為什麼神要費盡周折把我們從罪、死亡和地獄中拯救出來？

這位全知、全智的神，極其複雜神秘的宇宙的創造者，萬物的設計者，從亙古到永遠的那一位，他創造我們一定有一個目的。在他腦海中一定有一個思考了很久很久的終極目標。

聖經清楚地告訴我們，在世界被造以先，神已經制定了一個計畫，那計畫中有你。

神計畫有一個充滿愛的大家庭，他愛他的家人，他的家人也享受與他的同在。他們用行動表達著對彼此的愛，他們將永遠共同生活在一個完美世界裡，你可以稱之為天堂，或烏托邦，或伊甸園。有一天，我們所有信靠耶穌的人都將會在那裡。

為什麼神沒有一開始就那樣做？為什麼我們一直還沒有經歷到那個完美世界？

神的確一開始就那樣做了，那是在美麗的伊甸園裡，那裡充滿人類所需要的一切，人們過著滿足的、神所喜悅的生活。後來哪裡出了錯？神所創造的人拒絕配合神的計畫。他們違背了神，悖逆從來都不在神的計畫之內。

但那並沒有阻止神的計畫，不管人類做了什麼，神的計畫都將會實現。

愛的測試

那麼神為什麼沒有造一群願意與他合作的人？這個問題很容易回答。如果神把我們都造成機器人，遵守一定的程式，沒有選擇順服或悖逆的自由，那麼他永遠都不會擁有一個彼此相愛的家庭。愛的基礎是自由選擇。

我和我妻子的關係如此美好的原因不是她必須要嫁給我，而是她選擇嫁給了我。她選擇成為我的妻子，她也選擇永遠成為我的妻子，那就是愛。如果在那件事情上沒得選擇，也就沒有了愛。

神如果跟機器人呆在一起會是什麼感覺？讓我來告訴你。

偶爾感到孤單的時候，你拿出一台答錄機錄下你自己的聲音，說：“我愛你，你是一個很棒的人。哦，我多麼享受和你在一起啊！你的談話如此有趣，你的笑話如此滑稽。有你這樣的朋友我真幸運啊！”

斟上一杯茶，坐下來一遍遍重複聆聽你剛才錄下的內容。這樣的聆聽會讓你低落的心情感到一絲溫暖嗎？你會答應永遠不離棄那台答錄機，當它沒電的時候照顧它，看都不會看一眼其他新式電器產品嗎？

你明白我的意思了嗎？愛之所以美妙，在於它可以選擇去愛，也可以選擇不去愛。神不希望有一個機器人家庭，就像你不想擁有一個充氣娃娃的妻子或丈夫一樣。

當神把自由的道德行為賜給照他形象所造的人類時，他冒了很大的風險——有些人也許會選擇不去愛他，會悖逆他。

如果你是神，你想要一個愛你的家庭，那麼你就必須要創造可能會選擇不愛你的人。

這就給每個人提供了一個測試：首先看看，每個人會選擇愛神還是恨神。很容易判斷誰愛神誰恨神。怎麼判斷？就看他們是否順服神。

當然，每個人一開始就選擇了不順服神，但神通過他兒子耶穌的死，仁慈地賜給了每個人悔改重生的機會。你已經完全瞭解其中的奧秘了。

有些人也許會說：“我愛神，但我永遠也不會成為基督徒。”

但耶穌說“你們若愛我，就必遵守我的命令”（約翰福音14:15）。事情就是這麼簡單。那些說愛神卻不遵守耶穌話語的人，實在是自欺欺人。

最後，測試的時間結束了，分數將在神的審判台前公佈。如果你在八九十年的時間裡，還不能決定是否停止自私的生活轉而侍奉神，那麼就算你活八千年你也不會改變。神不會永遠等待，他希望繼續他的計畫。 事實上，人越老越不願意悔改信靠耶穌。當我的大女兒只有七歲的時候，有一次她對我說（在她與鄰居的一個小女孩傳福音之後）：“爸爸，小孩子很容易信主，十幾歲的就困難很多，成年人是真的很難。”統計學已經證明了她所說的。

預先知道卻沒有預先做到

神在亙古以先就知道誰會悔改信靠主，誰不會。聖經說“從創世以來”我們的名字就被記在羔羊生命冊上了（見啟示錄13:8,17:8）也許你剛成為神的孩子，但他其實在很早以先就知道了。

那麼也許你會問：“如果神早就知道誰會選擇服事他，那麼，為什麼他沒有在創造每個人的時候，就把那些將來會服事他的人帶入天堂，又把那些將來不會服事他的人丟進地獄？”

答案是：只有每個人真實地參加一個測試，神才能預知每個人的測試結果。讓我來舉個例子。

假設你突然擁有預知每場職業球賽結果的超能力，聽起來很棒吧？比如說準確地預知了本年度每場職業球賽的結果，你的預言被證明是最高權威。

我們想像一下，有人建議：“為什麼我們還要費力去比賽呢？為什麼球員還要冒受傷的危險？為什麼還要付出那麼多努力？我們停止比賽，讓我們這位朋友預言一下比賽的結果，他從來沒有出過錯！”假如大家都覺得這是個好主意，就取消了那個季度的所有比賽。

然後，國家電視臺播放的不是第一場比賽，而是把鏡頭對準了你，體育節目主持人說：“因為你總是能夠預知每場足球比賽的結果，那麼今天誰會贏得這場比賽呢？”

你會說什麼？你會說：“我不知道，如果想讓我預知誰會贏，比賽必須進行到一定的時間段，否則我無法預知。”

你明白了嗎？必須進行比賽才能判斷誰是贏家。

超越時空

我們很難理解這樣一個事實：神不受時間的限制。他沒有開始也沒有結束，他不受時間的限制。我們只能通過歷史書上的時間表去遙想一下他的王國。

在那個時間表上，你可以看到恐龍時代、羅馬焚城、人類首次登陸月球。但是假設一隻小螞蟻行走在那個時間表上，在任何給定的時間，他只能看到一件事情。不過從你的角度，卻可以看到這一切。

這有點像神看事情的方式，他從初看到終。對於他來說，一切都是現在。我們稱之為歷史或未來的，對於神來說就是現在。

人們有時候會問：“神如何審判每個人？他那將要花很多很多年的時間。我們是否需要排隊等候幾個世紀呢？”他們是從時間的領域來談論這個問題。

神有無限的時間來審判每個人，但卻不需要花任何時間，因為那時候時間將不復存在。那也是為什麼我們能夠永遠享受與神的親密關係。你願意與神呆多久都行，每個人都可以，不用考慮時間的因素。

現在回到時間表，一萬年前，神在時間表中看到你的一生，已經看到你如何對待你的測試，並把他看到的記錄了下來。但是除非你在某個時間參加了測試，否則在時間表中看不到任何關於你的事情！

在你參加測試的時候，神就能預知你是否能夠通過測試了。這就是為什麼神在造每個人的時候，沒有立刻把那些他知道以後會服事他的人立刻帶到天堂，把其餘的人扔進地獄。

對於我們來說，時間已經不多了，確切地說，有一天會永遠停止。但從神的角度看，他的計畫已經全部完成。那就是為什麼聖經當中多次描述未來的世界，就像已經實現了一樣。有時候，神允許他的先知們預先看到還沒有發生的事情。

新天新地

使徒約翰是預先看到未來世界的幸運者之一，神讓他看到了未來的新天地。據我們所知，那將是神的計畫全部完成之時，那時候時間將會停止。讓我們來看一下約翰所描述的景象：

我又看見一個新天新地，因為先前的天地已經過去了，海也不再有了。

（啟示錄21:1）

這不該讓我們感到意外，因為耶穌說過“天和地都要廢去”（馬太福音24:35）。我想約翰所提到的天不是神現在的居所，而是大氣層。那時再也不會有污染了！約翰說海不再有了，不是說沒有湖泊或池塘了——只是沒有海了。

我又看見聖城耶路撒冷由神那裡從天而降，預備好了，就如新婦妝飾整

齊，等候丈夫。我聽見有大聲音從寶座出來說：“看哪，神的帳幕在人

間。他要與人同住，他們要作他的子民；神要親自與他們同在，作他們

的神。神要擦去他們一切的眼淚，不再有死亡，也不再有悲哀、哭號、

疼痛，因為以前的事都過去了。”（啟示錄21:2-4）

根據以上經文，約翰所看到的新耶路撒冷在天堂。這也不應該讓我們感到驚訝，因為耶穌曾經說過他要去天國為我們預備地方：

“你們心裡不要憂愁，你們信神，也當信我。在我父的家裡有許多住

處；若是沒有，我就早已告訴你們了。我去原是為你們預備地方去。”

（約翰福音14:1-2）

由此我們知道，在過去的2 000年裡，耶穌一直在做的一件事是：為我們在神的家中預備地方——也許我們的住處坐落在新耶路撒冷的附近。

在那個城市的黃頁中再也找不到棺材鋪或殯儀館了，也不會有悲傷或痛苦了！這一切我無法理解，但我可以相信，並期待！

坐寶座的說：“看哪，我將一切都更新了。”又說：“你要寫上，因這

些話是可信的，是真實的。”他又對我說：“都成了！我是阿拉法，我

是俄梅戛；我是初，我是終。我要將生命泉的水白白賜給那口渴的人

喝。”（啟示錄21:5-7）

任何靈裡饑渴的人都可以白白取生命河裡的水喝。在新耶路撒冷有一條生命河，這個說法也適用於基督徒的新生命，這是一個人得救、靈裡復活重生的另一個說法。注意這水是免費的，是給所有不配得的人，所有喝了這水的人將成為神的兒女。那麼誰會拒絕喝呢？

惟有膽怯的、不信的、可憎的、殺人的、淫亂的、行邪術的、拜偶像的

和一切說謊話的，他們的份就在燒著硫磺的火湖裡，這是第二次的死。

（啟示錄21:8）

讚美神，我們不用害怕被丟進永恆的火湖裡。

我們未來的家

我們隨著約翰的目光向前移動，他為我們展現了一幅新耶路撒冷的近景，那是我們未來的家：

我被聖靈感動，天使就帶我到一座高大的山，將那由神那裡從天而降的

聖城耶路撒冷指示我，城中有神的榮耀。城的光輝如同極貴的寶石，好

像碧玉，明如水晶。有高大的牆，有十二個門，門上有十二位天使……

對我說話的，拿著金葦子當尺，要量那城和城門、城牆。城是四方的，

長寬一樣。天使用葦子量那城，共有四千里，長、寬、高都是一樣。

（啟示錄21:10-12,15-16）

這是一個大城！它將覆蓋美國一半的面積，城高1 500英里，像一個巨大的立方或三角形！

牆是碧玉造的，城是精金的，如同明淨的玻璃……十二個門是十二顆珍

珠，每門是一顆珍珠。城內的街道是精金，好像明透的玻璃。（啟示錄

21:18,21）

顯然神造這城沒花什麼費用，也不需要修路工程隊！

我未見城內有殿，因主神全能者和羔羊為城的殿。那城內又不用日月光

照，因有神的榮耀光照，又有羔羊為城的燈。（啟示錄21:22-23）

那並不是說天堂不需要太陽或月亮，而是聖父和聖子的榮耀照耀了全城。光穿過了透明的精金城牆，你能想像那是何等炫美的景象嗎？

神曾經允許三個人，彼得、雅各布布布布和約翰，看過耶穌榮耀的形象。耶穌告訴他們，他們將會看到他將來在天國的形象，六天后果然看到了：

[耶穌]就在他們面前變了形象，臉面明亮如日頭，衣裳潔白如光。

（馬太福音17:2）

馬可福音中描述了耶穌的衣服“放光，極其潔白，地上漂布的，沒有一個能漂得那樣白”（馬可福音9:3）。路加也說耶穌的衣服“潔白放光”（路加福音9:29）。有一天你會見到耶穌，就像彼得、雅各布布布布和約翰所看到的一樣！

我們在天國將做什麼？

讓我們繼續閱讀約翰關於新耶路撒冷的描述：

列國要在城的光裡行走，地上的君王必將自己的榮耀歸於那城。城門白

晝總不關閉，在那裡原沒有黑夜。人必將列國的榮耀、尊貴歸於那城。

凡不潔淨的並那行可憎與虛謊之事的，總不得進那城；只有名字寫在羔

羊生命冊上的才得進去。（啟示錄21:24-27）

居住在新城裡的君王都要敬拜神和神的兒子。虛謊者必不能進入那城——只有重生得救的才可以。虛謊者沒有重生。

天使又指示我在城內街道當中一道生命水的河，明亮如水晶，從神和羔

羊的寶座流出來。在河這邊與那邊有生命樹，結十二樣果子，每月都結

果子，樹上的葉子乃為醫治萬民。以後再沒有咒詛。在城裡有神和羔羊

的寶座，他的僕人都要侍奉他，也要見他的面。他的名字必寫在他們的

額上。不再有黑夜，他們也不用燈光、日光，因為主神要光照他們，他

們要作王，直到永永遠遠。（啟示錄22:1-5）

誰能完全理解這些經文的內容呢？沒有人，但有一天我們會明白。

也許你會問：在永恆裡，我們將做什麼呢？至少做兩件事：我們會侍奉神，並且做王。就像耶穌曾應許我們的：“溫柔的人有福了，因為他們必承受土地”（馬太福音5:5）。他沒開玩笑！

天國是一處美好得令人難以想像的地方，當中的和平、喜樂和愛也是令人難以想像的，那是上帝在歷代以前已為我們安排好的地方。

天國的友誼

關於天國的話題我想說的遠不止這些，但請允許我從聖經的角度再談一個想法。

耶穌說在天國裡沒有婚姻（見馬太福音22:30）。那就是為什麼在婚姻誓言中，我們說：“只有死能將我們分離。”天國沒有婚姻聽起來不是個好主意，尤其是對於我們這些正享受著基督徒婚姻的人來說。

儘管如此，我們可以斷定神在天國取消了婚姻，一定會有更好的關係取而代之。

有兩個可能存在。是不是我們在地上只有在婚姻中才能夠經歷到的彼此相愛和毫無保留，是我們在天國與每個人都可以經歷到的？是不是在天國每個人都會成為“最好的朋友”？

或者，是不是因為那時候我們每個人都將完整，完全委身於我們的主，他將我們的心意全部奪去，因此婚姻沒有存在的必要性？

結束語

如果在地上我沒有機會成為你的朋友，我期待在天國成為你的朋友。那時，我們將有一千年的時間相識相知！天堂見！

同樣出自郭大衛牧師之手……

門徒訓練教牧手冊

結果子和倍增的聖經原則

郭大衛牧師二十多年來一直致力於在世界範圍內開展基督徒領袖培訓會。從他在四十多個國家向成千上萬位牧師演講的經歷來看，他一直遵守著這本書裡所講的聖經教導，這些教導也解決了今天教會領袖所面臨的首要問題。(ISBN 096-296-2585)

重大的福音欺騙事件

揭露非聖潔的人進入天堂的虛假應許

這本書令人恍然大悟，郭大衛牧師詳細解讀了新約中關於得救的信心，帶來改變的神的恩典，以及“非聖潔沒有人能見主”（希伯來書12:14）等信息。(ISBN 096-296-2578)

親愛的讀者，

我要認錯，有些事情應該在房頂上大聲宣講出來，而我卻一直保持沉默。我一直對你隱瞞著世界上最奇妙的資訊，對此我深表歉意！

也有其他知道這個秘密而保持沉默的人，他們同樣感到歉疚，很可能這就是為什麼你收到了這本書。等了這麼久才把這本書送給你的唯一原因是，他知道要冒一個很大的風險——你或許會認為他瘋了。但是此人對你的愛超過了他的恐懼，因此這份禮物此時在你的手中。

別再等待了，開始閱讀吧。你將會找到關乎你生命的所有問題的答案。這本書裡的資訊已經奇跡般地改變了千百萬人的生命，下一個就是你哦。

您真誠的朋友，

郭大衛牧師

翻譯 : 張瑜

 

現在你是基督耶穌的新門徒，祝賀你靈裡重生！

那麼你現在需要做什麼？當然你的生活動機已經發生了徹底的改變，現在你生活的目的是討神的喜悅。你愛神，因此你願意順服他。

在神的眼中，你是一個新生的屬靈嬰兒，他希望你在靈裡不斷成長，他希望你越來越像耶穌。當然那是需要時間，需要付出很多的努力。

在這一章中，我想與你分享如何開始你屬靈的里程。記住，你的目標是越來越像耶穌。

讀聖經

顯然，如果你想越來越像耶穌，你必須要先瞭解他。新約中有四本書記載了他的生平，我們稱為福音書，作者是馬太、馬可、路加和約翰，他們從不同的角度講述了耶穌的故事，你需要好好去閱讀。

四福音書之後是《使徒行傳》，記載了早期教會的領袖們和福音的傳播。

接下來你會看到，由保羅、雅各布布布布、彼得、約翰和猶大寫給早期教會的書信，都是由聖靈感動他們寫的。這些書信仿佛是神寫給你的情書。

你應該讀完福音書再讀這些書信，而且你應該讀完新約再讀舊約。新約是寫給那些生活在新約（或新的應許）下的基督徒，你正生活在新約之下。

我敢保證你剛開始讀聖經的時候肯定有不明白的地方，但是不用擔心，只需把你理解的地方應用出來就可以了。你越多地研讀聖經，你就明白他越多。聖經是一本奇妙的書，哪怕你一遍又一遍的去讀，直至一千遍，仍然會有不理解的地方。我鼓勵你每天讀一部分。

如果你希望在每天的讀經中獲得幫助，你可以閱讀我寫的另一本書《好事連年》，它包含每日的閱讀指導，可以幫助你在一年內讀完整本聖經。你可以在任何一家基督教書店訂到這本書的複印本，或者可以發郵件訂閱——在這本書的最後有郵箱位址。

參加聚會

聖經教導我們不可停止聚會。不幸的是，不是所有教會都教導真正的福音，所以你要小心。

如何找到一間好教會呢？首先，詢問那個送給你這本書的人。可能他或她是一個重生得救的人，所參加的教會也是傳講聖經的教會。

如果你進入一個教會，裡面的人都是重生得救的，你一定能感受到他們溫暖的熱情。如果你覺得不受歡迎，那麼你就不是站立在真正的基督徒中間。繼續尋找吧，確保你所參加的教會是由真正的基督徒組成，而不是由自認為是基督徒的宗教人士組成的。

神還使用其他的基督徒來幫助你在屬靈上成長，從屬靈的角度來說，他們是你年長的哥哥或姐姐。另一個方法可以幫助你判斷你所在的教會是否是明白福音的教會，就是當他們在彼此稱呼時是否用“兄弟姊妹”。

還有一個方法可以判斷你所在的教會是否是個好的教會，你可以問下那裡的牧師是否認同本書中所包含的資訊。如果一個牧師不認同耶穌為我們的罪死在十字架上、我們需要悔改信靠耶穌這樣的基本真理，那麼那個牧師本身就需要重生。

有些教會或牧師可能在一些小的教義上有些分歧，但所有的基督徒都認同基本的聖經真理。

一位神所呼召的牧師會具備一些能夠幫助你成長的特殊恩賜，你要順服這樣一位充滿愛心的、傳講聖經真理的好牧師，他是神賜給你的禮物。

水的洗禮

請你的牧師儘快為你施洗，耶穌說：“信而受洗的必然得救，不信的必被定罪。”（馬可福音16:16）洗禮本身不能使你得救，但它卻是你悔改信主的重要證據。

如果你的牧師說洗禮不重要，你就再去找一間好教會吧。如果一位牧師不遵守為新信徒洗禮的基本誡命，很可能他也不會遵守聖經的其他教導。

也許你剛出生的時候就受洗了，或許你沒有，都沒有關係。聖經教導我們每個人必須在承認耶穌為救主之後才能受洗。你出生時的洗禮跟你接受耶穌沒有任何關係。

為什麼洗禮如此重要？因為那象徵著你和耶穌之間的奇妙事情。耶穌死了，被埋葬，又從死裡復活；你在基督裡，也死了，被埋葬，又復活成為一個全新的生命，罪被洗淨！

傳福音

毫無疑問你已經感到了傳福音的緊迫性，你知道如果不悔改相信耶穌，每個人都將下地獄。神的愛在你裡面，使你內心湧出對未信者的極大憐憫。

我建議你與你未信主的朋友分享你的新信仰時，步伐不要太快。我這樣說是因為我開始向我的朋友“見證”福音時犯了很多錯誤。我急於與他們爭論一些無關緊要的教義，而不是告訴他們簡單的福音，那就是神通過耶穌的死向我們顯明了他的愛。

更糟糕的是，我表現得浮誇, 像是無所不知的，由於我的固執使他們失去了改變信仰的機會。我建議你在給你的朋友和親戚傳福音之前，先為他們每天禱告。

在你告訴他們你生命的改變之前，你需要向他們展現你改變了的生命。當他們注意到你的改變，便會主動詢問你改變的原因，那時你便以溫柔、敬畏的心告訴他們神為你所做的一切。（見彼得前書3:15-16）如果他們不以為然，不要去嘲笑或攻擊他們的個人信仰，饒恕他們，繼續為他們禱告，再尋找其他的機會幫助他們。愛能夠融化一顆剛硬的心。

要格外謹慎，不要無意間在不信者面前表現出自以為是的虔誠態度。顯然，你不會去參加不信者的犯罪活動，但你要謹慎，不要讓別人以為你把自己看得比他們更好。永遠不要忘記你曾經和他們一樣，僅僅是因為你聽了福音並悔改了，才沒有繼續犯罪的生活。我們得救是因為神的憐憫，因此我們沒有權利驕傲。

如果你跟不接受主的未信者常常呆在一起，他們會影響你屬靈生命的成長。這就是為什麼你需要定期與其他基督徒有團契生活的另一個原因，不僅僅是參加聚會。當你的屬靈生命不斷成長時，你最親密的朋友就在你屬靈家中——神家裡的人。

禱告

現在神是你的父親，所以你希望與他發展關係。你不需要到教會與神談話，因為他與你同在，他通過聖靈永遠住在你裡面。他希望你享受與他之間的關係。

當你禱告時，就像與你的父親聊天一樣，因為他就是你的父親，當然要懷著敬畏之心！當你向神禱告祈求時，要照著他的旨意去求，根據聖經上的應許去求。憑著信心祈求，神就會答應。

使徒約翰寫道：

我們若照他的旨意求什麼，他就聽我們，這是我們向他所存坦然無懼的

心。既然知道他聽我們一切所求的，就知道我們所求於他的，無不得

著。（約翰一書5:14-15）

當耶穌的門徒請教他該如何禱告時，他告訴他們：

“所以，你們禱告要這樣說：‘我們在天上的父，願人都尊你的名為

聖。願你的國降臨。願你的旨意行在地上，如同行在天上。我們日用的

飲食，今日賜給我們。免我們的債，如同我們免了人的債。不叫我們遇

見試探，救我們脫離兇惡。因為國度、權柄、榮耀，全是你的，直到永

遠。阿門。’”（馬太福音6:9-13）

耶穌不希望他的門徒每天重複這個禱告，然而這個簡短的禱告卻是我們可以效法的。

首先，我們應該知道，我們禱告的物件是與我們有美好關係的父親。我們是孩子，和自己的父親談話，不是一個向獨裁者乞討的乞丐！

其次，我們最大的願望應該是神的國度降臨及他的旨意行在地上如同行在天上。當然，神的旨意完美地行在天上，因為在那裡每個人都完全順服神。我們最大的願望應該是地上的每個人也都順服神。最重要的是，我們應該期待神的國度在地上擴展，有更多的人聽到真正的福音，在真理上順服他。

如果按優先次序排列，我們為神的國降臨的禱告應該優先於我們為自己暫時的需要的禱告。我們應該先為最重要的事情禱告，然後再為我們日用的飲食禱告。美國的大部分基督徒不需要為日用的飲食禱告，因為我們擁有的食物已經超過我們所需要的。如果那樣的話，最好祈求神供應那些貧苦的孩子們的需要，並問問神我們能否施以援手。

處理我們生命中的罪

因為我們的最高願望是神的旨意行在地上如同行在天上，而且我們知道神希望我們成為聖潔的，又因為聖靈住在我們裡面，所以當我們犯罪時，我們就會感到害怕內疚。感謝神我們可以向他祈求饒恕。

當你第一次悔改並接受耶穌作你的救主時，並不代表你立刻就可以開始過一個無罪的完美生活。原因是，當你第一次悔改時，你只能承認你意識到的罪。當你的靈命成長時，神會啟示你更多你需要悔改的地方。這就是聖經上所說的成聖的過程。成聖是一個漸進的過程。

我們必須記住，當我們跌倒時，並不意味著我們沒有得救，那只說明我們不夠完美。使徒雅各布布布布寫道“原來我們在許多事上都有過失”（雅各布布布布書3:2）。當然，無意間犯罪和故意犯罪是兩碼事。那些故意犯罪的人沒有真正得救。

作為基督徒，我們常常受到試探，即使神已把新的性情放在我們的靈裡，我們依然擁有罪的本性，這就是使徒保羅所說的肉體。我們的責任是順從裡面的新性情，抵擋引誘我們犯罪的原罪。因為罪在我們身上的權勢已被破除，我們不再被迫犯罪。我們裡面的聖靈可以勝過任何的誘惑試探。我們應該不斷地依靠聖靈的能力戰勝罪。

如果你悔改後又犯了罪應該怎麼辦？使徒約翰告訴我們“我們若認自己的罪，神是信實的，是公義的，必要赦免我們的罪，洗淨我們一切的不義”（約翰一書1:9）。一旦我們承認自己的罪，藉著耶穌的死，神就會饒恕我們。

儘管如此，就像耶穌的主禱文裡所說的，我們要原諒那得罪我們的人，神才會饒恕我們的罪。如果我們不憐憫別人，神也必不憐憫我們。耶穌說：“你們饒恕人的過犯，你們的天父也必饒恕你們的過犯；你們不饒恕人的過犯，你們的天父也必不饒恕你們的過犯。”（馬太福音6:14-15）如果我們想要神饒恕我們，我們也必須要饒恕別人。

一句警告

撒旦對我們已經沒有權勢，但他善於說謊，那是他用來對付基督徒的主要方式。避免上當的方法是瞭解神的話語並照他所說的去做。

神的話語是你最厲害的屬靈武器。當耶穌被撒旦試探的時候，他總是引用神的話語作為回應，我們也應該這樣做。

如果有時候你覺得神讓你做的事情和聖經上的話語矛盾，那一定是你搞錯了，因為神永遠不會自相矛盾。

末了的話

如果你因為讀這本書重生得救了，能不能請你寫一封短信告訴我？我將感激不盡，聽到又有一個人成為神家的一份子，這將使我雀躍不已。你可以寫信到：賓夕法尼亞州，胡桃木，郵政信箱436, 郵編15340。(P.O. Box 436, Hickory PA 15340, U.S.A. ) 期待你的來信，謝謝！

 

你如何判斷你的爆米花是鹹的？如果嘗起來是鹹的，它就是加了鹽的。

你如何判斷一個人是否信耶穌？如果他表現出無私的愛，他就是真信耶穌。他的屬靈天性已從自私轉為無私。

如果一個人說他是個基督徒，但卻過著自私自利的生活，他就是在說謊。

數世紀以來，很多人聲稱侍奉耶穌，但他們的自私行為無可辯駁地證明這些人根本就不是基督徒。

十字東征軍發動了“聖戰”，這些所謂的“基督的僕人”自我放縱、奢侈放蕩, 最終導致極度的貧乏，這些人沒有從神的靈獲得重生。這些所謂的“基督徒”支持希特勒滅絕猶太人的“屠殺方案”，他們怎麼會是基督的真信徒呢？他們的頭腦也許轉變了，但他們的心和靈卻從未改變過。

回顧歷史，我們可以找到很多人，他們聲稱信耶穌，然而他們的行為卻出賣了他們。今天的教會裡也有很多這樣的人，自稱是基督徒，其實不是。很多人認為自己重生得救了，然而卻根本沒有在靈裡獲得重生。

聖經為我們提供了一個標準，每個人可以以此衡量自己是否真的相信耶穌。這個衡量的標準就是我們對他人的愛。那是這章要講的所有內容。

如果導致我們走向地獄的原因是自私的生活方式，那麼一旦進入與神的關係當中，我們理所當然不再為自私的野心而活了。這就是真正的悔改。

耶穌在地上的時候取消了一些人得救的資格，因為他們不願意從自我的生活方式悔改。

今天的教會很多都在宣講打了折扣的救贖資訊：任何接受耶穌的人都可以得救（好像可憐的耶穌需要我們的接納一樣）。這些教會沒有告訴會眾，神要求人們轉離自私。這種打了折的救贖完全違背了聖經的福音，像我們在第七章所看到的。救贖需要悔改，如果一個人真心悔改，他就會轉離自私。

聖經告訴我們，神要審判我們每個人的行為。原因是我們的行為反影我們的內心。我們的行為並不能贏得救恩，但我們的行為的確可以證明我們是否悔改相信耶穌。研讀聖經可以讓我們對這個主題更加明白。

被耶穌取消資格的青年財主

一個青年財主來到耶穌面前尋求永生的故事，四本福音書其中三本都有記載，可見其意義重大。讓我們一起來讀：

耶穌出來行路的時候，有一個人跑來，跪在他面前，問他說：“良善的

夫子，我當作什麼事，才可以承受永生？”耶穌對他說：“你為什麼稱

我是良善的？除了神一位之外，再沒有良善的。”（馬可福音10:17-

18）

耶穌向這個尋求永生的年輕人道出了一個非常重要的真理。耶穌告訴他所有人都是罪人，除了神以外，沒有良善的。一個人在得救之前首先要承認自己是一個罪人。

耶穌以暗示的方式重申了他的神性：他沒有否認他是良善的，而是進一步聲明只有神是良善的。他再一次表明他是神，若不信靠他沒有人能夠得救。

我們繼續聽耶穌講故事：

“誡命你是曉得的：不可殺人，不可姦淫，不可偷盜，不可作假見證，

不可虧負人，當孝敬父母。他對耶穌說：“夫子，這一切我從小都遵守

了。”耶穌看著他，就愛他，對他說：“你還缺少一樣，去變賣你所有

的分給窮人，就必有財寶在天上，你還要來跟從我。”他聽見這話，臉

上就變了色，憂憂愁愁地走了，因為他的產業很多。耶穌周圍一看，對

門徒說：“有錢財的人進神的國是何等地難哪！”……駱駝穿過針的

眼，比財主進神的國還容易呢。”（馬可福音10:19-23,25）

耶穌告訴這位元尋求永生的年青人需要悔改並跟隨他，在告訴他所有人都是罪人之後，又向他暗示自己的神性。耶穌提醒他十條誡命，並說出其中關乎人際關係的六條誡命。新約告訴我們，神賜下誡命是為了説明我們認識到我們的罪性，讓我們明白我們需要一位元救主：

這樣，律法是我們訓蒙的師傅，引我們到基督那裡，使我們因信稱義。

（加拉太書3:24）

耶穌引用這些誡命，是為了讓那位年青人知道他遠遠沒有達到誡命的要求，因此他需要一位元救主。

然而這位自以為義的年青人宣稱，他從小就遵守耶穌所說的這些誡命。但耶穌將證明他所說的言過其實。

耶穌對那位青年財主所說的最後一個誡命，是所有誡命的總綱：“你當愛人如己。”（見馬太福音19:16-24）

這位年青人宣稱他一直都愛人如己，但事實並不如此。因為當耶穌告訴他變賣所有家產分給窮人時，他沒有那樣做。他拒絕愛鄰如己，也沒有悔改自己的自私行為。

儘管這位年青財主知道他的“鄰居”非常貧窮，需要幫助，但他並不願意拿出一些財產來幫助他們。他完全過著利己的生活，並且不願悔改，因此不能得救。

“但我認為得救是因為信心，不是因著行為！”你抗議說。的確，但顯然這位年青人並沒有信心，他不相信耶穌是神的兒子，有一天要站在他的面前為自己的一生交帳。若他相信，他就會順服。請注意他稱呼耶穌是“良善的老師”，而不是主。

當財富成為你的神

耶穌在跟這位年青財主交談之前，就說過這樣深刻的話語：

“一個人不能侍奉兩個主。不是惡這個愛那個，就是重這個輕那個。

你們不能又侍奉神，又侍奉瑪門[錢財]。”（馬太福音6：24）

實際生中，人們並沒有侍奉金錢，而是利用錢財來自私地侍奉自己。他們不願幫助窮人，而是聚斂財富，為自己享樂肆意揮霍。如果一個人想要得救，他必須悔改自己對金錢的自私佔有，聖經稱之為貪婪的罪。使徒保羅說貪婪的人與拜偶像的一樣，不能得救。

因為你們確實地知道，無論是淫亂的，是污穢的，是有貪心的，在基督

和神的國裡都是無份的。有貪心的，就與拜偶像的一樣。

（以弗所書5:5）

那就是為什麼耶穌說，有錢人進入神的國是困難的，因為他們把神賜予的財富據為己用。所以每一個有錢人都要決定，他們是繼續自私的生活方式還是悔改。當然，有錢人的悔改需要付上更大的代價（至少他們這樣認為）。得救意味著不再沉溺於奢侈放縱的生活。

如果神賜給你的財富超過你的需要，而且你希望進天國，那麼你就要把你的祝福與需要的人分享。再強調一遍，你的好行為不能使你得救，但你的行為卻可以證明你是否真的相信耶穌。如果你依然將財富據為己有，這就充分證明你不是真的相信耶穌。耶穌坦白地告訴那些有錢人首先要悔改，然後來跟隨他。

這是否意味著，每一個想要得救的人必須要賣掉所有家產把錢分給窮人？不是這個意思。悔改需要轉離自私。如果你是自私的，你必須要悔改。

如果你一直自私地將金錢據為己有，你一定要停止這種自私行為，這與你擁有財富的多少沒有關係。顯然，那些極度富裕卻肆意揮霍的人，必須要改變他們的生活方式。變賣一些家產分給窮人，可以證明他們真正地轉離了自私的生活。每個人將來都要親自向神交帳，看他們有沒有照著良心行事為人。

我深知我所講的和當今這個物欲橫流的社會格格不入，也和一些講道者所講的背道而馳。有些牧師甚至說服我們相信，在銀行擁有大量存款和擁有奢侈品是屬靈的表現。簡直荒謬！聚斂大量財富不是屬靈的表現，恰是自私的表現。

如果那位年青財主說：“耶穌，我接受你做我的救主，但我將繼續收斂更多的財富，為自己所用。”那麼他會得救嗎？讀這故事的人都知道，當然不會！

真正相信耶穌的人彰顯出無私的愛。這種無私的愛除了其他的表現形式外，更重要的是他們如何使用錢財。

真信徒的標準

在約翰一書中，使徒約翰講述了如何判斷一個人是不是神的兒女，其中決定性的條件是愛，愛通過行為彰顯出來：

從此就顯出誰是神的兒女，誰是魔鬼的兒女。凡不行義的就不屬神，不

愛弟兄的也是如此……

我們因為愛弟兄，就曉得是已經出死入生了[已重生得救]。沒有愛心

的，仍住在死中。凡恨他弟兄的，就是殺人的。你們曉得凡殺人的，沒

有永生存在他裡面。主為我們捨命，我們從此就知道何為愛，我們也當

為弟兄捨命。凡有世上財物的，看見兄弟窮乏，卻塞住憐恤的心，愛神

的心怎能存在他裡面呢？小子們哪，我們相愛，不要只在言語和舌頭

上，總要在行為和誠實上。（約翰一書3：10,14-18）

這清楚地表明真基督徒的標誌是：無私的愛，特別是愛神家裡的人。這種愛不光表現在言語上，更表現在行為上。這一真理是整本約翰一書的主要旋律。

耶穌的兄弟雅各布布布布，曾給當時的基督徒寫過一封嚴厲的信，他告訴他們，得救是藉著信心，但信心要通過行為來證明。

我的弟兄們，若有人說自己有信心，卻沒有行為，有什麼益處呢？這信

心能救他嗎？（雅各布布布布書2:14）

對於雅各布布布布的反問，有一個響亮的回答：“不能！”沒有行為的信心不能使人得救。我們繼續來看雅各布布布布所說的行為是什麼。

若是弟兄或是姐妹赤身露體，又缺了日用的飲食，你們中間有人對他們

說，“平平安安地去吧！願你們穿得暖吃得飽”，卻不給他們身體所需

用的，這有什麼益處呢？這樣，信心若沒有行為就是死的。（雅各布布布布書

2:15-17）

這裡再一次清楚地表明真正的信心必然會帶出無私的行動。前面我曾經引用過羅馬書裡的一段經文，使徒保羅在其中肯定了同樣的真理：

你竟任著你剛硬不悔改的心，為自己積蓄忿怒，以致神的忿怒，顯他公

義審判的日子來到。他必照各人的行為報應各人。凡恒心行善，尋求榮

耀、尊貴和不能朽壞之福的，就以永生報應他們；惟有結黨不順從真

理，反順從不義的，就以忿怒、惱恨報應他們。將患難加給一作惡的

人……（羅馬書2:5-9）

這些經文使那些過分強調信心而忽視悔改行為的人羞愧不已。當然，保羅不是說我們靠行為得救，他只是在強調一個真理，那就是真正的信徒必然彰顯出好行為，而那些行為自私的人顯然不是真信徒。

耶穌也教導了同樣的真理，我們已經看到，他如何要求那個想要得到永生的青年財主從自私中回轉。在耶穌著名的“山上寶訓”中，他甚至教導他的門徒要愛他們的仇敵。

他這樣說也是這樣做的，以此證明他是神的兒子：

“有人想要告你，要拿你的裡衣，連外衣也由他拿去；有人強逼你走一

裡路，你就同他走二裡路；有求你的，就給他；有向你借貸的，不可推

辭。你們聽見有話說：‘當愛你的鄰舍，恨你的仇敵。’只是我告訴你

們：要愛你們的仇敵，為那逼迫你們的禱告。這樣，就可以作你們天父

的兒子，因為他叫日頭照好人，也照歹人；降雨給義人，也給不義的

人。你們若單愛那愛你們的人，有什麼賞賜呢？就是稅吏不也是這樣行

嗎？你們若單請你弟兄的安，比人有什麼長處呢？就是外邦人不也是這

樣行嗎？”（馬太福音5:40-47）

神的兒子應該像神那樣有無私的愛。耶穌說彼此相愛是真門徒的標誌：

我賜給你們一條新命令，乃是叫你們彼此相愛；我怎樣愛你們，你們也

要怎樣相愛。你們若有彼此相愛的心，眾人因此就認出你們是我的門徒

了。”（約翰福音13:34-35）

耶穌的代言人

聖經說要憑每個人的行為審判各人——不是因為行為使我們得救，而是行為可以證明我們是否真正地悔改相信耶穌。聽聽耶穌所描述的神寶座前的未來審判：

“當人子在他榮耀裡，同著眾天使降臨的時候，要坐在他榮耀的寶座

上。萬民都要聚集在他面前。他要把他們分別出來，好像牧羊的分別綿

羊、山羊一般；把綿羊安置在右邊，山羊在左邊。於是，王要向那右邊

的說：‘你們蒙我父賜福的，可來承受那創世以來為你們所預備的國。

因為我餓了，你們給我吃；渴了，你們給我喝；我作客旅，你們留我

住；我赤身露體，你們給我穿；我病了，你們看顧我；我在監裡，你們

來看我。’義人就回答我說：‘主啊，我們什麼時候見你餓了，給你

吃，渴了，給你喝？什麼時候見你作客旅，留你住，或是赤身露體，給

你穿？又什麼時候見你病了，或是在監裡，來看你呢？’王要回答說：

‘我實在告訴你們：這些事你們既作在我這弟兄中一個最小的身上，就

是作在我身上了。’王又要向那左邊的說：‘你們這被咒詛的人，離開

我，進入那位魔鬼和他的使者所預備的永火裡去！因為我餓了，你們不

給我吃；渴了，你們不給我喝；我作客旅，你們不留住我；我赤身露

體，你們不給我穿；我病了，我在監裡，你們不來看顧我。’他們也要

回答說：‘主啊，我們什麼時候見你餓了，或渴了，或作客旅，或赤身

露體，或病了，或在監裡，不伺候你呢？’王要回答說：‘我實在告訴

你們：這些事你們既不作在我這弟兄中一個最小的身上，就是不作在我

身上了。’這些人要往永刑裡去，那些義人要往永生裡去。”（馬太福

音25:31-46）

那些人顯然是照著他們的行為受審判。那些以無私之愛待弟兄的就證明是耶穌的真信徒，而那些行為自私的人則被證明是非信徒。

每個基督徒都應該想像自己站在未來的審判台前，依據以上列出的對耶穌所做的六件事或相似的事情，來判斷自己是綿羊還是山羊。如果你目前位於山羊之列，那麼你就需要重生。

彰顯真愛

根據上述經文，又根據聖經所說的事實：當我們重生時，神把他愛的本性放進我們的靈裡。這一切表明了一個真理：無私的愛是真信徒的標誌，它通過無私的行為和語言表達出來。

早期的使徒教會也就顯然明白這真理，並實踐出來：

信的人都在一處，凡物公用，並且賣了田產、家業，照各人所需用的分

給各人……

那許多信的人都是一心一意的，沒有一人說他的東西有一樣是自己的，

都是大家公用……

內中也沒有一個缺乏的，因為人人將田產房屋都賣了，把所賣的價銀拿

來，放在使徒腳前，照各人所需用的，分給各人。（使徒行傳2:44-45；

4:32,34-35）

我認為早期的基督徒不會把他們唯一的住處賣掉並捐出房款，否則他們就沒有地方住了。我想那些擁有多餘房產、土地或奢侈品的人，會賣掉這些物品幫助窮人。不管怎樣，重生的生命影響了每個人對財富的態度，他們不再是私有者，而是把自己看為神的管家，與神的家人一起慷慨地分享神所賜的財富。

這應該是那些真正悔改信主的人的自然反應，而不是早期基督徒的“狂熱”舉動。很多教會就像以弗所教會一樣，耶穌曾給它留下這樣的資訊：

“然而，有一件事我要責備你，就是你把起初的愛心離棄了。所以應當

回想你是從哪裡墜落的，並要悔改，行起初所行的事……”（啟示錄

2:4-5）

解經家針對到底什麼是以弗所教會所離棄的“起初的愛”而爭論不休。是每天讀經嗎？是虔誠地禱告嗎？是參加教會嗎？

我認為耶穌所說的不是以上任何事情，他所說的非常明確，他們離棄了起初的愛，就是他們不再向人們展現他們起初所展現的愛。那就是為什麼耶穌告訴他們要悔改，行起初所行的事。

為什麼我要寫這一章？

我寫這一章有三層意思：

第一， 我發現很多人躲避福音資訊的原因，是他們遭到過一些所謂的基督徒的仇視。我想讓這些不幸的人明白，那些恨他們的所謂的基督徒根本不是真正的基督徒。我希望他們能夠思考耶穌的話語，悔改自己的罪，並信靠耶穌。

第二， 我希望每一個基督徒讀者能夠捫心自問，自己的信仰告白是否真實。希望那些懷著自私動機卻自以為已經重生的人，不要再自欺欺人了。我希望此刻他們可以真正地悔改並信靠耶穌。

我還想補充一句，所有基督徒每天都面臨著自私的誘惑，沒有一個人可以達到舍己愛人的完美地步，那是我們一生奮鬥的目標。聖經說愛就像果子，它應該在每一個基督徒的生命中不斷長大、成熟。（見加拉太書5:22-23；帖撒羅尼迦前書3:12-13；約翰一書2:5,4:12,17-18）

我們偶爾的自私行為並不意味著我們沒有真正得救。當一個真正的基督徒有自私的行為時，他靈裡會感到內疚，並立刻求神的饒恕，神當然也會饒恕他（見約翰一書1:9）。聖經也教導我們，當我們舍己愛人的時候，我們就可以心裡確信我們得救了。（見約翰一書3:16-21,4:16-18）

第三， 我寫這一章的目的，是希望基督徒可以停下來想想，非基督徒如何看他們。我們是耶穌基督在世上的真正代言人嗎？我們是否向非基督徒傳遞這樣一個資訊：我們愛他們像神愛他們一樣？

為什麼很多時候非基督徒認為，重生得救的人只是一群自以為義（常常是虛偽的）的、熱心於保守的政治事務的道德家？為什麼他們口中的我們不是一群服侍別人的人，一群充滿憐憫之心的人，一群為恨他們的人禱告的人，一群慷慨與他人分享自己財物的人，一群平等地愛每一個人的人，不管他們的社會地位、種族、宗教或表現？

“所以你們該效法神，好像蒙慈愛的兒女一樣。也要憑愛心行事，正如

基督愛我們，為我們舍了自己，當作馨香的供物和祭物獻與神。”（以弗所書5:1-2）

我要認錯，一直以來有些事情想和大家分享，卻一直沒有開口，對此我深感內疚。

想像一下你在花園勞動時，鐵鏟碰到了金子——大量的金子。毫無疑問你會驚喜萬分，有了這些金子你就能還清所有債務，進而擁有更大的房子、更好的車子。

如果金子有幾頓重，遠遠超出你的需要——你要記住這不是你賺的，也不是你該得的，而是你在種番茄的時候偶然發現的。

如果你發現了如此大量的金子，你可能會想到你的親戚們，打算幫他們還債，並帶他們去夏威夷度假。

如果金子夠多的話，你還會想到幫助你的朋友和鄰居，幫他們的孩子付大學學費，或者給他們每人買一輛嶄新的凱迪拉克。

幾年前我發現了一個很棒的秘密，它改變了我的一切，我的意思是一切。我知道其他知道這個秘密的人，生命也得到了翻轉。

這個秘密應該跟大家分享，保持沉默是不對的，因此我寫了這本書。

我知道也有人像我一樣知道這個秘密，他們保持沉默，因此倍感內疚，像我一樣。

顯然有一個人非常愛你，他把這本書給了你，希望與你分享這改變他生命的秘密。我鼓勵你用心來讀，並且請原諒我拖了這麼久才告訴你這些。

郭大衛牧師

第一章（ONE）

沒有神，也沒有荒誕故事

（There is no God and Other Tall Tales）

我在電腦旁打字的時候，手上正戴著一隻非常別致的腕表。它看上去是一隻普通的精工表，但它卻不是出自日本工廠。

我的表不是任何人設計的，也沒有人參與過它的裝配過程，我的精工表是自然而然產生的。

讓我向你娓娓道來。

多年前的一個夏天，我光著腳走在俄勒岡州北部的沙灘上。天氣棒極了，風景令人陶醉。我欣賞著蜿蜒壯觀的海岸線，洶湧的浪濤撞擊著偉岸的懸崖。

我坐在暖暖的沙地上，倚在高高的懸崖邊，心曠神怡。我正悠閒地享受著陽光，突然懸崖邊的一塊小石頭鬆動了，朝著我掉落下來。（之後，我意識到那塊小石頭一定富含鐵和錫。）

接下來發生的事情讓人目瞪口呆！那塊小石頭以驚人的速度掉落，又以精確的角度彈跳著，突然間，小齒輪、彈簧、錘、轉柄、手錶殼從它分裂而出——所有的一切完美成形了！你可以想像我的驚訝。

更奇妙的是，風以一種不尋常的方式吹動著，所有這些完美成形的零件一起落到沙灘上，落在我眼前。我驚異地看著，它們按著手錶裝配的方式彼此組合起來，立刻就開始滴答作響了。不僅如此，手錶的指標正好指著正確的時間！我簡直無法相信我的眼睛。

一塊小石頭，顯然是從岩石上脫落下來的，在掉落的過程中撞擊了懸崖壁上鳥窩旁的一塊燧石。結果，一個火花點燃了鋪滿稻草的鳥窩，火的熱度熔化了小石頭裡的鋅和銅，形成了液體的銅。銅滴滴到下面的沙灘上，滴落的時候，有幾滴銅滴正好落在剛剛成型的手錶殼上，完美地鍍在表面上。

當我凝視著旁邊那只躺在沙灘上閃閃發光的鐘錶時，突然我感到一陣顫動，像是一個小小的地震。接著，在我後面的懸崖邊上出現一個小裂縫。

我驚訝地看著熔化的岩漿從裂縫中噴出來，形成一股溪流湧向海灘，流入小河。由於岩漿炙熱的溫度，沙土裡的一些矽粒子熔化了，形成一小片透明的玻璃。當我意識到它會完美地安裝在腕表表面時，我極其驚訝。

當我要伸手去夠那一小塊圓玻璃時，上漲的潮汐沖到岸上，將它卷起。讓我驚訝的是，海浪輕柔地將那塊玻璃翻轉到手錶上，並且完美地卡扣到位！

我著迷地看著發生在我眼前的所有巧合，但好戲還在後頭。

最奇怪的是，一頭牛，不知道什麼原因從牧場逃跑了，正朝著沙灘漫步走來。讓我感到十分震驚的是：當它走到我面前時，突發心臟病，當場死亡。這只牲畜垂死掙扎，最後倒在兩塊從沙地裡突出來的鋒利石頭上。

我驚訝地看到兩片薄薄的牛皮從牛身上被撕裂下來，不僅如此，這兩塊皮條以巧妙的方式落下，自己系在新造的鐘錶兩側，成為一條非常精美的錶帶。

我知道這一切令人難以置信，但這是我親眼所見。

最後，我看到六隻紅色的螞蟻從旁邊的岩石上列隊出來，在一條錶帶上忠實地咬出一排小孔，共六個。當然，這些孔口與銅鉤非常匹配。（我忘了提及那個鉤子，那是銅滴在滴落的過程中，完美地掛在另一側錶帶上形成的。）

這就是我這塊腕表的神奇來歷。

你相信我的故事嗎？顯然不信，我也不信。事實上，我的表是生產出來的。雖然沒看到任何日本員工設計和組裝它，但我確信他們的存在。

我確信這背後有一批能幹的手錶設計師和裝配工人，因為在成品中可以清楚地看到他們精美的設計和安裝。我的表是“自然而然產生的”，這樣的想法是不理智的，是違反一切正常邏輯的。如果我非要固執地認為我的表是自然而然產生的，那就是逼你去懷疑我的智商。

也許你已經意識到我要跳到的話題：我們知道神的存在，因為他的奇妙創造清楚地向我們啟示了他的存在。每一個誠實面對自己的人都應該承認：有一位造物主。

是真的無神論者嗎?

以撒·牛頓被公認為他那個時代最聰明的人之一，至今依然在學術界倍受敬仰。據說有一次他在做一個小的太陽系模型，很多星球圍繞著一個中心球旋轉。通過精巧的設計，運用連杆、齒輪和帶子，所有的星球模型同時繞著太陽模型運轉，儘管星球的軌道與太陽系中星球的實際軌道存在一定的差異。

他的一位無神論者朋友，看到這個精巧的裝置說：“牛頓，多麼奇妙的發明！是誰做的？”

牛頓回答：“沒有誰！”

“‘沒有誰’，什麼意思？”

“我的意思是，沒有任何人做，它是自然而然產生的！所有這些齒輪、帶子、連杆、星球跑到一起，照著它們所代表的星球在各自的軌道上開始旋轉。”那位不信的朋友終於心領神會了。

據艾洛普民意調查，94%的美國人相信有神，6%的人說他們不相信或不確定。如果把這6%的人放在一架將要墜毀的飛機上，大部分人會在飛機撞擊地面之前相信有神，其餘的將在他們死後幾分鐘內見到神。事實上，每一個有過死亡經歷的無神論者或不可知論者後來都相信了神。

如果你是那6%中的一個，我懇請你在活著的時候，給我一個機來勸說你相信神的存在，不要等到別無選擇的時候！

如果你已信靠神，讓我來堅固你的信心。

神造蘋果的配方

當你正品味著秋天的香脆蘋果，是否想過你正在享受著的美味是用泥土做成的？千真萬確！蘋果，及其它的水果蔬菜，起初是用泥土中的某些物質做成的。

這些物質如何擺脫地心引力，並穿過樹根和樹幹而到達樹枝的呢？蘋果樹又怎麼知道要結蘋果，而不是桔子或西瓜呢？它又為什麼沒有偶爾錯結個檸檬呢？

不光蘋果來自泥土，蘋果樹本身也是如此——樹枝、樹皮、樹葉，甚至花瓣。這怎麼可能呢？

更有意思的是，花香也是由泥土蛻變形成的！當你想到神用泥土創造一切的時候，亞當由泥土而造的故事就不會那麼不可思議了。

你知道如果沒有外來的幫助蘋果樹就無法結果子。有人決定讓卑微的蜜蜂為蜂巢採集花蜜的時候，無意中為蘋果花授粉。

小蜜蜂更值得關注，它一旦發現一棵樹開滿花朵，就跳著神奇的舞蹈返回蜂房。蜜蜂芭蕾引來了一群嗡嗡作響的擁護者，在飛的過程中，它們能準確判斷花蜜的位置及距離。

蘋果樹怎麼知道什麼時候開花？是誰精妙地設計，讓它能夠感知溫度和日照長度，使它不會在冬天或秋天開花？

關於蘋果樹，最驚人的事實可能是：一個個小資訊資料庫隱藏在每棵蘋果樹裡——我們稱之為種子——它隱藏著蘋果樹生長繁衍的所有秘密。誰人能解開一粒蘋果籽的奧秘？

蘋果樹並不是造物主的唯一見證者，太陽底下蘊藏著無窮無盡的奧秘，每一樣都吸引著我們的注意力，彰顯著神的奇妙。他在他的每一款設計上都留下了簽名。

自然界中的其他“巧合”

鮭魚如何在海中遨遊幾千里，穿過河流、支流，最後找到它出生的溪流，並像她祖先一樣在那裡產卵？又是什麼激發她戰勝無情的激流回到她多年未見的故鄉，只是為了產卵後悄然死去？

波濤洶湧的海水本身就蘊藏著無數的玄機。你知道熱脹冷縮的原理，但是水有別於其他任何物質，它在結冰之前開始膨脹。沒有人知道為什麼，但那是件好事，否則冰就無法浮在水上。

如果冰不能漂浮，它就會沉到湖底。冬去春來時，那些沉在湖底的冰塊依然堅固如初。如此迴圈下去，過不了幾年，先是北方的河流，後是南方的河流，將被凍得僵硬如鐵。地球將漸漸進入永久、淒涼的冰河時代。因為這個原因，巴哈馬或其他任何地方的生活將再也不會那麼怡人了。

我很感激，神設計水分子結構與其他任何事物都不一樣！

還有更多自然界的“巧合”，若都詳細記錄，恐怕寫成的書要堆積如山了。

想一下我們的太陽，它實際比看上去要大得多，如果它是空的，它可以裝下1 300 000個地球。雖然它離我們有93 000 000英里那麼遠，我們依然能夠感受它的溫度。陽光每天以每秒186 000英里的速度，用8分鐘的時間到達地球，以照亮我們的生活。

如果太陽離得更近些會怎樣呢？你只需去問一下到過金星的人就會知道，它是離太陽最近的星球。金星表面的溫度大約是875℃，他們說想要棕褐色皮膚的人，在那裡會曬得更快些。

如果太陽更遠點會怎樣？在離太陽次遠的星球——火星上，水銀下沉到零下200℃。所以說，明尼蘇達州的居民應該好好數算他們的恩典。

說到距離，你知道嗎，為著我們的緣故，月亮也被擺在非常具有戰略性的位置上？如果它再近點（相對而言），潮汐會給所有的美景蒙上一層陰影。由於月亮對大西洋的引力增強，邁阿密一天將有十二小時浸泡在水裡。當潮汐來臨時，邁阿密會遭到海嘯般的襲擊。

其他數不清的、不可或缺的自然現象——從地球自轉的速度到地球的特定直徑——表明有一個人仔細地計算過這個星球上的生物所需要的一切。老實說，所謂的聰明人只會把腦袋藏在沙土裡，假裝什麼也沒有發生。事實上，我們不需要在身體以外去尋找充足的證據，來證明上帝的技藝。

奇妙的人體機器

人體由億萬兆個奇妙複雜的細胞組成，每個細胞由一群本身結構就異常複雜的分子有序排列而成。

每一個細胞核包含一個完全相同的線粒體，科學家稱之為基因。分子的遺傳集指導身體裡每個細胞的行動職責。據估計，如果把每個基因線粒體的指令寫出來的話，將會是一部至少一千六百頁的巨作。

想想看，一個細胞包含的資訊就可以使你的整個身體重新組裝！

基因線粒體的厚度不足百萬兆分之一寸，但如果把一個完好無損的細胞線粒體拉直，它有六英尺那麼長。如果把你身體裡所有的線粒體拉直並連接起來，它的長度相當於地球到太陽距離的八百多倍。

你身體裡的每一個細胞都有一個特定功能。想一下你的眼睛細胞，你的眼睛如何能夠讀到這些字？這需要百萬次的奇跡！

在你的眼球裡有107 000 000個細胞，其中700萬個被稱為球狀體，它使你可以在白天看見東西。它們對色彩非常敏感，使你可以分辨一千種不同的色調。另外一億個細胞被稱為視網膜杆，它們能使你看到暗淡的光，它們對色彩不敏感，那就是為什麼在晚上看到的東西都趨向於黑色或白色。

當光進入眼睛，晶狀體通過球狀體和視網膜杆反射出一個倒立的圖像，接著這些圖像轉變成電子訊息，並通過五十萬條神經元和神經線傳入大腦。

你大腦內的電腦集合了同時產生的成百上千萬位元組的資料，把它們與另一隻眼睛看到的有輕微差別的資料合併起來，形成一個三維圖像。你的大腦再把圖像翻轉過來，這樣你看到的東西都是正立的了。不管怎樣，看見的過程總算完成了！

眼睛需要一直保持濕潤，大腦監視著眼睛的乾燥程度，需要時會發出信號使眼皮活動起來。一個人一生中大約眨眼三十億次，都是無意識的。

順便提一句，你身體裡的細胞，除了大腦和神經細胞，在過去的十年裡已經更新了一遍。毫不誇張地說，你已經不是過去的你了！你已經被替換了！你由兩個細胞合成，在被孕育的過程中，你的每個細胞包含著相同的遺傳基因。

這兩個細胞分裂複製，直到你長成一個七磅的、由上帝所造的、最複雜的生物種類，具有完整的循環系統、腺體、消化系統、神經系統、免疫系統、骨骼、淋巴系統和生殖系統！

無神論者的迷信

說到孕育，無神論者強烈反對耶穌由童女而生，而我也受到過他們無情的奚落。

他們說：“這樣的出生怎麼可能呢？”

我說：“哪種出生不是個奇跡？”

每一個嬰孩的孕育、生長，直至出生，都伴隨著百萬次特別的奇跡。為什麼有人質疑童女生子？就是因為上帝在百萬次奇跡之外，為了每一個嬰兒的的誕生而行了另一個奇跡？

童女生子對於神來說，不會比其他的生產方式更有難度。事實上，它可能會更容易些，少一個程式。我真的希望有人能夠簡單地向我解釋，一個剛出生五分鐘的嬰兒如何知道怎樣去吮吸？

無

神論者往往比最熱忱的宗教狂熱者表現出更多的信心。其實相信沒有神比相信有神需要更大的信心，因為必須要忽視所有的證據。無神論者才是徹頭徹尾的迷信！

為什麼在證據確鑿的情況下，有些人依然持定無神論呢？因為他們聰明地知道：如果有一位神，那麼這位神就不容忽視；如果他創造了我們，那麼他就有權利告訴我們該如何生活。

很希望，在我開始這一章的時候，那一小部分無神論者的比率更小了，讓我們接著進入下一章吧。

“既使沒有其他任何的證據，單單大拇指就能說服我相信神的存在。”

——以撒·牛頓

Nang patunayan ni Abraham ang kanyang kahandaang ialay ang minamahal niyang anak na si Isaac, nangako ang Diyos sa kanya:

Sa pamamagitan ng iyong lahi, pagpapalain ang lahat ng bansa sa daigdig sapagkat sinunod mo ang Aking utos (Gen. 22:18).

Ipinapakita ni apostol Pablo na ang pangakong ito ay ginawa kay Abraham at sa kanyang lahi, isahan, hindi mga lahi, maramihan, at ang iisang lahi ay si Cristo (tingnan ang Gal. 3:16). Kay Cristo lahat ng mga bansa, o higit na tama, lahat ng grupong etniko sa lupa any pagpalain. Una nang inihayag ng pangakong ito ni Abraham ang pagdaragdag sa libu-libong grupong etnikong Hentil sa buong globo sa pagpapala ng pagiging kay Cristo. Ang mga grupong etnikong iyon ay magkakaiba dahil namumuhay sila sa iba-ibang heograpikal na lugar, magkakaiba ang lahi, umaayon sa iba-ibang kultura at nagsasalita ng iba-ibang wika. Nais ng Diyos na pagpalain silang lahat kay Cristo, kung kaya’t namatay si Jesus para sa kasalanan ng buong sanlibutan (tingnan ang 1 Jn. 2:2).

Bagama’t sinabi ni Jesus na makitid ang dang patungo sa buhay, at iilan lang ang nakakahanap nito (tingnan ang Mt. 7:14), iniwan tayo ni apostol Juan ng magandang dahilan upang maniwalang may mga kinatawan mula sa grupong etniko ng buong sanlibutan sa kaharian ng Diyos sa hinaharap:

Pagkatapos niyo’y nakita ko ang napakaraming tao na di kayang bilangin ninuman! Sila’y mula sa bawa’t bansa, lahi, bayan, at wika. Nakatayo sila sa harap ng trono at ng kordero, at sa ating Diyos na nakaluklok sa trono” (Pah. 7:9-10, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya pinananabikang inaabangan ang mga anak ng Diyos ang pagdating ng araw na sasanib sila sa kawang multi-etnik sa harap ng Kanyang trono!

Maraming kontemporanyong misyunerong gumagawa ng estratehiya ang lubhang nagdidiin sa pag-abot sa nalalabing libu-libong “nakatagong” grupong etniko sa buong sanlibutan, na umaasang makapagtanim ng mainam na iglesia sa bawa’t isa sa kanila. Talagang kapuri-puri ito, dahil inutusan tayo ni Jesus na humayo sa lahat ng dako ng sanlibutan at “lumikha ng mga alagad sa lahat ng bansa (o literal na, grupong etniko)” (Mt. 28:19). Nguni’t ang plano ng mga tao, bagama’t mabubuti ang intensyon, lalo na kung walang pagpapala ng Espiritu Santo, ay maaaring magdulot ng higit na kasamaan kaysa kabutihan. Mahalagang sundin natin ang karunungan ng Diyos habang naghahangad ayong itayo ang Kanyang kaharian. Binigyan Niya tayo ng higit pang instruksiyon kung paano lumikha ng mga alagad sa sanlibutan kaysa sa nakikita sa Mateo 28:19.

Marahil ang pinaka-napabayaang katotohanan ng mga nagsisikap tumupad sa Dakilang Komisyon ay ang pagiging pinakadakilang ebanghelista ng Diyos, at dapat tayong nakikipagtulungan sa Kanya, hindi gumagawa para sa Kanya. Siya noon at ngayon ay matapat sa dahilan ng Kanyang kamatayan, at matagal na Niyang pinag-isipan iyon bago pa man nilakha ang sinuman, hanggang ngayon! Iyan ang katapatan!

“Pagpapanalo sa Sanlibutan Para Kay Cristo” (“Wining the World For Christ”)

Interesante na kapag binasa natin ang mga sulat sa Bagong Tipan, wala tayong makitang marubdob na pagsamo (na makikita natin sa panahon ngayon) para sa mga mananampalataya upang “humayo doon at abutin ang sanlibutan para kay Cristo!” napagtanto ng mga sinaunang Cristiano at Cristianong pinuno na nagsisikap tubusin ng Diyos ang sanlibutan, at ang gawain nila ay makipagtulungan sa Kanya habang inaakay Niya sila. Kung alam ito ninuman, siya si apostol Pablo, na hindi “inakay sa Panginoon” ninuman. Bagkus, napabago ang buhay niya ng isang direktang kilos ng Diyos habang naglalakbay siya patungong Damasco. At sa buong aklat ng Mga Gawa, nakikita nating lumalawak ang iglesia dahil nakipagtulungan sa Espiritu Santo ang mga nahirang-ng-espiritu at inakay-ng-espiritung tao. Dapat ituring ang aklat ng Mga Gawa bilang “Mga Gawa ng Diyos,” sa halip na patuloy na ituring ito bilang “Mga Gawa ng mga Apostol.” Sa introduksiyon ni Lucas sa Mga Gawa, inihayag niya na ang unang salaysay niya (ang Magandang Balitang ipinangalan sa kanya) ay isang tala ng “lahat ng inumpisahang gawin at ituro” (Gw.1:1, idinagdag ang pagdidiin). Malinaw na naniwala si Lucas na ang libro ng Mga Gawa ay salaysay ng pagpapatuloy ng gawain at pangangaral ni Jesus. Gumawa Siya sa pamamagitan ng mga hinirang-ng-Espiritu at inakay-ng-Espiritung tagasilbi na nakipagtulungan sa Kanya.

Kung hindi nahikayat ang mga sinaunang Cristiano upang “humayo doon at magpatotoo sa kanilang mga kapwa at tumulong sa pagpapanalo sa sanlibutan pra kay Cristo,” ano ang kanilang tungkulin sa pagtatatag ng kaharian ng Diyos? Ang mga hindi ispesipikong natawag na pinagkalooban upang ipangaral ang magandang balita sa madla (mga apostol at ebanghelista) ay tinawag upang mamuhay nang masunurin at banal at maghain ng depensa laban sa sinumang magtangkang umusig o humamon sa kanila. Halimbawa, isinulat ni Pedro,

At sakali mang usigin kayo dahil sa paggawa ng mabuti, mapalad pa rin kayo! Huwag ninyong katakutan ang kanilang kinatatakutan at huwag kayong padadala sa kanila. Igalang ninyo si Cristo mula sa inyong puso at sambahin ninyo Siya bilang Panginoon. Lagi kayong maging handang magpaliwanag sa sinumang magtatanong sa inyo tungkol sa pag-asa na nasa inyo. Nguni’t maging mahinahon at magalang kayo sa inyong pagpapaliwanag. Bilang mga lingkod ni Cristo, panatilihin ninyong malinis ang inyong budhi upang mapahiya ang mga nanlalait at humahamak sa inyong magandang pag-uugali (1 Ped. 3:14-16).

Pansinin na ang mga Cristianong sinulatan ni Pedro ay nagtitiis sa panlalait. Nguni’t maliban kung hindi iba ang mga Cristiano sa sanlibutan, (siyempre), hindi sila lalaitin ng sanlibutan. Ito ang isang dahilan kung bakit bahagya lang ang panlalait sa mga Cristiano sa maraming lugar ngayon—dahil ang mga tinatawag na Cristiano ay hindi kumikilos na kaiba sa lahat. Hindi sila talagang tunay na Cristiano, kaya walang nanlalait sa kanila. Bagama’t marami sa mga uring ito ng “Cristiano” ay pinapayuhan tuwing Linggo upang “ipamahagi ang kanilang pananampalataya sa kanilang kapwa.” Kapag nagpatotoo sila sa kanilang mga kapitbahay, ang mga iyon ay magtatakang makaalam na (sinasabing) sila ay ipinanganak-muling Cristiano. Ang higit na masama, ang “magandang balitang” ipinamamahagi nila ay nagiging higit lang nang kaunti sa pagsabi nila ng “balitang maganda” na nagkakamali sila kung ipinagpapalagay na ang magagandang gawain o pagsunod sa Diyos ay may kinalaman sa kaligtasan. Ang kalalabasan ay tanging “tanggapin nila si Jesus bilang pansariling Tagapagligtas.”

