Kinh Thaùnh ñaày nhöõng thí duï nhöõng ngöôøi nam ngöôøi nöõ baát chôït ñöôïc Thaùnh Linh ban cho khaû naêng sieâu nhieân. Trong Taân öôùc, nhöõng khaû naêng sieâu nhieân naøy goïi laø “aân töù Thaùnh linh”. Chuùng laø nhöõng aân töù trong moät nghóa khoâng theå kieám ñöôïc. Tuy nhieân, chuùng ta ñöøng queân Ñöùc Chuùa Trôøi tieán cöû nhöõng ngöôøi Ngaøi coù theå tin caäy. Chuùa Gieâ-su phaùn “Ai trung tín trong vieäc nhoû cuõng trung tín trong vieäc lôùn, ai baát nghóa trong vieäc nhoû cuõng baát nghóa trong vieäc lôùn” (Luca 16:10). Vì vaäy chuùng ta coù theå troâng ñôïi caùc aân töù ñoù cuûa Thaùnh Linh ñöôïc ban cho nhöõng ngöôøi chöùng minh söï ñaùng tin caäy cuûa hoï tröôùc Ñöùc Chuùa Trôøi. Hoaøn toaøn bieät rieâng vaø nhöôïng boä Thaùnh Linh laø ñieàu quan troïng, Ñöùc Chuùa Trôøi döôøng nhö caøng söû duïng caùch sieâu nhieân nhöõng ngöôøi nhö vaäy. Noùi khaùc ñi, Ñöùc Chuùa Trôøi töøng duøng moät con löøa noùi tieân tri, vì vaäy Ngaøi coù theå duøng baát kyø ai Ngaøi haøi loøng. Neáu Ngaøi chôø ñôïi cho ñeán luùc chuùng ta hoaøn thieän môùi duøng chuùng ta, thì Ngaøi seõ khoâng theå duøng ai trong chuùng ta ñöôïc!

Trong Taân öôùc, aân töù Thaùnh Linh ñöôïc lieät keâ trong 1Corinh toâ 12, vaø caû thaûy coù 9 aân töù:

“Vaû, ngöôøi naày nhôø Ñöùc Thaùnh Linh, ñöôïc lôøi noùi khoân ngoan; keû kia nhôø moät Ñöùc Thaùnh Linh aáy, cuõng ñöôïc lôøi noùi coù tri thöùc. Bôûi moät Ñöùc Thaùnh Linh, cho ngöôøi naày ñöôïc ñöùc tin; cuõng bôûi moät Ñöùc Thaùnh Linh aáy, cho keû kia ñöôïc ôn chöõa taät bònh; ngöôøi thì ñöôïc laøm pheùp laï; keû thì ñöôïc noùi tieân tri; ngöôøi thì ñöôïc phaân bieät caùc thaàn; keû thì ñöôïc noùi nhieàu thöù tieáng khaùc nhau, ngöôøi thì ñöôïc thoâng giaûi caùc thöù tieáng aáy.” (1Cor 12:8-10)

Bieát ñònh nghóa töøng aân töù nhö theá naøo khoâng quan troïng hôn vieäc ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi söû duïng trong caùc aân töù naøy. Caùc tieân tri, thaày teá leã Cöïu öôùc cuõng nhö nhöõng ngöôøi haàu vieäc Chuùa trong Hoäi thaùnh Taân öôùc ñaàu tieân, taát caû ñeàu vaän haønh trong caùc aân töù Thaùnh linh maø khoâng bieát laøm theá naøo phaân loaïi hay ñònh nghóa chuùng. Tuy nhieân, vì aân töù Thaùnh Linh ñöôïc phaân loaïi cho chuùng ta trong Taân öôùc, ñoù chaéc phaûi laø ñieàu Ñöùc Chuùa Trôøi muoán chuùng ta hieåu. Thaät ra, Phao loâ vieát “Hôûi anh em, coøn veà caùc aân töù thuoäc linh, toâi khoâng muoán anh em khoâng thoâng bieát” (1Cor 12:1).

Chín AÂn Töù Ñöôïc Phaân Loaïi

(The Nine Gifts Categorized)

Chín aân töù cuûa Thaùnh Linh ñöôïc phaân loaïi hôn nöõa trong thôøi ñaïi naøy theo ba nhoùm: (1) caùc aân töù phaùt ngoân laø noùi tieáng laï, thoâng giaûi tieáng laï, vaø noùi tieân tri; (2) caùc aân töù maëc khaûi laø lôøi khoân ngoan, lôøi tri thöùc, vaø phaân bieäc caùc linh; (3) caùc aân töù quyeàn naêng laø laøm pheùp laï, ñöùc tin ñaëc bieät, vaø caùc aân töù chöõa laønh. Ba trong nhöõng aân töù naøy noùi ñieàu gì ñoù; ba aân töù baøy toû ñieàu gì ñoù; vaø ba aân töù laøm ñieàu gì ñoù. Taát caû caùc aân töù naøy ñöôïc baøy toû döôùi giao öôùc cuõ ngoaïi tröø aân töù noùi tieáng laï vaø thoâng giaûi tieáng laï. Hai aân töù naøy laø ñaëc tröng cuûa giao öôùc môùi.

Taân öôùc khoâng cung öùng chæ daãn naøo lieân quan ñeán vieäc söû duïng ñuùng ñaén baát kyø “aân töù quyeàn naêng” naøo vaø raát ít söï chæ daãn veà vieäc söû duïng ñuùng “aân töù maëc khaûi”. Tuy nhieân moät löôïng höôùng daãn noåi baät ñöôïc Phao loâ ñöa ra lieân quan ñeán vieäc söû duïng ñuùng “aân töù phaùt ngoân”, vaø lyù do cho ñieàu naøy coù theå goàm hai maët.

Tröôùc heát, caùc aân töù phaùt ngoân laø nhöõng ôn thöôøng ñöôïc baøy toû trong söï nhoùm laïi cuûa Hoäi thaùnh, trong khi caùc aân töù maëc khaûi thöôøng ñöôïc baøy toû ít hôn, vaø caùc aân töù quyeàn naêng ñöôïc baøy toû ít nhaát. Vì vaäy chuùng ta caàn theâm söï höôùng daãn lieân quan ñeán nhöõng aân töù coù khuynh höôùng ñöôïc baøy toû thöôøng xuyeân hôn trong söï nhoùm laïi cuûa Hoäi thaùnh.

Thöù nhì, caùc aân töù phaùt ngoân döôøng nhö ñoøi hoûi möùc ñoä hôïp taùc lôùn nhaát cuûa con ngöôøi, vì vaäy, chuùng döôøng nhö laø nhöõng aân töù thöôøng bò duøng sai. Thaät deã ñeå theâm vaøo hay huûy boû moät lôøi tieân tri hôn aân töù chöõa laønh.

Theo Nhö Thaùnh Linh Muoán (As the Spirit Wills)

Thaät quan troïng caàn nhaän bieát caùc aân töù Thaùnh Linh ñöôïc ban cho khi Thaùnh Linh muoán chöù khoâng phaûi khi con ngöôøi muoán. Kinh Thaùnh laøm roõ laø:

“Moïi ñieàu ñoù laø coâng vieäc cuûa ñoàng moät Ñöùc Thaùnh Linh maø thoâi, theo yù Ngaøi muoán, phaân phaùt söï ban cho rieâng cho moãi ngöôøi.” (1Cor 12:11, phaàn nhaán maïnh ñöôïc theâm vaøo).

“Ñöùc Chuùa Trôøi cuõng duøng nhöõng daáu kyø söï laï vaø ñuû thöù pheùp maàu, laïi duøng söï ban cho cuûa Ñöùc Thaùnh Linh maø Ngaøi ñaõ theo yù muoán mình phaùt ra, ñeå laøm chöùng vôùi caùc keû ñoù”. (Heb 2:4, phaàn nhaán maïnh ñöôïc theâm vaøo).

Moät ngöôøi coù theå ñöôïc söû duïng thöôøng xuyeân trong caùc aân töù naøo ñoù, nhöng khoâng ai sôû höõu baát kyø aân töù naøo. Chæ vì baïn töøng ñöôïc xöùc daàu laøm pheùp laï khoâng chæ ra baïn coù theå laøm pheùp laï baát cöù khi naøo baïn muoán; hay cuõng khoâng baûo ñaûm baïn seõ laïi ñöôïc söû duïng laøm pheùp laï.

Chuùng ta seõ nghieân cöùu qua vaø xem xeùt vaøi thí duï Kinh Thaùnh cho töøng aân töù. Tuy nhieân, xin nhôù laø Ñöùc Chuùa Trôøi coù theå baøy toû aân suûng vaø quyeàn naêng ngaøi trong haøng haø voâ soá caùch, vì vaäy khoâng theå ñònh nghóa chính xaùc laøm theá naøo moãi aân töù moãi luùc moãi vaän haønh nhö theá naøo. Hôn nöõa, khoâng coù ñònh nghóa naøo trong Kinh Thaùnh veà chín aân töù Thaùnh Linh – taát caû ñieàu chuùng ta coù chæ laø nhöõng nhaõn hieäu. Vì vaäy chuùng ta chæ coù theå nhìn vaøo nhöõng thí duï trong Kinh Thaùnh vaø coá xaùc ñònh moãi aân töù ñöôïc lieät vaøo nhaõn hieäu naøo, cuoái cuøng nhôø nhöõng khaùc bieät roõ raøng cuûa chuùng ñeå ñònh nghóa chuùng. Vì coù nhieàu caùch Thaùnh Linh coù theå baøy toû chính Ngaøi qua caùc aân töù sieâu nhieân, thaät khoâng khoân ngoan khi quaù khaéc khe ñònh nghóa chuùng. Moät soá aân töù döôøng nhö laø söï keát hôïp cuûa vaøi aân töù. Veà ñieàu naøy Phao loâ vieát:

“Vaû, coù caùc söï ban cho khaùc nhau, nhöng chæ coù moät Ñöùc Thaùnh Linh. Coù caùc chöùc vuï khaùc nhau, nhöng chæ coù moät Chuùa. Coù caùc vieäc laøm khaùc nhau, nhöng chæ coù moät Ñöùc Chuùa Trôøi, laø Ñaáng laøm moïi vieäc trong moïi ngöôøi. Ñöùc Thaùnh Linh toû ra trong moãi moät ngöôøi, cho ai naáy ñeàu ñöôïc söï ích chung.” (ICor 12:4-7, phaàn nhaán maïnh ñöôïc theâm vaøo)

Caùc aân Töù Quyeàn Naêng (The Power Gifts)

1/ Caùc aân töù chöõa laønh (The gifts of healings) aân töù chöõa laønh roõ raøng coù lieân quan ñeán vieäc ngöôøi bònh ñöôïc laønh. Chuùng thöôøng ñöôïc ñònh nghóa laø moät söï can thieäp sieâu nhieân baát ngôø ñeå chöõa laønh thuoäc theå cho ngöôøi bònh, toâi khoâng theå nhìn thaáy baát kyø lyù do naøo ñeå thaéc maéc veà ñieàu naøy. Trong chöông tröôùc chuùng ta ñaõ xem xeùt moät thí duï veà aân töù chöaõ laønh baøy toû qua Chuùa Gieâ-su khi Ngaøi chöõa laønh ngöôøi queø taïi ao Beâ-teát-ña (Giaêng 5:2-17).

Ñöùc Chuùa Trôøi söû duïng EÂ-li-seâ chöõa laønh ngöôøi phung Naman ngöôøi Siry laø ngöôøi thôø laïy hình töôïng (IVua 5:1-14). Nhö ñöôïc hoïc khi xem xeùt lôøi cuûa Chuùa Gieâ-su trong Luca 4:27 lieân quan ñeán vieäc Naaman ñöôïc chöõa laønh, EÂ-li-seâ khoâng theå chöõa laønh baát kyø ngöôøi phung naøo oâng muoán. OÂng ñöôïc thaàn caûm caùch sieâu nhieân baát chôït ñeå höôùng daãn Naman dìm mình xuoáng soâng Gioâ ñanh baûy laàn vaø cuoái cuøng khi Naman vaâng lôøi, oâng ñöôïc saïch bònh phung.

Ñöùc Chuùa Trôøi söû duïng Phi-e-rô chöõa laønh ngöôøi queø taïi cöûa Ñeïp qua aân töù chöõa laønh (Coâng 3:1-10). Khoâng chæ ngöôøi queø ñöôïc laønh, nhöng daáu laï sieâu nhieân ñoù coøn keùo nhieàu ngöôøi ñeán nghe Phuùc AÂm töø mieäng Phi-e-rô, vaø ngaøy ñoù coù khoaûng 5000 ngöôøi ñöôïc theâm vaøo Hoäi thaùnh. An töù chöõa laønh thöôøng ñöôïc phuïc vuï cho moät ñích keùp laø chöõa laønh ngöôøi bònh vaø keùo ngöôøi chöa ñöôïc cöùu ñeán cuøng Ñaáng Christ.

Khi Phierô rao truyeàn söù ñieäp mình cho nhöõng ngöôøi nhoùm laïi ngaøy hoâm ñoù, oâng noùi:

“Phi-e-rô thaáy vaäy, beøn noùi vôùi daân chuùng raèng: Hôõi ngöôøi Y-sô-ra-eân, sao caùc ngöôi laáy laøm laï veà vieäc vöøa xaûy ñeán? Sao caùc ngöôi ngoù söûng chuùng ta, döôøng nhö chuùng ta ñaõ nhôø quyeàn pheùp hay laø nhaân ñöùc rieâng cuûa mình maø khieán ngöôøi naày ñi ñöôïc vaäy?” (Coâng 3:12)

Phierô nhaän bieát khoâng phaûi chính oâng coù quyeàn naêng gì trong mình, hay vì söï thaùnh khieát lôùn cuûa oâng, maø chính Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ duøng oâng ñeå chöõa laønh ngöôøi queø. Haõy nhôù Phierô, chæ hai thaùng tröôùc pheùp laï naøy, ñaõ choái laø mình chöa heà bieát Chuùa Gieâ-su. Vì Ñöùc Chuùa Trôøi söû duïng Phierô caùch laï luøng trong nhöõng trang ñaàu cuûa Coâng vuï söù ñoà neân khieán chuùng ta tin caäy laø Ñöùc Chuùa Trôøi cuõng seõ duøng chuùng ta khi Ngaøi muoán.

Khi Phierô coá gaéng giaûi thích ngöôøi naøy ñöôïc laønh nhö theá naøo, chaéc laø oâng khoâng phaân loaïi ñoù laø “aân töù chöõa laønh”. Taát caû ñieàu Phierô bieát laø oâng vaø Giaêng ñi ngang qua moät ngöôøi queø vaø baát chôït oâng thaáy chính mình ñöôïc xöùc daàu vôùi ñöùc tin khieán cho ngöôøi bònh ñöôïc laønh. Vì vaäy, oâng truyeàn lònh ngöôøi ñoù böôùc ñi trong Danh Chuùa Gieâ-su, naém laáy tay phaûi cuûa ngöôøi ñoù vaø ñôû ngöôøi daäy. Ngöôøi queø baét ñaàu “böôùc ñi, nhaûy leân vaø ngôïi khen Ñöùc Chuùa Trôøi”. Ñaây laø söï giaûi thích cuûa Phierô:

“AÁy laø bôûi ñöùc tin trong danh Ngaøi, neân danh Ngaøi laøm cho vöõng ngöôøi naày laø ngöôøi caùc ngöôi thaáy vaø bieát; nghóa laø ñöùc tin bôûi Ngaøi maø ra, ñaõ ban cho ngöôøi naày söï maïnh khoûe troïn veïn, taïi tröôùc maët heát thaûy caùc ngöôi.” (Coâng 3:16)

Caàn moät ñöùc tin ñaëc bieät ñeå naém tay ngöôøi queø, ñôû ngöôøi daäy vaø troâng ñôïi ngöôøi böôùc ñi! Keøm theo aân töù chöõa laønh ñaëc bieät naøy söï chuyeån giao ñöùc tin coù theå cuõng caàn ñeå ñieàu ñoù ñöôïc thöïc hieän.

Moät soá gôïi yù lyù do aân töù naøy laø soá nhieàu (caùc aân töù chöõa laønh) vì coù caùc aân töù khaùc nhau chöõa caùc bònh khaùc nhau. Nhöõng ngöôøi thöôøng ñöôïc duøng trong aân töù chöõa laønh ñoâi luùc khaùm phaù raèng coù nhöõng bònh ñaëc bieät ñöôïc chöõa laønh qua chöùc vuï hoï thöôøng xuyeân hôn nhöõng bònh khaùc. Thí duï, nhaø truyeàn giaûng Phuùc AÂm Philíp döôøng nhö coù söï thaønh coâng ñaëc bieät trong vieäc chöõa laønh ngöôøi baïi vaø queø (Coâng 8:7). Coù moät soá nhaø truyeàn giaûng Phuùc AÂm trong theá kyû qua, coù söï thaønh coâng lôùn hôn vôùi ngöôøi muø vaø ñieác hay nhöõng vaán ñeà veà tim v.v… phuï thuoäc vaøo caùc aân töù chöõa laønh thöôøng xuyeân ñöôïc baøy toû qua chöùc vuï hoï.

2/ AÂn töù ñöùc tin vaø aân töù laøm pheùp laï (The gift of faith and the working of miracles): aân töù ñöùc tin vaø aân töù laøm pheùp laï döôøng nhö raát gioáng nhau. Vôùi caû hai aân töù naøy, moät caù nhaân baát chôït ñöôïc xöùc daàu nhaän ñöôïc ñöùc tin cho ñieàu baát naêng. Söï khaùc bieät giöõa hai aân töù thöôøng ñöôïc baøy toû theo caùch naøy: Vôùi aân töù ñöùc tin, caù nhaân ñöôïc xöùc daàu ñöôïc ban cho ñöùc tin ñeå nhaän moät pheùp laï cho chính mình, trong khi aân töù laøm pheùp laï, caù nhaân ñöôïc ban cho ñöùc tin ñeå laøm pheùp laï cho ngöôøi khaùc.

AÂn töù ñöùc tin ñoâi khi ñöôïc xem nhö laø “aân töù ñaëc bieät” vì ñoù laø moät söï chuyeån giao ñöùc tin vöôït quaù ñöùc tin bình thöôøng. Ñöùc tin bình thöôøng ñeán khi nghe lôøi höùa Ñöùc Chuùa Trôøi coøn ñöùc tin ñaëc bieät ñeán qua söï chuyeån giao töùc khaéc cuûa Ñöùc Thaùnh Linh. Nhöõng ai kinh nghieäm aân töùc ñöùc tin ñaëc bieät naøy thì hoï ñeàu noùi raèng gioáng nhö moät ñieàu baát khaû naêng thaønh khaû naêng ñoái vôùi hoï, vaø söï thaät hoï khoâng coù khaû naêng nghi ngôø. Ñieàu naøy cuõng gioáng nhö aân töù laøm pheùp laï.

Caâu chuyeän Ña-ni-eân vaø ba baïn, Sa-ñô-raéc, Meâ-saéc vaø A-beát-neâ-goâ cho moät thí duï roõ raøng veà “ñöùc tin ñaëc bieät” theå naøo khieán khoâng theå nghi ngôø ñöôïc. Khi hoï bò neùm vaøo loø löõa höøng vì khoâng thôø laïy pho töôïng cuûa Vua, hoï thaûy ñeàu ñöôïc ban cho aân töù ñöùc tin ñaëc bieät. Caàn coù ñöùc tin hôn ñöùc tin bình thöôøng ñeå coù theå soáng coøn khi bò neùm vaøo ngoïn löûa höøng! Chuùng ta haõy nhìn vaøo ñöùc tin cuûa ba ngöôøi treû naøy baøy toû tröôùc maët vua:

“Sa-ñô-raéc, Meâ-saùc vaø A-beát-Neâ-goâ taâu laïi cuøng vua raèng: Hôõi Neâ-bu-caùt-neát-sa, veà söï naày, khoâng caàn chi chuùng toâi taâu laïi cho vua. Naày, hôõi vua! Ñöùc Chuùa Trôøi maø chuùng toâi haàu vieäc, coù theå cöùu chuùng toâi thoaùt khoûi loø löûa höïc, vaø chaéc cöùu chuùng toâi khoûi tay vua. Daàu chaúng vaäy, hôõi vua, xin bieát raèng chuùng toâi khoâng haàu vieäc caùc thaàn cuûa vua, vaø khoâng thôø phöôïng pho töôïng vaøng maø vua ñaõ döïng.” (Ña 3:16-18, phaàn nhaán maïnh ñöôïc theâm vaøo)

Löu yù laø aân töù naøy vaän haønh tröôùc khi hoï ñöôïc neùm vaøo loø löûa. Trong trí hoï khoâng coøn nghi ngôø laø Ñöùc Chuùa Trôøi seõ giaûi cöùu hoï.

EÂ-li vaän haønh trong aân töù ñöùc tin ñaëc bieät naøy khi oâng ñöôïc nuoâi moãi ngaøy bôûi chim quaï trong ba naêm röôõi ñoùi keùm döôùi thôøi vua A-haùp gian aùc trò vì. Caàn coù ñöùc tin hôn ñöùc tin bình thöôøng ñeå tin caäy Ñöùc Chuùa Trôøi söû duïng chim ñem thöùc aên saùng vaø toái cho baïn. Maëc daàu Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng höùa vôùi chuùng ta baát kyø nôi naøo trong lôøi Ngaøi laø chim quaï seõ ñem thöùc aên moãi ngaøy cho chuùng ta, chuùng ta coù theå duøng ñöùc tin bình thöôøng cuûa mình tin caäy Ñöùc Chuùa Trôøi cung öùng moïi nhu caàu chuùng ta- vì ñoù laø moät lôøi höùa (Math 6:25-34).

Laøm pheùp laï laø ñieàu ñöôïc vaän haønh thöôøng xuyeân trong chöùc vuï cuûa Moâise. Ong vaän haønh trong aân töù naøy khi oâng reõ Bieån Ñoû (Xuaát 14:13-31) vaø khi caùc dòch leä ñeán treân EÂ-díp-toâ.

Chuùa Gieâ-su laøm pheùp laï khi Ngaøi nuoâi cho 5000 ngöôøi baèng caùch nhaân boäi vaøi con caù vaø vaøi oå baùnh (Math 14:15-21).

Khi Phao loâ khieán EÂ-li-ma bò muø vì ngöôøi naøy caûn trôû chöùc vuï Phao loâ taïo ñaûo Chíp- rô, ñoù cuõng laø moät thí duï veà vieäc laøm pheùp laï (Coâng 13:4-12).

Caùc AÂn Töù Khaûi Thò (The Revelation Gifts)

1/ Lôøi tri thöùc vaø lôøi khoân ngoan (The word of knowledge and word of wisdom): aân töù lôøi tri thöùc thöôøng ñöôïc ñònh nghóa laø söï chuyeån giao sieâu nhieân baát chôït thoâng tin naøo ñoù trong quaù khöù hay hieän taïi. Ñöùc Chuùa Trôøi, Ñaáng coù taát caû söï hieåu bieát, seõ töøng hoài töøng luùc chuyeån giao phaàn nhoû cuûa tri thöùc ñoù, coù leõ ñoù laø lyù do taïi sao goïi laø moät lôøi tri thöùc. Moät lôøi laø moät phaàn nhoû cuûa moät caâu, vaø moät lôøi tri thöùc coù leõ laø moät phaàn nhoû cuûa tri thöùc Ñöùc Chuùa Trôøi.

Lôøi khoân ngoan raát gioáng lôøi tri thöùc, nhöng noù thöôøng ñöôïc ñònh nghóa laø söï chuyeån giao sieâu nhieân baát chôït cuûa tri thöùc veà nhöõng söï kieän cuûa töông lai. Quan nieäm khoân ngoan thöôøng lieân quan ñeán nhöõng ñieàu lieân quan ñeán töông lai. Moät laàn nöõa, nhöõng ñònh nghóa naøy coù tính hôi lyù thuyeát.

Chuùng ta cuøng xem xeùt moät thí duï Cöïu Öôùc veà lôøi tri thöùc. Sau khi EÂ-li-seâ chöõa laønh ngöôøi phung Naman ngöôøi Siry, Namna daâng cho EÂ-li-seâ moät soá tieàn lôùn baøy toû loøng bieát ôn vieäc oâng ñöôïc laønh. EÂ-li-seâ töø choái quaø taëng ñoù keûo e coù ngöôøi nghó laø söï chöõa laønh cuûa Naaman ñöôïc mua thay vì laø söï ban ôn cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Tuy nhieân, ñaày tôù cuûa EÂ-li-seâ laø Gheâ-ha-xi thaáy coù moät cô hoäi ñeå trôû neân giaøu coù, oâng ñaõ bí maät nhaän moät phaàn soá tieàn Naaman döï ñònh daâng. Sau khi Gheâ-ha-xi ñem choân nhöõng neùn baïc oâng coù ñöôïc töø söï gian doái naøy thì ñeán trình dieän EÂ-li-seâ. Roài chuùng ta ñoïc thaáy:

“Ngöôøi beøn ra maét EÂ-li-seâ, chuû mình; ngöôøi hoûi raèng: ÔÙ Gheâ-ha-xi, ngöôi ôû ñaâu ñeán? Ngöôøi thöa raèng: Toâi tôù thaày khoâng coù ñi ñaâu. Nhöng EÂ-li-seâ tieáp raèng: Khi ngöôøi kia xuoáng khoûi xe ñaëng ñi ñoùn ngöôi, loøng ta haù chaúng ôû cuøng ngöôi sao?” (2Vua 5:25-26a)

Ñöùc Chuùa Trôøi Ñaáng bieát roõ söï tham lam nhô baån cuûa Gheâ-ha-xi, ñaõ baøy toû ñieàu naøy caùch sieâu nhieân cho EÂ-li-seâ. Tuy nhieân caâu chuyeän naøy cho thaáy roõ EÂ-li-seâ khoâng “sôû höûu” aân töù lôøi tri thöùc; vì laø oâng khoâng bieát heát moïi ñieàu veà moïi ngöôøi trong moïi luùc. Neáu ñieàu naøy laø nhö vaäy, Gheâ-ha-xi khoâng heà mô maøng ñeá vieäc oâng coù theå che ñaäy toäi loãi mình. EÂ-li-seâ chæ bieát söï vieäc caùch sieâu nhieân khi Ñöùc Chuùa Trôøi thænh thoaûng baøy toû nhöõng ñieàu naøy cho oâng. An töù ñöôïc vaän haønh khi Thaùnh Linh muoán.

