انجیل پر است از مثالهایی از زنان و مردانی که ناگهان قدرت ماورایی از روح القدس دریافت کردند. در عهد جدید، این قدرت های ماوراء طبیعی، «عطایای روح» نامیده می شوند. آنها عطیه نامیده می شوند از این روی که اکتسابی نیستند. اما نباید فراموش کنیم که خداوند آنهایی را که مورد اعتمادش هستند ترفیع می دهد. مسیح گفت: «آنكه‌ در اندك‌ امين‌ باشد درامر بزرگ‌ نيز امين‌ بُوَد و آنكه‌ در قليل‌ خائن‌ بُوَد دركثير هم‌ خائن‌ باشد» (لوقا 10:16). بنابراین، عطایای روح القدس احتمالاً به کسانی داده خواهد شد که صداقت و امانتداری خود را در برابر خداوند ثابت کرده باشند. کاملاً در تسلیم روح القدس بودن، بسیار مهم است و خداوند چنین افرادی را برای دادن قدرت خارق العاده انتخاب می کند. از سویی دیگر، یکبار خداوند الاغی را برای پیشگویی انتخاب کرد، پس او هر کس را که بخواهد می تواند به کار برد. اگر او می خواست صبر کند تا ما کامل شویم، اصلاً هیچ کدام از ما را انتخاب نمی کرد!

در عهد جدید، عطایای روح القدس که 9 مورد هستند در اول قرنتیان 12 آمده است:

مثلا روح القدس به یکی بیان حکمت عطا میکند و به دیگری بیان معرفت به یکی ایمان میبخشد و به دیگری قدرت شفا دادن، به یکی قدرت اعجاز و به دیگری قدرت نبوت و به سومی عطیۀ تشخیص ارواح عطا میکند ، به یکی قدرت تکلم بزبانها و به دیگری قدرت ترجمه زبانها را میبخشد (اول قرنتیان 8:12-10).

دانستن اینکه هر عطیه را چطور باید تعریف کنیم، برای استفاده توسط خداوند ، ضروری نیست. رسولان، کاهنان، پادشاهان در عهد عتیق و همینطور خادمان اولین کلیساهای عهد جدید همه از عطایای روح استفاده کردند بدون اینکه بدانند چطور باید آنها را طبقه بندی و یا تعریف کنند. با این حال، از آنجایی که عطایای روح در عهد جدید برای ما طبقه بندی شده، باید چیزی وجود داشته باشد که خدا می خواهد ما بدانیم. در واقع، پولس نوشت، «و اما در بارۀ عطایای روح القدس: ای برادران ، من نمیخواهم در این خصوص بی اطلاع باشید» (اول قرنتیان 1:12).

دسته بندی نَه عطیه (The Nine Gifts Categorized)

نه عطیۀ روح به طور مفصل تر در سالهای اخیر به سه دسته تقسیم شده است: 1) عطایای سخن که انواع مختلف زبان، قدرت تعبیر زبانها و نبوت هستند، 2) عطایای مکاشفه که بیان معرفت، بیان حکمت و تشخیص ارواح هستند، 3) عطایای قدرت که قدرت اعجاز، ایمان و عطایای شفا هستند. سه مورد از این عطایا چیزی می گویند؛ سه مورد چیزی را آشکار می کنند و سه مورد هم کاری انجام می دهند. تمام این عطایا به جز انواع زبانها و قدرت تعبیر زبانها (که مربوط به عهد جدید هستند)، در عهد عتیق بازنمود یافتند.

عهد جدید هیچ دستورالعملی در رابطه با استفادۀ «عطایای قدرت» ارائه نمی دهد و تنها توضیح مختصری دربارۀ چگونگی استفاده از «عطایای مکاشفه» دارد. اما دربارۀ استفادۀ درست از «عطایای سخن» آموزه های مفصلی از پولس وجود دارد و احتمالاً دو دلیل برای این مسئله وجود دارد.

اول، عطایای سخن آنهایی هستند که در گردهمایی های کلیسا بسیار رخ می دهند در حالی که عطایای مکاشفه به ندرت و عطایای قدرت از همه کمتر رخ می دهند. در نتیجه ما به تعالیم بیشتری در رابطه با عطایایی که به دفعات بیشتری رخ می دهند، نیاز داریم.

دوم، عطایای سخن بیشترین همکاری را از جانب انسان ایجاب می کنند و بنابراین احتمال اینکه به غلط استفاده شوند زیاد است. بسیار آسانتر است که پیشگویی را تباه کنیم و یا چیزی به آن اضافه کنیم تا اینکه عطایای شفا را از بین ببریم.

زمانی که روح اراده می کند (As the Spirit Wills)

بسیار مهم است که بدانیم، عطایای روح زمانی داده می شوند که او اراده می کند، نه زمانی که شخص می خواهد. انجیل این مسئله را تقریباً روشن کرده است:

اما کلیۀ این عطایا کار یک روح واحد است و او آنها را بر طبق ارادۀ خود به هر کس عطا می فرماید (اول قرنتیان 11:12 همراه با تاکید).

و در ضمن ، خدا با آیات و و عجایب و انواع معجزات و عطایای روح القدس طبق ارادهً خود گواهی آنان را تصدیق فرمود (عبرانیان 4:2، همراه با تاکید).

ممکن است شخصی بارها در عطایای خاصی مورد استفاده قرار بگیرد، اما هیچ کس صاحب آنها نیست. اینکه شما یکبار برای انجام معجزه ای تدهین شده اید دلیلی نیست بر اینکه می توانید معجزه را هر زمانی که خواستید انجام دهید؛ تضمینی نیز بر این نیست که شما دوباره معجزه ای انجام خواهید داد.

در ادامه به طور خلاصه چند نمونۀ انجیلی از هر عطیه را بررسی خواهیم کرد. اما یادتان باشد که خداوند قدرت و رحمت خود را به روش های نامحدودی می تواند آشکار کند، بنابراین تعریف اینکه عطایا هر بار چطور عمل می کنند بسیار مشکل است. به علاوه، هیچ تعریفی برای این نه عطیه در کتاب مقدس وجود ندارد، تنها چیزی که داریم عنوان آنهاست. بنابراین، ما می توانیم به مثالهای انجیل نگاهی داشته باشیم و تلاش کنیم که بفهمیم هر کدام تحت چه عنوانی قرار می گیرند، و در نهایت با توجه به تفاوت های ظاهری آنها، تعریفشان کنیم. از آنجایی که روح القدس به روش های زیادی می تواند خود را از طریق عطایای ماورایی بازنمود کند، ارائۀ تعاریف خیلی صریح عاقلانه نیست. برخی از عطایا می توانند ترکیبی از چند عطیه باشند. پولس دربارۀ این خطوط نوشت:

عطایای روحانی گوناگون است اما همۀ آنها را یک روح میبخشد. خدمات ما گوناگون است اما تمام این خدمات برای یک خداوند است. فعالیتهای ما نیز مختلف است اما یک خدا است که در همه عمل میکند. در هر فرد، روح خدا به نوعی خاص برای خیریت تمام مردم تجلی می کند (اول قرنتیان 4:12-7، همراه با تاکید).

عطایای قدرت (The Power Gifts)

1) عطایای شفا: واضح است که عطیای شفا با افراد مریض که شفا می یابند، سر و کار دارند. آنها اغلب به عنوان موهبتی ناگهانی و ماورایی تعریف می شوند که برای شفای افرادی که از لحاظ جسمانی بیمارند، هستند و به نظر من دلیلی وجود ندارد که این مسئله را مورد تحقیق قرار دهیم. در فصل قبل، مثالی از عطیۀ شفا بررسی کردیم از عیسی زمانی که مردِ کنار استخر بیت حسدا را شفا داد، آشکار شد (یوحنا 2:5-17 را ببینید).

خداوند الیشع را برای شفای نعمان جذامی که اهل سوریه و بت پرست بود، استفاده کرد (دوم پادشاهان 1:5-14 راببینید). همانطوری که هنگام بررسی سخنان مسیح در لوقا27:4 دربارۀ شفا یافتن نعمان، متوجه شدیم، الیشع هر زمانی که می خواست قادر به شفا جذامی ها نبود. ناگهان به او به صورت ماورایی الهام شد که نعمان را به غوطه ور شدن در رود اردن هدایت کند و زمانی که نعمان سرانجام اطاعت کرد، شفا یافت.

خداوند پطرس را برای شفای مرد فلجی که کنار دروازۀ زیبا می نشست، از طریق عطۀ شفا، انتخاب کرد (اعمال رسولان 1:3-10). نه تنها این مرد شفا یافت، بلکه این نشانۀ ماورایی، بسیاری از مردم را به شنیدن انجیل از زبان پطرس جذب کرد و در آن روز در حدود پنج هزار نفر به کلیسا اضافه شدند. عطایای شفا بارها دو هدف را به انجام رساند، شفای بیماران و ترغیب مردم نجات نیافته به سوی مسیح.

زمانی که پطرس پیغام خود را به مردمی که در آن روز جمع شده بودند می رساند، گفت:

ای اسرائیلیان چرا از دیدن این امر تعجب میکنید؟ چرا به ما خیره شده اید؟ خیال میکنید که ما این شخص را با تقوی و نیروی خود شفا داده ایم ؟ (اعمال رسولان 12:3).

پطرس تصدیق کرد که به دلیل قدرت و یا تقدسش نبوده که خداوند او را برای شفای مرد مفلوج استفاده کرده است. یادتان باشد که پطرس تنها دو ماه قبل از این معجزه حتی انکار کرده بود که مسیح را می شناسد. این حقیقت در صفحات اول اعمال رسولان، که خداوند پطرس را چنین معجزه وار به کار برد، به ما اطمینان می دهد که خداوند زمانی که بخواهد ما را هم مورد استفاده قرار خواهد داد.

اینکه پطرس می دانست که مرد توسط «عطیۀ شفا»، بهبود یافته باشد، بسیار بعید به نظر می رسد. تنها چیزی که او می دانست این بود که همراه با یوحنا از کنار مرد مفلوجی رد می شدند که ناگهان احساس کرد برای شفای این مرد با ایمان مسح شده است. بنابراین در حالی که با دست راست او را گرفت و بلندش کرد، به او امر کرد که به نام عیسی راه رود. مرد مفلوج «جست و خیز کنان و حمد گویان به راه افتاد.» پطرس این رویداد را اینگونه توضیح داد:

قدرت نام عیسی این شخص را که می بینید و می شناسید نیرو بخشیده است . بوسیلۀ ایمان به نام او این کار انجام شده است. آری ، در حضور جمیع شما ایمان به عیسی او را سالم و تندرست کرده است (اعمال رسولان 16:3).

ایمان خاصی لازم است که بازوی مرد مفلوجی را بگیریم و او را بلند کنیم و توقع داشته باشیم که راه برود! همراه با این عطیۀ خاص شفا، ایمانی لازم است که رخ دادن آن را مهیا کند.

برخی معتقدند که علت اینکه این عطیه به صورت جمع (عطایا) به کار می رود این است که انواع مختلفی از عطایا برای بیماری های متفاوت وجود دارد. آنهایی که بارها برای عطایای شفا مورد استفاده قرار گرفته اند متوجه شده اند که برخی بیماری ها از طریق خدمت آنها بیشتر از بیماری های دیگر شفا می یابند. مثلاً، فیلیپس مبشر، بیشتر افراد مفلوج و لنگ را شفا می داد (اعمال رسولان 7:8). یا مثلاً برخی از مبشران قرن گذشته هستند که بسته به اینکه کدام عطایای شفا بیشتر از طریق آنها آشکار شده باشد، موفقیت زیادی در شفا دادن نابینایی و ناشنوایی و بیماری های قلبی داشته اند.

2) عطیۀ ایمان و معجزه کردن: عطیۀ ایمان و عطیۀ معجزه کردن به نظر بسیار شبیه به هم هستند. در هر دو فردی که تدهین شده، ناگهان ایمانی را برای غیرممکن دریافت می کند. تفاوت میان این دو اغلب این صورت تعریف می شود: با عطیۀ ایمان به شخصِ مسح شده، ایمان داده می شود تا معجزه ای برای خودش دریافت کند در صورتی که با عطیۀ انجام معجزه، به شخص ایمان داده می شود که معجزه ای برای شخص دیگری انجام دهد.

گاهی از عطیۀ ایمان به عنوان «ایمان خاص» یاد می شود زیرا این عطیه در واقع نوعی ایمان ناگهانی ورای ایمان معمولی است. ایمان معمولی، از شنیدن وعدۀ خداوند می آید، اما ایمان خاص از دهشی ناگهانی توسط روح القدس است. آنهایی که این ایمان خاص را تجربه کرده اند، می گویند که چیزهایی که به نظرشان غیر ممکن بوده ناگهان ممکن می شود، و در واقع شک کردن برایشان غیر ممکن می شود. در مورد عطیۀ انجام معجزه هم همینطور است.

داستان شَدرَك‌ و ميشك‌ و عَبِدنَغو، دوستان دانیال، مثالی عالی هستند که نشان می دهند چطور شک کردن غیرممکن است. زمانی که آنها را به دلیل عدم تعظیم در مقابل بُت پادشاه، در تون آتش انداخته شدند، به همۀ آنها عطیۀ ایمان خاص داده شد. برای اینکه در شعله های داغ و گدازان زنده بمانیم، باید ایمانی بیش از ایمان معمولی داشته باشیم! بیایید نگاهی داشته باشیم به ایمانی که این سه مرد در برابر پادشاه از خود نشان دادند:

شَدرَك‌ و ميشك‌ و عَبِدنَغو در جواب‌ پادشاه‌ گفتند: «اي‌ نَبوكَدنَصَّر! درباره‌ اين‌ امر ما را باكي‌ نيست‌ كه‌ تو را جواب‌ دهيم‌. اگر چنين‌ است‌، خداي‌ ما كه‌ او را مي‌پرستيم ‌ قادر است‌ كه‌ ما را از تون‌ آتش‌ ملتهب‌ برهاند و او ما را از دست‌ تو اي‌ پادشاه‌ خواهد رهانيد. اگر نه (اگر ما را به درون آتش نیفکنی)، اي‌ پادشاه‌ تو را معلوم‌ باد كه‌ خدايان‌ تو را عبادت‌ نخواهيم‌ كرد و تمثال‌ طلا را كه‌ نصب‌ نموده‌اي‌ سجده‌ نخواهيم‌ نمود (دانيال 16:3-18، همراه با تاکید).

توجه داشته باشید که عطیه حتی قبل از به آتش افکنده شدن آنها در حال عمل بود. در ذهن آنها شکی نبود که خداوند آنها را خواهد رهانید.

زمانی که ایلیا به مدت سه سال و نیم قحطی دوران پادشاه ظالم اخاب، که توسط کلاغها غذایش تهیه می شد، همان ایمان خاص را داشت (اول پادشاهان 1:17-6 را ببینید). ایمانی بیش از ایمان معمولی نیاز است که شخص اطمینان داشته باشد که خداوند پرندگان را برای رساندن غذای صبح و عصر به او استفاده خواهد کرد. اگرچه خداوند هیچ گاه وعده نداده است که کلاغها غذای روزانۀ ما را تامین خواهند کرد، اما می توانیم با ایمان معمولی که داریم مطمئن باشیم که خداوند نیازهای ما را برآورده خواهد کرد، زیرا او خود این وعده را داده است (متی 25:6-34 را ببینید).

معجزه بارها در طول خدمت موسی رخ داد. او زمانی که دریای سرخ را به دو نیم کرد (خروج 13:14-31 را ببینید). و زمانی که بلاهای مختلف در مصر شایع شدند، این عطیه را به کار برد.

عیسی هم زمانی که با چند ماهی و چند قرص نان 5000 نفر را غذا داد، در واقع معجزه کرد (متی 15:14-21 را ببینید).

اینکه پولس، علیما را که مانع خدمت او در جزیرۀ قبرس بود نابینا کرد (سبب نابینا شدن او شد)، هم معجزه ای بود که توسط او انجام پذیرفت (اعمال رسولان 4:13-12 را ببینید).

عطایای مکاشفه (The Revelation Gifts)

1) کلام معرفت و کلام حکمت: عطیۀ بیان معرفت اغلب به عنوان ابلاغ ناگهانی و ماورایی اطلاعاتی خاص، گذشته یا آینده، تعریف می شود. خداوندی که همۀ علم ها را دارد، برخی مواقع بخشی کوچک (شاید به همین دلیل کلام یا کلمه معرفت نامیده می شود) از آن علم را افشاء می کند. یک کلمه بخشی کوچک از جمله است و یک کلمه از دانش بخش کوچکی از دانش خواهد بود.

کلام حکمت بسیار شبیه به کلام معرفت است، اما اغلب به عنوان ابلاغ ماورایی و ناگهانی دانشی که از رخدادهای آینده خبر می دهد، تعریف می شود. مفهوم حکمت معمولاً شامل چیزی دربارۀ آینده است. اما این تعاریف تا حدی نظری هستند.

بیایید نگاهی بر مثالی از کلام حکمت که در عهد عتیق ثبت شده، بیندازیم. پس از آنکه الیشع، نعمان جذامی اهل سوریه را شفا داد، نعمان برای سپاسگذاری به او میزان زیادی پول داد. الیشع پول را نگرفت تا کسی فکر نکند که شفای نعمان به جای اینکه از طرف خداوند به او اعطا شده باشد، با پول خریده شده است. اما جیحزی غلام الیشع، با خود فکر کرد که فرصتی برای کسب ثروت به دست آورده است و به همین دلیل پنهانی مبلغی از پول مورد نظر نعمان را گرفت. پس از آنکه جحیزی وزنۀ نقره را که با فریبکاری به دست آورده بود پنهان کرد، نزد الیشع رفت. سپس می خوانیم،

و اِليشَع‌ وي‌ را گفت‌: «اي‌ جِيحَزي‌ از كجا مي‌آيي‌؟» گفت‌: «بنده‌ات‌ جايي‌ نرفته‌ بود.» اليشع‌ وي‌ را گفت‌: «آيا دل‌ من‌ همراه‌ تو نرفت‌ هنگامي‌ كه‌ آن‌ مرد از ارابة‌ خود به‌ استقبال‌ تو برگشت‌؟» (دوم پادشاهان 25:5-26).

خداوند که عمل زشت جیحزی را می دانست، به طور ماورایی به الیشع مسئله را الهام کرد. اما این داستان نشان می دهد که الیشع از عطیۀ کلام معرفت «برخوردار نبود»؛ یعنی همه چیز را دربارۀ همه و در همۀ زمانها نمی دانست. اگر او کلام معرفت داشت، جحیزی حتی تصور نمی کرد که بتواند گناه خود را پنهان کند. الیشع تنها زمانی که خداوند به او به طور ماورایی مسائل را آشکار می کرد، چیزها را می دانست. عطیه زمانی عمل می کرد که روح اراده می کرد.

مسیح هم زمانی که به زن سر چاه سامریه گفت که او پنج شوهر داشته، از بیان معرفت استفاده کرده بود

(یوحنا 17:4-18 را ببینید).

پطرس هم توسط همین عطیه متوجه شد که حنانیا و سفیره به جماعت حاضر در کلیسا دروغ گفتند و پولی که دادند کل پول حاصل از فروش زمین نبود (اعمال رسولان 1:5-11 را ببینید).

در مورد کلام حکمت، مظاهر زیادی در رسولان عهد قدیم از این عطیه می بینیم. توسط کلام حکت بود که رخدادهایی را در آینده پیش بینی می کردند. به مسیح هم این عطیه بارها اعطا شده بود. او ویران شدن اورشلیم، به صلیب کشیده شدن خودش، و حوادثی که قبل از آمدنش برای بار دوم رخ خواهند داد را پیش بینی کرده بود (لوقا 22:17-36 و 6:21-28 را ببینید).

یوحنای رسول هم زمانی که داوری دوران رنج و عذاب برایش آشکار شد از همین عطیه استفاده کرده بود.

2) عطیۀ تشخیص ارواح: این عطیه اغلب به عنوان توانایی ناگهانی و ماوراییِ دیدن و یا تشخیص دادن آنچه در عالم غیرمادی رخ می دهد، تعریف می شود.

رویایی که از طریق چشم و یا ذهن فردی مومن دیده می شود می تواند نوعی از تشخیص ارواح باشد. این عطیه مومن را قادر می سازد که فرشتگان، شیاطین، و حتی خود عیسی مسیح را ببیند، همانطوری که پولس بارها از طریق این عطیه با عالم غیر عادی ارتباط برقرار کرد (اعمال رسولان 9:18-10؛ 17:22-21؛ 11:23 را ببینید).

زمانی که الیشع و خادمش تحت تعقیب سپاهیان سوریه بودند، متوجه شدند که در شهر دوتان محاصره شده اند. زمانی که خادم الیشع برای بررسی اوضاع بیرون شهر رفت، متوجه شد که سربازان شهر را محاصره کرده اند و به همین دلیل اندکی نگران شد:

او گفت‌: «مترس‌ زيرا آناني‌ كه‌ با مايند از آناني‌ كه‌ با ايشانند بيشترند.» و اليشع‌ دعا كرده‌، گفت‌:« اي‌ خداوند چشمان‌ او را بگشا تا ببيند.» پس‌ خداوند چشمان‌ خادم‌ را گشود و او ديد كه‌ اينك‌ كوههاي‌ اطراف‌ اليشع‌ از سواران‌ و ارابه‌هاي‌ آتشين‌ پر است‌ (دوم پادشاهان 16:6-17).

آیا می دانستید که فرشتگان سوار بر اسب های غیرمادی و در ارابه های غیرمادی می رانند؟ شما اینها را روزی در بهشت خواهید دید اما به خادم الیشع قدرت دیدن آنها در روی زمین عطا شد.

از طریق این عطیه، فردی مومن می تواند روح شیطانی که کسی را پریشان می کند، و نوع آن را تشخیص دهد.

این عطیه نه تنها شامل دیدن عالم روحانی بلکه شامل هر نوع درک و دریافتی از این عالم می شود. شنیدن صدایی از عالم روحانی، مثلاً شنیدن صدای خداوند، نمونه ای از این عطیه است.

نهایتاً، این چنانچه برخی تصور می کنند، «عطیۀ تشخیص» نیست. آنهایی که ادعا می کنند این عطیه را دارند، برخی مواقع تصور می کنند که می توانند متوجه نیات دیگران شوند، اما عطیه ای که آنها دارند در واقع «عطیۀ انتقاد و داوری کردن دربارۀ دیگران» است. حقیقت این است که شما قبل از نجات یافتن این «عطیه» را داشتید، و حالا که نجات یافته اید، خداوند می خواهد که برای همیشه آن را از شما دور کند!

عطایای سخن (The Utterance Gifts)

1) عطیۀ نبوت: این عطیه توانایی ناگهانی و ماورایی صحبت کردن از طریق الهام الهی و به زبان شخص صحبت کننده است. می تواند همیشه با «بدین گونه خداوند می گوید،» شروع شود.

این عطیه، موعظه کردن و یا تعلیم دادن نیست. تعلیم و موعظۀ الهام شده شامل عنصر پیشگویی نیستند زیرا آنها توسط روح القدس تدهین شده اند، اما این دو در صریح ترین معنای خود، پیشگویی نیستند. بسیار رخ می دهد که واعظ یا مدرسی چیزهایی را از طریق الهام ناگهانی و بدون نقشۀ قبلی بگویند، اما این در واقع پیشگویی نیست، اگرچه به نظر من می توان آن را مبنی بر پیشگویی دانست.

عطیۀ نبوت به خودی خود برای تذهیب کردن، ترغیب کردن و تسلی دادن است:

اما از طرف دیگر آنکه نبوت میکند برای تقویت و تشویق و تسلی دیگران با آنها سخن میگوید (اول قرنتیان 3:14).

بنابراین عطیۀ نبوت ، به خودی خود شامل مکاشفه نمی شود. یعنی این عطیه چیزی را دربارۀ گذشته، حال و آینده آشکار نمی کند. اما چنانچه قبلاً هم گفتم، عطایای روح القدس در پیوستگی با یکدیگر عمل می کنند، و بیان معرفت و بیان حکمت می توانند از طریق نبوت انتقال داده شوند.