Kasalungat niyan, lumantad ang mga sinaunang Cristiano (na ang tunay na Panginoon ay si Jesus) na parang ilaw sa kadiliman, kaya hindi nila kinailangang mag-aral sa pagpapatotoo o lakasan ang loob na ipamahagi sa kanilang kapitbahay na tagasunod sila ni Cristo. Napakarami ang kanilang mga pagkakataon upang ipamahagi ang magandang balita habang sila ay nilalait o hinahamon o hinahamak dahil sa kanilang katuwiran. Kailangan lang nilang ibukod si Jesus bilang Panginoon sa kanilang puso at maging handa upang gumawa ng depensa, na tulad ng sinabi ni Pedro.

Ang pinakapunong pagkakaiba marahil ng mga modernong Cristiano sa mga sinaunang Cristiano ay ito: lubhang ipinapalagay ng mga modernong Cristiano na ang Cristiano ay inilalarawan ng kung ano ang alam at pinaniniwalaan niya—na tinatawag nating “doktrina,” at kung gayon ay pinagtutuunan nating matutunan. Ang salungat nito, pinaniniwalaan ng sinaunang mga Cristiano na inilalarawan ito sa kung ano ang kanyang ginagawa—at kung gayon ay tumutuon sila sa pagsunod sa mga utos ni Cristo. Napakainteresanteng mapagtanto na walang Cristiano sa unang labing-apat na dantaon ang nagkaroon ng sariling Biblia, kaya imposible para sa kanya na “basahin ang Biblia araw-araw,” na siyang naging isa sa mga cardinal n autos ng isang kontemporanyong pananagutang Cristiano. Hindi ko talaga sinasabing huwag basahin ng mga modernon Cristiano ang kanilang Biblia araw-araw. Sinasabi ko lang na napakaraming Cristiano ang nagtuturing sa pag-aaral ng Biblia bilang higit na mahalaga kaysa sinusunod ito. Sa huli ay nagiging mayabang tayo sa pagkakaroon ng tamang doktrina (na salungat sa mga miyembro ng ibang 29,999 na denominasyon na hindi papantay sa ating lebel ) bagama’t nagtsi-tsismis pa rin, nagsisinungaling at nag-iipon ng mga panlupang kayamanan.

Kung umaasa tayong mapalambot ang puso ng mga tao upang higit nilang tanggapin ang magandang balita, malamang na higit na magagawa natin ito sa pamamagitan ng ating gawa sa halip na sa ating mga doktrina.

Ang Diyos, ang Pinakadakilang Ebanghelista (God, the Greatest Evangelist)

Tingnan natin nang higit na madetalye ang gawain ng Diyos sa pagtatayo ng Kanyang kaharian. Kung higit nating iniintindi ng paraan Niya ng paggawa, lalo tayong maaaring makipagtulungan sa Kanya.

Kapag nananampalataya ang mga tao kay Jesus, ito ay sanhi ng ginagawa nila sa kanilang mga puso (tingnan ang Ro. 10:9-10). Nananampalataya sila sa Panginoong Jesus kung gayong sila’y nagsisisi. Pinabababa nila ang sariling kapasyahan at itinataas si Jesus sa trono ng kanilang kalooban. Kalakip ng pananampalataya ang pagpapalit ng damdamin.

Gayundin, kapag hindi nananampalataya ang mga tao kay Jesus, ito’y sanhi ng nangyayari sa kanilang puso. Nilalabanan nila ang Diyos, kaya hindi sila nagsisisi. Sa pamamagitang ng lubos-sa-isaipang pasya, inaalis nila si Jesus sa trono ng kanilang puso. Ang kawalan ng pananampalataya ay kalakip ng nagpapatuloy na kapasyahang hindi magbago ng kalooban.

Ipinakita ni Jesus na matigas ang lahat ng puso ng mga tao na walang makakapasok sa kanya hangga’t hindi sila hinihila ng Ama (tingnan ang Jn. 6:44). Mahabagin at patuloy na hinihila ng Diyos ang lahat patungo kay Jesus sa pamamagitan ng iba-ibang paraan, na pawang kumakatok sa kanilang puso, at sa pamamagitan nito ay patuloy silang magpasya kung palalambutin ang kanilang mga puso o patitigasin ang mga ito.

Anong paraan ang ginagamit ng Diyos upang katukin ang puso ng mga tao sa pag-asang madala sila kay Jesus?

Una, ginagamit Niya ang Kanyang nilikha. Isinulat ni Pablo,

Nahahayag mula sa langit ang poot ng Diyos laban sa lahat ng kalapastanganan at kasamaan ng mga taong dahil mismo sa kanilang kasamaan ay hinahadlangan ang katotohanan. Sapagka’t ang maaaring malaman tungkol sa Diyos ay maliwanag, dahil iyon ay ipinapahayag sa kanila ng Diyos. Mula pa nang likhain ng Diyos ang sanlibutan, ang kanyang likas na hindi nakikita, ang kanyang kapangyarihang walang hanggan at ang Kanyang pagka-Diyos , ay maliwanag na inihahayag ng Kanyang mga ginawa (Ro. 1:18-20, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na sinabi ni Pablong “itinatago” ng mga tao “ang katotohanang” “maliwanag na nasa kanila.” Ibig sabihin, lumalantad ang katotohanan sa kanilang kalooban at hinaharap sila, nguni’t itinutulak nila paloob ang mga ito at labanan ang panloob na paniniwala .

Ano talaga ang katotohanang malalim na maliwanag sa bawa’t tao? Sinabi ni Pablo na ito ang mga katotohanan ng “di nakikitang katangian ng Diyos, ang Kanyang walang hanggang kapangyarihan,” na ibinubunyag sa pamamagitan ng “nagawa na.” Sa kaloob-looban ng mga tao, alam nila sa pagtingin sa nilikha ng Diyos na malinaw na nariyan Siya, [1] na napaka-makapangyarihan Siya, kamangha-mangha ang pagkamalikhain at di-mapaniniwalaan ang Kanyang karunungan, bilang pagbanggit sa ilan.

Ang konklusyon ni Pablo ay “walang dahilan” ang mga taong tulad ng mga iyon, at tama siya. Laging sinisigawan ng Diyos ang lahat ng tao, ibinubunyag sa Sarili Niya at sinusubukang palambutin ang kanilang mga puso, nguni’t isinasara ng karamihan ang kanilang taynga. Nguni’t hindi humihinto ang Diyos sa pagsigaw sa buong buhay nila, na may kasamang pagpapamalas ng mga himala—sa pamamagitan ng mga bulaklak, ibon, sanggol, saging, mansanas, at milyon pang ibang bagay.

Kung nariyan ang Diyos at dakila Siyang tulad ng ibinubunyag ng Kanyang nilikha, malinaw na dapat Siyang sundin. Ang panloob na pagbubunyag na iyan ang nagsisigaw ng lantarang mensahe: Magsisi! Dahil dito, sinasabi ni Pablo na narinig na ng lahat ang tawag ng pagsisisi ng Diyos:

Nguni’t ang tanong Ko’y ganito: Hindi kaya sila nakapakinig? Sapagka’t nasusulat, “Abot sa lahat ng dako ang kanilang tinig, balita ay umaabot hanggang sa dulo ng daigdig” (Ro. 10:18).

Inuulit talaga ni Pablo ang isang karaniwang berso mula sa Awit 19, na ang kabuuang teksto ay nagsasabing,

Ang kaluwalhatian ng Diyos ay ipinapahayag ng kalangitan! Ang ginawa ng Kanyang kamay, ipinapakita ng kalawakan! Sa bawa’t araw at gabi, pahayag ay walang patlang, patuloy na nagbibigay ng dunong at kaalaman. Wala silang tinig o salitang ginagamit, wala rin silang tunog na ating naririnig; nguni’t abot sa lahat ng dako ang kanilang tinig, balita ay umaabot hanggang sa dulo ng daigdig (Awit 19:1-4a, idinagdag ang pagdidiin).

Ipinapakita muli nito na nakikipag-usap ang Diyos sa lahat, araw at gabi, sa pamamagitan ng Kanyang nilikha. Kung tama ang tugon ng mga tao sa mensahe ng Kanyang nilikha, mapapayuko sila at sisigaw ng, “Dakilang Manlilikha, nilikha Mo ako, at malinaw na nilikha Mo ako upang gawin ang Iyong kalooban. Kay nagpapasakop ako sa Iyo!”

Isa pang Paraan ng Pakikipag-usap ng Diyos (Another Means by Which God Speaks)

Kaugnay nitong panlabas/panloob na pagbubunyag ay isa pang panloob na pagbubunyag, isang dulot-ng-Diyos din, at isang hindi nakadepende sa pagtingin sa mga himala ng paglikha. Ang panloob na pagbubunyag na iyan ay ang konsensya ng bawa’t tao, isang tinig na laging nagbubunyag ng utos ng Diyos. Isinulat ni Pablo,

Kapag ang mga Hentil na hindi saklaw ng Kautusan ay gumagawa batay sa panuntunan nito ayon sa kanilang likas na pag-iisip, ito’y nagiging kautusan na para sa kanila. Ipinapakita ng kanilang mga gawa na nakasulat sa kanilang puso ang panuntunan ng Kautusan. Pinapatunayan din ito ng kanilang budhi, sapagka’t kung minsan sila’y sinusumbatan nito; at kung minsan naman, sila’y ipinagtatanggol nito sa kanilang isipan. Ayong sa Magandang Balitang aking ipinapangaral, mangyayari ito sa araw na ang mga lihim ng lahat ng mga tao’y hahatulan ng Diyos sa pamamagitan ni Cristo Jesus (Ro. 2:14-16).

Kung gayon, lahat ay nakakaalam ng tama at mali. O palalakasin pa ang pagsabi rito, lahat ng tao ay nakakaalam kung ano ang nakasisiya sa Diyos at ang hindi nakasisiya sa Kanya, at hahatulan Niya ang bawa’t tao sa araw ng paghukom sa paggawa niya ng alam niyang hindi nakasisiya sa Kanya. Habang tumatanda ang mga tao, gumagaling sila sa pangangatuwiran ng kanilang mga kasalanan at pagbabalewala sa tinig ng kanilang konsensya, nguni’t hindi humihinto ang Diyos sa pagsasabi ng Kanyang utos sa kalooban nila.

Ang Pangatlong Paraan (A Third Means)

Nguni’t hindi lang iyan. Ang Diyos, na siyang dakilang ebanghelistang kumikilos upang magsisi ang lahat, ay nakikipag-usap sa mga tao sa isa pang paraan. Muli, mababasa natin ang mga salita ni Pablo:

Nahahayag mula sa langit ang poot ng Diyos laban sa lahat ng kalapastanganan at kasamaan ng mga taong dahil mismo sa kanilang kasamaan ay hinahadlangan ang katotohanan (Ro. 1:18, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na sinabi ni Pablo na ang poot ng Diyos ay nahahayag, hindi maihahayag balang araw. Ang poot ng Diyos ay malinaw sa lahat sa maraming masasamang nangyari, malaki at maliit, na nagpapahirap sa mga tao. Kung makapangyarihan-sa-lahat ang Diyos, na nakakagawa ng anuman at makapipigil ng anuman, ang mga bagay na ito, kapag lumusob sa mga nagbabalewala sa Kanya, ay manipestasyon lamang ng Kanyang poot. Ang mga hindi nag-iisip na teolohiko at hangal na pilosopo lamang ang nakakakita dito. Nguni’t kahit sa Kanyang poot, nabubunyag ang habag at pag-ibig ng Diyos, dahil ang mga puntirya ng Kanyang poot ay kadalasang nakakatanggap ng higit na kaunting poot kaysa nararapat sa kanila, at kung gayon ay minamahal na pinaaalalahanan tungkol sa walang hanggang poot na naghihintay sa mga taong nangangailangan ng pagsisisi.

Ang Pang-apat na Paraan (A Fourth Means)

Bilang pangwakas, hindi lang tinatangka ng Diyos na hilahin ang mga tao sa pamamagitan ng mga nilikha, konsensya at kalamidad, kundi sa pamamagitan rin ng pagtawag ng magandang balita. Habang sinusunod Siya ng Kanyang mga tagasilbi at ipinangangaral ang magandang balita, ang parehong mensahe ng paglikha, konsensya at kalamidad ay napapatotohanang muli: Magsisi!

Makikita ninyo na ang ginagawa natin sa evangelization kumpara sa ginagawa ng Diyos ay walang pagkukumpara. Lagi niyang pinangangaralan ang bawa’t tao bawa’t sandali ng bawa’t araw ng kanyang buhay, samantalang kahit ang pinakadakilang ebanghelista ay maaaring magsalita sa ilang daang libong tao sa loob ng mga dekada. At ang mga ebanghelistang iyon ay pangkalahatang minsan lang nangangaral sa alinmang nababanggit na grupo ng tao sa maikling panahon. Katunayan, ang isang pagkakatong iyan ang tanging panahong napayagan ang ebanghelista upang ialay sa mga tao sa dahilang iniutos ni Jesus na pagpagin ang alikabok sa mga paa sa tuwing ang isang lunsod, barangay, o bahay ay tumangging tanggapin sila (tingnan ang Mt. 10:14). Sinasabi ng lahat ng ito na kapag ikinumpara natin ang walang-hintong, pangkalahatang, magarbong, tumatagos-sa-loob na ebanghelismo sa pamamagita ng ating napakalimitadong ebanghelismo, talagang hindi maaaring ihambing.

Tinutulungan tayo ng perspektibang ito upang higit na intindihin ang ating tungkulin sa ebangheisasyon at sa pagtatatag ng kaharian ng Diyos. Nguni’t bago natin masinsinang tingnan ang ating papel, may isa pang mahalagang salik na huwag nating ipagwalambahala.

Tulad ng nabanggit na, ang pagsisisi at pananampalataya ay mga bagay na ginagawa ng mga tao sa kanilang puso. Nais ng Diyos na lahat ay magpakumbaba, palambutin ang puso, magsisi at manampalataya sa Panginoong Jesus. Dahil diyan, patuloy na may ginagawa ang Diyos sa puso ng mga tao sa maraming paraang kababanggit lang.

Siyempre, alam din ng Diyos ang kalagayan ng puso ng bawa’t tao. Alam Niya kung kaninong puso ang lumalambot at kung kanino ang tumitigas. Alam Niya kung sino ang nakikinig sa Kanyang walang-hintong mga mensahe at kung sino ang nagbabalewala sa mga ito. Alam Niya kung kaninong puso ang natitinag ng tanging kalamidad sa kanilang buhay na magiging sanhi ng pagbukas ng kanilang puso upang sila’y magsisi. (Sinabi Niya kay Jeremias nang tatlong ulit, halimbawa, na huwag ipanalangin ang Israel dahil hindi na magsisisi ang kanilang mga puso; tingnan ang Jer. 7:16; 11:14; 14:11.) [2] Alam Niya kung kaninong puso ang lumalambot upang kaunting sundot na lang ng Kanyang Espiritu ay magreresulta sa kanilang pagsisisi.

Kung aalalahanin ang lahat nang ito, ano ang matututuhan natin tungkol sa pananagutan ng mga iglesia sa pagpapangaral sa magandang balitga at pagtatatag ng kaharian ng Dikyos?

Prinsipyo #1 (Principle #1)

Una, hindi ba mukhang makatwiran na ang Diyos, ang Dakilang Ebanghelistang gumagawa ng 95% ng pangkalahatang gawain at lagi nang walang hinting naninigaw sa lahat sa araw-araw, ay magpapagala ng Kanyang mga tagasilbi upang ipangaral ang magandang balita sa mga puso ng taong may kakayahang tumanggap sa halip na sa mga walang kakayahang tumanggap? Iyan ang palagay ko.

Hindi ba mukhan possible na ang Diyos, ang Dakilang Ebanghelistang pinangangaralan na ang lahat ng tao sa bawa’t saglit ng kanilang buhay, ay maaaring piliin hindi gagawin ang pagpapadala ng magandang balita sa mga ganap na bumabalewala sa lahat-lahat ng sinasabi Niya sa kanila sa maraming? Bakit Siya magsasayang ng lakas sa pagsasabi ng huling 5% ng nais Niyang malaman nila kung ganap nilang binabalewala ang naunang 95% ng sinasabi Niya sa kanila? Nais kong isiping higit na maaaring magpadala ang Diyos ng paghatol sa mga taong tulad ng mga nabanggit sa pag-asang palalambutin nito ang kanilang mga puso. Kung magkagayon, mukhang lohikal na isiping ipapadala Niya ang Kanyang mga tagasilbi upang ipangaraal ang magandang balita.

Maaaring sabihin ng ilan na ipapadala ng Diyos ang Kanyang mga tagasilbi sa mga alam Niyang hindi magsisisi upang wala na silang dahilan kapag humarap sila sa Kanyang paghukom. Nguni’t isaisip na ayon sa Kasulatan, ang mga taong tulad nila ay wala na talagang dahilan sa harap ng Diyos dahil sa Kanyang walang-hanggan pagbubunyag ng Kanyang Sarili sa pamamagitan ng Kanyang nilikha (tingnan ang Ro. 1:20). Kaya kung hindi magpapadala ang Diyos ng isa sa Kanyang mga tagasilbi sa naturang mga tao, ito’y hindi upang managot sila, kundi upang maging higit silang mananagot.

Kung talagang totoo na mukhang aakayin ng Diyos ang Kanyang mga tagasilbi sa mga taong may kakayahang tumanggap, kung gayon tao, ang Kanyang mga tagasilbi, ay dapat marubdob na ipanalangin ang Kanyang karunungan upang maakay tayo sa mga alam Niyang hinog na upang anihin.

Isang Halimbawang Ayon sa Kasulatan (A Scriptural Example)

Maganda ang pagkakalarawan ng prinsipyong ito sa ministeryo ni Felipe ang ebanghelista na nakatala sa aklat ng Mga Gawa. Nangaral si Felipe sa mga mapagtanggap na kawan sa Samaria, nguni’t sa kalaunan ay dinala ng isang anghel upang maglakbay sa isang ispesipikong daan. Doon ay inakay siya sa isang kamangha-mangahang mapagtanggap na naghahanap:

Pagkatapos, si Felipe ay inutusan naman ng isang anghel ng Panginoon, “Pumunta ka agad sa gawing timog sa daang mula sa Jerusalem papuntang Gaza.” Hindi na iyon dinadaanan ngayon. Pumunta nga doon si Felipe at dumating naman ang isang pinunog taga-Etiopia, na ingat-yaman ng Candace, o reyna ng Etiopia.

Galing ito sa Jerusalem at sumamba sa Diyos. Pauwi na ito noon, nakasakay sa kanyang karwahe, at nagbabasa ng aklat ni Propetang Isaias.”Sabayan mo ang sasakyang iyon,” utos ng Espiritu kay Felipe. Kaya patakbong lumapit si Felipe at narinig niyang binabasa ng pinuno ang aklat ni Propeta Isaias. Tinanong ni Felipe ang pinuno, “Nauunawaan ba ninyo ang inyong binabasa?” Sagot naman nito, “Paano ko mauunawaan kung walang magpapaliwanag sa akin?” At si Felipe ay inanyayahan niyang sumakay sa karwahe at umupo sa kanyang tabi. Ito ang bahagi ng Kasulatang binabasa niya:

Siya ay tulad ng isang tupang nakatakdang patayin; tulad ng isang korderong hindi tumututol kahit na gupitan. At hindi umiimik kahit kaunti man. Siya’y hinamak at pinagkaitan ng katarungan. Walang sinumang makapagsasalaysay tungkol sa kanyang angkan, sapagka’t kinitil nila ang kanyang buhay.”

Nagtanong kay Felipe ang pinuno, “Sabihin mo nga sa akin, sino ba ang tinutukoy dito ng propeta? Sarili ba niya o iba?” Simula sa kasulatang ito ay isinalaysay ni Felipe ang Magandang Balita tungkol kay Jesus. Nagpatuloy sila sa paglalakbay, at dumating sa isang lugar na may tubig. Kaya’t sinabi ng pinuno, “Tingnan mo, may tubig dito! Hindi pa ba ako maaaring bautismuhan?” Pinatigil ng pinuno ang karwahe, lumusong silang dalawa sa tubig at binautismuhan siya ni Felipe. Pagkaahon nila sa tubig, si Felipe ay kinuha ng Espiritu ng Panginoon at hindi na siya nakita pa ng pinuno. Ang pinuno ay tuwang-tuwang nagpatuloy sa paglalakbay. Namalayan na lamang ni Felipe na siya’y nasa Azoto. Mula roon, ipinangaral niya ang Magandang Balita tungkol kay Jesus sa lahat ng baying dinaraanan niya hanggang sa marating niya ang Cesarea (Gw. 8:26-39).

Banal na isinugo si Felipe upang maglingkod sa isang taong gutom sa espiritu kaya naglakbay mula Africa to patungong Jerusalem upang sumamba sa Diyos at nakabili ng isang kopya ng mga balumbon ng papel na kinasusulatan ng mga pahayag ni Isaias. Habang binabasa niya ang ika- 53 kabanata ng Isaias, ang pinaka-naglalarawang kasulatan sa Lumang Tipan na nagdedetalye ng paghihirap ni Cristo, at pinagtatakhan kung sino ang tinutukoy ni Isaias, naroon si Felipe na handang magpaliwanag ng kanyang binabasa! Iyon ay isang taong hinog na sa pagbabagong-buhay! Alam ng Diyos ang kanyang kalooban at ipinadala Niya si Felipe.

Isang Higit na Mabuting Paraan (A Better Way)

Higit na kasiya-siya ang akayin ng Espiritu sa mga taong handang tumanggap kaysa tahasang lumapit sa mga taong tumatanggi dahil iniisip natin na kapag di natin gagawin iyon, hindi sila mapapangaralan . Huwag kalimutan—lahat ng makikilala ninyong tao ay laging pinangangaralan ng Diyos. Higit na mabuting tanungin ang mga tao kung paano sila binabagabang ng kanilang konsensya upang malaman kung handa silang tumanggap sa Diyos o hindi, dahil ang konsensya ng bawa’t laging nangungusap sa kanya .

Isa pang halimbawa ng prinsipyong ito ay ang pagbabagong-buhay ng kabahayan ni Cornelio sa ilalim ng pangangaral ni Pedro, na nabasbasan ng Espiritu upang ipangaral ang magandang balita sa napakalambot na grupong ito ng mga Hentil. Tunay na si Cornelio ay isang taong nakikinig sa kanyang konsensya at naghahanap sa Diyos, na inilarawan ng pagbibigay-tulong niya at ng kanyang buhay-panalangin (tingnan ang Gw.10:2). Iniugnay siya ng Diyos kay Pedro, at ankinig siya sa mensahe ni Pedro na may bukas na puso at maluwalhating naligtas.

Higit na marunong ang pananalangin sa Espiritu Santo upang akayin tayo sa mga taong handa na ang mga puso sa halip na masusing pagplanuhang hati-hatiin ang ating mga lunsod upang pangaralan ng na-organisang mga grupo ng mangangaral sa bawa’t tahanan at apartment. Kung nakikipagpulong si Pedro tungkol sa mga estratehiyang pang-ministro sa Jerusalem o kung nagpatuloy sa pangangaral si Felipe sa Samaria, marahil ay nanatiling hindi napangaralan ang sambahayan ni Cornelio at ang pinunong taga-Etiopia.

Siyempre, maaakay ang mga ebanghelista at apostol upang ipangaral ang magandang balita sa halu-halong kawan ng mga handa at di handang tagapakinig. Nguni’t kailangan pa rin nilang ipanalangin sa Panginoon kung saan Niya sila gustong mangaral. Muli, ang salaysay na nakatala sa Mga Gawa ay tungkol sa mga taong inakay-ng Espiritu at hinirang-ng-Espiritu na tumutulong sa Espiritu Santo habang itinatatag Niya ang kaharian ng Diyos. Lubhang iba ang mga paraan ng sinaunang iglesia kung ihambing sa modernong iglesia. At iba rin ang mga resulta! Bakit hindi tularan ang matagumpay na paraan?

Prinsipyo #2 (Principle #2)

Paano pa tayo matutulungan ng mga prinsipyong natalakay sa unang bahagi ng kabanatang ito upang intindihin ang ating papel sa pangangaral at pagtatatag ng kaharian ng Diyos?

Kung dinisenyo ng Diyos na tawagin sa pagsisisi ang mga tao sa pamamagitan ng nilika, konsensya at kalamidad, tiyakin sana ng mga mangangaral na hindi hindi nagbibigay ng salungat na mensahe. Nguni’t iyan ang ginagawa ng karamihan! Direktang sinasalungat ng kanilang ipinangangaral ang lahat ng sinasabi na ng Diyos sa mga makasalanan! Ang mensahe nila ng pagpapalang di biblical ang nagsusulong sa idea na hindi mahalaga ang kabanala at pagsunod sa pagkakaroon ng buhay na walang hanggan. Tunay na sinasalungat nila ang Diyos sa hindi pagbanggit ng kahalagahan ng pagsisisi sa kaligtasan, sa pagdidiin na ang kaligtasan ay di dahil sa mga gawa (sa isang paraan ng pagkakaintindi na kailanman ay di intensyon ni Pedro), at inaakay ang mga tao sa higit na malalim na pandarayang nagtatatak ng kanilang walang hanggang kapahamakan, dahil sigurado na sila sa kanilang kaligtasan na sa totoo ay hindi naman. Tunay na trahedya, kapag talagang sinasalungat ng mga mensahero ang Diyos na inaangking kinakatawan nila!

Inutusan tayo ni Jesus na ipangaral ang “pagsisisi at kapatawaran ng mga kasalanan” (Lu. 24:47). Muling pinatototohanan ng mensaheng iyan ang palagiang sinasabi ng Diyos. Tinutugis ng mensaheng iyan ang puso ng mga tao at sinasaktan ang kalooban ng mga may matitigas na puso. Nguni’t inililihis sila ng modernong malambot na magandang balitang nagsasabing lubhang mahal sila ng Diyos (bagay na kailanman ay hindi binanggit ng mga apostol kapag nangangaral sa aklat ng Mga Gawa), upang isiping hindi nasasakta at galit ang Diyos sa kanila. Lagi silang sinasabihang ang tanging dapat nilang gawin ay “tanggapin si Jesus.” Nguni’t hindi kailangan ng Hari ng mga hari at Panginoon ng mga panginoon ang ating pagtanggap. Hindi “Tinatanggap mo ba si Jesus?” ang tanong. Ang tanong ay, “Tinatanggap ka ba ni Jesus?” Ang sagot ay, hangga’t hindi ka nagsisisi at sumunod sa Kanya, kasuklam-suklam ka sa Kanya, at tanging ang habag Niya ang umaantala sa iyong kapalaran sa impiyerno.

Dahil sa modernong magandang balita na nagpapababa ng pagpapala ng Diyos, hindi ko maubos maisip kung bakit maraming bansang pinamamahalaan ng mga pinunong binigyan ng kapangyarihan ng Diyos upang mamuno (at hindi ito pinagtatalunan; tingnan ang Dan. 4:17, 25, 32l 5:21; Juan 19:11; Gw. 12:23; Ro. 13:1), ang ganap na pinagsarhan ng pinto ang mga Kanluraning misyunero. Di kaya dahil tinatangkang huwag papasukin ang maling ebanghelyo sa mga bansang iyon?

Prinsipyo #3 (Principle #3)

Ang mga prinsipyong natalakay na sa kabanatang ito ay tumutulong din upang higit nating maunawaan kung paano tinitingnan ng Diyos ang mga taong sumusunod sa taliwas na relihiyon. Sila ba ay ignoranteng taong dapat kahabagan dahil kailanman ay hindi nila narinig ang katotohanan? Ang iglesia ba ang sisisihin dahil hindi sila lubos na pinangaralan?

Hindi, hindi ignorante sa katotohanan ang mga naturang tao. Hindi man nila alam ang lahat ng nalalaman ng Cristianong naniniwala-saBiblia, nguni’t alam nilang lahat ng ipinapahayag ng Diyos tungko sa Kanyang Sarili sa pamamagitan ng nilikha, konsensya at kalamidad. Sila ang mga taong sa tanang buhay nila ay tinatawag ng Diyos upang magsisi, kahit hindi pa sila nakakakita ng Cristiano o nakapakinig sa magandang balita. Dagdag pa, maaaring pinalalambot nila o pinatitigas nila ang kanilang puso papunta sa Diyos.

Binanggit ng Pablo ang kamangmangan ng mga di mananampalataya at ibinunyag and dahilan ng kanilang kamangmangan:

Sa pangalan ng Panginoon, ito ang sinasabi ko sa inyo: huwag na kayong mamuhay tulad ng pamumuhay ng mga walang pananampalataya sa Diyos. Walang kabuluhan ang kanilang iniisip, at wala silang pang-unawa. Dahil sa kanilang kamangmangan at katigasan ng ulo, walang silang bahagi sa kaloob ng Diyos. Sila’y naging alipin ng kahalayan, at wala na silang kahihiyan kaunti man lamang. Wala na silang inaatupag kundi pawang kalaswaan (Efe. 4:17-19).

Pansinin na ang kamangmangan ng mga Hentil ay “dahil sa katigasan ng kanilang ulo.” Ipinahayag din ni Pablo na “wala na silang kahihiyan.” Malinaw na tinutukoy niya ang kalagayan ng kanilang puso. Nagkakaroon ng kalyo ang kamay ng mga tao sa palagiang paggasgas ng matigas sa malambot na balat. Ang may kalyong balat ay hindi na gaanong nakakaramdam. Gayundin, habang palagiang nilalabanan ng mga tao ang tawag ng Diyos sa pamamagitan ng nilikha, konsensya at kalamidad, tumitigas ang kanilang puso, at wala na silang pakiramdam sa banal na tawag. Kaya ipinapakita ng mga bilang na ang mga tao’y di na gaanong tumatanggap ng bagong kaalaman habang sila’y tumatanda. Kapag tumatanda ang isang tao, mas maliit ang pagkakataong siya’y magsisi. Pinupuntirya ng marurunong na ebanghelista ang mga taong higit na nakababata.

Ang Kasalanan ng mga di Naniniwala (The Guilt of the Unbelieving)

Ang karagdagang patunay na sinisisi ng Diyos ang mga tao kahit kailanman ay hindi sila nakapakinig ng ebanghelistang Cristiano ay ang katotohanang masugid Niya silang hinahatulan. Kung hindi sila tinutugis ng Diyos sa kanilang kasalanan, hindi Niya sila parurusahan. Nguni’t dahil pinarurusahan Niya sila, nakatitiyak tayong sinisisi Niya sila. At kung magkagayon, malamang na alam nila na ang kanilang ginagawa ay hindi kasiya-siya sa Kanya.

Isang paraan ng pagpaparusa ng Diyos sa mga lumalaban sa Kanyang tawag ay ang “pagpapahintulot Niyang” magkasala si upang maging higit silang alipin ng kasamaan. Isinulat ni Pablo:

Kahit na alam nilang may Diyos, Siya’y hindi nila pinarangalan bilang Diyos, ni pinasalamatan man lang. Sa halip, naghaka-haka sila ng mga bagay na walang kabuluhan kaya’t nagdilim ang hangal nilang pag-iisip. Sila’y nagmamarunong nguni’t lumitaw na sila’y mga hangal. Tinalikuran nila ang kaluwalhatian ng Diyos na walang kamatayan, at ang sinamba nila’y mga larawan ng mga taong may kamatayan, ng mga ibon, ng mga hayop na may apat na paa, at ng mga hayop na gumagapang.

Kaya’t hinayaan na sila ng Diyos sa kanilang maruruming pagnanasa hanggang sa hindi na nila mapigil ang paggawa ng kahalayan sa isa’t isa. Ang katotohanan tungkol sa Diyos ay tinalikuran at pinalitan nila ng kasinungalingan. Sinamba nila at pinaglingkuran ang mga nilikha, sa halip na ang Lumikha, na siyang dapat papurihan magpakailanman! Amen.

Dahil dito’y hinayaan sila ng Diyos sa mahahalay na pagnanasa. Ayaw nang makipagtalik ng babae sa lalaki, at sa halip ay sa kapwa babae sila nakikipag-ugnayan. Ganoon din ang mga lalakio; ayaw na nilang makipagtalik sa mga babae, at sa kanilang kapwa lalaki sila nahuhumaling. Ginagawa nila ang mga kasuklam-suklam na bagay, kaya’t sila’y paparusahan ng nararapat sa kanilang masasamang gawa.

Dahil ayaw nilang kilalanin ang Diyos, hinayaan sila ng Diyos sa masasamang pag-iisip at sa mga gawaing kasuklam-suklam. Naging alipin sila ng lahat ng uri ng kasamaan, kabuktutan, kasakiman, masasamang isip, pagkainggit, pagpatay, pagtatalo, pandaraya at masasamang hangarin. Sila’y naging mahihilig sa tsismis, mapanirang puri, nasusuklam sa Diyos, walang pakundangan, mapagmataas, mayayabang, mapagkatha ng kasamaan, at suwail sa magulang. Sila’y naging mga hangal, mga taksil, mga walang puso, at di-marunong lumingap sa kapwa. Nalalaman nila ang utos ng Diyos na dapat mamatay ang mga gumagawa nito, nguni’t patuloy sila sa paggawa nito at natutuwa pang makita na ang iba ay gumagawa rin ng ganoon (Ro. 1:21-32, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin ang pagdiin ni Pablo sa mga katotohanan ng pantaong kasalanan at pagharap sa Diyos. Ang mga hindi nagsisisi “ay nakakaalam sa Diyos,” nguni’t “hindi nila Siya pinarangalan, ni pinasalamatan.” “Ipinagpalit nila ang katotohanan sa kasinungalingan,” kaya maaaring alam nila ang katotohanan ng Diyos. Kung gayon, “hinayaan sila ng Diyos” sa higit pang kahangalan, hanggang si gumagawa na ang mga tao ng di-pangkaraniwang karumal-dumal na gawain at lalong nalublob sa kasalanan. Maaaring sinasabi ng Diyos na “Kung gayon ninyong pagsilbihan ang kasalanan sa halip na Ako? Kung gayon ipagpaptuloy ninyo. Hindi Ko kayo pipigilin, at lalo kayong maninilbihan sa diyos na iniibig ninyo.”

Palagay ko’y maituturing pa ang paghatol na ito bilang pagpapakita ng habag ng Diyos, dahil makatwirang isiping kapag higit na nagiging makasalanan ang mga tao, mapagtatanto nila ito at sila’y magigising. Nakapagtatakang hindi tinatanong ng mga bakla at tomboy na, “bakit naaakit ako sa taong pareho ang kasarian sa akin, samantalang alam kong hindi ako magkakaroon ng tunay na sekswal na relasyon? Kakatwa ito!” Maaaring pagtalunan na “ginawa silang ganoon” ng Diyos (na sila nilang panlaban upang pangatwiranan ang kanilang perversion), nguni’t sa puntong pinahihintulutan lang sila, at hdahil lang sa inaasahan Niyang gisingin sila upang magsisi at maranasan ang kamangha-manghang habag Niya.

Hindi lamang ang mga homosexual ang dapat nagtatanong niyon sa kanilang sarili. Inilista ni Pablo ang maraming kasalanang nakabibilanggo na ebidensya ng paghatol ng Diyos sa tumatangging manilbihan sa Kanya. Bilyong tao ang dapat magtanong sa kanilang sarili tungkol sa kakatwang gawí nila. “Bakit ko kinamumuhian ang sarili kong pamilya?” “Bakit ako nasisiyahan sa pagtsi-tsismis?” “Bakit hindi ako nakukuntento sa kung ano ang mayroon ako?” “Bakit ako napipilitang tumingin sa pornograpiya?” Hinayaan ng Diyos silang lahat upang maalipin ng kanilang diyos.

Siyempre, mapapalambot ninuman ang kanyang puso kung kailan niya nanaisin, magsisi at manampalataya kay Jesus. Ilan sa mga matitigas na makasalanan sa lupa ang nakagawa niyan, at nilinis ng Diyos ang kanilang puso at pinalaya sila sa kanilang kasalanan! Habang humihinga pa ang mga tao, binibigyan pa sila ng Diyos ng pagkakataong magsisi.

Walang Dahilan (No Excuses)

Ayon kay Pablo walang dahilan ang mga makasalanan. Ibinubunyag nilang alam nila ang tama at mali habang hinahatulan nila ang iba, kung gayon nararapat silang hatulan ng Diyos:

Kaya nga, sino mang humahatol sa iba, wala kang maidadahilan. Sapagka’t sa paghatol mo sa iba, hinahatulan mo rin ang iyong sarili, dahil ikaw na humahatol ay gumagawa rin ng ganoon. Nalalaman nating makatarungan ang hatol ng Diyos laban sa mga gumagawa ng mga iyon. Akala mo ba’y makakaiwas ka sa parusa ng Diyos kung hahatulan mo ang mga gumagawa ng masasamang gawaing ginagawa mo rin naman? O baka naman gusto mo pang hamakin ang Diyos dahil siya ay napakabait, mapagpigil at mapagpaumanhin! (Ro. 2:1-4).

Sinabi ni Pablo na ang dahilan ng kahinahunan ng Diyos ay upang bigyan ng pagkakataong magsisi ang mga tao. Dagdag pa, sa pagpapatuloy ni Pablo, ibinunyag niyang ang tanging makakapagmana ng kaharian ng Diyos ay mga nagsisisi at namumuhay nang banal:

Nguni’t sa katigasan ng iyong ulo at di pagsisisi, lalo mong pinapabigat ang parusang igagawad sa iyo sa araw na iyon, kung kailan ihahayag ang poot at makatuwirang paghatol ng Diyos. Sapagka’t igagawad niya sa lahat ng tao ang naaayon sa kanilang ginawa. Bibigyan niya ng buhay na walang hanggan ang mga taong patuloy na gumagawa ng mabuti, naghahangad ng karangalan, kadakilaan at kawalang-kamatayan. Nguni’t matinding galit at poot ang sasapitin ng mga taong makasarili at ayaw sumunod sa katotohanan kundi sa kasamaan. Paghihirap at kapighatian ang daranasin ng bawa’t gumagawa ng masama, una ang mga Judio at gayundin ang mga Griego. Nguni’t karangalan, kapurihan at kapayapaan naman ang tatamuhin ng bawa’t gumagawa ng mabuti una an gang mga Judio at gayundin ang mga Griego (Ro. 2:5-10).

Malinaw na hindi aayon si Pablo sa mga nagtuturong ang mga taong tanging “tumatanggap kay Jesus bilang Tagapagligtas” ay binibigyan ng buhay na walang hanggan. Kundi, iyong mga magsisisi at “sa pagpupursigi sa paggawa ng mabuti ang nakakahanap ng luwalhati at karangalan at buhay na walang hanggan.”

Nguni’t hindi ba nito ipinapakita na maipagpapatuloy ng mga tao ang kanilang relihiyon maliban sa Cristianismo at maligtas basta’t magsisi sila at sundin ang Diyos?

Hindi, walang kaligtasan kundi mula kay Jesus sa maraming kadahilanan, isa na rito ay, tanging si Jesus ang makapagpapalaya sa mga tao sa pang-aalipin sa kanila ng kasalanan.

Nguni’t kung nais nilang magsisi, paano nila matatawag si Jesus kung hindi pa sila nakakarinig ng tungkol sa Kanya?

Ang Diyos, na nakaaalam ng puso ng lahat ng tao, ang magbbubunyag ng Kanyang Sarili sa sinamang matapat na naghahanap. Ipinangako ni Jesus, “Humanap kayo at kayo’y makakatagpo” (Mt. 7:7), at inaasahan ng Diyos ang lahat na hanapin Siya (tingnan ang Gw. 17:26-27). Kapag nakikita Niya ang isang taong may pusong tumutugon sa walang-tigil Niyang pangangaral, ipapadala Niya sa taong iyon ang magandang balita, tulad ng ginawa Niya sa taga-Etiopiang pinuno at ang sambahayan ni Cornelio. Ni hindi nalilimita ang Diyos sa partisipasyon sa iglesia, na pinatunayan Niya sa pagbabagong-buhay ni Saul ngTarsus. Kujng walang magdadala ng magandang balita sa isang matapat na naghahanap, pupunta Mismo ang Diyos! Nakarinig na ako ng maraming kontemporanyong pangyayaring ang mga tao sa saradong mga bansa ay nagbagong-buhay dahil sa nagkaroon sila ng pangitain tungkol kay Jesus.

Kung Bakit Relihiyoso ang mga Tao (Why People Are Religious)

Ang katotohanan ay karamihan sa mga may huwad na relihiyon ay hindi matapat na naghahanap ng katotohanan. Bagkus, relihiyoso sila dahil naghahanap lang sila ng katuwiran o pantakip sa kanilang mga kasalanan. Habang patuloy nilang nilalabag ang kanilang konsensya, nagtatago sila sa kasuotan ng relihiyon. Sa pagiging relihiyoso, pinapaniwala nila ang kanilang sarili na hindi sila nararapat sa impiyerno. Totoo rin ito sa relihiyosong “Cristiano” (pati na ang mga pipitsuging Cristianong evangelical) at mga Buddhist, Muslim and Hindu. At kahit na namumuhay sila sa kanilang relihiyon, hinahatulan sila ng kanilang konsensya.

Kapag taimtim na yumuyukod ang Buddhist sa harap ng kanyang mga diyus-diyosan o sa harap ng mga monk na buong pagmamalaking nakaupo sa harap niya, sinasabi ng kanyang konsensyang gumagawa siya ng mali. Kapag pinangangatwiranan ng Hindu ang kawalan niya ng pakikiramay sa namatay na pulubi, na naniniwalang pinapahirapan ito ng mga kasalanan niya sa mga nakaraang buhay, hinahatulan siya ng kanyang konsensya. Kapag sang isang sukdulang Muslim ay pumugot ng isang “infidel” sa ngalan ni Allah, sinisigawan siya ng kanyang konsensya dahil sa kanyang pumapatay na pagkukunwari. Kapag tinipon ng “Cristianong” evangelical ang kanyang panlupang kayamanan, at regular na nanonoon ng palabas sa telebisyon na puno ng kalaswaan, at natsi-tsismis tungkol sa kapwa kasapi sa iglesia, nagtitiwalang iniligtas siya ng pagpapala, hinahatulan siya ng kanyang konsensya. Lahat nang ito ay halimbawa ng mga taong nais manatili sa pagkakasala at nakatagpo ng mga paniniwalaang kasinungalingan sa relihiyon upang patuloy silang magkasala. Ang “katuwiran” ng di napanariwa subali’t relihiyosong tao ay lubhang napakababa kung ihambing sa inaasahan ng Diyos.

Sinasabi ng lahat ng ito na hindi itinuturing ng Diyos ang mga sumusunod sa huwad na relihiyon bilang ignoranteng taong kailangang kahabagan dahil kailanman ay di nila narinig ang katotohanan. Ni hindi masisisi ang iglesia sa hindi mahusa na pangangaral sa kanila.

Muli, bagama’t alam natin na nais ng Diyos na ipangaral ng iglesia ang magandang balita sa buong sanlibutan, dapat nating sundin ang pag-akay ng Kanyang Espiritu kung saan “ang bukirin ay handa nang anihin” (tingnan ang Jn. 4:35), na kinaroroonan ng mga taong nakahanda dahil tumugon ang kanilang damdamin sa walang-patid na pagsisikap ng Diyos na abutin sila.

Prinsipyo #4 (Principle #4)

Isang panghuling prinsipyong matututuhan natin mula sa mga katotohanang biblical na natalakay sa kabanatang ito ay: Kung masugid na hinahatulan ng Diyos ang mga makasalanan sa pag-asang mag-iiba ang kanilang damdamin, asahan natin na ang ilang makasalanan, pagkatapos tiisin ang hatol ng Diyos o mamasdan ang pagtitiis ng iba, ay magbabagong-isip. Kaya pagkatapos ng mga kalamidad, may pagkakataong abutin ang mga taong noon ay di maabot.

Kailangang maghanap ang mga Cristiano ng pagkakataong ipamahagi ang magandang balita sa mga lugar kung saan nagtitiis ang mga tao. Ang mga taong namatayan ng mahal sa buhay kamakailan, halimbawa, ay maaaring bukas sa gustong iparating ng Diyos. Noong nanilbihan akong pastor, lagi kong sinusunggaban ang pagkakataong ipangaral ang magandang balita sa mga libing, dahil inaalala ko ang sinabi ng Kasulatan na, “Mas mabuting pumunta sa bahay ng namatayan kaysa bahay na may handaan, pagka’t dapat alalahanin ng buháy na siya man ay nakatakda ring mamatay (Mang. 7:2, idinagdag ang pagdidiin).

Kapag nagkakasakit ang mga tao, nawawalan ng ikabubuhay, nasisira ang relasyon, o dinaratnan ng kalamidad at marami pang pangyayaring kinalabasan ng kasalanan, kailangan nilang malaman na ang kahirapan nila ay panggising. Sa pamamagitan ng paghihirap dito sa lupa, sinusubukan ng Diyos na iligtas ang mga makasalanan mula sa walang hanggang paghukom.

Sa Pagbubuod (In Summary)

Ginagampanan ng Diyos ang karamihan sa gawain ng pagtatatag ng Kanyang kaharian. Ang tungkulin natin ay mahusay na makipagtulungan sa Kanya.

Lahat ng mananampalataya ay dapat mamuhay nang banal at masunuring buhay na umaakit ng atensyon ng mga nasa kadiliman, at dapat silang laging handang depensahan ang pag-asang nasa kanilang kalooban.

Laging hinihikayat ng Diyos ang lahat ng tao upang lumambot ang kanilang puso at magsisi, palagiang nakikipag-usap sa kanila sa pamamagitan ng mga nilikha, konsensya at kalamidad, at kung minsan ay sa tawag ng magandang balital.

Alam ng mga makasalanan na sinusuway nila ang Diyos, at mananagot sila sa Kanya kahit hindi nila kailanman narinig ang magandang balita. Ebidensiya ng kasalanan ang katigasan ng kanilang ulo. Ang lumalalang pagkalugmok nila sa kasalanan ay patunay ng poot ng Diyos sa kanila.

Ang mga relihiyosong tao ay hindi nangangailangang naghahanap ng katotohanan. Malamang na pinangangatwiranan nila ang kanilang kasalanan sa paniniwala ng kasinungalingan ng kanilang relihiyon.

Alam ng Diyos ang kalagayan ng puso ng bawa’t tao. Bagama’t maaari Niya tayong akayin upang ipamahagi ang magandang balita sa mga hindi bukas, malamang na higit Niya tayong inaakay sa mga bukas sa magandang balita.

Habang gumagawa ang Diyos upang baguhin ang tao sa pamamagitan ng kanilang mga pagsubok, dapat nating sunggaban ang mga pagkakataong iyon upang ipangaral ang magandang balita.

Nais ng Diyos na dalhin natin ang magandang balita sa buong sanlibutan, nguni’t nais Niya tayong sumunod sa Kanyang Espiritu habang ninanais nating tuparin ang Dakilang Komisyon, na inilarawan sa akalat ng Mga Gawa.

Ihahayag ng Diyos ang Sarili Niya sa sinumang matapat ang pagnanais na makilala Siya. Nais ng Diyos na aayon ang mensahe natin sa mensahe Niya.

Isang araw magkakaroon ng kinatawan sa bawa’t grupong etnikong sumasamba sa trono ng Diyos, at dapat nating gampanan ang ating tungkulin sa pakikipagtulungan sa Diyos upang tuparin iyon. Kung gayon, lahat ng anak ng Diyos ay dapat magpakita ng pag-ibig ni Cristo sa bawa’t kasapi ng grupong etnikong nakikilala nila. Maaaring akayin ng Diyos ang ilan sa Kanyang mga tagasilbi upang ispesipikong puntiryahin ang mga tao sa iba’t ibang kultura, sa pamamagitan ng pagpapadala at pagsuporta ng mga nagtatanim ng iglesia, o sa mismong pagpunta. Dapat lumikha ng alagad ang mga naipadala, at patunayan ang sarliing mga ministrong tagalikha-ng-alagad!

Pangwakas sa mga Salita (Final Words)

Nagpapasalamat akong pinahintulutan tayo ng Diyos upang ipalimbag ang aklat na ito sa inyong wika at pahintulutan kayong magkaroon ng kopyang babasahin. Umaasa akong ito’y pagpapala sa inyo. Kung gayon, maaari bang sulatan ninyo ako at sabihin sa akin? Ingles lang ang nababasa ko, kaya kailangan n’yo akong sulatan sa Ingles o ipasalin ninyo sa Ingles ang inyong sulat bago ninyo ipadala sa akin!

Ang pinakamainam na paraan upang maabot ako ay padalhan ako ng e-mail, at ang e-mail address ko ay: [email protected]. kung wala kayong e-mail, maaari rin ninyo akong sulatan sa aking address sa ministeryo, nguni’t depende sa kung kailan ninyo natanggap ang aklat na ito, maaari nang nagbago. Gayumpaman, sa taong 2006 ay: Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA 15241 USA.

 

---

[1] Kaya ipinapahayag ng Kasulatan, “Sinabi ng hangal sa kanyang puso, “Walang Diyos” (Awit 14:1, idinagdag ang pagdidiin). Mga hangal lang ang nagtatago ng malinaw na katotohanan.

[2] Sa kabila nito, itinuturo ng Kasulatan na maaaring higit pang patigasin ng Diyos ang puso ng mga taong ang puso’y lumalaban sa Kanya (tulad ng Hari) Mukhang hindi maaaring may pag-asang magsisi ang mga taong tulad ng mga iyon.

1.) Pagtatakda ng Tamang Layunin (Setting ang Right Goal)

2.) Pagsisimula Nang Tama (Beginning Rightly)

3.) Pagpapatuloy Nang Maayos (Continuing Properly)

4.) Mga Tahanang iglesia (House Churches)

5.) Paglago ng iglesia (Church Growth)

6.) Ang Ministeryo ng Pagtuturo (The Ministry of Teaching)

7.) Ang Pagpapakahulugan ng Biblia (Biblikal Interpretation)

8.) Ang Sermon sa Bundok (The Sermon on ang Mount)

9.) Ang Paboritong Mangangaral ni Hesus (Jesus’Favorite Preacher)

10.) Ang Bagong Pagsilang (The New Birth)

11.) Ang Bautismo sa Espiritu Santo (The Baptism in the Holy Spirit)

12.) Kababaihan sa Ministeryo (Women in Ministry)

13.) Paghihiwalay at Muling Pag-aasawa (Divorce and Remarriage)

14.) Batayán ng Pananampalataya (Fundamentals of Faith )

15.) Banal na Pagpapagaling (Divine Healing)

16.) Ang Ministeryong Pagpapagaling ni Hesus (The Healing Ministry of Jesus)

17.) Mga Kaloob ng Espiritu (The Gifts of the Spirit)

18.) Mga Kaloob ng Ministeryo (The Ministry Gifts)

19.) Mga Katotohanang Maka-Cristo (In-Christ Realities)

20.) Pagpuri at Pagsamba (Praise and Worship)

21.) Ang Pamilyang Cristiano (The Christian Family)

22.) Kung Paano Magpaakay sa Espiritu (How to Be Led by theSpirit)

23.) Mga Sakramento (The Sacraments)

24.) Paghaharap, Pagpapatawad at Muling Pagkakasundo (Confrontation, Forgiveness and Reconciliation)

25.) Ang Disiplina ng Panginoon (The Discipline of the Lord)

26.) Pag-aayuno (Fasting)

27.) Ang Buhay na Walang-Hanggan (The Afterlife)

28.) Ang Balak na Walang-hanggan ng Panginoon (God’s Eternal Plan)

29.) Ang Dagit at Mga Panahon ng Pagkawasak (The Rapture and End Times)

30.) Makabagong Mito Tungkol sa Espiritwal na Paghahamok, Unang Bahagi (Modern Myths About Spiritual Warfare, Part 1)

31.) Makabagong Mito Tungkol sa Espiritwal na Paghahamok, Pangalawang Bahagi (Modern Myths About Spiritual Warfare, Part 2)

32.) Pamamahala (Stewardship)

33.) Mga Lihim ng Ebanghelismo (Secrets of Evangelism)

Sa isang naunang kabanata tungkol sa Sermon sa Bundok ni Jesus, isinaalang-alang natin ang ilang salitang binigkas ni Jesus sa Kanyang mga alagad tungkols sa pamamahala. Sinabi Niyang huwag magtipon ng mga kayamanan sa lupa, kundi sa langit. Inilantad Niya, hindi lamang ang kahangalan ng mga nangangalap ng mga kayamanang pansalamtala, kundi pati ang kadilimang nasa puso nila (tingnan ang Mt. 6:19-24).

Salapi ang tunay na diyos ng mga nagtitipon ng panlupang kayamanan, dahil pinagsisilbihan nila ito at ito ang namamahala ng kanilang buhay. Ipinahayag ni Jesus na imposibleng pagsilbihan ang Diyos at kayamanan, at malinaw na ipinakikitang kung ang Diyos ang ating tunay na Pinuno, Siya rin ang Pinuno ng ating salapi. Ang salapi, higit sa anupaman, ay nakikikumpetensya sa Diyos sa puso ng mga tao. Walang dudang iyan ang dahilan kung bakit ipinangaral ni Jesus na hindi tayo maaaring maging alagad Niya hangga’t hindi natin isinusuko ang lahat ng ating ari-arian (tingnan ang Lu.14:33). Walang pag-aari ang mga alagad ni Cristo. Tagapamahala lang sila ng pag-aari ng Diyos, at nais ng Diyos na gumawa ng mga bagay gamit ang Kanyang salapi na umaaninag ng Kanyang katauhan at nagsusulong ng Kanyang kaharian.

Maraming masasabi si Jesus tungkol sa pamamahala, nguni’t mukhang kadalasang binabalewala ang Kanyang mga salita ng mga nagsasabing tagasunod Niya. Ang higit na karaniwan ay ang pagbabaluktot sa Kasulatan upang imbentuhin ang modernong “doktrina ng kasaganaan” sa maraming hugis nito, tagó o lantaran. Nguni’t ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay nagnanais magturo sa mga tao upang sundin ang lahat ng utos ni Cristo. Kung gayon, magtuturo siya sa pamamagitan ng kanyang halimbawa at kanyang salita, ang biblikal na pamamahala.

Tingnan natin ang itinuturo ng Kasulatan tungkol sa pamamahala, at gayundin, ilantad ang ilan sa mga higit na karaniwang halimbawa ng huwad na aral tungkol sa kasaganaan. Hindi ito malalimang pag-aaral. Nakasulat ako ng isang buong libro sa paksang ito na maaaring basahin sa Ingles sa ating website (ShepherdServe.org). Makikita ito sa pamagat na “Biblical Topics” at ang pangalawang titulong, “Jesus on Money.”

Ang Tagabigay ng Pangangailangan (The Supplier of Needs)

Sa positibong pagsisimula, matatandaan natin na isinulat ni Pablo, sa ilalim ng inspirasyon ng Espiritu Santo, ang “At buhat sa hindi mauubos na kayamanan ng Diyos, ibibigay niya ang lahat ng inyong kailangan sa pamamagitan ni Cristo Jesus” (Fil. 4:19). Ang karaniwang pangakong iyan ay laging inuulit at inaangkin ng mga Cristiano, nguni’t ano ang konteksto nito? Habang binabasa natin ang konteksto, matutuklasan natin ang dahilan kung bakit masyadong nagtitiwala si Pablo nabigay ng Diyos ang lahat ng pangangailangan ng mga mananampalatayang taga-Filipos:

Gayunman, ikinagagalak ko ang ginawa ninyong pagtulong sa aking mga paghihirap. Alam naman ninyo, mga taga-Filipos, na kayo lamang ang iglesiang nakahati ko sa hirap at ginhawa nang umalis ako sa Macedonia noong ako’y nagsisimula pa lamang sa pangangaral ng Magandang Balita. Noong ako’y nasa Tesalonica na, makailang ulit ding pinadalhan ninyo ako ng tulong. Hindi sa hangad kong laging tumanggap ng mga kaloob, kundi ang nais ko ay makatanggap kayo ng masaganang gantimpala. Narito ngayon ang katibayan ng labis-labis na kaloob ninyo sa akin. Higit pa sa pangangailangan ko ang tulong ninyo sa akin na hatid ni Epafrodito. Ang mga ito ay tulad ng mabangong handog sa Diyos, mga alay na katanggap-tanggap at kalugud-lugod sa kanya. At buhat sa hindi mauubos na kayamanan ng Diyos, ibibigay Niya ang lahat ng inyong kailangan sa pamamagitan ni Cristo Jesus (Fil. 4:14-19, idinagdag ang pagdidiin).

Natitiyak ni Pablo na talagang ibibigay ni Jesus ang mga pangangailangan ng mga taga-Filipos dahil natupad nila ang kundisyon ni Jesus: inuuna nila ang kaharian ng Diyos, na pinatutunayan ng kanilang handog kay Pablo upang makapagpatuloy siya sa pagtatanim ng mga iglesia. Tandaan na sa Kanyang Sermon sa Bundok, sinabi ni Jesus,

Alam na ng inyong Ama na nasa langit na kailangan ninyo ang lahat ng iyan. Nguni’t higit sa lahat ay pagsikapan ninyo na kayo’y pagharian ng Diyos at mamuhay nang ayon sa kanyang kalooban, at ibibigay niya sa inyo ang lahat ng inyong pangangailangan (Mt. 6:32-33).

Kaya makikita natin na ang pangako ni Pablo sa Filipos 4:19 ay hindi angkop sa bawa’t Cristianong nag-uulit at nag-aangkin nito. Bagkus, angkop lang ito sa mga pinangungunahan ang paghahanap sa kaharian ng Diyos.

Ano ang Talagang Kailangan Natin? (What Do We Really Need?)

Mayroon pa tayong matututuhan sa pangako ni Jesus sa Mateo 6:32-33. Kung minsan ay nahihirapan tayong ibukod kung ano ang ating mga pangangailangan at ano ang ating mga gusto. Nguni’t nilinaw ni Jesus kung ano ang ating mga pangangailangan. Ang sabi Niya, “Alam na ng inyong Ama na nasa langit na kailangan ninyo ang lahat ng iyan.”

Ano ang mga “bagay” na iyon na tinutukoy ni Jesus na idadagdag sa mga nangungunang naghahanap ng Kanyang kaharian at katuwiran? Ito ay pagkain, inumin, at kasuotan. Walang sasalungat na, dahil iyan ang sinabi ni Jesus bago binigkas ang naturang (tingnan ang Mt. 6:25-31). Ang pagkain, inumin at kasuotan ang tanging tunay na materyal na pangangailangan. Sa katunayan, ang mga iyon lang ang taglay ng mga naglalakbay na alagad.

Malinaw na umaayon din si Pablo sa depinisyon ni Jesus sa kung ano ang ating pangangailangan, na isinulat niya kay Timoteo:

Kung sabagay, malaki nga ang mapapakinabang sa relihiyon kung ang tao’y marunong masiyahan. Wala tayong dalang anuman sa sanlibutan, at wala rin tayong madadalang anuman pag-alis dito. Kaya nga’t, dapat na tayong masiyahan kung tayo’y may kinakain at isinusuot. Ang mga nagnanasang yumaman ay nahuhulog sa tukso at nasisilo sa bitag ng masasamang hangaring magtutulak sa kanila sa kamatayan at kapahamakan. Sapagka’t ang pag-ibig sa salapi ay ugat ng lahat ng kasamaan. Dahil sa paghahangad na yumaman, may mga taong nalalayo sa pananampalataya at nasasadlak sa maraming kapighatian (1 Tim. 6:6-10, idinagdag ang pagdidiin).

Naniniwala si Pablo na ang pagkain at kasuotan ang tanging materyal na pangangailangan, kung hindi, hindi sana niya sinabi na kailangan nating makuntento kung mayroon tayo ng mga iyon. Inaakay tayo niyan sa bahagyang naiibang perspektiba tungkol sa pangako niya sa mga taga-Filipos na ibibigay lahat ng Diyos ang kanilang pangangailangan! Sa pagpapalawig ng ilang ministro sa bersong iyon, maiisip mong ang sinasabi ay, “Ibibigay ng aking Diyos ang lahat ng inyong katakawan!” Dagdag pa, kung kuntento lang tayo sa pagkain at kasuotan, gaano pa kaya ang ating pagkakuntento sa talagang mayroon tayo, na sa karamihan sa atin ay higit pa sa pagkain at kasuotan?

Di Pagkakuntento (Discontentment)

Ang problema natin ay akala natin nangangailangan pa tayo nang higit pa. Alalahanin ang katotohanang noong nilikha ng Diyos sina Adan at Eva, wala silang pag-aari, nguni’t nakatira sila sa paraiso. Malinaw na hindi intensyon ng Diyos na manggaling ang kaligayahan natin sa pangangalap ng materyal na mga bagay. Naisip na ba ninyo na kailanman ay hindi binuksan ni Jesus ang isang gripo o tumindig sa ilalim ng shower sa isang banyo? Kailanman ay hindi niya nilabhan ang kanyang kasuotan sa washing machine; kailanman ay hindi Niya binuksan ang pintuan ng isang refrigerator. Hindi Siya kailanman nag-drive ng isang sasakyan ni nagbisikleta. Kahit minsan ay hindi Siya nakinig sa radyo, hindi Siya nakipag-usap sa telepono, hindi nagluto ng pagkain sa isang stove, o nangaral gamit ang public address system. Kailanman ay hindi Siya nanood ng video o telebisyon, ni nagbukas ng de-koryenteng ilaw, o nagpalamig sa harap ng air conditioner o electric fan. Wala siyang relo. Wala siyang cabinet na puno ng damit. Paano Siya naging maligaya?

Sa Estados Unidos (at marahil pati rin sa inyong bansa), tinutuligsa tayo ng mga advertisements na nagpapakita sa atin kung paano naliligayahan ng mga tao dahil sa kanilang mga bagong materyal na ari-arian. Dahil diyan, tayo ay naliliwanagan (o “pinanlalabuan ng utak”) na isiping ang kaligayahan ay nanggagaling sa pagkakaroon natin ng higit na marami, at kahit na gaano ang ating nakakamal, hindi tayo nakukuntento. Ito ang tinutukoy ni Jesus na “pagkahumaling sa kayamanan” (Mt. 13:22). Ipinangangako ng mga materyal na bagay ang kaligayahan bagama’t madalang na tumutupad sa pangako. At sa pakikisali natin sa magulong labanan ng sanlibutan upang higit na magkamal ng materyal na bagay, sa katunayan ay nagiging tagasamba tayo ng diyus-diyosan, alila ng salapi, na nakakalimot sa Diyos at ng Kanyang mahahalagang utos na mahalin Siya nang lubusan pati na ang ating mga kapwa na tulad ng pagmamahal natin sa sarili. Nagbabala sa Israel ang Diyos tungkol dito:

Huwag ninyong kalilimutan si Yahweh na inyong Diyos. Sundin ninyo ang Kanyang mga utos at mga tuntunin. Kung kayo’y namumuhayna nang sagana, nakatira na sa magagandang bahay, at marami nang alagang hayop, at marami nang naipong pilak at ginto, huwag kayong magmalaki. Huwag ninyong kalilimutan si Yahweh na nagpalaya sa inyo mula sa pagkaalipin sa bansang Egipto (Deut. 8:11-14).

Gayundin, nagbabala si Jesus na “ang pagkahumaling sa kayamanan” ay maaaring sumakal sa espiritwal na buhay mula sa isang tunay na mananampalatayang pinayagang malihis ang sarili (tingnan ang Mt. 13:7, 22). Nagbabala si Pablo na “ang pag-ibig sa salapi ang ugat ng lahat ng uri ng kasamaan,” at sinasabing “may mga taong nalalayo sa pananampalataya at nasasadlak sa maraming kapighatian” (1 Tim. 6:10).

Pinapayuhan tayo ng autor ng aklat ng Hebreo, “Huwag kayong magmukhang pera; at masiyahan na kayo sa anumang nasa inyo. Sapagka’t sinabi ng Diyos, “Hindi kita iiwan ni pababayaan man’” (Heb. 13:5). Patikim lamang ang mga ito sa mga babala ng Kasulatan tungkol sa panganib ng kayamanan.

Kapag Pinuno ang Salapi (When Money is Master)

Marahil ay wala nang hihigit pang sukatan ng ating relasyon sa Diyos kundi ang pakikiugnay natin sa salapi. Salapi—ang panahon at ang paraan ng pagkuha nito, at ang ginagawa natin dito pagkatapos nating makuha—ay nagbubunyag ng ating espiritwal na pamumuhay. Ang salapi, kapag taglay natin at kahit di natin taglay, ang nagpapainit ng tukso higit sa ano pa man. Ang salapi ang maaaring magsadlak sa atin upang huwag sundin ang unang dalawang dakilang utos, dahil maaaring maging diyos ito na hihigit pa sa tanging Diyos at maaari tayong akitin upang mahalin ang ating sarili nang higit pa sa ating kapwa. Sa kabilang dako, magagamit ang salapi upang patunayan ang pag-ibig natin sa Diyos at sa ating kapwa.

Minsan ay isinalaysay ni Jesus ang talinhaga tungkol sa isang taong pinahintulutan ang salaping pamahalaan siya, sa halip na ang Diyos:

Isang mayaman ang umani nang sagana sa kanyang bukirin. Kaya’t nasabi niya sa sarili, ‘Ano ang gagawin ko ngayon? Wala na akong paglagyan ng aking mga ani! Alam ko na! ipagigiba ko ang aking mga kamalig at magpapatayo ako ng mas malalaki. Doon ko ilalagay ang aking ani at ibang ari-arian. Pagkatapos, ay sasabihin ko sa aking sarili, marami ka nang naipon para sa mahabang panahon. Kaya’t magpahinga ka na lamang, kumain, uminom, at magpasarap sa buhay! Nguni’t sinabi sa kanya ng Diyos, ‘Hangal! Sa gabi ring ito’y babawian ka na ng buhay. Kanino ngayon mapupunta ang mga inilaan mo para sa iyong sarili?’ ganyan ang sasapitin ng sinumang nag-iipon ng kayamanan para sa sarili, nguni’t dukha naman sa paningin ng Diyos” (Lu. 12:16-21).

Inilarawan ni Jesus ang mayamang taong ito bilang isang hangal. Bagama’t nabiyayaan ng kalusugan, mayamang bukirin at karunungan sa pagsasaka, hindi niya kilala ang Diyos, kaya sana’y hindi niya itinago ang sumobrang ari-arian upang magpasarap sa buhay. Bagkus, hinanap sana niya ang kalooban ng Panginoon sa kung ano ang gagawin sa kanyang pagpapala, dahil alam niyang tagapamahala lang siya ng pag-aari ng Diyos. Siyempre, nais ng Diyos na ipamahagi niya ang kanyang kasaganaan at magpatuloy sa kanyang gawain upang maipagpatuloy ang pamamahagi ng kanyang kasaganaan. Marahil ang tanging katanggap-tanggap na gagawin ay huminto sa pagsasaka at gugulin ang lakas sa isang ministeryo, kung iyan ang itinawag ng Diyos na gagawin niya.

Ang mayamang magsasaka sa talinhaga ni Jesus ay nagkaroon ng malaking kamalian sa pagkalkula ng petsa ng kanyang kamatayan. Ipinagpalagay niya na mabubuhay pa siya nang maraming taon, bagama’t ilang oras na lang pala ang nalalabi sa kanyang buhay. Hindi maaaring ipagkamali ang punto ni Jesus: kailangan nating mabuhay bawa’t araw na parang huling araw na ito, laging handang haharap sa Diyos upang magbigay ng salaysay.

Dalawang Perspektiba (Two Perspectives)

Iba talaga ang perspektiba ng Diyos sa tao! Ang mayamang tao sa talinhaga ni Jesus ay maaaring kinaiinggitan ng maraming nakakikilala sa kanya, nguni’t kinaawaan siya ng Diyos. Mayaman siya sa mata ng mga tao, nguni’t mahirap sa tingin ng Diyos. Tinipon sana niya ang kayamanan sa langit, na magiging kanya magpakailanman, nguni’t pinili niyang tipunin ito sa lupa kung saan walang silbi ito sa kanya sa oras ng kanyang kamatayan. At ayon sa itinuro ni Jesus tungkol sa mga taong greedy, mukhang hindi maaaring nais ni Jesus na isipin natin na pumunta sa langit ang mayamang tao nang mamatay siya.