Chuùa Gieâ-su vaän haønh trong aân töù Lôøi tri thöùc khi Ngaøi noùi ngöôøi ñaøn baø beân gieáng nöôùc Samari laø baø coù naêm ñôøi choàng (Giaêng 4:17-18).

Phi-e-rô ñöôïc duøng trong aân töù naøy khi oâng bieát caùch sieâu nhieân laø Anania vaø Saphira ñang noùi doái vôùi hoäi chuùng veà vieäc daâng heát cho Hoäi thaùnh troïn soá tieàn maø hoï môùi baùn ñaát (Coâng 5:1-11).

Veà aân töù lôøi khoân ngoan, chuùng ta thaáy söï baøy toû thöôøng xuyeân cuûa aân töù naøy qua taát caû caùc tieân tri Cöïu öôùc. Baát cöù khi naøo hoï tieân baùo veà moät söï kieän töông lai, lôøi khoân ngoan ñang vaän haønh. Chuùa Gieâ-su ñöôïc ban aân töù naøy cuõng raát thöôøng xuyeân. Ngaøi tieân ñoaùn söï huyû dieät thaønh Jerusalem, söï ñoùng ñinh cuûa Ngaøi, vaø nhöõng söï kieän seõ xaõy ñeán cho theá giôùi tröôùc khi Ngaøi trôû laïi (Luca 17:22-36, 21:6-28).

Söù ñoà Giaêng ñöôïc söû duïng trong aân töù naøy khi nhöõng söï phaùn xeùt veà Kyø Ñaïi naïn ñöôïc baøy toû cho oâng. Nhöõng ñieàu naøy oâng kyù thuaät cho chuùng ta trong suoát saùch Khaûi Huyeàn.

2/ Ôn Phaân bieät caùc linh (The gift of discerning of spirits): Ôn phaân bieät caùc linh thöôøng ñöôïc ñònh nghóa laø khaû naêng sieâu nhieân baát chôït ñeå thaáy hay khaùc ñi ñeå phaân bieät ñieàu xaõy ra trong laõnh vöïc linh.

Moät khaûi töôïng, ñöôïc nhìn thaáy baèng maét hay taâm trí cuûa keû tin coù theå ñöôïc phaân loaïi laø ôn phaân bieät caùc linh. An töù naøy coù theå cho pheùp keû tin nhìn thaáy thieân söù, ma quæ, thaäm chí chính Chuùa Gieâ-su nhö Phao loâ ñaõ thaáy ñoâi laàn (Coâng 18:9-10, 22:17-21; 23:11).

Khi EÂ-li-seâ vaø ñaày tôù oâng bò quaân ñoäi Syri röôït ñuoåi, hoï bò keït taïi thaønh Ñoâ-than. Luùc ñoù, ñaày tôù EÂ-li-seâ nhìn leân nhöõng töôøng thaønh, nhìn thaáy haøng haø sa soá quaân ñoäi, thì raát lo laéng:

“EÂ-li-seâ ñaùp raèng: Chôù sôï, nhöõng ngöôøi ôû vôùi chuùng ta ñoâng hôn nhöõng ngöôøi ôû vôùi chuùng noù. Ñoaïn, EÂ-li-seâ caàu nguyeän maø raèng: Ñöùc Gieâ-hoâ-va oâi, xin môû maét keû toâi tôù toâi, ñeå noù thaáy ñöôïc. Ñöùc Gieâ-hoâ-va môû maét ngöôøi ra, thì ngöôøi thaáy nuùi ñaày nhöõng ngöïa vaø xe baèng löûa ôû xung quanh EÂ-li-seâ.” (2Vua 6:16-17)

Baïn coù bieát laø caùc thieân söù côûi ngöïa vaø xe ngöïa thuoäc linh xung quanh khoâng? Baïn seõ nhìn thaáy ñieàu naøy ngaøy naøo ñoù treân thieân ñaøng, nhöng ñaày tôù EÂ-li-seâ ñöôïc ban cho khaû naêng nhìn thaáy ñieàu naøy treân ñaát.

Qua aân töù naøy, moät ngöôøi tin coù theå phaân bieät moät taø linh chieám chieám höõu moät ngöôøi vaø coù khaû naêng nhaän dieän ñoù laø loaïi linh gì.

AÂn töù naøy goàm khoâng nhöõng chæ nhìn thaáy trong laõnh vöïc linh nhöng coøn thaáy baát kyø loaïi phaân bieät naøo khaùc trong laõnh vöïc linh. Thí duï, noù coù theå bao goàm nghe ñieàu gì ñoù trong laõnh vöïc linh, nhö chính tieáng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi chaúng haïn.

Cuoái cuøng, aân töù naøy khoâng nhö moät soá ngöôøi nghó laø “aân töù phaân bieät”. Ngöôøi ta tuyeân boá coù aân töù naøy ñoâi khi nghó laø hoï coù theå phaân bieät ñoäng cô cuûa ngöôøi khaùc, nhöng aân töù cuûa hoï coù theå ñöôïc moâ taû ñuùng hôn laø “aân töù chæ trích vaø xeùt ñoaùn ngöôøi khaùc”. Söï thaät laø baïn coù leõ coù “aân töù” ñoù tröôùc khi baïn ñöôïc cöùu vaø giôø ñaây khi ñaõ ñöôïc cöùu, Ñöùc Chuùa Trôøi muoán giaûi cöùu baïn khoûi ñieàu ñoù maõi maõi!

Caùc AÂn Töù Phaùt Ngoân (The Utterance Gift)

1/ AÂn töù noùi tieân tri (The gift of prophecy): aân töù noùi tieân tri laø moät khaû naêng sieâu nhieân baát chôït noùi do söï thaàn caûm thieân thöôïng baèng ngoân ngöõ ñöôïc bieát cuûa ngöôøi noùi. Noù coù theå luoân baét ñaàu laø “Chuùa phaùn nhö vaày”.

An töù naøy khoâng phaûi laø söï giaûng hay daïy. Söï giaûng vaø daïy ñöôïc thaàn caûm chöùa ñöïng yeáu toá tieân tri vì chuùng ñöôïc Thaùnh Linh xöùc daàu, nhöng khoâng laø noùi tieân tri theo nghóa nghieâm tuùc nhaát. Nhieàu laàn moät dieån giaû hoaëc moät giaùo sö ñöôïc xöùc daàu seõ baát chôït noùi nhöõng ñieàu ñöôïc thaàn caûm baát chôït maø ngöôøi ñoù khoâng ñònh noùi, nhöng ñoù thaät khoâng phaûi laø noùi tieân tri, maëc daàu toâi cho ñoù coù theå laø mang tính tieân tri.

An töù noùi tieân tri töï noù laø gaây döïng, khích leä vaø an uûi:

“Coøn nhö keû noùi tieân tri, thì noùi vôùi ngöôøi ta ñeå gaây döïng, khuyeân baûo vaø yeân uûi.” (I Cor 14:3)

Vì vaäy aân töù noùi tieân tri töï noù khoâng coù söï khaûi thò trong ñoù. Nghóa laø noù khoâng baøy toû ñieàu gì veà quaù khöù, hieän taïi hoaëc töông lai nhö laø lôøi khoân ngoan hay lôøi tri thöùc. Tuy nhieân nhö toâi ñaõ noùi tröôùc ñaây, caùc aân töù Thaùnh Linh coù theå vaän haønh noái keát vôùi nhau, vì vaäy, lôøi khoân ngoan vaø lôøi tri thöùc coù theå ñöôïc chuyeån taûi qua vieäc noùi tieân tri.

Khi chuùng ta nghe moät ngöôøi noùi tieân tri trong söï nhoùm laïi noùi tröôùc veà nhöõng söï kieän trong töông lai, chuùng ta thaät ra khoâng chæ nghe moät lôøi tieân tri; chuùng ta nghe moät lôøi khoân ngoan ñöôïc chuyeån taûi qua aân töù noùi tieân tri. An töù tieân tri ñôn thuaàn laø nhö ai ñoù ñang ñoïc nhöõng lôøi khích leä töø Kinh Thaùnh, chaúng haïn nhö “Haõy maïnh meû trong Chuùa vaø trong söùc toaøn naêng cuûa Ngaøi” vaø “Ta chaúng heà lìa ngöôi chaúng boû ngöôi ñaâu”.

Moät soá ngöôøi ñöôïc thuyeát phuïc laø lôøi tieân tri Taân öôùc chaúng bao giôø coù baát cöù ñieàu gì “tieâu cöïc”, baèng khoâng noù khoâng phuø hôïp vôùi tham soá “gaây döïng, khích leä, an uûi”. Tuy nhieân, ñieàu ñoù khoâng ñuùng. Haïn cheá ñieàu Ñöùc Chuùa Trôøi coù theå noùi cuøng daân söï Ngaøi, vaø chæ cho pheùp Ngaøi noùi ñieàu hoï cho laø “tích cöïc” thaäm chí laø hoï ñaùng bò quôû traùch, laø toân moät ngöôøi treân Ñöùc Chuùa Trôøi. Söï quôû traùch coù theå ñöôïc phaân loaïi roõ raøng laø gaây döïng vaø khích leä. Toâi löu yù laø caùc söù ñieäp Chuùa cho baûy Hoäi thaùnh taïi Asi, ñöôïc kyù thuaät trong saùch Khaûi Huyeàn chaéc chaén coù chöùa ñöïng yeáu toá quôû traùch. Chuùng ta seõ boû chuùng ñi sao? Toâi khoâng nghó nhö theá.

2/ AÂn töù noùi tieáng laï vaø thoâng giaûi tieáng laï (The Gift of various kinds of tongues and the interpretation of tongues): aân töù noùi tieáng laï laø khaû naêng sieâu nhieân baát chôït noùi trong moät ngoân ngöõ maø ngöôøi noùi khoâng bieát. An töù naøy thöôøng ñöôïc ñi keøm vôùi aân töù thoâng giaûi tieáng laï, laø khaû naêng sieâu nhieân baát chôït thoâng giaûi ñieàu ñöôïc noùi trong ngoân ngöõ khoâng bieát naøy.

AÂn töù naøy ñöôïc goïi laø thoâng giaûi tieáng laï chöù khoâng phaûi laø dòch tieáng laï. Vì vaäy chuùng ta ñöøng troâng chôø vieäc dòch töøng tieáng moät cuûa söù ñieäp tieáng laï. Vì côù ñoù coù theå coù moät “söù ñieäp tieáng laï” ngaén vaø moät söù ñieäp thoâng giaûi tieáng laï daøi vaø ngöôïc laïi.

An töù thoâng giaûi tieáng laï raát gioáng vieäc noùi tieân tri vì noù cuõng khoâng chöùa ñöïng söï khaûi thò naøo vaø thöôøng laø cho vieäc gaây döïng, khích leä, an uûi. Chuùng ta haàu nhö coù theå noùi, theo I Coârinhoâ 14:5, noùi tieáng laï ñi keøm söï thoâng giaûi tieâng laï töông ñöông vôùi noùi tieân tri:

“Toâi öôùc ao anh em ñeàu noùi tieáng laï caû, song toâi coøn öôùc ao hôn nöõa laø anh em noùi tieân tri. Ngöôøi noùi tieân tri laø troïng hôn keû noùi tieáng laï maø khoâng giaûi nghóa ñeå cho Hoäi thaùnh ñöôïc gaây döïng.” (I Cor 14:5)

Nhö toâi ñaõ noùi tröôùc ñaây, khoâng coù söï höôùng daãn naøo töø Kinh Thaùnh lieân quan ñeán vieäc vaän haønh aân töù quyeàn naêng nhö theá naøo, coù raát ít söï höôùng daãn veà vaän haønh aân töù khaûi thò nhö theá naøo, nhöng coù raát nhieàu söï höôùng daãn veà vieäc vaän haønh aân töù phaùt ngoân nhö theá naøo. Vì coù vaøi söï roái raém trong Hoäi thaùnh Coâ-rinh-toâ veà vieäc vaän haønh aân töù phaùt ngoân, Phao loâ daønh haàu heát ñoaïn 14 trong Coâ-rinh-toâ thöù nhaát cho vaán ñeà naøy.

Nan ñeà ñaàu tieân lieân quan ñeán vieäc duøng ñuùng vieäc noùi tieáng laï, vì nhö ñaõ hoïc trong chöông tröôùc veà Baùp teâm Thaùnh Linh, moãi keû tin ñöôïc baùp teâm Thaùnh Linh coù khaû naêng caàu nguyeän tieáng laï baát cöù khi naøo ngöôøi ñoù muoán. Ngöôøi Coâ-rinh-toâ thöïc hieän vieäc noùi tieáng laï raát nhieàu trong caùc buoåi nhoùm Hoäi thaùnh cuûa hoï, nhöng ña phaàn laø laøm trong söï maát traät töï.

Söï Söû Duïng Khaùc Nhau Cuûa Tieáng Laï

(The Different Uses of Other Tongues)

Thaät voâ cuøng quan troïng khi chuùng ta hieåu ñöôïc söï khaùc bieät giöõa vieäc noùi tieáng laï trong nôi taäp theå vaø nôi rieâng tö. Duø moãi ngöôøi ñöôïc baùp teâm Thaùnh Linh coù theå noùi tieáng laï baát cöù luùc naøo, ñieàu naøy khoâng coù nghóa laø Ñöùc Chuùa Trôøi seõ söû duïng ngöôøi ñoù trong aân töù noùi tieáng laï giöõa nôi taäp theå. Söï söû duïng chính yeáu cuûa vieäc noùi tieáng laï laø trong ñôøi soáng tænh nguyeän caù nhaân cuûa moãi keû tin. Tuy nhieân, ngöôøi Coâ-rinh-toâ khi nhoùm laïi vôùi nhau cuøng moät luùc noùi tieáng laï maø khoâng coù söï thoâng giaûi naøo, vaø dó nhieân, khoâng ai ñöôïc giuùp ñôû hoaëc gaây döïng bôûi ñieàu naøy (1Cor 14:6-12, 16-19,23,26-28).

Moät caùch ñeå phaân bieät giöõa vieäc noùi tieáng laï giöõa nôi taäp theå vaø taïi nôi rieâng tö laø phaân loaïi vieäc duøng nôi rieâng tö laø caàu nguyeän trong tieáng laï vaø nôi taäp theå laø noùi tieáng laï. Phao loâ ñeà caäp caû hai caùch duøng naøy trong ñoaïn 14 cuûa thö Coâ-rinh-toâ thöù nhaát cuûa oâng. Söï khaùc bieät laø gì?

Khi chuùng ta caàu nguyeän tieáng laï, taâm linh chuùng ta caàu nguyeän cuøng Ñöùc Chuùa Trôøi (1Cor 14:2, 14). Tuy nhieân khi moät ngöôøi naøo ñoù baát chôït ñöôïc xöùc daàu vôùi aân töù noùi tieáng laï, ñoù laø moät söù ñieäp töø Ñöùc Chuùa Trôøi cho hoäi chuùng (1Cor 14:5) vaø noù ñöôïc hieåu khi aân töù thoâng giaûi ñöôïc ban cho.

Theo Kinh Thaùnh, chuùng ta coù theå caàu nguyeän tieáng laï khi chuùng ta muoán (1Cor 14:15), nhöng aân töù noùi tieáng laï chæ vaän haønh khi Thaùnh Linh muoán (1Cor 12:11).

An töù noùi tieáng laï thöôøng ñöôïc ñi keøm aân töù thoâng giaûi tieáng laï. Tuy nhieân, vieäc caàu nguyeän tieáng laï rieâng thöôøng khoâng ñöôïc thoâng giaûi. Phao loâ noùi khi oâng caàu nguyeän laï taâm trí oâng khoâng keát quaû (1Cor 14:14).

Khi moät caù nhaân caàu nguyeän tieáng laï chæ ngöôøi ñoù ñöôïc gaây döïng (1Cor 14:4), nhöng toaøn hoäi chuùng ñöôïc gaây döïng khi aân töù noùi tieáng laï baøy toû ñi keøm vôùi aân töù thoâng giaûi tieáng laï (1Cor 14:4b-5).

Moãi keû tin neân caàu nguyeän trong tieáng laï moãi ngaøy nhö moät phaàn söï thoâng coâng haøng ngaøy vôùi Chuùa, Moät trong nhöõng ñieàu tuyeät vôøi cuûa vieäc caàu nguyeän tieáng laï laø khoâng ñoøi hoûi vieäc söû duïng taâm trí cuûa baïn. Ñieàu ñoù coù nghóa laø baïn coù theå caàu nguyeän tieáng laï khi taâm trí baïn baän bòu vôùi coâng vieäc cuûa baïn hay vôùi ñieàu gì ñoù. Phao loâ noùi cuøng ngöôøi Coâ-rinh-toâ “Toâi taï ôn Ñöùc Chuùa Trôøi vì toâi noùi tieáng laï nhieàu hôn heát thaûy anh em” (1Cor 14:18, phaàn nhaán maïnh ñöôïc theâm vaøo). OÂng chaéc phaûi daønh nhieàu thôøi gian noùi tieáng laï hôn haún toaøn theå Hoäi thaùnh Coâ-rinh-toâ!

Phao loâ cuõng vieát laø khi chuùng ta caàu nguyeän tieáng laï, chuùng ta ñoâi khi “chuùc phöôùc Chuùa” (1Cor 14:16-17). Ba laàn söï caàu nguyeän tieáng laï cuûa toâi ñöôïc nhöõng ngöôøi coù maët hieåu ñöôïc ngoân ngöõ maø toâi caàu nguyeän. Caû ba laàn toâi ñeàu noùi tieáng Nhaät. Moät laàn toâi noùi vôùi Chuùa “Ngaøi thaät toát thay” trong tieáng Nhaät. Laàn khaùc toâi noùi “Caùm ôn Ngaøi nhieàu laém”. Vaø laàn khaùc toâi noùi “Xin haõy ñeán mau choùng, xin haõy ñeán mau choùng, con ñang chôø ñôïi”. Thaät ñaùng kinh ngaïc khoâng? Toâi chöa töøng hoïc moät töø tieáng Nhaät naøo nhöng ít nhaát ba laàn toâi ñaõ “chuùc phöôùc Chuùa” baèng tieáng Nhaät!

Söï Höôùng Daãn Cuûa Phao Loâ Veà Vieäc Noùi Tieáng Laï

(Paul’s Instructions for Speaking in Tongues)

Söï höôùng daãn cuûa Phao loâ cho Hoäi thaùnh Coâ-rinh-toâ raát cuï theå. Trong baát kyø söï nhoùm laïi naøo, soá ngöôøi ñöôïc pheùp noùi tieáng laï caùch coâng khai ñöôïc giôùi haïn laø hai hoaëc ba ngöôøi. Hoï khoâng neân noùi tieáng laï cuøng luùc, nhöng neân chôø ñôïi noùi trong löôït mình (1Cor 14:27).

Phao loâ ñaõ khoâng nhaát thieát aùm chæ laø chæ coù ba “söù ñieäp tieáng laï” ñöôïc pheùp, nhöng laø khoâng neân hôn ba ngöôøi noùi tieáng laï trong baát kyø buoåi nhoùm naøo. Moät soá ngöôøi nghó laø neáu coù hôn ba ngöôøi thöôøng ñöôïc söû duïng trong aân töù noùi tieáng laï, baát cöù ngöôøi naøo trong hoï coù theå nhöôïng boä Thaùnh Linh vaø ñöôïc ban cho “söù ñieäp tieáng laï” maø Thaùnh Linh mong muùoân ñöôïc baøy toû trong Hoäi thaùnh. Neáu khoâng phaûi nhö vaäy thì söï höôùng daãn cuûa Phao loâ thaät ñaõ haïn cheá Thaùnh Linh vì giôùi haïn soá söù ñieäp tieáng laï coù theå ñöôïc baøy toû trong moät buoåi nhoùm Hoäi thaùnh. Neáu Thaùnh Linh khoâng töøng cho hôn ba söù ñieäp tieáng laï trong moät buoåi nhoùm, khoâng caàn thieát cho Phao loâ ñöa ra nhöõng höôùng daãn nhö vaäy.

Cuøng ñieàu ñoù cuõng raát roõ raøng vôùi söï thoâng giaûi tieáng laï. Ngöôøi ta nghó raèng coù leõ hôn moät ngöôøi trong buoåi nhoùm coù theå nhöôïng boä Thaùnh Linh vaø thoâng giaûi “söù ñieäp tieáng laï”. Nhöõng ngöôøi nhö vaäy ñöôïc xem laø “nhöõng ngöôøi thoâng giaûi” (1Cor 14:28), khi hoï thöôøng ñöôïc söû duïng trong aân töù thoâng giaûi tieáng laï. Neáu ñoù laø thaät, coù leõ ñaây laø ñieàu Phao loâ aùm chæ khi oâng höôùng daãn “chæ moät ngöôøi thoâng giaûi thoâi” (1Cor 14;27). Coù leõ oâng khoâng noùi laø chæ moät ngöôøi thoâng giaûi toaøn boä söù ñieäp tieáng laï, ñuùng hôn oâng ñang caûnh baùo “söï thoâng giaûi kình” (caïnh tranh) cho cuøng moät söù ñieäp. Neáu moät ngöôøi thoâng giaûi thoâng giaûi söù ñieäp tieáng laï, thì ngöôøi thoâng giaûi khaùc khoâng ñöôïc pheùp thoâng giaûi cuøng söù ñieäp ñoù duø ngöôøi ñoù nghó mình coù theå ñöa ra moät söï thoâng giaûi toát hôn.

Noùi chung, moïi söï neân ñöôïc thöïc hieän “cho phaûi pheùp vaø coù thöù töï” trong söï nhoùm laïi cuûa Hoäi thaùnh – Chuùng khoâng neân laø môù loän xoän cuøng luùc, roái loaïn vaø thaäm chí laø noùi tranh nhau. Theâm vaøo ñoù, nhöõng keû tin caàn nhaïy beùn khi ngöôøi khoâng tin coù maët trong buoåi nhoùm nhö Phao loâ vieát:

“Vaäy, khi caû Hoäi thaùnh nhoùm laïi moät nôi, neáu ai naáy ñeàu noùi tieáng laï, maø coù keû taàm thöôøng hoaëc ngöôøi chaúng tin vaøo nghe, hoï haù chaúng noùi anh em laø ñieân cuoàng sao?” (1Cor 14:23)

Ñoù chính xaùc laø vaán ñeà cuûa Hoäi thaùnh Coâ-rinh-toâ, moïi ngöôøi ñoàng thôøi ñeàu noùi tieáng laï vaø thöôøng laø khoâng coù söï thoâng giaûi.

Vaøi Höôùng Daãn Lieân Quan Ñeán aân Töù Khaûi Thò

(Some Instruction Concerning Revelation Gifrs)

Phao loâ ñöa ra vaøi söï höôùng daãn lieân quan ñeán “caùc aân töù khaûi thò” khi ñöôïc baøy toû qua caùc tieân tri:

Ngöôøi noùi tieân tri cuõng chæ neân coù hai hoaëc ba ngöôøi noùi maø thoâi, coøn nhöõng keû khaùc thì suy xeùt. Song, neáu moät ngöôøi trong boïn ngöôøi ngoài, coù lôøi toû söï kín nhieäm, thì ngöôøi tröôùc nhöùt phaûi nín laëng. Bôûi vì anh em ñeàu cöù laàn löôït maø noùi tieân tri ñöôïc caû, ñeå ai naáy ñeàu ñöôïc daïy baûo, ai naáy ñeàu ñöôïc khuyeân lôn. Taâm thaàn cuûa caùc ñaáng tieân tri suy phuïc caùc ñaáng tieân tri. Vaû, Ñöùc Chuùa Trôøi chaúng phaûi laø Chuùa söï loaïn laïc, beøn laø Chuùa söï hoøa bình. Haõy laøm nhö trong caû Hoäi thaùnh cuûa caùc thaùnh ñoà, (1Cor 14:29-33)

Gioáng nhö coù nhöõng thaønh vieân trong Hoäi thaùnh Coâ-rinh-toâ nhöõng ngöôøi roõ raøng thöôøng ñöôïc söû duïng trong aân töù thoâng giaûi tieáng laï ñöôïc bieát nhö laø “ngöôøi thoâng giaûi”, thì cuõng coù nhöõng ngöôøi thöôøng ñöôïc söû duïng trong aân töù tieân tri vaø khaûi thò ñöôïc bieát nhö laø “nhöõng tieân tri”. Nhöõng ngöôøi naøy khoâng phaûi laø caùc tieân tri cuøng loaïi nhö caùc tieân tri Cöïu Öôùc hay thaäm chí nhö A-ga-buùt trong Taân Öôùc (Coâng 11:28, 21:10). Ñuùng hôn, chöùc vuï cuûa hoï neân ñöôïc giôùi haïn vôùi Hoäi thaùnh ñòa phöông cuûa hoï.

Maëc daàu coù theå coù hôn ba tieân tri nhö vaäy coù maët trong buoåi nhoùm Hoäi thaùnh, Phao loâ laïi ñaët ra nhöõng giôùi haïn, ñaëc bieät giôùi haïn chöùc vuï tieân tri chæ laø “hai hoaëc ba ngöôøi tieân tri”. Ñieàu naøy laïi gôïi yù laø khi Thaùnh Linh ñang ban caùc aân töù trong buoåi nhoùm, hôn moät ngöôøi coù theå nhöôïng boä ñeå nhaän nhöõng aân töù naøy. Neáu khoâng phaûi nhö vaäy, söï höôùng daãn cuûa Phao loâ coù theå khieán vieäc Thaùnh Linh ban aân töù coù theå khoâng bao giôø ñöôïc Hoäi thaùnh vui höôûng, khi oâng giôùi haïn bao nhieâu tieân tri ñöôïc noùi.