زمانی که می شنویم کسی در جمعی نبوت می کند و اتفاقات آینده را پیش بینی می کند، درواقع ما فقط پیشگویی را نمی شنویم بلکه کلام حکمت را از طریق عطیۀ نبوت می شنویم. نبوت معمولاً مانند خواندن کلام تشویق کنندۀ خداوند در انجیل شنیده می شود، مثلاٌ «در خداوند و در قدرت او محکم باشید» و «من هرگز شما را ترک نخواهم کرد.»

برخی معتقدند که پیشگویی های عهد جدید نباید مسائل «منفی» را در بر داشته باشند در غیر این صورت با مسئلۀ «تشویق و ترغیب و تسلی» تناسبی نخواهند داشت. اما این طرز فکردرست نیست. اینکه آنچه خداوند می خواهد به بندگانش بگوید را محدود کنیم و با وجود اینکه توبیخ و سرزنش لازم است، تنها شنیدن نکات مثبت را روا بدانیم به این معناست که خود را بالاتر از پروردگار می دانیم. سرزنش هم می تواند نوعی تشویق و ترغیب باشد. پیغام های خداوند به هفت کلیسا در آسیا، که در مکاشفۀ یوحنا ثبت است، شامل عنصر سرزنش است. آیا می تونیم آنها را کنار بگذاریم؟ من که اینطور فکر نمی کنم.

2) عطیۀ زبانهای مختلف و تعبیر زبانها: عطیۀ زبانهای مختلف توانایی ناگهانی و ماورایی صحبت به زبانی است که برای شخص ناآشناست. این عطیه معمولاً همراه است با عطیۀ تعبیر زبانها، که توانایی ناگهانی و ماورایی است برای برگرداندن هر آنچه در زبان ناشناخته گفته شده است.

این عطیه،در واقع تعبیر زبانها نام دارد نه ترجمۀ زبانها. بنابراین نباید انتظار ترجمۀ لغت به لغت از پیام ها به زبانهای مختلف داشته باشیم. به همین دلیل ممکن است «پیامی» کوتاه و تعبیری بلند و یا بالعکس داشته باشیم.

عطیۀ تعبیر زبانها بسیار شبیه به عطیۀ نبوت است زیرا به خودی خود شامل هیچ مکاشفه ای نمی شود و معمولاً برای تشویق و ترغیب و تسلی به کار می رود. تقریباً می توان گفت بر طبق اول قرنتیان 5:14، صحبت به زبانها به علاوۀ توانایی تعبیر آنها برابر با نبوت است:

اگر همۀ شما به زبان ها سخن گوئید خوشحالم، ولی ترجیح میدهم که همۀ شما نبوت کنید زیرا اهمیت کسی که نبوت میکند از کسی که بزبانها سخن میگوید بیشتر است ، مگر این که کسی بتواند سخن او را ترجمه نماید تا کلیسا تقویت شود.

چنانچه قبلاً هم گفتم، در انجیل هیچ دستورالعملی مبنی بر چگونگی استفاده از عطایای قدرت وجود ندارد، مطالب اندکی دربارۀ چگونگی استفاده از عطایای مکاشفه ثبت شده و آموزه های زیادی دربارۀ چگونگی استفاده از عطایای سخن وجود دارد. از آنجایی که سردرگمی زیادی در کلیسای قرنتیان در رابطه با استفاده از عطایای سخن وجود داشت، پولس تقریباً تمام فصل چهارده اول قرنتیان را به این مسئله اختصاص داد.

مهمترین مشکل، در مورد استفادۀ درست از صحبت به زبانهای دیگر است، زیرا همانطوری که در فصل مربوط به تعمید شدن در روح القدس متوجه شدیم، هر مومنی که در روح القدس تعمید می شود توانایی دعا کردن به زبانها را در هر زمانی که بخواهد، دارد. قرنتیان در برنامه های کلیسا بارها به زبانهای دیگر صحبت می کردند، اما بیشتر آنها نامنظم بود.

استفاده های مختلف زبانهای دیگر

(The Different Uses of Other Tongues)

بسیار مهم است که تفاوت میان استفادۀ عمومی و خصوصی زبانهای ناآشنا را متوجه شویم. اگرچه هر مومنی که در روح القدس تعمید شده باشد می تواند هر زمانی به زبانها سخن بگوید، اما این بدان معنا نیست که خداوند او را در عطیۀ عمومی زبانهای مختلف به کار خواهد برد. استفادۀ اصلی صحبت به زبانها در زندگی عبادتی خصوصی هر مومنی رخ می دهد. اما قرنتیان گرد هم جمع می شدند و ناگهان شروع به صحبت به زبانها می کردند بدون اینکه کسی حرفهایشان را تعبیر کند و البته چنین روشی هیچ کس را کمک یا تشویق نمی کرد (اول قرنتیان 6:14-12، 16-19، 23، 26-28 را ببینید).

یک راه برای متمایز کردن استفادۀ عمومی و خصوصی از زبانها این است که اولی را صحبت به زبانها و دومی را دعا کردن به زبانها بنامیم. پولس هر دو مورد را در فصل چهارده از اولین نامه اش به قرنتیان ذکر می کند. تفاوتها چه هستند؟

زمانی که به زبانها دعا می کنیم، روحمان در برابر خداوند مشغول دعا می شود (اول قرنتیان2:14، 14 را ببینید). اما اینکه کسی ناگهان با عطیۀ زبانهای مختلف مسح شود، پیامی از طرف خداوند برای جماعت داخل کلیسا است (اول قرنتیان 15:14 را ببینید) و اگر کسی آن را تعبیر کند، مردم معنای آن را می فهمند.

بر طبق کتاب مقدس، زمانی که اراده کنیم، می توانیم به زبانها دعا کنیم (اول قرنتیان 15:14 را ببینید)، اما عطیۀ زبانهای مختلف تنها زمانی عمل می کند که روح القدس اراده کند.

عطیۀ انواع مختلف زبانها معمولاً همراه عطیۀ تعبیر زبانها است. اما استفادۀ خصوصی از دعا کردن به زبانها معمولاً تعبیر نمی شود. پولس گفت زمانی که به به زبانها دعا می کند، عقل او بی ثمر است (اول قرنتیان 14:14 را ببینید).

زمانی که فردی به زبانها دعا می کند تنها خودش را تقویت می کند (اول قرنتیان 4:14 را ببینید)، اما زمانی که عطیۀ زبانهای مختلف به همراه عطیۀ تعبیر زبانها آشکار می شود، کل جماعت حاضر در کلیسا تقویت می شوند (اول قرنتیان 4:14-5 را ببینید).

هر مومنی باید هر روز به عنوان بخشی از رابطۀ روزانۀ خود با خداوند، به زبانها دعا کند. یکی از مسائل مهم دربارۀ دعا به زبانها این است که، در آن استفاده از عقل لازم نیست. یعنی شما می توانید حتی زمانی که مشغول کار دیگری هستید، به زبانها دعا کنید. پولس به قرنتیان گفت، «خدا را شکر که من بیش از همۀ شما به زبان ها سخن میگویم» (اول قرنتیان 18:14، همراه با تاکید). احتمالاً او زمان زیادی را صرف صحبت به زبانها کرده است تا تمام افراد کلیسای قرنتیان را شکست دهد!

پولس همچنین نوشت که زمانی که به زبانها دعا می کنیم، برخی مواقع «خداوند را سپاسگذاری می کنیم» (اول قرنتیان 16:14-17). برای من سه بار پیش آمد که کسی زبانی را که من به آن دعا می کردم متوجه شد. هر سه مرتبه من به زبان ژاپنی صحبت می کردم. یک بار به زبان ژاپنی به خداوند گفتم، «تو بسیار خوب هستی» بار دیگر گفتم، «بسیار از تو سپاسگذارم» و دیگر بار گفتم، «زود بیا، زود بیا؛ من منتظرت هستم» آیا جالب نیست؟ من هرگز ژاپنی یاد نگرفته ام، اما حداقل سه مرتبه از خداوند به زبان ژاپنی سپاسگذاری کرده ام!

آموزه های پولس برای صحبت به زبانها

(Paul’s Instructions for Speaking in Tongues)

آموزه های پولس برای کلیسای قرنتیان بسیار خاص بود. در هر گرد همایی تعداد کسانی که اجازه داشتند در جمع به زبانها صحبت کنند دو یا سه نفر بود. آنها نمی توانستند همه با هم صحبت کنند، اما باید صبر می کردند و به نوبت صحبت می کردند (اول قرنتیان 27:14).

منظور پولس این نبود که لزوماً سه «پیغام به زبانها» مجاز است، بلکه از نظر او در برنامه های کلیسا بیش از سه نفر نباید به زبانها صحبت می کردند. برخی تصور می کنند که اگر بیش از سه نفر معمولاً به زبانها صحبت می کردند، هر کدام از آنها می توانست تسلیم روح القدس شود و «پیامی به زبانها» دهد که روح می خواست در کلیسا مطرح شود. اگر اینطور نباشد، آموزه های پولس روح القدس را با محدود کردن تعداد پیام ها در گردهمایی ها، محدود می کند. اگر روح القدس هرگز بیش از سه عطیۀ صحبت به زبانها را به مردم حاضر در جمع نمی دهد، نیازی نیست که پولس چنین آموزه هایی به مردم بدهد.

همین مسئله در مورد تعبیر زبانها هم صدق می کند. برخی تصور می کنند که شاید بیش از یک نفر در جمع قادر باشد که تسلیم روح القدس شود و «پیام ها به زبانهای دیگر» را تعبیر کند. این افراد «مترجم» نام دارند (اول قرنتیان 28:14 را ببینید)، چرا که مدام از عطیۀ تعبیر زبانها استفاده می کنند. اگر این طرز فکر درست باشد، شاید این همان چیزی است که پولس در آموزه هایش زمانی که می گوید «كسي‌ ترجمه‌ كند» (اول قرنتیان 27:14) به آن اشاره می کند. شاید منظور او این نبود که تنها یک نفر باید همۀ پیامها به زبانهای دیگر را تعبیر کند؛ بلکه شاید علیه «تعبیر های رقابتی» همان پیغام هشدار می داد. اگر یک مترجم پیامی که به زبانی دیگر گفته شده را تعبیر کند، مترجمی دیگر نباید آن را تعبیر کند حتی اگر فکر می کند که تعبیر بهتری خواهد داشت.

به طور کلی، همه چیز باید «به درستی و به شیوه ای مناسب» در گردهمایی های کلیسا انجام شود، این گردهمایی ها نباید ترکیبی از صحبت های همزمان، گیج کننده و رقابتی باشد. به علاوه، مومنان باید حواسشان به افراد غیر معتقدی که در جمع حضور دارند باشد، همانطوری که پولس نوشت:

پس‌ اگر تمام‌ كليسا در جايي‌ جمع‌ شوند و همه‌ به‌ زبانها حرف‌ زنند و اُميّان‌ يا بي‌ايمانان‌ داخل‌ شوند، آيا نمي‌گويند كه‌ ديوانه‌ ايد؟ (1اول قرنتیان 23:14).

مشکل در قرنتس دقیقاً همین بود، همه به طور همزمان به زبانها صحبت می کردند و اغلب هیچ تعبیری در کار نبود.

آموزه هایی دربارۀ عطایای مکاشفه

(Some Instructions Concerning Revelation Gifts)

پولس دربارۀ «عطایای مکاشفه» و بازنمود آنها از طریق نبی ها، چند آموزه ارائه داد:

آن دو یا سه نفری که قرار است نبوت کنند صحبت نمایند. و دیگران در بارۀ گفتار ایشان قضاوت کنند، اما اگر مکاشفه ای به یکی از حاضران مجلس برسد آن کسی که مشغول سخن گفتن است ساکت شود. به این ترتیب شما میتوانید یکی بعد از دیگری برای تعلیم و تقویت همه نبوت کنید، زیرا عطیۀ نبوت باید تحت اختیار گویندۀ آن باشد، چون خدا، خدای هرج و مرج نیست بلکه خدای نظم و آرامش است. چنانکه در تمام کلیساهای مقدسین مرسوم است (اول قرنتیان 29:14-33).

افرادی در قرنتس بودند که عطیۀ تعبیر زبانها را داشتند و به عنوان «مترجم» شناخته شده بودند، بنابراین کسانی هم بودند که عطیۀ نبوت و مکاشفه داشتند و مردم آنهارا به عنوان «نبی» می شناختند. این نبی ها در سطح انبیای عهد عتیق و یا حتی در سطح اغابوس در عهد جدید نبودند (اعمال رسولان 28:11، 10:21 را ببینید). خدمت آنها محدود به اعضای کلیسای محلیشان بود.

از آنجایی که ممکن بود بیش از سه نفر از چنین نبی ها در گردهمایی های کلیسا حضور داشته باشند، باز هم پولس محدودیت هایی ایجاد کرد، به خصوص خدمت نبوت را به «دو یا سه نفر» محدود کرد. این مسئله نشان می دهد زمانی که روح القدس عطایای الهی به مردم می دهد، بیش از یک نفر ممکن است این عطایا را دریافت کنند. اگر این طور نباشد، آموزه های پولس مبنی بر تعداد نبی هایی که باید صحبت کنند، به محدودیت روح القدس منجرخواهد شد که در نتیجه اعضای بدن از برکات آن برخوردار نخواهند شد.

اگر بیش از سه نبی در جمع حاضر باشند، حتی اگر اجازۀ صحبت کردن نداشته باشند می توانند با نظر دادن دربارۀ آنچه گفته می شود کمک کنند. اینگونه توانایی آنها برای تشخیص آنچه روح می گوید مشخص می شود و معلوم می شود که آنها هم می توانستند در همان عطیه ای که مورد استفادۀ نبی های دیگر قرار گرفت، تسلیم روح القدس بشوند. در غیر این صورت می توانستند با اطمینان از اینکه پیشگویی ها و مکاشفه ها در توافق هستند با مکاشفۀ که خداوند خود داده است (مانند کتاب مقدس)، آنها را به طور کلی مورد قضاوت قرار دهند، کاری که هر مومن بالغی می تواند انجام دهد.

پولس گفت که این نبی ها یکی پس از دیگری می‌توانند نبوت کنند (اول قرنتیان 31:14 را ببینید) و اینکه «عطیۀ نبوت باید تحت اختیار گویندۀ آن باشد» (اول قرنتیان 32:14) نشان می دهد نبی ها باید از قطع کردن حرف یکدیگر پرهیز کنند، حتی زمانی که مکاشفه ای از روح القدس به آنها اعطا می شود تا با حضار کلیسا در میان بگذارند. این مسئله نشان می دهد که روح القدس ممکن است به طور همزمان عطایا را به چندین نبی بدهد، اما همۀ نبی ها باید زمانی که مکاشفه ای را دریافت می کند خود را کنترل کند.

این مسئله دربارۀ عطیۀ سخن هم که در شخص مومن ممکن است آشکار شود هم صدق می کند. اگر کسی پیامی به زبانی دیگر و مکاشفه ای از خداوند دریافت کند، می تواند آن را تا زمانی که فرصت مناسب پیش نیامده نگه دارد. بسیار اشتباه است که صحبت و تعالیم کسی را به خاطر گفتن مکاشفه ای که به ما داده شده، قطع کنیم.

زمانی که پولس گفت، «شما میتوانید یکی بعد از دیگری نبوت کنید» (1اول قرنتیان 31:14)، در مورد کسانی که نبوت را دریافت کرده بودند، صحبت می کرد. متاسفانه برخی سخنان پولس را خارج از فحوای کلام در نظر گرفته می گویند، هر مومنی می تواند در همۀ گرهمایی های کلیسا نبوت کند. عطیۀ نبوت زمانی داده می شود که روح اراده کند.

امروز، مانند همیشه کلیسا به کمک، قدرت، حضور و عطایای روح القدس نیاز دارد. پولس به قرنتیان تعلیم داد که «همیشه در پی محبت باشید و در عین حال مشتاق کسب عطایای روح القدس و مخصوصأ عطیۀ نبوت باشید» (اول قرنتیان 1:14). این نشان می دهد که سطح خواستۀ ما با آشکار شدن عطایای روح ارتباط دارد، در غیر این صورت پولس چنین دستورالعمل هایی نمی داد. خادم شاگرد ساز، که می خواهد توسط خداوند و برای جلال او مورد استفاده قرار بگیرد، در واقع با شور و شوق خواهان عطایای معنوی است و به شاگردان خود نیز تعلیم می دهد که چنین کنند.

181

گرچه مسئلۀ شفای الهی بسیار بحث برانگیز است، اما مسئلۀ مبهم و نامفهومی در کتاب مقدس نیست. در واقع یک دهم از نوشته‌های چهار انجیل دربارۀ شفا دادن بیماران توسط مسیح است. در عهد عتیق، اناجیل، و رساله های عهد جدید وعده‌هایی راجع به شفای الهی وجود دارد. آنهایی که بیمارند در آیات کتاب مقدس که بر پایۀ ایمان بنا شده‌اند، تسلی خاطر عظیمی می توانند به دست آورند.

من با نگاهی کلی به جهان دریافته‌ام که هر جا کلیسایش پر از مومنان متعهد (حواریون راستین) است، شفای الهی رایج تر است. هر جا هم مردم بدون اشتیاق در کلیساها حضور می یابند، شفای الهی به ندرت رخ می دهد.¹ این اتفاقات نباید ما را متعجب کند، چرا که مسیح به ما گفت یکی از نشانه‌هایی که همراه مومنان خواهد بود این است که هر گاه دست‌ها را بر مریضان گذارند، آنها شفا یابند (مرقس 18:16 را ببینید). اگر بخواهیم کلیساها را با نشانه‌هایی که به گفتۀ مسیح همراه مومنان است، ارزیابی کنیم، به این نتیجه خواهیم رسید که بیشتر کلیساها اصلاً مومنی ندارند:

پس‌ بديشان‌ گفت‌: «در تمام‌ عالم‌ برويد و جميع‌ خلايق‌ را به‌ انجيل‌ موعظه‌ كنيد. هر كه‌ ايمان‌ آورده‌، تعميد يابد نجات‌ يابد و امّا هر كه‌ ايمان‌ نياورد بر او حكم‌ خواهد شد. و اين‌ آيات‌ همراه‌ ايمانداران‌ خواهد بود كه‌ به‌ نام‌ من‌ ديوها را بيرون‌ كنند و به‌ زبانهاي‌ تازه‌ حرف‌ زنند؛ و مارها را بردارند و اگر زهر قاتلي‌ بخورند، ضرري‌ بديشان‌ نرساند و هرگاه‌ دستها بر مريضان‌ گذارند، شفا خواهند يافت‌» (مرقس15:16-18).

خادم شاگردساز، با تقلید از خدمت بی نقص مسیح، حتماً مواهب خود را برای ترویج دادن شفای الهی در محیط تحت نفوذ خود به کار می گیرد. او می داند که شفای الهی ملکوت خداوند را حداقل به دو روش پیشرفت می دهد. اول، معجزات شفا تبلیغی عالی برای انجیل هستند، و حتی کودکی که انجیل و یا کتاب اعمال رسولان را می خواند، متوجه آنها می شود (اما ظاهراً بسیاری از خادمان با درجات بالا قادر به فهم آنها نیستند). دوم، حواریون سالم با بیماری شخصی خود مانعی برای خدمت ندارند.

خادم شاگرد ساز باید نسبت به اعضای بدن مسیح که نیاز به شفا دارند اما در دریافت آن مشکل داشته‌اند، حساس باشد. آنها اغلب به آموزش های لطیف تر و تشویق های ملایم تر نیاز دارند به خصوص اگر مخالف با پیام شفابخش رشد یافته باشند. خادم شاگردساز با گزینه ای روبرو می شود: او می تواند از تدریس عمومی موضوع شفای الهی خودداری کند و در نتیجه نه کسی اذیت می شود و نه کسی شفا می یابد، و یا می تواند موضوع را با عشق توضیح دهد، خطر کند و عده‌ای را دلخور کند و عده‌ای را کمک کند که شفا یابند. من شخصاً دومین گزینه را انتخاب می کنم چرا که باور دارم، به این صورت می توانم از الگوی مسیح پیروی کنم.

شفا بر روی صلیب (Healing on the Cross)

برای آغاز مطالعۀ شفای الهی، فصل پنجاه و سه از اشعیا، که عموماً به عنوان نبوتی مسیحایی شناخته شده است، بسیار مناسب است. اشعیا از طریق روح القدس به طور برجسته‌ای از مرگ فداکارانۀ مسیح و کاری که بر روی صلیب انجام خواهد داد، سخن گفت:

لكن‌ او غم‌هاي‌ ما را بر خود گرفت‌ و دردهاي‌ ما را بر خويش‌ حمل‌ نمود. و ما او را از جانب‌ خدا زحمت‌ كشيده‌ و مضروب‌ و مبتلا گمان‌ برديم‌. و حال‌ آنكه‌ به‌ سبب‌ تقصيرهاي‌ ما مجروح‌ و به‌ سبب‌ گناهان‌ ما كوفته‌ گرديد. و تأديب‌ سلامتي‌ ما بر وي‌ آمد و از زخمهاي‌ او ما شفا يافتيم‌. جميع‌ ما مثل‌ گوسفندان‌ گمراه‌ شده‌ بوديم‌ و هريكي‌ از ما به‌ راه‌ خود برگشته‌ بود و خداوند گناه‌ جميع‌ ما را بر وي‌ نهاد (اشعیا 4:53-6).

اشعیا با الهام روح القدس، اعلام کرد که عیسی غم و درد های ما را تحمل کرد. ترجمه ای بهتر از نسخۀ عبریِ اصلی نشان می دهد که عیسی ناخوشی ها و دردهای ما را تحمل کرد، همانطوری که بسیاری از نسخ قابل اعتماد در بخش مرجع خود این مفهوم را نشان می دهند. کلمۀ عبری که در اشعیا 4:53 به غم ترجمه شده، کلمۀ چُولی است که در تثنیه 15:7؛ 61:28؛ اول پادشاهان 17:17؛ دوم پادشاهان 2:1، 8:8 و دوم تواريخ 12:16؛ 5:21 هم یافت می شود. در همۀ این موارد، کلمۀ چولی به بیماری یا ناخوشی ترجمه شده است.

کلمه‌ای که به درد ترجمه شده، کلمۀ عبریِ ماکُوب است و در ایوب 22:14 و ایوب 19:33 یافت می شود. در هر دو مورد این کلمه به درد ترجمه شده است.

به این ترتیب، اشعیا4:53 بهتر است اینگونه ترجمه شود: «لیکن او بیماری‌های ما را بر خود گرفت و دردهای ما را تحمل کرد.» این حقیقت با نقل قول مستقیم متی از اشعیا4:53 در انجیلش تایید می شود: «او ضعف‌های ما را برداشت و مرض های ما را از ما دور ساخت» (متی 17:8).

برخی که می دانند نمی شود از این حقایق فرار کرد تلاش می کنند ما را متقاعد کنند که منظور اشعیا «ناخوشی روحی» و «بیماری روحی» بوده است. اما نقل قول متی از اشعیا4:53 شکی باقی نمی گذارد که منظور اشعیا بیماری و ناخوشی جسمی بوده است. بیایید این آیات را با هم بخوانیم:

همینکه غروب شد بسیاری از دیوانگان را نزد او آوردند و او با گفتن یک کلمه دیوها را بیرون می کرد و تمام بیماران را شفا می داد. تا پیشگوئی اشعیاء نبی تحقق یابد که گفته بود: «او ضعف های ما را برداشت و مرض های ما را از ما دور ساخت» (متی 16:8-17، همراه با تاکید).