Dapat tulungan tayo ng talinhagang ito upang tandaan na lahat ng pag-aari natin ay kaloob ng Diyos, at inaasahan Niya tayong maging matapat na tagapamahala. Angkop ito, hindi lamang sa mga nagtataglay ng materyal na kayamanan, kundi sa sinuman at lahat ng natutuksong lubhang pahalagahan ang mga materyal na bagay. Nilinaw ito ni Jesus sa pagpapatuloy ng pakikipag-usap Niya sa Kanyang mga alagad:

Sinabi pa ni Jesus [ibig sabihin, ang sasabihin Niya sa kanila ay batay sa nasabi na Niya] sa Kanyang mga alagad, “Kaya’t sinasabi Ko sa inyo: huwag kayong mabalisa tungkol sa inyong pagkain para mabuhay o tungkol sa damit na ibibihis sa inyong katawan, sapagka’t ang buhay ay higit na mahalaga kaysa pagkain at ang katawan kaysa damit. Tingnan ninyo ang mga uwak, hindi sila nagtatanim ni umaani man; wala rin silang bodega o kamalig; nguni’t pinapakain sila ng Diyos. Higit kayong mahalaga kaysa mga ibon! Sino sa inyo ang makakapagpahaba ng kanyang buhay nang kahit isang oras sa pamamagitan ng pangangamba? Kung hindi ninyo magawa ang ganoong kaliit na bagay, bakit kayo nangangamba tungkol sa ibang mga bagay? Tingnan ninyo ang mga bulaklak sa parang at unawain kung paano sila lumalago. Hindi sila nagtatrabaho ni humahabi man. Nguni’t sinasabi ko sa inyo, kahit si Solomon, sa kabila ng kanyang kayamanan, ay hindi nakapagdamit ng kasingganda ng isa sa kanila. Kung dinaramtan ng Diyos ang mga damo sa parang na buháy ngayon at kinabukasa’y iginagatong sa kalan, kayo pa kaya? Kay liit ng inyong pananampalataya sa kanya! Kaya’t huwag kayong labis na mag-isip kung saan kayo kukuha ng kakanin at iinumin. Huwag na kayong mangamba. Ang mga bagay na ito ang pinagkakaabalahan ng mga taong di nananalig sa Diyos. Alam ng inyong Ama na kailangan ninyo ang lahat ng iyan. Subali’t pagsikapan muna nang higit sa lahat na kayo’y pagharian ng Diyos, at ibibigay niya sa inyo ang lahat ng inyong pangangailangan.” “Huwag kayong matakot, munting kawan, sapagka’t ikinalulugod ng inyong Ama na ibigay sa inyo ang kaharian. Ipagbili ninyo ang inyong ari-arian, at ipamahagi sa mga dukha ang pinagbilhan! Gumawa kayo ng mga sisidlang hindi naluluma at mag-ipon kayo sa langit ng kayamanang hindi nawawala. Doo’y walang magnanakaw na pumapasok at insektong sumisira. Sapagka’t kung nasaan ang inyong kayamanan ay naroon din ang inyong puso” (Lu. 12:22-34).

Talagang salungat ang mga salita ni Jesus sa sinasabi ng mga modernong “mangangaral ng kasaganaan”! Ngayon sinasabihan tayo na gusto ng Diyos na magkaroon tayo ng higit pa, samantalang sinabi ni Jesus sa kanyang mga alagad na ipagbili nila ang kanilang ari-arian at ibigay ang pinagbilhan sa mga nangangailangan! Muli ibinunyag Niya ang kahangalan ng mga taong nagtitipon ng kayamanan sa lupa—kung saan nakatalagang mawala ang mga naturang ari-arian, at kung saan nananahan ang puso ng mga may-ari-ng-kayamanan.

Pansinin na iniangkop ni Jesus ang aral ng hangal na mayaman sa mga kakaunti ang pag-aari upang matukso silang mabahala tungkol sa pagkain at kasuotan. Ang pagkabahala sa mga naturang bagay ay nagkakanulong mali ang ating pokus. Kung nagtitiwala tayo sa ating butihing Ama na tulad ng dapat, hindi tayo mababahala, at ang saloobing hindi pagkabahala ang nagpapalaya sa ating upang tumuon sa pagtatayo ng kaharian ng Diyos.

Ang Halimbawa ni Cristo (Christ’s Example)

Marami pang ibang gustong sabihin si Jesus tungkol sa salapi. Nguni’t itinuro niya ito, na siyang dapat gawin ng bawa’t ministrong tagalikha-ng-alagad, sa pamamagitan ng Kanyang halimbawa. Ipinangaral Niya ang Kanyang ginagawa. Paano namuhay si Jesus?

Hindi nagkamal ng makalupang kayamanan si Jesus, kahit na madali sana Niyang pinagsamantalahan ang Kanyang sitwasyon at naging lubhang mayaman. Maraming marurunong na ministro ang maling nagpapalagay na kung nang-aakit ng salapi ang kanilang ministeryo ay nais ng Diyos na yumaman ang kani-kanilang sarili. Nguni’t hindi ginamit ni Jesus ang Kanyang paghirang para sa pansariling pakinabang. Ang salaping ibinigay sa Kanya aay ginamit upang lumikha ng mga alagad. Ipinagkaloob pa Niya ang pangangailangan ng Kanyang naglalakbay na kasamahang inalagad Niya. [1] Sa ating panahon, ang mga batang alagad ay kadalasang nagbabayad upang bigyang-aral ng mga higit na namumunong ministro sa mga Bible school. Nguni’t ipinakita ni Jesus ang kabaligtaran!

Namuhay rin si Jesus ng isang buhay na nagtitiwala, nananalig na ibibigay ng Kanyang Ama ang lahat ng Kanyang pangangailangan at pagpalain Siya upang maibigay Niya ang pangangailangan ng iba. Kung minsan naaanyayahan Siya sa mga pagtitipon upang maghapunan, at kung minsan naman ay makikita natin Siyang kumakain ng hilaw na butil mula sa isang palayan (tingnan ang Lu. 6:1).

Sa hindi bababa sa dalawang beses nagdulot Siya ng pagkain sa libu-libong taong dumating upang makinig sa Kanya. Ibang-iba ito sa modernong kumperensyang Cristiano kung saan lahat ng nais makapakinig sa mananalita ay kailangang magbayad ng entrance fee! Tayong nagbibigay ng libreng pagkain para sa mga dumadalo sa kumperensya ng mga ministro ay tinutuya pa kung minsan dahil sa “pagbayad ng mga taong makikinig sa atin.” Sa realidad, sinusunod lang natin ang modelo ni Jesus.

Kinalinga rin ni Jesus ang mga mahihirap, dahil may itinatagong lalagyan-ng-pera ang Kangyang grupo na pinagkukunan nila ng ipinamimigay. Ang pagbigay sa mga mahihirap ay karaniwang gawain sa ministeryo ni Jesus at nang sinabi Niya kay Hudas na magmadali habang lumilisan Siya mula sa Banal na Hapunan, lahat ng ibang alagad ang nagpalagay na maaaring bibili si Hudas ng pagkain para sa kanilang grupo o magbibigay ng pera sa mga mahihirap (tingnan ang Jn. 13:27-30).

Tunay na mahal ni Jesus ang Kanyang kapwa tulad ng pagmamahal sa Sarili Niya, kaya simple Siyang namuhay at nagpamahagi. Hindi Niya kinailangang magsisi sa pangangaral ni Juan na Tagapagbautismo na nagsabing, “Kung mayroon kang dalawang balabal, ibigay mo ang isa sa wala” (Lu. 3:11). Isa lang ang balabal ni Jesus. Ngunit ilang mangangaral ang nagtatangkang kumbinsihing tayo sa pagsasabing mayaman si Jesus dahil nagsusuot Siya ng walang dugtong na panloob na kasuotan (tingnan ang Juan 19:23), damit na sinasabing isinusuot lang ng mga mayayaman. Kamangha-manghang nakakahanap ng kahalagahan sa isang biblikal na pahayag kung nais patunayan ng isang tao ang nagsasalungat sa maraming ibang pahayag! Kung gayon ay ipagpalagay na rin natin ang parehong walang katotohanang kongklusyong tinatangkang itago ni Jesus ang Kanyang kayamanan, dahil hindi rin Siya nagsusuot ng walang dugtong na panlabas na damit.

Higit pa ang masasabi ni Jesus tungkol sa salapi na hindi na sapat ang ating espasyo upang pag-aralan. Nguni’t tingnan pa natin ang ilan sa mga higit na karaniwang aral ng modernong mangangaral ng kasaganaan na magaling sa pagbabaluktot ng mga kasulatan at mandaya sa mga mapaniwalaín.

“Pinayaman ng Diyos si Solomon” (“God Made Solomon Rich”)

Ito ang katwirang ginagamit ng maraming mangangaral ng kasaganaan upang ikubli ang kanilang kasakiman. Hindi nila natatandaang may dahilan ang Diyos sa pagbibigay ng kayamanan kay Solomon. Ang dahilan ay, nang ipangako ng Diyos kay Solomon na ibibigay Niya ang anumang kahilingan, humingi si Solomon ng karunungang pamahalaan ang mga tao. Lubhang nasiyahan ang Diyos na hindi humingi si Solomon ng kayamanan (maliban sa iba pa) kaya bilang karagdagan sa karunungan, binigyan rin Niya siya ng kayamanan. Nguni’t hindi ginamit ni Solomon ang dulot-ng-Diyos niyang karunungan na siyang nais ng Diyos, kaya siya naging pinakahangal na taong nabuhay. Kung naging marunong sana siya, sinunod sana niya ang sinabi ng Diyos sa Israel sa Kautusan bago pa man siya ipanganak:

Maaari kayong maglagay ng hari, nguni’t ang ilalagay ninyo ay iyong pinili ni Yahweh at mula sa inyong lahi. Huwag ninyong gagawing hari ang sinumang dayuhan. Ang gagawin ninyong hari ay hindi dapat magparami ng kabayo para sa kanyang sarili; hindi rin niya maaaring iutos sa iba na magbalik sa Egipto para ikuha siya ng maraming kabayo, sapagka’t ipinag-utos ni Yahweh, na huwag nang bumalik pa roon. Hindi siya dapat mag-asawa ng marami at baka siya makalimot kay Yahweh; ni hindi siya dapat magpayaman sa panahon ng paghahari (Deut. 17:15-17).

Narito ang isa pang kasulatang laging ipinagwawalambahala ng mga mangangaral, na sinusunod ang halimbawa ni Solomon na hindi rin pumansin dito at naging dahilan ng kanyang pagkamatay. At tulad niya, sumamba rin sila sa mga diyus-diyosan. Tandaan na nalihis ang puso ni Solomon upang akayin siya ng marai niyang asawa upang sumamba sa diyus-diyosan, mga asawang nakayanan niyang suportahan dahil sa maling paggamit ng kanyang kayamanan.

Binalak ng Diyos na gamitin ni Solomon ang kaloob-ng-Diyos niyang kayamanan upang mahalin ang kapwa tulad ng pagmamahal niya sa sarili, nguni’t ginamit iyon ni Solomon upang mahalin lamang ang kanyang sarili. Pinarami niya ang ginto, pilak, kabayo at asawa para sa kanyang sarili, na pagsuway sa utos ng Diyos. Sa huli nag-asawa siya ng pitong daang asawa at nagkaroon ng tatlong daang kerida, na ganap na pinagnakawan ang isang libong lalaki ng kani-kanilang asawa. Sa halip na magbigay sa mahihirap, nagpakasarap si Solomon sa sarili niya. Kamangha-manghang tinitingala ng mga mangangaral ng kasaganaan si Solomon bilang modelo sa bawa’t Cristianong Bagong Tipan kung titingnan ang kanyang pagkamakasarili at lantarang pagsamba sa diyus-diyosan. Hindi ba’t ang layunin natin ay maging tulad ni Cristo?

“Pinayaman ng Diyos si Abraham, at ang mga Pagpapala ni Abraham ay Ipinangako Sa Atin” (“God Made Abraham Rich, and Abraham’s Blessings Are Promised To Us”)

Ang karaniwang katwirang ito ay inimbento mula sa mga salita ni Pablo na nakikita sa pangatlong kabanata ng Mga Taga-Galacia. Uulitin ko ang laging maling-inuulit na berso, nguni’t ilalagay ko sa konteksto:

Bago pa ito nangyari ay ipinahayag na ng kasulatan na ipawawalang-sala ng Diyos ang mga Hentil sa pamamagitan ng kanilang pananalig sa Kanya at ang Magandang Balitang ito inihayag kay Abraham, “Sa pamamagitan mo’y pagpapalain ng Diyos ang lahat ng bansa.” Sumampalataya sa Diyos si Abraham kaya’t siya’y pinagpala, at pagpapalain ding tulad niya ang lahat ng nananalig sa Diyos.

Ang lahat ng umaasa sa mga gawa ayon sa Kautusan ay nasa ilalim ng isang sumpa. Sapagka’t nasusulat, “Sumpain ang hindi sumusunod at hindi gumagawa ng lahat ng nakasulat sa aklat ng Kautusan.” Malinaw na walang taong pinapawalang-sala sa paningin ng Diyos sa pamamagitan ng Kautusan, sapagka’t sinasabi ng kasulatan, “Ang pinawalang-sala ay mabubuhay dahil sa pananampalataya. Ang Kautusan ay walang kinalaman sa pananampalataya sa Diyos, sapagka’t sinasabi ng kasulatan, “Ang tumutupad sa lahat ng hinihingi ng Kautusan ay mabubuhay sa pamamagitan ng mga ito.” Tinubos tayo ni Cristo mula sa sumpa ng Kautusan nang siya ay isinumpa para sa atin, sapagka’t nasusulat, “Isinumpa ang bawa’t ibinitin sa punongkahoy.” Ginawa ito ni Cristo upang ang mga pagpapalang ipinangako ng Diyos kay Abraham ay makamtan din ng mga Hentil sa pamamagitan ni Cristo Jesus (Gal. 3:8-14, idinagdag ang pagdidiin).

Ang “pagpapala ni Abraham” na isinulat ni Pablo sa berso 14 ay ang pangako ng Diyos kay Abraham upang pagpalain ang lahat ng bansa sa kanya (na inulit ni Pablo sa berso 8), o higit na ispesipiko, tulad ng pagpapaliwanag ni Pablo makaraan lang ang ilang berso, at sa iyong supling, na iisa ang tinutukoy at ito’y si Cristo (Gal. 3:16). Ayon sa kababasa lang natin, ibinigay ni Jesus ang ipinangakong pagpapala sa lahat ng mga bansa sa pamamagitan ng pagtanggap ng sumpa ng Diyos, pagkamatay para sa kasalanan ng sanlibutan sa krus. Kaya ang “ang pagpapala ni Abraham papunta sa mga Hentil” ay hindi tungkol sa pagbibigay ng Diyos ng kayamanan sa mga Hentil tulad ng kay Abraham, kundi tungkol sa pangako ng Diyos kay Abrfaham upang pagpalain ang mga bansang Hentil sa pamamagitan ng Kanyang supling—at ang pagtupad dito ni Jesus sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan sa krus para sa kanila. (Ang umiiral na tema ni Pablo dito ay ang maligtas ang mga Hentil ng pananampalataya, tulad ng mga Judio, sa pamamagitan ng pananampalataya kay Jesus.)

Isa Pang Pagbabaluktot (Another Twisting)

Ang pahayag ding ito ay laging ginagamit sa ibang paraan ng mga mangangaral ng kasaganaan upang pangatwiranan ang kanilang doktrina. Sinasabi nila iyan, dahil ipinangako ng kautusan ang sumpa ng kahirapan sa mga hindi sumusunod (tingnan ang Deut. 28:30-31, 33, 38-40, 47-48, 51, 68), at dahil isinulat ni Pablo, “Tinubos tayo ni Cristo mula sa sumpa ng kautusan” sa Galacia 3:13, tayong na kay Cristo ay tinubos mula sa sumpa ng kahirapan.

Una, mapagtatalunang iniisip ni Pablo ang mga ispesipikong sumpang nakikita sa Deuteronomio 28 nang sumulat siya tungkol “sa sumpa ng kautusan” kung saan tinubos tayo ni Cristo. Pansinin na hindi sinabi ni Pablo na tinubos tayo ni Cristo mula sa “mga sumpa” (maramihan) ng kautusan, kundi ang “sumpa” ng kautusan, isahan, marahil ay ipinapahiwatig na ang buong kautusan ay isang sumpa sa mga nagtatangkang humanap ng kaligtasan sa pagsunod nito, sa oras na natubos tayo ni Cristo, hindi na tayo magkakamaling tangkaing iligtas ang ating sarili sa pagsunod sa kautusan, kay sa puntong iyan tayo’y “tinubos mula sa sumpa ng kautusan.”

Kung talagang sinasabi ni Pablo na tinubos tayo ni Cristo mula sa bawa’t kahirapang nakatala sa Deuteronomio 28, at kung gayon ay tinitiyak ang ating materyal na kasaganaan, magtataka tayo kung bakit minsan ay nagsulat si Pablo tungkol sa kanyang sarili, “Hanggang sa oras na ito, kami’y nagugutom, nauuhaw, at halos hubad; kami’y pinapahirapan at walang matirhan” (1 Cor. 4:11). Magtataka rin tayo kung bakit isusulat ni Pablo,

Sino ang makapaghihiwalay sa atin sa pag-ibig ni Cristo? Ang kaguluhan kaya, ang kapighatian, pag-uusig, pagkagutom, kahirapan, panganib, o kamatayan? Ayon sa nasusulat, “Dahil pos a inyo’y buong araw kaming pinapatay, turing nila sa amin ay mga tupang pangkatay” (Ro. 8:35-36).

Malinaw na hindi sana isinulat ni Pablo ang mga salitang iyon kung di kasali ang mga Cristiano sa paghihirap, pagmamalupit, taggutom, kahubaran, panganib o tabak dahil sa pagkakatubos ni Cristo sa atin mula sa sumpa ng kautusan.

Magtataka rin tayo kung bakit una nang inihayag ni Jesus ang sumusunod na eksena sa langit,

Kaya’t sasabihin ng Hari sa mga nasa kanan niya, ‘Halikayo, mga pinagpala ng aking Ama! Pumasok kayo at tanggapin ang kahariang inihanda para sa inyo mula pa nang likhain ang daigdig. Sapagka’t ako’y inyong pinakain noong ako’y nagugutom; ako’y inyong pinainom noong ako’y nauuhaw. Ako’y walang maisuot at inyong dinamitan, nagkasakit at inyong dinalaw, nabilanggo at inyong pinuntahan.’ “Sasagot ang mga matuwid, ‘Panginoon, kailan po namin kayo nakitang nagutom at aming pinakain, o nauhaw at aming pinainom? Kailan po kayo naging dayuhan at aming pinatuloy, o kaya’y walang maisuot at aming dinamitan? At kailan po naming kayo nakitang nagkasakit o nabilanggo at kayo’s aming dinalaw?’ “Sasabihin ng Hari, ‘Tandaan ninyo, nang gawin ninyo ito sa isa sa mga alagad ko, siya man ang pinakahamak, ako ang inyong tinulungan.’ (Mt. 25:34-40, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya walang dudang ang ilang mananampalatayang “tinubos mula sa sumpa ng kautusan” ay malalagay sa sitwasyong hindi-gaanong-masagana. Nguni’t pansinin na sa mga kalagayang puno ng pagsubok na inilarawan ni Jesus, ibinigay ng Diyos ang pangangailangan ng mga nahihirapang mananampalataya, ginawa Niya iyon sa pamamagitan ng ibang mananampalatayang mayroong higit sa kailangan nila. Lagi nating aasahang ibibigay ng Diyos ang ating kailangan, kahit na mukhang pansamantalang hindi.

Sa pagtatapos, ang mga mangangaral ng kasaganaan na iyon na nais maging mayamang tulad ni Abraham ay dapat na matapat na magtanong kung nais nilang mamuhay sa isang tolda sa buong buhay nila na walang koryente o tubig! Ang mga pinagpala ng Diyos ng anumang laki ng kayamanan sa Lumang Tipan ay inasahang gamitin ang kanilang kayamanan para sa kaluwalhatian ng Diyos, ipinamamahagi ang kanilang kasaganaan at pinaglalaanan ang iba. Ito ang ginawa ni Abraham, nagdulot ng trabaho sa daan-daang tao na siyang nagbigay ng kanilang pangangailangan (tingnan ang Gen. 14:14). Ginawa rin ito ni Job, na tumestigong ginamit ang kanyang kayamanan upang kalingain ang mga balo at ulila (Job 29:12-13, 31:16-22). Ang mga biniyayaan upang makapagpatayo ng negosyo ay dapat tiyaking ang kanilang pangunahing gawain ay sundin ang Diyos at ibigin ang kapwa tulad ng sarili nila.

“Sinasabi ng Kasulatan na Naging Mahirap si Jesus Upang Yumaman Tayo” (“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich”)

Totoong sinasabi ng Biblia,

Hindi kaila sa inyo ang kagandahang-loob ng ating Panginoong Jesu-Cristo, kahit na mayaman, naging mahirap siya upang mapayaman kayo sa pamamagitan ng Kanyang pagiging mahirap (2 Cor. 8:9).

Pinagtatalunan na dahil ang kasulatang ito’y malinaw na nangangahulugang si Jesus ay materyal na mayaman sa langit at naging materyal na mahirap sa lupa, kung gayon ang materyal na kayamanan ang nasa isip ni Pablo nang isulat niyang maaaring maging mayaman ang kanyang mga mambabasa sa pamamagitan ng kahirapan ni Cristo. Sinasabi nilang kung ang tinutukoy ni Pablo ay materyal na kayamanan at kahirapan sa unang bahagi ng berso, hindi sana niya tinutukoy ang espiritwal na kayamanan sa pangalawang bahagi.

Nguni’t kung ang totoong ibig sabihin ni Pablo ay magiging mayaman tayo sa materyal na bagay dahil sa materyal na kahirapan ni Cristo, magtataka tayo kung bakit sumunod ay nagsulat siya ng kakaunting berso sa parehong sulat,

Naranasan ko rin ang labis na hirap at pagod, malimit na pagpupuyat, at matinding gutom at uhaw. Naranasan ko ang ginawin nguni’t wala man lamang maibalabal (2 Cor. 11:27).

Kung ibig sabihin ni Pablo sa 2 Corinto 8:9 na naging mahirap si Cristo sa materyal na bagay upang maging mayaman tayo sa materyal na bagay, ang intensyon ni Cristo ay tunay na hindi nagaganap sa buhay ni Pablo! Kaya malinaw na hindi ibig sabihin ni Pablo na naging mahirap sa materyal na bagay si Cristo upang maging mayaman tayo sa materyal na bagay dito sa lupa. Ang ibig niyang sabihin ay magiging espiritwal na mayaman tayo, “mayaman patungo sa Diyos,” isang paghiram sa ekspresyong ginamit ni Jesus (tingnan ang Lu. 12:21), at mayaman sa langit na kinaroroonan ng ating kayamanan at puso.

Ligtas bang ipagpalagay na dahil tinutukoy ni Pablo ang materyal na kayamanan sa isang bahagi ng pangungusap na hindi maaaring tukuyin niya ang espiritwal na kayamanan sa ibang bahagi ng pangungusap, na siyang inaangkin ng mga mangangaral ng kasaganaan? Tingnan ang sumusunod na salita ng Jesus na patungkol sa ilan sa Kanyang mga tagasunod sa lunsod ng Smyrna:

Alam kong mahirap ka, nguni’t ang totoo’y mayaman ka…(Pah. 2:9a).

Alinaw na ang tinutukoy ni Jesus ay materyal na kahirapan na nararanasan ng mga mananampalataya sa Smyrna, at apat na salita pagkatapos, binabanggit Niya ang espiritwal na kayamanan ng parehong mananampalataya.

“Ipinangako ni Jesus ang Sandaang-Ulit na Balik ng Ating Pagbibigay” (“Jesus Promised a Hundred-Fold Return on Our Giving”)

Talagang ipinangako ni Jesus ang sandaang-ulit na balik doon sa gumagawa ng tanging pagsisikap. Basahin natin ang eksaktong sinabi Niya:

Tandaan ninyo: ang sinumang nag-iwan ng kanyang tahanan, o mga kapatid, mga magulang, mga anak, mga lupain, dahil sa akin at sa Magandang Balita, ay tatanggap sa buhay na ito ng isandaang ulit pa ng mga iyon; mga bahay, mga kapatid, mga ina, at mga lupain, nguni’t may kalakip na pag-uusig. At sa panahong darating, magtatamo siya ng buhay na walang hanggan (Mc. 10:29-30).

Pansinin na hindi ito pangako sa mga nagbibigay ng salapi sa mga mangangaral, na tulad ng inaangkin ng mga nangangaral ng kasaganaan. Bagkus, ito ay isang pangako sa mga nag-iiwan ng kanilang tahanan, lupain at kamag-anak upang mangaral ng magandang balita sa malalayong pook. Ipinangako ni Jesus sa mga naturang tao “ang sandaang ulit na dami ngayon sa kasalukuyang panahon.”

Nguni’t nangangako ba si Jesus na ang mga naturang tao ay magiging literal na may-ari ng isandaang bahay o lupain na siyang inaangkin ng mga nangangaral ng kasaganaan? Hindi, hindi na hihigit sa pagpapangako Niyang ang mga taong ito ay magkakaroon ng isandaang literal na ina ang isandaang literal na anak. Sinasabi lang ni Jesus na malalaman ng mga nag-iiwan ng tahanan at pamilya na bubuksan ng kapwa nila mananampalataya ang kanilang tahanan at patutuluyin silang parang pamilya sa loob ng kanilang mag-anak.

Pansining ipinangako rin ni Jesus ang pag-uusig at buhay na walang-hanggan sa naturang mga tao. Ipinaaalala nito sa atin ang konteksto ng buong pahayag, kung saan nakita ng mga alagad ang isang mayaman at batang namumunong nais magtamo ng buhay na walang-hanggan at malungkot na lumayo nang ipahayag ni Jesus, “Mas madali pang dumaan ang kamelyo sa butas ng karayom kaysa isang mayaman na mapabilang sa kaharian ng Diyos” (Mc. 10:25).

Nayanig ang mga alagad sa pahayag ni Jesus, at nakapag-isip ng kanilang sariling pagkakataong mapabilang sa kaharian ng Diyos. Ipinaalala nila kay Jesus ang iniwan nila upang sundin Siya. Saka binigkas ni Jesus ang Kanyang “sandaang-ulit” na pangako.

Dahil sa lahat ng ito, di kapani-paniwalang sinumang mangangaral ng kasaganaan ang magtangkang kumbinsihin tayo na ipinangangako ni Jesus ang isang literal na sandaang-ulit na balik ng materyal na bagay na sa kalaunan ay payayamanin tayo nang katakut-takot sa loob ng maikling mapahon, kung titingnan ang katotohanang, ilang saglit lang ang nakaraan, sinabi ni Jesus sa isang mayamang lalaki na ipagbili ang lahat ang ibigay ang pinagbentahan sa mga mahihirap kung nais niya ng buhay na walang-hanggan!

Marami pang mga kasulatan ang binabaluktot ng mga nangangaral ng kasaganaan maliban sa mga nakita na natin, nguni’t nililimitahan tayo dito ng espasyo. Mag-ingat!

Isang Kasabihang Dapat Tandaan ( A Maxim to Remember)

Si John Wesley, nagtatag ng kilusang Methodist sa Church of England, ay nag-imbento ng isang kahanga-hangang kasabihan tungkol sa tamang perspektiba sa salapi. Ito ay, “Humanap ka hangga’t kaya mo; magtabi ka hangga’t kaya mo; magbigay ka hangga’t kaya mo.”

Ibig sabihin, kailangan munang magtrabahong mabuti ang mga Cristiano, gamit ang kanilang kaloob-ng-Diyos na kakayahan at pagkakataon upang humanap ng salapi, nguni’t siguruhing matapat nilang gawin ito at hindi sasalungat sa anumang utos ni Cristo.

Pangalawa, kailangan nilang mamuhay nang simple, na bahagya lamang ang paggasta para sa sarili, upang “makapag-ipon hangga’t kaya nila.”

At panghuli, pagkasunod sa unang dalawang hakbang, maaari na silang “magbigay hangga’t kaya nila,” hindi nililimita sa ikapu, kundi higitan ang paghihigpit sa sarili upang ang mga balo at ulila ay mapakain at maikalat ang magandang balita sa buong sanlibutan.

Talagang ginawa ng sinaunang iglesia ang naturang pamamahala, at ang pamamahagi sa mga nangangailangan sa kanila ay isang regular na katangian ng buhay sa Bagong Tipan. Siniryoso ng mga unang mananampalataya ang utos ni Jesus sa Kanyang mga tagasunod, “Ipagbili ang inyong ari-arian at ipamahagi sa dukha ang pinagbilhan; gumawa kayo ng mga sisidlang hindi naluluma, at mag-ipon kayo sa langit ng kayamanang hindi nawawala. Doo’y walang magnanakaw na pumapasok at insektong sumisira” (Lu. 12:33). Mababasa natin sa kuwento ni Lucas ang sinaunang iglesia:

Nagsasama-sama ang lahat ng sumasampalataya at ang kanilang mga ari-arian ay para sa kanilang lahat. Ipinagbibili nila ang kanilang mga ari-arian at ang napagbilhan ay ipinamamahagi sa bawa’t isa ayon sa kanyang pangangailangan. Nagkakaisa ang damdamin at isipan ng lahat ng mananampalataya, at di itinuturing ninuman na sarili niya ang kanyang mga ari-arian, kundi para sa lahat. Taglay ang dakilang kapangyarihan, ang mga apostol ay patuloy na nagpapatotoo tungkol sa muling pagkabuhay ng Panginoong Jesus. At ibinuhos ng Diyos ang Kanyang pagpapala sa kanilang lahat. Walang kinakapos sa kanila sapagkat ipinagbibili nila ang kanilang lupa o bahay at ang pinagbilhan ay dinadala nila sa mga apostol. Ipinamamahagi naman iyon ayon sa pangangailangan ng bawa’t isa (Gw. 2:44-45; 4:32-35).

Malinaw din ang Kasulatan na pinakain at ibinigay ang mga pangangailangan ng mahihirap na balo (tingnan ang Gw. 6:1; 1 Tim. 5:3-10).

Itinuring ni Pablo, ang pinakadakilang apostol na nabuhay, pinagkatiwalaan ng Diyos na dalhin ang magandang balita sa mga Hentil, autor ng napakalalaking sulat sa Bagong Tipan, na ang ministeryo sa materyal na pangangailangan ng mga mahihirap ay mahalagang bahagi ng kanyang ministeryo. Sa mga itinatag niyang iglesia, nakakalap si Pablo ng malalaking halaga ng salapi para sa mahihirap na Cristiano (tingnan ang Gw. 11:27-30; 24:17; Ro. 15:25-28; 1 Cor. 16:1-4; 2 Cor. 8-9; Gal. 2:10). Hindi bababa sa labimpitong taon pagkatapos niyang magbagong-buhay, naglakbay si Pablo sa Jerusalem upang isumite ang natanggap niyang magandang balita upang busisihin nina Pedro, Santiago at Juan. Wala sa kanila ang nakakita ng kamalian sa mensaheng ipinangangangaral niya, at nang isalaysay ni Pablo ang okasyon sa kanyang sulat sa mga taga-Galacia, naalala niya, “Ang hiling lamang nila ay huwag naming pababayaan ang mga dukha, at talaga namang patuloy ko itong ginagawa (Gal. 2:10). Sa isipan nina Pedro, Santiago, Juan at Pablo, ang pagpapakita ng pakikiramay sa mga dukha ay pangalawa lamang sa pangangaral ng magandang balita.

Sa Pagbubuod (In Summary)

Sa paksang ito, ang pinakamainam na payo sa mga ministrong tagalikha-ng-alagad ay nanggaling kay apostol Pablo, na pagkatapos bigyan si Timoteo ng babala na “ang pag-ibig sa salapi ang ugat ng lahat ng uri ng kasamaan,’ at sinasabing “ang ilang nananabik dito ay nakalayo na sa pananampalataya at idinulot sa kanilang sarili ang masidhing kapighatian,” at pinayuhan siya,

Sikapin mong mamuhay nang matuwid, maka-Diyos, may pananampalataya, pag-ibig, pagtitiis at kahinahunan (1 Tim. 6:11, idinagdag ang pagtitiis).

 

---

[1] Laging ginagamit ang katotohanang ito ng mga mangangaral ng kasaganaan upang patunayang masagana ang ministeryo ni Jesus. Walang dudang ibinigay ng Diyos ang pangangailangan ni Jesus upang magawa Niya ang kanyang misyon. Ang kaibhan ni Jesus sa mga mangangaral ng kasaganaan ay hindi maramot si Jesus, at hindi Niya ginugol ang salapi ng Kanyang ministeryo upang payamanin ang Sarili.

Ang paksang espiritwal na paghahamok ay naging popular sa iglesia nitong mga nakalipas na taon. Sa malas, sinasalungat ng marami sa mga itinuturo tungkol dito ang Kasulatan. Dahil doon, maraming ministro sa buong mundo ang nagtuturo at nagsasabuhay ng uri ng espiritwal na paghahamok na kailanman ay hindi itinatalaga ng Biblia. Talagang mayroong espiritwal na paghahamok na naaayon sa kasulatan, at iyan dapat ang mga isinasabuhay at itinuturo ng mga ministrong tagalikha-ng-alagad.

Sa kabanatang ito at sa susunod, tatalakayin ko ang ilan sa pinakakaraniwang maling paniniwala tungkol kay Satanas at espiritwal na paghahamok. Ito ay pinaikling bersyon ng buong librong isinulat ko na may pamagat na Modern Myths About Satan and Spiritual Warfare. Ang librong ay mababasa sa kabuuan nito sa Ingles sa ating website sa www.shepherdserve.org.

Mito #1: “Sa nakaraang walang-hanggan, naglaban ang Diyos at si Satanas. Ngayon, ang labanang cosmic ay nagngangalit pa rin sa pagitan nila.”(Myth #1: “In eternity past, God and Satan engaged in a great battle. Today, the cosmic struggle still rages between them.”)

Sinasalungat ng partikular na mitong ito ang isa sa mga matatag at batayang katotohanan tungkol sa Diyos na ibinunyag ng Kasulatan—na Siya ay makapangyarihan-sa-lahat, o omnipotent.

Sinabi sa atin ni Jesus na lahat ng bagay ay posible sa Diyos (tingnan ang Mt. 19:26). Pinatotohanan ni Jeremias na walang lubhang mahirap para sa Kanya (tingnan ang Jer. 32:17). Walang tao o kapangyarihan ang makapipigil sa Kanya upang tuparin ang Kanyang mga balak (tingnan ang 2 Cron. 20:6; Job 41:10; 42:2). Tinatanong ng Diyos sa pamamagitan ni Jeremias, “At sino ang katulad….At sino…ang lalaban sa Akin ?” (Jer. 50:44). Ang sagot ay wala, maging si Satanas.

Kung talagang makapangyarihan-sa-lahat ang Diyos, na pinatototohanan ng kasulatan sa itaas, ang pagsasabing ang Diyos at si Satanas ay naglaban ay pagpapahiwatig na hindi Siya makapangyarihan-sa-lahat. Kung natalo ang Diyos kahit minsan, nalupig ni Satanas nang bahagya o kailangang lumaban sa dito kahit kaunting panahon, hindi Siya makapangyarihan-sa-lahat na siyang inaangkin Niya.

Komentaryo ni Cristo sa Kapangyarihan ni Satanas (Christ’s Commentary on Satan’s Power)

Minsan ay may sinabi si Jesus tungkol sa pagbagsak ni Satanas mula sa langit na makakatulong sa ating upang maintindihan natin ang angking kapangyarihan ni Satanas kumpara sa ating Diyos na makapangyarihan-sa-lahat:

Masayang-masayang bumalik ang pitumpu’t dalawa. Iniulat nila sa Panginoon, “Kahit po ang mga demonyo ay sumusuko sa amin dahil po sa kapangyarihan ng Inyong pangalan.” Sinabi sa kanila ni Jesus, “Nakita Kong parang kidlat na nahulog si Satanas mula sa langit” (Lu. 10:17-18).

Nang ihayag ng Diyos na makapangyarihan-sa-lahat ang pagtitiwalag kay Satanas mula sa langit, hindi makapalag si Satanas. Pinili ni Jesus ang talinhagang, parang kidlat, upang idiin ang bilis ng pagkahulog ni Satanas. Nahulog siya, hindi tulad ng pulot, kundi parang kidlat. Isang saglit nasa langit si Satanas, at sa susunod—BOOM!—wala na siya!

Kung napakabilis at napakadaling itiwalag ng Diyos mismong si Satanas, hindi kataka-takang ang Kanyang hinirang na mga tagasilbi ay maaari ring mabilis at madaling makapagpapaalis ng demonyo. Tulad ng mga unang alagad ni Cristo, napakaraming Cristiano ang may malaking paggalang sa kapangyarihan ng demonyo at hindi pa nagagap na ang kapangyarihan ng Diyos ay lalong napaka-higit na malakas. Ang Diyos ang Tagapaglikha, at nilikha lamang si Satanas. Hindi kapantay ni Satanas ang Diyos.

Ang Labananang Hindi Naganap (The War That Never Was)

Kataka-taka man sa ilan sa atin, kailangan nating intindihin na ang Diyos at si Satanas ay hindi naglalaban,hindi naglaban, at kailanman ay hindi maglalaban. Oo, magkaiba sila ng agenda, at madaling sabihing sila ay magkalaban. Nguni’t kung ang dalawang partido ay magkatunggali, at ang isa ay higit na makapangyarihan sa kalaban, hindi itinuturing na laban ang kanilang hidwaan. Malalaban ba ng uod ang elepante? Tulad ng uod, nagtangkang labanan ni Satanas ang Nag-iisang tunay na maraming ulit na higit na makapangyarihan. Mabilis na hinarap ang katunggali, at itiniwalag siya sa langit na “parang kidlat.” Walang labanan—nagkaroon lang ng pagtitiwalag.

Kung ang Diyos ay makapangyarihan-sa-lahat, ni katiting ay walang pag-asang hadlangan ang Diyos sa nais Niyang gawin. At kung papayagan man ng Diyos si Satanas upang gumawa ng anuman, sa wakas ay mangyayari ito upang magawa ang banal na kalooban Niya. Higit na lilinaw ang katotohanang ito habang ipinagpapatuloy natin ang pagsuri sa mga kasulatang tungkol dito.

Interesante na ang ganap na kapangyarihan ng Diyos laban kay Satanas ay hindi lamang naipakita sa nakaraang walang-hanggan, kundi maipakikita rin sa kinabukasan. Mababasa natin sa Pahayag na isang nag-iisang anghel ang magbibigkis kay Satanas at ibibilanggo siya nang isang libong taon (tingnan ang Pah. 20:1-3). Ang pangyayaring iyan sa kinabukasan ay hindi maituturing na labanan sa pagitan ng Diyos at si Satanas na tulad ng hindi pagturing sa orihinal na pagtitiwalag kay Satanas mula sa langit bilang labanan. Pansinin din na hindi magkakaroon ng kapangyarihan si Satanas upang tumakas mula sa bilangguan at mapapalaya lamang kung kailan siya gagamitin ng Diyos (tingnan ang Pah. 20:7-9).

Paano ang “Labanan sa Langit” sa Kinabukasan? (What About the Future “War in Heaven”?)

Kung totoong ang Diyos at si Satanas ay hindi naglalaban, hindi naglaban, at kailanman ay hindi maglalaban, bakit natin mababasa sa aklat ng Pahayag ang isang labanan sa langit sa hinaharap na kasama si Satanas (tingnan ang Pah.12:7-9)? Magandang tanong iyan, at madaling sagutin.

Pansinin na ang labanang ito ay sa pagitan ni Miguel kasama ang kanyang mga kampon at Satanas kasama ang kanyang mga kampon. Ang mismong Diyos ay hindi binanggit na kasama sa labanan. Kung magkagayon, hindi maituturing na labanan ang hidwaan, dahil ang Diyos, na makapangyarihan-sa-lahat, ay madaling gagapi sa sinumang kalaban sa isang saglit na pinatunayan na Niya.

Ang mga anghel, pati na si Miguel, ay hindi makapangyarihan-sa-lahat, kaya ang hidwaan nila ni Satanas at mga kampon nito ay maituturing na labanan dahil magkakaroon talaga ng paglalaban sa loob ng nakatakdang panahon. Bagama’t, dahil higit silang makapangyarihan, gagapiin nila si Satanas at mga kawan nito.

Bakit ayaw sumali ng Diyos sa labang ito, at hahayaan ang Kanyang mga anghel? Wala akong idea. Talagang alam ng Diyos, dahil Siya’y makapangyarihan-sa-lahat, na mananalo ang Kanyang mga kampon sa labanan, kaya marahil naisip Niya na hindi na kailangang personal na makisali.

Wala akong dudang madali at mabilis sanang pinuksa ng Diyos ang mga masamang taga-Canaan sa panahon ni Josue, nguni’t pinili Niyang ibigay ang gawain sa mga Israelita. Ang nagawa sana ng Diyos sa ilang saglit, ipinagawa Niya sa kanila, na nagbuhos ng maraming lakas sa loob ng ilang buwan. Marahil ito’y higit na nakasisiya sa Diyos dahil nangailangan ng pananampalataya sa panig ng mga Israelita. Marahil iyon ang dahilan kung bakit ayaw Niyang sumali sa labanang iyon sa langit sa kinabukasan. Bagama’t hindi ito sinasabi sa atin ng Biblia.

Dahil lamang sa balang araw ay magkakaroon ng labanan sa langit sa pagitan ni Miguel kasama ng kanyang mga kampon at si Satanas kasama ang kanyang mga kampon, ay hindi dahilan upang isipin natin na hindi makapangyarihan-sa-lahat ang Diyos—nang higit pa pag-iisip natin na hindi makapangyarihan-sa-lahat ang Diyos dahil sa mga labanan ng Israel sa Canaan.

Hindi ba Nagapi ni Jesus sa Krus si Satanas? (Was Not Satan Defeated by Jesus on the Cross?)

Sa pagtatapos tungkol sa unang mitong ito tungkol sa ipinalalagay na labanan ng Diyos at ni Satanas, nais kong magtapos sa pamamagitan ng karaniwang pahayag: Ginapi ni Jesus si Satanas sa krus. Kailanman ay hindi talaga inihahayag ng Kasulatan na ginapi ni Jesus si Satanas sa krus.

Kapag sinasabi natin na ginapi ni Jesus si Satanas, nagmumukhang parang naglaban sina Jesus at Satanas, na nagpapahiwatig na hindi makapangyarihan-sa-lahat ang Diyos at wala pa sa ilalim ng ganap na kapangyarihan ng Diyos si Satanas. Marami pang biblikal na paraan ng paglalarawan sa nangyari kay Satanas nang isuko ni Jesus ang Kanyang buhay sa Kalbaryo. Halimbawa, sinasabi sa atin ng Kasulatan na sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan, winasak ni Jesus “ang kapangyarihan ng diyablo na siyang may kapangyarihan sa kamatayan” (tingnan ang Heb. 2:14-15).

Gaano ang pagkawasak ng kapangyarihang ginawa ni Jesus kay Satanas? Malinaw na ngayon ay hindi ganap na walang kapangyarihan si Satanas, dahil kung magkagayon ay hindi sana isinulat ni apostol Juan na, “Ang buong sanlibutan ay nasa kapangyarihan ng diyablo” (1 Juan 5:19, idinagdag ang pagdidiin). Ayon sa Hebreo 2:14-15, nawalan si Satanas ng “kapangyarihan ng kamatayan.” Ano ang ibig sabihin niyan?

Tinutukoy na Kasulatan ang tatlong uri ng kamatayan: espiritwal, pisikal, at ang pangalawang kamatayan.

Tulad ng natutuhan natin sa isang naunang kabanata, ang pangalawang kamatayan (o walang hanggang kamatayan) Tulad ng natutuhan natin sa isang naunang kabanata, ang pangalawang kamatayan (o walang-hanggang kamatayan) ay binabanggit sa Pahayag 2:22; 20:6,14; 21:8, at ito ang panahong itatapon ang mga di mananampalataya sa lawa ng apoy.

Ang pisikal na kamatayan ay nangyayari kapag ang espiritu ng isang tao ay humihiwalay sa kanyang katawan, na huminto na sa paggalaw.

Ang espiritwal na kamatayan ay naglalarawan sa kalagayan ng isang espiritung hindi ipinanganak muli sa Espiritu Santo. Ang isang taong patay sa espiritu ay may espiritung nakahiwalay sa Diyos, isang espiritung nagtataglay ng makasalanang kalikasan, isang espiritung masasabing nakiugnay kay Satanas. Inilalarawan ng Efeso 2:1-3 ang isang taong patay sa espiritu:

Noong una’y patay kayo dahil sa inyong mga pagsuway at mga kasalanan. Sinusunod ninyo noon ang masamang takbo ng mundong ito, at napailalim kayo sa prinsipe ng kasamaan, ang espiritung naghahari sa mga taong ayaw pasakop sa Diyos. Ang totoo, tayong lahat ay dati ring namumuhay ayon sa ating laman, at sumusunod sa masamang hilig ng katawan at kabilang tayo sa mga taong kinapopootan ng Diyos.

Isinulat ni Pablo na ang mga Cristianong taga-Efeso ay patay dahil sa kanilang mga pagsuway at kasalanan. Malinaw na hindi niya tinutukoy ang pisikal na kamatayan dahil sumusulat siya sa mga buhay na tao. Kung gayon, maaaring sinasabi niyang sila’y patay, sa espiritwal na pananalita.

Ano ang espiritwal na pumatay sa kanila? Ito ang kanilang mga “pagsuway at kasalanan.” Tandaan na sinabi ng Diyos kay Adan na sa araw na susuway siya, siya’y mamamatay (tingnan ang Gen. 2:17). Hindi tinutukoy ng Diyos ang pisikal na kamatayan, kundi espiritwal na kamatayan, dahil hindi pisikal na namatay si Adan sa araw na kumain siya ng ipinagbabawal na bunga. Bagkus, espiritwal na namatay siya sa araw na iyon, at hindi siya pisikal na namatay hanggang pagkatapos ng daan-daang taon.

Nagpatuloy si Pablo sa pagsasabing ang mga taga-Efeso, bilang patay sa espiritu, ay namuhay sa (o gumawa) mga pagsuway at kasalanan, na sinundan ang “ikot ng mundo” (ibig sabihin, ginawa ang ginagawa ng lahat ng tao) at sinunod ang “prinsipe ng kapangyarihan ng hangin.”

Sino ang “prinsipe ng kapangyarihan ng hangin”? Siya si Satanas, na namamahala ng kanyang madilim na lupain bilang punong kumander ng mga masasamang espiritung nananahan sa kalawakan. Ang mga masasamang espiritung iyon ay nakatala ayon sa iba-ibang ranggo sa isang susunod na kabanata ng Efeso (tingnan ang Efe. 6:12).

Sinabi ni Pablo na ang madilim na prinsipeng iyon “ay espiritung nananahan sa mga anak ng pagsuway.” Ang kasabihang “anak ng pagsuway,” ay isang paraan ng paglalarawan sa lahat ng di mananampalataya, idinidiin na ang kanilang kalikasan ay makasalanan. Sumunod na sinabi ni Pablo na sila ay “likas na kinapopootan ng Diyos” (Efe. 2:3, idinagdag ang pagdidiin). Dagdag pa, sinabi niya na nananahan si Satanas sa kanila.

Ang Demonyo bilang Ama (The Devil for a Dad)

Napagtatanto man o hindi ng mga di ligtas na tao, sinusunod nila si Satanas at sila ay kanyang mga sakop sa kaharian ng kadiliman. Angkin nila ang kanyang masama, makasariling kalikasan na nananahan sa kanilang espiritung patay. Si Satanas ang tunay nilang espiritwal na panginoon at ama. Kaya minsan ay sinabi ni Jesus sa ilang di ligtas na pinunong relihiyoso: “Ang diyablo ang inyong ama! At ang kagustuhan niya ang ibig ninyong gawin” (Jn. 8:44).

Ito ang malungkot na larawan ng isang taong hindi naipanganak-muli! Namumuhay siyang patay sa espiritu, puno ng kalikasan ni Satanas, patungo sa isang di-maiiwasang pisikal na kamatayang labis niyang kinatatakutan; at napagtatanto man niya o hindi, isang araw ay mararanasan niya ang pinakamahirap na kamatayan, ang kamatayang walang-hanggan, habang itinatapon siya sa lawa ng apoy.

Napakamahalagang maintindihan natin na ang espiritwal, pisikal, at walang-hanggang kamatayan ay pagpapakita ng poot ng Diyos sa makasalanang sangkatauhan at si Satanas ay bahagi ng lahat ng ito. Pinayagan ng Diyos si Satanas upang mamahala sa kaharian ng kadiliman at lahat ng mga “nagmamahal sa kadiliman (Juan 3:19). Dahil dito, sinabi ng Diyos kay Satanas, “Maaari mong ibilanggo sa iyong kapangyarihan ang mga hindi nagpapasakop sa Akin.” Naging instrumentong tagasunod si Satanas ng poot ng Diyos sa mga taong rebelde. Dahil lahat ay nagkasala, lahat ay nasa ilalim ng kapangyarihan ni Satanas, puspos ng kanyang kalikasan sa kanilang espiritu at bilanggong tumutupad sa kanyang kalooban (tingnan ang 2 Tim. 2:26).

Ang Panubos sa Ating Pagkabilanggo (The Ransom for Our Captivity)

Nguni’t nagpapasalamat tayo sa Diyos, na nahabag Siya sa sangkatauhan, at dahil sa Kanyang habag, walang sinuman ang mananatili sa kanyang kaawa-awang kalagayan. Dahil pinunan ng panghaliling kamatayan ang kahilingan ng banal na katarungan, lahat ng naniniwala kay Cristo ay makakatakas mula sa espiritwal na kamatayan at pagkabihag ni Satanas dahil malaya na sila sa poot ng Diyos. Kapag naniniwala tayo sa Panginoong Jesus, dumarating ang Espiritu Santo sa ating espiritu at tinatanggal ang kalikasan ni Satanas mula dito, upang maipanganak muli ang ating mga espiritu (tingnan ang Juan 3:1-16) at papayagan tayong kasalo sa banal na kalikasan ng Diyos (tingnan ang 2 Ped. 1:4).

Ngayon balik tayo sa orihinal na tanong. Nang ihayag ng manunulat ng Hebreo na sa pamamagitan ng kamatayan ni Jesus, “winasak ang kapangyarihan ng nilalang na may kapangyarihan sa kamatayan, ibig sabihin, ang demonyo,” ang ibig niyang sabihin ay ang kapangyarihan ng espiritwal na kamatayan, na pinanghahawakan ni Satanas sa bawa’t di ligtas na tao, ay nalagot para sa lahat ng “kay Cristo.” Nilikha tayong espiritwal na buhay dahil kay Cristong nagbayad ng multa para sa ating mga kasalanan.

Dagdag pa rito, dahil hindi na tayo espiritwal na patay at wala na tayo sa pamamahala ni Satanas, wala na tayong takot sa pisikal na kamatayan, dahil alam natin ang naghihintay sa atin—isang maluwalhating walang-hanggang pamana.

Sa pagtatapos, dahil kay Jesus, nailigtas tayo sa kaparusahan ng pangalawang kamatayan, ay pagkakatapon sa lawa ng apoy.

Ginapi ba ni Jesus ang diyablo sa krus? Hindi, dahil walang nangyaring labanan sa pagitan ni Jesus at ni Satanas. Nguni’t winasak ni Jesus ang kapangyarihan ni Satanas tungkol sa kapangyarihan nito sa espiritwal na kamatayan, na nagbibilanggo sa kasalanan ng mga taong di ligtas. Hawak pa rin ni Satanas ang kapangyarihan ng espiritwal na kamatayan sa mga di ligtas na tao, nguni’t kung tungkol sa mga taong kay Cristo, walang kapangyarihan si Satanas sa kanila.

Ang Paglupig ng mga Kapangyarihan (The Disarming of the Powers)

Tinutulungan din tayo nito upang intindihin ang pahayag ni Pablo tungkol sa “paglupig ng mga pinuno at kapangyarihan” na makikita sa Colosas 2:13-15:

Kayong dating [spiritual na] patay dahil sa kasalanan…kayong mga Hentil na hindi nasasakop ng Kautusan ay binuhay ng Diyos na kasama ni Cristo. Pinatawad Niya ang ating mga kasalanan at pinawalang-bisa ang lahat ng naisulat na alituntunin laban sa atin, pati ang mga pananagutang kaugnay nito. Pinawi Niya ang lahat ng ito nang ipako Siya sa krus. Sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan sa krus, nilupig Niya ang mga pinuno at kapangyarihan ng sanlibutan. Ang mga ito’y parang bihag na Kanyang ipinarada sa madla bilang katunayan ng kanyang pagtatagumpay (idinagdag ang pagdidiin).

Gumagamit si Pablo ng malinaw na wikang matalinhaga sa pahayag na ito. Sa unang bahagi, ikinukumpara ang ating kasalanan sa isang “kasulatan ng pagkakautang.” Ang hindi natin mabayaran ay binayaran para sa atin ni Cristo, na inako ang ating kasalanan-pagkakautang sa krus.

Sa ikalawang bahagi, tulad ng pag-alis ng mga sinaunang hari ng armas ng mga natalong kalaban at pagparada sa kanila sa mga kalsada sa lunsod, ang kamatayan ni Cristo ay isang tagumpay laban sa mga “pinuno at kapangyarihan,” ibig sabihin, mga mababang ranggo ng demonyong namamahala sa mga rebeldeng tao, at ibinibilanggo sila.

Hindi ba natin masasabi, batay sa pahayag na ito, na tinalo ni Cristo si Satanas? Maaari, bagama’t kailangan ng paliwanag. Dapat nating isaisip na sa pahayag na ito, metaporikal ang pagsusulat ni Pablo. At bawa’t metapora ay may puntong ang mga pagkakatulad ay nagiging pagkakaiba, na siyang nalaman natin sa kabanata tungkol sa pagpapaliwanag sa biblia.

Sa pagpapaliwanag ng mga metapora ni Pablo sa Colosas 2:13-15, kailangan nating mag-ingat. Malinaw na walang talagang “kasulatan ng pagkakautang” kung saan nasusulat ang lahat ng ating kasalanan na naipako sa krus. Nguni’t iyon ay sagisag ng nagawa ni Jesus.

Gayundin, ang mga demonyong namahala sa mga di ligtas na sangkatauhan ay hindi literal na tinanggalan ng kanilang mga tabak at pananggalang at ipinarada ni Jesus sa madla sa mga lansangan. Ang wikang ginagamit ni Pablo ay sumasagisag sa nagawa para sa atin ni Jesus. Ibinilanggo tayo ng mga masasamang espiritung iyon. Nguni’t sa pamamagitan ng kamatayan para sa ating mga kasalanan, pinalaya tayo ni Jesus mula sa ating pagkabilanggo. Hindi talaga literal na nakipaglaban si Jesus sa mga masasamang espiritu at hindi sila nakikipagdigma sa Kanya. Sa pamamagitan ng matuwid na pagpapayag ng Diyos, isinailalim nila tayo sa kanilang kapangyarihan sa tanang buhay natin. Ang kanilang “armas,” kumbaga, ay nakaturo, hindi kay Cristo, kundi sa atin. Nguni’t “inalisan ng armas” sila ni Jesus. Hindi na nila tayo mapapanatiling bilanggo.

Huwag nating isiping may matagal nang hidwaan sa pagitan ni Jesus at mga masasamang espiritu ni Satanas, at sa katapusan ay nagtagumpay sa labanan si Jesus sa krus. Kung sasabihin nating ginapi ni Jesus ang demonyo, tiyakin nating naiintindihan natin na ginapi Niya ang demonyo para sa atin, at hindi para sa Kanyang sarili.

Minsan ay hinabol ko ang isang maliit na asong tumatakot sa aking sanggol na anak na babae sa aking bakuran. Maaari kong sabihing ginapi ko ang maliit na asong iyon, nguni’t sana ay maintindihan ninyo na kailanman ay hindi naging panganib sa akin ang aso, kundi sa anak ko lang. Ganyan din ang kay Jesus at Satanas. Hinabol ni Jesus ang isang aso papalayo sa atin na kailanman ay hindi naging panganib sa Kanya.

Paano Niya hinabol ang Satanas-asong iyon? Ginawa niya iyon sa pamamagitan ng pag-ako ng kaparusahan para sa ating mga kasalanan, kaya pinalalaya tayo sa kasalanan sa Diyos, kung gayon ay inililigtas tayo sa poot ng Diyos, at kaya nawalan na ng karapatan ang mga masasamang espiritung matuwid na pinayagan ng Diyos upang ibilanggo ang mga rebeldeng tao. Purihin ang Diyos dahil diyan! Dinadala tayo sa isang tamang lugar upang siyasatin ang pangalawang mito.

Mito #2: “Laging may labanan sa espiritwal na lupain sa pagitan ng mga anghel ng Diyos at anghel ni Satanas. Ang kinalabasan ng mga labanang iyon ay itinatakda ng ating espiritwal na pakikihamok.” (Myth #2: “There are constant battles in the spiritual realm between God’s angels and Satan’s angels. The outcome of those battles is determined by our spiritual warfare.”)

Napag-aralan na natin sa aklat ng Pahayag na isang araw ay magkakaroon ng labanan la langit sa pagitan ni Miguel kasama ng mga anghel niya at si Satanas kasama ng mga kampon niya. Maliban diyan, may isa lang na ibang labanan ng mga anghel na binabanggit ang Kasulatan, na makikita sa ikasampung kabanata ng Daniel. [1]

Sinasabi sa atin ni Daniel na tatlong linggo siyang nagdalamhati sa taon ng paghahari ni Cyrus, hari ni Persia, nang nagpakita sa kanya ang isang anghel sa tabi ng IlogTigris. Ang layunin ng pagdalaw ng anghel ay upang bigyan siya ng pagkakaintindi tungkol sa kinabukasan ng Israel, at bahagya na nating napag-aralan ang sinabi kay Daniel sa isang nakaraang kabanata tungkol sa Rapture at ang Katapusan ng Panahon. Sa kanilang pag-uusap, sinabi ng di-pinangalanang anghel kay Daniel:

Huwag kang matgakot, Daniel, sapagka’t mula pa nang nagpakumbaba ka sa harapan ng Diyos upang magkaroon ka ng pang-unawa , dininig na ang iyong dalangin. Kaya naparito ako. Nguni’t pinigilan ako ng pinuno ng kaharian ng Persia sa loob ng dalawampu’t isang araw, hanggang sa dumating si Miguel, isa sa mga pangunahing pinuno na sumaklolo sa akin sapagka’t naiwan ako noong nag-iisa kasama ng mga hari ng Persia (Dan. 10:12-13, idinagdag ang pagdidiin).

Nalaman ni Daniel na dininig ang kanyang panalangin tatlong linggo bago dumating ang anghel, nguni’t nangailangan ng tatlong linggo upang makarating sa kanya. Ang dahilan ng pagkabalam ng anghel ay “iniwan siya ng prinsipe ng kaharian ng Persia”. Nguni’t nakatakas siya, nang si Miguel, “isa sa mga pinunong prinsipe,” ay dumating upang tulungan siya.

Noong malapit nang iwan ng anghel si Daniel, sinabi nito sa kanya,

Babalik ako sa Persia upang ituloy ang pakikipaglaban sa pinuno ng kahariang iyon. Pagkatapos ay darating naman ang pinuno ng Grecia. Naparito ako upang ipaliwanag sa iyo ang nasa Aklat ng Katotohanan. Sa pakikipaglaban ko’y wala akong makatulong kundi si Miguel na iyong pinuno (Dan. 10:20-21).

Maraming interesanteng katotohanan ang maituturo ng pahayag ng Kasulatang ito. Muli, makikita natin na ang mga anghel ng Diyos ay hindi makapangyarihan-sa-lahat, at talagang maaari silang makisangkot sa pakikipaglaban sa mga masasamang kampon. Pangalawa, malalaman natin na ang ilang anghel (tulad ni Miguel) ay higit na makapangyarihan kaysa iba (tulad ng nakipag-usap kay Daniel).

Mga Tanong na Walang Kasagutan (Questions for Which We Have No Answers)

Matatanong natin, “Bakit hindi ipinadala ng Diyos si Miguel noong una pa upang ibigay ang mensahe kay Daniel nang sa ganoon ay wala sanang tatlong linggong pagkaantala?” Ang katotohanan ay hindi sinasabi sa atin ng Biblia kung bakit ipinadala ng Diyos ang isang anghel na walang dudang alam niyang hindi makakalampas sa “prinsipe n Persia” nang hindi tinutulungan ni Miguel. Katunayan, wala tayong idea kung bakit gagamit ang Diyos ng sinumang anghel upang magpadala ng mensahe sa isang tao! Bakit hindi Siya ang mismong pumunta, o malakas na nakipag-usap kay Daniel, o pansamantalang dalhin si Daniel sa langit upang doon Niya sabihin? Hindi lang natin alam.

Nguni’t pinatutunayan ba ng pahayag na ito na palagiang may labanan sa espiritwal na lupain sa pagitan ng mga anghel ng Diyos at mga kampon ni Satanas? Hindi, pinatutunayan lamang nito na, libu-libong taon na ang nakaraan, may isang linggong labanan sa pagitan ng isa sa mga mahinang anghel ng Diyos at isang kampon ni Satanas na nagngangalang “ang prinsipe ng Persia,” isang labanang, kung kalooban ng Diyos, ay hindi sana nangyari. Ang isa pang tanging labanan ng mga anghel sa buong Biblia ay ang labanan sa langit sa hinaharap, na nakatala sa Pahayag. Iyan talaga. Maaaring nagkaroon ng iba pang labanan ng mga anghel, nguni’t iyan ay pagpapalagay lamang.

Isang Mitong Batay sa Isang Mito (A Myth Based Upon a Myth)

Pinatutunayan ba ng kuwento ni Daniel na ito at ng prinsipe ng Persia na ang ating espiritwal na labanan ay maaaring magtakda ng kalalabasan ng mga labanan ng anghel? Muli, ipinapalagay ng ideang ito (batay sa ilang kasulatan) na may regular na labanan ng mga anghel. Nguni’t lulundag tayo sa kadiliman at sabihing, oo, may regular na labanan ng mga anghel. Pinatutunayan ba ng kuwento ni Daniel na ito na ang ating espiritwal na labanan ay maaaring magtakda ng kalalabasan ng mga labanan ng anghel na maaaring talagang nagaganap

Ito ay laging tinatanong ng mga nagsusulong ng mitong ito, “Paano kung isang araw ay sumuko na si Daniel?” Siyempre, walang tunay na nakakaalam ng sagot sa tanong na iyan, dahil ang totoo, hindi huminto si Daniel sa kakahanap sa Diyos sa pamamagitan ng panalangin hanggang dumating ang di pinangalanang anghel. Nguni’t ang pahiwatig sa pagtatanong nito ay upang hikayatin tayo na si Daniel, sa pamamagitan ng patuloy na espiritwal na labanan, ang susi sa pananagumpay sa kalangitan ng di pinangalanang anghel. Kung sumuko si Daniel sa espiritwal na pakikipaglaban, ipinalalagay na hindi nakalampas ang anghel sa pamimilanggo ng prinsipe ng Persia. Nais nilang paniwalaan natin na tayo, katulad ni Daniel, ay dapat magpatuloy sa espiritwal na labanan, kung hindi pagtatagumpayan ng masamang kampon ang isa sa mga anghel ng Diyos.

Una, nais kong banggitin na hindi nakikihamok sa “espiritwal na labanan” si Daniel—nananalangin siya sa Diyos. Hindi binabanggit na may sinasabi siya sa sinumang makademonyong anghel, o binibigkis sila, o “nakikipaglaban” sa kanila. Katunayan, si Daniel ay walang alam sa nangyayaring labanan ng mga anghel hanggang sa pagtatapos ng tatlong linggo at nagpakita sa kanya ang di pinangalanang anghel. Ginugol niya ang tatlong linggong iyon sa pag-aayuno at paghanap sa Diyos.

Kaya babaguhin natin ang ayos ng tanong: Kung huminto sa pananalangin at paghahanap sa Diyos si Daniel pagkalipas ng isa o dalawang araw, nabigo kaya angDiyos? Hindi natin alam. Nguni’t nais kong banggitin na kailanman ay hindi sinabi ng di pinangalanang anghel kay Daniel, “Mabuti’t nagpatuloy ka sa pananalangin, kung hindi, nabigo ako.” Hindi, kinilala ng anghel si Miguel dahil sa kanyang tagumpay. Malinaw na ang Diyos ang nagpadala sa di pinangalanang anghel at kay Miguel, at ipinadala Niya sila bilang tugon sa panalangin ni Daniel upang magkaroon ng pang-unawa sa mangyayari sa Israel sa kinabukasan. Isang pagpapalagay ang isiping kung hindi huminto si Daniel sa pag-aayuno o paghanap sa Diyos, sinabi sana ng Diyos, “OK, sa inyong dalawang anghel, huminto na si Daniel sa pag-aayuno at pananalangin, kaya kahit na ipinadala ko ang isa sa inyo upang magbigay ng mensahe sa kanya sa unang araw ng kanyang pag-aayuno at pananalangin, kalimutan n’yo na ang mensaheng iyon para kay Daniel. Tila hindi na magkakaroon ng pang-labing-isa o panlabindalawang kabanata sa aklat ni Daniel.”

Malinaw na nagpursigi si Daniel sa pananalangin (hindi “espiritwal na labanan”), at tumugon ang Diyos sa pamamagitan ng pagpapadala ng mga anghel. Tayo rin ay dapat magpursigi sa pananalangin sa Diyos, at kung kalooban ng Diyos, ang sagot ay makararating sa pamamagitan ng isang anghel. Nguni’t huwag kalimutang maraming halimbawa ng mga anghel na nagdadala ng mga mensahe sa mga tao sa biblia na walang banggit ng sinumang nananalangin kahit minsan, gaano pa ang manalangin nang tatlong linggo. [2] Kailangan nating manatiling balanse. Gayundin, maraming mga pagkakataong nagpadala ng mensahe ang mga anghel sa mga tao sa biblia na walang pagbanggit sa naturang mga anghel na kailangang labanan nila ang mga kampon ng demonyo papunta sa langit. Marahil ay kinailangan ng mga anghel na iyon na labanan ang mga masasamang anghel upang maipadala ang kanilang mga mensahe, nguni’t kung magkagayon man, hindi natin alam, dahil hindi sinasabi ng Biblia sa atin.

Kaya dadako na tayo sa pangatlong karaniwang-pinaniniwalaang mito.

Mito #3 : “Nang bumagsak si Adan, nakuha ni Satanas ang Pangungupahan kay Adan upang Kontrolin ang Mundo.” (Myth #3: “When Adam Fell, Satan Got Adam’s Lease to Control the World.”)

Ano ba talaga ang nangyari kay Satanas sa pagbagsak ng sangkatauhan? Ipinapalagay ng ilan na umangat ang ranggo ni Satanas nang bumagsak si Adan. Sinasabi nila na si Adan ay orihinal na “diyos ng mundong ito,” nguni’t sa kanyang pagbagsak , nakuha ni Satanas ang posisyong iyon, na nagbibigay sa kanya ng karapatang gawin ang gusto niya sa mundo. Kahit ang Diyos ay sanasabing walang kapangyarihan upang pigilan siya mula noon, dahil may “ligal na karapatan” si Adan upang ibigay ang kanyang katungkulan kay Satanas, at kailangang kilalanin ng Diyos ang Kanyang kasunduan kay Adan na ngayo’y kay Satanas na. Sinasabing na kay Satanas na ang “Pangungupahan ni Adan,” at hindi mapapatigil ng Diyos si Satanas hanggang “matapos ang pangungupahan ni Adan.”

