104
در ستایش خالق
1 ای خداوند، خدای من، تو چقدر بزرگ هستی!
تو با عظمت و جلال آراسته‌ای.
2 خود را با نور پوشانیده
و آسمان را مانند خیمه‌ای گسترانیده‌ای.
3 خانه‌ات را بر فراز آبها بنا نموده‌ای.
ابرها را ارابهٔ خود ساخته‌ای
و بر بالهای باد سوار شده‌ای.
4 بادها پیام‌آوران تو
و شعله‌های آتش خادمان تو هستند.
5 اساس زمین را چنان استوار کردی
که هرگز تکان نمی‌خورد.
6 دریاها آن را مانند ردا دربر گرفت
و آب، کوهها را پوشانید.
7 از توبیخ تو، آبها خروشیدند
و از شنیدن صدای فرمان تو، آنها گریختند.
8 از روی کوهها به دشتها جاری شدند و دشتها را پُر کردند،
به جاهایی که برای آنها تعیین نموده بودی.
9 برای آنها حدودی را معیّن کردی تا از آن نگذرند
و بار دیگر تمام روی زمین را نپوشانند.
10 چشمهها را در وادیها
و رودخانهها را بین کوهها جاری ساختی.
11 تا حیوانات وحشی از آنها بنوشند
و الاغهای وحشی، تشنگی خود را فرونشانند.
12 پرندگان، بر شاخههای درختانِ نزدیک آنها آشیانه می‌سازند
و نغمهسرایی می‌کنند.
13 از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی
و زمین را از نعماتت پُر می‌سازی.
14 برای مصرف حیوانات علف را می‌رویانی
و برای انسانها نباتات را آفریدی
تا غذای خود را از آنها به دست آورند.
15 تا برای شادی دل خود شراب،
و برای شادابی چهرهٔ‌شان روغن،
و جهت تقویت جسمانی خود، نان تهیّه کنند.
16 سروهای لبنان که درختان خداوند هستند،
سیراب می‌شوند.
17 پرندگان بر درختان سرو،
و لک‌لکها روی درختان صنوبر، آشیانه می‌سازند.
18 کوهها پناهگاه بُزهای کوهی
و صخرهها لانهٔ گورکنهاست.
19 مهتاب را جهت تعیین فصلها آفریدی
و آفتاب وقت غروب خود را می‌داند.
20 شب را به وجود آوردی تا در تاریکی آن
حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون آیند.
21 شیرهای جوان برای طعمهای که خدا برایشان فراهم کرده است،
غرّش می‌کنند.
22 در وقت طلوع آفتاب، دوباره به بیشهٔ خود می‌روند
و استراحت می‌کنند.
23 انسانها برای کسب و کار از خانههای خود بیرون می‌روند
و تا هنگام شب تلاش می‌کنند.
24 خداوندا، کارهای تو چه بسیار است،
همهٔ آنها را با حکمت انجام داده‌ای،
زمین از مخلوقات تو پُر است.
25 اقیانوسها بزرگ و وسیع هستند
و حیوانات بی‌شمار،
کوچک و بزرگ در آنها زندگی می‌کنند.
26 کشتی‌ها بر روی آنها حركت می‌کنند
و هیولای دریایی در آنها بازی می‌کند.
27 همهٔ آنها محتاج تو هستند،
تا روزیِ آنها را بدهی.
28 هر آنچه تو به آنها می‌دهی، آنها جمع می‌نمایند.
تو برایشان غذا آماده می‌کنی و آنها را سیر می‌سازی.
29 وقتی از آنها روی برمی‌گردانی، به وحشت می‌افتند
و هنگامی‌که جانشان را می‌گیری، می‌میرند
و به خاک برمی‌گردند زیرا که از آن ساخته شده‌اند.
30 چون روح خود را می‌فرستی زنده می‌شوند
و زمین، زندگی تازه پیدا می‌کند.
31 جلال خداوند جاودان باد.
خداوند از کارهای خود خشنود باشد.
32 او به زمین می‌نگرد و زمین به لرزه می‌آید
و چون کوهها را لمس می‌کند، چون آتشفشان فَوَران می‌کنند.
33 تا زنده‌ام سرود حمد خواهم سرایید،
و تا آخر عمر خود، خداوند را ستایش خواهم كرد.
34 امیدوارم که دعا و مناجات من او را خشنود سازد،
زیرا او سرچشمهٔ سرور و شادی من است.
35 گناهکاران از روی زمین محو شوند
و اثری از مردمان بدکار باقی نماند.
ای جان من خداوند را ستایش کن.
خداوند را سپاس باد.