متی به روشنی اظهار داشت که شفاهای جسمانی توسط مسیح تحقق پیشگویی اشعیا در 4:53 بود. بنابراین شکی نیست که اشعیا 4:53 به تحمل کردن دردها و بیماری های جسمانی ما توسط مسیح اشاره دارد.² درست همانطور که کتاب مقدس می گوید، مسیح گناهان ما را به دوش خواهد گرفت (اشعیا 11:53 را ببینید)، و نیز می گوید او دردها و بیماری‌های ما را بر دوش خواهد گرفت. این خبری است که هر بیماری را شاد می شکند. مسیح با فداکاری بدون جبرانش، رستگاری و شفای ما را میسر کرده است.

یک سوال (A Question Asked)

برخی می پرسند که اگر این مطالب درست است چرا هر کسی شفا نمی یابد؟ پاسخ این سوال به بهترین نحو با سوالی دیگر مشخص می شود: چرا همۀ مردم تولد دوباره نمی یابند؟ همه تولد دوباره نمی یابند زیرا آنها یا انجیل را نشنیده اند و یا آن را باور نکرده اند و بنابراین هر فردی باید شفای خود را با ایمان خود تناسب دهد. بسیاری از مردم هنوز این حقیقت فوق العاده که مسیح بیماری‌های ما را از بین می برد نشنیده اند؛ آنهایی هم که شنیده‌اند، آن را نپذیرفته اند. نگرش پدر، خداوند، دربارۀ بیماری به وضوح توسط خدمت پسر گرامی اش، آشکار می شود:

یقین بدانید که پسر نمی تواند از خود کاری انجام دهد مگر آنچه می بیند پدر انجام میدهد. هر چه پدر می‌کند پسر هم می‌کند (یوحنا 19:5).

ما در کتاب عبرانیان می خوانیم که مسیح «فروغ جلال خدا و مظهر کامل وجود او (پدرش) است» ( عبرانیان 3:1). تردیدی وجود ندارد که نگرش مسیح و پدر نسبت به بیماری یکسان است.

نگرش مسیح چه بود؟ او یکبار هم کسی را که برای شفا نزدش رفته بود، ناامید نکرد. هیچ گاه به بیماری که آرزو داشت شفا یابد نگفت که «خواست خداوند نیست که شفا پیدا کنی و به همین دلیل بیمار خواهی ماند.» او همیشه بیمارانی را که نزدش آمدند شفا داد و بعد از آنکه آنها شفا می یافتند به آنها می‌گفت که این ایمانشان بوده که آنها را شفا داده است. به علاوه انجیل می گوید که خداوند هیچ گاه تغییر نمی‌کند (ملاکی 6:3 را ببینید) و عیسی مسیح «امروز همان است که دیروز بوده و تا ابد هم خواهد بود» ( عبرانیان 8:13).

شفای اعلام شده (Healing Proclaimed)

متاسفانه رستگاری امروز به اندکی بیش از بخشودن گناهان کاهش یافته است. اما لغات یونانی که اغلب به «نجات یافته» و «رستگاری» برگردانده می شوند، نه تنها معنای بخشش بلکه معنای رهایی و شفا را نیز در بر دارند.³ بیایید مردی راکه در انجیل رستگاری را به تمام معنا تجربه کرد، بررسی کنیم. او زمانی که پولس در شهرش انجیل را موعظه می‌کرد توسط ایمان خود شفا یافت.

به محض اینکه رسولان از این موضوع آگاه شدند به سوی شهرهای لیکائونیه یعنی لستره و دربه و نواحی مجاور فرار کردند و در آنجا به بشارت نجات ادامه دادند. در شهر لستره مرد مفلوجی نشسته بود که لنگ مادرزاد بود و هرگز با پاهای خود راه نرفته بود. او به سخنان پولس گوش میداد. پولس به صورت او خیره شد و چون دید ایمان آن را دارد که شفا یابد، با صدای بلند به او گفت : «بلند شو و راست روی پاهای خود بایست.» او جست زد و به راه افتاد (اعمال رسولان 6:14-10).

توجه کنید که اگرچه پولس «انجیل» را موعظه می کرد، مرد چیزی شنید که ایمانی را در قلب او به وجود آورد که شفای جسمانی یافت. بعید نیست که او چیزی دربارۀ خدمت شفای مسیح شنیده باشد و اینکه چطور مسیح هر که را که با ایمان درخواست شفا داشت، شفا می داد. شاید پولس هم پیشگویی اشعیا را دربارۀ اینکه مسیح ناخوشی ها و بیماری های ما را شفا می دهد، عنوان می کرده است. ما نمی دانیم اما از آنجایی که «ایمان از شنیدن پیام پدید می آید» (رومیان 17:10)، مرد فلج احتمالاً چیزی شنیده بود که ایمان ناگهان به قلب او وارد شده و موجب شفای او شده بود. شاید پولس چیزی به او گفته بوده که او را متقاعد کرده بود که خداوند نمی خوهد او فلج بماند.

پولس مطمئناً ایمان داشته است که خداوند می خواهد که این مرد شفا یابد، در غیر این صورت نه سخنان او مرد را متقاعد می کرد و نه او به مرد می گفت که بلند شو و بایست. چه پیش می آمد اگر پولس مطالبی را که واعظان امروزی می گویند، می گفت؟ مثلا فرض کنید که پولس می گفت: «خواست خداوند نیست که همه شفا بیابند.» این مرد ایمانی که منجر به شفایش شود به دست نمی آورد و شاید دلیل اینکه امروز تعداد زیادی شفا نمی یابند، همین باشد. واعظانی که باید مردم را هدایت کنند که ایمانی برای شفا به دست آورند، ایمان آنها را از بین می برند.

باز هم توجه کنید که این مرد توسط ایمان خود شفا یافت. اگر ایمان نداشت، فلج می ماند، با وجود اینکه خواست خداوند شفای او بود. به علاوه در میان آن جمعیت احتمالاً بیماران دیگری نیز بودند اما چیزی بر اساس اینکه کسی دیگر هم شفا یافته باشد، ثبت نشده است. اگر در آن میان بیماران دیگری نیز بودند ، چرا شفا نیافتند؟ به همان دلیل که بسیاری از افراد نجات نایافته در آن روز تولد دوباره نیافته بودند – زیرا به پیام پولس ایمان نیاورده بودند.

اینکه برخی هرگز شفا نمی یابد، نمی تواند دلیلی باشد بر اینکه خداوند نمیخواهد که مردم شفا یابند. مثل آن است که بگوییم چون عده‌ای هرگز تولد دوباره نمی یابند، پس خواست خداوند نیست که همه تولد دوباره بیابند. هر کسی باید انجیل را برای خودش باور داشته باشد اگر قرار است که نجات یابد و اگر قرار است شفا یابد.

شواهد بیشتری که خواست خداوند برای شفای انسانها را ثابت می کنند

(Further Proof of God’s Will to Heal)

بر اساس عهد قدیم شفای جسمانی جزئی از عهد بنی اسراییل با خداوند بود. تنها چند روز بعد از خروج، خداوند این وعده را به بنی اسراییل داد:

اگر قولِ یهوه،‌ خداي‌ خود را بشنوي‌، و آنچه‌ را در نظر او راست‌ است‌ بجا آوري‌، و احكام‌ او را بشنوي‌، و تمامي‌ فرايض‌ او را نگاه‌ داري‌، همانا هيچ‌ يك‌ از همة‌ مرضهايي‌ را كه‌ بر مصريان‌ آورده‌ام‌ بر تو نياورم‌، زيرا كه‌ من‌ يهوه‌، شفا دهندۀ تو هستم‌» (خروج26:15).

هر شخص با صداقتی تصدیق خواهد کرد که شفا بخشی از عهد خداوند با بنی اسراییل بود به این شرط که مردم فرمانبرداری کنند. (ضمناً پولس در اول قرنتیان 27:11-31 تصریح کرد که شفای جسمانی بر اساس عهد عتیق منوط به فرمانبرداری ما است.)

خداوند همچنین به بنی اسرایل وعده داد:

خداوند، خداي‌ خود را عبادت‌ نماييد تا نان‌ و آب‌ تو را بركت‌ دهد و بيماري‌ را از ميان‌ تو دور خواهم‌ كرد، و در زمينت‌ سقط‌ كننده‌ و نازا نخواهد بود و شمارة‌ روزهايت‌ را تمام‌ خواهم كرد (خروج 25:23-26، همراه با تاکید).

از همه‌ قومها مبارك‌تر خواهي‌ شد، و در ميان‌ شما و بهايم‌ شما، نر يا ماده‌، نازاد نخواهد بود. و خداوند هر بيماري‌ را از تو دور خواهد كرد، و هيچكدام‌ از مرضهاي‌ بد مصر را كه‌ مي‌داني‌، برتو عارض‌ نخواهد گردانيد، بلكه‌ برتمامي‌ دشمنانت‌ آنها را خواهد آورد (تثنيه 14:7-15، همراه با تاکید).

اگر شفای جسمانی در عهد عتیق هم وجود داشت، عجیب است که در عهد جدید وجود نداشته باشد، در حقیقت اگر عهد جدید چنانچه کتاب مقدس می گوید،بهتر از عهد عتیق است:

اما در حقیقت خدمتی که به عیسی عطا شد از خدمت لاویان به مراتب بهتر است، همانطور که پیمانی که او میان خدا وانسان ایجاد کرده بهتر است، زیرا این پیمان بر وعده‌های بهتری استوار است (عبرانیان 6:8، همراه با تاکید).

شواهد بیشتر (Yet Further Proof)

انجیل شامل آیات بسیاری است که شواهد بی چون و چرایی دارند از اینکه ارادۀ خداوند این است که همه شفا یابند. سه مورد از بهترین این آیات را در زیر می بینیم:

اي‌ جان‌ من‌ خداوند را متبارك بخوان‌! و هرچه‌ در درون‌ من‌ است‌ نام‌ قدّوس‌ او را متبارك‌ خواند. اي‌ جان من‌ خداوند را متبارك‌ بخوان‌ و جميع‌ احسان‌هاي‌ او را فراموش‌ مكن‌! كه‌ تمام‌ گناهانت‌ را مي‌آمرزد و همه مرض‌هاي‌ تو را شفا مي‌بخشد؛ (مزامير 1:103-3 همراه با تاکید).

مسیحیان چطور می توانند اظهارات داوود را مبنی بر اینکه ارادۀ خداوند آمرزیدن تمام گناهان ما است، انکار کنند؟ هرچند داوود همچنین باور داشت که خواست خداوند شفا دادن همۀ بیماری های ما است.

اي‌ پسر من‌، به‌ سخنان‌ من‌ توجه‌ نما و گوش‌ خود را به‌ كلمات‌ من‌ فرا گير. آنها از نظر تو دور نشود. آنها را در اندرون‌ دل‌ خود نگاه‌ دار. زيرا هر كه‌ آنها را بيابد براي‌ او حيات‌ است‌، و براي‌ تمامي‌ جسد او شفا مي‌باشد (امثال 20:4-22، همراه با تاکید).

و اگر کسی از شما بیمار است باید از مشایخ کلیسا بخواهد تا برای او دعا کنند و به نام خداوند بدن او را با روغن تدهین نمایند. دعائی که از روی ایمان باشد بیمار را نجات خواهد بخشید. خداوند او را از بستر بیماری بلند خواهد کرد و اگر مرتکب گناهی شده باشد بخشیده خواهد شد (یعقوب 14:5-15، همراه با تاکید).

توجه کنید که این وعدۀ آخر به همۀ بیماران مربوط است. و باز هم توجه کنید که نه مشایخ و روغن بلکه «دعای از روی ایمان» آنها را شفا می دهد.

آیا منظور از ایمان در اینجا، ایمان مشایخ است یا ایمان فرد بیمار؟ ایمان هر دو مد نظر است. ایمان فرد بیمار با فراخواندن مشایخ کلیسا ابراز می شود. بی ایمانی این شخص می تواند دعاهای مشایخ را بی اثر کند. دعایی که یعقوب نوشت مثالی خوب از «دعای یکدلی» است که مسیح از آن در متی 19:18 یاد کرد. هر دو طرف در این دعا باید «یک دل» باشند. اگر یکی باور کند و دیگری باور نکند، آنها با هم یکدل و موافق نیستند.

همچنین می دانیم که در بسیاری از قسمت های انجیل بیماری به شیطان نسبت داده شده است (ایوب 7:2؛ لوقا 16:13؛ اعمال رسولان 38:10؛ اول قرنتیان 5:5 را ببینید). بنابراین می توان گفت که موضع خداوند دربارۀ جسم فرزندانش بر خلاف موضع شیطان است (متی 11:7 را ببینید)، و من هرگز پدری را ندیده ام که آرزوی مریضی فرزندانش را داشته باشد.

هر شفایی که توسط مسیح در زمان خدمت دنیایی اش انجام شد، و هر شفایی که در کتاب اعمال رسولان ثبت شده است، باید این اطمینان را به ما بدهد که خداوند می خواهد ما سلامت باشیم. مسیح بارها کسانی را که از او شفا می‌خواستند، شفا داد و به آنها گفت که ایمانشان معجزه آفریده است. این مسئله نشان می دهد که مسیح تنها افراد خاصی را که خود می‌خواست شفا نمی داد. هر بیماری می‌توانست با ایمان نزد او رود و شفا یابد. او می خواست همه را شفا دهد اما ایمان هم ضرورتی از جانب آنها بود.

پاسخ به برخی اعتراضات رایج

(Answers to Some Common Objections)

شاید یکی از رایج ترین اعتراضات به این مسئله، اعتراضی است که نه از کلام خداوند، بلکه برآمده از تجربیات مردم است. این اعتراض معمولاً اینگونه مطرح می شود: «من زن مسیحی فوق العاده ای را می شناختم که دعا می کرد بیماری سرطانش شفا یابد، اما فوت کرد. همین نشان می دهد که خواست خداوند شفای همه نیست.»

ما نباید ارادۀ خداوند را بر حسب چیزی غیر از کلام خودش تعیین کنیم. مثلاً، اگر به گذشته بازگردیم و بنی اسراییلی را بنگریم که به مدت چهل سال در بیابان سرگردان بودند در حالی که سرزمین پر از شیر و عسل آن طرف رود اردن در انتظارشان بود، ممکن است به این نتیجه برسیم که خداوند نمی خواست که آنها به سرزمین موعود برسند. اما اگر انجیل را بشناسید، می دانید که اینطور نیست. مسلماً خواست خداوند بود که بنی اسراییل وارد سرزمین موعود شوند اما آنها به دلیل بی ایمانی خود نتوانسند وارد آن شوند (عبرانیان 19:3 را ببینید).

مردمی که اکنون در دوزخ هستند چه؟ خواست خداوند این بود که همه در بهشت باشند، اما آنها نه توبه کردند و نه به خداوندمان عیسی ایمان آوردند. بنابراین، ما نمی توانیم خواست و ارادۀ خداوند را با نگاه به مردم مریض تشخیص دهیم. اینکه فردی مسیحی دعا می کند که شفا یابد اما پاسخی نمی گیرد دلیلی نیست بر اینکه خداوند نمی خواهد همه را شفا دهد. اگر این فرد شروط خداوند را انجام داده بود، شفا می یافت و اگر شفا نمی یافت می توان گفت که خداوند دروغ گفته است. زمانی که شفا نمی یابیم و خداوند را سرزنش می کنیم که شفا دادن ما خواست او نیست، هیچ تفاوتی با بنی اسراییل نداریم که در بیابان مردند و ادعا می‌کردند که خواست خداوند نبود که ما وارد سرزمین موعود شویم. بهتر است که غرور خود را کنار بگذاریم و قبول کنیم که مقصر ما هستیم.

همانطور که در فصل قبل دربارۀ ایمان گفتم، بسیاری از مسیحیان راستین، دعاهای خود را با عبارت «اگر ارادۀ تو بر این باشد» که عبارتی است که دعا را تباه می کند، پایان می دهند. این عبارت نشان می دهد که آنها با ایمان دعا نمی کند زیرا از ارادۀ خداوند مطمئن نیستند. ارادۀ خداوند دربارۀ شفا بسیار روشن و واضح است، چنانچه قبلاً متوجه شدیم. اگر بدانیم که خداوند می خواهد ما شفا یابیم نیازی نیست که در دعاهایمان برای شفا بگوییم «اگر ارادۀ تو بر این است.» مثل اینکه به خداوند بگوییم «خداوندا می دانم که وعده دادی که مرا شفا خواهی داد، اما اگر دروغ گفته ای، از تو می خواهم که اگر واقعاً خواست تو شفای من است، من را شفا بده.»

این مسئله نیز درست است که خداوند ممکن است افراد نافرمان را به این وسیله که اجازه دهد بیماری تن آنها را رنجور کند، تنبیه کند، حتی تا جایی که آنها مرگی زودرس داشته باشند. چنین معتقدانی بهتر است قبل از شفا یافتن توبه کنند (اول قرنتیان27:11-32 را ببینید). برخی دیگر هم با بی توجهی نسبت به بدن خود، بیمار می شوند. مسیحیان باید آنقدر باهوش باشند که رژیم غذایی سالمی داشته باشد، به اعتدال بخورند، به طور منظم ورزش کنند، و در مواقع لزوم استراحت کنند.

دومین اعتراض معمول (A Second Common Objection)

اغلب گفته می شود، «پولس ناخوشی در بدن داشت اما خداوند او را شفا نداد.» اما این گمان که ناخوشی پولس بیماری بود، نظریۀ اشتباه الهیاتی است چرا که پولس دقیقاً به ما گفت که این ناخوشی چه بود؛ قاصدی از شیطان:

برای این که بخاطر مکاشفات فوق العاده ای که دیده ام مغرور نشوم ناخوشی جسمانیء دردناکی به من داده شد که مانند قاصدی از طرف شیطان مرا بکوبد تا زیاد مغرور نشوم. سه با از خداوند درخواست کردم که آن را از من دور سازد، اما او در جواب به من گفت :« فیض من برای تو کافیست، زیرا قدرت من در ضعف تو کامل میگردد .» پس چقدر بیشتر با مسرت به ضعف و ناتوانی خود فخر خواهم کرد تا قدرت مسیح مرا فرا گیرد (دوم قرنتیان 7:12-9، همراه با تاکید).

کلمه ای که در اینجا به قاصد ترجمه شده، کلمۀ یونانی «آگِلوس» است که بیش از 160 بار در عهد جدید به فرشته یا فرشتگان ترجمه شده است. ناخوشی یا بیماری پولس فرشته‌ای از جانب شیطان بود تا او را آشفته کند.

توجه کنید که در اینجا هیچ اشاره‌ای به دعا کردن پولس برای شفا یا علامتی که عدم قبول دعای او توسط خدا را نشان دهد، وجود ندارد. سه مرتبه پولس از خداوند خواست که این قاصد را از او دور کند، وخداوند پاسخ داد که فیض من برای تو کافیست.

چه کسی این ناخوشی را به پولس داد؟ برخی می گویند شیطان، در حالی که این ناخوشی «فرشته ای از طرف شیطان» نامیده شده است. برخی دیگر می گویند خداوند آن را به پولس داده بود زیرا این ناخوشی به او داده شد که مغرور نشود. خود پولس گفت: «تا زیاد مغرور نشوم.»

نسخۀ انگلیسی کینگ جیمز این آیات را اندکی متفاوت ترجمه کرده است. به جای اینکه بگوید، «تا زیاد مغرور نشوم،» می گوید «مبادا که بیش از حد افراشته شوم.» این تفاوت مهم است زیرا خداوند مخالف سرافراز شدن ما نیست. در حقیقت او به ما وعده داده است که اگر فروتنی پیشه کنیم ما را برافراز می کند. بنابراین احتمالاً خداوند می خواست سرافراز کند و شیطان مانع سرافرازی پولس شد، با گماشتن قاصدی که هر زمان پولس سفر می کند برای او مشکلی به وجود بیاورد. اما خداوند گفت که که از حوادث برای جلال و شکوه خود استفاده می کند زیرا قدرت او در زندگی پولس به دلیل ضعف او (پولس) آشکار می گردد.

اینکه بگوییم پولس بیمار بود و خداوند او را شفا نداد، تحریفی بزرگ است از آنچه انجیل واقعاً می گوید. در متنی که دربارۀ ناخوشی او است، پولس اصلاً حرفی از بیماری نزد و هیچ چیزی که نشان دهندۀ رد دعاهای او برای شفای بیماری فرضی اش توسط خداوند باشد وجود ندارد. هر شخص صادقی که فهرست رنج های پولس را در دوم قرنتیان 23:11-30 بخواند، خواهد دید که بیماری جزء آنها نیست.

توضیحی بیشتر بر همین موضوع (An Elaboration on the Same Theme)

برخی به توضیح من دربارۀ ناخوشی پولس اعتراض می کنند و میگویند: آیا خود پولس به غلاطیان نگفت که اولین باری که انجیل را برای آنها موعظه می کرد مریض بود؟ آیا منظور او همین ناخوشی اش نبود؟

در اینجا آنچه پولس برای گالاتیان نوشت می بینیم:

شما می دانید به علت ناخوشی جسمی من بود که برای اولین بار در آنجا به شما بشارت دادم و اگر چه ناخوشی من آزمایش سختی برای شما بود، مرا خوار نشمردید و از من رویگردان نشدید. بر عکس، طوری از من پذیرائی کردید که گوئی فرشته خدا یا حتی مسیح عیسی بودم (غلاطیان 13:4-14).

کلمۀ یونانی که در غلاطیان 13:4 به ناخوشی ترجمه شده است، اَستنیا است که معنای تحت اللفظی آن «ضعف» است. او می توانست به دلیل بیماری ضعیف شده باشد اما اجباراً اینگونه نیست.

مثلاً پولس نوشت، «ضعف خدا از قدرت انسان قوی تر است» (اول قرنتیان 25:1، همراه با تاکید). کلمه‌ای که در این مثال به ضعف ترجمه شده است هم، همان اَستنیا است. معنایی نداشت اگر مترجمان آن را به «مریضی خداوند از قدرت انسان قوی تر است» ترجمه کرده بودند. (متی 41:26 و اول پطرس 7:3 که کلمۀ استنیا در آنها به ضعف ترجمه شده و ترجمۀ آن به مریضی غیر ممکن است، را نیز ببینید).

زمانی که پولس برای اولین بار غلاطیه رفت، چنانچه در کتاب مقدس ثبت است، بیمار نبود. اما در کتاب مقدس نوشته شده است که او سنگسار شده بود و رهایش کرده بودند که بمیرد اما یا از مرگ قیام کرد و یا به طور معجزه آسایی جان سالم به در برد (اعمال رسولان 5:14-7 و19-20 را ببینید). مسلماً بدن پولس، بعد از سنگسار شدن، به دلیلی زخم ها و کوفتگی ها در شرایط بسیار بدی بوده است.

پولس در غلاطیه بیمار نبود که برای مخاطبینش آزمایشی باشد بلکه بدن او به دلیل اینکه اخیراً سنگسار شده بود ضعیف بود. به احتمال زیاد زمانی که اونامه اش را به غلاطیان نوشت هنوز هم آثار شکنجه در بدن او وجود داشت زیرا او رسالۀ خود را با این کلمات تمام کرد:

دیگر هیچ کس مزاحم من نشود، زیرا داغهائی بربدن خود دارم که نشان می دهند من غلام مسیح هستم (غلاطیان 17:6).

اعتراضی دیگر: «من به خاطر شکوه و جلال خداوند رنج می برم»

(Another Objection: “I’ m Suffering for the Glory of God”)

این اعتراض به عنوان پایه‌ای بر این مدعا که آنها از بیماری خود برای شکوه خداوند رنج می برند، توسط کسانی که آیه‌ای از داستان زنده شدن ایلعازر برداشته اند، مطرح می شود. مسیح دربارۀ ایلعازر گفت:

این بیماری به مرگ او منجر نخواهد شد بلکه وسیله‌ای برای جلا ل خدا است تا پسر خدا نیز از این راه جلال یابد (یوحنا 4:11).