Neáu coù hôn ba tieân tri hieän dieän, nhöõng ngöôøi khaùc, maëc daàu kieàm cheá khoâng noùi, cuõng coù theå giuùp baèng caùch xem xeùt ñieàu ñöôïc noùi. Ñieàu naøy cuõng coù theå chæ ra khaû naêng cuûa hoï phaân bieät ñieàu Thaùnh Linh ñang noùi vaø coù theå aùm chæ chính hoï coù theå nhöôïng boä Thaùnh Linh ñeå ñöôïc söû duïng trong chính caùc aân töù ñöôïc baøy toû qua caùc tieân tri khaùc. Noùi khaùc ñi hoï chæ coù theå phaùn xeùt caùc lôøi tieân tri vaø söï khaûi thò caùch toång quaùt bôûi ñoan chaéc laø hoï ñoàng yù vôùi söï khaûi thò Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ ban cho (gioáng nhö trong Kinh Thaùnh), ñoâi ñieàu maø baát kyø ngöôøi tin tröôûng thaønh naøo coù theå laøm.

Phao loâ tuyeân boá laø nhöõng tieân tri naøy coù theå laàn löôït noùi tieân tri ñöôïc caû (I Cor 14:31) vaø raèng “taâm thaàn caùc tieân tri suy phuïc caùc tieân tri” (1Cor 14:32), chæ ra raèng moãi tieân tri moãi tieân tri coù theå keàm cheá chính mình khoâng ngaét lôøi ngöôøi khaùc, ngay caû khi ñöa ra moät lôøi tieân tri hoaëc khaûi thò töø Thaùnh Linh ñeå chia xeû cuøng hoäi chuùng. Ñieàu naøy chæ ra laø Thaùnh Linh coù theå ban cho caùc aân töù cuøng luùc cho vaøi tieân tri coù maët trong buoåi nhoùm, nhöng moãi tieân tri coù theå vaø neân keàm cheá khi söï khaûi thò hay lôøi tieân tri cuûa mình ñöôïc chia xeû cho Hoäi thaùnh.

Ñieàu naøy cuõng ñuùng lieân quan ñeán baát kyø aân töù phaùt ngoân naøo coù theå ñöôïc baøy toû qua baát kyø keû tin naøo. Neáu moät ngöôøi nhaän moät söù ñieäp tieáng laï hay söù ñieäp tieân tri töø Chuùa, ngöôøi ñoù coù theå giöõ ñieàu ñoù laïi cho ñeán ñuùng thôøi ñieåm cuûa buoåi nhoùm. Coù theå sai khi ngaét lôøi tieân tri hay lôøi giaûng cuûa ai ñoù ñeå ñöa ra lôøi tieân tri cuûa mình.

Khi Phao loâ noùi “Anh em laàn löôït thaûy ñeàu noùi tieân tri ñöôïc caû” (1Cor 14:31), nhôù raèng oâng ñang noùi trong boái caûnh caùc tieân tri ñaõ nhaän laõnh nhöõng lôøi tieân tri. Moät soá ngöôøi khoâng may ñaõ laáy lôøi Phao loâ ra khoûi vaên maïch, noùi raèng moïi keû tin coù theå noùi tieân tri taïi moïi buoåi nhoùm cuûa Hoäi thaùnh. An töù tieân tri ñöôïc ban cho khi Thaùnh Linh muoán.

Ngaøy nay, hôn bao giôø heát, Hoäi thaùnh caàn söï giuùp ñôû cuûa Thaùnh Linh, quyeàn naêng, söï hieän dieän vaø aân töù cuûa Ngaøi. Phao loâ höôùng daãn nhöõng tín ñoà Coâ-rinh-toâ “khao khaùt caùc aân töù thuoäc linh, ñaëc bieät laø ôn noùi tieân tri ” (1Cor 14:1). Ñieàu naøy chæ ra möùc ñoä khao khaùt cuûa chuùng ta coù lieân quan ñeán söï baøy toû cuûa aân töù Thaùnh Linh, neáu khoâng Phao loâ ñaõ khoâng ñöa ra moät höôùng daãn nhö vaäy. Ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà khao khaùt ñöôïc Chuùa söû duïng cho söï vinh hieån cuûa Ngaøi, seõ thaät söï khao khaùt caùc aân töù thuoäc linh vaø seõ daïy caùc moân ñoà mình cuõng laøm nhö vaäy.

Puno ang Biblia ng mga pangyayaring nabigyan ang mga lalaki’t babae ng dagliang di-pangkaraniwang kakayahan ng Espiritu Santo. Sa Bagong Tipan, tinatawag ang mga itong “kaloob ng Espiritu.” Sila ay kaloob dahil hindi sila maaaring hanapin. Nguni’t dapat nating huwag kalimutan na talagang iniaangat ng Diyos ang mga pinagkakatiwalaan Niya. Sinabi ni Jesus, “Ang mapagkakatiwalaan sa maliit na bagay ay mapagkakatiwalaan din sa malaking bagay; ang mandaraya sa maliit na bagay ay mandaraya rin sa malaking bagay” (Lu. 16:10). Kung gayon maaasahan natin na ang mga kaloob ng Espiritu ay higit na maibibigay sa mga nakapagpatunay na ng pagtitiwala sa harap ng Diyos. Ang ganap na pagpapatalaga at pagsuko sa Espiritu Santo ay mahalaga, dahil malamang na gagamitin ng Diyos ang mga taong iyon sa di-pangkaraniwang kapangyarihan. Sa kabilang dako, minsan ay ginamit ng Diyos ang isang asno upang magpropesiya, kaya magagamit Niya ang sinumang gugustuhin Niya. Kung kailangan Niyang maghintay hangga’t hindi tayo nagiging ganap upang gamitin, hindi Niya magagamit ang sinuman sa atin!

Sa Bagong Tipan, ang mga kaloob ng Espiritu ay nakatala sa 1 Corinto 12, at mayroong kabuuang siyam:

Ang ilan sa atin ay napagkalooban ng kakayahang magsalita ng mensahe ng karunungan. Ang iba naman ay pinagkalooban ng katalinuhan. Subali’t iisang Espiritu ang nagkakaloob nito. Ang Espiritu ring iyon ang nagkakaloob sa iba ng pananampalataya sa Diyos, at sa iba’y ang kapangyarihang magpagaling sa mga maysakit. May pinagkalooban ng kapangyarihang gumawa ng mga himala; may pinagkalooban din ng kakayahang magpahayag ng mensaheng mula sa Diyos, at may pinagkalooban din ng kakayahang malaman kung aling kaloob ang mula sa Espiritu at kung alin ang hindi. May pinagkalooban din ng kakayahang magsalita ng iba’t ibang mga wika, at sa iba naman ay ang magpaliwanag ng mga wikang iyon (1 Cor. 12:8-10).

Ang pag-alam kung paano ipaliwanag ang bawa’t kaloob ay hindi mahalaga sa paggamit ng Diyos sa mga espiritwal na kaloob. Ang mga propeta, pari, at hari sa Lumang Tipan pati ang mga ministro ng unang iglesia sa Bagong Tipan, ay umiral sa mga kaloob ng Espiritu nang walang kaalaman kung paano uriin o ipaliwanag ang mga ito. Gayumpaman, dahil ang mga kaloob ng Espiritu ay nauri na para sa atin sa Bagong Tipan, marahil ay gusto ito ng Diyos na maintindihan natin. Kung gayon, isinulat ni Pablo, “Mga kapatid, ngayon, tungkol naman sa mga kaloob ng Espiritu Santo, nais kong magkaroon kayo ng wastong kaalaman (1 Cor. 12:1).

Ang Siyam na Kaloob, Nauri-uri (The Nine Gifts Categorized)

Higit pang nauri sa tatlo ang siyam na kaloob ng Espiritu: (1) mga kaloob ng pananalita, na ang mga: iba-ibang wika, ang pagpapaliwanag sa mga wika, at propesiya; (2) mga kaloob ng pagpapahayag, na: ang salita ng karunungan, ang salita ng kaalaman, at ang pagkilala sa mga espiritu; at (3) mga kaloob na kapangyarihan, na : paggawa ng himala, natatanging pananampalataya, at pagpapagaling. Tatlo sa mga kaloob ay nagsasabi; tatlo ang nagbubunyag; at tatlo ang gumagawa. Lahat ng mga kaloob na ito ay naipakita sa ilalim ng lumang kasunduan maliban sa iba’t ibang wika at pagpapaliwanag sa mga ito. Ang dalawang iyon ay natatanging sa bagong kasunduan.

Walang instruksiyong inihahandog ang Bagong Tipan tungkol sa tamang paggamit sa alinman sa “kaloob na kapangyarihan” at napakaliit na instruksiyon sa paggamit ng “kaloob na pagpapahayag.” Nguni’t ang nakararaming instruksiyon ay ibinigay ni Pablo tungkol sa tamang paggamit ng “kaloob na pananalita,” at ang dahilan ay mahahati sa dalawa.

Una, mga kaloob na pananalita ay kadalasang ipinapakita sa mga pagtitipon sa iglesia, samantalang ang mga kaloob na pagpapahayag ay hindi gaanong naipakikita, at ang mga kaloob na kapangyarihan ay ang pinakamadalang ipakita. Kung gayon, kailangan natin ng higit na instruksiyon tungkol sa mga kaloob na higit na naipakikita sa mga pagtitipon sa iglesia.

Pangalawa, ang mga kaloob na pananalita ay mukhang nangangailangan ng pinakamalakas na pakikipagtulungan ng tao, at kung gayon, sila ang mga kaloob na higit na hindi naisasagawang mabuti. Higit na madali ang dagdagan at sirain ang isang propesiya kaysa ang sumira ng kaloob na pagpapagaling.

Ayon sa Kalooban ng Espiritu (As the Spirit Wills)

Mahalagang mapagtanto na ang mga kaloob ng Espiritu ay ibinibigay ayon sa kalooban ng Espiritu at hindi kalooban ninuman. Lubhang malinaw ang Biblia tungkol dito:

Nguni’t ang Espiritu lamang ang gumagawa ng lahat ng ito at namamahagi ng iba’t ibang kaloob sa bawa’t isa, ayon sa Kanyang ipinasya (1 Cor. 12:11, idinagdag ang pagdidiin).

Pinatunayan din ito ng Diyos sa pamamagitan ng mga tanda at ng iba ibang himala, at sa pamamagitan ng mga kaloob ng Espiriu Santo na ipinamahagi Niya ayon sa Kanyang sariling kalooban (Heb. 2:4, idinagdag ang pagdidiin).

Ang isang tao ay maaaring laging gamitin sa natatanging kaloob, nguni’t walang sinuman ang nagtataglay ng alinman sa mga kaloob. Dahil hinirang ka minsan upang gumawa ng himala ay hindi indikasyon na makakagawa ka ng himala kung kailan mo gusto; hindi rin katiyakan na gagamitin kang muli upang gumawa ng himala.

Sandaling pag-aaralan natin at tingnan ang ilang halimbawang biblikal ng bawa’t kaloob. Nguni’t tandaan na maipakikita ng Diyos ang Kanyang pagpapala at kapangyarihan sa maraming paraan, kaya imposibleng ipaliwanag nang ganap kung paano umiral ang isang kaloob sa tuwing gagamitin ito. Dagdag pa, walang mga depinisyon ng siyam na kaloob ng Espiritu sa Biblia—ang mayroon lang tayo ay mga pangalan. Kung gayon matitingnan lang natin ang mga halimbawa sa Biblia at tangkaing uriin ang bawa’t isa, at sa katapusa’y ipaliwanag ang mga ito sa kanilang mga nakikitang pagkakaiba. Dahil napakaraming paraan ang pagpapakita ng Espiritu Santo sa mga kaloob na di karaniwan, hindi mabuting subukang maghigpit sa ating paliwanag. Ang ilang kaloob ay maaari pang kalipunan ng maraming kaloob. Sa puntong ito, isinulat ni Pablo:

Iba’t iba ang mga espiritwal na kaloob, nguni’t iisa lamang ang Espiritung nagkakaloob ng mga ito. Iba’t iba ang paraan ng paglilingkod, nguni’t iisa lamang ang Panginoong pinaglilingkuran. Iba’t iba ang mga gawaing iniatas, nguni’t iisa lamang ang Diyos na kumikilos sa mga taong gumagawa ng mga iyon. Para sa ikabubuti ng lahat, ang bawa’t isa’y binigyan ng kaloob na nagpapakitang nasa kanya ang espiritu. (1 Cor. 12:4-7, idinagdag ang pagdidiin).

Ang mga Kaloob na Kapangyarihan (The Power Gifts)

1) Mga kaloob na pagpapagaling: Ang mga kaloob na pagpapagaling ay malinaw na may kinalaman sa pagpapagaling ng maysakit. Kadalasang ipinapaliwanag ang mga ito na dagliang di-karaniwang katangian upang pagalingin ang mga taong may pisikal na karamdaman, at wala akong nakikitang dahilan upang pagdudahan iyan. Sa nakaraang kabanata, tiningnan natin ang isang halimbawa ng kaloob na pagpapagaling na ipinakita ni Jesus nang pagalingin Niya ang lumpong lalaki sa Bethzata (tingnan ang Jn. 5:2-17).

Ginamit ng Diyos si Elias upang pagalingin ang ketongin na si Naaman na taga-Syria, na isang sumasamba ng diyus-diyosan (tingnan ang 2 Ha. 5:1-14). Ayon sa natutuhan natin habang sinusuri ang mga salita ni Jesus sa Lucas 4:27 tungkol sa paggaling ni Naaman, hindi mapagaling ni Eliseo ang sinumang ketongin kung kailan niya gusto. Daglian siyang nabigyan ng inspirasyon upang payuhan si Naaman na lumusong sa Ilog Jordan nang pitong beses, at nang sa wakas ay tumalima si Naaman, nalinis ang kanyang ketong.

Ginamit ng Diyos si Pedro upang pagalingin ang lumpong lalaki sa pintuang tinatawag na Maganda sa pamamagitan ng kaloob na pagpapagaling (Gw. 3:1-10). Hindi lamang napagaling ang lalaking lumpo, kundi ang tandang di-pangkaraniwan ang nag-akit sa maraming tao upang makinig sa magandang balita mula sa bibig ni Pedro, at mga limang libo ang nadagdag sa iglesia sa araw na iyon. Ang mga kaloob na pagpapagaling ay kadalasang nagtutupad ng dalawang layunin na pagpapagaling at dalhin ang mga di-ligtas kay Cristo.

Nang ipinamamahagi ni Pedro ang kanyang mensahe sa mga nagtitipon sa araw na iyon, sinabi niya:

Mga Israelita, bakit kayo nagtataka sa nangyaring ito? Bakit ninyo kami tinitingnan nang ganyan? Akala ba ninyo’y napalakad naming siya dahil sa sarili naming kapangyarihan o kabanalan? (Gw. 3:12).

Nakilala ni Pedro na hindi dahil sa alinmang kapangyarihang taglay niya sa kanyang sarili, o dahil sa kanyang dakilang kabanalan, na ginamit siya ng Diyos upang pagalingin ang lumpo. Tandaan na itinatuwa ni Pedro na kilala niya si Jesus, dalawang buwan lang bago ang himalang ito. Ang katotohanan lamang na mahimalang ginamit ng Diyos si Pedro sa mga unang pahina ng Mga Gawa ay dapat nang magpalakas ng ating pagtitiwala na gagamitin din tayo ng Diyos ayon sa kalooban Niya.

Nang tangkain ni Pedro na ipaliwanag kung paano napagaling ang lalaki, malamang na hindi niya ito inuri bilang “kaloob na pagpapagaling.” Ang tanging nalalaman ni Pedro ay nadadaanan nila ni Juan ang isang lumpo at natagpuan na lang niya ang sariling dagliang nabahiran ng pananampalatayang gagaling ang lalaki. Kaya inutusan niya ang lalaki sa pangalan ni Jesus, sinunggaban ang kanang kamay nito, at itinaas. Nagsimulang “naglakad at lumukso at nagpuri sa Diyos” ang lumpo. Ganito ang paliwanag ni Pedro:

Ang kapangyarihan ng pangalan ni Jesus ang nagpagaling sa lalaking ito; nangyari ito dahil sa pananalig sa kanyang pangalan. Ang pananalig kay Jesus ang lubusang nagpagaling sa kanya, tulad ng inyong pananalig (Gw. 3:16).

Kailangan ng natatanging pananampalataya upang sunggaban ang isang lumpo sa bisig at iangat siya at asahang siya’y lalakad! Kasama ng partikular na kaloob na pagpapagaling na ito, ang pagpapamahagi ng pananampalataya ay kinailangan din upang ito ay matupad.

Iminungkahi ng ilan na ang dahilan kung bakit ang kaloob na ito ay nasa maramihan (ibig sabihin, “mga kaloob na pagpapagaling) ay may iba-ibang kaloob na nagpapagaling ng iba-ibang karamdaman. Kung minsan, natutuklasan ng mga laging ginagamit sa mga kaloob na pagpapagaling na ilang tanging karamdaman ang napapagaling sa kanilang ministeryo nang higit sa ibang karamdaman. Halimbawa, si Felipe ang ebangheliko ay waring may tanging tagumpay sa pagpapagaling ng mga paralitiko at lumpo (Gw. 8:7). May mga ebangheliko sa nakaraang dantaon, halimbawa, na may higit na tagumpay sa pagkabulag o pagkabingi o problema sa puso, at iba pa, depende sa kung anong kaloob na pagpapagaling ang kadalasang naipakita sa pamamagitan ng mga ito.

2) Ang kaloob na pananampalataya at paggawa ng himala: Ang kaloob na pananampalataya at ang paggawa ng mga himala ay mukhang magkapareho. Sa dalawang kaloob, ang nahirang na indibidwal ay dagliang nakakatanggap ng pananampalataya para sa imposible. Ang pagkakaiba ng dalawa ay kadalasang inilalarawan nang ganito: Sa kaloob na pananampalataya, ang nahirang na indibidwal ay nabigyan ng pananampalataya upang tumanggap ng himala para sa kanyang sarili, samantalang sa kaloob na paggawa ng himala, ang indibidwal ay nabigyan ng pananampalataya upang gumawa ng himala para sa iba.

Minsan, ang kaloob na pananampalataya ay itinuturing na “natatanging pananampalataya” dahil ito ay dagliang pamamahagi ng pananampalataya na iigpaw sa karaniwang pananampalataya. Dumarating ang karaniwang pananampalataya sa pakikinig sa pangako ng Diyos, samantalang ang natatanging pananampalataya ay dumarating na ibinabahagi ng Espiritu Santo. Ang mga nakaranas ng ganitong kaloob na natatanging pananampalataya ay nag-ulat na ang mga bagay na itinuturing nilang imposible ay dagliang nagiging posible, at, katunayan, natatagpuan nila ang sariling imposibleng magduda. Pareho rin ang nangyayari sa kaloob na paggawa ng himala.

Ang kuwento ng tatlong kaibigan ni Daniel na sina Shadrac, Meshac, at Abed-nego ay nagbibigay ng magandang halimbawa kung paano nagdudulot ng imposibleng pagdududa ang “natatanging pananampalataya.” Nang ihagis sila sa umaapoy na pugon sa pagtangging sumamba sa diyus-diyosan ng hari, lahat sila ay nabigyan ng kaloob na natatanging pananampalataya. Kailangan ng higit sa karaniwang pananampalataya upang mabuhay sa gitna ng pagkakahagis sa napakainit na apoy! Tingnan natin ang pananampalatayang ipinakita ng tatlong batang lalaking ito sa harap ng hari:

Sinabi nina Shadrac, Meshac, at Abed-nego, Mahal na haring Nebuchadnezar, wala po kaming masasabi sa inyo tungkol sa bagay na ito. Gawin ninyo kung iyan ang gusto ninyo. Ang Diyos na aming pinaglilingkuran ang magliligtas sa amin sa naglalagablab na pugon at mula sa inyong kapangyarihan. Kung hindi man Niya kami iligtas, hindi pa rin kami maglilingkod sa inyong mga diyos ni sasamba sa rebultong ginto na ipinagawa ninyo (Dan. 3:16-18, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na ang kaloob ay umiiral na bago pa man sila itapon sa pugon. Walang duda sa kanilang isip ng malapit na silang iligtas ng Diyos.

Nanatili kay Elias ang kaloob na natatanging pananampalataya nang araw-araw siyang hatdan ng pagakin ng mga uwak sa tatlo’t kalahating taong taggutom sa paghahari ni Haring Ahab (tingnan ang 1 Ha. 17:1-6). Kailangan ng higit pa sa pangkaraniwang pananampalataya upang panaligan ang Diyos na gamitin ang mga ibon upang hatdan ka ng pagkain umaga’t gabi. Bagama’t hindi ipinangako ng Diyos saanman sa Kanyang Salita na hahatdan tayo ng mga uwak ng ating araw-araw na pagkain, magagamit natin ang karaniwang pananampalataya upang panaligan ang Diyos na mapunan ang ating pangangailangan—dahil iyan ay isang pangako (tingnan ang Mt. 6:25-34).

Ang paggawa ng mga himala ay umiral na nang madalas sa pamamagitan ng ministeryo ni Moises. Nanatili siya sa kaloob na ito nang hatiin niya ang Pulang Dagat (tingnan ang Exo. 14:13-31) at nang dumating ang iba-ibang salot sa Egipto.

Nanatili si Jesus sa paggawa ng mga himala nang pakainin Niya ang 5,000 sa pagpaparami ng ilang isda at ilang tinapay (tingnan ang Mt. 14:15-21).

Nang binulag nang kaunting panahon ni Pablo si Elimas na salamangkero dahil inaantala nito ang ministeryo ni Pablo sa isla ng Cyprus, iyan din ay halimbawa ng paggawa ng himala (tingnan ang Gw. 13:4-12).

Mga Kaloob ng Pagpapahayag (The Revelation Gifts)

1). Ang salita ng kaalaman at ang salita ng karunungan: Ang kaloob ng salita ng kaalaman ay kadalasang ipinaliliwanag na isang dagliang pagpapamahagi ng tanging impormasyon, nakaraan o kasalukuyan. Ang Diyos, na nagtataglay ng lahat ng kaalaman, ay nagpapamigay ng kaunting bahagi ng kaalamang iyan, kaya tinatawag itong salita ng kaalaman. Ang salita ay maliit na bahagi ng isang pangungusap, at ang salita ng kaalaman ay maliit na bahagi ng kaalaman ng Diyos.

Ang salita ng karunungan ay nakakapareho ng salita ng kaalaman, nguni’t kadalasang ipinaliliwanag ito bilang dagliang di-pangkaraniwang pagpapamahagi ng kaalaman sa mga pangyayari sa hinaharap. Ang konsepto ng karunungan ay karaniwang napapaloob sa isang bagay tungkol sa hinaharap. Muli, ang mga depinisyong ito ay mga pagpapalagay.

Tingnan natin ang halimbawa sa Lumang Tipan ng salita ng kaalaman. Pagkalinis ni Eliseo sa ketong ni Naaman, nag-alok ng malaking halaga si Naaman kay Eliseo bilang pasasalamat sa panggagamot sa kanya. Tinanggihan ni Eliseo ang alok, baka isipin ninuman na ang pagpapagaling kay Naaman ay may bayad sa halip na ibinigay nang may pagpapala ng Diyos. Nguni’t ang alipin ni Eliseo na si Gehazi, ay nakakita na pagkakataong magkaroon ng kayamanan, at palihim na tinanggap ang bahagi ng inialok ni Naaman. Pagkatago ni Gehazi sa pilak na nakuha niya nang may pagkasakim, hinarap siya ni Eliseo. At mababasa natin,

Tinanong siya nito, “Saan ka galing, Gehazi?” “Hindi po ako umaalis,” sagot niya. Sinabi ni Eliseo, hindi ba’t kasama mo ang aking espiritu nang bumaba sa karwahe si Naaman at salubungin ka (2 Ha. 5:25b-26a).

Ang Diyos, na nakaaalam ng masamang ginawa ni Gehazi, ang di-karaniwang nagbunyag nito kay Eliseo. Nguni’t nililinaw ng kuwentong ito na hindi “nagtataglay” si Eliseo ng kaloob na salita ng kaalaman; ibig sabihin, hindi niya alam ang lahat tungkol sa lahat ng tao sa lahat ng panahon. Kung iyon ang kaso, hindi kailanman naisip ni Gehazi na maitatago niya ang kanyang kasalanan. Alam lang ni Eliseo ang mga bagay sa di-pangkaraniwang paraan kapag paminsan-minsang ibinubunyag ng Diyos ang mga bagay na iyon sa kanya. Ang kaloob ay umiiral ayon sa kalooban ng Espiritu.

Nanatili si Jesus sa salita ng kaalaman nang sinabi Niya sa babae sa balon ng Samaria na mayroon siyang limang asawa (tingnan ang Jn. 4:17-18).

Ginamit si Pedro sa kaloob na ito nang nalaman niya nang di-pangkaraniwan na sina Ananias at Sapphira ay nagsisinungaling sa kongregasyon tungkol sa pagbibigay nila sa iglesia ng kabuuang halagang natanggap nila sa kabebenta lang na lupain (tingnan ang Gw. 5:1-11).

Tungkol naman sa kaloob na salita ng karunungan, makikita natin ang madalas na manipestasyon nito sa kabuuan ng mga propeta sa Lumang Tipan. Sa tuwing magsasabi sila tungkol sa kinabukasan, ang salita ng karunungan ang umiiral. Madalas ding nabigyan si Jesus ng kaloob na ito. Sinabi Niya ang pagkasira ng Jerusalem, ang sarili niyang crucifixion, at mga pangyayari sa mundo bago ang Kanyang pangalawang pagdating (tingnan ang Lu.17:22-36, 21:6-28).

Ginamit ang apostol Juan sa kaloob na ito nang ibinunyag ng mga paghatol sa Panahon ng Tribulasyon. Itinala Niya ang mga ito para sa atin sa kabuuan ng libro ng Pahayag.