Tama ba ang teoryang ito? Nakuha ba ni Satanas ang “pangungupahan ni Adan” sa pagbagsak ng sangkatauhan?

Talagang hindi. Walang nakuha si Satanas sa pagbagsak ng sangkatauhan kundi isang sumpa mula sa Diyos ang isang banal na pangako ng kanyang ganap na kamatayan.

Ang katotohanan ay hindi kailanman sinasabi ng Biblia na si Adan ang orihinal na “diyos sa mundong ito.” Pangalawa, kailanman ay hindi sinasabi ng Biblia na may ligal na karapatan si Adan upang ibigay kaninuman ang sinasabing kapangyarihan niya sa mundo. Pangatlo, hindi kailanman sinasabi ng Biblia na may pangungupahan si Adan na isang araw ay matatapos. Lahat ng ideang ito ay wala sa kasulatan.

Anong kapangyarihan ang orihinal na hawak ni Adan? Mababasa natin sa Genesis na sinabi ng Diyos kay Adan at Eva na “magpakarami kayo at punuin ninyo ng inyong mga anak ang buong daigdig, at kayo ang mamahala nito. Binibigyan ko kayo ng kapangyarihan sa mga isda sa tubig, sa mga ibon sa himpapawid, at sa lahat ng mga hayop na nasa ibabaw ng lupa” (Gen. 1:28, idinagdag ang pagdidiin).

Walang sinabi ang Diyos kay Adan bilang “diyos” sa lupa, o makokontrol niya ang lahat, tulad ng kalagayan ng panahon, at lahat ng ipapanganak na tao sa hinaharap, at iba pa.

Binigyan lang Niya kapwa sina Adan at Eva, bilang mga unang tao, ng karapatan sa mga isda, ibon at hayop at inutusan silang punuin ang lupa at pamahalaan ito.

Nang hatulan ng Diyos ang lalaki, wala Siyang sinabi tungkol sa ipinapalagay na posisyon ni Adan bilang “diyos ng mundong ito.” Dagdag pa, wala siyang sinabi kina Adan at Eva tungkol sa pagkawala ng pamamahala nila sa mga isda, ibon at mga baka. Katunayan, palagay ko ay malinaw na ang sangkatauhan pa rin ang namamahala sa mga isda, ibon at “lahat ng mga hayop na gumagapang.” Pinupuno pa rin ng mga tao ang lupa at pinamamahalaan ito. Hindi nawala ni Adan ang alinman sa kanyang orihinal, at kaloob-ng-Diyos na kapangyarihan sa kanyang pagbagsak.

Hindi ba’t si Satanas ang “Diyos sa Lupang Ito”? (Isn’t Satan “God of This World”?)

Nguni’t hindi ba’t tinukoy ni Pablo si Satanas bilang “diyos ng lupang ito,” at tinukoy siya ni Jesus bilang “tagapamahala ng lupang ito”? Oo, nguni’t wala sa kanila ang nagpahiwatig na si Adan ay dating “diyos ng lupang ito” o nakuha ni Satanas ang katungkulang mula kay Adan nang bumagsak ito.

Dagdag pa, ang katungkulan ni Satanas bilang “diyos ng lupang ito” ay hindi patunay na magagawa ni Satanas ang anumang naisin niya sa lupa o walang kapangyarihan ang Diyos upang pigilan siya. Sinabi ni Jesus, “Ibinigay na sa akin ang lahat ng kapangyarihan sa langit at sa lupa (Mt. 28:18, idinagdag ang pagdidiin). Kung na kay Jesus ang lahat ng kapangyarihan sa lupa, iiral lang si Satanas kung maroon Siyang pahintulot.

Sino ang nagbigay ng lahat ng kapangyarihan kay Jesus sa langit at sa lupa? Marahil ay ang Diyos Ama, na taglay Niya sa Kanyang sarili upang maibigay ito kay Jesus. Kaya tinutukoy ni Jesus ang Kanyang Ama bilang “Panginoon ng langit at lupa” (Mt.11:25; Lu. 10:21, idinagdag ang pagdidiin).

Nasa Diyos lahat ng kapangyarihan sa lupa mula nang likhain Niya ito. Nagbigay Siya ng kaunting kapangyarihan sa mga tao noong una, at hindi kailanman nawala ng sangkatauhan ang ibinigay ng Diyos.

Kapag tinutukoy ng Biblia si Satanas bilang diyos o tagapamahala ng mundong ito, nangangahulugan lang na ang mga tao sa mundo (na hindi ipinanganak muli) ay sumusunod kay Satanas. Siya ang kanilang sinisilbihan, alam man nila o hindi. Siya ang kanilang diyos.

Ang Iniaalok na Lupa ni Satanas? (Satan’s Real-Estate Offer?)

Karamihan sa teoryang Nakuha-ni-Satanas ay mula sa kuwento ng pagtukso ni Satanas kay Jesus sa ilang, na itinala nina Mateo at Lucas. Tingnan natin ang kuwento ni Lucas upang makita kung ano ang ating malalaman:

Dinala Siya[Jesus] ng diyablo sa isang napakataas na lugar, at sa ilang saglit ay ipinakita sa Kanya ang lahat ng kaharian sa buong daigdig. Sinabi ng diyablo, “Ibibigay ko sa iyo ang pamamahala sa lahat ng kahariang ito at ang kadakilaan nito. Ipinagkaloob ito sa akin, at maibibigay ko sa kaninumang naisin ko. Kaya’t kung ako’y sasambahin Mo, magiging sa Iyo na ang lahat ng ito.” Sumagot si Jesus, “Nasusulat, ‘Ang Panginoon mong Diyos ang dapat mong sambahin, at Siya lamang ang dapat mong paglingkuran.’” (Lu. 4:5-8).

Pinatutunayan ba ng pangyayaring ito na pinamamahalaan ni Satanas ang lahat sa mundo, o ibinigay ni Adan ito sa kanya, o walang kapangyarihan ang Diyos upang pigilin ang diyablo? Hindi, at may ilang mahuhusay na dahilan.

Una, dapat tayong mag-ingat sa pagbatay ng ating teolohiya sa isang pahayag na ginawa ng isang tinawag ni Jesus na “ama ng kasinungalingan” (Jn. 8:44). Kung minsan ay nagsasabi ng totoo si Satanas, nguni’t sa kasong ito, kailangan nating iwagayway ang bandilang nagbabadya ng panganib, dahil malinaw na ang sinabi ni Satanas ay taliwas sa isang bagay na sinabi ng Diyos.

Sa ikaapat na kabanata ng aklat ni Daniel, makikita natin ang kuwento ng pagkapahiya ng Haring Nebuchadnezzar. Sinabihan ni propetang Daniel si Nebuchadnezzar, puno ng kayabangan dahil sa kanyang posisyon at mga nagawa, na mabibigyan siya ng isip ng isang hayop hanggang kilalanin niyang “ang kaharian ng tao’y nasa ilalim ng kapangyarihan ng Kataas-taasang Diyos, at maibibigay Niya ang kahariang ito sa sinumang Kanyang naisin” (Dan. 4:25, idinagdag ang pagdidiin). Apat na ulit na ang pahayag na ito’y ginawa kaugnay ng kuwentong ito, na nagdidiin ng kanyang kahalagahan (tingnan ang Dan. 4:17, 25, 32; 5:21).

Pansinin na sinabi ni Daniel, “ang kaharian ng tao’y nasa ilalim ng kapangyarihan ng Kataas-taasang Diyos.” Ipinakikita niyan na may kontrol ang Diyos sa lupa, hindi ba?

Pansinin rin na ang inaangkin ni Daniel ay tila direktang kasalungat ng sinabi ni Satanas kay Jesus. Sinabi ni Daniel na “ibinibigay ng Diyos sa kaninumang naisin Niya” at sinabi ni Satanas na, “maibibigay ko sa kaninumang naisin ko” (Lu. 4:6).

Kaya sino ang paniniwalaan mo? Ako mismo ay maniniwala kay Daniel.

Nguni’t may posibilidad na nagsasabi ng totoo si Satanas—kung titingnan natin ang sinabi niya sa ibang anggulo.

Si Satanas ay “ang diyos ng mundong ito,” na, tulad ng sinabi ko na, nangangahulugang pinamamahalaan niya ang kaharian ng kadiliman, pati na ang mga tao sa lahat ng bansang nagrerebelde sa Diyos. Inihahayag ng Biblia na “ang buong sanlibutan ay nasa kapangyarihan ng diyablo” (1 Juan 5:19). Nang angkinin ni Satanas na na makapagbibigay siya ng kapangyarihan sa mga kaharian sa lupa sa kaninumang naisin niya, maaaring tinutukoy niya ang kanyang nasasakupan lamang, ang kaharian ng kadiliman, na binubuo ng maliliit na kahariang maituturing na kahariang may sariling sakop at politika. Sinasabi sa atin ng Kasulatan na may iba-ibang ranggo ng mga masasamang espiritu si Satanas kung saan maaaring pamahalaan niya ang kanyang kaharian (tingnan ang Efe. 6:12), at maaari niyang ituring na siya ang nagpapataas o nagpapababa ng mga espiritung iyon sa ilalim ng kanyang ranggo, dahil siya ang pinuno. Kung magkagayon, lehitimong iniaalok ni Satanas kay Jesus ang pagiging pangalawang masamang espiritu—pagkatapos niya—upang tulungan siyang mamahala sa madilim niyang kaharian. Ang gagawin lang ni Jesus ay yumukod sa harap ni Satanas at sambahin siya. Mabuti na lang at pinalampas ni Jesus ang pagkakataong “umangat.”

Sino ang Nagbigay kay Satanas ng Kanyang Kapangyarihan? (Who Gave Satan His Authority?)

Nguni’t paano ang pag-angkin ni Satanas na ang kapangyarihan sa mga kahariang iyon a “naibigay” sa kanya?

Muli, may malaking posibilidad na nagsisinungaling si Satanas. Pero pagbigyan natin siya at ipalagay na nagsasabi siya ng totoo.

Pansinin na hindi sinabi ni Satanas na ibinigay ito ni Adan sa kanya. Tulad ng nakita na natin, hindi maaaring ibinigay ni Adan kay Satanas dahil kailanman ay hindi kay Adan ito kaya hindi niya maipapamigay . Pinamahalaan ni Adan ang isda, ibon, at baka, hindi kaharian. (Katunayan, walang mga kaharian ng taong pamamahalaan nang bumagsak si Adan.) Gayundin, kung inaalok ni Satanas si Jesus upang mamahala sa kaharian ng kadiliman, na binubuo ng lahat ng masasamang espiritu at di ligtas na mga tao, kailanman ay hindi naipamigay ni Adan ang katungkulang iyon kay Satanas. Pinamamahalaan ni Satanas ang mga bumagsak na anghel bago nalikha si Adan.

Maaaring ang ibig sabihin ni Satanas ay ibinigay ng lahat ng tao sa mundo ang kapangyarihang mamuno sa kanila, dahil hindi sila nagpasakop sa Diyos at, alam man nila o hindi, nagpasakop sa kanya.

Ang higit na mainam na posibilidad ay ibinigay ito ng Diyos sa kanya. Posible, kung titingnan ang Kasulatan, na sinabi ng Diyos kay Satanas, “Ikaw at ang iyong masasamang espiritu ay pinapayagan Kong mamahala sa lahat ng taong hindi nagpasakop sa Akin.” Maaaring mahirap ninyong tanggapin iyan ngayon, nguni’t sa kalaunan ay makikita ninyong iyan ang pinakamainam na paliwanag sa inaangkin ni Satanas. Kung totoong ang “kaharian ng tao’y nasa ilalim ng kapangyarihan ng Kataas-taasang Diyos” (Dan. 4:25), anumang kapangyarihang mayroon si Satanas sa mga tao ay maaaring ibinigay ng Diyos.

Pinamamahalaan lang ni Satanas ang kaharian ng kadiliman, na matatawag ding “kaharian ng parerebelde.” Pinamahalaan niya ang kahariang iyon mula nang natiwalag siya sa langit, bago bumagsak si Adan. Hanggang sa pagbagsak ni Adan, binuo lang ng mga rebeldeng anghel ang kaharian ng kadiliman. Nguni’t nang nagkasala si Adan, sumapi siya sa kaharian ng pagrerebelde, at mula noon ay isinama hindi lang ang mga rebeldeng anghel, kundi pati rebeldeng tao.

May pamamahala si Satanas sa kanyang madilim na lupain kahit noong hindi pa nalikha si Adan, kaya huwag nating isiping nakuha ni Satanas ang isang bagay na dating pag-aari ni Adan. Hindi, nang nagkasala si Adan, sumapi siya sa isang kahariang naroon na, isang kahariang pinamamahalaan ni Satanas.

Nagulat ba ang Diyos sa Pagbagsak? (Was God Surprised by the Fall?)

Isa pang kahinaan sa “teoryang Nakuha-ni-Satanas” ay pinalalabas nito na tanga ang Diyos, na tila nagulantang Siya sa mga pangyayari ng pagbagsak at dahil doon, nakita ang Sarili sa malungkot na katayuan. Alam ba ng Diyos na tutuksuhin ni Satanas sina Adan at Eva at magkakaroon ng pagbagsak ng tao? Kung ang Diyos ay makapangyarihan-sa-lahat, at totoo iyan, maaaring alam Niya ang mangyayari. Kaya sinasabi sa ating ng Biblia na gumawa Siya ng mga plano upang tubusin ang sangkatauhan bago pa man Niya ito likhain (tingnan ang Mt. 25:34; Acts 2:2-23; 4:27-28; 1 Cor. 2:7-8; Efe. 3:8-11; 2 Tim. 1:8-10; Pah. 13:8).

Nilikha ng Diyos ang diyablo kahit alam Niyang babagsak ito, at nilikha Niya sina Adan at Eva kahit alam Niyang babagsak sila. Talagang hindi maaaring dinaya ni Satanas ang Diyos at nakuha ang isang bagay na ayaw ibigay ng Diyos kay Satanas.

Sinasabi ko ban a gusto ng Diyos si Satanas bilang “diyos ng mundong ito?” Oo, habang tumutupad ito sa Kanyang mga banal na layunin. Kung ayaw pairalin ng Diyos si Satanas, pipigilan lang Niya ito, na tulad ng sinasabi sa atin sa Pahayag 20:1-2. Isang araw ay gagawin Niya iyan.

Nguni’t hindi ko sinasabi na gusto ng Diyos ang sinuman upang manatili sa pamamahala ni Satanas. Nais ng Diyos na maligtas ang lahat at takasan ang lupaing-bayan ni Satanas (Gw. 26:18; Col. 1:13; 1 Tim. 2:3-4; 2 Ped. 3:9). Bagama’t pinapayagan ng Diyos si Satanas upang pamahalaan ang sinumang nagmamahal sa kadiliman (tingnan ang Jn. 3:19)—ang mga nagpapatuloy sa pagrerebelde sa Kanya.

Nguni’t wala ba tayong magagawa upang tulungang makatakas ang mga tao sa madilim na kaharian ni Satanas? Oo, maipapanalangin natin sila at hikayating magsisi at maniwala sa magandang balita (na siyang utos sa atin ni Jesus). Kung magkagayon, maliligtas sila sa kapangyarihan ni Satanas. Nguni’t ang isiping “mahihila” natin ang mga masasamang espiritung humahawak sa kanila ay isang kamalian. Kung nais ng mga taong manatili sa kadiliman, hahayaan sila ng Diyos. Sinabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad na kung ang mga tao sa tanging lunsod ay hindi tumanggap ng kanilang mensahe, pagpagin nila ang alikabok sa kanilang mga paa at pumunta sa ibang lunsod (Mt. 10:14). Hindi Niya sinabi sa kanila na manatili at buwagin ang mga muog sa lunsod upang higit na mapagtanggap ang mga tao. Pinapayagan ng Diyos ang mga masasamang espiritu na ibilanggo ang mga tumatangging pumunta sa Kanya.

Karagdagang Patunay ng Pinakamataas na Kapangyariha ng Diyos Laban kay Satanas (Further Proof of God’s Supreme Authority Over Satan)

Maraming mga kasulatan ang mariing nagpapatunay na hindi nawala ng Diyos ang hawak kay Satanas sa pagbagsak ng tao. Paulit-ulit na pinatototohanan ng Biblia na laging nagkaroon at laging magkakaroon ng ganap na kontrol ang Diyos kay Satanas. Magagawa lang ng diyablo ang pinapayagan ng Diyos. Titingnan muna natin ang ilang paglalarawan ng Lumang Tipan sa katotohanang ito.

Ang unang dalawang kabanata ng aklat ni Job ay naglalaman ng primera-klaseng halimbawa ng kapangyarihan nd Diyos laban kay Satanas. Mababasa natin doon si Satanas, sa harap ng trono ng Diyos, na pinararatangan si Job. Sinusunod ni Job ang Diyos ng higit kaninuman sa lupa sa panahong iyon, kaya natural na tinatamaan siya ni Satanas. Alam ng Diyos na “pinuntirya” ni Satanas si Job (Job 1:8, tingnan ang tala sa gilid ng NASB), at nakinig Siya nang paratangan ni Satanas si Job na naninilbihan lamang sa Kanya dahil sa mga makukuha nito (tingnan ang Job 1:9-12).

Sinabi ni Satanas na binakuran Niya si Job at ipinakiusp na tanggalin Niya ang mga pagpapala ni Job. Kaya, pinayagan ng Diyos si Satanas na bahagyang saktan si Job. Noong una ay hindi mahawakan ni Satanas ang katawan ni Job. Nguni’t nang lumaon, pinayagan ng Diyos na saktan ni Satanas ang katawan ni Job, bagama’t pinagbawalan siyang patayin ito (Job 2:5-6).

Malinaw na pinatutunayan ng pahayag na ito sa kasulatan na hindi magagawa ni Satanas ang anumang naisin niya. Hindi niya magagalaw ang mga pag-aari ni Job hangga’t hindi siya pinayagan ng Diyos. Hindi niya mananakaw ang kalusugan ni Job hangga’t hindi siya pinayagan ng Diyos. At hindi niya mapapatay si Job dahil pinagbawalan siya ng Diyos. [3] May control ang Diyos kay Satanas, kahit mula nang bumagsak si Adan.

Ang Masamang Espiritu ni Saul “Mula sa Diyos” (Saul’s Evil Spirit “From God”)

Maraming halimbawa ng paggamit ng Diyos sa mga masasamang espiritu ni Satanas bilang daluyan ng Kanyang galit sa Lumang Tipan. Mababasa natin sa 1 Samuel 16:14: “Samantala, ang espiritu ni Yahweh ay umalis na kay Saul at sa pahintulot ni Yahweh, isang masamang espiritu naman ang nagpahirap kay Saul.” Malinaw na naganap ang sitwasyong ito dahil sa disiplina ng Diyos sa di sumusunod na Haring Saul.

Ang tanong ay, ano ang ibig sabihin ng pariralang, “isang masamang espiritung galing sa Diyos”? Ibig sabihin ba nito na nagpadala ng masamang espiritu ang Diyos na kasama Niyang nananahan sa langit, o ibig sabihin ba nito na makapangyarihan pinayagan ng Diyos ang isa sa mga masamang espiritu ni Satanas upang saktan si Saul? Palagay ko ay karamihan sa mga Cristiano ang pipiliing tanggapin ang pangalawang posibilidad dahil sa natitirang katuruan ng Biblia. Ang dahilan kung bakit sinasabi ng kasulatan na ang masamang espiritu ay galing “sa Diyos” ay ang panggigipit ng masamang espiritu ay resulta ng banal na disiplina ng Diyos kay Saul. Kaya makikita natin na ang mga masasamang espiritu ay nasa ilalim ng pinakamakapangyarihang kontrol ng Diyos.

Sa Hukom 9:23 mababasa natin, “Nguni’t nagpadala ang Diyos ng espiritu ng hidwaan sa mga taga-Shekem at Bethmilo at sunugin si Abimelec,” upang mapapasa-kanila ang paghukom dahil sa kanila masasamang gawain. Muli, ang masamang espiritung ito ay hindi galing sa langit ng Diyos, kundi sa lupain ni Satanas, at banal na pinahintulutan upang gumawa ng mga masamang plano laban sa tanging nararapat na tao. Hindi magtatagumpay ang mga masamang balak ninuman nang walang pahintulot ang Diyos. Kung hindi iyan totoo, hindi makapangyarihan-sa-lahat ang Diyos. Kung gayon ay tunay na maipagpapalagay natin na nang bumagsak si Adan, walang nakuhang kapangyarihan si Satanas na hindi hawak ng Diyos.

Mga Halimbawa ng Kapangyarihan ng Diyos Laban kay Satanas sa Bagong Tipan (New Testament Examples of God’s Power Over Satan)

Nagbibigay ng karagdagang ebidensya ang Bagong Tipan na pinasisinungalingan ang teoryang Nakuha-ni-Satanas.

Halimbawa, mababasa natin sa Lucas 9:1 na binigyan ni Jesus ang Kanyang labindalawang alagad ng “kapangyarihan laban sa lahat ng demonyo.” Gayundin, sa Lukas 10:19, sinabi ni Jesus sa kanila, “Binigyan ko kayo ng kapangyarihang tapakan ang mga ahas at mga alakdan, at ang lahat ng kapangyarihan ng kaaway; at walang makakapanakit sa inyo” (idinagdag ang pagdidiin).

Kung binigyan sila ni Jesus ng kapangyarihan laban sa lahat ng kapangyarihan ni Satanas, Mismong Siya muna ang dapat nagkaroon ng kapangyarihang iyan. Nasa ilalim ng kapangyarihan ng Diyos si Satanas.

Sa pagpapatuloy ng ebanghelyo ni Lucas mababasa natin ang pagsabi ni Jesus kay Pedro, “Simon, Simon, hiniling ni Satanas na subukin kayo tulad ng pag-aalis ng ipa sa mga trigo ” (Lu. 22:31). Ipinapakita ng teksto na hindi masusubok ni Satanas si Pedro nang hindi humihungi ng permiso sa Diyos. Muli, nasa ilalim ng kontrol ng Diyos si Satanas. [4]

Ang Sanlibong-Taong Termino ng Pagkabilanggo ni Satanas (Satan’s Thousand-Year Prison Term)

Nang binasa natin ang pagbigkis kay Satanas ng isang anghel sa Pahayag 20, walang pagbanggit sa pagtatapos ng pangungupahan ni Adan. Ang dahilan ng pagkabilanggong ito ay “upang hindi na niya madaya ang mga bansa (Pah. 20:3).

Interesante na, pagkatapos mabilanggo ni Satanas nang 1,000 taon, mapapalaya siya at “darating siya upang dayain ang mga bansang nasa apat na sulok ng daigdig” (Pah. 20:8). Palalakasin ng mga nadayang bansang iyon ang kanilang hukbo upang lusubin ang Jerusalem, kung saan mamamahala si Jesus. Kapag napalibutan na nila ang lunsod, uulan ng apoy mula sa langit at “tutupukin sila” (Pah. 20:9).

Magpapakahangal ba ang sinuman upang sabihing kasali sa pangungupahan ni Adan ang isang maikling panahon pagkatapos ng 1,000 taong iyon, kay obligado ang Diyos na palayain si Satanas dahil doon? Kakatwa ang ideang iyan.

Hinbdi, ang matututuhan natin muli sa bahaging ito ng Kasulatan ay may ganap na kontrol ang Diyos sa diyablo at pinahihintulutan niya itong mandaya upang matupad lamang ang Kanyang mga banal na layunin.

Sa susunod na sanlibong-taong pamamahala ni Jesus, wala nang magagawa si Satanas, at hindi na makakapandaya. Nguni’t magkakaroon ng mga tao sa daigdig na panlabas lang ang pagsunod sa pamamahala ni Cristo, nguni’t sa kaloob-looban ay nais nilang malupig Siya. Nguni’t hindi nila tatangkain ang isang pag-aalsa dahil alam nilang wala silang pagkakataon upang alisin sa puwesto ang isang “mamamahala sa tungkod na bakal” (Pah. 19:15).

Nguni’t kapag napalaya si Satanas, madadaya ang mga taong, sa kaibuturan ng kanilang puso, ay kinasusuklaman si Cristo, at may kahangalang susubukan nila ang imposible. Sa pagpapahintulot kay Satanas na dayain ang mga magiging rebelde, mabubunyag ang kalagayan ng puso ng mga tao, at matuwid na hahatulan ng Diyos ang mga hindi karapat-dapat manahan sa Kanyang kaharian.

Siyempre, iyan ay isa sa mga dahilan kung bakit pinapayagan ng Diyos si Satanas upang dayain ang mga tao ngayon. Sa susunod ay susuriin natin ang higit na ganap na layunin ng Diyos para kay Satanas, nguni’t sa ngayon ay pansamantalang ipalagay natin na ayaw ng Diyos ang sinuman upang manatiling nadadaya. Bagama’t nais Niyang malaman ang nilalaman ng puso ng mga tao. Hindi madadaya ni Satanas ang mga nakakaalam at naniniwala sa katotohanan. Nguni’t pinapayagan ng Diyos ang diyablo upang dayain ang mga taong, dahil sa katigasan ng puso, ay tumatanggi sa katotohanan. Sa pagbanggit ng panahon ng anti-Cristo, isinulat ni Pablo:

Mahahayag na ang Suwail. Nguni’t pagdating ng Panginoong Jesus, papatayin Niya ang Suwail sa pamamagitan lamang ng pag-ihip at pupuksain Niya ito sa pamamagitan ng Kanyang nakakasilaw na liwanag. Paglitaw ng Suwail, taglay niya ang kapangyarihan ni Satanas. Gagawa siya ng lahat ng uri ng mapanlinlang na mga himala at kababalaghan. Gagamit siya ng lahat ng uri ng pandaraya sa mga mapapahamak, sa mga taong ayaw umibig sa katotohanan, hahayaan ng Diyos na sila’y malinlang ng espiritu ng kamalian at maniwala sa kasinungalingan. Sa gayon, mapaparusahan ang lahat ng pumili sa kasamaan sa halip na tumanggap sa katotohanan (2 Tes. 2:8-12, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na ang Diyos ang nakilala sa pagbibigay ng “panlilinlang upang paniniwalaan nila ang mali.” Nguni’t pansinin din na ang mga malilinlang na tao ay mga “hindi naniwala sa katotohanan,” na nagpapakitang nagkaroon sila ng pagkakataon, nguni’t tinanggihan pa rin nila ang magandang balita. Papayagan ni Diyos si Satanas upang bigyang-kapangyarihan ang anti-Cristo ng mga maling tanda at kababalaghan upang ang mga tumatanggi kay Cristo ay madaya, at ang tunay na layunin ng Diyos ay “mahatulan silang lahat.” Iyan din ang dahilan kung bakit pinahihintulutan ng Diyos si Satanas upang dayain ang mga tao ngayon.

Kung walang dahilan ang Diyos upang pahintulutang umiral si Satanas sa lupa, madali lang sana Niyang itinapon ito sa isang lugar sa sanlibutan nang bumagsak siya. Sinasabi sa atin ng 2 Pedro 2:4 na may mga tanging makasalanang kampon na itinapon na ng Diyos sa impiyerno at ibinilanggo sa “mga butas ng kadiliman, at nakareserbang mahatulan.” Nagawa sana ito kay Satanas at sa sinuman sa kanyang mga kampon ng Diyos nating makapangyarihan-sa-lahat kung kasama ito sa kanyang mga banal na layunin. Nguni’t sa kaunti pang panahon, may mainam na dahilan ang Diyos upang payagan si Satanas at kanyang mga kampon upang umiral sa lupa.

Ang Takot sa Pagparusa ng mga Demonyo (The Demons’ Fear of Torment)

Sa pagtatapos ng ating pag-aaral sa tanging mitong ito, isang pangwakas na halimbawa sa kasulatan ang titingnan natin tungkol sa kuwento ng mga nasapian ng demonyo sa Gadareno:

Nang dumating si Jesus sa kabilang ibayo, sa lupain ng mga Gadareno, sinalubong Siya ng dalawang lalaking sinasapian ng mga demonyo. Sila ay nakatira sa libingan. Napakababangis nila kaya’t walang sinuman ang dumaraan doon. Biglang nagsisigaw ang dalawang lalaki, “Ano ang pakialam Mo sa amin, Anak ng Diyos? Naparito Ka ba upang pahirapan kami kahit hindi pa panahon? (Mt. 8:28-29, idinagdag ang pagdidiin).

Laging ginagamit ang kuwentong ito ng mga nagpasimuno sa teoryang Nakuha-ni-Satanas upang suportahan ang kanilang mga idea. Ang sabi nila, “Umapila ang mga demonyong sa hustisya ni Jesus. Alam nilang wala Siyang karapatan upang pahirapan sila bago matapos ang pangungupahan ni Adan, ang panahong silat at si Satanas ay itatapon sa lawa ng apoy upang pahirapan araw at gabi magpakailanman.”

Nguni’t ang katunayan, ang kabaligtaran ang totoo. Alam nilang may kapangyarihan at karapatan si Jesus upang pahirapan sila kung kailan Niya gusto, kaya hiningi nila ang Kanyang habag. Malainaw na takot silang higit na maagang ipadala sila ng Anak ng Diyos upang pahirapan. Sinasabi sa atin ni Lucas na pinakiusapan nila Siya “na huwag silang utusang humayo sa butas ” (Lu. 8:31). Kung walang ganoong karapatan si Jesus dahil sa sinasabing ligal na karapatan ng diyablo, kailanman ay hindi sila mababahala.

Alam ng mga demonyong iyon na ganap silang nasa ilalim ng habag ni Jesus, na inilarawan ng kanilang pakiusap na huwag palayasin sa lugar na iyon (Mc. 5:10), ang pagsamo nila na pasapiin na lang sa mga baboy (Mc. 5:12), ang paghinging huwag maitapon “sa kalalimang walang hanggan” eir begging to not be cast into “the abyss” (Lu. 8:31), at ang pagmamakaawang huwag itapon sa lawa ng apoy bago dumating ang takdang panahon.”

Mito #4: “Si Satanas, bilang ‘diyos ng mundong ito’ ay may hawak sa lahat sa mundo, kasama na ang mga gobyerno ng mga tao, natural na kapahamakan, at ang lagay ng panahon.” (Myth #4: “Satan, as ‘the god of this world’ has control over everything on the earth, including human governments, natural disasters, and the weather.”)

Tinutukoy si Satanas sa Kasulatan bilang “diyos ng mundong ito” ni apostol Pablo (2 Cor. 4:4) at “tagapamahala sa mundong ito” ni Jesus (Juan 12:31; 14:30; 16:11). Batay sa mga katungkulang ito ni Satanas, marami ang nagpalagay na hawak ni Satanas ang mundo. Bagama’t nakita na natin ang sapat na kasulatan upang ibunyag ang kamalian ng natatanging mitong ito, mainam na ipagpatuloy pa natin ang pag-aaral nito upang magkaroon tayo ng ganap na pagkakaintindi kung gaano talaga kalimitado ang kapangyarihan ni Satanas. Kailangan nating mag-ingat na ang buong pagkakaintindi natin kay Satanas ay hindi lang nabuo batay sa apat na kasulatang tumutukoy sa kanya bilang diyos, o tagapamahala, ng mundo.

Habang sinisiyasat pa natin ang kabuuan ng Biblia, matutuklasan natin na hindi lang tinukoy ni Jesus si Satanas bilang “tagapamahala ng mundong ito,” kundi tinukoy rin Niya ang Kanyang Ama sa langit bilang “Panginoon ng langit at lupa” (Mt. 11:25; Lu. 10:21, idinagdag ang pagdidiin). Gayundin, hindi lang tinukoy ni apostol Pablo si Satanas bilang “ang diyos ng mundong ito,” kundi siya, tulad ni Jesus, ay tumukoy sa Diyos bilang “Panginoon ng langit at lupa” (Gw. 17:24, idinagdag ang pagdidiin). Pinatutunayan nito na ayaw ni Jesus at ni Pablo na isipin nating ganap na hinahawakan ni Satanas ang lupa. Kailangang malimitahan ang kapangyarihan ni Satanas.

Isang napakahalagang pagkakaiba sa magkasalungat na kasulatang ito ay makikita sa salitang mundo at lupa. Bagama’t madalas na iisa ang gamit natin sa mga salitang ito, sa orihinal na Griego, ang dalawang ay karaniwang hindi pareho. Kapag naintindihan na natin kung paano sila nagkakaiba, magiging madula ang paglaki ng pagkakaintindi natin sa kapangyarihan ng Diyos at ng Satanas sa lupa.

Tinukoy ni Jesus ang Diyos Ama bilang Panginoon ng lupa. Ang salitang isinalin bilang lupa ay ang Griegong ge. Tumutukoy ito sa pisikal na planetang pinananahanan natin, at nagmula dito ang Ingles na geography.

Bilang salungat, sinabi ni Jesus na si Satanas ang namamahala sa mundong ito. Ang salitang Griego para sa mundo mundo ay kosmos, at pangunahing tumutukoy sa ayos o pagkakaayos. Tumutukoy ito sa tao sa halip na ang pisikal na planeta mismo. Kaya madalas banggitin ng mga Cristiano si Satanas bilang “diyos ng sistema ng mundong ito.”

Sa kasalukuyan, walang ganap na kontrol ang Diyos sa mundo, dahil wala Siyang ganap na control sa lahat ng tao sa mundo. Ang dahilan dito ay binigyan Niya lahat ng tao ng pagpipilian tungkol sa kung sino ang kanilang pinuno, at marami ang pumiling ibigay ang kanilang katapatan kay Satanas. Ang malayang kalooban ng sangkatauah, siyempre, ay bahagi ng plano ng Diyos.

Gumamit si Pablo ng ibang salita para sa sanlibutan, ang Griegong salitang aion, nang tinukoy niya ang diyos ng sanlibutang ito. Maaaring gamitin ang aion at madalas na isinasalin bilang age, ibig sabihin, isang takdang hati ng panahon. Si Satanas ang diyos ng kasalukuyang panahon.

Ano ang ibig sabihin ng lahat nang ito? Ang lupa ay ang pisikal na planeta kung saan tayo nananahan. Ang sanlibutan ay tumutukoy sa mga taong kasalukuyang nananahan sa lupa, at, higit na ispesipiko, ang mga hind nanunungkulan kay Jesus. Nanunungkulan sila kay Satanas, at nabigkis sila sa kanyang ligaw, at makasalanang sistema. Tayo, bilang Cristiano, ay itinuturing na “nasa sanlibutan” nguni’t hindi “taga- sanlibutan” (Juan 17:11,14). Nananahan tayong kasama ang mga mamamayan ng kaharian ng kadiliman, nguni’t katunayan ay nasa kaharian tayo ng liwanag, ang kaharian ng Diyos.

Kaya ngayon mayroon na tayong kasagutan. Sa simpleng paghahayag: Pinaka-makapangyarihan pinanghahawakan ng Diyos ang buong lupa. Si Satanas, na pinahihintulutan ng Diyos, ay may control lamang sa “sistema ng sanlibutan,” na siyang control sa mga mamamayan ng kanyang madilim na kaharian. Dahil dito, isinulat ng apostol Juan na “ang buong sanlibutan (hindi ang buong lupa) ay nasa kapangyarihan ng diyablo” (1 Juan 5:19).

Hindi ibig sabihin niyan na walang kapangyarihan ang Diyos sa sanlibutan, o sa sistema ng sanlibutan, o sa mga tao sa sanlibutan. Siya ay, tulad ng ipinahayag ni Daniel, “namamahala sa kaharian ng tao, at ibibigay niya ito kaninumang naisin Niya” (Dan. 4:25). Maaari pa Niyang parangalan o pababain ang sinumang taong naisin Niya. Nguni’t bilang pinakamakapangyarihang “namamahala sa kaharian ng tao,” buong kapangyarihan Niyang pinayagan si Satanas upang mamahala sa bahagi ng sangkatauhang nagrerebelde sa Kanya.

Pagsaalang-alang sa Alok ni Satanas (Satan’s Offer Considered)

Ang pagkakaibang ito ng lupa at sanlibutan ay makakatulong din sa pag-intindi sa pagtukso kay Jesus sa ilang. Doon ipinakita ni Satanas kay Jesus ang “lahat ng kaharian sa sanlibutan sa isang saglit.” Hindi maaaring iniaalok ni Satanas ang isang katungkulang politikal sa panlupang gobyerno ng mga tao, ang tinatawag nating presidente o punong ministro. Hindi si Satanas ang nagpaparangal sa panlupang taong namamahala—kundi ang Diyos.

Bagkus, maaaring ipinakita ni Satanas ang lahat ng mga maliliit na kaharian ng kadiliman. Ipinakita niya kay Jesus ang herarkiya ng mga masasamang espiritung, sa kani-kanilang teritoryo, ay namumuno sa kaharian ng kadiliman, pati sa mga rebeldeng taong pinamumunuan nila. Inialok ni Satanas ang paghawak sa kanyang —kung sasama si Jesus kay Satanas upang labanan ang Diyos. Kung magkagayon ay naging pangalawang-pinuno sana si Jesus sa kaharian ng kadiliman.

Ang Pamamahala ng Diyos sa Makalupang Pamahalaan ng mga Tao (God’s Control Over Earthly, Human Governments)

Higit pa nating itatag ang katakdaan ng kapangyarihan ni Satanas sa pagsisiyasat ng mga kasulatang nagpapatotoo sa kapangyarihan ng Diyos sa mga makalupang pamahalaan ng mga tao. May bahagyang kapangyarihan si Satanas sa mga pamahalaan ng tao dahil lamang sa mayroon siyang kapangyarihan sa mga di ligtas na tao. Nguni’t sa katapusan, ang Diyos ang pinaka-pinuno ng mga pamahalaan ng tao, at mapapatakbo lang ni Satanas hanggang sa pagpapahintulot ng Diyos.

Nasiyasat na natin ang pahayag ni Daniel kay Haring Nebuchadnezzar, nguni’t dahil lubhang nakalilinaw, minsan pa nating tingnan.

Ang dakilang Haring Nebuchadnezzar ay naiangat sa kayabangan dahil sa kanyang kapangyarihan at mga nagawa, kaya iniutos ng Diyos na pababain siya upang malaman niyang “Ito ang hatol ng mga bantay na anghel upang malaman ng lahat na ang buong daigdig ay sakop ng Kataas-taasang Diyos. Maaari Niyang gawing hari ang sinumang nais Niya, kahit na ang pinakaabang tao” (Dan. 4:17). Malinaw na karapat-dapat ang Diyos na kilalanin sa ni Nebuchadnezzar sa politika. Totoo ito sa bawa’t makalupang pinuno. Ipinahayat ni apostol Pablo, nang tinutukoy niya ang mga makalupang pinuno, na “walang pamahalaang hindi mula sa Diyos, at angDiyos ang nagtatag ng mga pamahalaang umiiral” (Ro. 13:1).

Ang Diyos ang orihinal at pinakamataas na kapangyarihan ng buong sanlibutan. Kung mayroon mang kapangyarihan ang sinuman, iyan ay dahil maaaring ibinigay ng Diyos ang bahagi ng sa Kanya o pinahintulutan Niyang magkaroon ito ng bahagya.

Nguni’t paano ang mga masasamang pinuno? Ibig sabihin ba ni Pablo na itinatag sila ng Diyos? Oo. Sa unang bahagi ng sulat ding iyon, sinabi ni Pablo, “Sapagka’t ayon sa kasulatan ay sinabi niya sa hari ng Egipto, “Ginawa kitang hari upang sa pamamagitan mo’y maipakita Ko ang aking kapangyarihan, at maipahayag ang Aking pangalan sa buong daigdig’”(Rom. 9:17). Pinarangalan ng Diyos ang matigas-ang-ulong Hari upang alan Siya. Maipapakita ng Diyos ang Kanyang dakilang kapangyarihan sa pamamagitan ng Kanyang mga himala—isang pagkakataong ibinigay ng isang mahigpit na taong pinarangalan Niya.

Hindi ba’t nakikita rin ang katotohanang ito sa pakikipag-usap ni Jesus kay Pilato? Sa pagkamanghang hind sinasagot ni Jesus ang kanyang mga tanong, sinabi ni Pilato kay Jesus, “Ayaw mo bang makipag-usap sa akin? Hindi mo ba alam na may kapangyarihan akong palayain Ka o ipapako sa krus?” (Jn. 19:10).

Sumagot si Jesus, “Magagawa mo lamang iyan sapagka’t ipinagkaloob sa iyo ng Diyos ang kapangyarihang iyan” (Juan 19:11, idinagdag ang pagdidiin). Dahil alam ng Diyos ang karuwagan ni Pilato, pinarangalan Niya ito upang ang nahirang na planong mamatay sa krus si Jesus ay matutupad. Ang isang madaliang pagbasa ng mga aklat sa kasaysayan sa Lumang Tipan ay nagbubunyag na minsan ay ginagamit ng Diyos ang mga masasamang pinuno bilang tagapagpatupad ng Kanyang galit sa mga nararapat na tao. Ginamit ng Diyos si Nebuchadnezzar upang hatulan ang maraming bansa sa Lumang Tipan.

Maraming halimbawa ang Biblia ng mga pinunong pinarangalan o pinababa. Halimbawa, sa Bagong Tipan ay mababasa natin ang tungkol kay Herod, na nabigong parangalan ang Diyos nang ang ilang nasasakupan niya ay sumigaw ng, “Isang Diyos ang nagsasalita, hindi tao!” (Gw. 12:22).

Ang resulta? “At noon din ay hinampas ng isang anghel ng Panginoon si Herodes…at siya’y kinain ng mga uod hanggang sa mamatay” (Gw. 12:23).

Isaisip na si Herod ay talagang isang mamamayan ng kaharian ng Satanas, nguni’t hindi siya labas sa pananakop ng Diyos. Malinaw na maaaring pabagsakin ng Diyos ang sinumang kasalukuyang makalupang pinuno kung nais Niya. [5]

Personal na Patotoo ng Diyos (God’s Personal Testimony)

Sa pagtatapos, basahin nating ang minsan ay sinabi mismo ng Diyos sa pamamagitan ng propetang Jeremias tungkol sa Kanyang dakilang kapangyarihan sa mga makalupang kaharian ng tao.

“O Israel, wala ba akong karapatang gawin sa iyo ang ginawa ng magpapalayok sa putik na iyon? Kayo’y nasa mga kamay ko, tulad ng putik sa magpapalayok. Kung sinabi ko man sa isang pagkakataon na aking bubunutin, ibabagsak o lilipulin ang alinmang bansa o kaharian, at ang bansang iyon ay tumalikod sa kanyang kasamaan, hindi ko na itutuloy ang aking sinabing gagawin” (Jer. 18:6-10).

Nakikita ba ninyong nang tuksuhin ni Satanas si Jesus sa ilang, hindi maaaring lehitimong ialok niya kay Jesus ang pamamahala sa makalupang kahariang politika ng mga tao? Kung nagsasabi siya ng katotohanan (na nangyayari kung minsan), ang maaari lamang niyang ialok kay Jesus ay ang paghawak ng kaharian niya sa kadiliman.

Nguni’t may impluwensiya ba si Satanas sa mga gobyerno ng tao? Oo, nguni’t dahil lamang sa siya ang espiritwal na panginoon ng di ligtas na mga tao, at ang mga taong di ligtas ay kasapi sa mga gobyerno ng tao. Bagama’t ang kanyang impluwensiya ay natatakdaan ng pinahihintulutan ng Diyos, at maaaring biguin ng Diyos ang anumang balak ni Satanas kailanman Niya nanaisin. Isinulat ni apostol Juan si Jesus bilang “pinuno ng mga hari sa lupa” (Pah. 1:5).

Si Satanas ba ang Nagdudulot ng Natural na Kalamidad at Masamang Panahon? (Does Satan Cause Natural Disasters and Adverse Weather?)

Dahil si Satanas “ang diyos ng sanlibutang ito,” ipinagpalagay din ng marami na hawak niya ang panahon at siya ang dahilan ng lahat ng natural na kalamidad, tulad ng tagtuyot, pagbaha, bagyo, lindol at iba pa. Nguni’t ito ba ang itinuturo sa atin ng Kasulatan? Muli, dapat tayong mag-ingat na hindi ibabatay ang ating buong teolohiya ni Satanas ayon sa isang kasulatang nagsasabing, “dumarating ang magnanakaw para lamang magnakaw, pumatay at manira”(Jn. 10:10). Napakadalas kong marinig ang mga taong inuulit ang bersong ito bilang patunay na ang anumang nagnanakaw, pumapatay o naninira ay mula kay Satanas. Nguni’t kapag siniyasat pa natin ang Biblia, malalaman natin na kung minsan ay ang Diyos mismo ang pumapatay at naninira. Tingnan ang tatlong pahayag na ito sa maraming posibleng halimbawa:

Ang Diyos lamang ang nagbigay ng Kautusan at Siya rin ang hukom. Tanging Siya ang may kapangyarihang magligtas at magpahamak (San. 4:12, idinagdag ang pagdidiin).

Sasabihin ko sa inyo kung sino ang dapat ninyong katakutan. Katakutan ninyo Siya na pagkatapos pumatay ay may kapangyarihan ding magtapon sa impiyerno. Sinasabi ko sa inyo, ang Diyos ang dapat ninyong katakutan! (Lu. 12:5, idinagdag ang pagdidiin.)

Huwag ninyong katakutan ang pumapatay ng katawan nguni’t hindi naman nakakapatay ng kaluljuwa. Sa halip, ang katakutan ninyo ay ang Diyos na may kakayahang pumuksa ng katawan at kaluluwa sa impiyerno (Mt. 10:28, idinagdag ang pagdidiin).

Kung sasabihin natin na lahat ng may kinalaman sa pagpatay o pagsira ay trabaho ni Satanas, nagkakamali tayo. Maraming-maraming halimbawa sa Biblia ng pagpatay at paninira ng Diyos.

Dapat nating tanungin ang ating sarili, Nang tinukoy ni Jesus ang magnanakay na dumarating upang pumatay, magnakaw, at manira, talaga bang tinutukoy Niya ang diyablo? Muli, ang kailangan lang nating gawin ay basahin sa konteksto ang Kanyang pahayag. Isang naunang berso bago ang Kanyang pahayag tungkol sa pagdating ng magnanakaw upang pumatay, magnakaw, at manira, sinabi ni Jesus, “Ang mga nauna sa Akin ay mga magnanakaw at mga tulisan, nguni’t hindi sila pinakinggan ng mga tupa” (Jn. 10:8). Kapag nabasa natin ang buong diskurso ni Jesus sa Juan 10:1-15 at sinasabing Siya ang mabuting Pastol, nagiging higit na malinaw na ang Kanyang mga salitang magnanakaw at mga magnanakaw ay pagbanggit sa mga huwad na guro at pinunong relihiyoso.

Iba-ibang Pananaw sa Masungit na Panahon at Natural na Kalamidad (Various Views of Adverse Weather and Natural Disasters)

Kapag dumarating ang bagyo o lindol, nagkakaroon ng taong na teolohikal sa mga isipan ng mga taong naniniwala sa Diyos: “Sino ang may kagagawan nito?” Dalawa lamang ang posibilidad sa mga Cristianong naniniwala-sa-Biblia: Maaaring ang Diyos o si Satanas ang may kagagawan ng mga ito.

Maaaring tumutol ang ilan: “ay hindi! Hindi maaaring sisihin ang Diyos! Mga tao ang dapat sisihin. Hinahatulan sila ng Diyos sa kanilang kasalanan.”

Kung ang Diyos ang may kagagawan ng mga bagyo at lindol dahil sa Kanyang paghatol sa kasalanan, talagang masisisi natin ang mga rebeldeng tao sa halip na ang Diyos, nguni’t magkagayon man, may pananagutan pa rin ang Diyos, dahil ang mga natural na kalamidad ay hindi magaganap nang hindi Niya iniutos.

O, kung totoong pinapayagan ng Diyos si Satanas na magpadala ng mga bagyo at lindol upang hatulan ang mga makasalanan, masasabi nating ginagawa ang mga ito ni Satanas, bagama’t may pananagutan pa rin ang Diyos.Ang dahilan ay Siya ang nagbibigay-pahintulot kay Satanas upang gawin ang paninira dahil nangyayari ang mga kalamidad na iyon bunga ng Kanyang reaksiyon sa kasalanan.

Sinasabi ng iba na hindi ang Diyos ni si Satanas ang may kagagawan ng mga bagyo at lindol, kundi ang mga ito ay “natural na penomena sa ating mundo ng kasalanan.” Sa isang malabong paraan, sinisikap din nilang sisihin ang sangkatauhan sa mga natural na kalamidad, nguni’t lumilihis pa rin sila sa punto. Ang paliwanag na ito ay hindi nag-aalis sa Diyos sa eksena. Kung ang mga bagyo ay “natural na penomena sa ating bumagsak na mundo ng kasalanan,” lamang, sino ang nagpasya nito? Malinaw na ang mga bagyo ay hindi gawa-gawa ng tao. Ibig sabihin, hindi nayayari ang mga bagyo kung kailan nasabi na sa himpapawid ang sandakot na kasinungalingan. Hindi magaganap ang mga lindol kapag ang tanging bilang ng tao’y nakagawa ng pangangalunya.

Hindi, kung may kaugnayan ang bagyo at kasalanan, kasangkot ang Diyos, dahil ang mga bagyo ay pagpapakita ng Kanyang paghatol sa kasaalanan. Kahit maganap sila paminsan-minsan, ang Diyos pa rin ang nag-utos nito at kasangkot pa rin Siya.

Kahit na walang kaugnayan ang kasalanan at kalamidad, at nagkamali ang Diyos nang dinisenyo Niya ang sanlibutan, kaya may mga awang sa ibabaw ng lupa na kung minsan ay lilihis at mga sistema ng panahon na paminsan-minsang papalya, ang Diyos pa rin ang may pananagutan sa mga lindol at bagyo dahil Siya ang Manlilikha, at nananakit ng mga tao ang Kanyang mga pagkakamali.

Walang “Inang Kalikasan (There is No “Mother Nature”)

Kung gayon ay dalawang sagot lang ang tatanggapin sa usaping natural na kalamidad. Maaaring ang Diyos o si Satanas ang may kagagawan. Bago natin tingnan ang mga posibleng dalawang nabanggit na sagot.

Kung si Satanas ang siyang may kagagawan sa mga natural na kalamidad, maaaring mapipigilan siya o hindi ng Diyos. Kung mapipigilan ng Diyos si Satanas at hindi Niya ito ginagawa, muli, may pananagutan Siya. Hindi sana nangyari ang kalamidad nang wala Siyang pahintulot.

At ngayon sa kabilang panig. Ipagpalagay natin, sa isang saglit, na hindi mapipigil ng Diyos si Satanas, nguni’t gusto Niyang pigilan ito. Talaga bang maaari iyan?

Kung hindi mapipigilan ng Diyos si Satanas sa paggawa ng natural na kalamidad, maaaring higit na makapangyarihan si Satanas kaysa sa Diyos, o higit na matalino si Satanas sa Diyos. Kung tutuusin, ito ang sinasabi ng mga sumusuporta ng teoryang “Nakuha ni Satanas ang pamamahala sa sanlibutan sa pagbagsak ni Adan”. Inaangkin nila na may ligal na karapatan si Satanas upang gawin ang anumang gusto sa lupa dahil ninakaw niya ang pangungupahan ni Adan. Ngayon, sinasabing nais ng Diyos na pigilan si Satanas nguni’t hindi Niya kakayanin dahil kailangan Niyang igalang ang pangungupahan ni Adan na napasakamay na ni Satanas. Ibig sabihin, napakatanga ng Diyos upang malaman ang mangyayari sa pagbagsak, nguni’t si Satanas, dahil sa kanyang higit na katalinuhan, ay nakakuha na ng kapangyarihang ayaw sana ng Diyos na mapasakanya. Sa pansarili kong palagay, hindi ko sinasabing higit na marunong si Satanas kaysa sa Diyos.

Kung ang teoryang “Nakuha-ni-Satanas” ay tama, nais nating malaman kung bakit hindi gumagawa ng higit na marami pang lindol at bagyo kaysa sa nangyayari, at kung bakit hindi niya pinupuntirya ang malalaking bilang ng mga Cristiano. (Kung sasabihin mong “dahil ayaw ng Diyos na puntiryahin niya ang maraming bilang ng Cristiano,” tinatanggap mo na na hindi iiral si Satanas nang walang pahintulot ang Diyos.)

Kung igigiit natin, ang tanging dalawang posibleng sagot sa ating katanungan ay ito: Maaaring (1) kagagawan ng Diyos ang mga lindol at bagyo o (2) kagagawan ni Satanas sa pahintulot ng Diyos.

Nakikita mo bang kahit tama ang alinmang sagot, ang kalalabasaan ay ang Diyos ang may pananagutan? Kapag sinasabi ng mga tao na, “hindi ipinadala ng Diyos ang bagyong iyan—ipinadala ni Satanas nang may pahintulo ang Diyos,” hindi talaga nila “pinapawalang-sala ang Diyos” na siyang kanilang inaasahan. Kung pinigilan ng Diyos si Satanas sa pagpapadala ng bagyo, gustuhin man Niya o hindi, pananagutan pa rin Niya. Maaaring sisihin ang mga taong rebelde dahil sa kasalanan (kung ang bagyo ay ipinadala ng Diyos o pinayagan ng Diyos dahil sa paghukom), nguni’t kahangalan pa rin ang isiping walang kinalaman o walang pananagutan ang Diyos.

Ang Patotoo ng Kasulatan (Scripture’s Testimony)

Ano ang talagang sinasabi ng Kasulatan tungkol sa mga “natural na kalamidad”? Sinasabi ba ng Biblia na kagagawan ito ng Diyos o ng diyablo? Una nating tingnan ang mga lindol dahil maraming binabanggit ang Biblia tungkol dito.

Ayon sa Kasulatan, magaganap ang paglindol dahil sa paghatol ng Diyos sa mga nararapat na makasalanan. Mababasa natin sa Jeremias: “Nayayanig ang daigdig kapag Ikaw [Yahweh] ay nagagalit, at walang bansang makakatagal sa tindi ng iyong poot” (Jer. 10:10, idinagdag ang pagdidiin).

Babala ni Isaias,

Si Yahweh na Makapangyarihan sa lahat ay biglang magpapadala ng dumadagundong na kulog, lindol, buhawi, at naglalagablab na apoy upang iligtas ka (Is. 29:6, idinagdag ang pagdidiin).

Matatandaan mo na sa mga araw ni Moises, bumuka ang lupa at nilamon sina Korah at ang kanyang mga rebeldeng tagasunod (tingnan ang Bil. 16:23-34). Talagang kilos ito ng paghatol ng Diyos. Ang iba pang halimbawa ng paghatol ng Diyos sa pamamagitan ng lindol ay makikita sa Eze. 38:19; Awit 18:7; 77:18; Hag. 2:6; Lu. 21:11; Pah. 6:12; 8:5; 11:13; 16:18.

Ang ilang lindol na nakatala sa Kasulatan ay hindi kailangang dahil sa paghatol ng Diyos, bagama’t kagagawan ng Diyos. Halimbawa, ayon sa Ebanghelyo ni Mateo, nagkaroon ng lindol nang namatay si Jesus (Mt. 27:51,54), at nagkaroon din nang mabuhay Siyang muli (Mt. 28:2). Kagagawan ba ni Satanas ang mga iyon?

Nang sina Pablo at Silas ay umaawit ng papuri sa Diyos sa hatinggabi sa isang bilangguan si Filipos, “walang anu-ano’y lumindol nang malakas at nayanig pati ang mga pundasyon ng bilangguan. Biglang nagbukas ang mga pinto at nakalag ang mga tanikala ng lahat ng bilanggo” (Gw. 16:26, idinagdag ang pagdidiin). Kagagawan ba ni Satanas ang lindol? Palagay ko’y hindi! Kahit ang bantay-piitan ay naligtas nang masaksihan ang kapangyarihan ng Diyos. At hindi lang iyan ang lindol na kagagawan-ng-Diyos sa aklat ng Mga Gawa (tingnan ang Gw. 4:31).

Kamakailan ay nabasa ko ang tungkol sa namagandang-loob na mga Cristianong nang marinig ang paghuhula na magkakaroon ng lindol sa isang lugar, ay naglakbay doon upang makipag- “espiritual na labanan” sa diyablo. Nakikita mo ba ang pagkakamali sa kanilang pagpapalagay? Naging maka-biblia sana kung nanalangin sila sa Diyos upang mahabag Siya sa mga taong nakatira doon. At kung ginawa nila iyon, hindi na sana sila nagsayang ng panahon at salapi sa paglakbay sa inakala nila’y lugar ng lindol—nanalangin na sana sila sa kanilang tirahan. Nguni’t ang pakikipaglaban sa diyablo upang pigilin ang lindol ay wala sa kasulatan.

Paano ang mga Bagyo? (How About Hurricanes?)

Ang salitang hurricane ay hindi matatagpuan sa Kasulatan, nguni’t talagang makakakita tayo ng mga halimbawa ng malalakas na hangin. Halimbawa:

Mayroong naglayag na lulan ng barko sa hangad maglakbay, ang tanging layunin kaya naglalayag, upang mangalakal. Nasaksihan nila ang kapangyarihan ni Yahweh, ang kahanga-hangang ginawa ni Yahweh na hindi maarok. Nang Siya’y mag-utos, nagngalit ang dagat, hangin ay lumakas, lumaki ang alon na kung pagmamasdan, ay pagkatataas (Awit 107:23-25, idinagdag ang pagdidiin).

Nagpadala si Yahweh ng isang malakas na bagyo kaya’t halos mawasak ang barko (Jonas 1:4, idinagdag ang pagdidiin).

Pagkatapos nito, may nakita naman akong apat na anghel na nakatayo sa apat na sulok ng daigdig. Pinipigil nila ang apat na hangin upang huwag munang umihip sa lupa, sa dagat o sa alinmang punongkahoy (Pah. 7:1).

Malinaw na makapagsisimula ng malalakas na hangin ang Diyos at mapapatigil Niya ang mga ito. [6]

Sa buong Biblia, may iisa lang na kasulatan na kumikilala kay Satanas sa pagpapadala ng hangin. Ito ay noong pinapahirapan si Job, nang iniulat ng isang mensahero sa kanya: “Hinampas ng napakalakas na hangin ang bahay at bumagsak. Nabagsakan po sila at namatay lahat” (Job 1:19).

Sa pagbasa ng unang kabanata ng Job, alam natin na si Satanas ang may kagagawan ng kamalasan ni Job. Nguni’t huwag nating kalimutan na walang magagawa si Satanas upang saktan si Job o mga anak niya nang walang pahintulot ang Diyos. Kaya, muli, nakikikita natin na ang Diyos ang pinakamakapangyarihan sa hangin.

Ang Unos sa Galilea (The Gale on Galilee)

Paano iyong “napakabangis na unos” na sumalakay kay Jesus at Kanyang mga alagad nang minsan ay namamangka sila sa ibayo ng Dagat ng Galilea? Talagang maaaring si Satanas ang may kagagawan ng bagyong iyon, dahil kailanman ay hindi magpapadala ng hangin ang Diyos na magpapataob ng bangkang kinalululanan ng mismong Anak Niya. “Ang isang kahariang hinati sa kanyang sarili ay babagsak,” kaya bakit magpapadala ang Diyos na maaaring makasakit kay Jesus at sa labindalawang alagad?

Maiinam na argument ito, nguni’t saglit tayong magmuni-muni. Kung hindi ipinadala ng Diyos ang bagyo at si Satanas ang nagpadala, kailangan nating tanggapin na pinayagan ng Diyos si Satanas na ipadala ito. Kaya kailangan pa ring sagutin ang tanong: Bakit papayagan ng Diyos si Satanas na magpadala ng bagyong maaaring makasakit kay Jesus at sa labindalawa?

May sagot ba? Marahil ay tinuturuan ng Diyos ang mga alagad ng tungkol sa pananampalataya. Marahil ay sinusubukan Niya sila. Marahil ay sinusubukan Niya si Jesus, at “tinukso Siya sa lahat ng paraan, subali’t kailanma’y hindi Siya nagkasala” (Heb. 4:15). Upang ganap na masubok, kailangang magkaroon ng pagkakataon si Jesus na matakot. Marahil ay nais ng Diyos na purihin si Jesus. Marahil ay nais ng Diyos na gawin lahat ng nabanggit.

Dinala ng Diyos ang mga anak ng Israel sa gilid ng Pulang Dagat kahit alam Niyang matutupok na sila ng papalapit na hukbo ng hari. Nguni’t hindi ba dinadala ng Diyos doon ang mga Israelita? Kung gayon, hindi ba kinakalaban Niya ang Sarili sa pagdadala sa kanila kung saan sila’y papatayin? Hindi ba ito halimbawa ng Is this not an example of a “isang kahariang hinati sa kanyang sarili”?

Hindi, dahil walang intensyon ang Diyos na papayagan mapatay ang mga Israelita. At wala rin Siyang intensyon, sa pagpapadala o pagpapahintulot kay Satanas na gumawa ng unos sa Dagat ng Galilea, o palulunurin si Jesus at ang labindalawa.

Gayumpaman, hindi sinasabi ng Biblia na ipinadala ni Satanas ang unos na iyon sa sent that gale on the Dagat ng Galilea, at hindi rin nito sinasabing ang Diyos ang gumawa niyon. Sinasabi ng ilan na si Satanas ang gumawa niyon dahil nagalit si Jesus dahil doon. Maaari, nguni’t hindi ito saradong argumento. Hindi pinagalitan ni Jesus ang Diyos—Nagalit Siya sa hangin. Pihong ganoon din ang ginawa ng Diyos Ama. Ibig sabihin, maaari Niyang palakasin ang hangin sa isang salita, at pahintuin ito ng galit. Dahil lang sa pinagalitan ni Jesus ang unos ay hindi patunay na kagagawan ito ni Satanas.

Muli, hindi natin dapat ibatay ang ating buong teolohiya sa isang bersong hindi nagpapatunay ng anuman. Binanggit ko na ang maraming kasulatang nagpapatunay na makapangyarihan ang Diyos sa hangin, at kadalasan ay kinikilalang Siya ang nagpadala nito. Ang pangunahing punto ko ay si Satanas, kahit naturingang “diyos ng sanlibutang ito,” ay walang malayang pamamahala sa hangin o karapatang gumawa ng unos kailanman o saanman niya gusto.

Kung gayon, kapag nagkakaroon ng bagyo, hindi natin dapat tingnan na walang pamamahala rito ang Diyos, isang bagay na nais Niyang patigilin nguni’t hindi Niya kaya. Ang paggalit ni Jesus sa unos sa Dagat ng Galilea ay sapat nang patunay na mapapatigil ng Diyos ang bagyo kung nais Niya.

At kung nagpapadala ang Diyos (o nagpapahintulot) ng isang bagyo, maaaring may dahilan Siya, at ang pinakamainam na sagot kung bakit Siya nagpapadala o nagpapahintulot ng bagyong nagdadala ng malawakang pagkasira ay binibigyang-babala at hinahatulan ang mga taong di sumusunod.

Nguni’t Kung Minsan ay Sinasaktan ng Bagyo ang mga Cristiano” (“But Hurricanes Sometimes Harm Christians”)

Nguni’t paano ang mga Cristianong apektado ng natural na kalamidad? Kapag bumagyo, hindi lang nito sinasalanta ang kabahayan ng hindi-Cristiano. Hindi ba’t hindi kasali ang mga Cristiano sa galit ng Diyos dahil sa pagpapakasakit na kamatayan ni Jesus? Kung gayon, paano natin masasabi na ang Diyos ang nasa dulo ng mga natural na kalamidad kung pati mga mismong anak Niya ay masasaktan?

Talagan mahihirap na tanong ito. Nguni’t dapat nating matanto na hindi dadali ang mga kasagutan kung ibabatay natin sa maling palagay na si Satanas ang may kagagawan ng mga natural na kalamidad. Kung si Satanas ang may kagagawan ng lahat ng natural na kalamidad, bakit pinapayagan siya ng Diyos na gumawa ng mga bagay na maaaring makasakait sa mismong anak ng Diyos? Pareho pa ring problema ang ating hinaharap.

Malinaw na ihinahayag ng Biblia na ang mga kay Cristo ay “hindi pinili upang parusahan” (1 Tes. 5:9). Gayundin, sinasabi ng Biblia na “mananatili ang poot ng Diyos” sa hindi sumusunod sa Anak (Jn. 3:36). Nguni’t paano mananatili ang poot sa mga di ligtas na hindi maaapektuhan ang mga ligtas, kung nananahan ang mga ligtas kasama ng mga di ligtas? Ang sagot ay, minsan ay hindi maaari, at kailangan nating tanggapin iyan.

Sa mga araw ng exodo, lahat ng mga Israelita ay magkasaman nananahan sa isang lugar, at hindi sila sinalanta ng mga salot na ipinadala ngDiyos bilang paghatol sa mga Egipcio (tingnan ang Exo. 8:22-23; 9:3-7; 24-26; 12:23). Nguni’t tayo, nananahan at nagtatrabaho tayo kasama ang mga “Egipcio.” Kung hahatulan sila ng Diyos sa pamamagitan ng isang natural na kalamidad, paano tayo makakatakas?

Ang takas ay talagang siyang pangunahing salita sa pag-intindi ng sagot sa tanong na ito. Bagama’t natakasan ni Noe ang ganap na poot ng Diyos nang binaha ng Diyos ang lupa, grabe pa rin siyang naapektuhan, dahil kinailangan niyang magpakahirap sa pagtatayo ng arka at manatili doon nang isang taon kasama ang mababahong hayop. (Kaugnay rito, kapwa Luma at Bagong Tipan ay kumikilala sa Diyos dahil sa baha ni Noe, hindi si Satanas; tingnan ang Gen. 6:17; 2 Pet. 2:5).

Itinakas ni Lot ang kanyang buhay nang hatulan ng Diyos ang Sodom at Gomorrah, nguni’t nawal pa rin niya ang lahat sa pagsira ng apoy at asero. Ang paghatol ng Diyos sa mga masamang tao ay nakaapekto sa isang matuwid na tao. Sa maraming taong di pa dumarating, nagbigay na ng babala si Jesus sa mga mananampalataya sa Jerusalem na tumakas kapag nakita nilang napapaligiran ng hukbo ang kanilang lunsod, dahil iyon ay mga “araw ng pagpaparusa” (Luke 21:22-23)—malinaw na ipinapakita ang mapoot na layunin ng Diyos sa pagpapahintulob ng mga Romano sa Jerusalem noong 70 A.D. Purihin ang Diyos na nakatakas ang mga Cristianong nakinig sa babala ni Cristo, bagamaa’t nawala pa rin nila ang kailangan nilang iwan sa Jerusalem.

Sa tatlo sa mga nabanggit na halimbawa, makikita natin na ang mga anak ng Diyos ay maghihirap nang bahagya kapag mahatulan ang mga masasama. Kaya hindi natin maipapalagay na hindi kagagawan ng Diyos ang mga natural na kalamidad dahil kung minsan ay naaapektuhan ang mga Cristiano.

Kaya Ano Ang Ating Gagawin? (What Then Shall We Do?)

Nananahan tayo sa isang sanlibutang isinumpa ng Diyos, isang sanlibutang laging nakakaranas ng parusa ng Diyos. Isinulat ni Pablo, “nahahayag [hindi maihahayag]mula sa langit ang poot ng Diyos laban sa lahat ng kalapastanganan at kasamaan ng mga taong dahil mismo sa kanilang kasamaan ay hinahadlangan ang katotohanan” (Ro. 1:18). Tulad ng mga nananahan kasama ang isang masamang, isinujmpa-ng-Diyos na sanlibutan, hindi natin ganap na matatakasan ang epekto ng poot ng Diyos dito, kahit na hindi tayo ang puntirya ng poot na iyon.