منظور مسیح این نبود که خداوند در نتیجۀ بیماری ایلعازر جلال می یابد، بلکه منظور او این بود که خداوند جلال می یابد زمانی که ایلعازر شفا بیابد و زنده شود. به عبارتی دیگر، نتیجۀ نهایی بیماری او مرگ نخواهد بود بلکه خداوند جلال خواهد یافت. خداوند در بیماری جلال نمی یابد؛ بلکه در شفا است که او جلال می یابد. (متی 8:9؛ 31:15؛ لوقا 16:7؛ 13:13 و 15:17 را ببینید که در آنها شفا سبب جلال و شکوه خداوند می شود.)

دیگر: «پولس گفت که تروفیمسِ بیمار را درمیلیتس جا گذاشت»

(“Another Objection: “Paul Said He Left Trophimus Sick at Miletum)

زمانی که این جمله را نوشتم در شهری در آلمان بودم. وقتی از شهر محل زندگیم در ایالات متحده عظیمت کردم، چندین بیمار را ترک کردم. من بیمارستان های پر از بیمار را ترک کردم. اما این بدان معنا نیست که خداوند نمی خواهد آنها شفا پیدا کنند. اینکه پولس مردی مریض را در شهری که از آن دیدار کرده بود جا گذاشت، دلیلی بر این نیست که خدا نمی خواست آن مرد شفا یابد. در مورد تعداد بسیاری از مردم که نجات نیافته بودند و پولس آنها را نیز ترک کرد، چه؟ آیا می توان گفت که خواست خداوند نجات آنها نبود؟ مسلم است که نه.

اعتراضی دیگر: «من درست مانند ایوب هستم!»

(”!Another Objection: “I’m Just Like Job)

جلال بر خداوند! اگر پایان داستان ایوب را خوانده باشید، می دانید که او شفا یافت. خواست خداوند این نبود که او بیمار بماند، و در مورد شما هم خواست خداوند این نیست. داستان ایوب دوباره تایید می کند که خواست خداوند همیشه شفا است.

اعتراضی دیگر: توصیۀ پولس به تیموتائوس دربارۀ معدۀ او

(Another Objection: Paul’s Advice to Timothy About His Stomach)

می دانیم که پولس به تیموتائوس گفت که به خاطر معده‌اش و اینکه اغلب مرض احوال است، کمی شراب بخورد (اول تیموتائوس 23:5).

در واقع پولس به تیموتائوس گفت که خوردن آب را متوقف کند و کمی شراب به خاطر بیماری مکرر معده‌اش بنوشد. این نشان می دهد که مشکلی در آب وجود داشته است. روشن است که اگر آب آلوده بنوشیم باید نوشیدن آن را متوقف کنیم و چیزِ دیگری بنوشیم و در غیر این صورت در معدۀ خود مشکل خواهیم داشت.

اعتراضی دیگر: «مسیح شفا می داد تا تنها الهیت خود را نشان دهد»

(Another Objection: “Jess Only Healed to Prove His Deity)

برخی می خواهند که ما باور کنیم که تنها دلیل اینکه مسیح شفا می داد این بود که او می خواست الهیت خود را ثابت کند. حالا که همه خدا بودن او شناخته شده است دیگر شفا نمی دهد.

این طرز فکر کاملاً غلط است. درست است که معجزات مسیح الهیت او را اثبات کرد، اما این تنها دلیل شفا دادن او در خدمت دنیوی اش نبود. او چندین بار کسانی را که شفا داده بود از گفتن آنچه بر آنها گذشته بود به دیگران، باز داشت (متی 4:8؛ 6:9 و 30؛ 13:12-16؛ مرقس 43:5، 36:7، 26:8 را ببینید). اگر مسیح تنها به دلیل اثبات الهیت خویش شفا می داد، به مردمی که شفا یافته بودند می گفت که به همه بگویند چه بر آنها گذشته است.

پس نیت و انگیزۀ مسیح برای شفا چه بود؟ کتاب مقدس به دفعات می گوید که او شفا می داد زیرا «دلش به حال آنها می سوخت» (متی 35:9-36؛ 14:14؛ 34:20؛ مرقس 41:1؛ 19:5؛ لوقا 13:7را ببینید). دلیل اینکه مسیح مردم را شفا می داد این بود که او مردم را دوست داشت و وجود او پر از شفقت بود. آیا شفقت او بعد از خدمت دنیوی اش کمتر شده است؟ آیا عشق او به مردم کم شده است؟ مسلماً خیر!

اعتراضی دیگر: «خداوند به دلایلی می خواهد که من مریض باشم.»

(”.Another Objection: “God Wants Me to be Sick for Some Reason)

چنین چیزی بر اساس تمام آیات کتاب مقدس که بررسی کردیم غیرممکن است. اگر در نافرمانی اصرار ورزیده باشید، این احتمال وجود دارد که خداوند اجازه دهد که بیمار شوید تا اسباب توبه را برای شما فراهم آورد. اما باز هم خواست او این نیست که بیمار بمانید. او می خواهد که شما توبه کنید و شفا یابید.

به علاوه، اگر خداوند می خواهد که شما بیمار باشید، پس چرا به دکتر مراجعه می کنید و دارو مصرف می کنید؟ آیا تلاش می کنید که از «ارادۀ خداوند» خلاص شوید؟

اعتراض آخر: «اگر هرگز از بیماری رنج نبریم، چطور می توانیم بمیریم؟»

(”?A Final Objection: “If We Never Suffer Disease, How Will We Die)

می دانیم که انجیل به ما می گوید که بدن ما تباه شدنی است (دوم قرنتیان 16:4 را ببینید). ما به هیچ وجه نمی توانیم جلوی سفید شدن موهایمان و پیری بدنمان را بگیریم. در نهایت قوۀ بینایی و شنوایی ما مانند روزهای جوانیمان نیست. نمی توانیم تند بدویم. قلبمان خیلی قوی نیست. آرام آرام پیر و فرسوده می شویم.

اما این بدان معنا نیست که باید به دلیل بیماری و یا ناخوشی بمیریم. بدن های ما می تواند به راحتی از پا در بیایند و وقتی چنین چیزی رخ دهد، و خداوند ما را به خانه مان، بهشت، بخواند، روحمان بدنمان را ترک می کند. بسیاری از مومنان اینگونه مرده اند. چرا این در مورد شما صادق نباشد؟

1 در برخی از کلیساها در آمریکای شمالی، خادم ها برای تعلیم این موضوع به خاطر مواجهه با سرسختی زیادِ به اصطلاح مومنان، با مشکلات زیادی سر و کار دارند. مسیح هم با این سرسختی ها و بی ایمانی ها مواجه شد و خدمت شفا را متوقف کرد (مرقس 1:6-6 را ببینید).

2 برخی با چنگ زدن به هر چیزی برای توجیه کردن بی ایمانیشان، تلاش می کنند که ما را متقاعد کنند که مسیح، اشعیا 4:53 را با شفا دادن بیماران در آن شب در کفرناحوم کاملاً تحقق بخشید. اما اشعیا گفت که مسیح بیماریهای ما را به خود گرفت، و همچنین گفت که به سبب گناهان ما مسیح کوفته گردید (اشعیا4:53و5 را مقایسه کنید). مسیح بیماری کسانی را شفا داد که به خاطر گناهانشان کوفته شده بود. بنابراین، متی تنها می خواست نشان دهد که خدمت شفای عیسی در کفرناحوم سحه می گذارد بر اینکه او همان مسیحی است که در اشعیا 53 از او سخن رفته است، همانی که گناهان و بیماری‌های ما را از بین خواهد برد.

3 برای مثال مسیح به زنی که از خونریزی درونی شفا یافته بود گفت، «اي‌ دختر، ايمانت‌ تو را شفا داده‌ است‌‌» (مرقس34:5). کلمۀ یونانی (سوزو) که در این آیه و ده بار دیگر در عهد جدید به «شفا دادن» برگردانده شده، بیش از هشتاد بار به «نجات یافتن» یا «نجات یافته» برگردانده شده است.مثلاً همین کلمه است که در افسسیان 5:2 به «نجات یافته» ترجمه شده است: «از راه فیض خداست که شما نجات یافته اید.» بنابراین می بینیم که شفای جسمانی در معنای کلمه یونانی که اغلب به «نجات یافته» ترجمه می شود، وجود دارد.

181

فصل پانزدهم (Chapter Fifteen)

شفای الهی (Divine Healing)

گرچه مسئلۀ شفای الهی بسیار بحث برانگیز است، اما مسئلۀ مبهم و نامفهومی در کتاب مقدس نیست. در واقع یک دهم از نوشته‌های چهار انجیل دربارۀ شفا دادن بیماران توسط مسیح است. در عهد عتیق، اناجیل، و رساله های عهد جدید وعده‌هایی راجع به شفای الهی وجود دارد. آنهایی که بیمارند در آیات کتاب مقدس که بر پایۀ ایمان بنا شده‌اند، تسلی خاطر عظیمی می توانند به دست آورند.

من با نگاهی کلی به جهان دریافته‌ام که هر جا کلیسایش پر از مومنان متعهد (حواریون راستین) است، شفای الهی رایج تر است. هر جا هم مردم بدون اشتیاق در کلیساها حضور می یابند، شفای الهی به ندرت رخ می دهد.¹ این اتفاقات نباید ما را متعجب کند، چرا که مسیح به ما گفت یکی از نشانه‌هایی که همراه مومنان خواهد بود این است که هر گاه دست‌ها را بر مریضان گذارند، آنها شفا یابند (مرقس 18:16 را ببینید). اگر بخواهیم کلیساها را با نشانه‌هایی که به گفتۀ مسیح همراه مومنان است، ارزیابی کنیم، به این نتیجه خواهیم رسید که بیشتر کلیساها اصلاً مومنی ندارند:

پس‌ بديشان‌ گفت‌: «در تمام‌ عالم‌ برويد و جميع‌ خلايق‌ را به‌ انجيل‌ موعظه‌ كنيد. هر كه‌ ايمان‌ آورده‌، تعميد يابد نجات‌ يابد و امّا هر كه‌ ايمان‌ نياورد بر او حكم‌ خواهد شد. و اين‌ آيات‌ همراه‌ ايمانداران‌ خواهد بود كه‌ به‌ نام‌ من‌ ديوها را بيرون‌ كنند و به‌ زبانهاي‌ تازه‌ حرف‌ زنند؛ و مارها را بردارند و اگر زهر قاتلي‌ بخورند، ضرري‌ بديشان‌ نرساند و هرگاه‌ دستها بر مريضان‌ گذارند، شفا خواهند يافت‌» (مرقس15:16-18).

خادم شاگردساز، با تقلید از خدمت بی نقص مسیح، حتماً مواهب خود را برای ترویج دادن شفای الهی در محیط تحت نفوذ خود به کار می گیرد. او می داند که شفای الهی ملکوت خداوند را حداقل به دو روش پیشرفت می دهد. اول، معجزات شفا تبلیغی عالی برای انجیل هستند، و حتی کودکی که انجیل و یا کتاب اعمال رسولان را می خواند، متوجه آنها می شود (اما ظاهراً بسیاری از خادمان با درجات بالا قادر به فهم آنها نیستند). دوم، حواریون سالم با بیماری شخصی خود مانعی برای خدمت ندارند.

خادم شاگرد ساز باید نسبت به اعضای بدن مسیح که نیاز به شفا دارند اما در دریافت آن مشکل داشته‌اند، حساس باشد. آنها اغلب به آموزش های لطیف تر و تشویق های ملایم تر نیاز دارند به خصوص اگر مخالف با پیام شفابخش رشد یافته باشند. خادم شاگردساز با گزینه ای روبرو می شود: او می تواند از تدریس عمومی موضوع شفای الهی خودداری کند و در نتیجه نه کسی اذیت می شود و نه کسی شفا می یابد، و یا می تواند موضوع را با عشق توضیح دهد، خطر کند و عده‌ای را دلخور کند و عده‌ای را کمک کند که شفا یابند. من شخصاً دومین گزینه را انتخاب می کنم چرا که باور دارم، به این صورت می توانم از الگوی مسیح پیروی کنم.

شفا بر روی صلیب (Healing on the Cross)

برای آغاز مطالعۀ شفای الهی، فصل پنجاه و سه از اشعیا، که عموماً به عنوان نبوتی مسیحایی شناخته شده است، بسیار مناسب است. اشعیا از طریق روح القدس به طور برجسته‌ای از مرگ فداکارانۀ مسیح و کاری که بر روی صلیب انجام خواهد داد، سخن گفت:

لكن‌ او غم‌هاي‌ ما را بر خود گرفت‌ و دردهاي‌ ما را بر خويش‌ حمل‌ نمود. و ما او را از جانب‌ خدا زحمت‌ كشيده‌ و مضروب‌ و مبتلا گمان‌ برديم‌. و حال‌ آنكه‌ به‌ سبب‌ تقصيرهاي‌ ما مجروح‌ و به‌ سبب‌ گناهان‌ ما كوفته‌ گرديد. و تأديب‌ سلامتي‌ ما بر وي‌ آمد و از زخمهاي‌ او ما شفا يافتيم‌. جميع‌ ما مثل‌ گوسفندان‌ گمراه‌ شده‌ بوديم‌ و هريكي‌ از ما به‌ راه‌ خود برگشته‌ بود و خداوند گناه‌ جميع‌ ما را بر وي‌ نهاد (اشعیا 4:53-6).

اشعیا با الهام روح القدس، اعلام کرد که عیسی غم و درد های ما را تحمل کرد. ترجمه ای بهتر از نسخۀ عبریِ اصلی نشان می دهد که عیسی ناخوشی ها و دردهای ما را تحمل کرد، همانطوری که بسیاری از نسخ قابل اعتماد در بخش مرجع خود این مفهوم را نشان می دهند. کلمۀ عبری که در اشعیا 4:53 به غم ترجمه شده، کلمۀ چُولی است که در تثنیه 15:7؛ 61:28؛ اول پادشاهان 17:17؛ دوم پادشاهان 2:1، 8:8 و دوم تواريخ 12:16؛ 5:21 هم یافت می شود. در همۀ این موارد، کلمۀ چولی به بیماری یا ناخوشی ترجمه شده است.

کلمه‌ای که به درد ترجمه شده، کلمۀ عبریِ ماکُوب است و در ایوب 22:14 و ایوب 19:33 یافت می شود. در هر دو مورد این کلمه به درد ترجمه شده است.

به این ترتیب، اشعیا4:53 بهتر است اینگونه ترجمه شود: «لیکن او بیماری‌های ما را بر خود گرفت و دردهای ما را تحمل کرد.» این حقیقت با نقل قول مستقیم متی از اشعیا4:53 در انجیلش تایید می شود: «او ضعف‌های ما را برداشت و مرض های ما را از ما دور ساخت» (متی 17:8).

برخی که می دانند نمی شود از این حقایق فرار کرد تلاش می کنند ما را متقاعد کنند که منظور اشعیا «ناخوشی روحی» و «بیماری روحی» بوده است. اما نقل قول متی از اشعیا4:53 شکی باقی نمی گذارد که منظور اشعیا بیماری و ناخوشی جسمی بوده است. بیایید این آیات را با هم بخوانیم:

همینکه غروب شد بسیاری از دیوانگان را نزد او آوردند و او با گفتن یک کلمه دیوها را بیرون می کرد و تمام بیماران را شفا می داد. تا پیشگوئی اشعیاء نبی تحقق یابد که گفته بود: «او ضعف های ما را برداشت و مرض های ما را از ما دور ساخت» (متی 16:8-17، همراه با تاکید).

متی به روشنی اظهار داشت که شفاهای جسمانی توسط مسیح تحقق پیشگویی اشعیا در 4:53 بود. بنابراین شکی نیست که اشعیا 4:53 به تحمل کردن دردها و بیماری های جسمانی ما توسط مسیح اشاره دارد.² درست همانطور که کتاب مقدس می گوید، مسیح گناهان ما را به دوش خواهد گرفت (اشعیا 11:53 را ببینید)، و نیز می گوید او دردها و بیماری‌های ما را بر دوش خواهد گرفت. این خبری است که هر بیماری را شاد می شکند. مسیح با فداکاری بدون جبرانش، رستگاری و شفای ما را میسر کرده است.

یک سوال (A Question Asked)

برخی می پرسند که اگر این مطالب درست است چرا هر کسی شفا نمی یابد؟ پاسخ این سوال به بهترین نحو با سوالی دیگر مشخص می شود: چرا همۀ مردم تولد دوباره نمی یابند؟ همه تولد دوباره نمی یابند زیرا آنها یا انجیل را نشنیده اند و یا آن را باور نکرده اند و بنابراین هر فردی باید شفای خود را با ایمان خود تناسب دهد. بسیاری از مردم هنوز این حقیقت فوق العاده که مسیح بیماری‌های ما را از بین می برد نشنیده اند؛ آنهایی هم که شنیده‌اند، آن را نپذیرفته اند. نگرش پدر، خداوند، دربارۀ بیماری به وضوح توسط خدمت پسر گرامی اش، آشکار می شود:

یقین بدانید که پسر نمی تواند از خود کاری انجام دهد مگر آنچه می بیند پدر انجام میدهد. هر چه پدر می‌کند پسر هم می‌کند (یوحنا 19:5).

ما در کتاب عبرانیان می خوانیم که مسیح «فروغ جلال خدا و مظهر کامل وجود او (پدرش) است» ( عبرانیان 3:1). تردیدی وجود ندارد که نگرش مسیح و پدر نسبت به بیماری یکسان است.

نگرش مسیح چه بود؟ او یکبار هم کسی را که برای شفا نزدش رفته بود، ناامید نکرد. هیچ گاه به بیماری که آرزو داشت شفا یابد نگفت که «خواست خداوند نیست که شفا پیدا کنی و به همین دلیل بیمار خواهی ماند.» او همیشه بیمارانی را که نزدش آمدند شفا داد و بعد از آنکه آنها شفا می یافتند به آنها می‌گفت که این ایمانشان بوده که آنها را شفا داده است. به علاوه انجیل می گوید که خداوند هیچ گاه تغییر نمی‌کند (ملاکی 6:3 را ببینید) و عیسی مسیح «امروز همان است که دیروز بوده و تا ابد هم خواهد بود» ( عبرانیان 8:13).

شفای اعلام شده (Healing Proclaimed)

متاسفانه رستگاری امروز به اندکی بیش از بخشودن گناهان کاهش یافته است. اما لغات یونانی که اغلب به «نجات یافته» و «رستگاری» برگردانده می شوند، نه تنها معنای بخشش بلکه معنای رهایی و شفا را نیز در بر دارند.³ بیایید مردی راکه در انجیل رستگاری را به تمام معنا تجربه کرد، بررسی کنیم. او زمانی که پولس در شهرش انجیل را موعظه می‌کرد توسط ایمان خود شفا یافت.

به محض اینکه رسولان از این موضوع آگاه شدند به سوی شهرهای لیکائونیه یعنی لستره و دربه و نواحی مجاور فرار کردند و در آنجا به بشارت نجات ادامه دادند. در شهر لستره مرد مفلوجی نشسته بود که لنگ مادرزاد بود و هرگز با پاهای خود راه نرفته بود. او به سخنان پولس گوش میداد. پولس به صورت او خیره شد و چون دید ایمان آن را دارد که شفا یابد، با صدای بلند به او گفت : «بلند شو و راست روی پاهای خود بایست.» او جست زد و به راه افتاد (اعمال رسولان 6:14-10).

توجه کنید که اگرچه پولس «انجیل» را موعظه می کرد، مرد چیزی شنید که ایمانی را در قلب او به وجود آورد که شفای جسمانی یافت. بعید نیست که او چیزی دربارۀ خدمت شفای مسیح شنیده باشد و اینکه چطور مسیح هر که را که با ایمان درخواست شفا داشت، شفا می داد. شاید پولس هم پیشگویی اشعیا را دربارۀ اینکه مسیح ناخوشی ها و بیماری های ما را شفا می دهد، عنوان می کرده است. ما نمی دانیم اما از آنجایی که «ایمان از شنیدن پیام پدید می آید» (رومیان 17:10)، مرد فلج احتمالاً چیزی شنیده بود که ایمان ناگهان به قلب او وارد شده و موجب شفای او شده بود. شاید پولس چیزی به او گفته بوده که او را متقاعد کرده بود که خداوند نمی خوهد او فلج بماند.

پولس مطمئناً ایمان داشته است که خداوند می خواهد که این مرد شفا یابد، در غیر این صورت نه سخنان او مرد را متقاعد می کرد و نه او به مرد می گفت که بلند شو و بایست. چه پیش می آمد اگر پولس مطالبی را که واعظان امروزی می گویند، می گفت؟ مثلا فرض کنید که پولس می گفت: «خواست خداوند نیست که همه شفا بیابند.» این مرد ایمانی که منجر به شفایش شود به دست نمی آورد و شاید دلیل اینکه امروز تعداد زیادی شفا نمی یابند، همین باشد. واعظانی که باید مردم را هدایت کنند که ایمانی برای شفا به دست آورند، ایمان آنها را از بین می برند.

باز هم توجه کنید که این مرد توسط ایمان خود شفا یافت. اگر ایمان نداشت، فلج می ماند، با وجود اینکه خواست خداوند شفای او بود. به علاوه در میان آن جمعیت احتمالاً بیماران دیگری نیز بودند اما چیزی بر اساس اینکه کسی دیگر هم شفا یافته باشد، ثبت نشده است. اگر در آن میان بیماران دیگری نیز بودند ، چرا شفا نیافتند؟ به همان دلیل که بسیاری از افراد نجات نایافته در آن روز تولد دوباره نیافته بودند – زیرا به پیام پولس ایمان نیاورده بودند.

اینکه برخی هرگز شفا نمی یابد، نمی تواند دلیلی باشد بر اینکه خداوند نمیخواهد که مردم شفا یابند. مثل آن است که بگوییم چون عده‌ای هرگز تولد دوباره نمی یابند، پس خواست خداوند نیست که همه تولد دوباره بیابند. هر کسی باید انجیل را برای خودش باور داشته باشد اگر قرار است که نجات یابد و اگر قرار است شفا یابد.

شواهد بیشتری که خواست خداوند برای شفای انسانها را ثابت می کنند

(Further Proof of God’s Will to Heal)

بر اساس عهد قدیم شفای جسمانی جزئی از عهد بنی اسراییل با خداوند بود. تنها چند روز بعد از خروج، خداوند این وعده را به بنی اسراییل داد:

اگر قولِ یهوه،‌ خداي‌ خود را بشنوي‌، و آنچه‌ را در نظر او راست‌ است‌ بجا آوري‌، و احكام‌ او را بشنوي‌، و تمامي‌ فرايض‌ او را نگاه‌ داري‌، همانا هيچ‌ يك‌ از همة‌ مرضهايي‌ را كه‌ بر مصريان‌ آورده‌ام‌ بر تو نياورم‌، زيرا كه‌ من‌ يهوه‌، شفا دهندۀ تو هستم‌» (خروج26:15).

هر شخص با صداقتی تصدیق خواهد کرد که شفا بخشی از عهد خداوند با بنی اسراییل بود به این شرط که مردم فرمانبرداری کنند. (ضمناً پولس در اول قرنتیان 27:11-31 تصریح کرد که شفای جسمانی بر اساس عهد عتیق منوط به فرمانبرداری ما است.)

خداوند همچنین به بنی اسرایل وعده داد:

خداوند، خداي‌ خود را عبادت‌ نماييد تا نان‌ و آب‌ تو را بركت‌ دهد و بيماري‌ را از ميان‌ تو دور خواهم‌ كرد، و در زمينت‌ سقط‌ كننده‌ و نازا نخواهد بود و شمارة‌ روزهايت‌ را تمام‌ خواهم كرد (خروج 25:23-26، همراه با تاکید).

از همه‌ قومها مبارك‌تر خواهي‌ شد، و در ميان‌ شما و بهايم‌ شما، نر يا ماده‌، نازاد نخواهد بود. و خداوند هر بيماري‌ را از تو دور خواهد كرد، و هيچكدام‌ از مرضهاي‌ بد مصر را كه‌ مي‌داني‌، برتو عارض‌ نخواهد گردانيد، بلكه‌ برتمامي‌ دشمنانت‌ آنها را خواهد آورد (تثنيه 14:7-15، همراه با تاکید).