2). Ang kaloob na pagkilala sa mga espiritu: Ang kaloob na pagkilala sa mga espiritu ay palagiang ipinaliliwanag na dagliang kakayahang di-pangkaraniwan upang makita o makilala ang mga nangyayari sa lupaing espiritwal.

Isang pangitain, na nakikita sa pamamagitan ng mata o isip ng isang mananampalataya, ay mauuri bilang pagkilala sa mga espiritu. Ang kaloob na ito ay magdudulot sa naniniwala ng pagtingin sa mga anghel, demonyo, o pati si Jesus mismo, na gaya ni Pablo sa maraming pagkakataon (tingnan ang Gw.18:9-10; 22:17-21; 23:11).

Nang si Eliseo at ang kanyang katulong ay tinutugis ng hukbo ng Syria, nabitag sila sa lunsod ng Dothan. Sa puntong iyon, dumungaw ang katulong ni Eliseo sa mga dingding ng lunsod at, pagkakita sa nagtitipong sundalo, ay nabalisa:

Sinabi ni Eliseo, “Huwag kang matakot. Mas marami tayong kakampi kaysa kanila.” At siya’y nanalangin, “Yahweh, buksan po ninyo ang kanyang paningin nang siya’y makakita.” Pinakinggan ni Yahweh ang kanyang panalangin at nakita ng katulong ni Eliseo na ang bundok ay punung-puno ng mga kabayo at karwaheng apoy na nakapaligid kay Eliseo (2 Ha. 6:16-17).

Alam n’yo ba na sumasakay sa paligid ang mga anghel sa mga espiritwal na kabayo at nakasakay sa espiritwal na karwahe? Isang araw ay makikita n’yo sila sa langit, nguni’t ang katulong ni Eliseo ay nabigyan ng kakayahang makita sila sa lupa.

Sa pamamagitan ng kaloob na ito, ang mananampalataya ay maaaring makakilala ng masamang espiritu na nagpapahirap sa isang tao at magkaroon ng kakayahang kilalanin ito.

Kasama ng kaloob na ito hindi lamang ang pagtingin sa lupaing espiritwal kundi anumang uri ng pagkilala sa lupaing espiritwal. Halimbawa, pagdinig sa lupaing espiritwal, tulad mismo ng tinig ng Diyos.

Bilang pagtatapos, ang kaloob na ito ay hindi, tulad ng palagay ng iba, “ang kaloob ng pagkilala.” Ang mga taong nag-aangking may kakayahan silang ganito ang minsa’y nagpapalagay na alam nila ang motibo ng iba, nguni’t ang kanilang kaloob ay higit na mailalarawan bilang “kaloob na kritisismo at paghatol sa iba.” Ang totoo niyan, maaaring nagkaroon ka ng ganyang “kaloob” bago ka naligtas, at ngayong naligtas ka na, gusto ng Diyos na iligtas ka rito habambuhay!

Mga Kaloob na Pananalita (The Utterance Gifts)

1). Ang kaloob na pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos: ang kaloob na pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos ay ang dagliang kakayahang di-pangkaraniwan upang magkaroon ng inspirasyong banal na magsalita sa wikang nalalaman ng mananalita. Maaaring laging mag-umpisa sa “Sabi ng Panginoon.”

Ang kaloob na ito ay hindi pangangaral o pagtuturo. Ang inspiradong pangangaral at pagtuturo ay talagang nagtataglay ng elemento ng propesiya dahil hinirang sila ng Espiritu, nguni’t hindi sila tunay na pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos. Madalas na ang hinirang na ministro o guro ay magsasabi ng mga bagay sa biglaang inspirasyon na hindi niya binalak sabihin, nguni’t hindi iyan talaga pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos, bagama’t maituturing na prophetic.

Ang kaloob na pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos sa kabuuan ay nagsisilbing magpakita ng magandang halimbawa, magpayo at mag-aliw:

Ang nagpapahayag naman ng mensaheng mula sa Diyos ay nagsasalita sa mga tao upang patibayin ang kanilang pananampalataya, palakasin ang kanilang loob, at sila’y aliwin (1 Cor. 14:3).

Kung gayon ang kaloob na pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos, ay likas na hindi naglalaman ng pahayag. Ibig sabihin, hindi ito nagbubunyag na anumang tungkol sa nakaraan, kasalukuyan o hinaharap na tulad ng salita ng karunungan at salita ng kaalaman. Nguni’t tulad ng nauna ko nang sinabi, ang mga kaloob ng Espiritu ay maaaring magkakasama, kaya ang salita ng karunungan o salita ng kaalaman ay maipapamahagi sa pamamagitan ng pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos.

Kapag nakarinig tayo ng taong nagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos sa isang pagtitipon na nagsasabi ng mga hindi pa nangyayari, hindi talaga natin narinig ang basta pahayag ng mensaheng mula sa Diyos; narinig natin ang isang salita ng karunungang ipinamahagi sa pamamagitan ng kaloob na pahayag ng mensaheng mula sa Diyos. Ang simpleng kaloob na pahayag ng mensaheng mula sa Diyos ay magtutunog na parang ang isang tao ay nagbabasa ng payo mula sa Biblia, tulad ng “Magpakalakas kayo sa Panginoon at sa lakas ng kanyang kapangyarihan” at, “Hindi ko kayo iiwan o pababayaan.”

Ang ilan ay kumbinsidong ang pahayag ng mensaheng mula sa Diyos sa Bagong Tipan ay hindi kailanman maglalaman ng “negatibo,” kung hindi, hindi aakma sa parametro ng “pagpapatibay ng pananampalataya, pagpapalakas ng loob at pag-aliw.” Nguni’t iyan ay hindi totoo. Ang limitahan ang maaaring sabihin ng Diyos sa Kanyang mga tao, papayagan lamang Siyang magsabi ng inaakala nilang “positibo” kahit dapat silang pagalitan, ay ang parangalan ang sarili na mas mataas pa sa Diyos. Ang galit ay talagang kasama sa kategoryang pagpapatibay ng pananampalataya at pagpapalakas ng loob. Napansin ko ang mga mensahe ng Panginoon sa pitong iglesia sa Asya, na naitala sa Pahayag ni Juan, ay tunay na nagtataglay ng elemento ng galit. Itatapon ba natin ang mga ito? Palagay ko’y hindi.

2). Ang kaloob ng iba-ibang wika at ang pagpapaliwanag sa mga ito: Ang kaloob na iba-ibang wika ay ang dagliang di-pangkaraniwang kakayahang magsalita sa isang wikang hindi kilala ng mananalita. Ang kaloob na ito ay karaniwang sinasamahan ng kaloob na ang pagpapaliwanag ng iba-ibang wika, na isang dagliang di-karaniwang kakayahang magpaliwanag ng sinabi sa di-kilalang wika.

Ang kaloob na ito ay tinatawag na pagpapaliwanag ng wika at hindi ang pagsasalin ng wika. Kaya hindi natin dapat asahan ang bawa’t salitang pagsasalin ng mensahe sa iba-ibang wika. Dahil diyan posibleng magkaroon ng maikling “mensahe sa iba-ibang wika” at isang mas mahabang pagpapaliwanag at gayon din naman ang kabaligtaran.

Ang kaloob na pagpapaliwanag ng iba-ibang wika ay katulad ng pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos dahil hindi ito nagtataglay ng pahayag at karaniwang ito’y para sa pagpapatibay ng pananampalataya, pagpapalakas ng loob at pag-aliw. Halos masasabi natin, na ayon sa 1 Corinto 14:5, iba-ibang wika, dagdagan ng pagpapaliwanag ng mga wika ay pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos:

Higit na mahalaga ang nagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos kaysa nagsasalita sa iba’t ibang mga wika, maliban na lamang kung may magpapaliwanag ng kanyang sinasabi upang makatulong sa pag-unlad ng iglesia.

Tulad ng naihayag ko na, walang instruksiyong ibinigay sa Biblia tungkol sa kung paano iiral sa makapangyarihang mga kaloob, napakaliit na instruksiyon tungkol sa kaloob na pagpapahayag, at napakaraming instruksiyon sa kung paano manatili sa mga kaloob na pananalita. Dahil may kalituhan sa iglesiang Corinto tungkol sa pagpapairal mga kaloob ng pananalita, inilaan ni Pablo ang halos buong ikalabing-apat na kabanata ng 1 Corinto sa isyung iyan.

Ang pangunahing problema ay tungkol sa tamang paggamit ng pagsasalita sa iba-ibang wika, dahil napag-aralan na natin sa kabanata tungkol sa bautismo sa Espiritu Santo, bawa’t mananampalatayang nabautismuhan sa Espiritu Santo ay may kakayahang manalangin sa iba-ibang wika kailanman niya gusto. Ang mga taga-Corinto ay laging

nagsasalita sa iba-ibang wika sa kanilang mga pagtitipon sa iglesia, nguni’t kadalasan ay wala sa lugar.

Mga Iba-ibang Gamit ng Iba-Ibang Wika (The Different Uses of Other Tongues)

Napakahalagang maintindihan natin ang kaibhan ng gamit ng iba-ibang wika sa madla at pansarili. Bagama’t bawa’t mananampalatayang nabautismuhan ng Espiritu Santo ay makapagsasalita ng iba-ibang wika kailanman nila gusto, hindi ibig sabihin na gagamitin siya ng Diyos sa pangmadlang kaloob ng iba-ibang wika. Ang pangunahing gamit ng pagsasalita sa iba-ibang wika ay sa sariling debosyonal na buhay ng bawa’t mananampalataya. Nguni’t ang mga taga-Corinto ay nagtitipon at sabay-sabay na nagsasalita sa iba-ibang wika nang walang paliwanag, at, siyempre, walang natutulungan o napagtitibay nito (tingnan ang 1 Cor. 14:6-12, 16-19, 23, 26-28).

Isang paraan upang ibukod ang pangmadlang gamit at pansariling gamit sa iba-ibang wika ay uriin ang pribadong gamit bilang pananalangin sa iba-ibang wika at ang pangmadlang gamit bilang pananalita sa iba-ibang wika. Binabanggit ni Pablo ang dalawang gamit sa ikalabing-apat na kabanata ng kanyang unang sulat sa mga taga-Corinto. Anu-ano ang pagkakaiba?

Kapag nananalangin tayo sa iba-ibang wika, ang ating mga espiritu ay nananalangin sa Diyos (tingnan ang 1 Cor. 14:2, 14). Bagama’t kapag ang isang tao ay dagliang hinirang ng kaloob ng iba-ibang wika, ito ay mensahe mula sa Diyos sa kongregasyon (tingnan ang 1 Cor. 14:5), at naiintindihan ito kapag naipaliwanag.

Ayon sa Biblia, mananalangin ako sa espiritu, nguni’t gagamitin ko rin ang aking isip (tingnan ang 1 Cor. 14:15), nguni’t ang kaloob ng iba-ibang wika ay ipinamamahagi ayon sa Kanyang pasya (tingnan ang 1 Cor. 12:11).

Ang kaloob ng iba-ibang wika ay karaniwang kasama ng pagpapaliwanag ng mga wika. Nguni’t ang pansariling gamit na pananalangin sa mga wika ay karaniwang hindi ipinapaliwanag. Sinabi ni Pablo na kapag nananalangin siya sa iba-ibang wika, walang pakinabang ang kanyang pag-iisip (tingnan ang 1 Cor. 14:14).

Kapag nananalangin sa iba-ibang wika ang isang indibidual, siya lamang ang tumitibay (tingnan ang 1 Cor. 14:4), nguni’t ang buong kongregasyon ay tumitibay kapag ang kaloob ng iba-ibang wika ay naibibigay na may kasamang kaloob na pagpapaliwanag ng mga wika (tingnan ang 1 Cor. 14:4b-5).

Bawa’t mananampalataya ay kailangang manalangin sa iba-ibang wika araw-araw bilang bahagi ng pang-araw-araw na pakikipagkapwa sa Panginoon. Isa sa mga kamangha-manghang bagay kapag nananalangin sa iba-ibang wika ay hindi kailangang gamitin ang isip. Ibig sabihin makakapanalangin ka sa iba-ibang wika kahit nag-iisip ng iba o ng iyong trabaho. Sinabi ni Pablo sa mga taga-Corinto, “Nagpapasalamat ako sa Diyos sapagka’t ako’y nakapagsasalita sa iba’t ibang mga wika, higit kaysa sa inyong lahat” (1 Cor. 14:18, idinagdag ang pagdidiin). Marahil ay iginugol niya ang maraming panahon sa pagsasalita sa iba-ibang wika upang talunin ang buong iglesia ng Corinto!

Isinulat din ni Pablo na kapag nananalangin tayo sa iba-ibang wika, kung minsan ay “pinupuri natin ang Panginoon” (1 Cor. 14:16-17). Tatlong beses naintintihan ang aking “wikang panalangin” ng isang taong nakakaintindi ng wikang binibigkas ko sa panalangin. Sa tatlong pagkakataong iyon nagsasalita ako sa Hapon. Minsan ay sinabi ko sa Panginoon sa Hapon, “Napakabuti mo.” Minsan din, sinabi ko, “Maraming salamat.” Sa isa pang pagkakataon sinabi ko, “Halika na, halika na; naghihintay ako.” Di ba kagila-gilalas iyan? Kailanman ay hindi ako natuto ng isang salitang Hapon, nguni’t tatlong beses kong “pinuri ang Panginoon” sa wikang Hapon!

Mga Instruksiyon ni Pablo sa Pagsasalita ng Iba-Ibang Wika (Paul’s Instructions for Speaking in Tongues)

Napaka-ispesipiko ang mga instruksiyon ni Pablo sa iglesiang Corinto. Sa alinmang pagtitipon, ang bilang ng taong pinapayagang magsalita sa madla sa iba-ibang wika ay limitado sa dalawa o tatlo. Hindi sila dapat sabay-sabay, kundi maghintay ng kanilang pagkakataon (tingnan ang 1 Cor. 14:27).

Hindi kinakailangang ibig sabihin ni Pablo na tatlong “mensahe sa iba-ibang wika” lamang ang papayagan, kundi tatlong tao lamang ang magsasalita sa iba-ibang wika sa bawa’t pagtitipon. Ipinagpapalagay ng iba na kung higit na tatlong tao ang laging ginagamit sa kaloob na iba-ibang wika, isa man sa kanila ay maaaring sumuko sa Espiritu at mabigyan ng “mensahe sa iba-ibang wika” na nais ng Espiritu na maipakita sa iglesia. Kung hindi totoo ito, ang instruksiyon ni Pablo ay talagang maglilimita sa Espiritu Santo sa pagtatakda ng bilang ng mensahe sa iba-ibang wika na maipakikita sa bawa’t pagtitipon. Kung hindi magbibigay ang Espiritu Santo ng higit sa tatlong kaloob ng iba-ibang wika sa isang pagtitipon, walang pangangailangan para kay Pablo na ibigay ang nasabing instruksiyon.

Katulad din nito ang mangyayari sa pagpapaliwanag ng mga wika. Ipinagpapalagay na marahil higit sa isang tao sa asemblea ay susuko sa Espiritu at ibigay ang interpretasyon ng isang “mensahe sa iba-ibang wika.” Ang mga nasabing tao ay maituturing na “interpreter” (tingnan ang 1 Cor. 14:28), dahil madalas silang gagamitin sa kaloob na pagpapaliwanag sa iba-ibang wika. Kung totoo iyan, marahil ay iyan ang tinutukoy ni Pablo nang magpayong, “salit-salitan sila” (1 Cor. 14:27). Marahil hindi niya sinasabi na iisa lang ang magpaliwanag sa lahat ng mensahe sa iba-ibang wika; bagkus, nagbibigay-babala siya laban sa “kompetisyon sa pagpapaliwanag” ng iisang mensahe. Kung ang isa ay nagpaliwanag ng isang mensahe sa ibang wika, hindi na pinayagan ang iba pang ipaliwanag ang parehong mensahe, kahit na ipinagpapalagay niyang higit na mabuti ang kanyang pagpapaliwanag.

Sa pangkalahatan, lahat ay dapat gawin “nang tama at may kaayusan” sa mga pagtitipon sa iglesia—hindi dapat maging halo-halo at sabay-sabay na nakakalito at labanan ng mga pagbigkas. Gayundin, dapat maging sensitibo ang mga mananampalataya sa mga di-mananampalataya na maaaring dumalo sa mga pagtitipon nila, tulad ng isinulat ni Pablo:

Kaya’t kung sa pagtitipon ng iglesia ay nagsasalita ng ibat ibang wika ang lahat, at may dumating na mga taong di nakakaunawa o di sumasampalataya, hindi kaya nila sasabihing sira ang ulo ninyo? (1 Cor. 14:23).

Iyan nga ang problema sa Corinto—lahat ay nagsasalita sa iba’t ibang wika nang sabay-sabay, at kadalasang walang pagpapaliwanag.

Ilang Instruksiyon Tungkol sa mg Kaloob na Pagpapahayag (Some Instruction Concerning Revelation Gifts)

Naghandog si Pablo ng ilang instruksiyon tungkol sa “kaloob na pagpapahayag” kaakibat ng pagpapakita rito sa pamamagitan ng mga propeta:

Hayaang magsalita ang dalawa o tatlong tao na tumanggap ng kaloob na makapagpahayag ng mensaheng mula sa Diyos, at timbangin naman ng iba ang sinasabi nila. At kung ang isa sa mga nakaupo roon ay tumanggap ng pahayag mula sa Diyos, tumigil muna ang nagsasalita. Sapagka’t kayong lahat ay maaaring isa-isang magpahayag ng mensaheng mula sa Diyos upang matuto ang lahat at mapalakas ang loob nila. Ang kaloob na pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos ay dapat napipigil ng tumanggap ng kaloob na iyon, sapagka’t ang Diyos ay di nalulugod sa kaguluhan dahil Siya ang Diyos ng kaayusan at kapayapaan (1 Cor. 14:29-33).

Tulad ng pagkakaroon ng mga miyembro ng katawan sa Corinto na malinaw na madalas ginagamit sa kaloob na interpretasyon ng iba’t ibang wika na tinaguriang “interpreter,” gayundin may mga madalas gamitin sa kaloob na pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos at pagpapahayag na tinaguriang “propeta.” Ang mga ito ay hindi propetang tulad ng Lumang Tipan o maging tulad ni Agabus sa Bagong Tipan (tingnan ang Gw.11:28; 21:10). Bagkus, ang kanilang ministeryo ay limitado sa kanilang lokal na katawang iglesia.

Bagama’t maaaring may higit sa tatlo sa naturang propetang dumalo sa isang pagtitipon sa iglesia, muling nilimitahan ni Pablo, ispesipikong tinakdaan ang ministeryong pagpapahayag sa “dalawa o tatlong propeta.” Muling iminumungkahi nito na kapag nagbibigay ang Espiritu ng mga espiritwal na kaloob sa isang pagtitipon, higit sa isa ang maaaring sumuko at tanggapin ang mga kaloob na iyon. Kung hindi, ang instruksiyon ni Pablo ay magreresulta sa pagbibigay ng Espiritu ng mga kaloob na hindi mapakikinabangan ng katawan, dahil nilimitahan niya ang bilang ng propetang maaaring magsalita.

Kung may higit tatlong propetang naroon, ang mga iba, bagama’t ipinagbabawal na magsalita, ay maaaring tumulong sa pagsusuri ng sinabi. Maipakikita rin nito ang kanilang kakayahang kumilala sa sinasabi ng Espiritu at posibleng ipahiwatig na sumuko rin sila sa Espiritu upang gamitin sa mga mismong kaloob na naipakita sa ibang propeta. Kung hindi, nasuri lang nila ang mga pahayag sa pangkalahatan, sa paninigurong sang-ayon sila sa pahayag na ibinigay na ng Diyos (tulad ng Biblia), isang bagay na magagawa ng sinumang nakatatandang mananampalataya.

Inihayag ni Pablo na ang mga propetang ito ay maaaring sunud-sunod na makapagpahayag (tingnan ang 1 Cor. 14:31) at ang “espiritu ng mga propeta ay susuriin ng propeta”1 Cor. 14:32), ipinakikitang bawa’t propeta ay magpigil sa sarili sa pagsabad sa isa pa, kahit nabigyan ng pahayag mula sa Espiritu upang ipamahagi sa kongregasyon. Ipinakikita nito na maaaring sabay-sabay na magbigay ng kaloob ang Espiritu sa ilang propetang naroroon sa isang pagtitipon, nguni’t bawa’t propeta ay dapay at kailangang magpigil sa sarili at hintayin ang pagkakataong maibahagi ang pahayag sa katawan.

Totoo rin ito tungkol sa alinmang kaloob na pananalita na maipakaita sa isang mananampalataya. Kung tatanggap ng mensahe sa iba’t ibang wika ang isang tao mula sa Panginoon, kailangan niyang pigilin hangga’t hindi siya binibigyan ng tamang pagkakataon sa pagtitipon. Mali ang sumasabad sa pagpapahayag o pagtuturo ng iba upang ibigay ang iyong pagpapahayag.

Nang ipahayag ni Pablo, “kayong lahat ay maaaring isa-isang magpahayag” (1 Cor. 14:31), tandaan na nagsasalita siya sa konteksto ng mga propetang nakatanggap ng pahayag. Sa malas, tinanggap ng ilan ang salita ni Pablo na labas sa konteksto, sinasabing bawa’t mananampalataya ay maaaring magpahayag sa bawa’t pagtitipon ng katawan. Ang kaloob ng pagpapahayag ay ibinibigay ayon sa kalooban ng Espiritu.

Ngayon, tulad ng lahat ng panahon, kailangan ng iglesia ang tulong, kapangyarihan, presensiya, at kaloob ng Banal na Espiritu. Pinayuhan ni Pablo ang mga mananampalataya sa Corinto na “Hangarin ninyo ang mga kaloob na espiritwal, lalung-lalo na ang makapagpahayag ng mensaheng mula sa Diyos” (1 Cor. 14:1). Ipinakikita nito na ang antas ng ating mithiin ay may kinalaman sa manipestasyon ng mga kaloob ng Espiritu, kung hindi, hindi sana ibinigay ni Pablo ang mga naturang instruksiyon. Ang ministrong tagalikha-ng-alagad, minimithing gamitin ng Diyos para sa Kanyang kaluwalhatian, ay tunay na maghahangad ng mga espiritwal na kaloob at tuturuan niya ang kanyang mga alagad na gawin din ito.

성경에는 남자와 여자가 성령님으로부터 갑작스럽게 초자연적인 능력을 부여받았다는 사례들로 가득하다. 신약 성경에서 이런 초자연적인 능력은 “성령의 은사”라고 불린다. 이런 은사들은 획득할 수 없다는 점에서 선물이다. 그러나 우리는 하나님께서 그분이 신뢰할 수 있는 사람들을 사용하셨음을 잊지 말아야 할 것이다. 예수님은 “지극히 작은 것에 충성된 자는 큰 것에도 충성 되고 지극히 작은 것에 불의한 자는 큰 것에도 불의하니라”(눅 16:10)라고 말씀하셨다. 따라서 우리는 성령의 은사는 하나님 앞에 자신의 신뢰성을 입증한 사람들에게 주어질 가능성이 더 크다고 예상할 수 있다. 하나님께서 그런 종류의 사람들을 초자연적으로 사용하실 가능성이 더 크므로 온전히 성별 되고 성령님께 복종하는 것이 중요하다. 다른 한 면으로, 하나님은 어느 한 번 당나귀를 예언자로 사용하셨는데 그분은 원하시면 누구든지 사용하실 수 있다. 만일 그분께서 우리가 완벽하게 되어야만 사용하실 수 있다면 우리 중 누구도 사용하실 수 없을 것이다!

성령의 은사는 신약 성경 고린도전서 12장에 나열되어 있는데 모두 9가지다.

어떤 사람에게는 성령으로 말미암아 지혜의 말씀을, 어떤 사람에게는 같은 성령을 따라 지식의 말씀을, 다른 사람에게는 같은 성령으로 믿음을, 어떤 사람에게는 한 성령으로 병 고치는 은사를, 어떤 사람에게는 능력 행함을, 어떤 사람에게는 예언함을, 어떤 사람에게는 영들 분별함을, 다른 사람에게는 각종 방언 말함을, 어떤 사람에게는 방언들 통역함을 주시나니(고전 12:8-10).

각각의 은사를 분별할 수 있는 것이 하나님께 성령의 은사로 쓰임 받는 것에는 그다지 중요하지 않다. 구약의 선지자, 제사장, 왕, 그리고 초대 신약 교회의 목회자들은 성령의 은사를 분류하거나 정의하는 방법에 대한 지식이 없었지만 모두 성령의 은사대로 쓰임 받았다. 그럼에도, 신약 성경에서 성령의 은사를 분류한 것으로 보아, 하나님께서 우리가 그것을 이해하기를 바라신다는 것이 분명하다. 사실, 바울은 “형제들아 신령한 것에 대하여 나는 너희가 알지 못하기를 원하지 아니하노니”(고전 12:1)라고 썼다.

9가지 은사에 대한 분류(The Nine Gifts Categorized)

성령의 9가지 은사는 현대에 와서 사람들에 의해 세 그룹으로 분류되었다: (1) 말하는 은사, 즉 각종 방언을 말함, 방언의 통역, 예언; (2) 계시의 은사: 지혜의 말씀, 지식의 말씀, 영들을 분별하는 은사; 그리고 (3) 능력의 은사: 기적을 행함, 특별한 믿음, 치유의 은사이다. 그 중 세 가지 은사는 뭔가를 말하는 것이고; 세 가지는 뭔가를 계시하는 것이고; 세 가지는 뭔가를 행하는 것이다. 이 은사 중 각종 방언을 말하는 은사와 통역하는 은사를 제외한 모든 은사는 구약에서 볼 수 있다. 그 두 가지는 신약에만 있는 독특한 은사이다.

신약 성경에는 “능력의 은사”를 어떻게 적절하게 사용할지에 대한 가르침이 없으며 “계시의 은사”를 어떻게 적절할지에 대한 가르침도 아주 적다. 그러나 “말함의 은사”의 적절한 사용법에 대해서는 상당한 양의 가르침이 바울을 통하여 주어진다. 그 이유는 아마도 두 가지가 있을 것이다.