Dahil dito, ano ang ating gagawin? Una, kailangan nating magtiwala sa Diyos. Isinu,at ni Jeremias:

Mapalad ang mga taong nagtitiwala kay Yahweh, pagpapalain ang umaasa sa Kanya. Katulad niya’y isang punongkahoy na nakatanim sa tabi ng batisan; ang mga ugat ay patungo sa tubig; hindi ito manganganib kahit dumating ang tag-init, sapagka’t mananatiling luntian ang mga dahon nito, kahit hindi umulan ay wala itong aalalahanin; patuloy pa rin itong mamumunga (Jer. 17:7-8).

Pansinin na hindi sinabi ni Jeremias na ang taong nagtitiwala sa Panginoon ay hindi kailanman mahaharap sa tagtuyot. Hindi, kapag ang init ng taggutom ay darating, ang taong nagtitiwala sa Panginoon ay parang isang punong patutungo sa tubig ang ugat. May isa pa siyang pagkukunan, maging ang sanlibutan ay nanlulupaypay. Ang kuwento ni Eliseo na pinakakain ng mga uwak sa taggutom sa Israel ang maaalalang halimbawa (tingnan ang 1 Ha. 17:1-6). Tinukoy ni David ang mga matuwid, “Kahit na sumapit ang paghihikahos, di daranasin ang pagdarahop” (Awit 37:19).

Nguni’t hindi ba’t kagagawan ng diyablo ang taggutom? Hindi, ayon sa Kasulatan. Lagi itong pinananagutan ng Diyos, at ang taggutom ay laging itinuturing bilang kinalabasan ng Kanyang poot sa mga nararapat na tao. Halimbawa:

Kaya ito ang sabi ni Yahweh: “Paparusahan ko sila! Mapapatay sa digmaan ang kanilang kabataang lalaki; mamamatay sa gutom ang kanilang maliliit na anak” (Jer. 11:22, idinagdag ang pagdidiin).

Padadalhan ko sila ng digmaan, taggutom, at salot, at matutulad sila sa mga igos na bulok kaya’t hindi na makakain” (Jer. 29:17).

“Anak ng tao, kapag ang isang bayan ay hindi naging tapat sa Akin, paparusahan ko sila, at babawasan ang kanilang pagkain. Padadalhan ko sila ng taggutom hanggang sa mamatay ang mga tao, pati hayop…” (Eze. 14:13, idinagdag ang pagdidiin).

“Umasa kayong aani ng masagana nguni’t kayo’y nabigo. At ang kaunting ani na iniuwi ninyo ay Akin pang isinambulat. Ginawa Ko iyan sa inyo sapagka’t abalang-abala kayo sa pagpapaganda ng inyong mga bahay samantalang ang Templo na Aking tahanan ay pinabyaan ninyong wasak. Iyan ang dahilan kaya kahit hamog ay hindi kayo napapatakan, at ang inyong mga pananim ay hindi lumalago. Matinding tagtuyot ang ipinararanas Ko sa buong lupain: sa mga kabukiran at kaburulan, sa mga inaning butil, sa mga bagong alak sa lahat ng ani, sa lahat ng tao at hayop, at sa lahat ng pinagpaguran ninyo” (Hag. 1:9-11, idinagdag ang pagdidiin).

Sa pang-apat na halimbawa sa itaas, mababasa natin na nasisi ang mga Israelita sa tagtuyot dahil sa kanilang kasalanan, nguni’t inako pa rin ng Diyos ang pagpapadala dito. [7]

Kung nagpapadala ang Diyos ng isang taggutom sa masasamang tao, at nagkataong kasama natin ang mga iyon, dapat tayong magtiwala na ipaglalaan Niya tayo ng ating kailangan. Pinatotohanan ni Pablo na hindi tayo mahihiwalay ng taggutom sa pag-big ni Cristo!: “Sino ang makapaghihiwalay sa atin sa pag-ibig ni Cristo? Ang kaguluhan kaya? Ang kapighatian, pag-uusig, pagkagutom, kahirapan, panganib o kamatayan?” (Ro. 8:35, idinagdag ang pagdidiin). Pansinin na hindi sinabi ni Pablo na kailanman ay hindi haharapin ng mga Cristiano ang isang taggutom, kundi ipinahiwatig na maaari, bagama’t siya na mag-aaral ng Kasulatan, ang nakakaalam na ang mga taggutom ay maipapadala ng Diyos upang hatulan ang masasama.

Pagsunod at Karunungan (Obedience and Wisdom)

Pangalawa, dapat tayong sumunod at gumamit ng makadiyos na karunungan upang mahadlangan ang pagkahuli sa poot ng Diyos na nakatutok sa sanlibutan. Kailangan ni Noe na itayo ang kanyang arka, kailangang tumakas ni Lot sa kabundukan, kailangan ng mga Cristiano sa Jerusalem na umalis sa kanilang lunsod; lahat nang ito ay kailangang sumunod sa Diyos upang huwag mahuli ng Kanyang paghatol sa masasama.

Kung nakatira ako sa laging binabagyong lugar, magtatayo ako ng matibay na bahay na hindi babagsak o isang murang bahay na madaling palitan! At mananalangin ako. Bawa’t Cristiano ay dapat manalangin at manatiling sensitibo sa Isang ipinangako ni Jesus na “magpapahayag sa inyo ng mangyayari sa hinaharap” (Jn. 16:13) upang mahadlangan niya ang poot ng Diyos sa sanlibutan.

Mababasa natin sa Gawa 11 ng propetang Agabo na nagbabala sa atin ng mangyayaring taggutom na maaaring makapinsala sa mga Cristianong nakatira sa Judea. Pagkatapos niyan, isang handog ang natanggap nina Pablo at Bernabe bilang tulong sa kanila (tingnan ang Gw.11:28-30).

Mangyayari ba ang ganito ngayon? Talaga, dahil hindi nagbago ang Espiritu Santo, ni nagbago ang pag-ibig ng Diyos. Nguni’t sa malas ay, ang ilan sa katawan ni Cristo ay hindi bukas sa mga kaloob at pagpaparamdam ng Espiritu Santo, kung gayon, dahil “hinahadlangan nila ang Espiritu,” (1 Tes. 5:19) winawala nila ang ilan sa kainaman ng Diyos.

Sa kanyang talaan ng buhay, ang nakaraang pangulo at tagatatag ng Full Gospel Businessmen, si Demos Shakarian, inaalala niya kung paano nakipag-usap ang Diyos sa isang batang-propetang hindi nakakabasa at nakakasulat sa mga Cristianong nakatira sa Armenia sa katapusan ng1800’s. Binalaan niya sila sa isang darating na holocaust, at dahil dito, libu-libong Cristianong Pentecostal na naniniwala sa higit-sa karaniwang pagpaparamdam ay umalis sa bansa, pati na ang mga ninuno ni Shakarian. Pagkaraan ng maikling panahon, isang pagsalakay ng Turko sa Armenia ang nagresulta sa pagpatay sa higit sa isang milyong Armeniano, pati na ang mga Cristianong tumangging sumunod sa babala ng Diyos.

Pagiging marunong ang manatiling bukas sa Espiritu Santo at sumunod sa Diyos, kung hindi, maaaring makaranas tayo ng poot ng Diyos na talagang ayaw Niyang maranasan natin. Minsan ay sinabihan ni Eliseo ang isang babae: “Umalis kayo rito at mangibang-bayan sapagka’t sinabi ni Yahweh na magkakaroon ng taggutom dito sa loob ng pitong taon” (2 Ha. 8:1). Paano kung hindi nakinig ang babaing iyon sa propeta?

Sa aklat ng Pahayag mababasa natin ang isang interesanteng babala sa mga tao ng Diyos upang umalis sa “Babilonia” at mahatulan sila ng Diyos dahilan sa kanya:

“Narinig ko mula sa langit ang isa pang tinig na nagsasabi,Umalis ka sa Babilonia, bayan ko! Huwag kang makibahagi sa kanyang mga kasalanan, upang hindi ka maparusahang kasama niya! Sapagka’t abot na hanggang langit ang mga kasalanan niya, at hindi nalilimutan ng Diyos ang kanyang kasamaan….Dahil dito, sabay-sabay na daragsa sa kanya ang mga salot sa loob ng isang araw: sakit, dalamhati at taggutom; at tutupukin siya ng apoy. Sapagka’t makapangyarihan ang Panginoong Diyos na humahatol sa kanya.” (Pah. 18:4-5,8, idinagdag ang pagdidiin).

Sa pagbubuod, ang Diyos ang makapangyarihan sa panahon at natural na kalamidad. Paulit-ulit Niyang pinatunayan ang Kanyang sarili bilang Panginoon ng kalikasan sa Biblia, mula sa pagbibigay Niya ng apatnapung araw na ulan sa kapanahunan ni Noe, hanggang sa pagpapaulan Niya ng yelo pati na ang pagpapadala ng natural na mga salot sa kaaway ng Israel, sa pagpapalaki ng hangin laban sa bangka ni Jonas, sa galit Niya sa bagyo sa Dagat ng Galilea. Siya , tulad ng sinabi ni Jesus, ay “Panginoon ng langit at lupa” (Matt. 11:25). Para sa karagdagang ispesipikong katunayan sa kasulatan ng pagiging Panginoon ng Diyos sa kalikasan, tingnan ang Jos. 10:11; Job 38:22-38; Jer. 5:24; 10:13; 31:35; Awit 78:45-49; 105:16; 107:33-37; 135:6-7; 147:7-8,15-18; Mt. 5:45; Gw. 14:17.

Ilang Katanungang Sinagot (A Few Questions Answered)

Kung hinahatulan ng Diyos ang mga tao sa pamamagitan ng taggutom, baha, at lindol, mali ba para sa atin, bilang kinatawan ng Diyos, na tulungan at paginhawahin ang mga pinaparusahan ng Diyos?

Hindi, talagang hindi. Dapat nating matanto na mahal ng Diyos ang lahat, kahit mga taong hinahatulan Niya. Kahit pambihira sa ating pandinig, ang Kanyang paghatol sa pamamagitan ng mga natural na kalamidad ay talagang pagpapakita ng Kanyang pag-ibig. Paano nangyari iyan? Sa pamamagitan ng paghihirap na sanhi ng mga kalamidad, binabalaan ng Diyos ang mga taong mahal Niya na Siya ay banal at mapanghusga, at may kalalabasan ang pagkakasala. Pinapayagan ng Diyos ang paghihirap dito sa lupa upang tulungang gumising ang mga tao at makita ang pangangailangan nila ng isang—nang saganon ay matakasan nila ang lawa ng apoy. Iyan ay pag-ibig!

Basta’t humihinga pa ang mga tao, ipinapakita pa rin ng Diyos ang habag na di nararapat sa kanila at may panahon upang sila’y magsisi. Sa pamamagitan ng ating pakikiramay at tulong, maipapakita natin ang pag-ibig ng Diyos sa mga taong

nakakaranas ng Kanyang makalupang poot, nguni’t maaaring maligtas mula sa Kanyang walang-hanggang poot. Ang mga natural na kalamidad ay pagkakataon upang abutin ang sanlibutang sanhi ng kamatayan ni Jesus.

Hindi ba’t ang pag-abot sa mga tao sa pamamagitan ng magandang balita ang pinakamahalagang bagay sa buhay na ito? Kapag may perspektibo tayong walang-hanggan, ang pagdurusa ng mga nahuli ng natural na kalamidad ay walang binatbat kumpara sa pagdurusa ng mga maitatapon sa lawa ng apoy.

Isang katotohanan na karaniwang nagiging mapagtanggap ang mga tao sa magandang balita kapag sila’y nagdurusa. Maraming halimbawa sa Biblia ng ganitong penomenon, mula sa pagsisisi ng Israel sa panahong ng opresyon ng nakapaligid na mga bansa, hanggang sa kuwento ni Jesus tungkol sa anak na nawala at muling bumalik. Kailangang tingnan ng mga Cristiano ang mga natural na kalamidad bilang panahong ang ani ay napakahinog.

Sabihin Natin ang Katotohanan (Let’s Tell the Truth)

Nguni’t ano ang magiging mensahe natin sa mga sagsisimulang muli pagkatapos ng bagyo o lindol? Paano tayo sasagot kung hihingi sila ng kasagutang teolohikal sa kanilang mahigpit na kalagayan? Maging tapat tayo sa itinuturo ng Biblia, at sabihin sa mga tao na banal ang Diyos at may kalalabasan ang kanilang pagkakasala. Sabihin natin sa kanila na ang mabangis na ugong ng bagyo ay maliit lamang na pagpaparamdam ng kapangyarihang taglay ng makapangyarihan Diyos, at ang takot na naramdaman nila habang umuuga ang kanilang bahay ay walang binatbat sa takot na gagapi sa kanila habang ihinahagis sila sa impiyerno. At sabihin natin sa kanila na kahit na karapat-dapat tayong itapon sa impiyerno, mahabaging binibigyan tayo ng Diyos ng panahon upang magsisi at maniwala kay Jesus, na sa pamamamagitan Niya ay maliligtas tayo sa poot ng Diyos.

“Nguni’t hindi natin dapat takutin ang mga tao tungkol sa Diyos, ‘di ba?” tanong ng iba. Ang sagot ay makikita sa Kasulatan: “Ang paggalang at pagsunod kay Yahweh ang simula ng karunungan” (Kaw. 1:7). Hangga’t hindi kinatatakutan ng mga tao ang Diyos, wala talaga silang alam.

Paano Kung Magalit ang mga Tao sa Diyos? (What if People Become Angry With God?)

Nguni’t hindi ba magagalit ang mga tao sa Diyos dahil sa kanilang? Marahil ay magagalit sila, nguni’t kailangang marahang tulungan natin silang makita ang kanilang pagmamalaki. Walang may karapatang magreklamo sa Diyos sa pagtrato Niya sa kanila, dahil lahat tayo ay karapat-dapat itapon sa impiyerno noon pa man. Sa halip na isumpa ang Diyos dahil sa kanilang sinapit, dapat nila Siyang purihin dahil sa lubhang iniibig Niya sila upang bigyang-babala. May karapatan ang Diyos upang balewalain ang lahat, at iwanan silang sundin ang kanilang makasariling landas patungong impiyerno. Nguni’t mahal ng Diyos ang mga tao at tinatawag Niya sila araw-araw. Marahan Niya silang tinatawag sa pamamagitan ng pamumulaklak ng mga punong mansanas, mga awit ng mga ibon, ang karangyaan ng mga bundok, at ang pangunguti-kutitap ng sanlaksang bituin. Tinatawag Niya sila sa pamamagitan ng kanilang konsensya, sa pamamagitan ng Kanyang katawan sa iglesia, at sa pamamagitan ng Kanyang Espiritu Santo. Nguni’t binabalewala nila ang tawag Niya.

Tunay na hindi kalooban ng Diyos na magdusa ang mga tao, nguni’t kung magpatuloy sa pagbalewala sa Kanya, sapat ang pag-ibig Niya upang gamitin ang higit ng mahigpit na paraan upang makuha ang kanilang atensyon. Mga bagyo, lindol, baha at taggutom ang ilan sa mga mahigpit na paraang iyon. Umaasa ang Diyos na ang mga naturang kalamidad ang magpakumbaba sa mga tao, at gisingin ang kanilang pandama.

Hindi ba Makatarungan ang Diyos sa Kanyang Paghatol? (Is God Unfair in His Judgment?)

Kapag titingnan natin ang Diyos at ang ating mundo mula sa biblikal na perspektiba, doon at doon lang tayo nag-iisip nang tama. Ang biblikal na perspektiba ay karapat-dapat sa lahat ang poot ng Diyos, nguni’t mahabagin ang Diyos. Kapag sinasabi ng mga nagdurusang tao na higit na mabuting pagtrato mula sa Diyos ang nararapat sa kanila, siguradong dumadaing Siya. Lahat ay tumatanggap ng higit pang habag kaysa nararapat sa kanila.

Sa pag-ayon sa temang ito, minsan nagkomento si Jesus sa dalawang kontemporanyong kalamidad. Mababasa natin sa ebanghelyo ni Lucas:

Dumating noon ang ilang tao at ibinalita kay Jesus na ipinapatay ni Pilato ang ilang mga taga-Galilea habang ang mga ito’y naghahandog sa Diyos. Sinabi Niya sa kanila, “Akala ba ninyo, dahil sa sinapit nilang iyon, higit silang masama kaysa sa ibang mga taga-Galilea? Hindi! Nguni’t sinasabi Ko sa inyo, malibang magsisi kayo’t talikuran ang inyong mga kasalanan, mapapahamak din kayong lahat. At ang labing-walong namatay nang mabagsakan ng tore ng Siloe, sa akala ba ninyo’y higit silang makasalanan kaysa sa ibang naninirahan sa Jerusalem? Hindi! Nguni’t sinasabi Ko sa inyo, malibang magsisi kayo’t talikuran ang inyong mga kasalanan, mapapahamak din kayong tulad” (Lu. 13:1-5).

Hindi masasabi ng mga taga-Galileang namatay sa kamay ni Pilato na , “Hindi makatarungan ang pagtrato ng Diyos sa amin dahil hindi Niya kami iniligtas sa kamay ni Pilato!” hindi, makasalanan silang nararapat mamatay. At, ayon kay Jesus, ang mga nabuhay na taga-Galilea ay magkakamaling magpalagay na hindi sila nagkasalang tulad ng mga kapitbahay nilang napatay. Hindi nila nakuha ang higit na pabor mula sa Diyos—nabigyan sila ng higit na habag.

Malinaw ang mensahe ni Cristo: “Lahat kayo ay makasalanan. May kalalabasan ang kasalanan. Sa ngayon, buhay kayo dahil sa habag ng Diyos. Kaya magsisi kayo bago mahuli rin ang lahat para sa inyo.”

Tinapos ni Jesus ang Kanyang komentaryo sa mga trahedyang iyon sa pamamagitan ng talinhaga tungkol sa habag ng Diyos:

Sinabi pa sa kanila ni Jesus ang talinhagang ito. “May isang taong may tanim na puno ng igos sa kanyang ubasan. Minsan, tiningnan niya kung may bunga ang puno, nguni’t wala siyang nakita. Dahil dito, sinabi niya sa tagapag-alaga ng ubasan, ‘Tatlong taon na akong pumaparito at naghahanap ng bunga sa punong ito, nguni’t wala akong makita. Putulin mo na’t nakakasikip lang iyan!’ nguni’t sumagot ang tagapag-alaga, ‘Huwag po muna nating putuling ngayon. Huhukayan kop o ang palibot at lalagyan ng pataba, baka sakaling mamunga na sa susunod na taon. Kung hindi pa, saka po ninyo ipaputol.’” (Lu. 13:6-9).

Ito ang inilarawang katarungan at habag ng Diyos. Isinisigaw ng katarungan ng Diyos, “Putulin ang walang-silbing puno!” nguni’t nagmamakaawa ang Kanyang habag, “Hindi, bigyan pa ito ng panahon upang magbunga.”

Parang punong iyon ang bawa’t taong walang Cristo.

Mapapagalitan ba Natin ang mga Bagyo at Baha? (Can We Rebuke Hurricanes and Floods?)

Isang pangwakas na tanong tungkol sa mga natural na kalamidad: totoo bang kung sapat ang ating pananampalataya, mapapagalitan natin at mapigil ang pagdating ng mga kalamidad?

Ang pagkakaroon ng pananampalataya ay nangangahulugang maniwala sa ibinunyag na kalooban ng Diyos. Kung gayon, kailangang maitatag ang pananampalataya sa sariling salita ng Diyos, kung hindi, hindi ito tunay na pananampalataya, kundi pag-asa o pagpapalagay. Walang nakasulat si Biblia na pinangangakuan tayo ng Diyos na mapapagalitan natin at mapapakalma ang mga bagyo, kaya walang paraan upang magkaroon ng pananampalatayang magawa ito (bukod sa makapangyarihang pagkakaloob ng Diyos sa taong iyon ng pananampalataya).

Dadagdagan ko ang paliwanag. Ang tanging paraan upang magkaroon ng pananampalatayang mapagalitan ang isang bagyo ay kung sigurado ang tao na ayaw ng Diyos na dumating ang bagyo sa isang tanging lugar. Tulad ng natutuhan natin sa Kasulatan, ang Diyos ang siyang namamahala sa hangin at kung gayon, Siya ang may kagagawan ng mga bagyo. Kung gayon, imposible para sa isang tao na magkaroon ng matibay na pananampalatayang mapipigil niya ang bagyo kung mismong ang Diyos ang nag-utos nito! Ang tanging eksepsyon ay kung magbago ng isip ang Diyos tungkol sa bagyo, na maaaring gawin Niya bilang tugon sa panalangin ng isang tao na mahabag Siya, o tugon sa pagsisisi ng mga taong hahatulan na sana Niya (maaalala natin ang kuwento ng Nineveh sa kapanahunan ni Jonas bilang halimbawa) Nguni’t kahit magbago ng isip ang Diyos, wala pa ring pananampalataya ang isang tao upang pagalitan at pakalmahin ang isang bagyo maliban kung alam ng taong iyon na nagbago ng isip ang Diyos at alam din niya na nais ng Diyos na pagalitan at pakalmahin ang bagyo.

Ang tanging taong nagalit at nakapagpakalma ng malakas na hangin ay si Jesus. Ang tanging paraang magawa ito ay kung binigyan tayo ng “kaloob na pananampalataya” ng Diyos, (o ang kaloob ng minsa’y tinatawag na “tanging pananampalataya”), isa sa siyam na kaloob ng Espiritu na nakatala sa 1 Corinto 12:7-11. Tulad ng lahat ng mga kaloob ng Espiritu, umiiral ang kaloob na pananampalataya hindi dahil kalooban natin, kundi kalooban lamang ng Espiritu (tingnan ang 1 Cor. 12:11). Kung gayon, maliban kung binigyan ka ng Diyos ng tanging pananampalataya upang pagalitan ang darating na bagyo, huwag kang manatili sa daanan nito, at ipalagay na kumikilos ka ayon sa pananampalataya. Kailangan kang umalis! Iminumungkahi ko rin na manalangin para sa pagkakandili ng Diyos, at hingin ang habag Niya sa mga taong hahatulan Niya, upang iligtas ang kanilang buhay at nang sa ganon ay magkaroon sila ng panahong magsisi.

Pansinin na nang papunta si Pablo sa Roma sa isang bapor na dalawang linggong pinaaandar ng malalakas na hangin, hindi niya pinakalma ito sa galit (tingnan ang Gw. 27:14-44). Ang dahilan ay hindi niya kaya. Pansinin din na nahabag ang Diyos sa lahat ng nakasakay doon, at lahat ng 276 ay nakaligtas sa pagkasira ng bapor (tingnan ang Gw. 4, 34, 44). Nais kong isiping nahabag sa kanila ang Diyos dahil nanalangin si Pablo na kahabagan sila.

 

---

[1] Dalawang posibleng pagtutol na nasagot: (1) Binabanggit ni Judas ang alitan nina Miguel at Satanas tungkol sa katawan ni Moises, nguni’t walang banggit sa talagang laban. Katunayan, sinasabi sa atin ni Judas na “hindi susubukan ni Miguel na hamunin siya [Satanas], kundi sinabi niya, ‘Parusahan ka nawa ng Panginoon’” (Ju. 1:9). (2) Nang paligiran si Eliseo at kanyang tagasilbi ng isang hukbong Syria sa lunsod ng Dothan, nanalangin si Eliseo upang buksan ng Diyos ang mata ng kanyang alipin (2 Ha.6:15-17). Pagkatapos niyon, nakakita ang alipin niya ng “mga kabayo at karwaheng nagliliyab” na ipinapalagay nating may nakasakay at okupado ng hukbo ng mga anghel sa espiritwal na lupain. Nguni’t hindi ito tunay na indikasyon na ang mga naturang anghel ay kasali sa isang labanan kasama ang mga anghel ng demonyo. Kung minsan ginagamit ng Diyos ang mga anghel upang ipatupad ang galit Niya sa mga masasamang tao, ang halimbawa nito’y ang pagpatay ng 185,000 na sundalong Assyrian ng isang anghel, na naitala sa 2 Ha. 19:35.

[2] Tingnan, halimbawa, ang Mt. 1:20; 2:13,19; 4:11; Luke 1:11-20, 26-38.

[3] Patunay din ang buong pahayag na ito na “hindi pinagbuksan ni Job ng pinto si Satanas kahit matindi ang takot niya,” isang mitong pinaniniwalaan ng ilan. Sinabi mismo ng Diyos kay Satanas tungkol kay Job sa 2:3: “Wala siyang [Job] katulad sa daigdig. Mabuti siyang tao, sumasamba sa akin, at umiiwas sa masamang gawain. Hinimok mo akong pinsalain siya kahit walang sapat na dahilan” (idinagdag ang pagdidiin). Tinatalakay ko ito nang masinsinan sa libro kong, God’s Tests, pp. 175-181, na mababasa rin sa Ingles sa ating website (www.shepherdserve.org).

[4] Tingnan din ang 1 Corinto 10:13, na nagpapakitang nililimitahan ng Diyos an gating pagkatukso, na ibig sabihin ay nililimitahan Niya ang tumutukso.

[5] Ibig sabihin ba nito na huwag nating ipanalangin ang mga pinuno ng gobyerno, o bumoto sa eleksiyon, dahil alam nating pinararangalan ng Diyos ang sinumang naisin Niya na mamahala sa atin? Hindi, sa isang demokrasya, nandoon na ang galit ng Diyos. Mapapasaatin ang sinumang iboboto natin, at karaniwan, pinipili ng mga masasamang tao ang kapwa masasamang tao. Dahil dito, kailangang bumoto ang mga matuwid. Dagdag pa, sa kapwa Luma at Bagong Tipan, sinasabihan tayong ipanalangin ang mga pinuno ng ating gobyerno (Jer. 29:7; 1 Tim. 2:1-4), na nagpapakitang maiimpluwensiyahan natin ang Diyos dahil itinatakda Niya kung sino ang mahahalal. Dahil ang hatol ng Diyos ay dumarating sa pamamagitan ng masasamang pinuno ng gobyerno, at dahil karamihan sa mga bansa ay nangangailangan ng paghatol, maipapanalangin natin at makukuha ang Kanyang habag, upang hindi makuha ng ating natatanging bansa ang lahat ng marapat dito.

[6] Ang ilang kasulatang nagpapatunay na ang Diyos ang namamahala sa hangin ay: Gen. 8:11; Exo. 10:13,19; 14:21; 15:10; Bil. 11:31; Awit. 48:7; 78:76; 135:7; 147:18; 148:8; Isa. 11:15; 27:8; Jer. 10:13; 51:16; Eze. 13:11,13; Amos 4:9,13; Jon. 4:8; Hag. 2:17. Sa karamihan sa mga halimbawang ito, ginamit ng Diyos ang hangin bilang paraan ng paghatol.

[7] Para sa karagdagang sanggunian sa taggutom na kagagawan ng Diyos, tingnan ang Deut. 32:23-24; 2 Sam. 21:1; 24:12-13; 2 Kin. 8:1; Awit 105:16; Is. 14:30; Jer. 14:12,15-16; 16:3-4; 24:10; 27:8; 34:17; 42:17; 44:12-13; Eze. 5:12,16-17; 6:12; 12:16; 14:21; 36:29; Rev. 6:8; 18:8). Sabi mismo ni Jesus na ang Diyos ay “nagpapadala ng ulan sa matuwid at hindi matuwid” (Mt. 5:45). Hawak ng Diyos ang ulan.

Ipagpapatuloy natin ang sinasabi ng kabanatang ito sa pagtingin sa karagdagang mali nguni’t popular na katuruan tungkol kay Satanas at espiritwal na paghahamok. Sa kongklusyon, titingnan natin ang talagang sinasabi ng Kasulatan tungkol sa espiritwal na paghahamok na kailangang gawin ng bawa’t mananampalataya.

Mito #5: Mabubuwag natin ang mga muog ng demonyo sa himpapawid sa pamamagitan ng espiritwal na paghahamok.” (Myth #5: “We can pull down demonic strongholds in the atmosphere through spiritual warfare.”)

Walang dudang, ayon sa Kasulatan, namamahala si Satanas sa herarkiya ng masasamang espiritung nananahan sa himpapawid ng lupa at tinutulungan siya upang pamahalaan ang kaharian ng kadiliman. Ang konseptong may “teritoryo” ang mga masasamang espiritung iyo, na namamahala sa tanging lugar, ay nilalaman din ng Biblia (tingnan ang Dan.10:13, 20-21; Mc. 5:9-10). Nasa kasulatan din na may kapangyarihan ang mga Cristiano upang magpalayas ng demonyo ng ibang tao at may tungkuling labanan ang diyablo (tingnan ang Mc.16:17; Jas. 4:7; 1 Ped. 5:8-9). Nguni’t maibabagsak ba ng mga Cristiano ang masasamang espiritu sa lunsod? Ang sagot ay hindi nila kaya, at ang tangkain ito ay pagsasayang lang ng kanilang oras.

Dahil lang sa kaya nating magpalayas ng demonyo sa ibang tao, huwag nating ipagpalagay na kaya din nating pabagsakin ang masasamang espiritu sa mga lunsod. Maraming halimbawa ng pagpapalayas ng demonyo mula sa mga tao sa mga Ebanghelyo at aklat ng Mga Gawa, nguni’t makakaisip ba kayo ng kahit isang halimbawa sa mga Ebanghelyo o aklat ng Mga Gawa na pinabagsak ng isang tao ang isang masamang espiritung namumuno sa isang lunsod o lugar? Hindi, dahil walang halimbawa nito. Makakaisip ba kayo ng isang pangangaral saanman sa mga sulat tungkol sa inyong tungkuling magpabagsak ng masasamang espiritu mula sa himpapawid? Hindi, dahil walang ganito. Dahil dito wala tayong biblikal na batayan upang paniwalaang makakayanan natin o kailangan nating sumali sa “espiritwal na pakikihamok” laban sa masasamang espiritu sa himpapawid.

Pagpupumilit ng Kahulugan ng mga Talinhaga (Pushing Parables Too Far)

Ang pagbasa ng kahulugang higit sa nais iparating ng Biblia ay isang kamaliang kadalasang ginagawa ng mga Cristiano kapag nagbabasa sila ng mga pahayag na naglalaman ng wikang metaporikal. Isang klasikong halimbawa ng maling pagpapakahulugan ay kung paano ipaliwanag ng marami ang mga salita ni Pablo tungkol sa “pagbubuwag ng mga muog”:

Kung nabubuhay man kami sa mundong ito, hindi naman kami nakikipaglaban ayon sa pamamaraan ng mundong ito. Ang sandatang ginamit namin sa pakikipaglaban ay hindi sandatang makamundo, kundi ang kapangyarihan ng Diyos na nakakapagpabagsak ng mga kuta. Sinisira namin ang mga maling pangangatuwiran, ginagapi namin ang lahat ng pagmamataas laban sa kaalaman tungkol sa Diyos, at binibihag namin ang lahat ng isipan upang matutong sumunod kay Cristo. At kung lubusan na kayong sumusunod, nakahanda kaming parusahan ang lahat ng sumusuway. (2 Cor. 10:3-6).

Ang King James Version, sa halip na sabihing “sinisira namin ang mga maling pangangatuwiran,” ay nagsasabing “binubuwag namin ang mga muog.” Mula sa metaporikal na pariralang ito, isang buong teolohiya ang naitatag upang pangatwiranan ang idea ng “espiritwal na pakikihamok” upang “buwagin ang mga muog” na binubo ng masasamang espiritu sa himpapawid. Nguni’t malinaw na ipinaparating ng New American Standard Version, na ang tinutukoy ni Pablo ay hindi mga masasamang espiritu sa himpapawid, kundi mga muog ng maling paniniwalang nananahan sa isipan ng mga tao. Mga espekulasyon ang sinisira ni Pablo, hindi masasamang espiritu sa matataas na lugar.

Higit pa itong lilinaw habang binabasa natin ang konteksto. Sinabi ni Pablo, “sinisira natin ang mga maling pangangatuwiran at lahat ng pagmamataas laban sa kaalaman tungkol sa Diyos, at binibihag namin ang lahat ng isipan upang matutong sumunod kay Cristo” (idinagdag ang pagdidiin). Ang labanang isinagisag ni Pablo ay labanan ng mga pag-iisip, o ideang salungat sa tunay na pagkilala sa Diyos.

Gamit ang mga sagisag ng military, ipinapaliwanag ni Pablo na nasa labanan tayo, isang labanan para sa isipan ng mga taong naniwala sa mga kasinungalingan ni Satanas. Ang ating pangunahing sandata sa labanang ito ay ang katotohanan, kung kaya isinugo tayong humayo sa buong mundo at ipangaral ang magandang balita, nilulusob ang teritoryo ng mga kaaway dala ang mensaheng magpapalaya ng mga bihag. Ang mga muog na sinisira natin ay yari sa ladrilyo ng kasinungalingang ikinabit ng kanyon ng pandaraya.

Ang Buong Baluti ng Diyos (The Whole Armor of God)

Isa pang pahayag sa mga sulat ni Pablo na madalas ipinapakahulugan nang di tama ay makikita sa Efeso 6:10-17, kung saan binanggit niya ang tungkulin nating isuot ang baluti ng Diyos. Bagama’t tunay na tungkol ito sa paghihirap ng mga Cristiano sa diyablo at masasamang espiritu, walang banggit sa pagpapabagsak ng masasamang espiritu sa mga lunsod. Habang masinsinan nating pinag-aaralan ang pahayag, lumilinaw na ang pangunahing tinutukoy ni Pablo ay ang tungkulin ng bawa’t isa upang labanan ang mga pakana ni Satanas sa sariling buhay sa pamamagitan ng pagpapairal ng katotohanan ng salita ng Diyos.

Sa pagbasa ng tanging pahayag na ito, pansinin din ang litaw na wikang metaporikal. Malinaw na hindi literal ang banggit ni Pablo sa materyal na baluti na isusuot ng mga Cristiano sa kanilang katawan. Bagkus, ang baluting tinutukoy niya ay matalinhaga. Ang mga bahagi ng b aluti ay sumasagisag sa iba-ibang katotohanan sa kasulatan na dapat isuot ng mga Cristiano upang maligtas sila laban sa diyablo at masasamang espiritu. Sa pamamagitan ng pag-alam, paniniwala at pagkilos ayon sa Salita ng Diyos, ang mga Cristiano ay, sa matalinhagang turing, nadadamitan ng nagtatanggol na baluti ng Diyos.

Siyasatin natin ang bawa’t berso ng pahayag na ito sa Efeso, habang tinatanong sa ating sarili, Ano talaga ang nais iparating sa atin ni Pablo?

Ang Pinanggagalingan ng Ating Espiritwal na Lakas (The Source of Our Spiritual Strength)

Una, sinasabi sa atin “magpakatibay kayo sa kalakasang galing sa Panginoon at sa Kanyang dakilang kapangyarihan” (Efe. 6:10). Ang diin ay sa katotohanang huwag nating hugutin ang lakas sa ating sarili kundi sa Diyos. Idiniin ito sa susunod na pahayag ni Pablo: “Gamitin ninyo ang lahat ng kagamitan at sandatang pandigma na kaloob ng Diyos” (Efe. 6:11a). Ito ang baluti ng Diyos, hindi sa atin. Hindi sinasabi ni Pablo na nagusuot mismo ang Diyos ng baluti, kundi kailangan natin ang baluting ibinigay ng Dkiyos sa atin.

Bakit natin kailangan itong baluting ibinigay ng Diyos? Ang sagot ay, “upang mapaglabanan ninyo ang mga pakana ng diyablo” ( Efe. 6:11b). Ang baluting ito ay pang-depensa, hindi gamit pansugod. Hindi ito upang mapabagsak natin ang masasamang espiritu sa mga lunsod; ito ay upang mapaglabanan natin ang mga pakana ni Satanas.

Malalaman natin na may masamang balak ang diyablo upang sugurin tayo, at maliban kung suot natin ang baluting ibinibigay ng Diyos, maaari tayong mapahamak. Pansinin din na tungkulin natin, at hindi tungkulin ng Diyos, na isuot ang baluti.

Magpatuloy tayo:

Sapagka’t hindi tayo nakikipagaban sa mga tao, kundi sa mga pinuno, sa mga maykapangyarihan, at sa mga tagapamahala ng kadilimang umiiral sa sanlibutang ito—ang mga hukbong espiritwal ng kasamaan sa himpapawid (Efe. 6:12).

Dito lubhang malinaw na hindi tinutukoy ni Pablo ang isang pisikal, at materyal na labanan, kundi isang espiritwal na labanan. Nilalabanan natin ang mga binabalak ng iba-ibang ranggo ng masamang espiritung itinatala ni Pablo. Ipinagpapalagay ng karamihan sa mga mambabasa na itinala ni Pablo ang mga masasamang espiritu mula mababa pataas, mga “pinuno” bilang pinakamababa at “mga espiritwal na puwersa ng kasamaan sa mga makalangit na lugar” ang pinakamataas na uri.

Paano natin labanan ang mga espiritwal na nilalang? Ang tanong na iyan ay masasagot sa pamamagitan ng pagtatanong ng, Paano tayo malulusob ng mga espiritwal na nilalang? Ang pangunahing panlusob nila sa atin ay sa pamamagitan ng mga tukso, isip, mungkahi, at ideang sumasalungat sa Salita at kalooban ni Diyos. Kung gayon, ang depensa natin ay ang pag-alam, paniniwala, at pagsunod sa Salita ng Diyos.

Kaya’t isuot ninyo ang kasuotang pandigma na mula sa Diyos. Sa gayon, makalalaban kayo kapag dumating ang masamang araw na sumalakay ang kaaway, upang pagkatapos ng labanan ay matatag pa rin kayong nakatayo (Efe. 6:13).

Pansinin uli na ang layunin ni Pablo ay ihanda tayo upang labanan at hadlangan ang mga paglusob ni Satanas. Ang layunin niya ay hindi upang ihand taong humayo at lumusob kay Satanas at hilahin ang mga masamang espiritu sa himpapawid. Tatlong ulit na sinasabihan tayo ni Pablo sa pahayag na ito na magpakatatag. Depansa ang posisyon natin, hindi opensa.

Katotohanan—Ang Pangunahing Depensa Natin (Truth—Our Primary Defense)

Kaya’t maging handa kayo. Ibigkis sa inyong baywang ang sinturon ng katotohanan (Efe. 6:14a).

Ito ang nagpapatibay ng ating baluti—ang katotohanan. Ano ang katotohanan? Sinabi ni Jesus sa Kanyang Ama, “Ang Iyong salita ang katotohanan” (Jn. 17:17). Hindi tayo matagumpay na magpapakatibay laban kay Satanas hangga’t hindi natin nalalaman ang katotohanan na sasalungat sa kanyang mga kasinungalingan. Napakainam ang pagpapakita nito ni Jesus beautifully sa panunuko sa Kanya sa ilang habang tinutuligsa ang bawa’t mungkahi ni Satanas ng, “Nasusulat.”

Nagpatuloy si Pablo:

At isuot sa dibdib ang baluti ng katuwiran (Efe. 6:14b).

Bilang mga Cristiano, kailangang alam natin ang dalawang uri pagiging matuwid. Una, nabigyan tayo, bilang kaloob, ng katuwiran ni Cristo (tingnan ang 2 Cor. 5:21). Ang matuwid niyang katayuan ang naisalin sa mga naniniwala kay Jesus, na nagpasan ng kanilang kasalanan sa krus. Ang matuwid na katayunang iyon ang nagligtas sa ating sa paghahari ni Satanas.

Pangalawa, kailangan nating mamuhay nang matuwid, sinusunod ang mga utos ni Jesus, at maaaring iyan ang nasa isip ni Pablo tungkol sa baluti ng katuwiran. Sa pagsunod kay Cristo, hindi natin binibigyan ng puwang ang diyablo (tingnan ang Efe. 4:26-27).

Matibay na Pagtayo sa Kasuotan ng Magandang Balita (Firm Footing in Gospel Shoes)

Isuot ninyo ang sandalyas ng pagiging handa sa pangangaral ng Magandang Balita ng kapayapaan (Efe. 6:15)

Ang pag-alam, paniniwala at pagkilos sa katotohanan ng magandang balita ang nagbibigay sa atin ng matibay na pagtayo laban sa mga paglusob ni Satanas. Ang mga isinusuot na sapatos ng mga sundalong Romano ay may tusuk-tusok sa ilalim na nagbibigay ng tibay ng pagkakatayo sa lugar ng labanan. Kung si Jesus ay ating Panginoon, magiging matibay ang ating pagtayo laban sa mga kasinungalingan ni Satanas.

Lagi ninyong gawing panangga ang pananampalataya, na siyang papatay ng lahat ng nagliliyab na palaso ng diyablo (Efe. 6:16).

Pansinin muli ang diin dito ni Pablo ating posturang pandepensa. Hindi niya tinutukoy ang paggamit ng pananampalataya sa Salita ng Diyos upang labanan ang kasinungalingan ni Satanas. Hindi niya tinutukoy ang paghila ng mga demonyo sa mga lunsod. Ang binabanggit niya ay ang paggamit natin ng pananampalataya sa Salita ng Diyos upang labanan ang mga kasinungalingan ng diyablo. Kapag naniniwala at kumikilos tayo ayon sa sinabi ng Diyos, para tayong may pananggang nagliligtas sa atin laban sa mga kasinungalingan ni Satanas, na sinasagisag ng “nagliliyab na misayl ng masamang nilalang.”

Ang Ating Espiritwal na Tabak –Ang Salita ng Diyos (Our Spiritual Sword—God’s Word)

Isuot ninyo ang helmet ng kaligtasan, at gamitin ang tabak ng Espiritu, na walang iba kundi ang salita ng Diyos (Efe. 6:17).

Ang kaligtasan, sa paglalarawan ng Biblia, ay kasama ng ating pagkakaligtas sa panggagapi sa atin ni Satanas. “Iniligtas Niya kayo sa kapangyarihan ng kadiliman at inilipit sa kaharian ng Kanyang minamahal na Anak” (Col. 1:13). Ang pag-alam dito ay parang pagkakaroon ng helmet na nagbabantay sa ating mga isip upang paniwalaan ang kasinungalingan ni Satanas na nasa ilalim pa rin tayo ng kanyang kaharian. Hindi na natin pinuno si Satanas—kundi si Jesus.

Gayundin, kailangan nating hawakan ang “tabak ng Espiritu” na, sa pagpapaliwanag ni Pablo, ay sumasagisag sa Salita ng Diyos. Tjulad ng nabanggit ko na, si Jesus ang ganap na halimbawa ng isang espiritwal na mandirigmang magaling humawak ng Kanyang tabak. Sa Kanyang pagkakatukso sa ilang, lagi Niyang sinasagot si Satanas sa pamamagitan ng pag-uulit ng Salita ng Diyos. Gayundin, kung gagapiin natin ang diyablo sa isang espiritwal na labanan, kailangan nating malaman at paniwalaan ang sinabi ng Diyos, nang hindi tayo maniwala sa kanyang kasinungalingan.

Pansinin din na pandepensang ginamit ni Jesus “ang tabak ng Espiritu”. Nais ipakita ng ilan, sa atin na naniniwalang ang baluting tinutukoy ni Pablo ay pangunahing pandepensa, na ang isang tabak ay talagang ginagamit na sandatang pang-opensa. Kung gayon, sinusubukan nilang patibayin ang kanilang teorya sa isang mahinang argumento na ang pahayag na ito sa Efeso 6:10-12 ay angkop sa sinasabing tungkulin nating masugid na “sumira ng mga muopg” ng masasamang espiritu sa makalangit na mga lugar.

Malinaw na sa pagbasa sa sariling dahilan ni Pablo kung bakit kailangan ng mga Cristianong magsuot ng baluti (upang “matibay nilang malabanan ang mga balak ng diyablo”), alam nating pangunahing tinutukoy niya ang madepensang paggamit ng baluti. Dagdag pa, bagama’t maipapalagay na ang isang tabak ay sandatang pang-opensa, maaari rin itong ipalagay na pandepensa, dahil sumasangga at nagliligtas pagsulong ng tabak ng kalaban.

Dagdag pa, kailangan nating mag-ingat na hindi pahirapan ang buong metapora, habang tinatangka nating baklasin mula sa baluti ang isang kahalagahang wala naman doon. Kapag nagsisimula tayong magtalo sa kalikasan ng tabak bilang sandatang pang-opensa o pandepensa, talagang “pinipiga natin ang talinhaga” habang inuukit natin sa pira-piraso ang payak na metaporang hindi nakatalagang baklasin.

Nguni’t hindi Ba’t Inutusan Tayo Upang “Bigkisin ang Malakas na Tao”? (But Didn’t Jesus Instruct Us to “Bind the Strong Man”?)

Tatlong ulit nating makikita sa Ebanghelyo ang pagbanggit ni Jesus ng “pagbibigkis sa malakas na tao.” Nguni’t wala sa mga iyon ang pagbanggit na gawin nila ang “pagbigkis sa malakas na tao.” Siyasatin natin kung ano talaga ang sinabi ni Jesus, at basahin natin ang sinabi Niya sa konteksto:

Sinasabi naman ng mga tagapagturo ng Kautusan na galing sa Jerusalem, “Sinasapian siya ni Beelzebul. Nakapagpapalayas siya ng demonyo sa pamamagitan ng kapangyarihan ng pinuno ng mga demonyo!” Dahil dito, pinalapit ni Jesus ang mga tao at sinabi sa kanila ang ilang talinhaga. Sabi Niya, “Paanong mapapalayas niya ang kanyang sarili? Kapag naglaban-laban naman ang mga magkakasambahay, hindi rin magtatagal ang sambahayang iyon. Gayundin naman, naghihimagsik si Satanas laban sa kanyang sarili at magkabaha-bahagi ang kanyang nasasakupan, hindi magtatagal at darating ang kanyang wakas. “Subali’t hindi maaaring pasukin at pagnakawan ang bahay ng isang taong malakas malibang gapusin muna siya. Kapag siya’y nakagapos na, saka pa lamang mapagnanakawan ang kanyang bahay. Tandaan ninyo ito: maaaring patawarin ang tao sa lahat ng kanyang kasalanan at paglapastangan, nguni’t ang sinumang lumapastangan sa Espiritu Santo ay walang hanggang kasalanan. Sinabi ito ni Jesus sapagka’t sinasabi ng mga tao na Siya’y sinasapian ng masamang espiritu (Mc. 3:23-30, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na hindi tinuturuan ni Jesus ang Kanyang mga tagasunod na gapusin ang sinumang malalakas na tao. Bagkus, tumutugon Siya sa pagtuligsa ng mga tagapagturo ng Kautusan sa Jerusalem gamit ang lohikang hindi mabubuwag at malinaw na metapora.

Inakusahan nila Siyang nagpapalayas ng demonyo gamit ang makademonyong kapangyarihan. Sumagot Siya sa pagsasabing baliw si Satanas na nilalabanan ang kanyang sarili. Walang marunong na makapagpapasubali niyan.

Kung hindi kapangyarihan ni Satanas ang ginamit ni Jesus upang magpalayas ng demonyo, kaninong kapangyarihan ang ginagamit Niya? Kailangang kapangyarihang higit na malakas kaysa kay Satanas. Kailangan itong kapangyarihan ng Diyos, ang kapangyarihan ng Espiritu Santo. Kaya metaporikal ang pagbanggit ni Jesus kay Satanas, na ikinukumpara siya sa isang taong nagbabantay ng kanyang ari-arian. Tanging ang taong mas malakas kaysa naturang malakas na tao ang makakakuha ng ari-arian ng nabanggit, ibig sabihin, Siya. Ito ang tunay na pagpapaliwanag kung paano Siya nakapagpapalayas ng demonyo.

Ang pahayag na ito na bumabanggit sa malakas na tao, pati rin ang mga katulad nitong nakikita sa Mateo at Lucas, ay hindi magagamit upang pangatwiranan ang “pagbigkis natin ng malalakas na tao” sa mga lunsod. Gayundin, kapag sinisiyasat natin ang buong Bagong Tipan, wala tayong makikitang halimbawa ng sinumang “gumagapos ng malalakas na tao” sa mga lunsod, o kautusang gawin ito ninuman. Kaya kung gayon ay maaari nating ipagpalagay na hindi ayon sa kasulatan para sa isang Cristiano upang tangkaing bigkisin at pawalang-kapangyarihan ang sinasabing “malakas na taong-masamang espiritu” sa isang lunsod o lugar.

At Paano ang “Paggapos sa Lupa at sa Langit”? (What About “Binding on Earth and in Heaven”?)

Dalawang ulit lamang sa mga Ebanghelyo na makikita natin ang mga salita ni Jesus na, “Anuman ang ipagbawal ninyo sa lupa ay ipagbabawal [o ‘naipagbawal na] sa langit, at anumang ipahintulot sa lupa ay ipahihintulot [ o ‘napahintulutan na’] sa langit.” Kapwa pangyayari ay nakatala sa ebanghelyo ni Mateo.

Tinuturuan ba tayo ni Jesus na maaari at dapat nating “gapusin” ang mga makademonyong espiritu sa himpapawid ?

Una, isaalang-alang natin ang Kanyang mga salita, gapusin at pakawalan. Ang paggamit ni Jesus sa mga salitang iyon ay malinaw na patalinhaga, dahil hindi Niya talaga ibig sabihin na kukuha ng lubid o kurdon ang Kanyang mga tagasunod at literal na gapusin ang anuman o pakakawalan ang anumang nabigkis ng totoong tali o kurdon. Kaya ano ang ibig Niyang sabihin?

Para sa kasagutan, kailangan nating tingnan ang paggamit Niya ng mga salitang gapusin at pakawalan sa konteksto ng anumang tinutukoy Niya sa panahong iyon. Ang pinag-uusapan ba Niya ay ang paksa ng masasamang espiritu? Kung gayon kailangan nating ipagpalagay na ang Kanyang mga salita tungkol sa pagbigkis ay may kinalaman sa paggapos ng masasamang espiritu.

Siyasatin natin ang unang pahayag na binanggit ni Jesus ang paggapos at pagpapakawala:

Tinanong ulit sila ni Jesus, “Nguni’t para sa inyo, sino ako?” sumagot si Simon Pedro, “Kayo po ang Cristo, ang Anak ng Diyos na buháy.” Sinabi sa kanya ni Jesus, “Mapalad ka, Simon na anak ni Jonas! Sapagka’t ang katotohanang ito’y hindi inihayag sa iyo ng sinumang tao kundi ng aking Ama na nasa langit. At sinasabi Ko sa iyo, ikaw ay Pedro, at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang Aking iglesia at ang pintuan ng daigdig ng mga patay ay hindi magtatagumpay laban sa kanya. Ibibigay Ko sa iyo ang mga susi ng kaharian ng langit. Ang ipagbawal mo sa lupa ay ipagbabawal sa langit, at ang ipahintulot mo sa lupa ay ipahihintulot din sa langit.” (Mt. 16:15-19, idinagdag ang pagdidiin).

Walang dudang ang maraming pagpapaliwanag sa pahayag na ito ay dahil naglalaman ito ng hindi bababa sa limang ekspresyong metaporikal: (1) “laman at dugo,” (2) “bato,” (3) “daigdig ng mga patay,” (4) “susi ng kaharian ng langit,” and (5) “paggapos at pagpapakawala.” Lahat ng mga ekspresyong ito ay patalinhaga, iba ang tinutukoy.

Ang Pintuan ng Daigdig ng mga Patay (Hades’ Gates)

Kahit anupaman ang eksaktong ibig sabihin ng mga metapora, makikita ninyong sa pahayag na ito, hindi binanggit ni Jesus ang masasamang espiritu. Ang pinakamalapit Niyang ginawa ay ang pagbanggit Niya ng “pintuan ng daigdig ng mga patay,” na simboliko siyempre, dahil walang magagawa ang literal na pintuan ng mga patay upang hadlangan ang iglesia.

Ano ang sinasagisag ng “pintuan ng daigdig ng mga patay”? Marahil ay sagisag sila ng kapangyarihan ni Satanas, at ibig sabihin ni Jesus na hindi mahahadlangan ng kapangyarihan ni Satanas ang pagkakatayo ng Kanyang iglesia. O, maaaring nais sabihin ni Jesus na ang itatayo Niyang iglesia ay magliligtas sa mga tao sa pagkabilanggo sa likod ng pintuan ng daigdig ng mga patay.

Pansinin na talagang tinukoy ni Jesus ang dalawang set ng pintuan: ang pintuan ng daigdig ng mga patay, at ang pintuan papunta sa langit, na ipinahiwatig ng pagbibigay Niya kay Pedro ng “susi sa langit.” Ang pagsasalungat na ito ay pagsuporta pa rin ng idea na ang pahayag ni Jesus tungkol sa pintuan ng daigdig ng mga patay ay sagisag ng papel ng iglesia sa pagligtas sa mga tao upang hindi mapunta sa daigdig ng mga patay.

Kahit gustong sabihin ni Jesus na “lahat ng kapangyarihan ni Satanas ay hindi mahahadlangan ang Kanyang iglesia,” hindi natin maipagpalagay na ang Kanyang mga komento tungkol sa panggagapos at pagpapakawala ay mga utos sa kung ano ang gagawin natin sa masasamang espiritu sa mga lunsod, sa simpleng dahilang wala tayong makikitang halimbawa sa mga Ebanghelyo o Mga Gawa ng sinumang gumagapos sa masamang espiritu sa mga lunsod, ni utos sa mga sulat kung paano gawin ito. Kahit paano natin ipaliwanag ang mga salita ni Cristo tungkol sa paggapos at pagpapakawala, kailangang masuportahan ng konteksto ang ating paliwanag sa kabuuan ng Bagong Tipan.

Dahil sa kawalan ng anumang halimbawa sa kasulatan, nakamamanghang laging sinasabi ng mga Cristiano ang, “Iginagapos ko ang diyablo sa pangalan ni Jesus,” o “pinakakawalan ko ang mga kampon sa paligid ng taong iyon” at iba pa. Wala tayong makikitang sinumang nagsasabi ng ganito saanman sa Bagong Tipan. Ang diin sa Mga Gawa at mga sulat ay hindi sa pakikipag-usap sa diyablo o paggapos o pagpapawala sa masasamang espiritu, kundi sa pagpapangaral sa magandang balita at pananalangin sa Diyos. Halimbawa, nang laging sinusuntok si Pablo ng isang mensahero (literal na “kampon”) ni Satanas, hindi niya ito sinubukang “gapusin”. Nanalangin siya tungkol dito (tingnan ang 2 Cor. 12:7-10).

Ang mga Susi patungong Langit (The Keys to Heaven)

Tingnan pa natin nang malaliman ang nakapaligid na konteksto ng mga salita ng Dioyos tungkol sa paggapos at pagpapakawala. Pansinin na bago Niya binanggit ang paggapos at pagpapakawala, sinabi ni Jesus na ibibigay Niya kay Pedro ang “susi sa kaharian ng langit.” Kailanman ay hindi nabigyan si Pedro ng literal na susi ng pintuan ng langit, kaya kailangang tingnan ang mga salita ni Jesus bilang matalinhaga. Ano ang sagisag ng “susi”? Sinasagisag ng mga susi ang paraan ng pagpasok sa isang bagay na nakasara. Ibig sabihin ng isang taong may hawak na susi ay hindi kailangang buksan ng iba ang ilang tanging pintuan.

Habang isinasaalang-alang natin ang ministeryo ni Pedro na nakatala sa aklat ng Mga Gawa, ano ang makikita nating ginagawa niya na maituturing na kumpara sa pagbukas ng mga pintuang hindi mabubuksan ng iba?

Unang-una, malalaman nating ipinangangaral niya ang magandang balita, ang magandang balitang nagbubukas ng pintuan ng langit sa lahat ng naniniwala (at ang magandang balitang nagsasara ng pintuan ng daigdig ng mga patay). Kung gayon, lahat tayo’y nabigyan ng mga susi sa kaharian ng langit, dahil lahat tayo ay embahador ni Cristo. Ang mga susi sa kaharian ng langit ay tanging ang magandang balita ni Jesus Cristo, angThe keys to the ki mensaheng makakabukas sa pintuan ng langit.

At Ngayon, Paggapos at Pagpapakawala (And Now, Binding and Loosing)

Sa pagtatapos, pagkapangakong ibibigay kay Pedro ang mga susi sa kaharian ng langit, inihayag ni Jesus ang tungkol sa paggapos at pagpapakawala, ang panlima Niyang matalinhagang ekspresyon sa tinatalakay nating pahayag.

Sa konteksto ng mga pahayag na nakita na natin, ano ang ibig sabihin ni Jesus? Paanong nagkaroon ng kaugnayan ang paggapos at pagpapakawala ni Pedro sa pagtatayo ni Jesus ng iglesia, sa pagligtas sa mga tao mula sa daigdig ng mga patay, at ang pagpapangaral sa magandang balita?

Talagang iisa lang ang posibilidad. Nais lang sabihin ni Jesus na, “binibigyan kita ng kapangyarihang maging kinatawan ng langit. Tuparin mo ang iyong tungkulin sa lupa, at kakalingain ka ng langit.”

Kung ang may-ari ng tindahan ay nagsabi sa kanyang tagatinda, “Anuman ang gawin mo sa Bangkok ay gagawin din dito,” paano ipaliwanag ng tagatinda ang pahayag ng kanyang boss? Maipagpapalagay niyang may kapangyarihan siyang maging kinatawan ng kumpanya sa Bangkok. Ang ibig lang sabihin ni Jesus ay si Pedro ang itinalagang kinatawan ng Diyos sa langit. Ang pangakong ito kay Pedro ay pagpapalakas ng kanyang kumpiyansa nang magsimula siyang mangaral ng mensahe ng Diyos sa Jerusalem sa ilalim ng mapanuring mata ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo—mga taong akala nila’y may angking kapangyarihan bilang kinatawan ng Diyos, at mga taong itinuring ni Pedro bilang ganoon nga.

Ang partikular na paliwanag na ito ng salita ni Jesus ay mainam na umuugnay sa pangalawang paggamit Niya ng parehong ekspresyon, na makikita sa sumunod na dalawang kabanata pagkatapos ng unang pahayag sa ebanghelyo ni Mateo:

Kung magkasala sa iyo ang kapatid mo, puntahan mo siya at kausapin nang sarilinan tungkol sa kanyang kamalian. Kapag nakinig siya sa iyo, naibalik mo sa dati ang pagsasamahan ninyong magkapatid. Nguni’t kung ayaw niyang makinig sa iyo, magsama ka pa ng isa o dalawang tao upang ang lahat ng pinag-usapan ninyo ay mapatunayan ng dalawa o tatlong saksi. Kung ayaw niyang makinig sa kanila, sabihin mo sa iglesia ang nangyari. At kung ayaw pa rin niyang makinig sa iglesia, ituring mo siyang parang Hentil o isang maniningil ng buwis.” Tandaan ninyo: anumang ipagbawal ninyo dito sa lupa ay ipagbabawal sa langit, at ang pahintulutan ninyo dito sa lupa ay pahihintulutan sa langit. “Tandaan din ninyo: kung ang dalawa sa inyo ay nagkaisa dito sa lupa sa paghingi ng anuman sa pananalangin, ito’y ipagkakaloob sa inyo ng aking Ama na nasa langit. Sapagka’t saanman may dalawa o tatlong nagkakatipon sa pangalan Ko, naroon Akong kasama nila (Mt. 18:15-20, idinagdag ang pagdidiin).

Sa pangalawang pahayag na ito na bumabanggit sa paggapos (pagbabawal) at pagpapakawala (pagpapahintulot), [1] walang anuman sa teksto ang magpapaniwala sa atin na tinutukoy ni Jesus ang panggagapos (o pagbabawal) sa masasamang espiritu. Dito direktang tinutukoy ni Cristo ang tungkol sa pagbabawal at pagpapahintulot pagkatapos magsalita tungkol sa paksa ng disiplina sa iglesia.

Mukhang ipinapahiwatig na tungkol sa pagbabawal at pagpapahintulot sa pahayag na ito, nais sabihin ni Jesus ay parang, “Binibigyan ko kayo ng kapangyarihang kilalanin kung sino ang dapat nasa iglesia at sino ang wala doon. Trabaho n’yo ‘yan. Habang tinutupad ninyo ang inyong tungkulin, aalalayan kayo ng langit.”

Sa higit na malawak na pag-uukol, sinasabi lang ni Jesus na, “Binibigyan ko kayo ng kapangyarihan sa lupa bilang kinatawan ng langit. May mga tungkulin kayo, at habang tinutupad ninyo ang inyong tungkulin sa lupa, lagi kayong susuportahan ng langit.”

Pagbabawal[Paggapos] at Pagpapahintulot [Pagpapakawala] sa Konteksto (Binding and Loosing in Context)

Lubhang angkop ang interpretasyong ito sa nakapaligid na konteksto maging sa higit na malawak na konteksto ng kabuuan ng Bagong Tipan.

Kung tungkol sa nakapaligid na konteksto, mapapansin natin na pagkatapos na pagkatapos ng Kanyang pahayag tungkol sa pagbabawal at pagpapahintulot, sinabi ni Jesus: “Tandaan din ninyo: kung ang dalawa sa inyo ay nagkaisa dito sa lupa sa paghingi ng anuman sa pananalangin, ito’y ipagkakaloob sa inyo ng aking Ama na nasa langit. (Mt. 18:19; idinagdag ang pagdidiin).

Nariyan na naman ang temang “ang ginagawa ninyo sa lupa ay susuportahan sa langit” Tayong nasa lupa ay may tungkuling manalangin. Kapag nananalangin tayo, sumagagot ang langit. Ang mga salita ni Jesus na “Muli sinasabi ko…” ay mukhang nagpapakitang pinalalawak Niya ang sinabi na Niya tungkol sa pagbabawal at pagpapahintulot.

Ang pangwakas na pahayag ni Jesus sa pahayag na ito, “Dahil kung may dalawa o tatlong nagtitipon sa Aking pangalan, naroroon Akong kasama nila,” ay sumusuporta rin sa temang “susuportahan ka ng langit”. Kapag nagtitipon ang mga mananampalataya sa Kanyang pangalan, Siyang nananahan sa langit ay darating.

Kahit na lubos kang hindi umaayon sa paliwanag ko sa mga pahayag na ito, mahihirapan kang magpakita ng matibay na argumentong nasasaad sa kasulatan na ang tinutukoy ni Jesus ay tungkol sa paggapos sa masasamang espiritu sa mga lunsod!

Kasama si Satanas sa Banal na Plano ng Diyos (God’s Divine Plan Includes Satan)

Rebeldeng hukbo si Satanas at kanyang mga kampon, nguni’t hindi hukbong malayo sa pamamahala ng Diyos. Ang rebeldeng hukbong ito ay nilikha ng Diyos, (bagama’t noong una silang nalikha ay hindi sila rebelde). Isinulat ni Pablo:

Sapagka’t sa pamamagitan Niya ay nilikha ang lahat ng nasa langit at nasa lupa, nakikita man o hindi, pati ang mga espiritwal na kapangyarihan, paghahari, pamamahala, at pamumuno. Ang lahat ay nilikha ng Diyos sa pamamagitan Niya at para sa Kanya (Col. 1:16, idinagdag ang pagdidiin).

Nilikha ni Jesus ang bawa’t ranggo ng mala-anghel na espiritu, pati na si Satanas. Alam ba Niya na magrerebelde ang iba? Siyempre alam Niya. Kung gayon ay bakit Niya sila nilikha? Dahil gagamitin Niya ang mga rebeldeng espiritung iyon upang tulungan Siyang tuparin ang Kanyang plano. Kung wala Siyang layunin para sa kanila, matagal na Niya silang ibinilanggo, na tulad ng sinasabi sa ating ginawa na Niya sa ilang rebeldeng anghel (tingnan ang 2 Pet. 2:4) at siyang isang araw ay gagawin Niya kay Satanas (tingnan ang Pah. 20:2).

May dahilan ang Diyos sa pagpapapayag kay Satanas at bawa’t masamang espiritu upang umiral sa lupa. Kung hindi, hindi nila matutupad ang kanilang komisyon. Anu-ano ang mga dahilan ng Diyos na payagang umiral si Satanas sa lupa? Palagay ko’y hindi naiintindihan ninuman ang bawa’t dahilan, bagama’t ibinunyag ng Diyos ang ilang dahilan sa Kanyang Salita.

Una, pinahihintulutan ng Diyos si Satanas upang umiral nang may hangganan sa lupa upang tuparin ang Kanyang planong subukin ang mga tao. Naninilbihan si Satanas bilang panghaliling pagpipilian para sa katapatan ng sangkatauhan. Napagtatanto man nila o hindi, ang mga tao’y sumusunod sa Diyos o kay Satanas. Pinahintulutan ng Diyos si Satanas upang tuksuhin sina Adan at eva, dalawang taong may angking malayang kapasyahan, upang subukin sila. Lahat ng may malayang kapasyahan ay kailangang masubok upang ibunyag ang nasa kanilang puso, pagsunod man o pagsuway. [2]

Pangalawa, pinahihintulutan ng Diyos na umiral si Satanas upang umiral nang may hangganan sa lupa bilang tagapagdaloy ng Kanyang poot sa mga gumagawa ng masama. Napatunayan ko na ito sa pagpapakita ng maraming ispesipikong halimbawa sa Kasulatan nang hatulan ng Diyos ang mga nararapat na tao sa pamamagitan ng masasamang espiritu. Kahit ang katotohanang pinahintulutan ng Diyos si Satanas upang pamahalaan ang mga di ligtas na tao sa mundo ay pagpapakita ng Kanyang poot sa kanila. Hinahatulan ng Diyos ang kumpol ng masasamang tao sa pamamagitan ng pagbibigay-pahintulot sa masasamang tao upang pamahalaan sila, na higit na nagpapahirap ng kanilang buhay.

Pangatlo, pinahihintulutan ng Diyos si Satanas upang umiral nang may hangganan sa lupa upang parangalan ang Kanyang Sarili. “Naparito ang Anak ng Diyos upang was akin ang mga gawa ng diyablo” (1 Juan 3:8). Sa tuwing sinisira ng Diyos ang gawain ni Satanas, napararangalan ang Kanyang kapangyarihan at karunungan.

Si Jesus ang Pinuno ng mg Pinakapuno at Kapangyarihan (Jesus is the Head Over Principalities and Powers)

Bilang Cristiano, ang ating tungkulin ayon sa kasulatan sa paglaban kay Satanas ay may dalawang bahagi: ang labanan sila sa ating buhay (San. 4:7), at palayasin sila sa ibang taong nais maligtas (Mc. 16:17). Ang sinumang Cristianong may karanasan sa pagpapalayas ng demonyo mula sa ibang tao ay nakakaalam na, bilang pangkalahatang tuntunin, hangga’t ayaw maligtas ang sinasapian ng demonyo, hindi niya ito mapapalayas. [3] Iginagalang ng Diyos ang malayang kapasyahan ng bawa’t tao, kaya’t kung nais ng isang taong sumuko sa masasamang espiritu, hindi siya pipigilan ng Diyos.

Muli, isa itong dahilan kung bakit hindi natin mapapababa ang mga espiritu sa natatanging lugar. Hawak ng mga masasamang espiritung iyon dahil iyon ang pinili ng mga tao. Sa pangangaral ng magandang balita sa kanila, naghahandog tayo sa kanila ng isang pagpipilian. Kung pipiliin nila ang tama, magreresulta ito sa kanilang kalayaan kay Satanas at mga masamang espiritu. Nguni’t kung pipiliin nila ang mali, na hindi magsisisi, pahihintulutan ng Diyos si Satanas upang panghawakan sila.