اگر شفای جسمانی در عهد عتیق هم وجود داشت، عجیب است که در عهد جدید وجود نداشته باشد، در حقیقت اگر عهد جدید چنانچه کتاب مقدس می گوید،بهتر از عهد عتیق است:

اما در حقیقت خدمتی که به عیسی عطا شد از خدمت لاویان به مراتب بهتر است، همانطور که پیمانی که او میان خدا وانسان ایجاد کرده بهتر است، زیرا این پیمان بر وعده‌های بهتری استوار است (عبرانیان 6:8، همراه با تاکید).

شواهد بیشتر (Yet Further Proof)

انجیل شامل آیات بسیاری است که شواهد بی چون و چرایی دارند از اینکه ارادۀ خداوند این است که همه شفا یابند. سه مورد از بهترین این آیات را در زیر می بینیم:

اي‌ جان‌ من‌ خداوند را متبارك بخوان‌! و هرچه‌ در درون‌ من‌ است‌ نام‌ قدّوس‌ او را متبارك‌ خواند. اي‌ جان من‌ خداوند را متبارك‌ بخوان‌ و جميع‌ احسان‌هاي‌ او را فراموش‌ مكن‌! كه‌ تمام‌ گناهانت‌ را مي‌آمرزد و همه مرض‌هاي‌ تو را شفا مي‌بخشد؛ (مزامير 1:103-3 همراه با تاکید).

مسیحیان چطور می توانند اظهارات داوود را مبنی بر اینکه ارادۀ خداوند آمرزیدن تمام گناهان ما است، انکار کنند؟ هرچند داوود همچنین باور داشت که خواست خداوند شفا دادن همۀ بیماری های ما است.

اي‌ پسر من‌، به‌ سخنان‌ من‌ توجه‌ نما و گوش‌ خود را به‌ كلمات‌ من‌ فرا گير. آنها از نظر تو دور نشود. آنها را در اندرون‌ دل‌ خود نگاه‌ دار. زيرا هر كه‌ آنها را بيابد براي‌ او حيات‌ است‌، و براي‌ تمامي‌ جسد او شفا مي‌باشد (امثال 20:4-22، همراه با تاکید).

و اگر کسی از شما بیمار است باید از مشایخ کلیسا بخواهد تا برای او دعا کنند و به نام خداوند بدن او را با روغن تدهین نمایند. دعائی که از روی ایمان باشد بیمار را نجات خواهد بخشید. خداوند او را از بستر بیماری بلند خواهد کرد و اگر مرتکب گناهی شده باشد بخشیده خواهد شد (یعقوب 14:5-15، همراه با تاکید).

توجه کنید که این وعدۀ آخر به همۀ بیماران مربوط است. و باز هم توجه کنید که نه مشایخ و روغن بلکه «دعای از روی ایمان» آنها را شفا می دهد.

آیا منظور از ایمان در اینجا، ایمان مشایخ است یا ایمان فرد بیمار؟ ایمان هر دو مد نظر است. ایمان فرد بیمار با فراخواندن مشایخ کلیسا ابراز می شود. بی ایمانی این شخص می تواند دعاهای مشایخ را بی اثر کند. دعایی که یعقوب نوشت مثالی خوب از «دعای یکدلی» است که مسیح از آن در متی 19:18 یاد کرد. هر دو طرف در این دعا باید «یک دل» باشند. اگر یکی باور کند و دیگری باور نکند، آنها با هم یکدل و موافق نیستند.

همچنین می دانیم که در بسیاری از قسمت های انجیل بیماری به شیطان نسبت داده شده است (ایوب 7:2؛ لوقا 16:13؛ اعمال رسولان 38:10؛ اول قرنتیان 5:5 را ببینید). بنابراین می توان گفت که موضع خداوند دربارۀ جسم فرزندانش بر خلاف موضع شیطان است (متی 11:7 را ببینید)، و من هرگز پدری را ندیده ام که آرزوی مریضی فرزندانش را داشته باشد.

هر شفایی که توسط مسیح در زمان خدمت دنیایی اش انجام شد، و هر شفایی که در کتاب اعمال رسولان ثبت شده است، باید این اطمینان را به ما بدهد که خداوند می خواهد ما سلامت باشیم. مسیح بارها کسانی را که از او شفا می‌خواستند، شفا داد و به آنها گفت که ایمانشان معجزه آفریده است. این مسئله نشان می دهد که مسیح تنها افراد خاصی را که خود می‌خواست شفا نمی داد. هر بیماری می‌توانست با ایمان نزد او رود و شفا یابد. او می خواست همه را شفا دهد اما ایمان هم ضرورتی از جانب آنها بود.

پاسخ به برخی اعتراضات رایج

(Answers to Some Common Objections)

شاید یکی از رایج ترین اعتراضات به این مسئله، اعتراضی است که نه از کلام خداوند، بلکه برآمده از تجربیات مردم است. این اعتراض معمولاً اینگونه مطرح می شود: «من زن مسیحی فوق العاده ای را می شناختم که دعا می کرد بیماری سرطانش شفا یابد، اما فوت کرد. همین نشان می دهد که خواست خداوند شفای همه نیست.»

ما نباید ارادۀ خداوند را بر حسب چیزی غیر از کلام خودش تعیین کنیم. مثلاً، اگر به گذشته بازگردیم و بنی اسراییلی را بنگریم که به مدت چهل سال در بیابان سرگردان بودند در حالی که سرزمین پر از شیر و عسل آن طرف رود اردن در انتظارشان بود، ممکن است به این نتیجه برسیم که خداوند نمی خواست که آنها به سرزمین موعود برسند. اما اگر انجیل را بشناسید، می دانید که اینطور نیست. مسلماً خواست خداوند بود که بنی اسراییل وارد سرزمین موعود شوند اما آنها به دلیل بی ایمانی خود نتوانسند وارد آن شوند (عبرانیان 19:3 را ببینید).

مردمی که اکنون در دوزخ هستند چه؟ خواست خداوند این بود که همه در بهشت باشند، اما آنها نه توبه کردند و نه به خداوندمان عیسی ایمان آوردند. بنابراین، ما نمی توانیم خواست و ارادۀ خداوند را با نگاه به مردم مریض تشخیص دهیم. اینکه فردی مسیحی دعا می کند که شفا یابد اما پاسخی نمی گیرد دلیلی نیست بر اینکه خداوند نمی خواهد همه را شفا دهد. اگر این فرد شروط خداوند را انجام داده بود، شفا می یافت و اگر شفا نمی یافت می توان گفت که خداوند دروغ گفته است. زمانی که شفا نمی یابیم و خداوند را سرزنش می کنیم که شفا دادن ما خواست او نیست، هیچ تفاوتی با بنی اسراییل نداریم که در بیابان مردند و ادعا می‌کردند که خواست خداوند نبود که ما وارد سرزمین موعود شویم. بهتر است که غرور خود را کنار بگذاریم و قبول کنیم که مقصر ما هستیم.

همانطور که در فصل قبل دربارۀ ایمان گفتم، بسیاری از مسیحیان راستین، دعاهای خود را با عبارت «اگر ارادۀ تو بر این باشد» که عبارتی است که دعا را تباه می کند، پایان می دهند. این عبارت نشان می دهد که آنها با ایمان دعا نمی کند زیرا از ارادۀ خداوند مطمئن نیستند. ارادۀ خداوند دربارۀ شفا بسیار روشن و واضح است، چنانچه قبلاً متوجه شدیم. اگر بدانیم که خداوند می خواهد ما شفا یابیم نیازی نیست که در دعاهایمان برای شفا بگوییم «اگر ارادۀ تو بر این است.» مثل اینکه به خداوند بگوییم «خداوندا می دانم که وعده دادی که مرا شفا خواهی داد، اما اگر دروغ گفته ای، از تو می خواهم که اگر واقعاً خواست تو شفای من است، من را شفا بده.»

این مسئله نیز درست است که خداوند ممکن است افراد نافرمان را به این وسیله که اجازه دهد بیماری تن آنها را رنجور کند، تنبیه کند، حتی تا جایی که آنها مرگی زودرس داشته باشند. چنین معتقدانی بهتر است قبل از شفا یافتن توبه کنند (اول قرنتیان27:11-32 را ببینید). برخی دیگر هم با بی توجهی نسبت به بدن خود، بیمار می شوند. مسیحیان باید آنقدر باهوش باشند که رژیم غذایی سالمی داشته باشد، به اعتدال بخورند، به طور منظم ورزش کنند، و در مواقع لزوم استراحت کنند.

دومین اعتراض معمول (A Second Common Objection)

اغلب گفته می شود، «پولس ناخوشی در بدن داشت اما خداوند او را شفا نداد.» اما این گمان که ناخوشی پولس بیماری بود، نظریۀ اشتباه الهیاتی است چرا که پولس دقیقاً به ما گفت که این ناخوشی چه بود؛ قاصدی از شیطان:

برای این که بخاطر مکاشفات فوق العاده ای که دیده ام مغرور نشوم ناخوشی جسمانیء دردناکی به من داده شد که مانند قاصدی از طرف شیطان مرا بکوبد تا زیاد مغرور نشوم. سه با از خداوند درخواست کردم که آن را از من دور سازد، اما او در جواب به من گفت :« فیض من برای تو کافیست، زیرا قدرت من در ضعف تو کامل میگردد .» پس چقدر بیشتر با مسرت به ضعف و ناتوانی خود فخر خواهم کرد تا قدرت مسیح مرا فرا گیرد (دوم قرنتیان 7:12-9، همراه با تاکید).

کلمه ای که در اینجا به قاصد ترجمه شده، کلمۀ یونانی «آگِلوس» است که بیش از 160 بار در عهد جدید به فرشته یا فرشتگان ترجمه شده است. ناخوشی یا بیماری پولس فرشته‌ای از جانب شیطان بود تا او را آشفته کند.

توجه کنید که در اینجا هیچ اشاره‌ای به دعا کردن پولس برای شفا یا علامتی که عدم قبول دعای او توسط خدا را نشان دهد، وجود ندارد. سه مرتبه پولس از خداوند خواست که این قاصد را از او دور کند، وخداوند پاسخ داد که فیض من برای تو کافیست.

چه کسی این ناخوشی را به پولس داد؟ برخی می گویند شیطان، در حالی که این ناخوشی «فرشته ای از طرف شیطان» نامیده شده است. برخی دیگر می گویند خداوند آن را به پولس داده بود زیرا این ناخوشی به او داده شد که مغرور نشود. خود پولس گفت: «تا زیاد مغرور نشوم.»

نسخۀ انگلیسی کینگ جیمز این آیات را اندکی متفاوت ترجمه کرده است. به جای اینکه بگوید، «تا زیاد مغرور نشوم،» می گوید «مبادا که بیش از حد افراشته شوم.» این تفاوت مهم است زیرا خداوند مخالف سرافراز شدن ما نیست. در حقیقت او به ما وعده داده است که اگر فروتنی پیشه کنیم ما را برافراز می کند. بنابراین احتمالاً خداوند می خواست سرافراز کند و شیطان مانع سرافرازی پولس شد، با گماشتن قاصدی که هر زمان پولس سفر می کند برای او مشکلی به وجود بیاورد. اما خداوند گفت که که از حوادث برای جلال و شکوه خود استفاده می کند زیرا قدرت او در زندگی پولس به دلیل ضعف او (پولس) آشکار می گردد.

اینکه بگوییم پولس بیمار بود و خداوند او را شفا نداد، تحریفی بزرگ است از آنچه انجیل واقعاً می گوید. در متنی که دربارۀ ناخوشی او است، پولس اصلاً حرفی از بیماری نزد و هیچ چیزی که نشان دهندۀ رد دعاهای او برای شفای بیماری فرضی اش توسط خداوند باشد وجود ندارد. هر شخص صادقی که فهرست رنج های پولس را در دوم قرنتیان 23:11-30 بخواند، خواهد دید که بیماری جزء آنها نیست.

توضیحی بیشتر بر همین موضوع (An Elaboration on the Same Theme)

برخی به توضیح من دربارۀ ناخوشی پولس اعتراض می کنند و میگویند: آیا خود پولس به غلاطیان نگفت که اولین باری که انجیل را برای آنها موعظه می کرد مریض بود؟ آیا منظور او همین ناخوشی اش نبود؟

در اینجا آنچه پولس برای گالاتیان نوشت می بینیم:

شما می دانید به علت ناخوشی جسمی من بود که برای اولین بار در آنجا به شما بشارت دادم و اگر چه ناخوشی من آزمایش سختی برای شما بود، مرا خوار نشمردید و از من رویگردان نشدید. بر عکس، طوری از من پذیرائی کردید که گوئی فرشته خدا یا حتی مسیح عیسی بودم (غلاطیان 13:4-14).

کلمۀ یونانی که در غلاطیان 13:4 به ناخوشی ترجمه شده است، اَستنیا است که معنای تحت اللفظی آن «ضعف» است. او می توانست به دلیل بیماری ضعیف شده باشد اما اجباراً اینگونه نیست.

مثلاً پولس نوشت، «ضعف خدا از قدرت انسان قوی تر است» (اول قرنتیان 25:1، همراه با تاکید). کلمه‌ای که در این مثال به ضعف ترجمه شده است هم، همان اَستنیا است. معنایی نداشت اگر مترجمان آن را به «مریضی خداوند از قدرت انسان قوی تر است» ترجمه کرده بودند. (متی 41:26 و اول پطرس 7:3 که کلمۀ استنیا در آنها به ضعف ترجمه شده و ترجمۀ آن به مریضی غیر ممکن است، را نیز ببینید).

زمانی که پولس برای اولین بار غلاطیه رفت، چنانچه در کتاب مقدس ثبت است، بیمار نبود. اما در کتاب مقدس نوشته شده است که او سنگسار شده بود و رهایش کرده بودند که بمیرد اما یا از مرگ قیام کرد و یا به طور معجزه آسایی جان سالم به در برد (اعمال رسولان 5:14-7 و19-20 را ببینید). مسلماً بدن پولس، بعد از سنگسار شدن، به دلیلی زخم ها و کوفتگی ها در شرایط بسیار بدی بوده است.

پولس در غلاطیه بیمار نبود که برای مخاطبینش آزمایشی باشد بلکه بدن او به دلیل اینکه اخیراً سنگسار شده بود ضعیف بود. به احتمال زیاد زمانی که اونامه اش را به غلاطیان نوشت هنوز هم آثار شکنجه در بدن او وجود داشت زیرا او رسالۀ خود را با این کلمات تمام کرد:

دیگر هیچ کس مزاحم من نشود، زیرا داغهائی بربدن خود دارم که نشان می دهند من غلام مسیح هستم (غلاطیان 17:6).

اعتراضی دیگر: «من به خاطر شکوه و جلال خداوند رنج می برم»

(Another Objection: “I’ m Suffering for the Glory of God”)

این اعتراض به عنوان پایه‌ای بر این مدعا که آنها از بیماری خود برای شکوه خداوند رنج می برند، توسط کسانی که آیه‌ای از داستان زنده شدن ایلعازر برداشته اند، مطرح می شود. مسیح دربارۀ ایلعازر گفت:

این بیماری به مرگ او منجر نخواهد شد بلکه وسیله‌ای برای جلا ل خدا است تا پسر خدا نیز از این راه جلال یابد (یوحنا 4:11).

منظور مسیح این نبود که خداوند در نتیجۀ بیماری ایلعازر جلال می یابد، بلکه منظور او این بود که خداوند جلال می یابد زمانی که ایلعازر شفا بیابد و زنده شود. به عبارتی دیگر، نتیجۀ نهایی بیماری او مرگ نخواهد بود بلکه خداوند جلال خواهد یافت. خداوند در بیماری جلال نمی یابد؛ بلکه در شفا است که او جلال می یابد. (متی 8:9؛ 31:15؛ لوقا 16:7؛ 13:13 و 15:17 را ببینید که در آنها شفا سبب جلال و شکوه خداوند می شود.)

دیگر: «پولس گفت که تروفیمسِ بیمار را درمیلیتس جا گذاشت»

(“Another Objection: “Paul Said He Left Trophimus Sick at Miletum)

زمانی که این جمله را نوشتم در شهری در آلمان بودم. وقتی از شهر محل زندگیم در ایالات متحده عظیمت کردم، چندین بیمار را ترک کردم. من بیمارستان های پر از بیمار را ترک کردم. اما این بدان معنا نیست که خداوند نمی خواهد آنها شفا پیدا کنند. اینکه پولس مردی مریض را در شهری که از آن دیدار کرده بود جا گذاشت، دلیلی بر این نیست که خدا نمی خواست آن مرد شفا یابد. در مورد تعداد بسیاری از مردم که نجات نیافته بودند و پولس آنها را نیز ترک کرد، چه؟ آیا می توان گفت که خواست خداوند نجات آنها نبود؟ مسلم است که نه.

اعتراضی دیگر: «من درست مانند ایوب هستم!»

(”!Another Objection: “I’m Just Like Job)

جلال بر خداوند! اگر پایان داستان ایوب را خوانده باشید، می دانید که او شفا یافت. خواست خداوند این نبود که او بیمار بماند، و در مورد شما هم خواست خداوند این نیست. داستان ایوب دوباره تایید می کند که خواست خداوند همیشه شفا است.

اعتراضی دیگر: توصیۀ پولس به تیموتائوس دربارۀ معدۀ او

(Another Objection: Paul’s Advice to Timothy About His Stomach)

می دانیم که پولس به تیموتائوس گفت که به خاطر معده‌اش و اینکه اغلب مرض احوال است، کمی شراب بخورد (اول تیموتائوس 23:5).

در واقع پولس به تیموتائوس گفت که خوردن آب را متوقف کند و کمی شراب به خاطر بیماری مکرر معده‌اش بنوشد. این نشان می دهد که مشکلی در آب وجود داشته است. روشن است که اگر آب آلوده بنوشیم باید نوشیدن آن را متوقف کنیم و چیزِ دیگری بنوشیم و در غیر این صورت در معدۀ خود مشکل خواهیم داشت.

اعتراضی دیگر: «مسیح شفا می داد تا تنها الهیت خود را نشان دهد»

(Another Objection: “Jess Only Healed to Prove His Deity)

برخی می خواهند که ما باور کنیم که تنها دلیل اینکه مسیح شفا می داد این بود که او می خواست الهیت خود را ثابت کند. حالا که همه خدا بودن او شناخته شده است دیگر شفا نمی دهد.

این طرز فکر کاملاً غلط است. درست است که معجزات مسیح الهیت او را اثبات کرد، اما این تنها دلیل شفا دادن او در خدمت دنیوی اش نبود. او چندین بار کسانی را که شفا داده بود از گفتن آنچه بر آنها گذشته بود به دیگران، باز داشت (متی 4:8؛ 6:9 و 30؛ 13:12-16؛ مرقس 43:5، 36:7، 26:8 را ببینید). اگر مسیح تنها به دلیل اثبات الهیت خویش شفا می داد، به مردمی که شفا یافته بودند می گفت که به همه بگویند چه بر آنها گذشته است.

پس نیت و انگیزۀ مسیح برای شفا چه بود؟ کتاب مقدس به دفعات می گوید که او شفا می داد زیرا «دلش به حال آنها می سوخت» (متی 35:9-36؛ 14:14؛ 34:20؛ مرقس 41:1؛ 19:5؛ لوقا 13:7را ببینید). دلیل اینکه مسیح مردم را شفا می داد این بود که او مردم را دوست داشت و وجود او پر از شفقت بود. آیا شفقت او بعد از خدمت دنیوی اش کمتر شده است؟ آیا عشق او به مردم کم شده است؟ مسلماً خیر!

اعتراضی دیگر: «خداوند به دلایلی می خواهد که من مریض باشم.»

(”.Another Objection: “God Wants Me to be Sick for Some Reason)

چنین چیزی بر اساس تمام آیات کتاب مقدس که بررسی کردیم غیرممکن است. اگر در نافرمانی اصرار ورزیده باشید، این احتمال وجود دارد که خداوند اجازه دهد که بیمار شوید تا اسباب توبه را برای شما فراهم آورد. اما باز هم خواست او این نیست که بیمار بمانید. او می خواهد که شما توبه کنید و شفا یابید.

به علاوه، اگر خداوند می خواهد که شما بیمار باشید، پس چرا به دکتر مراجعه می کنید و دارو مصرف می کنید؟ آیا تلاش می کنید که از «ارادۀ خداوند» خلاص شوید؟

اعتراض آخر: «اگر هرگز از بیماری رنج نبریم، چطور می توانیم بمیریم؟»

(”?A Final Objection: “If We Never Suffer Disease, How Will We Die)

می دانیم که انجیل به ما می گوید که بدن ما تباه شدنی است (دوم قرنتیان 16:4 را ببینید). ما به هیچ وجه نمی توانیم جلوی سفید شدن موهایمان و پیری بدنمان را بگیریم. در نهایت قوۀ بینایی و شنوایی ما مانند روزهای جوانیمان نیست. نمی توانیم تند بدویم. قلبمان خیلی قوی نیست. آرام آرام پیر و فرسوده می شویم.

اما این بدان معنا نیست که باید به دلیل بیماری و یا ناخوشی بمیریم. بدن های ما می تواند به راحتی از پا در بیایند و وقتی چنین چیزی رخ دهد، و خداوند ما را به خانه مان، بهشت، بخواند، روحمان بدنمان را ترک می کند. بسیاری از مومنان اینگونه مرده اند. چرا این در مورد شما صادق نباشد؟

1 در برخی از کلیساها در آمریکای شمالی، خادم ها برای تعلیم این موضوع به خاطر مواجهه با سرسختی زیادِ به اصطلاح مومنان، با مشکلات زیادی سر و کار دارند. مسیح هم با این سرسختی ها و بی ایمانی ها مواجه شد و خدمت شفا را متوقف کرد (مرقس 1:6-6 را ببینید).

2 برخی با چنگ زدن به هر چیزی برای توجیه کردن بی ایمانیشان، تلاش می کنند که ما را متقاعد کنند که مسیح، اشعیا 4:53 را با شفا دادن بیماران در آن شب در کفرناحوم کاملاً تحقق بخشید. اما اشعیا گفت که مسیح بیماریهای ما را به خود گرفت، و همچنین گفت که به سبب گناهان ما مسیح کوفته گردید (اشعیا4:53و5 را مقایسه کنید). مسیح بیماری کسانی را شفا داد که به خاطر گناهانشان کوفته شده بود. بنابراین، متی تنها می خواست نشان دهد که خدمت شفای عیسی در کفرناحوم سحه می گذارد بر اینکه او همان مسیحی است که در اشعیا 53 از او سخن رفته است، همانی که گناهان و بیماری‌های ما را از بین خواهد برد.

3 برای مثال مسیح به زنی که از خونریزی درونی شفا یافته بود گفت، «اي‌ دختر، ايمانت‌ تو را شفا داده‌ است‌‌» (مرقس34:5). کلمۀ یونانی (سوزو) که در این آیه و ده بار دیگر در عهد جدید به «شفا دادن» برگردانده شده، بیش از هشتاد بار به «نجات یافتن» یا «نجات یافته» برگردانده شده است.مثلاً همین کلمه است که در افسسیان 5:2 به «نجات یافته» ترجمه شده است: «از راه فیض خداست که شما نجات یافته اید.» بنابراین می بینیم که شفای جسمانی در معنای کلمه یونانی که اغلب به «نجات یافته» ترجمه می شود، وجود دارد.

181

اغلب تصور می شود که چون عیسی پسر آسمانی خدا بود، می توانست هر زمانی که می خواست کسی را شفا دهد و یا معجزه ای انجام دهد. اما زمانی که کتاب مقدس را به دقت مطالعه می کنیم، متوجه می شویم که اگر چه مسیح مسلماً الهی بود، اما ظاهراً در زمان خدمت دنیوی اش محدودیت داشت. او زمانی گفت: «یقین بدانید که پسر نمی تواند از خود کاری انجام دهد مگر آنچه می بیند پدر انجام میدهد. هر چه پدر می کند پسر هم می کند» (یوحنا 19:5). این آیه به روشنی نشان می دهد که مسیح محدود و وابسته به پدر خود بود.

