات خداوند،
او را در سراسر قلمرو او بستایید.
ای جان من خداوند را ستایش کن!