첫째로, 교회 모임에서 “말함의 은사”가 가장 많이 나타나고, “계시의 은사”는 적게 나타나며, “능력의 은사”는 가장 드물게 나타난다. 그러므로 우리는 교회 모임에서 가장 많이 나타나는 은사에 대한 가르침을 제일 많이 필요로 할 것이다.

둘째로, “말함의 은사”는 사람들 사이의 협력에 대한 요구가 가장 높아 보이기 때문에 잘못 다뤄지기 가장 쉽다. 치유의 은사를 파괴하기보다는 예언을 파괴하기가 훨씬 쉽다.

성령님의 뜻을 따라 (As the Spirit Wills)

성령의 은사가 사람이 아닌 성령님의 뜻을 따라 주어진다는 것을 깨닫는 것은 매우 중요하다. 성경은 이것에 대해 명확하게 지적하고 있다.

이 모든 일은 같은 한 성령이 행하사 그의 뜻대로 각 사람에게 나누어 주시는 것이니라(고전 12:11 강조 추가).

하나님도 표적들과 기사들과 여러 가지 능력과 및 자기의 뜻을 따라 성령이 나누어 주신 것으로써 그들과 함께 증언하셨느니라(히 2:4 강조 추가).

사람이 특정 은사로 자주 쓰임 받을 수는 있으나 어떤 은사도 소유할 수는 없다. 당신이 어느 한 번 기적을 행하도록 기름 부음을 받았다고 하여 당신이 원할 때마다 기적을 행할 수 있는 것은 아니며 당신이 앞으로 기적을 행할 수 있음을 보장할 수 있는 것도 아니다.

우리는 각 은사에 대한 성경의 몇 가지 예를 간단히 알아볼 것이다. 그러나 명심해야 할 것은 하나님은 무한한 방법으로 그분의 은혜와 능력을 나타낼 수 있기 때문에 각각의 은사가 매번 어떻게 작동하는지를 정확하게 정의하는 것은 불가능하다는 것이다. 또한, 성경에서 이 9가지 성령의 은사에 대해 정의 내린 적도 없다. 우리가 알고 있는 것은 다만 그것들의 명칭일 뿐이다. 따라서 우리는 단지 성경의 예를 살펴보고 각각의 은사가 어느 부류에 속하는지를 결정함으로써 표면적인 차이에 의해 그것들을 정의 내릴 수 있을 뿐이다. 왜냐하면 성령님이 초자연적인 은사를 통하여 그분 자신을 나태내는데에는 수많은 방법이 있기에 우리가 내린 정의에 지나치게 엄격한 것은 지혜롭지 못하기 때문이다. 일부 은사들은 실제로 몇 가지 은사들의 조합과 같을 수도 있다.이러한 맥락에서 바울은 다음과 같이 썼다.

은사는 여러 가지나 성령은 같고 직분은 여러 가지나 주는 같으며 또 사역은 여러 가지나 모든 것을 모든 사람 가운데서 이루시는 하나님은 같으니 각 사람에게 성령을 나타내심은 유익하게 하려 하심이라(고전 12:4-7, 강조 추가).

능력의 은사(The Power Gifts)

1) 치유의 은사: 치유의 은사는 분명히 아픈 사람을 치유하는 것과 관계된다. 그들은 종종 갑작스럽게 육체적으로 아픈 사람들을 치유할 수 있는 초자연적인 능력을 부여받으며, 나는 그것에 대한 어떠한 이의도 제기할 수 없다. 이전 장에서 우리는 예수님이 베데스다 못 가의 앉은뱅이를 치유할 때 그분을 통해 치유의 은사가 나타난 예를 살펴본 적이 있다(요 5:2-17을 보라).

하나님은 엘리사를 사용하셔서 우상 숭배자인 나병 환자 나아만을 치유하셨다(왕하 5:1-14을 보라). 우리가 누가복음 4장 27절에서 나아만이 치유받은 것에 관해 하신 예수님의 말씀을 살펴보면, 엘리사가 자기가 원하는 대로 어떤 나병환자든지 치유할 수 있었던 것이 아님을 알 수 있다. 그는 갑자기 초자연적인 영감을 받아 나아만에게 요단 강에 몸을 일곱 번 씻으라고 지시했던 것이며 나아만은 결과적으로 순종함으로 인해 나병으로부터 깨끗해졌다.

하나님은 베드로를 사용하셔서 미문이라는 성전 문에 앉아 있는 앉은뱅이를 치유하셨다(행 3:1-10). 이 초자연적인 기적은 앉은뱅이를 치유하였을 뿐 아니라, 많은 사람으로 하여금 베드로가 선포한 복음을 듣도록 인도하였으며, 그날 약 오천 명의 사람이나 교회에 추가되었다. 치유의 은사는 종종 병든 사람을 치유하고 구원받지 못한 사람을 그리스도에게로 인도하는 두 가지 목적을 이루는데 사용된다.

베드로는 그날 모인 사람들에게 자신의 메시지를 전달할 때 이렇게 말했다.

이스라엘 사람들아 이 일을 왜 놀랍게 여기느냐 우리 개인의 권능과 경건으로 이 사람을 걷게 한 것처럼 왜 우리를 주목하느냐?(행 3:12).

베드로는 하나님이 이 앉은뱅이를 치유하신 이유가 그의 개인적인 권능이나 경건으로 말미암은 것이 아님을 알고 있었다. 이 기적을 행하기 두 달 전만 하여도 베드로가 예수님을 모른다고 고백했었을 기억할 것이다. 우리는 하나님께서 사도행전의 첫 부분에서 베드로를 기적적으로 사용하셨기 때문에 그분께서 원하시면 우리도 사용하실 것이라는 신심을 가져야 할 것이다.

베드로가 그 사람이 치유받은 이유를 설명하려 할 때, 그것을 “치유의 은사”로 분류했을 가능성은 매우 적어 보인다. 베드로가 알고 있었던 것은 그와 요한이 앉은뱅이 곁을 걸어 지나가려고 할 때 갑자기 자신한테 그 사람이 치유될 것이라는 믿음이 생겼다는 것뿐이다. 그래서 베드로는 앉은뱅이에게 예수님의 이름으로 걸으라고 명하고 그의 오른손을 잡아 일으켰다. 그러자 앉은뱅이는 곧 “걷기도 하고 뛰기도 하면서 하나님을 찬송하였다.” 베드로는 이 상황을 아래와 같이 설명하였다.

그 이름을 믿으므로 그 이름이 너희가 보고 아는 이 사람을 성하게 하였나니 예수로 말미암아 난 믿음이 너희 모든 사람 앞에서 이 같이 완전히 낫게 하였느니라(행 3:16).

앉은뱅이의 손을 잡아 일으키면서 그가 걷기를 기대하는 것에는 특별한 믿음이 필요하다! 이런 특별한 치유의 은사와 함께 믿음을 받는 것도 필요하다.

어떤 사람들은 치유의 은사가 복수인 것은(치유의 “은사들”을 가리킴) 다른 병을 치유하는 은사도 다르기 때문이라고 주장한다. 치유의 은사로 자주 쓰임 받은 사람들은 때때로 자신의 사역 속에서 특정한 병을 다른 병보다 더 자주 치유했음을 발견한다. 예를 들어, 복음 전도자 빌립은 특별히 중풍병자와 못 걷는 사람(행 8:7)을 치유하는데 성공적인 것으로 보인다. 또한, 지난 몇 세기 동안, 어떤 복음 전도자들에게는 치유의 은사가 실명과 난청, 그리고 심장 질환과 같은 병을 고치는 데에 가장 자주 나타났다.

2) 믿음과 기적을 행하는 은사: 믿음과 기적을 행하는 은사는 매우 유사해 보일 것이다. 이 두 은사를 받은 사람은 갑자기 불가능한 일에 대한 믿음을 가지게 된다. 이 두 은사의 차이점은 다음과 같이 설명할 수 있다. 믿음의 은사를 받은 사람은 자기가 기적을 경험하게 된다는 믿음을 갖게 되지만, 기적을 행하는 은사를 받은 사람은 다른 사람을 위해 기적을 베풀 수 있다는 믿음을 갖게 된다.

믿음의 은사를 때로는 “특별한 믿음”이라고도 하는데 왜냐하면 그것은 일반적인 믿음을 뛰어넘은 갑작스럽게 받은 믿음이기 때문이다. 일반적인 믿음은 하나님의 약속을 들음에서 생기지만, 특별한 믿음은 성령님에 의한 갑작스러운 전이에서 생긴다. 특별한 믿음을 경험한 사람들은 그들이 생각하기에 불가능한 일들이 갑자기 가능해 보였다고 말하고 있는데, 사실, 그들은 의심 자체를 할 수가 없었음을 발견한 것이다. 이 같은 사실은 기적을 행하는 믿음에서도 마찬가지일 것이다.

다니엘의 세 친구, 사드락, 메삭, 아벳느고의 이야기는 “특별한 믿음”이 어떻게 사람으로 하여금 의심할 수 없게 만드는지를 잘 보여주는 예이다. 그들이 왕의 우상 앞에 절하기를 거부함으로 인해 불타는 풀무불에 던져질 때, 그들은 모두 특별한 믿음의 은사를 받았다. 풀무불에 던져져도 살 수 있다는 믿음은 일반적인 믿음을 초월한 것이다! 이 세 젊은이가 왕 앞에서 보여준 믿음을 살펴 보도록 하자.

사드락과 메삭과 아벳느고가 왕에게 대답하여 이르되 느부갓네살이여 우리가 이 일에 대하여 왕에게 대답할 필요가 없나이다 왕이여 우리가 섬기는 하나님이 계신다면 우리를 맹렬히 타는 풀무불 가운데서 능히 건져내시겠고 왕의 손에서도 건져내시리이다 그렇게 하지 아니하실지라도 왕이여 우리가 왕의 신들을 섬기지도 아니하고 왕이 세우신 금 신상에게 절하지도 아니할 줄을 아옵소서(단 3:16-18, 강조 추가).

그들이 풀무불에 던져지기 전에 믿음의 은사를 받았음을 주목하라. 그들의 마음속에는 하나님께서 그들을 건져내실 것에 대한 의심의 여지가 없었다.

엘리야가 아합 왕의 통치 시절 3년 반 동안의 기근 속에서 날마다 까마귀들이 날라온 음식을 먹고 살 수 있었던 것은 그에게 특별한 믿음이 있었기 때문이다(왕상 17:1-6). 하나님께서 새를 사용하셔서 아침저녁으로 음식을 날라오게 한다는 것을 믿는 것은 일반적인 믿음을 초월한 것이다. 비록 하나님께서 우리에게 까마귀가 우리의 일용할 양식을 날라다 줄 것이라고 말씀으로 약속하신 적은 없지만, 우리는 일반적인 믿음으로 하나님께서 우리의 필요를 채워주신다는 것을 믿을 수 있다. 왜냐하면, 그것은 그분의 약속이기 때문이다(마 6:25-34을 보라).

기적을 행하는 믿음은 모세의 사역 속에 꽤 자주 나타났다. 모세는 애굽 홍해를 가를 때(출 14:13-31을 보라)와 애굽에 여러 재앙을 내릴 때 이 은사를 사용하였다.

예수님은 물고기 몇 마리와 떡 몇 개로 오천 명을 먹이실 때 기적을 행하는 은사를 사용하셨다(마 14:15-21을 보라).

바울이 실루기아 섬에서 사역을 방해하는 엘루마라 하는 마술사를 얼마 동안 맹인이 되게 한 것도 기적을 행하는 믿음의 예이다(행 13:4-12을 보라)

계시의 은사(The Revelation Gifts)

1). 지식의 말씀과 지혜의 말씀: 지식의 말씀의 은사는 종종 과거 또는 현재의 특정 정보에 대한 갑작스럽고 초자연적인 전이로 정의된다. 모든 지식을 소유하신 하나님은 어떤 때에 사람에게 지식의 작은 부분을 나누어 주시는데 아마도 이 때문에 그것을 지식의 말씀이라고 부를 것이다. 한 단어가 문장의 단편적인 부분인 것 처럼, 지식의 말씀도 하나님의 지식의 단편적인 부분일 것이다.

지혜의 말씀은 지식의 말씀과 매우 비슷하지만, 그것은 종종 미래의 사건에 대한 갑작스럽고 초자연적인 전이로 정의된다. 지혜의 개념은 일반적으로 미래에 관한 것을 포함한다. 하지만, 이러한 정의는 다소 추측 적이다.

지식의 말씀에 관한 구약 성경의 예를 살펴보자. 엘리사가 시리아인 나병환자 나아만을 치유한 후, 나아만은 그를 치유해준 것에 대한 감사의 뜻으로 엘리사에게 큰 금액의 돈을 주었다. 엘리사는 그 예물을 거절하였는데 그것은 사람들이 나아만이 하나님의 은혜로 치유받은 것이 아니라 돈을 주고 샀다는 생각을 하지 않도록 하기 위해서였다. 그러나 엘리사의 종 게하시는 개인적인 재물을 얻을 기회를 엿보았고 비밀리에 나아만의 의도된 돈을 받았다. 게하시가 자신의 거짓 획득은 숨겨둔 후, 엘리사 앞에 나타나며 우리는 다음 구절을 읽게 된다.

게하시야 네가 어디서 오느냐 하니 대답하되 당신의 종이 아무데도 가지 아니하였나이다 하니라 엘리사가 이르되 한 사람이 수레에서 내려 너를 맞이할 때에 내 마음이 함께 가지 아니하였느냐(왕하 5:25하-26상).

게하시의 추한 행위를 다 아시는 하나님은 그 사실을 엘리사에게 초자연적으로 드러내셨다. 하지만 이 이야기는 엘리사가 지식의 말씀의 은사를 가지지 않았음을 분명하게 보여준다. 즉, 그가 항상 모든 사람에 대한 모든 것을 알고 있지 않았다는 것이다. 만일 그런 경우였다면, 게하시가 자신의 죄를 은폐할 수 있다고 생각하지 못했을 것이다. 엘리사는 하나님께서 때때로 그에게 그런 일들을 계시하실 때에만 알 수 있었다. 그 은사는 성령님의 의지대로 나타난다.

예수님은 지식의 말씀으로 사마리아 우물가의 여자에게 그녀가 다섯 남편이 있다고 말씀하셨던 것이다(요 4:17-18을 보라).

베드로가 아나니아와 삽비라가 땅을 판 돈 전부를 교회에 바쳤다고 회중들에게 거짓말한 것을 알았던 것도 이 은사로 쓰임 받은 것이다(행 5:1-11을 보라).

지혜의 말씀의 은사에 관해서, 우리는 구약의 모든 선지자를 통하여 이 은사가 자주 나타남을 볼 수 있다. 그들이 미래의 사건을 예측할 때마다 지혜의 말씀으로 한 것이다. 예수님도 꽤 자주 이 은사를 받으셨다. 그분은 예루살렘의 파괴와 그분의 십자가 처형과 그분이 재림하시기 전에 이 땅에 일어날 일들에 대해 예언하셨다(눅 17:22-36, 21:6-28을 보라).

사도 요한은 환난의 심판을 계시받을 때 이 은사로 쓰임받았다. 그는 요한 계시록을 통해 우리에게 보여주었다.

2). 영들을 분별하는 은사: 영들을 분별하는 은사는 종종 영적인 영역에서 일어나는 일들을 보거나 분별하는 갑작스럽고 초자연적인 능력으로 정의된다.

신자가 눈과 마음을 통해 본 비전도 영들을 분별하는 은사로 분류될 수 있다. 이 은사는 바울이 여러 가지 상황 속에서 경험한 것처럼(행 18:9-10; 22:17-21; 23:11을 보라) 신자로 하여금 천사, 마귀, 심지어 예수님 자신도 볼 수 있게 해준다.

엘리사와 그의 사환이 아람 군대에 쫓겨 도단에 갇혀있을 때, 그의 사환이 나가보니 군사와 말과 병거가 성읍을 에워쌌음을 보고 근심에 잠겼었다.

대답하되 두려워하지 말라 우리와 함께 한 자가 그들과 함께 한 자보다 많으니라 하고 기도하여 이르되 여호와여 원하건대 그의 눈을 열어서 보게 하옵소서 하니 여호와께서 그 청년의 눈을 여시매 그가 보니 불말과 불병거가 산에 가득하여 엘리사를 둘렀더라(왕하 6:16-17).

당신은 천사가 영적인 말과 영적인 병거를 타고 있는 모습을 본 적이 있는가? 당신은 언젠가는 천국에서 볼 수 있을 것이다. 하지만 엘리사의 사환은 그것을 이 땅에서 볼 수 있는 능력을 부여받았다.

이 은사를 통하여, 신자는 사람을 억압하는 악령을 분별할 수 있으며 그 영이 어떤 종류의 영인지도 알아낼 수 있다.

이 은사는 영적인 영역의 일들을 볼 수 있게 할 뿐 아니라 영적인 영역을 분별할 수도 있게 한다. 예를 들어, 그것은 하나님의 음성을 듣는 것처럼, 영적 영역에서 무언가를 듣는 것을 포함할 수 있다.

마지막으로, 일부 사람들이 생각하는 것처럼, 이 은사는 “분별의 은사”가 아니다. 이 은사를 가졌다고 주장하는 사람들은 종종 다른 사람들의 동기를 분별할 수 있다고 생각하는데, 그들의 은사는 더 정확히 말하자면 “비판의 은사이고 다른 사람을 판단하는 은사”이다. 사실은, 구원받기 전에 당신은 그 “은사”를 가졌을 수 있지만, 구원받은 지금은 하나님께서 당신을 그것으로부터 영원히 건져내고 싶어하신다.

말함의 은사(The Utterance Gifts)

1). 예언의 은사: 예언의 은사는 말하는 자가 자신의 언어로 하나님의 영감에 의해 말하는 갑작스럽고 초자연적인 능력이다. 그것은 “주님이 말씀하시기를”이라는 말로 자주 시작한다.

이 은사는 설교하거나 가르치는 것이 아니다. 영감을 받은 설교와 가르침은 성령님의 기름 부음을 받았기에 예언의 요소를 포함하지만, 엄격한 의미에서 예언은 아니다. 많은 경우, 기름 부음을 받은 설교자나 교사는 그들이 계획하지 않은 말을 갑작스러운 영감에 의해 말하게 되는데 그것은 예언이 아니다. 비록 나는 그것을 예언적이라고 간주할 수 있다고 생각하지만 말이다.

예언의 은사는 덕을 세우고 권면하고 위로하는 역할을 한다.

그러나 예언하는 자는 사람에게 말하여 덕을 세우며 권면하며 위로하는 것이요(고전 14:3).

따라서 예언의 은사 그 자체에는 어떠한 계시도 포함되어 있지 않다. 즉, 그것은 지혜의 말씀과 지식의 말씀과 달리 과거, 현재, 또는 미래에 대해 아무것도 계시하지 않는다. 그러나 내가 이전에 언급한 바와 같이, 성령의 은사는 서로 함께 작용할 수 있다. 그래서 지혜의 말씀이나 지식의 말씀은 예언을 통해 전달될 수 있다.

우리가 누군가가 집회에서 미래의 사건을 예언하는 것을 들었을 때, 예언만을 들은 것이 아니다. 우리는 예언의 은사를 통해 지혜의 말씀을 들었다. 예언의 은사는 마치 사람이 “너희는 주 안에서와 그 힘의 능력으로 강건하여지라, 나는 결코 너를 떠나지 아니하며 버리지 아니할 것이라”라는 성경 속의 권면을 읽는 것처럼 들려진다.

일부 사람들은 신약 성경의 예언은 “부정적인 것”은 무엇이든지 포함하지 말아야 한다고 확신한다. 그렇지 않으면 그것이 덕을 세우고 권면하고 위로하여야 한다는 특성에 맞지 않을 것이라고 한다. 그러나 그것은 사실이 아니다. 하나님께서 그분의 백성에게 하시려는 말씀을 제한하기 위해서 그들은 자기들이 책망을 받아 마땅한 것이라도 하나님께서 그들이 생각하기에 “긍정적인” 것만 말씀하시도록 허용하는 것은 하나님보다 자기를 더 높이는 것이다. 책망은 확실히 덕을 세우고 권면하는 범주에 속한다. 나는 요한계시록에 기록된 아시아의 일곱 교회를 향한 주님의 메시지 속에 확실히 책망의 요소가 포함되어 있음을 주목하게 된다. 우리는 그런 책망들을 버려야 할까? 나는 그렇게 생각하지 않는다.

2). 각종 방언과 통역의 은사: 각종 방언의 은사란 갑자기 초자연적으로 자신이 알 수 없는 언어로 말하는 능력을 말한다. 이 은사에는 일반적으로 통역의 은사가 동반되는데 통역의 은사란 알 수 없는 언어로 말한 것을 갑자기 통역할 수 있는 초자연적인 능력을 말한다.

이 은사는 방언의 번역이 아닌 방언의 해석이라고 한다. 그래서 우리는 방언의 메시지를 단어마다 번역하기를 기대하지 말아야 한다. 그 이유 때문에 짧은 “방언의 메시지”와 긴 통역이 있을 수 있다. 그 반대의 경우도 마찬가지다.

통역의 은사는 예언과 매우 비슷하다. 왜냐하면, 그것 자체도 계시를 포함하지 않으며 일반적으로 덕을 세우고, 권면하고, 위로하는데 사용되기 때문이다. 우리는 고린도전서 14장 5절에 따라 방언에 통역의 은사를 더하면 예언과 같다고 말할 수 있다.

특별히 예언하기를 원하노라 만일 방언을 말하는 자가 통역하여 교회의 덕을 세우지 아니하면 예언하는 자만 못하니라.

내가 앞서 언급한 바와 같이, 성경에는 능력의 은사를 어떻게 사용할지에 대한 가르침이 없으며 계시의 은사를 사용하는 것에 대한 가르침도 매우 적으나 말함의 은사에 대한 가르침은 매우 많다. 왜냐하면, 말함의 은사에 있어서 고린도 교회에 약간의 혼동이 있었기 때문이다. 바울은 그 문제에 대해서 거의 고린도전서14장 전부를 할애했다.

가장 중요한 문제는 방언의 적절한 사용에 관한 것이었다. 왜냐하면, 우리가 성령 세례에 대한 장에서 배운 것처럼, 성령 세례를 받은 모든 신자는 원하면 언제든지 방언으로 기도할 수 있는 능력을 갖고 있기 때문이다. 고린도 교인들은 교회 예배 중에 방언을 많이 하고 있었는데 대부분은 질서가 없었다.

방언의 다른 용도(The Different Uses of Other Tongues)

우리가 알 수 없는 방언에 대한 공용 사용과 개인 사용 사이의 차이를 이해하는 것이 가장 중요하다. 비록 성령 세례를 받은 모든 신자가 언제든지 방언으로 말할 수는 있다고 해서 하나님께서 그들을 대중적인 방언의 은사로 사용하시리라는 것은 의미하지 않는다. 방언의 기본 용도는 각 신자의 개인적인 신앙생활이다. 그러나 고린도인들은 함께 모여 통역이 없이 동시에 방언을 말하였다. 물론, 아무도 그것을 통하여 도움을 받거나 덕을 세우지 못했다(고전 14:6-12, 16-19, 23, 26-28을 보라).

방언의 공용 사용과 개인 사용을 구별하는 방법 중 하나는 개인 사용을 방언으로 기도하는 것으로, 공용 사용을 방언으로 말하는 것으로 분류하는 것이다. 바울은 고린도전서 14장에서 두 가지 사용에 대해 모두 언급하고 있다. 차이점이 무엇일까?

우리가 방언으로 기도할 때, 우리의 영혼이 하나님께 기도하는 것이다(고전 14:2, 14을 보라). 그러나 누군가가 각종 방언의 은사를 갑자기 받았을 때, 그것은 하나님으로부터 받은 교회를 향한 메시지이며 일단 통역이 주어지면 이해할 수 있게 된다(고전 14:5을 보라).

성경에 따르면, 우리가 원하면 방언으로 기도할 수 있지만(고전 14:15을 보라), 각종 방언의 은사는 성령님의 뜻대로 주신다(고전 12:11을 보라).

각종 방언의 은사에는 일반적으로 통역의 은사가 동반된다. 그러나 개인적으로 하는 방언 기도는 일반적으로 통역되지 않는다. 바울은 그가 방언으로 기도할 때에는 그의 마음이 열매를 맺지 못한다고 말했다(고전 14:14).

한 개인이 방언으로 기도할 때에는 단지 그만이 덕을 세우게 된다(고전 14:4을 보라). 그러나 각종 방언의 은사가 통역과 동반하여 나타날 때에는 전체 회중이 덕을 세우게 된다(고전 14:4후-5을 보라).

모든 신자는 주님과의 일상적인 교제의 일환으로 매일 방언으로 기도해야 한다. 방언기도에 대한 놀라운 것들 중 하나는 그것이 당신이 마음을 사용할 것을 요구하지 않는다는 것이다. 그것은 곧 당신의 마음이 직장이나 다른 것들에 점유되어 있을 때에도 방언으로 기도 할 수 있음을 의미한다. 바울이 고린도인들에게 “내가 너희 모든 사람보다 방언을 더 말하므로 하나님께 감사하노라”(고전 14:18, 강조 추가)라고 말했다. 그가 방언을 말하는데 보낸 시간이 전체 고린도 교회를 능가했음이 틀림없다!

바울은 또한 우리가 방언으로 기도할 때, 종종 “주님을 축복하게 된다”(고전 14:16-17)라고 썼다. 내가 방언으로 기도할 때 현장에 있던 다른 사람이 내가 “기도하는 언어”를 이해했던 적이 세 번 있었다. 나는 세 번 모두 일본어로 말하고 있었다. 한 번은 내가 일본어로 주님께 “당신은 아주 좋습니다”라고 말했고 다른 한 번은 “매우 감사합니다”라고 말했다. 또 다른 한 번은 “어서 오십시오, 어서 오십시오, 내가 기다리고 있습니다”라고 말했다. 놀랍지 않은가? 나는 일본어를 배운 적이 단 한 번도 없었지만 적어도 세 번이나 일본어로 “주님을 축복하였다!”