بر اساس سخنان پولس، زمانی که مسیح بشر شد، «خود را خالی کرد» از چیزهایی که قبلاً به عنوان خدا داشت:

در میان خود همان آرایی را داشته باشید که در مسیح است: او که به صورت خدا بود، از حق خویش که چون خدا انگاشته شود بهره نبرد، بلکه خویشتن را خالی ساخت و صورت بنده به خود گرفت (فلیپیان 5:2-7، همراه با تاکید).

مسیح از چه چیزی «خویشتن را خالی کرد؟» نه از الوهیت، نه از تقدس، نه ازعشق، بلکه احتمالاً از قدرت ماوراء طبیعی خویشتن را خالی کرد. واضح است که او دیگر همه جا حاضر نبود. واقف به همه چیز و قادر مطلق هم نبود. او به انسان تبدیل شد. او در خدمت خود مانند انسانی که توسط روح القدس تدهین شده بود، عمل می کرد. این مسئله زمانی روشن و واضح می شود که به دقت چهار انچیل را مطالعه کنیم.

برای مثال، شاید این سوال به ذهن ما خطور کند، اگر عیسی پسر آسمانی خداوند بود، چرا باید زمانی که در سی سالگی خدمت خود را آغاز کرد، در روح الدس تعمید داده می شد؟ چرا باید خداوند با خداوند تعمید داده شود؟

واضح است که مسیح می بایست در روح القدس تعمید داده می شد تا برای خدمت تدهین شود. و به همین دلیل است که خیلی زود بعد از غسل، چنین موعظه کرد: «روح خداوند بر من است، او مرا مسح کرده است تا به بینوایان مژده دهم… مرا فرستاده است تا آزادی اسیران و بینائی کوران و رهائی ستمدیدگان را اعلام کنم» (لوقا 18:4، همراه با تاکید).

و باز هم به این دلیل است که پولس گفت: «خدا ، عیسای ناصری را با روح القدس و قدرت خود مسح کرد و می دانید چگونه عیسی به همه جا می رفت و اعمال نیک انجام میداد و همۀ کسانی را که در اسارت شیطان بسر میبردند رهائی میبخشید زیرا خدا با او بود» (اعمال رسولان38:10، همراه با تاکید).

و نیز به همین دلیل است که مسیح قبل از تعمید در روح القدس در حدود سی سالگی، هیچ معجزه ای انجام نداد. آیا بعنوان مثال در سن بیست و پنج سالگی او پسر خدا بود؟ مطمئناً! پس چرا تا سی سالگی هیچ معجزه ای انجام نداد؟ پاسخ ساده است. زیرا مسیح خویشتن را از قدرت ماورایی که خداوند دارد، خالی کرد و مجبور بود تا زمانی که روح القدس به او قدرت دهد، صبر کند.

دلایل بیشتری برای اینکه مسیح به عنوان انسانی که توسط روح القدس تدهین شده، خدمت کرد

(More Proof that Jesus Ministered as a Man Anointed by the Spirit)

همانطور که اناجیل را می خوانیم متوجه می شویم که مسیح برخی مواقع نیروی ماورایی داشت و در برخی مواقع این نیرو را نداشت. در حقیقت عیسی اغلب سوال می پرسید تا اطلاعاتی به دست آورد.

برای مثال، او به زنی که کنار چاه سامریه بود گفت که او پنج شوهر داشته است و اکنون با مردی زندگی می کند که با او ازدواج نکرده است (یوحنا 17:4-18 را ببینید). عیسی چطور اینها را می دانست؟ آیا به این دلیل که خدا بود و همه چیز را می دانست، این اطلاعات را هم داشت؟ خیر، اگر اینطور بود، مدام این را نشان می داد. درست است که او خدا بود و خدا همه چیز را می داند اما مسیح زمانی که انسان شد، خود را از علم لایتناهی خالی کرد. مسیح وضعیت تاهل زن را می دانست زیرا در آن لحظه روح القدس «بیان معرفت» (اول قرنتیان 8:12) را به او عطا کرده بود، که نیرویی ماورایی برای دانستن حال و یا گذشته است. (موضوع عطایای روح القدس را در فصلی مجزا به طور مفصل مطالعه خواهیم کرد).

آیا مسیح همیشه همه چیز را می دانست؟ خیر، زمانی که زنی که بیماری خونی داشت لبۀ لباس عیسی را لمس کرد و احساس کرد که شفا یافته است، عیسی پرسید، «كيست‌ كه‌ لباس‌ مرا لمس‌ نمود؟» (مرقس 30:5ب). زمانی که عیسی در دوردست درخت انجیری دید، در مرقس13:11، «آمد تا شايد چيزي‌ بر آن‌ بيابد.»

چرا او نمی دانست که چه کسی لباسش را لمس کرد؟ چرا نمی دانست که انجیری بر درخت انجیر نیست؟ زیرا او به عنوان انسانی که توسط روح القدس و با عطایای او تدهین شده بود، عمل می کرد. عطایای روح زمانی که روح بخواهد، عمل می کنند (اول قرنتیان 11:12؛ عبرانیان 4:2 را ببینید). عیسی مسائل را به طور ماورایی نمی دانست مگر آنکه روح القدس اراده می کرد که به او «کلام معرفت» را بدهد.

این مسئله (ارادۀ روح القدس) دربارۀ خدمت شفای مسیح هم صدق می کند.کتاب مقدس تصریح می کند که مسیح نمی توانست همیشه و همه را شفا دهد. مثلاً در انچیل مرقس می خوانیم که زمانی که مسیح به شهر خود ناصره رفت، قادر نبود که هر کاری که می خواست، به انجام برساند.

عیسی آنجا را ترک کرد و به شهر خود آمد، شاگردانش نیز بدنبال او آمدند.در روز سبت عیسی در کنیسه شروع به تعلیم دادن کرد. جمعیت زیادی که صحبتهای او را شنیدند با تعجب می گفتند «این چیزها را از کجا کسب کرده است؟ این چه حکمتی است که به او داده شده که میتواند چنین معجزاتی را انجام دهد؟ این مگر آن نجار پسر مریم و برادر یعقوب و یوسف و یهودا و شمعون نیست؟ مگر خواهران او در بین ما نیستند؟» باین سبب آنها از او روی گردان شدند. عیسی به آنها فرمود «یک پیامبر در همه جا مورد احترام است جز در وطن خود و در میان خانواده خویش.» او نتوانست در آنجا هیچ معجزه ای بکند. فقط دست خود را روی چند بیمار گذاشت و آنها را شفا داد و از بی ایمانی آنها در حیرت بود (مرقس 1:6-6، همراه با تاکید).

توجه کنید که مرقس نگفت عیسی هیچ معجزه ای در آنجا انجام نداد، بلکه گفت که نتوانست انجام دهد. چرا؟ زیرا مردم ناصره بی ایمان بودند. آنها عیسی را به عنوان پسر تدهین شده خداوند قبول نکردند بلکه او را پسر نجاری می دانستند. همانطوری که خود عیسی هم گفت، «یک پیامبر در همه جا مورد احترام است جز در وطن خود و در میان خانواده خویش» (مرقس 6:4). در نتیجه بیشترین کاری که توانست بکند این بود که چند نفر را که «ناراحتی کمی داشتند» (چنانچه یکی از ترجمه ها می گوید) شفا داد. مطمئناً اگر جایی وجود داشت که عیسی دوست داشت در آن معجزه کند یا مردم را شفا دهد، همان موطن خودش بود که در آن سالها زندگی کرده بود. اما انجیل می گوید، او نتوانست این کار را بکند.

تفصیل بیشتر از لوقا (More Insight from Luke)

عیسی در ابتدا به دو روش شفا می داد: 1) با تعلیم کلام خداوند که مردم مریض را تشویق می کرد که ایمان داشته باشند تا شفا یابند، و 2) با «عطایای شفا»، هر زمانی که روح القدس اراده می‌کرد و بنابراین عیسی در خدمت شفا، محدود به دو عامل بود: 1) عدم ایمان مریضان، 2) ارادۀ روح القدس که خود را از طریق «عطایای شفا» آشکار می کرد.

واضح است که اکثریت مردم در شهر محل زندگی عیسی به او ایمان نداشتند. با وجود اینکه معجزات شفای او را در شهرهای دیگر شنیده بودند، باور نکردند که او قدرت شفا دادن دارد و در نتیجه عیسی نتوانست آنها را شفا دهد. به علاوه، ظاهراً روح القدس در ناصره به او «عطای شفا» نداد، و علت آن را کسی نمی داند.

لوقا، آنچه در ناصره، هنگام رفتن عیسی به آنجا، اتقاق افتاد کامل تر از مرقس توضیح داده است:

به این ترتیب به شهر ناصره، جائیکه در آن بزرگ شده بود، آمد و در روز سبت طبق معمول به کنیسه رفت و برای قرائت کلام خدا برخاست. طومار اشعیا نبی را به او دادند. طومار را باز کرد و آن قسمتی را یافت که میفرماید «روح خداوند بر من است، او مرا مسح کرده است تا به بینوایان مژده دهم. مرا فرستاده است تا آزادی اسیران و بینائی کوران و رهائی ستمدیدگان را اعلام کنم و سال فرخندۀ خداوند را اعلام نمایم.» طومار را پیچید و به سرپرست کنیسه داد و نشست. در کنیسه تمام چشمها به او دوخته شده بود. او شروع به صحبت کرد و به ایشان گفت: «امروز در حالیکه گوش می دادید این نوشته به حقیقت پیوست.» همۀ حاضران او را تحسین می کردند و از کلمات فیض بخشی که می گفت تعجب می نمودند. آنها میگفتند: «مگر این مرد پسر یوسف نیست؟» (لوقا 16:4-22).

عیسی می خواست که مخاطبینش ایمان بیاورند که او پسر تدهین شده در پیشگویی اشعیای نبی است، با این امید که آنها باور کنند و ایمان بیاورند و از تمام مزایای تدهین شدن او، که بر طبق اشعیا، شامل آزادی از اسارت و ظلم و ستم و همینطور بینا کردن نابینایان است، استفاده کنند.¹ اما آنها ایمان نیاوردند. اگرچه تحت تاثیر قدرت کلام او قرار گرفتند اما باور نکردند که پسر یوسف شخص خاصی باشد. عیسی وقتی شک و تردید آنها را دید، گفت:

بدون شک در مورد من این ضرب المثل را خواهید گفت که ای طبیب خود را شفا بده. شما هم چنین خواهید گفت که ما شرح همۀ کارهائی را که تو در کفر ناحوم کرده ای شنیده ایم، همان کارها را در شهر خود انجام بده… در واقع هیچ پیامبری در شهر خود مقبول نیست (لوقا 23:4-24).

مردم شهر موطن عیسی منتظر بودند که ببینند آیا او کارهایی را که در کفر ناحوم انجام داده بود، در آنجا هم انجام می دهد. انتظار آنها نه از روی ایمان بلکه از شک و تردید بود. به خاطر عدم ایمانشان او نتوانست معجزه و یا شفایی مهم انجام دهد.

محدودیت دیگر عیسی در ناصره (Jesus’ Other Limitation in Nazareth)

ادامۀ صحبت های عیسی با مردم ناصره نشان می دهد که او توسط ارادۀ روح القدس برای آشکار کردن خود از طریق «عطای شفا» محدود شده بود:

یقین بدانید، در زمان الیاس که مدت سه سال و شش ماه آسمان بسته شد و قحطی سختی در تمام زمین بوجود آمد، بیوه زنان بسیاری در اسرائیل بودند. با وجود این الیاس پیش هیچیک از آنان فرستاده نشد، مگر پیش بیوه زنی در شهر صرفه صیدون. همینطور در زمان الیشع نبی، جذامیان بسیاری در اسرائیل بودند ولی هیچکدام از آنان جز نعمان سریانی شفا نیافت» (لوقا 25:4-27).

نکتۀ مود نظر مسیح این بود که الیاس نتوانست میزان آرد و روغن را زیاد کند تا در زمان سه سال قحطی از هر بیوه زنی مطابق ارادۀ خودش حمایت کند (اول پادشاهان 9:17-16 را ببینید). اگرچه در آن زمان بیوه زنان بسیاری در اسراییل در رنج و عذاب بودند اما روح القدس الیاس را تدهین کرد که به زنی بیوه که در اسراییل نبود، کمک کند. الیشع نبی هم به همین ترتیب نمی‌توانست هر جذامی را پاک کند. این مسئله ثابت می‌شود با اینکه جذامیان بسیاری در اسراییل بودند اما تنها نعمان شفا یافت. اگر به انتخاب خود الیشع بود، مطمئناً او ترجیح می داد که به جای نعمان بت پرست هم وطنان اسراییلی را شفا دهد (دوم پادشاهان 1:5-14 را ببینید).

الیاس و الیشع هر دو نبی بودند، مردانی که توسط روح القدس تدهین شده بودند و در عطایای زیادی از روح (زمانی که اراده می کرد) مورد استفاده قرار گرفته بودند. چرا خداوند الیاس را نزد بیوه زنان دیگر نفرستاد؟ من نمی دانم. چرا خداوند از الیشع برای شفای جذامیان دیگر استفاده نکرد؟ من نمی دانم و در حقیقت جز خداوند، هیچ کس نمی داند.

اما این دو داستان معروف عهد عتیق ثابت نمی کند که خواست و ارادۀ خداوند بر رفع نیازهای بیوه های دیگر و شفای جذامیان نبود. مردم اسراییل می توانستند به دوران قحطی پایان دهند اگر خود و پادشاه ظالم آنها از گناهانشان توبه می کردند. قحطی نوعی از داوری خداوند بود. و همۀ جذامیان در اسراییل می توانستند با اطاعت از کلام خدادادی عهدشان، که همانطوری که دیدیم شامل شفای جسمانی نیز هست، و ایمان آوردن به آن شفا یابند.

مسیح به مخاطبینش در ناصره گفت که او هم تحت محدودیت های الیاس و الیشع قرار دارد. بنا به دلایلی روح القدس در ناصره به او «عطای شفا» را نداد. این حقیقت به همراه بی ایمانی مردم ناصره سبب شد که معجزه ای قابل اهمیت در وطن عیسی به وقوع نپیوندد.

نگاهی بر یک «عطای شفا» از طریق عیسی

(A Look at One “Gift of Healing” Through Jesus)

اگر محاسبات شفاهای بسیاری که توسط عیسی انجام شد را در انجیل مطالعه کنیم، متوجه خواهیم شد که تعداد کسانی که توسط ایمان خود شفا یافتند بیشتر از تعداد کسانی است که از طریق «عطا»، شفا یافتند. بیایید با نگاهی بر مثال هایی از هر دو مورد، تفاوت آنها را بررسی کنیم. ابتدا داستان مرد فلج را در استخر بیت حسدا، می خوانیم که نه به وسیله ایمان خود بلکه به وسیلۀ «عطیۀ شفا»، و توسط عیسی شفا یافت:

در اورشلیم نزدیک دروازه ای معروف به دروازۀ گوسفند استخری با پنج رواق وجود دارد که به زبان عبری آنرا بیت حسدا می گویند. در آنجا عدۀ زیادی از بیماران، نابینایان لنگان و مفلوجان دراز کشیده و (منتظر حرکت آب بودند زیرا هر چند وقت یکبار فرشتۀ خداوند به استخر داخل می شد و آب را به حرکت در می آورد و اولین بیماری که بعد از حرکت آب به استخر داخل می گردید از هر مرضی که داشت شفا می یافت.) در میان آنها مردی دیده می شد که سی و هشت سال به مرضی مبتلا بود .وقتی عیسی او را در آنجا خوابیده دید و دانست که مدت درازی است که بیمار می باشد، از او پرسید:« آیا می خواهی خوب و سالم شوی؟» آن مریض پاسخ داد:« ای آقا، وقتی آب به حرکت می آید کسی نیست که به من کمک کند و مرا در استخر بیاندازد. تا من از جایم حرکت میکنم شخص دیگری پیش از من به داخل می رود.» عیسی به او گفت:« بلند شو، بسترت را بردار و برو.» آن مرد فوراً شفا یافت و بستر خود را برداشت و براه افتاد. آن روز، روز سبت بود (یوحنا 2:5-9).

چطور می فهمیم که این مرد نه از طریق ایمان خود که توسط «عطیۀ شفا»، بهبود یافت؟ چندین دلیل وجود دارد.

اول، توجه کنید که مرد در جستجوی عیسی نبود. بلکه عیسی او را در استخر یافت. اگر مرد در پی عیسی بود، می توانستیم بگوییم که از طریق ایمان شفا یافت.

دوم، عیسی به او نگفت که ایمانش او را شفا داده است، چیزی که اغلب به مردم شفا یافته می گفت.

سوم، بعدها که یهودیان از آن مرد پرسیدند چه کسی به او گفته، «برخیز و راه برو»، او پاسخ داد که نمی داند آن مرد چه کسی بوده است. بنابراین مسلماً ایمان او به مسیح سبب شفای او نشد. این مرد نمونه ای بارز از کسی است که توسط «عطیۀ شفا» که به ارادۀ روح القدس آشکار شد، بهبودی یافت.

همچنین توجه داشته باشید که عدۀ زیادی مریض منتظر بودند که وارد آب شوند و درمان شوند، اما مسیح تنها یک نفر را شفا داد و باقی بیماران را رها کرد. چرا؟ باز هم نمی دانم. اما این رویداد، دلیل این نیست که خداوند می خواست آنها بیمار بمانند. هر کرام از آنها و یا حتی همۀ آنها می توانستند از طریق ایمان به مسیح شفا یابند. در واقع، شاید همین مرد به طور خارق العاده ای شفا یافت برای اینکه توجه این بیماران را به سوی عیسی جلب کند، به سوی کسی که می توانست آنها را شفا دهد اگر ایمان می آوردند.

چندین بار «عطایای شفا» تحت مقولۀ «نشانه ها و شگفتی ها» یعنی معجزاتی که برای جلب توجه مردم به سوی مسیح انجام می شوند، قرار گرفتند. به همین دلیل است که مبشران عهد جدید مانند فیلیپ به وسیلۀ «عطایای شفا» به صورت های مختلف مجهز شده بودند. معجزاتی که آنها انجام می دادند توجه مردم را به سوی پیام انجیل جلب می کرد (اعمال رسولان 5:8-8 را ببینید).

مسیحیانی که بیمار هستند نباید صبر کنند تا کسی با «عطیۀ شفا» بیاید و آنها را شفا دهد زیرا شاید آن شخص و آن عطیه هرگز نیایند. شفا از طریق ایمان به مسیح همیشه وجود دارد، اگرچه همه از طریق عطیۀ شفا، شفا نمی یابند اما هر کسی می تواند از طریق ایمان خود شفا یابد. عطایای شفا، در اصل انجام می شدند تا توجه مردم به انجیل جلب شود. اما این بدان معنا نیست که مسیحیان هرگز از طریق عطایای شفا، بهبود نخواهند یافت. اگرچه خداوند انتظار دارد که فرزندانش از طریق ایمان شفا یابند.

مثالی از کسی که از طریق ایمان شفا یافت

(One Example of A person Healed By His Faith)

بارتیماؤس مرد نابینایی بود که از طریق ایمان به مسیح شفا یافت. بیایید داستان او را در انجیل مرقس بخوانیم.

و وارد اَريحا شدند. و وقتي‌ كه‌ او با شاگردان‌ خود و جمعي‌ كثير ازاَريحا بيرون‌ مي‌رفت‌، بارتيمائوسِ كور، پسر تيماؤس‌ بر كناره‌ راه‌ نشسته‌، گدايي‌ مي‌كرد چون‌ شنيد كه‌ عيسي‌ ناصري‌ است‌، فرياد كردن‌ گرفت‌ و گفت‌: «اي‌ عيسي‌ ابن‌ داود بر من‌ ترحمّ كن‌.» و چندان‌ كه‌ بسياري‌ او را نهيب‌ مي‌دادند كه‌ خاموش‌ شود، زيادتر فرياد برمي‌آورد كه‌ «پسر داود بر من‌ترحّم‌ فرما.» پس‌ عيسي‌ ايستاده‌، فرمود تا او رابخوانند. آنگاه‌ آن‌ كور را خوانده‌، بدو گفتند: «خاطر جمع‌ دار. برخيز كه‌ تو را مي‌خواند.» در ساعت‌ رداي‌ خود را دور انداخته‌، بر پا جست‌ و نزد عيسي‌ آمد. عيسي‌ به‌ وي‌ التفات‌ نموده‌، گفت‌: «چه‌ مي‌خواهي‌ از بهر تو نمايم‌؟» كور بدو گفت‌: «يا سيّدي‌ آنكه‌ بينايي‌ يابم‌.» عيسي‌ بدو گفت‌: «برو كه‌ ايمانت‌ تو را شفا داده‌ است‌.» در ساعت‌ بينا گشته‌، از عقب‌ عيسي‌ در راه‌ روانه‌ شد (مرقس 46:10-52).

ابتدا توجه داشته باشید که عیسی در پی بارتيمائوس نبود. (دقیقاً بر خلاف آنچه بر مرد کنار استخر بیت حسدا گذشت). در واقع، عیسی داشت از او می گذشت و اگر او فریاد بر نیاورده بود، عیسی به راه خود ادامه می داد و بارتيمائوس شفا نمی یافت.

حالا دربارۀ این داستان فکر کنید. اگر بارتيمائوس آنجا نشسته و با خود می اندیشید که، «اگر عیسی بخواهد من را شفا دهد، نزد من می آید و من را شفا می دهد،» چه اتفاقی می افتاد؟ بارتيمائوس هرگز شفا نمی یافت، با وجود اینکه این داستان به روشنی از خواست مسیح برای شفای آن مرد می گوید. اولین نشانۀ بارتيمائوس این است که او عیسی را صدا زد.

دوم، توجه کنید که بارتيمائوس توسط کسانی که سعی می کردند او را ساکت کنند، دلسرد نشد. زمانی که مردم سعی می کردند او را خاموش کنند، او بیشتر فریاد می زد (مرقس 48:10). این کار او ایمانش را نشان می دهد.

سوم، توجه کنید که عیسی با اولین فریادهای بارتيمائوس واکنش نشان نداد. البته احتمال دارد که فریادهای او را نشنیده باشد، اما اگر هم شنیده باشد پاسخی نداد. در واقع عیسی خواست ایمان مرد را بسنجد.

اگر بارتيمائوس تنها یک بار فریاد زده بود، شفا نمی یافت. ما هم باید ایمان خود را حفظ کنیم زیرا برخی مواقع به نظر می رسد که دعاهایمان، جوابی نخواهند داشت و در همین زمانهاست که ایمان ما مورد آزمایش قرار می گیرد، پس باید ادامه دهیم و اجازه ندهیم که حوادث مغایر با خواست ما، ما را دلسرد کنند.

شواهد بیشتری از ایمان بارتيمائوس

(Further Indications of Bartimaeus’ Faith)

زمانی که عیسی نهایتاً از او خواست که نزدش برود، بنا بر انجیل، بارتيمائوس «رداي‌ خود را دور انداخت.» به نظر من در زمان عیسی افراد نابینا نوع خاصی از ردا را می پوشیدند که نشان می داد نابینا هستند. اگر گمان من درست باشد، بارتيمائوس ردای خود را به این دلیل دور انداخت که ایمان داشت مسیح او را شفا خواهد داد و دیگر نیازی نیست که به عنوان فردی نابینا قابل تشخیص در میان مردم باشد. اگر اینطور بوده، ایمان باز هم مشهود است.