Tinutukoy si Jesus sa Kasulatan bilang “pinuno ng lahat ng pamamahala at kapangyarihan” (Col. 2:10). Bagamat ang Griegong salita para sa pamamahala (arche) at kapangyarihan (exousia) ay ginagamit minsan sa paglalarawan ng mga taong lider-pulitikal, ginagamit din ang mga ito sa Bagong Tipan bilang titulo para sa makademonyong namamahala. Ang klasikong pahayag tungkol sa labanang Cristiano laban sa mga namamahala (arche) at kapangyarihan (exousia) sa Efeso 6:12 ay isang halimbawa.

Kapag binasa natin sa konteksto ang isinulat ni Pablo tungkol sa pagiging pinuno n I Jesus sa lahat ng pamamahala at kapangyarihan sa Colossians 2:10, mukhang malinaw na tinutukoy niya ang mga espiritwal na kapangyarihan. Halimbawa, sa pahayag ding iyon makaraan lang ang apat na berso, isinulat ni Pablo tungkol kay Jesus, “Nilupig Niya ang mga pinuno at kapangyarihan ng sanlibutan. Ang mga ito’y parang mga bihag na kanyang ipinarada sa madla bilang katunayan ng kanyang pagtatagumpay” (Col. 2:15).

Kung si Jesus ang pinuno ng mga espiritwal na namamahala at kapangyarihan, Siya ang makapangyarihan sa lahat sa kanila. Ito ay isang kamangha-manghang pagbubunyag sa mga Cristianong namumuhay sa pagano at animistikong mga kultura, na gumugol ng nakaraang mga buhay sa pagsamba sa mga diyus-diyosan sa takot sa masasamang espiritung alam nilang namamahala sa kanila.

Ang Tanging Paraan ng Pagtakas (The Only Way of Escape)

Ang tanging paraan upang matakasan ang pagkabilanggo sa masasamang espiritu ay magsisi at maniwala sa magandang balita. Iyan ang pagtakas na inilaan ng Diyos. Walang sinumang makakagapos sa mga makademonyong puwersa sa isang lunsod at palayain ka o bahagyang palayain ka. Hangga’t di nagsisisi ang isang tao at naniniwala sa magandang balita, nananahan siya sa poot ng Diyos (tingnan ang Jn. 3:36), na isinasama ang paghawak ng makademonyong mga puwersa.

Kayang walang mga nasusukat na pagbabago sa mga lunsod na kinaganapan ng malalaking espiritwal na kumperensya, dahil walang nangyaring tunay na nakaapekto sa makademonyong mga herarkiyang namamahala sa mga pook na iyon. Maaaring maghapong sigawan ng mga Cristiano ang mga namumuno at kapangyarihan sa buong maghapon at magdamag; matatangka nilang pahirapan ang diyablo sa tinatawag na “mga dilang nakikipagdigma”; maaari nilang sabihing “iginagapos ko kayong masasamang espiritu sa lunsod na ito” nang milyong ulit; magagawa pa nila ang mga ito sa mga eroplano at pinakamatataas na palapag ng mga gusali (na siyang talagang ginagawa ng iba); at ang tanging paraan upang maapektuhan ang masasamang espiritu ay matatawanan nila ang mga hangal na Cristiano.

Dadako na tayo sa pang-anim na modernong mito tungkol sa espiritwal na paghahamok.

Mito #6: “Ang espiritwal na pakikihamok sa mga espiritung teritoryal ay nagbubukas ng pinto sa epektibong ebanghelismo.” (Myth #6: “Spiritual warfare against territorial spirits opens the door for effective evangelism.”)

Ang motibasyong nagsusulong sa maraming Cristianong lubhang lubog sa espiritwal na pakikihamok sa mga espiritung teritoryal ay ang kanilang pagnanasang maparangalan. Dapat naisin ng bawa’t Cristiano ang makitang makaligtas sa panggagapi ni Satanas ang higit na marami pang tao.

Nguni’t mahalagang gamitin natin ang mga metodo ng Diyos sa pagtatayo ng kaharian ng Diyos. Alam ng Diyos kung alin ang gumagana at kung alin ang pagsasayang ng panahon. Sinabi na Niya sa atin kung ano talaga ang ating mga tungkulin upang mapalawak ang Kanyang kaharian. Kahangalan ang isiping magagawa natin ang isang bagay na hindi makikita sa Kasulatan na maaaring magpalawak ng ating ebanghelismo, bagay na hindi ginawa nina Jesus, Pedro o Pablo sa kanilang mga ministeryo.

Bakit ipinagpapalagay ng napakaraming mga Cristiano na mabubuksan ng espiritwal na pakikihamok ang pintuan para sa epektibong ebanghelismo? Karaniwang ganito ang takbo ng kanilang pangangatwiran: “ Binulag ni Satanas ang isipan ng mga di ligtas na tao. Kung gayon, kailangan nating gumawa ng espiritwal na pakikihamok laban kay Satanas upang pigilan an gang pagbulag niya sa kanila. Kapag natanggal na ang mga nakakabulag, higit na maraming tao ang maniniwala sa magandang balita.” Tama ba ito?

Tunay na walang dudang binulag ni Satanas ang isipan ng mga di ligtas na tao. Isinulat ni Pablo:

Kung may tabing pa ang Magandang Balitang ipinapahayag naming, ito’y natatabingan lamang para sa mga napapahamak. Hindi sila sumasampalataya sapagka’t ang kanilang isip ay binulag ng diyos ng kasamaan sa daigdig na ito, upang hindi nila makita ang liwanag ng Magandang Balita tungkol sa kaluwalhatian ni Cristo na siyang larawan ng Diyos (2 Cor. 4:3-4).

Ang tanong ay, ibinigay ba ni Pablo ang impormasyong ito sa mga Cristianong taga-Corinto na may tangkang hikayatin silang gumawa ng espiritwal na paghahamok at hilahin ang mga espiritung teritoryal upang higit na maging bukas ang mga di ligtas na tao?

Ang sagot ay Hindi dahil sa malinaw na kadahilanan.

Una, dahil hindi ipinagpatuloy ni Pablo ang pagsasabing, “Kaya, mga taga-Corinto, dahil binulag ni Satanas ang isipan ng mga di mananampalataya, nais kong gumawa kayo ng espiritwal na pakikihamok at pabagsakin ang mga espiritung teritoryal upang matanggal ang mga bagay na nakakabulag.” Bagkus, ang sumunod na binanggit niya ay ang kanyang pangangaral kay Cristo, na siyang paraan ng pagtanggal ng espiritwal na pagkabulag.

Pangalawa, wala sa mga sulat ni Pablo ang nag-uutos sa mga mananampalataya upang makisangkot sa pagpapabagsak ng mga muog sa kanilang lunsod upang lalawak ang mga resulta ng ebanghelismo.

Pangatlo, alam natin mula sa pagbabasa ng lahat ng mga sulat ni Pablo na hindi siya naniniwalang ang pagbubulag ni Satanas ang siyang pangunahing dahilan kung bakit nananatiling hindi nananampalataya ang mga di mananampalataya. Nakakatulong ang pamumulag ni Satanas, nguni’t hindi ito pangunahin o tanging salik. Sng pasngunahing salik na nagpapanatiling di ligtas sa mga tao ay ang katigasan ng kanilang mga puso. Malinaw ito sa dahilang hindi napananatiling bulag ni Satanas ang lahat. Ang ilang taong nakakarinig ng katotohanan ay naniniwala rito, at dahil doon ay tinatanggihan ang anumang kasinungalingang minsan nilang pinaniwalaan. Hindi talagang ang pagbubulag ni Satanas ang sanhi ng di paniniwala ng mga tao, kundi ang di nila paniniwala ang nagpapahintulot sa pagbubulag ni Satanas.

Mga Matitigas na Puso (Callous Hearts)

Sa sulat niya sa mga taga-Efeso, mahusay na ipinaliwanag ni apostol Pablo kung bakit nananatiling di nananampalataya ang mga di Cristiano:

Sa pangalan ng Panginoon, ito ang sinasabi ko sa inyo: huwag na kayong mamuhay tulad ng pamumuhay ng mga walang pananampalataya sa Diyos. Walang kabuluhan ang kanilang iniisip, at wala silang pang-unawa. Dahil sa kanilang kamangmangan at katigasan ng ulo, wala silang bahagi sa buhay na kaloob ng Diyos. Sila’y naging alipin ng kahalayan, at wala na silang kahihiyan kaunti man lamang. Wala na silang inaatupag kundi kalaswaan (Efe. 4:17-19, idinagdag ang pagdidiin).

Sinabi ni Pablo na ang mga di ligtas ay hindi kasali sa buhay ng Diyos dahil “sa kawalang-kaalamang nasa kanila.” Nguni’t bakit wala silang alam? Bakit “dumilim ang kanilang pagkakaintindi”? Ang sagot ay, “dahil sa katigasan ng kanilang puso.” Naging “matigas” sila. Iyan ang ugat at pangunahing dahilan kung bakit nananatiling di ligtas ang mga tao. [4] TSila mismo ang may kasalanan. Ibinibigay lang ni Satanas ang mga kasinungalingang nais nilang paniwalaan.

Ganap na inilalarawan ng talinhaga ni Jesus tungkol sa nagtatanim at mga uri ng lupa ang konseptong ito:

Isang magsasaka ang pumunta sa bukid upang maghasik. Sa kanyang paghahasik may binhing nalaglag sa daan, natapakan ito ng mga tao at tinuka ng mga ibon…Ito ang kahulugan ng talinhaga: ang binhi ay ang Salita ng Diyos. Ang mga binhing nalaglag sa tabi ng daan ay ang mga taong nakikinig. Dumating ang diyablo at inalis nito ang Salita mula sa puso ng mga nakikinig upang hindi sila manalig at (Lu. 8:5, 11-12).

Pansinin na ang buto, na sumasagisag sa magandang balita, ay nahulog sa tabi ng daan at naapakan. Hindi nito maabot ang matigas na lupang laging nilalakaran ng mga tao. Kaya napakadali para sa mga ibon, na sumasagisag sa diyablo, upang nakawin ang mga buto.

Ang puntong buong talinhaga ay ikumpara ang kalagayan ng puso ng mga tao (at ang pagiging bukas ng mga ito sa Salita ng Diyos) sa iba-ibang uri ng lupa. Ipinapaliwanag ni Jesus kung bakit naniniwala ang ibang tao at bakit hindi naniniwala ang iba: depende talaga sa kanila.

Paano papasok sa eksena si Satanas? Maaari lang niyang nakawin ang Salita mula sa mga may matitigas na puso. Ang mga ibon sa talinhaga ay pangalawang dahilan lamang kung bakit hindi tumubo ang mga buto. Ang pangunahing problema ay nasa lupa; katunayan, ang katigasan ng lupa ang naging dahilan kung bakit nakuha ng mga ibon ang mga buto.

Pareho rin ito sa magandang balita. Ang totoong problema ay ang matitigas na puso ng malalayang ahente ng magandang asal. Kapag tinatanggihan ng mga tao ang magandang balita, pinipili nilang manatiling bulag. Nanaisin nilang paniwalaan ang kasinungalingan kaysa ang katotohanan. Tulad ng pagsabi ni Jesus, “Naparito sa sanlibutan ang ilaw, nguni’t inibig pa ng mga tao ang dilim kaysa liwanag, sapagka’t ang kanilang mga gawain ay masasama” (John 3:19, idinagdag ang pagdidiin).

Hindi tayo pinapaniwala ng Biblia ang mga tao ay tapat, may mabubuting puso, na talagang maniniwala sa magandang balita kung hihinto lamang si Satanas sa kabubulag sa kanila. Bagkus, ipinapakita ng Biblia ang madilim na larawan ng katauhan ng mga tao, at hahatulan ng Diyos ang bawa’t taong maging responsable sa kanyang mga makasalanang pagpili. Sa pag-upo ng Diyos sa Kanyang trono ng paghukom, hindi Niya tatanggapin ang dahilan ninuman na “pinagawa sa akin ito ng diyablo.”

Kung Paano Bulagin ni Satanas ang Isip ng mga Tao (How Satan Blinds People’s Minds)

Paano talaga bulagin ni Satanas ang isipan ng mga tao? Nagtataglay ba siya ng espiritwal na kapangyarihang ibinubuhos niyang parang potion sa ulo ng mga tao upang sirain ang kanilang pagkakaintindi? Ibinabaon ba ng isang demonyo ang kanyang mga kuko sa kanilang mga utak, at matagumpay na pinagbubuhul-buhol ang kanilang maliwanag na pag-iisip? Hindi, binubulag ni Satanas ang isipan ng mga tao sa pagbibigay niya ng mga kasinungalingang paniniwalaan nila.

Malinaw na kung talagang pinaniniwalaan ng mga tao ang katotohanang is Jesus ang Anak ng Diyos na namatay para sa kanilang mga kasalanan, kung talagang naniniwala sila na isang araw ay haharap sila sa Kanya upang ihayag ang kanilang naging buhay, magsisisi sila at maging tagasunod Niya. Nguni’t hindi nila pinaniniwalaan ang mga iyon. Bagama’t mayroon silang pinaniniwalaan. Maaaring maniwala sila na walang Diyos, o walang buhay pagkatapos ng kamatayan. Maaari silang maniwala sa pagkabuhay na muli, o hindi kailanman ipinapadala ng Diyos ang sinuman sa impiyerno. Maaari nilang isipin na ang mga gawain tilang patungkol sa relihiyon ang magdadala sa kanila sa langit. Nguni’t anuman ang pinaniniwalaan nila, kung hindi ang magandang balita, mabubuod ito ng iisang salita: kasinungalingan. Hindi nila pinaniniwalaan ang katotohanan, kung gayon pinananatili silang bulag ni Satanas sa pamamagitan ng kasinungalingan. Subali’t kung magpakumbaba sila at maniwala sa katotohanan, hindi na kailanman sila mabubulag ni Satanas.

Ang mga Kasinungalingan ng Kadiliman (The Lies of Darkness)

Ang kaharian ni Satanas ay tinutukoy sa Kasulatan bilang “lupain ng kadiliman” (Col. 1:13). Siyempre, ang kadiliman ay sumasagisag sa kawalan ng—ang kawalan ng liwanag o kaliwanagan. Kapag nasa kadiliman ka, kikilos ka sa pamamagitan ng iyong imahinasyon at kadalasang masasaktan ka. Ganyan sa kaharian ng kadiliman ni Satanas. Ang mga naroon ay kumikilos sa pamamagitan ng kanilang imahinasyon, at napuno ng kasinungalingan ni Satanas ang kanilang mga imahinasyon. Naroon sila sa espiritwal na kadiliman.

Kung gayon, ang kaharian ni Satanas ay higit na mainam na tawagin, hindi bilang kahariang heograpikal na may takdang hangganan, kundi isang kaharian ng paniniwala—ibig sabihin, paniniwala sa kasinungalingan. Ang kaharian ng kadiliman ay pareho ang kinaroroonan ng kaharian ng liwanag. Ang mga naniniwala sa katotohanan ay kasamang nananahan ng mga naniniwala sa kasinungalingan. [5] Ang ating pangunahing gawain ay ipangaral ang katotohanan sa mga taong naniniwala na sa kasinungalingan. Kapag naniniwala ang isang tao sa katotohanan, nawawala na naman ni Satanas ang isa sa kanyang mga nasasakupan dahil hindi na niya ito maaaring dayain.

Kung gayon pinalalaya natin ang mga di ligtas na tao kay Satanas, hindi sa “paggapos” ng mga masamang espiritu kundi sa pangangaral ng katotohanan. Sinabi ni Jesus, “Malalaman ninyo ang katotohanan, at ang katotohanan ang magpapalaya sa inyo” (Jn. 8:32, idinagdag ang pagdidiin). Tinatanggal ng katotohanan ang espiritwal na pagkabulag.

Nakapaloob sa pahayag na iyon sa Kasulatan sa Ebanghelyo ni Juan, sinabi ni Jesus sa isang di ligtas na tagapakinig:

Ang diyablo ang inyong ama! At ang kagustuhan niya ang ibig ninyong gawin. Noon pa man ay mamamatay-tao na siya. Hindi siya pumanig sa katotohanan kailanman, sapagka’t walang puwang sa kanya ang katotohanan. Likas sa kanya ang magsinungaling, sapagka’t siya’y talagang sinungaling, at siya ang ama ng kasinungalingan. Ayaw ninyong maniwala sa akin sapagka’t katotohanan ang sinasabi ko sa inyo (Jn. 8:44-45, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin ang pagsasalungat na ginawa ni Jesus sa Kanyang Sarili at ang diyablo. Nagsasalita Siya ng katotohanan; si Satanas ang ganap na sinungaling.

Pansinin rin na kahit sinabi ni Jesus sa Kanyang mga tagapakinig na sila ay sa kanilang ama, ang diyablo, at kahit na inilantad Niya si Satanas bilang sinungaling, ipinataw pa rin Niya sa kanila ang tungkuling paniwalaan ang katotohanang binibigkas Niya. Hindi kasalanan ng diyablong bulag sila—ito ay sarili nilang kagagawan. Inakusahan sila ni Jesus. Tinutulungan ni Satanas ang mga taong “nagmamahal sa kadiliman” upang manatili sa kadiliman sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng mga kasinungalingang pinaniniwalaan nila. Nguni’t hindi maloloko ni Satanas ang sinumang maniniwala sa katotohanan.

Dahil sa lahat nang ito, ang pangunahing paraan upang maitatabi natin ang kaharian ng kadiliman ay ang pagpapakalat ng liwanag—ang katotohanan ng Salita ng Diyos. Kaya hindi sinabi sa atin ni Jesus, “Humayo kayo sa mundo upang gapusin ang diyablo” kundi, “Humayo kayos a mundo at ipangaral ang magandang balita.” Sinabi ni Jesus kay Pablo na ang layunin ng pangangaral Niya ay upang buksan ang mata ng mga tao “upang ibaling nila ang pansin mula sa kadiliman patungong liwanag at mula sa lupain ni Satanas patungo sa Diyos (Gw. 26:18, idinagdag ang pagdidiin). Nililinaw nito na tinatakasan ng mga tao ang lupain ni Satanas kapag naliliwanagan sila ng katotohanan ng magandang balita at magpasyang ibaling ang pansin mula kadiliman patungong liwanag, at maniniwala sa katotohanan sa halip na kasinungalingan. Ang tanging muog na “ibinabagsak” natin ay ang mga muog ng kasinungalingang naitatak sa isip ng mga tao.

Ito ang Plano ng Diyos (This is God’s Plan)

Huwag kalimutang ang Diyos ang Siyang nagpalayas kay Satanas mula sa langit patungong lupa. Kung ninais Niya ay inilagay Niya si Satanas saanman sa sanlibutan o ibinilanggo ito magpakailanman. Nguni’t hindi Niya ginawa iyon. Bakit? Dahil nais ng Diyos na gamitin si Satanas upang tuparin ang Kanyang ganap na layunin—sng layuning isang araw ay magkaroon ng malaking pamilya ng malayang ahente ng magandang asalg nagmamahal sa Kanya, na piniling manilbihan sa Kanya.

Kung ninais ng Diyos ang isang pamilya ng mga anak na magmamahal sa Kanya, dalawang bagay ang kailangan. Una, kailangan Niyang lumikha ng mga taong may malayang kapasyahan, dahil ang pundasyon ng pag-ibig ay malayang kapasyahan. Hindi makapangingibig ang mga robot at makina.

Pangalawa, kailangan Niya silang subukin sa isang kapaligirang ihaharap sila sa pagpipiliang susunod o di susunod, ang umibig o mamuhi sa Kanya. Ang mga malayang ahente ng magandang asal ay kailangang subukin. At kung magkakaroon ng pagsubok ng katapatan,kailangang magkaroon ng tuksong susubok ng walang-katapatan. Kung gayon, mag-uumpisa tayong umintindi kung bakit inilagay ng Diyos si Satanas sa lupa. Tutuparin ni Satanas ang katungkulang maging pagpipilian ng pagiging matapat ng sangkatauhan. Pahihintulutan siya (nang may hangganan) upang impluwensiyahan ang sinumang bukas sa kanyang mga kasinungalingan. Dapat pumili ang lahat: Maniniwala ba ako sa Diyos o kay Satanas? Pagsisilbihan ko ba ang Diyos o si Satanas? Napagtatanto man ng mga tao o hindi, lahat sila ay nakapagpasya na. ang atinggawain ay hikayating ang mga taong nakagawa ng maling pasya upang magsisi at maniwala sa magandang balita, na siyang paggawa ng tamang kapasyahan.

Hindi ba’t ito ang nangyari sa Hardin ng Eden? Inilagay ng Diyos ang puno ng karunungan ng mabuti at masama doon at saka pinagbawalan sina Adan at eva na kumain ng bunga nito. Kung ayaw ng Diyos na kumain sila ng bunga nito, bakit Niya inilagay iyon doon? Ang sagot ay nagsibling pagsubok iyon.

Mapapansin din natin na pinahintulutan ng Diyos si Satanas upang tuksuhin si Eba. Muli, kung kailangang masubok ang katapatan, kailangang may tuksong magpapalabas ng kawalang-katapatan. Nagsinungaling si Satanas kay Eba at naniwala ito sa kanya, at gayundin, nagpasya si Eba na ayaw maniwala sa sinabi ng Diyos. Ang resulta? Ibinunyag ng mga unang malayang ahente ng magandang asal ang kawalang-katapatan nasa kanilang puso.

Sa parehong paraan, nasusubok ang bawa’t malayang ahente ng magandang asal sa kanyang buong buhay. Ibinunyag ng Diyos ang Kanyang Sarili sa pamamagitan ng Kanyang nilikha, kaya lahat ay nakakakitang may kagila-gilalas na Diyos (tingnan ang Ro.1:19-20). Binigyan ng Diyos ang bawa’t isa sa atin ng konsensya, at sa kaibuturan ng ating puso, alam natin ang mabuti at masama (tingnan ang Ro. 2:14-16). Pinahintulutan si Satanas at kanyang masasamang espiritu, sa paraang may hangganan, upang magsinungaling at manukso ng mga tao. Ang resulta’y bawaa’t malayang ahente ng magandang asal ay sinusubok.

Ang malungkot na katotohanan dito ay nagrebelde ang bawa’t malayang ahente ng magandang asal at “ipinalit ang katotohanan ng Diyos sa kasinungalingan” (Ro. 1:25). Nguni’t mapapasalamatan natin ang Diyos, na naglaan Siya ng panubos para sa ating mga kasalanan at isang paraang maipanganak sa Kanyang pamilya. Ang mapagtiis na kamatayan ni Jesus ang tanging ganap na kasagutan sa ating problema.

Ang Pandaraya ni Satanas, Ngayon at sa Susunod (Satan’s Deception, Now and Later)

Kung gayon naiintindihan natin na ang isang dahilan kung bakit pinahihintulutan ang diyablo at kanyang rebeldeng hukbo upang umiral sa planetang ito: upang dayain ang mga umiibig sa kadiliman.

Mapapatutunayan pa ang katotohanang ito kapag isinaalang-alang natin na ayon sa aklat ng Pahayag, isang araw ay gagapusin ng isang kampon si Satanas at ibibilanggo sa loob ng isang libong taon. Ang dahilan ng kanyang pagkabilanggo? “ Upang hindi na niya muling dayain ang mga bansa” (Pah. 20:3). Sa Milenyo, personal na pamamahalaan ni Jesus ang sanlibutan mula sa Jerusalem.

Nguni’t pagkatapos ng sanlibong taong iyon, sandaling palalayain si Satanas. Ang resulta? Siya “ay darating upang dayain ang mga bansang nasa apat na sulok ng lupa” (Pah. 20:8).

Kung ayaw ng Diyos na dayain ni Satanas ang mga tao sa panahong iyon, bakit Niya ito palalayain? Lalo na dahil sa katotohanang ibinilanggo na noon ng Diyos si Satanas “upang hindi na muling makapandaya ng mga bansa”?

Siyempre, nanaisin ng Diyos na hindi na muling makapandaya si Satanas kaninuman. Nguni’t alam Niyang ang tanging taong madadaya ni Satanas ay ang mga hindi naniniwala sa mismong sinabi Niya. Madadaya lamang ni Satanas ang mga tumatanggi sa katotohanan, kaya pinahihintulutan siya ng Diyos na umiral na ngayon, at kung bakit pahihintulutan siyang iiral pa sa susunod. Habang dinadaya ni Satanas ang mga tao, ang kalagayan ng puso ng mga tao ay higit na lilitaw, at maibubukod na ng Diyos ang “trigo sa mga damo” (tingnan ang Mt. 13:24-30).

Ito mismo ang mangyayari sa pagtatapos ni Milenyo kapag napalaya na si Satanas. Dadayain niya ang lahat ng nagmamahal sa kadiliman, at sa panahong iyon ay titipunin nila ang kanilang mga hukbo sa kaligiran ng Jerusalem sa pagtatangkang buwagin ang pamamahala ni Cristo. Ganap na malalaman ng Diyos kung sino ang umiibig sa Kanya at sino ang namumuhi sa Kanya, at kung gayon ay daglian Siyang magpapadala ng “apoy mula sa langit” na “lalamon sa kanila” (Pah. 20:10). Tutuparin ni Satanas ang mga layunin ng Diyos sa panahong iyon tulad ng pagtupad niya ngayon. Dahil dito bukod sa iba pang dahila, kahangalan ang isiping “mabubuwag natin ang mga espiritung teritoryal.” Pinahihintulutan silang umiral ng Diyos para sa Kanyang Sariling dahilan.

Ebanghelismong Biblikal (Biblical Evangelism)

Ang payak na katotohanan ay ni si Jesus o sino man sa mga alagad sa Bagong Tipan ang gumawa ng uri ng espiritwal na pakikihamok na inaangkin ng ilan na siyang nawawalang susi sa epektibong ebanghelismo ngayon. Kailanman ay hindi natin makikita sina Jesus, Pedro, Juan, Stephen, Filipo, o Pablo “na nagpapabagsak ng muog” o “gumagapos ng malalakas na tao” sa mga lunsod kung saan sila nangangaral. Bagkus, makikita natin na sinunod nila ang Espiritu Santo tungkol sa kung saan Niya nais na sila’y mangaral; makikita natin silang nangangaral ng payak na magandang balita—na tinatawag ang mga tao upang magsisi at manampalataya kay Cristo—at makikita natin silang nasisiyahan sa kamangha-manghang bunga. At sa mga kasong nangangaral sila sa hindi bukas na mga taong tumatanggi sa magandang balita, hindi natin sila nakikitang “gumagawa ng espiritwal na pakikihamok upang hindi maipagpapatuloy ni Satanas ang pagbulag sa kanilang mga isip.” Bagkus, makikita natin silang “nagpapagpag ng alikabok sa kanilang paa” na tulad ng iniutos ni Jesus at tumutuloy sa susunod na lunsod (tingnan ang Mt. 10:14; Gw. 13:5)

Kamangha-manghang maaangkin ninuman na ang “pagbubuwag ng mga muog” at “paggapos sa malalakas na tao” ay kinakailangan sa isang matagumpay na ebanghelismo samantalang may napakaraming libong halimbawa ng dakilang revival sa kasaysayan ng iglesia na hindi ginagamitan ng “espiritwal na paghahamok.”

“Nguni’t gumagana ang aming teknik!” ang sasabihin ng isa. “Mula nang simulan namin ang ganitong uri ng espiritwal na paghahamok, higit na maraming tao ang naliligtas kaysa noon.”

Kung totoo iyan, sasabihin ko kung bakit. Ito ay dahil dahil higit na maraming pag-aaral ng kasulatan at ebanghelismong ginagawang sabay, o kaya ay isang grupo ng tao ang biglang naging bukas sa magandang balita .

Ano ang sasabihin mo kung sinabi sa iyo ng isang ebanghelista, “Ngayong gabi, bago ako mangaral sa revival service, kumain ako ng tatlong saging. At nang mangaral ako, labing-anim na tao ang naligtas. Sa wakas ay nakahanap ako ng sikreto ng epektibong ebanghelismo! Mula ngayon, titiyakin kong kakain ako ng tatlong saging bago mangaral!”?

Siguradong sasabihin mo sa ebanghelistang iyon, “Ang pagkain mo ng tatlong saging ay walang kinalaman sa pagkakaligtas ng labinganim na taong iyon. Ang susi sa iyong tagumpay ay ipinangaral mo ang magandang balita, at may labing-anim na taong bukas na nakikinig.”

Tumutupad ang Diyos sa Kanyang Salita. Kung nangangako ang Diyos, at may isang nakakatupad ng kundisyon sa sinasabing pangako, tutuparin ng Diyos ang Kanyang pangako, kahit na gumagawa ang taong iyon ng ibang bagay na hindi ayon sa kasulatan.

Totoo ito sa kasalukuyang umiiral na espiritwal na pakikihamok. Kung magsimula kang magpamigay ng mga polyeto at “gumagapos sa malakas na tao” sa iyong lunsod, isang tanging bahagdan ng tao ang maliligtas. At kung magsisimula ka lang na magpamigay ng mga polyeto na hindi gagapos sa malakas na tao, parehong bahagdan ng mga tao ang maliligtas.

Paano Manalangin ayon sa Kasulatan Para sa isang matagumpay na Ani (How to Pray Scripturally for a Spiritual Harvest)

Paano tayo mananalangin para sa mga di ligtas na tao? Una kailangan nating maintindihang walang instruksiyon sa Bagong Tipang sinasabihan tayong manalangin upang iligtas ng Diyos ang mga tao, ni walang tala ang sinumang sinaunang Cristianong nananalangin nang ganoon. Ang dahilan ay dahil sa paninindigan ng Diyos, ginawa na Niya ang lahat ng kailangan Niyang gawin upang maligtas ang lahat sa mundo. Lubos ang pagnanais Niya upang maligtas sila na ibinigay Niya ang Sarili Niyang Anak upang mamatay sa krus.

Nguni’t bakit hindi pa ligtas na ang lahat? Dahil hindi lahat ay naniwala sa magandang balita. At bakit sila hindi naniwala? Dalawa lamang ang dahilan: (1) Maaaring hindi pa nila narinig ang magandang balita, o (2) narinig na nila ang magandang balita at tinanggihan nila ito.

Kaya ang pananalangin ayon sa kasulatan para sa mga di ligtas ay manalanging magkaroon sila ng pagkakataong marinig ang magandang balita. Halimbawa, sinabi sa atin ni Jesus “Ang ani ay sagana, nguni’t kakaunti ang manggagawa; kaya makiusap sa Panginoon upang magpadala ng manggagawa sa Kanyang ani” (Lu.10:2, idinagdag ang pagdidiin). Upang marinig ng mga tao ang magandang balita at maligtas, kailangang sabihin sa kanila ang magandang balita ng isang tao. Kaya kailangan nating manalangin sa Diyos upang magpadala ng tao sa kanila.

Nang nanalangin ang sinaunang iglesia tungkol sa isang espiritwal na ani, nanalangin sila, “Grant that Thy bond-servants may speak Thy word with all confidence, while Thou dost extend Thy hand to heal, and signs and wonders take place through the name of Thy holy servant Jesus” (Gw. 4:29-30, idinagdag ang pagdidiin).

Humihingi sila ng (1) pagkakataon upang mapangahas nilang maipangaral ang magandang balita o di kaya’y (2) kapangahasan upang ipangaral ang magandang balita sa mga pagkakataong alam nilang magiging kanila. Inasahan din nila ang Diyos upang kumpirmahin ang magandang balita sa pamamagitan ng mga pagpapagaling, mga tanda at mga kababalaghan. Ang mga iyon ay panalangin ayon sa kasulatan, at pansinin na ang layunin ay bigyan ng pagkakataon ang mga tao upang mapakinggan ang magandang balita. Sinagot ng Diyos ang kanilang panalangin: “Pagkatapos nilang manalangin,nayanig ang kanilang pinagtitipunan. Silang lahat ay napuspon ng Espiritu Santo, at buong tapang na nangaral ng salita ng Diyos” (Gw. 4:31).

Ano ang palagay ni Pablo sa kung paano manalangin ang mga Cristiano tungkol sa pagkakaroon ng espiritwal na ani? Inutusan ba niya sila upang hingin sa Diyos na iligtas ang higit na maraming tao? Hindi, basahin ang sinabi niya:

Mga kapatid, bilang pagtatapos, ipanalangin ninyo kami upang ang salita ng Panginoon ay mabilis na lumaganap at pahalagahan ng lahat, tulad ng ginagawa ninyo (2 Tes. 3:1, idinagdag ang pagdidiin).

Ipanalangin din ninyong ako’y pagkalooban ng wastong pananalita upang buong tapang kong maipahayag ang hiwaga ng Magandang Balitang ito. Dahil sa Magandang Balitang ito, ako’y isinugo, at ngayo’y nakabilanggo. Kaya’t ipanalangin ninyong maipahayag ko ito nang buong tapang gaya ng nararapat (Efe. 6:19-20, idinagdag ang pagdidiin).

Kahit ligtas o hindi ang mga tao ngayon ay higit na nakadepende sa kanila kaysa sa Diyos, kaya dapat ang panalangin natin ay upang marinig ng mga tao ang magandang balita at upang tulungan tayo ng Diyos na maipamahagi ito. Sasagutin ng Diyos ang ating panalangin, nguni’t hindi pa rin iyan katiyakan na maliligtas ang sinuman, dahil binibigyan ng Diyos ang mga tao ng karapatang gumawa ng sariling pagpapasya. Ang kaligtasan nila ay nakadepende sa kanilang tugon sa magandang balita.

Mito #7: Kapag nagkakasala ang isang Cristiano, binubuksan niya ang pinto upang dumating at Manahan sa kanya ang isang demonyo.” (Myth #7: “When a Christian sins, he opens the door for a demon to come and live in him.”)

Totoo na kapag nagkakasala ang isang Cristiano, maaaring dahil sumuko siya sa isang tukso mula sa isang masamang espiritu. Nguni’t ang pagsuko sa mungkahi ng isang masamang espiritu ay hindi nangangahulugang mismong ang masamang espiritu ay talagang makapananahan sa mananampalataya. Kapag nagkasala tayo bilang mga Cristiano, pinuputol natin ang atingpakikipagkapwa sa Diyos dahil sinuway natin Siya (tingnan ang 1 Juan 1:5-6). Nakokonsensya tayo. Nguni’t hindi natin pinutol ang ating ugnayan sa Kanya, dahil anak pa rin Niya tayo.

Kung ikukumpisal natin ang ating mga kasalanan, “Lilinisin tayo sa lahat n gating kasalanan, sapagka’t Siya’y tapat at matuwid” (1 Juan 1:9). Kung magkagayon, ang pakikipagkapwa natin sa Kanya ay nabuong muli. Pansinin na hindi sinabi ni Juan na kailangan nating luminis mula sa nananahang demonyo kapag nagkasala tayo.

Bawa’t Cristiano ay nahaharap sa araw-araw na tukso sa mundo, sa laman at sa diyablo. Isinulat ni Pablo na totoong may labanan tayo sa iba-ibang masamang espiritu (tingnan ang Efe. 6:12). Kung gayon, bahagyang tinutuligsa ang bawa’t mananampalataya ng mga espiritung demonyo. Karaniwan iyan, at tungkulin nating labanan ang diyablo at mga demonyo sa pamamagitan ng pananampalataya sa Salita ng Diyos (tingnan ang 1 Ped. 5:8-9). Kapag naniniwala tayo ay kumikilos ayon sa sinabi ng Diyos, iyan ay paglaban sa diyablo.

Halimbawa, kung nagdadala si Satanas ng mga malulungkot na isipan, kailangan nating mag-isip ng kasulatang lalaban sa kalungkutan, at sundin ang Salita ng Diyos na “magalak kayong lagi” (1 Tes. 5:16) at “magpasalamat kayo sa Diyos sa lahat ng pagkakataon” (1 Tes. 5:18). Tungkulin nating kumilos ayon sa Salita ng Diyos at palitan ang mga isipang maka-Satanas ng isipang maka-Diyos.

Kailangan nating kilalanin na bilang malayang ahente ng magandang asal, maaari tayong mag-isip ng gusto nating isipin. Kung laging pinipili ng isang mananampalataya ang makinig at sumuko sa mga mungkahi ng masasamang espiritu, talagang bubuksan niya ang kanyang isip upang matalo, na isa lamang kalagayang higit na bukas at tinatalo ng maling kaisipan. Kung pipiliin niyang higit pang susuko, maaari siyang masapian ng isang tanging uri ng maling pag-iisip, na pambihira para sa isang Cristiano, nguni’t maaariong mangyari. Gayumpaman, kapag nag nasapiang Cristiano ay magnasang lumaya, ang gawin lang niya ay lakasan ang loob upang isipin at sumuko sa Salita ng Diyos at labanan ang diyablo.

Nguni’t ma-sasapian ba siya? Kung pinagpasyahan niya, mula sa puso, nang hindi pinipilit, na tanggihan si Cristo at tuluyan Siyang layuan. Kung magkagayon, siyempre, hindi na siya Cristiano [6] at maaaring masapian—kung higit pa niyang isuko ang kanyang sarili sa masamang espiritung nananaig sa kanya. Nguni’t malayo iyan sa idea ng pagbukas ng pinto para makapanahan ang masamang espiritu sa iyo sa pamamagitan ng paggawa ng isang kasalanan.

Isang katotohanan na walang isa mang halimbawa sa Bagong Tipan ng sinumang Cristianong sinapian ng isang demonyo. Ni isang mapanganib na babala sa mga Cristiano tungkol sa posibilidad ng pananahan sa kanila ng demonyo. Ni walang instruksiyon tungkol sa kung paano palayasin ang demonyo sa kapwa-Cristiano.

Ang totoo niyan, bilang Cristiano, hindi natin kailangang palayasin ang mga demonyong nananahan sa atin—ang kailangan natin ay pabaguhin ang atingmga isipan sa Salita ng Diyos. Ayon iyan sa kasulatan. Isinulat ni Pablo:

Huwag kayong makiayon sa takbo ng mundong ito. Mag-iba kayo sa pamamagitan ng pagbabago ng inyong iniisip upang maunawaan ninyo ang kalooban ng Diyos; kung ano ang mabuti, kalugud-lugod at ganap na kalooban (Ro. 12:2).

Kapag nalinisan na ang ating isipan sa mga lumang padron ng pag-iisip at napabago ng katotohanan ng Salita ng Diyos, makukuha natin ang tagumpay sa makasalanang mga ugali at mamuhay sa isang palagiang paraang tulad-ni-Cristo. Ang katotohanan ang siyang magpapalaya sa atin (Juan 8:32). Napapabago tayo habang pinababago natin ang ating kaisipan, hindi dahil pinalayas natin ang lahat ng mga demonyo.

Kung gayon ay bakit maraming Cristiano ang nanunumpang nagkaroon sila ng isang demonyo (o maraming demonyo) na napalayas sa kanila? Isang posibilidad ay naisip lang nila na nagkaroon sila ng isang demonyo na napalayas din. Maraming Cristiano ang gullible at kulang sa kaalaman sa Salita ng Diyos, kaya madali silang malansi ng mga “ministro ng kaligtasan” na minamanipula ang sikolohiya ng mga tao upang isipin nilang nagkaroon sila ng demonyo. Kapag nakumbinsi ang mga tao na may demonyong nananahan sa kanila, natural na makikipagtulungan sila sa sinumang mukhang may kumpiyansa sa sariling magpaalis ng demonyo.

Isa pang totoong posibilidad ay ang mga taong nabanggit na napalayas sa kanila ang demonyo ay hindi tunay na mananampalataya kayh Cristo sa panahon ng kanilang pagkakaligtas, kahit na ang akala nila ay mananampalataya sila. Ang modernong magandang balita, na talamak na salungat sa magandang balitang biblikal, ay nakadaya ng marami upang isipin nilang sila’y Cristiano kahit di sila naibubukod sa mga di-Cristiano at hindi si Jesus ang kanilang Panginoon. Sa Kasulatan, makikita natin na kung naniniwala ang mga tao sa magandang balita at naipanganak muli, ang mga nakatira sa kanilang demonyo ay kusang lalayas (tingnan ang Gw. 8:5-7). Hindi sasapian ng mga demonyo ang mga taong pinananahanan ng Espiritu Santo, at nananahan ang Espiritu Santo sa lahat ng taong naipanganak na muli.

Mito #8: Sa pamamagitan ng pag-aaral sa kasaysayan ng isang lunsod, malalaman natin kung aling masamang espiritu ang nagdodomina rito, at kung gayon ay higit itong epektibo sa es[piritwal na pakikihamok at sa huli ay ebanghelisasyon.” ( Myth #8: “Through studying the history of a city, we can determine which evil spirits are dominating it, and thus be more effective in spiritual warfare and ultimately in evangelization.”)

Bata yang mitong ito sa maraming ideang hindi masusuportahan ng Kasulatan. Isa sa naturang idea ay matagal na nananatili ang teritoryal na espiritu. Ibig sabihin, ang mga nanahan sa isang rehiyon sa nakaraang daan-daang taon ay sinasabing nandoon pa. Kaya, kung alam natin na itinayo ang lunsod ng mga makasariling tao, maipapalagay natin na may mga makasariling espiritung nagdodomina sa lunsod na iyon ngayon. Kung ang lujnsod ay minsang lumang purok ng mga Indian, maipapalagay natin na ang mga espiritu ng shamanismo at pangkukulam ang nagdodomina sa lunsod ngayon. At marami pang iba.

Nguni’t totoo ba na ang nasabing masasamang pinuno at kapangyarihang nanirahan sa isang heograpikal na lugar daan-daang taon na ana nakaraan ay naroroon pa ngayon? Maaari, nguni’t hindi kailangan.

Isaalang-alang ang kuwentong tiningnan natin sa aklat ni Daniel. Ang walang pangalang anghel na tinulungan ni Miguel upang labanan ang “prinsipe ng Persia” ang nagsabi kay Daniel, Babalik na ako upang labanan ang prinsipe ng Persia; kaya aalis na ako, at ngayon, ang prinsipe ng Grecia ay darating na” (Dan. 10:20, idinagdag ang pagdidiin). Sinasabi sa atin ng kasaysayan na ang Persian Empire ay nahulog sa kamay ng mga Griego sa pamamagitan ng mga laban ni Alexander the Great. Nguni’t alam ng walang pangalang anghel na ito ang mga maaaring mangyaring pagbabago sa espiritwal na lupain—darating ang “prinsipe ng Grecia.”

Nang talagang dumating ang principe ng Grecia, namahala ba siya sa espiritwal na lupain sa Greek Empire na tulad ng pamamahala ng prinsipe ng Persia sa espiritwal na lupain sa Persian Empire? Paraang makatwirang pagpapalagay iyan, at kung magkagayon, nagbago ng kinalalagyan ang mga matataas ang ranggong masamang espiritu, dahil ang Greek Empire ay may malawak na territoryong kasama ang halos lahat ng teritoryo ng Persian Empire. Kapag may mga political na pagbabago sa lupa, may posibilidad na may pagbabago sa kaharian ng kadiliman. Nguni’t ang totoo ay, hindi natin basta malalaman hangga’t hindi ito ibinubunyag ng Diyos sa atin.

Magkagayon ma, hindi mahalaga kung anong partikular na espiritu ang namumuno sa isang lugar, dahil wala tayong magagawa sa pamamagitan ng “espiritwal na paghahamok,” na napatunayan na.

Sobrang Pag-uuri ng Masasamang Espiritu (Over-Categorizing Evil Spirits)

Dagdag pa, isang pagpapalagay para sa atin ang isiping may mga namamahalang espiritu na daalubhasa sa ispesipikong kasalanan. Ang buong konsepto ng pagkakaroon ng “espiritu ng pagkagahaman,” “espiritu ng pagkahilig sa laman,” “relihiyosong espiritu,” “espiritu ng labanan,” at marami pang iba, ay hindi suportado ng Kasulatan, maging ang ida na ang iba-ibang uri ng espiritung iyon ay umiiral sa matataas na ranggo ng masasamang espiritung namamahala ng kaharian ng kadiliman.

Kamangha-mangha sa mga kailanman ay hindi pinag-aralan nang masinsinan ang apat na Ebanghelyo, may tatlong ispesipikong uri lamang ng demonyong pinalayas ni Jesus: Minsan isang “bobong demonyo” ay nabanggit (Lu.11:14), minsan mababasa natin ang “bingi at piping espiritu” (Mc. 9:25), at higit sa isang pagbanggit sa “hindi malinis na espiritu,” na mukhang kasama ang lahat ng demonyhong pinalayas ni Jesus, pati na iyong “bingi at pipi” (tingnan ang Mc. 9:25).

Hindi ba maaaring ang “bingi at piping espiritu” ay nakagawa ng isang bagay maliban sag awing bingi at pipi ang isang tao? Walang dudang magagawa niya ito, dahil ginawa niyang magkaroon din ng terrible seizures ang batang lalaki sa Mc. 9. Kung gayon “bingi at pipi” ay maaaring hindi pagbanggit sa ispesipikong uri ng espiritu kundi isang simpleng pagbanggit sa kung paano nito sinasaktan ang isang tanging tao. Ang ilan sa atin ang naging “baliw-sa-uri” tungkol sa mga demonyo, na hinihigitan nang husto ang pagbubunyag ng biblia.

Sa buong Lumang Tipan, ang tanging ispesipikong espiritung napangalanan na maaaring maituring na ispesipikong masasamang espiritu ay ang “nandadayang espiritu” (1 Ha. 22:22-23), isang “espiritu ng distorsyon” (Isa. 19:14), at isang “espiritu ng harlotry” (Hos. 4:12; 5:4). Tungkol sa una at pangalawa, talagang lahat ng masasamang espiritu ay maituturing na “mandarayang espiritu” at “espiritu ng distorsyon.” Tungkol sa pangatlo, ang pariralang “espiritu ng pagpuputa” ay hindi kinakailangang isang pagbanggit sa ispesipikong masamang espiritu, kundi isang umiiral na saloobin. [7]

Sa buong aklat ng mga Gawa, ang tanging pagkakataong nabanggit ang ispesipikong masamang espiritu ay sa Gw.16:16, na mababasa natin ang isang batang babaing nagkaroon ng “espiritu ng divination.” At sa lahat ng mga sulat, ang tanging uri ng ispesipikong masasamang espiritung nabanggit ay ang mga “mandarayang espiritu” (1 Tim. 4:1) na, muli, ay maaaring paglalarawan ng alinmang masamang espiritu.

Dahil sa ilang pagbanggit sa ispesipikong uri ng demonyo sa Biblia, nakakamanghang basahin ang ilan sa mga modernong listahang naglalaman ng daan-daang iba-ibang uri ng demonyong maaaring Manahan sa mga tao at mamahala sa mga lunsod.

Hindi natin dapat ipagpalagay na may pag-uuri-uri, sa ispesipikong kasalanan, o anumaang higit na mataas na ranggo ng masasamang espiritu. Isang pagpapalagay ang sabiging, “Dahil napakaraming pagsusugal sa lunsod na iyon, maaaring may mga espiritu ng sugal doon.”

Naninigarilyong Espiritu? (Smoking Spirits?)

Isipin ang kahangalan ng isang taong nagsabing, “Marahil ay napakaraming naninigarilyong espiritu sa lunsod na iyan, dahil napakarami roon ang naninigarilyo.” Ano ang ginagawa ng mga “naninigarilyong espiritu doon bago nagkaroon ng mga lunsod? Nasaan sila noon? Ano ang ginagawa nila bago ginamit sa paninigarilyo ang tabako? Ang dahilan ba ng pagkakaroon ng higit na kaunting maninigarilyo ay ang ilan sa mga “naninigarilyong demonyo” ay namamatay o lumilipat sa bagong teritoryo?

Nakikita ba ninyo ang kahangalan ng pagsabi natin ng mga tulad ng, “Ang lunsod na iyan ay kontrolado ng espiritu ng pagkahilig sa laman, kaya napakaraming bahay ng prostitusyon doon”? ang totoo ay saanman hindi pinagsisilbihan ng mga tao si Cristo, naroroon ang kaharian ng kadiliman. Maraming masasamang espiritu ang umiiral sa madilim na lupaing iyon na umaakit sa kanilang mga subject upang magkasala at magpaptuloy sa kanilang pagrerebelde laban sa Diyos. Tutuksuhin ng mga espiritung iyon ang mga tao sa lahat ng uri ng kasalanan, at sa ibang lugar, higit na susuko ang mga tao sa isang uri ng kasalanan kaysa sa ibang kasalanan. Ang tanging pag-asa nila ay ang magandang balitang inatasan tayong ipangaral.

Kahit na may ispesipikong uri ng masasamang espiritu na dalubhasa sa tanging kasalanan at namamahala sa tanging heograpikal na lugar, hindi tayo matutulungan kahit alamin natin, dahil wala tayong magagawa upang alisin sila. Ang tungkulin natin ay manalangin (sa isang panalanging ayon sa kasulatan) para sa mga tao roon na nadaya at ipangaral sa kanila ang magandang balita.

Ang tanging mainam na magagawa ng pag-alam sa pinaka-umiiral na kasalanan sa isang lunsod ay upang ipangaral natin ang higit na nakaka-convit na mensahe sa mga di ligtas na naninirahan doon—sa pamamagitan ng ispesipikong pagpapangalan ng mga kasalanan nila sa harap ng Diyos. Nguni’t hindi kailangang magsaliksik sa kasaysayan ng isang lunsod upang malaman iyan. Ang tanging kailangang gawin ay dumalaw sandali at panatilihing bukas ang mga mata at taynga. Sa kalaunan, lilitaw ang mga kasalanang umiiral doon.

Bilang pangwakas, walang halimbawa sa Bagong Tipan ng sinumang gumagawa ng “espiritwal na pagmamapa” bilang paraan ng paghahanda sa espiritwal na paghahamok o ebanghelisasyon. Ni walang instruksiyon sa mga sulat upang gawin ito. Sa Bagong Tipan, sinunod ng mga alagad ang Espiritu Santo tungkol sa kung saan sila mangangaral, matapat na ipinangaral ang ebanghelyo at hinikayat ang mga tao upang magsisi, at nagtiwala sa Panginoon upang kumpirmahin ang salita sa pamamagitan ng sumusunod na mga tanda. Gumana naman ang kanilang metodo.

Mito #9: “Kailangang palayain ang ilan Cristiano mula sa sumpang galing sa mga henerasyon o kay satanas.” (Myth 9: “Some Christians need to be set free from generational or satanic curses.”)

Ang buong idea ng “sumpang galing sa henerasyon” ay nanggaling sa apat na pahayag sa Kasulatang nakikita sa Lumang Tipan na nagsasabi ng pare-parehong usapin. Sila ay ang Exodo 20:5; 34:7; Bilang 14:8 at Deuteronomio 5:9. Tingnan natin ang Bilang 14:18:

Si Yahweh ay hindi madaling magalit, mahabagin at handang magpatawad. Subali’t hindi Niya ipinagwawalang-bahala ang kasamaan, sapagka’t ang kasalanan ng mga magulang ay kanyang sisingilin hanggang sa ikatlo at ikaapat na salinlahi (idinagdag ang pagdidiin).

Paano natin intindihin ang pahayag na ito ng? Ibig sabihin ba nito na magbibigay ng sumpa ang Diyos o parusahan ang isang tao dahil sa kasalanan ng kanyang mga magulang, mga lolo at lola, mga o mga kanunu-nunuan? Paniniwalaan ba natin na maaaring patawarin ng Diyos ang kasalanan ng isang tao kapag naniwala siya kay Jesus nguni’t parusahan siya dahil sa kasalanan ng kanyang mga kanunu-nunuan?

Talagang hindi, kundi matuwid na maaakusahan ang Diyos na Siya ay napaka-walang katuwiran at mapagpanggap. Siya Mismo ang nagpahayag na mali ang pagpaparusa sa isang tao dahil sa kasalanan ng kanyang mga magulang:

“Maaaring itanong mo kung bakit hindi dapat pagdusahan ng anak ang kasalanan ng ama. Sapagka’t matuwid ang mga gawa ng anak, sumunod siyang mabuti sa aking mga tuntunin, kaya dapat siyang mabuhay. Ang nagkasala ang dapat mamatay. Ang anak ay di dapat magdusa dahil sa kasalanan ng ama, at ang ama ay di dapat magdusa dahil sa kasamaan ng anak. Ang matuwid ay mabubuhay dahil sa kanyang pagiging matuwid at ang masama ay mamamatay sa kanyang kasamaan” (Eze. 18:19-20, idinagdag ang pagdidiin).

Dagdag pa, sa ilalim ng Kautusan ni Moises, iniutos ng Diyos na ni ang ama o ang anak ang aako ng kaparusahan dahil sa kasalanan ng isa sa kanila:

Hindi dapat parusahan ng kamatayan ang mga magulang dahil sa krimeng nagawa ng anak ni ang anak dahil sa krimeng nagawa ng magulang; ang mismong maysala lamang ang dapat patayin (Deut. 24:16).

Walang posibilidad na ang isang Diyos ng pag-ibig at katuwiran ay maaaring isumpa o parusahan ang isang tao dahil sa kasalanan ng kanyang ninuno. [8] Kaya ano ang ibig sabihin ng Kasulatan kapag sinasabi nitong “sapagka’t ang kasalanan ng mga magulang ay Kanyang sisingilin hanggang sa ikatlo at ikaapat na salinlahi”?

Maaaring ibig sabihin nito na sinisisi ng Diyos ang mga tao dahil sa makasalanang halimbawang ipinakikita nila sa kanilang mga anak, at kung gayon bahagyang sinisisi Niya sila sa kasalanan ng kanilang mga anak dahil sa kanilang impluwensiya. Bahagyang sinisisi ng Diyos ang mga tao, dahil sa kanilang masamang impluwensiya, sa kasalanan ng kanilang kaapu-apuhan! Ganyan ang kabanalan ng Diyos. At walang magsasabing hindi Siya matuwid dahil dito.

Pansinin na sinasabi ng tinitingnan nating pahayag “ang kasalanan ng mga magulang ay Kanyang sisingilin sa salinlahi.” Ang kasalanan ng mga magulang sa kanilang mga anak ang dinadalaw.

Kung gayon, ang buong idea ng “sumpang galing sa henerasyon” ay isang pamahiin, at isang masamang paniniwala, dahil pinalalabas nito na hindi matuwid ang Diyos.

Mga Sumpa ni Satanas? (Satanic Curses?)

Nguni’t paano ang mga “sumpa ni Satanas”? Una, walang nasasaad sa buong Biblia na nagpapakitang “naisusumpa” ni Satanas ang sinuman, ni mga halimbawang ginawa niya ito. Tunay na makikita nating sinasaktan ni Satanas ang mga tao sa Biblia, nguni’t kailanman ay hindi natin siya nakikitang “nagbibigay ng sumpa” sa isang pamilya na nagreresulta sa patuloy na pagkakaroon nila ng malas pati na sa mga susunod sa kanila.

Bawa’t Cristiano ay harassed ni Satanas at masasamang espiritu (nang bahagya) sa tanang buhay niya, nguni’t hindi ibig sabihin nito na kailangan ng sinuman sa atin ang isang tao upang “putulin ang isang sumpang galing kay Satanas” na naipamana sa atin

ng ating mga magulang. Ang kailangan nating gawin ay panindigan ang Salita ng Diyos at labanan ang diyablo sa pamamagitan ng pananampalataya, na sinasabi ng Kasulatang gawin natin (tingnan ang 1 Ped. 5:8-9).

Sa Biblia, ang Diyos ang may kapangyarihang magbigay ng pagpapala at sumpa (tingnan ang Gen. 3:17; 4:11; 5:29; 8:21 ; 12:3; Bil. 23:8; Deut. 11:26; 28:20; 29:27; 30:7; 2 Cron. 34:24; Awit. 37:22; Kaw. 3:33; 22:14; Panag. 3:65; Mal. 2:2; 4:6). Isumpa man tayong iba sa pamamagitan ng kanilang bibig, nguni’t walang kapangyarihan ang kanilang mga sumpa upang saktan tayo:

Ang sumpang di nararapat ay hindi tatalab, tulad lang ito ng ibong di dumadapo at lilipad-lipad (Kaw. 26:2).

Tama si Balaam nang, pagkatapos siyang bayaran ni Balak upang isumpa ang mga anak ng Israel, sinabi niya, “Ang pinagpala ng Diyos ay paano ko susumpain? Ang binasbasan ni Yahweh, paano ko nga itatakwil?” (Bil. 23:8).

Nilampasan na ng ilang Cristiano ang ideang paglalagay ng sumpa batay sa mga salita ni Jesus sa Mc.11:23: “Tandaan ninyo ito: kung kayo’y nananampalataya sa Diyos at hindi kayo nag-aalinlangan, maaari ninyong sabihin sa bundok na ito, ‘Umalis ka riyan at tumalon ka sa dagat,’at ito nga ay mangyayari.”

Nguni’t pansinin na walang kapangyarihan sa pagbigkas lamang ng mga salita, kundi sa pananalitang pinaniniwalaan ng puso. Walang paraan upang magkaroon ng pananampalataya ang isang taong sumpa makasasakit ang sumpa niya sa isang tao, dahil ang pananampalataya ang pangakong may kumpiyansa (Heb. 11:1) lang ang pananampalataya sa pamamagitan ng pakikinig sa Salita ng Diyos (Ro.10:17). Maaaring asahan ng isang tao na ang kanyang sumpa ay magbibigay ng kamalasan sa isang tao, nguni’t kailanman ay hindi niya ito mapaniniwalaan, dahil hindi nagbigay ang Diyos ng pangakong nagdudulot-ng-pananampalataya tungkol sa pagsumpa sa iba.

Ang tanging eksepsyon dito ay kung binigyan ng Diyos ang isang tao ng “kaloob na pananampalataya” kasama ng “kaloob na pagpapahayag ng mensaheng galing sa Diyos ” (dalawa sa siyam na kaloob ng Espiritu), na bibigkasin sa pamamagitan ng isang pagpapala o sumpa, na makkikita nating minsan ay ginagawa Niya sa buhay ng ilang tao sa Lumang Tipan (tingnan ang Gen. 27:27-29, 38-41; 49:1-27; Jos. 6:26 kasama ang 1 Ha. 16:34; Huk. 9:7-20, 57; 2 Ha. 2:23-24). Maging sa mga kasong iyon, ang mga pagpapala o sumpa ay nanggaling sa Diyos, hindi sa tao. Kung gayon, ang buong idea ng “pagsumpa” ng isang tao sa iba ay isang pamahiin lang. Kaya hindi tayo inutusan ni Jesus na “putulin ang sumpang ibinigay sa atin,” kundi “pagpalain ang nagigibigay ng sumpa sa atin .” Hindi natin kailangang matakot sa sumpa ninuman. Ang matakot sa sumpa ninuman ay pagpapakita ng kakulangan ng pananampalataya sa Diyos. Sa malas, palagi akong nakakikilala ng mga pastor na mukhang higit na may pananampalataya sa kapangyarihan ni Satanas kaysa sa kapangyarihan ng Diyos. Bagama’t naglalakbay ako sa iba-ibang bansa buwan-buwan upang sirain ang kaharian ni Satanas, kailanman ay hindi ako natatakot kay Satanas o anumang sumpang ibinigay sa akin. Walang dahilan upang matakot.

Mga Sumpang Lihim? (Occult Curses?)

Posible bang magkaroon tayo ng sumpang galing kay Satanas dahil sa pakikisangkot natin noon sa lihim na karunungan?

Huwag nating kalimutang kapag naipanganak tayong muli, ligtas na tayo sa kapangyarihan ni Satanas at ng kaharian ng kadiliman (tingnan ang Gw. 26:18; Col. 1:13). Wala nang kapangyarihan sa atin ni Satanas aliban kung ibibigay natin sa kanya. Bagama’t ipinakikita ng Biblia na ang mga Cristiano sa Efeso ay mahigpit na kasangkot sa paggawa ng salamangka bago sila napabagong-muli (tingnan ang Gw.19:18-19), walang talang nagpapakitang pinutol ni Pablo ang anumang “sumpang galing kay Satanas” o panggagapos sa kapangyarihan ni Satanas sa kanila pagkatapos nilang maipanganak muli. Ang dahilan ay kusa silang napalaya sa pananakop ni Satanas sa oras na sila’y unang naniwala kay Jesus.

Gayundin, nang sumulat si Pablo sa mga Cristiano sa Efeso, wala siyang ibinigay na instruksiyon tungkol sa pagpapalaya ninuman mula sa sumpang galing sa henerasyon o kay Satanas. Ang tanging sinabi niya sa kanila ay “huwag bigyan ng pagkakataon ang diyablo” (Efe. 4:27), at “isulot ang baluti ng Diyos” upang matibay nilang malabanan ang mga balak ng diyablo(Efe. 6:11). Ang mga iyon ay napaka-Cristianong tungkulin.

Nguni’t bakit, sa ilang pagkakataon, parang natulungan ang mga Cristiano nang may isang taong pumutol sa isang “sumpang galing sa henerasyon” o “sumpang galing kay Satanas” na angkin nila? Marahil ay ang taong nangailangan ng tulong ay may pananampalatayang lalayas ang diyablo sa oras na ang “sumpa” ay naputol. Ang pananampalataya ang siyang nagpapalayas sa diyablo, at maaaring magkaroon at dapat magkaroon ang bawa’t Cristiano ng pananampalatayang kapag nilalabanan niya ang diyablo, lalayas ito. Nguni’t walang pangangailangang tumawag ng “espesyalistang tagapagligtas” upang mapalayas si Satanas.

Sa pagtatapos, sinasabi ng Biblia sa atin na si Cristo’y “naging sumpa para sa atin,” at dahil doon, “tinubos tayo mula sa sumpa ng Kautusan” (Gal. 3:13, idinagdag ang pagdidiin). Lahat tayo ay nasa ilalim ng sumpa ng Diyos noon dahil nagkasala tayo, nguni’t dahil inako ni Jesus ang ating kaparusahan, napalaya tayo mula sa sumpang iyon. Purihin ang Diyos! Dahil wala hindi na tayo isinumpa, maaari na tayong magalak na pinagpala na tayo “ng bawa’t pagpapalang espiritwal sa mga makalangit na lugar kay Cristo” (Efe.1:3).

Espiritwal na Paghahamok ayon sa Kasulatan (Scriptural Spiritual Warfare)

Natalakay na natin ang maraming modernong mito tungkol sa espiritwal na paghahamok. Nguni’t mayroon bang hugis na ayon sa kasulatan? Oo, at iyan ngayon ang ating magiging pokus.

Marahil ang unang kailangan nating malaman tungkol sa espiritwal na paghahamok ay hindi ito ang dapat na pokus ng ating buhay-Cristiano. Dapat tayong nakapokus kay Cristo, sundin Siya at tumalima sa Kanya, habang patuloy tayong umuunlad upang maging higit na katulad Niya. Maliit lang na bahagdan ng mga panulat sa Bagong Tipan ang tumututok sa paksang espiritwal na paghahamok, na nagpapakita sa atin na dapat ay maliit lang na pokus sa Cristianong pamumuhay.

Ang pangalawang bagay na kailangan nating malaman tungkol sa espiritwal na paghahamok ay sinasabi ng Biblia ang kailangan nating malaman. Hindi natin kailangan ang natatanging kaalaman (o isang mangangaral na nag-aangking may tanging kaalaman) sa mga “malalalim na bagay tungkol kay Satanas.” Simple lang ang biblikal na espiritwal na paghahamok. Ang mga balak ni Satanas ay malinaw na ibinubunyag ng Kasulatan. Lantad na nakabalangkas ang ating mga tungkulin. Sa oras na malaman at paniwalaan mo ang sinabi ng Diyos, tiyak na ang iyong pagkapanalo sa espiritwal na labanan.

Balik sa Umpisa (Back to the Beginning)

Balik tayo sa aklat ng Genesis, kung saan una tayong ipinakilala sa diyablo. Sa mga unang kabanata doon, nagpapakita si Satanas sa hugis ng isang ahas. Kung may dudang ang ahas na ito ay ang diyablo, inaalis ng Pahayag 20:2 ang pagdududa: “Sinunggaban niya ang dragon, ang matandang ahas na walang iba kundi ang Diyablo o Satanas, at ginapos ito sa loob ng sanlibong taon” (idinagdag ang pagdidiin).

Sinasabi sa atin ng Genesis 3:1, “Ang ahas na pinakatuso sa lahat ng hayop na nilikha ng PANGINOONG Yahweh.” Kapag inisip mo kung gaano kagagaling mandaya ang ilang nilikha ng Diyos habang lumalaban sila upang mabuhay at tambangan ang kanilang biktima, maiisip mo kung gaano karunong si Satanas. Sa kabilang dako, hindi marunong-sa-lahat si Satanas na tulad ng Diyos, at dapat ay huwag nating ipagpalagay na hindi tayo kasindunong niya sa ating pagpupumiglas laban sa kanya. Inutusan tayo ni Jesus na maging “marunong tulad ng mga ahas” (Mt. 10:16, idinagdag ang pagdidiin). Inangkin ni Pablo na hindi lingid sa kanya ang mga plano ni Satanas (tingnan ang Cor. 2:11) at ang pagkakaroon natin ng “isipan ni Cristo” (1 Cor. 2:16).

Inilunsad ni Satanas ang kanyang unang nakatalang panlaban sa pagtatanong kay Eva tungkol sa sinabi ng Diyos. Ang sagot niya ay magbubunyag kay Satanas kung may pagkakataon siyang dayain si Eva upang suwayin nito ang Diyos. Walang daan si Satanas upang dayain ang sinumang naniniwala at sumusunod sa sinabi ng Diyos, kaya ang buong estratehiya niya ay umiikot sa mga ideang sumasalungat sa Salita ng Diyos.

Tinanong siya ni Satanas, “Totoo bang sinabi ni Diyos na huwag kayong kakain ng anumang bungangkahoy sa halamanan??” (Gen. 3:1.) Parang nagtutunog na inosenteng tanong sa isang kaswal na nagtatanong, nguni’t talagang alam ni Satanas kung ano ang kanyang layunin.

Sumagot si Eva, “Maaari naming kainion ang anumang bunga sa halamanan, huwag lamang ang bunga ng puno na nasa gitna niyon. Sinabi ng Diyos na huwag naming kakainin ni hihipuin man ang bunga nito; kung kami raw ay kakain nito, mamamatay kami” (Gen. 3:2-3).

Muntik nang maging tama si Eva. Sa katunayan, hindi kailanman sila pinagbawalan ng Diyos na hawakan ang puno ng karunungan ng mabuti at masama, kundi pinagbawalan silang kumain ng bunga nito.

Tunay na alam ni Eva ang katotohanan upang makilala ang sagot ni Satanas: “Hindi talaga kayo mamamatay!” (Gen. 3:4). Siyempre, iyan ay isang hayagang kasalungat sa sinabi ng Diyos, at malayo itong paniwalaan ni Eva agad-agad. Kaya pinatamis ni Satanas ang kasinungalingan niya ng kaunting katotohanan, na lagi niyang ginagawa, na nagiging madaling lunukin. Nagpatuloy siya: “Sinabi lang iyan ng Diyos, sapagka’t alam Niyang kung kakain kayo ng bunga niyon ay makakaunawa kayo. Kayo’y magiging parang Diyos at malalaman ninyo ang mabuti at masama” (Gen. 3:5).

Talagang sinabi ni Satanas ang tatlong bagay na totoo pagkatapos niyang magsinungaling. Alam natin na pagkakain nina Adan at Eva sa ipinagbabawal na bunga, nabuksan ang kanilang mata (tingnan ang Gen. 3:7) na tulad ng sinabi ni Satanas. Dagdag pa, sumunod na sinabi Mismo ng Diyos na naging parang Diyos ang lalaki at nalaman niya ang mabuti at masama (tingnan ang Gen. 3:22). Pansinin: Madalas na pinaghahalo ni Satanas ang katotohanan at kamalian upang dayain ang mga tao.