방언에 대한 바울의 가르침(Paul’s Instructions for Speaking in Tongues)

고린도 교회에 대한 바울의 가르침은 매우 구체적이었다. 어떠한 모임에서든지 대중적으로 방언으로 말하는 것이 허용된 사람의 인수는 두 명 또는 세 명에 국한되었으며 방언을 할 때 모두 한 번에 말하지 말고 차례를 따라 기다렸다가 말해야 한다(고전 14:27을 보라).

바울은 단지 세 “방언의 메시지”만 허용된다고 의미한 것이 아니라 세 명 이상의 사람이 특정 예배에서 방언으로 말하는 것이 허용되지 않음을 의미하였다. 일부 사람들은 각종 방언의 은사로 자주 쓰임 받는 사람이 세 명 이상이라면, 그 중의 누구라도 성령님께 순복하여 성령님이 교회에 나타내고자 하는 “방언의 메시지”를 받을 수 있다고 생각한다. 만약 그렇지 않다면, 바울의 가르침은 실제로 특정 모임에 나타날 수 있는 방언의 메시지를 제한함으로써 성령님을 제한하게 된다. 만일 성령님이 한 모임에서 세 명 이상에게 각종 방언의 은사를 주시지 않는다면, 바울이 이런 가르침을 줄 필요가 없었을 것이다.

방언의 통역에 있어서도 마찬가지일 것이다. 사람들은 회중 중에 아마도 한 명 이상은 성령님께 순복하고 “방언의 메시지”를 통역할 수 있을 것으로 생각한다. 이런 사람들은 통역의 은사로 자주 쓰임 받기 때문에 “통역하는 자”로 간주된다(고전 14:28을 보라). 만일 그것이 사실이라면, 바울이 “한 사람이 통역할 것이요”(고전 14:27)라고 가르칠 때 아마도 그런 의미에서였을 것이다. 아마도 그는 단지 한 사람만이 모든 방언의 메시지를 통역해야 한다고 말한 것이 아닐 것이다. 오히려 그는 같은 메시지에 대해 “경쟁적인 통역”을 하는 것에 대해 경고한 것이다. 만일 한 통역하는 자가 하나의 방언의 메시지를 해석했으면, 다른 통역하는 자는 자기가 더 나은 통역을 할 수 있다고 생각해도 같은 메시지를 통역하는 것이 허용되지 않았다.

일반적으로, 교회 모임에서 일어나는 모든 일은 “적절하고 질서 있게” 진행되어야 하며 동시적이고 혼란스럽고, 심지어 경쟁적인 발언으로 뒤죽박죽이 되어서는 안 된다. 또한, 신자들은 바울이 쓴 것처럼, 그들의 모임에 함께 있을 수 있는 모든 불신자들에 대해 민감해야 한다.

그러므로 온 교회가 함께 모여 다 방언으로 말하면 알지 못하는 자들이나 믿지 아니하는 자들이 들어와서 너희를 미쳤다 하지 아니하겠느냐(고전 14:23).

그것은 정확히 고린도 교회의 문제점이었다 – 사람마다 동시에 방언을 하였으며 거기에는 종종 어떠한 통역도 없었다.

계시의 은사에 관한 몇 가지 지침(Some Instruction Concerning Revelation Gifts)

바울은 선지자를 통해 나타나는 “계시의 은사”에 관해 몇 가지 지침을 주었다.

예언하는 자는 둘이나 셋이나 말하고 다른 이들은 분별할 것이요 만일 곁에 앉아 있는 다른 이에게 계시가 있으면 먼저 하던 자는 잠잠할지니라 너희는 다 모든 사람으로 배우게 하고 모든 사람으로 권면을 받게 하기 위하여 하나씩 하나씩 예언할 수 있느니라(고전 14:29-33).

고린도 교회의 지체 중에 통역의 은사로 자주 쓰임 받는 “통역하는 자”들이 분명히 있듯이, 거기에는 예언과 계시의 은사로 자주 쓰임 받는 “선지자”로 여겨지는 사람들도 있었다. 이들은 구약 성경의 선지자거나 신약 성경의 아가보(행 11:28; 21:10을 보라)와 같은 선지자와 같지 않을 것이다. 오히려, 그들의 사역은 지역 교회의 지체들에게 국한되었을 것이다.

비록 교회 모임에 이 같은 선지자가 세 명 이상 있을 수 있지만, 바울은 예언 사역을 하는 인수를 “둘이나 셋”으로 제한하였다. 이것은 다시 한 번 성령님이 모임에서 성령의 은사를 주실 때, 한 명 이상의 사람이 순복함으로써 그런 은사들을 받을 수 있음을 암시한다. 만약 그렇다면, 바울의 지침은 어떤 신자들로 하여금 성령의 은사를 사용하지 못하게 할 수 있다. 왜냐하면 그는 얼마나 많은 선지자가 말할 수 있는지를 제한했기 때문이다.

만일 모임에 세 명 이상의 선지자가 있었다면, 다른 사람들은 비록 말하는 것으로부터 억제당했지만, 말해지는 내용을 분별함으로 도울 수 있었다. 이것은 또한 그들이 성령님의 말씀을 분별할 수 있는 능력이 있음을 나타내며 어쩌면 그들이 다른 선지자를 통해 나타나는 예언의 은사에 쓰임을 받도록 성령님께 순복했음을 암시할 수 있다. 그렇지 않으면 그들은 성숙한 신자가 할 수 있듯이, 단지 하나님께서 성경에서 이미 보여주신 계시와 맞는지를 확인하는 것과 같은 일반적인 방법으로 예언과 계시를 분별할 수 있다.

바울은 이러한 선지자들이 차례대로 모두 예언할 수 있으며(고전 14:31을 보라), “예언하는 자들의 영은 예언하는 자들에게 제재를 받는다”(고전 14:32)라고 주장하였다. 이것은 각 선지자가 성령님으로부터 회중들과 함께 나눠야 할 예언과 계시를 받았을 때에도 다른 선지자를 방해하지 않도록 자신을 억제할 수 있음을 나타낸다. 이것은 성령님이 모임 중에 있는 여러 선지자에게 동시에 은사를 주실 수 있으며 각 선지자가 이런 계시거나 예언을 지체들과 나눌 때에는 자신을 제어할 능력이 있으며 또 그렇게 해야 함을 보여준다.

이것은 말하는 은사가 어느 신자를 통해 나타나든지에 관하여도 마찬가지다. 만일 한 사람이 주님으로부터 방언이나 예언의 메시지를 받았다면, 그는 모임에서 말하기 적절한 때까지 기다릴 수 있다. 다른 사람의 예언이나 가르침을 방해하면서 자신의 예언을 말하는 것은 잘못된 것이다.

바울이 “너희는 다 …하나씩 하나씩 예언할 수 있느니라”(고전 14:31)라고 주장할 때, 그는 예언을 받은 선지자의 맥락에서 말한 것임을 기억하라. 일부 사람들은 불행하게도 문맥을 무시하고 바울의 말이 모든 신자는 신자들의 모든 모임에서 다 예언할 수 있다는 뜻이라고 말한다. 예언의 은사는 성령님의 뜻을 따라 주어진다.

오늘날, 교회는 이전과 마찬가지로 성령님의 도우심과 능력과 임재와 은사가 필요하다. 바울은 고린도 신자들에게 “신령한 것을 사모하되 특별히 예언을 하려고 하라”(고전 14:1)라고 가르쳤다. 이것은 우리의 사모하는 정도가 성령의 은사를 받는 것과 연관이 있음을 나타낸다. 그렇지 않으면 바울은 이러한 가르침을 주지 않았을 것이다. 제자 삼는 사역자는 하나님의 영광을 위해 그분께 쓰임 받기를 사모하며, 진심으로 영적인 은사를 사모할 것이며 그들의 제자들도 똑같이 하라고 가르칠 것이다.

A Bíblia está cheia de momentos em que homens e mulheres receberam habilidades sobrenaturais do Espírito Santo. No Novo Testamento, essas habilidades são chamadas de “dons do Espírito”. São dons, no sentido de que não podem ser merecidos. Contudo, não devemos esquecer de que Deus promove aqueles em quem pode confiar. Jesus disse: “Quem é fiel no pouco, também é fiel no muito, e quem é desonesto no pouco, também é desonesto no muito” (Lc. 16:10). Portanto, esperaríamos que os dons do Espírito fossem mais provavelmente entregues àqueles que têm provado sua fidelidade diante de Deus. Ser inteiramente consagrado e rendido ao Espírito Santo é importante, já que é mais provável que Deus use este tipo de pessoa de forma sobrenatural. Por outro lado, Deus usou um burro para profetizar; portanto, pode usar a quem quiser. Se tivesse que esperar até que estivéssemos perfeitos para usar-nos, não poderia contar com nenhum de nós! No Novo Testamento, os dons do Espírito estão listados em 1 Coríntios 12 e existem nove ao todo:

Pelo Espírito, a um é dada a palavra de sabedoria; a outro, pelo mesmo Espírito, a palavra de conhecimento; a outro, fé, pelo mesmo Espírito; a outro, dons de curar, pelo único Espírito; a outro, poder para operar milagres; a outro, profecia; a outro, discernimento de espíritos; a outro, variedade de línguas; e ainda a outro, interpretação de línguas (1 Co. 12:8-10).

Saber definir cada dom individualmente não é crucial para ser usado por Deus com dons espirituais. Todos os profetas, sacerdotes e reis do Velho Testamento, assim como os ministros da igreja primitiva do Velho Testamento, operaram os dons do Espírito sem conhecimento de como categorizá-los ou defini-los. No entanto, porque os dons do Espírito estão categorizados para nós no Novo Testamento, deve ser algo que Deus quer que entendamos. De fato, Paulo escreveu: “Irmãos, quanto aos dons espirituais, não quero que vocês sejam ignorantes” (1 Co. 12:1).

Os Nove Dons Categorizados (The Nine Gifts Categorized)

Os nove dons do Espírito têm sido categorizados nos tempos modernos em três grupos: (1) dons de discurso, que são: vários tipos de línguas, interpretação de línguas e profecia; (2) dons de revelações, que são: palavras de sabedoria, palavras de conhecimento, e discernimento de espíritos; e (3) dons de poder, que são: milagres, fé especial e dons de cura. Três desses dons dizem algo; três deles revelam algo; e três deles fazem algo. Todos esses dons foram manifestados debaixo da antiga aliança com a exceção de vários tipos de línguas e a interpretação de línguas. Esses dois dons são distintos da nova aliança.

O Novo Testamento não dá instruções a respeito do uso próprio de qualquer dos “dons de poder” e poucas sobre o uso dos “dons de revelação”. Contudo, uma quantidade significante de instrução é dada por Paulo a respeito do uso correto dos “dons de discurso”, e a razão disto é provavelmente dupla.

Primeiro, os dons de discurso são manifestados na maioria das vezes em reuniões de igrejas, enquanto dos dons de revelação se manifestam com menos regularidade e os dons de poder, menos ainda. Portanto, precisaríamos de mais instruções sobre os dons que se manifestam com mais frequência em reuniões de igrejas.

Segundo, os dons de discurso parecem requerer maior cooperação humana e são, portanto, os mais prováveis de serem usados de forma errada. É bem mais fácil aumentar e arruinar uma profecia que destruir um dom de cura.

Como o Espírito Quer (As the Spirit Wills)

É importante entender que os dons do Espírito são dados como o Espírito deseja e não como a pessoa quer. A Bíblia deixa bem claro:

Todas essas coisas, porém, são realizadas pelo mesmo e único Espírito, e ele as distribui individualmente, a cada um, como quer (1 Co. 12:11, ênfase adicionada).

Deus também deu testemunho dela por meio de sinais, maravilhas, diversos milagres e dons do Espírito Santo distribuídos de acordo com a sua vontade (Hb. 2:4, ênfase adicionada).

Certa pessoa pode ser usada frequentemente com alguns dons, mas não possuir nenhum deles. O fato de você ser ungido uma vez para fazer um milagre não significa que pode fazer milagres sempre que quiser; e também não garante que possa ser usado novamente para fazer outro milagre.

Vamos estudar e considerar alguns exemplos bíblicos de cada dom. Contudo, lembre-se de que Deus pode manifestar Sua graça e poder de infinitas maneiras; portanto, é impossível definir exatamente como cada dom será operado todas as vezes. Além do mais, não há definições dos nove dons nas Escrituras — tudo o que temos são suas classificações. Assim sendo, tudo o que podemos fazer é olhar exemplos na Bíblia e tentar determinar a que categoria cada dom pertence, definindo-os, por fim, por suas diferenças aparentes. Por existirem tantas maneiras pelas quais o Espírito Santo pode Se manifestar através dos dons sobrenaturais, pode ser insensatez tentar ser restrito demais em nossas definições. Na verdade, alguns dons podem ser combinações de vários outros. Sobre o mesmo assunto, Paulo escreveu:

Há diferentes tipos de dons, mas o Espírito é o mesmo. Há diferentes tipos de ministérios, mas o Senhor é o mesmo. Há diferentes formas de atuação [ou operação], mas é o mesmo Deus quem efetua tudo em todos. A cada um, porém, é dada a manifestação do Espírito, visando ao bem comum (1 Co. 12:4-7, ênfase adicionada).

Os Dons de Poder (The Power Gifts)

1) Os dons de cura: Obviamente, os dons de cura têm algo a ver com pessoas doentes sendo curadas. Muitas vezes, são definidos como dons sobrenaturais repentinos para curar fisicamente pessoas doentes, e não vejo razão de questionar isso. No capítulo anterior vimos um exemplo de um dom de cura sendo manifestado através de Jesus quando este curava o homem aleijado no tanque de Betesda (veja Jo. 5:2-17).

Deus usou Eliseu para curar Naamã, o leproso sírio, que era um adorador de ídolos (veja 2 Rs. 5:1-14). Como aprendemos quando examinamos as palavras de Jesus a respeito da cura de Naamã em Lucas 4:27, Eliseu não podia curar qualquer leproso quando quisesse. De repente, ele foi inspirado de forma sobrenatural a instruir Naamã a mergulhar no Rio Jordão sete vezes, e quando este finalmente obedeceu, foi limpo de sua lepra.

Deus usou Pedro para curar o homem paralitico na porta do templo chamada Formosa através de um dom de cura (At. 3:1-10). Além de curar o homem, o ato sobrenatural atraiu muitas pessoas para ouvir o evangelho através de Pedro, e mais ou menos cinco mil pessoas se juntaram à Igreja naquele dia. Muitas vezes, dons de cura têm o propósito duplo de curar pessoas doentes e atrair incrédulos a Cristo.

Quando Pedro estava pregando para aqueles que se reuniram naquele dia, ele disse:

Israelitas, por que isto os surpreende? Por que vocês estão olhando para nós, como se tivéssemos feito este homem andar por nosso próprio poder ou piedade? (At. 3:12).

Pedro reconheceu que não foi por poder algum que possuía ou por sua grande santidade que Deus o usou para curar o aleijado. Lembre-se de que apenas dois meses antes desse milagre, Pedro negou que conhecia a Jesus. O fato de Deus ter usado Pedro milagrosamente nas primeiras páginas de Atos deve reforçar nossa convicção de que Deus também nos usará como desejar.

Quando Pedro tentou explicar como o homem havia sido curado, é bem improvável que tenha categorizado o dom como “dom de cura”. Tudo o que sabia é que ele e João estavam passando por um homem aleijado e de repente se viu ungido com fé para que o homem fosse curado. Então, mandou que o homem andasse no nome de Jesus; segurou-o pela mão direita e o levantou. O aleijado os seguiu “andando, saltando e louvando a Deus”. Pedro explicou desta forma:

Pela fé no nome de Jesus, o Nome curou este homem que vocês vêem e conhecem. A fé que vem por meio dele lhe deu esta saúde perfeita, como todos podem ver (At. 3:16).

Pegar um homem aleijado pela mão, levantá-lo e esperar que ande requer uma fé especial! Juntamente com este dom de cura em particular, o fornecimento de fé também seria necessário para que ele acontecesse.

Alguns sugeriram que a razão desse dom estar no plural (isto é, “dons” de cura) é porque existem diferentes dons que curam diferentes tipos de doenças. As pessoas que têm sido usadas frequentemente com dons de cura, às vezes, descobrem que, através de seus ministérios, algumas doenças em particular são curadas com mais frequência que outras. Por exemplo, o evangelista Filipe parecia ter mais sucesso em curar paralíticos e mancos (At. 8:7). Alguns evangelistas do século passado, por exemplo, eram melhores com cegueira, surdez, problemas de coração e assim por diante, dependendo de quais dons de cura eram manifestados através deles mais frequentemente.

2) O dom de fé e o dom de fazer de milagres: O dom de fé e o de fazer milagres parecem bem próximos. O indivíduo que é ungido com ambos os dons, de repente recebe fé para o impossível. Várias vezes, a diferença entre os dois é descrita da seguinte forma: com o dom de fé, o ungido recebe fé para receber um milagre para si mesmo; enquanto com o dom de fazer milagres, o indivíduo recebe fé para fazer um milagre para outros.

Às vezes, o dom de fé é mencionado como “fé especial” porque é uma concessão repentina de fé que vai além da fé habitual. Normalmente a fé vem ao ouvir uma promessa de Deus, enquanto a fé especial é uma concessão repentina pelo Espírito Santo. Os que já experimentaram esse dom de fé especial dizem que coisas que antes consideravam impossíveis se tornam possíveis de repente, e na verdade, eles acham impossível duvidar. O mesmo se aplica ao dom de fazer milagres.

A história dos três amigos de Daniel, Sadraque, Mesaque e Abede-Nego nos dá um ótimo exemplo de como a “fé especial” faz com que duvidar se torne impossível. Quando foram lançados na fornalha em chamas por se recusarem a se ajoelhar diante do ídolo do rei, todos os três receberam o dom de fé especial. Seria necessário mais que fé normal para sobreviver às chamas ardentes! Vamos dar uma olhada nesses três jovens apresentados diante do rei:

Sadraque, Mesaque e Abede-Nego responderam assim: Ó rei nós não vamos nos defender. Pois, se o nosso Deus, a quem adoramos, quiser, ele poderá nos salvar da fornalha e nos livrar do seu poder, ó rei. E mesmo que o nosso Deus não nos salve, o senhor pode ficar sabendo que não prestaremos culto ao seu deus. Nem adoraremos a estátua de ouro que o senhor mandou fazer (Dn. 3:16-18, ênfase adicionada).

Note que o dom estava operando mesmo antes de serem lançados na fornalha. Não havia dúvida em suas mentes de que Deus os salvaria.

Elias operou o dom de fé especial quando foi alimentado diariamente por corvos durante os três anos e meio de fome do reinado do malvado rei Acabe (veja 1 Rs. 17:1-6). É necessário mais que fé normal para confiar que Deus usará pássaros para lhe trazer comida todas as manhãs e noites. Mesmo que Deus não nos tenha prometido em Sua Palavra que corvos nos trarão comida todos os dias, podemos usar nossa fé normal para confiar que Deus suprirá nossas necessidades — pois essa é uma promessa (veja Mt. 6:25-34).

A operação de milagres foi bem frequente durante o ministério de Moisés. Ele operou com esse dom quando abriu o Mar Vermelho (veja Ex. 14:13-31) e quando as várias pragas sobrevieram no Egito.

Jesus operou milagres quando alimentou os 5.000 multiplicando alguns pães e peixes (veja Mt. 14:15-21).

Outro exemplo da operação de milagres seria quando Paulo fez com que Elimas, o mago, ficasse cego durante certo tempo por estar atrapalhando seu ministério na ilha de Chipre (veja At. 13:4-12).

Os Dons de Revelação (The Revelation Gifts)

1) A palavra de conhecimento e a palavra de sabedoria: O dom da palavra de conhecimento é, muitas vezes, definido como uma concessão sobrenatural de alguma informação, passada ou presente. Deus, que possui todo o conhecimento, às vezes concede uma pequena porção dele, e talvez por isso, seja chamada de palavra de conhecimento. Uma palavra é uma porção fragmentada de uma frase , e uma palavra de conhecimento seria uma porção fragmentada do conhecimento de Deus.

A palavra de sabedoria é bem parecida com a palavra de conhecimento, mas às vezes, é definida como uma concessão sobrenatural repentina de conhecimento de eventos futuros. O conceito de sabedoria normalmente envolve algo a respeito do futuro. Novamente, essas definições são um tanto especulativas.

Vamos dar uma olhada em um exemplo do Velho Testamento sobre a palavra de conhecimento. Depois de Eliseu ter limpado Naamã, o leproso sírio, este ofereceu a Eliseu uma grande quantia de dinheiro em gratidão pela sua cura. Eliseu recusou o presente, para que ninguém pensasse que a cura de Naamã tivesse sido comprada, ao invés de dada graciosamente por Deus. Contudo, Geazi, servo de Eliseu, viu uma oportunidade para ganhar riqueza pessoal e recebeu secretamente parte do pagamento de Naamã. Depois de Geazi ter escondido seu ganho fraudulento, ele apareceu diante de Eliseu. Então, lemos:

Este [Eliseu] perguntou: “Onde é que você foi?” “Eu não fui a lugar nenhum!”, respondeu Geazi. Mas Eliseu disse: “O meu espírito estava com você quando aquele homem desceu do carro para falar com você.” (2 Rs. 5:25b-26a).

Deus, que conhecia bem a obra suja de Geazi, a revelou de forma sobrenatural a Eliseu. Contudo, essa história deixa claro que Eliseu não “possuía” o dom da palavra de conhecimento; isto é, ele não sabia tudo sobre todos, o tempo inteiro. Se esse fosse o caso, Geazi nunca teria imaginado que poderia esconder seu pecado. Eliseu só sabia das coisas de forma sobrenatural quando Deus as revelava a ele ocasionalmente. O dom operava como o Espírito desejava.

Jesus operou o dom da palavra de conhecimento quando disse à mulher no poço de Samaria que ela havia tido cinco maridos (veja Jo. 4:17-18).

Pedro foi usado com esse dom quando soube de forma sobrenatural que Ananias e Safira estavam mentindo para a congregação sobre dar à igreja todo o dinheiro que tinham recebido pela terra recém-vendida (veja At. 5:1-11).

Quanto ao dom da palavra de sabedoria, vemos frequentes manifestações desse dom através de todos os profetas do Velho Testamento. Sempre que prediziam um evento futuro, a palavra de sabedoria estava sendo operada. Jesus também recebia esse dom com bastante frequência. Ele predisse a destruição de Jerusalém, Sua própria crucificação e eventos que aconteceriam ao mundo antes de Sua segunda vinda (veja Lc. 17:22-36; 21:6-18).

O apóstolo João foi usado com esse dom quando os julgamentos do período de Tribulação foram revelados a ele. Esses, ele registrou para nós no livro de Apocalipse.

2) O dom de discernimento de espíritos: O dom de discernir espíritos é muitas vezes definido como uma repentina habilidade sobrenatural de ver ou discernir o que está acontecendo no reino espiritual.

Uma visão recebida através dos olhos ou mente de um crente pode ser classificada como discernimento de espíritos. Esse dom pode permitir que um crente veja anjos, demônios ou até mesmo Jesus, como aconteceu com Paulo em várias ocasiões (veja At. 18:9-10; 22:17-21; 23:11).

Quando Eliseu e seu servo estavam sendo perseguidos pelo exército sírio, se encontraram em uma armadilha na cidade de Dotã. Nesse momento, o servo de Eliseu olhou por cima do muro da cidade e, vendo a quantidade de soldados reunidos, ficou preocupado:

O profeta respondeu: “Não tenha medo. Aqueles que estão conosco são mais numerosos do que eles”. E Eliseu orou: “Senhor, abre os olhos dele para que veja”. Então o Senhor abriu os olhos do rapaz, que olhou e viu as colinas cheias de cavalos e carros de fogo ao redor de Eliseu (2 Rs. 6:16-27).

Você sabia que anjos podem andar em cavalos e carruagens espirituais? Um dia você os verá no céu, mas o servo de Eliseu recebeu a habilidade de vê-los na terra.

Através desse dom, um crente pode discernir um espírito maligno oprimindo alguém e ter a habilidade de identificar qual é o tipo de espírito.

Esse dom incluiria mais que somente ver o reino espiritual, mas também discernir coisas dentro dele. Por exemplo, pode envolver ouvir algo do reino espiritual, como a própria voz de Deus.

Por ultimo, não é, como muitos pensam, “o dom de discernimento”. Muitas vezes, as pessoas que dizem tê-lo pensam que podem discernir o motivo dos outros, mas isso poderia ser descrito como o “dom de criticismo e julgamento de outros”. A verdade é que você provavelmente teve esse dom antes de ser salvo e, agora que é, Deus quer te libertar dele permanentemente!

Os Dons de Discurso (The Utterance Gifts)

1) O dom de profecia: O dom de profecia é a habilidade sobrenatural repentina de falar por inspiração divina na própria língua. Pode começar assim: “Assim diz o Senhor”.

Este dom não é de pregação ou ensino. Pregação e ensino inspirados têm um pouco de profecia por serem ungidos pelo Espírito, mas não são profecia em seu sentido mais estrito. Muitas vezes, um pregador ou professor ungido dirá coisas por repentina inspiração que não planejou dizer; mas mesmo sendo profético, não é profecia.

O dom de profecia por si só serve para edificar, encorajar e consolar:

Mas quem profetiza o faz para edificação, encorajamento e consolação dos homens (1 Co. 14:3).

Assim sendo, o dom de profecia não contém revelação. Isto é, ele não revela algo sobre o passado, presente ou futuro como a palavra de sabedoria e a palavra de conhecimento. Contudo, como afirmei anteriormente, os dons do Espírito podem trabalhar em combinação com um outro dom e, portanto, a palavra de sabedoria ou a palavra de conhecimento podem ser expressadas por meio de profecia.