به علاوه، زمانی که بارتيمائوس ردای خود را دور انداخت، بر طبق انجیل، «بر پا جست‌» و همین نشان می دهد که او هیجان زده بود از اینکه به زودی اتفاق خوبی برایش خواهد افتاد. آنهایی که ایمان شفا را دارند، زمانی که دعا می کنند و از خداوند شفا می خواهند، بسیار هیجان زده هستند زیرا منتظرند که شفای خود را دریافت کنند.

توجه داشته باشید که مسیح یک بار دیگر زمانی که در برابر بارتيمائوس ایستاد، ایمان او را آزمایش کرد. از او پرسید که چه می خواهد و از پاسخ بارتيمائوس روشن است که او ایمان داشت که عیسی می تواند نابینایی او را شفا دهد و این کار را خواهد کرد.

در نهایت، عیسی به او گفت که ایمان او، او را بهبودی داد. اگر بارتيمائوس می توانست از طریق ایمان شفا یابد، پس هر کس دیگری نیز می تواند زیرا خداوند «طرفدار افراد خاصی نیست.»

برای مطالعۀ بیشتر (For Further Study)

در ادامه بیست و یک مورد از شفاهایی که توسط عیسی انجام شده و در چهار انچیل ثبت است می بینید. البته عیسی بیش از بیست و یک نفر را شفا داد، اما دربارۀ این موارد ما جزییاتی دربارۀ فرد مریض و اینکه چطور شفا یافت را می دانیم.

من این فهرست را به دو دسته تقسیم کرده‌ام – آنهایی که از طریق ایمان شفا یافتند و آنهایی که توسط عطیۀ شفا، شفا یافتند. من متوجه شدم که در تعداد زیادی از مواردی که مردم از طریق ایمان خود شفا یافتند، مسیح به آنها گفت که حرفی در این مورد به دیگران نزنند. همین مسئله نشان می دهد که آنها از طریق «عطایای شفا» بهبود نیافتند زیرا آنها برای تبلیغ عیسی و یا انجیل شفا نیافته بودند.

مواردی که در آنها ایمان وسیلۀ شفا بوده است:

(:Cases Where Faith or Believing is Mentioned as the Cause of Healing)

1. غلام (یا پسر) سروان رومی: متی 5:8-13، لوقا 2:7-10 «بر طبق ایمان شما برایتان انجام بشود.»
2. مرد مفلوجی که از طریق سقف به درون اطاق عیسی پایین آورده شد: متی 2:9-8؛ مرقس 3:2-11؛ لوقا 18:5-26 «عیسی با دیدن ایمان آنها گفت به خانه بروید.»
3. دختر یایروس: متی 18:9-26؛ مرقس 22:5-43؛ لوقا 41:8-56 «مترس‌ ايمان‌ آور و بس‌…. پس‌ ايشان‌ را به‌ تأكيد بسيار فرمود: كسي‌ از اين‌ امر مطلّع‌ نشود.»
4. زنی که بیماری خونی داشت: متی 20:9-22؛ مرقس 25:5-34؛ لوقا 43:8-48 «ايمانت‌ تو را شفا داده‌ است‌.»
5. دو مرد نابینا: متی 27:9-31 «بر طبق ایمان شما برایتان انجام بشود…. چشمان آنها باز شد. عیسی با اصرار از آنها خواست که در بارۀ این موضوع چیزی به کسی نگویند!»
6. بارتیمائوس نابینا: مرقس46:10-52؛ لوقا 35:18-43 «برو كه‌ ايمانت‌ تو را شفا داده‌ است.»
7. ده جزامی: لوقا 12:17-19 «برو كه‌ ايمانت‌ تو را شفا داده‌ است.»
8. پسر مامور دولت: یوحنا 46:4-53 «آن مرد به سخنان عیسی ایمان آورد»

در چهار مورد بعدی، حرفی از ایمان فرد بیمار نیست، اما از حرفها و کارهای او مشخص است. مثلاً، دو مرد نابینا در شمارۀ 10، زمانی که عیسی در حال عبور است مانند بارتیمائوس او را صدا می زنند. تمام اشخاص در چهار مثال زیر در پی مسیح بودند، و همین نشانه ای بارز از ایمان آنها است. در سه مورد از این مثال ها، عیسی به فرد شفا یافته گفت که به کسی نگوید که چه اتفاقی افتاده است که گواهی است بر اینکه در این موارد از «عطایای شفا» استفاده نشده است.

9. جذامی که خواست خداوند را نمی دانست: متی 2:8-4، مرقس 40:1-45، لوقا 12:5-14 «مواظب باش چیزی به کسی نگوئی.»

10. دو مرد نابینا (که احتمالاً یکی از آنها بارتیمائوس بود): متی 30:20-34 «فریاد زده گفتند: خداوندا، برما رحم کن.»

11. مرد کر و لال: مرقس 32:7-36 «پس‌ ايشان‌ را قدغن‌ فرمود كه‌ هيچ‌كس‌ را خبر ندهند.»

12.مرد نابینا: مرقس 22:8-26 «داخل‌ ده‌ مشو.»

دو مورد آخر که از طریق ایمان شفا یافتند در واقع شفا نیافنتند بلکه از دست ارواح پلید خلاص شدند. اما از نظر مسیح آزاد شدن آنها به دلیل ایمانشان بود.

13. پسر مجنون: متی 14:17-18؛ مرقس 17:9-27؛ لوقا 8:9-42 «عيسي‌ وي‌ را گفت‌: اگر مي‌تواني‌ ايمان‌ آري‌، مؤمن‌ را همه‌ چيز ممكن‌ است. در ساعت‌ پدر طفل‌ فرياد برآورده‌، گريه‌كنان‌ گفت‌: ايمان‌ مي‌آورم‌ اي‌ خداوند، بي‌ايماني‌ مرا امداد فرما.»

14. دختر زنی در فينيقيّه‌ سوریه: متی 22:15-28؛ مرقس 25:7-30 «ای زن ، ایمان تو عظیم است. آرزوی تو برآورده شود.»

کسانی که توسط «عطایای شفا» بهبود یافتند:

(“Cases of People Healed Through “Gifts of Healing)

هفت مورد آخر ظاهراً از طریق عطایای شفا بهبود یافتند. اما در سه مورد اول، اطاعت از فرمان خاصی از جانب عیسی پیش از شفا لازم بود. در هیچ کدام از این موارد، عیسی به شخص مریض نگفت که دربارۀ شفای خود به کسی چیزی نگوید. و در هیچ کدام از این موارد شخص مریض عیسی را نمی جویید.

15. مردی که دستش خشک شده بود: متی 9:12-13؛ مرقس 1:3-5؛ لوقا 6:6-10 «بلند شو و جلو بیا…. دستت را دراز کن.»

16. مردی کنار استخر بیت حسدا: یوحنا 2:5-9 «بلند شو، بسترت را بردار و برو.»

17. مردی که به طور مادرزاد نابینا بود: یوحنا 1:9-38 «برو و در حوض سیلوحا چشمهای خود را بشوی.»

18. مادر زن پطرس: متی 14:8-15؛ مرقس 30:1-31؛ لوقا 38:4-39

19. زنی که به مدت 18 سال خمیده بود: لوقا 11:13-16

20. مردی که از استسقاء شفا یافت: لوقا 2:14-4

21. غلام کاهن اعظم: لوقا 50:22-51

توجه کنید که در همۀ 21 مثال بالا، هیچ بالغی با ایمان انسان بالغ دیگری شفا نیافت. بلکه در هر موردی که کسی با ایمان شخص دیگری شفا یافت، در واقع فرد شفا یافته کودکی بود که با ایمان والدین خود شفا یافت (مثالهای 13،8،3،1 و 14 را ببینید).

تنها موارد استثنا، شماره های1 و 2 هستند، غلام سروان رومی و مرد مفلوجی که از طریق سقف به درون اطاق عیسی پایین آورده شد. در مورد غلام سروان رومی، کلمه ای که به غلام ترجمه شده، کلمۀ یونانی پِیس است که به معنای پسرنیز هست چنانچه در متی 18:17به این صورت ترجمه شده: «و آن پسر در همان لحظه شفا یافت» (همراه با تاکید).

اگر بیمار واقعاً غلام او بود نه پسرش، احتمالاً پسری بسیار جوان بوده است. بنابراین، سروان رومی به عنوان سرپرست قانونی مسئولیت او را بر عهده داشته است و می توانسته ایمان خود را در مورد او مانند پدری برای فرزندش به کار برد.

در مورد مرد مفلوجی که از طریق سقف به درون اطاق عیسی گذاشته شد، نکته اینجاست که او نیز خود ایمان داشته است و اگر نه هیچ گاه به دوستانش اجازه نمی داد که او را درون اطاق بگذارند. بنابراین او تنها با ایمان دوستان خود شفا نیافته بود.

همۀ اینها نشان می دهد که بسیار بعید است که فرد بالغی که خود ایمان ندارد تنها با ایمان اطرافیان خود شفا یابد. هر فرد بالغی می تواند برای شفای فرد دیگری دعا کند، اما بی ایمانی فرد بیمار دعاهای او را بی اثر می کند.

فرزندان خودمان، تا سنی خاص، می توانند با ایمان ما شفا یابند. اما به هرحال آنها روزی به سنی می رسند که خداوند از آنها انتظار دارد که شفا را بر اساس ایمان خود، دریافت کنند.

من به شما توصیه می کنم که تمام مثال های بالا را در انجیل خود به دقت مطالعه کنید تا ایمانی محکم نسبت به قدرت شفا بخش خداوندمان بیابید.

مسح شفا (The Healing Anointing)

نهایتاً، بسیار مهم است که بدانیم عیسی با قدرت قابل لمس شفا در طول خدمت دنیوی اش تدهین شد. یعنی او خود نیز وجود این مسح شفا را در وجودش حس می کرد و در برخی مواقع حتی شخص مریض هم احساس می کرد که آن مسح وارد بدن او می شد. برای مثال، لوقا 19:6 می گوید، «و هر کسی در میان جمعیت سعی میکرد دست خود را به عیسی بزند چون قدرتی که از او صادر میشد، همه را شفا میداد.»

ظاهراً، این مسح شفا، حتی لباس های مسیح را آغشته می کرده و اگر بیماری با ایمان ردای او را لمس می کرد، مسح شفا وارد بدنش می شد. در مرقس 56:6 می خوانیم:

و هر جايي‌ كه‌ به‌ دهات‌ يا شهرها يا اراضي‌ مي‌رفت‌، مريضان‌ را بر راهها مي‌گذاردند و از او خواهش‌ مي‌نمودند كه‌ محض‌ دامن‌ رداي‌ او را لمس‌ كنند و هر كه‌ آن‌ را لمس‌ مي‌كرد شفا مي‌يافت‌.

زنی که بیماری خونریزی داشت (مرقس 25:5-34 را ببینید). تنها لبۀ لباس عیسی را لمس کرد و با ایمان انتظار داشت که شفا یابد و شفا یافت.

نه تنها عیسی توسط مسح شفای قابل لمس تدهین شد، بلکه پولس رسول هم در طول خدمت خود به همین شکل تدهین شد:

خدا به دست پولس معجزات بزرگ نشان میداد بطوریکه مردم دستمال ها و پیش بندهائی را که با بدن پولس تماس یافته بود می بردند و بر بدن مریضان میگذاشتند و آنان از امراض خود خلاص می شدند و ارواح ناپاک از آنان خارج میگشت (اعمال رسولان 11:19-12).

مسح شفای قابل لمس به هر لباسی که با بدن پولس تماس یافته بود، آغشته می شد و ظاهراً آن لباس انتقال

دهندۀ این قدرت بود!

خداوند از زمان عیسی و پولس تغییر نکرده است، پس نباید تعجب کنیم اگر برخی از خادمان خداوند امروز با چنین مسح شفایی، تدهین می شوند، چنانچه عیسی و پولس هم شدند. اما این عطایا به تازه ایمانان داده نمی شود بلکه تنها به کسانی که ایمان خود را ثابت کرده اند و در طول زمان انگیزهۀ خود را متواضعانه نشان داده اند.

1 همۀ اینها می تواند شفای جسمانی باشد. بیماری مسلماً می تواند نوعی اسارت باشد چنانچه کتاب مقدس می گوید، «چه سان خدا او را به روح القدس و قدرت مسح کرد… او که از هر جا می گدشت، نیکی می کرد و جملۀ کسانی راکه گرفتار ابلیس بودند شفا می بخشید؛ چه خدا با او بود» (اعمال رسولان 38:10).

174

و بدون ایمان محال است که انسان خدا را خوشنود سازد ، زیرا هر کس به سوی خدا می آید باید ایمان داشته باشد که او هست و به جویندگان خود پاداش می دهد (عبرانیان 6:11).

ایمان ما به عنوان انسانهایی معتقد بر این اساس است که خداوند وجود دارد و رفتار او با کسانی که او را می جویند نسبت به کسانی که در پی او نیستند متفاوت است. بلافاصله بعد از اینکه به این دو اصل به درستی ایمان بیاوریم، خشنود کردن خداوند را آغاز می کنیم چرا که به تبع در پی او بودن را شروع می کنیم. در پی خداوند بودن یعنی 1) درک اراده و خواست او، 2) اطاعت از او، و 3) ایمان به وعده های او. هر سۀ این موارد باید اجزای زندگی روزمرۀ ما باشند.

این فصل به ایمان ما می پردازد. متاسفانه بسیاری، به ویژه با تاکید بر حوزۀ موفقیت های مادی، به ایمان در محدوده های غیر انجیلی پرداخته اند. به همین دلیلی برخی برای نزدیک شدن به این موضوع نگران و بیمناک هستند. اما اینکه برخی انسانها در رودخانه ها غرق شده اند نمی تواند دلیلی باشد بر اینکه ما آب ننوشیم. ما می توانیم متعادل و مطابق کتاب مقدس بمانیم. انجیل پر از تعالیم دربارۀ این موضوع است و خداوند می خواهد که ما ایمان خود را به وعده های بسیار او به کار ببریم.

مسیح نمونۀ بارز انسان مومن به خداوند است و انتظار دارد که پیروانش هم اینگونه باشند. به همین ترتیب، خادم شاگرد ساز تلاش می کند که نمونه ای از ایمان به خدا باشد و به پیروانش تعلیم می دهد که به وعده های خداوند ایمان داشته باشند. این مسئله بسیار مهم است. بدون ایمان نه تنها خشنود کردن خداوند امکان ندارد بلکه دریافت پاسخ دعاهایمان هم غیر ممکن است (متی 22:21؛ یعقوب 5:1-8 را ببینید). کتاب مقدس به روشنی به ما یاد می دهد که کسانی که شک می کنند از برکاتی که مومنان دریافت می کنند محروم هستند. مسیح گفت، « مؤمن‌ را همه‌ چيز ممكن‌ است‌» (مرقس 23:9).

تعریف ایمان (Faith Defined)

تعریف ایمان بر اساس انجیل در عبرانیان1:11 یافت می شود:

ایمان اطمینانی است به چیزهائی که به آن امیدواریم و اعتقادی است به چیزهائی که نمی بینیم.

ما از این تعریف چندین ویژگی ایمان را متوجه می شویم. اول، کسی که ایمان دارد، اطمینان و یا پشتگرمی دارد. اطمینان و پشتگرمی متفاوت است از امید، زیرا ایمان « اطمینانی است به چیزهائی که به آن امیدواریم.» امید همیشه جایی برای شک دارد. امید همیشه دم از «امکان» می زند. برای مثال می گوییم، «امیدوارم امروز باران ببارد تا باغ من آبیاری شود.» من آرزو دارم باران ببارد اما مطمئن نیستم که این اتفاق بیفتد. از سوی دیگر ایمان همیشه اطمینان را در بر دارد، «اطمینانی به چیزهائی که به آن امیدواریم.»

آنچه مردم ایمان یا باور می نامند متفاوت از معنایی است که از انجیل برمی آید. مثلاً آنها ممکن است به آسمان سیاه نگاه کنند و بگویند، «فکر کنم می خواهد باران بیاید.» اما مطمئن نیستند که باران خواهد آمد یا خیر. آنها تنها فکر می کنند که احتمال زیادی وجود دارد که باران ببارد. ایمانی که در انجیل از آن یاد می شود، این نیست. ایمان بر اساس انجیل دارای عنصر شک و تردید نیست و جایی برای حصول چیزی غیر از آنچه خدا وعده داده نمی گذارد.

ایمان اعتقادی است به چیزهائی که نمی‌بینیم

(Faith is the Conviction of Things Not Seen)

تعریفی که در عبرانیان 1:11 است می گوید که ایمان «اعتقادی است به چیزهائی که نمی بینیم.» بنابراین اگر چیزی را با حواس پنج گانه مان حس می کنیم، ایمان لازم نیست.

به فرض کسی همین الان به شما بگوید، «بنا به دلایلی که نمی توانم بگویم، ایمان دارم که کتابی در دستان شما هست. مسلماً شما فکر می کنید که این شخص مشکلی دارد. به او خواهید گفت، «لزومی ندارد که ایمان داشته باشی من کتابی در دستانم دارم، زیرا می توانی این را ببینی.»

ایمان در محدودۀ نادیدنی هاست. همانطوری که این کلمات را می نویسم، ایمان دارم که فرشته ای نزدیک من است. در واقع مطمئن هستم که فرشته ای حضور دارد. چطور اینقدر اطمینان دارم؟ آیا فرشته را دیده ام؟ خیر. آیا احساس کرده ام یا شنیده ام که فرشته ای حول من پرواز می کند؟ خیر. اگر فرشته را دیده، شنیده و یا حس کرده بودم، ایمان نداشتم که حضور دارد بلکه می دانستم که حضور دارد.

پس چه چیزی این ایمان را از حضور فرشته به من داده است؟ اطمینان من از وعده های خداوند ریشه می گیرد. در مزامور 7:34، خداوند وعده داد که، «فرشته‌ خداوند دور آناني‌ كه‌ از خداوند مي‌ترسند و او را گرامي‌ مي‌دارند حلقه‌ مي‌زند و ايشان‌ را از خطر مي‌رهاند.» من به جز کلام خداوند گواه دیگری برای ایمانم ندارم. و همین ایمان راستین بر اساس انجیل است – «اعتقادی به چیزهائی که نمی بینیم.» مردم جهان اغلب اصطلاح «آنچه را می بینی باور کن» را استفاده می کنند. اما ملکوت خداوند عکس این است: «آنچه را ایمان داری درک می کنی و می بینی.»

زمانی که به یکی از وعده های خداوند ایمان داریم، اغلب با حوادثی روبرو می شویم که ما را به شک می اندازند، یا در برهه‌ای از زمان، هنگامی که شرایطمان تغییری نمی کند، به نظرمان می رسد که خداوند به وعدۀ خود عمل نمی کند. در این موارد تنها باید با شک و تردید مقابله کنیم و در دل ایمان و اعتقادی راسخ داشته باشیم که خداوند همیشه به وعدۀ خود عمل می کند. برای او دروغ گفتن غیر ممکن است (تیطس 2:1).

ایمان چگونه حاصل می شود (How Do We Acquire Faith)

از آنجایی که ایمان تنها بر اساس وعده های خداوند است، تنها یک منبع برای ایمان بر اساس انجیل وجود دارد – کلام خداوند. رومیان 17:10 می گوید، «پس ایمان از شنیدن پیام پدید می آید و پیام ما کلام مسیح است» (رومیان 17:10، همراه با تاکید). کلام خداوند نیت او را آشکار می شازد. تنها زمانی که نیت خداوند را می دانیم، می توانیم به او ایمان آوریم.

پس اگر می خواهید ایمان داشته باشید، باید وعده های خداوند را بشنوید (یا بخوانید). ایمان با دعا کردن (برای کسب آن)، روزه گرفتن(برای کسب آن) و یا دست گذاردن کسی بر شما برای ازرانی داشتن آن به شما به وجود نمی آید. ایمان تنها از شنیدن کلام خداوند به وجود می آید و زمانی که این کلام را می شنوید باید تصمیم بگیرید و آن را باور کنید.

غیر از کسب ایمان، محکم تر شدن ایمان هم رخ می دهد. انجیل سطوح متفاوتی از ایمان را نام می‌برد – از ایمان کم تا ایمانی که کوه را از جا می کَنَد. ایمان هم مانند عضلات بدن انسان با تغذیه رشد می کند و محکم تر می شود. ما باید با تفکر بر کلام خداوند ایمان خود را تغذیه کنیم. باید آن را با عمل و عکس العمل نسبت به هر چه که بر اساس کلام خداوند است، به کار بیاندازیم. مثلاً در زمانی که مشکلاتی داریم و نگران هستیم. خداوند نمی خواهد که فرزندانش دربارۀ چیزی احساس نگرانی کنند، بلکه او می خواهد همه به او در هر موقعیتی ایمان داشته باشند و اعتماد کنند (متی 25:6-34؛ فلیپیان 6:4-8؛ اول پطرس 7:5 را ببینید). سر باز زدن از نگرانی یکی از راههایی است که ایمان ما را نشان می دهد.

اگر واقعاً به آنچه خداوند گفته است ایمان داریم، طوری رفتار و صحبت می کنیم که درستی آن را نشان دهد. اگر ایمان دارید که مسیح پسر خداست، اگر ایمان دارید که خداوند همۀ احتیاجات شما را تامین می کند و اگر ایمان دارید که خداوند سلامتی شما را می خواهد طوری رفتار و صحبت می کنید که ایمان شما را نشان دهد. انجیل پراست از مثالهایی از انسانهایی که در شرایطی که دنیا به کامشان نیست و مشکلاتی دارند، بر طبق ایمان خود رفتار می کنند و معجزۀ خداوندی را دریافت می کنند. در این فصل و فصل دیگری به بررسی شفای الهی خواهیم پرداخت. (برای مثال های دیگر، دوم پادشاهان 1:4-7؛ مرقس 25:5-34؛ لوقا 1:19-10؛ و اعمال رسولان 7:14-10 را ببینید.)

ایمان ریشه در دل دارد (Faith is of the Heart)

ایمان به معنایی که در انجیل ذکر شده نه در ذهن ما که در قلبمان عمل می کند. پولس نوشت، «زیرا انسان با قلب ایمان می آورد» (رومیان10:10). مسیح گفت،

هر كه‌ بدين‌ كوه‌ گويد منتقل‌ شده‌، به‌ دريا افكنده‌ شو و در دل‌ خود شك نداشته‌ باشد بلكه‌ يقين‌ دارد كه‌ آنچه‌ گويد مي‌شود، هرآينه‌ هر آنچه‌ گويد بدو عطا شود (مرقس 23:11، همراه با تاکید).

این امکان وجود دارد که در ذهن خود شک داشته باشید اما همچنان در قلبتان ایمان داشته باشید و و عده های خداوندی را دریافت کنید. در واقع، در اکثر مواقع زمانی ما تلاش می کنیم که به وعده های خداوند ایمان داشته باشیم، ذهن ما که تحت تاثیر حواس فیزیکی و دروغهای شیطان قرار دارد، با شک و تردید به سوی ما هجوم می آورد. در چنین مواردی باید جای افکار شک آمیز را به وعده های خداوند بدهیم و بدون تردید در جادۀ ایمان گام برداریم.

اشتباهات رایج دربارۀ ایمان (Common Faith Mistakes)

برخی مواقع که تلاش می کنیم ایمان خود به خدا را به کار بریم، آنچه می خواهیم به دست نمی آوریم زیرا بر اساس کلام خداوند عمل نمی کنیم. یکی از رایج ترین اشتباهات زمانی رخ می دهد که می خواهیم به چیزی ایمان بیاوریم که خداوند به ما وعده اش را نداده است.

مثلاً، بر اساس کتاب مقدس زوج ها در مورد بچه دار شدن باید به خداوند اعتماد کنند زیرا کلام او وعده ای دارد که آنها می توانند به آن تکیه کنند. من زوجی را می شناسم که دکترها به آنها گفتند که هرگز بچه دار نخواهند شد. اما آنها بر اساس دو وعده ای که در ادامه می بینیم، ایمان به خداوند را برگزیدند و امروز صاحب بچه های سالمی هستند:

خداي‌ خود را عبادت‌ نماييد تا نان‌ و آب‌ تو را بركت‌ دهد و بيماري‌ را از ميان‌ تو دور خواهم‌ كرد، و در زمينت‌ سقط‌ كننده‌ و نازا نخواهد بود و شمار روزهايت‌ را تمام‌ خواهم‌ كرد (خروج 25:23-26).