Pansinin din na sinira ni Satanas ang pagkatao ng Diyos. Ayaw ng Diyos na kumain sina Adan at Eva ng ipinagbabawal na bunga para sa kanilang sariling kalusugan at kaligayahan, nguni’t ginawa ni Satanas na parang may itinatago ang Diyos sa kanila na mabuti. Ang karamihan sa mga kasinungalingan ni Satanas ay sumisira sa katauhan, kalooban, at motibo ng Diyos.

Sa malas, tinanggihan ng unang mag-asawa sa lupa ang katotohanan upang paniwalaan ang isang kasinungalingan, kaya tinanggap nila ang kinalabasan nito. Nguni’t pansinin ang lahat ng elemento ng modernong espiritwal na paghahamok sa kanilang kuwento: ang tanging sandata ni Satanas ay isang kasinungalingang nakalatag sa katotohanan. Humarap sa mga tao ang pagpipiliang paniwalaan ang sinabi ng Diyos o ang sinabi ni Satanas. Ang paniniwala sa katotohanan ay “panananggang pananampalataya” sana nila, nguni’t kailanman ay hindi nila ito iniangat.

Ang Espiritwal na Pakikihamok ni Jesus (Jesus’ Spiritual Warfare)

Habang binabasa natin ang pakikiharap ni Jesus kay Satanas sa Kanyang patukso sa ilang, agad nating makikitang hindi binago ni Satanas ang kanyang mga metodo sa nakaraang sanlibong taon. Ang paraan ng kanyang atake ay pawalang-bisa ang sinabi ng Diyos, dahil aman niyang ang tanging paraan upang talunin ang kanyang kalaban ay kumbinsihin Siyang paniwalaan o sundin ang katotohanan. Ang Salita ng Diyos ay muling nasa gitna ng labanan. Ibinabato ni Satanas ang kanyang kasinungalingan, at sinangga ang mga iyon ni Jesus ng katotohanan. Pinaniwalaan at sinunod ni Jesus ang sinabi ng Diyos. Iyan ang biblikal na espiritwal na pakikihamok .

Naharap si Jesus sa parehong sitwasyong tulad ni Eva, Adan, at tulad nating lahat. Kailangan Niyang magpasya kung makikinig Siya sa Diyos o kay Satanas. Isinagawa ni Jesus ang Kanyang espiritwal na pakikipaglaban gamit ang “tabak ng Espiritu,” ang Salita ng Diyos. Tingnan natin kung ano ang matututuhan natin sa espiritwal na pakikihamok kay Satanas.

Sa pagtingin muli sa pangalawang pagtukso kay Jesus, sinasabi sa atin ni Mateo:

Pagkatapos, dinala Siya ng diyablo sa Jerusalem, ang banal na lunsod, at pinatayo sa taluktok ng Templo. Sinabi nito sa Kanya, “Kung ikaw ang anak ng Diyos, magpatihulog ka, sapagka’t nasusulat, Sa kanyang mga anghel ika’y itatagubilin, at sa kanilang mga kamay, ika’y aalalayan, nang sa mga bato, paa mo’y hindi masasaktan.’” Nguni’t sumagot si Jesus, “Nasusulat din naman, ‘Huwag mong susubukin ang Panginoon mong Diyos’” (Mt. 4:5-7).

Dito, ang pangunahing isyu ay tungkol muli sa sinabi ng Diyos. Inulit pa ni Satanas ang isang sipi mula sa ika-siyamnapu’t isang Awit, nguni’t binaluktot niya ito sa pagtatangkang palitan ito ayon sa hindi intensyon ng Diyos.

Sumagot si Jesus sa pag-uulit sa isang kasulatang nagbigay ng balanseng pagkakaintindi sa pangako ng Diyos ng proteksiyon na makikita sa Awit 91. Ililigtas tayo ng Diyos, kung hindi tayo kikilos nang may kahangalan, “na ilagay Siya sa pagsubok,” na tulad ng sinasabi ng talá sa gilid ng aking Biblia.

Kaya napakahalagang hindi natin hugutin ang mga berso sa kanilang konteksto sa kabuuan ng Biblia. Bawa’t kasulatan ay kailangang balansehin sa sinasabi ng kabuuan ng Biblia.

Ang pagbaluktot ng Kasulatan ay isa sa pinaka-pangkaraniwang taktika ni Satanas sa espiritwal na pakikihamok, at ang malungkot diyan, lubhang nagtatagumpay siya sa paggamit ng taktikang iyan laban sa maraming Cristianong kasangkot sa modernong kilusang espiritwal na pakikihamok. Isang klasikong halimbawa ng nabanggit na pagbabaluktot ay ang paggamit ng biblikal na pariralang “pagbuwag ng mga muog” upang suportahan ang idea ng pagpapabagsak ng masasamang espiritu sa himpapawid. Tulad ng nauna ko nang pagbanggit, ang partikular na pariralang iyan, kapag binasa sa konteksto, ay walang kinalaman sa pagpapabagsak ng masasamang espiritu sa himpapawid. Nguni’t nais isipin ni Satanas na ganoon na nga, kaya masasayang natin ang ating panahon sa pagsigaw sa mga namumuno at kapangyarihan sa langit.

Sa kuwento ni Mateo tungkol sa pangatlong pagtukso kay Jesus, mababasa natin,

Pagkatapos, dinala naman Siya ng diyablo napakataas na bundok at ipinakita sa Kanya ang lahat ng kaharian sa daigdig at ang kapangyarihan ng mga ito. Sinabi ng diyablo sa Kanya, “Ibibigay kio sa iyo ang lahat ng ito kung magpapatirapa Ka at sasamba sa akin.” Kaya’t sumagot si Jesus, “Lumayas ka Satanas! Sapagka’t nasusulat, ‘Ang Panginoon mong Diyos ang dapat mong sasambahin. At Siya lamang ang dapat mong paglilingkuran.’” (Mt. 4:8-10).

Ito ang pagtukso para sa kapangyarihan. Kung sinamba ni Jesus si Satanas, at kung tinupad ni Satanas ang kanyang pangako sa Kanya, naging pangalawang-pinuno sana si Jesus sa kaharian ng kadiliman. Satanas lang. Matatantiya lang natin sa ating mga b angungot kung ano ang nangyari kung sumuko si Jesus sa tuksong iyon.

Pansinin muli na sinagot ni Jesus ang mungkahi ni Satanas sa pamamagitan ng nakasulat na Salita ng Diyos. Napaglabanan ni Jesus ang bawa’t tukso pagsasabing, “Nasusulat.” Tayo rin, ay kailangan makaalam sa Salita ng Diyos at paniwalaan ito kung nais nating hadlangan ang pandadaya at mahulog sa mga patibong ni Satanas. Iyan ang ibig sabihin ng espiritwal na pakikihamok.

Ang Lugar ng Laban (The Battle Ground)

Sa kabuuan, ang tanging kapangyarihan ni Satanas at kanyang mga demonyo ay upang magtanim ng isipan sa mga puso at isip ng mga tao (at pati iyan ay limitado ng Diyos; tingnan ang 1 Cor. 10:13). Dahil diyan, tingnan ang sumusunod na halimbawa ng mga kasulatan:

Kaya’t sinabi ni Pedro, “Ananias, bakit ka nagpadala kay Satanas at nagsinungaling ka sa Espiritu Santo? Bakit mo binawasan ang pinagbilhan mo ng lupa?” (Gw. 5:3, idinagdag ang pagdidiin).

Sa panahon ng hapunan, inilagay na ng diyablo sa isip ni Judas, na anak ni Simon Iscariote, na ipagkakanulo niya si Jesus… (Jn. 13:2, idinagdag ang pagdidiin).

Maliwanag ang sinasabi ng Espiritu na sa mga huling araw ay iiwan ng ilan ang pananampalataya. Susunod sila sa mga mapanlinlang na espiritu at sa mga katuruan ng mga demonyo … (1 Tim. 4:1, idinagdag ang pagdidiin).

Nguni’t nag-aalala akong baka malason ang inyong isipan at mailayo kayo sa tapat at dalisay na pananampalataya kay Cristo ( 2 Cor. 11:3, idinagdag ang pagdidiin).

Huwag ninyong ipagkakait ang inyong sarili sa isa’t isa, malibang pagkasunduan ninyong huwag munang magsiping upang maiukol ninyo ang panahon sa pananalangin. Nguni’t pagkatapos, magsiping na muli kayo upang hindi kayo matukso ni Satanas dahil hindi na kayo makapagpigil (1 Cor. 7:5, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya nga, nang hindi na ako makatiis ay nagpadala ako riyan ng sugo upang alamin ang kalagayan ngayon ng inyong pananampalataya sa Panginoon. Nag-aalala ako na baka nalinlang na kayo ng diyablo, at kung magkagayo’y mawawalan ng kabuluhan ang aming pagpapagal (1 Tes. 3:5, idinagdag ang pagdidiin).

…ang kanilang isip ay binulag ng diyos ng kasamaan sa daigdig na ito, upang hindi nila makita ang liwanag ng Magandang Balita ng Diyos (2 Cor. 4:4, idinagdag ang pagdidiin).

Itinapon ang dambuhalang dragon, ang matandang ahas na tinatawag na Diyablo at Satanas, na nandaraya sa buong sanlibutan; itinapon siya sa lupa kasama ang lahat ng kanyang mga kampon (Pah. 12:9, idinagdag ang pagdidiin).

Ang diyablo ang inyong ama! At ang kagustuhan niya ang ibig ninyong gawin. Noon pa man ay mamamatay-tao na siya. Hindi siya pumanig sa katotohanan kailanman, sapagka’t walang puwang sa kanya ang katotohanan. Likas sa kanya ang magsinungaling, sapagka’t siya’y talagang sinungaling, at siya ang ama ng kasinungalingan (Juan 8:44, idinagdag ang pagdidiin).

Ang mga kasulatang ito at iba pa ang nagpapalinaw na ang pangunahing lugar ng labanan sa biblikal na espiritwal na pakikihamok ay ang ating mga puso’t isipan. Umaatake si Satanas sa pamamagitan ng mga isip—masasamang mungkahi, maling idea, taliwas na pilosopiya, tukso, iba-ibang kasinungalingan at iba pa. ang paraan natin ng depensa ay ang kaalaman, paniniwala, at pagkilos ayon sa Salita ng Diyos.

Napakahalagang maintindihan ninyo na bawa’t iniisip ninyo ay kindi kinakailangang manggaling sa inyong kalooban. Napakaraming kinatawan si Satanas na tumutulong magtanim ng kanyang mga iniisip sa isipan ng mga tao. Umiiral siya upang impluwensiyahan tayo sa pamamagitan ng mga diyaryo, libro, telebisyon, magasin, radyo, sa pamamagitan ng mga kaibigan at kapitbahay, pati na sa mga ministro. Kahit ang apostol Pedro ay minsang ginamit bilang kinatawan ni Satanas,na iminumungkahi kay Jesus na hindi kalooban ng Diyos na mamatay Siya (tingnan ang Mt.16:23).

Nguni’t direktang kumikilos din si Satanas at masasamang espiritu sa isipan ng mga tao, nang walang tagapag-ugnay, at kung minsan, makikita ng lahat ng Cristiano ang kanilang sariling direktang inaatake. Diyan nagsisimula ang espiritwal na paghahamok.

Natatandaan ko ang isang mabait na Cristianong babaing minsan ay lumapit sa akin upang ikumpisal ang isang problema. Sinabi niya na sa tuwing nananalangin siya, sumasaisip niya ang ilang lapastangang isipan at nanunumpang mga salita ang maiisip niya. Isa siya sa mga pinakamahinhin, pinakamabait, pinakamayumi at pinakamapat na babae sa aking iglesia, subali’t may problema siyang masasamang isipan.

Ipinaliwanag ko sa kanya ang mga isipang iyon ay hindi nanggaling sa kanya, kundi sinusugod siya ni Satanas, na nagtatangkang sirain ang kanyang buhay-panalangin. At sinabi niya sa akin na huminto siya sa araw-araw na pananalangin lubhang natakot siyang isipin niyang muli ang mga iyon. Nagtagumpay si Satanas.

Kaya sinabi ko sa kanyang magsimulang muling manalangin, at kapag pumasok sa isip niya ang mga lapastangang isipan, dapat niyang labanan ang mga iyon ng katotohanang mula sa Salita ng Diyos. Kung sinabi ng isip niyang, “Si Jesus ay isang —–lamang, dapat sabihin niyang, “Hindi, si Jesus ang banal na Anak ng Diyos.” Kung dumating sa kanyang isip ang panunumpang salita, dapat niyang halilihan iyon ng isip na papuri kay Jesus, at iba pa.

Sinabi ko rin sa kanya na sa takot nab aka umisip siya ng maling isip, sa katunayan ay inaanyayahan niya ang mga ito, dahil ang takot ay parang kabaligtaran ng pananampalataya—isang pananampalataya sa diyablo. Sa pagtatangkang hindi mag-isip ng isang bagay, kailangan nating isipin iyon upang subukang huwag isipin.

Halimbawa, kung sabihin ko sa iyo, “Huwag mong isipin ang iyong kanang kamay,” agad mong iisipin ang iyong kanang kamay habang tinatangka mong sundin ako. Sa kagustuhan mong huwag itong isipin, lalo mong naiisip ito. Ang tanging paraan upang hindi mo maiisip ang iyong kanang kamay ay tahasang pag-iisip ng ibang bagay, halimbawa, ang iyong sapatos. Sa sandaling ang isip mo’y nasa iyong sapatos, hindi mo maiisip ang iyong kanang kamay. Hinikayat ko ang mabait na babaing iyon upang “huwag matakot,” tulad ng utos sa atin ng Biblia. At tuwing nakikilala niya ang isang isip na salungat sa Salita ng Diyos, kailangang palitan niya ito ng isang isip na naaayon sa Salita ng Diyos.

Nasisiyahan akong ipaalam na sinunod niya ang aking payo, at, bagama’t sinugud siyang muli sa oras ng kanyang pananalangin, ganap na napagtagumpayan niya ang kanyang problema. Nanaig siya sa biblikal na espiritwal na pakikihamok.

Interesante rin na natuklasan ko, sa aking pananaliksik sa ilang iglesia, na pangkaraniwan ang kanyang problema. Kadalasang higit sa kalahati ng Cristianong napag-aaralan ko ay nagpapakitang di-miminsang nagkaroon sila ng lapastangang isip habang nananalangin. Lubhang hindi orihinal si Satanas.

“Mag-ingat sa Pinakikinggan Mo” ( “Take Care What You Listen To”)

Hindi natin mapipigil si Satanas at mga masamang espiritu sa pagsugud sa ating isipan, nguni’t hindi natin kailangang payagan ang kanilang mga iniisip upang sugurin ang ating mga iniisip. Ibig sabihin, hindi natin kailangang pag-isipan ang maka-demonyong mga idea at mungkahi, at angkinin sila. Tulad ng nasabi na, “hindi mo mapigil ang mga ibon sa paglipad sa taas ng iyong ulo, nguni’t maaari mo silang pigilin sa paggawa ng pugad sa iyong buhok.”

Gayundin, dapat tayong maging maingat na hindi isuko ang atingmga isipan sa dim akadiyos na impluwensiya kung kaya natin. Kapag umuupo tayo sa harap ng telebisyon sa loob ng isang oras, o magbasa ng diyaryo, inilalatag natin ang banig ng pagtanggap upang maimpluwensiyahan ng isipang maaaring galing kay satanas. Pagkatapos na pagkatapos Niyang sinabi ang talinhaga tungkol sa manghahasik, nagbabala si Jesus, “Unawain ninyong mabuti ang inyong naririnig” (Mc. 4:24). Alam ni Jesus ang mapanirang epekto ng pakikinig sa kasinungalingan, pinahihintulutan si Satanas na magtanim ng kanyang “binhi” sa ating puso at isipan. Ang mga binhi ay maaaring tumubo bilang “tinik at damong” sa kalaunan ay sasakal sa Salita ng Diyos sa ating buhay (tingnan ang Mc. 4:7, 18-19).

Si Pedro Tungkol sa Espiritwal na Pakikihamok (Peter on Spiritual Warfare)

Naintindihan ni apostol Pedro ang tunay at biblikal na espiritwal na pakikihamok. Kailanman ay hindi niya inutusan ang mga Cristiano sa sa kanyang mga sulat na ibagsak ang mga namumuno at kapangyarihan sa mga lunsod. Nguni’t inutusan niya silang labanan ang mga pagsugod ni Satanas laban sa kanilang personal na buhay, at sinabi niya sa kanila kung paano talaga sila lalaban:

Maging handa kayo at magbantay. Ang diyablo, ang kaaway ninyo ay parang leong umaatungal at aali-aligid na naghahanap ng masisila. Huwag kayong matatakot sa kanya at magpakatatag kayo sa inyong pananampalataya sa Diyos. Tulad ng alam ninyo, hindi lamang kayo ang nagtitiis ng ganitong kahirapan, kundi pati ang inyong mga kapatid sa buong daigdig (1 Ped. 5:8-9).

Unang pansinin na ipinakita ni Pedro na ang ating posisyon ay pang-depensa, hindi opensa. Si Satanas ang siyang aali-aligid, hindi tayo. Hinahanap niya tayo; hindi natin siya hinahanap. Ang gawain natin ay hindi upang sumugod kundi tumutol.

Pangalawa, pansinin na si Satanas, tulad ng isang leon, ay naghahanap ng isang taong masisila. Paano niya masisila ang mga Cristiano? Ang ibig sabihin ba ni Pedro ay literal na makakain ni Satanas ang kanilang laman na tulad ng magagawa ng leon? Malinaw na hindi. Ang tanging paraan upang masila ni Satanas ang isang Cristiano ay dayain siya upang maniwala sa isang kasinungalingang sisira sa kanyang pananampalataya.

Pangatlo, pansining sinasabi sa atin ni Pedro na labanan ang diyablo sa pamamagitan ng ating pananampalataya. Ang laban natin ay hindi pisikal, at hindi natin malalaban si Satanas sa pagsuntok sa hangin. Sinusugod niya tayo sa pamamagitan ng mga kasinungalingan, at nilalabanan natin ang mga kasinungalingang iyon sa matibay na paninindigan sa ating pananampalataya sa Salita ng Diyos. Muli, iyan ay espiritwal na pakikihamok ayon sa kasulatan.

Ang mga Cristianong sinusulatan ni Pedro ay nagtitiis ng masidhing pagpapahirap, at kung gayon ay natutuksong isuko ang pananampalataya kay Cristo. Laging kapag nasa kalagitnaan tayo ng mahihirap na kalagayan na susugod si Satanas dala ang kanyang pagdududa at kasinungalingan. Iyan ang panahong matibay na manindigan sa iyong pananampalataya. Iyan ang “masamang araw” na tinukoy ni Pablo kapag kailangan mong “isuot ang baluti ng Diyos, upang matibay kang tatayo laban sa mga plano ng diyablo (Efe. 6:11, idinagdag ang pagdidiin).

Si Santiago Tungkol sa Espiritwal na Pakikihamok (James on Spiritual Warfare)

Binanggit rin ni apostol Santiago ang tungkol sa espiritwal na pakikihamok sa kanyang sulat. Sinabi ba niya sa mga Cristiano na maaaring tiyakin ng kanilang panalangin ang kalalabasan ng mga labanan ng anghel? Hindi. Sinabi ba niyang pabagsakin nila ang mga espiritu ng pagkahilig sa laman, walang pakikialam, at paglalasing sa kanilang lunsod? Hindi. Sinabi ba niya sa kanilang pag-araan ang kasaysayan ng kanilang mga lunsod upang matiyak ang uri ng espiritung mula umpisa ay naroon na? Hindi.

Naniwala si Santiago sa ayon sa kasulatang espiritwal na pakikihamok, kaya isinulat niya:

Kaya nga, pasakop kayo sa kapangyarihan ng Diyos. Labanan ninyo ang diyablo at lalayuan kayo nito (San. 4:7, idinagdag ang pagdidiin).

Muli, pansinin na ang tayo ng Cristiano ay isang depensa—lalaban tayo, hindi susugod. Kapag ginawa natin iyon, ipinangangako sa atin ni Santiago na lalayas si Satanas. Wala siyang dahilan upang manatili sa isang Cristianong hindi mapipilit na maniwala sa kanyang kasinungalingan, sumunod sa kanyang mungkahi, o sumuko sa kanyang pagtukso. Pansinin din na una tayong inutusan ni Santiago upang pasakop sa Diyos. Nagpapasakop tayo sa Diyos sa pagpapasakop sa Kanyang Salita. Ang ating paglaban kay Satanas ay inihahayag ng pagpapasakop sa Salita ng Diyos.

Si Juan Tungkol sa Espiritwal na Pakikihamok (John on Spiritual Warfare)

Nagsulat din si apostol Juan tungkol sa espiritwal na paghahamok sa kanyang unang sulat. Sinabi ba niyang pumunta tayo sa matataas na lugar upang was akin ang mga muog ng diyablo? Hindi. Sinabi ba niyang palayasin natin ang demonyo ng galit sa mga Cristianong kung minsan ay nagagalit? Hindi.

Bagkus, si Juan, tulad nina Pedro at Santiago, ay naniniwala lamang sa biblikal at espiritwal na paghahamok, kaya pareho rin ang kanyang mga instruksiyon:

Mga minamahal, huwag ninyong paniniwalaan kaagad ang bawa’t nagsasabing nasa kanila ang Espiritu. Sa halip, subukin muna ninyo sila upang malaman kung talagang mula sa Diyos ang espiritung nasa kanila, sapagka’t marami nang huwad na propeta sa mundong ito. Ito ang palatandaan na ang Espiritu ng Diyos nga ang nasa kanila: kung ipinahayag nila na si Jesu-Cristo ay naging tao. Kung hindi gayon ang kanilang ipinapahayag tungkol kay Jesus, hindi mula sa Diyos ang espiritung nasa kanila. Ang espiritu ng anti-Cristo ang nasa kanila. Nasabi na sa inyong ito’y darating at ngayon nga’y nasa daigdig na. mga anak, kayo nga’y sa Diyos na at napagtagumpayan na ninyo ang mga huwad na propeta, sapagka’t ang Espiritung nasa inyo ay mas makapangyarihan kaysa espiritung nasa mga makasanlibutan. Sila’y makasanlibutan, kaya’t mula rin sa sanlibutan ang itinuturo nila, at nakikinig sa kanila ang mga makasanlibutan. Nguni’t tayo’y sa Diyos. Ang sinumang kumikilala sa Diyos ay nakikinig sa atin; nguni’t hindi nakikinig sa atin ang sinumang hindi sa Diyos. Sa ganito nga natin nakikilala ang Espiritu ng katotohanan at ang espiritu ng kasinungalingan (1 Juan 4:1-6).

Pansinin na ang buong pagtalakay ni Juan sa mga bersong ito ay umiikot sa mga kasinujngalingan ni Satanas at ang katotohanan ng Diyos. Kailangan nating subukin ang mga espiritu upang malaman kung mula sila sa Diyos, at ang pagsubok ay batay sa katotohanan. Hindi aaminin ng mga masasamang espiritu na dumating si Cristo sa laman. Sila ay mga sinungaling.

Sinabi rin sa atin ni Juan na napagtagumpayan natin ang masasamang espiritu. Ibig sabihin, bilang mamamayan ng kaharian ng liwanag, hindi na nila tayo sakop. Ang nakahihigit, si Jesus, ay nananahan sa atin. Ang mga taong pinananahanan ni Cristo ay hindi dapat takot sa mga demonyo.

Sinabi rin ni Juan na nakikinig ang sanlibutan sa masasamang espiritu, na nagpapakitang ang masasamang espiritung iyon ay nagsasalita. Alam natin na hindi sila nagungusap nang malakas, kundi nagtatanim sila ng kasinungalingan sa isipan ng mga tao.

Bilang tagasunod ni Cristo, hindi tayo dapat nakikinig sa kasinungalingan ng masasamang espiritu, at ipinapahayag ni Juan na ang mga nakakikilala sa Diyos ay nakikinig sa atin, dahil nasa atin ang katotohanan; nasa atin ang Salita ng Diyos.

Muli, pansinin na ang estratehiya ni Satanas ay kumbinsihin ang mga tao upang paniwalaan ang kanyang kasinungalingan. Hindi tayo magagapi ni Satanas kung alam natin at paniniwalaan ang katotohanan. Iyan ang espiritwal na paghahamok ayon sa kasulatan.

Pananampalataya ang Susi (Faith is the Key)

Ang pag-alam sa Salita ng Diyos ay hindi sapat upang manalo sa espiritwal na labanan. Ang susi ay tunay na paniniwala sa sinabi ng Diyos. Totoo ito sa paglaban sa diyablo at sa pagpapalayas ng mg demonyo. Halimbawa, muling isaalang-alang ang halimbawang nasiyasat na, nang ibigay ni Jesus sa Kanyang labindalawang alagad ang “kapangyarihang magpalayas sa mga masasamang espiritu” (Mt. 10:1). Makikita natin sila, makaraan ang pitong kabanata, na hindi makayanang palabasin ang demonyo sa isang epileptic na batang lalaki. [9] Nang malaman ni Jesus ang kanilang kabiguan, nalungkot Siya:

“Lahing napakasama at walang pananampalataya! Hanggang kailan ako dapat manatiling kasama ninyo?” (Mt. 17:17, idinagdag ang pagdidiin).

Ang kanilang kawalan ng pananampalataya ang ikinalungkot ni Jesus. Dagdag pa, nang sa huli ay tinanong Siya kung bakit hindi nila napalayas ang demonyo, sumagot si Jesus, “Dahil sa maliit ang inyong pananampalataya” (Mt. 17:20). Kung gayon ang kapangyarihan nilang magpalayas ng demonyo ay hindi hiwalay sa kanilang pananampalataya.

Ang tagumpay natin sa pagpapalayas ng demonyo at paglaban sa diyablo ay nakadepende sa ating pananampalataya sa Salita ng Diyos. Kung tunay na naniniwala tayo sa sinabi ng Diyos, magsasalitaa at kikilos tayong ganoon. Hinahabol ng mga aso ang mga taong tinatakbuhan sila, at ganito rin ang sa diyablo. Kung tatakbo ka, hahabulin ka ng diyablo. Bagama’t kung paninindigan mo ang iyong pananampalataya, lalayasan ka ng diyablo (tingnan ang San. 4:7).

Walang dudang ang kawalan ng pananampalataya ng mga alagad ay lantad sa sinumang tumitingin, habang sinubukan nila, nguni’t nabigo, na iligtas ang batang lalaking iyon mula sa isang demonyo. Kung “pinangisay” na naman ng demonyo ang bata sa harap ng mga alagad na tulad noong nakaharap si Jesus (Lu. 9:42) at pabubulahin ang bibig nito (tingnan ang Mc. 9:20), posibleng naging takot ang pananampalataya ng mga alagad. Marahil ay naparalisa sila sa kanilang nasaksihan.

Nguni’t ang isang taong may pananampalataya ay hindi natitinag sa nakikita niya, kundi natitinag sa sinabi lamang ng Diyos, “Sapagka’t namumuhay tayo batay sa pananampalataya sa Panginoon at hindi sa mga bagay na nakikita” (2 Cor. 5:7, idinagdag ang pagdidiin). Hindi makapagsisinungaling ang Diyos (tingnan ang Tito 1:2), kaya kahit na mukhang sinasalungat ng ating kalagayan ang sinabi ng Diyos, kailangan nating manatiling matibay sa pananampalataya.

Pansinin na iniligtas ni Jesus ang batang lalaki sa loob lamang ng ilang saglit. Ginawa Niya iyon sa pamamagitan ng pananampalataya. Hindi Siya nagsayang ng panahon sa paggawa ng “pagpapalayas”. Ang mga nananampalataya sa kanilang kapangyarihang galing-sa-Diyos ay hindi nangangailangan ng maraming oras upang magpalayas ng demonyo.

Dagdag pa, walang nakasulat na sinigawan ni Jesus ang demonyo. Ang mga nananampalataya ay hindi kailangang sumigaw. Ni hindi inulit-ulit ni Jesus ang pag-uutos sa demonyo upang lumayas. Sapat na ang isang utos. Ang isa pang pangalawang utos ay pag-amin ng pagdududa.

Sa Pagbubuod (In Summary)

Itinuturo ng ministrong tagalikha-ng-alagad, sa pamamagitan ng halimbawa at salita, ang biblikal na espiritwal na pakikihamok, upang matibay na makapanindigan ang kanyang mga alagad laban sa mga balak ni Satanas at makapamuhay na sumusunod sa mga utos ni Cristo. Hindi niya inaakay ang kanyang mga alagad upang sundin ang umiiral na “hangin ng doktrina” na nagsusulong ng mga metodong ng espiritwal na pakikihamok na hindi naaayon sa kasulatan, dahil alam niyang ang mga metodong iyon ay mali ang pokus at talagang dinaya ni Satanas, ang siyang inaangkin nilang matagumpay na hinaharap.

 

---

[1] Translator’s note: the terms pagbabawal and pagpapahintulot are enclosed in parentheses, because these are similar terms with the words used—paggapos and pagpapakawala. These latter words are retained due to their previous usage in the text (Mark. 3:22-30, p. 576).

[2] Higit na lubusang natalakay ang konseptong ito sa aking aklat na God’s Tests, na maaaring mabasa sa Ingles sa ating website, www.shepherdserve.org

[3] Ang eksepsyon sa tuntuning ito ay mga taong lubhang pinamahalaan ng mga demonyo kaya wala silang paraan upang ipahayag ang kanilang pagnanasa sa kalayaan. Sa mga kasong iyon, kailangangan ng natatanging kaloob ng Espiritu upang magdulot ng kaligtasan, at iiral ang mga kaloob ng Espiritu kung kalooban ng Espiritu.

[4] Ang mga paglalarawan ni Pablo sa di mananampalataya sa Roma 1:18-32 ay sumusuporta rin sa konseptong ito.

[5] Totoo, siyempre, na sa iba-ibang heograpikal na lugar, may higit na malaki o maliit na bahagdan ng mga tao sa bawa’t kaharian.

[6] Sa mga naninindigan sa posisyong “kapag naligtas, laging ligtas” ay maaaring hindi aayon. Hinihikayat ko silang basahin ang Ro. 11:22; 1 Cor. 15:1-2; Fil. 3:18-19; Col. 1:21-23 at Heb. 3:12-14, at tingnang mabuti ang salitang “kung”saanman ito makita.

[7] Ang “espiritu ng selos” na binanggit sa Bilang 5:14-30 at ang “espiritu ng kayabangan” ng Kawikaan 16:18 ay mahuhusay na halimbawa ng salitang espiritu na ginagamit upang iparating ang tanging uri ng umiiral na saloobin, sa halip na isang demonyo. Sa Bilang 14:24 mababasa natin na may “ibang espiritu” si Caleb, na malinaw na tumutukoy sa magandang saloobin ni Caleb.

[8] Hindi ibig sabihin nito na hindi nahihirapan ang mga anak dahil sa kasalanan ng kanilang mga magulang, dahil tunay na nahihirapan sila. Nguni’t kapag nangyari iyon, hindi pagpapakitang pinarurusahan ng Diyos ang mga batang iyon dahil sa kasalanan ng kanilang magulang, kundi indikasyon na napakasama ng mga taong gumagawa ng kasalanan kahit alam nilang pahihirapan ang kanilang mga anak. Malinaw din sa Kasulatan na hindi igagawad ng Diyos ang paghatol sa isang tao na ibibigay Niya sa susunod at karapat-dapat ding anak. Gayundin, maaari Niyang kahabagang iantala ang paghatol sa isang masamang henerasyon nguni’t ibubuhos sa susunod at karapat-dapat na henerasyon (tingnan ang Jer. 16:11-12). Ibang-iba iyan sa pagpaparusa sa isang tao dahil sa kasalanan ng kanyang mga ninuno.

[9] Kailangan nating mag-ingat sa pagpapalagay na ang lahat ng pangingisay ay sanhi ng nananahang masamang espirtu.

Nang namuhay si Jesus sa lupa na anyong tao, sinabi lang Niya sa Kanyang mga alagad na aalis Siya at magbabalik upang isang araw ay sunduin sila. Sa Kanyang pagbabalik, dadalhin Niya sila sa langit kasama Siya (na tinatawag ng mga modernong Cristiano bilang “Ang Dagit”). Halimbawa, sa bisperas ng Kanyang pagkapako, sinabi ni Jesus sa Kanyang labing-isang matapat na apostol:

Huwag na kayong mabalisa; sumampalataya kayo sa Diyos, sumampalataya din kayo sa Akin. Sa bahay ng Aking Ama ay maraming silid. Kung hindi ito totoo, sasabihin ko ba sa inyong pupunta Ako roon upang ipaghanda Ko kayo ng inyong matitirhan? At kapag naipaghanda Ko na kayo ng matitirhan, ako’y babalik at isasama Ko kayo upang kayo’y makapiling Ko kung saan Ako naroroon (Juan 14:1-3, idinagdag ang pagdidiin).

Ang malinaw na ipinahiwatig ng mga salita ni Jesus ay ang posibilidad ng Kanyang pagbalik sa panahon ng pagkabuhay ng labing-isa. Katunayan, pagkarinig sa sinabi ni Jesus, malamang na ipinagpalagay nilang babalikan Niya sila habang sila’y nabubuhay.

Paulit-ulit ding binalaan ni Jesus ang Kanyang mga alagad upang humanda para sa Kanyang pagbabalik, na muling ipinahihiwatig ang posibilidad ng Kanyang pagbabalik habang sila’y nabubuhay (tingnan, halimbawa, ang Mt. 24:42-44).

Ang Napinintong Pagbabalik ni Jesus sa mga Sulat (Jesus’ Imminent Return in the Epistles)

Talagang pinatotohanan ng mga apostol na nagsulat ng Bagong Tipan ang kanilang paniniwalang maaaring magbalik si Jesus sa panahon ng pagkabuhay ng kanilang mambabasa sa unang dantaon. Halimbawa, isinulat ni Santiago:

Mga kapatid, kaya nga’t magtiyaga kayo hanggang sa pagdating ng Panginoon. Tingnan ninyo ang magsasaka. Buong tiyaga niyang hinihintay ang kapana-panabik na ani ng kanyang bukirin, at minamatyagan ang pagpatak ng ulan. Dapat kayong magtiyaga. Tibayan ninyo ang inyong loob sapagka’t nalalapit na ang pagdating ng Panginoon (San. 5:7-8, idinagdag ang pagdidiin).

Wala sanang dahilan upang payuhan ni Santiago ang kanyang mga mambabasa upang pagtiyagaan ang hindi mangyayari sa panahong sila’y nabubuhay. Nguni’t naniwala siya na “malapit” na ang pagdating ng Panginoon. Sa konteksto, ang panahon ng pagsulat ni Santiago ay nang naghihirap ang iglesia sa panahon ng persekusyon (tingnan ang San. 1:2-4), isang panahong talagang nasasabik ang mga mananampalataya sa pagbabalik ng kanilang Panginoon.

Gayundin, tunay na pinaniwalaan ni Pablo na maaaring bumalik si Jesus sa panahon ng karamihan sa kanyang mga kapanahon:

Mga kapatid, nais naming malaman ninyo ang katotohanan tungkol sa mga namatay na upang hindi kayo magdalamhati tulad ng mga taong walang pag-asa. Dahil naniniwala tayong si Jesus ay namatay at muling nabuhay, naniniwala din tayong bubuhayin ng Diyos ang lahat ng namatay na sumasampalataya kay Jesus upang isama sa Kanya. Ito ang katuruan ng Panginoon na sinasabi namin sa inyo: tayong mga nabubuhay pa, tayong mga natitira pa hanggang sa pagparito ng Panginoon, ay hindi mauuna sa mga namatay na. Sa araw na iyon kasabay ng malakas na utos, ng tinig ng arkanghel, at ng tunog ng trumpeta ng Diyos, bababa ang Panginoon mula sa langit. Ang mga namatay na sumasampalataya kay Cristo ay bubuhayin muna. Pagkatapos, tayong mga buhay pa at natitira ay titipunin sa alapaap kasama ng mga binuhay upang salubungin ang Panginoon sa himpapawid. Sa gayon, makakapiling natin siya magpakailanman. Kaya nga, palakasin ninyo ang loob ng bawa’t isa sa pamamagitan ng mga aral na ito (1 Tes. 4:13-18, idinagdag ang pagdidiin). [1]

Mula dito malalaman din natin na sa pagbabalik ni Jesus mula sa langit, bubuhaying-muli ang mga katawan ng namatay nang mananampalataya at, kasama ng mga mananampalatayang buhay sa Kanyang pagdating, ay “magsasama upang salubungin ang Panginoon sa himpapawid” (ang Dagit). Dahil inihayag din ni Pablo na isasama ni Jesus mula sa langit ang mga namatay “sa Kanya,” maipagpapalagay lang natin na sa Dagit, ang espiritu ng mga makalangit na mananampalataya ay sasama sa kabubuhay-lang-muli nilang katawan.

Naniwala din si Pedro na ang pagdating ni Cristo ay napipinto nang isulat niya ang unang sulat:

Kaya nga, ihanda ninyo ang inyong mga isipan para sa dapat ninyong gawin. Maging mahinahon kayo at lubos na umasa sa pagpapalang tatamuhin ninyo kapag nahayag na si Jesu-Cristo….Malapit na ang wakas ng lahat ng bagay, kaya’t maging mapagtimpi kayo at panatilihing malinaw ang inyong pag-iisip upang kayo’y makapanalangin….sa halip, magalak kayo sa inyong pakikibahagi sa mga paghihirap ni Cristo upang maging lubos ang inyong kagalakan kapag nahayag na ang Kanyang kadakilaan (1 Ped. 1:13, 4:7, 13, idinagdag ang pagdidiin). [2]

Bilang pagtatapos, nang isulat ni Juan ang kanyang mga liham sa mga iglesia, naniwala din siya na malapit na ang katapusan at makikita ng mambabasa niya sa panahong iyon ang pagbabalik ni Jesus:

Mga anak, ito na ang huling panahon! Tulad ng inyong narinig, darating ang anti-Cristo. Ngayon nga’y marami nang lumilitaw na mga anti-Cristo, kaya’t alam nating malapit na ang wakas….Kaya nga, mga anak, manatili kayo sa Kanya, upang maging panatag ang ating loob sa muling pagparito Niya, at nang hindi tayo mapahiya sa Kanya sa araw na iyon….Mga minamahal, anak na tayo ng Diyos ngayon, nguni’t hindi pa nahahayag ang magiging kalagayan natin. Nguni’t alam nating sa pagparitong muli ni Cristo , tayo’y matutulad sa Kanya, dahil makikita natin kung sino talaga Siya. Kaya’t ang sinumang may ganitong pag-asa ay nagsisikap na maging malinis ang pamumuhay tulad ni Cristo. (1 Jn. 2:18, 28; 3:2-3, idinagdag ang pagdidiin).

Ang Kanyang Pagkabalam (His Delay)

Sa pagbabalik-tanaw sa nakaraang 2,000 taon, mapagtatanto natin na hindi agad bumalik si Jesus na tulad ng inasahan ng mga apostol. Kahit noong kapanahunan nila, mayroong mga nagsisimulang magdudang talagang babalik Siya kung titingnan ang haba ng panahon mula nang umalis Siya. Nang patapos na ang buhay sa lupa ni Pedro, halimbawa (tingnan ang 2 Ped. 1:13-14), hindi pa rin bumabalik si Jesus, kaya sa kanyang huling sulat, tinukoy ni Pedro ang mga nagdududa:

Una sa lahat, dapat ninyong malaman na sa mga huling araw ay pagtatawanan kayo ng mga taong namumuhay ayon sa nasa ng laman. Sasabihin nila, “Si Cristo’y nangakong darating, hindi ba? Nasaan na Siya? Namatay na ang ating mga ninuno nguni’t wala pa ring pagbabago buhat nang likhain ang mundong ito. Walang halaga sa kanila ang katotohanang ang langit at lupa ay nilikha ng Diyos sa pamamagitan ng Kanyang salita. Nilikha ang lupa buhat sa tubig at sa pamamagitan ng tubig. Sa pamamagitan din ng tubig, ginunaw ang daigdig nang panahong iyon. Sa pamamagitan din ng salitang iyon ay nananatili ang mga langit at ang lupa upang tupukin sa apoy pagdating ng Araw n g Paghuhukom at pagpaparusa sa masasama. Mga minamahal, huwag ninyong kalilimutan na sa Panginoon ang isang araw ay tulad ng sanlibong taon, at ang sanlibong taon ay tulad ng isang araw lamang. Ang Panginoon ay hindi nagpapabaya sa kanyang pangako gaya ng inaakala ng ilan. Hindi pa Niya tinutupad ang pangakong iyon alang-alang sa inyo. Binibigyan pa Niya ng pagkakataon ang lahat upang makapagsisi at tumalikod sa kasalanan sapagka’t hindi Niya nais na may mapahamak. Nguni’t ang araw ng Panginoon ay darating tulad ng isang magnanakaw. Sa araw na iyon, ang kalangitan ay biglang mawawala kasabay ng isang malakas na ugong. Matutupok ang araw, buwan at mga bituin. Ang mundo at ang lahat ng mga bagay na naririto ay mawawala (2 Ped. 3:3-10).

Pinatotohanan ni Pedro na ang pagkabalam ni Jesus ay sanhi ng Kanyang pag-ibig at habag—nais Niyang bigyan ng karagdagang panahon upang magsisi ang mga tao. Nguni’t pinatotohanan din niya na walang kaduda-dudang babalik si Jesus. Sa Kanyang pagbabalik, kasama Niya ang malaking galit.

Masyadong malinaw din ang Kasulatan, na siyang makikita natin, na ang puno ng galit na pagdating ni Cristo ay uunahan ng mga taon ng di-inaasahang pagdurusa at ang pagbuhos ng galit ng Diyos sa mga masasama. Marami sa mga paksa sa libro ng Pahayag ang sumasaklaw sa hinaharap na panahong iyon.Tulad ng makikita natin sa pagpapatuloy ng ating pag-aaral, ipinapakita ng Kasulatan na magkakaroon ng pitong taon ng pagdurusa sa hinaharap. Walang dudang ang Kaligayahan ng iglesia ay mangyayari sa isang panahon sa loob o bago sumapit ang pitong taong iyon.

Kailan Talaga Mangyayari ang Dagit? (When Exactly Does the Rapture Occur?)

Isang tanong na kadalasang naghahati sa mga Cristiano ay ang eksaktong panahon ng Dagit. Sinasabi ng ilan na ang Dagit ay mangyayari bago sumapit ang pitong taon ng pagdurusa, kaya maaaring mangyari ano mang oras. Sinasabi ng ilan na mangyayari ito sa gitna mismo ng pitong taon ng pagdurusa. At sinasabi rin ng iba na mangyayari ito sa isang panahon mula sa gitna ng pitong taon ng pagdurusa. At sinasabi pa rin ng iba na ang Dagit ay mangyayari sa puno ng galit na pagbabalik ni Jesus sa pagtatapos ng Pagdurusa.

Hindi karapat-dapat manghati ang isyung ito, at dapat tandaan ng lahat ng apat na kampo na sila’y nagkakaisa na ang Masidhing Kagalakan ay mangyayari ay mangyayari sa loob o sa panahong malapit nang dumating ang pitong-taong panahon. Lubhang makitid na bintana iyan sa libu-libong taon ng kasaysayan. Kaya sa halip na mahati dahil sa di-pagkakaunawaan, mas maganda pang magdiwang sa ating pagkakaisa! At anuman ang ating pinaniniwalaan, hindi kailanman nito mapapalitan ang totoong mangyari.

Pagkasabi niyan, kailangan kong sabihin sa inyo na sa unang dalawampu’t limang taon ng aking buhay Cristiano, naniwala akong ang Dagit ay mangyayari bago sumapit ang pitong-taong Pagdurusa. Pinaniwalaan ko iyan dahil iyan ang itinuro sa akin, at ayaw ko ring balikan ang nabasa ko sa libro ng Pahayag! Nguni’t nang pag-aralan ko ang Kasulatan nang sarilinan, nag-umpisa akong magkaroon ng ibang pananaw. Kaya sabayan nating tunghayan ang sinasabi ng Biblia at tingnan ang mga palagay na maaaring gawin. Kahit na hindi ko kayo mahihikayat na sumama sa aking kampo, kailangan pa rin nating mahalin ang isa’t isa!

Ang Diskursong Olivet (The Olivet Discourse)

Mag-umpisa tayo sa pagtingin sa ika-24 na kabanata ng Ebanghelyo ni Mateo, isang batayang bahagi ng Kasulatan sa mga pangyayari sa panghuling panahon at pagbabalik ni Jesus. Kasama ng ika-25 na kabanata ng Mateo, itinuturing silang Diskursong Olivet, dahil ang dalawang kabanatang iyon ay tala ng isang sermon ni Jesus na ibinigay sa ilan sa Kanyang malalapit na alagad [3] sa Bundok ng mga Oliba. Habang binabasa natin, malalaman natin ang maraming pangyayari tungkol sa huling panahon, at titingnan natin ang ipinagpalagay ng mga alagad ni Jesus, ang mga pinaglaanan ng Kanyang diskurso, tungkol sa panahon ng Dagit.

Lumabas si Jesus sa templo. Paalis na siya nang lumapit ang mga alagad at itinuro sa kanya ang mga gusali ng Tsa templo. Paalis na siya nang lumapit ang mga alagad at itinuro sa kanya ang mga gusali ng Templo. Sinabi Niya sa kanila, “Nakikita ba ninyo ang mga templo. Sinabi Niya sa kanila, “Nakikita ba ninyo ang mga gusaling iyan? Tandaan ninyo! Darating ang araw na wala riyang matitirang bato sa ibabaw ng kapwa bato. Lahat ay iguguho!” Noon, si Jesus ay nasa Bundok ng mga Olibo. Habang Siya’y nakaupo roon, palihim Siyang tinanong ng Kanyang mga alagad, “Kailan po ba mangyayari ang mga sinasabi ninyo? Ano po ang magiging palatandaan ng inyong muling pagparito at ng katapusan ng mundo?” (Mt. 24:1-3).

Nais malaman ng mga alagad ni Jesus ang tungkol sa hinaharap. Ispesipikong gusto nilang malaman kung kailan guguho ang mga gusali (na kakahula lamang ni Jesus), at kung ano ang magiging tanda ng Kanyang pagbabalik at ang katapusan ng mundo.

Sa pagbabalik-tanaw, alam natin na ang mga gusali ng mga templo ay lubos na iginuho noong 70 A.D. ni Heneral Tito at ng mga hukbong Romano. Alam din natin na hindi pa bumabalik si Jesus upang tipunin ang iglesia sa Kanya, kaya ang mga dalawang pangyayaring iyon ay hindi talaga maaaring magsabay.

Sinasagot ni Jesus ang Kanilang Tanong (Jesus Answers Their Questions)

Mukhang hindi itinala ni Mateo ang sagot ni Jesus sa unang tanong tungkol sa pagguho ng mga templo, samantalang sinagot ito ni Lucas sa kanyang Ebanghelyo (tingnan ang Lu. 21:12-24). Sa Ebanghelyo ni Mateo, agad binanggit ni Jesus ang mga tandang magaganap bago Siya dumating at ang katapusan ng mundo:

Sumagot si Jesus, “Mag-ingat kayo upang hindi kayo mailigaw ninuman! Maraming paparito sa pangalan Ko at magpapanggap na sila ang Cristo, at marami silang maililigaw. Makakarinig kayo ng mga labanan at makakabalita ng mga digmaan sa iba’t ibang dako. Nguni’t huwag kayong mababahala dahil talagang mangyayari ang mga iyon, bagama’t hindi pa iyon ang katapusan ng mundo. Maglalaban-laban ang mga bansa at gayundin ang mga kaharian. Magkakaroon ng taggutom at lilindol sa maraming lugar. Ang lahat ng mga ito’y pasimula pa lamang ng mga paghihirap na tulad ng isang babaing nanganganak” (Mt. 24:4-8, idinagdag ang pagdidiin).

Malinaw sa umpisa ng sermon na naniwala si Jesus na ang mga alagad Niyang unang-dantaon ay buhay pa kapag naganap ang mga pangyayaring hahantong sa Kanyang pagbabalik. Pansinin kung gaano karaming ulit Niyang ginamit ang panghalip panaong kayo. Ginamit ni Jesus ang panghalip panaong kayo nang hindi bababa sa dalawampung beses sa ika-24 na kabanata lamang, kaya naniwala marahil ang lahat ng Kanyang mga tagapakinig na buhay pa sila upang makita ang hula ni Jesus.

Bagama’t alam natin na bawa’t alagad na nakinig kay Jesus sa araw na iyon ay matagal nang namatay. Nguni’t hindi tayo dapat magpalagay na dinadaya sila ni Jesus, kundi Siya mismo ay hindi nakakaalam ng eksaktong panahon ng Kanyang pagbabalik (tingnan ang Mt. 24:36). Tunay na noon ay posibleng ang mga nakarinig ng Kanyang Diskursong Olivet ay buhay pa sa Kanyang pagbabalik.

Ang pangunahing alalahanin ni Jesus ay hindi madaya ang Kanyang mga alagad ng mga magpapanggap na Cristo, dahil marami ang ganito sa mga huling araw. Alam na mismong ang anti-Cristo ay isang huwad na Cristo, na dadayain ang marami sa mundo. Ituturing nila siya bilang kahanga-hangang tagapagligtas.

Sinabi ni Jesus na magkakaroon ng mga labanan, taggutom at paglindol, nguni’t nilinaw Niya na hindi tanda ng Kanyang pagbabalik ang mga pangyayaring iyon, kundi “umpisa ng mga nararamdaman ng nanganganak.” Masasabing ang mga tandang iyon ay nangyayari na sa nakaraang dalawang libong taon. Nguni’t ang susunod na tutukuyin ni Jesus ay isang bagay na hindi pa nangyayari.

Umpisa ng Buong-Mundong Pagdurusa (Worldwide Tribulation Begins)

“Sa mga panahong iyon, kapopootan kayong lahat dahil sa inyong pagsunod sa akin. Isasakdal kayo upang pahirapan at patayin, at dahil dito’y marami ang tatalikod sa kanilang pananampalataya. Mapopoot sila at magtataksil sa isa’t isa. Marami ang magpapanggap na propeta at ililigaw ang mga tao. Ang kasamaa’y lalaganap, kaya’t manlalamig ang pag-ibig ng marami. Nguni’t ang mananatiling tapat hanggang wakas ang siyang maliligtas. Ipapangaral sa buong sanlibutan ang Magandang Balita tungkol sa paghahari ng Diyos upang ang lahat ng bansa ay makarinig nito. At kung maganap na ito, darating na ang katapusan” (Mt. 24:9-14, idinagdag ang pagdidiin).

Muli, kung tinanong ninyo ang mga nakarinig kay Jesus nang araw na iyon, “Aasahan ba ninyong makita ang katuparan ng mga ito habang kayo’y nabubuhay?” talagang sasagot sila ng oo. Laging ginagamit ni Jesus ang panghalip panaong kayo.

Tulad ng kababasa pa lang natin, pagkatapos ng mga “sakit sa panganganak” ay darating ang isang pangyayaring talagang hindi pa nagaganap, isang panahon ng hindi inaasahan, sandaigdigang pagpapahirap sa mga Cristiano. Kamumuhian tayo ng “lahat ng bansa,” literal na “lahat ng mga grupong etniko.” Ang tinutukoy ni Jesus ay isang tanging ispesipikong panahon na mangyayari iyon, hindi isang pangkalahatang panahon sa loob ng daan-daang taon, dahil sinabi Niya sa susunod na pangungusap, “At sa panahong iyon marami ang titiwalag at mag-aadya sa isa’t isa at mamuhi sa isa’t isa.” Ang Kanyang pangungusap ay malinaw na tumutukoy sa paglayo ng mga Cristianong mananampalataya na mamumuhi sa kapwa mananampalataya, dahil ang mga di mananampalataya ay hindi “makatitiwalag,” at namumuhi na sila sa isa’t isa. Kung gayon, kapag nagsimula ang pandaigdigang pagpapahirap, ang resulta ay malawakang pagtatakwil ng maraming nag-aangking sila’y tagasunod ni Cristo. Tunay man sila o huwad na mananampalataya, tupa o kambing, marami ang titiwalag, at ibubunyag din nila sa mga nagpapahirap kung sinu-sino ang iba pang mananampalataya, at kamumuhian ang mga minsa’y sinabi nilang mahal nila. Ang bunga’y ang paglilinis ng iglesia sa buong sandaigdigan.

Pagkatapos, darami rin ang mga huwad na propeta, at ang isa roo’y laging binabanggit sa libro ng Pahayag bilang kasabwat ng anti-Cristo (tingnan ang Pah. 13:11-18; 19:20; 20:10). Madaragdagan ang kawalan ng Kaayusan hanggang sa mawala nang lahat ang natitirang pag-ibig sa puso ng mga tao, at ganap na mawawalan ng pakiramdam ang mga makasalanan.

Mga Martir at Nakaligtas (Martyrs and Survivors)

Bagama’t hinulaan ni Jesus na ang mga mananampalataya ay mamamatay (tingnan ang 24:9) malinaw na hindi lahat ay mamamatay, dahil ipinangako Niya na ang mga magtitiis hanggang sa wakas ay maliligtas (tingnan ang 24:13). Ibig sabihin, kung hindi nila papayagan ang kanilang sarili upang madaya ng mga huwad na Cristo o huwad na propeta at labanan ang tuksong iiwan ang kanilang pananampalataya at titiwalag, maliligtas sila ni Cristo pagbalik Niya upang dalhin sila sa langit. Sa hinaharap na panahong ito ng pagdurusa, ang pagligtas ay malinaw ding ibinunyag sa propetang si Daniel, na sinabihang,

“Sa panahong iyon, darating ang dakilang anghel na si Miguel, ang makapangyarihang pinuno at tagapagtanggol ng bansang Israel, at magkakaroon ng matinding kahirapang hindi pa nangyayari kailanman. Nguni’t maliligtas ang mga kababayan mong ang pangalan ay nakasulat sa aklat ng Diyos. Muling mabubuhay ang maraming mga namatay sa lahat ng panig ng daigdig; ang iba’y sa buhay na walang hanggan, at ang iba nama’y sa kaparusahang walang hanggan” (Dan. 12:1-2).

Mapagpalang ihahandog ang Kaligtasan kahit sa mga panahong iyon, dahil ipinangako ni Jesus na maipapahayag ang magandang balita sa lahat ng bansa (literal, na “mga etnikong grupo at tribo”), na nagbibigay ng huling pagkakataon upang magsisi, pagkatapos darating ang katapusan. [4] Interesante na mababasa natin sa aklat ng Pahayag ang maaaring magiging katuparan ng pangako ni Jesus:

Nakita ko rin ang isa pang anghel na lumilipad sa kalawakan, dala ang walang katapusang Magandang Balita upang ipahayag sa mga tao sa lupa, sa lahat ng bansa, lahi, wika, at bayan. Sinabi Niya nang malakas, “Matakot kayo sa Diyos at luwalhatiin ninyo Siya! Sapagka’t dumating na ang oras ng Kanyang paghatol. Sambahin ninyo ang Diyos na lumikha ng langit, lupa, dagat, at mga bukal ng tubig!” (Pah. 14:6-7, idinagdag ang pagdidiin).

Ipinagpapalagay ng iba na ang dahilan ng paghahayag ng magandang balita ng isang anghel sa panahong iyon ay dahil sa doon sa pitong-taong pagdurusa, nangyari na ang Dagit at wala nang lahat ang mga mananampalataya. Nguni’t siyempre, iyan ay isang pagpapalagay lamang.

Ang Anti-Cristo (The Antichrist)

Ibinunyag ng propetang Daniel na talagang uupo ang anti-Cristo sa muling itinayong templo sa Jerusalem sa kalagitnaan ng pitong taong pagdurusa at ihahayag ang kanyang sarili bilang Diyos (tingnan ang Dan. 9:27, na pag-aaralan natin sa susunod). Ang pangyayaring ito ang nasa isip ni Jesus habang ipinagpapatuloy Niya ang Kanyang Diskursong Olivet:

“Unawain ninyo itong mabuti: kapag nakita ninyong nagaganap na sa Dakong Banal aang kasuklam-suklam na kalapastanganang tinutukoy ni Propeta Daniel, ang mga nasa Judea ay dapat tumakas papunta sa kabundukan, ang nasa bubungan ay huwag nang mag-abala pang kumuha ng kahit ano sa bahay, at ang nasa bukid ay huwag nang umuwi upang kumuha ng balabal. Sa mga araw na iyon, kawawa ang mga nagdadalang-tao at mga nagpapasuso! Ipanalangin ninyo na ang inyong pagtakas ay huwag mapataon sa taglamig o sa Araw ng Pamamahinga. Sapagka’t sa panahong iyon, ang mga tao’y magdaranas ng matinding kapighatiang hindi pa nararanasan mula nang likhain ang sanlibutan hanggang sa ngayon, at hindi na mararanasan pa kahit kailan. Sa katunayan, kung hindi paiikliin ng Diyos ang panahong iyon, walang taong maliligtas. Nguni’t alang-alang sa mga hinirang ng Diyos, paiikliin ang panahong iyon” [5] (Mt. 24:15-22).

Ito ay isang higit na ispesipikong pagpapalawig tungkol sa pagdurusang nauna nang binanggit ni Jesus (tingnan ang 24:9). Kapag ipapahayag ng anti-Cristo na siya ang Diyos mula sa templo ng Jerusalem, mangyayari ang di mailalarawang paghihirap laban sa mga mananampalataya kay Jesus. Sa pagdeklarang siya ang Diyos, aasahan ng anti-Cristo na kikilalanin ng lahat ang kanyang pagiging diyos. Pagkatapos niyon, lahat ng tunay na tagasunod ni Cristo ay magiging tunay na kalaban ng pamahalaan upang hanapin at patayin. Kaya sinabi ni Jesus sa mga mananampaalataya sa Judea na kailangan nilang agad mamundok, at hinihiling na hindi maantala ng anuman ang kanilang pagtakas.

Ang hula ko ay magandang idea para sa lahat ng mananampalataya sa buong mundo na tumakas sa malalayong lugar dahil walang dudang iyon ay ibubunyag ng lahat ng telebisyon sa buong mundo. Sinasabi sa atin ng Kasulatan na dadayain ng anti-Cristo ang buong mundo, na ipinapalagay na siya ang kanilang Cristo, kaya magiging matapat sila sa kanya. Kapag ipinahayag niya na siya ang Diyos, maniniwala sila sa kanya at sasambahin nila siya. Kapag nagsalita siya ng masama laban sa tunay na Diyos—ang Diyos ng mga Cristiano—iimpluwensiyahan niya ang buong nadayang mundo upang kasuklaman ang mga tumangging sumamba sa kanya (tingnan ang Pah. 13:1-8).

Ipinangako ni Jesus ang maaaring pagkakaligtas para sa Kanyang sariling bayan sa pamamagitan ng “pagpapaikli” sa mga araw ng pagdurusa; kung hindi “walang taong malilikgtas” (24:22). Ang “pagpapaikli” Niya ng mga araw na iyon “para sa kapakanan ng mga pinili” ay maaaring bumabanggit sa pagliligtas sa kanila pagdating Niya upang tipunin sila sa langit. Bagama’t hindi binabanggit ni Jesus dito kung gaano katagal pagkatapos ng pahayag ng anti-Cristo na siya ang Diyos na mangyayari ang pagliligtas.

Anu’t ano pa man, minsan pang mapapansin natin na iniwan ni Jesus ang Kanyang mga tagapakinig nang araw na iyon sa isipang mabubuhay sila upang makita ang paghahayag ng pagiging Diyos ng anti-Cristo at magdeklara ng laban sa mga Cristiano. Sumasalungat ito sa mga taong nagsasabing magkakaroon ng dagit sa langit ang mga mananampalataya bago dumating ang pangyayaring iyon. Kung tinanong mo sina Pedro, Santiago o Juan kung babalik si Jesus upang iligtas sila bago mangyari ang paghahayag ng pagiging Diyos ng anti-Cristo, maaaring sumagot sila, “Malinaw na hindi.”

Labanan Laban sa Mga Banal (War Against the Saints)

Makikita sa iba pang pahayag sa Kasulatan ang pagpapahirap ng anti-Cristo sa mga mananampalataya. Halimbawa, naibunyag kay Juan, na itinala niya sa aklat ng Pahayag:

Pinahintulutang magyabang ang halimaw, manlait sa Diyos, at maghari sa loob ng apatnapu’t dalawang buwan. Nilait nga niya ang Diyos, ang pangalan ng Diyos, ang tahanan ng Diyos, at ang lahat ng nakatira doon. Pinahintulutan din siyang salakayin at gapiin ang mga hinirang ng Diyos, at binigyan siya ng karapatang mamahala sa bawa’t lahi, lipi, wika, at bansa (Pah. 13:5-7, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na mabibigyan ng “karapatan upang kumilos” ang anti-Cristo nang apatnapu’t dalawang buwan, o tamang-tamang tatlo-at-kalahating taon. Interesanteng tamang-tamang kalahati ito ng pitong-taong Kapighatian. Mukhang makatwirang ipalagay na iyon ang katapusang apatnapu’t dalawang buwan ng Kapighatian na mabibigyan ng “karapatan upang kumilos” ang anti-Cristo, dahil talagang ganap na matatanggal sa kanya ang kanyang kapangyarihan sa pagbabalik ni Cristo upang labanan siya at ang kanyang mga hukbo sa pagtatapos ng Kapighatian.

Malinaw na ang “karapatan upang kumilos” nang apatnapu’t dalawang buwan ay tumutukoy sa natatanging karapatan, dahil talagang bibigyan ng Diyos ang anti-Cristo ng ilang karapatan sa panahon ng pag-angat niya sa kapangyarihan. Ang natatanging “karapatan upang kumilos” na ito ay maaaring iyong pagbanggit sa panahong ipinagkaloob sa kanya upang gapiin ang mga banal, dahil mababasa natin sa aklat ng Daniel:

Samantalang ako’y nakatingin, nakita kong dinigma at nilupig ng sungay na ito [anti-Cristo] ang mga hinirang ng Diyos. Pagkatapos, dumating ang Nabubuhay Magpakailanman [Diyos] at nagbigay ng hatol sa panig ng mga hinirang ng Kataas-taasang Diyos. Dumating ang araw para ibigay sa bayan ng Diyos ang pamamahala sa kaharian….Magsasalita siya (ang anti-Cristo] laban sa Kataas-taasan at pahihirapan niya ang mga hinirang ng Kataas-taasang Diyos. Tatangkain niyang baguhin ang kautusan at mga takdang kapanahunan. Ang mga hinirang ng Diyos ay ipapailalim sa kanyang kapangyarihan sa loob ng tatlong taon at kalahati (Dan. 7:21-22, 25, idinagdag ang pagdidiin).

Hinulaan ni Daniel na ipapailalim ang mga banal sa kapangyarihan ng anti-Cristo sa loob ng “isang panahon, mga panahon, at kalahating panahon.” Ang mapalaisipang pariralang ito ay kailangang ipaliwanag bilang tatlong-taon-at-kalahati, ayon sa paghahalintulad ng Pahayag 12:6 at 14. Sinasabi sa atin sa Pahayag 2:6 na isang tanging masagisag na babae ay mabibigyan ng pagtataguan sa ilang upang “maalagaan” nang 1,260 na araw, na mabibilang na tatlong taon at kalahati sa isang taong may 360 araw o tatlong taon at kalahati.

Kaya ang salitang “panahon” sa kontekstong ito ay nangangahulugang taon, “mga panahon” ay dalawang taon, at “kalahating panahon” ay kalahating taon. Ang pambihirang pahayag na ito na makikita sa Pahayag 12:14 ay maaaring kasingkahulugan ng sinabi sa Daniel 7:21. Kung gayon, alam natin na maipapailalim ang mga banal sa kapangyarihan ng anti-Cristo sa loob ng tatlong taon at kalahati, ang tiyak na panahong sinabi sa atin sa Pahayag 13:5 na mabibigyan ng “karapatan upang kumilos” ang anti-Cristo.

Palagay ko, malamang na kapwa itong apatnapu’t-dalawang tiyak na panahon ay magkaparehong takdang panahon. Kung magsisimula sila sa paghahayag ng pagiging diyos ng anti-Cristo sa gitna ng pitong-taong Pagdurusa, ipapailalim sa kanyang kapangyarihan ang mga banal sa susunod na tatlong taon at kalahati, at ililigtas sila ni Jesus kapag lilitaw Siya sa himpapawid upang tipunin sila sa kanya sa panahon ng pitong-taong-Pagdurusa o sa panahong malapit na itong matapos. Nguni’t kung ang mga apatnapu’t dalawang buwang iyon ay magsisimula sa alinmang bahagi ng pitong-taong Pagdurusa, maipagpapalagay natin na ang Masidhing Kagalakan ay mangyayari sa isang bahagi bago matapos ang pitong-taong Pagdurusa.

Ang kahirapan ng huli sa dalawang posibilidad na nabanggit ay kailangang maipailalim sa kapangyarihan ng anti-Cristo ang mga banal na iyon bago sila mapasa-panganib at kailangang mamundok sa paghahayag niya ng pagiging Diyos. Mukhang hindi iyan lohikal.

Ang mahirap sa nauna ay tila ibig sabihin na ang mga banal ay naririto pa sa lupa sa panahong ng malawakang maraming paninira at paghuhukom ng Diyos na mababasa natin sa aklat ng Pahayag. Sa susunod ay higit nating pag-aaralan ang kahirapang ito.

Babalik tayo sa Diskursong Olivet.

Mga Huwad na Mesiyas (False Messiahs)

Susunod na higit na pinalawig ni Jesus sa Kanyang mga alagad ang kahalagahan ng hindi padadaya sa mga maling ulat ng mga huwad na Cristo:

“Kung may magsasabi sa inyo, ‘Narito ang Cristo!’ o ‘Naroon siya!’ huwag kayong maniwala. Sapagka’t may lilitaw na mga huwad na mesiyas at mga huwad na propeta. Magpapakita sila ng mga kamangha-manghang himala at mga kababalaghan upang iligaw ang marami kahit na ang mga hinirang ng Diyos. Tandaan ninyo, ipinagpauna ko nang sabihin ito upang kayo’y makapaghanda. Kaya’t kung sabihin nila sa inyo, ‘Naroon siya sa ilang,’ huwag kayong pupunta roon. Kung sabihin naman nilang, ‘Naroon siya sa silid,’ huwag kayong maniniwala. Sapagka’t darating ang Anak ng Tao na parang kidlat na gumuguhit mula sa silangan hanggang sa kanluran. “Kung saan may bangkay, doon nagkakatipon ang mga buwitre” (Mt. 24:23-28).

Pansinin muli ang malimit paggamit ni Jesus sa panghalip panaong kayo. Marahil ay inasahan ng mga tagapakinig Niya sa Bundok ng Olibo na matutunghayan pa nila ang pag-angat ng mga huwad na Cristo at huwad na propetang gagawa ng dakilang himala. At marahil ay inasahan nilang makita si Jesus na bumalik sa langit na parang kidlat.

Siyempre, napakalaki ng panganib na pagtatakwil sa panahong iyon dahil lubhang nakakatakot ang pagpapahirap sa mga mananampalataya at nakakaengganyo ang mga huwad na propeta dahil sa kanilang mga himala. Kaya paulit-ulit na nagbabala si Jesus sa Kanyang mga alagad tungkol sa mangyayari bago Siya bumalik. Ayaw Niya silang madaya na tulad ng mangyayari sa marami. Maghihintay ang mga tunay at naninindigang mananampalataya sa pagbabalik ni Jesus sa langit na parang kidlat, samantalang ang mga hindi Niya tunay na tagasunod ay didikit sa mga huwad na Cristo tulad ng pagdikit ng mga buwitre sa isang patay na hayop sa ilang.