Quando ouvimos em uma reunião alguém profetizar sobre coisas futuras, não ouvimos somente a profecia; ouvimos uma palavra de sabedoria sendo expressada através do dom de profecia. O simples dom de profecia será muito parecido com alguém lendo exortações da Bíblia, como: “Sejam fortes no Senhor e na força de Seu poder” e “Eu nunca o deixarei ou abandonarei”.

Alguns acreditam que a profecia do Novo Testamento nunca deve conter algo de negativo, caso contrário ela supostamente não preenche os parâmetros de “edificação, encorajamento e consolação”. Contudo, isto não é verdade. Limitar o que Deus pode dizer ao Seu povo, permitindo que Ele só diga coisas que consideram “positivas” mesmo que mereçam alguma repreensão, é exaltar-se acima de Deus. Definitivamente, exortação se encaixa em ambas as categorias de edificação e encorajamento. Percebi que as mensagens do Senhor às sete igrejas da Ásia, registradas no Apocalipse de João, com certeza têm exortação. Devemos descartá-las? Acho que não.

2) O dom de variedade de linguas e a interpretação de línguas: O dom de vários tipos de línguas é a repentina habilidade sobrenatural de falar uma língua desconhecida ao falante. Esse dom seria normalmente acompanhado do dom de interpretação de línguas, que é uma habilidade sobrenatural de interpretar o que foi dito em uma língua desconhecida.

Ele é chamado de interpretação de línguas e não a tradução de línguas. Portanto, não devemos esperar traduções de palavra por palavra das mensagens em línguas. Por este motivo, é possível ter uma “mensagem em línguas” curta e uma interpretação maior e vice-versa.

O dom de interpretação de línguas é muito parecido com a profecia, pois também não contém revelação e normalmente serve ao propósito de edificação, encorajamento e consolação. Quase podemos dizer que de acordo com 1 Coríntios 14:5, línguas mais interpretação é igual a profecia:

Gostaria que todos vocês falassem em línguas, mas prefiro que profetizem. Quem profetiza é maior do que aquele que fala em línguas, a não ser que as interprete, para que a igreja seja edificada.

Como disse anteriormente, não há instruções na Bíblia a respeito de como usar os dons de poder; poucas, sobre como usar os dons de revelação, mas muitas instruções sobre como usar os dons de discurso. Por causa da confusão na igreja de Corínto a respeito do uso dos dons de discurso, Paulo dedicou quase todo o capítulo quatorze de 1 Coríntios ao assunto.

O maior problema era sobre o uso próprio das línguas, porque como já aprendemos no capítulo sobre batismo no Espírito Santo, todos os crentes que são batizados no Espírito Santo têm a habilidade de orar em línguas na hora que desejar. Os coríntios estavam falando muito em línguas durante seus cultos, mas, muitas vezes, fora de ordem.

Os diferentes Usos de Outras Línguas (The Different Uses of Other Tongues)

É de importância vital que entendamos a diferença entre o uso público de línguas desconhecidas e o uso privado. Mesmo que todos os crentes batizados no Espírito possam falar em línguas a qualquer hora, não significa que Deus os usará com o dom de línguas em público. O objetivo principal de se falar em línguas é a vida devocional privada de cada crente. Contudo, os coríntios estavam se reunindo e falando em línguas simultaneamente sem qualquer interpretação, e, é claro, ninguém era edificado com isto (veja 1 Co. 14:6-12, 16-19, 23, 26-28).

Uma maneira de diferenciar entre o uso de línguas em público e privado é classificar o privado como orar em línguas e o público como falar em línguas. Paulo menciona ambos os usos no capítulo quatorze de sua primeira carta aos coríntios. Quais são as diferenças?

Quando oramos em línguas, nossos espíritos estão orando a Deus (1 Co. 14:2, 14). Contudo, quando alguém é repentinamente ungido com o dom de vários tipos de línguas, é uma mensagem de Deus para a congregação (veja 1 Co. 14:5) e é entendida, uma vez que a interpretação é entregue.

De acordo com as Escrituras, podemos orar em línguas quando nós quisermos (veja 1 Co. 14:15), mas o dom de vários tipos de línguas só opera quando o Espírito Santo deseja (veja 1 Co. 12:11).

O dom de vários tipos de línguas seria normalmente acompanhado pelo dom de interpretação de línguas. Contudo, o uso privado de orar em línguas não seria normalmente interpretado. Paulo disse que quando orava em línguas sua mente ficava infrutífera (veja 1 Co. 14:14).

Quando alguém ora em línguas, somente ele é edificado (veja 1 Co. 14:4), mas toda a congregação é edificada quando o dom de vários tipos de línguas é manifestado acompanhado do dom de interpretação de línguas (veja 1 Co. 14:4b-5).

Cada crente deve orar em línguas todos os dias como parte de sua comunhão com o Senhor. Uma das maravilhas de orar em línguas é que não requer o uso de sua mente. Isto significa que você pode orar em línguas mesmo quando sua mente tem que estar ocupada com trabalho ou outras coisas. Paulo disse aos coríntios: “Dou graças a Deus por falar em línguas mais do que todos vocês” (1 Co. 14:18, ênfase adicionada). Ele devia passar bastante tempo falando em línguas para falar mais que toda a igreja de Corinto!

Paulo também disse que quando oramos em línguas podemos, às vezes, “louvar a Deus” (1 Co. 14:16-17). Tive minha língua de oração entendida três vezes por alguém presente que conhecia a língua em que eu estava orando. Todas as três vezes eu estava falando em japonês. Uma vez eu disse ao Senhor em japonês: “O Senhor é tão bom”. Outra vez, disse: “Muito obrigado”. Em outra ocasião, disse: “Venha depressa, venha depressa; estou esperando”. Isto não é maravilhoso? Nunca aprendi se quer uma palavra em japonês, mas pelo menos três vezes “louvei ao Senhor” em japonês.

As Instruções de Paulo sobre o Falar em Línguas (Paul’s Instructions for Speaking in Tongues)

As instruções de Paulo para a igreja de Corinto foram bem específicas. Em qualquer reunião, o número de pessoas que poderiam falar em línguas em público era limitado a dois ou três. Eles não deveriam falar todos ao mesmo tempo, mas deveriam esperar por sua vez (veja 1 Co. 14:27).

Paulo não quis dizer necessariamente que somente três “mensagens em línguas” eram permitidas, mas que somente três pessoas deveriam falar em línguas em qualquer culto. Alguns acham que se mais de três pessoas fossem usadas frequentemente pelo dom de vários tipos de línguas, qualquer um poderia render-se ao Espírito e receber uma “mensagem em línguas” que o Espírito desejasse que fosse manifestada na igreja. Se isto for verdade, a instrução de Paulo estaria, na verdade, limitando o Espírito Santo por limitar o número de mensagens em línguas que poderiam ser manifestadas nas reuniões. Se o Espírito Santo não desse mais de três dons de vários tipos de línguas em uma reunião, não haveria necessidade de Paulo ter dado tal instrução.

O mesmo pode ser verdade para a interpretação de línguas. Pensam que talvez, mais de uma pessoa na assembleia pode ceder ao Espírito e dar a interpretação de uma “mensagem em línguas”. Tais pessoas seriam consideradas “intérpretes” (veja 1 Co. 14:28), já que seriam usadas com frequência com o dom de interpretação de línguas. Se isto for verdade, talvez seja a isto que Paulo se referia quando instruiu: “alguém deve interpretar” (1 Co. 14:27). Talvez não estivesse dizendo que somente uma pessoa deve interpretar todas as mensagens em línguas, mas estava exortando contra “interpretações competitivas” da mesma mensagem. Se alguém interpretasse uma mensagem em línguas, não era permitido que outro interpretasse a mesma mensagem, mesmo que pensasse que poderia dar uma interpretação melhor.

Em geral, tudo deve ser feito “com decência e ordem” em reuniões de igrejas — elas não devem ser uma bagunça com declarações simultâneas e confusas ou até mesmo com intenções competitivas. Além do mais, crentes devem ser sensíveis a quaisquer incrédulos que possam estar presentes em suas reuniões, assim como Paulo escreveu:

Assim, se toda a igreja se reunir e todos falarem em línguas, e entrarem alguns não instruídos ou descrentes, não dirão que vocês estão loucos? (1 Co. 14:23).

Era exatamente este o problema em Corinto — todos falavam em línguas simultaneamente, e muitas vezes não havia interpretações.

Algumas Instruções a Respeito de Dons de Revelação (Some Instruction Concerning Revelation Gifts)

Paulo deixou algumas instruções a respeito das manifestações dos “dons de revelação” através dos profetas:

Tratando-se de profetas, falem dois ou três, e os outros julguem cuidadosamente o que foi dito. Se vier uma revelação a alguém que está sentado, cale-se o primeiro. Pois vocês todos podem profetizar, cada um por sua vez, de forma que todos sejam instruídos e encorajados. O espírito dos profetas está sujeito aos profetas. Pois Deus não é Deus de desordem, mas de paz. Como em todas as congregações dos santos (1 Co. 14:29-33).

Assim como havia membros do corpo em Corinto que aparentemente eram usados frequentemente com o dom de interpretação de línguas e eram conhecidos como “intérpretes”, assim também havia aqueles que eram usados com frequência com os dons de profecia e revelação e eram considerados “profetas”. Estes não eram profetas na mesma classe que os do Velho Testamento ou mesmo alguém como Ágabo no Novo Testamento (veja At. 11:28; 21:10). Seus ministérios eram limitados ao corpo de suas igrejas locais.

Mesmo podendo haver mais de três profetas presentes em uma reunião de igreja, Paulo novamente colocou restrições, limitando o ministério profético a “dois ou três” profetas. Novamente, isto sugere que quando o Espírito estava dando dons espirituais em uma reunião, mais de uma pessoa poderia render-se ao Espírito para receber esses dons. Se não for desta maneira, as instruções de Paulo poderiam resultar em que o Espírito estaria dando dons que nunca seriam aproveitados pelo corpo, já que Paulo limitou quantos profetas poderiam falar.

Se houvesse mais de três profetas presentes, os outros, mesmo restringidos de falar, poderiam ajudar julgando o que foi dito. Isto também mostraria suas habilidades em discernir o que o Espírito estava falando e possivelmente indicar que poderiam ter se rendido ao Espírito para serem usados com os mesmos dons que estavam sendo manifestados por outros profetas. Caso contrário, só poderiam julgar profecias e revelações de modo geral, vendo se concordavam com as revelações que Deus já havia dado (como as Escrituras), algo que qualquer cristão maduro pode fazer.

Paulo também disse que esses profetas poderiam profetizar sequencialmente (veja 1 Co. 14:31) e que “o espírito dos profetas está sujeito aos profetas” (1 Co. 14:32), indicando que cada profeta poderia se conter de interromper outro, mesmo quando recebe uma profecia ou revelação do Espírito para compartilhar com a congregação. Isto mostra que o Espírito pode dar dons ao mesmo tempo a vários profetas presentes em uma reunião, mas cada profeta pode e deve controlar quando suas revelações ou profecias devem ser compartilhadas com o corpo.

Isso também se aplica a qualquer dom de discurso que possa ser manifestado através de qualquer cristão. Se uma pessoa recebe uma mensagem em línguas ou profecia do Senhor, ele pode guardá-la até a hora oportuna em uma reunião. Seria errado interromper a profecia ou o ensino de outra pessoa para dar a sua profecia.

Quando Paulo disse: “todos podem profetizar, cada um por sua vez” (1 Co. 14:31), lembre-se que ele estava falando no contexto de profetas que tinham recebido profecias. Infelizmente, alguns tiram as palavras de Paulo do contexto, dizendo que todos os crentes podem profetizar em todas as reuniões do corpo. O dom de profecia é dado como o Espírito quer.

Hoje, assim como sempre, a Igreja precisa da ajuda, poder, presença e dons do Espírito Santo. Paulo instruiu os crentes de Corinto: “busquem com dedicação os dons espirituais, principalmente o dom de profecia” (1 Co. 14:1). Isto mostra que nosso nível de busca tem algo a ver com a manifestação dos dons do Espírito, caso contrário, Paulo não teria dado tal instrução. O discipulador, desejando ser usado por Deus para a Sua glória, buscará com dedicação os dons espirituais e ensinará seus discípulos a fazerem o mesmo.

Bibiliya yuzuyemwo imirongo yerekana abagabo n’abagore bahawe na Mpwemu Yera ubushobozi budasanzwe. Mw’Isezerano Rishasha, ubwo bushobozi budasanzwe bwitwa “ingabire za Mpwemu Yera” Ni ingabire kuko budashobora kugurwa. Ntidukwiriye kwibagira, hamwe n’ivyo, Imana ishira hejuru abantu ishobora kwizigira. Yesu ni we yavuze ati, “Uwukora ivyo yizigiweko ku coroshe cane, agira artyo no ku gikomeye: uwugabitanya ku coroshe cane, agabitanya no kugikomeye”(Luka 16:10). Rero turashobora kwizigira kuronka izo ngabire za Mpwemu ariko tuzi yuko zihabwa abizigirwa ku Mana. Kwishikana rwose ku Mana no kwizigira Mpwemu Yera ni nkenerwa cane, kukw’Imana yitegura gukoresha abantu bene abo mu buryo bw’ibitangaza. Ku rundi ruhande, Imana yarigeze kuvugisha indogoba, bisigura kw’ishobora gukoresha buri muntu. Yorindira ko dutunganywa rwose kugira idukoreshe, nta numwe muri twebwe yokoresheje!

Mw’Isezerano Rishasha, igabire za Mpwemu Yera zanditswe mu b’i Korinto 2 igice ni 12, kandi zose ni icenda:

Kuk’umwe aheshwa na Mpwemu ijambo ry’ubwenge, uwundi agaheshwa n’uyo Mpwemu ijambo ryo kumenya, uwundi ageshwa n’uwo Mpwemu ukwizera, uwundi agaheshwa n’uwo Mpwemu umwe ingabire zo gukiza indwara, uwundi agahabwa gukora ibitangaza, uwundi agahabwa kuvugishwa n’Imana, uwundi agahabwa kurobanura impwemu, uwundi agahabwa na Mpwemu kuvuga indimi nyinshi, uwundi agahabwa gusobanura indimi (1 Kor. 12:8-10).

Kumenya ingabire y’umuntu wese sivyo bituma Imana ikoresha abantu mu ngabire zayo za Mpwemu. Abami, abaherezi n’abavugishwa n’Imana, co kimwe n’abandi bakozi bose b’Imana bo mw’ishengero ry’isezerano Rishasha, bose bakoreye mu ngabire za Mpwemu n’aho batamenye uko zitwa. Ingabire za Mpwemu zashizwe mu mirwi itandukanye mw’Isezerano rishasha, kubiitahura ni vyiza. Ni co gituma Paulo yanditse ati “Bene Data singomba ko mutamenya ivy’ingabire za Mpwemu (1 Kor. 12:1).

Ugutandukana Kw’Izo Ngabire Cenda (The Nine Gifts Categorized)

Izo ngabire cenda ca Mpwemu zashizwe mu mirwi itatu mu gihe ca none: (1) ingabire zokuvuga, arizo: kuvuga indimi nyinshi, gusobanura indimi, no kuvugishwa n’Imana; (2) ingabire zo guhishurirwa, arizo: ijambo ry’ubwenge, ijambo ryo kumenya, no kurobanura indimi; hamwe na (3) ingabire z’ubushobozi, arizo: gukora ibitangaza, ukwizera kudasanzwe, n’ingabire zo gukiza indwara. Zitatu mur’izo ngabire zivuga ikintu runaka; izindi zitatu zihishura ikintu runaka; kandi zitatu zikora ikintu runaka. Izi ngabire zose zarakora mw’Isezerano rya Kera kiretse kuvuga mu zindi ndimi no kuzisobanura. Izo ngabire zibir ziri mw’Isezerano Rishasha gusa.

Isezerano Rishasha ntizitwereka ingene umuntu yokeresha “igabiri z’ubushobozi” ariko dusangamwo inyigisho nkeya cane zo gukoresha “ingabire zo guhishurirwa.” Har’impanuro nyinshi duhabwa na Paulo kw’ikoreshwa ry’ “ingabire zo kuvuga,” kandi zavyo ni zibiri.

Ica mbere, ingabire zivuga nizo zikunda kugaragara igihe abera bakoranye, arikw’ingabire zo guhishurirwa zigaragara gake, ingabire z’ubushobozi zozo zikora incuro nke zibaho. Rero tukeneye impanuro n’inyigisho zikunda kugaragara cane igihe ishengero rikoranye.

Ica kabiri, ingabire zo kuvuga zisaba gukorana n’abandi mu rwego rudasanzwe, kandi ni zo ngabire zikunda gukoreshwa nabi. Biroroha cane kwongera no guhindura ibiriko biravugishwa kuruta guhindura ivy’ingabire yo gukiza indwara iriko irakora.

Nk’uko Mpwemu Avyishakiye (As the Spirit Wills)

Ni nkenerwa cane kumenya yukw’ingabire za Mpwemu zitangwa nkuko Mpwemu avyishakiye kandi nta bugombe bw’umuntu bukora ngaho. Bibiliya irabitomora:

Arikw’ivyo vyose uwo Mpwemu umwe ni we abikorera muri bo, agabira umuntu wese ukw’agomba (1 Kor. 12:11, hongeweko).

Imana ifatanije na bo kugashingira intahe, iyishingisha ibimenyetso n’ibitangaza n’ibikomeye vy’uburyo bwose n’ingabire za Mpwemu Year zagabanganijwe nk’uko yagomvye (Heb. 2:4, hongweko insobanuro).

Umuntu arashobora gukoreshwa kenshi mu ngabire runaka, uriko nta n’umwe afise ingabire. Umuntu arashobora gusigwa amavuta agakora igitangaza runaka ariko ntibisigura kw’aca akora ibitangaza ukw’avyishakiye; kandi nta cemezo c’uko uzosubira gukora ico gitangaza.

Turiga no gusuzuma uturorero dukeya twa Bibiliya kuri buri ngabire. Menya neza, Imana ishobora guhishura ubuntu n’ubushobozi bwayo mu nzira zitagira igitigiri, rero biragoye kumenya ingabire Imana iza gukoresha igihe kanaka. Ikirengeye vyose, nta nsobanuro y’izo ngabire cenda dusanga mu vyanditswe—ico tuzi ni ibimenyetso vyazo. Rero turashobora kuraba uturorero muri Bibiliya tukagerageza kumenya ni iyihe ngabire yakoze, no kuzisobanura twisunze ingene zitandukanye. Kubera yuko har’inzira nyinshi Mpwemu Yera ashobora kwigaragaza acishirije mu ngabire zidasanzwe, ntivyoba vyiza iyo dutanze insobanuro tugashirako n’akaburungu. Har’ingabire zishobora kuba ihuriro ry’izindi nyinshi. Nico gituma Paulo yanditse ati:

Yamara har’ingabire z’uburyo bwinshi, ariko Mpwemu n’umwe. Kandi har’amabango menshi, arik’Umwami n’umwe. Kandi hariho uburyo bwinshi bwo gukora, arikw’Imana ni imwe, ikorera vyose muri vyose. yamara, umuntu wese ahabwa ikimwerekanako Mpwemu, kugira ngo bigire ikimazi (1 Kor. 12:4-7, hongeweko insobanuro).

Ingabire Z’Ubushobozi (The Power Gifts)

1) Ingabire zo gukiza indwara: izi ngabire zo gukiza indwara zashiriweho gukiza abantu barwaye. Zisigurwa kw’ar’ ububasha giturumbuka bwo gukiza imibiri irwaye, naje sinshobora guharira. Mu gice giheruka twabonye akarorero k’ingabire yo gukiza indwara yari muri Yesu igihe yakiza umurwayi ku kidengeri c’i Betesida (raba Yohana 5:2-17).

Imana yakoresheje Elisa akiza Nahamani umunyasiriya, yasenga ibigirwamana (raba 2Abam. 5:1-14). Nkuko twabonye igihe twasuzuma amajambo ya Yesu muri Luka 4:27 avuga k’ugukira kwa Nahamani, Elisa ntayar’ashoboye gukiza umunyamibembe wese bahuye. Yarongowe na Mpwemu kubwira Nahamani aje kwinjira muri Yorodani incuro ndwi, kand’igihe Nahamani yavyabaha, yaciye akira imibembe.

Imana yakoresheje Petero akiza ikimuga kw’irembo ryitwa ryiza akoresheje ingabire yo gukiza indwara (Ivyak. 3:1-10). Ico kimuga nticamugurutse gusa, arikw’ico kimenyetso catumye abantu benshi bumviriza amajambo ava mu kanwa ka Petero, maze abantu bababa ibihumbi bitanu biyongera kw’ishengero uyo musi nyene. Ingabire zo gukiza indwara zikorana intumbero zibiri arizo gukiza abarwaye no kuzana abadakijijwe kuri Kristo.

Igihe Petero yarikw’arabwiriza abantu bari bakoraniye ngaho uyo musi, yavuze ati:

Yemwe bagabo b’Abisirayeli, n’iki gitumye mutangazwa n’ibi, muduhangiye amaso iki, nk’ah’ubushobozi bwacu cank’ukwubaha Imana kwacu ari vyo vyaduhaye kumugendesha? (Ivyak. 3:12).

Petero yamenye yuko bidakoretse kubera ubushobozi afise muri we, canke kuber’ukwera kwiwe, ariko ni ubushobozi buva ku Mana bwakoreye muri we. Ibuka yuko Petero, amezi abiri atarakora ico gitangaza, yihakanye Yesu. Kubona Imana ikoresha Petero mu bushobozi kun tango z’igitabo c’ivyakozwe n’intumwa bitegerezwa kudufasha kwemera kw’Imana izodukoresha uko ivyishakiye.

Igihe Petero atanguye gusobanura ingene uyo mugabo yakize, ntiyari kuvuga yukw’ar’ingabire yo “gukiza indwara.” Ivyo Petero yar’azi vyose n’uko we na Yohana bari baciye iruhande y’ikimuga aza yumva amavuta n’ukwizera k’uyo mugabo agiye gukira. Yaciye ategeka uyu mugabo guhaguruka mw’izina rya Yesu, amucakira ku kuboko kw’i buryo,aramuhagurutsa. Ca kimuga gitangura “kugenda no gusimbagurika gishima Imana” Uku niko Petero yabisobanuye:

Kand’uyu, uwo mubona kandi muzi, kuko yizeye izina ry’uwo, iryo zina ryamuhaye inkomezi: mbere ukwizera ahawe na we ni kwo kumukirije rwose imbere yanyu mwese (Ivyak. 3:16).

Bisaba ukwizera kudasanzwe gufata ikimuga ku kuboko no kugihagurutsa witega ko gitambuka! Iyi ngabire idasanzwe iherekezwa n’ukwizera kugira ngo bishoboke.

Bamwe bavuye kw’igituma iyi ngabire iri mu bwinshi (mu Kirundi yitwa ingabire zo gukiza indwara) n’ukw’irimwo ingabire zitandukanye zikiza ubwoko bw’indwara zitandukanye. Abamaze gukoreshwa kenshi mu ngabire zo gukiza indwara barashobora kubona ubwoko bw’indwara zikunda gukira kuruta izindi igihe basengera abarwaye. Akarorero, umuvugabutumwa Filipo igihe asabira abantu gukira ibimuga n’abanyunyutse ni bo bakunda gukira (Ivyak. 8:7). Har’abavugabutumwa bamwe bo mu binjana vyaheze, basengeye impumyi cank’ibitumva canke abarwaye imitima, n’izindi, babona bakira nkukw’igabire zabo zakiza indwara imwe mur’izo.

2) Ingabire y’ukwizera no gukora ibitangaza: ingabire y’ukwizera n’iyo gukora ibitangaza zihakwa kwitiranywa. Izo ngabire zompi, umuntu azifise igihe agomba gukoreshwa igitangaza ahabwa ukwizera kudasanzwe mu kanya isase ikidashobora kigashoboka. Itandukaniro riri hagati y’izo ngabire isobanurwa uku: uwufise ingabire yo kwizera, ahabwa ukwizera gutuma yakira igitangaza ciwe ubwiwe, mu gihe uwufise ingabire yo gukora ibitangaza, ahabwa ukwizera kwo gukora igitangaza kubw’uwundi muntu.

Ingabire yo kwizera har’igihe yitwa “ukwizera kudasanzwe” kuko ar’ubushobozi buza ku muntu mu kanya nk’ako gukubita urugohe akisanga ari mu kwizera kurengeye kumwe tumenyereye. Mu bisanzwe ukwizera kuzanwa no kwumva isezerano ry’Imana, ariko uko kwizera kudasanzwe kuzanwa no guhabwa na Mpwemu Yera ubushobozi giturumbuka. Abamaze kuba mur’iyi ngabire yo kwizera kudasanzwe bavuga kw’ibintu bari bazi ko bidashoboka baca babona ko bishoboka buno nyene , kanatsinda basanga gukekeranya bitagishoboka. N’ingabire yo gukora ibitangaza ni nk’uko nyene.

Inkuru y’abagenzi batatu ba Daniyeli, Shaduraka, Meshaki, na Abedinego yerekana ingene “ukwizera kudasanzwe” gutuma umuntu adashobora gukekeranya. Igihe batererwa mw’itanure kuko banes gusenga ikigirwamana c’umwami, baciye bahabwa ingabire y’ukwizera kudasanzwe. Bisaba kugira ukwizera kudasanzwe ngo ushobore kuguma muzima uterewe mu birimi vy’umuriro nya muriro! Reka turabe ubwoko bw’uku kwizera iyi misore yerekanye iri imbere y’umwami:

Shaduraka na Meshaki na Abedunego bishura umwami Nebukadineza, bati “Ntiturinda tugira ico tukwishura kur’iryo jambo. Asangw’ari ko bimeze, Imana yacu dusavye ishobora kudukiza mur’iryo tenure ry’umuriro uhinda; kandi ntiyobura kudukiza mu kuboko kwawe, mugenzi. Ariko naho bitoba birtyo, umenye mugenzi, ko tutosaba imana zawe, canke ngo dusenge ico gishushanyo c’izahabu wahagaritse” (Dan. 3:16-18, dushimikiye ku nsobanuro).