از همۀ قومها مبارك‌تر خواهي‌ شد، و در ميان‌ شما و بهايم‌ شما، نر يا ماده‌، نازاد نخواهد بود (تثنيه 14:7).

این وعده ها باید زوج هایی را که فرزند ندارند تشویق کنند! اما تلاش برای ایمان به تعیین جنسیت فرزند داستانی دیگر است. در انجیل وعدۀ خاصی به ما که با آن می توانیم جنسیت فرزند خود را تعیین کنیم، وجود ندارد. اگر می خواهیم ایمانی موثر داشته باشیم باید در چهارچوب کتاب مقدس بمانیم. ما تنها می توانیم به خداوند برای آنچه به ما وعده داده، اطمینان داشته باشیم.

بیایید وعده‌ای از کلام خداوند را با هم بررسی کنیم و بعد تصمیم بگیریم که بر اساس این وعده، به چه چیزی می توانیم ایمان داشه باشیم:

در همان موقع که فریاد فرمان الهی و صدای رئیس فرشتگان و بانگ شیپور شنیده می شود خود خداوند از آسمان به زیر خواهد آمد و اول کسانی که در ایمان به مسیح مرده اند خواهند برخاست (اول تسالونیکیان 16:4).

بر اساس این بخش از کتاب مقدس، می توانیم ایمان بیاوریم که مسیح باز خواهد گشت.

اما می توانیم با ایمان دعا کنیم که مسیح فردا بیاید؟ خیر، زیرا این آیات و هیچ آیۀ دیگری چنین وعده ای به ما نداده است. در حقیقت مسیح گفت که هیچ کس روز و ساعت بازگشت او را نمی داند.

البته می توانیم امید داشته باشیم که فردا مسیح خواهد آمد، اما هیچ تضمینی نیست که چنین چیزی رخ می دهد. زمانی که با ایمان دعا می کنیم مطمئن هستیم که آنچه می خواهیم رخ خواهد داد زیرا وعدۀ خداوند را در مورد آن داریم.

بر اساس همین آیات، می توانیم مطمئن باشیم که جسم مومنانی که مرده اند در بازگشت مسیح قیام خواهند کرد. اما آیا می تونیم ایمان داشته باشیم که از میان ما کسانی که در زمان بازگشت مسیح زنده هستند، همزمان با آنان که «در ایمان به مسیح مردند» یا قبل از آنها جسمشان قیام خواهد کرد؟ خیر، زیرا این آیات عکس این را می گویند: «اول کسانی که در ایمان به مسیح مرده اند خواهند برخاست.» در حقیقت، دقیقاً آیۀ بعدی می گوید، «و سپس آن کسانی که از میان ما زنده می مانند همراه با آنها در ابرها بالا برده خواهند شد» (اول تسالونیکیان 17:4). بنابراین امکان ندارد که در زمان بازگشت مسیح، آنهایی که در ایمان به مسیح مردند، اول قیام نکنند. کلام خداوند تنها چنین وعده‌ای می دهد.

اگر قرار است به خاطر چیزی به خدا ایمان داشته باشیم، باید مطمئن باشیم که خداوند هم آن را برای ما می خوهد. تنها راه فهمیدن اراده و خواست خداوند خواندن انجیل است.

ایمان در قلمرو طبیعی هم، به همین روش عمل می کند. اطمینان از اینکه من فردا بعد از ظهر قرار است سری به خانۀ شما بزنم احمقانه است مگر اینکه قبلاً قول آن را داده باشم.

ایمان بدون اینکه وعده‌ای در کار باشد در واقع اصلاً ایمان نیست – حماقت است. بنابراین قبل از اینکه از خداوند چیزی بخواهید، از خودتان سوال کنید، کدام بخش از کتاب مقدس وعدۀ آنچه من می خواهم را داده است؟ اگر وعده‌ای در کار نباشد، هیچ پایه و اساسی برای ایمان شما وجود ندارد.

دومین اشتباه رایج دربارۀ ایمان (A Second Common Mistake)

مسیحیان بسیاری تلاش می کند تا ایمان بیاورند که یکی از وعده های خداوند در زندگیشان به وقوع خواهد پیوست، بدون آنکه به همۀ شروطی که همراه این وعده هستند عمل کنند. مثلاً، شنیده‌ام که مسیحیان از مزمور37 نقل می کنند: «انجیل می گوید که خداوند خواسته های قلبی من را برآوده خواهد کرد. من به این مسئله ایمان دارم.»

اما کتاب مقدس تنها نمی گوید خداوند خواسته های قلبی من را برآوده خواهد کرد. در زیر آنچه می گوید را

می بینیم:

بسبب‌ بدكاران‌ خود را آزرده‌ خاطر مكن‌ و بر آدمهاي‌ شرور حسد مبر. آنها مانند علف‌ بي‌دوام‌، بزودي‌ پژمرده‌ شده‌، از بين‌ خواهند رفت‌ بر خداوند توكل‌ نما و نيكويي‌ كن‌ تا در زمين‌ خود در كمال‌ امنيت‌ زندگي‌ کني‌. با خدا خوش‌ باش‌ و او آرزوي‌ دلت‌ را به‌ تو خواهد داد. خودت‌ را به‌ خداوند بسپار و بر او تكيه‌ كن‌ و او تو را ياري‌ خواهد داد (مزمور 1:37-5).

چندین شرط باید انجام شود اگر قرار است ایمان بیاوریم که خداوند خواستۀ دلمان را به ما خواهد داد. در حقیقت، در متن بالا من حداقل 8 شرط می بینم. ما برکات وعده داده شده را دریافت نمی کنیم مگر اینکه تمام شروط را به انجام برسانیم. ایمان ما هیچ پایه و اساسی ندارد.

مسیحیان همچنین دوست دارند وعدۀ موجود درفلیپیان 19:4 را نقل کنند: «خداوند با ثروت عظیم خود تمام احتیاجات ما را رفع خواهد کرد.» اما شرایطی برای این وعده وجود دارد؟ قطعاً بله.

اگر در فلیپیان 19:4 متن کلام را در نظر بگیرید، متوجه خواهید شد که وعده، وعده ای برای همۀ مسیحیان نیست. بلکه خطاب به مسیحیانی است که خود اعطا کننده بودند. پولس می داند که خداوند تمام احتیاجات فیلیپیان را برآورده خواهد کرد زیرا آنها برای او هدیه‌ای فرستاده بودند. از آنجایی آنها پیش از هر چیزی برای به دست آوردن ملکوت خداوند تلاش می کردند، چنانچه مسیح فرمان داده بود، خداوند هم احتیاجات آنها را برآورده خواهد کرد، همانطور که مسیح وعده داده بود (متی 33:6 را ببینید). بسیاری از وعده هایی که خداوند در انجیل به ما دربارۀ تامین احتیاجات مادی ما داده است، این شرط را در بر دارد که ما خود نیز اعطا کننده باشیم.

اگر به فرامین خداوند دربارۀ اموالمان عمل نمی کنیم، حق نداریم فکر کنیم که می توانیم به خداوند برای برآورده شدن احتیاجاتمان اطمینان داشته باشیم. بر اساس عهد عتیق، خداوند به مردم گفت که لعن شده اند چرا که ده یک و هدایا را نداده اند (ملاکی 8:3-12 را ببینید).

بسیاری از برکاتی که در انجیل به ما وعده داده شده است به فرمانبرداری ما از خداوند بستگی دارد. بنابراین، قبل از اینکه تلاش کنیم برای چیزی به خدا ایمان و اطمینان داشته باشیم، باید از خود بپرسیم: «آیا من به تمام شروطی که همراه این وعده هستند، عمل می کنم؟»

سومین اشتباه رایج دربارۀ ایمان (A Third Common Mistake)

در عهد جدید، مسیح شرطی را عنوان می کند که هر زمانی که دعا می کنیم و چیزی می خواهیم، به کار ما

می آید:

اين كه مي گويم عين حقيقت است: اگر به خدا ايمان داشته باشيد، مي توانيد به اين كوه بگوييد كه برخيزد و در دريا بيفتد، و فرمان شما را بي چون و چرا اطاعت خواهد كرد. فقط كافي است كه به آنچه مي گوييد واقعاً ايمان داشته باشيد و شك به خود راه ندهيد. خوب گوش كنيد: اگرايمان داشته باشيد، هر چه در دعا بخواهيد خدا به شما خواهد داد. (مرقس 22:11-24).

شرطی که مسیح در این آیات می گوید این است، ایمان داشته باشید که آنچه می خواهید به دست خواهید آورد. بسیاری از مسیحیان به اشتباه زمانی که پاسخ به دعایشان را می بینند، باور می کنند. آنها باید ایمان داشته باشند که دریافت خواهند کرد، نه اینکه دریافت کرده اند.

زمانی که از خداوند چیزی می خواهیم که به ما وعده اش را داده است، با اطمینان از اینکه آن را دریافت می کنیم دعا می کنیم و شکرگزاری از خداوند را در همان زمان آغاز می کنیم. ما می بایست ایمان داشته باشیم که خداوند پاسخ ما را داده است ، قبل از اینکه آن را ببینیم نه پس از آن. باید تقاضایمان را از خداوند با شکرگزاری همراه کنیم، چنانچه پولس نوشت:

از هیچ چیز نگران نباشید ، بلکه همیشه در هر مورد با دعا و مناجات و سپاسگزاری تقاضاهای خود را در پیشگاه خدا ابراز نمائید (فلیپیان 6:4).

همانطور که پیشتر نیز گفتم، اگر ایمان در قلب ما باشد، به طور طبیعی اعمال و کارهای ما مطابق با ایمان ما خواهد بود. مسیح گفت، «زبان از آنچه دل را پر ساخته است سخن می گوید» (متی 34:12).

برخی از مسیحیان اشتباه دیگری مرتکب می شوند و مدام یک چیز را از خداوند می خواهند و همین تکرار یعنی آنها باور ندارند که آنچه می خواهند دریافت کرده اند. اگر زمانی که دعا می کنیم ایمان داشته باشیم که آنچه می خواهیم را دریافت کرده ایم، نیازی نداریم که مدام خواسته مان را تکرار کنیم. همین که تقاضای خود را مدام تکرار می کنیم به این معناست که شک داریم که خداوند اولین بار که از او خواستیم، ندای ما را شنیده باشد.

آیا مسیح تقاضای خود را بیشتر از یکبار مطرح نکرد؟

(?Didn’t Jesus Make the Same Request More Than Once)

مسیح هنگام دعا در باغ جتسیمانی، یک خواسته را سه بار تکرار کرد (متی 39:26-44 را ببینید). اما به یاد داشته باشید که او با ایمان مطابق با ارادۀ آشکار شدۀ خداوند، دعا نمی کرد. در واقع، هر سه بار برای یافتن راهی برای گریز از صلیب دعا کرد، اما می دانست که تقاضای او برخلاف ارادۀ خداوند است. به همین دلیل است که سه بار در دعا خود را تسلیم ارادۀ پدر آسمانی اش کرد.

همین دعای مسیح اغلب به اشتباه به عنوان مدلی برای همۀ دعاها استفاده می شود، چنانچه برخی بر اساس همین آیات به مردم تعلیم می دهند که دعا باید با این کلمات پایان یابد: «اگر ارادۀ تو بر این است» یا «نه به ارادۀ من بلکه به ارادۀ تو.»

بازهم باید به یاد داشته باشیم که مسیح در دعاهای خود تقاضایی را مطرح کرد که خود می دانست خواست خداوند نیست. انجام چنین کاری توسط ما نه تنها اشتباه است بلکه نشان دهندۀ کامل نبودن ایمان ماست. اینکه ما مثلاً دعا کنیم، «خداوندا من به گناه خود نزد تو اعتراف می کنم و از تو می خواهم که مرا عفو کنی، اگر ارادۀ تو بر این است،» نشان می دهد که شاید خداوند نمی خواهد ما را ببخشاید. اما می دانیم که در انجیل به ما وعده داده شده است، که اگر به گناهان خود اعتراف کنیم خداوند ما را می بخشد (اول یوحنا 9:1 را ببینید). بنابراین چنین دعایی نشان دهندۀ عدم ایمان انسان به ارادۀ خداوند است.

مسیح همۀ دعاهای خود را با کلمات «نه به اراده من بلکه به اراده تو،» پایان نداد. تنها یک مورد وجود دارد که او دعایش را اینطور پایان داده باشد و آن هم زمانی است که او به ارادۀ پدر آسمانی خود سرسپرد با وجود اینکه می دانست چه رنجی را متحمل خواهد شد.

از سویی دیگر، در صورتی که ما ارادۀ خداوند را در موقعیتی خاص نمی دانیم به این دلیل که او آن را برای ما آشکار نکرده است، می توانیم دعای خود را با کلمات «نه به اراده من بلکه به اراده تو،» پایان دهیم. یعقوب نوشت:

ای کسانی که می گوئید: «امروز یا فردا به فلان شهر می رویم و در آنجا تجارت می کنیم و سود فراوان می بریم» ولی نمی دانید فردا چه خواهد شد. حیات شما مثل بخاری است که لحظه‌ای دیده میشود و بعد از بین می رود. در عوض آن شما باید بگوئید «اگر خدا بخواهد ما زنده می مانیم تا چنین و چنان کنیم.» شما از خودستائی لذت می برید و این صحیح نیست (یعقوب 13:4-16).

بعد از اینکه تقاضایمان را که بر اساس وعدۀ خداوند است مطرح کردیم و تمام شروط را به جا آوردیم، چه باید بکنیم؟ باید پیوسته از خداوند به خاطر پاسخی که ایمان داریم دریافت کرده ایم سپاسگذاری کنیم. از طریق ایمان و صبر است که وارث وعده های خداوند می شویم (عبرانیان 12:6). شیطان مسلماً تلاش خواهد کرد که ما را به انداختن شک و تردید به وجودمان، شکست بدهد اما ما باید بدانیم که ذهن ما میدان جنگ است. زمانی که افکار شک آمیز به ذهنمان هجوم می آورند، تنها باید جای آنها را به افکاری که بر اساس وعده های خداوند هستند بدهیم و با ایمان کلام خداوند را بگوییم. وقتی این کار را بکنیم، شیطان خواهد گریخت (یعقوب 7:4؛ اول پطرس 8:5-9 را ببینید).

مثالی از ایمان در عمل (An Example of Faith in Action)

یکی از مثالهای انجیل دربارۀ ایمان عملی داستان راه رفتن پطرس بر آب است. بیایید داستان را بخوانیم و ببینیم که چه چیزی از آن می آموزیم.

آنگاه عیسی شاگردان را وادار ساخت که سوار قایق شده قبل از او به طرف دیگر دریا بروند تا خودش مردم را مرخص نماید. پس از انجام این کار عیسی به بالای کوهی رفت تا به تنهائی دعا کند. وقتی شب شد او در آنجا تنها بود. در این موقع قایق در وسط دریا به علت باد مخالف گرفتار امواج شده بود. بین ساعت سه و شش صبح عیسی در حالیکه بر روی دریا قدم میزد نزد آنها آمد. وقتی شاگردان، عیسی را دیدند که بر روی آب دریا راه میرود آنقدر ترسیدند که با وحشت فریاد زده گفتند: «این یک شبح است .» عیسی فورأ به ایشان گفت : «دل قوی دارید ، من هستم ، نترسید» پطرس گفت: « ای خداوند اگر تو هستی بمن دستور بده تا من هم بر روی آب نزد تو بیایم .» عیسی فرمود: «بیا». پطرس از قایق پائین آمد و بر روی آب به طرف عیسی رفت. اما وقتی شدت طوفان را دید ، به وحشت افتاد و در حالیکه در آب غرق میشد فریاد زد: «خداوندا، نجاتم بده» عیسی فورأ رسید و دست او را گرفته گفت: «ای کم ایمان ، چرا شک کردی ؟» آنها سوار قایق شدند و باد قطع شد و کسانی که در قایق بودند به پای او افتاده می گفتند: «تو واقعأ پسر خدا هستی» (متی 22:14-23).

این مسئله که پیروان مسیح چندی قبل از این واقعه گرفتار طوفانی دیگر در قایقی در دریاچۀ جلیل شده بودند، هم با اهمیت است (متی 23:8-27 را ببینید). در طول آن حادثه عیسی با آنها بود و بعد از اینکه طوفان را با نهیب آرام کرد، شروع به سرزنش یاران خود به دلیل محکم نبودن ایمانشان کرد. قبل از عزیمت برای این سفر به آنها گفته بود که می خواهد یارانش به آن سوی دریاچه بروند (مرقس 35:4 را ببینید). اما، زمانی که طوفان شد، آنها بیشتر تحت تاثیر حوادث قرار گرفتند و باور کردند که خواهند مرد. عیسی از آنها توقع داشت که حداقل نترسند.

اما این بار مسیح آنها را به تنهایی روانۀ دریای جلیل کرد. مطمئناً روح القدس از او خواسته بود که چنین کند و حتماً خداوند می دانست که باد مخالفی در آن شب خواهد وزید. خداوند می خواست که موقعیتی برای آنها به وجود بیاورد. به خاطر آن باد های مخالف، سفری چند ساعته، تمام شب را به طول انجامید. ما باید حواریون را به دلیل پایداریشان بشناسیم اما آیا واقعاً آنها ایمان داشتند که بادها آرام خواهند شد (با وجود اینکه چند روز پیش از آن این را تجربه کرده بودند)؟جالب است که در انجیل مرقس ثبت شده است که زمانی که مسیح روی آب نزد آنها رفت، «عیسی خواست‌ از ايشان‌ بگذرد» (مرقس 48:6). او زمانی که او به طور معجزه آسا روی آب راه می رفت، می خواست آنها را ترک کند به تنهایی با مشکلشان روبه رو شوند! این جریان نشان می دهد که آنها توکل بر خداوند نداشتند. به این فکر کنید که معجزه گر تا به حال چند بار از کنار ما رد شده است زمانی که در قایق زندگی علیه طوفان مشکلات پارو می زنیم.

اصول ایمان (Principles of Faith)

مسیح در پاسخ به اعتراضات پطرس یک کلمه پاسخ داد: «بیا.» اگر پطروس تلاش کرده بود که قبل از این کلمه بر روی آب راه برود، فوراً غرق می شد، چرا که وعده‌ای وجود نداشت که تقاضای او بر اساس آن باشد. او نه با ایمان که با جسارت گام برداشت. به همین ترتیب اگر هریک از حواریون مسیح بعد از اینکه او این کلمه را گفت، تلاش می کردند قدم به آب گذارند حتماً غرق می شدند زیرا مسیح این کلمه را به پطرس گفته بود و به او وعده داده بود. ما نیز قبل از اینکه به وعدۀ خداوند اطمینان پیدا کنیم باید تشخیص دهیم که این وعده خطاب به ما بوده است یا خیر و آیا ما تمام شروط را به جا می آوریم.

پطرس در لحظه‌ای که اطمینان یافت، قدم بر آب گذاشت، اگرچه شکی نیست که او هم اندکی قبل از ترس شبهی وحشت زده شده بود و زمانی که گام اول را برداشت اندکی شک داشت. اما برای دریافت معجزه باید بر اساس ایمان خود عمل می کرد. اگر او به دکل قایق چسبیده و انگشت خود را به آب می زد تا ببینید که آب وزن او را تحمل می کند یا نه، هرگز معجزه را تجربه نمی کرد. به همین صورت ما هم قبل از دریافت معجزه باید در برهه‌ای از زمان نسبت به وعدۀ خداوند متعهد باشیم و بر اساس ایمانمان عمل کنیم. همیشه زمانی برای آزمودن ایمان ما وجود دارد. گاهی، زمان آزمون کوتاه و گاهی طولانی است. اما زمانی نیز خواهد بود که ما گواه حواس خود را نادیده می گیریم و بر اساس کلام خداوند عمل می کنیم.

پطرس ابتدا خوب پیش رفت. اما زمانی که به غیرممکن بودن کاری که انجام می داد فکر کرد و متوجه طوفان و امواج دریا شد، وحشت زده شد. شاید از ترس برداشتن گامی دیگر، از راه رفتن منصرف شد. و در حال تجربه کردن معجزه، ناگهان خود را در حال غرق شدن یافت. زمانی که شروع می کنیم باید با ایمان ادامه دهیم و بر اساس آن عمل کنیم. به راه خود ادامه دهید.

پطرس داشت غرق می شد زیرا شک کرد. مردم اغلب دوست ندارند خود را به دلیل کمبود ایمان سرزنش کنند و ترجیح می دهند که ایراد را در خداوند ببینند. اما به نظر شما اگر پطرس به راحتی به قایق باز می گشت و به بقیۀ حواریون می گفت، «تنها خواست خداوند بود که من بخشی از راه را برای رفتن نزد عیسی روی آب قدم برداشتم،» عکس العمل عیسی چه بود.

پطرس شکست خورد زیرا ترسید و ایمان خود را از دست داد. اینها حقایقی روشن و ساده هستند. مسیح به او اعتراض نکرد، بلکه فوراً دست خود را دراز کرد تا پطرس، چیزی ثابت برای نگه داشتن، داشته باشد. و فوراً از او پرسید که چرا شک کرده است. پطرس دلیل خوبی برای شک خود نداشت، زیرا کلام پسر خداوند اطمینان بخش تر از هر چیزی است. هیچ کدام از ما هرگز دلیل خوبی برای شک کردن به کلام خداوند، ترسیدن و یا نگران شدن، نداریم.

کتاب مقدس پر است از پیروزی هایی که نتیجۀ ایمان است و شکست هایی که نتیجۀ شک است. کالیب و یوشع به سرزمین موعود به خاطر ایمان خود رسیدند در حالی که بیشتر همراهان آنها در بیابان به خاطر شکی که داشتند هلاک شدند (اعداد 26:14-30 را ببینید). حواریون مسیح احتیاجات خود را فراهم کرده و دو به دو برای موعظۀ بشارت سفر می کردند (لوقا 35:22 را ببینید)، اما یکبار به دلیل کم بودن ایمانشان نتوانستند روح ناپاک را خارج کنند (متی 19:17-20 را ببینید). بسیاری از بیماران معجزۀ شفا را تحت خدمت عیسی دریافت کردند در حالی که در شهر ناصره، همشهریان عیسی به دلیل بی ایمانیشان بیمار ماندند (مرقس 5:6-6 را ببینید).

مانند همۀ آنها، من هم بنابر ایمان و یا شک خود موفقیت و شکست را تجربه کرده‌ام. اما من به خاطر شکستی که داشتم خداوند را مقصر نمی‌دانم. هرگز برای توجیه خودم او را محکوم نمی‌کنم. در پی توضیح پیچیده‌ای از الهیات که ارادۀ خداوند را جعل کند نیز، نیستم. می‌دانم که برای خداوند دروغ گفتن غیرممکن است. پس زمانی که شکست می‌خورم، از بی ایمانی خود توبه می کنم و سعی می‌کنم که دوباره بر روی آب راه بروم. متوجه شده‌ام که مسیح همیشه من را می‌بخشد و مانع غرق شدنم می شود!

نتیجه مشخص است: مومنان سعادتمند می‌شوند و کافران نمی‌شوند! خادم شاگرد ساز از مثالهای مسیح پیروی می‌کند. او خود پر از ایمان است، و به شاگردان خود این پند را می دهد، «به خداوند ایمان داشته باشید!» (مرقس 22:11).

171

از آنجایی که شایع است زنان بیش از نیمی از کلیسای خداوند عیسی مسیح را تشکیل می دادند، مهم است که نقش آنها را در مسیحیت که از جانب خدا مقدر شده، بدانیم. در بیشتر کلیساها و خدمات، زنها کارکنانی با ارزش هستند چرا که اغلب قسمت اعظم خدمت را انجام می دهند.