Mga Tanda sa Langit (Signs in the Sky)

Nagpatuloy si Jesus:

“Pagkatapos ng kapighatian sa mga panahong iyon, magdidilim ang araw, hindi magliliwanag ang buwan, malalaglag mula sa langit ang mga bituin, at mayayanig ang mga kapangyarihan sa kalawakan. Pagkatapos, lilitaw sa langit ang tanda ng Anak ng Tao at mananangis ang lahat ng bansa. Makikita nila ang Anak ng Tao na nasa alapaap at dumarating na may dakilang kapangyarihan at kadakilaan. Sa hudyat ng malakas na tunog ng trumpeta, susuguin niya ang kanyang mga anghel sa apat na sulok ng daigdig at titipunin nila ang mga hinirang mula sa lahat ng dako” (Mt. 24:29-31).

Ang mga imahe sa bahaging ito ng Dikursong Olivet ni Jesus ay pamilyar marahil sa mga Judio sa Kanyang kapanahunan, dahil sila ay mga imaheng mula mismo sa Isaias at Joel na bumabanggit sa huling paghatol ng Diyos sa katapusan ng mundo, ang tinutukoy na “ang araw ng Panginoon,” kung saan magdidilim ang araw at buwan (tingnan ang Isa. 13:10-11; Joel 2:31). Pagkatapos, makikita ng lahat ng mamamayan si Jesus pabalik sa langit sa Kanyang kaluwalhatian, at magnanangis sila. At “titipunin ng mga anghel ni Jesus ang Kanyang mga pinili mula sa apat na dako, mula sa isang dulo ng langit patungo sa kabila,” na nagpapakitang talagang titipunin ang mga mananampalataya upang salubungin ni Jesus sa langit, at mangyayari ito sa hudyat ng “malakas na tunog ng trumpeta.”

Muli, kung tinanong ninyo sina Pedro, Santiago at Juan sa bahaging ito ng Diskursong Olivet kung babalik si Jesus upang kunin sila bago o pagkatapos ng panahon ng anti-Cristo at ang dakilang kapighatian, malamang na ang isinagot nila ay, “Pagkatapos.”

Ang Pagbabalik at ang Dagit (The Return and the Rapture)

Tila malapit sa isang pangyayaring isinulat ni Pablo ang bahaging ito ng Diskursong Olivet, walang dudang ang Dagit ng iglesia, bagama’t isang pangyayaring sinasabi ng maraming komentarista na magaganap bago magsimula ang panahon ng kapighatian. Tingnan ang susunod na kasulatang una na nating nasuri sa kabanatang ito:

Mga kapatid, nais naming malaman ninyo ang katotohanan tungkol sa mga namatay na upang hindi kayo magdalamhati tulad ng mga taong walang pag-asa. Dahil naniniwala tayong si Jesus ay namatay at muling nabuhay, naniniwala din tayong bubuhayin ng Diyos ang lahat ng namatay na sumasampalataya kay Jesus upang isama sa Kanya. Ito ang katuruan ng Panginoon na sinasabi namin sa inyo: tayong mga nabubuhay pa, tayong mga natitira pa hanggang sa pagparito ng Panginoon, ay hindi mauuna sa mga namatay na. Sa araw na iyon kasabay ng malakas na utos, ng tinig ng arkanghel, at ng tunog ng trumpeta ng Diyos, bababa ang Panginoon mula sa langit. Ang mga namatay na sumasampalataya kay Cristo ay bubuhayin muna. Pagkatapos, tayo namang mga buhay pa at natitira ay titipunin sa alapaap kasama ng mga binuhay upang salubungin ang Panginoon sa himpapawid. Sa gayon, makakapiling natin Siya magpakailanman. Kaya nga, palakasin ninyo ang loob ng bawa’t isa sa pamamagitan ng mga aral na ito. Mga kapatid, hindi na kailangang isulat ko pa sa inyo kung kailan magaganap ang mga bagay na ito, sapagka’t alam na ninyo na ang pagdating ng Panginoon ay tulad ng pagdating ng magnanakaw sa gabi. Kapag sinasabi ng mga tao, “Tiwasay at panatag ang lahat,” biglang darating ang sakuna. Hindi sila makakaiwas sapagka’t ang pagdating nito’y tulad ng pagsumpong ng sakit ng tiyan ng isang babaing manganganak (1 Tes. 4:13 – 5:3, idinagdag ang pagdidiin).

Isinulat ni Pablo ang pagdating ni Jesus mula sa langit sa hudyat ng tunog ng trumpeta ng Diyos at ng mga mananampalatayang titipunin “sa alapaap upang salubungin si Jesus sa kalawakan.” Tila ito rin ang inilalarawan ni Jesus sa Mateo 24:30-31, ang malinaw na mangyayari pagkatapos ng pag-angat ng anti-Cristo at kapighatian.

Dagdag pa, sa pagpapatuloy ng pagsulat ni Pablo tungkol sa pagbabalik ni Cristo, binanggit niya ang tungkol sa kung kailan magaganap iyon, “ang mga kapanahunan,” at ipinaalala niya sa kanyang mga mambabasa na lubhang alam na nilang “darating ang araw ng Panginoon na parang magnanakaw sa gabi.” Naniwala si Pablo na ang pagbabalik ni Cristo at ang Dagit ng mga mananampalataya ay magaganap “sa araw ng Panginoon,” isang araw kung saan ang nakakatakot na galit at pagkasira ay mangyayari sa mga umaasa ng “katiwasayan at kapanatagan.” Sa pagbabalik ni Cristo upang hulihin ang Kanyang iglesia, bababa ang galit Niya sa mundo.

Ganap na kasundo nito ang isunulat ni Pablo sa isang sumunod na sulat sa mga taga-Tesalonica tungkol sa pagbabalik ni Cristong galit na galit:

Gagawin ng Diyos ang nararapat; tiyak na pahihirapan Niya ang mga nagpapahirap sa inyo. Kayo namang mga nagtitiis ay aaliwin Niyang kasama namin sa pagbabalik ng Panginoong Jesus mula sa langit kasama ang Kanyang mga makapangyarihang kampon. Darating Siya sa gitna ng naglalagablab na apoy at paparusahan ang lahat ng hindi kumilala sa Diyos at hindi sumunod sa Magandang Balita ng ating Panginoong Jesus. Ang parusa sa kanila ay walang hanggang kapahamakan at mahihiwalay sila sa Panginoon at sa dakila Niyang kapangyarihan. Mangyayari ito sa araw ng Kanyang pagparito upang tanggapin ang papuri mula sa Kanyang mga pinili at ang pangaral ng lahat ng sumasampalataya sa Kanya. Kabilang kayo roon sapagka’t tinanggap ninyo ang magandang balitang ipinahayag namin sa inyo (2 Tes. 1:6-10, idinagdag ang pagdidiin).

Inihayag ni Pablo na nang bumalik si Jesus upang bigyang-kaginhawahan ang mga napahirapang Cristianong taga-Tesalonica (tingnan ang 1 Tes. 1:4-5), darating Siya “kasama ng mga dakila Niyang kampon sa gitna ng naglalagablab na apoy” upang parusahan ang mga nagparusa sa kanila, bumabawi sa makatwirang pagganti. Kailanman ay hindi ito katulad ng inilalarawan ng karamihan na dagit bago kapighatian, nang ang iglesia ay sinasabing makakasama si Cristo bago magsimula ang panahon ng pitong-taong kapighatian at karaniwang inilalarawan bilang lihim na pagdating ni Jesus at ang tahimik na paghuli sa iglesia. Hindi, tila kahawig ito ng inilarawan ni Jesus sa Mateo 24:30-31, ang Kanyang pagbabalik sa o malapit sa katapusan ng panahon ng kapighatian, nang hinuhuli Niya ang mga mananampalataya at ibinubuhos ang galit Niya sa mga di mananampalataya.

Ang Araw ng Panginoon (The Day of the Lord)

Sa pagpapatuloy ni Pablo sa parehong sulat, sinabi niya:

Mga kapatid, tungkol naman sa pagbabalik ng ating Panginoong Jesu-Cristo at sa pagtitipon sa atin upang makapiling Niya, nakikiusap kami sa inyo na huwag agad magugulo ang inyong isipan o mababahala kung mabalitaan ninyong dumating na ang araw ng Panginoon. Huwag kayong maniniwala kahit sabihin pa nilang iyon ay pangangaral o pahayag, o isinulat namin (2 Tes. 2:1-2).

Una, pansinin na ang paksa ni Pablo ay ang pagbabalik ni Cristo at ang Dagit. Isinulat niya ang ating “pagtitipon” sa Kanya, ginagamit ang mga salitang ginamit ni Jesus sa Mateo 24:31, nang tukuyin Niya ang mga anghel na “pagsasama-samahin” ang Kanyang mga pinili mula sa isang dulo ng langit patungo sa kabila.”

Pangalawa, pansinin na inihanay ni Pablo ang mga pangyayaring iyon “sa araw ng Panginoon,” tulad ng ginawa Niya sa 1 Tesalonica 4:13 – 5:2. Lubhang napakalinaw niyan.

At nagpatuloy si Pablo:

Huwag kayong magpapadaya kaninuman sa anumang paraan. Hindi darating ang araw ng Panginoon hangga’t hindi pa nagaganap ang huling paghihimagsik laban sa Diyos at ang paglitaw ng Suwail na tiyak na mapapahamak. Itataas niya ang kanyang sarili at kakalabanin ang lahat ng kinikilalang Diyos at sinasamba ng mga tao. Uupo siya sa Templo ng Diyos at magpapakilalang siya ang Diyos (2 Tes. 2:3-4, idinagdag ang pagdidiin).

Tila nadadaya ang mga Cristianong taga-Tesalonica na dumating na ang Araw ng Panginoon, na ayon kay Pablo ay kailangang mag-umpisa sa Dagit at ng pagbabalik ni Cristo. Nguni’t malinaw ang pagsabi ni Pablo na hindi ito makakarating hangga’t hindi pa nagaganap ang huling paghihimagsik laban sa Diyos (marahil ito iyong pagtalikod na binanggit ni Jesus sa Mt. 24:10) at pagkatapos ihayag ng anti-Cristo ang kanyang pagiging diyos mula sa templo ng Jerusalem temple. Kaya malinaw na sinabi ni Pablo sa mga mananampalatayang taga-Tesalonica na hindi nila dapat asahan ang pagbabalik ni Cristo, ang Dagit, o ang araw ng Panginoon, hangga’t hindi ipinapahayag ng anti-Cristo ang kanyang pagiging diyos. [6]

Susunod ay ilalarawan ni Pablo ang pagbabalik ni Cristo at ang darating na pagsira sa anti-Cristo:

Hindi ba ninyo natatandaan? Sinabi ko na ito sa inyo nang ako’y kasama pa ninyo. Hindi pa nga lamang nangyayari ito dahil may pumipigil pa, at alam ninyo kung ano iyon. Lilitaw ang Suwail pagdating ng panahon. Ngayon pa man ay palihim na siyang gumagawa ng kasamaan at mananatiling ganyan hangga’t di naaalis ang humahadlang sa kanya. Kung maalis na ang humahadlang, mahahayag na ang Suwail. Nguni’t pagdating ng Panginoong Jesus, papatayin Niya ang Suwail sa pamamagitan lamang ng pag-ihip at pupuksain Niya ito sa pamamagitan ng Kanyang nakakasilaw na liwanag. Paglitaw ng Suwail, taglay niya ang kapangyarihan ni Satanas. Gagawa siya ng lahat ng uri ng mapanlinlang na mga himala at kababalaghan. Gagamit siya ng lahat ng uri ng pandaraya sa mga mapapahamak, sa mga taong ayaw umibig sa katotohanan na makakapagligtas sana sa kanila (2 Tes. 2:5-10).

Inihayag ni Pablo na mapupuksa ang anti-Cristo sa “paglitaw ng Kanyang pagbabalik.” Kung ang “paglitaw” na ito ay pareho rin sa Kanyang paglitaw sa Dagit na una nang nabanggit sa nakalipas na siyam na berso (tingnan ang 2:1), mapupuksa ang anti-Cristo sa sandaling titipunin ang iglesia upang salubungin ang Panginoon sa himpapawid. Ang nagpapatibay dito ay ang tala ng kabanata 19 at 20 ng Pahayag. Mababasa natin doon ang pagbabalik ni Cristo (tingnan ang Pah.19:11-16), ang pagkasira ng anti-Cristo at kanyang mga hukbo (tingnan ang 19:17-21), ang paggapos kay Satanas (tingnan ang 20:1-3) at ang “unang pagkabuhay na muli” (tingnan ang 20:4-6), kung saan ang mga mananampalatayang naging martir sa panahon ng pitong-taong Kapighatian ay muling mabubuhay. Kung ito ang unang muling pagkabuhay dahil ito ang unang pangkalahatang pagkabuhay na muli ng mga matuwid, higit na maliit ang pagdududang ang Dagit at ang pagbabalik ni Cristong galit na galit ay nagaganap nang parehong panahon sa pagkasira ng anti-Cristo, na malinaw na nagsasabi sa atin na lahat ng namatay kay Cristo ay muling mabubuhay sa Dagit (tingnan ang 1 Tes. 4:15-17). [7]

Pagiging Handa (Being Ready)

Balik tayong muli sa Diskursong Olivet.

“Unawain ninyo ang aral mula sa puno ng igos; kapag ang mga sanga nito ay umuusbong at nagkakadahon na, alam ninyong malapit na ang tag-araw. Gayundin naman, kapag nakita ninyo ang lahat ng ito, malalaman ninyong malapit na ang pagdating ng Anak ng Tao, talagang malapit na. Tandaan ninyo, magaganap ang lahat ng ito bago mamatay ang mga taong nabubuhay ngayon. [8] Lilipas ang langit at ang lupa, nguni’t ang aking mga salita ay mananatili magpakailanman” (Mt. 24:32-35).

Ayaw ni Jesus na walang kahandaan ang Kanyang mga alagad, na siyang pangunahing punto ng Diskursong Olivet. Malalaman nila na Siya ay “nariyan lamang sa pinto” nang umpisa nilang makita “ang lahat ng ito”—malawakang kapighatian, ang pagtalikod sa pananampalataya, ang pagdagsa ng maraming huwad na propeta at Cristo, ang pagdeklara ng pagiging Diyos ng anti-Cristo, at ang higit na malapit sa panahon ng Kanyang pagbabalik, ang pagdidilim ng araw at buwan, pati na rin ang paghulog ng mga bituin.

Nguni’t pagkatapos na pagkatapos Niyang sabihin sa kanila ang mga tandang darating bago sumapit ang Kanyang pagdating sa loob ng ilang taon, buwan o araw, sinabi Niya sa kanila na ang eksaktong panahon ng Kanyang pagbabalik ay mananatiling isang hiwaga:

“Nguni’t walang nakakaalam ng araw at oras ng pagsapit niyon, kahit ang mga anghel sa langit o maging ang Anak man. Ang Ama lamang ang nakakaalam nito” (Mt. 24:36).

Napakadalas ulitin ang kasulatang ito sa labas ng kanyang konteksto! Kadalasang inuulit upang suportahan ang konseptong wala tayong idea sa panahon ng pagbabalik ni Jesus, dahil maaari Siyang bumalik kailan man, at bibigyan ng dagit ang iglesia. Nguni’t sa konteksto nito, hindi iyan talaga ang ibig sabihin ni Jesus. Kagagawa lang Niya ng pagsisikap upang tiyaking magiging handa ang Kanyang mga alagad sa Kanyang pagbabalik sa pamamagitan ng pagsabi sa kanila ng mga maraming tandang mangyayari bago Siya bumalik. Ngayon sinasabi lamang Niya sa kanila na ang tiyak na araw at oras ay hindi ibubunyag sa kanila. Dagdag pa, malinaw na hindi tinutukoy ni Jesus sa pahayag na ito ang sinasabing unang pagbabalik Niya bago dumating ang simula ng pitong-taong Kapighatian, kapag ang iglesia ay sinasabing lihim na madadagit, kundi ang Kanyang pagbabalik sa o bago dumating ang pagtatapos ng Kapighatian. Hindi pagtatalunan iyan mula sa matapat na pagtingin sa konteksto.

Ang Kanyang Pagbabalik—Isang Ganap na Sorpresa? (His Return—A Complete Surprise?)

Isang pagtatalong laging ginagamit laban sa idea ng Dagit na mangyayari sa pagsapit o sa katapusan ng Kapighatian ay, ang pagbabalik na iyan ay hindi sorpresa dahil (sinasabing) sinabi ni Jesus na mangyayari ito, dahil ang nasabing pagbabalik ay maaaring mahintay sa pamamagitan ng mga pangyayari sa Kapighatian. Marahil ay mayroong Dagit bago dumating ang Kapighatian, sabi nila, kung hind hindi magiging handa at maging alerto ang mga mananampalataya na sinabi ng kasulatang dapat ay handa sila, dahil alam nilang may pito o higit pang taon bago bumalik si Jesus.

Nguni’t salungat sa pagtutol na ito, ay ang katotohanang ang buong punto ng Diskursong Olivet ni Jesus ay tiyaking magiging handa ang kanyang mga alagad sa Kanyang pagbabalik sa o malapit sa katapusan ng Kapighatian, at ibinunyag Niya sa kanila ang maraming mga tandang magaganap bago Siya bumalik. Bakit puspos ng payo ang Diskursong Olivet upang maging handa at manatiling alerto kahit alam ni Jesus na ang panahon ng Kanyang pagbabalik ay maraming taon pagkaraan ng orihinal na pagbigkas Niya sa mga salitang iyon? Malinaw na pinaniwalaan ni Jesus na kailangang maging handa ang mga Cristiano at manatiling alerto kahit na matagal pa ang Kanyang pagbabalik. Ang mga apostol na nagpayo sa mga mananampalataya sa kanilang mga sulat upang maging handa at manatiling alerto para sa pagdating ni Jesus ay ginagaya lamang mismong si Jesus.

Gayundin, ang mga naniniwalang isa lamang Dagit bago ang Kapighatian ang nagbibigay-katuwiran sa anumang pagpapayo upang manatiling handa ay may isa pang problema.Ayon sa kanila, ang unang pagbalik ni Cristo ay mangunguna sa pagtatapos ng Kapighatian nang pitong taon. Kaya ang sinasabing unang pagbabalik ni Jesus ay talagang hindi mangyayari sa alinmang panahon—kailangang mangyari ito eksaktong pitong taon bago matapos ang Kapighatian. Kaya sa realidad, walang pangangailangang umasang babalik si Jesus hangga’t hindi nagaganap ang mga pangyayari sa mundo upang maumpisahan ang pitong taon ng Kapighatian, mga pangyayaring talagang mahihintay ang matitiyak.

Maraming naniniwala sa Dagit bago ang kapighatian, kung matapat sila, ang magsasabing alam nilang hindi babalik si Jesus ngayon o bukas dahil sa sitwasyong politikal sa mundo. Mayroon pang mga pangyayaring sinabi ang mga propeta na kailangan pang matupad bago makapagsimula ang pitong-taong Kapighatian. Halimbawa, tulad ng mapag-aaralan natin sa libro ng Daniel, makikipagkasundo ang anti-Cristo sa Israel nang pitong taon, at iyan ang magbibigay-tanda sa umpisa ng Kapighatian. Kaya ang Dagit, kung mangyayari pitong taon bago matapos ang Kapighatian, ay kailangang mangyari kapag nakikipagkasundo na ang anti-Cristo sa Israel nang pitong taon. Hangga’t walang pangyayari sa mundo ng politika upang maganap ang eksenang iyan, hindi magkakaroon ng dahilan ang mga naniniwala sa Dagit bago-ang Kapighatian upang asahan na babalik si Jesus.

Dagdag pa, para sa mga nagsusulong ng Dagit bago-ang Kapighatian na naniniwalang babalik din si Jesus sa pagtatapos ng Kapighatian, ibig sabihin niyan na makakalkula ang sinasabing eksaktong araw ng pangalawang pagbabalik ni Jesus.

Sa oras na mangyari ang Dagit, na ayon kay Jesus ay ang Ama lamang ang nakakaalam, makakalkula na ito sa pamamagitan lamang ng pagdadagdag ng pitong taon.

Muli, mula sa talagang sinabi ni Jesus, malinaw na hindi Niya gusto na ganap na sorpresa ang Kanyang pagbabalik. Katunayan, nais Niyang mapaghahandaan ito sa pamamagitan ng natatanging pangyayari sa Kapighatian. Samakatuwid, ayaw ni Jesus na ang Kanyang mga alagad, gayundin ang mundo, ay walang kahandaan. Ipinagpatuloy Niya ang Kanyang Diskursong Olivet:

“Ang pagdating ng Anak ng Tao ay tulad sa pagdating ng baha noong panahon ni Noe. Nang mga araw na iyon, bago bumaha, ang mga tao’y nagsisikain, nag-iinuman, at nagsisipag-asawa hanggang sa pumasok si Noe sa barko. Hindi nila namamalayan ang nangyayari hanggang sa dumating ang baha at tinangay silang lahat. Gayundin ang mangyayari sa pagdating ng Anak ng Tao. Sa panahong iyon, may dalawang lalaking nagtatrabaho sa bukid, kukunin ang isa at iiwan ang ikalawa. May dalawang babaing nagtatrabaho sa gilingan, kukunin ang isa at iiwan ang ikalawa. [9] Kaya’t maging handa kayo dahil hindi ninyo alam kung kailan darating ang inyong Panginoon. Tandaan ninyo ito: kung alam ng may-ari ng bahay kung anong oras sa gabi darating ang magnanakaw, siya’y maghahanda at hindi niya pababayaang pasukin ang kanyang bahay. Kaya’t lagi kayong maging handa, sapagka’t darating ang Anak ng Tao sa oras na hindi ninyo nalalaman” (Mt. 24:37-44).

Muli, ang malinaw na alalahanin ni Jesus ay ang maging handa ang Kanyang mga alagad sa Kanyang pagbabalik. Katunayan, iyan ang pangunahing dahilan para sa lahat ng sinabi Niya noon at pagkatapos ng puntong ito sa Diskursong Olivet. Ang maraming pagpapayo Niya para sa kanila upang manatiling handa at alerto ay hindi gaanong indikasyon na ang Kanyang pagbabalik ay maging ganap na sorpresa, kundi indikasyon ng kung gaano kahirap sa ilalim ng kagipitan ng panahon upang manatiling handa at alerto. Dahil dito, ang mga umaasa ng isang kahit-kailang, Dagit bago ang Kapighatian, sa pag-iisip na higit silang handa kaysa ibang Cristiano, ay maaaring tunay na hindi handa sa kanilang totoong kakaharapin. Kung wala silang inaasahang kapighatian at matatagpuan ang sariling nasa ilalim ng pandaigdigang pagdurusa sa ilalim ng paghahari ng anti-Cristo, maaaring mapuspos sila ng tuksong magtakwil. Higit na mainam ang maging handa sa kung anong mangyayaring itinuturo ng Kasulatan.

At muli, kung tinanong mo si Pedro, Santiago o Juan kung kailan nila inaasahan ang pagbalik ni Jesus, maaaring sinabi nila sa iyo ang lahat ng tandang sinabi ni Jesus na mangyayari bago Siya bumalik. Malamang na hindi nila inasahang makita Siya bago ang panahon ng kapighatian o ang pag-angat ng anti-Cristo.

Isang Magnanakaw sa Gabi (A Thief in the Night)

Pansinin na pati ang pagtutulad ni Jesus na “magnanakaw sa gabi” ay kasama sa konteksto ng Kanyang pagbubunyag ng maraming tanda upang sa Kanyang pagbabalik ay hindi madatnang walang kahandaan ang mga alagad. Kaya hindi tamang gamitin ang pagtutulad na “magnanakaw sa gabi” upang patunayang walang aasang magkaroon ng anumang idea tungkol sa kung kailan babalik si Jesus.

Ginamit kapwa nina Pablo at Pedro ang “magnanakaw sa gabing” pagtutulad ni Jesus nang isinusulat nila ang tungkol sa “araw ng Panginoon” (tingnan ang 1 Tes. 5:2-4, 2 Ped. 3:10). Naniwala silang may kinalaman ang pagtutulad sa galit na galit na pagdating ni Jesus sa pagdating o paglapit ng katapusan ng pitong-taong Kapighatian. Nguni’t interesanteng sinabi ni Pablo sa kanyang mga mambabasa, “Nguni’t wala na kayo sa kadiliman, mga kapatid, kaya’t hindi kayo mabibigla sa Araw na iyon na darating na parang magnanakaw” (1 Tes. 5:4). Tama ang pagpapaliwanag niya sa pagtutulad ni Jesus, napagtantong ang mga alerto sa tanda at matapat na sumusunod kay Jesus ay wala sa kadiliman, kaya ang pagdating ni Cristo ay hindi kailanman makagugulat sa kanila. Para sa kanila, hindi darating si Jesus na parang magnanakaw sa gabi. Magugulat lamang ang mga nasa kadiliman, na siyang talagang itinuro ni Jesus (tingnan rin ang paggamit ni Jesus sa pariralang “magnanakaw sa gabi” sa Pah. 3:3 at sa 16:15, kung saan ginagamit niya ito kaugnay sa Kanyang pagdating sa labanan sa Armagedon).

Mula sa puntong ito ng Diskursong Olivet, paulit-ulit na pinayuhan ni Jesus ang Kanyang mga alagad upang maging handa para sa Kanyang pagbabalik. Gayundin, sinabi rin Niya sa kanila kung paano sila maghahanda, habang binibigkas Niya ang mga talinhaga ng hindi matapat na alipin, ang sampung dalaga, at ang mga gintong salapi, at hinulaan ang paghahatol sa mga tupa at kambing (lahat ay kapaki-pakinabang basahin). Sa halos lahat ng kaso, binalaan Niya sila na naghihintay ang impiyerno sa mga hindi handa sa Kanyang pagbabalik (tingnan ang Mt. 24:50-51; 25:30, 41-46.) Ang paraan ng pagiging handa ay ang madatnang ginagampanan ang kalooban ng Diyos sa Kanyang pagbalik. [10]

Isa Pang Pagtutol (Another Objection)

Tumatanggi ang ilan sa isang Dagit na malapit na Kapighatian o sa pagtatapos nito, dahil sa biblia, hindi kailanman paparusahan ang mga matuwid kasama ng mga hindi matuwid, na pinatutunayan ng mga halimbawa nina Noe, Lot, at mga Israrelita sa Egipto.

Tunay na may matibay tayong dahilan upang paniwalaang hindi mararanasan ng mga matuwid ang galit ng Diyos sa pitong-taong Kapighatian, dahil sasalungat iyan sa marami nang nangyari at pangako sa biblia (halimbawa, tingnan ang 1 Tes. 1:9-10; 5:8).

Nguni’t hinulaan ni Jesus ang dagit na titiisin ng mga matuwid sa panahong iyon. Hindi magmumula ito sa mga kamay ng Diyos, kundi sa kamay ng mga hindi matuwid. Hindi malilibre ang mga Cristiano sa pagmamalupit—ipinangako sa kanila ito. Sa panahon ng pitong-taong Kapighatian, maraming mananampalataya ang mamamatay (tingnan ang Mt. 24:9; Pah. 6:9-11; 13:15; 16:5-6; 17:6; 18:24; 19:2). Marami ang mapupugutan (tingnan ang Pah. 20:4).

Kung gayon, kung bawa’t mananampalataya sa isang tanging bansa ay naging martir, walang makakahadlang sa pagpapairal ng galit ng Diyos sa lahat ng tao sa bansang iyon. At tunay na kung may mga mananampalataya sa isang bansa, maililigtas sila ng Diyos sa Kanyang paghatol dahil iiral ito sa mga masasama. Sa Kanyang mga paghatol sa Egipto sa panahon ni Moises, pinatunayan Niya iyon. Maging ang pagtahol ng aso laban sa isang Israelita ay hindi papayagan ng Diyos, samantalang dinagsa ng paghatol ang mga katabing Egipcio (tingnan ang Exo. 11:7). Gayundin, mababasa natin sa aklat ng Pahayag ang

pagpapalabas ng nananakit na balang upang saktan ang mga masasamang tao sa lupa sa loob ng limang buwan, nguni’t talagang hindi sila pinapayagang manakit sa 144,000 Judiong alipin na magkakaroon ng tatak sa noo (tingnan ang Pah. 9:1-11).

Ang Dagit sa Pahayag (The Rapture in Revelation)

Saanman sa aklat ng Pahayag ay hindi natin mababasa ang Dagit sa iglesia, ni hindi natin mababasa ang ano pa mang pagpapakita ni Cristo maliban doon sa minsang pagbanggit sa Pahayag 19, na darating Siya upang patayin ang anti-Cristo at mga hukbo nito sa labanan sa Armagedon. Kahit noon ay hindi nasusulat ang pagkakaroon ng Dagit. Nguni’t binabanggit ang muling pagkabuhay ng mga martir sa Kapighatian, na mangyayari sa parehong panahong iyon (tingnan ang 20:4). Dahil isinulat ni Pablo na mabubuhay na muli ang mga namatay kay Cristo sa Kanyang pagbabalik, na siyang panahong madadagit ang iglesia, ang kasulatang ito, kasama ng iba pang nakita na natin, ang magpapaniwala sa atin na hindi mangyayari ang Dagit hanggang sa pagtatapos ng pitong-taong Kapighatian, na isinalarawan sa Pahayag 19 at 20. Nguni’t may iba pang pananaw.

Nakikita ng ilan ang Dagit sa Pahayag 6 at 7. Sa Pahayag 6:12-13, mababasa natin ang tungkol sa “ pangingitim ng araw na parang damit na panluksa” at ang pagkahulog ng mga bituin mula sa langit, dalawang tanda bago ang Kanyang pagdating at ang pagtipon Niya sa kanyang mga hinirang (tingnan ang Mt. 24:29-31). Pagkatapos, ilang pahina pa sa kabanata 7, mababasa natin ang tungkol sa maraming tao sa langit mula sa bawa’t bansa, tribu at wika na “nagtagumpay sa matinding kapighatian” (7:14). Hindi sila binabanggit bilang martir na tulad ng isa pang grupong tulad nila sa nakaraang kabanata (tingnan ang 6:9-11), na maaaring magdulot sa atin ng pagpapalagay na nagalak sila sa halip na naging martir—mga mananampalatayang nailigtas mula sa matinding kapighatian.

Talaga tamang ipagpalagay na mangyayari ang Dagit pagkatapos na pagkatapos ng mga pangyayaring cosmic na inilarawan sa Pahayag 6:12-13, dahil lamang sa pagkakasabi rin ni Jesus sa Mateo 24:29-31. Bagama’t hindi tayo binigyan ng matibay na pagkakakilanlan sa kung kailan talaga magaganap ang mga pangyayaring cosmic sa Pahayag 6:12-13 sa panahon ng pitong taong Kapighatian. Kung magkakasunod ang mga pangyayaring inilarawan sa Pahayag 6:1-13 at kung magaganap ang Dagit pagkatapos na pagkatapos ng 6:13, maipagpapalagay natin na hindi magaganap ang Dagit hangga’t hindi dumarating ang anti-Cristo (tingnan ang 6:1-2), pandaigdigang labanan (tingnan ang 6:3-4), taggutom (tingnan ang 6:5-6), pagkamatay ng ikaapat na bahagi ng lupa sa pamamagitan ng labanan, at pagkamatay ng mababangis na hayop (tingnan ang Pah. 6:7-8), at ang paglikha ng maraming martir (tingnan ang Pah. 6:9-11). Talagang maaaring mangyari ang lahat ng mga inilarawan bago matapos ang pitong-taong Kapighatian, nguni’t maaaring iyon ay ang kabuuang pitong-taong panahon, na naglalagay sa Dagit sa pinakadulo.

Ang nakadadagdag sa ideang magaganap ang Dagit bago matapos ang pitong taon ay ang katotohanang inilalarawan ng Pahayag ang dalawang set ng pitong paghatol pagkatapos ng Pahayag 8: ang mga “paghatol sa trumpeta” at ang “paghatol sa mangkok.” Ang pangalawa sa dalawang ito ang nagsasabing siyang magtatapos ng galit ng Diyos (tingnan ang 15:1). Nguni’t bago mag-umpisa ang mga paghatol sa mangkok, nakikita ni Juan “ang mga nagtagumpay laban sa halimaw at sa larawan nito at sa nagtataglay ng bilang na katumbas ng kanyang pangalan, na nakatayo sa dagat na Kristal” (15:2). Maaaring madagit ang mga matagumpay na banal na ito. Hindi sinasabi sa atin ng Kasulatan kung alin. Dagdag pa, hindi natin alam kung may pagkakasunud-sunod ang ugnayan ng 15:2 sa mga eksenang nailarawan malapit dito.

Ang isa pang katotohanang makikita sa Pahayag na makakadagdag sa idea ng pagganap ng Dagit bago magtapos ang pitong taon ay: Sa ikalimang “paghatol ng Trumpeta” na nakatala sa Pahayag 9:1-12, sinasabi sa atin na pinapayagan lamang ang nananakit na trumpeta upang saktan ang mga “walang tatak ng Diyos sa kanilang noo” (9:4). Sinasabi rin sa atin na ang may tatak lamang ay ang mga apong 144,000 ng Israel (tingnan ang Pah. 7:3-8). Kung gayon, tila lahat ng iba pang mananampalataya ay madadagit bago maganap ang ikalimang paghahatol ng trumpetang iyon; kung hindi, hindi sila malilibre sa kapangyarihan ng mananakit na balang. Dagdag pa, dahil sasaktan ng mga balang ang mga tao sa loob ng limang buwan (9:5, 10), ipinagpapalagay na ang Dagit ay malamang na magaganap nang hindi kukulangin sa limang buwan bago magtapos ang pitong-taong Kapighatian.

Siyempre, may mga paraan upang paikutan ang lohikang ito. Marahil ay may ibang natatakan na at hindi lang nabanggit sa napaikling buod ng Pahayag. Anu’t ano man, kung pinatutunayan nito na mangyayari ito bago dumating ang ikalimang paghatol, ipinakikita rin na magkakaroon ng isang grupo ng mananampalatayang hindi madadagit bago pakawalan ang mga mananakit na balang—ang 144,000 apo ng Isarael na natatakan. Bagama’t pasalamat na maliligtas sila sa galit ng Diyos na ipinapakita ng mga nananakit na balang na iyon.

Ang kongklusyon sa lahat ng ito? Maipapalagay ko lang na mangyayari ang Dagit malapit sa katapusan o sa katapusan ng pitong-taong Kapighatian. Hindi dapat katakutan ng mga mananampalataya ang galit ng Diyos, nguni’t kailangan nilang maging handa sa masidhing pagdurusa at maaaring pagmamartir.

Ang Panahon ng Kapighatian (The Tribulation Period)

Gumugol tayo ng panahon upang mariin pa nating tingnan ang itinuturo ng Kasulatan tungkol sa pitong-taong Kapighatian. Paano natin matutukoy na pitong taon ang itatagal ng Kapighatian? Kailangan nating pag-aralan ang aklat ni Daniel, na, maliban sa aklat ng Pahayag, ay maaaring may pinakamaraming pagbubunyag na aklat sa Biblia tungkol sa pagtatapos ng panahon.

Sa ika-siyam na kabanata ng kanyang aklat, makikita natin na bilanggo si Daniel sa Babilonia kasama ng kapwa niya mga Judio. Habang pinag-aaralan ang aklat ng Jeremias, natuklasan ni Daniel na ang haba ng pagkakabilanggo ng mga Judio sa Babilonia ay pitumpung taon (tingnan ang Dan. 9:2; Jer. 25:11-12). Dahil alam niyang matatapos na ang pitumpung-taong ito, nagsimulang manalangin si Daniel, ikinukumpisal ang mga kasalanan ng kanyang bayan at humihingi ng habag. Bilang tugon sa kanyang panalangin, nagpakita sa kanya ang anghel Gabriel at ibinunyag ang kinabukasan ng Israel mula sa panahon ng Kapighatian hanggang sa pagbabalik ni Cristo. Ang propesiyang nasa Daniel 9:24-27 ay isa sa mga pinaka-nakapanggigilalas sa Kasulatan. Sinipi ko ito kasama ng mga komento kong naka-braket:

Pitumpung linggo [malinaw na linggo ng taon, na makikita natin, o kabuuang 490 taon] ang panahong palugit sa iyong sambayanan [Israel] at sa banal na lunsod [Jerusalem], upang tigilan ang pagsuway [maaaring ang umpisa ng pag-iral ng mga kasalanan ng Israel—ang pagkapako sa krus ng sarili nilang Mesiyas], wakasan ang kasamaan [maaaring tungkol sa gawain ng panunubos ni Cristo sa krus], at pagbayaran ang kasalanan [walang dudang tungkol sa gawain ng panunubos ni Cristo sa krus]. Pagkatapos maghahari na ang walang hanggang katarungan [ang umpisa ng panlupang paghahari ni Jesus sa Kanyang kaharian], magaganap ang kahulugan ng pangitain at ang pahayag [marahil isang pagbanggit sa pagtatapos ng pagsulat sa Kasulatan, o isang pagtupad ng lahat ng pahayag bago-ang-milenyo]. Itatalaga na rin ang Kabanal-banalan [maaaring pagbanggit sa pagtatatag ng templong pangmilenyo]. Unawain mo ito: Mula sa pagbibigay ng utos na muling itayo ang Jerusalem [ginawa ang kautusang ito ng Haring Artaxerxes noong 445 B.C.], hanggang sa pagdating ng pinunong hinirang ng Diyos ay lilipas ang pitong linggo. Muling itatayo ang Jerusalem, ang mga lansangan at pader nito ay aayusin sa loob ng animnapu’t dalawang linggo[na may kabuuang 69 linggo, o 483 taon]; ito ay panahon rin ng kaguluhan [iyan ang pgbuo muli sa Jerusalem, na nauna nang sinira ng mga taga-Babilonia]. Pagkalipas ng animnapu’t dalawang linggo [ibig sabihin, 483 taon pagkatapos ng kautusan ng 445 B.C.] papatayin ang hinirang ng Diyos [maipapako sa krus si Jesus sa 32 A.D., Judion na may 360 araw bawa’t taon], ang lunsod at ang templo ay wawasakin ng hukbo ng isang makapangyarihang hari [isang banggit sa pagkasira ng Jerusalem noong 70 A.D. ni Tito at ang mga hukbong Romano]. Ang wakas ay darating na parang baha at magkakaroon ng digmaan at pagkawasak na itinakda ng Diyos. Ang haring ito’y [“ang prinsipeng darating—ang anti-Cristo] gagawa ng isang matibay na kasunduan sa maraming tao [Israel] sa loob ng isang linggo [o pitong taon—ito ang panahon ng Kapighatian]. Pagkaraan na kalahating linggo [na maaaring tatlo at kalahating taon], papatigilin niya ang paghahandog. Ilalagay niya sa itaas ng Templo ang kasuklam-suklam na kalapastanganan [kapag iluluklok ng anti-Cristo ang kanyang sarili sa templo ng mga Judio sa Jerusalem, at tawagin ang sarili bilang Diyos; tingnan ang 2 Tes. 2:1-4]. Mananatili ito roon hanggang sa wakasan ng Diyos ang naglagay nito [ang pagkagapi ng anti-Cristo sa kamay ni Cristo] (Dan. 9:24-27, idinagdag ang pagdidiin).

Natatanging 490 Taon (490 Special Years)

Mula sa kautusan ng 445 B.C. ni Haring Artaxerxes upang muling itayo ang Jerusalem, naglaan ang Diyos ng 490 natatanging taon ng panghinaharap na kasaysayan. Nguni’t hindi magkakasunod ang 490 taong iyon; bagkus, hinati sila sa dalawang bahagi ng tig-483 at pitong taon. Nang matapos ang unang 483 taon ng nakalaang panahon (sa taong napako sa krus si Jesus), huminto ang orasan. Malamang na hindi kailanman pinangarap ni Daniel na hihinto ang orasan sa loob ng ngayo’y halos 2,000 taon na. Sa isang punto sa kinabukasan, gagana muli ang orasang iyon upang tumakbo nang pitong huling taon. Ang huling pitong taong iyon ay ituturing na, hindi lamang bilang “ang Kapighatian,” kundi bilang “ika-pitumpong linggo ni Daniel.”

Ang mga pitong taong iyon ay nahahati sa dalawang tig-tatlo at kalahating taon. Sa gitna, na kababasa natin sa pahayag ni Daniel, puputulin ng anti-Cristo ang kasunduan nito sa Israel at “patigilin ang paghahandog.” Pagkatapos, tulad ng sinabi sa atin ni Pablo, iluluklok niya ang sarili sa templo ng Jerusalem at idedeklarang siya ang Diyos. [11] Iyan ang “kasuklam-suklam na kalapastanganang” tinukoy ni Jesus (tingnan ang Mt. 24:15). Kaya kailangang “tumakas papunta sa kabundukan” ang mga mananampalataya sa Judea (Mt. 24:16), dahil sa panahong iyon, ang mga tao’y magdaranas ng matinding kapighatiang hindi pa nararanasan mula nang likhain ang sanlibutan hanggang sa ngayon, at hindi na mararanasan pa kahit kailan (tingnan ang Mt. 24:21).

Maaaring ang “pagtakas sa Judea” ay simbolikong nakita ni Juan sa kanyang pangitain, na itinala sa ikalabindalawang kabanata ng aklat ng Pahayag. Kung gayon, mahahanap ng mga mananampalatayang taga-Judea ang natatanging ligtas na pook na inihanda para sa kanila sa ilang kung saan sila’y “bubuhayin” sa ganap na tatlo’t kalahating taon, ang nalalabing panahon sa pitong-taong Kapighatian (tingnan ang Pah. 12:6, 13-17). Nakinita na ni Juan ang poot ni Satanas sa kanilang pagtakas, at ang kanyang sumunod na laban sa nalalabing “sumusunod sa utos ng Diyos at nananatiling tapat sa katotohanang inihayag ni Jesus” (Pah. 12:17). Kaya palagay ko ay mainam na idea na lahat ng mananampalataya sa buong mundo ay tatakas sa mga liblib na pook sa panahon ng pagdeklara ng anti-Cristo ng kanyang pagiging diyos sa Jerusalem.

Ang Huling Pahayag ni Daniel (Daniel’s Last Revelation)

Isa pang interesanteng pahayag sa Daniel sa hindi natin natunghayan ay makikita sa huling labintatlong berso ng kahanga-hangang aklat na ito. Sila ang mga salitang binigkas ng isang anghel kay Daniel. Sinipi ko ito sa ibaba kasama ng aking mga komentong naka-braket:

Sa panahong iyon, darating ang dakilang anghel na si Miguel, ang makapangyarihang pinuno at tagapagtanggol ng bansang Israel, at magkakaroon ng matinding kahirapang hindi pa nangyayari kailanman [maaaring ito rin ang kahirapang binabanggit ni Jesus sa Mateo 24:21]. Ngunit maliligtas ang mga kababayan mong ang pangalan ay nakasulat sa aklat ng Diyos [maaari itong pagbanggit sa pagtakas sa Judea o ang pagligtas sa mga mananampalataya sa Dagit]. Muling mabubuhay ang mga namatay sa lahat ng panig ng daigdig; ang iba’y sa buhay na walang hanggan, at ang iba nama’y sa kaparusahang walang hanggan. Ang marurunong na pinuno ay magniningning na gaya ng liwanag sa langit at ang mga umaakay sa marami sa pagiging matuwid ay sisikat na parang bituin magpakailanman [Pagkabuhay na muli, tatanggap ang mga matuwid ng bagong katawan na magniningning kasama ng kaluwalhatian ng Diyos.]. Daniel, ingatan mo muna ang mga pahayag na ito at isara ang aklat upang hindi ito mabuksan hanggang sa katapusan ng sanlibutan. Marami ang magsasaliksik at magsisikap na maunawaan ang maraming bagay. [Ang kamangha-manghang kaunlaran sa transportasyon at kaalaman sa nakaraang dantaon ay parang tumutupad sa pahayag na ito.]

Akong si Daniel ay tumingin at may nakita akong dalawang tao, isa sa magkabilang pampang ng ilog. Tinanong ng isa ang anghel na nakatayo sa gawing dulo, “Gaano pa katagal bago maganap ang mga pangitaing ito?” Itinaas ng anghel ang dalawang kamay at narinig kong sinabi niya, “Sa pangalan ng Diyos na nabubuhay magpakailanman, magaganap ang lahat ng ito sa loob ng tatlong taon at kalahati, [tatlong taon at kalahati, ayon sa nauunawaang pahayag ng Pah.12:6 at 12:14]; kapag natapos na ang paghihirap ng bayan ng Diyos.” [Tulad ng pagsabi sa atin ng Daniel 7:25 na ibibigay ang mga hinirang sa kamay ng anti-Cristo sa loob ng tatlong taon at kalahati, tila malinaw rito na ang mga ito ang huling tatlong taon at kalahating taon sa pitong taon ng Kapighatian. Ang katapusan ng lahat ng mga magaganap na binanggit ng anghel ay mangyayari “kapag ang kapangyarihan ng mga hinirang na tao” ay “nasira.”] Hindi ko naunawaan ang kanyang sagot, kaya’t ako’y nagtanong, “Ginoo, ano po ba ang kahihinantan ng lahat ng ito?” sinabi niya sa akin, “Makakaalis ka na, Daniel. Ang kahulugan nito’y mananatiling lihim hanggang dumating ang wakas. Marami ang dadalisayin at mapapatunayang may malinis na kalooban [walang dudang sa pamamagitan ng kapighatian ]. Nguni’t magpapakasama pa ang masasama, at wala isa man sa kanila ang makakaunawa sa mga bagay na mauunawaan ng marurunong. Lilipas ang 1,290 araw mula sa panahon na papatigilin ang araw-araw na paghahandog at ilalagay ang kasuklam-suklam. [Kailangang hindi ipaliwanag ito bilang ang panahon sa gitna ng dalawang pangyayaring iyon, dahil pareho silang mangyayari sa gitna ng pitong taon. Bagkus, dapat ipaliwanag na mula sa panahong mangyayari ang dalawang kaganapan, magkakaroon ng 1,290 araw bago mangyari ang isang bagay na napakahalaga sa huli. Ang 1,290 araw ay 30 araw na hihigit kaysa tatlong taon at kalahati sa isang taong may 360-araw, isang takdang panahong laging binabanggit sa naghahayag na kasulatan ni Daniel at ang Pahayag. Hinuhulaan lang kung bakit may dagdag na tatlumpung araw. Bilang karagdagan sa hiwaga, sumunod na sinabi ng anghel kay Daniel:] Mapapalad ang mananatiling tapat hanggang sa matapos ang 1,335 araw. Daniel, maging tapat ka nawa hanggang sa wakas. Mamamatay ka nguni’t muling bubuhayin sa huling araw upang tanggapin ang inyong gantimpala.” (Dan. 12:1-13)

Malinaw na isang kamangha-manghang bagay ang mangyayari sa dagdag na 75 araw na iyon! Kailangan nating maghintay at magmatyag.

Alam natin sa pagbabasa ng mga huling kabanata ng Pahayag na maraming bagay ang malinaw na magaganap pagdating na pagdating ni Cristo, at isa na rito ang Kasalan ng Kordero, kung saan sinabi ng isang anghel kay Juan, “Mapalad ang mga inanyayahan sa kasalan ng Kordero” (Pah. 19:9). Marahil ay ito rin iyong tinutukoy ng anghel na nakipag-usap kay Daniel. Kung gayon, ang maluwalhating hapunang iyon ay mangyayari dalawa at kalahating buwan pagkabalik ni Jesus.

Marahil puno ng iba pang bagay ang pitumpu’t limang araw na iyon na alam nating mangyayari ayon sa nakasulat sa huling mga kabanata ng Pahayag, tulad ng pagtapon sa anti-Cristo at huwad na propeta sa lawa ng apoy, ang pagbigkis kay Satanas, at ang pagtatatag sa pamahalaan ng pandaigdigang kaharian ni Cristo (tingnan ang Pah. 19:20 – 20:4).

Ang Milenyo (The Millennium)

Ang Milenyo ay terminong tumutukoy sa isang panahon ng paghahari mismo ni Jesus sa buong kalupaan sa panahon ng isang libong taon (tingnan ang Pah. 20:3, 5, 7), na mangyayari pagkatapos ng pitong-taong Kapighatian. Naipahayag ni Isaias ang paghaharing pamamahala ni Cristo sa kalupaan mayroon nang halos tatlong libong taon na ang nakararaan:

Sapagka’t isinilang ang isang sanggol na lalaki para sa atin. Ibibigay sa Kanya ang pamamahala; at Siya ay tatawaging…Prinsipe ng Kapayapaan. Magiging malawak ang Kanyang kapangyarihan at walang katapusang kapayapaan ang ipagkakaloob sa trono ni David at sa kanyang kaharian. Itatatag niya ito at pamamahalaan na may katarungan at katuwiran mula ngayon at magpakailanman (Isa. 9:6-7, idinagdag ang pagdidiin).

Gayundin, ipinahayag ng anghel Gabriel kay Maria na ang kanyang Anak ay maghahari sa isang walang-hanggang kaharian:

Sinabi sa kanya ng anghel, “Huwag kang matakot, Maria, sapagka’t naging kalugud-lugod ka sa Diyos. Makinig ka! Ikaw ay maglilihi at manganganak ng isang sanggol na lalaki, at siya’y papangalanan mong Jesus. Siya’y magiging dakila at tatawaging Anak ng Kataas-taasang Diyos. Ibibigay sa Kanya ng Panginoong Diyos ang trono ng Kanyang Amang si David upang maghari sa angkan ni Jacob magpakailanman. Ang Kanyang paghahari ay pangwalang hanggan” (Lu. 1:30-33, idinagdag ang pagdidiin). [12]

Sa Milenyo, si Jesus mismo ang maghahari mula sa Bundok Zion ng Jerusalem, na madadagdagan pa mula sa kasalukuyang taas. Ang kanyang paghahari ay isang ganap na katarungan para sa lahat ng bansa, at magkakaroon ng kapayapaan sa buong mundo:

Sa mga darating na araw, ang bundok na kinatatayuan ng Templo ni Yahweh ang magiging pinakamataas sa lahat ng bundok, at mamumukod sa lahat ng burol, daragsa sa kanya ang lahat ng bansa. Maraming tao ang darating at sasabihin ang ganito: “Umakyat tayo sa bundok ni Yahweh, sa Templo ng Diyos ni Jacob, upang maituro Niya sa atin ang Kanyang mga daan; at matuto tayong lumakad sa Kanyang mga landas. Sapagka’t sa Zion magmumula ang kautusan, at sa Jerusalem, ang salita ni Yahweh.” Siya ang mamamagitan sa mga bansa at magpapairal ng katarungan sa lahat ng mga tao; kaya’t gagawin na nilang araro ang kanilang mga tabak, at karit naman ang kanilang mga sibat. Mga bansa’y di na mag-aaway at sa pakikidigma’y di na magsasanay (Isa. 2:2-4).

Zechariah predicted the same:

Ganito ang sabihin mo: Sabik na sabik na akong ipadama sa Jerusalem ang aking pagmamahal na naging dahilan upang mapoot ako sa kanyang mga kaaway. Babalik ako sa Jerusalem upang muling manirahan doon. Tatawagin itong Tapat na Lunsod at Banal na Bundok ni Yahweh na makapangyarihan sa lahat….Ipinapasabi pa ni Yahweh na Makapangyarihan sa lahat, “Darating sa Jerusalem ang mga tao mula sa iba’t ibang bayan. Aanyayahan nila ang bawa’t isa , ‘Tayo na at sambahin natin si Yahweh. Humingi tayo ng pagpapala kay Yahweh na Makapangyarihan sa lahat. Maraming tao at bansang makapangyarihan ang pupunta sa Jerusalem upang sumamba kay Yahweh na Makapangyarihan sa lahat at upang humingi sa Kanya ng pagpapala. Sa araw na iyon, sampu-sampung dayuhan ang makikiusap sa bawa’t Judio na isama sila dahil sa balitang ang mga Judio ay pinapatnubayan ng Diyos’” (Zac. 8:2-3, 20-23).

Itinuturo ng Biblia na talagang mamamahala at maghahari ang mga mananampalataya kasama ni Cristo sa isang libong taong iyon. Ang antas ng kanilang tungkulin sa Kanyang kaharian ay batay sa katapatan nila ngayon (tingnan ang Dan. 7:27; Lu. 19:12-27; 1 Cor. 6:1-3; Pah. 2:26-27; 5:9-10; and 22:3-5).

Susuutin natin ang ating mga katawang muling binuhay, nguni’t malinaw na may mga totoong taong nabubuhay sa katawang mortal na pupuno sa mundo sa panahong iyon. Gayundin, tila muling ibibigay ang haba ng buhay ng mga patriarka, at mawawala ng mga ilang na hayop ang kanilang kabangisan:

Ako mismo’y magagalak dahil sa Jerusalem at sa kanyang mamamayan. Doo’y wala nang pagtangis o panaghoy man. Ang mga sanggol ay hindi na mamamatay, lahat ng titira roon ay mabubuhay nang matagal. Ituturing pa rin na isang kabataan ang taong sandaang taon na, at ang hindi umabot sa gulang na ito ay ituturing na isinumpa….Dito’y magsasalong parang magkapatid, ang asong gubat at tupa, ang leon ay kakain ng damo tulad ng baka. At ang ahas naman na ang pagkain ay alabok kahit tapakan mo’y hindi ka mangangamba. Magiging panatag at wala nang masama sa banal na bundok. Sa bundok ng Zion ay walang makakapinsala o anumang masama (Isa. 65:19-20, 25; tingnan din ang Isa. 11:6-9).

Maraming sanggunian tungkol sa darating na Milenyo sa Biblia, lalo na ang Lumang Tipan. Sa karagdagang pag-aaral, tingnan ang Isa. 11:6-16; 25:1-12; 35:1-10; Jer. 23:1-5; Joel 2:30-3:21; Amos 9:11-15; Mik. 4:1-7; Zef. 3:14-20; Zac. 14:9-21; at Pah. 20:1-6.

Marami sa mga Awit ay mailalapat bilang pahayag sa Milenyo. Halaimbawa, basahin ang pahayag na ito ng Awit 48:

Dakila si Yahweh, dapat papurihan, sa lunsod ng Diyos, bundok Niyang banal. Ang bundok ng Zion, tahanan ng Diyos ay dakong mataas na nakalulugod; bundok sa hilaga na galak ang dulot, sa lahat ng bansa nitong sansinukob. Sa piling ng Diyos ligtas ang sinuman, sa loob ng muog ng banal na bayan. Itong mga hari ay nagtipun-tipon, upang sumalakay sa bundok ng Zion. Sila ay nagulat nang ito’y mamasdan, pawang nagsitakas at nahintakutan. Ang nakakatulad ng pangamba nila ay pagluluwal ng butihing ina (Awit 48:1-6, idinagdag ang pagdidiin).

Kapag itatatag ni Jesus ang Kanyang pamahalaan si Jerusalem sa simula ng Milenyo, malinaw na marami sa mga tagapangasiwa ng mundong napagtagumpayan ang Kapighatian ay makakarinig sa ulat tungkol sa paghahari ni Jesus at maglalakbay upang patotohanan ito! Mayayanig sila sa kanilang makikita. [13]

Para sa ibang Awit na tumutukoy sa Milenyong paghahari ni Crfisto tingnan ang Awit 2:1-12; 24:1-10; 47:1-9; 66:1-7; 68:15-17; 99:1-9; at 100:1-5.

Ang Kalagayang Magpakailanman (The Eternal State)

Ang katapusan ng Milenyo ang naghuhudyat ng simula ng tinatawag ng mga iskolar ng Biblia bilang “Kalagayang Magpakailanman,” na nag-uumpisa sa isang bagong langit at bagong mundo. Dito ay ibibigay ni Jesus ang lahat sa Ama, ayon sa 1 Corinto 15:24-28:

At darating ang wakas, kapag naibigay na ni Cristo ang kaharian sa Diyos Ama, pagkatapos Niyang malupig ang lahat ng paghahari, pamahalaan at kapangyarihan. Sapagka’t si Cristo’y dapat maghari hanggang sa malupig Niya at lubusang mapasuko ang Kanyang mga kaaway. Ang kahuli-hulihang kaaway na Kanyang lulupigin ay ang kamatayan. Ganito ang sinasabi ng kasulatan, “Ang lahat ng bagay ay lubusang ipinailalim ng Diyos sa Kanyang kapangyarihan [Awit 8:6].” Nguni’t sa salitang “lahat ng bagay,” maliwanag na hindi kasama rito ang Diyos na siyang naglagay ng lahat ng bagay sa ilalim ng kapangyarihan ng Cristo. At kapag ang lahat ay nasa ilalim na ng kapangyarihan ni Cristo, ang anak naman ang papailalim sa kapangyarihan ng Diyos na naglagay ng lahat ng bagay sa ilalim ng kapangyarihan niya [ang Ama]. Sa gayon, lubusang maghahari ang Diyos sa lahat.

Si Satanas, na binigkis sa loob ng sanlibong taon, ay palalayain sa katapusan ng Milenyo. At dadayain niya ang mga lihim na nagrerebelde kay Jesus, bagama’t nagkukunwaring sumusnod sa Kanya (tingnan ang Awit 66:3).

Papayagan ng Diyos si Satanas na dayain sila upang mabunyag ang totoong kalagayan ng kanilang puso upang marapat silang mahatulan. Sa ilalim ng pandaraya niyang ito, magtitipon sila upang lusubin ang banal na lunsod, ang Jerusalem, na tatangkaing ibagsak ang pamahalaan ni Jesus. Hindi magtatagal ang labanan dahil bababa mula sa langit ang sunog upang lipulin ang mga nakapaligid na hukbo, at tuluyang itapon si Satanas sa lawa ng apoy at asero (tingnan ang Pah. 20:7-10).

Ang pagtitipong iyon para sa labanan ay ipinahayag sa Awit 2:

Bakit nagbabalak maghimagsik ang mga bansa? Sa sabwatan nilang ito’y anong kanilang mapapala? Mga hari ng lupa’y nagkasundo at sama-samang lumalaban, hinahamon si Yahweh at ang Kanyang hinirang [Cristo]: Sinasabi nila: “Ang paghahari nila sa atin ay dapat nang matapos; dapat na tayong lumaya at kumawala sa gapos.” Si Yahweh na nakaupo sa langit ay natatawa lamang, lahat ng plano nila ay wala namang katuturan. Sa tindi ng Kanyang galit, sila’y Kanyang binalaan; sa tindi ng poot, sila’y Kanyang sinabihan, “Doon sa Zion, sa bundok na banal, ang haring pinili Ko’y Aking itinalaga.” “Ipapahayag Ko ang sinabi sa akin ni Yahweh, ‘Ikaw ang Aking Anak, mula ngayo’y Ako na ang Iyong Ama. Hingin Mo ang mga bansa’t ibibigay Ko sa Iyo, maging ang buong daigdig ay ipapamana Ko. Dudurugin mo sila ng tungkod na bakal; tulad ng palayok, sila’y magkakabasag-basag.’” Kaya’t magpakatalino kayo, mga hari ng mundo, ang babalang ito’y unawain ninyo: Paglingkuran ninyo si Yahweh nang may takot at paggalang, sa paanan ng Kanyang Anak yumukod kayo’t magparangal, baka magalit siya’t bigla kayong parusahan. Mapalad ang taong ang Diyos ang kanlungan!

Isang Huling Paghatol (A Final Judgment)

Bago magkaroon ng Kalagayang Magpakailanman, isang pangwakas na paghatol ang magaganap. Lahat ng mga hindi matuwid sa lahat ng panahon ay bubuhaying muli upang humarap sa trono ng Diyos at mahatulan ayon sa kanilang mga gawain (tingnan ang Pah. 20:5, 11-15). Lahat ng naroroon na ngayon sa Hades ay dadalhin sa paghuhukom na iyan, na tinuringang “Dakilang Puting Trono ng Paghatol,” at saka itatapon sa Gehenna, ang lawa ng apoy. Tinuringan itong “pangalawang kamatayan” (Pah. 20:14).

Magsisimula ang Kalagayang Magpakailanman sa pagkatupok ng unang kalangitan at lupa, na tumutupad sa dalawang-libong-taong pangako ni Jesus: “Lilipas ang langit at ang lupa, nguni’t ang Aking mga salita ay mananatili magpakailanman” (Mt. 24:35).

Pagkatapos, lilikha ang Diyos ng bagong mga langit at lupa na tulad ng ipinahayag ni Pedro sa kanyang pangalawang sulat:

Nguni’t ang araw ng Panginoon ay darating tulad ng isang magnanakaw. Sa araw na iyon, ang kalangitan aybiglang mawawala kasabay ng isang malakas na ugong. Matutupok ang araw, buwan at mga bituin. Ang mundo at ang lahat ng mga bagay na naririto ay mawawala. At dahil ganito ang magiging wakas ng lahat ng bagay, mamuhay kayo nang may kabanalan at sikapin ninyong maging maka-Diyos. Magsikap kayong mabuti upang madaling dumating ang araw na ang kalangitan ay matutupok at ang mga bagay na naroroon ay matutunaw sa matinding init. Naghihintay tayo ng bagong langit at ng bagong lupa na paghaharian ng katuwiran, sapagka’t ganoon ang Kanyang pangako. Kaya nga, mga minamahal, habang naghihintay kayo, sikapin ninyong mamuhay nang mapayapa, walang dungis at walang kapintasan (2 Ped. 3:10-14; tingnan din ang Isa. 65:17-18).

Sa pagtatapos, ang Bagong Jerusalem ay bababa mula sa langit patungo sa lupa (tingnan ang Pah. 21:1-2). Halos hindi magagap ng ating mga isip ang mga luwalhati ng lunsod na iyon, na ang lawak ay kalahati ng Estados Unidos (tingnan ang Pah. 21:16), o mga kababalaghan ng panahong iyon ng walang-hanggan. Mananahan tayo sa ganap na lipunan magpakailanman, sa ilalim ng pamamahala ng Diyos, sa luwalhati ni Jesu Cristo!

 

---

[1] Ang ilan pang ibang kasulatang nagpapakita ng paniniwala ni Pablo na maaaring makabalik si Jesus kapag buhay pa ang mga kasabayan Niya ay ang Fil. 3:20; 1 Tes. 3:13; 5:23; 2 Tes. 2:1-5; 1 Tim. 6:14-15; Tito 2:11-13; Heb. 9:28.

[2] Ilan pang kasulatang nagpapakita ng paniniwala ni Pedro na darating si Jesus habang buhay pa ang kanyang mga kapanahon ay 2 Ped. 1:15-19; 3:3-15.

[3] Pinangalanan sa Marcos 13:3 ang mga apat na naroroon: Pedro, Santiago, Juan at Andres. Gayundin, makikita nating ang pagkakatala ng Diskursong Olivet Discourse sa Marcos 13:1-37 at Lucas 21:5-36. Pareho rin ang nilalaman ng Lucas 17:22-37.

[4] Ang pangakong ito ay hinugot mula sa konteksto, at laging binabanggit na bago darating si Jesus, kailangan nating kumpletuhin ang gawaing ebanghelyo sa mundo. Nguni’t sa ilalim ng konteksto nito, ang pangakong ito ay tumutukoy sa isang pangwakas na pagpapahayag sa magandang balita sa buong mundo bago dumating ang katapusan.

[5] Kung ang dagit ng iglesya ay mangyayari sa natatanging panahon sa pintong-taong Pagdurusa na tulad ng sinasabi ng iba, walang pangangailangan para sa mga instruksiyon ni Jesus upang iligtas ng mga mananampalataya ang kanilang buhay dahil lahat sila ay madadagit.

[6] Winawala nito ang teoryang may kinalaman lang ang Diskursong Olivet ni Jesus sa mga mananampalatayang Judiong naipanganak sa Kapighaitan dahil lahat ng mga muling-naipanganak bago ang Kapighatian ay inaakalang nadagit na. hindi, sinabi ni Pablo sa mga mananampalatayang Hentil na taga-Tesalonica na ang kanilang Dagit at pagbabalik ni Cristo ay hindi magaganap hangga’t matapos maipahayang ng anti-Cristo ang kanyang pagiging diyos, na mangyayari sa gitna ng pitong-taong Kapighatian.

[7] Sinasabi ng ilan na itong muling pagkabuhay na binabanggit sa Pahayag 20:4-6 ay talagang ang pangalawang bahagi ng unang muling pagkabuhay, ang pagkabuhay na muli na naganap noong unang pagbabalik ni Cristo sa Dagit. Ano ang karapatan ng paliwanag na ito? Kung ang muling pagkabuhay sa Pahayag 20:4-6 ay talagang pangalawang pagkabuhay na muli, bakit hindi ito tinawag na “ang pangalawang muling pagkabuhay”?

[8] Bagama’t ipinagpalagay ng mga nakarinig kay Jesus sa araw na iyon na ang kanilang henerasyon ay ang henerasyong makakakitang magaganap ang lahat ng mga bagay na iyon, alam nating hindi sila. Kaya kailangan nating ipaliwanag ang mga salita ni Jesus sa 24:34 na mangahulugang lahat ng mga bagay na iyon ay mangyayari sa isang henerasyon, o marahil ang lahi (na siyang salin minsan ng salitang henerasyon) ng Cristiano (o Judio) ay hindi mamamatay hangga’t hindi nangyayaring lahat ang mga nabanggit.

[9] Wala namang kaso kung ang taong hinahatulan sa mga halimbawang ito ang nakuha o naiwan, na laging pinagtatalunan. Ang punto ay ang ilan ay magiging handa para sa pagbabalik ni Cristo at ang iba’y hindi. Ang kanilang kahandaan ang magtitiyak ng kanilang walang-hanggang kapalaran.

[10] Malinaw na, para kay Jesus na bigyang Niya ng babala ang pinakamalalapit Niyang alagad sa hindi pagiging handa sa Kanyang pagbabalik, nagkaroon ng posibilidad na hindi sila magiging handa. Kung binalaan Niya sila sa kabayaran ng walang hanggang kaparusahan dahil sa kawalang-kahandaan sanhi ng kasalanan, posibleng mawawala nila ang kaligtasan dahil sa kasalanan. Paano mangungusap ito sa atin tungkol sa kahalagahan ng kabanalan, at ang kalokohan na mga nagsasabing imposible para sa mga mananampalatayang walain ang kanilang kaligtasan.

[11] Siyempre, ipinapakita nito sa atin na ang templo ng Jerusalem ay kailangang muling itayo, dahil sa kasalukuyang panahon ay walang templo sa Jerusalem (sa taong 2005 nang isinusulat ito).

[12] Inilalarawan ng kasulatang ito kung gaano kadaling magkaroon ng maling palagay tungkol sa panahong nangyari ang mga pangyayaring ipinahayag sa pamamagitan ng ng di padkakaintindi sa talagang sinasabi ng kasulatan. Maaaring lohikal at madaling ipinagpalagay ni Maria na uupo ang kanyang natatanging Anak sa trono ni David sa loobng ilang dekada. Sinabi sa kanya ni Gabriel na manganganak siya ng isang sanggol na lalaking maghahari sa kabahayan ni Jacob, na lubhang nagpapahiwatig na ang pagsilang at paghahari ay dalawang pangyayaring hindi magkarugtong. Maaaring kailanman ay hindi naisip ni Maria na magkakaroon ng 2,000 taong pagitan ang dalawa. Dapat din tayong maging maingat sa pagpapalagay habang binibigyang-kahulugan ang kasulatang naghahayag.

[13] Sa pagtingin sa ibang kasulatan, mukhang mag-uumpisa ang Milenyo, hindi sa pagpuno ng mananampalataya sa lupa, kundi pati rin ng mga di mananampalataya (tingnan ang Is. 2:1-5; 60:1-5; Dan. 7:13-14).