Menya kw’ingabire yatanguye gukora batara tabwa no mw’itanure. Nta gukekeranya kw’Imana igiye kubarokora mur’iryo tanure.

Eliya yakoreye mu ngabire y’ukwizera kudasanzwe igihe yafungurirwa n’ibisiga ca gihe c’ikigoyi c’imyaka itatu n’igice aho Ahabu umwami mubi yatwara (raba 2 Abam. 17:1-6). Bisaba ukwizera kurengeye kumwe tumenyereye kugira ushobore kwizera kw’Imana ishobora gukoresha ibisiga bikuzanire indwa ku murango no mw’ijoro. Nah’ata hantu na hamwe Imana yadusezeranye kw’izotuma ibisiga bituzanire ivyo kurya buri musi, turashobora gukoresha ukwizera gusanzwe kandi Imana ikishura imitwaro yacu—kukw’iryo ar’isezerano (raba Mat. 6:25-34).

Gukora ibitangaza vyari no mugikorwa ca Mose. Yakoreye mur’iyi ngabire igihe yacamwo kubiri amazi y’ikiyaha gitukura (raba Kuv. 14:13-31) n’igihe Egiputa yakubitwa n’ivyago.

Yesu yarakoreye mur’iyo ngabire y’ibitangaza igihe yahaza abagabo 5,000 mu kurwiza amafi n’imitsima mikeya (raba Mat. 14:15-21).

Igihe Paulo yategeka ko Eluma umunyamareba ahuma umwanya mutoya igihe yar’i Kupuro, birashobora kuba akarorero ko gukorera mu ngabire y’ibitangaza (raba Ivyak. 13:4-12).

Ingabire Zihishura (The Revelation Gifts)

1). Ijambo ry’ubwenge n’ijambo ryo kumenya: Ingabire y’ijambo ryo kumenya isobanurwa kenshi nk’ububasha buza ku muntu mu kumumenyesha ibintu kanaka, vyo muri kahise canke kubu. Imana, nyen’ukumenya kwose, har’igihe iha umuntu agace k’uko kumenya, ari na co gituma yitwa ijambo ryo kumenya. Ijambo n’igice c’iryungane, kandi ijambo ryo kumenya n’agace k’ukumenya kw’Imana.

Ijambo ry’ubwenge rigomba kwitiranywa n’ijambo ryo kumenya, ariko risobanurwa nko guhabwa ububasha kanaka butuma umenya ibizokoreka muri kazoza. Ubwenge bur’imwo agace ko kumenya ibizoba. Ubugira kandi, menya kw’izo nsobanuro ar’izo abantu biyumvira.

Reka turabe akarorero k’ijambo ryo kumenya dusanga mw’Isezerano rya Kera. Elisa amaze guhumanura Nahamani umunyasiriya, Nahami aha Elisa amafaranga menshi amushimira kuko yamukijije. Elisa yanka iyo ngabire, kugira ngo ntihagire umuntu yiyumvira ko amafaranga ya Nahamani ari yo yamukijije kandi yakize kubw’ubuntu bw’Imana. Umukozi wa Elisa, Gehazi, we, abona kw’ariwo mwanya wogutunga kwiwe, maze yiyakirira bimwe mu vyo Nahamani yari yategekanije kuriha umuntu amuvura. Nahamani amaze kunyegeza amafaranga yaronse mu nzira mbi, atonda kwa Elisa. Niho dusoma ibikurikira,

Elisa aramubaza, ati “Uvuye hehe ga Gehazi?” Uwundi at’”Eka ntaho nagiye.” Aramubarira, ati “Mbeg’ugira umutima wanje ntiwajanye nawe, igihe wa mugabo yava mu mukogote wiwe agahindukira ngo muhure?” (2 Abam. 5:25b-26a).

Imana, yar’izi igikorwa kibi Gehazi yakoze, igihishurira Elisa mu buryo butangaje. Iyi nkuru irabigaragaza, uko bimeze kwose, Elisa nti “yaganza” ingabire y’ijambo ryo kumenya; bisigura yukw’atar’azi ikintu na kimwe ku muntu n’umwe. Iy’aba azi vyose, Gehazi ntayari kwiyumvira na gato kunyegeza icaha ciwe. Elisa yamenya ibintu igihe Imana ibimumenyesheje igihe kanaka. Iyo ngabire yakora ukwo Mpwemu yishakiye.

Yesu yakoreye mw’ijambo ryo kumenya igihe yabwira wa mugore kw’iriba ry’i Samariya ko yar’afise abagabo batanu (raba Yohana 4:17-18).

Petero yakoreshejwe mur’iyi ngabire y’ijambo ryo kumenya igihe yamenya yukw’ Ananiya na Safira bariko babesha ishengero ko bazanye amafaranga yose bagurishije itango ryabo (raba Ivyak. 5:1-11).

Ingabire y’ijambo ry’ubwenge, tubona ingene yakora ku bavugishwa n’Imana mw’Isezerano rya Kera. Igihe cose bavuga ibizoba muri kazoza, ryar’ijambo ry’ubwenge rivuye muri bo. Yesu na we yarakoreye mur’iyo ngabire cane. Igihe yavugishwa avuga ko Yerusalemu izosamburwa, avuga kw’azobambwa, avuga ku magorwa isi izobona imbere y’ukw’agaruka ubugira kabiri (raba Luka 17:22-36, 21:6-28).

Intumwa Yohana yakoreshejwe mur’iyo ngabire mu kuvuga ku mateka y’igihe c’ihamwa nk’uko yabihishuriwe. Ivyo tubisanga mu gitabo c’ivyahishuriwe Yohana.

2). Ingabire yo kurobanura impwemu: ingabire yo kurobanura impwemu n’ububasha giturumbuka butuma umuntu amenya canke abona ibiriko bikorerwa mw’isi y’impwemu.

Ukwerekwa, uwizera aronse , kurashobora gushirwa mu gitigiri co kurobanura impwemu. Iyo ngabire ishobora gutuma uwizera abona abamarayika, abadayimoni, canke Yesu ubwiwe, nkuko vyashikiye Paulo kenshi (raba Ivyak. 18:9-10; 22:17-21; 23:11).

Igihe Elisa n’umukozi wiwe bakurikiranwa n’ingabo za Siriya, bisanze bakikujwe mu gisagara citwa Datoni. Bakiri ngaho, arunguruka acishiriza kw’idirisha abona ku mpome z’igisagara, amasinzi y’abasoda abakikuje, umutima uramwanka:

[Elisa] aramwishura, ati “Nta co utinya, kukw’abo turikumwe ni benshi kuruta abari kumwe na bo.” Maze Elisa arasenga, at’”Uhoraho ndakwinginze, muhumure amaso, arabe.” N’uk’Uhoraho ahumura amaso y’uwo musore, araraba, abona umusozi wuzuyekw’amafarasi n’imikogote vy’umuriro bikikije Elisa” (2 Abam. 6:16-17).

Waruzi kw’abamarayika badukikije bafise amafarasi n’imikogote yo mu buryo bwa mpwemu? Uzobabona umusi umwe mw’ijuru, arik’umukozi wa Elisha yarahawe akaryo ko kubibona akira kw’isi.

Mur’iyi ngabire, uwizera arashobora kumenya impwemu mbi ibangamiye umuntu kanaka.

Iyi ngabire ntiyoba iyo kubona mu mpwemu gusa ariko no gutahura ibintu mur’iyo si nyene y’impwemu, nk’ukw’Imana ishaka.

Rero, iyi ngabire, ntimeze nk’uko bamwe bavyiyumvira, “ingabire yo kurobanura impwemu.” Abantu biyumvira ko bakorera mur’iyi ngabire biyumvira ko bashobora kumenya ikiri mu mutima w’uwundi, arikw’ingabire yabo ishobora gusobanurwa nk’” impwemu yogucira abandi imanza no gusuzugura abandi.” Ukuri ni, utegerezwa kuba waronse iyo “ngabire” utarakizwa, rero ubu k’umaze gukizwa, Imana iragomba kuyigukurako burundu!

Ingabire Zo Kuvuga (The Utterance Gifts)

1). Ingabire yo kuvugishwa n’Imana: ingabire yo kuvugishwa n’Imana n’ubushobozi giturumbuka bushoboza umuntu ivyo ahumekewe na Mpwemu ariko akavuga mu rurimi rwumvikana. Irashobora gutanguzwa na, “nik’Uhoraho agize.”

Iyi ngabiri iratandukanye no kuvuga ubutumwa canke kwigisha. Gusigura no kwigisha bihumekewe usanga birimwo agace k’ubuhanuzi kuko bahumekewe na Mpwemu Year, ari ntaba ar’ubuhanuzi nk’uko tubizi. Kenshi umusiguzi cank’umwigisha ahumekewe ashobora kuvuga ibintu bije muri we ariko atigeze ategura, n’aho ata ar’ubuhanuzi koko, ariko turazi ko bushobora kuba ubuhanuzi.

Ingabire yo kuvugishwa n’Imana ubwayo ikorera kwubaka, guhanura no kuremesha:

Arik’uwuvugishwa n’Imana, abarira abantu ivyo kubakomeza n’ivyo kubahanura n’ivyo kubirura (1 Kor. 14:3).

Rero ingabire yo kuvugishwa n’Imana, ubwayo, nta guhishurirwa igira. Bisigura kw’idahishura ikintu na kimwe muri kahisi, kubu na kazoza nk’ijambo ryo kumenya cank’iry’ubwenge. Nk’uko maze kubivuga, ingabire za Mpwemu zirashobora gukorana ari zibiri canke zirenga mur’ico gihe ni ho ijambo ryo kumenya cank’ ijambo ry’ ubwenge zishobora gukorana n’ingabire yo kuvugishwa n’Imana.

Igihe twumvise umuntu asohora ubuhanuzi mw’ikoraniro, ntuba twumvise ukuvugishwa n’Imana gusa; tuba twumvise ijambo ry’ubwenge rivuye mur’iyo ngabire yo kuvugishwa n’Imana. Ingabire yo kuvugishwa n’Imana muri rudende yo gereranywa n’igihe umuntu atubwiye ijambo riri muri Bibiliya ati “Mukomezwe mu nkomezi z’ububasha bw’Imana” canke “Ntaho nzigera nkuheba canke nkwibagire.”

Bamwe biyumvira k’ubuhanuzi bw’iki gihe c’Isezerano Rishasha budategerezwa kugira “ijambo ryo gukankama,” kuko ntiryoba rije “kwubaka no guhanura canke kwirura.” Niyimvira yukw’atari vyo. Gushingira Imana akarimbi ntibwire abana bayo ivy’igomba vyose, kugira ngw’ivuga “ibiryohera amatwi gusa” kandi hageze kubakankamira, n’ukwishira hejuru y’Imana. Gukankama birashobora guharurwa mu mugabane wo kwubaka no guhanura. Nibuka ijambo ry’Umwami ku mashengero ndwi yo muri Asiya, nk’uko vyanditswe mu vyahishuriwe Yohana, ririmwo gukankama. None tuvyanke? Oya.

2). Ingabire yo kuvuga mu ndimi no kuzisobanura: Ingabire yo kuvuga indimi nyinshi n’ububasha buza giturumbuka ku muntu mu rurimi atazi. Iyo ngabire iherekezwa n’ingabire yo gusobanura izo ndimi, ari nabw’ububasha giturumbuka bwo gusobanura ururimi rutamenyekana.

Iyi ngabire yitwa gusobanura indimi s’uguhindura indimi. Rero ntidukwiriye kwitega kubwirwa ijambo ku rindi ry’ibiriko biravuhwa mur’iryo ganuke ry’indimi nyinshi. Kubw’ivyo birashoboka k’uronka “iganuke ritoya havuzwe ndimi nyinshi”. Cank’insobanuro ndende havuzwe indimi nkeya, gurtyo na gurtyo.

Ingabire yo gusobanura indimi nyinshi igereranywa n’ingabire yo kuvugishwa n’Imana kukw’ataguhishurirwa kuba kurimwo kandi iza kuremesha no kwubaka no kwirura abera , nk’ukobiri 1 Ab’I Korinto 14:5, indimi nyinshi ugashirako insobanuro yazo bitanga kuvugishwa n’Imana:

Kand’uwuvugishwa n’Imana niwe mukuru gusumba uwuvuga mu ndimi nyinshi, kiretse azisobanuye, kugira ngw’ishengero ryubakwe.

Nk’uko natanguye kubivuga, nta mpanuro cank’inyigisho z’ikoreshwa ry’ingabire z’ubushobozi dusanga muri Bibiliya, nkeya dusangayo zivuga kw’ikoreshwa ry’ingabire zihishura, ariko kenshi cane izo dusangayo zivuga ku ngabire zo kuvuga. Kuko har’iho kuzazanirwa mw’ishengero ry’i Korinto kubera gukoresha nabi izo ngabire, Paulo yarahebeye ico kibazo igice cose ca cumi na kane c’icete ca mbere candikiwe ab’i Korinto.

Ikibanzo ca mbere ni ikoreshwa ry’ingabire yo kuvuga indimi nsha, kuko nk’uko tumaze kubibona mu gice no kubatizwa muri Mpwemu Yera, uwizera wese amaze kubatizwa muri Mpwemu Yera afise ububasha bwo kuvuga mu ndimi nsha igihe cose yishakiye. Ab’i Korinto bavuga mu ndimi nsha cane iyo bakoranye, ariko na vyo nyene bakabigira mu mivurungano.

Ingene Ingabire yo Kuvuga Izindi Ndimi Ikoreshwa

(The Different Uses of Other Tongues)

Ni nkenerwa cane ko dutahura itandukaniro riri hagari yo gukoresha indimi zitamenyeka mu bantu hamwe no kuzikoresha wiherereye. N’aho uwizera wese amaze kubatizwa muri Mpwemu Yera ashobora kuvuga ururimi rutamenyekana ah’ashakiye hose, ntibisobanura kw’Imana ica imukoresha muri ya ngabire yo kuvuga ururimi rutamenyekana ku nyungu y’ishengero. Intumbero ya mbere y’ikoreshwa ry’ururimi rutamenyekana wiherereye ni kwishikanira Imana. Ab’i Korinto, barakorana bagaca batangura kuvuga mu ndimi bose ata n’umwe asobanura ivyo bavuga, kandi rero, nta muntu n’umwe yubakwa cank’afashwe n’ivy’uwundi avuga (raba 1Kor. 14:6-12, 16-19, 23, 26-28).

Inzira yo gutandukanya ingabire y’ururimi rusha ruvugwa ku nyungu y’ishengero ryose cank’ingabire y’ururimi ruvugwa wiherereye ku nyungu ya wewe nyene ni uko ururimi ruvugirwa mu mwiherero vyitwa gusenga mu ndimi nsha ariko ururimi ruvugwa ku nyungu y’ishengero rwitwa kuvuga mu ndimi nsha. Paulo yarabivuze ko mu gice ca cumi na kane c’icete yandikiye ab’i Korinto. Itandukaniro riri hehe?

Iyo dusenga mu ndimi nsha, n’impwemu yacu iba iriko irasenga Imana (raba 1Kor. 14:2, 14). Ariko, igihe umuntu asizwe amavuta giturumbuka yo kuvuga mu zindi ndimi, kukw’Imana igomba kuvugana n’ishengero ryayo (raba 1Kor. 14:5), ubimenya igihe Imana iciye itanga gusobanura urwo rurimi.

Nkukw’ivyanditswe bibivuga, dushobora gusenga mu ndimi nsha nkuko dushaka (raba 1Kor. 14:15), arikw’ingabire yo kuvuga izindi ndimi ikora nkuko Mpwemu Yera avyishakiye (raba 1Kor. 12:11).

Ingabire yo kuvuga mu zindi ndimi iherekezwa n’ingabire yo gusobanura izo ndimi nsha. Gusenga mu ndimi kubw’inyungu zawe, ntibisaba ko hagira ingabire yo gusobanuro urwo rurimi rusha. Paulo yavuzekw’igihe asenga mu ndimi nsha ubwenge bwiwe buragumbaha (raba 1 Kor. 14:14).

Igihe umuntu asenga mu ndimi aba arikw’ariyubaka wenyene (raba 1 Kor. 14:4), arikw’ ikoraniro ryose ryubakwa igihe ingabire yo kuvuga izindi ndimi itanguye gukora kandi iherekejwe n’ingabire yo gusobanura indimi (raba 1 Kor. 14:4b-5).

Uwizera wese ategerezwa gusenga mu ndimi imisi yose kugira ateze imbere imigenderanire yiwe n’Umwami. Ikintu ciza kiri mu gusenga mu ndimi ntibisaba ubwenge bwawe kugira ico bukora. Urashobora gusenga mu ndimi n’igihe ubwenge bwawe buba buriko burakora ibindi. Paulo yabwiye ab’i Korinto, “Nshimira Imana yuko mbarusha mwese kuvuga mu ndimi zitamenyekana”(1 Kor. 14:18, hongeweko insobanuro). Yategerezwa kuba afata akanya gakwiye ko kuvuga mu ndimi kugira ashik’aho arusha ishengero ry’ ab’i Korinto!

Paulo yaravuze kandi yukw’igihe dusenga mu ndimi nsha, tuba turiko “dushima Imana” (1 Kor. 14:16-17). Gatatu kose “ururimi rwanje rutamenyekana”igihe nsenga ndamaze kwumva abantu bene urwo rurimi bambwira ivyo nasenze. Aho hose navuga mu kiyapani. Rimwe nabwiye Imana mu kiyapani, nti “Uri mwiza cane.” Ikindi gihe mvuga. Nti “Urakoze cane.” Ikindi gihe mvuga, nti “Nuze vuba, nuze vuba, ndakurindiriye.” Mbega ntibitangaje? Sinigeze n’iga n’ijambo rimwe ry’ikiyapani, arikw’incuro zitatu zose “narashimye Umwami” mu rurimi rw’ikiyapani!

Impanuro ya Paulo Igihe Tuvuga Izindi Ndimi

(Paul’s Instructions for Speaking in Tongues)

Impanuro ya Paulo kw’ishengero ry’i Korinto yarumvikana cane. Mw’ikoraniro iryariryo ryose, abantu bari bemerewe kuvugira izindi ndimi hejuru bari babiri canke batatu. Kandi bose ntibashobora kuvugira rimwe, ariko bategerezwa guhana imbu mu kuvuga (raba 1Kor. 14:27).

Paulo ntiyavuze gusa yuko “izindi ndimi” zivugwa n’abantu batatu, yavuze kandi ko kizira abantu barenga batatu bavuga mu ndimi mw’ikoraniro iryari ryo ryose. Biyumvira ko hagize abantu batatu bakunda kuvugishwa mu zindi ndimi, umwe wese muri bo ashobora kurindira Mpwemu Yera akamuha “iganuke mu rundi rurimi” nkuko Mpwemu agomba kwigaragaza mw’ishengero ryiwe. Si ko bimeze, impanuro ya Paulo yarigushobora gushingira Mpwemu Yera akarimgi mu gushinga akarimbi k’igitigiri c’abantu bategerezwa gutanga ubuhanuzi kw’ikoraniro. Iyo Mpwemu ataba ashobora guha iyo ngabire abantu barenga batatu mw’ikoraniro rimwe, Paulo ntiyari kurinda abivugako.

Niko bimeze no ku ngabire yo gusobanura izindi ndimi. Vyiyumvirwa yuko abantu barenga umwe bashobora kurindira Mpwemu gushika abahaye insobanuro “ururimi rutamenyeka.” Abo bantu bakwitwa “abasobanuzi b’indome ku yindi” (raba 1 Kor. 14:28), igihe cose bakoreshejwe mur’iyo ngabire yo gusobanura izindi ndimi. Namba bimeze gurtyo, ivyo Paulo yahanura, aho yavuga ati, “hagire umuntu umwe abisobanura” (1 Kor. 14:27). Kumbure ntiyarikw’avuga yuk’umuntu umwe gusa ari we ategerezwa gusobanura indimi zose zitamenyekana zivugirwa ngaho; ahubwo yahanura ko “batosigana canke bahiganire gusobanura “ ubuhanuzi bumwe nyene. Igihe umusobanuzi umwe asobanuye ubuhanuzi buri mu rurimi rumwe rutamenyekana, ni ho uwundi musobanuzi atari yemerewe gusobanura ubwo buhanuzi nyene, naho yiyumvira kw’ari we yatanze insobanuro nziza cane.

Muri rusangi, vyose bitegerezwa kugirwa “neza kandi mu rutonde” mw’ishengero—ntihakwiriye kuba urudavagi rw’insobanuro zizazanira abantu. Vyongeye, abizera bategerezwa kwubaha abandi bizera bari mw’ikoraniro, nkuko Paulo yanditse:

Nukw’ishengero ryose, iyo rikoraniye hamwe, bose bavuga indimi zitamenyekana, hakinjiramw’abantu cank’abatizera ntibovuga yuko mwasaze? (1 Kor. 14:23).

Ico ni co car’ikibazo mw’ishengero ry’i Korinto—bose bavugira rimwe mu zindi ndimi, kandi kenshi na bazisobanura bariho.

Impanuro Zijanye n’Ingabire zo Guhishura

(Some Instruction Concerning Revelation Gifts)

Paulo yaratanze impanuro zijanye n’”ingabire zo guhishura” n’ingene zikoreshwa n’abavugishwa n’Imana:

Kandi n’abavugishwa n’Imana bavuge ari babiri canke batatu, abandi babigenzure. Arik’uwundi yicaye niyagira ico ahishurirwa, uwabanje ahore. Kuko mwese mushobora kuvugishwa n’Imana umwe-umwe, ngo bose bige, ngo bose bahanurwe. Impwemu z’abavugishwa n’Imana ziganzwa na bo: kukw’Imana atar’iy’umuvuru- ngano, ariko n’iy’amahoro. Nk’uko bimeze mu mashengero yose y’abera (1 Kor. 14:29-33).

Nk’uko har’abanyeshengero b’i Korinto benshi bakoreshwa mu ngabire yo gusobanura izindi ndimi bari bazwi nk’”abasobanuzi,” ni ko har’abantu bakoreshwa cane mu ngabire yo kuvugishwa n’Imana bazwi nk’ “abavugishwa n’Imana.” Aba ntibashobora kugereranywa n’abavugishwa n’Imana bo mw’Isezerano rya Kera cank’uwitwa Agabo mw’Isezerano Rishasha (raba Ivyak. 11:28; 21:10). Ahubwo, igikorwa cabo ca garukira mw’ishengero barimwo.

Kuko vyashika hakaba abavugishwa n’Imana barenga batatu mw’ikoraniro rimwe, Paulo yongeye gushinga akarimbi, avuga yukw’”abavugishwa n’Imana bategerezwa kuba babiri canke batatu.”ibi birasubira kutwereka yukw’igihe Mpwemu Yera atanze ingabire mw’ishengero, umwe canke batatu bategerezwa kurindira gushika aho bakira izo ngabire. Namba bimeze gurtyo, impanuro ya Paulo yotuma Mpwemu atagitanga impanuro zungura umubiri wose, kuko yashingiye Mpwemu akarimbi k’abantu bategerezwa kuvuga.

Igihe har’abavugishwa barenga batatu, abo barengako, n’aho babujijwe kuvuga, barashobora gufasha gusuzuma y’ukw’ivyacuzwe ari vyo. Ibi kandi vyerekana ububasha bafise bwo kurobanura impwemu kandi bisobanura ko na bo bashobora kurindira Mpwemu Yera abakoreshe mu ngabire arikw’akoreshamwo abandi nkukw’avyishakiye. Ahandi ho bashobora gusuzuma ubuhanuzi n’uguhishurirwa muri rusangi, mu kwemezwa ko bijanye n’uguhishurirwa Imana iriko irabaha (nkuko bimeze mu vyanditswe), ikintu uwizera wese ashobora gukora iyo akuze mu kwizera.

Paulo yavuze yukw’aba bavugishwa n’Imana bategerezwa kuvugisha bakurikirana (raba 1Kor. 14:31) kandi kw’“impwemu z’abavugishwa ziganzwa na bo” (1 Kor. 14:32), vyerekana k’umuvugishwa wese ashobora kwigumya nta ciremwo uwundi, n’ah’aba ahawe ubuhanuzi cank’uguhishurirwa kuva kuri Mpwemu ashaka kubwira ishengero, arik’umwe wese ashobora gusuzuma ibitangwa n’uwundi abwira umubiri wose.

Ni co kimwe n’ingabire zo kuvuga zikoreshwa mu bizera. Igihe umuntu ahawe iganuke mu rurimi rutamenyekana cank’ubuhanuzi bivuye ku Mwami, arashobora kubiguma gushika igihe ciza mw’ikoraniro. Vyoba bibi cane gucira hagati ubuvugishwa bw’uwundi cank’inyigisho kugira utange ubuhanuzi Imana iguhaye.

Igihe Paulo yavuga, ati “Mwese mushobora kuvugishwa n’Imana umwe-umwe” (1 Kor. 14:31), ibukako yarikw’abwira abavugishwa n’Imana baronse uubuhanuzi. Har’abantu bakuye amajambo ya Paulo mu yandi, bigisha k’umuntu wese ashobora kuvugishwa igihe cose bakoranye. Ingabire yo kuvugishwa itangwa nk’uko Mpwemu avyishakiye.

Mur’iki gihe, kiruta ibindi bihe vyose, ishengero rirakenye imfashanyo ya Mpwemu Yera, ububasha bwiwe, ukubaho kwiwe n’ingabire ziwe. Paulo yahanuye abizera b’i Korinto “kwifuza cane ingabire za Mpwemu, cane cane kuvugishwa n’Imana” (1 Kor. 14:1). Ibi vyerekanak’urugero rwacu rwo kwifuza rutegerezwa kugaragarira mu ngabire za Mpwemu, ahandi ho Paulo ntiyari gutanga iyo nyigisho. Umukozi agira abigishwa, yifuza gukoreshwa kubw’icubahiro c’Imana, azokwifuza ingabire za Mpwemu kandi yigishw n’abigishwa biwe kugira nk’uko nyene.